Herinnert U zich deze nog? #19

BACCARA

"KOOCHIE KOO"

 1978

Aantal weken 2

Hoogste positie 21

In 1977 had het Spaanse duo Baccara met hun eerste single "Yes Sir I Can Boogie" een enorme hit in heel Europa te pakken, ook de tweede single was een groot succes. In Nederland werden hun platen uitgebracht door CNR, in de rest van Europa op RCA. Zo ook de eerste LP.

In 1978 was er de nieuwe single "Darling" en vanaf dat moment was RCA ook de maatschappij die in Nederland zou distribueren. CNR zag hun kans schoon om nog één keer te scoren en bracht, alleen in Nederland, het nummer "Koochie-koo" van hun eerste LP tegelijkertijd ook op single uit met als gevolg dat Baccara  met twee 'nieuwe' singles in de hitparade stond, heel even, want het publiek koos voor "Darling".

In 1981 ging het duo na onenigheid uit elkaar en zijn na onsuccesvolle soloprojecten uiteindelijk ieder een eigen Baccara begonnen María Mendiola (in het wit) met Marisa Pérez die aanvankelijk eerst met Mayte Mateos (in het zwart) een duo vormde. Mayte heeft na Marisa niet minder dan 12 verschillende zangpartners gehad.

Beide Baccara's treden nog steeds op in het 'Golden Oldie' circuit.

*Ongeschikt

Je leest soms berichtjes die je twee keer moet lezen wil het tot je doordringen, niet zo zeer de boodschap als dat het überhaupt gebeurd is.

Een 46 jarige vrouw uit Zwolle is veroordeeld tot één week cel, omdat haar zoon een scootmobiel heeft gestolen.
Hij had de scootmobiel in de tuin geparkeerd en moeder had gevraagd hoe ie er aan kwam en met zijn antwoord dat hij hem gevonden had nam ze genoegen.
Zelf was mama ook al eens veroordeeld voor winkeldiefstal.

Nadat ik zo'n bericht dan twee keer gelezen heb dringt er een beeld van deze mensen aan me op: er wordt nergens van een vader gesproken dus zie ik een alleenstaande moeder die ik meteen heel generaliserend, in een bepaald milieu plaats waar kleine criminaliteit als gewoon wordt beschouwd.
Duidelijk ongeschikt voor het moederschap want al zou je zoon zoiets doen dan kom je toch meteen in actie en maakt daar een leermoment van voor het kind.

Gezien haar leeftijd is sterilisatie niet meer nodig, want ze zal haar genen gelukkig niet meer verder door gaan geven. Uit de ouderlijke macht zetten lijkt me een goede optie, het kind is nog jong genoeg om op de juiste manier te gaan worden opgevoed.

Lang gewacht....

....stil gezwegen, niet gedacht tóch gekregen, nou ja gekocht dan.
Mijn vader was in zijn jeugd een grote bewonderaar van de Zweedse voornamelijk vanuit Duitsland opererende vedette Zarah Leander. Haar stem, een zeldzame contra-alt, klonk regelmatig door ons huis en zodoende kende ik haar liedjes.

Toen ik in 1998 op vakantie was in Zweden bij mensen die een prachtige dubbel-CD van Zarah hadden met al die liedjes die ik van thuis kende, haar grote hits uit de jaren 30 en 40 die ze, zoals zovele artiesten van haar generatie, in de jaren 50 en 60 weer opnieuw had opgenomen, wilde ik die ook hebben, maar hij was niet meer te krijgen. Vandeweek was ik aan het googelen en toen bleek deze CD gewoon weer leverbaar, dus meteen besteld en gisteren lag ie in de bus.
40 nummers zoals alleen Zarah Leander ze kan zingen. Voor mij is de parel het hilarische nummer "Cabaret Paris", een b-kantje van een single uit 1962.



Haar carrière begon in de jaren 30 in Zweden en breidde zich uit naar Duitsland waar ze als zangeres en actrice grote naam maakte in films, operettes en musicals. Haar werd naderhand verweten dat ze in Nazi-Duitsland gewoon doorwerkte en geen stelling nam. Ze kreeg dan ook geen warm welkom in Zweden toen ze in 1943 terugkwam omdat haar villa in Berlijn tijdens een bombardement was verwoest. Na de oorlog bleef ze optreden en platen maken tot 1979. Als haar tijdens interviews werd gevraagd of ze destijds sympathie had voor het Nazi regime antwoordde ze altijd "Ik was een entertainer die werkte om het publiek te vermaken in een moeilijke tijd, ik wist niets van politiek"
Toen Joseph Goebbels haar eens vroeg of Zarah niet een Joodse naam was, antwoordde ze: "Misschien wel, maar is Joseph dat ook niet?''
Zarah Leander is in 1981 overleden op 74 jarige leeftijd aan een beroerte.

In Memoriam: Andy Williams

De zeer succesvolle Amerikaanse zanger Andy Williams is afgelopen dinsdag overleden aan de gevolgen van kanker. Hij begon al met zingen op 8 jarige leeftijd samen met zijn broers als de Williams Brothers Quartet. In 1953 begon hij zijn solocarrière en in 1956 had Andy zijn eerste hit met "Canadian Sunset". De jaren 50, 60 en 70 was zijn meest succesvolste periode, naast zingen had hij ook een eigen TV-show en presenteerde hij zeven maal de uitreiking van de Grammy Awards (1971-1977).

Als goede vriend van Robert en Ethel Kennedy was hij er bij toen Robert Kennedy werd neergeschoten in het Ambassador Hotel in Los Angeles. Op verzoek van Ethel zong Andy op de begrafenis van haar man "Battle Hymn Of The Republic" wat ook in Nederland een enorme hit voor Andy was.

Verder heeft Andy Williams misschien wel de leukste kerstplaat ooit gemaakt; "It's The Most Wonderful Time Of The Year"
Andy Williams is 84 jaar geworden.

