Theater

Gisteravond naar de jaarlijkse 'Musical Sing-A-Long' gekeken, wat een voorproefje geeft van welke musicals er het komende seizoen te zien zullen zijn in de theaters. De programmatitel dekte dit jaar niet geheel de lading, want het door corona weinige publiek mocht niet meezingen, ook vanwege corona. Thuis mocht dat natuurlijk wel. Ik vind het altijd een leuk programma om te zien omdat ik graag naar het theater ga, alleen dit seizoen sla ik over.

Ik heb er over nagedacht, het theater wat ik vaak frequenteer bevindt zich binnen de vierkante kilometer, zelfs op loopafstand. Het programma-aanbod van het nieuwe seizoen wordt normaliter in mei bekend gemaakt wanneer ook de kaartjes besteld kunnen worden, maar dit jaar is natuurlijk alles anders. Vorige maand kwam er een overzicht van de voorstellingen die vanaf september tot en met december te zien zijn in het Isala Theater in Capelle, wat er vanaf volgend jaar te zien is komt waarschijnlijk later of niet als het virus weer oplaait. Ik zag een aantal voorstellingen die mij interessant lijken, maar ik had ook een unheimisch gevoel over het hele bezoek aan het theater.

Natuurlijk zullen ze alle maatregelen treffen en ik weet hoe de cultuursector is getroffen, dus hoe belangrijk het is dát de theaters weer opengaan, maar hoe meer de datum van kaartjes bestellen dichterbij kwam hoe meer ik er, voor mezelf, van overtuigd ben dat ik er nog niet aan toe ben om me in groepen mensen te begeven. Ik ga zelfs niet naar verjaardagen of met het openbaar vervoer. Zoals al eerder gemeld, de tientallen vreemde mensen waarmee ik op mijn werk te maken heb vier dagen per week is al uitdagend genoeg. Dan hoef ik in mijn vrije tijd niet nog meer risico te nemen voor mezelf en, misschien nog wel belangrijker, voor anderen. 

Ik ben me ervan bewust dat mijn natuurlijke aanleg om me af te zonderen in solitude hierdoor wel eens meer aangewakkerd zou kunnen worden dan doorgaans voor mij gebruikelijk is, maar aan de andere kant, ik voel me er goed bij en ben een gelukkiger mens dan als ik tegen mijn gevoel hierover in zou gaan. Daarnaast is het in de huidige situatie juist een pre dat ik niet zo'n heel erg mensenmens ben. 

Het theater komt wel weer. Er is een voorstelling die dit jaar niet door kon gaan vanwege de lockdown-light, die is verzet naar volgend voorjaar, en de kans is groot dat ik daar gewoon heen zal gaan, zo denk ik nu, maar alles valt of staat met hoe het er virustechnisch voorstaat en hoe ik mezelf voel natuurlijk.

Isala Theater. 

Jay Weinstein

Een (glim)lach heeft het vermogen om iemands hele dag te veranderen, en niet alleen die van degene die lacht, maar ook van hen die die lach zien. Fotograaf Jay Weinstein is een project gestart onder de noemer 'So I asked them to smile' waarin hij aan allerlei mensen vraagt om te lachen, nadat hij eerst een foto heeft genomen waarop ze dat niet doen. De hele sfeer van de foto verandert. De foto's laten tevens zien dat iedere (glim)lach uniek is en hoe prachtig de mensen zijn als ze lachen. Ik werd ontroerd door de foto's vanwege de ontwapenende kracht die uit kan gaan van zoiets simpels als een lach. Er is een Facebookpagina van: So I asked them to smile

Pensioen

De vakantie is ten einde en ik kan niet anders zeggen dat het heerlijk was om deze vakantie op mijn vierkante kilometer door te brengen. Ik ben helemaal tot rust gekomen, mede door mijn woning van boven tot beneden grondig schoon te maken wat mij, zoals al eerder vermeld, rust geeft in mijn hoofd. De dagen gingen fijn kabbelend aan me voorbij, ik kon een kleine inhaalslag maken door wat meer te gaan sporten wat natuurlijk ook goed is voor lichaam en geest. Ik kreeg een beetje het gevoel dat mij een blik in de nabije toekomst gegund werd voor als ik over een paar jaar met pensioen ga, dan zouden mijn dagen er precies zo uit kunnen zien.

U weet natuurlijk dat ik bij voorkeur nooit verder vooruit kijk dan een week, want waarvoor zou je dat doen? Ik deed dat al nooit, maar als dit jaar ons iets heeft geleerd is het wel dat te ver in de toekomst plannen niet zoveel zin heeft. Wie had kunnen denken bij het proosten op een fantastisch 2020 dat we drie maanden later met een wereldwijde pandemie te maken zouden krijgen die een streep zou zetten door veel plannen die waren gemaakt. Sommige mensen kunnen daar niet zo heel goed mee omgaan vandaar de rabiate wijze waarop ze zich tegen alle maatregelen verzetten, die pandemie past niet in hun gemaakte plannen. 

Tot nog toe ben ik, ondanks dat ik tot de risicogroep behoor, verschoond gebleven van besmetting met het coronavirus. Ik probeer zoveel mogelijk me aan afstand- en hygiëneregels te houden en van groepen mensen werd ik voor corona al niet gelukkig, dus het is voor mij niet zo'n probleem die actief te mijden. Ik voel me koning op mijn vierkante kilometer. 

Die blik in de toekomst die ik heb gekregen is natuurlijk niet meer dan een glimp van hoe het zou kunnen. Het is van veel factoren afhankelijk, ten eerste ben ik dan nog net zo gezond en fit als nu? Tegen die tijd zijn er misschien wel vijf of zes andere virussen geweest die die wereld in hun greep houden en wie zegt dat ik die ook allemaal doorsta? Daarnaast zijn we allemaal maar een mens van een dag, er kan zomaar iets gebeuren en het is klaar. Over de spanningen in de wereld heb ik het maar niet, u kunt dat zelf wel invullen.

Maar donkere scenario's daargelaten, zoals ik mijn leven de afgelopen weken heb mogen ervaren met het zenachtige gevoel van rust in hoofd en lichaam, vreemd genoeg mede door de pandemie, is die stip aan de horizon van het pensioen best iets om met genoegen naar uit te kijken zonder het hier en nu uit het oog te verliezen. Want hoewel mijn werkzame leven zijn langste tijd heeft gehad duurt het nog een wijl, maar het stipje geeft wel knipogend licht. 

Toen was geluk... #64

Van de week was ik de keukenkastjes aan het uitruimen, schoonmaken en weer inruimen. De planken in de kastjes van nu zijn, net als de kastjes zelf, allemaal gemaakt van een vuil- en vetbestendige kunststof. Hoe anders was dat vroeger, de planken in de keukenkasten waren van vurenhout en die werden er in het gebruik niet mooier op, daarom werd er op de planken kastpapier gedaan. Kastpapier is iets anders dan plakplastic of kaftpapier. Het is een wat dikke soort papier, vaak bedrukt met leuke patroontjes, en voorzien van een waterafstotend laagje waardoor het kastpapier met een vochtige doek kan worden afgenomen. Het werd bevestigd met punaises.

Ik herinner me kastpapier van thuis in de vaste kasten in de keuken en verschillende kamers. Eens in het jaar met de grote schoonmaak werd het kastpapier vervangen voor nieuw. Mijn moeder kon dat heel goed, precies zo knippen en vouwen dat het keurig om de planken heen zat. Ik ben daar minder handig in. Het was ook mijn moeder die vroeger mijn schoolboeken kaftte, ik mis het inzicht en de hersens-handcoördinatie die er voor nodig is om het netjes te doen. 

Toen ik in de jaren tachtig op mezelf ging wonen in een flatje in Den Haag, was er in de keuken een vaste kast met houten planken waar kastpapier op moest. Ik zie het patroon wat ik had uitgezocht nog zo voor me, muisgrijs met witte diagonale streepjes. Het was toen al de tijd van plakplastic. Ik heb de planken mee naar huis genomen waar mijn moeder heel netjes het plakplastic erop heeft bevestigd. Het heeft de vijf jaar dat ik er gewoond heb opgezeten. Plakplastic is nog steeds in winkels koop, maar het ouderwetse kastpapier, daarvoor zul je je moeten wenden tot het internet.

