Het is mooi geweest

Gisteren namen 2 collega's afscheid, zij gaan na een arbeidzaam leven genieten van het niet meer hoeven en moeten. Marian en Jan stoppen er mee na respectievelijk 23 en 39 jaar. Marian had best nog wel door willen gaan, maar ondanks dat langer doorwerken tegenwoordig het toverwoord is en op de lippen van iedere bewindsman/vrouw ligt was dat niet mogelijk. Jan was er op zijn beurt wel aan toe om te stoppen met werken.

De immer bescheiden Marian was altijd het begripvolle rustpunt bij de klantenservice, altijd rustig en beheerst, oplossingsgericht, een hele lieve en leuke collega. Ik heb niet direct met haar gewerkt, maar we zaten wel samen regelmatig aan de koffie of te lunchen.

Met Jan heb ik ook nooit direct samen gewerkt, hij werkte op de herenmodeafdeling. Wel hebben onze afdelingen ooit naast elkaar gelegen en dan heb je wat meer met elkaar te maken dan als ze, zoals nu, op verschillende etages zijn gesitueerd. Het feit dat er op de afscheidsborrel ook vaste klanten van Jan aanwezig waren zegt al genoeg over hoe Jan in zijn werk was.

De afscheidsborrel, voor Jan hoefde dat niet zo, die had het liefst zijn jas aangetrokken en was naar huis gegaan, en ook Marian had twijfels, maar zo samen is het minder op één persoon gericht dus durfden ze het aan. We kwamen allemaal even proosten op hun nieuwe levensfase en luisteren naar de speech van de bedrijfsleider, er waren een aantal oud-collega's, waaronder ook Jan's vrouw Marijke, want zij hebben elkaar, jaren geleden op het werk ontmoet, en Marijke (een groot fan van mijn blogjes, jawel!!) is al een jaar of drie geleden met werken gestopt.

Om het nog leuker te maken, ook Marijke's (tweeling)zus, Rijnie was er, want ook zij heeft bij ons gewerkt en was jarenlang mijn naaste collega, en om de hilariteit compleet te maken was Maarten, de man van Rijnie ook aanwezig, want, ja zeker, hij heeft ook bij ons gewerkt en Rijnie en Maarten hebben elkaar óók bij de firma leren kennen. Gooi daar maar eens wat onderzoekjes tegen aan (Liefde op het werk/Teeelingen en hun partnerkeuze)

Het was even een gezellig samenzijn en ondanks dat het een aderlating werd genoemd zulke ervaren mensen te gaan moeten missen, is het nuchtere feit zo dat de bedrijfsleider met twee handen ze staat na te wuiven omdat de loonkosten weer een stukje minder zijn, en ervaren oudere mensen nu eenmaal duurder zijn dan onervaren tieners. En voor Marian en Jan is het mooi geweest, tijd om hun leven op een andere manier te gaan invullen, en wij schuiven allemaal weer een stukje op tot wij hopelijk ook mogen gaan meemaken dat we onder de bloemen bedolven met een mooie afscheidsspeech het pand gaan verlaten waar we zoveel jaren met plezier hebben gewerkt om een nieuwe fase in te luiden. 

Het gaat ze beiden goed.

Loes, Jeanthal en Marian

In blauwe trui Jan, rechts van hem Maarten, op de rug met donker haar Marijke

Jan en Marian even in het zonnetje gezet

Xmas music

Heel paradoxaal heb ik niet zoveel met kerst, heb er geen hekel aan, maar vind het ook niet het hoogtepunt van het jaar, maar vind ik kerstliedjes wel weer erg leuk. Dus van de week mijn kerstmuziek eens geïnventariseerd, en blijkt dat ik meer uren kerstmuziek heb dan dat de kerst duurt. Van sommige artiesten heb ik volledige kerstalbums: o.a. Frank Sinatra, Boney M., Willeke Alberti, Barry Manilow, Neil Diamond, om maar eens een dwarsstraat aan te geven, en dan nog zelf verzamelde liedjes waar je niet zonder kunt: o.a. Paul McCartney, Wham!, Eartha Kitt, John Lennon om er maar een paar te noemen

Vanzelfsprekend heb je dan veel doublures, van veelal qua oorsprong Amerikaanse kerstnummers als "White Christmas", "Rudolph The Red Nosed Reindeer" en I"ll Be Home For Christmas", maar het is verrassend hoe verschillend de uitvoeringen ervan zijn.

En ondanks de behoorlijke hoeveelheid kerstnummers kon ik mijn leven niet langer voorstellen zonder "Christmas Album" van de Jackson 5. Ik kende al wat songs ervan en vond de pop/soul aanpak van de nummers erg leuk, dus besloot ik het hele album aan te schaffen. Oorspronkelijk komt het album uit 1970 en was het hun 4e album dat werd uitgebracht, het was destijds een groot succes en er zijn over de hele wereld 3,5 miljoen exemplaren van verkocht.

Voor de CD versie is het Michael Jackson solonummer "Little Christmas Tree" toegevoegd, en net voor dat liedje begint hoor je de destijds 12 jarige Michael de luisteraar een fijne kerst wensen. Het jochie wat nog niet wist wat het leven voor hem in petto zou hebben. Successen die het voorstellingsvermogen te boven zouden gaan en een triestheid die je niemand toewenst met zijn vroege dood op 50 jarige leeftijd tot gevolg.

Richaar 2.0

Gisteren de voorstelling bezocht van het door vriend Rick geregisseerde koningsdrama van William Shakespeare. Het komt uit de cyclus "The War Of The Roses". De bekende Vlaamse (theater)auteur Tom Lanoye heeft er een twaalf uur lange bewerking van gemaakt in acht stukken getiteld "Ten Oorlog".

En Rick heeft met zijn mensen het eerste deel hiervan weer op hun beurt bewerkt naar een éénakter, dus hoefden wij geen twaalf uur er voor te gaan zitten. De voorstelling was voor een gedeelte naar deze tijd gehaald (2.0) maar er zaten ook originele elementen in, er werd gesproken in rijm en in hier en daar werden in onbruik geraakte woorden gebruikt, wat ik dan wel weer heel leuk vind.

Bijzonder is ook dat de spelers mensen waren waarmee Rick werkt en die een psychiatrische achtergrond hebben. Ik vind het een hele prestatie om zo'n stuk, wat absoluut, zeker qua tekst, niet makkelijk is, op deze manier te brengen. Ik begreep dat Rick samen met zijn spelers de tekst hebben behandeld en het naar hun eigen belevingswereld en de huidige maatschappij hebben vertaald en vervolgens ook weer hebben teruggegrepen naar het origineel. Op die manier konden de spelers het stuk in context plaatsen en goed spelen.

De verbazing heeft me weer ingehaald

Regelmatig heb ik mezelf horen roepen na iets schokkends te hebben gelezen, gezien of gehoord: "Ik verbaas me nergens meer over!" Maar als ik dan heel eerlijk ben riep ik dat om mijn oprechte verbazing te maskeren, en waarom? Moet een mens zich schamen voor zijn verbazing? Is het jezelf over iets verbazen 'not done' in de huidige maatschappij? Laat je door je je te verbazen in de kaart kijken als een naïef persoon, daar waar anderen het al mijlenver zagen aankomen?

