Nutteloze weetjes

Het 43 hectare grote Ilha de Queimada Grande, een eiland voor de kust van
Brazilië, is de enige plaats ter wereld waar de lanspuntslang voorkomt.
Vanwege het feit dat er te weinig prooi voor de slangen aanwezig is, is hun
gif zo geëvolueerd, dat het de meeste prooien vrijwel meteen doodt en de
huid van mensen doet smelten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Verliefd worden gebeurt in één vijfde seconde.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als katten blazen imiteren ze een slang die zich bedreigd voelt. De meeste
dieren herkennen, en zijn bang voor, een sissende slang. Katten blazen om
fysiek contact te vermijden. Dus als een kat naar je blaast doet ie zich voor
als een dier die je zou kunnen doden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
400 miljoen jaar geleden voordat er bomen waren was de aarde begroeid
met gigantische paddenstoelen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Quokkas zijn buideldieren die in Australië leven en worden de 'meest
blije dieren op de wereld' genoemd vanwege hun permanente grijns.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Robin Williams accepteerde $75.000 in plaats van zijn gebruikelijke
salaris van $8 miljoen voor zijn (stemmen)rol in de Disney film "Aladdin",
omdat hij 'iets geweldigs' voor zijn kinderen wilde achterlaten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Stephen King vindt Dolores Umbridge uit de "Harry Potter"-films  de
geweldigste fictieve schoft sinds Hannibal Lecter.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De meeste mensen denken dat anderen gemakkelijk te beïnvloeden zijn
door reclame en de media, maar zij zelf niet. Het wordt 'het derde persoon
effect' genoemd en het gebeurt omdat we vaak niet weten dat we worden
beïnvloed. Je compenseert ook je naïviteit er mee omdat je je zwak voelt
en dat botst met je overlevingsinstinct om in controle te blijven.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In het westen van Polen is een bos met de naam Krzywy Las (Crooked Forest).
Er staan 400 dennenbomen die aan de basis 90 graden zijn gebogen. Niemand
weet wat de oorzaak hiervan is.

Design Derby

Maanden geleden hadden vrienden Harry, Rick, Chris en ik het al afgesproken met elkaar om op mijn eerste vakantiedag een bezoek te brengen aan museum Boijmans van Beuningen om daar de tentoonstelling Design Derby te bezoeken. Ik had het op TV gezien en leek me erg leuk. De Design Derby is een tentoonstelling die 200 jaar design (1815-2015) van Nederland en België laat zien. Bijvoorbeeld Belgisch Art Nouveau versus de Nederlandse variant, Koninklijke opdrachten van koning Willem I in vergelijking met die van koning Leopold I en meer design waarvan steeds het equivalent van de één en de ander te zien is.

Eerst kwamen de mannen een kopje koffie drinken 's-morgens om daarna met de metro richting Boijmans te gaan. Het is een geweldig mooi museum en na eerst wat andere exposities gezien te hebben wilden we richting de Design Derby. Op een bepaald ogenblik liepen Rick en Harry een andere kant op dan Chris en ik, dat is niet erg, we vinden elkaar altijd wel weer. Chris en ik waren stellig overtuigd dat we de Derby aan het bewonderen waren, dachten uit de namen van de kunstenaars te kunnen opmaken wat Nederlands of Belgisch was. tot we na enige tijd een ruimte betraden waar met een Nederlands/Belgische vlaggenlijn die op de grond was aangebracht en een groot bord met 'START' er op bleek dat we heel andere dingen hadden gezien; híer begon de Design Derby pas. Harry en Rick kwamen van een andere kant ook aanlopen en gelukkig voor ons dwalenden was er een rode lijn op de vloer aangebracht die in 1815 begon en ons langs de prachtigste serviezen, meubels, klokken, kasten, glasobjecten, enz, enz. van Nederlandse of Belgische makelij naar 2015 leidden. Het was ons wel gelukt om Harry en Rick weer uit het oog te verliezen, maar leve de mobiele telefonie, Chris belde hen om te zeggen dat we in de tuin van het museum gingen zitten en daar op ze zouden wachten voor een lichte lunch. 

Na de lunch wilden Harry en Rick het gedeelte zien wat wij in eerste instantie voor de Derby Design hielden, en gingen Chris en ik de andere kant op, het is een groot museum en we hebben echt niet alles kunnen zien. Chris had de diepe wens om nu eindelijk eens het Natuurhistorisch Museum wat op een steenworp afstand van Boijmans ligt te bezoeken na er talloze keren tegenaan gekeken te hebben vanaf het terras van de Kunsthal. We hebben een korte wandeling door het Museumpark gemaakt en hebben het kleine Natuurhistorisch Museum dan eindelijk eens bezocht. Veel opgezette dieren, fossielen en andere zaken waaronder de 'Dominomus'. Een leuk museumpje, maar niet echt heel bijzonder in mijn opinie. 

Tijd voor een terras en cocktails vonden we om daarna de avond af te ronden in De Smaak Van Afrika, een erg leuk restaurant waar de keuken van het hele Afrikaanse continent te vinden is in ruimhartige porties. Je eet daar met je handen, d.w.z. met een enjera, een oost Afrikaanse pannenkoek, waarmee je de gerechten van de enorme borden pakt, heerlijk eten en prettig geprijsd. Leuk was ook toen we daar zaten te eten bekenden van mij plots in de deuropening verschenen: Johan en Greta. Johan en ik gaan zo'n 12 jaar terug toen hij een korte periode mijn collega was, en dat klikte zo leuk dat we altijd contact hebben gehouden, Greta is een paar jaar zijn vriendin en zo rond 19 oktober verwachten zij hun eerste kind. Altijd een bijzonder moment als je zo onverwacht mensen tegenkomt. 

Wij zijn na het copieuze diner weer naar mijn huis gemetrood en hebben nog even nagenoten van de heerlijke dag onder het genot van een kopje thee. Het was een hele fijne eerste vakantiedag!. 

Onverwachte ontmoeting met Greta en Johan.

Nazomervakantie

Mijn favoriete jaargetij is het voorjaar, de natuur ontwaakt, dieren zijn druk in de weer, het zonnetje laat zich wat vaker en krachtiger zien, daarnaast ben ik dol op alles wat jong en groen is (pun intended). De zomer is ook fijn, maar twee erg warme dagen achter elkaar, en ik ben er alweer klaar mee, ik ben niet zo heel erg van de hitte. Waar ik ook erg van hou is niet echt een jaargetijde, maar meer een periode en wel vanaf september tot soms wel helemaal in november; de nazomer.

Nazomer vind ik ook één van de mooiste en tot de verbeelding sprekende woorden in de Nederlandse taal, ook in het Engels en Frans klinkt het mooi, Indian summer en été Indien, in het Duits wordt het Altweibersommer genoemd, en dat doet meteen weer afbreuk, die term vergeten we dan maar snel. De nazomer is het prille begin van het najaar, het weer is dan nog zomerachtig, maar geen extreme hitte meer. De zon staat al wat lager, en kan met een mooie gouden glans door de bomen schijnen. Het woord nazomer geeft me dat beeld en een het voelt als een soort cadeautje als je in september of oktober nog heerlijk op een terrasje kan zitten of zonder jas naar buiten kan.

Dit jaar heb ik gekozen voor een wat latere vakantie, drie weken in september, en heb daarmee mijn zomervakantie omgebogen naar een nazomervakantie. Ik hoop dan ook op mooi nazomerweer. Ik ga wat daagjes weg en ga vrienden zien, maar ook ontspannen thuis en ik moet wil wat verven. Maar het heerlijkst is het gevoel van drie weken het totale niets, niets hoeven maar veel leuke dingen doen en alles in een relaxte modus.

