Een gek mens

"Ik ben een gek mens", je hoort het vrouwen van middelbare leeftijd met asymmetrisch kapsel, Cora Kempermankleding, sierraden uit de wereldwinkel en een moeilijke bril wel eens over zichzelf zeggen. Maar ik ben eigenlijk ook een gek mens, en niet enkel omdat ik binnenkort thuis in een hoodie-deken-sweatshirt loop, buiten dat ik ben een heel gekke tv kijker.  

Ik ben feitelijk dezelfde tv kijker als in mijn jeugd. Overdag gaat de tv nooit aan, dat zit zo niet in m'n systeem. TV is iets voor 's avonds. Toen ik jong was wás er ook geen tv overdag, enkel op woensdag- en zaterdagmiddag kindertelevisie. Pas als ik ga eten zet ik 'm aan en zo rond half tien ben ik wel weer klaar ermee. Wat kijk ik dan? Onder het eten meestal een sitcom die ik op dat moment volg op Netflix, of ik kijk iets terug van de (late) avond ervoor. Op dit moment is dat de Avondshow van Arjen Lubach, die komt, voor mij, veel te laat dus kijk ik de aflevering van de avond ervoor terwijl ik mijn bordje met eten en een wijntje nuttig. Altijd het journaal om acht uur en daarna ligt het vooral aan het programma aanbod.

Ik kijk eigenlijk voornamelijk NPO, de commerciële zenders vrijwel nooit. Wat ik nu zoal kijk of gekeken heb is het programma van Jeroen Krabbé over Frida Kahlo, Oogappels, Beste Zangers, Twee Voor Twaalf, Dit Was Het Nieuws, Langs De Kust. Allemaal programma's die elke week op dezelfde dag op hetzelfde tijdstip komen. Het lineaire tv kijken, precies zoals tv kijken ooit bedoeld was. En hoewel ik mezelf een frivoliteit als Netflix toesta en, zoals al gemeld, soms heel modern iets via de terugkijkoptie later kijk en heel af en toe wel eens iets opneem om naderhand te gaan zien, voel ik me er het meest senang bij. 

Mijn hele zijn kan ook absoluut niet tegen series die elke dag komen, ik blokkeer dan. Zo zag ik vrij regelmatig de laatste tijd de aankondiging van de serie 'Rampvlucht' over de ramp met een El Al vliegtuig die in de Bijlmer neerstortte op 4 oktober 1992. Dat leek me interessant, maar toen ik zag dat de vijf afleveringen vijf dagen achter elkaar werden uitgezonden, behalve zondag, haak ik af. Zo heb ik nooit de zeer bejubelde serie 'Dertigers' gezien om dezelfde reden. 24 afleveringen per seizoen die dan elke dag wordt uitgezonden. Kortsluiting in mijn hoofd. Ja, dan zou ik het kunnen opnemen en kijken wanneer mij het uitkomt, maar experimenten op dat gebied hebben aangetoond dat dat niet gaat gebeuren en ik het er, ongezien, weer af haal of het staat er zolang op dat het wórdt weggehaald. 

Maar je kijkt wel elke dag het journaal, Arjen Lubach kijk je ook elke dag terug en als je een Netflix sit com kijkt doe je dat ook iedere dag onder het eten, zult u opmerken. Ja, dat klopt, het is ook niet goed uit te leggen, maar voor mij is het heel duidelijk wat wel en wat niet. Zoals ik al zei, ik ben een gek mens, zonder moeilijke bril en Cora Kempermankleding, maar met vaag tv-kijkgedrag.

Toen was geluk... #121

Gisteren zag ik een foto voorbij komen van rolletjes BIS. En ik was meteen terug in mijn jeugd. Ik proefde het gewoon weer. BIS waren minuscuul kleine rolletjes snoep waarin tien heel kleine snoepjes zaten gemaakt van druivensuiker. 

Volgens mij werden ze verkocht in zakjes met daarin de verschillende smaken (aardbei, appel, citroen, kers en sinaasappel). Ik begreep dat in de toptijd er 5 miljoen rolletjes per week werden gefabriceerd. Ze worden nu niet meer gemaakt. Jammer, het is een snoepje van toen die ik nu nog steeds wel lekker zou vinden, in tegenstelling tot Lange Jannen of kinderkauwgom van Donald Duck of Bazooka, mijn mond trekt al samen als ik aan die mierzoete smaken denk. 

Hoodie-deken-sweatshirt

Laat ik om te beginnen het boetekleed aantrekken. Ik heb ooit mensen die onder een dekentje op de bank lagen/zaten veracht, openlijk. Maar zoals u wellicht heeft kunnen lezen is mijn bankdekentje vorige week ook weer tevoorschijn gehaald. Mijn bankdekentje ja, er bestaat zoiets als voortschrijdend inzicht, tenminste voor sommigen, in deze bange tijden zijn er genoeg die terug willen naar de jaren vijftig van de vorige eeuw en een aantal daarvan zelfs naar de bruine periode van de jaren dertig en veertig, maar ik dwaal af. Ergens gaandeweg heb ik dus bedacht dat ik ook een dekentje moest hebben voor op de bank. Het zal heel organisch zijn gegaan, want ik kan me niet herinneren dat er een plechtig moment was waarop het is besloten.

Vaagjes wist ik dat er next-level bankdekentjes waren, bankdekentjes met mouwen. En nu in deze tijd waarin we voor milieu, klimaat en/of de dure energieprijzen beter wat zuiniger aan kunnen doen ben ik eens het wereldwijde web opgegaan met een google zoekopdracht. Alsof er een licht vanuit de hemel op mijn laptopje scheen zag ik de onderstaande, zoals het wordt aangeprijsd, hoodie-deken-sweatshirts. Het is van alle decorum ontdaan, maar als bewust alleenwonende aankomende bejaarde, is decorumverlies niet iets belangrijks. Maar toch dacht ik: ik weet nu dat het er is, ik zie nog wel. 

Op ons maandagse samenzijn liet ik het aan de koningin der koukleumen Talitha zien, die meteen razend enthousiast was. Zij wilde dit coûte que coûte hebben en ging direct tot bestellen over, meteen voor ons alle twee. Ik ben wat bedachtzamer, zij is meer van het actie ondernemen. We vullen elkaar prima aan. Ik koos blauw, zij grijs. Ergens in oktober worden onze hoodie-deken-sweatshirts bezorgd. Het heeft iets Ivan Rebroff-achtigs en tegelijkertijd werkt het ook goed als preservatief elke aandrang wordt volledig tenietgedaan bij de aanblik van iemand in zo'n monstrosity. Maar o, wat zullen wij het lekker warm hebben.

Brett Cross

Zo nu en dan sta ik mijn blogje af aan iemand anders die iets veel belangrijkers te melden heeft dan ik in mijn kleine beperkte leventje. Vandaag is dat Brett Cross, na het lezen van zijn tweetdraadje, d.d. 24 september 2022, doet al het andere er niet meer zo toe.

'Vandaag, vier maanden geleden, was het een gewone dag. Ik was op kantoor en maakte een boekje voor mijn collega's waarin hun groei in hun vaardigheden stond om hen zo te helpen hun salaris te verhogen. Twee uur daarna kreeg ik een telefoontje dat mijn wereld deed instorten. 

Het was mijn vrouw, schreeuwend: "Er is een schutter op Uzi's school!" Ik deelde mijn leidinggevende mee dat ik weg moest en rende naar mijn auto. Terwijl ik zo snel als mogelijk was naar de school reed kreeg ik opnieuw telefoon: "Hij is in de hal bij de vierde klassen en ik krijg Uzi niet te pakken!" De schoten klonken door de telefoon terwijl mijn vrouw me dit vertelde.

Toen ik de stad in reed kreeg ik een derde telefoontje: "Ze laten ons niet naar de kinderen toe gaan, ga naar het centrum". Ik reed erheen, nog niet wetend dat er acht uur van zitten en hopen in het verschiet lagen. Een bus vol kinderen kwam aan, Uzi's klas was er niet bij. 

Ik belde mijn andere tienjarige kind en vroeg hem om zijn vrienden te bellen of zij iets van Uzi hadden gehoord. Hij zij dat dat niet het geval was, maar dat Uzi's lerares was doodgeschoten. Ik wist het. Ik wist dat onze zoon niet meer thuis zou komen. Ik wist dat ik het nieuws te horen zou krijgen dat ik altijd had gevreesd.

