29 Februari

Omdat de tijd die de aarde nodig heeft om in haar baan om de zon van lentepunt naar lentepunt te gaan niet exact 365 dagen is, maar 365 dagen, 5 uur en ruim 48 minuten, wordt dit gecompenseerd door ieder 4e jaar (ieder jaartal dat gedeelt kan worden door 4) er een dag bij te geven; 29 februari, schrikkeldag.

Ook dit is niet helemaal correct en leidt tot overcorrectie van 3 dagen per 400 jaar
Dit wordt opgelost door op slechts eeuwjaren die deelbaar zijn door 400 (zoals 2000) als schrikkeljaar te behouden, en eeuwjaren die niet deelbaar zijn door 400 (zoals 1700, 1800, 1900) niet.

Ook dan heeft men iedere 100 jaar nog 3 kwartier te veel, hiervoor zal in principe na een aantal millennia nog een correctie nodig zijn. Volgens berekeningen zou de eerstvolgende correctie moeten plaatsvinden in het jaar 4905. In dat jaar zal er een extra schrikkeldag zijn. Dus twee jaar achter elkaar is er dan een 29 februari. (4904 en 4905).
Een volgende correctie zal moeten plaatsvinden in het jaar 8228. Op zich is dat jaar al een schrikkeljaar met 29 februari. Door deze extra correctie zal er dan ook een 30 februari zijn.

Hoe bijzonder is dat, als je dan op 30 februari 8228 (weder)geboren wordt?

Toen en Nu: Herreys

Met de nationale finale voor het Eurovisie Songfestival nog vers in het geheugen en het feit dat ik mijn tijdlijn op Facebook aan het opleuken ben met van ieder jaar vanaf 1976 (het jaar dat ik het festival voor het eerst zag) een afbeelding van mijn favoriete inzending, kwam ik opeens een foto tegen van de Zweedse broertjes Herrey, die in 1984 met het vrolijke liedje "Diggi Loo Diggi Ley" het festival wisten te winnen. Ik voelde een Toen en Nu opkomen...

Internationale chocolade

Nee, maar nu gingen we eens even alles uit de kast halen om Nederland qua songfestival weer op de kaart te zetten. John de Mol himself ging zich er zelfs tegenaan bemoeien. Kosten nog moeite werden gespaard. Qua artiesten viel het wel mee het waren allemaal kandidaten die het in talentenjachten niet hadden gered, maar wel goed genoeg waren om Nederland te gaan vertegenwoordigen, maar de jurering, daar werd eens flink in geïnvesteerd.

De zogenaamde vakjury stelde ook niet veel voor, sommige riepen tijdens het becommentarieren steeds dat ze geen verstand hadden van het songfestival. Waarom zit je er dan? Nee het ding was dat ze 100 internationale gasten bereid hadden gevonden om ook hun mening te geven, die telde niet mee, maar daar konden de jury en het gepeupel in het land dan hun voordeel mee doen.

Nou was er één nummer wat er echt uitsprong en wat door de internationale adviesgevers ook als zodanig werd bestempeld. Het nummer "Chocolatte" van de afschuwelijk lelijk aangeklede Raffaëla Paton. Het was een hip discohitje en klonk lekker. Zij moest het in haar duel opnemen tegen Joan Franka een soort Cher met overgewicht die met een indianentooi op haar hoofd en met fluctuerende overslaande Lena-achtige stem een carnavalesk-hoempa kinderliedje ten gehore bracht. De internationale jury koos vanzelfsprekend voor Raffaëla, die kleding en die rode nylon pruik, daar kon nog wel wat aan gedaan worden.
De vakjury echter roemde het talent van Joan, zij had dit nummer zelf geschreven, dus zij ging door naar de finale, die ze vanwege de ongelofelijk slechte kwaliteit van de andere nummers ook nog heeft gewonnen.

Nederland zal weer in de voorronde blijven steken, we zullen wel opzien baren door de idiote outfit en het infantiele liedje, maar er is ieder jaar één inzending die het lachertje van het festival is, Ierland stuurde ooit een zingende kalkoenpop bijvoorbeeld, en laten wij het dit jaar dan zijn.

Als er dan toch niet naar de internationale adviesgevers wordt geluisterd, kunnen we die volgend jaar maar beter niet meer uitnodigen.

Tijdlijn

Sinds enige tijd is er de mogelijkheid om op Facebook je persoonlijke pagina te voorzien van een tijdlijn, gerekend vanaf je geboorte. Vanzelfsprekend hoefde dat voor mij niet zo, maar nu ik besloten heb om het dan toch maar in te stellen vind ik het eigenlijk wel leuk.