Toen en Nu: Linda de Mol

Ik ken een hele succesvolle vrouw die zegt een hekel te hebben aan Linda de Mol om reden dat 'ze alles heeft'. Ik kan daar nooit zoveel mee, ten eerste kan ik niks met jaloezie, ten tweede kent ze Linda niet persoonlijk, en ten derde lijkt Linda mij een hardwerkende vrouw die mede daarom ook succesvol is, net als de desbetreffende vrouw trouwens.

Linda de Mol behoeft geen introductie, ik geloof dat er avonden zijn dat het niet uitmaakt welk net je opzet, je ziet Linda. Ik ken en kijk niet alles van haar, maar ik heb o.a. erg genoten van "Gooische Vrouwen", en de film "Ellis In Glamourland" een Nederlandse film waar niemand minder dan Joan Collins ook in speelt. Geweldig vond ik Linda in "College Tour", hoe ze heel nuchter en met humor de vragen van de studenten beantwoordde. Verder zijn er de talloze quizzen in binnen en buitenland en haar meer dan succesvolle blad "LINDA.". Ik zag dat er volgende week een programma komt getiteld "Sophie In De Kreukels", waarin Sophie Hildebrand zich begeeft in de wereld van de cosmetische chirurgie en in de eerste aflevering zit Linda. En dat vind ik zo leuk aan haar, daar maakt ze in tegenstelling tot vele collega's, geen geheim van, dat hoorde ik haar in het preview-filmpje ook zeggen.

Linda hoort zo bij het Nederlandse televisielandschap dat je haast zou vergeten dat ze het ook al heel veel jaar doet. In 1985 begon ze als 21 jarige op Sky Channel met de "Eurochart Top 50" en de   "D.J. Kat Show". Van 1985 t/m 1989 presenteerde Linda maar liefst 12 verschillende programma's. waarvan 5 ook nog in een reeks. Sindsdien is ze niet meer weggeweest.

Linda is nu 51 jaar en heeft 8 jaar een relatie met muzikant Jeroen Rietbergen, uit een eerdere relatie met Sander Vahle heeft ze twee kinderen een zoon en een dochter.

Verbijsterd

Het beeld zit op mijn netvlies gebrand; tijdens een live uitzending van WDBJ 7 op de Amerikaanse TV interviewde Alison Parker Vicki Gardner bij het Bridgewater Plaza in Smith Mountain Lake, Virginia. Plotseling schoten en gegil Alison en cameraman Adam Ward worden doodgeschoten en Vicki wordt geraakt in haar rug. De dader was Vester Flanagan die onder het pseudoniem Bryce Williams bij WDBJ 7 had gewerkt en had naar eigen zeggen moeilijkheden met Alison en Adam ervaren. Alison en Adam waren respectievelijk 24 en 27 jaar.

Vester filmde ook zelf zijn schietpartij en deelde dat op social media, hij stond achter Adam toen hij begon te schieten. Hij heeft op de vlucht een zelfmoordpoging ondernomen en ligt nu zwaargewond in het ziekenhuis. Ook Vicki moest een spoedoperatie ondergaan. De collega's van de zender zijn vanzelfsprekend in shock. De verloofde van Adam heeft ook bij de zender gewerkt en Alisons verloofde werkt er nog steeds hij verwoordde deze vreselijke gebeurtenis zo: 

We didn't share this publicly, but @AParkerWDBJ7 

and I were very much in love. We just moved in together. I am numb.

Hoe verbitterd kun je zijn dat je daarom mensen vermoord? Ik kan er met mijn pet niet bij. Twee jonge mensen zomaar in koele bloede van het leven beroofd vanwege misplaatste trots of boosheid. Mijn hart gaat uit naar al hun geliefden en ook die van de neergeschoten Vicki, ik hoop dat zij zal herstellen van haar verwondingen. En ook Vester's familie moet dealen met deze gebeurtenis, heel triest allemaal. 

In Nederland ging de discussie over de opname (het was immers live TV) waarin je Alison ziet schrikken, gillen en wegrennen (meer zie je niet). Dat vonden velen niet kunnen, dus niet het feit dat 2 jonge mensen werden vermoord en een omstander gewond was het gesprek van de dag, dat was bijzaak, nee kinderen konden dit zomaar zien! Kinderen, die met 3 muisklikken de vreselijkste en ranzigste dingen te zien kunnen krijgen op internet. Tja...

Alison Parker en Adam Ward

Vicki Gardner

Vester Flanagan

Apotheose

Mijn werkgever en de bonden zijn er ter elfder ure dan toch uitgekomen, ze moesten ook wel, de adem van de rechter voelden zij in hun nek, met name de werkgever die zich niet helemaal aan wat wij met elkaar hebben afgesproken in Nederland over wat een nette manier om met elkaar om te gaan is hield. Bijna daags voordat de rechter haar uitspraak zou gaan doen waren ze er uit: Het loonoffer (-5,8% wat in de praktijk zou neerkomen rond de -12%) was van de baan, dat was hetgeen wat mij het meeste stak, vooral omdat het wettelijk niet is toegestaan om eenzijdig een loonoffer te eisen, en bovenal omdat onze salarissen niet van dien aard zijn dat we zo'n korting het hoofd zouden kunnen bieden. Het bijzondere aan het hele verhaal was dat de laagste lonen het meeste zouden inleveren. Maar goed, dat was, zoals te verwachten viel, van tafel.

De directie pruilde natuurlijk nog wat na waarbij geen woord werd gerept over het onwettige van hun eis, maar goed, zo is het spel, zo wordt het gespeeld. En anderhalve maand na het akkoord zijn ze er dan uit, dat er ongeveer 400 arbeidsplaatsen (let wel: dat is iets anders dan 400 mensen) komen te vervallen wisten we meteen ná de onderhandelingen, ook dat er een goed sociaal plan was afgesproken voor hen die bij de ontslagen zouden zitten, en dat er geen afbouwregeling toegepast zal gaan worden op loon en toeslagen van de winkelmedewerkers als zij eventueel in een andere functie geplaatst gaan worden. Nieuw was dat het bedrijf een nieuw functiegebouw heeft ontwikkeld waarbij een aantal bestaande functies zal verdwijnen en er nieuwe functies bijkomen.

En dat is dan de apotheose van de bom die op 19 januari van dit jaar door het bedrijf werd gedropt, in september zullen de medewerkers uit de winkel duidelijkheid krijgen over hun baan en functie. Zelf heb ik dan vakantie en ik grapte al dat het wellicht een heel lange vakantie zou kunnen worden. Ik wacht het af, nu het na de onderhandelingen duidelijk is wat het kan worden: blijven met salarisbehoud of ontslag met een goed sociaal plan, is de druk en spanning die ik voelde toen er naar mijn gevoel zomaar wat werd geroepen in januari en de daarop volgende maanden weg. Er is, en dan spreek ik echt voor mezelf, voor beide scenario's iets te zeggen. Of er voor mij dus daadwerkelijk een 'frexit' komt hoor ik binnenkort, of ik mag na mijn vakantie het gebouw gewoon niet meer in, dat kan natuurlijk ook. 

