Delirium

Na de euforie van vorige week vrijdag waar mijn moeder rechtop in bed zat na haar operatie en heel blij was van de pijn verlost te zijn, ging het zaterdagmiddag mis. We waren ervoor gewaarschuwd dat het zou kunnen gebeuren, maar ik hoorde het voor kennisgeving aan, want ik dacht: 'dat overkomt mijn moeder niet'. Helaas is het anders, ze heeft sinds zaterdagmiddag een delirium. Een delirium is een acute verwardheid. Het ontwikkelt zich in een korte tijd (een paar uur) en kan dan een aantal dagen of weken aanhouden. Bij oudere mensen, zoals mijn moeder, kan het zelfs langer dan een maand duren.

Het komt regelmatig voor bij oudere mensen die in een ziekenhuis zijn opgenomen (14 tot 24 %). Mijn moeder is dus wat verward, haar aandacht dwaalt af, kan moeilijk spreken, valt steeds in slaap, en is heel erg moe. Ze herkent ons wel, en weet op sommige momenten waar ze is en waarvoor, maar kan op andere momenten vragen: 'Waar ben ik nu?', en heeft zo nu en dan waanideeën. Het is de combinatie van de operatie, de pijnmedicatie, de stress die eraan vooraf ging en natuurlijk haar hoge leeftijd. De pijnmedicatie wordt afgebouwd. Haar leeftijd speelt een belangrijke rol, want hoewel een delirium per definitie van voorbijgaande aard is, treedt volledig herstel, zeker bij oudere mensen, niet altijd op.

Haar omgevingsbewustzijn fluctueert, zo kon ze gisteren wel goed antwoord geven op de vragen van de dokter betreffende haar pijn, en wist ze de naam van de dame die naast haar lag nog precies, want daar had ze dinsdagochtend, zo zei die dame, een gezellig gesprek mee gehad, voor ze acuut weer van de wereld was. Maar nu was het een andere kamergenote die kwam, want de eerste was ontslagen.

"Het is wel een heel gedoe" vond mijn moeder zelf, en dat is het zeker. We hopen er het beste van en ze kan ook zomaar weer uit het delirium schieten. Als dat zo is kunnen er afspraken gemaakt worden om naar de revalidatie te gaan, maar zolang ze nog zo verward is gebeurt er niets van dat al, zo werd ons door de dokter verteld.

Herinnert U zich deze nog? #103

DR. BUZZARD'S ORIGINAL SAVANNAH BAND
"CHERCHEZ LA FEMME"
1977
Aantal weken: 10
Hoogste positie: 2

Dr. Buzzard's Original Savannah Band werd in 1974 opgericht door de broers Stony en Thomas Browder. Thomas zou de artiestennaam August Darnell aannemen. Samen met drummer Mickey Sevilla, percussionist Coati Mundi en zangeres Cory Daye vormden zij de kern van de band waar de muziek een mix was van big band, calypso en disco. Ze maakten 3 albums en 8 singles, waarvan dit "Cherchez La Femme" de eerste en de grootste hit was.

De officiële titel is "Whispering/Cherchez La Femme/ Se Si Bon", maar om het allemaal begrijpelijk te houden is het ingekort tot "Cherchez La Femme". Op het album is het nummer ruim 2 minuten langer dan de single versie.

In 1979 valt de band uiteen, August Darnell en Coati Mundi richten Kid Creole & the Coconuts op, waarin August Kid Creole is (geïnspireerd op de Elvis Presley Film "King Creole") en door de jaren heen een hele reeks aan verschillende dames die de drie Coconuts zijn waaronder steevast zijn vrouw van dat moment. Cory Daye begint een solocarrière, maar zingt af en toe nog eens wat mee op de Kid Creole platen. August formeert in 1983 ook de qua sound op de Savannah Band gelijkende Elbow Bones & the Racketeers, die een hit scoren met "A Night In New York". Zo nu en dan blaast August, die nu 66 jaar is, Kid Creole & the Coconuts nieuw leven in. Het laatste album stamt uit 2011.

Einde van een tijdperk

Gisteren was het op het journaal, na 40 jaar zal Hitkrant niet meer als tijdschrift verschijnen, en er ging pats boem een laatje open. Het laatje van de vele verschillende poptijdschriften uit mijn jeugd, een jeugd waarin internet nog niet bestond en wij de informatie over de artiesten en jeugdidolen van die tijd in de tijdschriften konden vinden. Zo vanaf 1976/77 kocht ik iedere maand Popfoto, een tijdschrift wat tussen 1966 en 1995 heeft bestaan. Het geweldigst waren de grote posters die er in stonden en waarmee ik de muren van mijn kamer versierde. Je kon verder lezen over de artiesten van dat moment, er stonden songteksten in, kortom iets waar ik iedere maand naar uitkeek. Ik weet nog dat ik voor de kerst van mijn ouders een abonnement kreeg, zodat ik het blad vanaf dat moment gewoon in de brievenbus kreeg.

Begin jaren 80 heb ik het abonnement op Popfoto opgezegd, en een abonnement op Hitkrant genomen. Die kwam wekelijks uit. Ik vond Hitkrant toen gewoon leuker dan Popfoto, maar na een paar jaar zegde ik ook dat abonnement op. Ik was ouder en aan de muur van mijn kamer hingen geen foto's meer van popartiesten. Ik werkte toen bij de boekhandel en ik kon de tijdschriften ook gewoon daar inkijken, dat zal denk ik meegespeeld hebben. Als scholier heb ik menige tijd doorgebracht op de tijdschriftenafdeling van V&D waar ik, buiten het tijdschrift waar ik op dat moment een abonnement op had, alle andere poptijdschriften (Muziek Express, Joepie, Bravo, Muziek Parade, Smash Hits) doorlas.

Popmuziekbladen, het einde van een tijdperk nu alles op internet te vinden is, maar de Hitkrant was als laatst overgeblevene al geen écht popblad meer. Het was verworden tot een lifestylemagazine gericht op meisjes.

