De markiezin

Toen ik ergens in de vorige eeuw de Vakopleiding voor de Boekenbranche volgde, dienden wij naast al het lesmateriaal ook een hele stapel boeken te lezen, w.o. Frans Kellendonk, Jeroen Brouwers en Carolijn Visser. Ook een aantal kinderboeken behoorden tot de literatuurlijst, doel daarvan was om 'het betere kinderboek' van het 'seriewerk' te kunnen onderscheiden.

Wat me ook nog altijd bijstaat van die opleiding is dat we op een gegeven moment een stuk of 7 à 8 liefdesscènes moesten lezen, waarvan er 3 uit een bouquetreeksachtig boekje kwamen en de rest uit zogenaamd literair verantwoorde boeken. Voor deze gelegenheid waren de namen in ieder stukje hetzelfde gemaakt. Welke passages kwamen nu uit de bouquetreeks, en welke uit een literair boek? Dat was nog lastig, om niet te zeggen gewoon niet te doen. Dat wilde de docent ons met deze test ook laten zien. Er is natuurlijk wel verschil tussen de manier van schrijven en opbouw van een literair boek en een bouquetreeks boekje, net zoals er een verschil is tussen een thriller en een roman, laat daar geen misverstand over bestaan, maar dat wat jíj leuk en interessant vindt om te lezen, daar gaat het om. Wat voor de één als pulp geldt is voor de ander heerlijk om bij weg te dromen.

Om weer even terug te komen bij de lijst met boeken die wij moesten lezen; daar stond ook het boek 'De Markiezin' van Charlotte Mutsaers op. Ik had het enigszins verdrongen, maar doordat mevrouw Mutsaers onlangs in het nieuws kwam en ik haar gisteren in 'De Wereld Draait Door' zag, kwam het weer terug. Met dat boek kon ik helemaal niks. Er was geen touw aan vast te knopen, ik kon er geen lijn in ontdekken, het was voor mij een verzameling onsamenhangende woorden. Ik heb dat ook tegen de docent gezegd: 'Ik kom er niet doorheen, ik ga het niet lezen'.

'De markiezin gaat over porseleinen kerstboompjes, kolbaszworstjes, bokkentuigjes, lamskoteletten, lamskarbonades, de wind en de Hof van Olijven. De markiezin gaat ook over onstuimige liefde en lotsverbondenheid. 'Beetje bij beetje bouw je je een leven op, maar het blijft doen alsof, want diep onder de grond spant alles samen om het zo vlug mogelijk weer op te blazen. Door het kleinste toeval - een schrijffout, een dwarrelend blad, een open koffertje, een naald - kun je al uit je voegen barsten.'

Moet ik meer zeggen?

Nu ik Charlotte gisteren dus in gesprek zag, snapte ik waarom. Die vrouw zelf ís gewoon heel warrig en onsamenhangend. Op een simpele vraag die ze in twee zinnen had kunnen beantwoorden, wijdde ze maar uit, haalde er zaken bij die er niets mee te maken hadden. Kortom, ik zat naar de markiezin te kijken. Het ging er over dat in haar nieuwe boek 'Harnas Van Hansaplast', wat over haar broer gaat, een passage staat waarop ze in de kist van Hugo de Groot, die in het boek in bezit van haar familie is, een enorme collectie porno vindt, waaronder kinderporno, en in overleg met haar zus besluit ze dat te verkopen.

In een interview in de Volkskrant vraagt de interviewer Charlotte of dat van die kinderporno echt waar is, waarop ze bevestigend antwoord. Een rel was geboren, want het verspreiden en (door)verkopen van kinderporno is naast immoreel ook strafbaar. De simpele vraag van Matthijs was dus nogmaals is dat waar? Wat Charlotte wilde zeggen kan in twee zinnen: "Nee, het is niet waar, het is een roman met autobiografische elementen, maar voornamelijk fictie. De reden waarom ik in het interview heb geantwoord dat het wel waar is, is omdat ik trouw wil zijn aan het boek, de lezer mag zelf beslissen wat voor hem de waarheid is." Daarentegen hield ze een heel warrig betoog van zeker een kwartier, waar uiteindelijk met enige moeite wel uit te destilleren viel dat ze die kinderporno, die wel gevonden was, niet had doorverkocht, maar had laten vernietigen. Ik was decennia geleden al klaar met mevrouw Mutsaers.

In Memoriam: Gert Timmerman

Hij is totaal vergeten in een tijdelijke woning in Overdinkel overleden; Gert Timmerman, de zanger die in de jaren 60 en 70 mateloos populair was. Hij zong levensliedjes in het Nederlands en Duits, solo maar vanaf 1963 ook als duo met zijn vrouw Hermien met wie hij in datzelfde jaar in het huwelijk trad. Talloze gouden en platinaplaten, en zowel in 1966 en 1967 werden Gert en Hermien Timmerman in Cannes onderscheiden als de best verkopende Nederlandse artiesten.

Eind jaren 60 loopt ook bij hen, zoals bij alle artiesten van hun genre, het succes terug. Hij ontdekte in die periode het jonge zangeresje Wilma Landkroon, schreef liedjes voor haar en lanceerde haar als het antwoord op de uitermate populaire Heintje Simons. In 1969 ging hij de uitdaging aan om een stadion vol met fans te kunnen krijgen, wat lukte. Meer dan 35.000 mensen kwamen op de Gert en Hermien Show in het Olympisch Stadion in Amsterdam af. In 1972 hadden Gert en Hermien een grote hit met "Alle Duiven Op De Dam" en kregen een Edison voor het album waar deze hit op stond.

In 1974 bekeerden de Timmermannen zich tot het christendom en traden vaak op voor de EO. Hun eerste album met geestelijk repertoire verkocht zeer goed en werd beloond met een gouden plaat. Net zo plotseling als ze zich hadden bekeerd, zetten ze het geloof begin jaren 90 aan de kant en maakten een comeback, maar grote successen haalden ze niet meer.

Hun privéleven was wat nu meer op de voorgrond trad. Hun dochters Sandra en Sheila hadden een fotoreportage in Playboy, zoon Gert jr. werd veroordeeld voor het in het bezit hebben en verspreiden van kinder- en dierenporno. In 1999 scheidden Gert en Hermien na een huwelijk van bijna 35 jaar. Vervolgens beschuldigde dochter Sandra haar vader van incest, en overlijdt Hermien in 2003 op de jonge leeftijd van 59 jaar. Gert zelf hertrouwde in 2002 met Barbara Stoevenbeld. Er kwamen financiële problemen en in 2009 kwam hij na zijn afdwaling weer tot het geloof. Vanwege doofheid kon hij de laatste jaren niet meer zingen of componeren. Op 28 oktober j.l. is Gert overleden aan de gevolgen van alvleesklierkanker. Hij is 82 jaar geworden.

Verkeersdiploma

Ik moet dringend mijn cv eens gaan bijwerken met al die diploma's die ik ooit heb behaald en welke wat in de vergetelheid zijn geraakt. Zo kwam ik het diploma voor het schriftelijk verkeersexamen tegen, welke ik op 9 maart 1976 behaald heb. Er staat me niets meer van bij. Wat me wel bij staat is het praktijk examen. Dat zal, neem ik aan, rond dezelfde tijd zijn afgenomen.

Wij kinderen moesten een genummerd hesje aan en een bepaalde route rijden op de fiets. Hoe stond aangegeven hoe je die route moest volgen weet ik niet meer. Het was een route die was uitgestippeld in de wijk rondom de school. Onderweg zaten er mensen in hokjes en ook verdekt opgesteld in winkels die bekeken of wij ons wel aan de geleerde verkeersregels hielden. Of we netjes onze hand uitstaken bij het afslaan, goed rechts hielden e.d.. De rit was denk ik zo'n 15 a 20 minuten. Ik heb het ook met goed gevolg afgelegd, maar een bewijs daarvoor heb ik niet meer. Wel dus van het schriftelijk examen.

Het was voor ons kinderen een belangrijke en spannende tijd, dat weet ik nog heel goed, we hadden het over niets anders. Ik weet niet of deze verkeerslessen en -examens nog steeds op lagere scholen worden gegeven en afgenomen.

