And the Oscar® goes to...

In de nacht van zondag op maandag was het weer tijd voor de jaarlijkse Oscaruitreiking. Zou het op een normaal tijdstip uitgezonden worden had ik beslist gekeken, maar door het tijdsverschil met Amerika kun je het hier 's nachts zien. Ik ben niet zo starstruck dat ik daar voor opblijf, ik hoor 's anderdaags wel hoe de uitslag is. In Amerika is het vanzelfsprekend een groots opgezet evenement waarbij kosten noch moeite gespaard worden, en men nog dagen zo niet weken napraat over speeches, japonnen, relletjes e.d.

Vorig jaar was de grootste rel dat de Oscaruitreiking wel erg 'wit' was, Afro-Amerikanen werkzaam in de filmindustrie werden over het hoofd gezien, eigenlijk al jaren, zo vond men. Dit jaar was dat plots anders en gaat deze editie de geschiedenis in als de Oscaruitreiking met de meeste zwarte winnaars ooit. Op zich is dat natuurlijk geweldig, maar ik krijg het gevoel dat het niet organisch is gegaan en men bewust heeft ingespeeld op de kritiek van vorig jaar. De term 'positieve discriminatie', waar dit verdacht veel op lijkt, heeft voor mij altijd een nare bijsmaak hoe goed het ook is bedoeld.

De hele lange avond is natuurlijk de opmaat naar de Oscar der Oscars, die van de beste film. De film "La La Land" was met maar liefst 14 nominaties, waaronder die van beste film, de gedoodverfde winnaar. Dus toen de Bonnie & Clyde uit 1967 Faye Dunaway en Warren Beatty bekend maakten dat het inderdaad "La La Land" was die daarmee hun zevende Oscar van de avond in de wacht sleepte, was niemand verbaasd. De hele cast stond op het podium, bedankbriefjes werden uit zakken gehaald, er werd gekucht om het woord te nemen, toen er enige paniek uitbrak, medewerkers van het accountantskantoor die de stemming verzorgen kwamen het podium op, want er bleek een verkeerd kaartje in de enveloppe die Warren en Faye hadden opengemaakt. De aarzeling van hen bij het voorlezen kwam omdat er 'Emma Stone beste actrice "La La Land"' op stond, Emma had haar Oscar inderdaad al ontvangen. Consternatie alom hoe dit zo verkeerd heeft kunnen gaan, voor het eerst in het bijna 90 jarig bestaan van de Oscaruitreiking. De film "Moonlight" een arthousefilm over een homoseksuele zwarte jongen die in Miami opgroeit was de werkelijke winnaar van de Oscar voor beste film. En dat past weer mooi in de kleuring die men in deze avond had aangebracht.

Dit was trouwens niet de enige vergissing, in een In Memoriam-video zag Jan Chapman, een Australische filmproducent een foto van zichzelf voorbij komen. De naam eronder was echter van haar overleden collega Janet Patterson, een kostuumontwerpster uit Australië. Wij noemen dit thuis een Henk Krolletje. Jan was er erg door geschokt, maar deze blunder wordt geheel en al ondergesneeuwd door de Oscar voor beste film vergissing. Daar zal nog lang over nagepraat worden.

Faye Dunaway & Warren Beatty op de Oscaruitreiking.......

......en 50 jaar geleden als Bonnie & Clyde.

In Memoriam: Henk Elsink

Er zullen veel mensen zijn die geen idee (meer) hebben wie Henk Elsink was. Dat komt omdat hij in 1988 abrupt besloot om met zijn carrière als, zoals hij dat zelf noemde, 'amuseur', te stoppen en thrillers te gaan schrijven onder de naam Elsinck. Hij schreef er vijf tussen 1990 en 1995.

Als kind speelde hij al in revues, en op 21 jarige leeftijd in 1956 trad hij op bij Tom Manders in het revuecafé Saint-Germain-des Prés, werkte mee aan tv programma's en in het begin van de jaren 60 deed hij mee in het ABC-cabaret van Wim Kan. In 1963 werd hij eigenaar van restaurant 'De Koopermoolen' in Amsterdam, waar hij optrad met liedjes en conferences. Op de radio zond de VARA tussen 1963 en 1969 precies honderd afleveringen uit op de radio, getiteld "Vrij entree in de Koopermoolen". Daar ontving Henk talloze gasten van de tv- en theaterwereld waarmee hij ook duetten zong, o.a. Adèle Bloemendaal, Leen Jongewaard, Tonny Huurdeman en Ina van Faassen waren er ooit te gast. Na de honderdste uitzending bleef hij tot 1974 doorgaan met het restaurant.

Henk ging het theater in met onemanshows, hij maakte er negen. Sommige nummers uit die shows werden op single uitgebracht en kwamen in de hitparade te staan, waarvan "Harm Met De Harp" (1969) en "Johanna" (1973) zelfs in de top 10 kwamen. Hij noemde zich nadrukkelijk geen cabaretier, maar amuseur en zoals gezegd had hij er in 1988 opeens geen zin meer in. Hij kreeg altijd al kritiek van de 'linkse pers' omdat die het allemaal te oubollig en te traditioneel vonden. En daar waar André van Duin en Tineke Schouten met hun gedateerde shows nu nog steeds volle zalen trekken, hield Henk het echt voor gezien, hij verhuisde naar Mallorca en ging dus schrijven.

In 2005 kwam hij met zijn echtgenote weer in Nederland wonen en kwam er hetzelfde jaar een verzamelbox uit van zijn theaterwerk. In 2008 werd de ziekte van Alzheimer geconstateerd en de laatste jaren ging hij steeds meer achteruit en woonde in een verzorgingshuis. Henk is 81 jaar geworden.

Ontheemd

Vriend Rick die o.a. regisseur/acteur is bij Theater Maatwerk en Rcth, waar theater wordt gemaakt met mensen met en zonder beperking, is als acteur te bewonderen in het nieuwe door Paul Röttger geregisseerde stuk "Ontheemd". Voor de voorstelling hebben we eerst wat gedronken bij De Machinist, Rick moest natuurlijk eerder weg omdat hij zich moest voorbereiden. De voorstelling is op locatie, en wij werden verwacht in een fabrieksloods in de Spaanse Polder, niet de gezelligste locatie, maar het had alles met de voorstelling te maken.

"Hoe overleef je als je niets meer hebt. Ontworteld en vervreemd. In een omgeving die je niet kent. Op zoek naar ruimte." Zo wordt de voorstelling omschreven. We werden ontvangen in een ruimte aan tafels en er werden nummers en dekens uitgedeeld zowel aan de spelers als aan de bezoekers. Mensen in witte pakken met fluoriserende hesjes, zaklantarens en schelle fluitjes geboden ons mee te gaan. We moesten naar buiten en werden een lege loods in gedreven. "Opschieten!" "Doorlopen!" "Hierheen!" werd er geschreeuwd. Daar stonden we in een vrijwel donkere loods met onze dekentjes. Mensen gingen schreeuwen, renden wanhopig naar deuren die niet opengingen, de telefoon van één van de witte pakken ging. We moesten weer naar een andere loods, en nog één, en nog één. En steeds weer die fluitjes, zaklantarens en gecommandeer. Mensen waren radeloos, maar opeens kwamen we in een loods waar we blijkbaar konden blijven.

