2016

De laatste dag van het jaar 2016. Als dit jaar een film zou zijn geweest was het er één vol onverwachte plotwendingen; Donald Trump, who knew? Een film met dictators en populisten die er qua uiterlijk allemaal uitzien als op werelddominantie beluste schurken uit een James Bond film, net iets te veel aangedikt. Een film met zoveel haat en aanslagen uit naam van een geloof dat het haast niet meer geloofwaardig is. Een film waarin we mensen zien die via moderne communicatiemiddelen om hulp roepen vanuit een belegerd gebied waarin constant wordt gebombardeerd, maar niemand in staat lijkt om daadwerkelijk hulp te bieden. Een film waarin mensen die wel die hel weten te ontvluchten niet welkom zijn in veilige landen, want het zijn 'gelukszoekers'. 2016, een rumoerig jaar, een onwerkelijk jaar, een raar jaar.

Voor mij persoonlijk was 2016 ook een vreemd jaar. Ik was na 35 jaar werkloos, niet plotseling, ik zag het aankomen. De laatste 6 weken werken na de bekendmaking van het faillissement van V&D, vandaag 31 december precies één jaar geleden, waren geen onverdeeld genoegen, het voelde als de tijd doelloos volmaken. Dat het warenhuis zich op hellend vlak bevond was heel 2015 al duidelijk, en voor mij was het plezier er wel af toen mijn direct leidinggevende alsmede twee dierbare naaste collega's weggingen en er een incapabele bedrijfsleider vanaf december 2015 met een totaal gebrek aan mensenkennis, inlevingsvermogen en de basis omgangsvormen de scepter overnam. 16 februari 2016 kwam geen moment te vroeg. Het was uiteindelijk een zegen in een vermomming.

Natuurlijk wel even een rouwproces doorgemaakt, 35 jaar is niet niets, maar mijn optimistische aard kwam al snel weer om de hoek kijken en ik nam het leven gewoon zoals het kwam, en los van alle mondiale problemen was mijn eigen kleine bestaan eigenlijk heel aangenaam. Mijn lieve moeder is dit jaar 90 geworden en is nog steeds in ons midden, ik heb met dierbare vrienden weer veel leuke dingen gedaan, dagjes uit, theater- en bioscoopbezoekjes, gezellige etentjes en avondjes bij elkaar. Ik ben via een interview bij RTV Oost zomaar als columnist bij Radio Capelle begonnen twee keer per maand. Ik ben van een terras geplukt en heb drieënhalve maand bij lunchroom Cappuzzino gewerkt. Ook ben ik na een paar jaar weer gaan sporten en vind dat weer heerlijk om te doen.

Vanavond zal ik proosten op 2017, waarin ik hoop dat de mensheid an sich zich wat meer naar elkaar zal openstellen in plaats zich van elkaar af te wenden, en voor mij persoonlijk neem ik het zoals het komt, op korte termijn al wat leuke dingen: een lieve reactie op één van mijn oudere blogs maakt dat ik binnenkort iets in mijn bezit heb waar ik heel lang naar heb gezocht, ik ben uitgenodigd door een bevriende loopbaanadviseur om samen eens te kijken wat er nog met me aan te vangen valt, en ook op het gebied van de radio zit er wat leuks aan te komen wat uit mijn eigen brein is ontsproten. Daarnaast verheug ik me al op alle fijne momenten met vrienden waarmee ook 2017 mee zal zijn gelardeerd.

Ik wens al mijn lezers een fantastisch, mooi en liefdevol 2017!

De laatste dag

Vandaag is het de laatste dag dat ik bij Cappuzzino werk, en ik heb me culinair ingespannen voor mijn bijna ex-collega's: ik heb een cake gebakken, want wie weggaat trakteert! Ik heb het er erg leuk gehad, ik kan alleen maar wensen en hopen dat ik net zulke lieve en fijne mensen mag treffen mocht ik weer een andere (tijdelijke) betrekking vinden.

Opeens was ik in september 'de nieuwe', na 35 jaar werkzaam te zijn geweest bij V&D waar ik alles wist, ik wist hoe mijn afdeling het hele jaar door reilde en zeilde, wist hoe alles in z'n werk ging, wist bij calamiteiten bij wie ik moest aankloppen, en ik heb in de loop der jaren veel nieuwe mensen in moeten werken die ik lichte blosjes van spanning zag krijgen als ik ze uitlegde hoe alles wat voor mij vanzelfsprekend was werkte, en nu was ik degene met het duizelende hoofd, want er werd me heel veel verteld. 'Dit ga ik nooit allemaal onthouden' was wat ik dacht en waarschijnlijk had ik blosjes op mijn wangen.

