Verwarrender kunnen we het niet maken

Tijd om de huur over te maken. De huur is eigenlijk de enige vaste last die ik niet automatisch laat plaatsvinden, iets met gedoe in het verleden met de woningstichting, maar evenzogoed ook mijn recht op de keuze dat niet te willen. Dus ik gisteren via 'Mijn ING' dat doen wat ik al jaren doe en dan plotseling deze mededeling die op popt:

Dan krijg ik vrees. Vooral dat uitroepteken in een oranje gevarendriehoekje doet het 'm. Wat de neuk? Heel secuur het rekeningnummer bekeken, de officiële naam gebruikt die op de rekening staat, maar niks hoor, steeds deze verontrustende mededeling.

Dan maar even de chat aangegaan met een medewerker, die het heel goed vond dat ik hen hiervan op de hoogte stelde, zo zei hij. Hij vroeg vervolgens of de woningstichting in mijn adresboek van ING stond. Euh, ja al jaren. Nou, dan kon het wel eens zo zijn dat niet de exact juiste benaming daarin stond. Nee, dat klopte, maar dat ging tot vorige maand goed, maar ook nu met de precieze benaming kwam dit pop-upje. Het antwoord daarop was even simpel als verrassend, gewoon op volgende klikken dan kunt u de betaling doen, hoor. Dus ik moest deze verontrustende mededeling negeren, met gevarendriehoekje en al, alsof het er niet stond en nooit gestaan heeft. Wow, gewoon wow, ik heb het gedaan, op zijn aanraden en in de hoop dat het goed gaat. Mocht ik binnenkort uit huis worden gezet omdat ik de huur niet betaald zou hebben: Dat is dan niet waar!!!! Sander van ING zei dat het goed was zo!!! Gevarendriehoekjes die op-poppen maar geen gevaar aankondigen, it's the world gone mad.

Herinnert U zich deze nog? #130

BABE

"PLEASE ME PLEASE DO"

1979

Aantal weken : 7

Hoogste positie: 24

Hans van Hemert's Luv' had zo'n succes dat Peter Koelewijn dacht: 'Maar dat kan ik ook',  en hij formeerde de groep Babe, bestaande uit v.l.n.r op het hoesje Monique Hagemeyer, Gemma van Eck en Rita van Rooy. Anders dan bij Luv' was er bij Babe een duidelijke leadzangeres, Gemma, ondersteund in de refreintjes door de andere dames. "Please Me Please Do" is de eerste single. Ik moet in het clipje erg lachen om de wijze waarop Monique en Rita choreograferen, zulks wordt in het Duits zo heel mooi omschreven als met 'raumgreifende Schritte'. 

Het had niet veel gescheeld of Babe was al vrij snel opgehouden te bestaan, vanwege de wijze waarop de moeder van Gemma zich meende te moeten bemoeien met het e.e.a.. Zij kocht haar kleding in de betere zaken van Den Haag, en ging mee met de meisjes die voor de eerste keer op zoek gingen naar bühnekleding. De zaken van moeder van Eck hadden natuurlijk niet de kleding die voor een popgroep geschikt was, daarom had Peter zijn secretaresse ook meegestuurd. Die belde Peter al heel snel op met de mededeling dat er gauw iets moest gebeuren want er dreigde revolutie in de gelederen. De mondaine zaken waren al vervelend, maar de oude mevrouw van Eck vertelde aan de verkoopster dat ze iets leuks zochten voor Gemma en haar danseresjes. Monique en Rita waren in alle staten terwijl Gemma het eigenlijk heel gewoon vond. Peter zorgde ervoor dat mama van Eck zich in het vervolg nergens meer mee bemoeide. 

Monique had het na één jaar wel gezien en werd vervangen door Margot van der Ven. Alle singles die Babe uitbrengt worden hits, maar ze tikken maar één keer net de top 10 aan met het liedje "The Kiss" in 1980. In datzelfde jaar doen ze mee aan een songfestival in Korea en in 1981 zijn ze samen met Wim Hogenkamp en Margriet Eshuijs de Nederlandse vertegenwoordiging op het Knokke festival. Gemma stapt in 1982 uit de groep en wordt opgevolgd door Marga Bult die de rol van leadzangeres overneemt. De hits blijven komen en in 1983 zijn ze zelfs in de race om voor Luxemburg naar het songfestival te gaan met het liedje "Boomerang", maar het is uiteindelijk Corinne Hermès die voor dat land gaat en het festival ook wint met "Si La Vie Est Cadeau". 

In 1986 stopt Babe ermee. Marga gaat uiteindelijk voor Nederland in 1987 alsnog naar het songfestival en behaalt er een mooie 5e plaats met het door Peter Koelewijn geschreven "Rechtop In De Wind". Gemma heeft na Babe gewerkt als solozangeres en speelde in musicals. Ook trad ze drie jaar op met Toon Hermans. Bij gelegenheid wil de groep in de vorm van Marga, Rita en Margot nog wel eens optreden. 

Haarzaken

Adviseurs van Donald Trump hadden hem geadviseerd vanwege de dramatische schietpartij In Pittsburgh zijn speech voor de Future Farmers of America te skippen. Dat was hij niet van plan, zo twitterde hij. Als hij al had getwijfeld om er te spreken, zou dat komen doordat hij gedwongen was te stoppen om met reporters over de aanslag te praten in de regen waardoor zijn haar nat was geworden en hij daardoor een, naar eigen zeggen, slechte haardag had. Serieus? Is overgekamd, en in zijn geval gelig geverfd, haar niet gewoon al de definitie van slecht haarmanagement?

Hij deelde het de toehoorders ook direct mee, toen hij bij de FFA achter de microfoon plaats nam, dat hij niet zijn netjes gecoiffeerde zelf was. De tut. Ik denk meteen terug aan onze voormalige vorstin Beatrix, die in 1999 bij een bezoek aan slachtoffers van een orkaan op Curaçao werd verrast door een enorme golf zeewater en vervolgens doorweekt en met een totaal verwoest kapsel gewoon doorging met waarvoor ze was gekomen, mensen troosten.

Week 43 2018; Wat een week!

Zondagochtend werd de politie in Capelle aan den IJssel gealarmeerd door een flatbewoonster bij wie een onbekende man op het balkon stond die naar binnen wilde. Hij zei dat hij op de vlucht was omdat hij met een vuurwapen zou zijn bedreigd. Dit bleek niet geheel conform de waarheid, hij was wel op de vlucht, maar vanwege het feit dat de vriend van een andere bewoonster uit de flat die met deze man vreemd ging eerder thuis kwam dan verwacht. De man vluchtte het balkon op en klom, om niet gesnapt te worden naar verschillende andere balkons.

