Lampje

Het lampje had ik al jaren in mijn bezit. Het kwam van mijn opa en oma vandaan, en heeft daarna bij mijn ouders thuis gestaan, die het na hun verhuizing van Doetinchem naar Capelle aan den IJssel aan mij hebben gegeven. Het heeft lang op een hoektafeltje gestaan, maar het metalen kapje was niet meer in zo'n goede staat en het stukje waar het mee vastgeschroefd zit ging stuk, waarna het lampje naar de berging is verhuisd.

Afgelopen voorjaar kwam het mooie theekastje van mijn moeder in mijn woonkamer te staan en bij het inrichten ervan dacht ik aan het lampje. Het stond er heel mooi op, maar ja het kapotte kapje. Klussen in de breedste zin van het woord staat zo ver van mij af, dat ik mensen die goed zijn in allerlei doe het zelf- en klusactiviteiten inzicht daarin van welhaast mythische proporties toedicht. Je geeft ze een stapel hout wat spijkers en een hamer en bam! er staat ineens een huis, dat soort dingen. Van die mensen die trefzeker de Gamma inlopen en weten wat ze nodig hebben (zonder briefje!) en ook weten wáár ze het moeten vinden en er bovendien mee overweg kunnen. Het is voor mij een andere fascinerende wereld waar ik niets van begrijp. Niet het hoe, wat en waarom, maar ook niet de lol die zij er wel inzien om iets vanaf nul op te bouwen of kapotte zaken te repareren. Zij krijgen dan ook mijn diep respect en niet aflatende bewondering.

Ik begreep dat om het te repareren er gelast of gesmeed zou moeten worden, en ik dacht meteen aan vriend Albert, de man van Nadira. Ik had verschillende heldhaftige klusverhalen over hem gehoord. Opgegroeid op een boerderij in Groningen, dan kun je wel het een en ander. In de tuin van zijn vorige woning klom hij in bomen om te zagen en te hakken, zo'n man had vast ook wel de apparatuur om iets met dat lampenkapje aan te vangen. Dat had hij niet, maar hij had wel een vriend die dat voor zijn werk deed. Zodoende ging het lampenkapje naar die vriend toe en die heeft dat zeer keurig en vakkundig gemaakt. Van de week kreeg ik het kapje terug.

Dat was deel één. Deel twee was dat er een nieuw stoffen kapje onder moest komen. Dat vond ik, dat vonden mijn ouders destijds ook. Oorspronkelijk hoort het niet, maar ik kende het lampje niet anders. Bij de lampenwinkel met honderden lampenkapjes bleek dat er niet één kapje was die er onder paste. En de man van de winkel zei ook: "Er hoort geen kapje onder hoor, en tegenwoordig zijn er juist weer heel veel lampen met open kappen van diverse materialen". Ik keek rond en zag inderdaad lampen met open raamwerken van o.a. hout en metaal. Dan maar zonder stoffen kapje. Ik moet zeggen dat het niet gek is, maar ik moet er wel even aan wennen. Maar ondanks die gewenning ben ik wel heel blij dat het lampje van opa en oma en later van mijn ouders weer bij mij staat de branden.

Robert Long

Ik wist dat ik 'm nog ergens moest hebben, het briefje wat Robert Long aan me had geschreven. Maar waar? Natuurlijk kwam ie ook uit De Doos in de berging. Het was 2002 Robert had een cd uitgebracht: 'Brand!'. Er zat een opneembare cd bij met een extra boekje en dit begeleidend schrijven:

Hilarisch leuk toch? Ik heb dat destijds inderdaad voor iemand gedaan, ik weet alleen niet meer voor wie. 

In 1986 begon ik me te interesseren voor de muziek van Robert Long, het album "Achter De Horizon" kwam toen uit en met terugwerkende kracht kocht ik zijn eerder uitgekomen albums en schafte die erna zijn gekomen steeds aan. Wat een groot tekstdichter, componist en zanger was die man. Het verbaast me dat hij nog niet is genoemd in het door 'De Wereld Draait Door' opgevoerde 'Groot Nederlands Songbook'. Maar wat niet is kan nog komen, hij hoort daar zeker in thuis. 

Toen ik in 2002 de cd 'Brand!' had gekocht werd ik gegrepen door de prachtige teksten van dit album met name twee nummers die ik nog steeds niet met droge ogen kan aanhoren: 'San Lorenzo' en 'Na Zijn Dood'. Het is qua sfeer een heel divers album en in mijn gevoel was en is het net een schilderij met verschillende kleurschakeringen, lichte heldere kleuren bij de vrolijke liedjes, bij de twee genoemde liedjes wat meer nostalgische herfstkleuren en diep zwart bij het lied 'Nooit Verteld' wat over incest gaat. Ik was er zo vol van dat ik Robert er mee wilde complimenteren.

In deze tijd kun je dat min of meer vrij direct middels Twitter, Facebook of via een eigen pagina van een uitvoerende doen, maar in die tijd was dat niet of minder. Ik had nog geen computer, dus stuurde ik een briefje naar het correspondentieadres genoemd in het cd boekje. Enige tijd later ontving een handgeschreven bedankje van Robert:

Helaas heb ik hem nooit in het theater kunnen zien. Vier jaar later op 13 december 2006 is hij overleden aan de gevolgen van buikvlieskanker. Hij is slechts 63 jaar geworden. 

Even op m'n tanden bijten

Toen ik begin jaren negentig vanuit Den Haag in de regio Rotterdam ging wonen, hield ik mijn tandarts in Den Haag aan. Het is niet dat ik bang ben voor de tandarts, maar dat gerommel in je mond is nou niet iets om naar uit te kijken, en als je nu eenmaal gewend bent bij en aan een tandarts, hou ik het maar het liefste zo.

Na zo'n 15 jaar vond ik het tijd om een tandarts in de regio te zoeken. Bovenal omdat ik geen auto meer had en het best nogal een reis is voor dat kwartier in die stoel. Ik heb bijna nooit iets dus blijft het bij een controle en wat tandsteen verwijderen e.d.. Letterlijk in mijn straat als buurman zit een tandartspraktijk, maar hij nam geen patiënten meer aan. Zelfs mijn troef dat ik bijna bij hem op de drempel woon kon hem niet overhalen. Uiteindelijk kon ik in Rotterdam op de Voorschoterlaan terecht, wat een metroritje van hooguit 10 minuten is.

Het is een fijne tandarts en ook z'n assistente is een gezellige dame, die de laatste keer dat ik er was, begin oktober, meedeelde dat ze gingen verhuizen naar Terbregge, dat is ergens in Rotterdam Noord en niet heel makkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer. "We hopen dat je bij ons blijft" zei ze. En ik antwoordde dat ik helemaal niet graag van tandarts wilde veranderen om de eerder genoemde redenen. Maar alsof het zo moet zijn lag er onlangs in de brievenbus een brochure van een nieuwe tandartsenpraktijk aan het eind van mijn straat die heel wervend gewag maakte van het feit dat ze ruimte hadden voor nieuwe patiënten.

Na de brochure nog even te hebben weggelegd en er enige tijd over te hebben nagedacht heb ik met pijn in mijn hart de knoop doorgehakt, en me ingeschreven bij de nieuwe tandartsenpraktijk. Het eind van de straat, hè. En bovendien mocht ik ergens in de nabije toekomst weer eens aan het werk gaan, deze praktijk kent ook avondopenstelling, vind ik ook wel een pre. Ik heb wel meegedeeld dat ik een tandarts heb en dat ik in oktober mijn laatste controle heb gehad. Dat ze niet denken dat er een mond komt waaraan jaren geen onderhoud is geweest. Dat begrepen ze en ik heb in maart 2018 mijn eerste afspraak.