Toen en Nu: Charlene Tilton

Charlene Tilton had al wat kleinere rollen gespeeld toen ze in 1978 werd gecast voor de rol van Lucy Ewing in, naar wat later bleek, de ongelofelijk populaire serie "Dallas". Ze speelde die rol van 1978 tot 1985 en later van 1988 tot het eind van de serie in 1990.

In Nederland hebben we niet zoveel meer van haar vernomen, maar ze is blijven acteren en heeft voornamelijk in verschillende TV-series gastrollen vertolkt. In Engeland was ze te zien in de reality TV-show "The Farm" in 2005 en begin dit jaar in de schaatsshow "Dancing On Ice" (de Engelse versie van "Sterren Dansen Op Het IJs")

Ook was ze dit jaar van de partij samen met enkele andere collega's van "Dallas" voor de vernieuwde versie van de serie. Charlene is nu 53 jaar.

Verwijderd

Vandaag een column die ik gisteren las n.a.v. de rellen in Haren, geschreven door columnist ****** (ik durf zijn naam niet meer te noemen (dd 17-04-13)) Soms lees je iets wat je zelf niet beter zou kunnen verwoorden en waarvan je hoopte dat je het zelf geschreven zou hebben, vandaar dat het blog van vandaag een soort gastblog is.
Je moet wel begrijpend kunnen lezen, en met enige humor naar deze zeer ernstige gebeurtenis  kunnen kijken, anders krijg je heel vreemde reacties van lezers die dat niet gedaan hebben en heel primair reageren. Een goede column mag schuren, en dat doet deze.

17 april 2013

Vandaag, 7 maanden na het plaatsen van dit blogje waarin ik integraal een column had geplaatst van een columnist wiens naam ik niet meer durf te noemen, ben ik middels een autoriteit (DMCA) er van op de hoogte gesteld dat ik het auteursrecht hiermee heb geschonden. Omdat ik erbij had gemeld dat ik het niet mijn tekst was, dacht ik, heel naïef dat het dan mocht. Niet dus. Sorry, sorry, sorry, ik zal het nooit meer doen!

Tegeltjeswijsheid 49

Help mijn vrouw is een slons

Het kan niet anders of het moet begonnen zijn op een commerciële zender: reality TV. En het bleek onder een bepaald gedeelte van de bevolking een groot succes. Waren het eerst nog zielige verliefde mensjes die hun object van affectie niet onder ogen durfden te komen, maar al hun remmingen lieten schieten als er een camera op ze stond gericht en half Nederland meekeek, al gauw moesten er en publique ruzies worden bijgelegd, voor geld dingen gedaan worden die men normaal nooit zou doen, asociale jongeren moesten op TV op heropvoedingskamp of gingen op vakantie en werden aldaar gefilmd en uiteindelijk moesten er ook in relaties zaken worden opgelost met een commerciële camera er op.

Dat het merendeel van deze programma's zijn gescript en er zodoende een geconstrueerde realiteit ontstaat, daar hoor je niemand over, ik denk zelfs dat heel veel kijkers die naar deze programma's kijken het niet eens door hebben.

Zelf kijk ik er niet naar want het interesseert me totaal niet, maar soms zag ik ergens een voorstukje, las ik er over in de krant of wisten collega's en vrienden alle ins en outs van het uitgezondene. Wat mij er aan opvalt is dat de mensen om wie het in deze programma's gaat vrijwel uitsluitend uit de laagste volksklasse komen en het feit dat het in relatieproblemen altijd de man is die die problemen veroorzaakt. Titels als "Help Mijn Man Is Klusser" en "Help Mijn Man Heeft Een Hobby" spreken voor zich.

Daar komt verandering in, op de (voor mij) onbekende zender TLC komt binnenkort het programma "Your Style In His Hands". Mannen die het zat zijn dat hun vrouw na het huwelijk en het baren met kindtechnisch makkelijk haar in joggingbroeken met slobbertruien en zaaddodende crocs en ugg's aan hun voeten lopen, in de veronderstelling dat hun man tóch wel bij ze blijft, gaan in dit programma samen met model Lisa Snowdon en £5000 shoppen om er nog wat van te maken voor ze daadwerkelijk met die leuke collega van hun werk verder gaan.

Hoewel in Nederland vaak beide echtelieden tegelijkertijd besluiten om geen moeite meer te doen om hun huwelijk spannend te houden moet dit programma zo snel mogelijk een Nederlandse variant krijgen, wat je achter kinderwagens of in winkels ziet lopen is soms ronduit schokkend. Ik denk zelfs dat dit een dagelijks programma zou kunnen worden. De titel is niet zo moeilijk: "Help Mijn Vrouw Is Een Slons".

88 Jaar.....

....zou mijn vader vandaag geworden zijn. 22 September was zijn verjaardag en ook al is hij er niet meer, voor mij blijft het altijd zíjn dag. Een vrolijke dag, want mijn vader hield van gezelligheid.
daarom ook een foto uit 1985 waarop hij aan het dansen is met m'n moeder.

In Memoriam: Kitty Janssen

Woensdag 19 september is de actrice Kitty Janssen overleden aan de gevolgen van een longontsteking. Zij debuteerde in 1951 bij de Nederlandse Comedie. Haar rol in "Who's Afraid Of Virginia Woolf" waarin ze samen met haar man André van den Heuvel speelde betekende haar grote doorbraak.

Naast haar vele rollen op toneel heeft Kitty ook gespeeld in TV-series als "Merijntje Gijzen", "De Zevensprong", en "De Weg"
Ik mag zeggen dat ik met haar heb samen gewerkt, ik had een figurantenrol in de serie "M'n Dochter En Ik" waarin Kitty oma Nel speelde, de opnames namen een hele dag in beslag, overdag repeteren en 's-avonds met publiek de opnames. Kitty kwam over als een spontane, gezellige vrouw.
Kitty Janssen is 82 jaar geworden.