Wat ik wel een gotspe vind is dat het bedrijf wat op 19 januari met het dictaat komt dat per 1 februari de lonen 5,8% minder gaan worden, nu zegt over de uitwerking van het hele gebeuren in september: "Het is vervelend dat jullie nog langer in onzekerheid moeten zitten, toch is zorgvuldigheid in dit geval belangrijker dan snelheid."

Légion d'Honneur

Omdat de gewapende overval door de Marokkaanse Ayoub El Khazzani afgelopen vrijdag in de Thalys werd verijdeld door 5 mannen en daardoor met een sisser afliep, was het grote nieuws er snel van af. Maar de Franse president Hollande vindt deze mannen terecht helden en heeft ze gisteren onderscheiden met de hoogste en belangrijkste Franse nationale onderscheiding. de Légion d'Honneur.

Het zijn de Amerikaanse vrienden Spencer Stone, Anthony Sadler, Alek Skarlatos, de Brit Chris Norman en een 28 jarige Fransman die anoniem wenst te blijven. Ook de Amerikaan Mark Moogalian die de schutter het eerst tegenkwam en hem probeerde te overmeesteren maar werd neergeschoten zal de onderscheiding ontvangen. Momenteel ligt hij in het ziekenhuis en zal naar alle waarschijnlijkheid gedeeltelijk of volledig verlamd blijven aan zijn linkerarm, omdat de kogel een zenuw heeft geraakt. Ook zal via de ambassadeurs in de thuislanden van de mannen bij koninklijk besluit van België een onderscheiding van dat land aan hen uitgereikt worden. Omdat de trein van Amsterdam naar Parijs ging en er dus ook Nederlanders aan boord zaten die door het adequaat optreden van de mannen gelukkig niets is overkomen, opperde de VVD van de gemeenteraad in Amsterdam en de PVV aan premier Rutte om ook een Nederlandse onderscheiding uit te reiken. Maar hoewel het kabinet ze zeer erkentelijk is voor hun actie zal daar geen sprake van zijn.

De hele gebeurtenis hangt van toevalligheden aan elkaar, de 3 Amerikaanse vrienden hadden al een trein later genomen en waren in een andere wagon gaan zitten in verband met beter wifi ontvangst en kwamen zo in de buurt van Ayoub te zitten. Deze mannen zijn met recht helden, de overval had een vreselijk verloop kunnen hebben, denk maar aan die schutter die op het Noorse Utoya in z'n eentje een waar bloedbad aanrichtte, dat hebben zij met hun heldhaftige optreden kunnen voorkomen.

Chris Norman, Anthony Sadler, President Hollande, Spencer Stone en Alek Skarlatos

Mode, schoenen en haarstijlen

"Wij zijn de meisjes van het confectie atelier,

wij doen steeds aan de mode mee"

Rika Jansen, 1957

Als peuter had ik blond krullend haar, hoe ouder ik werd hoe donkerder mijn haar werd en de krullen verdwenen na de eerste knipbeurt. Nooit heb ik stijl haar gehad, altijd een soort 'slag' erin. Tot mijn 19e heb ik het hetzelfde gedragen, scheiding naar links, ene keer wat korter dan een andere keer. Tot ik de videoclip zag van Duran Duran "The Reflex", in 1984 en ik mijn haar zo wilde als zanger Simon Le Bon, dat geschiedde ook min of meer. Later dat jaar had ik de onzalige gedachte om er blonde plukjes in te laten aanbrengen, en ook dat is gebeurd. Op dat moment werd dat meer gedaan, en ik geloof zelfs dat meneer Le Bon dat ook had, maar het was natuurlijk met de ogen van nu bekeken, geen gezicht. Pas toen het er uit ging groeien zag het er wel grappig uit. Ik heb het nooit meer gedaan, het was een eenmalige actie. Mijn haar heeft sindsdien slechts wat kleine veranderingen ondergaan, ik deed mee aan de matjes-in-je-nek-rage, heb ook wel eens zo'n geschoren soldatenkoppie gehad, dan wat langer, dan weer kort en niet zo lang geleden weer een scheiding geprobeerd, maar ik hou het maar bij het wat warrige nonchalante, waarbij men zich niet moet vergissen over hoeveel tijd er in kan gaan zitten om je haar er uit te laten zien alsof je er niets aan gedaan hebt.

In mijn kindertijd zagen de kinderen er qua kleding uit als kinderen en niet zoals nu vaak het geval is als mini-volwassenen. Ik ga daar niets van vinden, want het is de nieuwe tijd, er bestaan zo hoorde ik kinderstrings en er zijn ouders die dat kopen voor hun lieveling, zoals er ook ouders zijn die hun pasgeborene met de navelstreng nog niet doorgeknipt al gaatjes in hun oortjes laten prikken. Ik verbaas me er niet over, ik verwonder me slechts. Ik kan me niet herinneren dat in de tijd toen ik schoolgaand was wij kinderen elkaar beoordeelden op het juiste merk kleding, daar waren we niet mee bezig, en volgens mij speelde dat in die tijd ook helemaal niet. Mijn moeder bepaalde mijn kleding en toen ik wat ouder werd had ik er ook inspraak in, en het was naar het tijdsbeeld van toen. In de jaren 70 heb ik ook wijde pijpen gedragen, plateauzolen, van die (ik geloof nylon) pulli's met kol en de overhemden hadden vast van die grote puntkragen.

In de jaren 80 ging ik werken en dus zelf kleding kopen. Ik kan nog mijn eerste kledingsetje herinneren wat ik had gekocht van mijn eerste verdiende geld, dat was bij de Bijenkorf in Den Haag, een witte broek met een kobaltblauw overhemd en een katoenen colbertje blauw/wit gestreept met hét mode item uit die jaren: een wit leren stropdasje. Ik had in die tijd leren stropdasjes in heel veel kleuren. De jaren 80, ik deed mee aan alle modetrends, pasteltinten, schoudervullingen, gebreide truien (door tante Riet en tante Stien), ik heb ook zelfs zo'n oud-bruine leren broek gehad, de crisislook; veel riooltinten over elkaar heen aan, moccasins in talloze kleuren, cowboylaarzen, opgerolde colbertmouwen, ik kan me een spijkeroverhemd herinneren met leren stukken er in, en ik heb getwijfeld of ik het in dit blogje moest opnemen, maar ik die 'toen en nu foto's' neerzet van anderen, die regelmatig, en zoals de begrijpend lezer natuurlijk zal herkennen, als advocaat van de duivel een enigszins gechargeerd licht laat schijnen op bepaalde kwesties in mijn blogjes, moet zelf dan ook maar eens met het hoofd op het hakblok. Dus hier komt het: ik had, lang voordat een iets te dikke onsuccesvolle volkszanger er zijn handelsmerk van maakte, in de jaren 80 een signaalgele zwembroek. Laat hoon mijn deel zijn, bespot me, werp de pek en veren maar over me heen, ik heb er zelfs nog een foto van gevonden waarop ik tegen mijn destijds eveneens signaalgele Toyota Celica sta, samen met de andere geweldige foto's van modesuccesen uit de jaren 80, maakt het dat ik nu gelegitimeerd weer vele 'toen en nu foto's' van anderen mag plaatsen, ik heb betaald met mijn waardigheid. 

Mijn eerste gekochte kledingsetje van m'n
eerste salaris. 

Hysterische prints en schoudervullingen en weer zo'n leren dasje.

Over-elkaar-heen-mode, bandplooibroeken en (rode!) moccasins.

De zwembroek bij de auto gekocht, of de auto bij
de zwembroek? Hoe dan ook, er is geen excuus, ook niet in
de jaren 80. 