Met een meeslepende mail heb ik mijn huidige tandarts en zijn assistente hiervan op de hoogte gesteld. Ik kan heel slecht afscheid nemen. Ook van de tandarts.

Herinnert U zich deze nog? #114

RITCHIE FAMILY

"THE BEST DISCO IN TOWN"

1976

Aantal weken: 8

Hoogste positie: 2

Nog voor er een groep was gevormd was er in 1975 al een album uit onder de naam Ritchie Family, getiteld "Brazil". De gelijknamige single was een bescheiden hit in Nederland. Voor de vocalen werd gebruik gemaakt van sessiezangeressen die onder de naam The Sweethearts opereerden. Producers waren Henri Belolo en Jacques Morali, die zich ook bezig hielden met de Village People. Arrangeur Richie Rome voegde een 't' toe aan zijn voornaam en de groepsnaam was geboren. 

Voor het tweede album "Arabian Nights" werd een hele groep zangers en zangeressen aangetrokken: Jerry Atkins, Johnny Belmon, William Brown, James Gitp, Craig Jamerson, Buddy Turner, Cheryl Mason Jacks, Gwendolyn Oliver en Cassandra Ann Wooten, de laatste drie dames werden ook het gezicht van de groep. Op dit album stond het nummer "The Best Disco In Town" welke als single uitkwam.

Het lied duurde ruim zes en een halve minuut, maar werd voor de single in tweeën gehakt, iets wat wel meer gebeurde in die dagen. Na iets meer dan drie minuten kwam er een fade out, en op de b-kant van de single kwam er een fade in en ging verder waar het op kant-a was afgebroken. Niet van dat benauwde. Het was een bijzonder nummer, omdat het een soort medley was van discohits van dat moment. Een soort medley, omdat het vaak niet meer dan de gezongen titel of een heel korte bekende passage uit een nummer was, maar al met al een leuke vrolijke hit wat je meteen naar de discotheken uit die tijd doet verlangen. 

Het maakte niet zoveel uit wie er op de plaatjes van de Ritchie Family zongen, het was een studiogroep met een duidelijk concept en sound. In 1978 werden de drie dames vervangen door drie andere zangeressen en zij bleven met enige personeelswisselingen doorgaan tot 1984 als Ritchie Family. In totaal maakten ze negen albums en scoorden naast bovenstaande single in Nederland nog hits met "American Generation" (1979) en "Give Me A Break" (1980). Cassandra en Cheryl zijn ook te horen als achtergrondzangeressen op het laatste album van John Lennon, "Double Fantasy" uit 1980. 

Op dit moment toeren de leden van de eerste formatie, Cassandra en Cheryl met een nieuwe dame, Renee Guilory-Wearing als Ritchie Family rond. 

Tegeltjeswijsheid 266

Pieter Derks: Spot

Omdat we genoten hadden van zijn vorige programma, was het geen moeilijke keuze om naar de nieuwe voorstelling van cabaretier Pieter Derks, getiteld 'Spot', te gaan. In zo'n anderhalf uur houdt hij ons en ook zichzelf een spiegel voor. In wat voor een tijd leven nu toch? Alles is aan het veranderen, zekerheden worden onderuit gehaald. Meer nog dan in zijn vorige programma gaan zijn grappen over de actualiteit, maar ook wat hij zoal in zijn zijn eigen leven tegenkomt wordt gedeeld.

Het voltooide leven was toch een soort breekpunt in de kabinetsformatie? Waarom horen we nu er een kabinet is niets meer van? Is het misschien een vroegtijdige.... de voorstelling zit vol met dit soort blikken op wat er om ons heen gebeurt. Hilarisch verhaal ook over hoe de eerste mensen ooit in Nederland beland zijn, wat meteen duidelijk maakt waarom Nederlanders over het algemeen van die klagers zijn. De moeite die hij doet om een glutenvrije maaltijd te maken is ook een geweldig leuk stuk in de voorstelling, voor mij vooral, omdat juist gisteren een vrouw mijn pad kruiste, die haar hele bestaansrecht aan haar, al dan niet, vermeende glutenallergie ontleende. Ze noemde het woord gluten, vaak in samenstelling met een ander woord, in iedere drie zinnen, en verrijkte de Nederlandse taal met de term 'glutenonvriendelijk'.

Vaak zijn het gedurende de voorstelling kleine opmerkingen of zinnetjes in een verhaal die nét even de belachelijkheid van dingen aantoont. Het tempo zit er goed in, je moet goed bij de les blijven, dan valt er veel te lachen en vooral te relativeren, want dat is natuurlijk ook de taak van humor.

Pieter zingt ook drie liedjes, waarvan één als toegift, die ook enorm leuk zijn. Het slaapliedje voor zijn zoontje bijvoorbeeld, waarin hij de meest afschuwelijke dingen zingt met als conclusie: "Want sprookjes vertellen anderen je wel". Een aanrader om te gaan zien!

Zwarte vrijdag

Op de vierde donderdag in november is het in de Verenigde Staten van Amerika Thanksgiving Day. Een nationale feestdag die uitgebreid wordt gevierd met de hele familie. Wij in Europa weten ervan omdat er geen Amerikaanse sitcom-reeks is waarin deze, voor Amerika, belangrijke feestdag niet aan bod komt, soms meermalen als zo'n serie jarenlang loopt.

Men zegt dank (in traditie aan God) voor de oogst en allerlei andere zaken waar men dankbaar voor is. Er wordt door het hele land gereisd om als familie bij elkaar te zijn. De sitcoms hebben ons geleerd dat eten heel belangrijk is, op de eerste plaats een (gevulde) kalkoen met allerlei bijgerechten en pompoentaart als dessert. Wat ik ook begrepen heb uit die series is dat er sport wordt gekeken. Je kunt dus zeggen dat het op een vrij traditionele manier wordt gevierd volgens duidelijke stramienen. 

Omdat het op een donderdag valt zijn veel werknemers, die niet in de dienstverlenende sector werken, en dus al nooit in weekeinden werken de vrijdag erna ook vrij, zodat familie die ver van elkaar wonen vier dagen samen kunnen zijn. De vrijdag erna wordt Black Friday genoemd, omdat men dan massaal aan het winkelen slaat.

Nu merkte ik dat het in Nederland vandaag in de detailhandel ook Black Friday is. Waarom???? We hebben geen Thanksgiving, niemand is extra vrij tenzij vrij genomen of je vrije dag valt altijd al op vrijdag. Sommige winkelcentra zijn tot ergens 23.00 open, en ik zag zelfs tips voorbij komen hoe je het beste je strategie kon bepalen om op Black Friday te winkelen. Laten we even gewoon doen met elkaar. Wie heeft bepaald dat dit door de strot van de consument moet worden geduwd? Ik kan me niet herinneren dat er vraag naar was om in Nederland ook een Black Friday te faciliteren. En áls je dan al 'net als in Amerika' wilt zijn neem dan het hele pakket, inclusief Thanksgiving. Niet dat ik er persoonlijk op zit te wachten, maar als je het doet doe het dan goed. 

Ik vraag me ook af wie zich zo'n Black Friday laten aan- en inpraten. Zullen dat dezelfde mensen zijn die op Tweede Paas- en Pinksterdag in file naar Ikea en diverse meubelboulevards gaan? Die bij voorkeur op zondag met duizenden anderen hutje mutje zich in de stadscentra begeven? Terwijl je op beide locaties op andere tijdstippen alle ruimte hebt. Die op het broertje van Black Friday, Zwarte Zaterdag, gewoon als kuddedieren in de file aansluiten op weg naar het zuiden, in plaats van eerder of later te vertrekken? Ik vermoed van wel. Nodeloos te zeggen dat ik die hele Black Friday-hype aan me voorbij laat gaan. 