Kun je je ook nog verbazen als je ergens niet meer van opkijkt? Dat is eigenlijk de vraag hier, en ben je murw en afgestompt als je lauwtjes reageert als blijkt dat het geld voor het zoveelste goede doel niet terecht komt bij de mensen voor wie het bestemd is? Dat mensen in feite alleen maar geven voor hun eigen gemoedsrust. 'Ik heb geld gestort dus ben een goed mens, en wat er verder mee gebeurt, daar heb ik geen invloed op.' Dat je vindt dat een bejaard mens er zelf om vraagt om neergeslagen en beroofd te worden na het geld pinnen uit de automaat. Dat je begrijpt dat homo's in elkaar geslagen worden, omdat ze nu eenmaal homo zijn en je dat eigenlijk ook best wel aan ze kan zien, als ze zich nou gewóón gedroegen. En zo'n vrouw vráágt er toch om om aangerand en zelfs verkracht te worden als ze er zó bij loopt.

Gisteren las ik in de krant dat er in New York een nieuw 'spel' is, het knockout spel. Hierbij is het de bedoeling dat een argeloze voorbijganger in één klap bewusteloos wordt geslagen. Dat is dan leuk. En het zijn niet alleen tieners, alsof dat niet al belachelijk en erg is, maar er is ook een 28 jarige man aangehouden die zich hiermee bezig hield. Er zijn nu vast ook verstandelijk beperkten in Nederland die nu denken: 'Hè ja, dát gaan we ook doen', want kopieergedrag is ook iets verbazingwekkends waar we ons niet meer over verbazen, maar wat we als gevolg zien van een al dan niet idiote actie.

En ik dacht weer: 'Het verbaast me eigenlijk ook nie....' JA! HET VERBAAST ME WEL!! Wat een belachelijke bezigheid! Waarom? Met welk doel? Wie doen dat? Wanneer bedenk je zoiets? Is er niemand in zo'n groep die zegt laten we normaal doen? Is de volgende stap iemand doodslaan? Ben je dan 'De Man'?

Kortom ik wil me weer ongegeneerd gaan verbazen. Noem mij maar wereldvreemd en naïef, maar het feit dat we heel veel dingen gewoon zijn gaan vinden wil nog niet zeggen dat het dat ook is. Als er weer voor de zoveelste keer een slecht presterende manager met miljoenen aan de haal gaat, is dat niet gewoon, we zijn er aan gewend, maar laten we onze verbazing er vooral over uitspreken. Wég met die gelatenheid. Bejaarden zouden gewoon duizenden Euro's uit de pinautomaat moeten kunnen halen, homo's zouden überhip gekleed hand in hand moeten kunnen lopen, vrouwen, die er een geschikt figuur voor hebben, dat dan weer wel, zouden met pornohakken, decolleté's of minirokjes over straat moeten kunnen gaan zonder dat anderen vinden dat ze ze moeten beroven, mishandelen of verkrachten.

Menschen verbaascht U!

De gewone kneus

Om haar tanende carrière een nieuwe impuls te geven deed Anouk dit jaar mee aan het Eurovisie Songfestival, en met succes, voor het eerst sinds jaren haalde Nederland weer een finaleplaats en werd Anouk uiteindelijk negende. Ik ging er vanuit dat zij de weg nu vrij had gemaakt voor artiesten die wereldberoemd zijn in Nederland, en dat volgend jaar ook een in Nederland bekende artiest zonder aarzeling volmondig 'ja' zou zeggen tegen een voorgestelde deelname aan het festival.

Alzo gebeurde, de populaire Almelose zangeres Ilse DeLange gaat samen met zanger Waylon in mei ons land vertegenwoordigen in Kopenhagen. Ilse en Waylon kennen elkaar al jaren en waren al van plan om samen een plaat te maken, dat heeft niets met deze deelname te maken. Ilse gaf ook toe dat Anouk's succes bij haar de doorslag heeft gegeven om mee te doen, voornamelijk dat ze hoog is geëindigd met een nummer waarbij ze heel dicht bij zichzelf is gebleven, zonder hysterie en kermis. Ilse en Waylon zijn van plan een zogenaamd 'country bluegrass' nummer in te zenden: 'Gewoon twee mensen met een gitaar' aldus Ilse.

Ondanks haar grote succes en fanbase heb ik zelf niet zo heel veel, nou ja eigenlijk niets, met Ilse DeLange. Ik vind haar zo'n dertien in dozijn zangeres met dito uitstraling, maar dat is mijn mening en doet helemaal niets af aan haar artistieke prestaties. Waylon heb ik even moeten googelen en ik zag direct waarom, hij is in 2008 tweede geworden bij "Holland's Got Talent", een programma waar ik niet naar kijk. Ook heeft hij in 2005 meegedaan samen met Rachel Kramer aan de voorronde van het Eurovisie Songfestival als Waylon & Rachel, en daar ging ook geen belletje bij rinkelen.

Ze gaan niet als Ilse (DeLange) & Waylon, maar als The Common Linnets. Linnet is de Engelse benaming van kneu, een vogeltje wat in het oosten van Nederland, waar ze beiden vandaan komen, voorkomt. In vertaling betekent het dus: De Gewone Kneus. Ik zeg niets.....

Nutteloze weetjes

De officiële naam van Bangkok is Krung Thep Mahanakhon Amon 

Rattanakosin Mahinthara Ayuthaya Mahadilok Phop Noppharat Ratchathani 

Burirom Udomratchaniwet Mahasathan Amon Piman Awatan Sahit 

Sakkathattiya Witsanukam Prasit. Maar in dagelijks gebruik beperkt men zich 

tot Krung Thep. Alleen in het Westen wordt de naam Bangkok, zoals de stad 

heette tot 1782,  nog gebruikt.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Albert Einstein kreeg in 1952 het presidentschap van Israël aangeboden.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Coca Cola was oorspronkelijk groen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Een gemiddeld potlood kan een lijn van 56 kilometer tekenen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het grootste land ter wereld is Rusland: 17.098.242 km².

Het kleinste land ter wereld is Vaticaanstad: 0,44 km².

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Gordeldieren krijgen altijd precies 4 jongen, die alle vier van hetzelfde geslacht zijn.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Time Magazine koos in 1938 Adolf Hitler tot 'Man van het jaar'.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De eerste baan van Brad Pitt was gekleed in een kippenpak klanten naar

restaurant 'El Polo Loco' lokken. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het is in Frankrijk verboden een varken Napoleon te noemen.

,

Tegeltjeswijsheid 100

Anoniem

Voor iemand die in z'n jonge jaren zo af en toe eens een modeshow heeft gelopen en wat aanverwante werkzaamheden heeft verricht, die zelfs geauditeerd heeft om, lang voordat Take That bekend werd, bij een soortgelijk groepje aangenomen te worden ga ik verrassend graag enigszins anoniem door het leven. In die pre-social media tijd was in de belangstelling staan en eventuele bekendheid zo heel anders dan nu het geval is. Toen was het jammer dat ik niet werd toegelaten tot het groepje, en dat de modellenopdrachten niet veel zoden aan de dijk zette, nu vind ik het een zegen in een vermomming. In deze tijd wil je toch niet voor heel de natie bekend zijn? Al die ongenuanceerde meningen van mensen wiens enige bijdrage op het wereld wijde web ongenuanceerde meningen zijn, maar ik dwaal af.