Ik vind wel dat je er dan wel wat mee moet doen, dus heb ik oude fototalbums gepakt en ben begonnen met zo hier en daar wat foto's te plaatsen van momenten uit m'n leven. Grappig is dat er ook een kaartje bijzit wat registreert waar je (in de wereld) bent geweest. Ben er voorlopig nog wel zoet mee.

Prins Friso

Toen een week geleden het nieuws naar buiten kwam over het ongeval van Prins Friso en er gaandeweg de afgelopen week de vooruitzichten steeds somberder werden met als tragisch dieptepunt de persconferentie van vandaag waaruit naar voren kwam dat Friso ernstig hersenletsel heeft opgelopen en er rekening mee moet worden gehouden dat hij nooit meer bij kennis zal komen, valt voor mij alle titulatuur en status weg en zie ik een vreselijk ongeval van een vader van een jong gezin, een geliefde man uit een hechte familie.

In ingezonden krantenberichten en vooral op de diverse internetsites zijn er, en ik gebruik de term losjes, 'mensen' die direct, niet gehinderd door enige kennis van zaken, hun mening ventileren. Ik ga de hersenloze uitlatingen hier niet herhalen, maar veelal wordt zijn afkomst en status hem op verwijtende toon aangerekend, alsof dat maar iets met het verdriet en onmacht die de familie nu voelt te maken heeft. Ze hebben niet door dat ze met hun domme uitlatingen juist zelf er de aandacht op vestigen.

Daarnaast heb ik me ook enorm verbaasd en was ik ronduit geschokt over het feit dat er mensen zijn die botte grappen over de situatie maken. Hoe kán je? Ik hoop dat ze zelf nooit zo'n situatie met een dierbare hoeven mee te maken, het is trouwens ook niet zo goed voor hun karma, maar daar komen ze vanzelf wel achter.

Iemand die zich 'Oranjefan' noemt heeft zich met fototelelens nabij het ziekenhuis gestationeerd, die man moet met pek en veren worden overgoten. Als je je 'Oranjefan' noemt, neem ik aan dat je het beste met de familie voor hebt, dan gun je ze alle privacy die ze nodig hebben om met dit onuitsprekelijke leed om te gaan.
Ook rees al de vraag of Koninginnedag nog wel door kan gaan. Wat denk je zelf?

Gelukkig voor de familie leven de meeste mensen met ze mee en wensen ze ze alle kracht en sterkte toe die nodig zijn in deze zware, moeilijke tijd. Ik heb een kaarsje gebrand en mijn gedachten gaan uit naar zijn vrouw en kinderen, zijn moeder en broers.

Hun status en bekendheid werken nu als een niet gewenste ballast, laat de media zich nu eens fatsoenlijk gedragen en zich zeer, zéér terughoudend opstellen. Ik hoop het zo.

Spoedeisende hulp: Take one....and action!!

Stel je komt een ziekenhuis binnen op de afdeling spoedeisende hulp, dan heb je, zoals al in de naam besloten ligt, iets spoedeisends waar op dat moment al je gedachten naar uitgaan. In de wachtkamer word je geïnformeerd over de mogelijkheid tot opname middels flyers, posters en boodschappen op de daar aanwezige schermen. "Tuurlijk", denk je "opgenomen worden, ik hoop het niet maar t zou kunnen".
Dat daarmee TV opname wordt bedoeld, zou in je meest angstige denkbeelden niet opkomen

Toch is dat precies wat in de wereld van Eyeworks/Reinout Oerlemans/RTL 4/VUmc heel normaal wordt gevonden.
Als je in de periode van 20 januari tot 5 februari j.l. spoedeisende hulp zocht in het VUmc Amsterdam, dan waren daar 1 wachtkamer en 11 behandelkamers uitgerust met camera's om te filmen waarvoor je kwam en wat er aan gedaan werd. Van de 1500 gefilmde spoedeisende gevallen waren er slechts 215 geschikt voor uitzending. (Je moest natuurlijk wel iets opzienbarends, schokkends RTL 4-fähigs hebben, waar bij een spanningsboog kan worden opgebouwd vóór de reclame)
150 (Honderdvijftig!!) mensen gaven daadwerkelijk toestemming.

Nu is er commotie ontstaan omdat een patiënt bezwaar heeft gemaakt dat er gefilmd is zonder zijn toestemming, je zou denken dat het schaamrood alle betrokkenen naar de kaken zou stijgen en uitzending van de baan zou zijn.
Zeker niet, dit is RTL4, die schamen zich niet zo snel, met een opkomende erectie in de broek van opwinding over zoveel gratis publiciteit hebben de makers besloten het programma met de meelevende titel ’24 Uur: Tussen Leven En Dood’, in plaats van 7 maart direct gisteren al uit te laten zenden.