In Memoriam: David Cassidy

In mijn blog van maandag was al te lezen dat het niet goed ging met David Cassidy en dinsdag is hij aan de gevolgen van het falen van organen overleden, 67 jaar oud. Wat voor tienermeisjes nu Harry Styles en Justin Bieber zijn, was David Cassidy in de jaren 70, zonder het nu onvermijdelijke wereldwijde web wist hij een ongekende populariteit te genereren. Hij gaf wereldwijd concerten waar bezoekersaantallen van 56.000 geen uitzondering waren. Ook Nederland heeft hij in 1973 aangedaan. In die tijd werd er gesproken over 'Cassidymania'.

Die bekendheid viel hem ten deel door zijn rol van Keith Partridge in de tv-serie "The Partridge Family" een sitcom over een muzikale familie waarvan hij de oudste zoon speelde. De serie liep van 1970 tot 1974. Tegelijkertijd startte hij een solocarrière. Zijn stiefmoeder Shirley Jones speelde de moeder, beiden wisten van elkaar niet dat ze auditeerden voor een rol in de serie, en kwamen elkaar op de auditie tegen.

Na een vreselijk incident tijdens één van zijn concerten op 26 mei 1974 in Londen, waarbij in het gedrang honderden gewonden vielen en er 30 mensen naar het ziekenhuis moesten, waar de 14 jarige Bernadette Whelan vier dagen later overleed, besloot David te stoppen met toeren en ook met "The Partridge Family". Hij was er erg door aangedaan, maar is uit respect voor de familie niet naar de uitvaart gegaan omdat het zou ontaarden in een mediacircus. Wel heeft hij contact met de familie gehad en bloemen gestuurd.

Hij bleef platen maken met wisselend succes, in 1985 had hij weer een wereldwijde hit te pakken met "The Last Kiss" met als achtergrondvocalist George Michael. Ook bleef hij gastrollen spelen in diverse tv-series, de laatste was in 2013 "CSI: Crime Scene Investigation". Tevens trad hij op in verschillende musicals en schreef hij twee autobiografieën.

David huwde drie keer en heeft twee kinderen, dochter, en tevens ook actrice, Katie Cassidy en zoon Beau Cassidy.

Piep

Mensen die met enige regelmaat bij mij op bezoek komen weten het inmiddels; als je beneden aanbelt en ik de intercom-telefoon van de haak haal hoor je een ongelofelijk gepiep. Horen en zien vergaan je, de bezoekers goedemorgen, -middag, of -avond wensen voor ik de benedendeur open druk heeft geen enkele zin, het gepiep overstemt alles. Als ik de hoorn van de haak neem als er niet is aangebeld is er geen gepiep. Ergens zit dus een storing.

Eigenlijk zit die storing er al heel lang, misschien wel een jaar al. In het begin dacht ik: 'dat is vanzelf gekomen en zal vanzelf wel weer weggaan', of om preciezer te zijn, het zal vast wel iemand opvallen, er van uit gaand dat iedere bewoner er last van had en er vast wel een buurman of -vrouw zich geroepen voelt dat te melden. Niets van dit alles. Het is duidelijk alleen bij mij. En omdat ik categorisch nooit opendoe als ik geen bezoek verwacht, heb ik er ook eigenlijk niet zo'n last van. Hoewel, de nummering van de woningen zijn vrij onlogisch, zodat ik bij bezorgingen wel eens sjouwende mannen van de brug tussen de twee gebouwen in heb moeten wenken met gezwaai en geroep, en ik bij een werkende intercom kan zeggen: "Twee trapjes op, rechtdoor en dan links af", en dat gaat nu ook niet.

Van de zomer had ik de bewonersconsulent al verwittigd toen ik haar eens sprak en ze zou het meteen doorgeven. Kort daarna vroeg ze of ik al een reactie had gehad, maar dat was niet zo. "Ik heb het toch echt doorgegeven, hoor" zei ze. Maar omdat het niet echt op mijn nek zit, was ik er niet zo mee bezig. Maar toen Harry van de week aanbelde voor ons bezoek aan het theater klonk weer die harde piep, in mijn beleving harder dan ooit tevoren, dat ik besloot haar er eens over te mailen. Dat is meteen wat officiëler.

Per omgaande kreeg ik antwoord waarin ze het volgende antwoordde: "Ik heb het eerder inderdaad wel doorgebeld, en ik zie ook gelijk waar het mis is gegaan. Ik heb er eerder geen bon van gemaakt. Excuus hier voor, de fout ligt bij mij! Ik heb de aannemer nogmaals gebeld en direct de bon aangemaakt, dus nu moet het goed komen."

Het lek is boven en ik hou ervan als iemand gewoon heel direct toegeeft een fout te hebben gemaakt, en niet in allerlei verwijzingen naar anderen verzandt. We zijn allemaal mensen en iets over het hoofd zien is zo gebeurd. Ik hoop binnenkort mijn gasten, als ze nog voor het gebouw staan, weer zoetgevooisd welkom te kunnen heten al vorens zij hun weg vervolgen naar mijn huisdeur. 

Nutteloze weetjes

Een man die zelfmoord had gepleegd door van de Golden Gate Bridge
af te springen, had een briefje achtergelaten waarop stond: 'Ik ga lopen
naar de brug. Als er één persoon naar me glimlacht onderweg zal ik
niet springen.'
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De acteur Bill Murray ging naar een Bluegrass concert in Charleston,
en kocht alle beschikbare kaarten om ze vervolgens uit te delen aan de
mensen die in de rij stonden voor kaartjes.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Films als 'The Hunger Games' en 'Brave' hebben de populariteit van
boogschieten onder vrouwen een enorme boost gegeven sinds de release
van de films in 2012. Het aantal vrouwen die gingen boogschieten steeg
in de USA met 105%.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er is een non-profit organisatie die de mogelijkheid biedt aan mensen om
hun tattoos door te geven aan hun geliefden na hun dood. Ze noemen
zichzelf National Association for the Preservation of Skin Art (NAPSA).
De getatoeëerde huid wordt door de uitvaartonderneming verwijderd, en
NAPSA conserveert het en lijst het in.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Minuten voordat de tsunami in 2004 losbarstte in Thailand, waarschuwde
een 10 jarig meisje haar ouders wat er ging gebeuren. Ze waren op het
strand en ze herkende de tekenen dat er een tsunami aan zou komen,
omdat ze dat twee weken eerder had geleerd op school. Er is gesteld dat
ze honderden toeristen het leven heeft gered.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Verse appels die je in de supermarkt ziet, zijn tot aan een jaar eerder
geplukt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In de populaire media worden ninja's vaak gezien in volledig zwarte
kleding. Dat is niet conform de waarheid. Ze vermomden zich als burgers
om niet op te vallen en in de menigte op te kunnen gaan.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Volgens dermatologen zou het beter zijn als mensen zich eens in de twee,
drie dagen zouden douchen in plaats van iedere dag. Dagelijks douchen
verwijdert belangrijke huideigen stoffen en goede bacteriën, wat kan
leiden tot huidirritatie, droge huid, acne, hogere vatbaarheid voor
virussen, en meer.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 2016 werd een woning in Miami, waarvan Pablo Escobar de voormalige
eigenaar was, afgebroken. De nieuwe landgoedeigenaren ontdekten een
verborgen safe. De safe is nu ondergebracht bij een bank. De eigenaren
zijn van plan de safe te openen als ze klaar zijn met het werken aan een
documentaire over de woning en het landgoed.