Toen hoorden we Greg Abbott veertien doden bevestigen, en toen we rondkeken begonnen we te beseffen dat er nog dertien andere families stonden. Ik wist het. Tussen half acht en acht werden we geroepen naar een andere ruimte. Ik wist het. De woorden te horen: 'Het spijt me maar Uziyah heeft het niet gered". Het was het moment dat mijn wereld in elkaar stortte.

Ze hebben een leugenaar van me gemaakt. Ik heb mijn kinderen altijd verteld dat ik ze zou beschermen en dat niets me tegen zou houden. Ik ben een leugenaar gemaakt door het schoolsysteem, door de politie en door dat stuk uitschot. Ik ben de achteruitgang uitgeglipt om de media te ontlopen en ben naar mijn auto gegaan. Ik pikte mijn vrouw op en we reden naar huis.

Een rit van drie minuten. Ik probeerde een manier vinden hoe ik mijn andere kinderen moest vertellen dat hun broer niet meer thuis zou komen. Mijn verdriet is niet te vergelijken met het moment dat ik het hen moest vertellen. Sommige vielen op hun knieën, één rende de tuin in en één hielp me om de kleintjes vast te houden. Het huilen van mijn dochter is een geluid wat bij me zal blijven, hetzelfde geldt voor het geluid van de schoten. Het is onvoorstelbaar. 

Toen sloeg de apathie toe. Van de dagen erna weet ik niet veel meer, behalve dat ik zittend op mijn veranda journalisten wegstuurde. Het is een apathie die ook nu nog bij tijd en wijle zich openbaart als ik voor een moment de realiteit probeer te ontsnappen om weer keihard terug te komen in de werkelijkheid dat mijn zoon nooit meer in dit huis zal rondlopen. 

Het is vier maanden geleden. En er is niets veranderd. Niemand is verantwoordelijk gehouden. Er is  niets gedaan. Wij, de ouders, zouden thuis moeten zijn, diep in rouw, in plaats daarvan zijn we constant aan het strijden tegen alles en iedereen. Ik ben uitgeput. Ik ga kapot. Ik heb heel erge paniekaanvallen. Maar ik moet vechten. En ik zal niet stoppen totdat echte verandering heeft plaatsgevonden, en zelfs dan zal ik doorgaan. Onze kinderen verdienen beter. Wij verdienen beter. Het is vier maanden geleden.'

De tienjarige Uziyah was één van de 21 slachtoffers (19 kinderen en 2 leraressen) die zijn omgekomen bij de schietpartij op Robb Elementry School op 24 mei 2022 in Uvalde, Texas. 

PS Gisteren heeft een oud leerling op een school in Izhevsk (Rusland) het vuur geopend. Minstens 16 doden en minstens 24 gewonden. 

Uziyah Garcia. 

See how they run

Een tijdje geleden had ik over de film 'See How They Run' gelezen, en nu zag ik steeds tijdens de reclameblokken previews ervan. Mij leek het wel wat en ik polste of vrienden Rick en Chris het ook iets zouden vinden, en dat was zo. Een date was snel geprikt met een hapje eten vooraf. Even fijn kunnen bijpraten tijdens het diner en daarna naar de bioscoop gelopen, ons favoriete LantaarnVenster op de Wilhelminapier. 

De film is gesitueerd in 1953 waarin een Amerikaanse regisseur plannen heeft om het toneelstuk van Agatha Christie, 'The Mousetrap', welke een jaar eerder in première is gegaan, te gaan verfilmen. Een indrukwekkende sterrencast is in deze film te zien, o.m. Adrien Brody, Sam Rockwell, Saoirse Ronan en Harris Dickinson. Het is een detective, maar met veel humor erin en vrij veel verwijzingen naar het werk van Agatha Christie. Ik ga u hier natuurlijk niet het plot verraden, want u wilt deze leuke film waarschijnlijk zelf ook gaan zien (ik raad 'm aan). Maar wat ik wel kan vertellen is dat het een knipoog is naar detectives zoals we die kennen, alle clichés komen op een leuke herkenbare manier aan bod. Ook dat het verhaal een mix is van het toneelstuk, de werkelijkheid en het filmscript van het stuk wat soms in elkaar overloopt. De personages zijn stuk voor stuk geweldig, en Agatha komt zelf ook nog even voorbij. 

Wij hebben een heel leuke avond gehad. 

Happy Vibes week 39

Het is niet de eerste keer dat het hier naar voren komt: In Amerika is prom night één van de belangrijkste momenten in een jong mensenleven. Populair zijn op highschool, hoe oppervlakkig ook, is, zoals we ook in talloze films en series zien, het allerhoogst haalbare als Amerikaanse tiener. 

Mikal Bartosik behoorde altijd al tot de populaire leerlingen, ze was vanzelfsprekend ook onderdeel van het cheerleaderteam, veel Amerikaanser dan dat kan bijna niet. Maar deze jongedame is niet het prototype van het cheerleadermeisje zoals we die we kennen uit voornoemde films en series. Al langere tijd zat ze in de lunchpauze bij de zogenaamde anders dan anderen-schoolgenoten. Waaronder Jonathan Ramilo, een autistische jongen. Als haar gevraagd werd waarom ze bij de 'rare gasten' zat antwoordde ze steevast dat het geweldig leuke mensen zijn. 

Met Jonathan kreeg ze een band. "Hij maakt me aan het lachen, is sociaal, cool en leuk om mee om te gaan". Gaandeweg kwam ze er achter dat hij nog nooit naar een schoolbal was geweest maar dat heel graag zou willen. Ze besloot het groots aan te pakken. Ze bracht hem een grote taart in zijn klas met daarop de vraag: 'Will you go to prom with me?' Jonathan was buiten zichzelf van vreugde en sprong door de klas. 

Het werd een geweldige avond voor Mikal en Jonathan. 

Tegeltjeswijsheid 441

 

Toen was geluk... #120

Op 23 februari 1987 was het dan zover, mijn eerste nacht in mijn eerste eigen appartementje in de Dalfsenstraat in Den Haag. Ik kan me nu nog het gevoel voor me halen hoe het toen was en dat ik toen dacht: 'Ik lig in mijn eigen huis!' 

Het waren andere tijden dan nu en veel van alles wat ik deed op huishoudelijk gebied was zoals ik het van huis uit gewend was. Ook eten. Thuis was het aardappels, groente en vlees, dus dat deed ik ook in het begin. Pragmatisch als ik ben had ik een boekje aangeschaft uit de serie 'Culinaire Boekerij' van uitgeverij Zomer & Keuning, geschreven door Tineke de Lang met de titel 'Koken voor beginners'. In haar voorwoord maakt ze duidelijk voor wie het boekje is bedoeld. "Als u er helemaal, maar dan ook helemaal niets van afweet en u denkt dat het toch wel eens tijd wordt dat, enzovoort. Dan bent u degene voor wie dit boek is bedoeld". 

Nou, daar had Tineke niets van gelogen, het koken van aardappels, het koken van alle groentes die je maar bedenken kunt, en jawel, zelfs het koken van een ei, het wordt er allemaal in behandeld. Verder adviseerde Tineke: "Vraag veel in het begin, liefst aan iemand met ervaring". Dat deed ik en vanzelfsprekend was die persoon met ervaring mijn moeder. Mijn ouders woonden de eerste twee maanden nog vlakbij maar gingen op 9 april van dat jaar verhuizen naar Doetinchem. Mijn moeder vond niets zo fijn dan als ik haar belde (de tijd voor computers en google) om te vragen hoe ik iets het beste zou kunnen maken. Dan voelde ze zich toch nog steeds nodig voor haar kind. 

Nou, ik ben er nog, dus het is goed gegaan qua voedselbereiding. Ik kan u vertellen dat ik vrijwel nooit meer aardappels-groente-vlees eet. Gekookte aardappels sowieso nooit, wel eens gebakken en vlees is voor 85% vervangen door vleesvervangers. In 1987 was karton en zaagsel in de vega-schapjes van drie kleine plankjes ver weg verstopt in de supermarkt het enige wat vlees verving, terwijl er nu zo ongelooflijk veel keus is in smakelijke vleesvervangers en terecht op een prominente plaats. Maar zo af en toe ben ik de pasta's, rijst en al dat zat en wil ik, zoals vroeger, spinazie uit een blikje (met paneermeel), gebakken aardappelschijfjes en één of andere vleesvervanger of als ik heel bloeddorstig ben een kipfiletje. 