Er werd door de acteurs een plekje gezocht waar ze hun dekentje uitspreidden, hun weinige bezittingen stalden ze uit. Bewaakten dat vurig. Er werd soms getelefoneerd en in een taal gesproken die we niet verstonden, gehaast, bezorgd. Sommigen werden hysterisch maar anderen troostten hen met muziek of een lied, dan kalmeerden ze weer, Een dame haalde twee verkreukelde foto's tevoorschijn, streek ze zorgvuldig glad en ging vol hoop de ruimte door met vragende blik, ze had geen succes, haar blik vol hoop werd triester, ze begon te huilen, niemand kon haar helpen. Er kwam weer troost, ze werd omhelsd. Het ging er ook grimmig aan toe, mensen wierpen zich wanhopig tegen een deur aan om die tevergeefs open te krijgen. Er waren vrouwen die werden aangerand en erger, je bezittingen kon je zomaar kwijtraken als je niet oplette. De bewakers met hun vervelende fluitjes waren er ook steeds.

Opeens getoeter. Twee auto's kwamen binnenrijden met chique geklede mensen, wuivend naar deze vluchtelingen. Ze stapten uit hadden ballonnen, feesthoedjes en snoep bij zich. Maar was dat waar deze mensen op zaten te wachten? Opeens ging het luik open, er stond weer een nieuwe groep met mensen met in hun armen een dekentje en hun weinige bezittingen. Ook een vrouw met een baby op haar arm en een klein kind aan haar hand. Het stuk was ten einde, maar het symboliseerde natuurlijk dat er (voorlopig) nog helemaal geen eind is aan de stroom ontheemde mensen die op de vlucht zijn, want na die tweede groep komt er natuurlijk een derde, een vierde, een vijfde, enz, enz.

Het nummertje en de deken die wij als bezoekers kregen had als functie dat je je voor de duur van de voorstelling je met deze mensen kon vereenzelvigen. Hoe zou ik me staande houden op die ene vierkante meter die me toebedeeld is, waar ik met één oog open moet slapen omdat mijn weinige bezittingen door anderen weggenomen kunnen worden? Een emmer water die je uitgedeeld krijgt om je te wassen. De willekeur van de bewakers in witte pakken. De dreiging voor verkrachting en geweld. Het was een indringende, mooie en ontroerende voorstelling.

Op de website van Rcth kun je meer informatie over deze indrukwekkende voorstelling vinden.

Daar zit ik dan met m'n opgespelde nummertje en m'n
dekentje.

De witte pakken beslissen waar iedereen heen moet.

Mensen proberen zolang er bereik is met thuis te bellen.

De deur die niet meer opengaat.

Luid toeterende auto's komen aan.

Ballonnen voor de vluchtelingen

Weer een lichting nieuwe mensen.

Moeder met twee kleine kinderen. 

De tweede reünie

Het was gisteren tijd om elkaar weer eens te zien, de V&D collega's waarmee ik zolang heb gewerkt tot aan het faillissement. We hadden elkaar vorig jaar september voor het laatst gezien in hetzelfde etablissement, Champs Élysées, beneden waar wij vroeger werkten. Het was vreemd om met de metro de reis te maken die ik jarenlang dagelijks heb gemaakt. Ik heb deze keer niet het winkelcentrum bezocht, maar meteen naar het grand café gegaan. De V&D vestiging waar wij hebben gewerkt zijn nog geen plannen voor.

In september konden we heerlijk buiten op het terras zitten, maar daar was nu geen sprake van natuurlijk. Toen ik binnenstapte waren de meesten al gearriveerd, dus ging ik als was het een verjaardag de kring langs en iedereen even begroeten. Heel leuk en fijn om elkaar weer te zien. Leuk was ook dat onze voormalige bedrijfsleider, de échte zullen we maar zeggen, Robert er ook was, hij kon er in september niet bij zijn. Sommige hebben werk, en anderen hadden net zoals ik tijdelijk iets gedaan, maar de meesten zaten nog of weer zonder werk. Allemaal hebben we onze draai wel gevonden met de nieuwe situatie, die na een jaar natuurlijk zo nieuw niet meer is. 

Het was heerlijk om met elkaar weer even over de tijd van toen te praten, maar ook over nu, de praatjes uit het nieuws die je normaal met elkaar aan de kantinetafel besprak. Ik heb genoten, en er is animo genoeg om dit ieder half jaar te doen.

Met Carla en Joke

Met Sophie, Carla, Dymphna, Joke en Paul

Gek

De laatste tijd ben ik in een constante verwarring: is de wereld om mij heen nou gek aan het worden, of ben ik het zelf die gek aan het worden is? Sinds de verkiezing van Donald Trump tot president van de Verenigde Staten heb ik het gevoel in een parallel universum te leven. Wie zijn die mensen die op hem gestemd hebben en zij in andere landen die het een heel goede keuze vinden of die een soort laisser-faire houding hadden en zelfs nu nog hebben van 'ach we zullen het wel zien'? Zie ik dan dingen die er niet zijn? De afgelopen maand na zijn inauguratie waarin Donald de ene na de andere belachelijke uitspraak deed waar dictatoriale trekjes in te ontdekken zijn, was ik niet zo verbaasd, ik had dat al aan zien komen. Gelukkig voor mij zijn er nu wereldwijde protesten tegen de polariserende wijze van zijn denken en doen, dus ben ik toch niet zo heel gek, of zijn er juist meer gekken met mij. O, de verwarring!

In eigen land gebeuren er ook steeds meer dingen waarvan ik de geestesgesteldheid van de anderen en/of die van mijzelf ernstig in twijfel trek. Het is bekend dat 62,8% van de gevangenen in ons land mensen zijn met een migratieachtergrond. Dat is een gegeven wat nu eenmaal zo is, maar waar altijd met meel in de mond over gesproken wordt. Dus toen woensdag bekend werd dat er een medewerker van de Dienst Bewaak en Beveiligingen had gelekt naar een criminele Nederlands-Marokkaanse organisatie zelf ook van Marokkaanse afkomst was werd dat 'ongelukkiger wijs' genoemd in plaats van procentueel gezien niet zo heel vreemd. Dat is niet polariseren, maar de feiten onder ogen zien, dat is iets anders, maar dat loopt nogal eens door elkaar heen.

Vervolgens kwam gisteren een statement naar buiten van Tunahan Kuzu, onze polder Erdoğan, waarin hij beweerde dat artsen bij ouderen met een migratieachtergrond eerder de stekker er uit trekken dan bij oorspronkelijke bewoners van ons land. Ik dacht eerst dat dit nepnieuws was of gedaan door een overijverige DENK-trol, maar hij heeft het echt gezegd. De wie-is-er-nou-gek vraag kwam meteen weer bij me boven. Ook toen ik het nieuws vernam over een briefje welke al dan niet naar binnen zou zijn gesmokkeld bij Willem Holleeder door zijn voormalige advocaat Stijn Franken was ik even in verwarring. Het briefje bleek 'per ongeluk' te zijn meegenomen en was een briefje van een vrouw die de advocaat herhaaldelijk bestookte met haar liefdesverklaringen voor Willem. Ik denk dan meteen aan wat voor een domme doos dat mens moet zijn, en dat ze naar alle waarschijnlijkheid acuut zou moeten worden geïnstitutionaliseerd, maar het gaat alleen maar over of het briefje al dan niet moedwillig is afgegeven.

Onlangs zijn er, niet geheel toevallig naar mijn idee, een aantal nieuwe planeten ontdekt waarop drie ervan leven mogelijk zou kunnen zijn. Buitenaards leven? Geloof ik daarin? Ja, het is nogal arrogant om te veronderstellen dat in het onmetelijke heelal de Aarde de enige planeet is waar leven mogelijk op is. Bovendien geeft deze pas gedane ontdekking aan dat we nog heel veel zaken niet ontdekt hebben. Als er een moment is om op Aarde in te grijpen met alles wat er thans aan de gang is, is het nu. En omdat God, Allah, Jahweh of weet ik hoe ze allemaal heten zich ernstig afzijdig houden, zou het heel goed zijn als buitenaardsen eens orde op zaken zouden stellen, hoewel ik bang ben dat ze als 'vreemdelingen' niet met open armen ontvangen zullen worden, vreemdelingenhaat viert mondiaal hoogtij, dat hebben ze natuurlijk ook al lang gezien. Of zijn ze misschien reeds onder ons en proberen ze, misschien wel via blogjes of columns, tot ons door te dringen? Is de wereld gek of ik? Beslist u zelf maar.