Toen en Nu: Lio

Wat kan ik intens genieten van het programma 'Het Beste Van 50 Jaar TopPop', zoveel herinnering en herkenning, de liedjes waarvan sommigen de tand des tijds glansrijk hebben doorstaan en anderen niet, de lullige dansjes, de outfits, de decors en ga zo maar door. Helaas volgende week alweer de laatste aflevering.

Vorige week was daar de Portugees-Belgische Vanda Maria Ribeiro Furtado Tavares de Vasconcelos, beter bekend onder haar artiesten naam Lio, die als achttienjarige in haar babydoll met kindvrouwstemmetje haar hit 'Amoureux Solitaires' bracht. Veel heterofiele adolescente jongens werden daar erg onrustig van. Het is in Nederland bij die ene hit gebleven. Ik was benieuwd hoe het nu met Lio was en wat ze zoals had gedaan, en dat is best veel. 

Tot haar eigen verbazing, zelf zegt ze dat ze een stem heeft met een hoog zuurgehalte, scoorde ze in België een enorme hit in 1979 met 'Banana Split' waarna in 1980 de hit die ze in TopPop zong haar een derde plaats in de Nederlandse Top 40 oplevert. In 1983 richt ze zich op het maken van films om in de late jaren tachtig het zingen weer op te pakken maar dat bracht geen succes. Modeontwerpster dan maar en dat sloeg wel aan, van 1988 tot 1990 ontwierp ze voor Prisunic. Toch maar weer filmen en platen opnemen, dat laatste steevast zonder succes tot ze in 2000 het album 'Lio Chante Prévert' opneemt. Een album gebaseerd op de teksten van de Franse dichter Jacques Prévert. Ze kreeg goede kritieken en er kwamen concerten, maar toch overtrof het niet haar succes van begin jaren 80. 

Lio heeft vijf kinderen en is in 1999 gescheiden van haar man. In 2004 kwam er een autobiografie uit onder de titel 'Lio Popmodel'. Lio is nu 58 jaar en is niet meer dat meisje waar puberjongens onreine gedachtes van kregen. Aan de andere kant zijn veel van die jongens nu dikbuikige, kalende, voetbal supportende, bierdrinkende, bankzittende huisvaders. Time goes by, honey. 

Will Tura 80

Will Wie-ra? zullen sommige mensen zich afvragen. Will Tura, een Belgische zanger die al vanaf zijn zeventiende met succes muziek maakt en onlangs op 2 augustus zijn tachtigste verjaardag vierde en van wie er bij die gelegenheid een cdboxje is uitgekomen van vier cd's met daarop tachtig van zijn liedjes chronologisch door de jaren heen. En u begrijpt, ik heb dat boxje aangeschaft.

Vlaamse artiesten, van de betreurde Louis Neefs via Mieke Gijs, voor wie ik nog steeds een boontje heb, naar de grappige teksten van Urbanus, de innemende Koen Wauters met zijn band Clouseau en de kleuterpop van K3. Door de jaren heen is er altijd wel ruimte geweest voor Vlaamse artiesten in de Nederlandse hitlijsten, tv programma's en op de diverse podia. Het Vlaamse taalgebied is klein, dus voor de betreffende artiesten fijn als hun werk ook door de noorderburen wordt opgepakt en gewaardeerd. 

In 1962 begint voor Will Tura het succes gelijktijdig in zijn thuisland als ook in Nederland met de single 'Eenzaam Zonder Jou', mede door hemzelf geschreven. Tot 1968 aan toe is hij veelvuldig in de Nederlandse hitlijsten te vinden met zijn platen. Maar eind jaren zestig is het voor artiesten van zijn genre door de opkomst van de popmuziek niet makkelijk. Ook vaderlandse zangers en zangeressen als Rob de Nijs, Willeke Alberti en Anneke Grönloh zien hun populariteit tanen in die periode, om vaak later weer terug te keren. 

In Vlaanderen blijft Will ongekend populair. Maar liefst 51 albums heeft hij tot nu toe uitgebracht en nog veel meer singles, hij wint talloze prijzen en awards. Vanwege zijn lange carrière wordt hij 'De keizer van het Vlaamse lied' genoemd. Maar in Nederland wil het niet meer zo lukken. Peter Koelewijn die Will nog kent uit zijn begintijd verbaast zich er over dat zo'n grote zanger als Will niet meer in Nederland scoort. Ze hadden wel eens tegen elkaar gezegd dat ze iets samen wilden doen, en Peter schrijft in 1978 het nummer 'Hier Ben Ik Dan D.J.' voor hem. In de tekst laat hij Will zingen dat hij zo heel graag weer naar Nederland wil komen, maar zich tegelijkertijd afvraagt of hij wel zal worden gedraaid op de radio.

Tussen Brussel en Hilversum vermoed ik al
Wat ik, net als die andere keren, horen zal
Jongen, je bent véél te Vlaams, je bent hier in Holland

Hier ben ik dan D.J.
Ik kom het weer proberen
Hier ben ik dan D.J.
Misschien laat jij de kansen keren
Ik ben er één van tussen Genk en Oostende
Ja, zo´n jongen met een hele zachte g
Die graag zou willen dat jij hem óók kende
Hé, hier ben ik dan D.J., hier ben ik dan D.J.

Het wordt een klein succes. Drie jaar later heeft hij weer een grote hit te pakken met 'Hopeloos' om tien jaar daarna samen met Jody Pijper in de hitparade te belanden met het duet 'Het Staat In De Sterren Geschreven'. In Nederland blijft Will slechts incidenteel hits scoren terwijl hij in Vlaanderen de status heeft van een Rob de Nijs of een Boudewijn de Groot. Een nationale vedette van een heel klein taalgebied en dat al meer dan zestig jaar. En terecht. 

Het clipje uit TopPop van 'Hier Ben Ik Dan D.J.' kunt u hier kijken en luisteren. 

Dictatuur

Geestdrift maakt zich van mij meester, merk ik, als ik op het journaal de beelden zie van de bevolking in Wit Rusland (voor de rest van de wereld beter bekend als Belarus). Ik zie daar duizenden (naar schatting 200.000) mensen de straat op gaan die klaar zijn met dictator Aleksandr Lukashenko die het land al 26 jaar in een ijzeren greep houdt, zij leggen zich niet neer bij de frauduleuze verkiezingen eerder deze maand die Aleksandr met 80% van de stemmen gewonnen zou hebben. Veilig en lafjes vanaf mijn bank juich ik deze mensen toe. Zoals een echt dictator betaamt wordt er met harde hand opgetreden, letterlijk, de mensen die worden opgepakt worden vreselijk geslagen en mishandeld. En deze methode is nu in het gezicht van Aleksandr ontploft. De vrijgelaten demonstranten lieten hun bont en blauw geslagen lichamen en verwondingen zien aan de wereld en daar waar de dictator dacht dat het volk wel zou indammen werkte het als olie op het vuur.

Toen opeens kwam er een toespraak waarin Aleksandr zich 'de vader van het volk noemde'. Toevallig had ik vorige week een gesprek met vriend Pieter waarin wij tot de slotsom kwamen dat je leiders die zich 'vader' of 'moeder' van hun volk noemen ernstig moet wantrouwen. Imelda Marcos doet het nog steeds en ook Elena de vrouw van het Roemeense dictatorsechtpaar Ceaușescu zei tijdens hun korte proces voordat ze werden geëxecuteerd op 25 december 1989 "Ik ben jullie moeder!" Het Roemeense volk was klaar met ze. En ik trek met de beelden uit Wit Rusland een vergelijking met dat wat in Roemenië is gebeurd.

Aleksandr weet ook wel dat het over en uit is voor hem, in de kleinere steden van het land heeft de politie de schilden neergezet of aan de in wit geklede protesterende vrouwen overhandigd. Maar hij geeft zich niet zomaar gewonnen. 'Vader' heeft wat in de verkleedkist gerommeld en liet zich verkleed in militaire kleding met een heus geweer in zijn handen filmen, maar het zal geen indruk meer maken ben ik bang. En nee, hij hoeft van mij niet zoals de Ceaușescu's te worden geëxecuteerd, maar een gepaste straf voor zijn wandaden in die 26 jaar is wel het minste. Geruchten gaan dat diverse familieleden van hem al naar het buitenland zijn afgereisd.