Anoniem door het leven gaan, daar moest ik aan denken toen ik vanmorgen in de krant las dat er een vrouw 10 jaar dood lag in haar huis in Rotterdam. 10 Jaar. Dan ben je überanoniem door het leven gegaan. Ik woon graag in (de buurt van) een grote stad vanwege die relatieve anonimiteit die je er hebt, niemand die je in de gaten houdt, in een dorp zou ik het niet uithouden vanwege de verstikkende sociale controle. En omdat ik Bewust Alleenstaand ben en nog bewuster kinderloos, ben ik er altijd van uitgegaan dat als mijn tijd gekomen is ik ook pas na enige tijd zou worden gemist of levenloos in huis zou worden aangetroffen

Dat gevolg van mijn keuze heb ik nu wat moeten herzien vanwege juist iets anders sociaals waar ik pas de laatste jaren mee in aanraking ben gekomen, mijn dagelijkse blogjes, Facebook en What's App. Ook een soort sociale controle maar dan van het kaliber wat ik wel aankan. Vriend Jeroen die me appte toen een blogje door verkeerde tijdsinstelling niet verscheen of het wel goed met me ging, vriendin Nadira die een stagnering meende te ontdekken in mijn Facebookgebruik en appte of er misschien iets aan de hand was. Ik vond het heel lief van beiden en sociale controle op enige afstand geeft mij als BAer toch wel een geruststellend en fijn gevoel moet ik toegeven.

Maar van die dame is natuurlijk vreselijk en wat ik erger vond is dat haar naaste buurvrouw dan zegt "Het idéé dat er maar 23 cm wand zit tussen de slaapkamer van mijn kinderen en haar woning". Ja, nee, dát is belangrijk.

Wat ook zomaar kan gebeuren in de anonieme grote stad hoorden we uit Londen waar 3 vrouwen 30 jaar als slavinnen zijn vastgehouden bij een echtpaar. 30 jaar. Hoe erg is dat? Zo'n situatie bedoelde ik dus toen ik het in die vermaledijde Zwarte Pieten discussie had over de hedendaagse slavernij waar die tegenstanders van Sint's personal assistants (mooie naam met dank aan André) beter hun energie in kunnen steken om dat tegen te gaan. Juist zij als nazaten van slaven kunnen van iets negatiefs op die manier iets positiefs maken in plaats van hun pijlen te richten op een verzonnen sprookjesfiguur.

Maar ik heb ook geleerd van deze nieuwsberichten, mijn voorkeur voor relatieve anonimiteit is er nog steeds, maar ook weer niet in het extreme, we zijn natuurlijk geen kluizenaar. Een carrière als model of zanger zit er (gelukkig) niet meer in, maar in kleine kring ben ik graag toch wel bekend.

Tevreden

Een paar jaar gelden heb ik me enorm verbaasd over de treurige moed die een vrouw had om een rechtszaak aan te spannen tegen de Postcodeloterij omdat in haar straat een prijs viel en zij niets won omdat ze niet meedeed. Zij meende psychische problemen te ervaren door deze gebeurtenis. Ik vind zulke mensen hilarisch, die domheid, geweldig! Vanzelfsprekend heeft ze die rechtszaak verloren.

Gisteren werd mijn dag weer gemaakt door zo'n zelfde soort bericht.  Banketbakker Arrold van den Hurk had meegedaan aan het TV programma "Miljoenenjacht", en had een prijs gewonnen van €125.000 (Honderdvijfentwintigduizend Euro). Een bedrag waar de man heel wat banket voor moet bakken.
Vanzelfsprekend ken ik dat hele programma niet, maar nu blijkt Arrold op een bepaald moment op een knop gedrukt te hebben om daarmee te kennen te geven dat hij met het gewonnen bedrag akkoord ging, in plaats van door te spelen. Nog tijdens de uitzending gaf hij aan dit per ongeluk gedaan te hebben, maar de spelregels zijn zo dat eenmaal gedrukt, gedrukt is.

Door die vergissing won hij dus €125.000 (Honderdvijfentwintigduizend Euro) Een bedrag waar de man heel wat banket voor moet bakken (ik kan het niet genoeg benadrukken). Nu wordt er namens hem een rechtszaak aangespannen dat het niet eerlijk is, dat hij als hij had doorgespeeld 5 miljoen had kunnen winnen. Hij is dus niet tevreden met die €125.000 (Honderdvijfentwintigduizend Euro), en ik zeg het nog maar eens, het is een bedrag waar de man heel wat banket voor moet bakken.

Eerlijkheid gebied te zeggen dat Arrold niet helemaal zelf op het idee is gekomen, advocaat Peter Plasman heeft hem er op gewezen, uit zichzelf. Het moet erg slecht gaan in de advocatuur dat advocaten zichzelf gaan aanbieden bij cliënten. Worden zij de nieuwe Jehova's Getuige? Dat ze op de meest ongunstigste tijden onuitgenodigd aan de deur staan of er nog wat aan te spannen valt? Harde knaken voor winnende zaken als het vernieuwde heitje voor een karweitje? Heel bijzonder, advocaten die zichzelf aanbieden ken ik alleen uit Amerikaanse films en daar zijn het vaak naar de afgrond afgegleden louche figuren met een slecht zitten toupet.

Arrold had natuurlijk nee kunnen zeggen en bij zichzelf kunnen denken: 'Honderdvijfentwintigduizend Euro, daar moet ik heel wat banket voor bakken, laat ik er tevreden mee zijn'. Maar nee, hij heeft het aanbod voor een zaak te beginnen met beide handen aangepakt en staat nu overal met zijn gezin op de foto, zodat ook ik die van het hele gebeuren niets af wist volledig ben ingelezen over de plannen die de advocaat heeft voor onze banketbakker.

Nu schijnt er in dat programma niets te dol te zijn, want naast de winnaar op TV is er ook een thuiswinnaar die hetzelfde bedrag wint, óók die €125.000. Navraag bij die mensen bleek dat ze heel erg gelukkig zijn met het gewonnen bedrag en niets met de zaak te maken willen hebben. Zo kan het dus ook, tevreden zijn met wat je ten deel is gevallen.

Ring out the old, ring in the new

De dag die ik wist dat zou komen kwam steeds dichterbij, ik merk het aan in mijn agenda, maar denk er verder niet te veel over na. Zo heel casual kijk ik eens op een website en zie dan snel door de bomen het bos niet meer. Nou ja, het is nog niet zover, nog tijd genoeg, maar ik voel die druk, er moet binnenkort besloten worden.

Voor veel mensen is het aflopen van het abonnement op hun smartphone een blijde gebeurtenis, dat betekent namelijk dat er een ander telefoontje uitgezocht kan worden en dat gegeven alleen al stemt velen vrolijk. Ik behoor niet tot die groep, ik wil eigenlijk helemaal niet aan nieuwe apparaten wennen. Ik wil geen veranderingen, als het aan mij had gelegen hadden we nog in grotten gewoond en gingen de mannen op jacht en bleven de vrouwen samen met de mannen met artistic leanings thuis om daar de boel draaiende te houden. Het is dus heel goed dat er mensen zijn die voorop lopen en de weg vrij maken voor mensen zoals ik die er wat mopperend achteraan hobbelen.

Dus een poosje terug me toch verdiept in het aanbod en de (abonnements)prijzen, vervolgens 4 telefoontjes geselecteerd en die keuze voorgelegd aan vriend Karim die een autoriteit is op het gebied van alles wat met multimedia te maken heeft en hij kwam tot de slotsom waar mijn eigen voorkeur ook naar uitging, een HTC One Mini.