La Stanza

Een paar weken geleden ondekte vriendin Nadira tot haar grote schrik dat ze mij niets voor mijn verjaardag had gegeven. Ik vond dat zelf niet echt schokkend want ik vier het nooit, maar ze stond er op om me tóch nog te gaan verrassen, en dat heeft ze zeker gedaan!

Ze nodigde me uit voor een diner bij restaurant La Stanza en het kon geen betere keus zijn. Buiten het feit dat Nadira en ik het samen altijd al gezellig hebben was de ambiance en het eten in dit restaurant subliem te noemen. Heel vriendelijke bediening, prachtig opgemaakte borden en heel bijzondere gerechten.

Dit restaurant heeft ook een fraaie binnentuin waar we nu vanzelfsprekend niet konden dineren, maar dat gaan we in de toekomst zeker eens doen!


In Memoriam: Ger Smit

14 september is (stem)acteur Ger Smit overleden. In 1955 werd Ger als hoorspelacteur geëngageerd, en vanaf 1960 acteerde hij ook in fims en in verschillende TV-series.
Zijn grootste bekendheid genoot hij door zijn stem te geven aan o.a. Bor de Wolf, Crox de Raaf, Ed Bever, Gerrit de Postduif, Lowieke de Vos, Meindert het Paard en Zoef de Haas uit het Grote Dierenbos in de uitermate populaire poppenserie "De Fabeltjeskrant".
Ger Smit is 79 jaar geworden.

Ger Smit met Lowieke de Vos

Protesten

Vorige week dinsdag was de moslimwereld weer eens boos, aanleiding was een preview op internet van een in Amerika vervaardigde film "Innocence Of Muslims". Ik heb het niet gezien en zou er samen met miljarden anderen ook niet van het bestaan geweten hebben als de ultraconservatieve moslims in Egypte en Libië niet buiten proportioneel hadden gereageerd. Ze bestormden de Amerikaanse ambassade in Caïro en richten daar vernielingen aan. In Libië wordt de Amerikaanse ambassadeur Chris Stevens vermoord.

De woedende moslims menen dat hun profeet Mohammed in de film wordt beledigd. Het geweld heeft zich als een olievlek verspreid naar zo'n 20 landen waar veelal de Amerikaanse ambassades het moeten ontgelden. In Sudan wordt de Duitse ambassade bestormd en in brand gestoken.

Wat mij altijd opvalt is het massale er van, al die mannen met baarden en jurken die blijkbaar allemaal vrijaf hebben genomen van hun werk om te gaan protesteren, het gemak waarmee ze in de ogenschijnlijk desolate omgeving (altijd grijzige, grauwe, zandopstuivende vlaktes) aan alle denkbare Westerse vlaggen kunnen komen om daar vervolgens over heen te lopen en in brand te steken. En bijzonder ook hoe de over het algemeen analfabete bevolking met nauwelijks elektriciteit tóch internet heeft en dan juist zo'n preview ziet.

Ook in Nederland hebben zo'n 80 moslims op het Museumplein in Amsterdam gedemonstreerd bij het Amerikaanse consulaat, dat er even rekening gehouden wordt met hun geloof en hun gevoelens daarover. Dat recht hebben ze, maar het zou ze gesierd hebben als zij op hun beurt rekening hadden gehouden met de gelovigen in Nederland, het land waarvoor ze gekozen hebben om te wonen, waarvan een groot gedeelte de zondag, de dag van de demonstratie, als de dag van hún God zien. Gelovigen onder elkaar zouden zoiets moeten snappen, toch?

Een heel ander protest vindt plaats in China, het land waar demonstreren normaliter door het regime helemaal niet getolereerd wordt, denk maar aan de bloedig neergeslagen demonstraties jaren geleden op het Plein Van De Hemelse Vrede (what's in a name).
Maar nu die protestdemonstraties zijn gericht tegen aartsvijand Japan wordt het luid en duidelijk in beeld gebracht en de wereld over gestuurd, ook weer met half vergane over de grond slepende Japanse vlaggen.

Het gaat over een minuscule onbewoonde eilandengroep waar beide landen aanspraak op maken vanwege de grondstoffen die zich onder de eilanden zouden bevinden. Japanse bedrijven in China worden vernield en liggen stil.

Beide protestdemonstraties zijn nog lang niet aan hun eind.

BA-er

Sinds een paar jaar kan ik mezelf een BA-er noemen, een 'Bewust Alleenstaande'. Omdat de maatschappij het min of meer afdwingt, heb ik me in het verleden als vanzelfsprekend in een relatie gestort, maar ik ben er geen mens voor. Sinds mijn jeugd heb ik al een, waarschijnlijk bovenmatige, behoefte aan privacy. Ik ben graag op mezelf en kan me uitstekend vermaken. Daarnaast heb ik een aantal hele toffe vrienden en vriendinnen met wie ik leuke dingen onderneem.

Omdat zoals gezegd het maatschappelijk nog steeds niet écht wordt aanvaard dat je er voor kiest om als single door het leven te gaan, heeft het tot een paar jaar geleden geduurd voor ik er zelf voor de volle 100% aan kon toegeven, hoewel ik onderbewust wel al wist dat ik het als BA-er leuker heb dan in een relatie. Gaandeweg merkte ik dat het voor mij de manier is om mijn leven te leiden.
Ook de opmerking van een vriend die zei dat ik zonder relatie een leuker mens ben dan met, deed me beseffen dat hij gelijk had.

In een relatie cijfer ik mezelf te veel weg en dat is nooit goed, ik heb daarnaast altijd partners getroffen die dat wel makkelijk vonden i.p.v. dat op te merken om er vervolgens iets positiefs mee te doen. De subtiele signalen van mij werden niet opgepikt en dan ben ik er na verloop van tijd wel klaar mee en kies dan uiteindelijk tóch voor mezelf.