Openbaar lichaam

"U kunt met deze stempas stemmen in alle stemlokalen in uw gemeente of, als u in Caribisch Nederland woont, uw openbaar lichaam". Uw openbaar lichaam. Nu stem ik al vanaf mijn 18e, maar pas nu viel me op dat deze term op de stempas staat. Ik vind het ook een gekke term, roept bij mij wat vunzige associaties op, maar dat kan geheel en al aan mij liggen. Het blijkt een heel gangbare, maar naar mijn idee niet veel gebruikte term te zijn:

Een openbaar lichaam is, in de bestuurlijke indeling van het Koninkrijk der Nederlanden, een overheid die bepaalde taken uitvoert binnen een bepaald ruimtelijk gebied of op een bepaald inhoudelijk gebied. De belangrijkste openbare lichamen zijn het Rijk, de provincies, de gemeenten en de waterschappen.

Onderaan wordt het zelfs ook nog eens genoemd in combinatie met mijn woonplaats. Maar goed, een mens is nooit te oud om iets (bij) te leren. Belangrijker is dat ik mijn stempas binnen heb en dus mag gaan stemmen 15 maart. Inmiddels weet ik ook op welke partij. Normaliter kon ik in het verzorgingshuis bij mij aan de overkant stemmen, maar daar wordt al enige maanden flink in gerenoveerd, dus moet ik uitwijken. In heel Capelle worden er 31 locaties ingericht als stembureau, variërend van zorgcentra en scholen tot kerkelijke instellingen en ontmoetingsruimtes.

Ik ga stemmen in ons gemeentehuis. Ik hoop op mooi weer, want dan kan ik samen met mijn moeder gaan. Ook zij als 90 jarige gaat stemmen, mocht het door weers- of andere omstandigheden niet mogelijk zijn, dan kan ik voor haar stemmen via een volmacht, want mijn credo is: 'iedere stem telt'.
Ik wens iedereen veel wijsheid toe bij de keuze naar waar zijn of haar stem heengaat.

Nutteloze weetjes

Een Italiaanse scholier die op het schoolplein snacks verkocht,
goedkoper dan de prijs in de schoolkantine, werd voor 10 dagen
van school gestuurd. Het was nieuws in het hele land, mensen
vonden dat hij juist moest worden geprezen om zijn handelsgeest.
Hij ontving naast aanbiedingen van bedrijven ook een studiebeurs
van een prestigieus instituut die vonden dat het initiatief van
de jongen moest worden aangemoedigd en niet bestraft.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Negen van de tien dikste mensen aller tijden kwamen uit
de Verenigde Staten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Turkije is er een sport waarin een man en een vrouw tegen
elkaar racen op een paard. Als de man wint krijgt hij een kus van
de vrouw, wint zij, mag ze hem slaan met een zweep.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
30% van one night stands worden uiteindelijk langdurige relaties.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Almon Strowger was begrafenisondernemer, maar heeft in 1879 ook
de automatische telefooncentrale uitgevonden. Dat deed hij omdat de
vrouw van zijn concurrent de telefoniste was van de stad en ze alle
telefoontjes voor een begrafenisondernemer meteen doorverbond met
haar man en niet naar Almon.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Wanneer je de hele nacht opblijft verbrand je lichaam 161
calorieën extra.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mount Rushmore heeft een verborgen hal met granieten trappen die
bedoeld was om Amerikaanse documenten en relikwieën in te bewaren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
'Happy pizza' is een pizza die verkocht wordt in Cambodja, de
pizza is gegarneerd met wiet.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Zuid Korea wordt 14 april 'Zwarte Dag' genoemd. Op die dag eten
singles noodles om hun eenzaamheid te beklagen, dit als tegenhanger
van Witte Dag (14 maart) en Valentijnsdag. Op Valentijnsdag geven
vrouwen mannen chocolade en een maand later op Witte Dag is
het de beurt aan de mannen om de vrouwen te verrassen.

Pluk de rozen

Het leuke, en ik vind ook nog steeds het bijzondere, aan het wereld wijde web in het algemeen en de sociaal netwerksites in het bijzonder is dat je er virtueel mensen tegen kunt komen die je jarenlang niet hebt gezien. Zo had ik in april 2015 een vriend van 30 jaar geleden, Edwin, een berichtje gestuurd, welke dan vervolgens in een mapje komt die hij dan bij toeval of bewust eens moet openmaken om het te kunnen zien. Onlangs, kreeg ik er reactie op. Hij had het berichtje al eerder gelezen, maar toen hij wilde reageren wist ie niet meer waar ie het had gezien, om het na lange tijd weer tegen te komen en dus alsnog te reageren.

Het gaat goed met hem, hij is inmiddels getrouwd, heeft drie kinderen en een leuke baan. Met zijn moeder gaat het ook goed, wij waren 30 jaar geleden allemaal zo rond de 20, dus kwamen we bij elkaars ouders thuis, omdat we daar nog woonden en kenden daardoor ook de vaders en moeders. Maar niet alles wat hij mee te delen had was leuk. Hij vertelde dat zijn broer Richard en ook een vriend, Gerrit, die tot onze groep uit die tijd behoorden overleden zijn. Richard door een noodlottig ongeval op het werk en Gerrit door ziekte. Mensen die mij kennen weten dat ik zulke informatie niet alleen maar voor kennisgeving aanneem, dat hakt er behoorlijk in en ik word meteen 30 jaar in de tijd  teruggeworpen. Herinneringen uit die tijd buitelen over elkaar heen, ik zie alles weer voor me alsof het gisteren was, en ook zaken die niet zo heel erg vooraan in het geheugen liggen dringen zich dan opeens naar voren.

Eind 1986 kreeg ik mijn eerste flatje aangeboden in de Dalfsenstraat in Den Haag, ik weet nog dat Edwin en Richard zijn meegegaan toen ik kon gaan kijken of ik het wilde. Richard en Gerrit hebben in die tijd ongelofelijk veel hulp geboden, ze hebben een wandje geplaatst tussen twee kamers, hebben geholpen met de meubels in elkaar zetten, en Richard die net z'n rijbewijs had is samen met mij sanitair wezen kopen in de Waldorpstraat, wat hem meteen zijn eerste aanrijding opleverde, waar ik me nog heel erg schuldig door voelde, weet ik nog.

Het is een periode geweest dat we veel dingen met elkaar ondernamen, ik kan me herinneren dat we wekelijks gingen zwemmen, naar de Efteling gingen, verjaardagen bij elkaar vierden, of gewoon zomaar avondjes met elkaar doorbrachten. We waren allemaal rond de 20 zoals ik al zei, ons hele leven lag nog voor ons, alles was nog mogelijk, en het is nu terugkijkend heel wrang en verdrietig dat de toekomst niet voor iedereen zo onbegrensd was als het destijds leek. Richard en Gerrit hebben de 40 niet of nauwelijks aangeraakt en hebben beiden vrouw en kind(eren) achter gelaten.

Het moet voor mij nog even een plaatsje krijgen, maar de herinneringen aan hen zijn me echt heel dierbaar. Ik moet altijd weer denken aan de wijze woorden van mijn tante Stien: "Pluk de rozen, zolang het kan".

Gerrit bezig met het wandje 

Richard aan het zagen

Meubels in elkaar zetten, dat kon ik ook, samen met Gerrit.