Voorafgaand aan het staatsbezoek aan Groot Brittannië had Willem-Alexander een gesprek met de Britse media ten paleize. Daarin zei hij het vertrek van Groot Brittannië uit de Europese Unie te betreuren en zich zorgen te maken over de gevolgen voor de handel tussen Nederland en Groot Brittannië. Hij verwoordde slechts het standpunt van de regering. Voor de Britten was dit echter verrassend en ongebruikelijk. Volgens één van haar biografen heeft koningin Elizabeth in 66 jaar in het openbaar nog nooit iets gezegd dat het herinneren waard is.

Deze week kwam naar voren dat Nederlanders op Europees niveau de meeste tijd zitten per dag, wel acht en een half uur. En dat is helemaal niet zo gezond. Vier uur zitten per dag wordt aanbevolen.

"De slechtste doofpotactie in de geschiedenis van doofpotacties", noemde Donald Trump de manier waarop Saoedi-Arabië omgaat met de door hen georkestreerde moord op Jamal Khashoggi. En ik had nooit gedacht dat ik deze woorden ooit zou zeggen: Ik ben het eens met Donald Trump. Ja, ik schrik er zelf ook van. Dat de man zelf van doofpotacties aan elkaar hangt laten we voor nu maar even buiten beschouwing.

Er is een partij vervalste medicijnen voor beenmergkanker in omloop gebracht. Naast Duitsland, waar men de vervalsing ontdekte, is een deel van de medicijnen ook in Nederland terechtgekomen. Apothekers zullen contact opnemen met de patiënten die het middel hebben ontvangen. Het is toch schandalig dat er mensen zijn die dit willens en wetens doen!?

Totaal verbouwereerd heb ik het nieuws tot me genomen van de failliete ziekenhuizen. Met letterlijk open mond vernam ik dat, alsof het een beëindiging van een kraakactie betrof, het Slotervaartziekenhuis vrijdagmiddag om vijftien punt nulnul uur leeg moest zijn. Patiënten dienden in allerijl te worden herplaatst of werden gewoon naar huis gestuurd. Minister Bruins (VVD vanzelfsprekend) kon het heel goed voor zichzelf verantwoorden dat we in ons land hier op deze wijze mee omgaan. Tja, omvallende banken daarentegen..... Intussen van mijn kant niets dan bewondering voor het personeel en hun niet aflatende inspanningen in deze trieste situatie.

De wintertijd is weer ingegaan, de benaming is nogal verwarrend, want de zogenaamde 'wintertijd' is eigenlijk onze reguliere tijd. In Europa wil men ermee stoppen, en hoewel het mij persoonlijk de pis niet lauw maakt, zijn er volgens onderzoekers veel mensen die volledig van slag zijn als de klok een uur voor- of, zoals nu, achteruit gaat. Daarom zullen de Europese landen in maart volgend jaar kenbaar moeten maken of ze de zomer- of de wintertijd zullen handhaven. Voor de hand ligt natuurlijk om de wintertijd (de reguliere tijd) te kiezen, voornamelijk ook omdat als er voor de zomertijd wordt gegaan het 's winters pas om 10.00 uur 's morgens licht is, en dat schijnt voor het hele bioritme niet aan te raden te zijn.

Tegeltjeswijsheid 297

Koel helder water

Vorige week woensdag liep ik aan het begin van de avond van het metrostation naar huis en zag dat er nog mannen bezig waren met de al maanden aan de gang zijnde werkzaamheden in de straat. Dat is vrij opmerkelijk op dat tijdstip, ik kwam halverwege een buurman tegen en liep met hem op. "Ze hebben er zin in" zei ik doelend op de ongewone activiteit. "Ze moeten wel" was het antwoord, "Ze hebben tijdens de graafwerkzaamheden de hoofdwaterleiding geraakt, we hebben zonder water gezeten".

Resumeert u even mee? Bij de werkzaamheden aan de bergingen vorig jaar is er door mijn gasleiding heen geboord, enige tijd terug is tijdens het graven de telefoon- en computerkabel geraakt en nu weer de hoofdwaterleiding. Iets vertelt me dat er op toegezien wordt dat degene die de werkzaamheden het goedkoopst aanbiedt zonder al te veel omhaal de klus krijgt, en dat dit soort ongelukjes op de koop toe worden genomen.

Ik was die dag niet thuis dus heb er niets van gemerkt. Gisteren lag er een brief in de bus dat de woningcorporatie, bij wie naar eigen zeggen veiligheid bovenaan de agenda staat, preventief monsters van het water hebben laten nemen, waarna een laboratorium de kwaliteit ervan heeft onderzocht. Een gedeelte van de bewoners kreeg uit voorzorg het advies om water eerst te koken alvorens het voor consumptie te gebruiken. Voor de overig bewoners was er op dat moment geen directe aanleiding om dat advies ook te krijgen. Daar hoorde ik bij, de watertoevoer naar mijn woning was slechts voor een korte tijd gestagneerd.

Intussen is vast komen te stellen dat de e.coli-bacterie niet in de watermonsters aanwezig is. Nou dat is dan fijn om te weten, echter is er wel een geringe verhoogde concentratie van bacteriën van de coligroep aangetoond. Dit betekent niet dat er schadelijke bacteriën in het water zitten, maar het kan ook niet volledig worden uitgesloten. Vandaar dat vandaag de leidingen worden gespoeld, waarna er opnieuw monsters van worden genomen, om er zeker van te zijn dat het water weer helemaal schoon is. Het advies is om het water voor consumptie, tot alles weer in orde is, te koken.

Ik drink hooguit één glaasje water per dag, voor de rest gebruik ik het om thee, koffie of eten te bereiden en dan wordt het vanzelf gekookt. Maar volgens mij kosten die herstelwerkzaamheden van alles wat fout gaat ook steeds geld, wat misschien uitgespaard had kunnen worden door met een iets ervarener bedrijf in zee te gaan.

Toen was geluk ... #20

Folders ik ben er gek op, als kind al vond ik de catalogus van Wehkamp het summum, of de speelgoedfolders die ieder jaar voor St. Nicolaas in de bus vielen met die van het Haagse speelgoedeldorado Van Nunen Boes uit de binnenstad op eenzame hoogte. Ieder jaar vroeg ik het kinderdrumstel wat erin stond, maar ik kreeg dat gek genoeg nooit. De schatkamer van St. Nicolaas, zoals de sintfolder van Vroom & Dreesmann werd genoemd was een goede tweede. Dat warenhuis had het hele jaar door mooie folders, kijk maar eens naar enkele pagina's uit de najaarsfolder van 1968. Daaruit leren we dat de kleur oranje voor huisraad ten onrechte wordt toegeschreven aan de jaren 70, en dat je niet naar Taiwan hoefde om Taiwanese beelden te kopen, die kocht het warenhuis gewoon voor u in.