Sinds mijn besluit om BA-er te zijn, kijk ik ook heel anders om me heen naar de zogenaamd 'gelukkige' stellen. Werkend in een winkel zie je uitgebluste echtparen die duidelijk helemaal klaar zijn met elkaar, niets meer aan zichzelf doen qua uiterlijk en snauwen tegen hun kinderen en elkaar.
Maar ook dichterbij om me heen heb ik meer stellen uit elkaar zien gaan, dan bij elkaar zien komen.
Er zijn nog steeds paren waarvan ik vind dat ze het heel leuk hebben samen, en waarvan ik denk dat het zó zou moeten, maar die zijn op één hand te tellen. Ook het nemen van kinderen doet menig relatie geen goed.

Meelijwekkender vind ik de mensen die volgens zichzelf niet alleen kunnen zijn. Die hebben 'iemand' nodig zeggen ze, wie die 'iemand' is weten ze niet, het maakt ze denk ik niet uit, in godsnaam 'iemand'. In deze tijd wordt er dan middels diverse datingsites digitaal naar een eventuele partner gezocht, iets wat ik in het verleden ook wel gedaan heb, maar er op tijd achter kwam dat dat zó niet iets voor mij is. De verhalen en ervaringen van mensen die er wel mee bezig zijn bewijzen dat nog steeds voor mij.

En buiten dit alles vind ik het op een bepaalde leeftijd ook esthetisch niet meer verantwoord, dat heb ik altijd al gevonden ook toen ik jonger was. Gelukkig is die visie met de jaren niet verschoven en vind ik dat nog steeds, niets vind ik erger dan oude(re) mensen met plooikoppen en uitgezakte lijven die nog aan de man/vrouw willen en zich dan gaan aanstellen om indruk te maken. Please, enough already! Je tijd is geweest, wat Patricia Paay daar ook over zegt.

Maar ik heb makkelijk praten, ik heb uiteindelijk bewust gekozen voor het BA-erschap, waarvan voor mij het enige nadeel is dat het leven als single duurder is dan als duo, maar kun je een prijskaartje hangen aan vrijheid?

Harry en Jasperina

Gisteren kwam vriend Harry op bezoek en het was weer eens tijd voor een avondje cultuur-op-DVD.
We vonden dat we maar eens een begin moesten maken met de omvangrijke DVD-box van Jasperina de Jong, die ik al geruime tijd geleden aangeschaft heb.

DVD 1 begon in 1963 met liedjes uit haar Lurelei periode tot aan haar eerste solovoorstelling uit 1972.
Legendarische nummers als "Roll Another One" en mijn persoonlijke favoriet "Meisje Uit De Provinsie In Het Magies Sentrum" kwamen voorbij.

We vonden de show voor die tijd opzienbarend en z'n tijd vooruit. Het is direct duidelijk wat een vakvrouw Jasperina is (was). Ik heb haar één keer in het theater gezien in ( ik denk) 2002 met haar voorstelling over Marlene Dietrich.

Harry en ik hebben nog 5 Jasperina-DVD's te gaan.

Toen en Nu: Mark Lester

Mark Lester werd uit 5000 jongetjes gekozen om in 1968 de titelrol te spelen in de verfilming van de musical "Oliver!". "Geen idee waarom" zegt hij zelf, "ik kon niet dansen, niet zingen (zijn zangstem werd ingezongen door Kathe Green), maar waarschijnlijk zagen ze toch iets in me"

Hij kijkt met veel plezier terug naar het maken van de film, zijn vriendschap met de betreurde Jack Wild (The Artful Dodger) tot aan diens dood, de angst voor acteur Oliver Reed (Bill Sikes) die zich heel erg in zijn rol inleefde, en de grapjes die werden uitgehaald met en door Harry Secombe (Mr. Bumble) Hij heeft tot 1977 films gemaakt en werkt nu als osteopaat. Pas dit jaar heeft hij voor het eerst weer een rol gespeeld als Koning Harold II in de film "1066".

Vanaf begin jaren 80 was Mark hecht bevriend met Michael Jackson en hij is peetvader van Michael's kinderen, die op zijn beurt weer peetvader was van Mark's vier dochters. De families brachten geregeld tijd samen door tot Michael's dood. De familie Jackson en zijn petekinderen hebben tot Mark's verdriet geen contact meer met hem. Dit zou natuurlijk te maken kunnen hebben met Mark's claim dat hij wel eens de biologische vader van dochter Paris zou kunnen zijn. Hij wil een bloedproef, maar dat wil de familie Jackson niet.
Mark Lester is nu 54 jaar.



Op veler verzoek

Omdat ik mijn werk voor begrippen die binnen het bedrijf gelden lang doe dicht men mij een zekere mate van expertise toe. Niet dat ik deze erkenning terugvertaald zie in mijn salaris, maar het is wel een fijn gevoel gewaardeerd te worden om hetgeen je met plezier en naar je eigen idee zo secuur en goed mogelijk doet.

Omdat ik er al lang werk en collega's met wie ik gewerkt heb uitwaaieren over het land in andere vestigingen kan het soms zomaar gebeuren dat mijn 'expertise' wordt ingeroepen, dit wordt meestal omkleed met enige met een korrel zout te nemen superlatieven gericht aan mijn manier van werken om dan in één adem te vragen of ik genegen ben de helpende hand toe te steken.
Vanwege mijn plaats binnen de organisatie is de vraag of ik wil meer voor de vorm, ik moet gewoon.

Eenmaal aangekomen op de plaats van de brand worden mijn 'supermankrachten' nog even herhaald en kan ik beginnen. Gisteren  mocht moest ik mij melden bij mijn oude bedrijfsleider die inmiddels een groter pand bestiert in de binnenstad van Rotterdam. Het was inderdaad erg nodig, er had een verhuizing plaats gevonden en daar moest even een ervaren hand doorheen.
Nog even met haar gekletst over hoe het nu gaat in haar oude (mijn) pand en hoe ze het zelf nu doet.
Ben al aardig opgeschoten en vandaag maak ik het werk netjes af.