Sinds kort is er ook in het winkelcentrum vlakbij huis een T-Mobile shopje gekomen, zodat ik niet meer naar de stad hoef af te reizen. Ik werd allervriendelijkst geholpen door een meisje en verliet het pand met mijn nieuwe foontje, en dan gaat het beginnen. Gelukkig was mijn vorige ook een HTC, zodat veel dingen bekend waren. Tegenwoordig wordt niet meer aan gebruiksaanwijzingen gedaan, je moet alles op internet vinden, en ik bleek dit foontje middels een toegangscode via een programma op de PC te kunnen instellen. Voor mij was dat iets nieuws en het werkte ook nog!

Ik gebruik niet alles wat je met de smartphone kan doen, ik hou niet van muziek op mijn oren, ik kijk er geen filmpjes op, ik heb gewoon nog een agenda met een pen, ik heb 'm meer om mee te doen in de vaart der volkeren zij het op een heel summier niveau. Ik Facebook, What'sApp, kijk mijn mail na, bel zo heel af en toe als het echt niet anders kan, maak er eens een fotootje mee, en dat is het dan wel. O ja en er zit 4G op, dat schijnt nu belangrijk te zijn. En ik heb ook, zoals sommigen hebben ontdekt, weer een comeback gemaakt bij Wordfeud, die viel steeds uit bij mijn vorige telefoon. Na een paar keer proberen bleek in de krochten van mijn geheugen nog het wachtwoord te zitten om toegang te krijgen.

Al met al viel deze verandering mee, en ik vond dat deze telefoon die weer 2 jaar mee zal gaan een leuk jasje nodig had, die heb ik maar meteen besteld.

Union Jack als z'n nieuwe jasje

De hoogwerker

Omdat het afgelopen maandag twee weken geleden was dat Piet de Bouwer had gemeld een aanvraag te doen voor een hoogwerker ten einde voor eens en voor altijd mijn lekkage te verhelpen, deed ik hem een what's-appje toekomen met de vraag hoe lang zo'n aanvraag eigenlijk duurt, ik bedoel er zijn volgens mij maar twee antwoorden mogelijk: 'Ja, we doen het' of 'Nee, geen sprake van'.

Piet legde uit dat het zo eenvoudig niet lag, dat ze zo'n ding huren voor een hele dag en dan meerdere klussen tegelijk aanpakken. Ik begreep het, en heel toevallig kreeg ik kort daarna een appje van hem terug met de mededeling dat morgen, dinsdag dus, de hoogwerker was gehuurd. En jawel hoor, daar verscheen Piet in de ochtend met hoogwerker. Hij heeft nu ergens boven ook nog maar eens iets dichtgekit, wilde het dak op om daar te kijken maar de bewonersconsulent, wiens naam wij niet noemen omdat ze zichzelf googled en als ze haar naam dan tegenkomt vraagt of die verwijderd kan worden, was er niet en zij heeft de sleutel om er te komen. Maar volgens Piet zou de kans klein zijn dat de lekkage daar van komt, want de bewoners boven mij hebben nergens last van.

Ik heb nog maar eens aangegeven dat ik denk dat de lekkage van het plafonnetje van de galerij komt, daar rust de vloer op waar het vocht zichtbaar is, en je kan zien door een kiertje in het plafond dat het altijd nat is. Voor mannen als Piet ben ik natuurlijk het equivalent van het argeloze huisvrouwtje, dus hij antwoord dan om me gerust te stellen dat als nou niets heeft geholpen hij dan wel eens in het plafonnetje zal gaan kijken.

Ik heb nog steeds het gevoel dat het nog niet verholpen is nu, dus ik hou Piet de Bouwer nog even onder speeddial.

In loving memory: Eva Gabor (1919-1995)

Eva Gabor was de jongste van de drie Hongaarse Gabor zussen en de eerste die naar de Verenigde Staten emigreerde na haar huwelijk met de Zweedse dokter Eric Drimmer in 1939. In 1941 maakt ze haar debuut als actrice in de film "Forced Landing". Eva verscheen in verschillende films, TV-series en stond ook op het toneel. In het seizoen 1953-54 kreeg ze haar eigen talkshow "The Eva Gabor Show".

Haar grootste succes behaalde ze met haar rol van Lisa Douglas in de populaire TV serie "Green Acres", welke van 1965 tot 1970 heeft gelopen. Ook heeft Eva stemmen ingesproken voor verschillende Disney films, o.a. "The Rescuers". Na 40 jaar afwezigheid heeft Eva voor het programma "Lifestyles Of The Rich And Famous", nadat het communisme was verdwenen, haar geboorteland Hongarije in de jaren 90 bezocht.

Van de drie zussen was Eva degene met het meeste talent, zo werd beweerd en naast haar acteercarrière heeft ze ook een pruikenimperium opgezet, Eva Gabor Wigs. De Gabors waren ook altijd graag geziene gasten in diverse talkshows en hoe ouder ze werden hoe meer Zsa Zsa, de middelste en meest bekende zus, en Eva op elkaar gingen lijken, maar geen van beiden konden het waarderen als ze voor de ander werden aangezien. De zussen beconcurreerden elkaar voor de spaarzame rollen die er waren voor actrices met een Hongaars accent, en er was wel eens mot, maar als het puntje bij paaltje kwam bleek het bloed dikker dan water en waren de Gabors één front.

In 1995 maakte Eva een val in bad en brak haar heup, in het ziekenhuis kreeg ze longontsteking en is door ademhalingsproblemen overleden. Ze werd 76 jaar.

Eva In het begin van haar carrière

Eva ten tijde van "Green Acres"

Eva met zus Zsa Zsa

17 november 1988

Gisteren was het precies 25 jaar geleden dat Nederland, na Amerika, als tweede land ter wereld toegang kreeg tot het internet, of zoals het toen heette NSFnet. Dat kwam niet omdat Nederland zo'n grote technologische voorsprong had op de rest van Europa, maar meer een kwestie van de juiste contacten binnen de wetenschappelijke netwerkwereld.

Het ontstaan van internet in Amerika gaat terug tot 1968 vanuit het Amerikaanse ministerie van Defensie. Het werd vervolgens niet alleen gebruikt voor militaire doeleinden, maar ook voor wetenschappelijke instituten en universiteiten die zich bezig hielden met wetenschappelijk onderzoek voor de overheid. Dit netwerk groeide uiteindelijk uit tot het internet waarvan we vandaag de dag gebruik maken.

94% van de Nederlandse huishoudens heeft nu toegang tot internet. Consumenten in Nederland konden vanaf 1993 op internet met de oprichting van XS4ALL. Dat bedrijf bood in 1999 een abonnement aan voor 99 gulden per maand, buiten deze abonnementskosten moest er ook nog 650 gulden aan aansluitkosten betaald worden.

Zelf ben ik geloof ik in 2002 of 2003 op het wereld wijde web gegaan, en ik vind het nog steeds bijzonder wat er allemaal mogelijk is als ik er eens bij stil sta. Zij die de wereld nog hebben meegemaakt zonder internet en smartphones weten precies wat ik bedoel. En ik moet zeggen dat ik heel erg gelukkig met al deze mogelijkheden ben, en niet meer zonder wil, maar dat ik ook heel blij ben dat ik, tot zo'n beetje begin deze eeuw dus, een leven zonder heb geleid, waarop je écht thuis moest zijn als er werd gebeld, je met stadsplattegronden in de weer was, een telefoonnummer van dat lekkere ding die je met uitgaan was tegengekomen op een bierviltje geschreven kreeg, je met het opnemen van muziek een cassettebandje nodig had en het hele nummer moest afspelen om het op te kunnen nemen, als je iets moest opzoeken een encyclopedie moest raadplegen of naar de bibliotheek ging.