De gang der dingen

Zaterdagavond voor het slapen gaan nam ik nog even het nieuws door en vernam dat het voormalige uitermate populaire tieneridool uit de jaren 70 de nu 67 jarige David Cassidy in zeer kritieke toestand in het ziekenhuis is opgenomen wegens orgaanfalen, en dat een levertransplantatie noodzakelijk is anders zal hij binnen afzienbare tijd overlijden.

Zondagochtend hield dit trieste bericht me nog bezig en ik zette David's muziek op, zijn solonummers en de nummers die hij samen met een aantal sessiezangers en -zangeressen had opgenomen als The Partridge Family, tevens de naam van de televisieserie die tussen 1970 en 1974 heeft gelopen en David dus tot het voornoemde tieneridool had gemaakt. Al googelend op zijn naam kwam ik een interview tegen van David uit februari van dit jaar waarin hij vertelde dat hij net als zijn opa en moeder aan dementie lijdt.

Nu moet je even goed opletten: in dat interview vertelde hij over zijn inmiddels overleden moeder en dat hij haar enige zoon was. "Mmh. ik dacht dat ie nog een broer Shaun had die ook platen maakte", nader onderzoek wees uit dat dit zijn halfbroer is, ze hebben dezelfde vader; Jack Cassidy, en Shauns moeder is Shirley Jones die in The Partridge Family de moeder van David speelde, en dus in werkelijkheid zijn stiefmoeder is, dat laatste wist ik wel. "Shirley Jones...hoe zou het daar mee zijn?" Het gaat goed, 83 jaar en acteert nog steeds zo nu en dan. Ik ontdekte een interview met haar uit 1989 en daar vertelde ze dat haar andere zoon Patrick Cassidy zojuist een film had gemaakt, 'Longtime Companion' die veel goede en mooie kritieken had gekregen en ze vertelde waar het over ging en ik dacht: "Het zal toch niet waar zijn....?!"

Het was in 1992 of 93 toen ik samenwoonde met mijn eerste verloofde en wij op tv een film zagen die me, vooral vanwege de magistrale ontroerende slotbeelden, maar ook zeker door het verhaal heeft doen snikken als een klein kind. Nu is daar niet zoveel voor nodig, de eerste tonen van 'Pastorale' doet mijn keel al samenknijpen, maar toch die film heeft dus een onuitwisbare indruk achtergelaten en ik heb het altijd jammer gevonden dat ik niet wist wat de titel was. Tot nu ik Shirley Jones er in een interview van 28 jaar geleden over hoorde praten. Ik heb het opgezocht en jawel het ís die film! Hij kan in z'n geheel bekeken worden op You Tube, maar hij is ook (ooit) uitgekomen op dvd, en nu kan ik er gericht naar zoeken, want met dutch subtitles kijkt het net iets meer ontspannen. Zo kunnen de dingen dus gaan. Verheugd over deze ontdekking gaat mijn hart tegelijkertijd vanzelfsprekend uit naar David Cassidy en zijn familie in deze zware en verdrietige tijd.

Shirley Jones en David Cassidy ten tijde van 'The Partridge Family'.

De door mij lang gezochte film 'Longtime Companion'

Vamos!

Gisteren weer een heerlijk avondje theater gehad met Harry. In het vertrouwde Isala Theater in het bruisende Capelle aan den IJssel. We bezochten de musical "Vamos!", waarin Cystine Carreon, Lenette van Dongen en Carolina Dijkhuizen respectievelijk Linda, Hadewych en Puk spelen wiens paden elkaar kruisen en afreizen naar Spanje met als doel er een Bed and Breakfast te beginnen. Het gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot, ze komen een bonte stoet aan dorpsbewoners tegen en het opknappen van de bouwval die is aangeschaft heeft ook heel wat voeten in de aarde.

Er wordt veel gezongen en gedanst en er zit hilarisch leuke humor in met veel woordgrappen, maar juist de mooie en gevoelige momenten raakten me. De rode draad door het stuk heen is de overleden man van Linda die ze in een urn meedraagt en van wie ze zo moeilijk afscheid kan nemen en de stem van zijn voicemail haar het idee geeft dat ie er nog een beetje is. Alle drie de dames hebben zo hun eigen redenen om het oude achter zich te laten en zich vol overgave op het nieuwe te storten, maar is dat wel de juiste oplossing? Is het niet gewoon weglopen?

Het is een erg leuke voorstelling met een prachtig heel ingenieus decor met naast de drie genoemde actrices nog 10 andere spelers waar onder Johnny Kraaijkamp, Soy Kroon en Joey Schalker, die naast de man en zoon van Hadewych en de vriend van Puk nog diverse andere rollen spelen. Soy heeft een prachtige zangstem viel me op en ook wil ik Melise de Winter noemen die de zeer amusante rol van het oude Spaanse vrouwtje Josefina speelt, maar daarnaast ook resident director en co-choreograaf is. En wat zong Lenette als Hadewych een geweldig ontroerend lied waarin ze het leven als een legpuzzel beschreef, prachtig. Maar bovenal is er veel te lachen in deze voorstelling waar het plezier die de spelers hebben van afspat.

Uit de kast

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug is te luisteren. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost. 

Geen enkele jongen is ooit een gesprek gestart met zijn ouders die begon met deze zin: “Mam, pap ik moet jullie wat vertellen, ik val op meisjes”. Daar gingen die ouders ook al van uit, want heteroseksualiteit is de norm. Mannetje, vrouwtje, huisje, boompje, beestje, kindje, deze jaren 50 opsomming is nog steeds wat als gewoon of zelfs als normaal wordt beschouwd in en door de maatschappij. Zolang je je daar aan houdt, hoef je jezelf niet te verantwoorden, je voldoet immers aan het verwachtingspatroon. Anders is het wanneer je dat niet ambieert. Ik weet bijvoorbeeld van vriendinnen die in hun vruchtbare jaren zonder omhaal werden gevraagd wanneer er kinderen kwamen. Ze hadden een man waarmee ze gelukkig waren dan was volgens de vragensteller kinderen de meest logische volgende fase. Dat zij er bewust voor hadden gekozen geen kinderen te willen, was iets wat kortsluiting veroorzaakte in de hersentjes van degene die zelf waarschijnlijk een leven vol maatschappelijke platitudes leidde. Het week af van wat doorgaans als ‘gewoon’ wordt gezien. Zij kwamen dus uit de kast als bewust kinderloze vrouw.

In de opvoeding wordt er al duidelijk onderscheid gemaakt tussen jongens en meisjes. De kinderen zijn daar vanuit zichzelf niet zo heel erg mee bezig volgens mij, maar de ouders en andere volwassenen rondom hen des te meer. Je kunt al zien aan het speelgoedaanbod wat specifiek is gericht op jongens of meisjes, dat het er vroeg wordt in gehamerd. In mijn tijd speelde jongens met autootjes en meisjes met poppen. Nu werden speelgoedauto’s nog wel oogluikend toegestaan voor meisjes, maar een jongen die met poppen wilde spelen, dat moest direct de kop worden ingedrukt, dat kon nooit goed gaan! Ik weet dat uit de eerste hand, want als kind vond ik poppen geweldig, maar daar kon absoluut geen sprake van zijn. Ik mocht op de kleuterschool niet in de poppenhoek spelen want ‘ik was een jongen’. Meisjes mochten wel in de blokkenhoek spelen. Die onrechtvaardigheid voelde ik toen al.