Het boekje, ernstig vergeeld in de loop der jaren en in een best wel gedateerd jargon geschreven heb ik nog steeds. Alles natuurlijk voor vier personen, want vader, moeder en twee kinderen was het standaard gezin. De bladzijde met 'snijbonen koken' heeft kookvlekken, dus die heb ik ooit intensief gebruikt. Ik sla het nooit meer open, nou ja, voor dit blogje weer eens, maar ik doe het niet weg. 

Herinnert U zich deze nog? #204

 

NICO HAAK

"ENERGIE"

1979

Tipparade

Inhakend op het blogje van gisteren, feestzanger Nico Haak wist het in 1979 al dat we zuiniger aan moesten doen met energie. Nu 43 jaar later is het niet veel opgeschoten. Het enige wat schiet zijn de energieprijzen, en wel omhoog, om het nog maar niet te hebben over wat het met ons milieu en klimaat doet. De tijd om het in een vrolijke meezinger onder de aandacht te brengen is wel voorbij.

Mensen van na 1990 zegt de naam Nico Haak waarschijnlijk niet zo veel, maar mensen van mijn generatie kunnen nog woordelijk zijn grote hits, met name uit de jaren zeventig, meezingen, o.m. 'Honkie Tonkie Pianissie', 'Foxie Foxtrot' , 'Is Je Moeder Niet Thuis' en het onwaarschijnlijke duet met Boudewijn de Groot 'Tante Julia'. Ik ken iemand die met hem heeft gewerkt en die vertelde dat daar waar Nico Haak optrad het binnen no time één grote dansende en hossende menigte werd. Die man kon dat. 

Hij is helaas niet oud geworden. Hij is op 13 november 1990 op 51 jarige leeftijd aan een hartaanval overleden. Hij was getrouwd en had drie zonen, waarvan er één op 11 jarige leeftijd is verongelukt in het verkeer. Sinds 1987 was hij (á ƒ 25.000 per jaar) het boegbeeld van de Bioregulator armband welke een heilzame werking zou hebben. Na zijn overlijden stortte de verkoop ervan volledig in. 

Energie

Afgelopen zaterdag heb ik voor het eerst mijn dekentje weer tevoorschijn gehaald, het dekentje waaronder ik in koude maanden op de bank zit als ik tv kijk. De herfst komt eraan. De verwarming heb ik nog niet aan, zo koud is het, voor mij, nog niet. Het is dit jaar een heet hangijzer (no pun intended) geworden: de jaarafrekening van de energienota en de nieuwe termijnbedragen. Ik hoef u niets te vertellen, u volgt het nieuws ook, of sterker nog, u heeft de jaarnota en uw nieuwe termijnbedrag al ontvangen en u bent geschrokken/had het wel verwacht/vond het meevallen. Alles lijkt mogelijk als ik het zo om me heen hoor, er is niet echt een peil op te trekken. 

Zelf ben ik er niet zo mee bezig, ik meen dat mijn afrekening in november komt en ik zie het dan wel. Nu ben ik in de gelukkige omstandigheid dat ik bewust alleenstaand ben zonder kinderen. Daarnaast is mijn woning twee jaar geleden verduurzaamd met zonnepanelen, overal vernieuwd dubbel glas, individuele bemetering op de verwarmingen en allerlei andere zaken, zodat ik me ook niet zo heel druk hoef te maken over torenhoge bedragen. Daarnaast gaat er, net zoals de maatregelen tijdens de pandemie, weer net iets te laat, actie ondernomen worden door de overheid met een energie prijsplafond. Daar zal ik bij lange na nooit boven komen, want, dat veronderstelde plafond, zoveel heb ik nog nooit in een jaar verbruikt. 

Ik snap dat het voor mensen met woningen die niet verduurzaamd zijn en mensen met kinderen die het op hun kamer ook warm willen hebben of een heel gezin wat moet douchen met elke dag een wasmachine met was e.d. heel anders is. Toch vind ik het goed dat er gekozen is voor een plafond, zodat mensen die nu al verzuchten dat ze er boven zullen komen, actief gaan nadenken waar te kunnen bezuinigen. En ik ga dat ook doen, ook al kom ik er, zoals gezegd, nooit boven. Ik doe het voor milieu en klimaat. Ik laat mijns inziens al niet een grote voetafdruk na, geen auto, geen wasdroger, al jaren niet meer gevlogen, flexitarisch, kortom ik draag mijn kleine steentje bij. Wat ik nu zou kunnen doen is dat ik mijn verwarming, als ik die weer ga aanzetten, anderhalf uur voordat ik naar bed ga uitzet. Tot nog toe deed ik de verwarming uit als ik naar bed ging, maar dan is ie best nog een vrij lange tijd warm. Hoe lang weet ik niet, maar anderhalf uur lijkt me niet heel gek gedacht. Zo denk ik dat iedereen, als ie eens even goed nadenkt, altijd wel iets kan vinden om te bezuinigen. Voor milieu, klimaat of gewoon voor uw portemonnee. 

Ik schets even een beeld van hoe mensen kunnen denken. Toen het hele verduurzaamheidsproject hier van start ging was er een informatieavond. Toen er werd gesproken over de individuele bemetering op de verwarmingen was er een buurman die opvloog en zei: "Die sloop ik er meteen weer af. Ik heb altijd overal voluit de verwarming aanstaan anders krijg ik het niet warm, dan krijg ik straks een hele hoge rekening". De dame legde uit dat het project ook inhield dat er betere dubbele beglazing kwam en betere afzuiging, e.d.. Maar hij was niet te overtuigen. Ik reageerde toen: "Wij hebben al die jaren aan uw buitensporige verbruik meebetaald" (de verwarmingskosten werden over alle bewoners verdeeld). Hij droop wat mompelend af en de dame gaf mij een knipoogje. 

Ik voorspel u dat de financiële tegemoetkomingen die door de overheid gisteren op Prinsjesdag bekend zijn gemaakt voor een bepaalde groep mensen nog niet als voldoende zal worden gezien. Vaak zijn dit mensen die zelf niet echt verantwoording nemen en vinden, nee, eisen dat ze overal recht op hebben. Om het nog maar niet te hebben om hier en daar een stapje terug te doen, dat komt al helemaal niet in hun woordenboek voor. Ten overvloede: 'vaak' is het sleutelwoord. Maar dat had u als begrijpend lezer natuurlijk al zo geïnterpreteerd. 

De kleine zeemeermin

Disney is al enige tijd bezig om alle sprookjes die zij ooit als animatiefilm hebben uitgebracht nu stuk voor stuk als live-action film uit te brengen. Het is nu de beurt aan 'De Kleine Zeemeermin (The Little Mermaid)'. Ik zie er heel veel berichten over en dacht dat ie al draaide. Niets blijkt minder waar, de film komt pas mei 2023 in de bioscoop. Maar waarom dan nu al zoveel onder de aandacht?

Nader onderzoek wees uit dat de trailer al uit is en dat de actrice Halle Bailey de rol van de zeemeermin speelt. Ik lees niet altijd juist en in de snelheid meende ik Halle Berry te lezen, die vrouw is bijna 60 en ik dacht is zij niet wat te oud voor die rol, maar het is dus de 22 jarige Halle Bailey. En de reden waarom het nu al zoveel in de media is, is omdat Halle een actrice van kleur is. Dat schijnt voor sommige mensen een ding te zijn. Met schuim op de mond van verontwaardiging over de keuze van een actrice van kleur om dit sprookjesfiguur te spelen laten sommige volwassenen(!) zich van hun meest lelijke racistische kant zien. Hun zeemeermin is wit! Kinderen zal het vanzelfsprekend een worst zijn, die zien gewoon een mooi en lief meisje in een sprookjesverhaal. 

Zeemeerminnen zijn sprookjesfiguren, en in de Disney animatie was ze inderdaad wit, maar als die heetgebakerde types dan zo aan 'oorspronkelijkheid' hangen, het echte verhaal wordt in die animatiefilm niet verteld. Het is, zoals zoveel Disney hertellingen verdisneyficeerd. Er is een 'ze leven nog lang en gelukkig'-einde aan gemaakt, terwijl in het oorspronkelijke verhaal gaat ze dood, of nou ja, ze wordt schuim op de golven. Ik heb als kind het echte verhaal gelezen en ook verfilmd gezien, en nee ik heb er niks aan overgehouden, maar de kinderen van nu kunnen dat blijkbaar niet aan.