Tegeltjeswijsheid 178

Er is geen weg meer terug

Dierenvriend, entrepreneur, innemend, overtuigend, vrouw van de wereld, maar bovenal een lieve vriendin; Talitha. Zonder deze vrouw zou ik nooit een Facebookaccount hebben gehad, wist ik alleen van horen zeggen wat een smartphone was, zou het begrip BodieBoost voor mij onbekend zijn, ze heeft het weer voor elkaar. Ruim 2 jaar geleden, om precies te zijn op 2 mei 2013 schreef ik het blogje Pastel, over de vrolijke serviezen uit de jaren 50 en 60 van Petrus Regout uit Maastricht.

Laat het aan haar over om dat in haar geheugen op te slaan, en zelfs nu haar leven er heel anders uitziet dan in 2013, ze heeft haar significante andere ontmoet en domicilieert daardoor beurtelings in Flevoland en Friesland (ik zei het al, een vrouw van de wereld), haar hoofd omloopt en er een verhuizing op til is, zag ze tijdens haar verblijf in het hoge noorden een marktkraam vol met serviesgoed van Regout, zij whatsappte me er een foto van én ook het visitekaartje van de uitbater, en wham, bam, alakazam, binnen een week heb ik een setje ontbijt (eigenlijk dessert) bordjes in huis die ik heb besteld bij Serviezen en Meer in het bruisende Gorredijk.

De kleuren van het Regout aardewerk heb ik foutief genoemd in het Pastelblogje, de juiste zijn: geel, oker, grijs, blauw, groen en roze. Ik ben een mens van meteen een setje kopen, en ik vroeg mijn nieuwe beste vriend uit Gorredijk of hij de platte borden die niet voorradig waren voor mij vast kon houden en zodra de 6 kleuren compleet waren mij daarover te berichten, maar daar kon hij niet aan gaan beginnen, omdat zulks best lang kan duren en hij er geen heil in zag dat te gaan doen. Dat is ook wel begrijpelijk. Maar nu ik de kleine bordjes heb is er een kracht vrijgekomen die niet meer te stoppen is, ik moet ook echt de platte borden hebben, dat gaat nu een missie worden.

Ik zal in de vunzigste stegen van iedere stad in alle brique et braque winkeltjes van morsige eigenaren gaan zoeken tot ik de platte borden in de 6 kleuren bij elkaar heb. Daarnaast heb ik ook al schuin gekeken naar leuke bakjes en kommetjes, maar die wil en koop ik uitsluitend per set van de 6 Regout kleuren, alleen voor de platte borden maak ik de speurtocht uitzondering. Ik heb al een winkel ontdekt in Boskoop waar ik eens langs moet. Mijn droom, een kaars verlicht diner in een visioen van de pasteltinten van Petrus Regout, is een droom die ik ga najagen, met dank aan Talitha die ook hiervoor weer de aanzet heeft gegeven.

Mijn nieuwste trots: De ontbijt/dessert bordjes van Petrus Regout

Het Regout uit Maastricht merk.

Kindvrije zones

Mijn moeder was een vrouw bij wie tafelmanieren hoog in het vaandel stonden bij het opvoeden van haar kinderen. Één van de gouden regels was dat iedereen aan tafel bleef tot de laatste persoon (mijn vader) was uitgegeten. Deze en andere regels die men van beschaafde mensen mag verwachten tijdens het eten maakten dat wij als kinderen gewoon in een restaurant konden gaan eten, wij bleven zitten, gingen niet rennen, schreeuwden niet, kortom niemand aan tafel of andere gasten in het restaurant hadden last van de kinderen uit ons gezelschap. En zo hoort het ook, Joan Collins zei het ooit al eens "Children must be seen not heard".

Op een zeker moment vond iemand dat je tafelmanieren niet van een kind kon verwachten en vanaf toen waren er plots rennende, gillende, jankende, onuitstaanbare kinderen in restaurants te vinden. Hoezo niet verwachten? Een hond kan geleerd worden dat als de familie eet hij in z'n mand wacht tot zij klaar zijn voor hij zijn eigen eten krijgt. Een hond heeft net zoveel intelligentie als een kind van twee, dus ik zie het probleem niet. Maar dat probleem blijkt er dus wel degelijk te zijn, daarom is er een aktiegroep in het leven geroepen No Kids Allowed voor kindvrije horeca. Bij onderzoek door dagblad Metro blijkt er een breed draagvlak voor te zijn, maar liefst 70 % bleek dit een goed initiatief te vinden.

Een reagluurder reageerde met: "Dus mensen met moeilijk opvoedbare kinderen hebben geen recht op een avondje uit?" Jawel hoor, maar dan zonder kinderen. Het is denk ik een groot misverstand om het gewoon te vinden dat anderen last moeten hebben van jouw moeilijk opvoedbare kind. Het is jouw keus geweest om kinderen te krijgen, dus jouw probleem als je ze niet kunt/wilt opvoeden. Enige tijd geleden was ik op een verjaardag waar een vrouw meedeelde dat ze haar kind niet had meegenomen omdat die niet was te handhaven bij dit soort gelegenheden. Kijk, die vrouw snapt het.

Zelf eet ik vrij regelmatig buiten de deur, maar ik moet zeggen dat ik vrijwel nooit wordt geconfronteerd met ordeverstorende kinderen in een restaurant. Ik denk dat het er ook wel aan ligt wáár je dineert en hoe laat. Je kunt van een McDonalds, pannenkoekenhuis en zogenaamde 'eten-tot-je-ploft'-restaurants niet verwachten dat daar de fine fleur van de bevolking met de meest welopgevoede kinderen komen, en moet je dus ook niet klagen over hun decibellen. Bovendien zijn er genoeg ouders die weten of hun kind er wel of niet aan toe is om in een restaurant te gaan eten, zoiets is een gebeurtenis wat aandacht in de opvoeding verdient, het is niet slim om als je thuis niet aan tafelmanieren doet met je kind te gaan eten in een restaurant, zo'n kind heeft geen idee hoe zich daar te gedragen met alle gevolgen van dien.

Zou er dus markt zijn voor een kindvrij restaurant? In Duitsland en Australië zijn al horecagelegenheden die kindvrij zijn. Erger lijkt mij een lange vliegreis te moeten maken met jankend jong, in de metro of trein ga ik gewoon naar een andere plaats, maar dat doe ik ook als er mensen constant hun neus ophalen, rochelen of heel hard telefoneren, mijn aangeboren misofonie maakt dat ik daar niet goed tegen kan, en omdat dat míjn probleem is, blaas ik de aftocht, vind ik logisch. AirAsia en een Singaporese vliegtuigmaatschappij kennen kindvrije zones in het vliegtuig. En ook grote kindervriend Disney heeft op hun vier cruise schepen hele kindvrije gebieden ingericht. Daarnaast zijn 'Adults only resorts' sterk in opkomst in de diverse vakantiebestemmingen en ik hoorde van vrienden die logeerden in zo'n resort dat het een geweldige ervaring is.

Je kunt volgens mij gewoon besluiten om niet te gaan dineren in een restaurant als je vindt dat er teveel luidruchtige kinderen zijn of als ze later komen en je hebt er last van kun je vragen of er andere plaatsen zijn of je bestelling afzeggen en weggaan. In veel andere gevallen kun je het gewoon zoveel mogelijk uit de weg gaan, sinds er door veel ouders is besloten dat hun kinderen prinsen en prinsesjes zijn wie geen strobreed in de weg gelegd mag worden, is het een prettige gedachte dat jij er maar even last van hebt en zij 24 uur per dag, dag in dag uit, week in week uit, maand in maand uit, jaar in jaar uit. Maar ze krijgen er natuurlijk ook veel voor terug.

