2023

Vandaag alweer de laatste dag van het jaar 2023. Als we het jaar mondiaal bekijken is het natuurlijk een ongelooflijk kutjaar. Oorlog nog steeds in Oekraïne en daar is die tussen Israël en Hamas bijgekomen. Ongekende wreedheden over en weer vinden plaats. Daarnaast gaat de klimaatverandering merkbaar door, maar is er een te grote groep (wereld)leiders die niet in wil zien dat de klok inmiddels al over twaalf uur heen is. En veel van die (wereld)leiders worden gekozen door 'het volk', in Argentinië is een GGZ patiënt gekozen tot president en als Beëlzebub het wil zou volgend jaar gewoon Donald Trump weer president van Amerika kunnen worden. Dan zijn er natuurlijk de gebruikelijke dictators als o.m. Vladimir Poetin, Xi Jinping en Kim Jong-un, die ervoor gezorgd hebben dat ze stevig in het zadel zitten tot ongeveer hun dood en niet kijken op een mensenleven meer of minder. Nu ook in ons land onlangs extreem rechts en fascistisch is gekozen, is het kutjaar in algemene zin wel compleet.

Daarom kijk ik liever naar de directe wereld om mij heen en dan kan ik concluderen dat het voor mij een prima jaar was. Ik heb onlangs te horen gekregen dat mijn contract met nog een jaar wordt verlengd, en zou het zomaar kunnen dat ik volgend jaar januari een contract voor onbepaalde tijd krijg of ik word bedankt voor drie jaar en dat is het. Nu is een contract voor onbepaalde tijd op mijn leeftijd toch wel enigszins bepaald hoor, dat is dan nog maar een paar jaartjes. Maar goed, ik ga het tegen die tijd wel zien wat men in besluit. U weet, ik kijk nooit zo heel erg ver vooruit. Ik voel dat ik er wel op m'n plek ben, gisteren kwam een voormalig collega van mijn korte carrière als tandartsbaliemedewerker langs en zei dat ik er zoveel meer ontspannen uitzag dan toen ik met haar daar werkte, dat geeft wel wat aan.

Verder ben ik dit jaar voor mijn doen best veel weg geweest, korte vakanties naar Ommen, Brugge, Emmen en zelfs naar vrienden in Frankrijk. Het was allemaal even fijn. Voor een aantal vrienden was het een kroonjaar, twee keer 50 jaar, 60 jaar en een huwelijk van 25 jaar werden luisterrijk gevierd. Ook alle gezellige etentjes, bij elkaar of uit, bioscoopbezoekjes en daagjes weg met lieve vrienden behoren tot de hoogtepunten van het afgelopen jaar. Tevens mag ik persoonlijk niet klagen, mijn kleine leventje gaat gestaag door, ik kan intens genieten van kleine dingetjes en prijs me gelukkig dat ik tot nog toe gezond van lijf en leden ben, op mijn rug na dan, die wil nog wel eens opspelen, maar dat is natuurlijk klein bier vergeleken bij wat sommigen te verduren krijgen. Ik tel heel bewust mijn zegeningen en ben een gelukkig mens. 

Maar toch, zoals het er afgelopen jaar aan toe is gegaan in de wereld en ook in ons land, ik voel me daar niet zo heel senang bij, het lijkt wel of de mensheid chronisch boos en ontevreden is en dat daar in hun ogen anderen altijd de schuld van zijn. Vingerwijzen naar elkaar en nooit es de hand in eigen boezem steken. Daar zo druk mee zijn dat men blind is voor wat Moeder Natuur ons duidelijk wil maken. Het voelt als een hellend vlak. Wellicht dat ik me daarom, zolang het nog kan, graag terugtrek in mijn eigen kleine wereld en me daar innig tevreden en veilig voel, weg van de grote boze wereld daarbuiten. 

Ontmoedigen

Lidl verkoopt al een paar jaar geen tabak meer en vanaf juli 2024 mogen supermarkten helemaal geen tabak meer verkopen, Albert Heijn begint er 1 januari al mee. Het is onderdeel van het ontmoedigingsbeleid vanuit de overheid om het roken tegen te gaan. Een dubbel iets, want de overheid verdient ook aan de accijnzen die erop zitten. 

Ik ben nog van een generatie waarbij roken de norm was, dat ik nooit gerookt heb mag een wonder heten, of gewoon hoe ik ben, altijd mijn eigen plan volgend, me niet zo heel veel aantrekkend van wat 'iedereen' doet. Gelukkig is het nu anders, er zijn nog steeds hardcore rokers die gemiddeld €11 (ƒ24,24) voor een pakje neertellen, maar de meerderheid rookt niet (meer). 

Alleen tabakswinkels en nu nog tankstations mogen vanaf juli '24 nog tabak verkopen. Kinderen mogen sowieso geen sigaretten kopen, ook niet voor hun ouders. Dat is ook een onderdeel van het ontmoedigingsbeleid. In mijn jeugd kon dat nog wel en heb ik menig pakje gekocht voor mijn ouders à ƒ2,75 (€1,25) per 25 stuks. Tijden veranderen en soms zijn die veranderingen positief, zoals in dit geval. Ik heb als kind op de lagere school leerkrachten meegemaakt die gewoon rookten in de klas met de ramen dicht. In de trein was slechts één treinstel gereserveerd voor niet-rokers de rest zag blauw. Verjaardagen idem dito. Nu ken ik niemand meer van vrienden en familie die rookt. Hieronder wat reclames die je niet voor mogelijk houdt.

Dokters die sigaretten aanbevelen. 

Wow.... gewoon wow 😲

Dit vind ik dan wel weer grappig. 

Opvoeding

Wat een goede opvoeding is, is een rekbaar begrip, maar een soort basis is toch wel dat je als ouders je kind zelfredzaam maakt in de maatschappij waar het als een plezierig en leuk mens onderdeel van uit gaat maken. Omdat die maatschappij nogal aan verandering onderhevig is, is het logisch dat de opvoedskills daarop dienen te anticiperen. Niet alle ouders hebben die skills. Bij sommige dierenasiels kun je pas een hond meekrijgen als je bewezen hebt er mee om te kunnen gaan. Voor het krijgen van kinderen geldt dat (nog) niet. En dat is vaak duidelijk waar te nemen.

Ik ben wel goed opgevoed, dank u. Eén van de opvoedmomenten kan ik me nog voor de geest halen. Samen met mijn moeder was ik mee boodschappen doen en bij de slager werd gevraagd of ik een stukje worst wilde. Dat wilde ik wel. Bij het aanrijken van het stukje worst zei mijn moeder tegen mij: "Wat zeg je dan?" U begrijpt dat "dankjewel" zeggen als je iets van iemand krijgt wel heel erg basis opvoedkunde is en dat stond dan ook hoog in het vaandel bij ons thuis. Maar om één of andere reden wilde ik dat niet zeggen, waarop mijn moeder reageerde met: "Dankjewel, slager", het stukje worst aanpakte en het in haar mond stopte. Een les geleerd.