Edwin

I know what it is to be young but you don't know what it is to be old

Afgelopen zaterdag was er de vijftigste uitzending van het programma "Uit De Kast" van Radio Capelle, ik heb natuurlijk niet alle vijftig uitzendingen meegemaakt, want ik ben pas vorig jaar september ingestapt. De uitzending had de titel 'Let Happiness Be There' meegekregen, niet toevallig met dezelfde beginletters als LHBT.

Er was een reportage van Vanessa, die op Valentijnsdag bij de 'I Love Capelle-borrel' was georganiseerd door de Capelse Jeugdraad. Nigel Andrews was in de studio om te vertellen over de regenboogsalon van zaterdag 4 maart die hij samen gaat presenteren met Jan de Grauw, het thema daarvan is: een brug slaan tussen jongere en oudere LHBTers.

In dat kader ging mijn column over hoe het was toen ik jong was en voor het eerst uitging, en hoe ik tegen ouderen aankeek destijds versus nu, hoe ik als oudere tegen de jongeren van thans aankijk. Je kunt de column weer lezen op de site van  "Roze Golf": "Those were the days". De deze keer niet geheel vlekkeloos voorgelezen column is te beluisteren via  webpagina van "Uit De Kast". Onder 18 februari klikken op 'uitzending terugluisteren', dan hoor je het programma. Wil je alleen de column luisteren, kun je in het playertje naar -18.32 scrollen.

Het liedje wat ik erbij vond horen was "I Know What It Is To Be Young" van Orson Welles & Ray Charles Singers.

La La met Johan

Het was al weer veel te lang geleden dat Johan en ik elkaar hadden gezien, dus werd het plan opgevat om een bioscoopje te pakken en een hapje te eten. Uit een aantal opties kozen we voor de film "La La Land", gezien alle prijzen en nominaties dé film hit van het moment. Ik zou naar Gouda afreizen alwaar Johan zich na zijn werk bij me zou voegen.

De trein naar Gouda reed niet, er werd een bus ingezet door de NS, en eigenlijk was dat veel geriefelijker dan de trein, bovendien werd ik pal voor de bioscoop afgezet. Ik was ruim op tijd en Johan kwam met vliegende, nou ja fietsende, vaart van zijn werk, zodat we precies op tijd de zaal konden betreden. De film is een eerbetoon aan de gouden Hollywood jaren 50 en 60, de tijd van de grote musicals, mocht je daar nooit wat aan gevonden hebben, zul je deze film denk ik niet zo kunnen waarderen. Het verhaal is natuurlijk wel naar deze tijd gehaald, maar het is allemaal wat langzamer dan wat we heden ten dage gewend zijn. Ik vond de wijze van vertellen, vanuit verschillende perspectieven erg leuk. Hoewel de hoofdrolspelers Emma Stone en Ryan Gosling grote namen zijn in de filmwereld, had ik ze nog nooit in een film gezien. Het blijkt zelfs dat ze samen al in twee andere films hebben gespeeld, "Crazy Stupid Love" en "Gangster Squad". De film heeft verschillende lagen en ik vond met name het eind van de film geweldig goed en verrassend.

Na het culturele gedeelte kwam voor ons het culinaire gedeelte. Johan had gereserveerd bij L'Angolo Divino een Italiaans restaurant met een overweldigende keuze aan gerechten, die met zorg zijn klaargemaakt en overheerlijk zijn. De uitbaters zijn een Italiaanse familie met oog voor alles wat er gebeurt om hen heen ook al is het druk. Tijd voor Johan en mij om weer eens even fijn bij te praten over ons leven en alles wat ons zo bezig houdt, en dan vliegt de avond voorbij. na deze gezellige avond wederom in de touringcar van Gouda naar Rotterdam, het gaf een beetje een vakantiegevoel.

Emma Stone en Ryan Gosling

In Memoriam: Dick Bruna

In mijn ruim 30 jarige loopbaan in de boekenbranche was er, vanaf de eerste dag dat ik er binnenstapte tot de laatste dag, geen enkele auteur zo alom en constant aanwezig met zijn boeken als Dick Bruna. Dick was de zoon van Abs Bruna, van de uitgeverij en neef van Henk Bruna, van de winkels. Het lag dan ook in de lijn der verwachting dat hij in de voetsporen van zijn vader zou treden en uitgever zou worden, net zoals zijn opa en overgrootvader. Maar Dick had daar niet zo'n trek in, hij wilde tekenen. Zijn vader vond het goed en hij mocht boekomslagen ontwerpen van de boeken die uitgeverij Bruna uitgaf. Tussen 1952 en 1972 ontwierp hij er zo'n 1800, o.a. voor de Zwarte Beertjes-reeks met titels van Havank (De Schaduw), Simenon (Maigret) en Fleming (James Bond). Daarnaast ontwierp hij heel veel affiches voor de uitgeverij, maar ook voor andere instellingen.

Zijn eerste kinderboek kwam in 1953 uit "De Appel", en in 1955 kwam het eerste boekje uit van "Nijntje" het konijntje wat zo simpel getekend lijkt, met gebruik van primaire kleuren. Die boekjes veroverden de wereld. Er zijn 30 boekjes over Nijntje verschenen en vertaald in meer dan 50 talen. In het verleden werden voor het buitenland verschillende namen gebruikt voor Nijntje, maar uiteindelijk werd Nijntje voor het buitenland Miffy. Naast de gewone vierkante boekjes verschenen ze ook als badboekjes, knisperboekjes, blokboekjes, reuzeboeken, etc. Ook kwam er een ongelofelijke merchandising op gang die vanzelfsprekend ook weer over de hele wereld werd verkocht.

Daarnaast is er in de geboortestad van Dick, Utrecht, een Nijntje museum (voorheen Dick Bruna huis), zijn er musicals gemaakt over Nijntje en een film. Dick heeft tot 2011 dagelijks gewerkt in zijn atelier in de binnenstad van Utrecht. Dick trouwde in 1953 en heeft samen met zijn vrouw 3 kinderen. Hij is 89 jaar geworden.

Tegeltjeswijsheid 238

Één jaar geleden

Vandaag is het precies één jaar gelden dat ik mijn laatste 'werkdag' had bij V&D. Het was meer een aanwezigheidsdag, want de laatste twee dagen was het warenhuis niet meer toegankelijk voor het publiek. We moesten wat vage retoursopdrachten doen, niet van mijn afdeling dat bleef allemaal, maar van de huishoudafdeling, waar niemand meer van was. Op een gegeven moment waren er ook geen kratjes meer om spullen in te verzenden, en iedereen liep natuurlijk al op z'n laatste benen. Bovendien was ik kort daarvoor ziek geweest en nog niet helemaal hersteld maar plichtsbesef deed me de laatste loodjes toch meehelpen dragen.

Zes weken ervoor was het faillissement uitgesproken en die laatste zes weken waren de opmaat naar deze laatste dag. Tenminste voor hen die de zaken zagen zoals ze waren, er waren er nog genoeg die dachten dat er op de laatste dag nog een soort wonder zou gebeuren. Je kunt mensen niet kwalijk nemen dat ze, al is het tegen beter weten in, hoop blijven koesteren. Het is de kurk waar menigeen op drijft. Ik was kapot na die dag, weet ik nog, mede door mijn halfbakken gezondheid natuurlijk, en ik wilde alleen maar naar huis toen het klaar was. Onderweg kwamen de traantjes, maar dat mocht, het moest er uit.

Collega's die al eerder weg waren kwamen naar het pand en gezamenlijk gingen ze wat drinken in een grand café aan de overkant. Ik ben toen niet meegegaan, maar op herhaling na een half jaar was ik wel van de partij, en volgende week vrijdag is er weer een reünie aldaar en ben ik er ook weer bij.