Zeg het gewoon

Artikel 1 van de Nederlandse grondwet, luidt: "Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan".

'Op welke grond dan ook', dat is een rekbaar begrip, maar men kan ervan uitgaan dat discriminatie, in de breedste betekenis van het woord, volgens de Nederlandse wet not done is. En toch word ik gediscrimineerd, om precies te zijn leeftijdgediscrimineerd. Alleen wordt dat niet zo expliciet gezegd, want dat mag immers niet, en dan zou ik een aanklacht kunnen indienen, terwijl, ik vind het helemaal niet zo erg dat ik leeftijdgediscrimineerd wordt, alleen zal men er nooit voor uitkomen dat men het doet. 'Men' zijn in dit geval de diverse werkgevers die ik het afgelopen jaar heb benaderd vanwege een vacante positie binnen hun bedrijf.

Zij hebben mijns inziens het volste recht om geen middelbare man in hun gelederen op te willen nemen, het is tenslotte hún bedrijf, maar zeg dat dan gewoon: "Wij pretenderen een jong bedrijf te zijn, en u zou de gemiddelde leeftijd ernstig naar boven bijstellen, en wij dienen ons imago te bewaken". Dat is helder. Dat snap ik. Dat begrijp ik ook. Maar nee, "U past niet in het profiel" is het synoniem voor "Wij vinden u te oud". Ze leeftijddiscrimineren dan net zo hard, en iedereen wéét dat ook, maar zo geformuleerd mag het.

Onlangs heb ik op een vacature gesolliciteerd welke nagenoeg één op één te vergelijken is met het werk wat ik ruim 30 jaar heb gedaan. Blijkbaar heb ik ruim drie decennia iets gedaan wat totaal niet strookt met mijn profiel, en om het nog hilarischer te maken hadden ze ook gelet op 'ervaring' en dat was onvoldoende aanwezig. Zeg het gewoon: 'Je (het was een hip bedrijf dus er werd getutoyeerd) bent te oú-hoúd!'

Ik kan er zelf niets aan doen dat ik van middelbare leeftijd ben, dus trek ik me die discriminatie daarom ook niet persoonlijk aan, ik kan er immers toch niets aan veranderen, maar dat gedraai er omheen en het meel in de mond-achtige 'U past niet in het profiel', wat vrijwel ieder bedrijf standaard in hun afwijzing gebruikt is wat me enigszins stoort. Terwijl van de sollicitant verwacht wordt dat ze als een soort circushondje precies de juiste trucjes in hun sollicitatie laten zien die op dit moment bon ton zijn. Teamplayer, millenial-minded, geen negen tot vijf mentaliteit, wat het ook goed doet is dier of tijger achter het desbetreffende beroep zetten (retaildier, recruitmenttijger) en natuurlijk voor 200% 'er voor gaan'. Ja, daar steek ik dan inderdaad wat minnetjes bij af door me alleen maar te conformeren aan het bedrijf en mijn loyaliteit en inzet voor slechts 100 % te garanderen. Maar ik ben dan ook al van middelbare leeftijd.

Nutteloze weetjes

Hoe hard je ook knijpt in de huid op je elleboog, je zult geen
pijn voelen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen de Romeinen terugkeerden uit Frankrijk en Duitsland met
blonde slaven, probeerde Romeinse vrouwen hun eigen haar
blond te verven, maar het viel alleen maar uit. Vervolgens knipten
ze het haar van de slaven en gebruikten het voor pruiken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er is een website: Myfridgefood.com, Waarbij je kunt aangeven
wat er in je koelkast ligt om vervolgens tips te krijgen wat je
ermee kunt maken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hippopotomonstrosesquippedaliofobie is de angst voor lange
woorden. Indien je het woord kunt lezen zonder dat een gevoel
van angst je bekruipt, heb je er waarschijnlijk geen last van.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Pepsi is aangeklaagd omdat ze hun Naked Juice producten
aanprijzen als 'gezond', terwijl er meer suiker in zit dan in
dezelfde hoeveelheid Pepsi Cola.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een Romeinse koopman die nepjuwelen verkocht, werd
veroordeeld om in de arena oog in oog te staan met een leeuw.
Toen het hek openging kwam er echter een kip uit lopen. Keizer
Gallienus verklaarde "Hij deed aan bedriegerij, en nu ervaarde
hij het zelf". Hij liet de man vrij.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Gemiddeld eet je zo'n 35.000 koekjes in je leven.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Londen is een Cereal Killer Café, daar kun je honderden
verschillende soorten cereal eten vanuit de hele wereld.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1977 kwam het basketball team van de University of
Evansville om bij een vliegtuigongeluk. Één speler was vanwege
ziekte niet mee, hij kwam twee weken later om het leven bij een
auto ongeluk.

To Audrey with love

De couturier Hubert de Givenchy is één van de Franse grote modeontwerpers in samenwerking met hem heeft het Gemeentemuseum in Den Haag een retrospectief opgezet van zijn oeuvre én een eerbetoon aan zijn muze de helaas te vroeg overleden actrice Audrey Hepburn. De tentoonstelling was van 26 november 2016 t/m vandaag, dus gisteren was het geen moment te vroeg om samen met Harry, Rick en Christian deze tentoonstelling te bezoeken.

Het is altijd fijn om naar mijn geboortestad te gaan. We zouden elkaar om 12 uur ontmoeten op het Centraal Station en dan met de tram naar het Gemeentemuseum gaan. Het was heerlijk lenteweer en zo'n tramrit door één van de mooiste gedeeltes van Den Haag voelt als een schoolreisje. Bij het museum aangekomen zijn we eerst gaan lunchen in de prachtige met een glazen dak overdekte lunchroom. Door het lentezonnetje, wat behaaglijk warm op ons scheen, maakt al snel een vakantiegevoel zich van ons meester. Na de lunch zetten we ons in beweging om de tentoonstelling "To Audrey With Love" te gaan bekijken. Wat een prachtige vrouw was Audrey Hepburn toch, Hubert wist haar zowel in haar films als privé prachtig te kleden. Het was leuk dat er foto's en filmfragmenten te zien waren waarin Audrey de kleding aan had die er naast getoond werd. maar naast Audrey's kleding waren er nog meer bijzondere en mooie creaties van Hubert te zien.