(On)verwacht bezoek

Ik ben even terug gaan rekenen, maar het is al zo'n 12 jaar geleden dat ik door een zoekopdracht via Google op een site genaamd 'Jeugdsentimenten' kwam. Er ging een verloren gegane wereld voor me open. Over allerlei zaken van muziek tot huishoudelijke artikelen, van tv-programma's tot kleding, kortom alles wat te maken had met de jaren 60, 70 en soms ook 80 was er iets te lezen. Het leuke was dat deze site door de geïnteresseerden zelf werd voorzien van kopij. Waarschijnlijk heet dat in deze digitale wereld niet zo, maar ik heb om jeugdsentimenttechnische redenen zin om het woord kopij te gebruiken. Ook ik heb er regelmatig wat op geschreven, het waren eigenlijk de vingeroefeningen van wat later mijn blog zou worden. Helaas bestaat die site sinds een paar jaar niet meer, en zijn de vruchten van mijn toetsenbord, en die van alle anderen schrijvers, niet meer te lezen.

Op die site was er een groep van een aantal vaste bezoekers, die regelmatig, lees: dagelijks, van zich lieten horen, was het niet via eigen geschreven stukjes, dan toch zeker in de leuke commentaren erop, waarin we elkaars geheugen opfristen. Toen ik mijn eigen blogs ging schrijven lazen Steven en Bertus die ik via 'Jeugdsentimenten' had leren kennen ze regelmatig en reageerden er ook op. Iets later nam ik na veel aandringen ook een Facebookaccount, en weer later plaatste ik mijn blogs via een link ook op Facebook. Iets wat ik met lichte huivering deed, want ik ben niet zo van de zelfpromotie, maar het is naast dat het wat meer mensen bereikt ook makkelijker toegankelijk voor degenen die het willen lezen.

Steven en Bertus werden dus ook Facebookvrienden, zij behoren tot het kleine selecte gezelschap van mensen die ik niet persoonlijk ontmoet heb, maar waar ik toch een 'klik' mee heb, en om die reden Facebookvriend zijn. Bij voorkeur wil ik mensen die ik als Facebookvriend heb ook in het echte leven kennen. Daarom heb ik ook geen 834 vrienden op Facebook.

Steven en ik verschillen enorm, hij was ooit zanger van een heavy metal-grindcore band, een genre waarvan ik niet één nummer in mijn omvangrijke muziekcollectie heb, maar tegelijkertijd kan hij lyrisch worden van Wencke Myhre's "Er Hat Ein Knallrotes Gummiboot" en andere schlagers en is hij verzot op alles wat met de jaren 70 te maken heeft, en daar vinden we elkaar. Ik heb hem ooit cd's opgestuurd met Duitse schlagers die hij tot op de dag van vandaag nog draait.

Bertus woont in Drenthe, maar hij heeft zijn roots in Rotterdam liggen en er woont nog steeds familie van hem, dus is hij regelmatig in zijn geboortestreek te vinden. Toen hij vernam dat ik weer tijdelijk ging werken bij Cappuzzino vroeg hij wanneer mijn werktijden waren en beloofde eens een cappuccino te komen drinken. Dat moment heeft gisteren plaats gevonden. Hij stond ineens in de lunchroom en ik vond dat erg leuk! Iemand die je al 12 jaar 'kent', maar nog nooit hebt ontmoet, staat dan ineens voor je. En het grappige is in de 12 jaar weet je al heel wat van elkaars leven en interesses. We hebben even kunnen praten, er moest ten slotte ook gewerkt worden, en de 'klik' die wij in de digitale wereld hebben voelde ik ook bij deze ontmoeting. Als hij weer eens in de regio is, zijn wij voornemens af te spreken. Leuk!

My old lady

Vorige week kwam de film 'My Old Lady' uit 2014 op tv. Ik kan me vaag herinneren dat ik 'm destijds wilde zien, maar het is er nooit van gekomen. In de herkansing dus, hij kwam laat dus heb ik de film opgenomen.

Het gaat over een Amerikaanse man (Kevin Kline) die een huis in Parijs erft van zijn vader, echter 'en viager', wat zoveel inhoudt dat hij de 92 jarige bewoonster (Maggie Smith) zolang zij leeft in het huis moet laten wonen en haar zelfs geld moet betalen. De dochter van de bewoonster (Kristin Scott Thomas) woont ook nog in het riante huis. Ik heb enorm genoten van deze film. Maggie Smith en Kevin Kline zijn geweldige acteurs, en het verhaal wat enigszins kluchtig begint krijgt al vrij snel een serieuze wending als het verleden van de oude mevrouw wordt blootgelegd, maar zonder dat het te zwaar wordt. Bovendien is de film volledig in Parijs opgenomen wat altijd een feest is om te zien.

Mocht je de kans krijgen om deze film te zien, ik raad 'm ten zeerste aan!

Kevin Kline

Maggie Smith

Kristin Scott Thomas

Exotiche (sic)

Aan de buitenkant van het overdekte winkelcentumpje waar ik mijn boodschappen doe, zijn nog wat neringdoenden, waaronder een toko op een plek waar al verschillende zaken hebben gezeten. De toko doet het goed, zit er al een tijdje en van de week zag ik opeens dat er nieuwe belettering aan de buitenkant was aangebracht. Ik kon er niet omheen want er was gekozen voor een niet te missen oranje kleur. Nu is buiten EK's en WK's oranje mijn op één na favoriete kleur, dus ik vond het wel een frisse duidelijke uitstraling hebben, maar zag ik dat nu goed? Stond er 'exotiche supermarkt'?

Nu heb je mensen die altijd heel erg zeker van zichzelf zijn en er direct van uitgaan dat als ze iets zien wat in hun ogen niet goed is, het ook daadwerkelijk écht niet goed is. Ik ben niet zo'n mens, ik twijfel altijd zeer. Zelfs nu ik toch zeker wist dat 'exotiche' geen goed Nederlands is, dacht ik toch bij mezelf, misschien is het wel een woord wat ik zelf juist altijd verkeerd heb geschreven. Ik schrijf veel en doe dat zeker niet altijd foutloos, hoewel ik me wel tot het uiterste inspan om schrijffouten te voorkomen, ben ik daarin zeker niet volmaakt. En dan, zo'n bedrijf wat dat soort zaken aanbrengt zal toch wel weten wat ze doen.

Weer thuis heb ik het opgezocht en het bleek inderdaad foutief te zijn, het moet natuurlijk 'exotische' zijn. Gisteren liep ik er weer langs op weg naar de sportschool, en ik ben even naar binnen gegaan. Ook daar twijfelde ik over, maar als het mijn winkel was zou ik het fijn vinden als iemand me er op wees, dat trok me over de streep. 'Wat een mooie nieuwe signing heb je, springt echt in het oog dat oranje', begon ik positief. 'Maar weet je dat er een fout inzit?' De jongen lachte breed naar me en antwoordde: 'Ja, ze komen het opnieuw doen, ik zag het pas toen ik foto's ging maken toen ze klaar waren.' Hij vertelde verder dat hij er overheen had gelezen toen hij de voorbeelden via de mail had ontvangen. Ook dat hij me maandag al had zien kijken met een bedenkelijk gezicht. Ik moet voor hem iemand zijn die bij het dagelijkse straatbeeld hoort, als hij van achter zijn toonbank naar buiten kijkt, want ik loop er regelmatig, op weg naar de sportschool, naar de metro of boodschappen doen.

Ik vertelde hem dat ik het kwam zeggen omdat het waarschijnlijk best wel duur was om zoiets te laten maken, wat hij beaamde, en dat hij er dan over kon reclameren. Maar dat had hij dus al gedaan en het zal binnenkort worden aangepast. Hij bedankte me hartelijk voor mijn (verlate) oplettendheid.

Hendrik Groen

In de nadagen van mijn werkzaamheden in de boekhandel kwam het boek "Pogingen iets van het leven te maken. Het geheime dagboek van Hendrik Groen 83 1/4 jaar" uit. Hendrik Groen is het pseudoniem van Peter de Smet. Het boek gaat over Hendrik Groen die in zijn dagboek het wel en wee beschrijft van de gebeurtenissen in een bejaardentehuis in Amsterdam-Noord, waar hij samen met een aantal kompanen wat leven in de brouwerij brengt.