Verder kan ik me van de eerste tijd niet veel meer herinneren, heel gek vind ik dat. Ik weet dat ik me in het vooruitzicht had gesteld om de avond van de laatste dag Indisch eten te halen als een soort ijkpunt denk ik, wat ik ook gedaan heb. En ik weet dat ik ben gaan schoonmaken thuis, maar het is verder een blanco gebied in mijn geheugen, die eerste tijd thuis zonder werk. Alleen 's nachts had ik wekenlang koortsdromen, dan was ik op mijn werk en heel druk bezig met dingen die nooit afkwamen. Ik heb me er mee verzoend dat dat het verwerkingsproces is geweest van 35 jaar werken wat op deze manier is beëindigd.

Na enige tijd was dat allemaal voorbij en richtte ik mijn leven in naar de nieuwe situatie door structuur aan te brengen in de dagen en het sporten weer op te pakken. Natuurlijk ook solliciteren, netwerken, cursussen van het UWV volgen, e.d. om toch weer aan de slag te komen, maar dat is niet eenvoudig. Wel 4 maanden leuk gewerkt bij lunchroom Cappuzzino, en ik heb mijn radiowerk twee keer per maand. Er zal toch best nog ergens een werkgever te vinden zijn bij wie ik wel in het profiel pas, want mijn incourante maat inzake het blijkbaar vooraf uitgestanste profiel schijnt mijn makke te zijn lees ik steeds in de afwijzingen.

Wegstrepen

Vandaag over een maand zijn de Tweede Kamerverkiezingen en mogen we onze stem uitbrengen. Wij wonen in een land waar we het recht hebben om te stemmen, ik zal dan ook altijd van dat recht gebruik maken. Vooral omdat er nog genoeg landen in de wereld zijn waar mensen strijden voor dat recht, en waar degenen die ervoor strijden worden vervolgd, gevangen gezet, gemarteld of zelfs gedood.

Op welke partij moet je nu gaan stemmen? Dat is voor iedereen verschillend, kijk vooral naar de partij die de zaken die jij belangrijk vindt in hun programma hebben staan. Let wel, dit wil niet zeggen dat er ook daadwerkelijk iets mee gedaan wordt. Beloftes in verkiezingstijd zijn vaak loos. Zelf heb ik eerst maar eens partijen weggestreept die het voor mij zeker niet gaan worden.

Om met de huidige regeringspartijen te beginnen: bij de VVD zijn net iets teveel mensen opgestapt, zowel in de landelijke als in de gemeentelijke politiek, vanwege frauduleuze handelingen, zelfverrijking, leugens, bewust feiten achterhouden, etc. om daar als weldenkend mens je stem aan te geven. Ze hebben een granieten achterban die wat er ook gebeurt altijd op de VVD zal blijven stemmen, dus heel veel wegzakken zal die partij niet. De Partij van de Arbeid is verworden tot een niet ter zaken doende splinterpartij, Joop den Uyl ligt te tollen in z'n graf. Deze partij zal zichzelf weer moeten heruitvinden en dat doen ze beter niet als regeringspartij.

Voorts heb ik niets met partijen die uit naam van God willen regeren, dus CDA, ChristenUnie en SGP worden het ook niet. Dat schiet al fijn op. Discriminatie is ook niet echt mijn kopje thee, daarom geen DENK en PVV. Bij GroenLinks heb ik steeds het idee dat het een Endemol productie is waarin Jesse Klaver is gecast en volgens een script werkt. Het wasmachineverhaal had ie zo goed uit z'n hoofd geleerd dat hij het in iedere talkshow weer opnieuw vertelde. Al die splinterpartijtjes van voormalige chronisch verongelijkte presentatrices of zich in het openbaar vertonende volwassen mannen met matrozenpetjes neem ik sowieso niet serieus, dan vallen er in één keer heel veel af.

Blijven er vier over: D66, Partij voor de Dieren, SP en 50Plus. Ik heb nog vier weken om mijn uiteindelijke keuze te bepalen.

Crowdfunding Conny

Mensen die mij kennen weten dat ik kunst en cultuur een warm hart toe draag, en een speciaal plekje heeft bij mij de Nederlandstalige lichte muziek van, grofweg, de jaren 60 t/m de jaren 80. Nu komt er binnenkort na jarenlang gelobby en voorbereidingen in april de cd-box uit met het complete oeuvre van de in 2002 veel te vroeg overleden zangeres Conny Vandenbos. Initiatiefnemer is Marc Bijlsma, en hij is er jaren geleden al mee begonnen, en het was ooit al bijna eens zover, maar omdat Conny's werk door verschillende platenmaatschappijen is uitgebracht was het moeilijk om alle licenties te krijgen. Maar nu staan dan toch alle neuzen dezelfde kant op, en kan het zomaar gebeuren dat de box met meer dan 300 liedjes 15 jaar na haar overlijden, in het jaar dat ze 80 zou zijn geworden gaat verschijnen.

Wie Conny alleen maar kent van haar hits als "Roosje M'n Roosje", "Sjakie Van De Hoek" en "Ome Arie" mist een hoop en zal versteld staan van haar omvangrijke en prachtige oeuvre, stuk voor stuk pareltjes, zowel muzikaal als tekstueel. In 1961 kwam haar eerste single uit, en in 1965 mocht ze Nederland vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival met ""T Is Genoeg". Een jaar later komt haar eerste grote hit "Ik Ben Gelukkig Zonder Jou". In haar liedjes uit die tijd bezingt Conny de sterke enigszins getergde onafhankelijke vrouw, en daar wilde ze wel eens vanaf. Er begint een zoektocht naar welke richting ze dan op wil gaan en in 1973 is daar dan de hit "Roosje M'n Roosje", Conny lijkt haar plek gevonden te hebben met het betere Nederlandse luisterlied. Haar albums in de jaren 70 verkopen goed. In 1980 komt er een album uit waarop Conny Nederlandse vertalingen zingt van haar grote idool Janis Ian, die vindt dat zo leuk dat ze een duet met Conny opneemt "Don't Leave Tonight". Tot in de jaren 90 blijven er met enige regelmaat albums van Conny uitkomen. Op 30 september 2001 viert Conny haar 40 jarig artiestenjubileum met een concert in het Kurhaus in Scheveningen. Ze zit vol plannen maar helaas overlijdt ze na een kort ziekbed op 7 april 2002. Conny mocht slechts 65 jaar worden.

Maar nu komt er dan de cd-box, er is een crowdfundactie van start gegaan, hier kun je er alles over lezen. Het zal voor iedereen duidelijk zijn dat ik daar al aan gedoneerd heb, en ik hoop daardoor de box dan ook in april te mogen ontvangen. Eerder heb ik al aan zo'n actie meegedaan voor de cd-box van "Oebele" en die is mede door een crowdfundactie dan ook uitgebracht. Het oeuvre van een zangeres als Conny Vandenbos behoort tot ons nationale culturele erfgoed en moet voor het nageslacht bewaard blijven, vind ik. Vind jij die dit leest dat ook, doneer aan de crowdfundactie en wees een klein onderdeel van het behoud van ons culturele erfgoed. Het kan al vanaf €10,-, maar alles staat te lezen als je op deze link klikt.