Er was ook een tentoonstelling van Piet Mondriaan en Bart van der Leck, en hoewel ik daar niet zo heel veel mee heb hebben we daar natuurlijk ook even doorheen gelopen. Piet maakte meer dan alleen de rood, blauw, gele vlakjes waar hij zo beroemd mee is geworden. Het Gemeentemuseum heeft in hun vaste collectie nog veel meer moois en interessants, maar dat hadden we al eens gezien, en bovendien nodigde het lentezonnetje uit om daar nog even van te gaan genieten. We zijn naar de Haagse binnenstad gegaan, waar we allemaal nog iets hebben aangeschaft waar we niet zonder konden. Ik was als een kind zo blij met een nieuw glazen binnenkannetje voor mijn tweekops Bodum cafetière. Die was ergens vorig jaar gebroken en kon ik nergens kopen, maar er is in Den Haag een geweldige kookwinkel, en daar hadden ze 'm wel.

Na nog even enigszins voorbarig wat rillerig op een dakterras een kopje koffie/thee gedronken te hebben zijn we naar het piepkleine maar o zo heerlijke Italiaanse restaurantje Giuliano's in de Schoolstraat gegaan om de dag mooi af te sluiten. We hebben het heerlijk gehad.

Mijn buitengewone moeder

Woensdag was ik bij mijn moeder in het ziekenhuis, ze huilde van de pijn. Als ze van die pijnscheuten in haar been kreeg beefde ze ontzettend, de pijnmedicatie hielp maar ten dele. Als de pijn minder was, het ging nooit echt weg, hield het beven op, maar het was steeds maar van korte duur. Ze vertelde dat ze vrijdagochtend geopereerd zou worden.

Donderdag werden we vroeg door het ziekenhuis geïnformeerd dat, gezien de vreselijke pijnen, de operatie was verschoven naar donderdagmiddag. In de namiddag belden ze weer op om mede te delen dat de operatie geen doorgang kon vinden, omdat haar bloed nog te dun was. Ze zouden haar medicatie geven dat haar bloed dikker zou maken, dan zou zoals eerder gepland de operatie vrijdagochtend plaats vinden. Het werd vrijdagmiddag half twee.

Om half vier kregen we bericht dat de operatie was geslaagd en ze op de verkoeverkamer was waar ze zo'n twee uur zou blijven. Ik zou 's avonds opgehaald worden door een vriendin om bij vrienden wat te eten. Ik vroeg haar of ze me bij het ziekenhuis wilde ophalen, want ik wilde mijn moeder graag nog even bezoeken. Dat wilde ze. Toen ik in de metro zat belde het ziekenhuis op om te vertellen dat mijn moeder alweer op zaal lag en dat alles goed ging.

Ik had me op alles voorbereid toen ik de gang in liep waaraan de kamer waarin ze ligt aan het eind is gelegen, maar niet hierop. Ze zat rechtop in bed met voor zich een blad met eten en toen ze me zag wierp ze haar armen in de lucht en riep: "Ik ben zo blij dat je er bent, ik heb helemaal geen pijn meer!" Haar van pijn vertrokken gezicht van de laatste tijd was verdwenen en was weer ontspannen, niks geen beven meer. Het was mijn moeder weer, minus haar linkeronderbeen, dat wel. Om half zeven werd ik opgehaald, maar toen was mijn zus intussen gekomen die natuurlijk ook benieuwd was hoe het met haar ging.

Het ingrijpendste en belangrijkste is achter de rug. Vanaf maandag gaat er langzaam aan gerevalideerd worden en bekeken wat de mogelijkheden zijn. Mijn buitengewone moeder, ze heeft al heel wat doorstaan, en nu dit ook weer. Zo zei ze het ook: "Nou, dat heb ik dan ook maar weer meegemaakt".

Tegeltjeswijsheid 241

Meer, meer, meer....

....meesters voor de klas, en dan met name op de basisschool. Zo nu en dan komt het weer eens in het nieuws. Gisteren werd de Peetersschool in Amsterdam waar de verhouding juffen meesters 20-3 is, voor één dag 'overmeesterd' door mannelijke docenten die de boel overnamen om aandacht te vragen voor het feit dat kinderen behoefte hebben aan meer meesters naast de juffen. Het is dus niet zo dat er nu scholen moeten komen met alleen maar mannen als docent. Ik zag gisteren namelijk al weer een aantal vrouwen die als door een wesp gestoken reageerden op social media, zij zijn gewend om het aldoor over het glazen plafond te hebben en dat ze het ook niet makkelijk hebben, en wensten niet dat de aandacht nu even werd verschoven naar een beroepsgroep waar vrouwen in zijn oververtegenwoordigd.

Toen ik op de basisschool zat heb ik net zoveel met juffen als met meesters te maken gehad, en ik denk dat het heel goed is om die mix te hebben voor kinderen van die leeftijdscategorie. Hoe heel maatschappelijk verantwoord en sociaal gewenst we ook vinden dat mannen en vrouwen gelijk zijn, zijn ze dat in veel opzichten natuurlijk niet. De manier van lesgeven, het oplossen van problemen, mannen en vrouwen gaan daar anders mee om. Er zal in een juffenklas een andere dynamiek zijn dan in een meesterklas. Mannen hebben vaak (een ander soort) humor, zijn wat meer oplossingsgericht en zijn ik denk wat losser in de zin dat ze de kinderen wat meer zelf laten oplossen. Ze snappen waarschijnlijk beter dat opgroeiende jongetjes iets meer hun energie kwijt willen dan de meisjes, ze zijn zelf namelijk ook een jongetje geweest. Dus nogmaals, ik denk dat een mix tussen juffen en meesters gewenst is en dat de kinderen in hun basisschoolperiode met beiden in aanraking moeten komen.