Ik weet niet wat mij meer verbaasd, dat het medisch beroepsgeheim hier met voeten wordt getreden, of dat er dus wérkelijk mensen zijn (150!!) die zo aandachtsgeil zijn dat ze met hun medische verhalen op TV willen, wat ze van tevoren niet bedacht konden hebben maar na confrontatie in het ziekenhuis met de mogelijkheid God op blote knieën hebben bedankt dat ze gelukkig iets hadden op het juiste moment.
Nóg erger is dat er mensen naar gaan kijken. We leven in een vreemde wereld.

Tegeltjeswijsheid 26

Toen en Nu: Joan Rivers

De nu 78 jarige Joan Rivers geniet in Nederland niet zo'n grote bekendheid, in Amerika is ze al sinds de jaren 50 populair als actrice/auteur/comédienne/tv-persoonlijkheid en graag geziene gast in talkshows vanwege haar ruige on-Amerikaase directheid en oneliners.
Daarnaast is ze zeer bekend vanwege haar talloze cosmetische ingrepen en haar openheid daarover. De eerste ingreep vond reeds in 1965 plaats.
Persoonlijk vind ik haar gaandeweg steeds meer op de Gaborzussen gaan lijken.

Een goede buur...

De vaatwasser die het tijdelijke met het eeuwige had verwisseld tijdens z'n werkzaamheden, wat tot gevolg had dat na loskoppeling van de slangen die hem in leven hielden hij alle vocht wat nog in hem zat op mijn keukenvloer liet uitvloeien, diende op waardige wijze te gaan worden recycled.

Tegenwoordig kun je, tenminste in mijn woonplaats, middels het internet bij de gemeente een 'afspraakverzoek' indienen op een speciaal daartoe bestemd digitaal formulier ten einde het apparaat op een nader te bepalen datum te laten ophalen.
Daarbij wordt gebruik gemaakt van de DigiD, om er zeker van te zijn dat ik:

• Ik ben.
• Een inwonder van Capelle ben.
• Particulier afval aanbied en geen bedrijf ben.
• Bij eventueel verkeerd aanbieden van het grof vuil traceerbaar ben

Snel is het zeker, reeds één dag na aanvraag kan ik de vaatwasser aan de stoep zetten. Als alleenstaande heb je soms je moeilijke momenten, dit is er één van. Hij stond al naast de buitendeur, en moest nu dus de galerij af, dat lukt nog wel, maar de trap wordt al moeilijker.
Halverwege de galerij belde ik aan bij de altijd goedgehumeurde buurman Vincent, hij aarzelde geen moment om de helpende hand toe te steken zodat vaatwasser staat te wachten op een volgend gereïncarneerd leven. Toen ik Vincent bedankte voor de hulp, zei hij "Geen dank, als je elkaar een beetje kan helpen, moet je dat gewoon doen" En zo is het maar net.

De vaatwasser is niet meer

Het zat er aan te komen, ik wist het wel, maar ik sloot er m'n ogen voor. Hij deed z'n werk niet meer zo secuur als voorheen, ik moest steeds vaker z'n werk nalopen en zelf overnieuw doen, maar ik dacht: "Ach zolang ie nog wil en op zijn manier toch nog bezig is, laat 'm maar."

Tot, uiteindelijk toch nog onverwacht, de stroom uitviel en ik in eerste instantie dacht dat de vele stroomstoringen in de omgeving ook mij nu hadden getroffen, maar een gang naar de meterkast deed die gedachtengang direct verdwijnen. De aardlekschakelaar was uitgeschoten en ik wist het meteen: de vaatwasser.

Hij had er wel zijn moment voor uitgekozen, na een dinertje van drie gangen voor vier personen met aperitief voor en koffie na, zodat ik een groot deel van de zondag bezig ben geweest de vaat te wassen, drogen en op te bergen.

Ga ik nu met klepperende hakken naar de witgoedwinkel om aldaar licht amechtig vanwege de radeloosheid het zonder vaatwasser te moeten stellen direct een nieuwe aan te schaffen?
NEEN!
Omdat ik tóch van mening ben dat ik met de hand schoner was dan met de vaatwasser, en er dagen, wat zeg ik, wéken, zo niet máánden voorbij gaan voor ik weer zo'n enorme vaat zal hebben als vandaag, ben ik van plan om gewoon weer old school te gaan afwassen met mijn handen in de vunzige dieptes van het aanrecht.