En om die racistische meute nog meer overstuur te maken: het oorspronkelijke verhaal van 'De Kleine Zeemeermin' was een soort liefdesbrief van de schrijver Hans Christian Andersen (1805-1875) aan een andere man. Hij wilde deel zijn van zijn wereld, het hele verhaal is een metafoor van een onbeantwoorde homoseksuele liefde. Ga maar na, in de tijd van Hans had je als homo geen stem en moest je heel voorzichtig zijn als liep je over glas waarbij elke stap pijn doet. Daarnaast moest hij toezien hoe het onderwerp van zijn affectie voor een ander kiest.

Ach ja, Amerika zult u zeggen. Maar ook in Nederland zijn er volwassen mensen die bij het zien van de trailer het rood voor de ogen wordt. Dit zijn vaak dezelfde mensen die een ander, Nederlands, sprookjesfiguur juist wel weer zwart willen zien en kloppende aderen in hun slaap krijgen van een andere of geen kleur. Wat sta je dan moeilijk in het leven, altijd maar weer je aangevallen voelen. En nogmaals, kinderen zal het om het even zijn. En daar is de film uiteindelijk voor bedoeld. 

Halle Bailey als 'The Little Mermaid'. 

De foto

Vandaag is na heel veel ceremonieel dan eindelijk de uitvaart van koningin Elizabeth II van het Verenigd Koninkrijk. De vrouw is 96 jaar geworden, ze is dus niet in de kindermeel gestikt, zou mijn moeder zeggen. De afgelopen tijd na haar overlijden heb ik het niet op de voet gevolgd van hoe men daar in het Verenigd Koninkrijk mee omgaat, maar vanzelfsprekend heb ik er wel het één en ander van meegekregen. Haar kinderen en kleinkinderen hebben het er heel druk mee om aan alle verplichtingen die men van hen verwacht te voldoen. Ik meende ergens gelezen te hebben dat Camilla met een gebroken teen zich door de dagen heen heeft gestrompeld en koning Charles hebben we al kleine woedeaanvalletjes zien hebben.  Ik vermoed zomaar dat ze het liefste in besloten kring afscheid van hun moeder en oma hadden genomen, maar ja, het gepeupel hè. Aan de andere kant krijgen ze er ook miljoenen voor om het hele toneelstuk van het koningschap te spelen, maar het komt met een prijs welke niet in geld is uit te drukken. Zeker nu wordt elke stap, ieder gebaar, elke blik becommentarieerd op de diverse sociale media kanalen door datzelfde gepeupel. 

Deze peupel doet ook een kleine duit in het zakje betreffende onderstaande foto. Deze foto is 'viraal' gegaan zoals dat heet, dus u heeft 'm ook vast gezien. We zien hier hertog Harry en zijn vrouw Meghan die de verplichte wandeling langs de bevolking maken om hun condoleances in ontvangst te nemen. De roddel en achterklap was meteen al in werking getreden toen oma Elizabeth's overlijden nog maar een tel was bekendgemaakt. 'Zij' was er niet en zou ook niet welkom zijn. Was 'hij' er wel? De afvallige. De tabloidbladen en -kanalen in het Verenigd Koninkrijk draaien overuren, ze zijn nog veel erger dan hier en het heeft de moeder van Harry, Prinses Diana, haar vriend en haar chauffeur het leven gekost. 

Harry en Meghan hebben afstand genomen van de koninklijke taken en aanspreektitels en wonen in Amerika, maar voor het overlijden van (schoon)oma zijn ze vanzelfsprekend afgereisd naar het Verenigd Koninkrijk. Maar goed, de foto. Toen ik deze foto zag, schreeuwde die naar me uit, of in goed Engels: this picture speaks volumes to me. We zien hier Harry op zijn hurken een hond aaien. Dat is het, zou u zeggen. Maar ik krijg het heel benauwd als ik naar hem kijk, alles in zijn houding, zijn interactie met het dier, zijn totale 'zijn' zegt dat ie zich zo niet op zijn gemak voelt. Hij is er wel fysiek, maar in spirit is ie heel ergens anders.

Zoals u wellicht weet, ik heb er wel eens over geblogd, ben ik hoogsensitief, dat is niks ergs, het betekent dat ik meer dan de gemiddelde mens gevoeliger ben voor allerlei externe prikkels, gevoel, geluid, sfeer, emoties van anderen en ook een ondefinieerbaar begrip als 'iets wat in de lucht hangt', ik neem het sterker waar en het komt wat harder binnen. Dat is niet altijd fijn, maar ik heb er in de loop der tijd mee om leren gaan. De vervelende kant is dat ik daardoor sneller moe ben, vooral mentaal en als gevolg ook lichamelijk, ik bouw daarom bewust rustmomenten in. 

Een andere kant is dat ik mensen kan 'lezen'. Ik dacht vroeger dat iedereen dat kon, maar dat blijkt niet zo te zijn heb ik ondervonden. Het is niet zo goed uit te leggen, maar ik kan bijna in één oogopslag iemand duiden. En ja, ik zit er ook wel eens naast, maar meestal niet. Omdat het iets is wat ik van kinds af aan al heb en dus als iets normaals beschouw heb ik me er verder niet op toegelegd, dan had ik wellicht een heel ander levenspad bewandeld. Nu is het alleen een persoonlijkheidskenmerk waarmee ik voor mezelf er m'n voordeel mee kan doen. 

Met mensen op foto's kan ik het ook hebben, maar ik heb het nog nooit zo sterk ervaren als met deze foto van Harry, iemand die ik nog nooit heb ontmoet. Zo verbaas ik mezelf soms ook nog af en toe. 

Happy vibes week 38

De moeder van Samantha Rodriguez en haar vijf broertjes en zusjes overleed in 2013 aan baarmoederhalskanker, hun vader zorgde vervolgens voor zijn gezin totdat ook hij in 2016 overleed aan leukemie. Samantha was met haar 17 jaar de oudste en nam de zorg op zich van haar broertjes en zusjes van 4, 6, 9, 12 en 13 jaar, omdat niemand anders in de familie de middelen had om de zorg op zich te nemen.

Ze doet de dagelijkse taken, eten maken, de kinderen naar school brengen, doktersafspraken, sporten, helpen met huiswerk, enz.. Zelf gaat ze naar de universiteit en werkt als serveerster. Kortom het is hard aanpoten voor de inmiddels 22 jarige Samantha. In het programma 'The View', gepresenteerd door Whoopi Goldberg, waarin ze samen met het gezin haar verhaal vertelt, krijgen ze een nieuwe auto waarin de hele familie past, die daarnaast ook nog eens is gevuld met speelgoed van Disney. 

Samantha Rodriguez. 

Meeveren

Mensen die mij kennen en u als lezer weet het ook vast onderhand, ik ben niet van de onverwachte dingen, verwacht van mij geen ik-ben-zo'n gek-mens-spontaniteit tenzij gepland. Vrienden die voor de deur staan en zeggen: "Pak wat in we gaan nú naar Parijs voor een paar dagen" weten dat ik vriendelijk zal bedanken, en daarom zullen ze dat ook nooit doen. Ik kan daar niet mee omgaan, noem het een vorm van autisme, dat mag. 

Mensen die wel die spontaniteit hebben, kunnen dan vaak weer niet plooibaar zijn in kleine aanpassingen en veranderingen, heb ik gemerkt. Die maken daar veel misbaar over. Wél spontaan naar Parijs gaan, maar volledig overstuur raken van de lange wachtrij op het vliegveld of als de trein later gaat dan verwacht. En dat kan ik dan wel weer handelen, zeker als het iets is waar je op dat moment zelf toch niks aan kunt doen. Meeveren bij iets wat een gegeven is behoort wel tot mijn eigenschappen. Het scheelt ook een hoop onnodige stress vermoed ik.