Een hele tijd terug kwam er een jongen van zo'n jaar of tien bij mij aan de kassa met een fustbonnetje. Het was een aardig bedrag, zodat ik het vermoeden had dat het best een moment voor hem was het geld te ontvangen. Ik gaf hem het geld en zei: "De volgende keer hoef je niet in de rij te gaan staan, hoor, je kunt het bonnetje ook bij de balie inleveren dat gaat veel sneller". "Wat zeg jij tegen mijn zoon?" hoorde ik achter me een vrouw op een aanvallende hoge toon vragen. "Wat zegt u?" vroeg ik, ook al had ik het verstaan, je moet mensen namelijk altijd de kans geven zelf in te zien dat ze zich ongemanierd gedragen zodat ze hun toon kunnen matigen. Maar dit was een vrouw die zich in haar hele bestaan chronisch achtergesteld voelde en meende zich door verbaal bovenmatig assertief, neigend naar agressief, conduite te moeten handhaven. Dus vroeg ze het nog een keer op dezelfde manier. Ik vertelde haar wat ik haar zoon had aangeraden, waarop ze op dezelfde verongelijkte wijze antwoordde: "Hij wílde in de rij staan". "Is ook prima", was mijn repliek met een glimlach. Dit kind gaat het nog moeilijk krijgen in het leven als je geleerd wordt dat je er in den beginne van uit moet gaan altijd onjuist bejegend te worden.

Maar van de week zag ik een vader en een dochter, van ik denk een jaar of zeven, afrekenen bij de selfpaypaal. De man leerde haar geduldig hoe het in z'n werk gaat, dat het tasje ook gescand moet worden, dat de zware boodschappen onder in de tas gaan en de lichte bovenop. Bij het weggaan mocht ze het bonnetje scannen zodat het hekje opengaat. Als mensen bij de selfpaypaal betalen hebben ze natuurlijk geen contact met degene die achter de old school kassa zit, maar toch zei deze vader tegen z'n dochtertje: "En dan zeg je: 'goedemiddag, fijne dag' tegen die meneer achter de kassa", wat ze deed en hij zelf ook. Het kleurde m'n dag hoe leuk die twee met het fenomeen boodschappen doen omgingen en er spelenderwijs een opvoedmoment van maakten. En vooral ook dat de echte basisbeginselen van het opvoeden gewoon van alle tijden zijn. Dat meisje krijgt vast een stevig fundament mee. 

Tegeltjeswijsheid 460

 

Tweede kerstdag

Net als vorig jaar hadden Talitha, Rick, Chris en ik besloten om ergens een kerstdiner te gaan doen. Vorig jaar was het Hotel New York en dit jaar na enig speurwerk kwam Talitha met het Stoomschip Rotterdam. Een geweldige locatie natuurlijk. In de namiddag zijn we naar Rick en Chris gegaan om een drankje te doen en even bijkletsen om vervolgens met de watertaxi naar het schip te gaan. Dat is natuurlijk extra feestelijk en bij hen vandaan veel sneller dan met welk vervoer dan ook. 

De taxi meert aan aan het schip en ergens in de buik betreed je de oude dame. Even uitzoeken waar we moesten zijn, het mooie trappenhuis beklimmen om in het restaurant aan te komen. We hadden een mooie plek in het restaurant aan een ronde tafel en werden verwelkomd met een glaasje bubbels. We hadden een mooi uitzicht over het water en zagen ook gaandeweg het diner een enorm cruiseschip langskomen, daarbij vergeleken is het Stoomschip, die al enorm is, maar klein bier. 

Het diner bestond uit vier gangen en was heerlijk, daarnaast is het natuurlijk ook leuk om de medegasten te zien en wat opviel is dat voor dames pailletten erg in zwang zijn. We zagen ook dat niet iedereen het kan hebben, en een paillettenitem als een topje is best te doen, maar een hele jurk is wat veel. Aan de andere kant moet iedereen natuurlijk dragen waar hij/zij/hen zich het prettigst in voelt. Ook zag je tafels waarbij het voor sommigen een verplicht nummer was om deel te nemen aan het diner, terwijl er bij andere tafels, w.o. die van ons, geanimeerde gesprekken en vrolijke gezichten waren van mensen die zich amuseerden. 

Na het diner bleek het vanwege drukte best lang te duren eer er een watertaxi beschikbaar was, maar wij zijn niet voor één gat te vangen, dus hebben we gewandeld naar de metro. Het was 't nieuwe decemberweer, dus niet koud en een wandeling na een copieus diner is natuurlijk altijd fijn. We hebben een heerlijke avond gehad met elkaar, en meteen voor in het nieuwe jaar al een afspraak gemaakt om malkander weer te zien.

Sociaal experiment

Net zoals ik nooit overdag tv zal kijken, winkel ik niet op zon- en feestdagen of in de avond. Noem me gerust een boomer, maar omdat ik ben opgegroeid zonder deze verworvenheden zit het niet in mijn systeem om dat te doen. Ik weet dat er nu hele generaties opgroeien die geen idee hebben van zondagsrust of om feestdagen introspectief door te brengen. Nu ik langzaam maar gestaag richting pensioen ga heb ik dan toch in de nadagen van mijn werkzame leven mogen ervaren hoe het is om op eerste kerstdag te werken. Ik ben werkzaam in een metier dat enkel bij een atoomaanval er over na zou denken om de deuren eventueel gesloten te houden en ach, when in Rome.... Het is natuurlijk wel netjes gevraagd, en ik had aangegeven de eerste kerstdag beschikbaar te zijn maar niet de hele dag, het is wel kerst, ook voor mij. Dus was ik ingeroosterd van negen tot twee, wat uiteindelijk tot één uur werd.

Ik besloot, voor mezelf, er een sociaal experiment van te maken. Ik was reuze benieuwd wíe er nu op eerste kerstdag 's morgens komen winkelen. In mijn vorige leven bij V&D heb ik wel eens op een tweede paas- of pinksterdag gewerkt en destijds waren het vooral mensen met een niet westerse achtergrond, die niet zo veel met onze feestdagen hebben, net zoals wij niet zoveel met die van hun hebben, en mensen met een afstand tot de maatschappij die de winkel betraden. Ik verwachtte nu hetzelfde, maar dat bleek niet helemaal zo te zijn. Nu kwamen er ook mensen zoals u en ik die de mogelijkheid om op eerste kerstdag te winkelen met beide handen aanpakken. Zelfs mensen die, net als ik, het ook niet van jongs af aan hebben meegekregen en vroeger gewoon alles in huis hadden als de winkels twee of drie dagen waren gesloten. 

De uitslag van mijn privé sociaal experiment is dan ook dat de openstelling op met name feestdagen breed wordt omarmd door alle lagen van de bevolking. De nieuwe tijd, net wat u zegt. 

Talitha had aangekondigd om te gaan koken dus in de namiddag ben ik naar haar toe gegaan en werd ontvangen met champagne. Weer fijn bij gekletst, ook al zien we elkaar elke week, we hebben altijd veel te bepraten. Ze had zich culinair ingespannen, vooraf begonnen we met vitello tonnato en daarna kabeljauwhaasjes in een dille-pistachekorst met gebakken shiitake op een fris romige puree, vervolgens een heerlijk kaasplankje met vanzelfsprekend een glaasje port om af te sluiten met koffie gecomplementeerd met een keur aan petit patisserie. Zoals u ziet een feestmaal, eerste kerstdag waardig.