Leven op de rand

Er zijn mensen die het heerlijk vinden om op de rand te leven, uitdagingen aan te gaan, gevaren te trotseren, net even buiten de gebaande paden te lopen of dát doen wat maatschappelijk gezien niet in het gewenste plaatje past. Mij valt op dat juist steeds meer bejaarde mensen dat doen. Patricia Paay is daar een voorbeeld van. Er is/was een filmpje in omloop waarop de voormalige zangeres te zien is terwijl zij seks heeft. Omdat ik de hijgerige commerciële zenders niet kijk hoorde ik er pas van toen de gerechtelijke stappen al ondernomen waren. Ik was niet geschokt, van Patricia is bekend dat zij een vrij seksueel ingestelde vrouw is die er bovendien fantastisch uitziet, en ja, die heeft seks en zoekt dan misschien nét even wat meer spanning op dan de gespataderde leeftijdsgenoot met morbide obesitas.

Waar ik vooral blij mee was is dat ik niet bij die mensen hoorde die zeiden: "Het filmpje zat plots in mijn inbox". Dat geeft immers aan dat ik de juiste contacten heb, die net als ik er totaal geen interesse in hebben om zo'n filmpje te zien. Wel bijzonder is dat een 'Toen en Nu' blogje over Patricia Paay die ik in 2011 heb geschreven plots weer heel vaak bekeken wordt, waarschijnlijk met de hoop dat het vermaledijde filmpje daar op zou staan, aan de zoekopdrachten die daarbij horen kan ik zien dat mensen er echt daadwerkelijk naar op zoek zijn. Ben je dan sneu? Ja.

Andere mensen die op de rand leven is het bejaarde echtpaar van Santen dat naar Afghanistan op vakantie is geweest vorig jaar. Afghanistan, u weet wel dat land waarvan veel oorspronkelijke bewoners wegvluchten omdat zij hun leven niet meer zeker zijn vanwege de dreigende situatie aldaar. De Taliban is er nogal bezig, er is een ontvoeringsrisico, er zijn bomaanslagen en terreuraanvallen in het hele land. Vandaar dat er ook een negatief reisadvies is afgegeven door de Nederlandse staat. Dat weerhield het op de rand levende bejaarde echtpaar echter niet, want een Brits reisbureau zag geen enkele belemmering om toch een reis te organiseren naar Afghanistan.

Ze reden met nog andere toeristen uit Amerika, Engeland en Duitsland die ook graag op de rand leven in een busje toen ze werden beschoten door een antitankwapen. Ze hebben het allemaal overleefd alleen werd mevrouw van Santen door twintig granaatscherven getroffen in haar been. Ik denk dan: waar voor je geld! Je hebt thuis wel de mooiste verhalen op verjaardagen en partijen, die de anekdotes over het reisje langs de Rijn van jullie kennisjes in het niet doen verdwijnen. Je leeft op de rand of je doet het niet.

Maar nu een half jaar na de reis blijkt een Britse medereiziger de reisorganisatie aan te klagen en op 21 februari dient de rechtszaak. Het echtpaar van Santen treedt nu plots naar buiten om, zoals zijzelf zeggen, 'andere Nederlanders te waarschuwen om niet naar Afghanistan te gaan, want zo'n negatief reisadvies is er niet voor niets'. O ja, en als de Britse reiziger in het gelijk gesteld wordt, overwegen zij ook een rechtszaak aan te gaan spannen. Tja, volgende keer maar gewoon met de andere bejaarden naar de Ardennen of zo?

Oranje Valentijn

Gisteren was het een grote dag voor mijn logé Feddy. We gingen op reis. We hadden afgesproken om met Christian en Rick te gaan eten bij Harry in Alphen aan den Rijn. Omdat Rick en Chris nu in Rotterdam wonen was het plan om mij en Feddy op te pikken en naar Alphen af te reizen. Maar omstandigheden zorgden ervoor dat zij al in Katwijk waren en vanuit daar naar Alphen zouden gaan. Ze haalden ons op station Leiden op. Geen probleem. Voor Feddy betekende dit dat hij, denk ik, voor het eerst van zijn leven in de metro en de trein ging reizen. Poortjes vindt hij duidelijk niet leuk, en die nauwe gangetjes in de trein ook niet, maar op het bankje (metro) of op mijn schoot (trein) voor het raam zitten is natuurlijk wel geweldig. Op zijn ouwe dag is Feddy ook een chick magnet, zo merkte ik in de trein. In Leiden de auto in was niet onbekend voor hem.

Keurig op tijd kwamen wij aan bij onze gastheer. Ik had voor Feddy een kleedje meegenomen, koekjes en zijn balletje (Hoe doen ouders dat met kinderen, het is best nadenken en sjouwen). Verder geen kind hond meer aan gehad. Vanwege mijn beetje ziekig zijn heb ik de vrienden niet zoals gebruikelijk een knuffel gegeven, want ik wilde ze niet aansteken, maar vanaf een afstand een beetje wuivend begroet. Even fijn bijgekletst en wat gedronken.

Harry had zich zoals gebruikelijk weer erg ingespannen om het er mooi uit te laten zien volgens een gekozen thema. Dit keer was het Valentijn, maar niet met roze of rood, maar oranje, mijn op één na favoriete kleur (als er geen voetbal is, dan gaat die kleur tijdelijk in de ban tot na uitschakeling). Ook het eten was oranje:

• Gevulde perzik
• Wortelsoep met stokbrood en kruidenboter
• Hartige pompoenclafoutis met amandelen
• Romige taart van yoghurt, mascarpone, mandarijn en witte chocoladerasp

Het was allemaal even heerlijk en verrassend hoe Harry het allemaal had geserveerd. Altijd een feest om daarbij te mogen zijn. Als vermaak had Harry een Oostenrijks oudejaarsspel, wat gewoon ook op 11 februari gedaan kan worden. Je moet een tinnen figuurtje smelten boven een vlam en vervolgens in koud water werpen, de vorm die het dan aanneemt geeft aan wat je het komende jaar kan verwachten. Mijn uit het water gehaalde tin zag er uit als verfrommeld aluminiumfolie, maar de anderen zagen in hun werpsels hele concrete zaken, die dan vervolgens niet op het uitlegformuliertje voorkwamen. Dat kon de pret niet drukken, het was leuk, en ik had er nog nooit van gehoord.

's Avonds zijn Feddy en ik door de sneeuw heen weer veilig thuis gebracht door Rick en Chris. Het was een fijne avond met elkaar.

Belabberd

De laatste week van vorig jaar voelde ik me belabberd, oudejaarsavond van 2016 zal de geschiedenis ingaan als de avond waarmee ik met een keukenrol in mijn tas op visite ging, want snipverkouden. En omdat ik zelden verkouden ben heb ik ook nooit standaard papierenzakdoekjes in huis, dus die keukenrol was the next best thing. 'Dat was dan wat ik mee heb gekregen van de griepgolf', dacht ik.

Denk opnieuw, nu voel ik me weer net zo belabberd. Toen ik nog aan het arbeidsproces meedeed bestempelde ik het als 'niet ziek genoeg om thuis te blijven, maar ook niet echt gezond genoeg om te gaan werken'. Ik koos dan meestal om toch te gaan werken omdat ik wel weet hoe echt ziek zijn voelt, dan heb ik koorts en ben zo moe dat ik hele dagen verslaap en een beetje naast de werkelijkheid leef in een soort parallelle wereld.

Maar nu ik dan tussen banen inzit is het wel fijn dat ik als belabberde nu de mogelijkheid heb om even op de bank te gaan liggen met een muziekje op onderwijl de longen uit mijn lijf hoestend. Ik heb wel hoestdrank gekocht, maar geen papieren zakdoekjes, terwijl ik vanavond een kaarsverlicht dinertje heb in Alphen met dezelfde mensen met wie ik met keukenrol en al oudejaarsavond heb doorgebracht. Straks toch ook maar even papierenzakdoekjes kopen.

