Nutteloze weetjes

Westerse wetenschappers die eind achttiende eeuw voor het eerst
kennismaakten met een opgezet vogelbekdier dachten dat het om
een vervalsing ging en dat lichaamsdelen van verscheidende
diersoorten aan elkaar waren gemaakt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Margaret Ann Bulkley kleedde zich 56 jaar lang als een man om
geneeskunde te studeren. Zo werd ze haar alter-ego Dr. James Barry.
Pas naar haar overlijden in 1865 kwam haar geheim uit, na 46 jaar
gewerkt te hebben als legerdokter.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een twintig centimeter lange fluorescerend roze slak komt alleen
voor in een geïsoleerd bos op een uitgedoofde vulkaan in Australië.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er is een 'Witte mannen' café in Tokio waar Japanse dames worden
bediend door in smoking gestoken witte mannen die hen
aanspreken met 'prinses' om ze vervolgens taart te serveren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ook in Japan is er een marketingbedrijf die hun niet rokende
personeelsleden zes dagen meer vakantie geven, omdat ze geen
rookpauzes nemen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Amerika wordt er meer geld verdiend met gokautomaten dan met
basketbal, films en themaparken samen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Vlado Taneski uit Macedonië was een reporter die artikelen schreef
over een seriemoordenaar, die hij uiteindelijk zelf bleek te zijn. Hij
werd later dood gevonden in zijn cel, naar men beweert zelfmoord.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Świebodzin, Polen staat een gigantisch 36 meter hoog beeld van
Jezus die omliggende steden van WIFI voorziet.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In een huis in Illinois was er zo'n enorme kakkerlakkenplaag, dat
de gemeenteraad ermee instemde dat de beste optie was om het huis
af te laten branden.

Roze slak. 

Het 'witte mannen' café in Tokio.

Goed ontvangst van WIFI door Hem. 

Toen en Nu: Patrick Juvet

Patrick Juvet was al vroeg geïnteresseerd in muziek, vanaf zijn zevende leerde hij piano spelen. Zijn eerste single, "Romantique Pas Morts" nam hij in 1971 op, en schreef tevens mee aan het nummer "Le Lundi Au Soleil" van Claude François. In 1973 ging hij namens zijn land, Zwitserland, naar het Eurovisie Songfestival en werd met het vrolijke "Je Vais Me Marier Marie" twaalfde van de zeventien deelnemers.

Zijn repertoire bestaat voornamelijk uit Franse liedjes, maar in 1978 maakt hij met de producers van o.m Village People en Ritchie Family een Engelstalig discoalbum waarvan de singles "Got A Feeling" en "I Love America" hits worden. Er komen nog twee albums uit van gelijke strekking maar die slaan wat minder aan.

Hij ging weer terug naar het Franse chanson, maakte nog een album in 1982 maar verdween toen vanwege problemen met alcohol en depressies uit het beeld om pas in 1991 weer terug te komen met de cd "Solitudes". In 2006 kwam zijn autobiografie uit, "Les Bleus Au Cœur: Souvenirs" waarin hij praat over zijn carrière en biseksualiteit. Patrick is nu 68 jaar en op muzikaal gebied doet hij niet zo veel meer, zijn laatste wapenfeit is de dance single "Don't Be Afraid" uit 2010.

In Memoriam: Eli Asser

Zijn vader en moeder, de eerste vrouw van zijn vader, zijn broer en zus zijn allemaal vermoord in de concentratiekampen. Zijn hele leven heeft in het teken gestaan van schuldgevoel, waarom hij wel de oorlog heeft overleefd, en zij niet. Volgens zijn dochter, kunstenares en schrijfster Hella de Jonge, was de oorlog thuis altijd voelbaar aanwezig. Eli zei er zelf over: 'Ik heb geprobeerd om te leven in de positieve gedachte dat ik er nog ben, en dat ik daar heel blij mee moet zijn. En dat ik daar iets mee moet doen. Dat heb ik gedaan door de mensen een beetje plezier te geven in het leven. Een plezier dat mijn ouders niet hebben gekregen.'

Hij doelde op de teksten die hij naast zijn werk als journalist ging schrijven voor o.a. het komische hoorspel "MiMoZa" in 1953. Ook schreef hij teksten voor Wim Sonneveld. Maar grote bekendheid kreeg hij door de series '''T Schaep Met De Vijf Pooten" en "Citroentje Met Suiker", waar hij naast de scenario's ook de teksten voor de liedjes schreef die uitgroeiden tot evergreens. Wie kan ze niet meezingen: "We Zijn Toch Op De Wereld Om Mekaar Te Helpen, Niewaar" of "Het Zal Je Kind Maar Wezen" gezongen door de hoofdpersonages uit de serie gespeeld door Adèle Bloemendaal, Leen Jongewaard en Piet Römer.

De originele serie van '''T Schaep" won in 1970 de Gouden Televizierring, mede door onderlinge ruzies kende de serie slechts acht afleveringen, toch is er in 1972 een opvolger gemaakt met "Citroentje" volgens hetzelfde recept, met dezelfde acteurs welke het twee seizoenen volhield.

In 2006 is er een remake gemaakt van '"T Schaep", met de liedjes van Eli. Dit was zo succesvol dat er nog 4 seizoenen volgde. Dat we er nog lang niet op uitgekeken zijn en we het gerust tot ons culturele erfgoed mogen rekenen, blijkt uit het feit dat vanaf april dit jaar er een theaterversie van "'T Schaep" te zien zal zijn in het DeLaMar Theater in Amsterdam.

Het is Eli gelukt om, zoals hij graag wilde, de mensen plezier te geven met zijn werk. 25 januari 2019 is hij overleden op de gezegende leeftijd van 96 jaar.

Eli Asser (links) met o.a. Adèle Bloemendaal, Piet Römer en Leen Jongewaard. 

Toen was geluk ... #27

Zij de me kennen weten dat paars mijn favoriete kleur is met op een goede tweede plaats oranje. Maar rond Koningsdag of als er onverhoopt weer eens een WK, EK of weet ik wat voor K losbarst en bepaalde groeperingen en bloc oranje kunststof versieringen in en rondom hun woning aanbrengen (hallo plastic soep), en zich in oranje outfits hullen, blijven mijn oranje shirtjes, overhemden en zelfs boxertjes in de kast totdat de gekte weer is overgewaaid, dan kunnen ze voor mijn gevoel weer, want ik blijf het, ondanks de tijdelijke overkill, een mooie vrolijke kleur vinden.