Avondje met vrienden

Kaarsverlicht etentje gehad met Jeroen, Rick en Chris. 's Middags op m'n gemak de voorbereidingen gedaan, en zo rond half vier kwamen Jeroen en Chris, hoewel los van elkaar gereisd, tegelijk aan.
Weer even bijgekletst en tegen zessen kwam Rick vanuit z'n opleiding in Rotterdam.
Lekker gegeten en daarna DVD van Richard Groenendijk bekeken, de zij nog niet kenden.

Leuke momenten met vrienden doorbrengen blijven toch heel waardevol.

18 Februari 1947

Vanzelfsprekend zend ik positieve gedachten naar Prins Friso die momenteel op de intensive care ligt na een ski ongeluk, maar ik wil er vandaag ook bij stil staan dat Prinses Christina 65 jaar wordt.

Hoewel ze nooit in de lijstjes van 'favoriete Oranje' voorkomt, is ze dat wel voor mij. Ik bewonder het feit dat ze ondanks haar visuele handicap er niet voor heeft gekozen om een gezapig leven aan het hof te leiden maar om studies te volgen (pedagogiek) en om haar aangeboren zangtalent te ontwikkelen.
In Canada heeft ze een zangopleiding gevolgd en heeft daarna zangles aan kinderen gegeven in New York. Momenteel woont ze in Londen, maar is er op belangrijke dagen van de Koninklijke Familie altijd bij. Soms, zoals onder andere bij het huwelijk van haar zoon en de uitvaart van haar ouders, treed ze als zangeres op. Ook heeft ze twee CD's gemaakt waarvan de opbrengst naar een goed doel gingen.

Prinses Christina is niet de enig zingende prinses, Prinses Stéphanie van Monaco heeft ook wel eens een plaatje gemaakt, maar onze prinses kan écht zingen.

Ik feliciteer haar van harte en wens haar vele gezonde jaren toe.

Dussûh....

1. dus vw bijgevolg, derhalve: ik ben beter, ~ ga ik

2. dus bw (met gevoelswaarde): zo is het ~ niet

 

Bovenstaande is volgens van Dale de betekenis en het juiste gebruik van het woordje 'dus'. Neem notie van het feit dat het woordje 'dus' dus nooit aan het eind van een zin gebruikt wordt, er hoort nog iets achter. Als uitroep (Niet dus!) kan het weer wel. Je vertelt iets, je wilt het nog bondig samenvatten en voordat je aan de samenvatting begint, kun je het woordje 'dus' zeggen, of je verwacht iets van iemand, je leidt dat in en ná het woordje dus deel je mee wát je dan verwacht. 

 

Als er iets is wat mij stoort in het foutief gebruik van de Nederlandse taal is het als mensen hun zinnen eindigen met: "dussûh..." en dan verder niets meer. Er hoort nog wat achteraan!!

 

Voorbeeld:

"Ik heb vandeweek deze DVD cadeau gekregen, ik heb geen bon meer, maar ik heb hem al, dussûh....."

 

Zo zou het moeten:

"Ik heb vandeweek deze DVD cadeau gekregen, ik heb geen bon meer, maar ik heb hem al, dus wou ik vragen of er toch een mogelijkheid was om 'm te retourneren."

 

Buiten het feit dat het gewoon heel dom klinkt, verwacht je dat de ander meteen begrijpt wat je bedoeld, en leg je de verantwoordelijkheid van wat JIJ wilt (zeggen) bij een ander neer.

 

 

 

Afvalpas

Net als je denkt wat zou er nu nog verzonnen kunnen worden, ligt er post van de gemeente in de brievenbus. De enveloppe bevatte een brief met uitleg en, hoera, wéér een pasje. Alles wat tegenwoordig wordt verbetert komt met een pasje.

Wij schijnen in Capelle een 'afvalbrengstation' te hebben, bij het verder lezen bleek men hiermee de gemeentewerf te bedoelen waar je grof vuil kan brengen. Het doel van de pas is dat voorkomen moet worden dat bewoners uit andere gemeenten hier hun vuil komen storten.
De afvalpas is dan ook niet op naam uitgegeven, maar op adres, m.a.w. mocht ik ooit deze woning verlaten dan dien ik de pas daar te laten.

De pas mag vanzelfsprekend niet aan derden worden gegeven, en het lijkt me ook niet raadzaam daar een handeltje in te beginnen, als er voor de vijfde keer in één maand tijd van één bepaald adres weer een ijskast komt val je door de mand.