Een hommage aan Robert Long

De aanloop naar de voorstelling 'Een Hommage Aan Robert Long', liep wat rommelig. De kaartjes zijn in twee etappes besteld, zodat Pieter en Remco aan de ene kant en ik aan de ander kant van de rij zaten. Op rij twee, dat dan weer wel. Omdat we de kaartjes enige tijd geleden al hadden besteld was het Remco enigszins door het hoofd geschoten, en in de uitvaartbranche werkend zoals hij is een planning toch al moeilijk te maken, zodat Pieter en ik rustiek konden genieten van een klein diner voorafgaand aan de voorstelling, en Remco met vliegende vaart precies op tijd kon zijn voor de aanvang. Bijzonder was wel dat op de uitvaart een lied van Gerard Cox ten gehore werd gebracht, en Gerard samen met Richard Groenendijk de eerste waren die het toneel betraden om de avond te openen.

Robert Long, zanger, componist en een taalkunstenaar van het hoogste niveau, die tot tranen toe kon ontroeren maar ook heel trefzeker in zijn teksten zaken zonder omhaal kon blootleggen betreffende de heersende moraal in de maatschappij, (homo)seksualiteit en geloof, vaak heel direct maar ook met een ironische knipoog om de belachelijkheid ervan te onderstrepen. Twaalf jaar geleden is hij overleden op de veel te jonge leeftijd van 63 jaar. Dit jaar zou hij 75 jaar geworden zijn en daarom deze voorstelling die twee keer gespeeld werd, op Robert's geboortedag 22 oktober en vanwege de grote belangstelling de dag erna nogmaals.

Het voltallige Metropole Orkest was op het toneel neergestreken en een keur van artiesten verleende hun medewerking om op hun eigen manier de weergaloze nummers van Robert ten gehore te brengen. Door de onhandige manier van kaartjes bestellen was ik gesitueerd naast één van de samenstellers van het repertoire dat ten tonele werd gebracht. Hij vertrouwde me toe dat het een aanvulling was op de drie eerdere voorstellingen met liedjes van Robert. Toen de pauze kwam wilde hij graag weten wat ik tot nog toe van de keuze vond. Die was geweldig goed, al kun je uit Robert's omvangrijke repertoire van liedjes die hij voor zichzelf en anderen heeft geschreven niet snel een faux pas maken.

Jenny Arean, Karin Bloemen, Joke Bruijs, Tommie Christiaan, Jan Dulles, Roberto de Groot, Julia Herfst, Wil van der Meer, Sjors van der Panne, Maaike Widdershoven en de voornoemde Richard Groenendijk en Gerard Cox zongen met de prachtige arrangementen van het Metropole Orkest 22 liedjes uit Robert's repertoire. Joke zong een ontroerende melancholieke versie van 'Ach Liefde', Tommie, Sjors en Jan hadden duidelijk schik met het liedje 'Toe Maar Jongens', Karin nam ons mee in het verdrietige verhaal van 'Jos', en hoe verrassend en confronterend actueel het nummer 'Settela' is werd duidelijk door de indringende versie van Maaike. 'Vanmorgen Vloog Ze Nog', 'Flink Zijn' en 'Klaverliefde' kwamen ook voorbij. Maaike, Julia, Wil en Roberto zongen voor de pauze het hilarische 'Jezus Redt' , en zij zullen met z'n vieren vanaf februari door het land gaan met de voorstelling 'De Dag Dat Ik Robert Long Ontmoette'. Pieter, Remco en ik hebben direct besloten dat we daar heen willen. Ze komen niet in mijn regio maar wel in Rijswijk het domicilie van hen.

Je zou denken dat voor zo'n prachtige muzikale avond met muziek van een grootmeester als Robert Long, de omroepen zich zouden verdringen voor uitzending bij hen, maar niets is minder waar. Een duidelijk en terecht geïrriteerde Gerard Cox zei hierover dat er totaal geen belangstelling voor was om dit unieke evenement uit te zenden. Ik zal mijn mantra nog maar eens herhalen: wij zijn in Nederland niet zo heel zuinig, laat staan trots op ons culturele erfgoed. In ieder ander land zou het werk van Robert Long, gelijk een Frank Sinatra of Charles Aznavour tot in lengte van dagen van generatie op generatie worden overgebracht, zo niet hier. Zelfs in 'Het Groot Nederlands Songbook' van 'De Wereld Draait Door' is Robert Long niet één keer genoemd. Ik vind dat schandelijk. En ja, er is wel degelijk vraag naar, beide avonden was het Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam volledig uitverkocht.

Wat hebben wij en de andere gelukkigen die erbij waren een fantastische memorabele avond gehad.

In Memoriam: Hamoudi al-Mutairi

Toen ik het verhaal van Hamoudi al-Mutairi las moest ik huilen. Huilen om wat hem is overkomen, om het volledige onbegrip van mijn kant, om de intens diepe haat ten opzicht van hem welke ik niet kan plaatsen en de machteloosheid die me overviel.

Hamoudi was een 14 jaar oude Iraakse jongen en hij genoot populariteit op Instagram. Het kan zijn dat dat ermee te maken heeft, want in minder dan een maand tijd zijn vier Iraakse vrouwen vermoord die werkten in de beauty industrie en/of actief waren op sociale media. Hamoudi is in Baghdad, vlak bij zijn huis, op straat aangevallen door een aantal mannen die hem er 'gay' uit vonden zien en hem letterlijk hebben afgeslacht, er is geen ander woord voor te vinden. Zij staken hem met messen in zijn buik. Eén van de aanvallers heeft het hele gebeuren op camera vastgelegd en het gedeeld op sociale media (ik heb die opname niet gezien, de beschrijving ervan alleen al zit nu dagenlang in mijn hoofd).

Een stem van de aanvallers stelt hem vragen, waaronder: 'Wie is je vriendje?' Hamoudi lijkt in shock te zijn, vraagt waar al dat bloed vandaan komt en wat er uit zijn maag komt. Degene die het filmt antwoordt lachend: 'Je ingewanden'. Hamoudi smeekt om hem naar het ziekenhuis te brengen. Zijn laatste woorden voor hij sterft zijn: 'Waar is mijn moeder?'

Machteloos over zoveel blinde haat, ik zei het al, wat kunnen we daar toch aan doen? Een jongen van 14 en ook de dames voor hem vermoord en waarom? Ik begreep zelfs dat er een Nederlands-Irakees model is hier in Nederland die ook wordt bedreigd en tevens zijn familie in Irak.

Daarom dit kleine in memoriam voor Hamoudi, het is voor nu het enige wat ik kan doen, zijn afschuwelijke lot doorvertellen.