Toegegeven, ik heb niet alle werkzaamheden verricht, omdat ik er tijdelijk was heb ik na een voorzichtige poging me verder niet bemoeid met het maken van de diverse koffies, een kopje zwarte koffie ging nog net. Ook heb ik me niet ingelaten met het maken van de broodjes, dat goed en snel doen vergt wat oefening, en ik was aangenomen om de drukke tijd het hoofd te bieden, dan is het belangrijk dat iedereen doet waar hij of zij goed in is. Maar ik heb genoeg wel gedaan, omdat ik zo lang bij één bedrijf heb gewerkt wist ik natuurlijk niet hoe ik zou aarden in een nieuwe werkomgeving, dat was voor mij dus ook een ontdekkingstocht met mooie leermomenten.

Doordat ik van nature opmerkzaam ben, pikte ik vrij snel dingen op, merkte ik, dat is fijn om te weten. En wat ik al wist, en de mensen die ooit met mij hebben gewerkt waarschijnlijk ook, is dat ik het erg prettig vind om een eigen domein(tje) te hebben waar ik zorg voor draag en binnen het gestelde kader mijn eigen systeem inbreng. In dit geval was dat het keukentje, dat voelde snel vrij organisch als mijn stukje. Ik had al gauw bepaalde rituelen om het radertje wat het keukentje in het systeem van de lunchroom is soepel en efficiënt te laten draaien. Omdat je vanuit het keukentje een heel goed overzicht hebt over de hele lunchroom kon ik vanuit die positie ook snel zien en horen wat er nodig was en waar ik eventueel kon bijspringen.

Kortom het was spannend om eens 'de nieuwe' te zijn en te beseffen dat de oude hond best nog wat nieuwe trucjes kan leren. Vanzelfsprekend komt dat ook door de collega's, die heel relaxed en vriendelijk waren en mij ook de tijd gunden het op mijn eigen tempo allemaal tot me te nemen.

Ik hoop spoedig weer iets anders te vinden, hoewel dat niet eenvoudig zal zijn. Ik heb natuurlijk regelmatig gesolliciteerd, maar waar van sollicitanten een brief wordt verwacht die sprankelt en origineel is, zo saai en eenduidend zijn de afwijzingen: 'U past niet in het profiel'. Hoewel de laatste afwijzing wel iets zwierigs had: "Wij zien zeker raakvlakken tussen jouw ervaring en het profiel met de vacature-eisen, maar voor nu hebben wij ook aanmeldingen van sollicitanten die beter aansluiten op de gestelde eisen". Saillant detail is dat de sollicitatiemogelijkheid op die functie wel is verlengd.....
Ja ik weet dan moet ik bellen om hun beslissing betreffende mijn sollicitatie om te buigen naar tóch een uitnodiging voor een gesprek, maar dat zit zó niet in me, het stuit me zo tegen de borst, dat gebedel om in de gunst te komen, want zo zie ik het. Het is graag of niet. Het is geen misplaatste trots, maar ik kán het gewoon niet.

Daarnaast is het voor mensen zoals ik er natuurlijk niet makkelijker op geworden, zeker de laatste tijd niet. Ik word geschaard bij een groep mensen die steeds meer in een kwader daglicht komen te staan, ja zelfs enigszins gedemoniseerd worden, maar niet iedereen die aan de omschrijving voldoet is hetzelfde. Ja, ik ben een laagopgeleide, witte man van middelbare leeftijd, maar ik ben niet, ik herhaal, niet boos! Ik ben juist een heel zonnige en optimistische laagopgeleide witte man van middelbare leeftijd. Humor is de kurk waarop ik drijf. Ik had nooit dat laatste jaar bij V&D overleefd als ik dat niet met lach en scherts had benaderd. Ik zoek en vind altijd het zilveren lijntje in iets, om de angel uit een gespannen situatie te halen ben ik het die een relativerende opmerking plaats. Het leven is immers veel te kort voor chagrijn. Daarom laat ons cake eten!

Tegeltjeswijsheid 232

In Memoriam: Carrie Fisher

"My daughter, Carrie Fisher, is in stable condition in ICU. If there is any change, the family will share the information at that time. To all her friends and fans, I thank you all for your prayers and good wishes."

Dit liet actrice Debbie Reynolds op 25 december weten over de situatie van haar dochter Carrie Fisher. Carrie werd op 23 december tijdens een vlucht van Londen naar Los Angeles aan boord getroffen door een zware hartaanval. Ze werd opgenomen en aan de beademing gelegd, waar ze gisteren overleed.

Ik kende Carrie voornamelijk als de dochter van Debbie Reynolds de Hollywood veterane die in haar latere jaren de moeder van Grace speelde in de tv serie "Will & Grace". Natuurlijk wist ik dat Carrie de rol van Princess Leia had gespeeld in de Star Wars films, en dat ze die rol nog niet zo lang geleden prolongeerde in nieuwe delen van die film die voor het eerst in 1977 uitkwam, maar ik heb nog nooit een Star Wars film gezien. 