Dat, lieve mensen, is een dictatuur waar men na jaren onderdrukt te zijn eindelijk de moed heeft om, met gevaar voor eigen leven, er tegenin te gaan. In schril, heel schril contrast zie ik dan het handjevol verstandelijk beperkten die in Den Haag hun laagschedeligheid etaleren door met spandoeken te lopen dat Nederland in een dictatuur aan het veranderen is en hun vrijheid wordt ingeperkt omdat er vanwege de wereldwijde pandemie maatregelen worden genomen om de verspreiding ervan zoveel mogelijk te beperken. Daarbij vallen ze politieagenten aan en ook politici worden uitgescholden en zonder de anderhalve meter in acht te nemen benaderd. 

De lieverds begrijpen niet dat als het hier werkelijk is zoals zij schreeuwen, zij net zoals in Wit Rusland zouden worden opgepakt en mishandeld of misschien wel erger. Ook het gillen dat je 'in dit land niks meer mag zeggen' om vervolgens te zeggen wat je volgens jezelf niet mag zeggen is toch een soort contradictio in terminis. Door al dat lawaai wat ze produceren lijkt het heel wat maar het is gelukkig een marginaal deel van de bevolking. Wel laaghartig, zo zag ik dat iemand die tot het groepje behoort foto's van demonstranten uit Wit Rusland had geplaatst waarop ze hun verwondingen tonen met daaronder dat dit het resultaat was van het ingrijpen van de politie in Den Haag. Ze viel al snel door de mand natuurlijk, het is tamelijk hersenloos om überhaupt te veronderstellen dat anderen dan de botte mesjes uit de eigen club het zouden geloven, maar evenzogoed ben je dan lager dan een pissebed. 

Ik wens de mensen in Wit Rusland het land en de regering toe die zij zich wensen maar dat ze ook beseffen dat dit een eerste stap is van een lange weg.

Trompenburg Aboretum & Tuinen

Nu woon ik al meer dan de helft van mijn leven in de regio Rotterdam, maar had tot kortgeleden nooit van Trompenburg gehoord. Een aantal jaar geleden vertelde een oud collega er over en recenter deelde Facebookvriend en mijn voorganger als columnist bij het radioprogramma "Uit De Kast", Jan de Grauw  mee dat hij er wat werk ging exposeren. Nochtans is het een heel oud stadspark waarvan de aanleg reeds in 1820 begon en sinds 1958 voor publiek toegankelijk is. Zelf heb ik wel even moeten opzoeken wat een 'arboretum' is, dat is een bomentuin of een bomenverzameling. Misschien wist u dat wel en anders is dit meteen het woord van de dag. Door de jaren heen is Trompenburg uitgebreid tot de acht hectare die het nu is. 

Vrienden Rick en Chris kenden het ook niet, dus vonden wij het een mooie gelegenheid om Trompenburg te gaan bezoeken. Het ligt precies tussen onze domicilies in, het was voor hen en mij een half uurtje fietsen. Ik had een mevrouw van Google in mijn oor die me de weg influisterde en het was een heerlijke route door het bos en de mooie straten en lanen van Kralingen. De tuinen zijn gesitueerd midden in de stad op een plek waar ik al honderden keren nietsvermoedend langs ben gereden. Wat ons vooral verbaasde was dat je meteen het gevoel van de stad achter je laat zodra je de tuinen in wandelt. Na de fietstocht zijn we als eerste naar het theehuis gegaan, waar ze gelukkig ook koffie schenken, om met een taartje erbij fijn buiten in de theetuin even aan te sterken en wat bij te kletsen.  

Bij de entree hadden we een kaartje overhandigd gekregen zodat we een route konden bepalen, maar wij zijn van leven op de rand dus zijn we meer op gevoel gaan lopen. Met dat gevoel zit het wel goed, want toen er een regenbui was waren we precies bij de kassen waar cactussen staan zodat we daar konden schuilen. We hebben onze ogen uitgekeken naar hoe fraai alles is aangelegd. En Trompenburg is nog steeds in ontwikkeling, zo is er een begin gemaakt met de aanleg van het 'voedselbos'. De bedoeling daarvan is dat voedselproductie, ecologische rijkdom en belevingswaarde er gecombineerd gaan worden. Wij konden er niet over uit dat we deze tuinen, zo dicht in de buurt, nog nooit hadden bezocht. De zomer is langzaam aan het eind, dus veel was uitgebloeid, maar wij hebben nu al zin om volgend voorjaar c/q begin van de zomer Trompenburg weer te gaan bezoeken. 

Ook hebben we de expositie 'Stille plekken' in het entreegebouw van Jan bezocht en zijn tekeningen in grafiet, houtskool en pastel bewonderd. Erg mooi. Jan is een getalenteerd mens op velerlei gebied.

Wij komen zeker terug in Trompenburg nu we deze parel in de stad hebben ontdekt. 

Erin Bennett

Dit is het verhaal van Erin Bennett die in een supermarkt in Gainesville haar boodschappen aan het afrekenen was.

Aan de man die achter me stond bij de kassa in de supermarkt die zag dat ik het limiet van mijn boodschappengeld had bereikt en dat ik besloot om m'n geurkaars en make-up terug te leggen.

U wist niet dat ik mijn eigen spullen altijd als het laatste op de band leg en het vaker voorkomt dat ik ze terug moet leggen. U wist niet dat de twee kinderen die ik bij me had er slechts twee van de vier waren. U wist niet dat ik last heb van postnatale depressie na de geboorte van het jongste kind en dat de geurkaars een manier is om mijn humeur een boost te geven. U wist niet dat het een week was vol met zieke kinderen, ouder-leraar gesprekken, noodbezoeken aan de tandarts en dat ik uitkeek naar het aansteken van de kaars voordat ik naar bed zou gaan om te kunnen relaxen. 

Zelfs zonder dat te weten zag u mij. U zag mij als een mens en niet als een moeder die afgeleid was en alles te langzaam deed. U hoorde me zeggen dat ik de genoemde items terug wilde leggen en u zei dat u ze zou betalen. U wilde van een 'nee' niet horen. U vertelde me dat ik het verdiend had toen bij mij de tranen kwamen. 

U meneer, bent het goede in deze wereld. U maakte mijn dag, mijn week zelfs en ik ZAL u terugbetalen. Ontzettend bedankt voor uw goede hart en lieve woorden.

Erin zegt dat iedereen dit verhaal mag delen met de hoop dat deze man dit ziet en om mensen eraan te herinneren dat een vriendelijk gebaar zoveel goed kan doen. 

Erin Bennett.

Tegeltjeswijsheid 365

 

De bank

Nee, deze blog gaat nu eens niet over het geweldige Capelse restaurant De Bank noch over een financiële instelling, maar over een bank-bank, gewoon om te zitten. Mijn huidige bank is aan vervanging toe, maar vanwege de coronaperikelen waren de afgelopen maanden nu niet het uitgelezen moment om te gaan winkelen. Maar zo nu in de vakantie en net tussen de twee golven door vond ik het een mooi moment om me eens in de wereld van banken te gaan verdiepen. Gelukkig is er in Capelle op fietsafstand een keur aan woonwinkels.

Een bank kopen is natuurlijk geen hogere wiskunde, ik wist tot welk bedrag ik wilde gaan, ik kende de afmetingen waar ik niet boven moest gaan en dan is het een kwestie van je laten verrassen. De eerste winkel die ik betrad was de in Capelle en omstreken geliefde Woonstore daar zag ik een bank die mij meteen aansprak, die heerlijk zat, waar ik ook nog lui op kon hangen indien gewenst en in een kleur waar ik vrolijk van werd. Dit was eigenlijk de bank die, voor mij, alle andere banken overbodig maakte. Vanzelfsprekend was ie qua budget precies op het bedrag tot waar ik wilde gaan, ik zal er ook nooit es onder zitten.

Maar ik verplichtte mijzelf om bij de naastgelegen Woonmall Alexandrium alle woonzaken in te gaan om te zien of er niet een nog leukere bank zou zijn. Het zijn veel meubelzaken, ik was blij als ik een keuken- of slaapkamerwinkel zag, daar hoefde ik dan niet in. Opvallend vond ik dat in vrijwel alle meubelzaken mannen op leeftijd met in het oog springende brillen er hun metier hebben. Het was overal heerlijk rustig en ik merkte dat het in de meubelbranche in deze economische magere tijden ook niet vet soppen is door de graagte waarmee ik welkom werd geheten.