M'n keuze gemaakt

Vanzelfsprekend heb ik gestemd omdat we dat recht hebben en er nog zoveel landen op de wereld zijn waar dat recht niet geldt. Waar mensen met gevaar voor eigen leven strijden voor dat recht.

Hoewel ik de democratie zoals we die hier kennen met een korreltje zout neem. Hoe snel vergeten we het feit dat de Nederlandse bevolking, heel democratisch, bij een referendum over Europa een duidelijk NEE lieten horen. Dat was niet het goede antwoord vond destijds premier Balkenende, dus ging het alsnog door.

En wat te denken van partijen die op voorhand al samenwerking met anderen uitsluiten, als het volk, het gepeupel heeft gekozen dien je je daar aan te houden toch? So much voor de Nederlandse democratie.

Ik heb deze keer niet voor de grote bekken van de grote partijen gekozen maar voor Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren. Dieren zijn over het algemeen leuker dan mensen en behoeven dan ook in deze maatschappij alle beschereming die ze nodig hebben en ook de standpunten van de partij ten opzichte van mensen stonden vrij dicht bij me. Waarom geen Groen Links? Jolande Sap heeft letterlijk gezegd dat ze in de PvdD geen concurrentie ziet omdat "Deze partij vasthoudt aan idealen dat vind GL niet realistisch". Dit voor een partij die in den beginne vol met idealen zat.

Marianne Thieme	Jolande Sap
Economische groei is niet de oplossing maar het probleem. Een aarde met groeiende bevolking en krimpende grondstofvoorraden kan geen extra economische groei aan.	Economische groei is belangrijk
Energie uit de verbranding van kadavers of mest uit de bontindustrie of mest uit de bio-industrie is niet groen of duurzaam	Energie uit de bont- en bio-industrie mag je groen noemen
Vergassen of afschieten van ganzen zorgt voor onacceptabel dierenleed en is geen oplossing	Akkoord met het vergassen van ganzen
Het verkopen van dieren via Marktplaats onverantwoord, internethandel in dieren moet worden beperkt	Tegen beperking van de internethandel in dieren
Handen af van de studiebeurs!	De studiebeurs wordt afgeschaft en vervangen door een lening
Orgaandonatie is een persoonlijke, actieve keuze	Iedereen wordt automatisch orgaandonor, tenzij je zelf anders aangeeft
Geen Europees noodfonds (ESM) waar het Nederlands parlement geen feitelijke zeggenschap over heeft	Vóór het Europees Noodfonds (ESM)
Wilde zeezoogdieren, zoals orka Morgan, horen in hun natuurlijke omgeving te leven	Orka Morgan hoeft niet te worden vrijgelaten
Hou vast aan je idealen	“Moeten we wel zo sterk op groen inzetten als groen in deze tijd niet zo lekker ligt. Is dat de investering waard?
Productie en import van palmolie bedreigt regenwouden en moet worden gestopt	Palmolie importeren is prima
Nederland heeft meer natuur nodig, niet minder: géén bezuinigingen op natuur	Natuur is voor ons geen breekpunt
De dierenpolitie moet blijven!	Schaf de dierenpolitie maar af
Om klimaatverandering tegen te gaan moeten we 40% minder broeikasgassen uitstoten	Een CO2-reductie van 30% in 2020 is genoeg
Er komt een kilometerheffing voor diertransporten: hoe langer het transport hoe duurder het wordt	Tegen kilometerheffing voor diertransporten
Biobrandstof leidt tot ontbossing en zorgt voor concurrentie met voedselgassen	Handhaaf bijmengpercentage biobrandstoffen
Er komt een verbod op megastallen	Provinciaal en lokaal werken we soms wel mee aan de bouw van megastallen, zij het niet van harte
Géén kolencentrales	Provinciaal kunnen we wel meewerken aan een gedoogvergunning voor de bouw van een illegale kolencentrale
Zolang het democratische gehalte van de EU niet is verbeterd, geen verdere integratie van de EU en geen verdere overdracht van bevoegdheden naar Brussel	Zo snel mogelijk naar een politieke unie, democratie is belangrijk, maar nu even niet

Ik heb een potje met vet.....

Gisteren was het dan zover, de dag waar zoveel om te doen is geweest, de dag die onze nieuwe bedrijfsleider rode vlekken heeft doen ontwikkelen omdat de directie de hele dag in ons pand aanwezig zouden zijn zónder toezicht zodat ze vast álles in zich op gingen nemen en hem nog weken erna zouden gaan bestoken met mailtjes over wat er allemaal niet goed zou zijn en wij daarom al 3 weken lang bezig zijn geweest met de winkel er naar zijn idee goed uit te laten zien, was aangebroken.

Wij gingen in een gehuurde bus als was het een schoolreisje naar Duinrell en ik moet eerlijk bekennen dat ik er niet echt zin in had, eenmaal in de bus gezeten bleken enkele collega's te lijden aan adhd en die zaten toevallig ook bij mij in de buurt, dan duurt zo'n reis best lang. Aangekomen in het park gingen zij die zich hadden opgegeven voor iets met kompassen en speuren richting bos en ik, na de reis enorm toe aan koffie en vooral, vanwege de adhd-ers, even rust, naar een restaurant.

Het was nog vroeg, dus met een bakkie, cakeje en krantje kwam ik weer tot mezelf. Toen brak er een enorme regenbui los en kwamen de eerste collega's al dan niet drijfnat binnen, nog even een uurtje gekletst en toen was de tijd aangebroken voor de lunch in een ander restaurant.
Dat was een heel goed verzorgd buffet, heerlijk gegeten en de verhalen aangehoord van de mensen die in hele enge dingen waren geweest.