Nee dan de jaren zeventig, toen was oranje een modekleur voor het interieur. Ik kan me nog herinneren dat mijn kamertje thuis toen oranje vitrage had en, jawel, paarse overgordijnen met daarnaast een oranje sprei op het bed. Maar de kleur oranje was in die tijd ook terug te vinden in meubels en keukengerei. Het alom bekende Brabantia had een hele lijn van oranje producten in hun assortiment van keukenbenodigdheden, van pedaalemmers en pannen tot broodtrommels en schoenpoetsdozen. Je kunt eigenlijk stellen dat als er iets in oranje kon, het in oranje verkrijgbaar was. Those were the days.

Gisteren, vandaag, morgen

In 1963 werd de Amerikaanse meidengroep Shangri-Las geformeerd, bestaande uit de zussen Mary en Betty Weiss en de eeneiige tweeling Marge en Mary Ann Ganser. Ze waren anders dan de lieflijke meisjesgroepen uit die tijd, meer rauwer en streetwise en dat klonk ook door in hun nummers. De grootste hit was het met veel motorgeronk opgenomen "Leader Of The Pack". Uit een heel ander vaatje werd getapt met het qua muziek tegen Beethoven's "Mondscheinsonate" aanleunende "Past, Present And Future" uit 1966.

Een jaar eerder won de toen 19 jarige Elly Nieman het 'Cabaret Der Onbekenden', en als prijs mocht ze een album opnemen. Op dat album stond werk wat Elly voor het merendeel zelf had geschreven of vertaald. Eén van die vertalingen was het bijzondere nummer van de Shangri-Las, nu getiteld "Gisteren, Vandaag, Morgen". Met Elly zou het helemaal goed komen, ze was 'het mager meisje van plezier' op "Prikkebeen", de hit met Boudewijn de Groot. Huwde in 1968 Rikkert Zuiderveld en is tot op de dag van vandaag samen met hem niet alleen ruim vijftig jaar getrouwd, maar ook nog steeds succesvol als het duo Elly & Rikkert met zowel kinder- als volwassenenrepertoire. Ook schrijft Elly kinderboeken.

Gisteren,Vandaag, Morgen

Gisteren
Gisteren
Wat moet ik je vertellen over gisteren
Ik was gewoon een kind
Met kindervreugden en kinderpijn
Dromen die vervlogen zijn
Was ik ooit verliefd
Ik noemde het liefde
Zie je het leek op liefde
Dat wil zeggen
Soms
Ach, dat wil zeggen
Soms

Vandaag met je uit
Waarom niet
Of ik dansen wil
Natuurlijk
Vanavond met je naar het strand
't Zou heerlijk zijn
Maar raak me niet aan
Raak me niet aan
Want dat mag niet gebeuren
Nooit meer
Nooit meer

Zullen we dansen

En dan morgen
Ach morgen is nog zo ver weg
Misschien dat er dan wel iemand is
Iemand die echt alles voor me is
Weet je, ik zong als kind: 
Er kwam een vogel gevlogen
Met in z'n snavel een brief
En daar stond in geschreven
Ik heb je zo lief
Maar die vogel vloog voorbij
Gewoon
Net als m'n kinderdromen
Soms denk ik
Hij zal niet meer komen
Nooit meer
Hij zal niet meer komen
nooit meer

© Elly Nieman, Jerry Leiber, Artie Butler, George Morton

Tegeltjeswijsheid 306

Oogappels

Als er een nieuwe Nederlandse serie wordt uitgezonden geschreven en geregisseerd door hetzelfde team die verantwoordelijk is voor "Gooische Vrouwen" en "Divorce", en er spelen niet de minste acteurs in, o.m. Jeroen Spitzenberger, Bracha van Doesburgh en Eva van der Gucht, dan ga ik op z'n minst de eerste aflevering kijken. Die was gisteren en ik ben meteen om. Het verhaal gaat over verschillende gezinnen in diverse samenstellingen met pubers die op dezelfde school zitten.

Zo'n eerste aflevering is een kennismaking met de personages waardoor je al een beetje kunt zien hoe de wind zal gaan waaien en wat de toon van het verhaal is. Het handelt dus over de opvoedproblemen die ouders kunnen tegenkomen met hun puberkinderen. Mooi is het dat er ook een éénoudergezin in voorkomt, een samengesteld gezin en mensen met verschillende achtergronden. Erg leuk vind ik dat buiten het verhaal om de ouders van de ouders, in een soort interviewsetting hun visie op opvoeding geven, waardoor je de ouders wat beter kunt begrijpen. Want voor mij is Merel (Malou Gorter) direct al de vrouw en moeder uit de hel die er strikte regels op na houdt en gruwelt van iedere spontaniteit. Ze maakt nota bene een agenda-afspraak om met haar man Erik (Ramsey Nasr) te neuken. Maar als haar eigen moeder in beeld komt en haar visie over opvoeden geeft, zie je dat het een kille emotieloze vrouw is, en Merel van huis uit dus niet beter weet. De zoon van haar man, Chris (Thor Braun), komt de eerste aflevering bij hen wonen en zet meteen al zaken op scherp. Hij komt uit Australië en durft Merel met haar eigen woorden en regels om de oren te slaan. Nu al mijn favoriete puber.

Ik ga met veel zin deze tiendelige serie volgen, donderdags om 20.35 uur op NPO 1.

Toen was geluk ... #26

'Je smaak verandert met de jaren' kon mijn vader op constaterende toon zeggen, en als jongmens kon ik me niet voorstellen hoe ik de dingen waar ik toen van gruwelde ooit wel zou eten. Maar nu weet ik als geen ander hoe hij daar gelijk in had. Ik moet regelmatig aan zijn profetische woorden denken als ik 's avonds mezelf plotseling, rode kool, bruine bonen of zoals van de week boerenkool zie maken en ook daadwerkelijk eten, en het nog lekker vind ook. Terwijl mijn moeder als we dat thuis aten voor mij steevast iets anders, lees: spinazie, maakte. Ze moesten me nu eens zien, gaat er dan door mijn hoofd.