U begrijpt natuurlijk al waar het heen gaat, de eerste bank in Woonstore is het uiteindelijk geworden. Hij is besteld en over een week of twee wordt ie bezorgd. Hij is iets kleiner dan mijn huidige bank en dat vind ik eigenlijk wel een pre. Mijn oude bank wilde ik eerst aan de Kringloopwinkel doneren, maar heb ik nu ergens op een site gratis aangeboden, wie weet kan ik er iemand blij mee maken. Ik ken mensen die elk kopje, beeldje of schaaltje te koop aan bieden om er nog €5,- mee te verdienen en dat is prima, maar in mij zit geen handelsgeest, daarnaast ken ik het verhaal van de prachtige designbank van vriendin Talitha en het gezeur wat zij ermee heeft gehad om die uiteindelijk te verkopen. Nu is het graag of niet en is het niet is er altijd nog het grof vuil. 

Dit istie dan de nieuwe bank.

Zieke warenhuizen

Vanwege de reeds begonnen tweede golf van coronabesmettingen zijn er alweer twee persconferenties geweest. Ik vind het aandoenlijk en zorgelijk tegelijk dat Mark Rutte nog steeds 'met klem en nadruk adviseert'. Aandoenlijk omdat hij na zes maanden nog steeds gelooft dat hij hen die overal een complot in zien en helemaal niks anders met die adviezen doen dan in de wind slaan op deze manier toch kan bereiken en zorgwekkend dat verder iedereen ziet dat deze vrijblijvende aanpak, hopend op een ieders eigen verantwoordelijkheid, niet het gewenste effect heeft, hence de tweede golf. Er is nu eenmaal die groep mensen die veel moeite heeft om zelfs de onlangs versoepelde regels na te leven. Dat is dezelfde groep mensen die nu boos is omdat er, mede door hun eigen mentaliteit, of liever gezegd het gebrek daaraan, weer wat verscherping in de regels komt. Maar geheel vrijblijvend nog steeds, zodat ze het weer aan hun laars kunnen lappen. Dit gaat nog wel even duren zo ben ik bang.

Wat mij totaal niet verbaasd is dat de Bijenkorf in Amsterdam dicht gaat vanwege besmettingen onder het personeel, net zoals er vorige week ergens in Brabant een HEMA was waar al het personeel was besmet. De Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij haastte zich erbij te vermelden dat de klanten niet in gevaar zijn geweest, wat natuurlijk gelul is. Als je daar gewinkeld hebt bestaat de kans dat je ook bent besmet. De winkel ging niet dicht er werd personeel van andere filialen ingevlogen, het zieke personeel is denk ik geruimd of zo, daar werd niets over vermeld, vinden ze niet zo belangrijk bij HEMA.

Ik ben niet verbaasd, omdat ik zelf ook jarenlang in een warenhuis heb gewerkt en ik weet hoe jezelf ziek melden wordt ontvangen. Het wordt na diefstal gezien als het meest verwerpelijke wat je kunt doen, het wordt dan ook per definitie in twijfel getrokken. Het gaat ongeveer als volgt: Truus is ziek, ze heeft griep en belt naar haar leidinggevende, die de ziekmelding in ontvangst neemt en meteen begint over dat er nu een probleem is met de bezetting, een kort niet heel erg gemeend 'nou beterschap dan maar' kan er aan het eind van het gesprek met een benepen mondje nog net af. De leidinggevende deelt aan wie er op dat moment maar in de buurt is mee dat Truus zich heeft ziek gemeld op een licht spottende toon waarmee wordt aangegeven haar ziek zijn niet te geloven of op z'n minst aanstellerij te vinden, om vervolgens alle werkzaamheden die gedaan moeten worden op te sommen. Dan ontstaat er een gesprek waarbij ze elkaar de loef afsteken over al die keren dat ze zich niet lekker of zelfs ziek voelden maar tóch naar het werk gingen. Degene die ooit op het toilet, in de pauze uiteraard, zelf haar blinde darm er heeft uitgetrokken toen deze ontstoken bleek is altijd de winnaar. 

Zelf ben ik niet zo vaak ziek geweest maar ook ik heb vrij curieuze dingen meegemaakt, zo was het noodzakelijk om naast je leidinggevende ook de 'verzuimcoach' per telefoon van je ziek zijn op de hoogte te stellen. Wiens eerste vraag steevast was: 'Wat zijn uw beperkingen?' Ik was toen nogal door mijn rug gegaan dus deelde dat mee. Ik had de huisarts al verwittigd en ook mijn leidinggevende. Ik vertelde de verzuimcoach wat de arts had gezegd en geadviseerd. Daar was ze niet heel erg in geïnteresseerd. Want toen ik was uitgepraat vroeg ze: 'Wat heeft u afgesproken met uw leidinggevende?' Nu had ik een leidinggevende die mij goed kende en wist dat ik me nooit zomaar zou ziek melden, ik ben erg van karma namelijk. Ik had met hem afgesproken dat ik me wel weer zou melden als ik weer uit de voeten kon. Dat deelde ik de verzuimcoach mede, daarmee meteen het volgende wat op haar afvinklijstje stond, namelijk ieder dag bellen hoe het gaat, elimineerde. 

Later hebben mijn leidinggevende en ik nog smakelijk gelachen om het feit dat de verzuimcoach het belangrijker vond wat hij van mijn ziek zijn vond dan de visie van de arts. Als hij had gezegd: 'Je komt morgen maar weer', dan had de verzuimmevrouw daar volledig in mee gegaan. Die verzuimcoaches bij ons waren ook helemaal niet medisch onderlegd, het waren gewoon telefonistes die een lijst hadden met standaard vragen (en oplossingen?) die ze afwerkten. Daar had mijn leidinggevende nog een hilarische ervaring mee toen een vader van een weekendhulp belde. Zijn dochter had zich ziek gemeld en de verzuimcoach had door de telefoon (!) de diagnose gesteld dat ze gewoon kon gaan werken. De vader wilde weten of er enige medische kennis aanwezig was bij de verzuimdame, toen mijn leidinggevende daar ontkennend op antwoordde zei de vader: 'Dat dacht ik wel, ik ben zelf huisarts en kan prima constateren of mijn dochter ziek is ja of nee'. Ik vind zoiets hilarisch leuk.

Om even terug te komen op Bijenkorf en HEMA, daar wordt nu met deze pandemie vermoedelijk niet anders met ziek melden omgegaan dan gebruikelijk. Het advies van het RIVM om ook bij geringe klachten thuis te blijven ten einde anderen niet te besmetten wordt waarschijnlijk met een korreltje, wat zeg ik, een mudzak zout genomen. Je neemt maar een paracetamolletje en komt gewoon werken. Dat nu een heel pand van Bijenkorf dicht moet is volgens mij veel kostbaarder dan als die werknemers met klachten zich ziek hadden gemeld. Dan heb ik het er nog niet eens over dat werkgevers, want Bijenkorf en HEMA zijn heus niet de enige, op deze manier met levens spelen. Want wat sommigen ook mogen beweren, corona is geen, ik herhaal, géén griepje. Het is niet voor niets dat het dringende advies voor kantoorpersoneel is om zoveel mogelijk thuis te blijven werken. En dan is dat nog een beroep waar men met dezelfde collega's in aanraking komt. In warenhuizen en winkels komt van alles hoestend, proestend en snotterend binnen. 

Toen en Nu: Marilyn

Als jongen is Peter Robinson gefascineerd door de actrice Marilyn Monroe, het wordt zijn bijnaam op school, waar hij door homofobe medescholieren wordt gepest. In de late jaren zeventig, begin jaren tachtig is Peter een reguliere gast bij de dan zeer exclusieve nachtclub The Blitz in Londen, uitgebaat door Steve Strange van Visage. In die tijd begint hij zich te kleden als zijn androgyne alter ego Marilyn Het is daar dat hij Boy George ontmoet nog voor deze zanger werd van Culture Club. Samen bewonen ze een kraakpand.

Omdat Marilyn zich in de kringen van de 'Blitz Kids' beweegt verschijnt hij al in 1979 op 17 jarige leeftijd in de documentaire 'Steppin' Out' over de trendy club- en cultuur scene uit die dagen. Boy George begint in 1981 met Culture Club en Marilyn verhuist naar Los Angeles waar hij Paul Caplin leert kennen een liedjesschrijver die zijn manager wordt. Omdat Culture Club een enorm succes is zoeken platenmaatschappijen naar andere artiesten met een vergelijkbare uitstraling. Marilyn is in 1983 te zien in de clip 'Who's That Girl' van Eurythmics en krijgt in datzelfde jaar zijn eigen platencontract.