Ook in de werksfeer gaat het er onder collega's anders aan toe als de groep alleen uit mannen of vrouwen bestaat, of uit mannen en vrouwen. Ook daar ben ik voor een mix. Bij de verschillende V&D's waar ik heb gewerkt, waar natuurlijk ook meer vrouwen dan mannen werkten, viel me op dat op de afdeling damesmode, waar uitsluitend vrouwen werkten altijd wel iets aan de hand was onderling. Ook heb ik in die 35 jaar zowel mannelijke als vrouwelijke leidinggevenden ervaren, en ook daar zat een verschil in, voor beiden zowel positief als negatief, maar ook hier geldt dat het belangrijk is dat beide sexen vertegenwoordigd zijn in alle lagen. En daar moeten kinderen al in de basisschool leeftijd mee kennismaken en omgaan, dus meer, meer, meer meesters voor de klas! Er is zelfs een website: Veel meer meester.

De meesters die voor één dag de Peetersschool overmeesterden, tot grote vreugde van de kinderen. 

Aidan in disguise (with reading glasses)*

Al sinds enkele jaren heb ik zo nu en dan, dus niet altijd, een leesbril nodig. Als ik moe ben, of er is niet voldoende verlichting, aan de andere kant zijn we er toch allemaal van overtuigd dat de beschrijvingen op verpakkingen over bewaaradvies en bereidingstijd e.d. vroeger in een veel groter lettertype was. Anyhow, een leesbril dus. Ik heb er verschillende, één ligt er naast mijn bed, één had ik op mijn werk maar is nu net als ik werkloos en in afwachting van een nieuwe positie, één in mijn tas/jas, want net zoals op de verpakkingen zijn de teksten op menukaarten in restaurants er in de loop der jaren ook niet op vooruit gegaan. Als je mij hoort uitroepen: "Wat een fijne menukaart!", betekent dat in eerste instantie dat er een prettig leesbaar lettertype is gebruikt die men zonder bril kan lezen.

De 'hoofdbril' ligt bij de computer, en is de meest gebruikte bril. Deze was de leesbril die alle andere leesbrillen overbodig maakte. Ik had hem gekregen van vrienden Rick en Chris, nadat ik Chris met zo'n zelfde leesbril had gezien. Was ja, want van de week is ie op de grond gevallen, en kapot. Ik had dat niet meteen door, ik had hem opgeraapt en weer naast de computer gelegd en toen ik 'm later nodig had dacht ik 'wat zie ik raar, mijn ogen gaan wel erg achteruit', maar toen bleek dat er nog maar één glas in zat. Het was zo'n fijne bril, omdat het een 'grote' bril was, niet z'n half brilletje met kleine glaasjes. Ik heb verzocht zo'n soort gelijke bril te vinden, maar dat bleek niet eenvoudig. Navraag bij Chris leverde de naam op van de onderneming waar hij 'm destijds had gekocht, een boekhandel die alleen in Leiden en omstreken exploiteert.

Dat ging me een beetje ver om voor een leesbril speciaal naar Leiden te gaan. Ik bedacht me opeens dat wij in Rotterdam ook een meer dan geweldige boekhandel hebben: Donner. Nou, lieve mensen, mocht je ooit eens een leesbril nodig hebben, en niet zo'n half, klein brilletje willen, dan ben je bij Donner aan het juiste adres. Wat een keuze! Het duizelde me gewoon, ik heb ook even de tijd genomen om een aantal brillen te passen voordat ik m'n uiteindelijke keuze maakte. Donner dus, de boekhandel de alle andere boekhandels overbodig maakt. Helaas hebben ze geen emplooi, daar had ik al eens naar geïnformeerd.

*vrij bewerkt naar de hit "Judy In Disguise (with glasses)" van John Fred & His Playboy Band

Verdrietig

Zo'n 33 jaar lang woonde ze in een portiekflat in Den Haag, op de bovenste verdieping, acht trappen en geen lift. Ze heeft die trappen wat op en af gelopen, op weg naar haar werk waar ze heen ging op de fiets, haar jongste kind naar beneden en naar boven dragen, de boodschappen, met soms wel twee of drie tassen aan haar armen liep ze al die acht trappen op. Ik kan me nog een 8 mm filmpje herinneren waarin ze samen met haar zus, als jonge al reeds getrouwde vrouwen, in zo'n ton renden die je vroeger veel in speeltuinen zag. Ook zie ik haar weer in het zwembad een aanloop nemen en als een volleerd Esther Williams het water in duiken. Of die keer dat we naar de tram renden en we er bijna waren, ja zelfs op het knopje drukte om de deur te openen en hij juist wegreed. Ik kreeg de slappe lag en zij was boos. Ik heb haar zien touwtjespringen, zien dansen en met carnaval in de polonaise zien hossen.

Een actief leven, altijd in de weer voor haar gezin, ze heeft haar man zolang ze kon gesteund en geholpen toen hij zo erg achteruit ging. Zelf werd ze ook ouder, haar benen wilden niet meer zo, maar daar was de scootmobiel en alsof ze nooit anders had gedaan manoeuvreerde ze ermee door de buurt, maar ik merkte dat ze er de laatste tijd wat onzekerder in werd, en ze gaf dat zelf ook aan. Geen punt, er was altijd nog de rolstoel. In huis kon ze makkelijk uit de voeten met de rollator. Maar ze kreeg pijn aan haar linkerbeen, haar rechter was een paar jaar geleden succesvol geopereerd. De arts constateerde dat een eerder geplaatst kunststof stukje in haar lies was verstopt en verzocht dat 7 maart j.l. te verhelpen, tevergeefs. Na deze mislukte ingreep werd de pijn erger en erger, een scan wees uit dat een operatie zoals gedaan aan haar rechterbeen voor het linker niet kon. Haar linker onderbeen begon nu echt op te spelen, de pijnen werden onverdraaglijk, pijnbestrijding werd ingezet, maar het hielp niet, constant pijn en golven van hevige pijnen loste elkaar af. Het onvermijdelijke werd daardoor bewaarheid.