Hamoudi al-Mutairi

Blame it on the boogie

Afgelopen zaterdag was het weer tijd voor het theater. De voorstelling van de theatergroep Jeans was in Capelle neergestreken in het Isala Theater met een nieuwe show onder de titel "Blame It On The Boogie". Het was leuk om de bekende gezichten van de groep weer te zien, daar waar het in den beginne van Jeans, ergens in de jaren 80, de bedoeling was dat de cast wisselde, is deze de laatste jaren vrij constant. Acht jonge mensen die daardoor vanzelfsprekend heel goed op elkaar zijn ingespeeld. Myrthe Bijlsma, Kirsten Fennis. Sarah van der Meer, Rowan Smit, Xander Venema, Max van Waard, Velorisa Yorks en Robbert Zwols lieten zien en horen dat ze hun mannetje en vrouwtje staan in diverse muziekstijlen vanaf de jaren 50 tot nu.

Jacksons, Prince, Streisand, Cocker, maar ook Nederlands en zelfs Spaans kwamen voorbij, en sinds Willem Nijholt het ons heeft verteld let ik er altijd op; alles werd heel duidelijk en verstaanbaar gezongen, 'elke gezongen zin begint bij het eerste woord', weet ik van Willem, en dat was zo. Grappig in deze is dat het voorstellen van de band (Harmen Leurink, Will Nuruwe, Remco van der Sluis en Hans Voerman) en elkaar aan het publiek alsmede het enthousiasmeren van het publiek wel onverstaanbaar was. Er werd zuiver gezongen en je merkt dat de cast het erg naar hun zin heeft met elkaar. De aankleding was, zoals ik het altijd noem, volgens het 'Boney M.-principe', allemaal hetzelfde maar met variaties op het thema.

In de aankondiging stond dat Jeans een nieuwe weg is ingeslagen met verhipping in setting, muziek en choreografie. Dat klopt, het is net even anders dan voorgaande jaren. De focus ligt meer op de zangkunsten van de cast, veel meer vocale harmonieën en samenzang, de staging is ook wat volwassener geworden. Het is eigenlijk meer een concert dan een theaterproductie. Daar is niets mis mee, maar het blokje 'jolijt' waar de zangers en zangeressen zichzelf en anderen even wat minder serieus namen wat er tot dit jaar in heeft gezeten is nu verdwenen. Dat is waarschijnlijk een bewuste keuze geweest in de omslag naar verhipping, maar wat mij betreft had dat onderdeel best bewaard kunnen blijven. Dit gezegd hebbende blijft Jeans een geweldige show met acht fantastische talenten die solo en met elkaar laten zien dat ze met recht thuishoren op de Nederlandse podia.

week 42 2018; Wat een week!

Ik vind het hilarisch als iets wordt gezegd wat niet ironisch is bedoeld, maar het wel is. Frank Lammers heeft de taken als regisseur overgenomen van Job Gosschalk voor de musical "All Stars". Job heeft, zoals bekend, al zijn werkzaamheden moeten neerleggen omdat naar voren is gekomen dat hij tijdens castings zich ongepast gedroeg ten opzichte van jonge acteurs. In een interview vertelde Frank dat het lastig was omdat er al zaken waren besloten. 'Ik moest wel de meisjes nog casten, Job had de jongens al gedaan'.

Medewerkers van de groenvoorziening in Capelle aan den IJssel hoorden gesis uit een vuilniszak komen. Er bleek een anderhalve meter lange tijgerpython in te zitten. De gealarmeerde dierenambulance heeft het dier opgevangen. Punt één, je dumpt geen dieren langs de weg en punt twee, een gevaarlijk dier als een tijgerpython kan in nood aanvallen. Daarnaast kun je de reptielenopvang verwittigen als je de slang niet meer wilt. Ik begreep dat voor het houden van deze slang een vergunning nodig is, en met een aan zekerheid grenzende veronderstelling vermoed ik dat de eigenaar die niet had. Ik hoop dat de eigenaar alsnog wordt opgespoord.

De afschaffing van de dividendbelasting gaat niet door. Joh?! Er was juist zoveel animo voor. Nou, dan zou die twee miljard mooi geïnvesteerd kunnen worden voor het klimaat, de zorg of het onderwijs. Maar nee, het kabinet is wel erg voor het klimaat, maar dan voor het vestigingsklimaat. Het bedrag zullen zij dus volledig gaan besteden aan het bedrijfsleven.

De tijdelijke halloweenattractie "Devil's Church" in avonturenpark Hellendoorn is er voor het derde jaar, maar eerst nu hebben gristenen er problemen mee, ze zien het als een open uitnodiging aan de duivel. Er was scherpe kritiek en ook werd de woordvoerder van het park aangevallen in de berichten dat hij zou 'branden in de hel als hij het evenement niet zou afgelasten'. Hoe weten de gristenen dat zo zeker? Zulks beslist toch alleen God? Maar goed, er is besloten de attractie een andere naam te geven: 'Terror Temple'. Ik vind het wel tijd worden voor een jaarlijks terugkerende 'halloweendiscussie'.

Ik ben er erg voor om het kind in jezelf te bewaren, maar je kunt ook overdrijven. Uit onderzoek is gebleken dat volwassenen die een financiële beloning in het vooruitzicht wordt gesteld van een paar honderd euro zulks als een belangrijke stimulans zien om te stoppen met roken. Een soort variant van als je je groente opeet krijg je een toetje anders niet. Kan het infantieler? Intussen heb ik nog nooit gerookt, ik ben benieuwd wat ik op mijn bankrekening bijgeschreven zal zien.

Over kinderachtigheid gesproken, het calimerocomplex van DENK in het algemeen en die van Farid Azarkan in het bijzonder neemt belachelijke vormen aan. Presentatrice Eva Jinek heeft deze week de Sonja Barend Award gewonnen, een vakprijs die jaarlijks wordt uitgereikt voor het beste tv-interview. Eva kreeg deze prijs voor een interview met een enigszins onhandelbare Farid. Nu vindt de zich immer chronisch achtergesteld voelende Farid dat hij óók recht heeft op die prijs. Zou ie een lolly en een kleurplaat ook goed vinden?

Oud-premier Wim Kok is zaterdag 20 oktober overleden op de leeftijd van 80 jaar. Van 1994 tot 2002 was hij premier. Maar al in 1961 begon zijn publieke loopbaan in het vakbondswezen. In 1986 werd hij verkozen tot lid van de Tweede Kamer voor de Partij van de Arbeid. Ik ben met hem opgegroeid in de verschillende rollen die hij heeft gehad. Veel sterkte voor zijn familie, vrienden en bekenden.

Wim Kok.

1966

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug te luisteren is. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost.