Herinnert U zich deze nog? #101

CORRIE VAN GORP

"ZONDAGMIDDAG MATINEE"

1979

Geen hitnotering

Corrie van Gorp is begonnen als danseres o.a. bij het Nationale Ballet. In 1969 auditeerde zij op haar verjaardag voor Wim Sonneveld om een rol in diens musical "De Kleine Parade' te bemachtigen, dat lukte en ze bleef drie jaar met Wim werken. Wim wilde een theatershow maken met Willem Nijholt en Willeke Alberti, maar die laatste bedankte voor de eer omdat ze een rol aangeboden kreeg in de tv-serie "De Kleine Waarheid". Corrie nam met succes de honneurs waar. 

Haar bekendheid steeg naar grote hoogten toen ze ging samenwerken met André van Duin in diens theaterrevues. Haar eerste single "Me Soezafoon" kwam uit de eerste show die ze met hem en Frans van Dusschoten deed, het werd een hit en vanaf dat jaar (1975) kwam er t/m 1985 ieder jaar rond carnaval een single uit van Corrie die meestal door André was geschreven.

"Zondagmiddag Matinee" is geschreven door de in die dagen succesvolle zanger en componist Tol Hansse samen met Clous van Mechelen, en wijkt erg af van het jolige repertoire die men van Corrie gewoon was. Ik vind het een prachtig lied, maar misschien wilde men liever de typetjes van Corrie zien die onlosmakelijk bij iedere carnavalssingle hoorden. Het werd dan ook geen hit.

Corrie is nu 74 jaar en heeft zich jaren geleden al teruggetrokken uit het showbizzgeweld. Op vriendelijk en uitdrukkelijk verzoek van André van Duin heeft ze in 2009 samen met hem nog verschillende keren haar opwachting gemaakt als het illustere echtpaar Bep en Arie de Bok, maar alleen onder strikte voorwaarden van haar kant. 

Nutteloze weetjes

Claudius was de enige van de eerste 15 Romeinse keizers die geen mannelijke 

lover wilde. Men vond het heel raar dat hij alleen in vrouwen was geïnteresseerd. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Een studie in 2015 toonde aan dat mensen die foto's posten met een 'duck face' 

vaker in verband worden gebracht met psychoneurose en emotionele instabiliteit. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Sir Arthur Conan Doyle, de schrijver van de Sherlock Holmes verhalen heeft twee

valselijk beschuldigde mannen uit de gevangenis gekregen nadat hij de al reeds 

gesloten zaken alsnog oploste. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Als je jezelf niet herkent als extrovert of introvert, ben je waarschijnlijk ambivert.

Als ambivert ben je enigszins comfortabel in groepen en sociale interactie, maar heb

je ook behoefte aan tijd voor jezelf, weg van iedereen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De gemiddelde Amerikaan denkt dat een kwart van de inwoners van Amerika

homoseksueel of lesbisch is, terwijl in werkelijkheid het ongeveer 4 procent is.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Er zijn op aarde 10 miljoen keer meer virussen dan dat er sterren in het universum

zijn. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De bemanning van NASA's Skylab 4 hadden één dag stilte ingelast. Alle 

communicatie met ground control werd uitgezet, en ze hebben die dag gerelaxt en

naar de aarde gekeken. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De Oost-Chinese zee scheidt ieder jaar en er komt dan een 3 kilometer lang stuk 

land tevoorschijn, waarop je kunt lopen van het eiland Jindo naar het Koreaanse 

eiland Modo. Het land blijft ongeveer een uur begaanbaar, zo'n 4 dagen per jaar. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

John Lennon kreeg ooit een brief van een student die hem vertelde dat ze van de

leraar liedteksten van The Beatles moesten analyseren. Hij vond dat hilarisch en

schreef "I Am The Walrus", met een opzettelijk verwarrende en betekenisloze 

tekst om mensen die het lied wilde analyseren van hun stuk te brengen. 

Tegeltjeswijsheid 237

Ruth en dat heerlijke premièrepubliek

Gisteren waren Harry en ik bij de nieuwe theatervoorstelling van Ruth Jacott, en het was meteen de première. Ik moet dan altijd denken aan de reclame van Robijn van jaren terug met wijlen Frank Govers, de couturier die het had over 'dat heerlijke premièrepubliek met die mooie stoffen en mooie kleuren'. Het Oude Luxor was helemaal afgeladen met een heel gemêleerd en super enthousiast publiek, genodigden en bekenden van Ruth en natuurlijk wij de betalende bezoekers.

Haar entree was zoals dat hoort bij iemand van haar statuur: opzwepende muziek, lichteffecten en een vallend doek en daar stond ze in een ravissante outfit. Het was de première en ze had wat try-outs gemist vanwege ziekte, zodat niet alles helemaal was fijngeslepen, De eerste drie nummers was het geluid veel te hard afgesteld, het vervormde gewoon, en Ruth die ik mede zo bewonder om haar perfecte en duidelijke uitspraak van het Nederlands, was niet te verstaan. maar gaandeweg werd dat beter, was de muziek op aanvaardbaar niveau en klonk ze weer even duidelijk als vanouds. Ook ging het niet helemaal goed met de oortjes en met een verkleding hier en daar, maar een vakvrouw als Ruth neemt dat in haar voorstelling mee.

Ze heeft in de loop der tijd een ruim oeuvre opgebouwd waar ze uit gekozen had, uptempo liedjes, ballads, hits maar ook liedjes van anderen die ze zelf zo graag eens wou zingen. Een Surinaams lied, en ook de Heintje klassieker "Ik Hou Van Holland", Ruth draait er haar hand niet voor om. Of ze zich Surinaams of Nederlands voelt wordt haar wel eens gevraagd, 'Nooit vragen' zei ze, 'ik ben het beide, als ik naar Suriname ga kom ik thuis, van huis en kom ik weer in Nederland kom ik ook thuis van huis'. Veel mensen in de zaal herkende dit gevoel. De jongens van de band ('ik had van elk de moeder kunnen zijn') participeren allemaal op een verrassende manier in de show.

Het was een geweldige voorstelling van een op en top entertainer. Er staat iemand met duidelijk plezier die net zo van haar publiek geniet als zij van haar. Als je van Ruth's muziek houdt, ga er zeker heen je zult een fantastische energieke avond hebben.

Roze politiek

De onderwerpen afgelopen zaterdag in het radioprogramma 'Uit De Kast' waren zo divers en lagen zou uiteen dat het geen homogeen (no pun intended) programma was. Het eerste onderwerp ging over de protestactie tegen het voorgestelde beleid van Donald Trump in Amsterdam waar twee verslaggevers van ons aanwezig waren, zij hadden er een reportage gemaakt over wat zijn beleid betekent in het algemeen en voor de LHBT gemeenschap in het bijzonder. Het tweede onderwerp ging over de sociale kaart van Capelle, daarvoor kwam Esther Plugge naar de studio om over te vertellen.

Tja, waar moest mijn column nou over gaan? Ik stelde aan de eindredacteur voor om voor mijn column eens onderzoek te doen naar hoe roze de verkiezingsprogramma's van de diverse politieke partijen zijn. Volgende maand zijn er immers verkiezingen. Dat idee werd goed ontvangen, dus kon ik aan de slag. Ik had me even verkeken dat het doorspitten van al die verkiezingsprogramma's een tijdrovende klus was, maar tegelijkertijd ook wel erg leuk en informatief, ook voor mezelf, om dat te doen. Ik vond het belangrijk om een neutraal standpunt in te nemen, want wij zijn niet het programma om een vooringenomen politiek geluid te laten horen. Zuiver informatief dus. Ik noemde de column 'Het roze potlood'.