Gisteren hebben we haar naar het ziekenhuis gebracht, waar ze de pijn voor zo lang nodig beter kunnen bestrijden en zich voor kunnen bereiden op dat wat we zo graag hadden voorkomen, de amputatie van mijn moeders linker onderbeen. Daar is ze dan 90 jaar voor geworden om dit nog mee te moeten maken. Het is erg verdrietig.

"One Of A Kind"

Toen ik mijn muziek op random had staan hoorde ik opeens weer dat lieve mooie liedje van de betreurde countryzangeres Tammy Wynette voorbij komen: "One Of A Kind". Het komt van de gelijknamige LP uit 1977 en is ook op single uitgebracht en haalde een 6e plaats in de 'Hot Country Songs'- lijst in de Verenigde Staten. Ik had zin om er een hertaling van te maken:

Niet Zoveel

Kijk me aan, want misschien

is dit het laatste wat je van mij zult zien.

Je beseft het niet momenteel,
zoals ik zijn er niet zoveel.

Kijk niet terug,  je bent nu vrij, bovendien

is er niets meer om te zien.

Ik ben een herinnering sindsdien.

Maar onthoud het eventueel,

zoals ik zijn er niet zoveel.

Ik wens je liefde en nog veel meer,

dat je het geluk vindt deze keer.

En doen oude herinneringen je zeer,

wens ik je zonnig weer.

Dus ik drink dit glas op jou,

ga en vind iemand die alles betekent voor voor jou.

Maar op een nacht als hij in de armen ligt van jou,

kom ik in jouw gedachten incidenteel,

zoals ik zijn er niet zoveel.

Ik kom in jouw gedachten incidenteel.

Zoals ik zijn er niet zoveel.

Gewenste kinderen

De uitzending van 'Uit De Kast' gisteren ging over het hebben van een kinderwens, maar geen partner hebben of een homo- dan wel lesbische relatie hebben. In onze maakbare wereld zijn vrijwel overal oplossingen voor, zo ook voor dit. Noes en Vanessa hebben een reportage gemaakt met Sara Coster van de 'Stichting Meer Dan Gewenst' zij is kinderwenscoach. Quirine had in de uitzending een live gesprek met Emmy Rijsdijk die in 2013 contact heeft gezocht met eerder genoemde stichting, en nu moeder is van een 1 jarig dochtertje. Ze heeft een co-ouderschap met de vader van haar kind en zijn vriend.

In mijn column zoem ik even uit van al die diverse en ruimdenkende mogelijkheden om de kinderwens te bevredigen en vraag me af of er niet teveel van uitgegaan wordt dat men vindt hoe dan ook récht te hebben op een kind, dat het bijna een soort accessoire wordt. Om tot de slotsom te komen dat het kind in kwestie waar en bij wie het ook geboren wordt nergens om heeft gevraagd, maar dat het allerbelangrijkste is dat het meer dan welkom is. Omdat kinderen niet altijd leuk zijn is na mijn column het geweldige liedje "De Hit" van Jasperina de Jong gedraaid.

De uitzending kan worden teruggeluisterd op Radio Capelle 'Uit De Kast'. Bij 'uitzending gemist' onder 18 maart op 'uitzending terugluisteren' klikken. Wil je alleen de column horen, even in het playertje scrollen naar -25.13. En vanzelfsprekend heeft 'Roze Golf' de column weer op hun website geplaatst: Column: Gewenste kinderen, daar kun je 'm dus lezen.

Tegeltjeswijsheid 240

Dag lief stoer ventje

Gisteren is het onvermijdelijke gebeurd. Hij was al twee keer geopereerd aan een tumor op zijn borst, maar die groeide heel snel weer aan, het was opnieuw een hele grote bult. Hij had er nog geen last van, maar zijn vrouwtje, vriendin Talitha, was in overleg getreden met de dierenarts en samen waren ze tot de slotsom gekomen om Feddy te laten inslapen. Kleine, grappige maar ook stoere Feddy. Hij heeft wel eens bij mij gelogeerd als Talitha op vakantie ging, en dat vonden we beiden geweldig, Feddy en ik.

Ik had ingesteld dat als ik ontbijt, lunch of diner at, hij een plakje leverworst kreeg. Dat had hij heel snel door. Als ik de keuken in ging kwam hij me na om er zeker van te zijn dat ik nog wel wist dat ie er was. En als ik dan spullen naar binnen ging brengen ging hij vast op het plekje zitten aan de salontafel waar ik gewoonlijk eet. Verder was het een heel rustige hond, hij tikte al bijna de 12 aan, en hij lag heel tevreden op z'n kussen, maar soms kwam hij met z'n balletje aan, dan moest er gespeeld worden. Balletje weggooien en vooral veel laten stuiteren, dat vond ie geweldig. Wandelen ook, maar niet te veel. Overdag liep hij nog wel kwiek mee, maar wilde dan eigenlijk liever niet een heel rondje lopen, maar dat deden we dan toch, omdat ik wist dat wat ie at er ook weer uit moest. En hij had dan zoiets van: "oké, dan wel".

Voor het naar bed gaan wilde hij helemaal niet meer uit, maar hij moest dan altijd best een grote plas. Daar waar hij overdag normaal mee liep ging ie plots heel ouwelijk doen, de drempel bij de deur was ineens een onneembaar iets, en de twee kleine trapjes die hij normaal afrende werd als een bejaarde tree voor tree genomen. Het was dan ook plas doen, en hup weer naar binnen waar hij de eerder moeizaam genomen treetjes op rende, de galerij over holde en ongeduldig bij de buitendeur stond te wachten tot ik er aankwam, want na het wandelen was er altijd een koekje.

's Avonds was het kroeltijd. Ik onder een dekentje op de bank hij op het dekentje wat over de vloer sleepte, en dan wilde ie geaaid en gekroeld worden. De laatste paar dagen van de logeerpartij wilde hij plots naast me op de bank, dat mocht, de gast moet het wel naar zijn zin hebben natuurlijk.