Zo had ik afgelopen maandag eigenlijk vrij, maar omdat een collega anders zes dagen zou moeten werken vroeg ze de vrijdag ervoor of ik wellicht een gedeelte van de dag zou kunnen werken. Ik had geen afspraken staan dus stemde ik toe. Op de dag zelf zou ik om 15.00 uur klaar zijn, maar er waren twee zieken dus vroeg ik of het zou helpen als ik wat langer zou blijven. Dat was zo en ben ik tot 18.00 uur gebleven. Meeveren met een ontstane situatie, het maakt het leven voor jezelf en anderen zoveel aangenamer. Het is wel zo dat het gaat volgens het simpele principe: 'als ik kan kan ik, maar kan ik niet dan niet', dan wil ik ook geen gezeur. 

Omdat mijn vaste kapper op vakantie is en het toch wel tijd was om de schaar er weer in te laten zetten had ik gisteren om 9.00 uur een afspraak bij een andere kapper. Op mijn leeftijd maakt het niet zo heel veel meer uit wie je haar knipt, als jongmens is dat natuurlijk anders en is de juiste haarstijl net zo belangrijk als eten en drinken, en was mijn vaste kapper ongeveer de belangrijkste persoon in mijn bestaan. Maar in dit stadium van mijn leven is het oké als het maar netjes zit en het geen overgekamde coupe is zoals sommige boomers menen te moeten doen, dat is echt een no-go. Liever kaal dan kammen in dat geval, of er wat geld tegenaan gooien, maar zover is het nog niet om die keus te hoeven maken.  

Deze kapper is gesitueerd in het winkelcentrum waar ik ook mijn boodschappen doe, dus dat kon ik dan mooi combineren om na de knipbeurt boodschapjes te doen. Echter toen ik bij de salon aankwam zei de kapster dat er een zieke was, ze mij nog geprobeerd had te bellen om te vertellen dat het iets later zou worden en nu een dame in de stoel had die een heel haartraject inging. Ik had mijn boodschappentas bij me en ze vroeg: "Misschien moet u nog boodschappen doen?" Dat was zo en dan kan ik snel schakelen. In plaats van dan heel geërgerd te gaan doen en op strepen te gaan staan in een situatie waar niemand wat aan kan doen en ook niemand om gevraagd heeft is het beter om in mogelijkheden te denken. Ik ben dus gewoon eerst boodschappen gaan doen en toen ik weer met gevulde tas de kapsalon betrad was de dame net in het stadium van haar behandeling dat er iets moest intrekken of zoiets en kon ik geknipt worden. Iedereen blij. 

Dus grote onverwachte veranderingen of spontane laten-we-eens-gek-doen acties: God, nee! Maar meeveren en plooibaar zijn daar waar het kan en zeker in omstandigheden waar niemand om gevraagd heeft: waarom niet?

Plooibaar.

Waarom overgekamd haar nooit een goed idee is. 

Verzorgende

De afgelopen zes weken was ik verzorgende. Plantenverzorgende om precies te zijn. Vriendin Talitha was op reis en ik had mij aangemeld als verzorger van haar planten, zowel binnen als buiten op het balkon. Daarnaast waren er de nevenfuncties van de ontvangen post uit de brievenbus halen en het legen van het bakje van de robotstofzuiger die elke dag om 12.00 uur zijn ronde deed.

Meteen al de eerste dag dat ik binnenkwam hoorde ik lawaai en dacht: er is iets kapot. Maar opeens zag ik de robotstofzuiger mij tegemoet komen, die het geluid dus maakte. Het mooie is dat mijn werk gesitueerd is precies tussen mijn en haar adres, dus ben ik twee keer per week gedurende die zes weken vanuit mijn werk naar het verzorgadres gefietst om mijn tijdelijke taken uit te voeren. 

Ik had een soort organisch gegroeid schemaatje. Eerst de post uit de brievenbus halen, bij binnenkomst in de woning het bakje van de robotstofzuiger legen, de planten beneden bewateren en vervolgens de balkonplanten. Talitha heeft van die glazen waterdruppelaars in haar plantenbakken binnen staan, en dan is het leuk dat je kunt zien welke planten gulzig zijn en welke rustig aan doen. 

Gisteren was de laatste dag dat ik het hoefde te doen, want vandaag komt ze thuis. De planten staan er keurig bij, de monstera heeft zelfs een aantal nieuwe bladeren gekregen. Vanaf vandaag kan ze het zelf weer doen. Vlak voor haar reis hebben we gedineerd bij Vicini, en nu hebben we afgesproken om aanstaande maandag als de jetlag weer enigszins onder controle is om daar weer te gaan dineren. De reis was in aanloop en aanvang vrij enerverend en nu na zes weken is er weer een hele andere vibe, dus is het mooi om dan op dezelfde plek waar we afscheid hebben genomen elkaar weer te treffen. De cirkel is dan rond. En er is natuurlijk heel wat bij te kletsen en hoe kan dat beter dan onder het genot van een heerlijk diner en een wijntje. 

Tegeltjeswijsheid 440

 

Skills

Als bewust kinderloze moet ik altijd enige voorzichtigheid betrachten om iets over kinderen te vermelden. Zeker in deze tijd van Het Gewenste Kind. Over het algemeen vind ik kinderen nogal aanwezig, het adagium 'Kinderen dien je te zien, niet te horen' is heden ten dage met al die prinsjes en prinsesjes aan wie het niets mag ontbreken verworden tot iets pruikerigs. 

Wat mij tijdens mijn werk is opgevallen is dat kinderen niet goed (meer) met geld kunnen rekenen. Bij het eerste kind dacht ik nog dat het om een zeldzaamheid ging, maar het is structureel. Ik schets u de situatie: kind koopt wat snoep en een pakje drinken (vaker nog energydrank), ik noem het bedrag wat het bij elkaar kost, vervolgens krijg ik een hand met muntjes en tel ik uit om aan het bedrag te komen wat ze verschuldigd zijn. Soms is het te weinig, dikwijls te veel en een heel enkele keer klopt het. Ik zeg dan bij de eerste aanblik van wat ik in mijn handen gestort krijg: "Dat is te veel, hoor", en vaker dan zou moeten is het kind in kwestie verrast. 

Ik heb me afgevraagd hoe dat komt. Mijn eerste gedachte was of er op scholen nog wel goed rekenonderwijs wordt gegeven, met, ondanks alle technologische gemakken van de huidige tijd, ook gewoon hoofdrekenen. Ik weet dat zich onder mijn lezers onderwijzers bevinden, waarvan iemand met een prachtige staat van dienst die ik hoog heb zitten. Hij zou antwoord kunnen geven hierop omdat in al zijn onderwijsjaren hij wellicht een verandering in het rekenonderwijs heeft meegemaakt.

Toen dacht ik dat men tegenwoordig steeds minder met contant geld van doen heeft, zodat kinderen (en hun ouders) daarom de noodzaak niet zien om zich erin te verdiepen. Een ook, om weer terug te komen op de prinsenkinderen, ouders die alles voor hun kroost voorkauwen zodat zelf denken vooralsnog niet hoeft. Ik blijf het een opzienbarend fenomeen vinden die handjes met geld dat ik krijg, met een zoiets als 'zoek het maar uit'. Ik had onderhand een buitenhuis kunnen kopen van het teveel gegeven geld (cabaret).

En dan in de categorie 'opa vertelt': in mijn schooltijd toen zakrekenmachines net in opkomst waren en door de leraren als iets van de duivel werden gezien, hadden we echt hoofdrekenlessen naast andere rekenlessen. Maar ook heb ik samen met mijn moeder geoefend met tellen, dat deden we met smarties, zoveel rode, zoveel gele, enz. Ook leerde mijn moeder me hoe ik met geld moest omgaan, bijvoorbeeld er iets bijgeven om het teruggeven makkelijker te maken. Ik heb als kind nog nooit een handje geld gegeven, ík telde het zelf uit aan de kassa. 

Maar goed, dat waren andere tijden, terug naar de onze met lawaaierige kinderen die geen idee hebben hoe €2,75 uit te tellen. 

Toen was geluk... #119

Ik ben nog uit de tijd dat men koekjes los afgewogen kon kopen. Bij de bakker maar ook bij de chocolaterieafdeling van V&D, die in die dagen nog een supermarkt had en waar mijn moeder doorgaans haar boodschappen deed. Het kwam met regelmaat voor dat ik de boodschappen ging doen en dan stond er op het lijstje 'een half pond koekjes'.  Ik wist dan dat mijn moeder 'allerhande' bedoelde. Van alle verschillende koekjes twee of zoiets. Heel duidelijk zei ze er dan altijd bij: géén hernhuttertjes! 