De eerste single 'Calling Your Name' is een grote hit in Engeland, Australië en Japan. In Nederland scoort hij een jaar later met 'You Don't Love Me' en is tevens één van de artiesten die meedoet aan Band Aid's 'Do They Know It's Christmas'.

In 1985 komt zijn enige album uit die enkel in Australië de hitlijsten bereikt. Zijn muzikale carrière is na een vliegende start voorbij. Wat vervolgens vooral in het nieuws komt zijn de ruzies met Boy George en zijn drugsverslaving. De jaren erna is Marilyn te zien in interviews over de tijd van de 'Blitz Kids' De ruzies met Boy George zijn bijgelegd en in 2016 komt de single 'Love Or Money' uit waar Boy George producer en mede schrijver van is.

In de jaren tachtig had Marilyn een relatie van vijf jaar met zanger Gavin Rossdale. Marilyn is nu 57 jaar en zegt dat hij sinds 2010 clean is na een heroïneverslaving vanaf midden jaren tachtig na te zijn afgekickt vanwege ernstige gezondheidsproblemen. 

Mr. Clean

Wat ben ik blij dat die hitte van de afgelopen tijd nu aan het begin van mijn vakantie heeft plaatsgemaakt voor aangenamere temperaturen met heerlijke verfrissende regenbuien tussendoor. Ik besefte gisteren dat ik voor mijn gevoel weer beter kan ademhalen. Het is net of ik al die dagen in een dikke deken was gewikkeld die nu eindelijk af kan.  

Ik heb meteen weer zin om dingen te doen en aangezien ik nergens heen wil ben ik begonnen met schoonmaken. Schoonmaken in je vakantie? zult u misschien verbaasd reageren. Ja, schoonmaken werkt voor mij heel therapeutisch, ik wordt er rustig van in mijn hoofd, zen zo u wilt en het was ook nodig. Normaal doe ik in het voorjaar de voorjaarsschoonmaak, overal achter, onder, tussen, dingen opzij schuiven, u kent het wel. Dit voorjaar is het erbij ingeschoten. Corona kwam en ik was in de volste overtuiging dat ook mijn werkgever voor onbepaalde tijd zou sluiten en ik had bedacht om, als ik toch thuis zou zitten, dan de grote schoonmaak te gaan doen. Echter bleven wij gewoon aan het werk en toen is van uitstel afstel gekomen. Tot gisteren.

Gisteren heb ik me op de badkamer gestort en terwijl ik bezig was kwam ik helemaal tot rust. O ja, voordat u uw adres- en contactgegevens gaat opsturen, het werkt alleen in mijn eigen huis. Ik zou willen zeggen kom gewoon zelf van je luie reet af en pak een dweil, excusez le mot. Terwijl ik dan zo bezig ben is mijn moeder er ook bij. Mij gedwongen laten opnemen wegens verregaande hallucinaties is niet nodig, ze is erbij in spirit. Mijn moeder kon schoonmaken als geen ander en veel van hoe ik schoonmaakzaken aanpak heb ik van haar, ze kijkt vanuit de andere wereld een beetje over mijn schouder mee. Toen ik de wasmachine opzij schoof om erachter en eronder te reinigen hoorde ik 't haar zeggen: "Nou kind, daar mag je wel wat vaker komen."

De badkamer is weer piekfijn in orde, alleen is het tijd voor een nieuwe douchewand, ik had er ergens in februari al op gegoogeld en een zaak gevonden die had wat ik wilde, maar door corona kwam en komt het er niet van. Die zaak is in Rotterdam Zuid maar ik ga niet met het OV, daarnaast moet ik ook iemand vinden die het voor mij plaatst, dus dat schuif ik even op de lange baan. 

Vandaag pak ik weer een andere kamer en het leuke is dat ik altijd dingen tegenkom waarvan ik niet (meer) wist dat ik ze had. Maar ook dingen die aan vervanging toe zijn, zoals gisteren die douchewand en tevens triviale zaken als een haarborstel en nieuw kastje voor onder de wastafel en tijdens het sporten ontdekte ik dat mijn sporthandschoentjes ook wel sleets aan het worden zijn. Heb nu lekker even de tijd om dat allemaal te inventariseren en er actie op te ondernemen. 

4 TB

Ik had al een tijdje last ervan dat de externe harde schijf waar al mijn muziek op staat stagneerde of uit viel. Ik had om advies gevraagd bij diverse forums maar ook de aangedragen oplossingen brachten geen soelaas. De schijf kon soms ook gewoon uren achter elkaar muziek spelen zoals het hoorde, maar de dag erna weer bij herhaling uitvallen waardoor ik de laptop steeds opnieuw moest opstarten enzovoort.

Zaterdag was de dag dat de externe harde schijf, na weer veelvuldig dienst te weigeren, er helemaal mee ophield, hij kon niet meer gelezen worden vanwege een 'beschadiging', zo deelde het popupje mij mede. 55164 verschillende nummers ribbedebie. Het feit dat ik er nu een blogje over aan het schrijven ben en niet in een dwangbuis ben afgevoerd heeft er natuurlijk mee te maken dat al die liedjes niet echt verdwenen zijn. Allereerst heb ik ze allemaal op cd, en daarnaast ben ik natuurlijk niet voor één gat te vangen en zijn er twee schaduw externe harde schijven waar alle 55164 nummers ook opstaan. En dan nog, wat er in Wit Rusland gebeurt is erg, daar is dit 'leed' klein bier bij. 

Inmiddels heb ik een nieuwe externe harde schijf aangeschaft van vier terabyte nota bene en terwijl ik schrijf is deze bezig om alle muziek van de andere twee in zich op te nemen. Ik heb van de gelegenheid meteen gebruik gemaakt om het afspeelprogramma MusicBee opnieuw te installeren, want wie weet had het weigeren ook wel daarmee te maken, better safe than sorry. 

Ik hoef er zelf niet zoveel aan te doen, de schijven communiceren en dat gaat vrij rap. Het enige wat wat tijd in beslag neemt is dat ik MusicBee van alle muziek het volume laat analyseren, omdat er anders teveel verschil is bij het afspelen. Op de schaduwschijven is dat nog niet gedaan, maar ook dat is een kwestie van geduld. En dat heb ik.

Partner

 Dit verhaal hoorde ik van een jongeman bij wie een keukenmonteur aan het werk was. De keukenmonteur vroeg of hij een vrouw of een vriend had. "Straalt het er zo vanaf?" had hij gereageerd. Daar schrok de monteur van. "Nee sorry, ik heb één keer de fout gemaakt om aan een vrouw die iets met haar partner zou overleggen te vragen of ze het al met haar man erover had gehad." Die vrouw was nogal tegen hem uitgevallen. Behoedt u voor de woede ener pottette. Sindsdien stelde hij altijd de dubbele vraag.

De jongeman besefte dat hij zich eigenlijk altijd aanpast aan de norm en daarom bij vreemden gewoon in het midden laat wat zijn geaardheid is. Hij vertelde dat de monteur. "Aan jou zie je het niet, maar er zijn echt van die homo's van wie het wel afdruipt en dat hoeft voor mij niet. En zo'n Gaypride snap ik ook niet. Waarom moet dat zo overdreven?"

Het werd een openhartig gesprek. De jongeman vertelde hem dat hij in de stad echt niet hand in hand over straat durft en dat mensen met Gaypride één dag per jaar hebben waarop ze eindelijk als zichzelf in het openbaar durven, terwijl ze zich de rest van het jaar moeten aanpassen aan de norm. Even was het stil, de monteur reageerde: "Tja, als je het zo stelt snap ik het wel. Zo had ik er nog nooit over nagedacht." Door dit gesprek hadden ze beiden iets geleerd over vooroordelen en het nut van GayPride.

Zelf ben ik nooit zo nieuwsgierig naar eventuele partners van vreemden dat ik er rechtstreeks naar vraag. Een paar jaar geleden had ik een schilder/behanger die bij mij de slaapkamer en het trapgat kwam schilderen, witten en behangen. De man zag een foto van vriendin Talitha staan en vroeg wie die mooie dame was. "O, da's m'n vriendin" antwoordde ik naar waarheid. Hij reageerde met "Echt?", en in dat ene woordje zat zoveel verbijstering en ongeloof wat met het langgerekte "zoooo..." er achteraan nog versterkt werd, dat ik mij (geheel ten onrechte) genoodzaakt voelde om te zeggen 'een vriendin'. Dat stemde hem tevreden, zijn wereldbeeld was weer zoals het hoorde te zijn. Het verschil tussen 'm'n' en 'een' kan een hele wereld zijn, blijkbaar. Maar ik vind 'een' zo afstandelijk in dit geval, we zijn heel goed bevriend. En dan nog de vraag waarom die reactie van perplexiteit? Was het omdat hij dacht dat een vrouw als Talitha way out of my league is of omdat hij meende dat ik niet voor de poes was?