Ik zag toen al dat die tumor was gegroeid en toen Talitha hem weer op kwam halen schrok ze er zelfs van hoe snel het deze keer ging. Feddy heeft het heel fijn gehad bij Talitha en bij iedereen die op wat voor wijze dan ook voor hem heeft gezorgd, je kon niet anders dan van dat kleine ventje houden.

En we ademen gewoon weer door

Het is goed om ons te realiseren dat het de regering van VVD en PvdA slechts het zevende kabinet is wat na de Tweede Wereldoorlog de hele rit heeft uitgezeten, en niet in de meest makkelijke tijd. Toch hebben beide partijen volgens de exitpoll na de verkiezingen van gisteren zetelverlies, de VVD heeft nu 10 zetels minder en de PvdA zelfs 29 zetels. Toch is ondanks het verlies de VVD volgens diezelfde poll de grootste partij met nu 31 zetels. De PVV, het CDA en D66 staan alle drie volgens die poll op 19 zetels, maar de PVV is een soort spek en bonen-partij, omdat niemand met hen wil regeren. Ik denk dat Geert Wilders het ook beter doet als Kamerlid in de oppositie, ongenuanceerd van alles roepen zonder oplossingen is meer zijn ding.

Ik vermoed dat veel voormalige PvdA kiezers verschoven zijn naar Groen Links, die partij boekt volgens de poll een grote winst van maar liefst 12 zetels meer. Ik heb te doen met de PvdA, ergens is iets erg misgegaan en ik hoop dat ze er met elkaar uit gaan komen om weer in de gunst van de kiezers te komen, ze kunnen het, dat hebben ze in het verleden bewezen. Ik vind het wel fijn om te kunnen melden dat de partij waar ik het meeste vertrouwen in had en heb, en waar ik dan ook op gestemd heb, de Partij voor de Dieren in de poll van 2 naar 5 zetels gaat.

Het zal vermoedelijk een coalitie van 4 partijen worden. VVD is de grootste dus Mark Rutte blijft premier, en ik denk dat hij samen met CDA, D66 en ChristenUnie een nieuwe regering zal gaan vormen. Dan hebben ze precies 75 zetels volgens de poll. Zelf zou ik het erg fijn vinden als Groen Links gevraagd zou worden, dan is de zetelverdeling wat ruimer, en met zo'n winst van Groen Links is duidelijk dat de kiezer daar waar die partij voor staat belangrijk vindt.

Maar goed, dit is geschreven met als leidraad de exitpoll, ik ga echt niet de hele nacht opzitten. Ik hoor de andere morgen wel wat het uiteindelijk geworden is, en dan ademen we gewoon allemaal weer door.

Stem!

Al is het 't enige wat je vandaag doet, 

maar ga stemmen!

In Memoriam: Kitty Courbois

Vanaf 1958 t/m 2016, waarin ze haar laatste rol speelde, heeft ze altijd werk gehad, één van de grootste actrices van Nederland met die prachtige uit duizenden herkenbare stem, Kitty Courbois. "Het werk is me altijd aangewaaid" zie ze daar zelf over. Grote rollen op het toneel, in films op televisie, hoorspelen. Ze speelde net zo makkelijk "Medea" van Euripides als een oma in de kinderfilm "Madelief". Ze beheerste en bediende het hele spectrum. Ze was vanaf het prilste begin van hun beider carrière tot aan zijn overlijden innig bevriend met Ramses Shaffy, leefde eigenlijk zo'n zelfde soort leven. "Ramses, Joop (zijn vriend) en ik we smeten met geld en we verdienden niets. Ik had vroeger ontzettend veel schulden. Ach, we leefden allemaal zo".

Drie jaar geleden heb ik haar op het toneel gezien, samen met Ingeborg Elzevier en Sigrid Koetse, ook actrices van dezelfde allure als Kitty. Ik heb intens genoten. Ze kwam altijd wat stuurs en kordaat over, maar in interviews met haar kun je lezen hoe ongelofelijk veel humor Kitty had, dat onderschrijven de mensen die haar hebben gekend ook. Haar eerste filmrol in 1963 was onder regie van Frans Weisz, en er waren vergevorderde plannen om later dit jaar weer samen met hem een film te maken, "Het Leven Is Verrukkulluk" naar het gelijknamige boek van Remco Campert. Maar helaas zal dat niet meer gaan, Kitty is op 11 maart onverwacht overleden aan een hersenbloeding, ze is 79 jaar geworden.

Uitzondering

Ik geloof dat vanavond het door velen langverwachte debat is tussen Mark Rutte en Geert Wilders. Ik zal het niet gaan zien. Ten eerste ben ik geen zwevende kiezer ik heb met mijn hoofd, hart en gevoel gekozen voor een partij die mijns inziens een mondiale visie heeft wat betreft het milieu, klimaatverandering en de opwarming van de aarde: de Partij voor de Dieren. Het zijn voor mij belangrijke punten. Ondanks dat 'het mijn tijd wel zal uitdienen' en ik geen nazaten heb denk ik niet alleen aan mijzelf en het hier en nu, maar kijk ik ook naar de nabije en verdere toekomst, en gun generaties na mij ook een gezonde(re) aarde en een fijne prettige leefomgeving met ruimte voor natuur.

Ten tweede kijk ik nooit debatten. Ik kan absoluut niet tegen het geschreeuw, het niet naar elkaar luisteren, het elkaar niet uit laten praten, de negatieve toon van de interviewers. Ik neem in plaats daarvan na partijen die qua visie ver bij mij vandaan liggen te hebben geschrapt de verkiezingsprogramma's van de overgebleven partijen gewoon door, en baseer daar mijn keuze op. Leve het internet!