Fijn dat ik dat heb meegemaakt en heerlijk dat het nu allemaal zoveel eenvoudiger is en de informatie waar je toegang tot hebt welhaast oneindig lijkt. Wat zal er over 25 jaar allemaal mogelijk zijn wat we nu niet kunnen denken?

Young adult

Het is nog niet zo lang geleden, dat er voor mensen in de puberleeftijd niet veel te lezen viel, er waren talloze kinderboeken, zowel los als in serievorm, en dan was er even niets tot je volwassen was. Uitgeverij Lemniscaat gaf dan weliswaar boeken uit voor de wat 'oudere jeugd' met in hun fonds schrijvers als Jan Terlouw en Thea Beckman, maar dan had je het wel gehad.

Dan had je ook nog, en volgens mij nog steeds, dat er voor school 'voor de lijst' gelezen moest worden. Moest. Ik heb dat altijd verkeerd gevonden, die lijst, niet het lezen an sich. Op die lijst stonden zogenaamde literair verantwoorde boeken, van gerenommeerde Nederlandse auteurs. En wat bereik je er mee als pubers, die al zo veel moeten ook nog eens boeken moeten lezen die ze niet zelf mochten uitzoeken? Dat ze lezen als iets plichtmatigs, en dus niet leuk ervaren.

Beter lijkt het mij om de leerlingen zelf te laten kiezen en de dialoog aan te gaan waarom ze een bepaalde keuze maken, als docent Nederlands zou het toch niet zo heel moeilijk moeten zijn om boektitels te koppelen aan de interesses van de studenten, zodat je ze op een wat persoonlijkere manier enthousiast kan maken om te lezen, want dat is toch de bedoeling van het hele verhaal, dat deze volwassenen in de dop lezen als leuk en interessant gaan ervaren, en niet zoals ik nog vele volwassenen om me heen hoor dat ze nooit(!!) lezen, omdat het ze nooit geleerd is dat het leuk is in plaats van iets wat opgelegd is voor een cijfer.

Zelf heb ik indertijd me niet heel erg aan de lijst gehouden en andere boeken gelezen dan er op stonden, waardoor ik op het mondeling examen over de gelezen boeken, behalve over de inhoud ook met de docent heb gesproken over mijn keuzes. Weer later toen ik in het boekenvak zat en het vakdiploma wilde halen kwam er weer zo'n vermaledijde lijst met boeken en die heb ik gelezen, niet allemaal van harte, op één na waar niet door te komen was ("De Markiezin" van Charlotte Mutsaers)

Er was ook een docent, zelf boekhandelaar, die wilde aantonen dat het begrip 'literair' nogal relatief was, daartoe moesten we een stuk of 8 romantische passages lezen waarvan er een aantal uit literair verantwoorde boeken kwam en een aantal uit een Bouquetreeksboekje, waarna wij moesten aangeven wat wij dachten waar de passage uitkwam, literair of pulp. En passant merkte hij op de de plaatselijke huisarts bij hem in de winkel ook gewoon haar bouquetreeksje kocht, dus dat het niets met opleiding te maken heeft maar vooral met ontspanning, met wat vind je leuk.

Deze nogal lange inleiding om aan te geven dat tijden zijn veranderd en het gapende gat wat er lag tussen de kinderboeken en de boeken voor volwassenen is gedicht met een ruime keuze aan boeken die aanspreken bij de adolescenten. De uitgeverijen hebben een heel nieuw genre ontdekt: Young adult. De boeken van Mirjam Mous, de Hongerspelen trilogie van Suzanne Collins, de vampieren reeks Twilight van Stephenie Meyer, de Grijze Jager serie van John Flanagan, de titels van Helen Vreeswijk en natuurlijk Harry Potter om er maar een aantal te noemen. Het helpt natuurlijk ook dat een aantal van deze boeken is verfilmd, maar belangrijker is dat deze boeken aansluiten bij de jong volwassenen zelf, wat zíj willen lezen, waar zíj interesse in hebben.

En laat het allemaal niet literair vooraanstaand zijn, het gaat er om dat er plezier wordt beleefd aan het lezen, nu maar ook straks als ze ouder zijn.

Thor: The Dark World

Ik wist niet dat er een vervolg was op de film "Thor" uit 2011, maar toen ik het las heb ik direct vriend Jeroen verwittigd, want dit soort spektakelfilms zie ik altijd met hem. Ik was er dan ook stellig van overtuigd dat ik de eerste film ook met hem heb gezien, hij zelf weet dat niet meer zo," maar",  zo zegt hij zelf, "dat zegt niets". De twijfel is nu gezaaid, dus wil degene met wie ik "Thor" in 2011 heb gezien zich melden, anders houden we het er gewoon op dat het toch echt Jeroen moet zijn geweest.

Anyway, we maakten er maar meteen een gezellige avond van door eerst bij Caffé Italia te gaan dineren welke onderhand wel tot één van mijn favoriete restaurants mag worden gerekend, (h)eerlijk Italiaans eten voor een prettige prijs in de buurt van de bios en het theater. De bios is aan de overkant en gezeten in de geweldige fauteuils lieten wij het gebodene over ons heen komen. We hadden, omdat dit een 'Imax 3D-film' betrof bij binnenkomst een enórme bril gekregen wat al enige hilariteit gaf. Toen we, nadat een Polygoon-achtige jaren 50 stem ons gebood 'Den bril nu op te zetten', alleen nog maar letters zagen zeiden we al: "Oh wat mooi", waarmee we duidelijk te kennen gaven de zwart wit TV nog te hebben meegemaakt.

De film "Thor: The Dark World" is een orgastische tsunami aan lawaai en special effects, terwijl ik dit blogje schrijf ontploffen er nog hele werelden in mijn hoofd, hoor ik ruimtemonsters schreeuwen en trillen mijn ingewanden nóg van de filmmuziek en de dreunen van de explosies. Een heerlijke film dus, waar het verhaal letterlijk ondergeschikt is aan alle bombastische effecten. Ook in deze film neemt de depressief makende Chris Hemsworth (dat lichaam!) de rol van de heldhaftige Thor op zich, die met zijn stem ook een heel goed theateracteur zal zijn, zelfs de achterste rijen zullen hem horen. En de slechterik Loki wordt gestalte gegeven door Tom Hiddleston, en die vind ik eigenlijk veel leuker, wat natuurlijk niet hoort bij de bad guy, maar hij speelt het zo leuk met humor, en als je dan toch met een rotzak te maken moet hebben dan maar met hem.

Zwaaiend op onze benen van alle indrukken en lawaai kwamen we de bios weer uit, met de afspraak deel 3 zeker ook te gaan zien, deel 3 ja, want het was een einde waarmee er weer een heel nieuw verhaal gemaakt kan worden.

Thor

Chris Hemsworth

Loki

Tom Hiddleston

Nutteloze weetjes

Gemiddeld 100 mensen per jaar stikken in een balpen.
80 overlijden door vallende kokosnoten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Olifanten zijn de enige dieren die niet kunnen springen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De aarde is door de tsunami van 26 december 2004 sneller gaan draaien.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Stieren worden niet woedend van een rode lap, ze zijn nagenoeg kleurenblind.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De kortste oorlog in de geschiedenis was in 1896 tussen Engeland en Zanzibar.
Zanzibar gaf zich na 38 minuten over.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als volwassenen dezelfde verhouding zouden hebben tussen lichaam en hoofd
als een baby, zou het hoofd zo groot als een skippybal zijn.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Paris Hilton heeft schoenmaat 46.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Cenosillicafobie is de angst voor een leeg bierglas
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De eerste neonreclame in Europa was voor Cinzano en verscheen in 1913
op de Champs Élysées

Mensen

Mensen...
Die verschrikkelijke natuurramp op de Filipijnen komt nu dagelijks onze huiskamers binnen, mensen die dierbaren hebben verloren en die helemaal niets meer hebben. Een man die vraagt "Mensen van de wereld komen jullie alsjeblieft naar mijn stad", hij herhaalt het en zijn stem breekt. Ik hou het niet droog, mijn lekkage is plots niet meer zo heel belangrijk

Mensen...
Ze slaan aan het plunderen voor eten en drinken, logisch, maar zij die wat hebben bemachtigd worden ook weer beroofd door anderen er heerst chaos en er zijn bendes actief.