Daarna wilden we een kerstfilm kijken maar de keuze is zo enorm dat keuzestress om de hoek komt kijken en je daardoor geen keuze kunt maken, zodat we besloten de film 'Matilda' te kijken, u weet wel, de verfilming van het boek van Roald Dahl. Dat gaf nog wat voeten in de aarde omdat de tv plots geen geluid meer gaf. Uiteindelijk lukte het wel, maar toch niet zoals gebruikelijk door het soundsysteem. Wat een geweldig leuke film is het, uit 1996, maar ik had 'm nog nooit gezien. Het was een fijne eerste kerstdag, van een sociaal experiment tot een geweldig diner met film na samen met m'n lieve vriendin. 

Mokken

Als je bij mij het keukenkastje opendoet komen de verschillende mokken je tegemoet. Het was dan ook een tijdje terug dat ik me bedacht om een mok mee te nemen naar mijn werk om die dan te gebruiken en weer hergebruiken voor de koffie. Als ik een hele dag werk pak ik drie keer een wegwerpbekertje en gooi die dan na gebruik weg. Tussen gedachtes en werkelijkheid zit een verschil, dus pas twee weken geleden heb ik de daad bij de gedachte gevoegd en een mok meegenomen en het werkt prima. Na gebruik spoel ik de mok af voor de volgende pauze. Het is een minuscuul druppeltje op de gloeiend hete plaat van het milieu, maar toch.

Pas onlangs kwam ik er achter dat er van overheidswege uit zelfs een verbod komt op wegwerpbekertjes per 1 januari aanstaande. Er worden in ons land jaarlijks zo'n vier miljard wegwerpbekertjes gebruikt. Ik blijk dus mooi in sync te zijn met wat er gaande is. Ik geloof niet dat mijn werkgever er zich aan zal gaan houden en het is ook niet zo dat er op gehandhaafd gaat worden. Er is dan wel fascistisch gekozen door net iets te veel stemgerechtigden, maar niemand wordt opgespoord, afgevoerd en gemarteld vanwege schending van het verbod op wegwerpbekertjes. Vooral omdat er nog geen nieuwe regering is die zulks, onder het mom van 'bevel is bevel', wellicht zou kunnen invoeren. 

De vier ruiters van de Apocalyps hebben nu kerstvakantie en gaan daarna met malkander in overleg over hoe ze zoveel mogelijk langs de randen (en het liefst een stukje eroverheen) van de Grondwet en grondrechten kunnen gaan en hopelijk nog iets weer terug uit de ijskast kunnen halen om het gepeupel wat op hen heeft gestemd en nu bloed ruikt tevreden te kunnen houden. Aan de andere kant zijn het natuurlijk niet de partijen die iets met milieu en klimaat hebben, dus kan het zomaar zijn dat onder hen de terugkeer van de wegwerpbekertjes weer zal worden ingeluid. Het zijn bijzondere tijden, net wat u zegt.

Maar goed, een mens kan, vooralsnog, gewoon voor zichzelf beslissen iets, al is het verwaarloosbaar, te doen voor het milieu. Dus ik blijf mijn mok op het werk gebruiken. Er kan trouwens ook meer koffie in dan in het wegwerpbekertje!

Kerstmis

Voor alle lezers van 'Aidan's World' 

heel fijne kerstdagen!

Het spijt me John Lennon

Eén van de weinige keren dat Robert Long een tekst heeft gemaakt op een bestaand nummer is het lied "Het Spijt Me John Lennon" een hertaling van diens kersthit "Happy Xmas War Is Over"

Helaas nog steeds actueel.

Het Spijt Me John Lennon

Het spijt me, John Lennon

Maar je hebt je vergist

De war is niet over

God, als je eens wist

Al is het dan Kerstmis

De wereld vecht door

We laten een spoor na

Een bloederig spoor

Nog steeds sterven kind'ren

Van armoe op straat

Nog steeds is er honger

Nog steeds is er haat

Moord en doodslag - geld en hebzucht

Heersen altijd nog

Moord en doodslag - macht en misbruik

Diefstal en bedrog

De muur is gevallen

Tien jaar na je dood

Het leek op een wonder

De vreugde was groot

De wereld zou één zijn

Een gloednieuw begin

Maar niet zoveel later

Stortte alles weer in

Nog steeds sterven kind'ren

Van armoe op straat

Nog steeds is er honger

Nog steeds is er haat

Het spijt me, John Lennon

Je zag het foutief

Je kijk op de wereld

Was veel te naiëf

Er wordt weer gescholden

Er wordt weer gebruld

Opnieuw krijgen zwakken

En armen de schuld

Nog steeds sterven kind'ren

Van armoe op straat

Nog steeds is er honger

Nog steeds is er haat

Het spijt me, John Lennon

Maar je zag het verkeerd

We hebben tot nog toe

Geen donder geleerd

Moord en doodslag - geld en hebzucht

Heersen altijd nog

Moord en doodslag - macht en misbruik

Diefstal en bedrog

© John Lennon, Yoko Ono. Robert Long

Nutteloze weetjes

Vanaf het Empire State Building kun je, op een heldere dag, zes staten zien, New York,

New Jersey, Pennsylvania, Connecticut, Massachusetts en Delaware.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De aardbevingen tussen december 1811 en februari 1812 waren zo sterk dat het water 

in de Mississippi de andere kant op stroomde.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kolonist Thomas Austin liet in 1859 13 wilde konijnen vrij op zijn landgoed. In 1920

was de populatie toegenomen tot 10 miljard.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kate Winslet heeft haar Oscar op het toilet staan, zodat haar gasten in alle privacy het 

kunnen oppakken en zich ermee in de spiegel kunnen bewonderen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zeepaardjes dansen elke ochtend met hun partner om de band tussen hen te versterken.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In februari 2023 hield Japen een digitaal geologisch onderzoek, waaruit 7000 nieuwe 

eilanden naar voren kwamen, wat het totaal aan eilanden 14.125 maakt. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zwitserse wetenschappers hebben ontdekt dat ratten het fijn vinden om gekieteld te

worden en hun hand zochten als ze stopten met kietelen. De oren van de rat gingen naar

achter en werden meer roze als ze werden gekieteld. En dat kan gebruikt worden als

indicatie om te zien of een rat relaxed en blij is of niet.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ook al is Arnold Schwarzenegger's moedertaal Duits, synchroniseerde hij niet zichzelf 

na in de Duitse versie van de 'Terminator-films'. Zijn uitspraak van het Duits werd door de 

producers als 'te boers' bevonden. Zij vonden het niet realistisch als een futuristische 

robot boers zou klinken.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De Grote Oceaan beslaat een derde van de oppervlakte van de aarde. De oceaan is zo

groot dat ie groter is dan al het landoppervlak van de aarde bij elkaar. 

Kerstpakket

Volgens mij is het een echt Nederlandse iets, het geven en ontvangen van een kerstpakket. Werkgevers geven hun werknemers voor kerst een pakket met daarin allerhande lekkernijen of leuke dingen als dank voor hun inzet het bijna afgelopen jaar. Dat pakket kan naar believen worden ingevuld. Ik weet dat de eigenaar van het bedrijf waar mijn vader werkte, een klein bedrijf, voor elke werknemer een op de persoon toegesneden pakket samenstelde. Er zijn ook bedrijven die aan een eindejaarsuitkering doen, of bonnen geven zodat de werknemers zelf iets kunnen uitzoeken, dit omdat veel mensen het gegeven paard wel in de bek kijken en altijd wat te zeuren hebben over de inhoud van het kerstpakket. 