Wat er toen gebeurde, daar kan ik me alleen flarden van herinneren, ik weet zelfs niet of het wel echt gebeurd is. Er was een oorverdovend lawaai, er verscheen een vrij bijzonder type die in plat Rotterdams begon te praten en vanaf dat moment waren mijn zintuigen uitgeschakeld. Ik kan me vaag iets herinneren van bonnetjes en nummers en lawaai, heel veel lawaai, commando's, we moesten staan, zitten, staan, en op een gegeven moment was ik even bij kennis en bevond ik me naar ik meen in een polonaise, maar ik kan het me niet echt voorstellen het zou een hallucinatie geweest kunnen zijn, roltoeters, lichtstaafjes, vliegenmeppers. Ik denk dat er iets in het welkomstdrankje gezeten moet hebben.

Ik kwam weer bij toen ik me buiten bevond en het opeens heel erg lekker weer was, de zon scheen en het voorafgaande leek een boze droom en ik blijf er bij dat het dat ook geweest moet zijn. Vanaf dat moment was het een heel prettige middag met een aantal collega's door het park gelopen, lekker wijntje gedronken. Sommigen gingen in attracties waar ik, al kreeg ik heel veel geld nog niet in zou gaan, maar ik vond het heel stoer dat zij dat durfden.

Al met al een heel leuke dag gehad, dit is voor het eerst dat het bedrijf waar ik werk dit heeft gedaan dus in die zin best bijzonder. Ook leuk dat ik mijn nieuwe naaste collega David heb leren kennen op zo'n dag in ongedwongen sfeer, is meteen heel anders dan op het werk kennis maken. Het was zijn tweede dag en meteen al een dagje, doorbetaald, uit. Kom daar es om bij een ander bedrijf!

In de bus, ik had er echt zin in! :-)

 

Lunch

Visualisatie van de boze droom

Even wat drinken

Stoere collega's

 



Zonnig terrasje








Carrousel...wiiieeeuuuw!







Let them eat cake

Mijn vader was er om bekend, op verjaardagen en partijen was zijn tulband vermaard, ook draaide hij zijn hand niet om voor cake, marmercake, boterkoek of cupcakes (die toen nog gewoon 'kleine cakejes' heette). Daarnaast was er mijn ome Ton die in zijn jonge jaren bij een banketbakkerij had gewerkt en daar had de familie nog steeds plezier van, niets kon op tegen zijn slagroomtaarten.
Helaas zijn de beide mannen niet meer onder ons.

Je zou dus denken dat ik genetisch bepaald mij regelmatig al knedend en mixend boven beslagkommen aan het uitleven was. Niets is minder waar, maar nu er onlangs een nieuw gasfornuis met oven aan mijn huishouden is toegevoegd, voelde ik toch de behoefte om het bakpad te gaan bewandelen. Jaren geleden heb ik wel eens cake gebakken maar zolang ik hier woon (12 jaar) is dat niet meer gebeurd.

Vagelijk herinnerde ik mij het recept van ome Ton, iets met gelijke delen meel, bloem en suiker, lang, héél lang mixen want dan wordt de cake lekker luchtig. Ik had het ook ooit opgeschreven maar nergens meer te vinden. Dus gewoon cakemix gekocht bij Albert Heijn en het recept volgens de verpakking gemaakt. De cake ziet er prachtig uit en smaakt ok, maar niet de cakesmaak die ik me herinnerde, dus even op het wereld wijde web gezocht en het recept wat ome Ton hanteerde gevonden! Die ga ik de volgende keer dus maken.

Papa en ome Ton kijken tevreden op mij neer.

"Different"

Het nummer "Different" is geschreven voor de film "Pufnstuff" uit 1970 door Charles Fox en Norman Gimbel en wordt gezongen door Cass Elliot die in de film de rol speelt van heks Hazel. Pas onlangs heb ik het nummer leren kennen en werd er meteen door gegrepen. Heb geprobeerd er een Nederlandse 'hertaling' van te maken.


Ik was nog een koter, de mensen waren groter,
toen wist ik al: ik was anders.
het voelde vreemd en maakte verward
Ik leerde accepteren door het juist om te keren,
het is niet zo erg om te zijn: anders.
Je eigen weg te gaan met heel je hart.

Anders is moeilijk
Anders is 'n probleem
Anders valt niet zo goed in het systeem
Anders is pijn
Anders is alleen
Maar ik ben liever anders dan als iedereen.

Zag ik spoken of was er een vloek uitgesproken,
wat had ik misdaan waarom was ik zo anders.
Toen ontdekte ik anderen zoals mij.
Is dat niet machtig, samen staan we krachtig,       
het is niet zo erg om te zijn: anders.
Wees trouw aan jezelf, dat is wat je moet zijn.

Anders is moeilijk
Anders is 'n probleem
Anders valt niet zo goed in het systeem
Anders is pijn
Anders is alleen
Maar ik ben liever anders dan als iedereen.

Anders is moeilijk
Anders is 'n probleem
Anders valt niet zo goed in het systeem
Anders is pijn
Anders is alleen
Maar ik ben liever anders dan als iedereen.

Het leukste debat

In de aanloop naar de verkiezingen van aanstaande woensdag werden we de afgelopen weken overspoeld met debatten van alle lijsttrekkers, waarin ze vooral heel goed konden benoemen waarin de anderen het niet goed doen in plaats van gewoon hun eigen verhaal te vertellen. Cijfers vlogen ons om de oren, er werd beticht van liegen, de waarheid verdraaien, etc. Ik heb er dan ook niet naar gekeken. Ik weet al op welke partij ik ga stemmen zonder deze debatten te zien.

Ik heb echter één uitzondering gemaakt, het lijsttrekkersdebat van het Jeugdjournaal, dat is zo ontzettend leuk. Het debat werd geleid door Miloushka Meulens en Roos Moggré en aanwezig waren de heren Rutte, van Haersma Buma, Wilders, Samsom en Roemer. Hier geen cijfers en moeilijke taal, hier vallen de maskers voor een groot deel af en moeten de heren reageren op zaken die kinderen bezig houden.