Het boek was een groot succes en won in 2016 de NS Publieksprijs. Inmiddels is het in 25 landen in vertaling verschenen. In de brochure met theatervoorstellingen van dit seizoen zag ik dat er een toneelstuk van Hendrik Groen was geprogrammeerd, en daar heb ik kaartjes voor gekocht. De voorstelling is op 22 februari 2018. Ik wist niet dat er ook een tv-serie van in de maak was, maar afgelopen maandag hebben we er op omroep MAX het eerste deel van kunnen zien.

Een geweldige Kees Hulst zet Hendrik Groen neer als een beschaafde ingetogen man maar met onderhuids enige rebellie. En wat is het leuk om André van Duin weer eens echt te zien acteren als de brommerige Evert, maar met het hart op de goede plaats. Verder is er een keur aan oudere acteurs en actrices te zien die fantastische personages spelen, zoals o.a. Olga Zuiderhoek, Rob van de Meeberg en Coby Timp. Rosa Reuten speel de directrice van het bejaardentehuis, een zeer onaangenaam, zakelijk, keihard secreet van een wijf, die absoluut niets om mensen geeft en zich achter allerlei regels, echte dan wel verzonnen, verschuilt. Ik herkende daar één op één een aantal carrièrevrouwen in die ik in mijn werk heb mogen ontmoeten, zo'n vrouw die over lijken gaat, zichzelf heel belangrijk vindt, regels boven humaniteit verheft en zich lijkt te schamen dat ze een baarmoeder heeft. Rosa zet het type fenomenaal neer.

Na één aflevering ben ik al fan en zal de komende 11 weken aan de buis gekluisterd zitten.

Nutteloze weetjes

Nadat de Keniaanse Faith Kipyegon Olympisch goud won op de 1500 

meter hardlopen in Rio, kreeg het dorp waar ze vandaan kwam 

eindelijk elektriciteit. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In Nederland krijgen een aantal ministeries een nieuwe naam, dat gaat een

paar miljoen aan belastinggeld kosten. Een voorbeeld: 'Veiligheid en Justitie'

wordt nu 'Justitie en Veiligheid'.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Drie jagers in Oregon werden dood aangetroffen in hun kampement. Er 

waren geen sporen van geweld. Het enige vreemde was een dode salamander

in hun koffiepot. Later bleek dat deze tetrodotoxin produceerde, een gif

10.000 keer sterker dan cyanide.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Er zijn om en nabij 638 pogingen door de Verenigde Staten gedaan om Fidel

Castro te vermoorden. Variërend van vergiftigde sigaren tot geïnfecteerde 

zuurstofflessen. Castro merkte daarover op: "Als het overleven van

moordaanslagen een Olympische sport was, zou ik goud winnen."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tot nog toe is de Aarde de enige planeet waar vuur kan branden. Geen enkel

andere bekende planeet heeft er genoeg zuurstof voor.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De uitstoot van cruiseschepen staat gelijk aan dat van 1 miljoen auto's per

dag. De luchtkwaliteit op het dek is slechter dan dat van de meest 

vervuilde steden ter wereld.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De medeoprichter van supermarktketen Aldi, Theo Albrecht, onderhandelde

zelf over het losgeld toen hij was gekidnapt en 17 dagen werd vastgehouden.

Later kreeg hij belastingverlaging over het betaalde losgeld, omdat hij het 

als zakenonkosten opgaf.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In 2014 verscheen er onverwacht een 20 meter diep meer in de Tunesische

woestijn; Lac de Gafsa. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dolfijnen hebben 'bromances' waar twee mannetjes soms wel 15 jaar met

elkaar optrekken en elkaar helpen vrouwtjes te vinden.

"Hallo, wie spreekt mij?"

Iedereen van om en nabij mijn generatie of misschien wel ver daar buiten ook nog, kent het bovenstaande zinnetje uit de jeugdserie "De Familie Knots", waar het wordt uitgesproken door het personage opa, gespeeld door Jan-Simon Minkema, die overigens nog 2 rollen in de serie speelde, als deze de telefoon aannam.

Sinds een week of drie word ik iedere dag gebeld door een privénummer, en omdat ik mijn telefoon niet altijd bij me heb of aan heb staan, ik geloof er nog sterk in dat ik gerust gemist kan worden en hoef dus niet 24/7 bereikbaar te zijn, kwam ik er steeds achteraf achter dát ik was gebeld. En omdat er niets was ingesproken kan het nooit iets heel dringends of belangrijks geweest zijn. Er werd ook nooit meer dan één keer per dag gebeld, en de tijden waarop er gebeld was waren ook vrij divers.

Ik had natuurlijk wel een heel sterk vermoeden wie mij min of meer op een naar stalking neigende manier probeerde te bereiken. Meer dan een jaar geleden hadden lieve vrienden aan mij gedacht toen de Volkskrant hen als abonnees aanbood anderen in hun omgeving diezelfde verrukkelijke ervaring te geven, en voor twee of drie weken de Volkskrant in de bus te krijgen. Heel lief natuurlijk, en een gegeven paard..., afijn, ik moet eerlijk bekennen dat ik niet zo heel veel met die kranten gedaan heb, en op post van de Volkskrant of ik nu overtuigd was dat mijn leven volstrekt zinloos zou zijn zonder iedere dag hun krant in de bus heb ik nooit gereageerd.

Ik ging ervan uit dat het zo duidelijk zou zijn dat ik verder geen interesse had in een abonnement. Ook toen ik op herhaaldelijke verzoeken middels post en mail niet reageerde leek me dat daar geen twijfel over kon bestaan. Maar dan had ik me toch ernstig vergist in de vasthoudendheid van de Volkskrant. Het kon natuurlijk niet anders dan dat ik op een gegeven moment toch een keer mijn telefoon wel zou horen afgaan en het scherm 'privénummer' zou aangeven. Ik had mij voorgenomen om dan met de woorden van opa Knots aan te nemen. Alzo geschiedde. Na mijn '"Hallo, wie spreekt mij" antwoordde de tewerkgestelde aan de andere kant met duidelijk hoorbare verbazing in haar stem: "Goedemiddag meneer, u spreekt met de Volkskrant..". Mijn vermoedens bleken dus juist, ik repliceerde dat ik geen interesse had en wenste de dame een fijne dag. Ik hoop dat nu ik het zeventiende telefoontje van hen uiteindelijk heb aangenomen en heb aangegeven dat ik niet geïnteresseerd ben, ik verschoond zal blijven van verdere acties van hun kant. Maar ik ben er niet echt heel zeker van.

De reünie

Zomaar een foto uit duizenden; V&D Den Haag, Leyweg. Drieëntwintig jongens en meisjes met nog een heel leven voor zich. Ankie, gediplomeerd schoonheidsspecialiste werd van de parfumerie naar de destijds nieuwe computerafdeling geplaatst. Wat doet ze nu? Jules, altijd de lachers op zijn hand. Heeft hij nog steeds zoveel humor? Miranda, kwam toen uit de kast, ging er weer in en kwam er weer uit. Hoe is haar relatie nu met dit meubelstuk? Frans, met Joan Collins samen de enigen ter wereld die 20 jaar lang 29 bleven. Hoe oud is hij nu? Paul, was ongelofelijk enthousiast over deze reünie, maar ontdekte te laat dat hij er helemaal niet bij kon zijn wegens vakantie. Hoopt hij op een tweede kans? En dan zijn er nog, Anke, Els, Eric, Esther, Debby, Katja, Martin, Rob en Wim. Kortom collega's van V&D Den Haag, Leyweg 32 jaar later. 

Zo'n 6 jaar geleden liep ik Debby tegen het lijf onder het boodschappen doen, ik heb er destijds nog een blogje over geschreven. Ze bleek al jaren niet zo ver bij mij vandaan te wonen. Na die tijd kwamen we elkaar zo nu en dan tegen. Door het faillissement van V&D kwamen er op Facebook talloze pagina's waar (oud) collega's elkaar opzochten, en zo ontstond er ook één van V&D Den Haag, Leyweg, waar ik van 1982 t/m 1989 heb gewerkt. In die tijd behoorde ik tot de jongeren van het pand en we hadden een hele leuke groep. Privé gingen we ook met elkaar om, en we organiseerden zelf in 1985 en 1986 een tripje naar de Efteling.