Ze heeft in ongelofelijk veel films en series gespeeld, en regelmatig ook samen met haar moeder. In series speelde ze vaak zichzelf, waarmee dan de draak werd gestoken met haar Princess Leia-karakter. Ik kan me nog een aflevering van de serie "Ellen" herinneren in de jaren 90, de serie van Ellen DeGeneres, waarin Ellen haar in haar boekenwinkel ontving en met ronde broodjes naast haar hoofd naar haar glansrol verwees, en Carrie daar dan heel chagrijnig op reageerde, zo van "Nou, dat is echt nog nooit gedaan...". Hilarisch leuk. Maar de waarheid was wel dat die rol altijd aan haar is blijven kleven.

Carrie was heel open over haar bipolaire stoornis en haar verslaving aan cocaïne en drank, ze hield er lezingen over. Ze heeft met verschillende (bekende) mannen relaties gehad en heeft één dochter, Billie Lourd, die ook actrice is. Ik moet er steeds aan denken dat haar moeder Debbie, die nu 84 jaar is, haar dochters overlijden moet meemaken. Van de week zei mijn moeder nog dat niets haar erger lijkt dan dat, een kind ten grave moeten dragen. Ik kan me dat goed voorstellen, in onze familie is deze tragedie helaas een aantal keer voorgekomen. Je hebt het niet voor het zeggen, iedereen is in feite een mens van een dag. Mijn moeder vatte het kernachtig samen: 'Als je oud bent dan moet je , maar als je jong bent dan kun je'. 

Carrie Fisher is 60 jaar geworden. 

Carrie Fisher als Princess Leia.

Carrie Fisher met haar moeder Debbie Reynolds.

Nutteloze weetjes

De meeste stellen gaan uit elkaar 2 weken voor kerst.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Polen hebben ze een glow in te dark-fietspad, die wordt
opgeladen door de zon. Er wordt geen licht en electriciteit
gebruikt, omdat het gemaakt is van synthetisch materiaal wat de
hele dag het zonlicht absorbeert en na zonsondergang 10 uur lang
oplicht.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Komar, Melamid en Dave Soldier brachten in 1997 een compositie
uit onder de titel "The Most Unwanted Song". Het bestaat uit zoveel
mogelijk irritatieverhogende muziek. Een harp met een accordeon,
een sopraan die rapt met countrymuziek, doedelzakken met
schreeuwende en vals zingende kinderen over kerstmis en Walmart,
hoge fluiten met tuba's en keyboard-demo's en iemand die politieke
termen door een megafoon schreeuwt. De compositie duurt 22 minuten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Venustrafobie is de angst voor mooie vrouwen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De filmlocatie van de laatste scene van "Star Wars: The Force 
Awakens" was op Skellig Michael, een eiland voor de kust van
Ierland waar monniken zich terugtrokken voor een betere connectie
met God. Het eiland is nu verlaten, maar is nooit door meer dan 12
mensen bewoond geweest.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 2013 werd in Houten een hennepplantage ontdekt, in een
woning boven basisschool "De Plantage".
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Twee Italiaanse ondernemers maken een knoflook die geen
slechte adem veroorzaakt, ze noemen het: KissinGarlic
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Je brein kan lopen en je smartphone gebruiken niet tegelijkertijd
aan. Beide activiteiten verlangen nogal een grote cognitieve
inspanning en het brein kan zich niet focussen als je het tegelijk
doet. Het kan ook onoplettende blindheid veroorzaken: Je ziet
wel een object, maar het dringt niet tot je door dat het een auto
is die je in volle vaart tegemoet komt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Iedere seconde worden er 73 spijkerbroeken verkocht.

In Memoriam: George Michael

Nog voordat Wham! hier doorbrak had ik hun eerste lp "Fantastic" al in mijn bezit, in die tijd was ik nog pionier op het gebied van nieuwe muziek zullen we maar zeggen. Het duo was geen lang leven beschoren, en het was eigenlijk George Michael die zong, componeerde en produceerde, Andrew Ridgeley had een soort van bijrol. Nog tijdens hun Wham! periode had George een solo hit met het prachtige "Careless Whisper" een nummer waar Andrew dan toevallig net wel aan had meegeschreven.

In de lente van 1986 ging Wham! uit elkaar en begon George een zeer succesvolle solocarrière. Zijn eerst hit als officiële soloartiest was "I Want Your Sex" dat voor ophef zorgde vanwege het onderwerp en mede daardoor dus een nog grotere hit werd dan als het niet zou zijn geboycot. Hits volgden elkaar op, net zoals albums en tournees. Het was niet allemaal rozengeur en maneschijn, want George spande een rechtszaak aan tegen zijn platenmaatschappij Sony, de uitspraak was niet in het voordeel van George, en hij besloot aan zijn minimale verplichtingen te voldoen tot het eind van zijn contract.

Daarna ging hij weer platen maken, hij kwam ook in het nieuws toen hij in 1998 in Amerika werd gearresteerd vanwege het feit dat hij inging op de avances van een als lokhomo ingezette undercoveragent. George kwam voor het publiek dan maar meteen officieel uit de kast, terwijl iedereen het eigenlijk al wist. Bekijk de clip van "Wake Me Up Before You Go Go" nog maar eens. Hij werd veroordeeld voor een geldboete en een taakstraf van 80 uur. George maakte er een leuk nummer over "Outside" met in de clip kussende agenten.