Ach, ik maak mezelf nooit zo druk over hoe ik overkom. Omdat ik iedereen, mannen en vrouwen in de leeftijd van 0 tot 105 regelmatig aanduid met 'kind', als in bijvoorbeeld 'Welnee kind, dat maakt helemaal niet uit' en daarnaast bij onverwachte (schrik)momenten mijn hele leven lang al een kort maar duidelijk 'whoeoe' laat horen. ga ik ervan uit dat de goede verstaander wel begrijpt hoe de vork in de steel zit. En doen ze dat niet is het ook prima, ik ben niemand een uitleg schuldig. Maar bovenstaand verhaal van de jongeman en de keukenmonteur geeft ook aan dat een gesprek positief en verhelderend kan werken en zelfs voor meer begrip kan zorgen. 

Roepende in de woestijn

Van de week zag ik ontredderde virologen die volledig verrast waren dat er in september naar alle waarschijnlijkheid een tweede golf coronabesmettingen zal zijn. Het is wel eens raadzaam om uit je laboratorium te komen en om je heen te kijken. Sinds we ergens in het voorjaar in een lockdown-light gingen vanwege het coronavirus, zag ik hoe men er in mijn omgeving mee omging en ik zag en las in de media hoe mensen moord en brand gilden over 'vrijheid die afgepakt werd' om het nog maar niet te hebben over complottheorieën van allerlei laagschedeligen. De inzinkingen die men altoos kreeg bij vakanties die niet door konden gaan en dus werden geannuleerd, men zag gewoonweg niet in dat dit voor het algemeen belang was omdat het eigen ego dat in de weg stond. Dus werd er, na wat voorzichtige versoepelingen, tóch gevlogen naar alle uithoeken van de wereld door de 'ik-heb-er-récht-op-mensen'. 

Dit alles deed mij al in een vroeg stadium vermoeden dat zo na de vakanties als de scholen weer gaan beginnen een tweede golf zich zou aandienen. En nee, ik hoef er geen veer voor op m'n hoed, ik wou zelfs dat ik het volledig bij het verkeerde eind had, maar als ik als simpleton dat zie, waarom zijn zij die zeggen er verstand van te hebben dan in totale verbazing? Van begin af aan is die 'aanpak' rommelig geweest en veel te vrijblijvend. Een te grote groep mensen gaat niet twee weken in quarantaine en laat zich niet testen ook al wordt het nog zo aangeraden. Over anderhalve meter afstand houden ga ik het maar helemaal niet hebben. Het zelf niet ziek hoeven zijn maar wel anderen kunnen besmetten interesseert een bepaald gedeelte van de bevolking geen ene moer. Het eigen ik viert hoogtij. En dan krijg je dus hyperventilerende virologen die met ogen als schoteltjes de nieuwe grafieken tonen en becommentariëren.

Ik heb nu zelf vakantie en die breng ik gewoon door op mijn vierkante kilometer. Ik ga natuurlijk nog steeds niet met het openbaar vervoer, zeker niet nu de besmettingen weer intensiveren. En u weet, thuis voel ik me toch het meest senang, altijd al, en dat is in dit geval alleen maar een voordeel. Het gewoon lekker de tijd aan jezelf hebben is al heerlijk. De hysterische hitte van de afgelopen week is gelukkig bijna afgelopen. Normaliter zou ik wel dagjes hier of daar zijn heengegaan. Mijn geboortestad Den Haag was zeker weer bezocht, een dagje Rotterdam had erin gezeten, maar nu als brandhaard nummer één niet echt een aanrader. Amsterdam is al weer enige tijd geleden. Het komt wel weer, maar niet zo snel als velen hopen en min of meer eisen zodat men al voor hun beurt gaat, want dan krijg je dus dit, een tweede besmettingsgolf met misschien wel weer een lockdown in het vooruitzicht. Maar dit is Nederland dus zal het gewoon weer een lockdown-light zijn. een echte lockdown zou oproer geven, men durft niet eens landelijk mondkapjesplicht in te stellen of verplicht testen en quarantaine na terugkomst uit een risicogebied. Men raadt slechts met klem aan en af. Het hoeft niet meteen Aleksandr Loekasjenko, maar iets meer officium in deze voor hen met minder of geen eigen verantwoordelijkheid betreffende deze pandemie is mijns inziens wel gewenst.

Soms voel ik me als een roepende in de woestijn, of in dit geval een roepende op mijn vierkante kilometer. 

Tegeltjeswijsheid 364

 

In Memoriam: Trini Lopez

Trinidad López III werd geboren in Texas in 1937 als zoon van Mexicaanse immigranten. Hij werd ontdekt door niemand minder dan Frank Sinatra en die bezorgde hem ook een platencontract bij zijn eigen platenlabel Reprise Records. In Nederland was Trini vooral beginjaren zestig heel populair, zijn optreden op het dan zeer populaire 'Grand Gala Du Disque' van 1963 heeft daar zeker toe bijgedragen. Tussen 1963 en 1965 had hij acht hits, waaronder 'If I Had A Hammer', 'This Land Is Your Land' en, voor mij de leukste, 'Lemon Tree'. Hij maakte een soort van meezingversies van volksliedjes en andere oorspronkelijke songs. Zo was 'If I Had A Hammer' ooit geschreven in 1949 als politiek progressief lied, maar als Trini het zingt is het één en al gezelligheid. Zijn versie van het nummer 'America' uit de musical 'West Side Story' is zo op vrolijkheid en meezinggehalte gestoeld, dat de spitsvondige tekst van Stephen Sondheim totaal niet meer tot z'n recht komt. 

Trini blijft platen maken (in totaal 65 albums) en optreden, maar echte hits scoort hij niet meer. Hij gaat ook acteren maar een grote acteercarrière zit er niet in voor hem. Het grootste succes daarin behaald hij in 1967 in 'The Dirty Dozen'. In 1981 heeft hij een kleine hit als hij meelift op de dan immens populaire 'Stars on 45-rage' en een single uitbrengt onder de titel 'Trini Tunes' waarop hij zijn hits aaneenrijgt met een beat eronder. In 2013 is hij te gast bij André Rieu, de man die van elk klassiek stuk een meezing- en meedeinversie maakt, in Maastricht. 

Trini was zijn hele leven vrijgezel. Hij is op 11 augustus j.l overleden aan de gevolgen van het coronavirus. Hij is 83 jaar geworden. 

Trini Lopez en André Rieu.

Ouderen 2.0

Vriend Pieter is geestelijk verzorger bij een verpleeg- en verzorgingshuis en gisteren had hij een berichtje geplaatst dat hij samen met een aantal bewoners muziek had geluisterd en meegezongen. Onder meer, Jacques Brel, Ramses Shaffy, Liesbeth List, Boudewijn de Groot en Beatles. Toen ik dat las kwam weer bij me naar boven wat ik al een tijd heb opgemerkt en waar ik verwonderd over ben.

Tijdens de lockdown light voor ons en de lockdown heavy voor de ouderen in verpleeg- en verzorgingshuizen, omdat zij niet meer naar buiten konden en geen bezoek mochten ontvangen, werden er allerlei initiatieven ontwikkeld om het voor d'oudjes wat dragelijker te maken. Muziek is dan één van de dingen die het leven altijd wat meer kleur geeft. Mensen tussen de zeventig en tachtig waren respectievelijk tien en twintig in 1960. Zij hebben dus de jaren zestig bewust meegemaakt, de jaren waarin jongeren voor het eerst een eigen cultuur gingen ontwikkelen waar muziek een heel belangrijk onderdeel van was. Zij hebben de Beatles, Rolling Stones en Byrds zien opkomen en hun muziek gekocht en gespeeld. Het Franse chanson was in die jaren voor bepaalde tieners en twens het summum of anders de prachtige teksten van Lennaert Nijgh, gebracht door o.a. Liesbeth, Ramses en Boudewijn.