Zoals dat gaat hou je met sommigen nog contact, maar ook dat verwatert omdat het leven er tussen komt, heel af en toe kom je elkaar nog tegen en dan is er toch meteen weer de klik van toen. Jules zag ik een paar jaar terug plotseling op tv in een uitzending van het programma "De Reünie", waarin zijn klas centraal stond. Anke heeft net als ik tot het laatst bij V&D gewerkt, en we kwamen elkaar wel eens tegen op vakdagen, maar de meesten had ik echt sinds die tijd niet meer gezien.

In de Facebookgroep ontstond langzaam het idee om een reünie te organiseren, maar tussen idee en werkelijkheid zit een groot verschil. Uiteindelijk werd er een What's App aangemaakt, dan ben je al wat directer met elkaar in contact. Er kwamen er steeds meer bij en uiteindelijk is er besloten dat we op vrijdag 20 oktober elkaar zouden ontmoeten in Zoetermeer of all places om een hapje te eten en elkaar na al die jaren weer eens te zien en te spreken. Zoetermeer omdat mensen vanuit het hele land kwamen, tot aan Lelystad en Hellendoorn aan toe.

Samen met Debby ben ik naar Zoetermeer gereisd en het was een hartelijk en vrolijk weerzien. Ik heb er ontzettend van genoten en het was net of de tijd even had stil gestaan, het gedimde licht droeg daar aan bij. Oude verhalen kwamen naar boven, roddels werden bevestigd dan wel ontkracht. Helaas niet met iedereen kunnen spreken, maar ik zat heerlijk tussen mijn vriendinnen van toen Ankie en Anke in en wij zijn weer op de hoogte van elkaar. In die meer dan dertig jaar hebben sommigen ook de nodige tegenslagen gekend qua gezondheid, maar we zijn er allemaal nog en als ik voor mezelf spreek ben ik nog steeds aan het nagenieten.

Unaniem vonden we dat het een vervolg moet krijgen, onder andere om ook met anderen te kunnen kletsen en vooral ook omdat Paul pas te laat ontdekte dat hij er helemaal niet bij kon zijn en al deze jolijt heeft moeten missen.

1 September 1985 Efteling

20 Oktober 2017 Zoetermeer

That's entertainment

Vandaag lees ik deze column voor in het radioprogramma "Uit De Kast", ook zal de column geplaatst worden op de website van "Roze Golf". 

Vandaag hebben we allemaal gasten in het programma, en zelfs ook de presentator, die iets met of in de entertainment doen. Van zingen tot goochelen, van presenteren tot een travestieact, het vermaken van mensen staat erbij voorop. En ook dit radioprogramma an sich is natuurlijk entertainment, hoewel het hand in hand gaat met leuke, boeiende en interessante informatie, zodat we het misschien infotainment kunnen noemen. Je zou denken dat ik als columnist dan erg uit de toon val vergeleken bij dit illustere gezelschap, maar dan heb ik een troef achter de hand. Ik heb jarenlang de boeken/entertainmentafdeling draaiende gehouden in een niet nader te noemen ter ziele gegaan warenhuis. Boeken spreekt voor zich, en het entertainmentgedeelte bestond uit een zeer uitgebreide afdeling met cd’s en dvd’s in de meest uiteenlopende genres. Vermaak alom dus.

Daarnaast is het schrijven van columns toch ook een vorm van entertainment, want hoewel ik probeer zaken van diverse kanten te bekijken en te benoemen speel ik soms ook advocaat van de duivel, en relativeer ik zware onderwerpen met wat ironie en zelfspot naar mezelf of in groter verband naar de LHBT-gemeenschap toe om het allemaal wat minder zwaar en dramatisch te maken dan het lijkt of is, met als doel onszelf en het leven niet zo serieus te nemen en er gewoon eens om te lachen. Is het hele leven niet een vorm van entertainment, en houden we elkaar in het dagelijks leven ook niet regelmatig voor de gek?

Nu heeft met name de gay community van oudsher al een natuurlijke affectie met entertainment in de breedste zin van het woord. Glitter, glamour, boa’s en veren, als motten op een vlam vliegen ze er op af. Waar zouden diva’s als Eartha Kitt, Shirley Bassey, Zsa Zsa Gabor en Joan Collins of iconen als Madonna, Lady Gaga, Barbra Streisand en Cher zijn geweest zonder hun achterban van licht hysterische idolate homo’s? En als de gaysuelen massaal het Eurovisie Songfestival de rug zouden toekeren, hoeveel bestaansrecht zou dat evenement dan nog hebben? Zo zijn er wel meer branches, nauw verwant met de entertainmentindustrie, te noemen die door anders geaarden wordt gedomineerd, zoals mode, visagie en haarstylisten.

Dit alles werkt ook door in de manier waarop wij uitgaan en onze vrije tijd besteden. Ik heb al eens uitgebreid verteld over hoe ik als jongmens vroeger uitging in de homoscene van Den Haag en Rotterdam in de jaren 80 en 90, dat ga ik nu niet weer herhalen. Maar bij het ouder worden verschuiven, als het goed is, ook je interesses en blijf je niet krampachtig als middelbare man je uitdijende lichaam in hippe kinderkleren persen om hangend aan de wijzers van de klok met de jeugd van nu mee te doen. Daar heeft niemand echt plezier aan.

Zelf ben ik heel organisch overgegaan naar een andere manier van uitgaan. Niet meer met vrienden in disco’s rondhangen, maar wij vinden het nu heerlijk om uit eten te gaan of bij elkaar thuis leuke avondjes te organiseren waarbij er copieus wordt gedineerd en we van elkaars gezelschap genieten, omdat het vaak vrienden zijn die al soms meer dan 20 jaar meegaan is die vriendschap een zeer waardevol iets wat gevierd en gekoesterd dient te worden.

Daarnaast heeft de disco plaatsgemaakt voor het theater, waar we mooie voorstellingen zien, en dat is natuurlijk ook entertainment. Daar zie je dan dus ook veel LHBTers. In alle drie de gemeentes waar “Uit De Kast” wordt uitgezonden zijn theaters te vinden Theater Swanla in Zuidplas, Theater aan de Schie in Schiedam en het Isala Theater in Capelle aan den IJssel. In die laatste kom ik zelf vrij vaak en daar wordt ook De Regenboogsalon iedere eerste zaterdag van de maand georganiseerd. En dan hebben we natuurlijk Rotterdam vlakbij met de beide Luxor Theaters en nog heel veel kleinere theaterzalen.

Entertainment, of we er nu zelf in werken om anderen te vermaken, of dat we er graag door vermaakt worden, het zit in het DNA van onze LHBT-gemeenschap en het grote gay-icon de betreurde Judy Garland zong het al in 1960: “The world is a stage, the stage is a world of entertainment”. 

Herinnert U zich deze nog? #113

LIESBETH LIST

"DE SNEEUWKONINGIN"

1968/1972

Geen hitnotering

Van alle nummers die Liesbeth List in haar imposante carrière heeft gezongen, en dat zijn er nogal wat, ik heb er zelf 354, maar het zullen er ongetwijfeld nog meer zijn, vind ik "De Sneeuwkoningin" één van de prachtigste. Het is geschreven en gecomponeerd door het fenomenale koningskoppel Lennaert Nijgh en Boudewijn de Groot. Zelf zong Liesbeth het de laatste jaren niet meer, maar ik was enorm blij en verrast dat het lied wel een prominente plaats heeft gekregen in de musical over haar leven en werk die dit seizoen in de theaters staat. 

Het is het openingsnummer van haar album "Pastorale" uit 1968, maar pas in 1972 werd het op single uitgebracht. Dit naar aanleiding van de TV-show "Baratzeartea" waarin ze het nummer zingt en wat de Belgische inzending was voor het Festival van Montreux van dat jaar. De show won er de Rose De La Presse, de persprijs. 

Tegeltjeswijsheid 263

#MenToo

Een minderjarig meisje stuurt in goed vertrouwen een naaktfoto van zichzelf op naar een jongen, die de foto samen met twee vrienden op Instagram zet. Het meisje is totaal in paniek en maakt een eind aan haar leven door van een flat af te springen.