Het is geen verplichting dat de werkgever dit doet. Er is daarom niemand die mij ooit commentaar heeft horen geven over wat ik in al die jaren van de diverse werkgevers heb mogen ontvangen. Ik vind het al leuk dát ze iets doen. Ook dit jaar heb ik weer een kerstpakket gekregen. Gisteren ontving ik 'm en ik schrok wel even, want het was nogal een volwassen doos en best zwaar ook. In mijn herinnering kregen we vorig jaar een handzame doos die makkelijk was mee te nemen. Maar later realiseerde ik me dat ik toen met de metro was en nu op de fiets.

Het is een geluk dat ik op de weg van en naar mijn werk geen verkeerslichten tegen kom en niet hoef te stoppen want het was met gevaar voor eigen leven dat ik die enorme doos half op het stuur en de stang heb kunnen plaatsen, waarbij de mogelijkheid om te sturen tot een minimum was beperkt. Het duurde ook even eer ik de juiste hoek van doos en en mezelf had gevonden, maar toen die er eenmaal was, was het gaan tot aan huis, afstappen of stoppen was uit den boze, het zou een nieuwe herschikking van alles betekenen. Ik heb heel onhandig moeten trappen en aangezien het met mijn rug de laatste tijd wat vervelend is, was het wel even afzien. Vlakbij huis waar ik een bruggetje over moet ben ik gestopt en heb het laatste stukje gelopen. 

Maar het was het waard. Het is een heel mooi pakket met allemaal lekkers en ook leuke dingen. Ik voel me verwend. Wel een memo aan mezelf dat ik volgend jaar, als ik het mag beleven, met de metro ga als het kerstpakkettentijd is. 

In Memoriam: Linda van Dyck

Ze was de dochter van actrice Teddy Schaank en acteur Leo den Hartogh, haar stiefvader was Ko van Dijk: Linda Van Dyck, het is dan niet zo heel vreemd dat ze ook ging acteren. Al op 12 jarige leeftijd stond ze op het toneel in het stuk 'De Vader'. Toneel was haar grootste liefde, maar Linda heeft ook in films gespeeld, o.m. 'Het Gangstermeisje' (1966), 'Ciske De Rat' (1984) en 'Het Schnitzelparadijs' (2005) en in verschillende tv-series, haar laatste rol speelde ze in 2016 in de serie 'Zwarte Tulp'. Voor haar toneelrollen heeft ze verschillende prijzen mogen ontvangen.

In de jaren zestig maakte Linda vier popsingles, 'Stengun', 'Baby What Am I Doing', 'Sunday Kind Of Feelin'' en 'Seduction Song', die laatste werd een bescheiden hit en was een Engelse versie van Dalida's 'Le Sable De L'amour'. Ze was getrouwd met Jaap Trenité van wie ze in 2016 scheidde. Samen hebben ze een zoon, tv presentator Jamie Trenité. 

In 2021 werd Linda getroffen door een herseninfarct waardoor ze blijvend verlamd raakte . 17 December is ze overleden, ze is 75 jaar geworden. 

Linda met haar zoon Jamie. 

Het Moederhart

Wie aan de Zangeres Zonder Naam denkt, denkt al gauw aan dronken vaders, soldaatjes in Wenen die om onduidelijke redenen een meisje hebben met de naam Mien, moeders en kinderen die in armoede leven en vaak sterven als net, of net voordat, hun enige wens is vervuld. Maar vergist u zich niet, de Zangeres heeft wel meer gedaan, een heel album opgenomen met vertalingen van Édith Piaf en door Ernst van Alterna geschreven liederen gebaseerd op het Franse toneelstuk 'Les Deux Orphelines' van Adolphe d'Ennery en Eugène Cormon. Ook zong ze in 1965 al over racisme en vertolkte ze in 1969 een lied geschreven door Lucebert als kritiek op de oorlog in Vietnam. Zelf schreef ze in 1977 de tekst van het lied 'Luister Anita' tegen de anti-homoactiviste Anita Bryant. Het onderstaande nummer van de Zangeres is van oorsprong een gedicht van de Franse dichter Jean Richepin (1849-1926), 'Cœur De Mère', bewerkt door Koos Speenhoff.

Het Moederhart

Er was eens een jongen zo goedig en trouw

Tralalariere Tra la la la

Er was eens een jongen zo goedig en trouw

Die veel van een meisje hield dat 'm niet wou

Ze zei ga naar huis toe en breng me terstond

Tralalariere tra la la la

Ze zei ga naar huis toe en breng me terstond

't Hart van je moeder en geef 't m'n hond

Hij ging naar z'n moeder en heeft haar vermoord

Tralalariere tra la la la

Hij ging naar z'n moeder en heeft haar vermoord

Toen nam hij haar hart en hij vlucht' 'r mee voort

Hij struikelt en plofte voorover in 't zand

Tralalariere tra la la la

Hij struikelt en plofte voorover in 't zand

En 't hart van z'n moeder dat viel uit z'n hand

Terwijl daar dat hartje zo neven 'm lei

Tralalariere tra la la la

Terwijl daar dat hartje zo neven 'm lei

Toen hoorde hij dat 't 'm zachtjes iets zei

Al snikkend en jam'rend vroeg 't 'm wat

Tralalariere tra la la la

Al snikkend en jam'rend vroeg 't 'm wat

Heb jij je soms zeer gedaan enige schat

© Jean Richepin, Koos Speenhoff, Zangeres Zonder Naam

Herinnert U zich deze nog? #226

MUD

'LONELY THIS CHRISTMAS'

1974

Aantal weken: 8

Hoogste positie: 1

Mocht het clipje niet te zien zijn klik hier.

Glamrock was het helemaal begin jaren zeventig en 1974 was het jaar van Mud, maar liefst vier nummer één hits: 'Dyna-mite', 'Tigerfeet', 'The Cat Crept In' en aan het eind van het jaar deze kerstsingle. Laat het aan de Britten, in dit geval het beroemde componistenduo Mike Chapman en Nicky Chinn, om een tongue in cheek kersthit te schrijven. Ironisch en over de top kitsch met een overduidelijke knipoog naar Elvis Presley. Van een goede kersthit kun je leven, ook dit nummer komt op vrijwel elke kerstverzamel lp of cd voor.

Mud begon in 1966, en bestond uit Rob Davis, Les Gray, Dave Mount en Ray Stiles. Hun grootste successen behaalden ze in de jaren zeventig. In 1980 viel de groep uit elkaar om in verschillende samenstellingen door te gaan. Momenteel zijn er twee Mud's één met Rob en Ray en één met vier mannen die niets met de originele bezetting te maken hebben. Les en Dave zijn overleden in 2004 en 2006. 