De jaren zestig begonnen eigenlijk pas in 1966, daar bedoel ik mee dat alle nostalgie en heimee die we naar die jaren hebben veelal zijn gestoeld op wat er vanaf dat jaar gebeurde in de maatschappij, het gevoel dat het allemaal anders moest en vooral ook anders kon. Tussen 1960 en 1970 zien we de grootste groei van lonen ooit. Die snelle stijging van de brutolonen komt o.a. vanwege de koppeling van lonen aan de kosten van het levensonderhoud waardoor ook jongeren steeds meer te besteden kregen en ook steeds meer van zich lieten horen. Liepen de jaren 50 met de bange jaren 40-45 nog in het geheugen door tot ongeveer 1965, het gevoel van vrijheid, love, peace en happiness begon in 1966 met het jaar erna de wereldwijde ‘Summer Of Love’. Met een bloem in hun haar het vredesteken makend gingen de hippies slapen op de dam. De musical “Hair” liet middels geweldige muziek zien en horen dat liefde het antwoord is tegen oorlog, met name die in Vietnam. Teenagers hadden een belangrijke stem in het geheel gekregen, dat hoor je in de muziek uit die tijd. De gevestigde orde moest eens flink worden opgeschud. Dat jaren 60 gevoel duurde zo ongeveer tot 1974/75.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat op politiek vlak ook het een en ander gebeurde. Onder leiding van Hans van Mierlo, journalist bij het Algemeen Handelsblad en diens collega en tevens oud VVD’er Hans Gruijters wordt er in 1966 een soort kiezersonderzoek gehouden middels een appèl van acht kantjes waarin ze kond doen van het feit dat volgens hen de democratie wel enige hervormingen kan gebruiken, want, zo staat te lezen in het appèl, “Wij zijn van mening dat ons staatsbestel bedroevend functioneert. Het politieke spel moet nog steeds worden gespeeld volgens regels die dateren uit de vorige eeuw."

Ze hadden de tijd mee, de reacties zijn overweldigend en in een persconferentie presenteert een groep van 36 mensen de nieuwe partij: Democraten ’66. In het welbekende campagnefilmpje van januari 1967 doet Hans van Mierlo iets vernieuwends, hij spreekt lopend door de straten van Amsterdam de kiezer rechtstreeks aan. Het heeft succes, bij de eerste Tweede Kamerverkiezingen waar D66 aan meedoet, in februari 1967, haalt de partij zeven zetels. Even leek het erop dat de partij in 1973 al gedoemd was zichzelf op te heffen, maar ternauwernood gaat de partij door en is er, al die jaren jojoënd in zetelaantallen, nog steeds. Markante leden als o.a. de voornoemde Hans van Mierlo, Jan Terlouw, Thom de Graaf, Boris Dittrich (die overigens te kennen heeft gegeven weer terug te willen keren in de politiek), Pia Dijkstra, de betreurde Els Borst, Boris van der Ham en Alexander Pechtold zijn namen die in het collectieve geheugen zijn verankerd.

Sinds 9 oktober j.l. is, na het opstappen van Alexander Pechtold als fractievoorzitter, de 31 jarige Rob Jetten verkozen tot zijn opvolger. Zijn, wat de politiek gezien, jonge leeftijd deed bij velen opzien baren, terwijl ik persoonlijk denk, en het ook in de geest van de partij vind liggen, dat het heel goed is om juist in deze tijd een ook qua leeftijd gemêleerd gezelschap in de Tweede Kamer te hebben. Daarnaast is Rob gay, maar dat vind ik eigenlijk en beetje een non-issue, hoewel ik moet toegeven dat ik het wel mooi en goed vind dat lhbt’ers zich in het politieke spectrum bevinden. En het moet gezegd dat dat bij D66 al decennialang totaal geen punt van discussie is.

Zolang het om de kwaliteiten van de persoon gaat en niet om diens sekse of geaardheid is het wat mij betreft prima. Ik ben daarom allergisch voor bijvoorbeeld een stelling dat er een quota aan vrouwen op belangrijke posities moet zijn, ook als een mannelijke kandidaat eigenlijk geschikter wordt bevonden. Positieve discriminatie wordt het genoemd, in mijn ogen een contradictio in terminis. Daarnaast is in Nederland, in vergelijking met andere Europese landen, merendeel van de vrouwen helemaal niet zo carrièregericht. Drie dagen werken vinden ze vaak voldoende omdat ze ook voorleesmoeder willen zijn en tijd willen hebben voor hun eigen ikje. Maar dat is een andere discussie. Rob Jetten dus, leuke kerel, een frisse wind misschien, we gaan het meemaken. Ik hoop alleen dat hij de mediatrainingen die hij gevolgd heeft niet steeds letterlijk in de praktijk blijft brengen. Nieuwigheid zullen we maar zeggen.

Ook in de gemeentepolitiek blaast D66 hun deuntje mee, zo zijn er bijna 25 burgemeesters in Nederland van D66. In alle gemeenteraden waar “Uit De Kast” wordt uitgezonden, Capelle aan den IJssel, Zuidplas, Schiedam en Krimpen aan den IJssel, is D66 vertegenwoordigd, en bij die laatste gemeente hebben zij er mede voor gezorgd dat op de coming out dag 11 oktober voor de eerste keer de regenboogvlag wapperde bij het raadshuis.

52 jaar na oprichting kun je stellen dat D66 zich met vallen en opstaan een plaats heeft veroverd in het Nederlandse politieke landschap. Of ze altijd voluit hun belangrijke idealen, of zoals ze die zelf noemen, hun ‘kroonjuwelen’, voor de volle honderd procent kunnen waarmaken, is bijna niet haalbaar in een land waar compromissen sluiten op politiek niveau nu eenmaal een noodzaak is. Maar het huwelijk voor mensen van gelijk geslacht en de euthanasiewetgeving daar hebben zij mede voor gestreden en daar kunnen ze trots op zijn. Of regeren in een coalitie waarin ook VVD, en het uiterst vloeibare CDA zich bevinden een verstandige keuze was durf ik te betwijfelen. De toekomst zal dat uitwijzen.

Het jaren 60 gevoel tijdens de oprichting van D66 waarin in het appèl gewag werd gemaakt over de ‘hachelijkheid aangaande sommige verschijnselen in onze parlementaire democratie’ lijkt ineens niet zo heel lang geleden, en zelfs over vandaag de dag te kunnen gaan als je zo eens bekijkt wat er nu allemaal gebeurt. Hé Rob Jetten, misschien tijd voor een nieuw appèl?

Alle maatschappelijke veranderingen in de jaren 60 werden natuurlijk gelardeerd met muziek, en als je het mij vraagt hele goede muziek. Het zijn dan ook de liedjes die de weemoed en de nostalgie naar die tijd versterken. Het kan dan ook geen toeval zijn dat één van de nummers die je meteen in de eerste zin al terugbrengt naar de swinging sixties uit 1966 komt. “Hot town summer in the city” van Lovin’ Spoonful.