Powernap

Als beginnend bejaarde heb ik ontdekt dat ik een powernapje zo nu en dan erg verkwikkend vind. Dat het officieel mijn status als middelbaar mens bevestigd is klein bier vergeleken met hoe heerlijk ik het vind. Ik maakte er kennis mee toen ik een paar jaar geleden met vriend Jeroen in Londen was en we in de namiddag na een intensieve dag, voordat we ons naar een restaurant begaven, ons even te ruste legden voor een powernap. Als herboren konden we de stad erna rood verven.

En nu neem ik regelmatig een powernap, als ik thuis ben zet ik een muziekje op en vlij mezelf neer op de sofa en glij dan zo'n heerlijk slaap/waak/doezel-stadium en val dan ook in slaap, vaak maar heel kort, hooguit een kwartier en ben dan weer helemaal fit en energiek. Op mijn werk heb ik geen last van een instort moment, maar toch zou ik adviseren om het in CAO-onderhandelingen zeker te bespreken, hier kun je lezen waarom je baas er ook beter van wordt. En daar zou ik bovendien aan toe willen voegen dat wij die nu werken minstens tot een jaar of 82 door moeten om de jongeren die mede hierdoor niet aan het werk komen van een uitkering te kunnen blijven voorzien, dan zijn powernapjes niet meer weg te denken van de werkvloer.

Dr. Sara Mednick heeft zelfs een 'Take-a-nap-wheel' ontworpen waarop je kunt zien wat de beste tijd is voor jou om een powernapje te nemen. Nap lekker.

Herinnert U zich deze nog? #77

SHELLEY PLIMPTON

"FRANK MILLS"

1969

Aantal weken: 3

Hoogste positie: 27

Shelley Plimpton's carrière was niet zo heel lang, van midden jaren 60 tot midden jaren 70. Haar belangrijkste wapenfeit is haar rol van Chrissy in de Off-Broadway productie van "Hair" in 1967, ze prolongeerde die rol toen de musical een jaar later naar Broadway ging. Als Chrissy zong zij het lieve en aandoenlijke liedje "Frank Mills", wat een bijzonder liedje is, want het rijmt nergens, het is meer een relaas van een gebeurtenis. Ook bijzonder is dat hoewel "Hair" de musical is die de meeste hits heeft voortgebracht, Shelley de enige van de oorspronkelijke acteurs is die een hit heeft gehad met een liedje uit de musical. Alle andere hits werden door verschillende artiesten 'geadopteerd' uit de musical en door hen opgenomen.

Leuk weetje is dat niemand minder dan Barbra Streisand óók een versie van "Frank Mills" op single heeft uitgebracht in 1969, maar klaarblijkelijk ziet ze het zelf niet als hoogtepunt, het liedje is nog nooit op één van haar talloze verzamel CD's gezet. De Nederlandse zangeres Bojoura heeft "Frank Mills" ook opgenomen en had er in 1969 in Nederland een grotere hit mee dan Shelley. 

Shelley Plimpton is nu 68 jaar en is moeder van actrice Martha Plimpton geboren uit een relatie met Keith Carradine. Op de reünie van van de originele Hair-cast in 2005 zong Shelley nog één keer over haar "Frank Mills". 

De aardbei ontkroner

Van de week had ik een gezellig dinertje bij vrienden thuis, het gesprek ging over keukengerei toen ik opmerkte dat mijn leven zonder aardbei ontkroner incompleet zou zijn. Mijn moeder had een aardbei ontkroner, ik heb een aardbei ontkroner. Sterker nog ik zou het ouderlijk huis niet verlaten hebben als aan mijn uitzet de aardbei ontkroner ontbroken zou zijn geweest. In mijn leven was de aardbei ontkroner een constante factor, verhuizingen, verbouwingen en diverse verloofdes heeft mijn aardbei ontkroner doorstaan. Ik ben dus nog steeds in het bezit van mijn eerste aardbei ontkroner, al bijna 30 jaar.

Bij het woord aardbei ontkroner keken de vrienden elkaar veelbetekenend aan, die blik zei: "Dit is het moment waar we aan moeten refereren als er wordt gevraagd wanneer we het aan Aidan begonnen te merken dat zijn verstand achteruit ging". Deze dierbare vrienden hadden dus een jeugd gekend zonder aardbei ontkroner, sterker nog, zij kenden heel het keukengerei niet en zij leiden hun leven zonder het gemak en de luxe ervan te kennen! En daar schrok ik enorm van, want je zou verwachten dat de aardbei ontkroner-lozen mede door het gemis van dit verfijnde keukengerei en de kennis hierover toch de verschoppelingen van de gemeenschap zouden zijn. Ik bedoel, hoeveel van de tienduizenden vluchtelingen die richting Europa dobberen zullen een aardbei ontkroner bij zich hebben om daarmee het verschil te kunnen maken bij een nieuwe start in een ander land? Dat mijn vrienden ondanks het gemis van dit zeer belangrijke kleinood in hun opvoeding zonder uitzondering maatschappelijk geslaagd zijn doet mijn intense medeleven en medelijden hieromtrent wat temperen.

Het kan haast niet anders dan dat zij, en degenen die dit blogje lezen en tot hun schrik beseffen dat zij ook aardbei ontkroner-loos in het leven staan, direct zich dit kleine maar o zo handige keukengerei zullen gaan aanschaffen. Ook wil ik er een lans voor breken dat met het oog op de nieuwe Nederlanders de aardbei ontkroner in de inburgeringscursus moet worden opgenomen en tot de standaard uitrusting zal gaan behoren van hun keukenuitzet.

Toen en Nu: Richard Thomas

Richard Thomas zal altijd bekend blijven van zijn rol als John-Boy in de TV-serie "The Waltons", een serie over een Amerikaanse familie in Virginia gesitueerd in de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw. Het verhaal wordt gepresenteerd vanuit John-Boy's waarneming. Richard heeft die rol in 6 seizoenen gespeeld, daarna werd zijn rol overgenomen door Robert Wightman. Ik kan me de serie wat vaagjes herinneren, maar weet wel dat Richard door die rol een meisjesidool werd.

Al op 7 jarige leeftijd is Richard begonnen met acteren en doet dat nu nog steeds, zijn laatste wapenfeit was een gastrol in de TV-serie "The Good Wife" in 2014. In totaal heeft hij wel in meer dan 100 series en films gespeeld. Richard is nu 64 jaar en is getrouwd met Georgiana Bischoff en heeft met haar een zoon. Uit een eerder huwelijk heeft hij een drieling (meisjes) en een zoon.

"The Snake"

Liedjes met een boodschap of een verhaal zijn erg aan mij besteed. Om een voorbeeld te geven zat ik als kind haast in de luidsprekerbox als op de radio het liedje "Het Soldaatje" van de Zangeres Zonder Naam werd gedraaid, de lotgevallen van een soldaat die wilde deserteren om zijn vriendin nog een keer op te zoeken, die op haar beurt van de koning vier raadsels moet oplossen ('zeg mij wat is een spiegel, een spiegel zonder glas') om de soldaat te vrijwaren van de doodstraf. Het liep goed af, maar ik kon er steeds opnieuw ademloos naar luisteren.