The Crown

Gisteravond was ik weer helemaal terug in 1997. Op 30 augustus van dat jaar was ik uitgegaan en got lucky. Na een nacht vol van ongebreidelde passie, was ik naar beneden gegaan om ontbijt te maken toen de telefoon ging, mijn moeder: "Heb je het al gehoord, prinses Diana is overleden." Mijn moeder was in die tijd van mening dat ik het nieuws niet volgde, zo belde ze ook altijd door als het ging vriezen of als de klok verzet moest worden: "Ja, jij volgt het nieuws niet, dus ik bel maar even." Het klopt dat ik in die dagen wat meer met mijn directe omgeving bezig was dan met wat er op wereldniveau gebeurde. Daarom lag er boven ook iemand nog bij te komen van een bruisende nacht, die vrij lauwtjes reageerde op het nieuws wat ik zojuist per telefoon had ontvangen. Ik wist toen meteen dat dit nooit een toekomst zou kunnen hebben. Kom op zeg, prinses Diana!

Die hele week zaten mijn tranen hoog, u weet ik ben een jankerd en ik kon geen nieuws over het tragische ongeval zien of de waterlanders kwamen. De dag van de uitvaart was ik vrij en heb ik de hele plechtigheid op tv gezien. Dat boeketje van haar zoons, het lied van Elton John, die duizenden, duizenden mensen, ik had het niet meer.

Ik volg de serie 'The Crown' op Netflix over het Britste koningshuis en in seizoen vijf maakt prinses Diana haar opwachting, gespeeld door Elizabeth Debicki, die ongelooflijk veel op de echte Diana lijkt. Niet alleen qua uiterlijk maar ook in haar beweging en mimiek. Voor mij is het interessant omdat ik dit stukje recente geschiedenis bewust heb meegemaakt. Sinds haar verschijnen in de serie heb ik soms hardop geroepen: "Och kind, doe het toch niet, ga weg", wetend waar het onvermijdelijk toe zou leiden. 

Gisteren heb ik dus de aflevering gezien waarin ze samen met Dodi Al-Fayed en chauffeur Henri Paul om het leven kwam. Dat is al vaker verfilmd in diverse films en series, maar in 'The Crown' is het echt heel integer, mooi en goed gedaan door de gebeurtenis van verschillende kanten te benaderen. De kant van Diana en Dodi, maar ook die van Dodi's vader en hoe de Britse koninklijke familie het nieuws ontvangt, haar ex-man prins Charles en hun twee zoons William en Harry. 

De serie is gebaseerd op ware gebeurtenissen, niemand weet hoe het precies is gegaan, maar zoals het in 'The Crown' in beeld is gebracht is het oprecht en goed voorstelbaar. Zoals iedereen die een dierbare verloren heeft zal herkennen, ben je in de dagen na het ontvallen intens bezig met die persoon, dan herinner je je zaken waarvan je niet meer wist dat je ze nog wist, dan kun je hele gesprekken en momenten zo weer voor de geest halen, dan is die persoon heel dicht bij je. Ook dat hebben de makers van de serie heel prachtig uitgebeeld. Daarom was ik weer even in 1997 gisteren, met tranen en al. 

Prinses Diana en Elizabeth Debicki. 

Rollenspel

Sinds 2006 horen we Geert Wilders allerhande zaken roepen als 'kopvoddentaks', 'journalisten zijn het tuig van de richel', 'nepparlement', 'D66 rechters' en een breed scala aan xenofobische en racistische bagger.  Daarnaast is hij bevriend met types als Viktor Orbán en werd van de overwinning van zijn PVV met gejuich kond gedaan op de Russische staatstelevisie. Extreem rechts heeft gewonnen in Nederland, dat is helemaal zoals Vladimir Poetin het graag ziet.

Maar de glijdende schaal waarop we ons bevinden kan nog dieper, afgelopen week werd PVV'er van het eerste uur Martin Bosma met een nipte meerderheid gekozen als Kamervoorzitter. Hij is een vertrouweling van Geert die veel teksten schrijft. Hij zou de bedenker van het vermaledijde 'kopvoddentaks' zijn. Hij ziet de pers als vijand, trekt de instituties van de rechtsstaat in twijfel en veel van zijn uitspraken komen overeen met de omvolkingstheorie. Daarnaast stemde hij vorig jaar nog voor een amendement dat de voorzitter uit de oppositie moet komen. 

Maar dit alles moeten we niet zo zwaar nemen, want zowel Geert als Martin hebben het over een andere rol die zij toen speelden. Zeventien jaar lang hebben ze dus maar gedaan of ze extreem rechtse racisten zijn! Wisten wij veel?! Nu blijkt de PVV een enorme ijskast in bezit te hebben waar al hun stokpaardjes netjes in worden bewaard voor als ze weer in de oppositie zitten. Want als vermoedelijke regeringspartij met, God bewaar ons, Geert als premier en Martin als Kamervoorzitter nemen ze weer een andere rol aan. Als Kamervoorzitter gaat Martin naar eigen zeggen de rol spelen van "een soort robot die zich aan het reglement van orde houdt. Ik zal zo neutraal zijn dat het pijn doet aan uw ogen". Zijn eerste 'grapje' na zijn overwinning wat hij zelf ook zo benoemde omdat niemand het leuk vond was te tenenkrommend voor woorden, als van die oom op verjaardagen die er nu eenmaal altijd bij is. 

Zo makkelijk van rol kunnen wisselen, er zijn professionele acteurs die er meer moeite mee hebben. Daarnaast hebben die chronisch boze en verongelijkte laagbevoorhoofde PVV stemmers júist gestemd op die partij vanwege al die tegen de grondwet en internationale afspraken indruisende beloftes die ze nu met hetzelfde gemak weer overboord gooien. Ieder weldenkend mens wist natuurlijk al dat wat ze met luide stem verkondigden helemaal niet haalbaar is en tegen alles waar we voor staan in gaat, maar ja, het zijn nu eenmaal niet de felste lampjes uit de doos: "Hij seg watoffewij denke". Nee, hij zegt waarvan hij weet dat u het graag wil horen. "Minder, minder, minder", weet u nog wel?

Nou ja, de popcorn is niet aan te slepen, Dilan Yeşilgöz die als kat in het nauw hele rare sprongen maakt, Pieter Omtzigt wiens naam nu gelijk staat aan twijfelen, binnenkort weet iedereen wat wordt bedoeld als u zegt: "Ik ben nog erg aan het omtzigten". Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas die coûte que coûte in de regering wil en er met met een gestrekte arm gestrekt been in gaat, het maakt haar allemaal niet uit zolang ze maar mee mag doen. En dan natuurlijk de verschillende rollen van Geert en Martin, van racist tot premier van elke Nederlander. Oscar winnende acteerprestaties, ik ben reuze benieuwd welke rollen ze nog meer zo uit hun mouw gaan schudden. 

Geert en Martin in de rollen van hun leven. 

Wonka

Ik had me er niet zo heel erg in verdiept, maar de combinatie van Roald Dahl, Willy Wonka en Timothée Chalamet was voor mij al genoeg om de film 'Wonka' te willen zien, dus toen Rick en Chris voorstelden om afgelopen woensdagavond naar de bioscoop te gaan was het antwoord een volmondig ja. Het bleek ook de eerste dag dat de film in Nederland werd vertoond, dus waren we een soort van 'dat heerlijke premièrepubliek'.