Rob Jetten.

Toen was geluk ... #19

Nu ik deze week zo bezig ben met mijn muziekcollectie van WMP naar MusicBee, moest ik denken aan kerst 1977 toen ik van mijn ouders een radiocassetterecorder kreeg en een aantal cassettebandjes. Op aanraden van een familielid ging ik vanaf dat moment iedere vrijdagmiddag na school tussen 16.00 en 18.00 uur luisteren naar de Nationale Hitparade gepresenteerd door Felix Meurders, die draaide de platen helemaal zonder er doorheen te praten, zodat je ze kon opnemen. Later werd dat de zondagavond.

De makkelijkheid waarmee je nu muziek download en in een mum van tijd hele albums in je bezit kunt krijgen, of gewoon muziek kunt streamen staat in schril contrast met hoe het er vroeger aan toe ging. Felix kondigde een plaat aan en het was zaak dat je op tijd inschatte wanneer hij klaar was met praten en de plaat zou starten, dan moest je of de play- en recordknop tegelijk indrukken, of die stonden al klaar, dan diende je de pauzeknop vrij te maken zodat de opname kon beginnen. Vanzelfsprekend natuurlijk ook opletten wanneer de plaat was afgelopen. Het was een tijdrovend werkje, maar o zo leuk om te doen. Je had de hits van het moment direct in je bezit, iets wat voor de jeugd van nu als heel gewoon wordt beschouwd, maar wat voor mij vroeger heel bijzonder was, en ik maar één single per maand kon kopen.

Als het kind van toen was verteld dat ik over zo'n jaar of veertig muziek zou verzamelen op de manier zoals dat nu gaat en de hoeveelheid aan nummers die ik in mijn bezit zou hebben, had ik het zeker niet geloofd.

Muziekb(l)ij

Na mijn blogje enkele dagen geleden over het wel en wee van mijn Windows Media Player, kwam dierbare vriend Chris met iets waarvan ik nog nooit had gehoord: MusicBee, een mediaplayer voor zoals hij het noemde 'groot-muziek-bezitters', zoals ik. Ik ben me eens gaan inlezen en heb het gedownload en werd me pijnlijk bewust dat ik lange tijd een roepende in de woestijn ben geweest, sinds de ongemakken van Windows Media Player zich steeds meer openbaarde.

Het voelde voor mij een walhalla binnen te treden. Na ongeveer een kwartier zaten alle 53325 nummers in de muzikale bij, en bovendien kan ik kiezen uit talloze mogelijkheden om het geluid aan te passen, er kunnen weer foto's van bijvoorbeeld albumhoezen of de artiesten geplaatst worden, dat ging bij WMP ook niet meer. Er kan gekozen worden welke info je wilt weergeven (jaartal, nummer, artiest, etc). Daarnaast kun je uit vele verschillende 'skins' kiezen, ik heb geheel in mijn stijl voor de meest kleurrijke gekozen. En als de muziek speelt kun je het zo zetten dat er foto's en informatie van de desbetreffende artiest wordt weergegeven.

Er is nog zoveel meer mogelijk, maar dat zal ik t.z.t. wel gaan ontdekken, ik voel me nu al als Flipje in Bosbessenland, hoe heb ik ooit zonder MusicBee gekund? Ik ben Chris zeer dankbaar voor deze tip, hij is wat dat betreft mijn steun en toeverlaat waar het computertechniek in de breedste zin van het woord aangaat. Mocht hij zijn huidige maatschappelijk belangrijke functie ooit zat zijn, hij zou zo in de informatietechnologie terecht kunnen.

Meer dan duizend woorden

1963. Barack Obama en zijn moeder met Halloween. 

1912. Eén van de laatst bekende foto's van de Titanic. 

De rups van de hemileucinae vlinder

1914. William Harley en Arthur Davidson. 

2000 voor Christus. Egyptische tandheelkunde. 

Tegeltjeswijsheid 296

Music, music, music

Als autodidactisch computergebruiker zijn er soms zaken die voor mij net zo raadselachtig zijn als het heelal. Sinds een paar maanden is er enig getob met Windows Media Player en ik vermoed dat het met één van de updates van Windows is gestart.

Zoals bekend heb ik al mijn muziek op een externe harde schijf staan, op het moment van schrijven 53325 verschillende nummers. Voorheen, als ik de media player aanzette kon ik naar hartenlust muziek spelen, maar opeens gebeurde het dat de muziek stopte en 'afspelen' plots uit zichzelf op 'synchroniseren' stond. Waarom? Om dit op te lossen kon ik de ene keer gewoon op afspelen klikken, maar een andere keer diende ik de hele computer opnieuw op te starten omdat media player vastliep.
Ook ontdekte ik in media player een soort dubbele lijst. De lijst van mijn externe harde schijf stond er twee maal in, onder 'muziek' in de mediabibiotheek en onder 'E', de naam van mijn externe harde schijf. Vanuit 'E' kan er niet afgespeeld worden, enkel gesynchroniseerd. Maar ik heb nog nooit gesynchroniseerd en ik hoef dat ook niet.

Verwarring alom dus. Afgelopen zaterdag had ik er genoeg van toen het muziek afspelen drie keer achter elkaar was gestopt. Ik besloot media player er af te halen en opnieuw te installeren. Dat was zo gedaan. 'E' wilde per se synchroniseren, vooruit dan maar leef je uit! Nou dat deed 'E', een dag en een nacht is ie bezig geweest en waarvoor? Geen idee. Er stond heel dreigend achter ieder nummer 'wordt van apparaat verwijderd'. Daar word ik niet warm of koud van, want ik heb nog een kopie harde schijf en bovendien alle nummers op cd. En omdat de externe harde schijf niet aan stond terwijl 'E' aan het synchroniseren was kon er wat verwijderen betreft niet veel misgaan. Ik kan nog steeds niet afspelen vanuit 'E', wel nu de synchronisatie voltooid is nummers op mijn computer zetten, zo gaf hij na afloop van de synchronisatie aan. Maar waarom zou ik dat willen? Ik heb die externe harde schijf, die is nu, terwijl ik dit schrijf, alle 53325 nummers weer in de mediabibliotheek aan het opnemen, uit ervaring weet ik dat dit ook enige tijd gaat duren.

Ik ben benieuwd of het ongevraagd stoppen met muziek afspelen hiermee is ondervangen of niet. Niet alle updates zijn verbeteringen, dat wil ik maar eens even gezegd hebben, en 'E' van mijn media player afhalen gaat niet, daar heb ik al naar gekeken. Wel was er ineens een mogelijkheid om de 'synchronisatierelatie te beëindigen', Nou relaties beëindigen heb ik wel enige ervaring mee dus heb ik dat maar aangeklikt. We gaan het meemaken. Al 10565 nummers zijn op dit moment alweer in de mediabibliotheek opgenomen en still counting.