Zelf had mijn moeder enige tijd als filiaalhoudster bij de Haagse bakkerij Hus gewerkt, dus ze wist dingen. Bijvoorbeeld welke koekjes niet bij elkaar konden omdat één van de twee dan zacht of hard zou worden. Ik geloof dat dat met bokkepootjes het geval is, en ik meen ook dat je bitterkoekjes overal vandaan moet houden, maar helaas heb ik het niet helemaal meer helder en ik kan het haar niet meer vragen.

Hernhuttertjes waren een geval apart. Die mochten nooit in het half pond koekjes omdat die door hun compactheid vrij zwaar waren, dan zat je natuurlijk snel aan het half pond. Dus zei zij en dus ook ik als ik boodschappen deed: 'Graag een half pond allerhande, maar geen hernhuttertjes'. 

Allerhande. 

Hernhuttertjes. 

Vintage aan de Maas

Gisteren met Roos naar Vintage aan de Maas geweest. Het bleek de tweede keer te zijn dat het werd georganiseerd naar aanleiding van het succes van de eerste keer. Het was gesitueerd bij Oase aan de Schiehaven en dat ligt, zoals in de naam al besloten ligt, aan de Maas. Ik was onderweg in de metro toen Roos appte dat ze er al was, ik was vlakbij en binnen een kwartier konden we malkander in de armen vallen.

Het mooie is dat het kleinschalig van opzet is en er is een entree van €2,-. Dat is niet veel, maar het zorgt er wel voor dat niet Jan en alleman daar te hoop loopt. Het weer was ons gunstig gezind, fijn nazomerweer, want een gedeelte is buiten. Het eerste wat we zagen was een vrij grote stand waar allemaal trommeltjes op stonden, waarvan ik er een aantal herkende van vroeger die wij thuis hadden, maar daar ging het niet om. Het was de stand van De Lepelaer (website lepelaer.com), in die trommeltjes zaten theelepeltjes, gesorteerd op afbeelding. Dus o.m. sterrenbeelden, steden, dieren, gestileerd, etc.. 

In de stand stond Thijs, een jongeman zo weggelopen uit 1968, die van de theelepeltjes ringen maakte. Roos was meteen getriggerd en ze vond dat als ze een ring zou laten maken van een theelepeltje dat met een afbeelding van een roos zou moeten zijn. In het trommeltje met bloemen konden we niets vinden, maar toen kwamen we erachter dat theelepeltjes met een roos erop, geheel terecht natuurlijk, een eigen trommeltje hadden. Het was even uitzoeken welke het zou worden, ook hoeveel roos Roos zou overhouden om haar delicate vingertjes. In samenspraak met Thijs werd een mooi exemplaar uitgezocht. We konden het hele maakproces volgen en Thijs nam er de tijd voor, deed het, met een stickje op de lippen, heel secuur. Onderwijl legde hij uit hoe ie er zo toe gekomen was dit te gaan doen. Onderaan ziet u het mooie resultaat.

Na dit verrassende intermezzo hadden we wel trek gekregen en namen we een rijk belegde wrap met falafel en diverse groentes, gemaakt door een goed op elkaar ingespeeld echtpaar. Op zo'n vintagegebeuren komen leuke mensen af, beetje alternatief en kleurrijk en er heerste een goede harmonieuze sfeer. U kent me, ik ben enigszins wat gereserveerd naar vreemden toe, maar hier is een praatje snel gemaakt. Het scheelt natuurlijk ook dat ik samen met Roos was, die is wat socialer dan ik in het dagelijkse leven ben, maar de vibe aldaar had wel iets love and peace-achtigs, en dat kunnen we in deze bange tijden wel gebruiken.

Verder waren er allerhande vintage spullen, van kleding tot snuisterijen en meubels, maar we hebben ons ingehouden, ik heb ook helemaal geen plek meer voor wat dan ook. Het was al enig om het allemaal te zien. Wel is er een heel klein zaadje geplant ergens diep in mij betreffende notenhouten/teakhouten meubels uit de jaren zestig. Tot ontkiemen gaat heel lang duren, áls het überhaupt gaat gebeuren. Maar zeg nooit nooit. Een aantal meubelstukken in huis stammen nog uit de tijd van mijn derde verloofde. 

Nadat we op ons gemak alles hadden bekeken hebben we nog heerlijk op een terras gezeten voor een wijntje en even lekker bijgekletst. Het was een geweldig leuke middag. 

Happy vibes week 37

Steven Poust ging met zijn kinderen Chase (7) en Abigail (4) met een boot naar St. Johns River in Jacksonville, Florida en legden bij Mandarin Point de boot voor anker. Steven ging er vissen en zijn twee kinderen konden dan fijn zwemmen. 

Maar de stroming was sterke dan ze dachten. Chase merkte dat Abigail, die een reddingsvest droeg, van de boot was weggedreven. Hij probeerde zijn zus te grijpen en ook Steven sprong in het water om zijn dochter te helpen, maar ze bleef wegdrijven. "Ik probeerde bij beide te blijven, maar ze dreef van me weg, ik was ten einde raad."

Chase was bang, maar wel in staat om naar de kust te zwemmen afwisselend zwemmend en drijvend op zijn rug om ervoor te zorgen dat ie niet uitgeput zou raken. Alles bij elkaar heeft het kind een uur lang tegen de stroom in gezwommen tot hij aan land kon komen en vandaar rende hij om hulp te halen. 

Steven en Abigail werden een uur later gered nadat ze anderhalve kilometer van de boot waren afgedreven. De woordvoeder van de brandweer en reddingsafdeling vertelt: "We hadden alle middelen die we nodig hadden snel ter plaatse en zijn blij te kunnen zeggen dat ze alle drie in goede gezondheid zijn na dit angstige avontuur."

Steven, Chase en Abigail. 

Beste zangers

Sinds 2009 worden wij verblijd met het tv programma 'Beste Zangers' voorheen 'De Beste Zangers Van Nederland' genaamd, maar omdat we daar blijkbaar snel doorheen waren is de titel ingekort. Het eerste seizoen werd gepresenteerd door Edsilia Rombley, seizoen twee en drie door Victor Reinier en vanaf 2012 is het Jan Smit die de presentatie op zich neemt, met een uitzondering van het dertiende seizoen toen hij verstek moest laten gaan wegens ziekte en Nick en Simon het overnamen. Dit laatste geeft meteen aan dat ze het echt zelf in de hand hebben gewerkt, dat ze er genoeg van hebben en als duo uit elkaar gaan, genoeg van elkaar of de één van de ander en de ander niet zo heel erg van de één, het constante samenzijn, ik heb geen idee, want ik verdiep me er niet zo heel erg in, maar het waren net nonnen ze waren altijd samen, zelfs presentatieklussen die alleen gedaan konden/kunnen worden deden ze samen, maar goed, daar gaat het nu niet om. Het programma.

Men neme zes tot acht artiesten (dat verschilde in de loop der jaren), waarvan één artiest elke week de hoofdgast is, de anderen zingen nummers van zijn/haar repertoire of nummers die van grote betekenis zijn voor de hoofdgast. De Marcel Fisser Band begeleidt hen en soms worden er variaties op een thema toegepast en krijgt de hit van de hoofdgast een heel andere aanpak dan het origineel. 

Het is een succesvol format wat navolging heeft gekregen in twaalf andere Europese landen, w.o. Duitsland, België, Verenigd Koninkrijk en Zweden. Zelf heb ik niet alle seizoenen gekeken, het ligt er voor mij vooral aan wie er meedoen. Er waren jaren dat ik niemand kende of dat het merendeel van de artiesten me niet aansprak. Dit jaar kijk ik wel, Ferdi Bolland, Claudia de Breij en Nielson waren voor mij de trekkers en nu heb ik kennisgemaakt met Blanks en Jaap Reesema wat heel prettig was en ben ik Roxeanne Hazes met andere ogen gaan bekijken en met andere oren gaan beluisteren. 

Wie ik nog eens graag zou zien in het programma? Astrid Nijgh. Geweldig repertoire voor anderen om te zingen, zelf een heel fijne zangeres, en ze wil. Ik weet dat omdat ze dat antwoordde toen ze bij ons destijds te gast was in het radioprogramma 'Uit De Kast' en ik ernaar vroeg. Dus mocht iemand van het programma dit lezen, bel haar gerust. 