Met zijn drugsgebruik kwam hij ook menigmaal in het nieuws en zijn gezondheid was ook niet al te best. Eind 2011 had hij longontsteking en was zijn toestand kritiek, maar dat heeft hij doorstaan.

Gisteren op eerste kerstdag is George, voor ons het publiek, totaal onverwacht overleden. Het statement is dat hij vredig is ingeslapen in het bijzijn van zijn familie. George is slechts 53 jaar geworden. 

Kerstgedachte

De sportschool waar ik sport, Noes Fiolet Studio's, is ook een dansschool waar veel kinderen op de diverse danslessen zitten die er worden aangeboden van ballet tot jazz, van breakdance tot showclass en alles wat daar tussen zit. Regelmatig zie ik kleine ballerinaatjes en ballerinootjes van en naar hun lessen gaan. De laatste weken hadden zij flink geoefend op de Kerstvoorstelling van dit jaar en die werd vorig weekend uitgevoerd, met drie voorstellingen op zaterdag en twee op zondag.

Ik was door Noes uitgenodigd en koos voor een voorstelling op zondag. Wat heb ik ervan genoten! In deze rumoerige tijden waarin iedereen lijnrecht tegenover elkaar lijkt te staan zag ik kinderen van allerlei nationaliteiten met zichtbaar plezier en geconcentreerd met elkaar dit eeuwenoude verhaal al dansend vertellen. Het was op teksten en muziek van Herman van Veen, maar ook moderne muziek kwam aan bod. Deze voorstelling symbolisseerde voor mij de kerstgedachte, dat ondanks verschillen die vaak kleiner zijn dan we aanvankelijk denken, we het samen moeten doen, en dat we van elkaar kunnen leren en plezier met elkaar kunnen beleven. Foto's zeggen hierbij meer dan woorden.

Ik wens alle lezers van mijn blog heel fijne kerstdagen. 

Noes introduceerde de voorstelling.

Tom en Luna speelden Jozef en Maria.

De Engelen.

Jozef krijgt de boodschap van de Engel.

Op weg naar Bethlehem.

Joram de Wilde is dansleraar en choreograaf van
een aantal van de dansen. Ook regisseerde hij de
voorstelling. Zelf danste hij ook als solist.

Ook voor de kleinsten van het peuterballet was een rol weggelegd.

De herders en de schaapjes.

De wijzen uit het Oosten komen bij de stal aan. 

Breakdansers.

Streetdance.

Jozef en Maria en het kindeke Jezus.

Finale!

6044

Harry Bannink, Ruud Bos en Joop Stokkermans zijn drie Nederlandse componisten die bij elkaar opgeteld 6044 liedjes schreven, waarbij ze samenwerkten met niet de minste tekstschrijvers als o.a. Annie M.G. Schmidt, Eli Asser en Harrie Geelen. In een theatershow met de naam "Op Een Mooie Pinksterdag", naar het weergaloze lied van Harry Bannink en Annie M.G. Schmidt, zingen Annick Boer, Lone van Roosendaal en Renée van Wegberg een selectie van hun repertoire.

Gisteren ben ik met Harry naar de voorstelling geweest, en het was een feest van herkenning, van kleinkunstliedjes tot reclame jingles, van meezingers tot tv-tunes en nummers uit musicals. Op toneel stonden allemaal dozen met daarin de liedjes en de dames hadden steeds discussie over hoe je in godsnaam nou 6044 liedjes moet rubriceren wil je het een beetje overzichtelijk houden, daar hadden ze natuurlijk alle drie verschillende ideeën over.

De liedjes van deze componisten en de tekstschrijvers met wie zij werkten zijn voor het merendeel nummers die iets vertellen, iets willen meegeven, of enige gelaagdheid in zich hebben en dan kun je niet beter dan het door Annick, Lone en Renée laten uitvoeren, want deze dames zijn naast briljante zangeressen ook stuk voor stuk heel goede actrices, dus weten zij hoe een tekst te behandelen en hoe die over te brengen. De wisselwerking tussen hen is ook geweldig, hun stemmen kleuren prachtig bij elkaar, maar ook solo staan ze hun vrouwtje. Renée pakt heerlijk uit in het nummer "Ik Kan Het Nog" uit de musical "Fien", Lone is hilarisch in het lied "Haat" uit "Lang Leve De Opera", en Annick ontroert met het wonderschone "De Seizoenen". Het publiek wordt tot meezingen verleid met medleys van tv-tunes, reclamejingles en vrolijke hits.

Een selectie uit 6044 liedjes, dat betekent dat er dus nog heel veel liedjes zijn voor nog zo'n programma, of misschien wel meer programma's. Wie weet? Wat ik wel weet is dat ik Renée volgend seizoen weer in het theater zal zien, want zij gaat de rol van Liesbeth List spelen in een musical over haar leven en carrière, en daar wil ik vanzelfsprekend coûte que coûte heen!