Valentijn; the day after

Ik heb geen stille aanbidder, of de aanbidding moet zo stil zijn dat zelfs op Valentijnsdag de schroom niet overwonnen kan worden. Óf het moet Joop van den Ende zijn van wie ik wel een aan Valentijn gerelateerd kaartje kreeg "Be my wicked Valentine" stond er op. De kaartverkoop van zijn nieuwe musical "Wicked" zal te wensen over laten dat hij zich tot deze reclamestunt went. Ik zou als 'Valentijn' van Joop 20 Eurie korting krijgen. Denk opnieuw Joop, free tickets, dan praten we!

Toch lag er nóg een heel lief kaartje in de bus, zonder smachtende liefdesverklaring en, zoals het eigenlijk ook hoort, zonder afzender. Toch verwarmde het kaartje mijn hart omdat ik wéét van wie ie afkomstig is, namelijk van iemand die mij zeer dierbaar is en die ook al jaren mijn postcode verkeerd heeft.

Sinds Valentijn de laatste 20 (?) jaar ook in Nederland een plekje heeft veroverd ben ik er erg voor om ook dierbare vriendschappen daarin te betrekken. Natuurlijk kan je het hele jaar door laten merken dat je elkaar belangrijk en bijzonder vindt, maar 14 februari is dan een speciale dag om dat nog eens in het licht te zetten.

En ja, ik ken ze ook de mensen die heel Nederlander-eigen roepen dat het voor de 'commercie' is en dat de bloemen dan veel duurder zijn en dat zij er niks aan doen omdat het belachelijk is, vaak zijn dat ook de mensen die in een uitgebluste relatie zitten of alleen zijn en zo verbitterd dat er weinig positiefs meer in ze te vinden is. Die dan heel tegenstrijdig wel uitgebreid aan Kerst, Oud & Nieuw, Vader,- en moederdag doen, alsof daar geen commercieel belang bij is.

Zelf heb ik dit jaar ook iemand een kaartje gestuurd die ik alleen van gezicht ken en die me heel bijzonder lijkt. Het was een spontane inval en voelde goed en positief om te doen en al zou ik er iemand alleen maar een glimlach om de lippen mee hebben bezorgd is het al voldoende.

Liesbeth 70 jaar

"Ik vier nooit mijn verjaardag", zo begon Liesbeth List de show van haar afscheidstournee in een uitverkocht Luxor theater. "Meestal ben ik dan ergens op een toneel aan het werk, maar nu ik dus 70 ben wilde ik het vieren met mijn publiek, en vooral vieren dat wij er met elkaar nog zijn, dat we van het leven mogen en kunnen genieten"

Met vijf muzikanten stond de 'Grande Dame van het chanson', zoals ze terecht wordt genoemd op het toneel en maakte een vogelvlucht door haar carrière, nummers van Brel, Theodrakis en Piaf wisselden af met voor haar speciaal geschreven stukken van o.a. Freek de Jonge en Frank Boeijen, ook werd nadrukkelijk stil gestaan bij Ramses Shaffy, hoe zij met hem in contact kwam en zette daarna het meesterwerk "Pastorale" in. Tussen de nummers door vertelde Liesbeth over haar carrière en haar leven.

Het concert begon met het Piaf nummer "Non Je Ne Regrette Rien" en eindigde in een virtueel duet met Ramses, "Laat Me/Vivre". De circel was rond.

Het was een geweldige ervaring en een voorrecht om er bij te kunnen zijn.

In Memoriam: Whitney Houston

En weer is er iemand uit de entertainmentindustrie niet opgewassen gebleken voor de vele verleidingen ervan. Whitney Houston was een regelrechte sensatie in de jaren 80, haar stem en uitstraling waren fenomenaal. Talloze prijzen werden haar overhandigd, vele records zette ze op haar naam.
Naast zangeres was ze ook te zien in enkele films en juist nu was ze bezig met een film die in augustus uitkomt, de film is geïnspireerd op de carrière van The Supremes.

Door haar drank en drugs gebruik was haar stem aangetast en was er van haar carrière de laatste jaren niet veel meer over, vorig jaar is ze nog behandeld voor haar verslavingen. Ook haar huwelijk met de geweldadige Bobby Brown heeft haar geen goed gedaan.
Whitney is slechts 48 jaar geworden.

Cabaret voor beginners

Net terug van de voorstelling van Brigitte Kaandorp "Cabaret voor beginners". De avond begon voor ons al om 6 uur in Leipzig het restaurant behorende bij het Luxor theater.
We hebben daar heerlijk gegeten en konden tegen achten de zaal betreden alwaar een immens ingewikkeld decor verraadde dat het weer en echte Kaandorpiaanse avond zou worden.