Maar er is één uitzondering en dat is het Jeugdjournaaldebat. Afgelopen zaterdag was het weer, en de leiders van de 6 grootste partijen waren ervoor uitgenodigd: Mark Rutte (VVD), Lodewijk Asscher (PvdA), Geert Wilders (PVV), Emile Roemer (SP), Sybrand Buma (CDA) en Alexander Pechtold (D66). Er werden spelletjes gedaan, ze deden o.a. een zgn. 'mannequin-challenge', de kinderen mochten de mannen vragen stellen, en ze moesten beloven om niet al te moeilijke woorden te antwoorden. Wat vindt u mooi aan uzelf? vroeg iemand aan Mark (M'n haar). Wat is het eerste wat u zou doen als u weer gewoon alleen de straat op kan? werd er aan Geert gevraagd (Zelf achter het stuur een stukje autorijden). Wat vindt u van Trump? kreeg Lodewijk als vraag (Ik vind 'm raar). Ook vroeg een kind aan de heren om iets positiefs over de anderen te zeggen, en dat deden ze ook. Mark legde uit dat het er vaak heel hard aan toegaat in de kamer, maar dat het dan om de standpunten gaat die erg verschillen, maar dat er daarna gewoon weer koffie gedronken wordt met elkaar. 

Het zou fijn zijn als de fanatieke achterban van veel partijen ook die scheiding zouden maken, op social media zie ik dat ze hún keus als de enig juiste zien en anderen in niet mis te verstane woorden schofferen of gewoon uitschelden. Alexander antwoordde op een vraag dat het hun alle zes overkomt dat ze via social media de meest vreselijke verwensingen krijgen toegeworpen en dat dat nooit went. 

En wat me ook opviel bij dit jeugddebat was dat ze elkaar keurig lieten uitpraten, niet het woord namen als het hun beurt niet was, ze waren heel respectvol en inhoudelijk. Het ging er eigenlijk veel volwassener aan toe dan bij de reguliere debatten. Zo kan het dus ook. Ze vonden ook unaniem dat zij als politici het goede voorbeeld moesten geven in het omgaan met elkaar, maar zeiden ook allemaal dat ze hun best ervoor deden en daar zeker niet perfect in waren. Mooie televisie.

Emile, Lodewijk, Alexander, Sybrand, Mark en Geert met de kinderen en de presentatoren van het Jeugdjournaaldebat.

Also sprach der Diktator

De fascistische Turkse dictator Recep Erdoğan heeft gesproken, nou ja geschreeuwd, "Nederland is een nazi-overblijfsel en fascistisch". Wat dat laatste betreft, hij kan het weten, want hij voert zelf een fascistisch regime in eigen land. Met stijgende verbazing heb ik de afgelopen week gezien hoe hij campagne voert. Ik zag beelden van een schreeuwende tiran met een idolate dan wel doodsbange achterban voor zich die met gestrekte armen en veel vlagvertoon de leuzen scandeerden die hij met overslaande stem de menigte toeschreeuwde. Ik ken dat soort beelden alleen in zwart wit van ergens in de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw. Tevens ben ik altijd stomverbaasd dat dit soort mannetjes die zich een hoge bloeddruk krijsen nooit een hartaanval krijgen, maar dit geheel terzijde.

Hij is op campagne omdat er in Turkije een referendum aankomt waarin het volk kan 'kiezen' om de president, Recep dus, (nog) meer macht te geven. De bedoeling is dat het volk 'ja' kiest, ook als het 'nee' zou willen stemmen, dat kan niet. Nou ja dat kan wel, maar dan heb je het niet goed begrepen en zou je zomaar gearresteerd kunnen worden en erger. Ik hoef hier natuurlijk niet op te sommen hoeveel mensen die een andere mening zijn toegedaan al zijn opgepakt of op z'n minst ontslagen of op een andere manier monddood zijn gemaakt. Recep neemt geen genoegen met 'nee'.

En dat was precies wat Nederland zei toen de Turkse minister van Buitenlandse zaken Mevlüt Çavuşoğlu hierheen wilde komen om, hou je vast, campagne te voeren voor Recep, voor alle Turken die hier wonen. Want vergis je niet, Turkse Nederlanders worden ook door het regime in de smiezen gehouden, en ze houden elkaar in de gaten middels kliklijnen. Nog net voor zijn ambtstermijn verstreken is daalden de ballen bij Mark Rutte in, en heeft hij, nadat netjes onderhandelen niet hielp, het vliegtuig waarin Mevlüt zat verboden te landen in Nederland. Het kwam hem op de valreep verkiezingstechnisch natuurlijk ook wel goed uit. Dat was de reden van Recep om paars van woede bovenstaande uitspraak te doen zich blijkbaar niet realiserend dat het een gotspe is die alle andere gotspes overbodig maakt dat je als fascistische dictator een ander democratisch land fascistisch noemt, als het niet zo verbazingwekkend schokkend was zou je er om kunnen lachen.

De Turkse minister van Familiezaken Fatma Betül Sayan Kaya, die nog in Duitsland was om aldaar campagne te voeren voor de Grote Leider, wat overigens ook niet werd toegestaan, kwam met gezwinde spoed per auto naar Rotterdam om als second best dan maar de Nederturken toe te spreken, maar zij werd staande gehouden en haar werd verzocht om als ongewenste vreemdeling de snelste weg weer terug te nemen naar Duitsland. Dat verzoek nam ze niet ter harte, zodat ze uiteindelijk na 4 uur in een andere auto onder escorte naar Duitsland is gereden. Er moeten verschillende aderen geknapt zijn in het hoofd van Recep, de man die niet gewend is het woord nee te horen. Er wordt gedreigd met allerlei sancties, want dit laten ze niet over hun kant gaan. Feit is wel dat dit voor zijn campagne natuurlijk heel goed uitkomt, als daar ook al enige twijfel over zou bestaan dat het een 'nee' zou kunnen worden.

Alle politieke partijen sluiten de gelederen en zijn het eens met de wijze waarop gehandeld is. Nou ja één partij is opvallend stil. De buikspreekpop van Recep, Tunahan Kuzu, van splinterpartijtje DENK, die altijd het eerst is om iets te roepen als het over zijn thuisland gaat hoor je niet. Hoehoe is u daar nog?