Annick Boer

Lone van Roosendaal

Renée van Wegberg

Lak aan

Over enkele dagen wordt er gevierd dat er ruim 2000 jaar geleden een kind werd geboren, een kind die de mensen zou redden, althans dat verteld ons het christelijk geloof. Is het waar? Is dat echt gebeurd? Ik weet het niet maar miljoenen mensen geloven van wel, of ze nemen aan van wel, of ze hopen dat het zo is. Veel meer zijn de aankomende dagen gericht op veel eten, cadeautjes, familiebezoek en komt het kind waar het eigenlijk om gaat er slechts zijdelings aan te pas, of zelfs helemaal niet.

Wat ik nu vooral zie in de wereld is verdeeldheid, chaos, boosheid, rumoer, angst, en oorlog, veel oorlog, dood, aanslagen, terreur, verdriet, tranen, ontreddering, nood, vluchtende mensen, ieder voor zich, zoek het maar uit, wij willen ze niet, denk aan onze dochters, ons land is van ons, populisme wereldwijd, geschreeuw, mensen tegenover elkaar in plaats van naast elkaar, wij-zij.

En dan opeens is er een kind, een kind van zes jaar die naar alle waarschijnlijkheid zijn zevende verjaardag nooit zal kunnen vieren, hij is ongeneselijk ziek, hij heeft hersenstamkanker. Een zeldzame ziekte die jaarlijks bij vijftien tot twintig kinderen wordt vastgesteld, en er is geen genezing mogelijk. Dat kind is Tijn Kolsteren, samen met zijn vader Gerrit stond hij bij het Glazen Huis in Breda, die dit jaar met Serious Request geld inzamelen voor kinderen in Afrika met longontsteking. Tijn vindt het lakken van nagels leuk, en zij wilden €100,- ophalen door mensen over te halen om hun vingernagels door Tijn te laten lakken, en hen dan vervolgens €1,- te laten doneren. De reden dat ze dit wilden doen was voor de kinderen die vanwege longontsteking niet eens 6 jaar worden en ook om aandacht te vragen voor de levensbedreigende ziekte van Tijn. Die €100,- waren binnen een uur al binnen.

Dit initiatief is onder de naam 'Lak aan' omarmd door Nederland en bij het schrijven van dit blogje is al €928.570,- opgehaald. Van Marco Borsato tot DJ Hardwell, van Geert Wilders tot Jesse Klaver, zij hebben allen hun nagels gelakt en gedoneerd aan Serious Request. En natuurlijk heeft dit aangezet tot allerlei vervolginitiatieven in het hele land.

Ik word hier heel stil van. Wat een groot mens ben je als zesjarige, en wat een ongelofelijke mooie en bijzondere mensen zijn zijn ouders om na dit vreselijke nieuws, wat zij in mei dit jaar te horen kregen, het zo in positieve zin om te kunnen buigen dat er zowel geld wordt gedoneerd voor de kinderen met longontsteking in Afrika als aandacht wordt gegenereerd voor Tijn's ziekte.

Dat kind van 2000 jaar geleden is een aanname, dit kind, Tijn Kolsteren, is werkelijkheid en leert ons in deze een wijze les, laat ons anders naar onszelf en de wereld om ons heen kijken. Ik ben diep onder de indruk van hem en zijn ouders, ze zijn een voorbeeld voor velen in deze verwarrende tijden. Ja, ook voor mij.

Gerrit en Tijn Kolsteren.

Tijn in actie.

Tijn die donderdag de burgemeester van Breda mocht zijn heeft zelf
natuurlijk ook gelakte nagels. 

Big brother

Maandag werkte de aan en uit knop van mijn afstandsbediening voor het kastje van interactieve tv van KPN niet meer. Na veel drukken floepte de tv aan, en alle andere knoppen voor zenders verwisselen e.d. werkten wel, alleen de voornoemde knop niet. Nieuwe batterijen er in gedaan, maakte geen verschil. Kastje opnieuw opstarten ook niet. Toen ontdekte ik dat er rechtsboven een groen lampje ging branden als je een willekeurige knop indrukt, maar bij de aan en uit knop gebeurde dat niet.

De site van KPN bood geen uitkomst, dan maar de klantenservice gebeld. Ik kreeg een vriendelijke jongen aan de lijn aan wie ik het uitlegde en wat ik zelf al had gedaan. "Dan stuur ik u een nieuwe afstandsbediening op" besloot hij ruimhartig. "Hij komt eraan hoor, misschien iets later door de kerstdrukte bij de post", en hij ging afrondend spreken, richting einde gesprek, "Euh, moet u dan niet weten wáár u het heen moet sturen?" vroeg ik aarzelend. Hij antwoordde lachend en verontschuldigend dat hij dat inderdaad even had moeten checken, maar dat het al voor 'm stond. Dus als ik bel weten zij alles al! Zou er ook een fotootje van mij te zien zijn? vraag ik me nu af.