De strekking van deze avond, legde ze uit, was dat ze ons een beginnerscursus ging geven over het maken van cabaret zodat we direct al na deze avond zelf thuis konden beginnen.
Vanzelfsprekend werden de tien heldere punten die ze ging behandelen verdrongen door anekdotes, zijpaden, spontane invallen en gebeurtenissen. Er viel, bijvoorbeeld, letterlijk een kameel uit de lucht, had ze enige gêne voor haar kostuum na de pauze en waren de zorgvuldig op strategische plaatsen gelegde spullen toch wat moeilijker te vinden.
Ook was er ruimte voor mooie en hilarische liedjes met voor mij als hoogtepunt het multi-inzetbare haatliedje.

Omdat het een cursus betrof was er aan het eind nog ruimte voor vragen van de cursisten (het publiek) en die kwamen er, waarop ze dan op haar eigen vertrouwde wijze antwoord gaf. Het was een erg leuke show waar we van genoten hebben.

De ijzeren dame

Vorige week viel het geplande filmavondje van Harry en mij vanwege het weer in het water, niemand waagt zijn leven om een film, dus zijn kaartjes omgeruild en konden we alsnog vanavond naar "The Iron Lady", de terecht bewierookte film over Margaret Thatcher met in de hoofdrol een fantastische Meryl Streep, die voor deze rol een Golden Globe heeft mogen ontvangen.

We zien in de film de nu hoogbejaarde Thatcher, wiens geestelijke vermogens steeds minder worden, die terugkijkt op haar leven. De start van haar politieke loopbaan in 1959 welke in 1979 er in zou resulteren dat ze de eerste vrouwelijke premier van Engeland werd en dat tot 1990 zou blijven. De ijzeren hand waarmee ze regeert stuwt Engeland op in de vaart der volkeren maar brengt ook heel veel protest met zich mee en geeft haar de naam 'The iron lady'. Aan het eind van haar premierschap komt uit de film naar voren dat ze absoluut geen tegenspraak meer duldt waarmee ze te veel mensen tegen zich in het harnas jaagt.

Het is een heel mooie met liefde en respect gemaakte film.

Dat de tegenwoordige barones Thatcher humor heeft blijkt uit het feit toen ze in 2007 in het parlementsgebouw een bronzen standbeeld van zichzelf onthulde ze opmerkte dat ze liever een ijzeren standbeeld had gehad, maar brons was ook goed want het roest niet, ook hoopte ze dat het hoofd er op zou blijven. (Ze refereerde aan een ander beeld van haar wat eens onthoofd was)

Tijdens een bijeenkomst, lang na haar regeringsperiode, zei ze: "Ik zag dat jullie me al verwachtten. Op de weg hierheen passeerde ik een affiche van 'The Mummy Returns'"

Tegeltjeswijsheid 25

Koortsvrij

Een plotseling opkomende en flink hardnekkige epidemie die ons land de afgelopen week volledig in de greep had is net zo volledig langs mij heen gegaan zonder me te infecteren. Er was sneeuw en het had flink gevroren, dan zijn er ontelbare middelbare mannen bevangen door een koorts die even hevig als lachwekkend is: Elfstedenkoorts.

Er zijn volwassen mannen die dan alles uit hun handen laten vallen en zich maar met één ding bezig houden komt de Elfstedentocht er wel of niet, journaals openen er hun uitzendingen mee, kranten schuiven al het échte voorpagina nieuws naar pagina 3, serieuze actualiteitenprogramma's besteden er aandacht aan en er was serieus de vraag of kinderen als de tocht gereden zou worden vrij moesten krijgen van school.

Met verbazing heb ik het allemaal gezien, gelezen en aangehoord. De wereld staat in brand, de regering in Syrië is bezig hun hele bevolking uit te moorden, de Eurocrisis is nog lang niet bezworen, bij NedCar komen binnenkort 1500 mensen op straat te staan, maar nee bij ons domineert de vraag of er wel of niet geschaatst kan worden.

Een vraag die met een simpel 'ja' of 'nee' beantwoord zou kunnen worden of als je het uitgebreid wil doen:  "Het gaat door" of "Het gaat niet door". Het HELE acht uur journaal, ik herhaal HET HELE ACHT UUR JOURNAAL ging over het feit dat er na een vergadering (!) was besloten dat de tocht niet door kon gaan. Kom óp zeg! Laten we normaal doen met elkaar!
Er was een persconferentie (!) die op een wijze werd gehouden alsof er wederom iemand zijn geweer had leeggeschoten in een winkelcentrum.

Ik spreek de wens uit dat het enorm gaat dooien zodat alle (oudere) mensen die nu niet de straat op kunnen weer heerlijk een luchtje kunnen scheppen in plaats van door het weer gedwongen binnen moeten blijven.