Nutteloze weetjes

Ossip Bernstein een beroemde schaakgrootmeester, was ter dood
veroordeeld door de Bolsjewieken in 1918. Terwijl hij voor het
vuurpeloton stond was er een Russische officier die zijn naam hoorde
en gaf hem de kans om te bewijzen dat hij het ook daadwerkelijk was,
door een spelletje schaak met hem te spelen. Hij versloeg de officier
en werd vrij gelaten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Je verliest per dag gemiddeld 200 haren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Bart Sibrel lokte Buzz Aldrin, de tweede man die op de maan heeft
gelopen, naar een hotel om hem te interviewen voor een documentaire.
Bart hield Buzz een bijbel onder z'n neus, noemde hem een leugenaar
en een lafaard, en eiste dat hij op de bijbel zou zweren dat de
maanlanding niet fake was. In plaats daarvan gaf Buzz hem een dreun
en is daarvoor niet vervolgd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In ruim 50 jaar heeft McDonalds slechts 1 jaar verlies gedraait.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een restaurantmanager in Disneyland Parijs pleegde in 2010 zelfmoord,
en liet een bericht op de muur achter: "Ik wil niet meer voor Mickey
werken".
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Koffiedrinkers leven gemiddeld langer dan mensen die geen koffie
drinken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het water in rijstvelden wordt gebruikt om onkruid tegen te gaan. Rijst
heeft helemaal niet zoveel water nodig, maar het heeft er ook geen last
van. Onkruid kan niet tegen zoveel water. Het is dus natuurlijke
bescherming tegen onkruid.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Wetenschappers hebben het antwoord gegeven op de aloude vraag: 'Wat
was er eerder, de kip of het ei?' Het is de kip, omdat de proteïne wat
de eierschaal maakt door de kippen wordt geproduceerd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1896 werd de eerste bekeuring voor te hard rijden gegeven. De
bestuurder reed 12 km per uur, terwijl 4 km per uur was toegestaan.

Toen

Omdat de de dag dat we mogen stemmen steeds dichterbij komt, ter leering ende vermaeck wat foto's van de fractievoorzitters uit vervlogen tijden.

Lijst 1

Lijst 2

Lijst 3

Lijst 4

Lijst 5

Lijst 6

Lijst 7

 

Lijst 8

Lijst 10

Lijst 9

Lijst 11

Verbijsterd

Gisteren werd ik wakker met de wekkerradio waarop het nieuws te horen was dat er een neushoorn was gedood in een dierentuin in Frankrijk en dat zijn hoorn was afgezaagd. Natuurlijk dacht ik dat ik het, nog tussen slaap en waak in, niet goed had gehoord en dingen door elkaar had gehaald. Maar nee het bleek echt zo te zijn. Neushoorn Vince, die in 2012 in Burger's Zoo in Arnhem was geboren en sinds 2015 in Thoiry Zoo in Frankrijk woonde, was echt door stropers belaagd vanwege zijn hoorn. Blijkbaar waren ze gestoord, want zijn tweede hoorn was half afgezaagd en de andere twee neushoorns in het verblijf bleven ongedeerd.

Ondanks dat de wereld op het moment niet echt een happy place is en we op de rand staan van mondiale oorlog was ik verbijsterd door deze gebeurtenis. Aan de andere kant de menselijke hebzucht kent werkelijk geen grenzen, daar zijn al genoeg voorbeelden van hoe mensen zich onderling verhouden, de opmars van het rechts populisme wereldwijd is niet voor niets. Als mensen die vluchten en hulp nodig hebben al geen gehoor vinden bij sommige oren, dan telt het leven van een dier al helemaal niet meer mee.

Eerder werden opgezette neushoorns in Europese musea al van hun hoorns beroofd en de in het wild levende neushoorns en ook olifanten, waren hun leven al niet zeker vanwege stropers, maar nu zullen de dierentuinen deze dieren maximaal moeten gaan beveiligen. Heel veel (on)menselijks is mij vreemd.

Vince

Gouwe Ouwe

Gisteren met Harry naar de voorstelling "Gouwe Ouwe" geweest, een komedie met hier en daar de vinger op de zere plek, op een wat ironische wijze, maar toch. Drie actrices van naam en statuur, Carry Tefsen, Trudy Labij en Ingeborg Elzevier en de pas, of nog net niet, afgestudeerde Jelle Mensink, voor wie het natuurlijk geweldig moet zijn om met deze dames te kunnen werken.

Plaats van handeling is een zieltogend fastfoodrestaurant, waar Bastiaan (Jelle) de uitbater van is. De drie dames komen er werken. Voor mij heel herkenbare dialogen die ook bij mijn oude werkgever regelmatig voorkwamen:
"Deze aanpak werkt niet hoor..."
"Ja, maar het is het concept"
"Als je nou zo en zo doet..."
"Nee het hoofdkantoor wil dat de regels absoluut worden nageleefd"
Ook de mystery-klant en de bedrijfskleding van kunstvezels kwamen mij heel bekend voor.

Het stuk gaat over het ouder zijn, met nu en dan een duidelijke verwijzing naar hoe wij heden ten dage tegen ouderen aankijken, maar ook verrassende inzichten van de personages. Het sollicitatiegesprek van Annetje (Trudy) was hilarisch "Wij staan er ons op voor dat we graag ook oudere werknemers in dienst nemen". "Nee, jullie krijgen er subsidie voor, dan kost het niet zoveel". Spijker op z'n kop. Het is een oorspronkelijk Nederlandse productie, en het verhaal speelt zich dus af in het restaurant, maar ook de persoonlijke levens van de dames komt successievelijk naar voren. Zijn ze wel zoals ze zich voordoen? Wat is de reden dat ze op deze leeftijd nog in het restaurant komen werken? En hoe denken ze en hoe voelen dames van een zeker leeftijd zich?

De dialogen, geschreven door Philip Walkate, zijn geweldig met hilarische oneliners. Carry, Trudy en Ingeborg zijn natuurlijk stuk voor stuk actrices die weten hoe ze met een tekst om moeten gaan en dat bij comedy timing heel belangrijk is en ook hun zogenaamde stille spel fantastisch. Ik heb veel gelachen en een hele leuke avond gehad. Een aanrader. Tot en met mei toert deze voorstelling door het land.