Andersom kan ook, dingen waar ik vroeger dol op was, moet ik nu niet meer aan denken, en dat heb ik dan vooral met snoepgoed. Ik ben nog wel een zoetekauw, maar niet meer zo als toen ik kind was. Als ik aan Lange Jan kauwgom denk of aan Fruittella snoepjes, dan trekt mijn mond alleen al bij de gedachte aan hoe mierzoet dat was samen. Er is nog wel een leuke anekdote over de Fruittella snoepjes. In mijn tijd kostte zo'n rolletje een kwartje, bosbessen was mijn favoriet. Ik mocht van oom Ton een rolletje Fruitella kopen, en hij hield mij een kwartje voor maar ook een gulden, en legde uit dat ik voor die gulden wel vier rolletjes kon kopen. Dat ging mijn kinderverstand te boven, en dan, vier rollen Fruitella was in mijn optiek een duizelingwekkende niet te bevatten hoeveelheid, dus koos ik voor het kwartje, omdat ik zeker wist dat ik daar een rolletje voor kon kopen. Toen was al duidelijk dat ik nooit een groot ondernemer zou worden.

Ook kan ik me nog de zoete Donald Duck kauwgom herinneren mét in het pakje bijgevoegd een klein Donald Duck stripje. Ik moet trouwens helemaal niks meer van kauwgom hebben. Dat educatie en snoep hand in hand konden gaan bewezen de ijsbonbons waar altijd een spreekwoord of gezegde op de wikkel stond. Iets anders wat ik nu niet meer weg krijg, maar vroeger meer dan heerlijk vond, zijn koetjesrepen. Dat was helemaal geen chocolade, maar cacaofantasie. Chocolade (melk) vind ik nu nóg heerlijk. Mijn oma van moederskant bracht bij haar bezoek altijd een klein reepje Verkade chocolade mee.

Weer een kleine snoepsituatie met oom Ton en tante Jopie betreffende een Bros-reep. Nu ben ik dol op chocolade met nootjes, maar als kind vond ik dat vies. We waren ergens heen op weg in de auto van oom Ton toen tante Jopie mij een Bros-reepje aanbood. Ik zag bobbeltjes en vroeg licht in paniek: 'Zitten daar nootjes in?' Tante Jopie zei van niet. "Ja maar die bobbeltjes" antwoordde ik niet overtuigd. 'Dat komt omdat ome Ton de nootjes er vanmorgen allemaal heeft uitgehaald omdat jij dat niet lust'. Dat antwoord vond ik zeer plausibel.

Om met een warme maaltijd harlekinade te eindigen: Als kind lustte ik geen uien, maar wel hutspot (peen en uien) maar dat kwam omdat mijn moeder de uien er altijd weer uithaalde....tenminste, dat zei ze, en als kind geloof je dat. Buurvrouw tante Stien was op haar wekelijkse maandagbezoek bij ons en vertelde 'Ik heb vorige week peen en uien gegeten en dat smaakte helemaal niet'. 'Heeft u de uien er dan ingelaten?' vroeg ik haar. 'Ja natuurlijk' reageerde ze verbaasd. Maar ik zag niet dat mijn moeder achter mijn rug richting tante Stien wild 'nee!!' aan het gebaren was. Tante Stien begreep het en ging er in mee, berustend zeggend dat dát het dan wel geweest moest zijn. Ach ik was zo'n goedgelovig kind, en nog steeds wel, al ben ik door schade en schande wel iets wijzer geworden.

Meer dan duizend woorden

Een vrouw droeg deze slangenkousen in bed, en toen haar been buiten het dekbed stak, dacht haar man met een echte slang van doen te hebben en viel die aan met een honkbalknuppel. 

1960. De zes jarige Ruby Bridges wordt geëscorteerd door een politieman
voor haar eerste schooldag als eerste Afrikaans-Amerikaanse leerling op een
witte basisschool in het zuiden van Amerika. 

1966. Een heel jonge Dolly Parton met haar man Carl Dean met wie ze dit jaar
53 jaar getrouwd is. 

Nadat hij de auto van zijn vader voor een ritje had meegenomen en er een
aanrijding mee kreeg, steekt dit kind nog een sigaretje op voordat hij de
consequenties van zijn daad onder ogen gaat zien. 

Verwerking

Het was van de week in de ochtend tussen slapen en waken in toen ik plots verschrikt dacht: Ik ben helemaal niet bij mama geweest op 1 januari. De schrik duurde luttele seconden toen ik me bedacht dat mama al meer dan anderhalf jaar niet meer bij ons is. Ik zal waarschijnlijk over haar gedroomd hebben en nog half daarmee bezig of iets van dien aard.

Eerst nu gaan zo af en toe de gebeurtenissen vlak voor, tijdens en na haar overlijden aan mijn geestesoog voorbij, en dan merk ik dat ik destijds alles als in een soort roes op de automatische piloot heb ondergaan. Ik handelde naar wat er gedaan moest worden, maar als ik er aan terugdenk is het net een film die ik gezien heb en niet dat ik het zelf allemaal heb meegemaakt. Vooral als ik nadenk over de specifieke momenten, als bijvoorbeeld de ochtend na de nacht dat ze was overleden, dat ik naar het ziekenhuis ben gegaan waar de rolstoel nog stond die ze van de revalidatie in bruikleen had, en die ik weer terug moest brengen naar de rechtmatige eigenaar. Met die lege rolstoel, waarin ik haar kort daarvoor naar het ziekenhuis had gebracht, en waar ik nog een aangebroken pakje papieren zakdoekjes in vond, in de metro, vraag ik me af hoe ik dat in godsnaam voor elkaar heb gekregen. 's Middags naar het hospice, waar ze slechts 12 uur is geweest, om haar samen met mijn zus en nichtje uitgeleide te doen naar het uitvaartcentrum. Mijn zus die die dag de kleding heeft uitgezocht en meegenomen om mama er mooi uit te laten zien.

De afspraken met de uitvaartbegeleider, het uitzoeken van de bloemen, het schrijven van de kaarten. De intens lieve vrienden en vriendinnen die me op mijn verzoek lieten, maar toch een vinger aan de pols hielden. De moederdag dat ik haar in het uitvaartcentrum heb bezocht en haar voor het eerst weer zag, en ze er zo mooi uitzag dat ik tegen mijn zus heb gezegd dat ze dinsdags, op mijn verjaardag, als ik er weer heen ging gerust mee kon gaan, en dat ze dat heel fijn vond. De dag erna, de dag van de uitvaart zelf is helemaal in nevelen gehuld. Ik zie alles als filmbeelden terug alsof ik alleen maar een toeschouwer was.

De weken erna het regelen van alle papierwerk en het samen met mijn zus leegruimen van haar woning en alles wat je dan tegenkomt. Uit ieder laatje en elk kastje komen herinneringen, waar we samen dan ook weer herinneringen aan ophaalden. En ook het uitstrooien van haar as, was een onwerkelijk moment. En dan de dromen, bijna iedere nacht dromen over mama. Zoals gezegd, nu komt het pas in fases allemaal weer terug en merk ik dat ik destijds een aantal weken of misschien wel één of twee maanden in een soort cocon heb geleefd en alles werktuigelijk deed, want herinneringen aan andere zaken in mijn leven voelen veel meer aan als iets wat ik echt heb beleefd terwijl ik alles rond deze gebeurtenis als door een soort filter blijf zien.