Ik dacht dat het gewoon het verhaal was wat al twee keer is verfilmd in 1971 (met Gene Wilder) en 2005 (met Johnny Depp), maar in de zaal kwam ik er achter dat het het verhaal is van Willy Wonka lang voordat hij zijn chocoladefabriek bestiert. Ik had het natuurlijk overal op het wijde web kunnen lezen, maar hoe leuk is het om verrast te worden! Zo werd Chris verrast dat het een musical bleek, wat ik dan weer wel tot me had genomen.

De film is een fantasyfilm, gebaseerd op het karakter Willy Wonka uit de boeken, 'Charlie And The Chocolate Factory' en 'Charlie And The Great Glass Elevator' van Roald Dahl. Dit verhaal van Willy Wonka is dus niet van Roald Dahl maar van Paul King en Simon Farnaby. De volwassen personages zijn, heel Dahliaans uitvergroot tot stripfiguren. Timothée is heel innemend als Willy Wonka en de 14 jarige Calah Lane (Noodle) als zijn tegenspeelster is dus eigenlijk de meest volwassene in de film. Verder is er een heel blik aan Britse acteerveteranen opengetrokken voor de overige rollen, de hedentendage onvermijdelijke Olivia Colman als Mrs. Scrubbit, Matt Lucas (Little Britain) als Prodnose, Rowan Atkinson (Mr. Bean) als Father Julius, Jim Carter (Downton Abbey) als Abacus Crunch en je hebt niet geleefd als je Hugh Grant niet hebt gezien als Oompa Loompa Lofty. 

Het verhaal is wat je kunt verwachten van kinderboekpersonages, maar er is voor volwassenen een hoop te genieten. Er wordt ook in gezongen en gedanst en de musicalnummers nemen je terug naar de hoogtijdagen van de musicalfilm van de jaren vijftig-zestig qua compositie en hoe het wordt gebracht met veel ensemble nummers en mooie solo's van Timothée. 

Al met al een hele leuke film, wij hebben met plezier gekeken, genoten en gelachen. Maar ik kan me voorstellen dat het niet een film is voor iedereen. Je moet jedenfalls het kind in jezelf bewaard hebben om je er lekker in te kunnen verliezen. 

Timothée Chalamet als Willy Wonka.

Hugh Grant als Oompa Loompa Lofty. 

Cast van 'Wonka' op de premiére. 

Tegeltjeswijsheid 459

 

Rare tijden

Zoals bij elke zichzelf respecterende religieuze groepering en/of sekte vindt er ook bij Jehova's Getuigen seksueel misbruik plaats. Voorop verteld is dat natuurlijk afschuwelijk, maar het verbaast niemand. In 2020 is er onderzoek naar gedaan en daaruit kwam naar voren dat meldingen bij ouders en ouderlingen binnen de gemeenschap niet goed werden afgehandeld. Het is net zoals bij veel andere religies en sektes met een gesloten cultuur en ouderlingen zijn er enkel op gericht om de gemeenschap bijeen te houden. In bijna de helft van de gevallen ging het om incest.

De Jehova's Getuigen zijn volgens stichting Reclaimed Voices, die opkomt voor slachtoffers van seksueel misbruik binnen gesloten gemeenschappen, meer bezig met het beschermen van hun eigen reputatie in plaats van met de verhalen van de slachtoffers die aangeven gedupeerd te zijn. Nu bijna vier jaar na de publicatie van het onderzoek klagen Jehova's Getuigen de Nederlandse Staat aan voor discriminatie. Ze hadden al een kort geding aangespannen destijds om de publicatie te voorkomen, die hebben ze verloren. 

Vandaag doet de rechter uitspraak. 

Rare tijden. De Vier Ruiters van de Apocalyps, Geert, Dilan, Pieter en Caroline (Kèr'olai'n) zijn nu samen met Ronald, waarvan ik, vanwege zijn nadrukkelijke sturing, vermoed dat hij een klein stijfje krijgt van de gedachten aan een zeer rechts kabinet, aan het onderhandelen of ze in deze samenstelling de grondwet, de grondrechten en de democratische rechtsstaat kunnen waarborgen. Daar krijgen ze anderhalve maand extra de tijd voor. 

De fundamenten van onze samenleving, die verdedig je, daar onderhandel je, in mijn bescheiden optiek, niet over. Het is geen handjeklap. In Italië, waar ook zo leuk extreem rechts is gekozen, is men begonnen met gezinnen voor het gerecht te dagen om geboorteaktes met twee moeders of twee vaders te wijzigen. Gelukkige gezinnen waar kinderen met liefde worden opgevoed. Ik zeg het u maar even. 

Aan de andere kant kan een zittend kabinet de grondwet niet zomaar wijzingen. Die moet dan eerst ingediend worden, er moet dan een meerderheid voor zijn. Vervolgens moet de Tweede Kamer ontbonden worden en nieuwe verkiezingen komen. En dan is er tweederde meerderheid nodig in zowel de Tweede als de Eerste Kamer. Maar toch, rare tijden

Joost Klein

Maandag werd bekend gemaakt dat uit de meer dan zeshonderd inzendingen om Nederland volgend jaar te gaan vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival Joost Klein is gekozen. Joost Klein. Nee, ik kende hem ook niet en heb even moeten googelen. 

De man heeft sinds 2017 al zeven albums gemaakt en een groot aantal singles met titels als 'Feminist On Da Block', 'Mayo No Fries' en 'Friesenjung'. Met dat laatste nummer heeft Joost zelfs op de eerst plaats gestaan in Duitsland en Oostenrijk. Het is een bewerking van 'Englishman In New York' van Sting waar een eigen, ik kan wel zeggen héél eigen, draai aan gegeven is. De reden waarom Joost onder mijn radar is gebleven zal duidelijk zijn wanneer u kijkt en luistert naar wat hij zoal uitbrengt. 

Het is ook meteen helder waarom de selectiecommissie voor Joost heeft gekozen. Middels het aloude recept om te zien wat er de voorgaande editie goed heeft gescoord. De Finse inzending van Käärijä, 'Cha Cha Cha', won de halve finale en werd in de finale tweede achter Zweden maar had wel het hoogste puntenaantal van de publieksjury. Joosts muziek lijkt heel erg op de ADHD-inzending van Finland en hoewel we het nummer nog niet kennen waarmee hij gaat zal het ongetwijfeld in die richting gezocht moeten worden. 

Joost is 26 jaar en geboren in Leeuwarden. Op 10 jarige leeftijd begon hij een YouTube kanaal en daarvandaan is zijn bekendheid begonnen. Hij is wel een artiest die al bewezen heeft live te kunnen performen, dit in tegenstelling tot de inzending van dit jaar, Mia Nicolai en Dion Cooper die dan ook finaal de mist in gingen met hun vals gezongen optreden. We gaan het zien. Ik ben benieuwd.

Het verhaal van de foto

Eind februari 1987 was de eerste nacht die ik in mijn eerste eigen flatje doorbracht. Het sprak voor zich dat ik in december van dat jaar een échte kerstboom zou kopen en alles wat daarbij hoort. In die tijd werden voorzichtig de traditionele kerstkleuren, rood-groen-wit-zilver, losgelaten en heb ik me volledig verloren in het aanschaffen van roze kerstballen en slingers en zelfs roze kerstverlichting. Dit omdat mijn huis destijds was ingericht in wit/grijs met roze accenten. Die echte kerstboom heb ik maar één jaar gehad, wat een rommel heb je daarvan zeg!