Beste zangers 2022: Jan Smit, Roxeanne Hazes, Blanks, Nielson, Ferdi Bolland
Jaap Reesema, Claudia de Breij en Sarita Lorena. 

In Memoriam: Queen Elizabeth II

Een blogje van mij doet geen recht om het leven en werk van Queen Elizabeth II te beschrijven, ik ga er niet eens aan beginnen, en dan, er zullen de komende tijd talloze programma's, boeken, tijdschriften, en wat dies meer zij uitkomen die dat veel beter kunnen. Net als voor de meeste mensen was zij voor mij iemand die er altijd was: de koningin van het Verenigd Koninkrijk. Maar liefst zeventig jaar heeft ze die functie/rol vervuld. Zeventig jaar. Afgelopen dinsdag was ze nog in beeld toen Liz Truss werd geïnstalleerd als de nieuwe premier van het Verenigd Koninkrijk, het was haar vijftiende, de eerste was Winston Churchill. En twee dagen later is Elizabeth overleden. 96 jaar oud. 

Ik moet bekennen dat ik waardering voor haar heb gekregen door de serie 'The Crown' waarin haar leven en dat van haar familie wordt gevolgd vanaf het moment dat bekend werd dat haar vader koning zou worden omdat zijn broer, op dat moment de koning, wilde trouwen met een gescheiden Amerikaanse, en Elizabeth daardoor troonopvolger werd. Een verhaal op waarheid berustend, maar natuurlijk wel geromantiseerd. 

Daarnaast haar humor, onlangs nog haar theemoment met Beertje Paddington tijdens haar zeventig jarig regeringsjubileum en eerder haar entree met James Bond bij de Olympische Spelen die haar vanuit het paleis naar het stadion escorteert waarna ze uit de helikopter springt. Hilarisch! En het verhaal van een stel dat ging trouwen, haar een uitnodiging stuurde, hopend op een eventueel felicitatiekaartje, maar waar ze, tot grote hilariteit van iedereen en van het bruidspaar in het bijzonder, gewoon op de receptie kwam.

Maar veel belangrijker is natuurlijk wat ze heeft betekend voor haar land en het Britse Gemenebest. Gisteren werd ze daarom al geroemd, haar standvastigheid en plichtsbesef, ze werd een rots genoemd waarop het Britse rijk is gebouwd. Maar nogmaals, dat laat ik aan anderen over. Koning Charles, dat is wennen en dan heb ik het nog maar niet over koningin Camilla. 

Queen Elizabeth II twee dagen voor haar overlijden.

Toen was geluk... #118

Het bestaat nog! Ik dacht dat het iets was uit vervlogen tijden: 'kloppudding'. Ik zag het van de week voorbij komen op mijn werk. Mensen van mijn generatie, en daarvoor, kunnen het zich nog herinneren van het merk Saroma, pakjes met poeder die je met melk moest opkloppen, laten opstijven in de koelkast en voilà je had pudding. Nu is het verkrijgbaar van het merk Dr. Oetker, wat we sinds enkele jaren om onduidelijke redenen dienen uit te spreken als Dr. Utker. Als we dat maar niet met koetjesrepen ook gaan doen, maar ik dwaal af.

Zelf heb ik niet zo'n heel scherpe herinnering en smaakbeleving aan die kloppuddingen, maar dat komt omdat mijn moeder kookpudding maakte. De oude puddingvorm waarin ze dat deed staat bij mij in de keuken te pronken. Kookpudding maken kost meer tijd, maar dan héb je ook wat. Het meest vermaard was mijn moeders' bitterkoekjespudding met échte bitterkoekjes of griesmeelpudding met zelfgemaakte bessensap. En nee, nooit een vel op de pudding (de gruwel) omdat er een boterpapiertje op werd gelegd bij het afkoelen om dat te voorkomen. 

Toch zal ik heus wel eens een Saroma puddinkje hebben gegeten, maar zoals gezegd niet echt een herinnering. Ik las er over: Er waren verschillende smaken verkrijgbaar, die allemaal een beetje hetzelfde smaakten. En zo stel ik het me ook voor. Ik weet nog wel dat toen ik met mijn eerste verloofde samenwoonde er in die tijd, begin jaren negentig, iets op de markt was wat je met yoghurt moest vermengen en wat ook een soort pudding werd. Dat maakte ik wel eens. En ik zag nu dat de kloppuddingen van Dr. Oetker zowel met melk als met yoghurt vermengd kunnen worden. Ik ben een gek mens, ik ga het gewoon een keer doen. Met yoghurt dan, met melk lijkt me echt niet lekker. 

De oude jaren vijftig puddingvorm van mama. 

Tegeltjeswijsheid 439

 

Herinnert U zich deze nog? #203

SASKIA & SERGE

"MAMA HE'S A SOLDIER NOW"

1980

Aantal weken: 13

Hoogste positie: 9

Mocht het clipje niet te zien zijn, klik hier.

Het duo Saskia & Serge draait al 55 jaar mee. In 1967 treden Trudy van den Berg en Ruud Schaap op als 'Trudy & Ruud' en winnen met hun eigen Nederlandstalige compositie 'Don Quichot'  de talentjacht 'Cabaret der Onbekenden'. In 1969 trouwen ze en gaan ze verder onder hun artiestennamen Saskia & Serge. Ze brengen Nederlandstalige muziek met net wat betere teksten. In 1970 doen ze mee aan de Nationale Finale voor het Eurovisie Songfestival en behalen met ''t Spinnewiel' de tweede plaats. Het jaar erna mogen ze zes liedjes zingen waarvan het wonderschone 'Tijd' wordt uitgezonden naar Dublin waarmee ze een mooie zesde plaats behaalden in een veld van 18 deelnemers. Na zes Nederlandstalige albums en een aantal singles stoppen ze daarmee in 1975 en gaan een heel andere richting op.

Vanaf 1976 richt het duo zich op countrymuziek en met groot succes. Ze waren de eerste Nederlandse artiesten die mochten optreden in de Grand Ole Opry in Nashville en stonden in de Amerikaanse hitlijsten. Na vijf country albums vonden Saskia & Serge het weer tijd om het roer om te gooien. 

In 1980 verscheen bovenstaande single met weer een heel ander geluid, middle of the road muziek waarin Saskia met een heel krachtige stem zingt. Weliswaar is haar stem een aantal keer overgedubd maar toch werd er, weet ik nog, erg van opgekeken destijds. 'Mama He's A Soldier Now' werd hun grootste hit. Een Spaanstalige versie van het nummer, 'Madre El Es Un Soldado Hoy' werd een grote hit in Argentinië en Portugal. Er kwamen nog wat singles in hetzelfde genre uit, maar in 1984 keerden ze weer terug naar country om vervolgens in de jaren 90 weer met Nederlandstalig repertoire te komen.

Zoals gezegd zijn Saskia & Serge al 55 jaar actief en nog steeds. En in al die jaren zijn er nooit vervelende of nare berichten over hen geweest, waar vele collega artiesten in lijken te grossieren. Ik draag ze een warm hart toe en met name bovenstaande single is één van mijn favorieten. Daarnaast heeft Serge onwetend mij punten bezorgd tijdens mijn deelname aan de tv-quiz 'Get The Picture' in 2000. De vraag was: 'Wat is de artiestennaam van Ruud Schaap'. Mijn opponent wist het niet, maar ik vanzelfsprekend wel, basis algemene kennis toch?

Kinderboeken

Welk boek heeft jou vroeger tot een lezer gemaakt? Dat was de vraag die Faceboekvriend en, al sinds mensheugenis, basisschoolleraar Bertus zich afvroeg. Daar ging een laatje open, hoor. Want wat las ik als kind graag. Ik had een lampje boven mijn bed en voordat ik ging slapen mocht ik lezen. Ik had zelf boeken en werd later lid van de bibliotheek. Hieronder wat boeken die ik met graagte las:

Pinkeltje is geschreven door Dick Laan (1894-1973), hij schreef 29 boeken waarvan de eerste al in 1939 verscheen en de laatste vier postuum zijn verschenen. Dick was al overleden toen ik met lezen begon. Hij kwam zelf ook voor in de boeken als meneer Dick Laan aan wie Pinkeltje zijn avonturen vertelt. Pinkeltje is net zo groot als je pink, maar is nadrukkelijk géén kabouter. De avonturen spelen zich af bij een familie in een huis waar hij in een muizenholletje woont en later in Pinkeltjesland. 