En de kinderen hadden zich goed voorbereid, nagedacht, vragen bedacht en stelling genomen.
De politici moesten een spreekbeurt houden van 30 seconden wat hun partij voor kinderen doet, Dhr. Wilders kreeg vooraf al een compliment omdat zijn spreekbeurt als eerst bij de redactie binnen was, Dhr. Rutte een standje, zijn eerste ingeleverde spreekbeurt was te lang (zijn 4 collega's herkende dat direct) en zodoende was hij eigenlijk iets te laat met inleveren met een nieuwe versie.

Er waren stellingen voor of tegen en kinderen hadden vooraf met redenen omkleed ook een standpunt ingenomen, de vijf politici legden uit waarom ze voor of tegen waren en daarna waren sommige kinderen van mening veranderd of bleven juist bij hun stelling.

Ook mochten kinderen vragen stellen, aan Dhr. Samsom werd gevraagd of hij wel genoeg ervaring had, (9 jaar) aan Dhr. Haersma Buma wat hij vroeger graag wilde worden (architect), aan Dhr. Rutte of hij wel eens met politie in aanraking was geweest (ja, bellen en rijden tegelijk) Er was ook een quiz waarin op roltoeters geblazen moest worden als ze het antwoord wisten.
Er waren twee vragen zo bijzonder, volgens de presentatrices, dat die extra gesteld mochten worden, twee meisjes vroegen of ze een knuffel mochten van respectievelijk Dhr. Wilders en Dhr. Samsom. Dat mocht.

Ik vond de kinderen opmerkelijk goed verwoorden waar ze zich zorgen om maken en wat ze belangrijk vinden als ook de manier hoe ze over oplossingen nagedacht hadden. De lijstrekkers op hun beurt konden alle vijf op een heel ontspannen en heldere manier met de kinderen communiceren.

Het Jeugdjournaal lijsttrekkersdebat

Wilders en Rutte

Roemer, Samsom en van Haersma Buma

Een knuffel van Samsom

Een knuffel van Wilders

Hyperouders

Op verzoek van enkele lezers weer eens een blogje over (het opvoeden van) kinderen. Omdat het niet chique is te pronken met andermans veren vermeld ik er direct bij dat onderstaande een fragment is uit het boek "Opvoeden!" van Aleid Truijens, ISBN 9789059363595 Cossee uitgeverij. Omdat zij zó goed beschrijft wat ik om me heen heel duidelijk zie gebeuren en ik haar observaties van ganser harte deel wil ik het graag in mijn blog vermelden.

Bestaat het gewone kind nog wel? Durven ouders nog grenzen te stellen? Wat is er toch met ouders aan de hand? Opvoeden – alle generaties voor ons deden het, met vallen en opstaan. Geef een kind te eten, stuur het naar school en verwarm het vooral met een heleboel liefde, en het wordt vanzelf groot. Bijna vanzelf. Het helpt ook als je zelf het goede voorbeeld geeft, en je torenhoge verwachtingen een beetje tempert.

Kweken we, in onze onzekerheid, kwetsbare en bange volwassenen? In de ogen van leraren, buren, grootouders en politici doen ouders het niet snel goed: ze moeten zich meer met hun schoolgaande kinderen bemoeien. Maar ouders moeten ook allebei werken, hun huwelijk leuk houden en voor hun demente ouders zorgen. Ze kunnen wel wat morele en praktische steun gebruiken. Het grootbrengen van een nieuwe generatie is niet alleen de verantwoordelijkheid van ouders, maar van alle volwassenen in een gemeenschap.

Er is een nieuw ouderras ontstaan, zeggen de deskundigen: De Hyperouder. Zo ongeveer rond de laatste eeuwwisseling kwamen hun eigenschappen heftig naar voren. Ze willen elk gevaar dat het kind bedreigt vóór zijn. Dus ruimt de ouder alles waaraan de peuter zich kan verwonden, geestelijk of lichamelijk, bij voorbaat uit de weg. Als hij eng droomt, mag hij in het ouderlijke bed slapen. In de speeltuin hijst mama zich het klimrek op. Bij schoolreisje of sportkamp gaat papa mee als begeleider. Hij wordt tot zijn twaalfde met de auto naar school gebracht, tot zijn zestiende afgehaald van elk feestje. En zo groeit Koning Kind op in een gewatteerde wereld. waarin hij zich geen buil kan vallen. Hij gaat het vanzelfsprekend vinden dat alleen het allerbeste, allerleukste goed genoeg voor hem is. Hij is het centrum van het universum, hij weet niet beter.

Leerkrachten en leidsters in de kinderopvang worden soms gek van hyperouders. Ontwikkelingspsycholoog Steven Pont deed onderzoek op Nederlandse kinderdagverblijven: volgens de pedagogisch medewerkers is tegenwoordig één op de vijf ouders overbezorgd. Ze lopen leidsters behoorlijk in de weg. Die worden bijvoorbeeld bestookt met lijsten van wat het kind wel of niet mag eten (géén kleurstoffen; alleen biologische appelsap). Bij kruipen moet het kniebeschermers om, bij het inslapen zingt mama altijd drie liedjes, dus dat moet op de slaapzaal met tien andere peuters ook.
Leerkrachten worden argwanend gevolgd: krijgt-ie wel genoeg aandacht bij het rekenen? Maar als de leerkracht het kind berispt, waarna het huilend thuiskomt, is het ook niet goed. Dan komt de ouder verontwaardigd verhaal halen.

Het is begrijpelijk dat de leidsters en leerkrachten het werken met vijftien, vijfentwintig heel bijzondere kwetsbare wezentjes doodvermoeiend vinden. Niet de kleintjes veroorzaken de hoge werkdruk, maar de pruttelende hyperouders rondom hen.

Jottem!