Maar wat kregen zij voor hun deur, een draaiorgel die 'Kleine Greetje Uit De Polder', 'Achter In Het Stille Klooster' en 'Ken Je De Veleta Niet' speelde. En nee, zij kenden de Veleta niet omdat ze in die jaren de Twist en de Hucklebuck dansten of anders met geestverruimende middelen de teksten van Jacques Brel en Lennaert Nijgh aan het doorgronden en bediscussiëren waren met elkaar. Het draaiorgel met muziek uit het gezangenboek 'Liedjes de mijn moeder in den keuken zong' is onderhand museumrijp. De ouderen van nu waren de progressieve jongeren van toen. Ze protesteerden tegen de oorlog in Vietnam en claimden het recht op hun eigen bestaan en hun eigen mening. 'Liever langharig dan kortzichtig' was hun credo, deze mensen terg je toch niet met 'Het Hutje Bij De Zee', die willen 'Paint It Black', 'Ne Me Quitte Pas' of 'Pastorale'. Het huis waar Pieter werkt is dus goed bezig.

Dit even geventileerd hebbende denk ik met vrezen aan de jongeren van nu die als zij oud zijn dan opveren bij muziek van Kraantje Pappie en Kleine Viezerik of met losse kunstgebitten 'Als je bitch wil chillen is 't geen probleem want ik heb drank en drugs' van Lil' Kleine inzetten. Gelukkig ben ik er dan al lang niet meer. 

Meer dan duizend woorden

 Honderd jaar geleden was er ook een pandemie, de Spaanse griep. Afstand houden en mondkapjes dragen was toen ook het devies.

Verkoeling

Het mag onderhand bekend zijn, ik ben niet iemand voor veel zon en warme temperaturen, boze tongen beweren dat het mijn ijskoude vampierenhart is dat daar aan ten grondslag ligt. Ik ontken noch bevestig dat, maar hul me in mysterieus zwijgen met een minzaam glimlachje op mijn lippen. Feit is dat ik dagen met temperaturen als die van afgelopen week, en nog steeds voortdurend, voor een gedeelte comateus doorbreng, ik ben er wel en functioneer, maar meer uit zombie-achtige gewoonte dan dat ik er echt bewust van ben. Ik verblijf zoveel mogelijk in huis en pas als het echt niet anders kan vertoon ik me buiten waar ik van schaduwplek naar schaduwplek manoeuvreer. Het enige voordeel voor mij is dat ik slaap als een roos als het bloedverziekend heet is, ik stap in bed doe mijn ogen dicht en slaap heel, heel diep. Gelijk een vampier, ja. 

Ik zoek zoveel mogelijk verkoeling ook in eten en drinken, dus toen ik in de folder van Lidl een aanbieding van citroenijsjes zag staan was mijn interesse gewekt. Alleen las ik dat het stokje bij deze ijsjes een staafje drop is. Citroen en drop, jawadde! Maar ik ben niemand als ik niet een uitdaging aan durf te gaan, dus heb ik ze gekocht. Nou, ik kan u vertellen een weldaad dat citroenijsje, de heerlijke frisheid van lemon voelde als balsem voor mijn verhitte mond en keel, maar ja, als je daarna het dropstaafje opeet vraagt je mond weer om een citroenijsje voor verkoeling.

Dat is een complot mensen! In de wereld gezet door de regering, de Koninklijke Familie en de rijken der aarde om via deze citroenijsjes macht over ons denken en doen te krijgen. Grote denkers als Willem Engel, Frans Frederiks, Doutzen Kroes en Janet Ossebaard geloven ook in complottheorieën betreffende het coronavirus en 5G-netwerken in de wereld gezet door de boven ons gestelden om ons tot willoze objecten te maken en ik wil daar deze citroenijsjes met dropstaafjes-indoctrinatie aan toevoegen. 

Want na het eerste pakje ijsjes heb ik een tweede gekocht en omdat er duidelijk bij stond 'op=op', (manipulatietechniek!) wilde ik van de week nog twee pakjes kopen, gewend als ik ben aan iedere avond een citroenijsje, maar ze waren op! Op! 

Ik ben niet hysterisch krijsend op de supermarktvloer ineen gezegen, mijn tijdelijke zombiegesteldheid belette dat, dus op mij heeft het beoogde effect van verslaving niet gewerkt. Hoewel, heb ik het hele diepvriesvak twee keer van begin tot eind minutieus bekeken om er zeker van te zijn dat ze écht op waren? Misschien. 

Buchette del vino

Het coronavirus, wat de wereld in zijn greep houdt en de Nederlandse regering de mensen geheel vrijblijvend doet vragen of ze zich misschien willen laten testen en twee weken thuis willen blijven als ze naar een risicogebied zijn geweest, maar doen ze dat niet, even goede vrienden, voel vooral geen druk, is niet de eerste pandemie die de wereld overspoelt. Zo was er tussen 1629 en 1631 de Italiaanse Pest die in noord en centraal Italië zo ongeveer aan een miljoen mensen het leven heeft gekost. U ziet, zo een virus is niet binnen een paar maanden weg. Just saying. 

Maar Italianen wisten ook toen al wat van groot belang is voor de mensch in barre tijden van besmettelijke ziekten: afstand houden en wijn. In Toscane en Florence werden er 'wijnramen' (buchette del vino) gemaakt, hele kleine openingen in de muur waar wijn op een veilige en verantwoorde manier doorheen gegeven kan worden. Want wat moet een mens zonder wijn? Ik snap dat heel goed, wijn was ook één van de eerste producten die ik had ingeslagen, zoals anderen toiletpapier. We hadden hier slechts een lockdown light, maar stel je voor dat je zoals in andere landen écht thuis zou moeten blijven en dan geen wijn...

In de bovengenoemde streken zijn die wijnramen nog steeds in het straatbeeld te zien en worden nu in de huidige pandemie weer gebruikt. Mensen die een pand hebben waar zo'n buchette del vino in zit hebben die weer in gebruik genomen om via het kleine wijnraam, contactloos, koffie, thee, ijs, sandwiches en natúúrlijk ook wijn aan te bieden. 

Geweldig hoe zo iets afschuwelijks als het coronavirus mensen ook weer positieve ideeën geeft.

Tegeltjeswijsheid 363

 

Herinnert U zich deze nog? #160

ROGER MILLER

"ENGLAND SWINGS"

1965

Geen hitnotering

Ik heb het eerder gezegd en ik zeg het weer, het is een vreemde tijd waarin we leven, er gebeuren te veel dingen tegelijk waar vooral de wijze hoe mensen in het algemeen ermee omgaan doen mij terugtrekken in mijn eigen kleinsteedse bestaan thuis waar ik o.a. met muziek kan ontsnappen aan de 'boze wereld' en terug ga in de tijd toen het allemaal wat eenvoudiger leek, de wereld was een vriendelijkere plaats. 

Surrogaat, ik weet het, maar het werkt voor mij. Neem nu het liedje 'England Swings' van Roger Miller. In de twee minuten dat het nummer duurt schildert hij het Londen van de jaren zestig wat toen 'the place to be' was. 'Swinging London' was in die tijd toonaangevend in de wereld wat betreft mode, muziek, film en kunst. Toegegeven, de tekst van Roger steekt er een beetje de draak mee door juist alle Britse stereotypen op te sommen als het summum, maar ik krijg er een nostalgisch gevoel van naar de blijere tijden van toen. In de daaropvolgende jaren zeventig en tachtig braken er hele nare economische tijden aan voor Engeland, maar daar gaat het nu even niet om. In de jaren zestig groeiden de bomen tot aan de hemel, zeker voor de jeugd. En dit liedje is één van de nummers wat voor mij als een medicijn werkt tegen de waanzin van vandaag de dag. 

Roger Miller was een Amerikaanse zanger, acteur, tekstschrijver en componist van voornamelijk country muziek, maar eigenlijk was zijn stijl teveel omvattend om enkel onder de noemer 'countryartiest' te vallen. Hij was drie keer getrouwd en heeft acht kinderen. Hij was verstokt roker en is op 25 oktober 1992 op 56 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van long- en keelkanker. 

Toen was geluk... 63

Van de week rook ik het, de kunstmatige geur van groene appels, en opeens was ik terug in de vroege jaren tachtig. In mijn tienerjaren heb ik rondgelopen geurend naar Granny Smith-appels, althans de artificiële variant ervan. Want ik douchte met groene appelzeep, echt nog zo'n tablet, en alsof dat nog niet genoeg was, complementeerde ik dat met groene appel shampoo. Ik vond dat in die tijd blijkbaar heerlijk! Nee, groene appel deodorant had ik dan weer niet, volgens mij bestond dat ook niet.