Anyhow, gisteren reeds lag de nieuwe afstandsbediening in de bus, en alles functioneert weer zoals het hoort. Mooie en goede service van KPN. Hoewel ik van pas verhuisde vrienden hoorde dat verhuizen en KPN niet een gelukkige combinatie is, maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ze voor een goede tussentijdse oplossing hebben gezorgd voor de tijdelijk ontstane ongemakken, dat dan weer wel.

Let the sunshine in

De musical der musicals, of zo je wilt de musical die alle andere musicals overbodig maakt is voor mij "Hair". Oorspronkelijk een Off-Broadwayshow in 1967, maar een jaar later op Broadway en sinds die tijd is deze musical wereldwijd opgevoerd en is er in 1979 ook een film van gemaakt. Het verhaal is bekend, een groep hippies is tegen het establishment en zeker tegen de oorlog in Vietnam. Hoewel het een tijdsbeeld is van de jaren 60 en de flower power-generatie, is het desondanks een verhaal van alle tijden. Eens in de zoveel tijd is de musical in Nederland, ik heb Amerikaanse versies gezien en in 2007 een Nederlandse. Dit seizoen is er weer een Nederlandse versie en gisteren ben ik er met Harry heengegaan.

William Spaaij die de rol van Berger speelt, had een avondje vrij, dus werd zijn rol overgenomen door Tommie Christiaan, en wat was hij geweldig als leider van de 'tribe' die door iedereen voor allesweter wordt aangezien, maar eigenlijk vol met twijfels zit. Diep onder de indruk was ik van Jeffrey Italiaander die Claude speelde, de wat verlegen, zachte onbeholpen jongen die uiteindelijk de oorlog in wordt gestuurd. Maar de hele cast is goed, leuk om ook spelers te zien die op Codarts hebben gezeten, en die ik waarschijnlijk in één van hun Showcases heb gezien, vandaar dat ze me zo bekend voorkwamen, Jip Bartels, die Woof speelde, de rol die anders door Tommie gepeeld wordt, en Lucas Schilperoort.

De nummers uit de musical zijn natuurlijk één en al herkenning, ook al worden ze nu in het Nederlands gezongen. Ik moest even wennen in het begin, maar zat vrij snel in het verhaal. het decor, de belichting het was in één woord fantastisch."Walking In Space" raakte me en bij het laatste nummer het hartstochtelijk gezongen "Let The Sunshine In" had ik toch echt branderige oogjes. Want het verhaal mag dan bijna 50 jaar oud zijn, het is nog steeds actueel, zeker nu met al die oorlogen en onverdraagzaamheid in de wereld, en dat trieste gegeven werd zo heel mooi en ook terecht in deze uitvoering van "Hair" opgenomen. Juist in deze tijd kunnen we wel wat love, peace and happiness gebruiken en moeten we het zonlicht toelaten in ons leven maar ook, of misschien wel juist, in dat van anderen.

Als je de kans krijgt, ga deze geweldige musical zien!

In Memoriam: Zsa Zsa Gabor

Talkshowhost Merv Griffin zei ooit: "Na al die jaren is het moeilijk om het fenomeen van de drie glamoureuze Gaborzussen en hun alomtegenwoordige moeder te omschrijven. Ze denderden de society pagina's en de roddelbladen zo plotseling binnen en met zo'n kracht, dat het leek alsof ze vanuit de hemel waren komen vallen".

Dat was natuurlijk niet zo. De jongste van de zusjes Gabor, Eva kwam in 1939 in Amerika aan, Zsa Zsa arriveerde in 1941 vanuit Turkije nadat ze was gescheiden van haar eerste man Burhan Belge. Intussen woedde de Tweede Wereldoorlog over Europa en waren moeder Jolie en oudste zus Magda niet meer veilig, temeer omdat Magda bij het Hongaars verzet zat, bovendien waren de Gabors van Joodse afkomst. Omdat Magda de verloofde was van de Portugese ambassadeur konden ze naar Portugal vluchten toen de nazi's in 1944 Boedapest binnenvielen. Jolie kwam op 31 december 1945 in Amerika aan en Magda volgde in februari 1946. Jolie en Vilmos Gabor, de vader van de zussen, waren in 1939 gescheiden en hij heeft de oorlog overleefd, de rest van hun familie niet.

Zsa Zsa was de laatst overlevende van de Gaborfamilie, haar enige dochter Francesca Hilton is twee jaar geleden overleden. Zsa Zsa werd in 1936 Miss Hongarije, maar werd gediskwalificeerd omdat ze over haar leeftijd had gelogen. Dat zou ze haar hele leven doen. Als er naar gevraagd werd antwoordde ze steevast met: "Dahlink, a voman who tells her age tells everyzhink" (sic). Daar waar zus Eva al bezig was een acteercarrière op te bouwen duurde het bij Zsa Zsa na haar aankomst in Amerika nog zo'n 10 jaar voordat ze ging acteren. 