Omdat wij vorig jaar 'Winkel van het jaar' geworden zijn vond men dat er voor ons iets bijzonders moest gebeuren om dit heugelijke feit te vieren. En nu, een jaar later, zal het volgende week dan zover zijn. De directie en collega's van het hoofdkantoor zullen onze plaatsen innemen in de winkel en wij gaan naar Duinrell, ja, het kinderattractie park.

Ik ben niet zo'n buiten-werktijd-met-collega's-mens, dus in eerste instantie voelde ik niet de behoefte om mee te gaan, maar om als één van de weinige, of zelfs de enige, te gaan werken in een pand vol met mensen die er voor het eerst komen werken en dan van jou gaan verwachten dat jij álles weet, was ook niet echt een aantrekkelijke optie, dus ik ben een gek mens en ga dus gewoon mee.

Geen idee wat we daar moeten, want zoals gezegd het is een kinderpark, en op alle foto's die ik op het wereld wijde web zie staan ook alleen blije kinderen. Nu lag er van de week plots een activiteitenprogramma op de tafels waar we aan mee zouden kunnen doen:

• Een speurtocht met kompas, opdrachten en boogschieten.
• Een spectaculair parcours door bomen op een hoogte van 7 meter, met als afsluiting een tyrolien.
• Behendigheid op 50 centimeter. Wie komt zonder de grond te raken boven op de heuvel.
• Op de tokkelbaan aan een katrol met hoge snelheid naar beneden suizen.
• Het welbekende Tikibad

Mensen die mij kennen durven hun hand er voor in het vuur te steken dat ik aan geen van deze waarschijnlijk heel boeiende activiteiten mee zal doen.  Het is hoog, hard, met water, over de kop, achterstevoren en ik zag helmen op hoofden. Aangezien de meeste van ons tussen de 40 en de schijndood zijn, zullen de activiteiten geen gretig aftrek vinden onder de collega's.
Ik vind de schoolreisjesachtige rit in een gehuurde bus vanaf het werk naar Duinrell al attractie genoeg.

Herinnert U zich deze nog #18

ART SULLIVAN & KIKI

"ET SI TU PARS"

1977

Aantal weken: 5

Hoogste positie: 9

In het voorjaar van 1977 werden we verblijd met het opmerkelijke nummer "Et Si Tu Pars" van de Belgische zanger Art Sullivan en het Nederlandse fotomodel Kiki van Oostindiën. Opmerkelijk omdat Art in het Frans zong en Kiki in het Nederlands antwoord gaf. Het nummer bestaat ook als solonummer van Art, zodat ik denk dat het idee om Kiki er aan mee te laten werken later kwam. Er is ook een versie waarop Kiki in het Duits te horen is.

Art Sullivan was voornamelijk succesvol van 1972 t/m 1978 en populair in Frankrijk, Canada, Portugal en Duitsland. Na 1978 richte hij een productiemaatschappij op die TV-series maakte. Pas in 2006 kwam er weer een nieuw album van hem uit.
Kiki van Oostindiën maakte naast haar carrière als fotomodel (Ze is o.a. te zien op de in de jaren 70 zeer succesvolle LP serie "Alle 13 Goed") ook een aantal grammofoonplaatjes waarop ze wat hijgerige teksten influisterde, buiten deze single had ze ook nog een hit in 1975 "Patrick Mon Chèrie" samen met haar man Herman Schmitz onder de naam Kiki & Pearly.
Momenteel is Kiki woordvoerster van de Nederlandse tak van de omstreden Scientology beweging.

Kiki op 'Alle 13 Goed'

Tegeltjeswijsheid 48

Godspell

Ergens eind jaren 70 heb ik 'm op TV gezien, de musical "Godspell", ik weet zelfs nog de datum, 15 mei. Dit omdat ik de dag erna jarig ben en mijn vader cakejes aan het bakken was om te trakteren op school. Die film is me altijd bijgebleven, het begin, de vele kleuren en het eind. Onlangs heb ik 'm op DVD aangeschaft, zonder ondertiteling want hij is in Nederland niet officieel uitgebracht.

De film is gebaseerd op een off-Broadway stuk met als ondertitel : "Een musical gebaseerd op het evangelie van Matteüs". De film is gemaakt in 1972 en is ook helemaal van die tijd, tien bloemenkinderen, hippies zo je wil, zingen en dansen door het New York van 1972 wat veel adembenemende instagram achtige beelden oplevert, ze verbeelden Jezus en negen volgelingen.
Het is een soort straattoneel, waarbij ze alles gebruiken wat ze op hun pad tegenkomen.

Bijzonder is het feit dat alleen aan het begin en het einde van de film er andere mensen te zien zijn dan deze tien, alle normaal drukke locaties in New York zijn volkomen uitgestorven wat nogal een surrealistisch beeld oplevert maar wel een prachtig metafoor. Opvallend is dat de groep zich op een bepaald moment boven op één van de Twin Towers bevindt, die op dat moment bijna waren voltooid.

Zo zie je maar hoe de tijd alles inhaalt, het hele 'love, peace and happiness' uit die periode is een luchtbel gebleken en de Twin Towers....dat weten we maar al te goed. Toch werd ik vrolijk van die film en had zo door het beeld willen stappen om met ze mee gaan in hun naïeve, goedbedoelde lieve kijk op de wereld en de mensen.

Toen ik op zoek ging naar de acteurs uit de film, bleek dat deze film voor een aantal van hen een mooie start was voor een carrière, maar ik schrok ook toen ik vernam dat vier van hen op veel te jonge leeftijd zijn overleden. De acteurs die er nog zijn zijn nu tussen de 61 en 66 jaar oud.



Victor Garber

David Haskell †2000, 52 jaar

Jerry Sroka

Lynne Thigpen †2003, 54 jaar



Merrell Jackson †1991, 38 jaar



Gilmer McCormick

Jeffrey Mylett †1986, 36 jaar



Joanne Jonas

Katie Hanley



Robin Lamont