De hoogste boom zou nog niet hoog genoeg zijn om die jongens aan op te hangen. Die zelfmoord hebben zij op hun geweten door die domme en ondoordachte actie, zo zou de teneur zijn. Niks minderjarig, die gasten zouden als volwassenen moeten worden veroordeeld, of mensen zouden zelf behoefte voelen om die jongens op niet zachtzinnige wijze duidelijk te maken wat zij er van vinden.

Maar het was in februari van dit jaar een 14 jarige jongen die een naaktfoto van zichzelf in goed vertrouwen naar een meisje stuurde, die de foto samen met twee vriendinnen op Instagram heeft geplaatst. Hij raakte totaal in paniek en heeft een eind aan zijn leven gemaakt door van een flat te springen.

De meisjes die de foto hebben verspreid hoeven niet voor de rechter te verschijnen. Het OM vindt dat niet nodig. Ze worden wel verantwoordelijk gehouden voor sexting, maar niet voor de zelfmoord van de jongen, wat in mijn optiek een direct gevolg is van het verspreiden van die foto. Wel moeten de meisjes zich aan bepaalde voorwaarden houden, wat in een situatie als deze vaak neerkomt op het volgen van een cursus verantwoord internetgebruik, of een training voor gedragsverbetering.

De familie van de jongen kan zich hierin uiteraard niet vinden, zij willen vanzelfsprekend wèl dat er een rechtszaak komt. Ik krijg hier een heel naar gevoel bij, alsof als vrouwen en meisjes met dit soort kwalijke praktijken te maken krijgen het zwaarder weegt, dan wanneer het jongens en mannen betreft.

Ook zo'n actie als #MeToo, wat zich als een domino-effect na het nieuws over de meer dan walgelijke Harvey Weinstein, over het internet verspreid is op vrouwen als slachtoffer gericht, terwijl er ook talloze mannen zijn die slachtoffer zijn (geweest) van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Jammer, triest en onnodig dat daar anders naar gekeken wordt, of zelfs in het belachelijke wordt getrokken omdat er mensen zijn die het zich niet kunnen voorstellen dat het jongens en mannen net zo goed kan overkomen. #MeToo is een prachtig initiatief, en gezien de enorme respons ook zeer welkom en nodig, maar het zou mooi zijn als het voor iedereen zou gelden die er helaas mee te maken heeft gehad, ongeacht hun gender.

By popular demand

Enige tijd terug kreeg ik een berichtje van Eric, of ik al werk had en of ik het leuk zou vinden om, net als vorig jaar, tot 31 december hen te komen assisteren in de najaarsdrukte bij Cappuzzino. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Ik heb het er erg naar m'n zin gehad, het zijn geweldig leuke mensen en er is een gemoedelijke ontspannen sfeer. Bovendien hoorde ik de echo van mijn moeders stem die had voorspeld: 'Ik heb zo het idee dat je tegen het eind van het jaar wel weer wordt terug gevraagd'. Mijn moeder, wat had ze toch vaak een goede kijk op dingen.

Vandaag begin ik en de werktijden zijn gelijk aan vorig jaar alleen anders verdeeld, omdat ik nu donderdags om 14.00 uur als taalcoach werk. Het tekent direct de wijze hoe het er bij Cappuzzino aan toe gaat, daar wordt rekening mee gehouden. Ik werk donderdags dan wat korter en vrijdags wat langer. Ik heb er echt zin in.

Is het voor mij persoonlijk al erg leuk dat ik ben teruggevraagd, het moet toch ook een positief signaal afgeven aan werkgevers die zich afvragen of ze wel met iemand in zee moeten gaan die in hun ogen al bijna met één voet in het graf staat. Dat zo'n vijftigplusser misschien toch nog wel van waarde kan zijn voor het bedrijf, en niet doorlopend ziek is of het werk niet goed zal doen. De tijd zal het leren, ik solliciteer natuurlijk gewoon door en zal deze comeback-op-verzoek bij gelegenheid even terloops aanstippen.

Voetbal en de keuzes van Luxemburg

Een paar weken geleden was het al duidelijk dat Nederland volgend jaar niet aanwezig zou zijn bij het Wereld Kampioenschap voetballen in Rusland. Ik neem zulks voor kennisgeving aan en zie er direct twee voordelen in, ten eerste zullen we wederom gevrijwaard blijven van oranje parafernalia. Dat is met name voor mij persoonlijk een zegen en is niet zo heel belangrijk, omdat het plezier wat velen aan het WK beleven als Nederland zou meedoen veel zwaarder weegt dan mijn afkeur van die plastic rommel, als minderheid moet je je soms inschikkelijk opstellen.

Het tweede voordeel is wel van enig belang, er hoeft geen discussie op gang te komen of we überhaupt wel moeten gaan voetballen in het Rusland van Vladimir Poetin, de, waar het zijn mannelijkheid aangaat, immer overcompenserende president met dictatoriale en megalomane trekjes. Ook de tweespalt die zou ontstaan in de samenleving als het koninklijk gezin, de premier en één of andere minister zouden afreizen naar het land waar de mensenrechten met voeten wordt getreden om 'onze jongens' toe te juichen en en passant een biertje drinken met de despoot zelf, is nu geen punt van discussie. Dat is fijn want er is al genoeg discussie over van alles en nog wat, dat dit er niet nog eens bovenop komt.

Ik had begrepen dat alle kansen al waren verkeken, maar vorige week mocht Nederland nog een wedstrijd spelen tegen Zweden die eerder met 8-0 van Luxemburg hadden gewonnen. Nederland zou dan met 7-0 van Zweden moeten winnen, en onmogelijke opgave, dat weet ik zelfs als voetbalonverschillige, maar het was schattig dat bondscoach Dick Advocaat de wedstrijd niet bij voorbaat al als verloren beschouwde. Luxemburg had dus een wedstrijd verloren met 8-0, dat is best veel. Luxemburg doet al vanaf 1934 mee aan de voorselectie voor het WK en sinds 1964 aan die voor het EK en het is het land nog nooit gelukt om een eindtoernooi te bereiken.

Maakt het groothertogdom wel de juiste keuzes? Dat vraag ik mij af. Als je zo slecht presteert op voetbalgebied, moet je deelname eraan dan wel continueren? Dat kost geld, en nu is Luxemburg geen arm land, maar op een ander gebied waar ze wel heel succesvol waren, het Eurovisie Songfestival, hebben ze na twee minder succesvolle jaren vanaf 1994 rücksichtslos besloten niet meer mee te doen, na 5 keer het festival te hebben gewonnen. Officiële reden is het geldgebrek bij de nationale omroep. Maar als je dus wel geld blijft uitgeven aan iets wat al 83 jaar geen hout snijdt, heb je dan als natie wel je prioriteiten op orde? Moet je dat waar je goed in bent niet koesteren en perfectioneren, en is het niet beter om afscheid te nemen van iets wat duidelijk niet in je DNA zit?

Elftal van Luxemburg

De vijf winnaars van het Eurovisie Songfestival voor Luxemburg.
Jean-Claude Pascal, Vicky Leandros, France Gall, Anne-Marie David en
Corinne Hermès

Confronterend

Toen ik nog emplooi had en op zaterdagochtend vroeg op reis was naar mijn werk, zag ik nog voor achten al bejaarde mannen met boodschappentassen of -karretjes richting de supermarkten gaan. Ik verklaarde in mijn gedachten deze mannen voor gek. Waarom zou je in godsnaam zo vroeg boodschappen gaan doen, terwijl je de tijd aan jezelf hebt als ouder niet werkend mensch zijnde. Waanzin!

Gisteren verwachtte ik visite voor wie ik me culinair ging inspannen, en ik wilde het huis ook nog toonbaar maken, bovendien wilde ik er zeker van zijn dat ik alle ingrediënten die nodig waren voor het menuutje ook daadwerkelijk had. Ik had later op de dag wel eens naast iets gegrepen. Dus leek het me zinvol om de wekker te zetten en vroeg al naar de supermarkt te gaan......