Het was toen ze getrouwd was met acteur George Sanders, en ze in een talkshow een terugkerende gast was dat ze besloot dat ze ook actrice was. Haar eerste rol had ze in "Lovely To Look At" in 1952, in dat jaar speelde ze ook haar eerste grote rol als Jane Avril in "Moulin Rouge". Regisseur John Huston van die film maakt het haar heel moeilijk op de set door o.a. ten overstaan van al haar collega's te zeggen: "Miss Gabor, u kunt niet zingen, u kunt niet dansen, u kunt niet acteren, wat moet ik met u?!" In totaal zou Zsa Zsa in haar carrière in meer dan 70 films en tv-series spelen, maar heel zelden hoofdrollen, vaak kleine rollen en steeds meer als zichzelf in cameo's 

Acteren was ondergeschikt aan de rol die ze het best speelde: de rol van Zsa Zsa Gabor, de vrouw van de wereld, die iedereen onveranderlijk 'dahlink' noemde, 9 keer in het huwelijk trad, een graag geziene gast was in talkshows vanwege haar weergaloze oneliners en haar tongue in cheek mentaliteit. Zelf zei ze daar over: "I am a very serious person. I Couldn't have built up this idiotic image of myself all these years if I hadn't been serious". 

Hoewel er regelmatig onderlinge strijd was, veelal tussen Zsa Zsa en Eva die sprekend op elkaar leken, vaak voor elkaar werden aangezien wat door geen van beiden in dank werd afgenomen, en elkaar beconcurreerden op de spaarzame rollen voor actrices met een Oost Europees accent, vormden de Gabors één front naar de buitenwacht. Een aanval op één van hen was een aanval op allemaal. George Sanders, Zsa Zsa's derde man heeft regelmatig tegen zijn chauffeur gezegd als ze bij hun huis aankwamen en auto's geparkeerd zag staan: "O mijn God, de zussen zijn er, rij alsjeblieft door!"

Zsa Zsa speelde in 1993 in haar laatste film, een cameo in "The Beverly Hillbillies". In 1995 overleed Eva, in 1997 Magda en moeder Jolie. Zsa Zsa bleef sinds die tijd een beetje in de luwte. in 2002 kreeg ze een zwaar auto-ongeluk wat haar deels verlamde en aan een rolstoel gekluisterd hield. Ze onderging verschillende operaties, had beroertes in 2005 en 2007. In 2010 brak ze haar heup toen ze uit bed viel. Het ging dat jaar zo slecht met haar gezondheid dat ze de laatste sacramenten kreeg toegediend. In 2011 werd haar rechterbeen onder haar knie geamputeerd vanwege gangreen. Kortom ze heeft zo'n 15 jaar gekwakkeld met haar gezondheid. De vrouw die 7 talen sprak, en graag en veel praatte veloor haar spraakvermogen en was op het laatst dementerend. Zondag 18 november 2016 overleed Zsa Zsa op 99 jarige leeftijd aan een hartaanval. 

Om ook met een quote van Merv Griffin te eindigen: in 1986 bij het Americana Ball waren alle vier de Gabors aanwezig, Merv presenteerde het en zei over de Gabors: "Ze kwamen hier arm aan, hadden geen vrienden en spraken de taal niet, nu zijn ze succesvol, rijk en beroemd, en nog steeds spreken ze de taal niet" refererend aan het zware Oost Europese accent dat ze nooit hebben verloren. De Gabors lachten er zelf het hardste om. 

Het einde van een tijdperk.

Zsa Zsa in 1986 op haar laatste huwelijk.

Zsa Zsa Gabor (1917-2016)

Eva Gabor (1919-1995)

Magda Gabor (1915-1997)

Jolie Gabor (1896-1997)

Stereotypen

Toen ik hoorde dat het onderwerp in het programma 'Uit De Kast' van Radio Capelle 'Zijn alle dansers homo?' was, reageerde ik met: "Nou, het antwoord is nee, dus dat wordt dan een heel kort programma". Je merkt meteen al dat ik een echte aanwinst voor het programma ben. Gelukkig word ik enkel ingevlogen voor de columns, en laat ik de verdere invulling aan mensen over die niet zo kort door de bocht zijn. Er werden twee mooie reportages opgenomen, Quirine interviewde danser Sanny Alexander Kleef en Vanessa mocht Ruben Garcia Arabit interviewen over deze vraag in het algemeen, en over henzelf in het bijzonder. Één van de heren is inderdaad homo, de ander niet. Als je het programma terug luistert via deze link: http://www.radiocapelle.nl/programma/uitdekast/, klikken op '17 december-uitzending terugluisteren' dan kun je beide interviews horen.

Ook mijn column is te beluisteren in dit programma. Ik heb het onderwerp wat breder getrokken en stereotypen in het algemeen onder de licht ironische loep genomen, en ik spaarde mijzelve daarbij niet door een klein jeugdtrauma te berde te brengen. Mocht je alleen mijn column willen beluisteren dan moet je in het playertje even scrollen naar -19.47.