De werking van de menselijke geest blijft fascinerend, en blijkt verrassend goed te kunnen aanvoelen hoe te moeten schakelen bij ingrijpende situaties zodat het mens zich kan blijven handhaven, zij het op een ander level en met het blijkbaar uitschakelen of verzachten van een aantal prikkels, om dat later in kleine stukjes weer op te voeren, want het moet natuurlijk wel verwerkt, ook al blijft het net of het een ander was die het heeft ondergaan allemaal.

Uitje

Er zat een bedrijfsuitje aan te komen, en het eerste voorstel wat werd gedaan was paintballen. 'Nou kijk...' was mijn reactie op dat idee. Ik doe namelijk niet aan modder, en bovendien hadden ze dat al eens gedaan, er hangt daarvan een foto van in de kantine, en het ziet er niet aanlokkelijk uit. Escape-room was de volgende optie, weer een 'nou kijk...' van mijn kant, licht claustrofobisch als ik ben word ik niet graag opgesloten. Karaoke, wat toen werd geopperd, vond ik dan wel oké, maar daar had een andere collega ernstige bezwaren tegen, zodat de beslissing werd genomen om glow in the dark golf te gaan doen. Glow in the dark golf, ik kende het niet, maar het is een soort minigolf met veel fluorescerende kleuren die oplichten.

Gisteren vond het plaats, we kregen een fluorescerende putter en een fluorescerend balletje en werden vervolgens naar de volledig uit neonkleuren opgetrokken ruimte geleid waar we een parcours van 18 holes gingen doorlopen. Het was leuk om te doen, maar het was geen ontdekking die mijn leven ingrijpend heeft veranderd. Het uur wat ervoor was uitgetrokken was voldoende.

Het is natuurlijk wel altijd leuk om collega's eens in een andere omgeving te zien dan in de werksfeer, en na ons glow in the dark golf avontuur zijn we met elkaar gaan eten wat heel gezellig was.

Jouw ogen

Robert Long, de grote tekstschrijver, componist en zanger, veel te vroeg overleden, maar wat heeft hij een prachtig oeuvre nagelaten met nagenoeg alleen maar pareltjes. Eén van de nummers waar ik het niet droog bij houd is een lied van zijn album 'Voor Mijn Vrienden" uit 1992 getiteld "Jouw Ogen".

Jouw Ogen

Je bent al zolang dood dat ik je niet meer mis

Het is verwerkt, geaccepteerd en weggesleten

Alleen je ogen heb ik nooit kunnen vergeten

Ze waren... ik kan niet zeggen wat het is

Je kon zo kijken met die wonderlijke ogen

Alsof je zien kon wat er omging in mijn ziel

En ik wist nooit of wat je waarnam

Jou in feite wel beviel

Of dat je binnen in me las

Hoe groot de chaos daar soms was

Als ik je, zwak en laf, met iemand had bedrogen

En toen jouw ogen mij allang hadden verlaten

Nooit meer een glimlach of een knipoog, zelfs geen blik

Liep ik nog altijd hardop tegen je te praten

Daar was ik zo op ingesteld

Ik had nog zoveel niet verteld

Die eerste maanden leek ik echt wel niet goed snik

Je bent al zolang weg dat zelfs de spijt verdween

Al ben je dikwijls nog aanwezig in mijn dromen

We zijn weer jong - de desillusie moet nog komen

Je bent zo mooi en je kijkt lachend door me heen

Ik laat je kijken, want ik heb nog geen geheimen

We zijn bezeten van het leven en elkaar

En bij 't ontwaken denk ik droevig:

Was die droom nu nog maar waar

Dan zou het anders zijn gegaan

We hadden meer ons best gedaan

En wie weet was jij misschien dan nog wel bij me

Maar toen jouw ogen mij voorgoed gingen verlaten

Hield ik je hand vast tot je blik tenslotte brak

't Leek of je sliep, of we de dood alweer vergaten

Ik heb je ogen dichtgedaan

En ben toen voor het raam gaan staan

En keek naar buiten

En ik voelde me een zak

Alleen je ogen heb ik nooit kunnen vergeten

Ze waren......

© Robert Long

10 jaar netwerken

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug te luisteren is. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost.

2009, is alweer tien jaar geleden, wat kan er in tien jaar tijd veel veranderden en wat is er veel gebeurd. Geen weldenkend mens had toen kunnen vermoeden dat iemand als Donald Trump president van de Verenigde Staten zou kunnen worden, bij de naam Brexit hadden we gedacht aan een nieuw soort griepmedicijn. Dat politiek leider van de SGP, Kees van der Staaij, een ‘minder-minder homo’s’ verklaring zou ondertekenen had tien jaar geleden ook makkelijk gekund, want hij en zijn fundamentalistische achterban houden er nu eenmaal middeleeuwse opvattingen op na en die zullen de komende tien, wat zeg ik, vijftig jaar ook niet veranderen. Tien jaar geleden hadden we koningin Beatrix, waren David Bowie, George Michael en Sandra Reemer nog onder ons en betaalden we gewoon nog met de gulden. Oké dat laatste is natuurlijk niet waar, het was even om te kijken of u wel oplet.

Ook als we in ons persoonlijk leven terugkijken is er in tien jaar tijd heel wat gebeurd. Mijn moeder is overleden, ik heb leuke lieve mensen leren kennen terwijl anderen hun eigen weg weer gingen vervolgen. Ik ben na vierentwintig jaar een paar jaar gestopt met sporten, en heb dat vervolgens weer opgepakt. Ik ben begonnen met het schrijven van een dagelijkse blog, met op de teller op dit moment 2841 blogs, wat weer heeft uitgemond in de tweewekelijkse column voor ‘Uit De Kast’ van Radio Capelle, welke ook gepubliceerd wordt op de website van onze vrienden van Roze Golf. En ook ben ik na 35 jaar werkzaam te zijn geweest bij een groot bedrijf als boekhandelaar wegens een faillissement zonder werk gekomen, ben een periode werkloos geweest, heb tussendoor tijdelijk- en vrijwilligerswerk gedaan, en heb sinds oktober een partiële baan tot in ieder geval mei met kans op verlenging. Dit alles en nog veel meer in slechts tien jaar tijd.