Tot op de dag van vandaag mag ik graag naar verhalende liedjes luisteren. Het nummer "The Snake", geschreven door Oscar Brown in 1963 is naast een leuk verhaaltje ook geweldig vanwege de metafoor waar de slang voor staat. Het lied is door verschillende artiesten op de plaat gezet met als meest bekende de uitvoering van Al Wilson uit 1968. Ik heb 'm maar eens hertaald:

De Slang

Op een ochtend op weg naar haar werk in het park vlakbij de uitgang

zag een zachtaardige vrouw een halfbevroren slang.

Zijn prachtig gekleurde huid met rijp bedekt van de dauw.

"Ach lieverd" zei ze, "Ik neem je mee en ga zorgen voor jou"

"Neem me mee oh lieve vrouw,

mee naar je huis, wees maar niet bang,

neem me in godsnaam mee" zuchtte de slang. 

Ze wikkelde hem behaag'lijk in een doek van zij

legde hem bij het haardvuur neer met honing en melk erbij.

Ze haastte zich naar huis van het werk en toen ze hem weer zag

zag hij er zoveel beter uit als eerder op die dag.

"Neem me mee oh lieve vrouw,

mee naar je huis, wees maar niet bang,

neem me in godsnaam mee" zuchtte de slang. 

Ze drukte hem aan haar boezem, "Je bent zo mooi" zei ze zacht,

"En als ik je niet had meegenomen was je vast doodgegaan vannacht."

Ze streelde z'n mooie huid, gaf hem kussen bij de vleet

maar in plaats van 'dankjewel', gaf de slang haar een gemene beet

"Neem me mee oh lieve vrouw,

mee naar je huis, wees maar niet bang,

neem me in godsnaam mee" zuchtte de slang.

"Ik heb je gered!" huilde de vrouw, "en nu bijt je me, onaangedaan,

je weet dat je beet giftig is en ik nu dood zal gaan"

"Oh hou je kop, dom mens" zei het reptiel vol minachting

"Je wist verdomd goed dat ik een slang was al vanaf het begin." 

"Neem me mee oh lieve vrouw,

mee naar je huis, wees maar niet bang,

neem me in godsnaam mee" zuchtte de slang.

Tegeltjeswijsheid 177

Ontcijfer de aanwijzingen

Deze week was vriendin Nadira jarig, zij vierde dit niet, maar dat houdt natuurlijk niet in dat ze geen cadeautje krijgt. Al drie jaar geef ik haar een avondje theater cadeau, en dat bevalt zo goed dat we nu wel van een traditie kunnen spreken. Ik stuur haar het kaartje meestal op met een felicitatiekaart, maar nu kwam ze kort na haar verjaardag een hapje bij me eten en had ik er een spelelement aan toegevoegd.

Ik had als aanwijzing de volgende foto's in een enveloppe gedaan:

Puzzelen maar! Ze had ooit enige tijd in Nieuw Zeeland gewoond, dus dacht ze daar meteen aan, ik vertelde dat het met mijn salaris in ieder geval géén reisje naar Nieuw Zeeland zou zijn. Die ovenwanten had ze, die bloedruppel was dat voor een test? "Ik ben hier niet goed in hoor" zei ze meteen. Ik stelde haar gerust dat als ze vanavond naar huis zou gaan ze zou weten waar deze foto's voor stonden. "Ik heb ook nog 3 aanwijzingen die je kunt inroepen wanneer je dat nodig vindt" zei ik.

Vrij snel vond ze na nog wat veronderstellingen dat aanwijzing één geopenbaard moest worden:

"Betaalt Tanja ja of nee de Tol?"

"Ik ken maar één Tanja", zei ze "Tol moet je betalen" dacht ze hardop na. "Ik ken die Tanja én Tanja Jess, verder ken ik geen Tanja. Toen al viel het kwartje, de twee andere aanwijzingen had ze niet meer nodig. "Bloedverwanten?" vroeg ze. Ik gaf haar het kaartje voor de theatervoorstelling naar aanleiding van de door haar en mij zeer geliefde TV-serie "Bloedverwanten". 
(Foto 1 'bloed' foto 2 'ver' foto 3 'wanten'
Aanwijzing: Tanja Jess speelt een rol in de serie alsmede Henriëtte Tol, vandaar 'Tanja ja' en Tol met een hoofdletter.)

Ze was er heel blij mee en was niet op de hoogte dat er een theatervoorstelling van was. Dit cadeautje kende echter nog een verhaal. Omdat ik vriend Rick dit jaar 20 jaar ken hadden we het idee opgevat om een avondje naar het theater te gaan om het te vieren, zijn man Chris wilde onder geen beding mee. "Het is jullie jubileum". Rick mocht kiezen waarheen, als regisseur maakt hij andere afwegingen dan ik. Uit alle voorstellingen van het hele seizoen koos hij "Bloedverwanten". Rick informeerde nog even of ik niet alleen met Nadira naar die voorstelling wou, maar aangezien wij allemaal goede vrienden van elkaar zijn was 'hoe meer zielen hoe meer vreugd' hierop zeker van toepassing. "Maar dan vind ik het ook wel leuk om Chris mee te vragen", opperde Rick. En zo gebeurt het dat wij in oktober Nadira's verjaardag vieren tezamen met het 20 jarig jubileum van Rick en mij én dat ik Chris 19 jaar en 7 maanden ken, daar maken we dan ook maar gewoon een moment van, gewoon omdat het kan.

Kandelaberen

Langzaam ben ik weer tot mezelf gekomen na de bijna hartaanval die ik dinsdagavond na thuiskomst kreeg. Plotseling was mijn uitzicht vanaf de lanai die tot maandag fenomenaal was verworden tot een aanblik alsof er een kernbom was neergekomen. De 5 prachtige majestueuze treurwilgen waren totaal geamputeerd, alleen de stammen stonden er nog. Minuten lang heb ik met beide handen voor mijn mond volledig apathisch op de lanai gestaan en ik durf hier en nu te zeggen, mijn ogen prikten.

Ik was juist zo blij en trots op de bomen dat ze die vreselijke storm van een tijdje terug hadden doorstaan. Ze waren zo prachtig om te zien, ze gaven me privacy als ik op de lanai zat en waren voor veel vogels een welkome plaats om te vertoeven. Waarom had de bomengestapo van Capelle dit nu gedaan? Ik heb absoluut geen hoge hoed op van het groenbeleid binnen de gemeente, het enige wat ik ze zie doen is hakken, kappen en rooien, nooit onderhoudend tuinieren en nu was dan mijn groene horizon aan de beurt.

Ik kwam die avond tot niets meer, ik was voornemens om een film te kijken, maar had vanwege de gebeurtenis een enorme hoofdpijn gekregen en ik wilde de gemeente middels een mail vragen waarom mijn uitzicht was veranderd in een achtergrond voor een horrorfilm. Ik sliep die nacht onrustig.

Gisterochtend waren de uitvoerders van de bomengestapo er weer om hun verruineringen af te maken. Ik weet nu dat ik een held zou zijn in de oorlog, want ik ben naar ze toegegaan terwijl ze tussen en op de geamputeerde takken doodgemoedereerd even zaten uit te blazen van hun kwalijke taak."Goedemorgen, ik woon daar", ik maakte een halfslachtig ondefinieerbaar gebaar richting de bebouwing, "en ik genoot zo van het uitzicht, waarom moeten die bomen weg?" "De bomen staan er nog." was het antwoord. Er is in zo'n groepje altijd één de wiseguy. Ik maakte mijn ogen tot spleetjes, en lispelde heel gedecideerd tussen mijn opeen geperste lippen: "Er staan enkel nog stammen".