In 1988 ben ik met vriendin Anke naar de stad geweest en hebben we beiden bij de Bijenkorf een witte, of nou eigenlijk meer een parelmoer, kunstkerstboom gekocht. En waar ik alles in roze had tot aan de verlichting toe, nam zij alles in blauw. Zo hadden we een soort duo-kerstboom. Die boom heb ik nog vrij lang elk jaar opgezet, toen ik met eerste verloofde ging wonen in Capelle, toen ik niet lang daarna ging verhuizen naar Rotterdam. De derde verloofde had een soort maniakale kersttic, die wilde elk jaar een volledig andere aankleding van de boom en zo geschiedde. Mijn roze versieringen kwamen niet meer van pas en we hebben, als ik het goed heb, achtereenvolgens een boom gehad met natuurlijke versiering, ja u leest het goed, de parelmoer KUNSTkerstboom met natuurlijke versieringen, daarna iets met veel diamanten en glitters en het laatste jaar met beeldjes van 19e eeuwse figuurtjes. Maar het moet gezegd, ook al was het voor mij iets te intens, verloofde was heel artistiekerig op dat vlak. Na drie kerstmissen was de relatie en de hysterie van kerst voorbij.

Letterlijk. Ik heb in de jaren daaropvolgend helemaal niks meer gedaan met kerst aan versieringen of bomen. Zo overspoeld was ik door de kerstindoctrinatie van verloofde drie. En ja, ik heb het zelf laten gebeuren. Die boom heb ik toen, nadat ie al een paar jaar niet meer uit de berging was geweest, aan een collega gegeven. Maar de laatste jaren doe ik weer aan kerstversiering, op kleine schaal. Ik heb ooit een leuk zilveren miniboompje gekocht en ik heb sinds het overlijden van mijn moeder haar kleine groene boompje als ook een ieniemini boompje met wollen pompoentjes er in. Die zet ik neer en staan ook al helemaal kant en klaar in de berging. De oude jaren zestig kerstster met verlichting van thuis komt voor het raam en zo nog wat kleinigheidjes. Het is alles binnen het uur neergezet en weer weggehaald als de festiviteiten voorbij zijn.

Ik ben benieuwd hoe het de tweelingboom van Anke is vergaan.

1988, het eerste jaar van de kunstkerstboom.

In Memoriam: Ryan O'Neal

Er zijn acteurs die ik van naam en gezicht ken, maar waarvan ik maar heel weinig films of series heb gezien. Ryan O'Neal is zo'n acteur. De enige film die ik met hem heb gezien is 'The Main Event' waarin hij, voor de tweede keer, Barbra Streisand als tegenspeelster had. Voor zijn grote doorbraak, na al in verschillende series een gastrol te hebben gespeeld, in de tv-serie 'Peyton Place' (1964-1969) was ik te jong, als ook voor zijn eerste grote filmrol als Oliver Barrett in 'Love Story' in 1970. 

Ryan is genomineerd voor een Oscar en Golden Globe voor beste acteur maar ook tweemaal voor een Golden Raspberry voor slechtste acteur. De grilligheid kwam ook steeds naar voren in de verhalen die over hem in de pers kwamen. Zijn constante haat/liefde verhouding met zijn eveneens beroemde dochter Tatum, zijn verslavingen en gewelddadige driftbuien, hij is ooit gearresteerd voor het schieten op zijn zoon Griffin. Daarnaast de lange rij met beroemde vrouwen met wie hij romances heeft gehad, van Ursula Andress tot Joan Collins en Diana Ross tot Barbra Streisand. Dat is waar ik hem van ken in plaats van zijn werk als acteur.

Ryan is van 1963 tot 1966 getrouwd geweest met Joanna Moore, met haar kreeg hij Tatum en Griffin. Van 1967 tot 1973 was Leigh Taylor-Young, zijn collega uit 'Peyton Place', zijn vrouw, uit dat huwelijk is zoon Patrick geboren. Vanaf 1979 tot 1997 had hij een stormachtige relatie met Farrah Fawcett, die in 2001 weer oplaaide tot aan haar dood in 2009. zij kregen samen zoon Redmond James. 

In 2001 werd Ryan gediagnosticeerd met chronische leukemie, in 2012 kwam er prostaatkanker bij. Hij is op 8 december j.l. overleden op 82 jarige leeftijd. 

Engelbewaarder

Ik heb het hier al eens eerder gezegd, ik heb een boontje voor Mieke Gijs de Vlaamse zangeres die begin jaren zeventig als zestienjarige onder de vleugels van Pierre Kartner furore maakte en tot op de dag van vandaag nog steeds actief is. Op 18 jarige leeftijd reed ze na een optreden op weg naar huis en kreeg, doordat ze in slaap viel achter het stuur, een ernstig auto ongeluk. Haar auto sloeg een paar keer over de kop en knalde tegen een boom. De hele auto was total loss enkel de bestuurderskant was nog intact.

Mieke is door het oog van de naald gekropen en terwijl ze herstellende was van gekneusde ribben, een hersenschudding en andere verwondingen schreef Pierre voor haar het liedje 'M'n Engelbewaarder' wat een beschrijving en overdenking is van dat ongeluk.

Van de week zette ik niets vermoedend de tv aan om naar het journaal te kijken en viel in de laatste momenten van het programma 'Khalid en Sophie' waarin het over die vermaledijde Top 2000 ging en er werd iemand geïnterviewd die blijkbaar een hele grote hit heeft op dit moment en waarvan men wil dat dit nummer in die Top 2000 komt. Hij ging het ook zingen en op dat moment kwam er bloed uit mijn oren. Hij zong het ooit zo mooi door Mieke gezongen en op haar lijf geschreven nummer als een soort carnavalesk feestnummer met een beat eronder. De erven Kartner zullen in hun handen wrijven, maar dit is toch de wanstaltigheid ten top!

Na de eerst schok ben ik even gaan googelen en dit jongmens blijkt Marco Schuitmaker te zijn, een dertien in een dozijn zanger voor feesten en partijen. Maar het is niet eens origineel om 'Engelbewaarder' in een upbeatversie te brengen. De Vlaamse Thomas Julian had het al voor Marco gedaan, dus je 'leent' een liedje van iemand anders (Mieke) en 'leent' dan ook nog es het idee om het in een tralala-versie te brengen (Thomas). 

Miekes eerste reactie was: 'Wat hebben ze nú met mijn engelbewaarder gedaan?!' Vooral omdat het zo'n persoonlijk lied is, maar, hoewel ze het zelf nooit zo zou brengen, gunt ze haar collega's alle succes.

Mieke Gijs

Marco Schuitmaker

Thomas Julian

Vicks

Al meer dan een maand ben ik aan het kwakkelen met verkoudheid, hoesten, snuiten, koortsig voelen, met tussenposen waarbij ik meen dat het weer beter gaat, maar dat is dan maar zeer tijdelijk. Dat lamlendige ben ik zo niet van, ik ben dan liever een week van de wereld en dat het daarna voorbij is dan dit. Maar goed, het is niet anders.