Als ik eens ergens was waar poppen waren werd ik er als door een magneet naartoe getrokken, het was immers een soort verboden vrucht. Dit gegeven bracht mijn moeder ertoe dit tijdens een bezoek aan de huisarts voor iets anders ter sprake te brengen. “Ach mevrouw”, antwoordde de zeer heteroseksuele dokter, “Ik heb vroeger ook met poppen gespeeld, u moet zich daar niet te druk om maken”. Ik wil niet beweren dat ik nu een medicus met hoog aanzien had kunnen zijn, als mij het spelen met poppen in mijn vroege jeugd niet was ontmoedigd, maar ik wil ermee aangeven dat je als kind gewoon je gevoel wilt volgen met iets heel onschuldigs en dat er volwassenen in je omgeving zijn die je dan een bepaalde richting opduwen omdat zíj vinden dat een jongen niet met meisjesspeelgoed mag spelen. Zo wordt al in een heel vroeg stadium op enigszins indoctrinerende wijze duidelijk gemaakt dat je je naar de norm dient te gedragen die in jouw omgeving geldt.

Langzaam maar zeker is die zienswijze aan het veranderen. Zo vernam ik laatst het volgende van een mij bekende moeder op Facebook bij de verjaardagsfoto’s van haar 12 jarige zoon: 

“Voor de oplettende kijkers onder jullie; onze zoon heeft inderdaad meisjeskleren aan. Hij wil graag uitzoeken hoe hij zich het meest zichzelf voelt en vooralsnog voelt de meisjes-ik blijkbaar het fijnst. Van ons krijgt hij (vooralsnog alleen thuis en nog niet op school) lekker de ruimte om nu een zij te zijn en dan zien we vanzelf wel waar de toekomst ons brengt. Dus bij deze is ook Facebook op de hoogte”  

Op de foto’s van het feestje zag je vriendjes en vriendinnetjes en familieleden die dit gewoon accepteerden, en ook de reacties onder dit bericht waren positief. De ouders doen er niet moeilijk om, staan achter de keuze c.q. zoektocht van hun zoon die zich daardoor gesteund en beschermd voelt en comfortabel in de ruimte die hij krijgt om zichzelf te zijn.

Ik ben me ervan bewust dat deze ouders een positieve uitzondering zijn vooralsnog, maar ik ben er van overtuigd dat er in de toekomst op deze tijd wordt teruggekeken met onbegrip over zoveel benauwdheid over het denken in gender-identiteit, dat die hokjes allemaal vervagen en het mens zijn an sich de boventoon voert. Hoewel het anders dan de norm zijn nu al veel meer wordt geaccepteerd, en ik het verschil met pakweg 40, 45 jaar geleden al duidelijk zie, zal het best nog een paar generaties duren eer het voor iedereen lood om oud ijzer is of je nu op een meisje of een jongen valt. Zeker mensen die de aanname hebben dat er een opperwezen is die homoseksualiteit veroordeeld en uit Zijn of Haar naam hun eigen kinderen verbannen als ze openlijk uit de kast komen, zullen zich moeilijk in mijn toekomstbeeld kunnen vinden. Nochtans zijn er verschillende oude beschavingen geweest waar LHBT’ers een belangrijk onderdeel van de samenleving waren, volledig werden geaccepteerd en er hun eigen rol in hadden. Het is juist dát gegeven wat mij die visie geeft, de hele geschiedenis bestaat namelijk uit golfbewegingen, dat kun je op ieder vlak zien, ook de seksuele moraal is daaraan onderhevig.

Dit alles gezegd hebbende neemt niet weg dat het uit de kast komen in deze tijd nog vaak best wel een dingetje is. Allereerst is er het gevecht in en met jezelf in de vaak al turbulente puberteit. Je wilt juist ‘er bij horen’ en niet anders zijn, en tóch voel je je anders. Vervolgens komt er dus het moment om tegen anderen, je ouders, familie, vrienden, e.d. te vertellen dat je homo of lesbisch bent. Voor iedereen is het een ander proces, voor de één is het makkelijker dan voor de ander. Tegen ouders die met hun kinderen omgaan zoals in het voorbeeld van het Facebookbericht zul je je als kind vertrouwder voelen om het gesprek aan te gaan omdat je je gesteund en geliefd voelt dan tegen ouders die leven volgens een geloof waarbij homoseksualiteit hel en verdoemenis betekent, of ouders, met name vaak vaders, die vooringenomen in niet mis te verstane bewoordingen hun afkeer van homo’s regelmatig ventileren.

Daarnaast is uit de kast komen iets heel persoonlijks, jij, en jij alleen, bepaalt of en wanneer je uit de kast komt. En of je gedeeltelijk uit de kast komt of helemaal, daarmee bedoel ik dat je het misschien aan een aantal mensen verteld, maar nog niet aan iedereen en je dus de kastdeur nog even vasthoudt. Wat vooral zeker niet goed is en zeer ongepast, is als anderen je uit de kast duwen. Dat jij er nog niet aan toe bent, maar anderen, misschien heel goed bedoeld, jou wel eens even een zetje geven onder het mom van meteen in het diepe springen. In de progressieve jaren 70 was dat de methode, maar ik vind het uit de kast komen een te persoonlijk iets om het te veralgemeniseren van zo doe je dat, en dat is de enige manier.

Maar weet ook dat het verliefd worden op iemand van hetzelfde geslacht, wat ze je ook vertellen, echt geen doodzonde is. Wat is er mooier dan verliefd zijn op iemand die jouw liefde ook beantwoord? De zon schijnt feller, de kleuren zijn intenser, je voelt dat je de wereld aankunt met z’n tweeën. Het is magisch. Robert Long zong in 1988 een prachtig loflied op de liefde in het liedje “Hartstocht”. Dat het niet uitmaakt op wie je verliefd bent, maar dat het de liefde zelf is waar het omgaat. “Daar waar de liefde woont gebiedt de heer zijn zegen” zingt Robert. En zo is het. 

Wereld Prematurendag

Vandaag is het een beetje mijn dag, 17 november is namelijk wereld prematurendag. Ik wist niet dat er zo'n dag was, en ik kon niet achterhalen wanneer die dag voor het eerst in het leven is geroepen. Ik ben namelijk een prematuur (te vroeg) geboren kind. Ik was ruim een maand te vroeg en woog maar 4 pond, ik moest dus voor een week of vijf de couveuse in. In mijn 'jubeljaarblogjes' van 2015 heb ik hieraan natuurlijk al een blogje gewijd, waarin ik beschrijf hoe de dag, of liever gezegd nacht, van mijn geboorte en de tijd erna is verlopen voor mij en mijn ouders.

De reden voor een Wereld Prematurendag is om de bekendheid rondom vroeggeboorte te vergroten en ouders een hart onder de riem te steken. Één op de tien baby’s wordt te vroeg geboren. Dat zijn jaarlijks meer dan 15.000 te vroeg geboren baby’s in Nederland. Deze baby’s liggen vaak weken- of maandenlang in het ziekenhuis en lopen een groot risico op hersenbloedingen, hart- en longproblemen en infecties. Ieder jaar overlijden er ongeveer 1.000 baby’s aan de gevolgen van hun vroeggeboorte.Voor de kinderen die het wel halen, zijn de zorgen na de couveuse nog lang niet voorbij. Prematuur geboren kinderen hebben een grote kans op het krijgen van ontwikkelingsstoornissen, beperkingen en handicaps.Van de helft van alle vroeggeboorten is de oorzaak onbekend. Onderzoek is belangrijk voor de preventie van vroeggeboorte en voor de zeer gespecialiseerde zorg voor deze extreem kwetsbare, kleine baby’s. Op de site www.couveuseouders.nl kun je er veel meer over lezen.