Uit mijn ooghoek zag ik een collega van wiseguy langzaam met zijn hand richting broekzak gaan op zoek naar z'n telefoon, ze hadden hier duidelijk met een gevaarlijke gek van doen, het was nog slechts een moment voordat die zich op hen zou storten met een mes, wat vast en zeker in die tas zat, en krijsend 'moordenaars!, moordenaars!' zou roepen terwijl hij op hen in zou steken.

"Endlösung" verstond ik, "Onderhoud" is wat wiseguy werkelijk zei. "Onderhoud?" herhaalde ik. "Die bomen hebben er 40 jaar over gedaan om zo te worden zoals ze waren, en nu staan er alleen nog stammen. Ze hebben die storm van kort geleden fantastisch doorstaan, er was niets aan de hand met die bomen." Meewarig werd mij uitgelegd dat binnen de wirwar van takken van de enorme treurwilgen er toch heus takken waren afgebroken en dat dit de gekozen oplossing was. Toen wiseguy zag dat ik op het punt stond om in een zenuwcrisis te geraken voegde hij er aan toe dat reeds volgend voorjaar al aan de nu doods uitziende kale stammen nieuwe takken zichtbaar zouden zijn.

Ik herpakte mezelf, ik had gedaan wat ik (van mezelf) moest doen, de bomen een stem geven en om uitleg vragen. Thuisgekomen heb ik de stoel voor op de lanai in de berging opgeborgen, ik ga daar voorlopig niet meer zitten, de privacy is weg en die kale stammen werken niet echt op mijn gemoedsrust. Inmiddels had ik ook antwoord van de gemeente:

Hierbij een antwoord op uw vraag m.b.t. zaagwerkzaamheden treurwilgen. Diverse treurwilgen hebben tijdens de laatste storm zwaar te voorduren gehad , veel zware gesteltakken zijn of gebroken of uitgescheurd. Om dit in de toekomst te voorkomen zijn deze bomen zwaar ingenomen (kandelaberen)  

Voorkomen? Er zit geen enkele tak meer aan, er is niets meer om af te breken! Hadden ze niet alleen wat kunnen snoeien? Moest het werkelijk zo rigoureus? Maar goed zo had ik wel een woord du jour gisteren: kandelaberen, omdat alleen de stammen blijven staan en dan op een kandelaar lijken. Ik zie vooralsnog alleen dood en verderf als ik uit het raam kijk.

Om een beeld te krijgen van de enormiteit van de treurwilgen: ik zag voorheen noch het fietspad, noch de flats.

Zo is het....

...en zo was het

Premium Experience Piet

De jaarlijkse traditie van de zwarte Pieten discussie is pas laat op gang gekomen dit jaar, het is al augustus en er was nog geen woord over gerept. Maar toen was daar plots warenhuisketen de Bijenkorf die mededeelde dat zij dit jaar in het kader van hun 'premium experience' met Gouden Pieten gaan komen, daarmee doen zij de zoveel bekritiseerde zwarte Piet in de ban.

Vanzelfsprekend zijn de herstelbetalingsactivisten met Quincy Gario voorop absoluut niet blij hiermee, en ik snap dat. Hoe durft de Bijenkorf de donkere medemensch zo een mes in de rug te steken! (no pun intended). Gouden Pieten! Het blijft, als je de foto goed bekijkt, de gelaatstrekken van een donker persoon, maar nu dan helemaal in goud geverfd. Weer een klap in het gezicht van de zwarte gemeenschap, want het is bekend dat veel donker getinte mensen een buitenproportionele voorliefde hebben voor alles wat glinstert, blinkt, schittert en glimt in het algemeen en goud is in het bijzonder (kijk er iedere willekeurige rap-video maar op na), zo schetsen ze wederom een stereotiep beeld. Bovendien, zo weten wij uit de onovertroffen James Bond film "Goldfinger", hoe gevaarlijk en zelfs dodelijk het is om het gelaat met goudverf te bedekken. Dus wat voor een duivelse onderliggende boodschap wil die Bijenkorf afgeven? Ik krijg er in ieder geval een heel onheilspellend gevoel bij.

Nee, dan hun concurrenten van V&D, je weet wel, dat warenhuis dat zich boven de wet achtte en met grote mond in januari allerlei grote wettelijk niet toegestane maatregelen afkondigde betreffende hun personeel, verhuurders en leveranciers, die broek bleek te groot en de rechter floot ze terug. Zij durven niet meer zo goed en zingen duidelijk wat toontjes lager, en zeggen nu heel kleintjes dat zij zich aan het "Sinterklaasjournaal" vasthouden, "Wat daar toelaatbaar is, vinden wij ook kunnen". Zo kan het dus ook, met ontzag en bang om een verkeerde visie te hebben, dan maar helemaal geen visie hebben. Het hele voortbestaan van die keten ligt in handen van Dieuwertje Blok.
De pepernoten liggen toch wel al in de winkels mag ik hopen?

The Ocean Cleanup

Als bewust kinderloze die zijn langste tijd op deez' aardkloot heeft gehad zou ik dus maling kunnen hebben aan het milieu in het algemeen en het 'doorgeven' van de aarde in het bijzonder. Wat zou ik me er druk om maken, ik leef nu en wat maakt mij het uit hoe toekomstige generaties het hier zullen hebben, dat is niet mijn probleem, dat mogen zij het hoofd bieden, en zoals gezegd zullen nazaten van mij er geen last van hebben, want die zijn er niet.

Toch probeer ik zoveel mogelijk mijn steentje bij te dragen, al is het marginaal en zelfs minder dan een druppel op een gloeiende plaat. Ik scheid mijn afval, plastic, papier en glas gaan naar de daarvoor bestemde plaatsen, ik zal nooit afval buiten zomaar weggooien, kortom dat kleine beetje wat een beschaafd mens kan doen om het voor toekomstige generaties ook nog leuk te houden hier. Daar hoef ik geen veren voor op m'n hoed, ik vind het normaal. Waarom ik het dan toch even benoem is dat ik met open mond van verbazing kijk naar mensen die al dan niet bewust één of meerdere kinderen bij elkaar gecopuleerd hebben, en dus alle reden hebben om aan het milieu te denken vanwege hen en de eventueel daaruit voortkomende kleinkinderen waar ze dan zeggen meer dan dol op te zijn. Veel van deze (groot)ouders zeggen er geen tijd of zin in te hebben om afval te scheiden, of ze zien het nut er niet van in. Gooien in het bijzijn van hun oogappels rommel op straat of in het water. Als kinderloze mag ik er natuurlijk niks van vinden, maar hoort dat niet ook bij de opvoeding? En gelukkig zijn er heel veel ouders die het hun kinderen wél leren en zelf het goede voorbeeld geven en uitleggen waaróm je niets op straat gooit of het afval zo verwerkt. Kinderen imiteren hun ouders en het aloude gezegde 'jong geleerd-oud gedaan' is hier zeker op van toepassing.