Napoleon op Sint Helena

Op uitnodiging van Nadira naar de voorstelling "Napoleon Op Sint Helena" geweest met Huub Stapel in de rol van Napoleon en verder met Peter Bolhuis, Tijn Docter, Julika Marijn, Jip Smit en Sinan Eroglu.

Het stuk begint als de Engelse gouverneur wordt aangesteld als hoofd van de bewaking van de naar Sint Helena verbannen Napoleon, die daar ogenschijnlijk een vrij relaxed leven heeft, al zijn wensen worden ingewilligd en hij heeft nog een kleine kring mensen om hem heen die hem met alle egards omringen.
Hij dicteert zijn memoires, en sluit vriendschap met een 14 jarig Engels meisje die hem kan laten lachen.
De komst van de Engelse gouverneur luidt het eind in van deze min of meer zorgeloze periode, Napoleon ziet de uitzichtloosheid in en moet steeds meer privileges inleveren.

Bijzonder zijn de vooruitstrevende denkbeelden van Napoleon die tijdens deze voorstelling naar voren komen over o.a. de Verenigde Staten van Europa en zijn plan om een tunnel onder het Kanaal te laten aanleggen naar Engeland.

De voorstelling had ook wel wat humoristische momenten die vooral in het taalgebruik zaten. Wat geen humoristisch moment was en ook niet zo was bedoeld, is als Napoleon een bad neemt en je dan heel even een blote Huub Stapel ziet.
De in de overgangsleeftijd verkerende dame die twee stoeltjes naast ons zat gleed door dit tafreel heel misplaatst in een gierende lachbui. Maar het groepje Margrietlezeressen had volgens Nadira, die zo nu en dan kon horen wat ze zeiden, überhaupt een nogal aparte kijk op het gebodene.

Wij vonden het een heel mooie voorstelling, goed geacteerd, met name Huub Stapel en Peter Bolhuis (Engelse gouverneur), mooi decor. Zeker een aanrader om deze voorstelling te bezoeken.

Na afloop nog lekker een wijntje gedronken in de foyer.

De eerste keer

Er zijn veel eerste keren in een mensenleven, zeker als kind zijn het er ontelbare, eerste woordjes, eerste stapjes, eerste schooldag, enz. Als je ouder wordt worden als vanzelf de eerste keren minder totdat de laatste keren het van de eerste gaan winnen, maar daar gaat het nu niet om.

Zo nu en dan doe je nog eens iets voor het eerst, en dan ben je er net zo trots op als toen je voor het eerst alleen met de bus ging naar oma. Het is heerlijk om je soms weer zo als een kind te voelen.
Ik had dat gisteren toen ik Jeroen tekste of hij al wist waar we in ons weekendje heen zouden gaan.
Ik zat vanwege de geplande reisjes naar Barcelona en Nijmegen helemaal in de voorpretmodus.
Londen leek hem een leuk idee. Ik was meteen vóór, Londen is leuk en ik zei 'm dat we dan in het hotel zouden moeten gaan waar ik vier jaar geleden logeerde, St. Giles,  heel centraal gelegen.

Even googelen en voor ik het wist zat ik midden in het online regelen van de hotelkamer.
Ik ben nog van de generatie die naar het reisbureau gingen om een reis te boeken, dus dit was een belangrijke eerste keer voor me en opwinding maakte zich dan ook van mij meester, toen ik de bevestigingsmail ontving mengde dat zich met kinderlijke trots.

Overmoedig Bemoedigd door deze geslaagde actie heb ik ook de vlucht heen en terug online voor elkaar gekregen, en voelde ik me dus een man van de wereld.
Het idee dat ik met een paar klikken zomaar weg kan, ver weg desnoods, heeft iets heel onwezenlijks en vrijbuiterigs voor me. Ach, het kind in mij zit er nog steeds.

Londen, on the other hand, is niet nieuw, in 1997, 2008 en 2011 heb ik er hele leuke vakanties doorgebracht, en als ik met Jeroen uit de grond omhoog kom bij metro station Tottenham Court Road,
zal ik ook roepen: "Ik ben weer thuis!"

6 februari 1917

Op dinsdag 6 februari 1917 werd in Boedapest de tweede dochter van Jolie en Vilmos Gabor geboren, ze noemden haar Sari, de wereld zou Sari Gabor later leren kennen als Zsa Zsa Gabor, ze volgde in de jaren 40 haar zuster Eva naar Amerika en maakte daar naam als socialité en actrice.
Altijd hebben de Gabor zussen geheimzinnig gedaan over hun leeftijd "A voman who tells her age tells everythink, dahlink" zei Zsa Zsa daarover.