Bij mijn weten heb ik nochtans geen lichamelijke klachten aan mijn vroeggeboorte overgehouden, of ik mij geestelijk heb ontwikkeld zonder noemenswaardige beperkingen en handicaps is niet aan mij om dat te beoordelen, ik kan alleen met zekerheid zeggen dat mocht dat wel zo zijn ik zelf er in ieder geval geen last van heb. Bijzonder is wel dat paars de kleur is van deze dag, en laat dat nu mijn lievelingskleur zijn. Ik denk dat het goed is dat er platforms zijn waarin ouders en direct betrokkenen van prematuur geboren baby's zich kunnen verenigen. In de tijd dat ik werd geboren waren die er niet, en moesten mijn ouders het met hier en daar wat adviezen het zoveel mogelijk zelf uitzoeken. Ik weet dat mijn moeder veel dingen op haar gevoel heeft aangepakt, zo heeft ze vaak verteld. En ik ben er nog, 52 jaar na dato. Laat dat een opsteker zijn voor ouders van couveusekindjes. 

Dit ben ik toen ik na 5 weken couveuse naar huis mocht.

Omgaan met teleurstellingen

Dinsdagochtend ging de wekkerradio af en ik viel meteen in een nieuwsgesprek, ik hoorde dat er in Italië iets gebeurd was wat zijn weerga niet kende, dat het hele land in shock was, de mensen die in gesprek waren spraken ook met eenzelfde toon die wordt aangeslagen als er ergens een vreselijke ramp is gebeurd. Ik was meteen klaarwakker. Wat kon er in hemelsnaam gebeurd zijn? Een aanslag? een natuurramp? Mijn hart ging sneller slaan en in mijn hoofd bedacht ik heel nare scenario's. Zou ik te laat in het gesprek gekomen zijn, of zou ik nog horen wat er had plaatsgevonden? 'Land in rouw' hoorde ik nog en toen bleek dat het ging om het feit dat Italië niet naar het WK voetbal gaat ergens volgend jaar. Dat was alles, niks ernstigs dus, ik kon nog even verder soezen.

Onder het ontbijt keek ik in het tv-gidsje (ja, die heb ik nog) wat er op tv zou komen 's avonds, en ik zag dat "Will & Grace" niet stond aangekondigd. Huh? Een paar weken geleden was de nieuwe serie gestart op een voor mij tot dan toe onbekend tv station, TLC.  Ik moest eerst opzoeken of ik die wel had, en jawel ergens op kanaal 18 ofzo zat ie. Zes afleveringen lang heb ik genoten van het wel een wee van de bekende karakters uit de serie die na 10 jaar weer een nieuwe reeks van 16 afleveringen hadden gemaakt. We lopen gelijk met Amerika, dat is wel eens anders geweest, maar nu stond het er niet in. Foutje in de gids, dacht ik, maar ook in de gids op tv stond het niet aangekondigd. Snel even gekeken op internet of de uitzendingen waren gestaakt, maar niks kunnen vinden. Ik moest gaan werken, dus ik liet het maar zo.

Later die dag kreeg ik verontruste berichtjes van vrienden die er ook niets van snapte. Ik had inmiddels na wat speurwerk ontdekt dat de serie ook in Amerika een tijdelijke stop heeft en op 5 december weer verder gaat met deel 7 van de 16 delen. Wat wij voelden moet welhaast vergelijkbaar zijn met wat het ganse Italiaanse volk voelde: ongeloof, apathie, shock ja zelfs rouw. Dat wat wij weer zo hadden omarmt en waar we pas bij de hernieuwde kennismaking begrepen hoe we het hadden gemist, werd zonder vooraankondiging ruw en onverwacht (tijdelijk) van ons afgenomen. Omgaan met teleurstellingen, we moeten het allemaal wel eens.

Tegeltjeswijsheid 265

Verbijsterend

De laatste tijd komen er zoveel zaken in het nieuws waar ik min of meer met open mond van verbazing of ontzetting of beiden kennis van neem dat het me af en toen duizelt. Één zo'n bericht was begin deze maand waar in de nacht van 2 op 3 november was ingebroken bij de Voedselbank Krimpenerwaard in Schoonhoven. Dat je überhaupt al zo verdorven bent dat je inbreekt bij nota bene een voedselbank die draaiend op vrijwilligers de zwaksten in de samenleving helpt te ondersteunen is al ten hemel schreiend, maar daar bovenop; de inbrekers hebben niets meegenomen, ze hebben alleen alle pakketten die klaarstonden om opgehaald te worden door de 110 gezinnen uit de Krimpenerwaard vernield.

Dit is een blog waarin uitsluitend nette taal gebezigd wordt, maar ik zou zo gauw niet iets beschaafds kunnen zeggen wat ik van zo een daad vind. Ik houd het dus maar bij de totale verbijstering die ik voelde toen ik het vernam. Er was een ravage aangericht, de dozen waren op de grond gesmeten, het voedsel was kapot gegooid en bovendien was er frisdrank en andere ondefinieerbare vloeistoffen over het voedsel heen gegoten. De inbrekers hadden veel moeite gedaan om alles wat klaar stond voor de gezinnen, maar ook de pallets met de voorraad onbruikbaar te maken. Zouden hun moeders trots op ze zijn?

De vrijwilligers en de gezinnen waren erg geschrokken en verdrietig en er is menig traantje gevloeid. Er hangen geen camera's, dus is het niet duidelijk wie dit heeft gedaan. De verzekering dekt naar alle waarschijnlijkheid alleen de schade aan het gebouw. Door deze gebeurtenis kon de voedselbank een tijd lang niet open zijn. Als ze geen pakketten hebben om uit te delen heeft het niet zoveel zin. Gelukkig waren er meteen initiatieven voor hulpacties. Er is een crowdfundingsactie en een doneeractie opgezet. En supermarkt Hoogvliet heeft een speciaal transport naar de Voedselbank Krimpenerwaard laten rijden. Er moest nog veel geregeld worden, maar zoals het er nu naar uitziet zijn de gezinnen aankomende vrijdag 17 november weer welkom om hun pakketten op te komen halen.

Kaarsverlicht diner

Gisteren eindelijk weer eens afgesproken met Remco en Pieter, doordat je elkaar tegenwoordig vaak 'ziet' en 'spreekt' op social media, moet je ervoor waken dat het elkaar ontmoeten in het echte leven er niet bij in gaat schieten. Want was is er leuker om gezellige in real life met elkaar te kletsen? Zeker als je zoals Remco en ik een gezamenlijke geschiedenis hebt die terug te voeren is naar de jaren 90 van de vorige eeuw. Op een bepaald moment móet je dan gewoon datums gaan appen voor een date. Het was deze keer bij hun thuis in het schilderachtige Rijswijk. Het is het derde huis van Remco, en in alle drie de huizen was en is de inrichting tot in het kleinste detail een lust voor het oog terwijl het er tegelijkertijd warm en gezellig is. Het is een gave die niet iedereen gegeven is. Door de warmte die het huis uitstraalt en natuurlijk die van Remco en Pieter zelf, voel je je er meteen welkom en thuis.

Ik kon van vriendin Letitia haar auto lenen, dat was fijn, want het was nogal een weer gisteren. Onderweg heb ik alle weertypes wel meegemaakt, van zware regenbuien tot felle zon. Omdat ik zelf geen auto heb rij ik niet zo vaak, maar gelukkig verleer je het niet. TomTom vertelde me hoe ik moest gaan en ik kon voor de deur parkeren. Perfect.