Toen ik in februari 2016 zonder werk kwam ging er een onbekende wereld voor me open. Ik had altijd gewerkt en betrad nu het glibberige pad van de werkloosheid. Als vijftigplusser sta je met zo’n dertig nul achter, maar daar had het UWV iets op gevonden. Ik kreeg met mede vijftigers een cursus solliciteren aangeboden, waarbij tijdens de eerste bijeenkomst de cursusleidster middels een powerpoint presentatie een hele waslijst aan voordelen liet zien die wij als oudere menschen hadden ten opzichte van de jongeren. Het antwoord op mijn vraag waarom dan de hele gang niet vol stond met werkgevers die zich verdrongen om ons in dienst te mogen nemen moest ze echter schuldig blijven. Wat voor mij nieuw was, was dat je als werkzoekende dan wel werknemer jezelf heel erg in de picture moet zetten, daar waar je vroeger gewoon je werk deed waarvoor je was ingehuurd en daarop werd beoordeeld, moet je jezelf nu profileren in een bilateraal overleg of door middel van een ‘elevator-pitch’, bovendien dien je te netwerken. Er was weer een powerpoint die liet zien dat de meeste banen werden gevonden door netwerken. Ik geloof dat het percentage 70/30 was ten opzichte van zichtbare vacatures.

Netwerken en mezelf ophemelen, in beide ben ik niet goed. Noem het gerust een gebrek van mijn kant maar als er mensen om me heen zijn die zichzelf tot het middelpunt bombarderen, blijf ik in plaats van de strijd aan te gaan liever aan de zijkant staan en gun hen de aandacht die ze willen. Netwerkborrels, ik heb het geprobeerd, maar in grote groepen ben ik niet zo in m’n element. Hoe meer mensen, hoe onzichtbaarder ik word, ik sla dicht en word één met de muur waar ik voorsta of de stoel waar ik op zit. Ik ben naar netwerkbijeenkomsten geweest van het UWV, en ook naar Mankracht Rotterdam, een, zoals ze het zelf noemen, homonetwerkborrel. Van beiden ben ik vroegtijdig enigszins naar adem happend weggegaan, omdat te veel mensen bij elkaar verlammend op me werkt. En ja, dat ligt aan mij, want in kleine gezelschappen kan ik me prima handhaven en ben ik mijn bruisende licht ironische relativerende zelf, maar dat valt weg zodra het voor mijn gevoel te druk wordt en de alfa mensen het overnemen.

Mankracht Rotterdam is natuurlijk wel een erg leuk initiatief en bestaat deze maand precies tien jaar. Het richt zich op homomannen in de regio Rotterdam om maandelijks, de derde donderdag in de maand, te netwerken, maar ook om gewoon met bekenden bij te praten en te borrelen. Vast onderdeel is een gast die wordt geïnterviewd, van politici en zakenmannen tot tv-persoonlijkheden en kunstenaars. Naast de maandelijkse borrel worden er ook een aantal activiteiten georganiseerd, zoals een barbecue in de zomer, een kerstdiner en culturele uitjes. Het is vanaf dag één erg succesvol gebleken en een gat in de markt. Misschien een idee voor andere regio’s in het land om zoiets op te gaan zetten. Want dat het voor mij persoonlijk te massaal is doet natuurlijk niets af aan het feit dat zovele anderen er plezier aan beleven en er naast gezellig borrelen aan het netwerken kunnen slaan. Ik feliciteer ze dan ook hartelijk met dit tweede lustrum en ik zou zeggen op naar de volgende tien jaar!

Tegeltjeswijsheid 305

Minder, minder

Het is nu zo'n anderhalve week geleden, en het heeft heel wat regenboogstof doen opwaaien, de vertaling van de Nashville Verklaring en de ondertekening ervan door fundamentalistische gristenen waaronder politici, met als beschamend kopstuk de voorman van de mannenbroeders van de SGP, Kees van der Staaij. Peter Verheij, loco-burgemeester en wethouder te Alblasserdam eveneens van de SGP, snapt het niet zo heel erg, die heeft het over 'een mooi Nederlands initiatief'. Euh, lieve Peter, het is een Amerikaans initiatief, het is enkel vertaald in het Nederlands. Verder noemt hij het 'helder, duidelijk, mooi en nodig als uit één mond'. Nou, daar zijn op z'n zachts gezegd de meningen nogal over verdeeld, zo hebben we, gelukkig, kunnen merken.

Geloof en de lhbt-wereld, dat gaat nooit echt lekker, wat dat betreft kunnen de gristenen hand in hand gaan met o.a. de orthodoxe Jodenkes en de extremistische islamietjes, maar dat zal niet mogen van God, Allah of Jahweh, want gadverdamme, zo heeft het opperwezen het niet bedoeld weten zij heel zeker. Iets zeker weten terwijl het een geloof betreft, kan ik op zich al vrolijk van worden. Maar mogen zij dat dan niet vinden? Natúúrlijk mogen ze dat, we leven vooralsnog in een vrij en democratisch land, vind vooral wat je vindt, maar begrijp dan ook dat anderen iets anders kunnen vinden, en het wegzetten van groepen mensen is nu eenmaal niet zo sympathiek. Zeker als je je mond vol hebt over naastenliefde en selectief shopt uit een eeuwenoud door mensen geschreven en steeds weer, al gelang naar de mores van de tijd, herschreven boek.

Tegen Kees van der Staaij is door verschillende mensen aangifte gedaan wegens discriminatie. Zij vinden dat hij als politiek leider trouw heeft gezworen aan de grondwet en met de ondertekening van de Nashville Verklaring Artikel 1 overtreedt. Zijn collegaatje Geert Wilders heeft dat ook aan zijn broek hangen, hij heeft in maart 2014 tijdens de uitslagenavond van de gemeenteraadsverkiezingen zijn kritiekloze achterban toegesproken en gevraagd of zij meer of minder Marokkanen wilden, waarop ze 'minder, minder' scandeerden. Opnieuw, het is niet zo sympathiek om groepen mensen weg te zetten. Deze gebeurtenis werd hoog opgenomen, en er werd aangifte tegen Geert gedaan waarop er, tot op de dag van vandaag, diverse rechtszaken volgden, en hoewel het incident één keer heeft plaatsgevonden, lijkt het vanwege de herhalingen van het vermaledijde filmpje, als over de rechtsgang wordt bericht, of de man doorlopend 'minder. minder' scanderend door het leven gaat.