Ja mensen zo sluipt het er in, er zal vast een jongmens vanuit de metro mij gezien hebben met m'n boodschappenkarretje en gedacht hebben: 'Die is gek!' En ik was me er ook bewust van, dat dan nog wel, ik zag me echt lopen op dit belachelijke tijdstip, en ik meende ook dat ik blikken kreeg. In de supermarkt liepen inderdaad vele andere ouden van dagen, voornamelijk mannen, en ik was er nu één van. Ik was plots onderdeel van een gemeenschap die ik voorheen niet kende, De-zaterdag-om-acht-uur-boodschappen-doende-bejaarden.

Ga ik dit nu altijd doen? Nee, ik denk het niet, maar ik sluit het ook niet helemaal uit. Je mag me wel met vlakke hand in mijn gezicht slaan als ik met een groepje andere oude mannen en/of vrouwen de gratis koffie ga nuttigen bij Albert Heijn, of ergens heel vroeg heen ga om voor €1 of €2 een ontbijtje te eten, dan is mijn leven officieel zinloos en voltooid.

Victoria and Abdul

Gisteren met Rick en Chris naar LantaarnVenster geweest, een bioscoop op de Wilhelminapier, waar ik nog nooit was geweest, maar wat een geweldige plek is, en niet alleen een bioscoop maar ook een muziektheater. Toen de film was afgelopen moesten we door de op salsamuziek dansende paren laveren. Gezelligheid troef dus.

De film die we gingen zien was "Victoria And Abdul" het waargebeurde verhaal van koningin Victoria van Engeland en haar Indische bediende Abdul Karim. Op Wikipedia kun je lezen wie Abdul was. In de film zien we hoe de intense vriendschappelijke relatie tussen Victoria en Abdul op wederzijds respect is gebaseerd, iets wat door de hofhouding met argusogen en totale afkeuring wordt gadegeslagen. De Greet Hofmans- affaire was er klein bier bij. De film heeft zich aan de feiten gehouden, maar er is hier en daar natuurlijk het een en ander geromantiseerd. Er zit ook heel veel humor in. Victoria wordt gespeeld door één van de grootste actrices die Engeland heeft voortgebracht, Judi Dench, een film met haar is altijd een feest. Abdul wordt vertolkt door Ali Fazal, die vanaf 2008 acteert maar nu pas echt op dreef is met vier films in 2017, waaronder dus dit "Victoria And Abdul".

Judi en Ali konden het goed met elkaar vinden tijdens de opnamen, ze hadden de grootste lol toen ze op locatie filmden op Isle of Wight in het Osborne House, die, terwijl ze er filmden, ook gedeeltelijk toegankelijk bleef voor publiek. Ze mochten alvast even een kijkje nemen in de Durbar room, waar ze later zouden gaan opnemen. Maar ze waren al volledig in kostuum en kwamen oog in oog te staan met argeloze bezoekers die niet wisten wat ze zagen, stonden daar ineens Victoria en Abdul.

Ik kan iedereen aanraden deze film te gaan zien, het is een mooi verhaal, verteld met een lach en een traan en is zelfs verrassend actueel qua acceptatiethema.

Judi Dench en Ali Fazal als Victoria en Abdul

De echte Victoria en Abdul

Ali Fazal en Judi Dench op de première van hun film.

Voor en na

Al vanaf dit voorjaar werden we op de hoogte gebracht dat in het najaar onze bergingen zouden worden gerenoveerd. Tussendoor kregen we steeds opnieuw post er over, met soms wat nieuwe feitjes, maar vaker gewoon hetzelfde onder de noemer: 'Omdat sommigen de vorige briefing niet hebben ontvangen', ik vermoed gewoon niet hadden opgemerkt of bij het oud papier gelegd. Maar goed niemand kon zeggen dat het een volslagen verrassing was dat dit ging gebeuren, het was logistiek nogal een operatie om te organiseren voor de woningbouw.

Afgelopen zondag had ik mijn berging leeg gemaakt en de spullen in een daartoe in de straat geplaatste container gezet. Het zou al met al en week duren, zodat ik aankomende zondag alles weer kon terug verhuizen. Maar het werk was blijkbaar voorspoedig gelopen, er is niet meer door gasleidingen geboord of andere ongemakken, zodat gistermiddag de vernieuwde berging al was opgeleverd. Keurig netjes aangeveegd en wel.

Het was er lekker weer voor, dus na mijn taalles ben ik er meteen aan begonnen. Naast dat ik de spullen van de tijdelijke container weer terug kon plaatsten, kon ik ook eindelijk alle dozen en spullen die sinds mei dit jaar op mijn logeerkamer stonden in de berging plaatsen. Dat waren naast wat spullen van mijn moeder ook dozen die ik uit de berging naar boven had gehaald om eindelijk eens uit- en door te zoeken. Omdat die berging toch leeg moest had het geen zin om ze er weer naar terug te brengen voordat de hele renovatie voltooid was.

De berging die van hout en gaas was is erg opgeknapt naar een mooie dichte unit, die zelfs in de lengte een klein stukje groter is geworden dan voorheen. Alles staat er weer netjes en uitgezocht in.
Bovendien is mijn logeerkamer weer toegankelijk en operationeel.

Mark Rutte & the Supremes

Heeft u het gezien, de presentatie van het regeerakkoord? Je zou denken dat de vier coalitiepartners zich als één front zouden presenteren als vier mannen van staal of de vier musketiers zo je wilt, maar nee. Mark Rutte stond als leading man voorop achter de microfoon en als een soort backingvocalisten stonden Sybrand Buma, Alexander Pechtold en Gert-Jan Zegers er gedrieën een beetje achter, synchroon met de handen in elkaar. Ik kan intens vrolijk worden van zo'n beeld. Het zegt namelijk precies wat het is: tot elkaar veroordeelden, die na 208 dagen moeizaam onderhandelen een regeerakkoord hebben met als motto 'Vertrouwen in de toekomst'. 'Nu zien we er eigenlijk helemaal niks in, maar we vertrouwen op de toekomst, als wij zijn uitgeregeerd, in 2021 of zoveel eerder, dán geloven we er weer in dat het goed zou kunnen gaan'.  Want als ze al iets uitstraalden is het wel dat ze elkaar niet vertrouwen, laat staan hun samenwerking als iets zien wat vier jaar stand kan houden. Dan in godsnaam maar in de toekomst vertrouwen.

Zeker met al die opgestapte bewindslieden van de VVD die vanwege frauduleuze handelingen dan wel niet goed functioneren of en combinatie daarvan al dan niet gedwongen moesten aftreden. Men moet er serieus rekening mee houden dat als dat met eenzelfde frequentie door zal gaan, het gauw bekeken is. Deze coalitie vormt de kleinst mogelijke meerderheid in de Kamer, één belangrijk bonnetje wat zoek raakt en wat dan later toch gewoon te vinden bleek en het is klaar met de meerderheid. Weddenschappen zijn al afgesloten.

Maar eerlijk is eerlijk, ze pakken verschillende zaken aan, ook de wat minder populaire, alleen schuiven ze tegelijkertijd ook veel dingen naar voren, die dan voor een volgend kabinet zijn. Maar Mark heeft een hilarische mantra, die ik even op me heb moeten laten inwerken: 'Dit is een regeerakkoord voor gewone normale Nederlanders'. Huh? Wie zijn dat? Is daar een definitie van? Is er onderzoek naar gedaan? En zo ja wat is daar uitgekomen? Hoeveel gewone normale Nederlanders kent ons land? En hoeveel ongewone abnormale Nederlanders zijn er dan? Kun ja als ongewone abnormale Nederlander met scholing of cursussen alsnog een gewone normale Nederlander worden? En geldt het regeerakkoord pas dan ook voor jou? Wat zijn trouwens de criteria waar je als gewone  normale Nederlander aan moet voldoen, wil je als zodanig gezien worden? En zo zijn er nog talloze vragen die zo'n schijnbaar simpel zinnetje oproept. Niet voor niets blijft hij het herhalen om er pas dan ook zelf in te gaan geloven.