We hebben weer fijn bij kunnen praten en er was een fantastische herfstmaaltijd bereid. Alles vers gemaakt. Een heerlijke pompoen-wortelsoep vooraf. Vervolgens een stamppotje van diverse groentes met spekjes en een flink stuk worst. En als dessert een exquise combinatie van mascarpone met slagroom, peer, granaatappel en chocolade met wafeltjes. Ik voelde me zeer verwend.

Het was een een middag en avond om te koesteren.

High tea

We hadden het onszelf beloofd, Chris en ik, na de copieuze high wine bij Nostra vorig jaar, waarbij de glazen die geschonken werden gerust robuust genoemd kunnen worden. Mede door de uitwerking daarvan zouden we vergeten kunnen hebben wat we elkaar beloofd hadden, maar we wisten het nog. We wilden er nog een keer terug gaan voor de high tea. Dat was gisteren.

Nostra bevindt zich in de van Oldenbarneveltstraat in het centrum van Rotterdam. Een straat met bijzondere nét even andere winkels dan op de Lijnbaan en het Binnenwegplein. Nostra is een niet al te groot etablissement waarbij je bij binnenkomst meteen al een leuke warme sfeer ervaart. De high wine nog in mijn geheugen, had ik 's middags niet geluncht, en dat was een verstandige beslissing geweest, want ook de high tea is zeer uitgebreid, met sandwiches, taart, soesjes, chocolade, scones en wat dies meer zij. Vanzelfsprekend was er ook een uitgebreid assortiment thee waaruit we konden kiezen. Onderwijl was het weer leuk om samen bij te kletsen. Oplettende lezers zullen nu denken: 'jullie hebben elkaar vrijdag toch ook al gezien, dan waren jullie toch al bijgekletst'. Vrijdag hebben we een film bezocht, en doorgaans wordt er dan niet zoveel gepraat, bovendien is één op één ook weer anders dan met meerdere, en buiten dat, hebben we altijd wel wat te bepraten met elkaar.

Voor we het wisten was het al zes uur, en besloten we toch als afsluiter een lekker wijntje te nemen, het is tenslotte al bijna kerst, dus het kon best. Het was een heerlijke middag. Nostra, lieve mensen, ga er gerust heen, maar voor high wine en high tea wel even van te voren reserveren.

Bijzondere kopjes met bh-loze dames.

Kijk toch eens hoe lekker allemaal.

Het laatste cadeautje

In de maand dat mijn moeder overleed, won ze postuum nog een prijs in de Vriendenloterij; 4 bioscoopkaartjes voor een film naar keuze in een Pathé bioscoop. De kaartjes waren tot het eind van dit jaar geldig. Ik had tegen vrienden Rick, Chris en Harry gezegd dat ik graag met hen, als laatste cadeautje van mijn moeder, deze kaartjes wilde besteden. Al snel besloten we om in het najaar te gaan omdat dan vaak nieuwe films uitkomen. De einddatum van de geldigheid van de kaartjes begon angstig dichtbij te komen en onze agenda's slipten langzaam dicht, maar gisteren was de avond dat we allemaal konden. Niet over nagedacht, maar het was op de dag af precies een half jaar na het overlijden van mijn moeder, dat vond ik best bijzonder, en mooi ook wel.

We kozen voor de film "Thor: Ragnarok", ik heb de twee eerdere films van Thor gezien en ik vind deze films geweldig, noem het een schuldig plezier, maar die special effects, het oorverdovende lawaai, de goed versus kwaad gevechten en ook de humor, ik vind het heerlijk, en mijn drie vrienden ook. Ik geloof dat Rick en Chris echt alle Marvelfilms wel hebben gezien Voorts ga ik het verder maar niet analyseren over hoe, wat en waarom, maar ik vind het karakter Loki (Tom Hiddleston), de broer van Thor, die niet echt een good guy is, erg leuk.

Het verhaal is zoals je van zo'n film kunt verwachten, heel veel actie en special effects. Thor komt in het nauw, hij verliest zelfs zijn hamer. Deze keer is er ook nog een oudere zus (Cate Blanchett) die geen goede bedoelingen heeft. De Hulk (Mark Ruffalo) komt voorbij, Jeff Goldblum in een hilarische rol, en een aantal bekende gezichten van de eerdere Thor films. Verder grappige cameo's van o.a. Matt Damon en de broer van Thor acteur Chris Hemsworth, Luke. Een aantal verwijzingen ook naar de eerdere films. Of er een vierde deel van Thor komt is nog niet bekend, wel dat er volgend jaar een nieuwe film komt van Marvel's Avengers, getiteld "Infinity War Part 1" en daar zit Thor natuurlijk ook in, en misschien Loki ook wel.

In Memoriam: Hans Vermeulen

De Voorburgse zanger Hans Vermeulen richtte als 14 jarige in 1961 de band Sandy Coast op. Drie jaar later kwam zijn broer Jan ook bij de band als gitarist. In 1965 namen ze hun eerste single op en een jaar later hadden ze met "We'll Meet Again" hun eerste hit te pakken. Eind jaren zestig veranderde hun steil van beatmuziek naar psychedelische rock. De hit "Capital Punishment" is daar een mooi voorbeeld van. In de jaren 70 ging het succes door met het in het foutief Engels geschreven lied "True Love That's A Wonder". in 1974 ging de groep uit elkaar. Hans en Jan richtten Rainbow Train op met o.a. Hans' vrouw Dianne Marchal en Anita Meyer. Voor Anita schreef hij haar eerste hit waarop hij zelf ook een moppie meezong "The Alternative Way". Het werd een nummer 1 hit in 1976.

Sandy Coast maakte in 1980 en 1988 twee keer een korte comeback. Naast Anita Meyer ontdekte Hans ook o.a. Ruth Jacott en Hans de Booij. Hans emigreerde in de jaren 90 naar Thailand waar hij trouwde met de zangeres Jariya Chatsuwan. Met enige regelmaat kwam hij terug naar Nederland om op te treden en eind jaren 90 maakte hij een album met Nederlandstalige liedjes.

Onverwacht is Hans op 9 november overleden. Hij is 70 jaar geworden.

Sandy Coast

Rainbow Train

Twitter plus

Van de week kreeg ik een berichtje op Twitter van Twitter dat ik een jaar geleden een Twitteraccount had geopend. Het was feestelijk van toon en ik kon het delen, maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb wel een account, maar het hele Twittergebeuren wil maar niet volledig in mijn systeem komen. Ik doe er ook niet extreem veel mee. Mijn blogje deel ik er om er dan in ieder geval íets te delen. Verder vind ik het leuk om een positieve reactie te geven aan de makers als ik iets mooi, leuk of ontroerend heb gevonden in het theater, op tv of in het nieuws

Positief is de insteek omdat er al zoveel negativiteit op te vinden is, voornamelijk van gezichtsloze accounts of beroepsverongelijkten. Om daar meteen een kanttekening bij te maken; ik kon het dinsdag, na het zien van 'De Wereld Draait Door' , niet nalaten om in een tweet iemand in de omgeving van Freek de Jonge op te roepen hem te doen bewegen het zingen volledig te staken, omdat hij dat gewoonweg niet kan en het tenenkrommend vals klinkt. Dat zou je als negatief kunnen beoordelen, maar ik vind het zelf positief naar Freek toe, de man moet tegen zichzelf in bescherming genomen worden, en naar de samenleving in het algemeen, als hem wordt geadviseerd om met zingen te stoppen hebben we daar allemaal wat aan.