Vanzelfsprekend is mijn column ook te lezen op de website van de collega's van 'Roze Golf', van RTV Oost: Column: Stereotypen. Het liedje wat ik wel vond aansluiten bij mijn column is het grappige "Het Heet Hier Holland" van Robert Long.

Sanny Alexander Kleef

Ruben Garcia Arabit

Toen wij naar Rotterdam vertrokken

Vrienden Rick en Chris opgegroeid in, respectievelijk, Katwijk en Lisse, en zelf altijd woonachtig geweest in Leiden en Leiderdorp, zijn sinds afgelopen week inwoners van Rotterdam. Toen ik enige maanden geleden het nieuws vernam heb ik de salontafel opzij gezet en een radslag gemaakt. De locatie waar zij gingen wonen is slechts één metroritje reizen af van waar ik woon, ik durfde zelfs de term 'buren' te bezigen, Rotterdam en Capelle zijn tenslotte buurtgemeenten.

Voorheen woonden ze in een prachtige hoek-eengezinswoning met ruime tuin, maar ze hadden nu gekozen voor een appartement in de grote stad. Meteen heb ik destijds op Funda gekeken en het kwam mij voor als een heel bijzondere woning, een geweldige locatie aan de Maas in een gebouw met geschiedenis. Het bijzondere zat in het feit dat alles in één ruimte is gesitueerd. Op de foto's zag dat er al heel intrigerend uit, dus ik was benieuwd hoe het er in het echt uit zou zien.

Dat moment was gisteren. In slechts een oogwenk was ik met de metro waar ik moest zijn, maar had toen ik uit de grond omhoog kwam wel even Google Maps nodig om tot hun voordeur te geraken. Een fijn wandelingetje die me meteen langs het mooie gebouw van Codarts, hogeschool voor de kunsten, waarvan wij ieder jaar hun Showcase-voorstelling zien, voerde. Het gebied waar Rick en Chris wonen heeft geweldige architectuur, en het gebouw waarin zij hun appartement hebben is 100 jaar oud, er zijn veel oude elementen bewaard gebleven, maar het is helemaal naar deze tijd gehaald met een fantastische industriële touch.

Onze vriend Harry was er ook en ik heb eerst rondgelopen om deze bijzondere woning op me in te laten werken. Er was zoveel te zien, zoveel details, zowel van de oude glorie als de vele 21e eeuwse aanpassingen. Het mooie uitzicht, het vele glas, de originele indeling van de ruimte, en het was vreemd, maar het voelde meteen als hún huis, ondanks dat het zo heel erg anders is dan hun vorige woning. Ik voelde me er meteen op m'n gemak.

Er moet nog het e.e.a. qua meubels komen, de levertijden zijn echt heel lang, maar het is wel leuk dat zij dan steeds weer iets hebben om naar uit te kijken (en wij ook!), en wordt het appartement nog mooier dan het nu al is. Het was een heel gezellige middag en avond, want we hebben er onverwachts ook een hapje gegeten en vanzelfsprekend het glas geheven op de goede keuze van Rick en Chris en dat ze er vele, vele jaren met heel veel plezier mogen wonen.

Bloemen met een toepasselijk kaartje voor de pas
verhuisden. 

Mooie oude details.

Uitzicht over de Maas.

Chris en de kat voelen zich al helemaal thuis. 

Harry in gesprek met Rick in het keukengedeelte. 

Herinnert U zich deze nog? #97

SLADE

"MERRY XMAS EVERYBODY"

1973

Aantal weken: 11

Hoogste positie: 3

De zogenaamde glamrock was op z'n hoogtepunt begin jaren 70, en de Britse groep Slade was één van de bekendste en succesvolste vertolkers ervan. Slade bestond uit: Noddy Holder, Dave Hill, Jim Lea en Don Powell, vanaf 1971 hadden ze al verschillende top 10 hits op hun naam staan toen ze in de nazomer van 1973 besloten om een kerstsingle op te nemen, en ondanks dat het nummer in de tekst de associatie met de Engelse working class oproept is ie opgenomen in New York tijdens hun tournee aldaar. 

Nog voordat de plaat was uitgekomen waren er al een half miljoen in bestelling, en op de releasedatum, 7 december 1973, werden er 350.000 exemplaren verkocht. Platenmaatschappij Polydor zagen zich genoodzaakt om singles te laten persen in Duitsland, Frankrijk en Los Angeles om aan de vraag te kunnen blijven voldoen.

Het lied is geschreven door Noddy en Jim en is qua compositie éen samenraapsel van eerdere afgewezen nummers, die zover teruggaan als 1967, samengesmolten tot een nummer wat een kerst-evergreen is geworden.

Vanaf 1969 tot 1992 heeft Slade in de originele bezetting bestaan, toen zijn Noddy en Jim gestopt, maar Dave en Don treden nog steeds op als Slade, eerst met wisselende bandleden maar vanaf respectievelijk 2003 en 2005 met John Berry en Mal McNulty.