Vind ik dat Geert vervolgd had moeten worden? Nee, hij mag dat vinden. Vind ik dat Kees vervolgd moet worden? Nee, hij mag dat vinden. Vervolgens mogen wij weer van alles over hen vinden of onze schouders ophalen over zoveel kortzichtige domheid, om ze vervolgens wel in de gaten te houden want het zijn beide vrij griezelige standpunten. Maar omdat wij in dit land niet met twee maten meten, ga ik ervan uit dat als de ene parlementariër voor vermeende discriminatie wordt vervolgd, de ander dat lot dan ook zal moeten ondergaan. Gelijke monniken, gelijke kappen (pun intended). Met andere woorden 'minder, minder Marokkanen' scanderen staat volgens mij gelijk aan het ondertekenen van een verklaring met als strekking 'minder, minder homo's'.

In Memoriam: Carol Channing

Carol Channing was een in de Verenigde Staten veelvuldig gelauwerde actrice, zangeres en comédienne, met een carrière die acht decennia omvat. Haar werkterrein bevond zich voornamelijk in het theater, zij was het die voor het eerst "Diamonds Are A Girl's Best Friend" zong in haar rol van Lorelei Lee in "Gentlemen Prefer Blondes" in 1949. Haar signature rol was die van Dolly Levi in de musical "Hello Dolly". Ze speelde Dolly voor het eerst in 1964, en prolongeerde die rol in 1977, 1981 en 1994.

Ze speelde in een klein aantal films, waarvan de bekendste "Thoroughly Modern Millie" is, samen met Julie Andrews en Mary Tyler Moore. Carol kreeg een Golden Globe voor die rol. Op TV is ze in verschillende series te zien geweest, waar onder "Magnum PI" en "The Nanny" waarin ze nagenoeg altijd zichzelf speelde. Haar laatste TV optreden was in "RuPaul's Drag Race" in 2016.

Carol is vier keer gehuwd geweest en heeft één zoon. Relativerende humor was haar niet vreemd, toen in 1973 bij het Watergate schandaal naar voren kwam dat ze op de 'vijandenlijst' van Richard Nixon stond, was haar reactie: 'Het is mij een grote eer op die lijst voor te komen. Ik denk wel de grootste eer in mijn carrière'. Carol is 15 januari 2019 overleden, ze zou 31 januari 98 jaar zijn geworden.

De schooldokter

Van de week haalde ik het verhaal over de schooldokter weer eens op. Toen ik op de lagere school zat kwam op gezette tijden (twee, drie keer per jaar?) de schooldokter op school, waarbij het zaak was dat je met je moeder of vader bij de dokter langs ging. Terugkijkend komt het op mij over als het verlengde van het consultatiebureau.

Het zal in de tweede of derde klas geweest zijn dat mijn moeder besloot dat wij de schooldokter niet meer gingen bezoeken. Na een eerder klein akkefietje was de relatie tussen mijn moeder en de dokter al broos maar na het incident met het bedlampje was het duidelijk. Wij lieten de dokter voortaan links liggen. Mijn moeder had aangekaart dat ik zo slecht in slaap kwam. De schooldokter had gevraagd of ik van lezen hield, ja dat hield ik, en zo stelde ze voor om een lampje boven mijn bed te bevestigen om voor het slapen gaan nog wat te lezen, dan zou ik vanzelf in slaap vallen. Het advies werd opgevolgd.

De keer erna vertelde mijn moeder dat het bedlampje niet erg had geholpen, ik bleef namelijk lezen en viel helemaal niet in slaap. 'Bedlampje?!' riep de dokter uit. 'Wat is dat voor een bespottelijk idee?!' Mijn moeder deelde mee dat het idee van de dokter zelf kwam. 'Dan ben ik een slechte raadgeefster geweest', was haar reactie. Het was de laatste keer dat wij de schooldokter hebben bezocht. En ja, het lampje bleef en ik heb nog vele mooie boeken gelezen. En met dat slapen is het ook goed gekomen.

Maar omdat voor mijn gevoel, wat ik al eens eerder heb gemeld, de lagere school er nog steeds zo uitziet zoals ik het in 1977 heb achtergelaten. En ja, ik weet heus wel dat het niet zo is, maar bij gebrek aan kinderen heb ik niet zo'n beeld van de lagere school anno nu. Heb ik plots de brandende vraag of de schooldokter al die veranderingen heeft overleefd en nog steeds deel uit maakt van het schoolleven of is hij/zij weggesaneerd? Die van mij had niet zo heel veel toegevoegde waarde, zoals u zult begrijpen.

Toen was geluk ...#25

Bijna niemand doet het meer, ansichtkaarten versturen vanaf het vakantieadres, het is aan het uitsterven en zal op den duur volledig verdwijnen. We hebben immers de smartphone waarbij we live kunnen laten zien hoe goed we het hebben in den vreemde. Vroeger moest dat met ansichtkaarten, want de drang aan anderen te laten weten dat we het o zo leuk hebben is van alle tijden. Zeker toen in de jaren zeventig het massatoerisme een hausse beleefde en mensen veel vaker naar het buitenland gingen, met name Spanje was enorm populair.

Het was een van te voren al bekende activiteit in de vakantie, het uitzoeken van de ansichtkaarten, het kopen van de postzegels, en tijd inruimen om de kaarten te schrijven. Het adressenboekje met adressen van de familie en vrienden had je van thuis meegenomen. Op het kaartje moest natuurlijk staan hoeveel graden het was, want Nederlanders hebben over het algemeen een zon- en warmtefetisj, daarnaast een klein verhaaltje over het lekkere eten en het fijne hotel. Zaak was wel dat je de kaartjes aan het begin van de vakantie schreef en op de bus deed, anders kon het zomaar zo zijn dat je al lang en breed weer terug was eer dat ze hun bestemming hadden bereikt. Ik weet nog dat we thuis, net als met kerst, rond de vakantietijd ook een hele slinger met kaarten hadden hangen van vakantie vierende familie en vrienden.

En wat we nu middels sociale media doen is eigenlijk hetzelfde, ik zie iedere zomer dat mensen de temperaturen niet alleen van hun vakantieadres, maar ook hier in Nederland meedelen, terwijl als het in Brabant, Drenthe en Flevoland bloedverziekend heet is, is het dat bij mij ook. Nu schrijven we niet alleen dat het eten lekker is, we krijgen er gelijk beelden bij. Jammer is wel dat er mensen zijn met een, laten we zeggen, wat negatieve inslag die hoe leuk het ook is, altijd wel iets op kunnen noemen wat minder of niet leuk is en daar dan niet hun schouders over op halen, maar vinden dat het benoemd moet worden in plaats van het weg te strepen tegen al het fijne wat er tegenover staat. Ik neem zulks altijd in verwondering tot me.