Om maar bij mezelf te beginnen ik geloof niet dat ik een gewone normale Nederlander ben, en ik moet eerst maar eens uitgelegd krijgen wat dat is wil ik me er eventueel voor inzetten er één te worden. Dan geldt het regeerakkoord maar niet voor mij. En van alle mensen die ik ken is er naar mijn gevoel ook niet één bij die gezien kan worden als gewone normale Nederlander. En nu zal er best een bekende van me zijn die dit leest en denkt: 'Nah, daar bedoelt ie mij niet mee'. Jawel hoor, ook jij bent geen gewone normale Nederlander, ik kan bij mezelf en bij jou zo al een aantal zaken opnoemen die door anderen niet als gewoon en normaal gezien worden, sterker nog we zullen bij elkaar zelfs dingen vinden die we niet gewoon en normaal vinden vanuit ons eigen perspectief, maar mede daarom vinden we elkaar waarschijnlijk leuk/aardig/lief. Dus om Hare Koninklijke Hoogheid Koningin Máxima maar eens aan te halen: "Dé Niederlander bestaht nieht". Dus laat staan de gewone normale Nederlander.

Tegeltjeswijsheid 262

Jeans: A brand new day

Ieder jaar is het weer een feestje om naar de voorstelling van Jeans te gaan. Deze keer was het zelfs de première van hun nieuwe programma "A Brand New Day" in het Capelse Isala Theater. Leuk om in het genodigde publiek ook oud-Jeans medewerkers te zien die nu eens niet aan de bak hoefden en konden genieten van het gebodene. Wij zagen ook op het toneel een aantal bekenden van voorgaande edities, maar tevens nieuwe gezichten. Ze verdienen het allemaal om even genoemd te worden: Myrthe Bijlsma, Kirsten Fennis, Sarah van der Meer, Velorisa Yorks, Rowan Smit, Xander Venema, Max van Waard en Robbert Zwols. Stuk voor stuk geweldige entertainers, die zowel solo als in groepsverband hun mannetje/vrouwtje/mensje staan.

Spetterende medleys van dance classics, girl groups en boy bands, maar ook een meer dan prachtige uitvoering van "Old And Wise" van Alan Parsons Project, ontroerende Nederlandse liedjes over de tijd van nu met oorlog en vluchtelingen, maar ook een hilarische aaneenschakeling van Duitse klassiekers. Waar hoor je nog Gitti und Erica's "Heidi" , Roy Black's "Schön Ist Es Auf Der Welt Zu Sein" en Peter Maffay's "Du" heden ten dage? Tel daar de flitsende choreografieën en de duizelingwekkende verkledingen bij op, dan heb je een geweldig leuke theateravond.

Zoals gezegd was dit de première, vanaf nu reist Jeans door het land, en komen vast ook in een theater bij jou in de buurt. Klik maar op het linkje. Ik raad het ten zeerste aan.

Renovatie

Dat de renovatie aan de bergingen een aanvang had genomen is vorige week niet ongemerkt aan mij voorbij gegaan, het doorboren van mijn gasleiding was toch wel een memorabel moment. Maar vooralsnog heb ik na het aanbrengen van de nieuwe opzichtige omleiding kunnen koken zonder knallende gevolgen. Deze week zijn de ruimtes aan de beurt waar ook mijn berging onder valt.

Daartoe zijn er in de straat blauwe containers geplaatst waar een aan ieder uitgereikt hangslot op kan en waar je de spullen uit de berging voor een week in kan plaatsten. Dit weekend was het een geloop en gesleep vanjewelste. Ik zag buren zaterdag in de stromende regen bezig, maar daar had ik echt geen zin in. Gisteren was het droog en het zonnetje scheen, een mooi moment om mijn berging leeg te halen en alles naar de tijdelijke opslag te brengen. Het spreekt voor zich dat ik niet een container vlakbij heb, je hebt in iedere gemeenschap een bepaalde inner circle die dat soort zaken meteen voor zichzelf regelt. Ik hoor daar niet bij, maar dat is niet zo heel erg, ik heb er niet zo veel instaan, dus met een paar keer heen en weer lopen was het klaar. Ooit is er in april 2000, 17 jaar geleden toen ik hier kwam wonen, een sjoelbak in de berging gezet, en die kwam er pas nu weer uit om naar de container te gaan en zal volgend weekend weer terug gaan in de vernieuwde berging.

Het leuke is dat er saamhorigheid is en je in gesprek raakt met mensen waarvan ik geen idee had dat zo ook in de straat wonen. Vanzelfsprekend kreeg ik de deur van die container niet open, die zit namelijk met enorme stangen vergrendeld, en het bleek dat je de twee deuren niet tegelijk moet openen, maar alleen de rechtse. Het is een trucje wat bij de mensen van wie vorige week de bergingen zijn gerenoveerd bekend is en ze hielpen me er even mee. Ook vernam ik dat volgend jaar de pergola op de lanai vernieuwd zal worden. Ik had er al eens met een schuin oog naar gekeken omdat het wel een likje beits zou kunnen gebruiken, maar omdat ik alles wat met doe het zelven te maken heeft verafschuw, is het enkel bij die blik met het schuine oog gebleven, en nu wacht ik maar de vernieuwing daarvan af. Tevens krijgen we nog dit jaar twee rookmelders in de woning, ik neem aan één beneden en één boven. Ook daar heb ik wel eens over nagedacht, maar nu komt het vanzelf.

En ook best belangrijk, vanaf dinsdag zal, als het goed is, de verwarming het weer doen, zoals ik al eerder berichtte is dat vanwege de kou naar voren gehaald, anders zouden we pas in november weer verwarming hebben. Daar is niet zo heel goed over nagedacht natuurlijk door werkzaamheden aan de verwarmingen in oktober te laten plaatsvinden, maar goed er is een oplossing gevonden. Tot die tijd heb ik een dekentje.

Mijn container staat op het grasveldje bij de achterste lantaarnpaal. 

Liesbeth List, de musical

Vorig jaar zaten we bij de voorstelling "Op Een Mooie Pinksterdag" met liedjes van Harry Bannink, Ruud Bos en Joop Stokkermans, toen werd verteld dat één van de dames, Renée van Wegberg, in het nieuwe seizoen de rol van Liesbeth List zou spelen in een musical over diens leven en werk. Wij besloten direct dat we daar zeker heen wilden gaan.

Ik heb Liesbeth List een aantal keren in het theater bezocht, twee keer een concert en ook toen ze de rol speelde van Édith Piaf in een musical over haar leven. Ik was weer eens tot tranen toe geroerd na de aangrijpende manier waarop Liesbeth die rol speelde, en toen Harry een cd  met de liedjes kocht en we haar de hand konden schudden wees ik op mijn rode ogen en toen zei Liesbeth: 'Dan hebben we het goed gedaan'. 

Ik had erg uitgekeken naar deze avond. Samen met Harry, Rick en Christian zaten we op de eerste rij en ik zal meteen met de deur in huis vallen: Renée ís Liesbeth List. De dictie, de manier van zingen, hoe ze beweegt, haar mimiek. Wat een talent heb je als je zo'n grote vedette als Liesbeth kunt vertolken. Bijzonder is dat we de avond beleven in het hoofd van de oudere en wat in de war zijnde Liesbeth, het is bekend dat Liesbeth's gezondheid niet meer optimaal is en de reden waarom ze uit het openbare leven zal terugtreden. Dit gegeven is prachtig, subtiel met respect in de voorstelling verweven. We maken een reis door Liesbeth's leven, het verdrietige begin in het Jappenkamp, de zelfgekozen dood van haar moeder en haar jeugd bij de familie List die haar de naam Liesbeth geven (haar echte naam is Elly Driessen).

De mannen uit haar leven, haar twee echtgenoten, Cees Nooteboom en Robert Braaksma de couturier Frank Govers en natuurlijk de onvermijdelijk Ramses Shaffy komen we allemaal tegen, als ook haar dochter Elisah en haar ouders. Naast de weergaloze Renée heb ik zoveel geweldig talent gezien, Jonathan Demoor die niet alleen haar man Robert met verve speelt, maar een zeer bruisende Jacques Brel neerzet. Rolf Koster die de zware dramatische momenten als Frank Govers doorprikt met een gevatte opmerking en bijna letterlijk zijn hele Robijn-reclame van vroeger nog eens overdoet. Alom aanwezig natuurlijk ook Ramses, gespeeld door Michael Konings, die meteen bij zijn opkomst alle aandacht naar zich toe zuigt, en direct zie je de, al dan niet terechte, immer adorerende Liesbeth naar hem opkijken. En ook Johnny Barendsen als Cees, Julia Berendse als Elisah, Bernice Havenaar en Job Greuter als Liesbeth's ouders, die alle vier ook nog andere rollen op zich namen, mogen niet onvermeld, en ik dacht het wel toen ik hem zag, Job heb ik ooit eens bij die geweldige showcases van Codarts gezien, hij speelde nu tevens virtuoos cello in deze voorstelling. Altijd leuk om de Codarts studenten terug te zien in diverse producties.