Mensen...
In Nederland zijn de allerrijksten (denk Quote 500) ondanks de crisis nóg rijker geworden, stijgingen van 33,3% en 42,9% in vergelijking met hun vermogen vorig jaar zijn heel gewoon.

Mensen...
In Nederland is het ook daadwerkelijk nieuws dat Estll n Badr ut elkr gn. Is het, buiten de direct betrokkenen, belangrijk dat wij dat allemaal weten?

Mensen...
De actiegroep Zwarte Piet Is Racisme is nog steeds actief en willen nu, in plaats van zich er ver van te houden, bij de diverse intochten, waaronder die op TV, 'op vreedzame manier' hun afkeuring kenbaar maken door met hun rug naar de voorbijtrekkende stoet te gaan staan. Maar ze waarschuwen: "Hou er rekening mee dat het dragen van een Zwarte-Piet-is-racisme-t-shirt (die bestaan dus gewoon) felle reacties kan uitlokken. Ga niet in op provocaties". De contradictie!

Mensen...
Bart een 20 jarige student aan het Nova College in Beverwijk heeft onlangs te horen gekregen dat hij chemokuren moet ondergaan om de kanker in zijn lichaam te bestrijden. Alle jongens uit zijn klas laten nu hun hoofd kaal scheren uit vriendschap en respect voor hun klasgenoot.

Zomaar wat berichten die gisteren tot mij kwamen over mensen in diverse situaties, zelf gekozen of het is hen overkomen. Hun reacties, de mensen om hen heen. Ik was beurtelings geraakt en ontroerd, begripvol, maar ook verbaasd en vol ongeloof.

Mensen...
Ze zijn heus niet allemaal leuk, maar dan ineens ben ik verrast door hoeveel mensen voor elkaar kunnen betekenen, en dat iedereen iedere dag de kans heeft om iets leuks of liefs te doen voor een ander, iemand een hart onder de riem kan steken of gewoon aardig zijn om het aardig zijn. Volgens mij kost het ook veel minder energie dan negativiteit uit te stralen, op je strepen te staan, je chronisch defensief op te stellen en bijna ieder betoog te beginnen met; "Nou, maar dan kennen ze mij nog niet..."

Zullen we er gewoon vandaag eens mee beginnen met dat aardig zijn, no matter what? Gewoon zo in je eigen kleine leven, wie weet bevalt het wel en wordt het een gewoonte. De wereld kan het wel gebruiken.

Herinnert U zich deze nog? #39

PRECIOUS WILSON

"CRY TO ME"

1980

Aantal weken: 7

Hoogste positie: 12

Het nummer "Cry To Me" werd voor het eerst op de plaat gezet in 1962 door Solomon Burke en is daarna talloze keren gecoverd door andere artiesten als Betty Harris, Pretty Things en Rolling Stones. In 1980 zette Precious Wilson een discoversie van het nummer op de plaat.

Precious Wilson was vanaf 1975 zangeres bij de groep Eruption, die in 1977 onder de hoede kwamen van Frank Farian die al furore maakte met Boney M. en zorgde dat ook Eruption een bekende naam kreeg in Europa met hits als "I Can't Stand The Rain", "Party Party" en "One Way Ticket".

In 1979 begon Precious voorzichtig een solocarrière waarbij ze als 'special guest' was te horen op het Boney M. album "Oceans Of Fantasy", in het openingsnummer en als solozangeres op "Hold On I'm Coming", wat ook haar eerste single werd. Dit"Cry To Me" was haar tweede single en het werd een Europese hit. Ze maakte nog enige albums en singles maar echt grote successen werden het niet.

Precious is nu 56 jaar, woont in Londen en is rechtmatige eigenaar van het merk Eruption en treedt dan ook nog steeds op als 'Eruption featuring Precious Wilson'. 

Tegeltjeswijsheid 99

Reunited...doe maar niet

Als je ouder wordt en dientengevolge je verleden een steeds langere tijdsspanne kent, verdwijnen er mensen uit beeld waar je ooit bevriend mee was, mee gewerkt hebt, tot de familie behoorden, etc. Mijn nostalgische inborst heeft me er soms toe verleidt om als de gelegenheid zich voordeed na jaren weer contact te maken met die mensen van toen. Als er iets is wat tijd doet, dan is dat met je herinnering aan de haal gaan, want het bleek steeds weer een teleurstelling, het waren niet de mensen die ik dacht dat ze waren.

Helemaal eerlijk is dat niet, mensen veranderen door de jaren heen, zij, maar ik ook en ik bezie de wereld en de mensen om me heen met heel ander ogen dan jaren geleden. Ik huldig sindsdien dan ook het standpunt dat bepaalde mensen bij een bepaalde periode uit je leven horen en het contact niet voor niets is verbroken, en hoe graag ik het ook zou willen, je kunt het verleden niet herbeleven. Liever houd ik de herinnering zoals ik ze destijds heb ervaren levend, en laat dat dan maar enigszins gekleurd zijn, het is beter dan weer een teleurstelling die ik voornamelijk aan mezelf te wijten heb omdat ik de tijd van weleer hardnekkig blijf projecteren op vroegere intimi die gewoon zijn doorgegaan met hun leven wat ze heeft gevormd tot de personen die ze nu zijn.

Gelukkig kent iedereen, dus ook ik, die geweldige vrienden die een leven lang meegaan en bij wie je de draad ook na lange tijd gewoon weer oppakt als je elkaar weer ziet, die mensen zitten in  je hart, ze hebben er hun eigen plekje.

Dus herenigingen met mensen van vroeger, ik begin er niet meer aan. Zo'n programma als "De Reünie" vind ik heerlijk om naar te kijken maar als er ooit een aanvraag komt of ik er met de klas van toen aan mee zou willen werken is het antwoord: Nee. Laat ik die kinderen maar voor me houden zoals ze toen waren.

Toen en Nu: The Allisons

Het Britse duo The Allisons kregen Europese bekendheid met hun deelname namens Groot Brittannië aan het Eurovisie Songfestival in 1961. Ze baarden enig opzien op het festival dat tot dan toe werd gedomineerd door solisten met een zwaar georkestreerd lied. The Allisons bestond uit Bob Day en John Alford, maar werden om marketingtechnische redenen als broers gelanceerd met de (verzonnen) achternaam Allison.

Ze waren duidelijk gemodelleerd naar de destijds uitermate populaire Everly Brothers en hun vrolijke bijdrage "Are You Sure" leek dan ook erg op het repertoire van de Everly Brothers. Ze behaalden er een 2e plaats mee op het festival achter Luxemburg,  de zingende acteur Jean Claude Pascal met het chanson "Nous Les Amoureux", en hielden er een dikke Europese hit aan over.