Toch waren die kaartjes erg leuk. Ik heb in de berging nog een hele grote doos vol met kaarten verstuurd door familie en vrienden van vroeger van hun respectievelijke vakantieadressen. Sommige van de afzenders zijn niet meer onder ons en dan is zo'n kaartje wat een leuk gebaar was ineens een kleine schat.

Wonderlijk

Toen ik in het theater zat bij de voorstelling van Simone Kleinsma en ze dit lied, 'Wonderlijk', inzette, voelde het alsof ik helemaal alleen in de zaal was en ze het alleen voor mij zong, zo kwam het binnen. Het was bij mij nog niet zo lang geleden toen, en het kan zomaar zijn dat ik een traantje heb weggepinkt. De kracht van woorden op muziek en het vermogen om het recht in de harten van het publiek te zingen.

Wonderlijk

Ik, in m'n jas, achter glas

op een lente-terras

want de wind was nog kil

op die dag in april

dacht ineens: Daar loopt mam

wat wonderlijk.

Jij, jij bleef even staan

keek me door het glas aan

en de wereld viel stil

op die dag in april.

Dat is voor Amsterdam uitzonderlijk.

De mensen stonden stil

zelfs de duiven in hun vlucht

hingen als bevroren doodstil in de lucht.

Er was ook geen geluid

verdwenen was de wind.

Toen zei je door de ruit

hoe gaat het met je, kind?

Ik, ik keek je aan

zag je werkelijk staan

op de dam goed gekleed

zoals jij altijd deed

vroeg: Hoe kan dat nou mam?

Wonderlijk.

Maar voor je iets kon zeggen

werd je door licht omgeven

en kwamen met die kille wind

de duiven weer tot leven.

De trams gingen weer rijden

en ook op het terras

leek het niemand opgevallen

dat jij er even was.

Ik, ik zag weer je lach

in de lente die dag

maar ik zag het alleen

zei toen zacht voor me heen:

Het gaat goed met me mam.

Tja, wonderlijk.

© Frans Mulder, Bernd van den Bos, Simone Kleinsma

Presentatie Arthur Rosenfeld

Vriend Rick nodigde me van de week uit om naar een voorstelling te komen waarin hij ook zou meespelen. Dat gebeurt wel vaker, maar deze keer was het een bijzondere eenmalige voorstelling, een dansvoorstelling zelfs, geregisseerd door de choreograaf Arthur Rosenfeld, een gast bij Theater Babel waaraan Rick verbonden is.

Arthur Rosenfeld is van Nederlands-Amerikaanse oorsprong en heeft een prachtige staat van dienst, hij heeft gedanst bij Tanztheater Wuppertal van Pina Bausch en was artistiek leider van zijn eigen gezelschap Meekers waar hij danstheater voor alle leeftijden lanceerde. Sinds 2016 is hij met pensioen, dus hóeft hij niet meer, maar ideeën blijven toch komen, vandaar dat hij de uitdaging is aangegaan om binnen een korte tijd een presentatie samen met de mensen met en zonder beperking van Theater Babel te maken.

De voorstelling was gelukkig weer eens op de unieke locatie aan de Mathenesserdijk, welke een plaatsje in mijn hart heeft. Daar ontmoette ik Rick's man Chris en konden we even bijkletsen voor de voorstelling ging beginnen. Aan de muziek en de choreografieën, en ja, ook aan zijn naam natuurlijk, konden we merken dat er Jiddisch bloed door de aderen van Arthur stroomt. Stenen waren belangrijke rekwisieten, maar wat verbeelden ze nu? De ziel? Het hart? Of een draagbare eenpersoons mini klaagmuur? Ook was er een belangrijke rol weggelegd voor de 'verboden vrucht', de appel. Er was bij dat onderdeel publieksparticipatie en de keus was gevallen op Chris, die aangespoord door één van de speelsters de rol van verleidelijke slang op zich mocht nemen. Leuk was het dat Rick zich later ook in die scene moest mengen, zodat ik de unieke en, naar ik zomaar verwacht, enige kans kreeg om Rick en Chris samen in een stuk te zien. Het was voor de spelers fysiek een zeer intensieve voorstelling. Ik heb Rick als een hinde over het toneel zien huppelen, maar ook samen met zijn collega's als verwende kinderen krijsend en trappend op de grond zien liggen. Er zat veel humor in, één van Arthurs kenmerken in zijn producties, en je zag dat de spelers het zelf ook erg leuk vonden. Na de voorstelling de gebruikelijke nazit met het publiek en de acteurs met een hapje en een drankje. Wat een heerlijk begin van het weekend!

Rick in zijn rol.

Het was vrij intensief.

Rechts choreograaf Arthur Rosenfeld.

Massage

'Heb jij wel eens een massage gehad?' vroeg vriendin Talitha aan me, nadat ze uitvoerig had verteld over de geweldige ervaring bij QoQo massage clinics in Rotterdam. Op medisch noodzakelijke fysiotherapeutische massage vanwege mijn rugklachten na, had ik er geen ervaring mee. Ze wilde me graag trakteren op een massagebehandeling, en omdat ik wel voelde dat mijn schouders en nek dat misschien eens konden gebruiken leek me dat een puik idee.

Gisteren was het moment, en we hadden een duo kamer, niet dat je veel praat maar het heeft toch iets gezelligs, ook voor de masseurs is dat leuker natuurlijk. Binnen één minuut constateerde de dame die mij masseerde dat het wel heel erg vast zat allemaal, ze deelde het mee op een toon alsof dit wel eens een klus kon worden en om me voor te bereiden op wat komen ging. Het kwam er eigenlijk op neer dat ik een 1 meter 85 lange spierknoop ben met een hartslag. Met haar vakkundige handen en technieken ging ze me te lijf. Letterlijk. De pijn mensen, de snijdende pijn! Knopen werden gladgestreken, spieren werden weer op ordentelijke wijze in mijn lichaam herschikt. Mijn hoofd lag in het gat van de tafel, gelukkig maar, want de grimassen die ik maakte zouden geen prettige aanblik zijn. Marteling is een groot woord, maar ik had gerust bekentenissen gedaan als mij dat was gevraagd, ook van zaken waar ik niets mee te maken had. 'Ik zal mijn ellebogen moeten gebruiken', hoorde ik haar meedelen op een manier alsof de grote middelen die normaliter achterwege blijven voor mijn verkrampte lichaam tevoorschijn moesten worden gehaald. Als het te heftig was moest ik het aangeven, maar ik ben een grote jongen, ook toen de masseuse die met Talitha in de weer was opmerkte dat ze mijn lichaam vanaf waar zij stond hoorde kraken, gaf ik geen krimp, of nou ja, er ontsnapte af en toe wel even een klein gesmoord kreetje. 'Wel regelmatig ademhalen hoor', raadde mijn dame aan, 'Ik ga daarin mee met de massage'. Pas toen signaleerde ik dat ik bij heel pijnlijke momenten mijn adem inhield.