Maar met haar huwelijk in 1986 met "Prins" Frederic von Anhalt heeft ze het paard van Troje binnengehaald, zeker na haar auto ongeluk in 2002 waarna haar gezondheid steeds minder werd en Frederic steeds meer de regie van haar leven overnam. Voor de op publiciteits beluste Frederic is niets
taboe, als hij maar in het nieuws komt. De zwakke gezondheid van Zsa Zsa wordt breed uitgemeten in de pers, zeer tegen de wil van Zsa Zsa's dochter Francesca die op last van Frederic heel weinig contact met haar moeder heeft.

Het komt dan ook niet als een verrassing dat de 95ste verjaardag van Zsa Zsa aanleiding voor Frederic is om een 'feest' te geven, ter meerdere eer en glorie van hemzelf. Francesca is niet uitgenodigd.

De uitnodiging en bekendmaking van Zsa Zsa's leeftijd door Frederic.

De birthdaygirl herself

Francesca Hilton

Doordeweekse zaterdag

Vanmorgen met -14, alle burkaverboden aan mijn laars lappend met muts, capuchon en sjaal om mijn hoofd op de fiets naar kapper/vriendin Letitia gegaan voor een frisse look.
Eenmaal weer thuis huishoudelijke karweitjes gedaan en me voorbereid op de komst van vrienden Remco en Ruud voor wie ik me culinair zou gaan inspannen. Taart gemaakt voor het dessert, alles voor zover mogelijk al klaargezet zodat als ze er eenmaal waren alles swiftly en smooth in werking zou treden.
De schatten hadden ondanks de barre koude het voorjaar meegenomen, een pot met hyacinten en een fles bijzondere wijn. Lekker bijgekletst en zojuist een smsje ontvangen dat ze weer veilig zijn aangekomen thuis. Erg fijn te weten, zeker met dit weer.

Ondertussen in een ander gedeelte van het land hielden vrienden zich bezig met het boeken van onze trip naar Barcelona en dat is gelukt wij zullen logies nemen in hotel Condestable in het bruisende gedeelte van de stad. Olé!

Sneeuw en ijs

Wat is het toch dat als iemand ergens een ijskast open doet meteen de rayonhoofden bij elkaar komen om een elf-stedentocht voor te bereiden? Wie zijn die mensen (meestal mannen met gezichtshaar) die direct alles uit hun handen laten vallen om maar de eerste te zijn om op -heel belangrijk-
NATUUR-ijs te willen staan?
Waarom stagneert het (openbaar) vervoer direct wanneer er maar van verwachtte sneeuw wordt gesproken, en hebben we 800(!) kilometer file (zo groot is het land niet eens) en treinuitval als het daadwerkelijk een middagje sneeuwt?

Hoe doen landen dat waar er sprake is van écht strenge winters met meer dan 20 graden vorst en dikke pakken sneeuw?

Nodeloos te zeggen dat ik niks met sneeuw en ijs heb, het laat me koud.
Hilarische woordspeling weer

Trek

Vandaag nam ik in de lunchpauze bij mijn, bijna dagelijkse, kopje soep een sneetje roggebrood met katenspek er op. Dat is er niet altijd en het leek me wel eens lekker.
Terwijl ik het zat te eten vond ik het eigenlijk heerlijk en sprak er over met m'n collega's dat je soms ineens iets kan eten wat je zolang niet gegeten hebt en je dan meteen afvraagd waarom je het nooit koopt.

Het gesprek ging verder, zo kwam ook het Duitse zuurdesembrood aan bod, wat voor mij ook al een eeuwigheid geleden is, ik kreeg er meteen trek in.
Ik moest nog even langs Albert voor een vergeten boodschapje voor mijn kaarsverlichte etentje van zaterdag, zodat ik direct ook deze twee 'lang vergeten' boodschappen heb meegenomen, ik kon mijn leven zonder niet meer voorstellen.

Toen en Nu: Christopher Atkins

In 1980 maakt hij zijn debuut naast Brooke Shields in "The Blue Lagoon" en was in één keer een idool.
Hier nu niet meer zo veel gezien, maar hij acteert nog steeds. Leuk vond ik zijn gastrol in Brooke's serie "Suddenly Susan" waarin Susan (Brooke) hem wilde versieren en zijn karakter zei: "Al waren we twee tieners op een verlaten eiland, dan nog zou ik niks met je willen" refererend aan hun hitfilm uit 1980.

Voordeel

In een tijd waarin alles duurder wordt, is ieder meevallertje noemenswaardig. Zo heeft de gemeente waar ik woon de gemeentebelasting verlaagd. Wij gaan in 2012 50 Euro per jaar minder betalen, hoe leuk is dat?!
Wie het kleine niet eert.....