Tot 1963 hadden ze diverse bescheiden hits toen het duo er mee stopte en ze ieder hun eigen weg gingen. John hield het in eerste instantie bij het schrijven van liedjes, maar hij trad toch zo nu en dan op met Bob als The Allisons en tijdens de jaren 70 en 80 deed ie dat met andere zogenaamde broers, om vanaf de jaren 90 weer regelmatig samen met Bob op te treden in voornamelijk het oldiecircuit, en dat doen ze nog steeds.
John en Bob zijn nu 73 en 72 jaar.

Wings of dreams (and love)

Gelukkig kon ik ondanks mijn rugpijn tóch naar de voorstelling van Jeans "Wings Of Dreams". Het was bij de buren in het Isala Theater in Capelle, dus hoefde ik niet ver. Vorig jaar heb ik Jeans voor het eerst in het theater gezien en vriend Harry en ik zeiden meteen: 'volgend jaar weer!'

Het was werkelijk weer een wervelende show van 8, en met de band mee 12, top talenten. Een aantal kende ik nog van vorig jaar dus was het een fijn weerzien. Stuk voor stuk hebben ze heel wat in hun mars, Na de klassieke opening van Marije van Sonsbeek barstte een show los die zich uitstrekte van André van Duin's "Balletjes van de koningin" tot stukken van Bruce Springsteen, Meat Loaf, Carpenters en Robbie Williams. Ieder groepslid heeft zijn of haar momenten van glorie om vervolgens weer in het ensemble op te gaan als een collega in de spotlights staat.

Na de pauze vond ik het persiflage gedeelte erg leuk, Pussycat was hilarisch en de songfestivalact van Loreen was geweldig. Maar ook heel mooie momenten, het door Benny Hölzken prachtig gezongen "Geen Kind Meer" van Karin Bloemen. Ieder heeft zijn of haar eigen kwaliteiten, het geweldige dansen van Leon de Graaf, de power van de kleine Tibisay Mercera, die in Capelle blijkt te wonen waar we later op verrassende wijze achter kwamen. Zonder de andere kanjers te kort te willen doen, moet ik zeggen dat ik onder de indruk ben van Nigel Brown die er vorig jaar ook bij was, de soul, de humor, die geweldige stem, het entertainment, ik bedoel om van het één op het andere moment naadloos van een Three Degree naar Kamahl's "Elephant Song" te transformeren is toch geweldig.
Daarnaast wordt er heel duidelijk gezongen ook (nu voel ik me net Willem Nijholt) als het een Nederlands lied is, en dat is wel eens anders.

Bijna aan het einde van de voorstelling kwam het 'love' gedeelte van mijn blogtitel aan bod. Plots verscheen er een jongeman op het toneel met een bos bloemen, zeven mensen weken uit naar achter en alleen Tibisay bleef enigszins verschrikt staan. Het was haar vriend die met microfoon in de hand haar de bloemen gaf, een gedicht voordroeg en haar, met ring, ten huwelijk vroeg. Hoe bijzonder is dat om daar getuige van te mogen zijn! Ze woont dus in Capelle en ik zal de volgende keer eens opletten bij het boodschappen doen.

Nodeloos te melden dat we wederom tegen elkaar hebben gezegd dat we volgend jaar er weer bij zijn!

Tibisay Mercera

Langzaam langzaam sneller gaan

Van de korte termijndoelen die ik aan het begin van de week gesteld had, gaat er één de goede kant op. Door in de juiste proporties te rusten en te bewegen, de medicijnen en de warme kruik gaat het met mijn rug steeds beter. Gisteren al een wandeling kunnen maken naar mijn moeder, is ongeveer minuut of 10 lopen, en ik sta steeds rechter, ook de pijn is minder aan het worden. Ik heb er goede hoop op dat ik binnenkort weer de oude ben.

Aan de andere kant gaat de lekkage waarschijnlijk iets op de langere termijn worden. Piet de Bouwer met wie ik nu op whats app-termen ben heeft een hoogwerker aangevraagd en wacht nu op toestemming. Ik had hem de foto van de steeds groter wordende vochtplek gezonden , die kan ie dan laten zien aan de boven hem gestelden die beslissingen nemen over het wel of niet plaatsen van een hoogwerker.

Geduld is tot op een bepaalde hoogte een schone zaak, dus ik wacht het nog maar even af. Ben al blij dat het met mijn rug steeds beterder gaat. 

Bicycle race

Sinds ik de term 'bloosloos' gehoord heb vallen mij heel veel dingen op waarop het van toepassing is, van frauderende topmanagers tot dagelijkse onbeschoftheden van de medemens. Vorige week kwam het nieuws tot mij dat de fiets van neefje Tyron was gestolen bij z'n school. Nou had ie, ondanks dat zijn ouders het nog zo gezegd hadden, de fiets niet op slot gezet. Hij leerde dus op een harde manier dit nooit weer te doen, en mijn eerste reactie was dan ook: "Ja, als je 'm niet op slot zet kun je zoiets verwachten"

Zo ver is het dus al gekomen dat je al verwacht dat anderen aan je spullen zitten en ze zich zelfs toe eigenen, gewoon omdat het kan. Met je handen van andermans eigendommen afblijven is niet meer de gangbare norm, kan het nog blooslozer? Jawel....

Gisteren zag Tyron's moeder, nicht Leonie, een jongetje fietsen op wat zij direct herkende als de fiets van haar zoon. Hij kwam dichterbij en ze zag wat specifieke kenmerken van de fiets en zei tegen het ventje dat ie moest stoppen, wat ie ook deed. "Die is van mijn zoon" zei Leonie, "Nee hoor" antwoordde het kereltje, 'die is van mij". Het cijferslot zat nog om het zadel en Leonie draaide de code en voilá het slot ging open.
"Je mag 'm hebben, hoor" zei de jongen. Hebben, haar eigen fiets.

Het joch had 'm gekregen van een vriend van zijn vader. Ik ben niet zo op de hoogte over hoe het er nu in gezinnen met kinderen aan toe gaat, maar in mijn jeugd, ergens in de vorige eeuw, was het krijgen van een fiets nogal een gebeurtenis. Die kreeg je op je verjaardag of een andere hoogtijdag, en van je ouders die er voor gespaard hadden en zeker niet van een vriend van je vader, maar goed ik ben in sommige dingen niet helemaal met m'n tijd meegegaan, dus misschien is zulks nu wel gebruikelijk.

Met haar eigen fiets, de boodschappentassen en de hervonden fiets van Tyron sleepte ze huiswaarts, in de euforie vergeten de politie in te lichten. Ik denk zo dat Tyron nooit meer vergeet zijn fiets op slot te zetten.

Tegeltjeswijsheid 98

Quasimodo

Zondag stond ik op met wat vage rugpijn, niks bijzonders, dat gebeurt wel vaker en in de loop van de dag verdwijnt het. Zo niet deze keer, de pijn werd alleen maar erger, straalde uit naar mijn rechterbeen en ik stond scheef. Door-m'n-rug-gegaan dus, herkenbaar want het is niet de eerste keer. Alleen kan ik me niet herinneren iets zwaars gedaan te hebben waardoor het zou kunnen komen. Er is ooit geconstateerd dat mijn ruggenwervel niet recht loopt en dat dat de oorzaak is van de pijn die vaak dragelijk is maar soms, zoals nu zeer pijnlijk. Iets waar ik mee moet leren leven werd destijds gezegd.