Na afloop voelde het of mijn schouders en rug één grote blauwe beurse plek waren, maar tegelijkertijd voelde het ook goed. De laatste tien minuten mocht ik op mijn rug gaan liggen en zijn mijn hoofd en nek gemasseerd en dat voelde na de temptatie die ik had ondergaan als een weldaad. Het was een intense, pijnlijke maar ook geweldige ervaring. Het feit dat het zo erg vast zat bij me geeft aan dat ik dit dus vaker moet gaan doen, want door de pijn heen voelde mijn lichaam wel aan dat dit goed was. En als ik het vaker doe wordt de pijn natuurlijk ook minder. Bonus-ontdekking was dat zij ook een filiaal hebben op loopafstand van mijn huis. Ga ik zeker eens proberen, maar de lat ligt hoog, want de dame die mij gemasseerd heeft, heeft dat meer dan uitstekend gedaan. Talitha heeft al een favoriete masseuse, die haar behandelde gisteren, en voor nu heb ik die ook. Namen van beide dames kunnen we doorgeven bij een volgend bezoek, want we gaan zeker nog eens samen.

20 Augustus 1999

Het winkelcentrum waar ik werk blijkt weer aan een opknapbeurt en tevens uitbreiding toe te zijn, zo kwam mij onder ogen. Er zijn grootse plannen. Mijn eerste reactie was: 'Alweer? Het is toch nog niet zo lang gelden onder handen genomen.' Dit 'niet zo lang geleden' bleek twintig jaar geleden te zijn. Ik werkte toen ook in dit winkelcentrum, bij een andere werkgever. Mijn tweede reactie was: 'Als nu maar niet weer het hele plafond naar beneden komt.'

We schrijven vrijdag 20 augustus 1999, de te verwijderen plafondplaten van het grote plein in het overdekte winkelcentrum lagen op een steiger om afgevoerd te worden. Door redenen die nog steeds onbekend zijn is in een soort domino-effect het complete plafond in een donderend geraas in de vroege ochtend naar beneden komen zetten. Het moet rond half tien zijn geweest want collega Carla zat aan de koffie in de kantine en dacht: 'Nou Car, daar ga je'. Het was in de periode dat er hevige aardbevingen waren Turkije waarvan we de afschrikwekkende beelden op tv zagen, en hoewel zulke bevingen hier niet voorkomen, weet je niet wat je overkomt als het hele gebouw schudt door de honderden platen van zo'n 25 kilo per stuk die in één keer van 12 meter hoog naar beneden kwamen zetten. Collega Astrid is hysterisch gillend rennend door de gang gesignaleerd. Ik was er niet, ik kwam pas 's middags in totale onwetendheid van de andere kant aan en vond het opvallend rustig in de winkel, maar ik werd snel bijgepraat, het bleek dat de winkels allemaal dicht waren.

Ook hoorde ik de verhalen van klanten die niet weg wilden toen er geëvacueerd werd, en een dame die meedeelde toch echt nog naar de Hema te moeten, aan de overkant van het plein en daar klunend over de platen heen is gegaan om daar aangekomen te merken dat ook die was gesloten. Zo rond de klok van drie gingen wij en de andere winkels weer open, waar we werden bevolkt door ramptoeristen.

Door het vroege tijdstip waren er gelukkig maar twee lichtgewonden, zou het een uur later gebeurd zijn zou het er gewemeld hebben van de winkelende mensen. Ik hoop dat het bij de aanstaande verbouwing minder onstuimig zal gaan.

Nutteloze weetjes

Tachtig procent van alle avocado's wereldwijd stammen af van één boom
die in 1926 uit een destijds onbekend zaad was gegroeid.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
James Barrie, de man die Peter Pan verzon, heeft de rechten ervan
geschonken aan Great Ormond Street Hospital, een kinderziekenhuis in
Londen. De royalties ondersteunen tot op de dag van vandaag, meer dan
tachtig jaar na de dood van James, nog steeds het werk van dit ziekenhuis.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1992 was een gepensioneerde man met een een metaal detector op zoek
naar zijn verloren hamer. Tijdens zijn zoektocht vond hij een Romeinse
schat met 15234 munten. De Britse regering gaf hem en de eigenaar van
het land £1.75 miljoen voor het vinden van de schat. Later vond hij ook
de hamer.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen koningin Elizabeth aan prins Harry en prins William had gevraagd
om haar te helpen haar voicemail in te spreken, namen ze de volgende
voicemail begroeting op: "Hey wassup! this is Liz, Sorry, I'm away from
the throne. For a hotline to Philip, press one. For Charles, press two. And
for the corgis, press three."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Grant Storms, een pastoor die een campagne leidde om het gay en lesbian
Southern Decadence Festival in New Orleans te stoppen vanwege de
losbandigheid in zijn ogen, is later gearresteerd voor het publiekelijk
onaneren in het park.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een boom die was geplant ter nagedachtenis aan George Harrison van
de Beatles, is doodgegaan doordat deze was geteisterd door kevers.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nadat hij had gadegeslagen dat klanten geld betaalden om koekjes te kopen
in een winkel, kwam een hond een blad aanbieden aan de verkoper. De
medewerkers in de winkel besloten mee te spelen, en nu komt de hond
iedere dag koekjes 'kopen' in de winkel.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Studies hebben aangetoond dat stellen die gelukkig zijn veel minder over
hun partners posten op sociale media, en dat stellen die dat veel meer doen
vaak erg onzeker over hun relatie zijn.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1988 had een Braziliaans tijdschrift voor de grap aangekondigd dat een
aap kandidaat was voor het burgemeesterschap van Rio de Janeiro. Hij kreeg
400.000 stemmen en eindigde op de derde plaats van twaalf kandidaten. Dat
geeft wat meer inzicht in de keuze van het volk voor de rechts
populistische Jair Bolsonaro als president van Brazilië onlangs.

Harry, William en Elizabeth.

Grant Storms.