Week 41 2018; Wat een week!

85 jaar is ze geworden, de wereldberoemde Spaanse operazangeres Montserrat Caballé. Ze was al 11 jaar bezig toen ze in 1965 in New York inviel voor Marilyn Horne in "Lucrezia Borgia" en een 25 minuten lange ovatie kreeg. Ze heeft talloze rollen gespeeld en meer dan 250 plaatopnamen gemaakt. In 1987 kreeg ze er vele nieuwe fans bij toen ze samen met Freddie Mercury het lied "Barcelona" opnam. Het werd meteen maar een heel album met duetten. Daarnaast heeft Montserrat de carrière van José Carreras  in de goede richting geduwd door regelmatig met hem te werken.

Het hellende vlak waarop de Verenigde Staten zich sinds de verkiezing van Donald Trump tot president nu bevinden is nog iets schuiner komen te liggen met de benoeming van Brett Kavanaugh tot opperrechter.

Dat baarde wel even opzien, het leeuwenwelpje dat was gevonden in een bench langs een weg in Tienhoven. Over hoe, wat en waarom wordt nog in het duister getast, maar met het welpje gaat het goed. Het was in eerste instantie van streek en angstig, maar na eerst gegromd en geblazen te hebben naar zijn verzorgers, is er al enige gewenning. Hij heeft al samen met hen met een bal gespeeld. Het dier wordt nauwlettend in de gaten gehouden en er wordt gekeken welk voedsel het beste bij hem past in deze fase van zijn leven omdat men niet weet wat hij de eerste maanden te eten heeft gekregen.

De droom voor iedere autoliefhebber in het algemeen en de Volkswagen Kever liefhebber in het bijzonder. In Oregon is een Volkswagen Kever uit 1964 opgedoken met maar 37 kilometer op de teller. Eigenaar Rudy Zvarich reed de auto na aanschaf direct naar een opslagplaats, en daar is de auto nooit meer vandaan gekomen, De ruitenwissers en wieldoppen zitten nog in dozen.

Op Coming Outdag, 11 oktober, is de regenboogvlag voor het eerst gehesen op het raadhuis van het overwegend gristelijke Krimpen aan den IJssel. Burgerraadslid Leon Houtzager van de VVD heeft zich er enorm voor ingezet en is gesprekken aangegaan met alle politieke partijen, belangenorganisaties en de Krimpense kerkgemeenschap. Het werkt natuurlijk ook mee dat het gemeentebestuur bestaat uit VVD, D66, Stem van Krimpen, Leefbaar Krimpen, GroenLinks en Krimpens Belang. Maar desalniettemin is er een fantastisch mooi resultaat geboekt.

Van de drie genomineerde programma's voor de Gouden Televiezier Ring heb ik alleen "De Luizenmoeder" gezien, en vanwege de enorme hit die dit programma was, ging ik er eigenlijk al vanuit dat het een gelopen race was. Wat een ongelooflijk leuke verrassing was het dat Beau van Erven Dorens niet alleen de Zilveren Televiezier Ster voor beste mannelijke tv persoonlijkheid won maar ook de Gouden Ring voor zijn programma "Beau Five Days Inside". Prachtige, eerlijke televisie zoals alleen hij dat kan, en beide prijzen zo verdiend omdat de man ondanks de vele flops toch altijd is doorgegaan met dat waarin hij zelf gelooft.

Het lijkt alsof je een filmplot hoort als je de berichten tot je neemt over wat de Saoedische journalist Jamal Khashoggi is overkomen. Hij is op 2 oktober het Saoedische consulaat in Istanboel binnengegaan en er vervolgens nooit meer uitgekomen. Zijn aanstaande vrouw Hatice heeft buiten tien uur lang op hem gewacht. De vermoedens over wat er gebeurd is lijken onwerkelijk. Ontvoerd? Vermoord? Gemarteld en vervolgens vermoord? In stukken gesneden en zo het consulaat verlaten? Nu blijkt hij zijn smartwatch al die tijd te hebben omgehouden waarmee er geluidsopnames gemaakt zijn die het verhoor, de martelingen en de moord zouden bewijzen. Die opnames zouden zijn doorgestuurd naar zijn telefoon die hij aan Hatice had gegeven. We zullen er in de komende tijd nog genoeg over gaan horen vermoed ik zo.

Leon Houtzager bij de regenboogvlag in Krimpen aan den IJssel.

Het gevonden leeuwtje

Volkswagen Kever uit 1964 met  slechts 37 km op de teller. 

Toen was geluk ... #18

In het prille begin van de jaren 80 heb ik voor het laatst als leerling een school bezocht, en omdat ik zelf geen kinderen heb, ben ik nooit meer in een klaslokaal geweest. In mijn beleving ziet een klaslokaal er nog steeds uit zoals ik 'm voor het laatst heb gezien, ook al weet ik dat er in die meer dan 35 jaar heus wel het één en ander is veranderd.

Zo heb ik begrepen dat het aloude schoolbord waar de leerkracht met wit krijt op schreef niet meer tot de standaarduitrusting van een klas behoort. In mijn tijd was dat een zwart drieluik bord, welke, als ik het goed heb, ergens halverwege de lagere school plotseling groen was. In het midden was het grote bord, met aan weerszijden een beweegbaar gedeelte die aan beide kanten gebruikt kon worden, en desgewenst voor het grote bord geklapt konden worden. Een onmisbaar attribuut, naast het krijt was natuurlijk de krijtborstel.

Als je als leerling eens iets op het bord mocht schrijven was dat een hele eer, weet ik nog. Het was de tijd dat wij als kinderen vol ongeloof de leraar aanhoorden die vertelde dat we in de toekomst elkaar konden zien als je telefoneerde, en in tumult uitbraken toen hij zei dat wij in het jaar 2000 allemaal 35 jaar zouden zijn. Twee getallen waar we ons geen voorstelling van konden maken. Wij maakten ons druk over wat we straks zouden gaan doen in het speelkwartier, of we het dictee goed hadden gemaakt, wanneer we weer reis-om-de-wereld zouden gaan doen met gym en waar we naartoe gingen met het jaarlijkse schoolreisje. Veel verder in de toekomst keken we nog niet, we leefden in het hier en nu. Ach ja, u weet, toen was geluk...

Geheugen

Steeds als er updates gereed stonden voor mijn foontje, gaf ie aan dat er te weinig geheugen was om het allemaal te verwerken. Ik moest dan opschonen en soms zelfs ten lange leste weinig gebruikte apps verwijderen. Ik speelde dan ook met de gedachte om een extra geheugenkaartje aan te schaffen.