Maandag kreeg ik ineens het gevoel dat mijn voorhoofdsholten verstopt zitten. Aan de rechterkant van mijn hoofd zo'n drukkende pijn die uitstraalt naar achter mijn oog, kaak en oor die daardoor ook dicht zit. Ik had al gestoomd met iets van menthol wat ik nog had, van die capsules die je in het warme water moet doen, maar die heb ik al zo lang dat ze niet zo goed meer werken, dus ik dacht ik ga het ouderwetsche Vicks kopen. Ik geloof dat ik dat voor het laatst als kind thuis heb gezien.

Ik zocht dus naar het bekende blauwe glazen potje bij de drogisterij, maar ik heb moeten vragen waar het stond want ik zag het niet. Ik bleek er met m'n (verstopte) neus bovenop te staan. Het is dus niet meer het potje waar ik naar zocht zoals hieronder afgebeeld. Ook bij Vicks vernieuwen ze en het potje lijkt nog maar enigszins op het aloude potje. Het is nu van plastic, nog wel blauw, maar de mint(!)kleurige metalen schroefdop is nu ook van plastic en lichtblauw. Bovendien zit het potje in een kartonnen doosje, vandaar dat ik het niet kon vinden. 

De mentholgeur is nog wel als vanouds en gisteren heb ik er 's middags en 's avonds mee gestoomd in hoop op verlichting en dat die holten weer vrij komen van verstopping. Ik ben er wel klaar mee al.

Boodschappentas

Als bejaarde met een rugconditie heb ik vanzelfsprekend een boodschappentrolley, voor mij geen onnodig gesjouw. Maar ook heb ik een gewone boodschappentas voor als ik maar een paar dingetjes nodig heb. Dat is niet zomaar een boodschappentas, maar die van mijn moeder. Ik was in die tijd op woensdag vrij en dan deed ik samen met haar haar boodschappen. Zij in de scootmobiel en ik er naast lopend. Die tas ging altijd mee en plaatste ze, eenmaal gevuld, voor zich op de scootmobiel. Ik heb die tas destijds meegenomen en nu gebruik ik 'm zo nu en dan.

Maar een boodschappentas slijt ook en hij is kapot aan het gaan aan de binnenkant. En terwijl ik dan kijk naar de scheuren die in de binnenkant zitten hoor ik mijn moeder zeggen: "Kind, je kan toch niet alles bewaren wat van je moeder is geweest". Dat is zo, maar ik kan 'm (nog) niet wegdoen. En hij voldoet voor die enkele keer dat ik 'm gebruik voor een klein beetje boodschappen best nog wel. Het is één van de talloze tastbare dingen waardoor ik aan mijn ouders denk als ik ze zie of gebruik en dat heeft nog steeds iets fijns. 

Tegeltjeswijsheid 458

 

Snieklaas

Onze hele maatschappij is erop gericht dat iedereen het weekend vrij heeft, het wordt als standaard aangenomen, je ziet het in reclames, op tv, in communicatie van de overheid en ook in het dagelijks leven. Afgelopen zaterdag moesten de Tweede Kamerleden voor een uurtje terug naar de Kamer om over een besluit tot hertelling van de verkiezingsuitslag in Tilburg te stemmen. De hilariteit was groot onder hen, zo zagen we op het journaal, op zaterdag naar hun werk! Ze werden er helemaal giechelig van. 

Het deed me denken aan mijn tijd bij V&D, in de maand december werd er door de directie van het personeel van het hoofdkantoor verwacht dat ze gingen helpen in de winkels. De winkel! Het was voor hen of ze de mijnen in werden gestuurd. Als ze dan met een aantal de vestiging betraden bleven ze angstvallig bij elkaar. Tussen de gewone mensen, ajakkes bah! Eén jaar heb ik me kostelijk vermaakt, mijn boekhandel was in die tijd gesitueerd op de parterre naast de chocolaterie. Ook daar kwam een dame helpen die normaliter vanuit het hoofdkantoor dingen aanstuurde, die vrouw was volledig out of place. Ze stond in de carré en ik zag en voelde haar ongemak om met klanten om te gaan. Als ze de bestelling had opgenomen en zich met de rug naar de klant toekeerde om het te gaan scheppen en wegen kon ze niet nalaten om, in zichzelf, maar duidelijk zichtbaar, een geërgerde grimas te maken en met haar lippen iets van een 'mijn God' of 'jeeez' te vormen. Ik had die paar uur (ze bleven nooit een hele dag) onbedoeld vermaak. 

Zelf weet ik niet beter dan dat ik op zaterdag werk en in plaats daarvan een dag doordeweeks vrij ben, met natuurlijk hier en daar ook wel eens een zaterdag vrij. Daarnaast ben ik een kind van de jaren zeventig en heb helemaal niets met winkelen op zondag of in de avond. Wij kenden destijds enkel één koopavond in de week. Om diezelfde reden kijk ik ook nooit overdag tv, dat zit totaal niet in mijn systeem, ik ben er niet mee opgegroeid. Pas 's avonds gaat de tv aan, als er wat is, en soms blijft ie ook gewoon uit. Er is nu een hele generatie die niet beter weet dat winkels 365 dan wel 366 dagen per jaar open zijn en hun eerst gang 's morgens uit bed is naar de tv om die aan te zetten. 

Dat ik er ook niet echt over nadenk werd weer pijnlijk duidelijk toen Talitha, Rick, Chris en ik enige tijd terug spontaan besloten om Sinterklaasavond te vieren met elkaar op 5 december. "Helemaal leuk" zei ik. "Wij gaan die avond op z'n laatst om 19.00 uur dicht, dus als ik zo ben ingeroosterd kan ik daarna komen." Het hing dus een beetje van mijn rooster af hoe we het één en ander zouden afspreken. Het rooster kwam en ik zag dat ik tot 21.00 uur was ingeroosterd. Ik ging uit van een vergissing. Sinterklaasavond, 21.00 uur, dat kon niet goed zijn. Bij navraag kreeg ik te horen dat het geen officiële feestdag is en we gewoon tot 21.00 uur open zijn. Oké, when in Rome.... Nu hebben we in Nederland in vergelijking met andere Europese landen al de minste officiële vrije dagen, zeven in totaal. en die zijn we ook al open, maar met aangepaste tijden en er wordt natuurlijk netjes gevraagd of je kan. Maar die Sinterklaasavond zag ik niet aankomen, ik heb er geen golven over gemaakt, nu hebben we het heerlijk avondje gewoon verschoven naar maandag, 4 december. 

En dat was heel gezellig, we waren uitgenodigd bij Rick en Chris waar we werden ontvangen met veel lekkers en een heerlijk diner met een recept van Sharon van het programma 'BinnensteBuiten', plaattaart met wortel, stoofpeertjes ,dadels, camembert en walnoten (van de walnotenboom van Rick en Chris). Het was overheerlijk en een echt Sinterklaasrecept. Hier kunt u het recept zien en wellicht zelf maken: recept.

Vervolgens was het tijd voor de cadeautjes met gedichten en de creatiefste onder ons hadden ook een surprise gemaakt. We kennen elkaar al zo lang (Rick bijvoorbeeld ken ik al 28 jaar) dat de gedichtjes op een leuke manier ingaan op de persoon. Ik kreeg naast een geweldig gedicht een leuk kerstboompje waar een waxinelichtje in kan voor de volgende feestdagen deze maand. Het was weer een fijn samenzijn.

Wie zoet is krijgt lekkers....

Hoe leuk is dit!?