En dat lukt ook, ik weet wat ik wel en niet kan, maar soms zegt het lichaam stop, pas op de plaats. Bij voorkeur als het helemaal niet uitkomt, nou ja, eigenlijk komt het nooit uit als je in je bewegingsvrijheid wordt belemmerd. Maar deze week was ik uitgezonden naar het nieuw te openen filiaal in Vlaardingen om te helpen de boekenafdeling op verantwoorde wijze in te gaan richten, dat kon dus niet doorgaan. Ik heb me daarom bij onze bedrijfsleider persoonlijk afgemeld met de mededeling dat mocht ie enige twijfel hebben omtrent mijn rugproblemen hij een bakje koffie kon komen halen en mij als Quasimodo door het huis kon zien schuifelen. Ik voelde me namelijk behoorlijk lullig dat het juist nú moest gebeuren, en er zijn in onze organisatie nu eenmaal mensen die ziekte of uitval faken, buiten het feit dat het nogal bloosloos is zou ik dat omwille van karma nooit doen. "Nee hoor", zei hij "Ik heb geen reden aan te nemen dat het niet waar is"

Vervolgens de huisarts gebeld, wiens antwoord ik eigenlijk al wist: pijstillers, warm houden, combinatie van rusten en bewegen, alles met mate, luisteren naar je lichaam en als het binnen een paar dagen niet over is weer contact opnemen. Dus de tocht naar de apotheek gemaakt, wat een hele onderneming is met een mobiliteitsprobleem ook al is het aan het einde van de straat, en een warme kruik in mijn rug.

Dat ieder nadeel ook z'n voordeel heeft weten we al van Johan Cruijf, en in mijn geval kon ik, wetende dat ik de komende dagen thuis zou zijn, de woningbouw bellen om door te geven dat ondanks het dichtkitten er nog steeds lekkage is in de slaapkamer. De dikke dame had nog niet gezongen. En daar verscheen Piet van Huizer Bouw weer die vond bij het zien van de enorme vochtplek op de slaapkamervloer het 'echt serieus' en probeert als het met regenen is gestopt weer iets anders en houdt nu persoonlijk contact met me en ook ik heb nu toegang tot Piet zelve in plaats van via de woningbouw.

Korte termijndoelen zijn dus rugpijnvrij te worden en de lekkage hoe dan ook te gaan stoppen.

Gouden Boekjes

Het is dit jaar 60 jaar geleden dat de eerste zes Gouden Boekje verschenen, o.a. "Pietepaf het circushondje", "Plofje De Olifant en "Vijf Brandweermannetjes" Het waren in den beginne van oorsprong Amerikaanse uitgaven die door o.a. Annie M.G. Schmidt zijn vertaald naar het Nederlands.

Op 1 oktober 1942 verschenen de Little Golden Books in Amerika, voor 25 cent per boekje, ouders kochten ze meteen. Keerzijde van de lage prijs was dat het ook argwaan wekte, sommige winkels weigerde ze te verkopen. De makers van de Gouden Boekjes ontvingen niet altijd erkenning bij de gevestigde jeugdboekenschrijvers en recensenten. Desondanks bleven de boekjes razend populair

Het duurde tot 1953 voordat de boekjes in Nederland verkrijgbaar waren. Uitgeverij De Bezige Bij had al in 1949 een overeenkomst met de oorspronkelijke uitgeverij, maar het zou nog 4 jaar duren voor de financiering rond was en het papier en de kleurdruktechnieken beschikbaar waren in Nederland.

Han Hoekstra selecteerde de verhaaltjes, Annie M.G. Schmidt vertaalde ze. Er waren toen al honderden Amerikaanse boekjes en werden de pareltjes uitgekozen voor de Nederlandse markt, ze gaven de Amerikaanse wereld weer en de dingen waar wij in het naoorlogse Nederland zo naar verlangden.

De boekjes worden nog steeds verkocht, nu uitgegeven door uitgeverij Rubinstein, en lijken tijdloos, maar zijn wel degelijk hier en daar aangepast. Het boekje "Sambo Het Kleine Zwarte Jongetje" dat ook in Nederland verschenen is, veroorzaakte verzet vanuit de Afro-Amerikaanse burgerrechtenbeweging, hoewel een positief boekje over een jongetje dat een tijger te slim af is, vonden de zwarte Amerikanen dat Sambo een clichébeeld bevestigde. Vagelijk kan ik me herinneren dat een soort gelijke discussie hier onlangs ook gevoerd is....
Andere boekjes rijmden niet meer met de veranderde moraal en werden ook uit de verkoop gehaald.

Heden ten dage worden er oorspronkelijk Nederlandse boekjes gemaakt, het boekje "Rico Is Niet Bang" is het eerste Nederlandse Gouden Boekje wat in Amerika verschijnt als "Rico The Brave Sock Monkey"
En zo is de cirkel weer rond.

Boudewijn behoeft geen krans

De theaterconcerten van Boudewijn de Groot zijn favoriet op mijn theaterbezoeklijstje, vorig seizoen was ik al geweest met vriend Harry naar de "Vaarwel, Misschien Tot Ziens"-tour, maar omdat dit de laatste theatertour is die Boudewijn maakt en hij precies op de dag dat hij 50 jaar geleden voor het eerst de platenstudio binnenstapte (14 mei 1964) de tour eindigt, op 14 mei 2014 dus, is de voorstelling dit theaterseizoen in reprise en kon ik de verleiding niet weerstaan om nog eens te gaan.

Samen met colledin Carla zat ik afgelopen vrijdag in een uitverkocht Luxor Theater om nog eens te kijken en te luisteren naar die prachtige teksten en te genieten van die ongelofelijke muzikale band die, ik heb het al eerder gezegd, zo zichtbaar veel plezier met elkaar hebben en het beste in elkaar naar boven halen. Naast Åke Danielson en de onvermijdelijke Monique Lansdorp waren er drie bandleden bij die er vorig seizoen niet waren, Boudewijn's zoon Marcel de Groot, Nick Bult en Bert Embrechts.

Gewend aan de enthousiaste aanwezigheid van Ernst Jansz, moest ik even wennen aan deze bezetting, maar met nadruk op even, want ook deze mensen zijn stuk voor stuk multi-muzikale genieën. En ook nu spatte het plezier er weer vanaf, Marcel, door zijn vader de beste gitarist van Nederland genoemd, lijkt ongelofelijk veel op Boudewijn in zijn jongere jaren ook de wat naar binnen gekeerde manier van optreden die Boudewijn toen had. En Nick en Bert zijn wel in voor een geintje. Toen bij de toegift uit de zaal luidkeels: Tante Julia!! werd geroepen zei Boudewijn dat er best veel naar gevraagd wordt en ze het misschien es moesten oefenen met elkaar om het eens te gaan spelen. "Laten we het gewoon doen" zei Bert. "Ik geloof dat ik aan het begin vrij prominent aanwezig ben in dit nummer?" zei Nick (piano) "Alleen de witte toetsen, Nick"zei Boudewijn, en hij twijfelde even of ie de tekst nog wel zou weten, maar na even een voorzetje op zijn gitaar zette de hele band in voor een geweldige ongeoefende uitvoering van "Tante Julia". En wij, het publiek, zagen 6 mensen veel plezier hebben met ook voor hen iets onverwachts, ik denk zomaar dat "Tante Julia" wordt toegevoegd aan de setlist.

Het was weer een heerlijke avond en ik hoop zeker op een 'tot ziens' uit de titel van de voorstelling, niet in het theater meer, maar wie weet ergens anders.

Marcel de Groot, Bert Embrechts, Nick Bult, Boudewijn de Groot, Monique Lansdorp en Åke Danielson