Het verhaal van Liesbeth's leven is er één van ups en downs, zowel privé als werk. Internationaal bekend, met gouden platen en Edisons overladen en toch wordt ze door de platenmaatschappij aan de kant gezet, en rest haar optredens voor een handje vol mensen, tot ze een grandioze comeback maakt gesteund door Frank Boeijen en ze gevraagd wordt voor de musical van Édith Piaf en haar ster weer straalt, zoals het hoort. Een leven vol van onzekerheid, bevestiging zoekend, en bijna ziekmakend perfectionisme.

Wat een geweldige voorstelling, en wat een mooie kers op de prachtige taart die Liesbeth's carrière is nu haar gezondheid haar niet meer in staat stelt om zelf nog op te treden. Ik heb ongelofelijk genoten van deze groep mensen met natuurlijk Renée voorop, en wens ze heel veel plezier en succes met de verdere tour. En ik voel me zeer bevoorrecht dat ik de echte Liesbeth ook heb mogen zien zingen en spelen en wens haar nog fijne jaren toe met haar dochter, kleinkind en vrienden.

Op de première met de grande dame Liesbeth List zelf.

Eendracht maakt macht

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het radio programma 'Uit De Kast' van Radio Capelle. Ook zal de column worden geplaatst op de site van 'Roze Golf' van RTV Oost.

Het is nu ruim een jaar geleden dat ik mijn eerste column schreef en voorlas in dit programma, na door Noes Fiolet te zijn gevraagd. Vanaf het begin was er, betreffende mijn column, al een kleine samenwerking tussen ‘Uit De Kast’ en ‘Roze Golf’, die tot op de dag van vandaag voortduurt. ‘Roze Golf’ is het holebitrans-magazine, zoals ze het programma zelf noemen, van RTV Oost, iedere zondag te beluisteren tussen 18.30 en 19.00 uur. Het programma heeft ook een website, www.rozegolf.nl, waar mijn column na de uitzending van ‘Uit De Kast’ gepubliceerd wordt.

Toen ik begon was er één uitzending per maand van ‘Uit De Kast’, en dat werd meteen vanaf oktober 2016 al twee keer per maand, op de eerste en derde zaterdag, zoals de vaste luisteraars wel weten. Weer een maand later, vanaf 5 november 2016, werd het programma ook op een later tijdstip uitgezonden op Radio Zuidplas, en vanaf vandaag zijn we ook te horen op Radio Schiedam. Als een olievlek spreidt het programma ‘Uit De Kast’ zich dus uit naar de buurtgemeenten, en wie weet welke gemeenten er in de toekomst nog allemaal gaan volgen.

Dit alles kan natuurlijk alleen maar gebeuren doordat mensen willen samenwerken en het belang inzien van een programma voor en over de LHBT-gemeenschap voor hun gemeente, maar ook zeker om een beeld te schetsen en voorlichtend te werken over wat er in de LHBT-wereld speelt voor luisteraars die geïnteresseerd zijn en er meer van willen weten. Dan zal al gauw blijken dat LHBT’ers net mensen zijn, die gewoon gelukkig willen zijn, lief willen hebben, graag een leuke job hebben, verdriet kunnen hebben, vrolijk kunnen zijn, of om in deze context Shakespeare maar eens aan te halen:

“Heeft een LHBT’er geen ogen? Hebben wij geen handen, organen, een menselijke gestalte, vijf zintuigen, gevoelens, en passies? Eten we niet hetzelfde voedsel, raken we niet gewond door dezelfde wapens, zijn we niet onderhevig aan dezelfde ziektes, worden we niet genezen door dezelfde medicijnen, worden we niet opgewarmd en afgekoeld door dezelfde zomer en winter, zoals elk ander mens. Als je ons prikt bloeden wij dan niet? Als je ons kietelt, lachen wij dan niet? Als je ons vergiftigt sterven we dan niet? En als je ons mishandelt, wreken we ons dan niet? Als we in dit alles net als iedereen zijn, dan lijken we op iedereen in elk opzicht”.

Oorspronkelijk wordt deze tekst uit het tragi-komische toneelstuk ‘De Koopman Van Venetië’ natuurlijk uitgesproken door het personage Shylock, een Jood, maar je kunt het met enige verbeelding voor elke minderheidsgroepering in de maatschappij gebruiken, om aan te geven dat ieder mens in basis gelijk is. Want dat is waar het naar mijn gevoel in deze tijd steeds vaker mis gaat; het wij en zij denken, waarbij ‘wij’ altijd dat is wat als norm gezien wordt en iedereen die daar van afwijkt, daar wordt lijnrecht tegenover gestaan.  Het is zwart wit, van het grote grijze gebied ertussen of van de vele mooie kleurennuances, daar wil men niet van weten. Het moet duidelijk en vast omkaderd zijn wat gewenst is en wat niet.

Je komt het overal tegen, in het toneelstuk van Shakespeare uit 1597 gaat het tussen een Jood en een Christen, en nu ruim 400 jaar later denkt ieder geloof dat ze ‘wij’ zijn, dus de goeden, en de anderen zijn allemaal ‘zij’, de slechten. In de politiek is het links versus rechts, terwijl aan beide kanten goede en minder goede ideeën en standpunten zijn, die pas door samenwerken met elkaar in dat grote ruime gebied er tussen tot bloei zullen en kunnen komen.

Maar het lijkt wel of de volledige samenleving een aaneenschakeling van wij en zij kampen aan het worden is, kijk maar eens op social media, de nuance is daar bijna niet te vinden, en als die er al voorzichtig wordt geventileerd werkt dat meer als olie op het vuur, want je MOET kiezen; het is wij of zij.

Het wordt in alles doorgevoerd tot de meest triviale zaken als vrouwenvoetbal, tv-programma’s, het openbaar vervoer en aanstonds zal de zwarte pieten wij en zij discussie wel weer losbarsten. Ik vind heel vaak ook wel eens helemaal niets van iets, maar dat is een gemoedstoestand die schijnbaar aan het uitsterven is. Het is vaak de felheid en de toon waarmee te vuur en te zwaard het eigen standpunt, vol van het eigen gelijk verdedigd wordt, waar ik me totaal over kan verbazen, ik bedoel je kunt er ook voor kiezen om je niet in een oplaaiende discussie op social media te mengen. Het zal zoveel rust geven en een hoge bloeddruk voorkomen.

Het is geen goede ontwikkeling dat we ons allemaal in ons eigen wereldje opsluiten en de ander daarvandaan argwanend bekijken. Door samen te werken komt er juist zoveel meer voor elkaar, je kunt zoveel van elkaar leren, want in basis wil ieder mens eigenlijk hetzelfde, en zijn we ook hetzelfde, wat in de tekst van Shakespeare van zo’n lange tijd geleden al naar voren kwam.

Ik was net als iedereen met stomheid geslagen toen ik een tijdje terug in de Amerikaanse stad Charlottesville de betoging zag en de leuzen hoorde die werden gescandeerd tegen Joden, homo’s, gekleurde mensen in het algemeen en vluchtelingen in het bijzonder. Maar toen ik niet lang daarna in het hetzelfde Amerika mensen zag die honderden kilometers naar Houston waren gereisd om daar van uit zichzelf hulp te bieden aan de slachtoffers van die vreselijke overstromingen, dan blijf ik optimistisch en goede hoop houden dat het overgrote deel van de mensheid inziet of in zal gaan zien dat samenwerken altijd te prefereren is boven segregatie, en dat het niet uitmaakt of je wit, zwart, Jood, Moslim, hetero of homo bent.