Pietje Puk werd geschreven door schoolmeester Henri Arnoldus (1919-2002), hij was auteur van verschillende kinderboekenseries waarvan Pietje Puk de bekendste en succesvolste is. Tussen 1958 en 2000 verschenen er 47 titels. Pietje is postbode in Keteldorp, een dorp met 10 straten en 400 inwoners. Het is een vrolijk mannetje die allerlei streken uithaalt maar het hart op de goede plaats heeft. 

Saskia en Jeroen is geschreven door Jaap ter Haar (1922-1998). Hij was historicus en schrijver van kinder-, geschiedenis- en mythologieboeken. Er zijn negen boeken verschenen over de tweeling Saskia en Jeroen, die zijn gebaseerd op de eigen tweeling van Jaap met dezelfde namen. Ze beleven allerlei avonturen. Oorspronkelijk waren de verhalen bedoeld als hoorspel voor de radio. In de jaren 50 zijn die door de NCRV uitgezonden op maandagmiddag om 17.00 uur. 

Wipneus en Pim is een boekenreeks uitgegeven vanaf 1949 tot 1985. Ze zijn geschreven door vijf verschillende auteurs onder een miniem verschillend pseudoniem. Zij waren allen broeders in Maastricht in het stadsdeel Wyck. Het pseudoniem was B. van Wijckmade, naar broeder Bruno van der Made, die de eerste zes boekjes heeft geschreven. Vervolgens werd bij de andere auteurs hun voornaamletter als tweede letter gebruikt in het pseudoniem. De boekjes vielen op doordat ze waren gedrukt met een vette schreefletter. Het gaat over kabouterprins Wipneus en zijn vriendje Pim die allerlei avonturen beleven in Kabouterland. 

De Vijf gaat over broers en zusje Julian, Dick en Annie, hun nichtje Georgina (George) en de hond van George, Timmy. De in totaal 21 verhalen zijn geschreven tussen 1942 en 1963 door de Britse auteur Enid Blyton (1897-1968). De kinderen lossen mysteries op. Annie is een meisje-meisje die alle huishoudelijke dingetjes doet als de vijf op avontuur gaat, terwijl Georgina het jammer vindt een meisje te zijn en liever een jongen was geweest. Ze gedraagt zich ook zo, knipt haar haar af en kleedt zich als een jongen en laat zich George noemen. Vooruitstrevend in de tijd dat de boeken zijn geschreven, maar Enid is aan de andere kant met terugwerkende kracht bekritiseerd om de door haar opgevoerde klassenverhoudingen en rassenverschillen. Zigeuners zijn in haar boeken vaak de slechteriken. In 2002 zijn de boeken in nieuwe vertaling verschenen onder pseudoniem J.H. Gever, waarin vermeende imperialistische, snobistische en racistische uitlatingen zijn weggewerkt. 

Het bedlampje dat boven mijn bed hing met volgens mij een hoog 'o ja-gehalte' voor mensen van mijn generatie.

Happy vibes week 36

Ergens in de late jaren veertig, voordat ze beroemd waren, trad Frank Sinatra op in een theater in New York. Na de show ging hij naar Harlem om het Will Maston Trio, geleid door Sammy Davis Jr., te zien en te horen. Frank was erg onder de indruk van Sammy's talent en vroeg na het optreden om naar zijn optreden te komen. 

Na een week was Sammy nog niet geweest. Frank ging terug naar Harlem om nog een keer het optreden van het Will Maston Trio te bezoeken, en vroeg aan Sammy waarom hij nog niet was komen kijken. Sammy zei dat hij wel was geweest maar dat hij er niet in mocht. Frank stormde woest terug naar het theater, scheurde zijn contract voor hun ogen kapot en heeft er nooit meer opgetreden.

Een vriendschap voor het leven was geboren en zulke voorvallen deden zich nog regelmatig voor. Toen Sammy het niet werd toegestaan om op te treden in de Copacabana, weigerde Frank er ook op te treden. Toen Sammy werd geweigerd in een Las Vegas Hotel, zei Frank: "Geef hem mijn kamer!" Na het auto ongeluk waarbij Sammy zijn oog verloor, was het Frank die alle medische onkosten betaalde. 

Na al die jaren van vriendschap en veertig jaar van gezamenlijk optreden vroeg een journalist aan Frank waarom hij zo altijd zo vrijgevig en trouw was naar Sammy toe. Hij antwoordde met vier woorden: "Hij is mijn broer". 

Nederland vleesland

Kennismaking met het bovenstaande deed mij een weinig vomeren in de mond, hoe onsmakelijk, je schuift je bord meteen weg, wie verzint zoiets? Mede daardoor dacht ik dat het iets was van het satirische online nieuwsmagazine De Speld, maar nee, het blijkt een echte campagne, opgezet door de vleessector

De vleessector stelt dat 94% van de Nederlanders vleeseters zijn en zo'n 6% dus niet. Waarom dan een campagne? Het lijkt me dat het dan best goed gaat, en geloof me, in mijn huidige metier kan ik u vanuit de eerste hand vertellen: er wordt, pardon my French, teringveel vlees gegeten. En dat zie je in de cijfers terug, we eten in Nederland gemiddeld 1,5 keer zo veel vlees per dag dan aanbevolen. Volgens de vleessector heerst er ten onrechte het beeld dat vleesconsumptie niet duurzaam en dieronvriendelijk is. Leest u die laatste zin nog gerust een keer over. Lust u nog peultjes? (pun intended)

Ik denk dat de vleessector de bui ziet hangen en alvast anticipeert. De huidige trends waarin maatschappelijk en wetenschappelijk veel aandacht is voor het gegeven dat we teveel vlees eten alsook de terechte vraagtekens die er worden gezet bij het feit dat het kleine Nederland het meeste vee heeft per hectare ter wereld en de grootste vleesexporteur is van Europa. Tel daar de steeds grotere keus in zeer smakelijke vleesvervangers bij op en dit alles voelt voor hen als een hete adem in de nek. 

Dat ze onironisch deze campagne starten in een tijd dat de impact van vleesproductie op natuur en milieu wereldwijd enorm is en het best met heel veel minder zou kunnen, is een gotspe te noemen. Ik denk dat deze campagne best veel mensen net dat zetje geeft om vlees volledig van hun menu te schrappen. Averechts noemen ze zoiets en ik zie dan al de vergaderingen en brainstormsessies die er aan vooraf zijn gegaan met een whiteboard waarop alle ideeën werden opgeschreven, "Niets is te dol" werd er joviaal geroepen en dat dan dit het uiteindelijk is geworden: Nederland vleesland. Flessen zijn ontkurkt, er is op schouders geslagen en uiteindelijk ontploft het in hun gezicht.

Nou ja, ik zag al berichten van het kaliber Gele Hesjes (ze bestaan blijkbaar nog) met het rebelse, en ik quote: 'Ik eet vlees. Ik blijf vlees eten. En zodra iemand mij gaat proberen te dwingen om minder vlees te gaan eten, ga ik meer vlees eten'. Het doet mij denken aan een Arie en Gerda die toen het rookverbod in de horeca van kracht ging elk met een verbeten bek de ene na de nadere sigaret op staken tijdens een interview. Jouw longen, schat. Aan de andere kant heb ik ook passief agressieve vegetariërs gekend die verongelijkt konden zijn en soms zelfs heel lelijk konden doen tegen het bedienend personeel in restaurants als de menukeuze niet vegetarisch genoeg was naar hun zin. 

Hoe ik erin sta wilt u weten? Ik ben al jaren flexitariër, ik eet veel minder vlees dan vroeger, ik vind het ook minder lekker dan voorheen. Ik zou zomaar tot die groep kunnen behoren die mede door deze nu al mislukte campagne dat laatste duwtje heeft gekregen en nu nog minder vlees zal gaan eten of zelfs ermee zal gaan stoppen. Maar ik weet ook dat ik het niet tot het uiterste en op de spits zal gaan drijven. Ik zal bij een bittergarnituur niet mokkend zitten simpen maar gewoon een bitterbal nemen en als men mij een stukje vlees voorzet zal ik het niet met misbaar nadrukkelijk terzijde schuiven maar gewoon opeten. Golven maken ligt nu eenmaal niet zo in mijn aard.