Het doet mij dan ook deugd als ik lees over de nu 21 jarige Boyan Slat, voormalig luchtvaart,- en ruimtevaarttechniekstudent aan de Technische Universiteit Delft, milieuactivist en uitvinder die in 2012 een drijvende installatie ontwierp om de tonnen plastic die in de oceanen drijven te vangen waarna het kan worden opgehaald door een tanker. Hij won er de prijs mee voor Best Technical Design. In 2013 richtte Boyan de The Ocean Cleanup op, een stichting om het idee verder te ontwikkelen en te implementeren. Na zijn speech bij TEDxDelft: 'How The Oceans Can Clean Themselves' kreeg hij veel aandacht uit binnen,- en buitenland en was er interesse in het project. Via crowdfunding werd de benodigde twee miljoen dollar binnen gehaald om een pilot uit te voeren. Die pilot zal in 2016 gaan plaatsvinden voor de kust van Tsushima.

In november 2014 won Boyan hiermee de Champions Of The Earth award van het VN-milieuprogramma. Hij was de jongste winnaar ooit. Ik kan enorm blij worden van jonge mensen als Boyan, die heel bevlogen hun kennis en ideeën ten goede aanwenden. Het kan niet anders dan dat zijn ouders de kleine Boyan hebben uitgelegd waarom ze hun afval scheidden en niets op straat of in het water gooiden. De kiem werd toen al gelegd.

Boyan Slat

Blijf bij je man

Ieder land krijgt de president die het verdient, zo luidt een gevleugelde uitdrukking. In dat geval zal het dus helemaal zo vreemd niet zijn als Donald Trump volgend jaar gekozen zal worden tot president van de Verenigde Staten van Amerika. Volgend jaar zijn er verkiezingen in de VS en president Barak Obama heeft er twee ambtstermijnen opzitten, dus komt er een nieuwe president. Donald is kandidaat voor de republikeinen en hij gaat aan kop in de peilingen.

Ik heb de man een paar keer aan het woord gezien en vooral gehoord en het eerste wat mij opvalt is dat hij kaal is en dat door een heel vreemdsoortig kapsel probeert te verbergen waardoor het juist extra opvalt. Pas dan valt ook op wat hij zegt, veel intelligents komt er niet uit, hij is het soort politicus, hoewel ik die benaming in zijn geval te flatterend vind, waarvan kiezers zeggen: "Hij seg watofwij denkuh" (sic). Daar hebben we er in Nederland ook één van, maar die sla ik als politicus hoger aan dan Donald. Donald roept de meest onzinnige dingen over natuurlijk buitenlanders, maar ook over vrouwen en de huidige regering. Hij heeft het zo bont gemaakt dat hij zelfs door een invloedrijke conservatieve groepering in de ban is gedaan en bij nader inzien niet mocht spreken op een bijeenkomst van hen. Donald is er het levende bewijs van dat het hebben van veel geld (de man is miljardair) niet automatisch betekent dat je ook een beschaafd en intelligent mens bent. Het feit dat er dus toch veel Amerikanen wat in hem zien is beangstigend te noemen, hoewel ik niet denk dat hij het voor de republikeinen gaat redden. De anderen, met Bush nummer zoveel voorop, steken nu wel heel positief tegen hem af, en de normen en waarden van Het Gezin, wat voor de conservatieven zo belangrijk is, zet hem ook niet in het mooiste licht, 3 huwelijken met uit ieder huwelijk kinderen, in totaal 5.

Aan de democratische kant is daar Hillary Clinton, voormalig minister van Buitenlandse Zaken en voormalig First Lady, want vrouw van, nog steeds. Politiek is op haar ook van alles aan te merken, maar dat moet ik vooral aan de mensen over laten die er echt verstand van hebben. Ik weet wel van een leuke anekdote; samen met haar man Bill gaf ze in 1992 een interview op TV, Bill was in de race voor het presidentschap en er werd een kwestie aangesneden over Gennifer Flowers een model die claimde al 12 jaar een affaire te hebben met Bill. Later bleek dat waar te zijn, maar in dat bewuste interview werd dat vanzelfsprekend ontkent. Hillary sprak: "Luister, ik zit hier niet als een soort Tammy Wynette-stand-by-your-man-huisvrouwtje, ik zit hier omdat ik hem respecteer van hem hou en in hem geloof".

In Tennessee ontstak Tammy Wynette, God hebbe haar ziel, in blinde woede en met haar heel het redneck zuiden van Amerika. Er werden excuses geëist en Hillary zei later dat het niet de bedoeling was om mevrouw Wynette te schofferen, en het liep met een sisser af. Zoals we allemaal weten werd Bill tot president gekozen, de toegestane twee termijnen zelfs. En toen was daar ineens Monica Lewinsky, de stagiaire, die vanaf november 1995 tot maart 1997 zo af en toen eens een sigaartje met de president, euh, 'rookte'. En wie bleef als een Tammy Wynette-stand-by-your-man-huisvrouwtje bij haar man Bill, want ja 'after all he's just a man'? Juist, onze Hillary, dat ontplofte toen dus mooi in haar gezicht.

Ach de presidentsverkiezingen zijn nog ver weg, dus kunnen we, met name van Donald, nog veel kermis verwachten, daar zijn de Amerikanen erg goed in.

Tammy Wynette - Stand By Your Man

Sometimes it's hard to be a woman

Giving all your love to just one man

You'll have bad times, and he'll have good times

Doin' things that you don't understand

But if you love him, you'll forgive him

Even though he's hard to understand

And if you love him, oh be proud of him

'Cause after all he's just a man.

Stand by your man, give him two arms to cling to

And something warm to come to

When nights are cold and lonely.

Stand by your man, and show the world you love him

Keep giving all the love you can.

Stand by your man.

Stand by your man, and show the world you love him

Keep giving all the love you can.

Stand by your man.

Donald Trump

Hillary Clinton

Nutteloze weetjes

The London Stone (Cannonstreet 111) was uit historisch oogpunt ooit
iets belangrijks, maar hij is zo oud dat niemand meer weet waarom.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De Canadese Peter McCathie is uniek te noemen. Toen hij 14 was werd
hij door de bliksem getroffen, later is zijn dochter óók door de bliksem
getroffen. Afgelopen juli speelde hij mee in de lotto en won de jackpot
van $1 miljoen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Haar 'wordt' niet echt grijs. De haarzakjes geven kleur af, maar door de
jaren heen stoppen de individuele haarzakjes met het produceren van
pigment, en de volgende haar die komt is dan grijs en uiteindelijk wit.
Niemand weet waarom het gebeurt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jack Nicholson groeide op denkend dat zijn oma zijn moeder was en zijn
moeder z'n zus. Ze hebben het hem nooit verteld, en namen hun geheim
mee het graf in. Op zijn 37e kwam hij er alsnog achter toen een journalist,
die een stuk over hem schreef en klaarblijkelijk goede research had gedaan,
het hem vertelde.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ieder jaar worden er ongeveer 4.68 miljoen bomen gebruikt om
telefoonboeken te maken. Bijna 2/3 daarvan worden ongebruikt weggegooid.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Van spanning kun je obsessief gaan schoonmaken. Studies hebben
aangetoond dat in tijden van stress of onzekerheid mensen soms repetitief
gedrag gaan vertonen, zoals schoonmaken of nagels bijten, omdat het een
soort van controle creëert.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Chemotherapie is een bijproduct van mosterdgas wat werd gebruikt
in de Eerste Wereldoorlog.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1999 heeft Disney 3.4 miljoen stuks van de film "The Rescuers" (1977)
terug geroepen, omdat er een halve seconde lang een vrouw in te zien was
met ontbloot bovenlijf. Dit is de enige seksueel getinte beschuldiging die
Disney erkent.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1862 heeft Abraham Lincoln nee gezegd op het plan om olifanten
uit te zetten in de Verenigde Staten.