Nadat het twee keer eerder is misgegaan kun je nu het programma weer terug luisteren op 'Uit De Kast' - Radio Capelle, onder het kopje 'uitzending gemist' uitzending terugluisteren van 4 februari. Wil je alleen mijn column luisteren dan kun je in het playertje scrollen naar -26:26. Natuurlijk heeft 'De Roze Golf' van RTV Oost de column weer geplaatst op hun site. Zij plaatsen de column ook op Twitter, en daar had iemand op gereageerd: hallo zeg, je bent de emancipatiepartijen D66 en GroenLinks vergeten! Toch niet allerkleinsten...
Euh....die zijn wel degelijk genoemd. Ik heb ervoor gekozen om niet te reageren. Iets wel of niet goed lezen is de verantwoording van de lezer zelf.

Meer gouden jaren

De cd-serie "The Golden Years Of Dutch Pop Music" is nog lang niet aan z'n eind. Onlangs zijn er weer 4 delen uitgeven die ik meteen heb aangeschaft. Het zijn dubbel-cd's opgebouwd volgens een vast principe: Alle a en b kantjes van singles en als dat geen twee cd's vult, staan er albumstukken, uitstapjes onder een andere naam of solowerk van bandleden op. De nadruk ligt op popmuziek van Nederlands fabricaat vanaf de jaren 60 tot halverwege de jaren 80.

De vier delen die pas zijn uitgekomen zijn van Bojoura, Bolland & Bolland, Greenfield & Cook en Unit Gloria. Het zal geen verrassing zijn dat de eerste drie artiesten hun roots in mijn geboortestad Den Haag hebben liggen, daar kwamen in die tijd ongelofelijk veel zangers, zangeressen en bands vandaan. Bojoura is ontdekt door George Kooymans van de Golden Earring, hij had samen met bandlid Frans Krassenberg zangles bij Bojoura's moeder. Haar eerste single wordt door George en Golden Earring collega Rinus Gerritsen geschreven. Bojoura heeft met flinke tussenpozen tussen 1967 en 1979 platen opgenomen. De dubbel cd in deze serie omvat haar hele oeuvre.

De broers Rob en Ferdi Bolland zijn nog maar 16 en 17 jaar oud als ze met het door henzelf geschreven "Summer Of '71" debuteren. Op zo'n jonge leeftijd al zo'n nummer schrijven beloofde veel goeds voor de toekomst. Op deze dubbel-cd is heel duidelijk de progressie te horen in hun muziek, alle singles van 1972 t/m 1984 staan erop. Naast hun eigen muziek hebben ze met veel succes voor grote internationale artiesten muziek geschreven. Ze maakten eigenhandig van Falco Oostenrijks eerste internationale popster. Schreven net zo makkelijk voor Status Quo en Colin Blunstone als voor de Britse pin-up zangeres Samantha Fox die tot hun grote hilariteit haar nummers zin voor zin inzong. De wegen van de broers zijn gescheiden en niets wijst er op dat ze ooit samen nog iets zullen ondernemen.

De Nederlandse Simon & Garfunkel werden ze genoemd, Rink Groenveld en Peter Kok die als Greenfield & Cook een compact oeuvre bij elkaar zongen, alles is verzameld op deze dubbel-cd. Het duo bestaat van 1970 tot 1974, dan gaan ze ieder solo verder, ook die nummers zijn hierin opgenomen. Bijzonder is dat er ook vier nieuwe nummers van Peter Cook op staan.

De groep Unit Gloria komt uit Utrecht, en brengt de eerste twee jaar hun platen uit onder de naam Gloria. In 1970 wordt "The Last Seven Days" een internationale hit, en wordt het Unit Gloria omdat men in het buitenland denkt met een meisje van doen te hebben. De zanger van de band Bob Leverman neemt onder de artiestennaam Robert Long ook solosingles op en voor even is de bandnaam dan Robert Long & Unit Gloria. Robert heeft ambitie om solo en in het Nederlands te gaan zingen. Bonnie St. Claire zal zijn plaats innemen. Het wordt een warme overdracht in 1973 delen ze bijna een jaar lang samen het podium met de band, waarna Robert opstapt. De band gaat door onder de naam Bonnie St. Claire & Unit Gloria. Ook hun muziek veranderd drastisch. Met Robert maakten ze zwaar georkestreerde pastorale pop en met Bonnie wierpen ze zich op het toen zeer populaire glamrock. Als Bonnie na twee jaar haar solocarrière weer gaat hervatten, deze keer net als Robert in het Nederlands, stopt de band kort daarna definitief.

Leuk is ook om te constateren dat op een aantal nummers van al deze cd's het onmiskenbare geluid van Patricia Paay te horen is, die in die tijd één van Nederlands meest gevraagde backingvocalistes was.

Humor en hoop

Het 'Welcome Trump in his own words'-filmpje van het programma "Zondag Met Lubach" is wereldwijd miljoenen keren bekeken. Het hilarische filmpje stelt Nederland voor aan Donald Trump, met een voice over van Greg Shapiro die een perfecte imitatie van de Amerikaanse president ten beste geeft. Het uiteindelijke doel in dit satirische filmpje is dat America vanzelfsprekend first is, maar dan toch graag The Netherlands second. Natuurlijk nemen ze naast Donald ook ons land met een korreltje zout. 

Dit filmpje is zoals bekend viral gegaan, en nu zijn er andere landen die zo'n zelfde filmpje hebben gemaakt: België, Denemarken. Duitsland, Litouwen, Portugal en Zwitserland stellen op dezelfde wijze hun land voor, en vinden Nederland daarin natuurlijk totaal niet ter zake doende, nee, zíj willen second zijn, behalve Litouwen die gunnen ons de tweede plaats en zelf willen ze best third wezen. Hier kun je alle filmpjes kijken. Geweldig is ook dat deze zes landen net als Nederland met zelfspot naar zichzelf kijken, en bij deze is ook het hardnekkige gerucht uit de wereld geholpen dat Duitsers geen humor hebben.

Ik heb het al eerder gezegd, humor is een sterk wapen, zeker tegen dictators en populisten omdat die zelf absoluut geen humor hebben, en al helemaal geen zelfspot. Ze nemen zichzelf zeer serieus, waarvan akte bij mensen als Recip Erdoğan, Geert Wilders en Donald Trump. Laten we toch vooral ook de humor van al die 'alternatieve feiten' in blijven zien, ook al blijft het natuurlijk doodeng, en zal er misschien een tijd komen dat ook wij zullen merken dat het leven zoals we tot nog toe hebben gekend tot het verleden zal gaan behoren, maar tot het zover is: trek het vooral in het belachelijke en lach er om, in het geval van Donald is dat niet zo heel moeilijk omdat eigenlijk alles wat die man en de mensen om hem heen zeggen al van zichzelf bol staat van stupiditeit. 

Naast al de grappen en grollen is er ook wat anders aan de gang. Er is wereldwijd een tegenbeweging, en wat ik al zolang roep, dat wij het gepeupel het op microniveau in het dagelijks leven moeten doen, zie je steeds meer. Kijk toch eens wat minister Lilianne Ploumen op gang heeft gebracht met het abortusfonds voor meisjes en vrouwen in de armste landen, waar Donald een streep door heeft gezet, ze krijgt er wereldwijd massale steun voor. Of dat prachtige 'All that we share'-filmpje uit Denemarken waar mensen uit hun hokjes komen waar ze door de maatschappij in worden gezet en ze veel meer met anderen gemeen hebben dan op het eerste oog lijkt. En hoe hartverwarmend was de solidariteitsactie bij de Essalammoskee in Rotterdam, naar aanleiding van de aanslag op de moskee in Quebec. Anders- en niet gelovigen vormden een menselijke ketting om de moskee heen. En zo zullen er nog vele initiatieven al zijn en nog volgen. Het geeft mij in ieder geval hoop. 

                                            All that we share.