Maar op het wereld wijde web zie ik dat er nog steeds zeep en shampoo te koop is met de wilde frisheid van groene appels, nee geen limoenen, dat was die andere zeep, met die mevrouw die met deinende borsten uit het water rende gelijk een hinde. Daar had ik wat minder mee. 

Eén maand later

Nou ja, iets meer dan één maand eigenlijk dat ik weer ben begonnen met sporten nadat het vier maanden door de lockdown light niet mogelijk was. Ik moet zeggen dat ik er wel even in moest komen, ik wist niet meer precies met welke gewichten ik nou ook alweer bezig was, maar na een voorzichtige aftastfase zit er ik weer helemaal in. Zoals was te verwachten is de corona-schommelbuik grotendeels al weg en zit ik weer op mijn oude niveau. Wat de vorige sportschooleigenaar zei blijkt immer nog waar, je lichaam heeft een 'geheugen', als je al eerder hebt gesport is het sneller weer in conditie. Ik heb binnenkort vakantie en ik ga vanzelfsprekend niet op reis, zodat ik dan even een mooie inhaalslag kan maken door wat vaker te gaan. 

Als het ergens corona-veilig is, is het daar wel, omdat op de tijden waarop ik ga het heel rustig is, gisteren had ik ook het rijk alleen. Ik heb ook losgelaten om niet in sportkleding over straat te gaan, het is maar tien minuten lopen, en vanwege het niet kunnen omkleden daar door de genomen maatregelen deed ik in eerste instantie ingewikkeld door over mijn sportkleding gewone kleding aan te doen, omdat met sportkleding over straat gaan gelijk staat aan de dood. Maar ik vergeet soms dat het, vanwege mijn leeftijd, niemand opvalt. Als jong viriel mens word je qua appearance beoordeeld voor een eventuele paringsdans, maar eenmaal middelbaar wordt je nog wel gezien maar meer als iets wat er nu eenmaal is, zoals een boom, een struik of een voorbij lopende eend. Dat ervaar ik als heel bevrijdend, maar ik vergeet het soms. Het ziet er natuurlijk niet uit om in sportkleding over straat te gaan, het geeft mij zo'n New Kids-gevoel, maar niemand die het in dit geval opvalt, en voor mij veel makkelijker en het is maar tien minuten hè.

Als de lockdown (heavy?) die er nu weer aan zit te komen, vanwege mensen die de lockdown light ervoeren alsof ze in oorlogstijd verkeerden en zich niet aan wat simpele maatregelen kunnen en willen houden waardoor er nu weer stijgingen zijn in de besmettingen, een feit is en de sportscholen misschien weer dicht moeten, heb ik me voorgenomen om toch thuis wat te gaan doen. Ik heb nota bene een dumbellset, wel ergens diep in een kast, maar ik heb ze wel. En omdat ik me nu toch al sans gêne in sporttenue op straat begeef, waarbij ik wel een ik-ben-op-weg-om-te-sporten-gezicht trek, zal ik dan ook gaan hardlopen in het openbaar. Maar zover hóeft het niet te komen, mensen! Als iedereen zich gewoon aan de maatregelen houdt zou die gifbeker aan mij voorbij kunnen gaan. Maar iets zegt me dat we dat station al gepasseerd zijn. 

Drinken

Ik hoor het al mijn hele leven: "Jij drinkt te weinig!". En dan bedoelt men niets alcoholisch, maar gewoon dat ik te weinig vocht tot me neem gedurende de dag. Het klopt ook wel als ik het met anderen vergelijk. Ik sta vaak versteld wat mensen allemaal weg klokken op een dag en vooral ook in het tempo waarin dat gaat. Vrienden hebben op uitstapjes flessen met water bij zich alsof we op een survivaltocht de oerwouden van Brazilië moeten doorkruisen, terwijl we gewoon een dagje Keukenhof doen.

Ik weet van vroeger toen ik nog uitging in bars en disco's, dat ik het tempo van de mensen met wie ik was totaal niet kon bijhouden, en bedankte dan ook veelvuldig als er iemand een rondje gaf. Als ikzelf trakteerde kwam het regelmatig voor dat ik zelf niet nam. Ik heb altijd het gevoel te verdrinken als ik teveel drink. Mijn lichaam vraagt er ook niet om. Ik zou gerust samen met Mozes en de Israëlieten veertig dagen door de woestijn hebben kunnen lopen zonder dat de watervoorraad door mij geplunderd zou worden. 

Wat ik zoal drink op een dag vraagt u zich nu af, wel, een kopje thee, drie kopjes koffie, en een glaasje wijn. Als ik sport drink ik vanuit een bidon water tussen de oefeningen door. Meer vraagt mijn gestel niet. Maar omdat ik nu ook op mijn werk, waar iedereen voor mijn gevoel gallons aan vocht tot zich neemt, collega's vinden dat ik te weinig drink, heb ik een klein flesje waar ik water in doe en als die er staat dan drink ik er wel uit, niet omdat ik dorst heb, maar omdat ik me ervan bewust ben dat ik best wat meer mag drinken. 

Ik weet natuurlijk ook wel dat het gezond is om voldoende te drinken en nu ik wat ouder word zal ik er, ik beloof het, meer rekening mee houden. En zoals ontdekt door mezelf, als ik een flesje water heb staan, drink ik er wel uit, maar ik moet het dan echt bewust neerzetten en het zijn nog steeds geen liters, want dat zal echt niet gaan gebeuren. 

Pinocchio

Vorige week stelde vriendin Talitha voor om naar de film 'Pinocchio' te gaan en daarna een hapje te gaan eten bij Loetje. Dat leek mij een goed plan, ik had over de film gelezen en was geïnteresseerd en Loetje is altijd een succes. Gisteren kwam ze me ophalen en zijn we met de auto naar Rotterdam gereden, waar ik voor het eerst sinds februari dit jaar weer kwam en tevens voor het eerst dat ik me weer in een bioscoop begaf sinds die tijd. Alles is er keurig coronaproof geregeld. De film zelf is echt prachtig.

U kent natuurlijk allemaal het verhaal over het uit hout gesneden jongetje Pinocchio geschreven door Carlo Collodi in 1883. Waarschijnlijk door de Disney verfilming uit 1940, die zoals een goede Disneyfilm betaamt nogal 'verdisneyd' is. Van het originele verhaal zijn alleen de grote lijnen overgebleven. Deze Italiaanse film van regisseur Matteo Garrone blijft trouw aan het originele verhaal waardoor ook de macabere en donkere kanten ervan in beeld worden gebracht maar dan wel op een prachtige, indrukwekkende en ook zo hier en daar humorvolle manier. De personages die Pinocchio op zijn avonturen tegenkomt zijn stuk voor stuk een lust voor het oog. Alle lof gaat natuurlijk naar de tienjarige Federico Ielapi die Pinocchio gestalte geeft onder dikke lagen make up met prachtige detaillering in het houten gelaat. Het kind zat er steeds drie uur voor in de grime. Wat mij opviel waren de prachtige ogen van Federico welke, doordat zijn gezicht van hout is, extra expressief zijn. Ook de combinatie van het opstandige karakter van Pinocchio gecombineerd met zijn aandoenlijke naïviteit maar tegelijkertijd met een grote dosis overlevingsdrift wordt heel goed door de jonge acteur neergezet.

Het originele boek bestaat uit losse op zich staande avonturen, die worden in deze film aaneen geregen zodat het ventje van het ene in het andere avontuur buitelt, waardoor het soms misschien iets te veel lijkt, maar daarentegen is het zo prachtig in beeld gebracht met zulke geweldige bijzondere personages dat het een soort Alice in Wonderland-achtige ervaring is. En pre is dat het geen Hollywood-productie is en het van oorsprong Italiaanse verhaal door een Italiaanse filmploeg is gemaakt. Hoewel Italiaans voor mij altijd overkomt of de mensen in constante staat van verbale opwinding verkeren, dient deze, naar ik aanneem, wel de voorkeur boven de Nederlands nagesynchroniseerde versie die ook in de bioscopen draait. Let daarop als u kaartjes gaat bestellen, want ik beveel u deze film van harte aan.

Federico Ielapi die een fantastische Pinocchio neerzet.