Een normaal mens gaat dan naar een grootwinkelbedrijf koopt daar een sd-kaartje doet die in de telefoon en klaar. Bij mij lopen dit soort, voor anderen heel normale, acties altijd anders, zo heb ik onderhand geleerd. Het gaat altijd eerst verkeerd, ik weet dat en dus maak ik me er niet druk om, omdat het altijd uiteindelijk goed komt. Het leek mij wijs om in plaats van naar een Media Markt of zo te gaan, naar het winkeltje terug te keren waar ik mijn telefoon in januari van dit jaar heb gekocht. Ik was er sindsdien niet meer geweest, maar de verkoper zag me en vroeg meteen: "Hoe is het met uw Huawei?" Dan heb je het spel van verkopen begrepen. Ik vertelde dat ik voor een sd-kaartje kwam, geen probleem die had hij. Hij deed het kaartje er voor me in, en de telefoon reageerde als een peuter die voor het eerst een hapje bloemkool krijgt. Blèh! Gevarendriehoekjes met rode uitroeptekens verschenen, dit kaartje (merk Kingston) wilde mijn foontje niet.

Ik wist dat zulks zou gaan gebeuren, maar hij had dit nog nooit meegemaakt. Van de weeromstuit had mijn telefoontje ook genoeg van het destijds door deze jongen tot een nano-formaat verknipte micro simkaartje. Hij wilde er niet meer mee samenwerken. Alleen noodoproepen was hij nog genegen door te geven, voor de rest niet. Ook daar verblikte of verbloosde ik niet van, ik had al een paar keer die melding gehad, maar dan verdween het weer, en deed alles het weer. Ik was bang dat als ik een nieuwe simkaart zou aanschaffen ik ook een ander telefoonnummer zou krijgen en zag op tegen de rompslomp die dat zou geven. Na enig peuren door de verkoper wilde foontje weer, maar 's anderdaags had ie er echt genoeg van: hij eiste een simkaart die hem toekwam.

Het leek me in deze raadzaam om naar de T-Mobileshop te gaan, en daar werd ik zeer klantvriendelijk geholpen. De medewerkster kromp ineen toen ik vertelde dat de simkaart waarmee foontje niet meer mee wenste samen te werken was geknipt tot het juiste formaat. Met grote ogen van ontzetting zei ze dat je nóóit mag knippen. Ik kreeg van haar een nieuw kaartje, met de nadruk op kreeg, want ik hoefde niets te betalen, en bovendien hield ik hetzelfde nummer. Bloemen voor T-Mobile!

Maar nog steeds geen sd-kaart dus. Ik durf niet meer zo goed, wetend hoe gevoelig het inwendige van foontje is. Ik zal het met mijn eigen geheugen moeten doen, en gewoon mezelf er aan herinneren dat ik wat vaker zal opschonen.

Nutteloze weetjes

In 2016 werd een baby, Lynlee, twee keer 'geboren'. Chirurgen haalden
haar uit de baarmoeder om een tumor aan haar wervelkolom te
verwijderen en plaatsten haar weer terug. Een paar weken later werd
Lynlee gezond geboren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Steve Jobs" is de naam van een Italiaans kledingmerk. Twee broers zijn
er in 2012 mee begonnen. Ze kwamen tot de ontdekking dat Apple nooit
Steve Jobs' naam had gedeponeerd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Op verzoek van President Truman, heeft Coca Cola een speciale heldere
versie van de drank gemaakt voor Sovjet maarschalk Georgy Zhukov.
Hij kon dan net doen of hij wodka dronk in plaats van Amerikaanse
limonade.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Actrice Carrie Fisher had een koeientong in een Tiffany box laten
bezorgen bij een producent die een vriendin van haar had aangerand. In
het begeleidend briefje zei Carrie: "De volgende bezorging zal iets van
jou bevatten in een veel kleiner doosje".
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er zijn meer kangoeroes in Australië dan mensen. Vijftig miljoen tegen
vijfentwintig miljoen. Australiërs worden dan ook aangemoedigd meer
kangoeroevlees te eten als een manier om de populatie onder controle
te houden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het powerknopje symbool is gebaseerd op het binaire uit (0) en aan(1)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Japan is er een sociologisch fenomeen: hikikomori. Het refereert aan
de ongeveer één miljoen Japanners die ervoor kiezen om volledig
geïsoleerd te leven van de maatschappij.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nadat de stuntdubbel van Bruce Willis gewond was geraakt tijdens het
filmen van "Die Hard 4", betaalde hij de hotelrekeningen van de
familieleden van de stuntman tijdens zijn herstel en zocht hem regelmatig
op in het ziekenhuis.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Leon Trotski, Jozef Stalin, Sigmund Freud, Vladimir Lenin en Adolph
Hitler woonden in 1913 allemaal op hetzelfde moment in de dezelfde
buurt in Wenen.

Carrie Fisher

Mesjogge

Dat de mensheid algemeen gezien de weg een beetje kwijt is komt in deze tijd met wat men allemaal op het het wereld wijde web plempt pijnlijk duidelijk naar voren, ook de keuzes voor enge types als leiders van het land zoals o.a. in Amerika en nu aanstonds in Brazilië lijkt aan te geven dat de mens bezig is zichzelf op te heffen, en misschien is het daar ook wel de tijd voor. Naast die keuzes, een volk krijgt natuurlijk de leiders die het verdient, mag ik me graag verwonderen over de wat kleinere triviale zaken in het leven.

Zo is er een groep mensen die niet graag meer winkelen, en vanachter hun computer van alles online bestellen. Vooral kleding is een geliefd artikel, want mensen hebben geen zin om de deur uit te moeten om naar een winkel te gaan, en godbetert de uitgezochte kleding te moeten passen in zo'n pashokje. De gruwel! Nou prima toch, als de mogelijkheid er is dat te omzeilen, en je wordt daar gelukkig van, alleen maar fijn.

Maar nu heeft koeriersbedrijf DHL het volgende bedacht: op diverse 'exclusieve' servicepunten van het bedrijf zijn pashokjes geplaatst om online bestelde kleding die men daar ophaalt te kunnen passen, zodat je het meteen kunt retourneren als het niet bevalt. Wat een briljant idee! Vóórdat je kleding aanschaft, de mogelijkheid bieden om te kunnen passen. Dat nooit iemand op dat idee is gekomen. 

Ik kan daar heel vrolijk van worden. Mensen die niet willen winkelen vanwege o.a. het passen in pashokjes en het daarom online bestellen, zouden dan wel willen passen in de pashokjes van DHL. Deborah en Priscilla uit Rotterdam vinden het desalniettemin fantastisch: "Gezellig, is het net winkelen zonder dat je in de stad moet lopen te lopen." Zoals ik al zei de mensheid is de weg kwijt, om niet te zeggen dat we collectief volslagen gek aan het worden zijn.