Nu is sinds gisteren het aantal tekens wat in een Twitterbericht kan worden gebruikt verdubbeld, van 140 tekens kunnen er nu 280 tekens worden gebruikt. Ik geloof niet dat dat een goede ontwikkeling is, als ik zie dat sommige reageerders al moeite hebben om een berichtje van (minder dan) 140 tekens goed te kunnen lezen, en volledig de plank misslaan in hun reacties omdat begrijpend lezen niet hun sterkste kant is. Goed Nederlands schrijven trouwens ook niet, dat lees je in de reactie op het door hen verkeerd geïnterpreteerde. Het zijn vaak mensen met een beperkte woordenschat, dat merk je vanwege de vele aan ziektes gerelateerde scheldwoorden ertussen. Ook zij hebben nu 280 tekens om te gebruiken, maar hun vocabulaire schiet daarvoor te kort, zodat het waarschijnlijk een nog ergere repetitieve scheldkanonnade zal worden. Nóg meer negativiteit dus. Ik denk niet dat ik Twitter ooit volledig zal omarmen.

N(i)etwerk

Bij een ontmoeting vorige maand ben ik door de wethouder Sociale Zaken en Werkgelegenheid van Capelle uitgenodigd om deel te nemen aan een special van het Economisch Netwerk Café. Het speciale zat 'm in het feit dat het een netwerkbijeenkomst betrof voor werkzoekende 55 plussers en werkgevers. Oplettende lezers zullen nu opmerken dat ik nog geen 55 plus ben. Dat klopt, maar wat scheelt het, bovendien wordt over het algemeen alles wat boven de 50 is door werkgevers gezien als één grote grijze, vaak wegens ziekte verzuimende, langzaam werkende en niet goed presterende homogene groep. De insteek van deze bijeenkomst was natuurlijk om vooral aan de werkgevers uit te leggen dat zulks niet geheel conform de werkelijkheid is.

De bijeenkomst was in het Isala Theater, waar ik vrij regelmatig kom en ook direct door het personeel werd herkend als trouwe bezoeker. Oud voetballer, vijftiger John de Wolf, is een soort spokesperson voor de werkzoekende 50 plusser en zou aanwezig zijn, maar moest helaas wegens ziekte afzeggen. Dat maakte de bewering dat 50 plussers zelden ziek zijn plots ook wat minder plausibel. Wel was er de heer Kieft, die ik niet kende, maar ook een voetballer bleek te zijn geweest . Zijn aanwezigheid was voor mij niet helemaal duidelijk. Hij werd geïnterviewd, maar het ging voornamelijk over zijn diverse verslavingen en wat Johan Cruijff voor een man was en welke coach waarmee hij had gewerkt het slechtste was.

Interessanter was een dame van boven de 60, die haar ervaringen met solliciteren, afwijzingen e.d. deelde. Wat ze vertelde klonk allemaal bekend. Zij heeft menigmaal de telefoon gepakt na een afwijzing, en werd niet veel wijzer van de antwoorden die ze dan kreeg. Iets wat ik al dacht, en daarom nooit na een afwijzing 'verhaal' ga halen. Op de vraag of ze door al die afwijzingen aan zichzelf en haar kunnen begon te twijfelen antwoordde ze met een glashelder: Nee! En ook dat herken ik. Verder was er een jongen uitgenodigd die een eigen bedrijf heeft en zich vooral op mensen met een geestelijke dan wel lichamelijke beperking richt. Heel nobel en ook een interessant verhaal, maar zou ik daar uit moeten destilleren dat mensen van 55 plus gezien moeten worden als mensen met een beperking? In ieder geval wel als mensen voor wie werkgevers subsidies en andere financiële tegemoetkomingen kunnen aanvragen als ze ze in dienst nemen, zo vertelde een dame van het Werkplein. Zij had zelfs informatie erover bij zich die de werkgevers mee konden nemen.

Wat voor mij naar voren kwam, en wat ik eigenlijk al wist, is dat er best nog een kans is om als oude van dagen aan het werk te komen, maar dat het een soort lot uit de loterij is. Juiste moment, juiste plaats, dat werk. Ook de zalvende woorden over hoe belangrijk 50 plussers voor een organisatie zijn, de kennis, de rust, de (levens)ervaring, geen ouderschapsverlof, inderdaad aantoonbaar minder vaak ziek dan jongeren werden maar weer eens uitgesproken. Het verbaasde me na die opsomming dat de werkgevers zich niet voor de deur van het theater stonden te verdringen om ons alsjeblieft in dienst te mogen nemen.

Het was een leuke bijeenkomst, en een mooi en goed initiatief, maar vooral oude wijn in nieuwe zakken, en al zo vaak gehoord nu sinds 16 februari 2016. De netwerkborrel erna, daar moet ik maar mee leren leven dat ik dat niet kan. In het schemerdonker op naamkaartjes letten en een gesprek aangaan met door elkaar lopende mensen. Om die naamkaartjes überhaupt te kunnen lezen zou ik mijn gezicht tegen andermans borst, of erger nog borsten, moeten aandrukken en dat lijkt me gezien de huidige #metoo-cultuur geen goed plan. Ik ben ook meer het muurbloemtype, dat was ik vroeger met uitgaan ook al. In grote en onbekende groepen mensen ben ik niet op mijn best. God heeft me niet in die rol gecast. Ik floreer meer in een klein publiek.

Meer dan duizend woorden

1932. Een menorah staat in het huis van een Joodse familie om Chanoeka te
vieren, terwijl aan de overkant prominent een nazivlag wappert.

1976. De Rus Nikolai Machulyak geeft een ijsbeer en haar jongen gecondenseerde melk.

1960. Een verliefd paar bij de Arc de Triomphe in Parijs.

1931. Een groep mannen houden een sneeuwballengevecht  op Trafalgar Square in Londen. 

1924. Een kijkje in de kleedkamer van Moulin Rouge, Parijs.

"Without a word"

Eind jaren 60, begin jaren 70 woonde Shirley Bassey in Italië en hoorde zij daar Italiaanse liedjes die haar aanstonden vroeg ze aan Norman Newell om ze voor haar te vertalen. Italiaanse muziek kennende waren dat vaak melodramatische nummers die met veel pathos, lange uithalen en groteske armgebaren door La Bassey werden vertolkt. "This Is My Life", "Never Never Never" en "The Greatest Performance Of My Life" zijn daar voorbeelden van. Een heel klein vrijwel onbekend nummer in dat genre verscheen als b-kant van de single "This Is My Life" in 1968. "Without A Word" is een meeslepend drama in iets meer dan 2 minuten. Het liedje is geschreven door Zafranski en Cohn, en geproduceerd door de eerder genoemde Norman Newell. Verder weet ik niets van het liedje. Of het een vertaling is, of dat het origineel in het Engels is geschreven. Feit is dat het helemaal past in de 'Italiaanse periode' van Shirley Bassey. Ik heb het hertaald nu heet het natuurlijk "Zonder Een Woord". 

Zonder een woord

Zonder een woord

liet jij me daar staan.

De plotselinge stilte,

kon ik nauwelijks aan.

Geen reden waarom.

Geen laatste zoen.

Jij liep weg,

en wat moest ik nu doen?

Te verbaasd voor pijn, had watten in mijn hoofd.

Ik wilde je roepen maar was te verdoofd.

Waarom deed je mij dit aan? 

Zonder een woord

zag ik je gaan.

En al die tijd

dacht ik dat jij naast me bleef staan

Ik moet door,

maar ik weet echt niet hoe.

De zin van het leven doet er voor mij 

niet meer toe.