In Memoriam: Leonard Nimoy

Als een acteur een rol heeft gespeeld, die zo aan hem blijft kleven dat ook mensen (zoals ik) die hem nooit in die rol hebben gezien hem tóch als dat personage kennen, dan heeft die acteur iets heel bijzonders en oorspronkelijks neergezet. Dat is zeker het geval bij Leonard Nimoy.

Tussen 1966 en 1969 heeft Leonard de rol van Mr. Spock gespeeld in de legendarische eerste TV-SF-serie van Star Trek. Hij prolongeerde die rol in 6 speelfilms van Star Trek met de originele bezetting, en ook in latere versies van Star Trek speelde Leonard zo nu en dan een gastrol als Mr. Spock. Naast acteur was hij ook regisseur (ook van enkele Star Trek afleveringen), dichter en fotograaf.

Er is een periode geweest, wat wel meer acteurs hebben die met één personage vereenzelvigd blijven worden, dat hij genoeg had van Spock. In 1977 kwam zijn autobiografie uit "I Am Not Spock", waarmee hij duidelijk het verschil tussen de acteur Leonard Nimoy en het personage Spock wilde aangeven. Om in 1995 een tweede autobiografie uit te geven met de titel "I Am Spock". Na al die jaren moest hij toegeven dat Spock en hij veel meer met elkaar verweven waren dan hij in eerste instantie dacht. Het karakter Spock is mede door veel inbreng van hemzelf het personage geworden zoals iedereen hem kent. De Vulcaanse nekgreep en het Vulcaanse saluut waren door Leonard zelf bedacht, bijvoorbeeld. Hij hield in het boek afstand tussen feit en fictie, maar hij wás Spock en Spock wás hem.

Vorig jaar had Leonard onthuld dat hij leed aan COPD, een longaandoening. Hij is op 27 februari overleden in zijn huis in Bel Air. Leonard is 83 jaar geworden.

Leonard Nimoy

Mr. Spock

Barbaren, ook van cultuur

Er zijn geen woorden voor de meer dan afschuwelijke barbaarse praktijken die ISIS andersdenkenden aan doet, onthoofdingen, verbrandingen, en wat nog meer wat niet in de publiciteit komt. Zoals FB-vriend Bertus het zegt: "Het kan altijd nóg erger" en hij heeft gelijk ik durf er al niet meer aan te denken wat en hoe, want voor je het weet wordt zelfs het ergste wat je kan verzinnen nog overtroffen. Ik ben geschokt, vol walging en ja, ook bang, dat mensen dat anderen aan doen.

Maar daarnaast zijn het ook cultuurbarbaren. Hadden ze eerder al de bibliotheek van Mosul met de grond gelijk gemaakt en zo'n 8000 unieke manuscripten en boeken vernietigd, wat een een beproefde tactiek is van revolutionaire dictatoriale regimes. De communisten en de nazi's deden het ook al. Kennis is macht en dat weten de ISIS-baarden ook, dus alle kennis van na de eeuw van Mohammed moet van de aarde verdwijnen is hun missie.

Gisteren zag ik op het journaal dat het terreurleger zich had uitgeleefd op de sculpturen en Assyrische beelden van 3000 jaar oud in een museum in Nineveh in Irak. Ook dat hoort in hun beleving bij het uitwissen van het verleden. Met hamers en bijlen werden de kunstschatten kapot geslagen of van hun sokkel geduwd, Er is niks meer van over. En hoewel dit barbaarse gedrag van een heel andere orde is dan het op een zo gruwelijk mogelijke wijze vermoorden van mensen heb ik het met open mond van verbazing vol afschuw gezien. Zoveel zinloze vernielingen, zoveel rigiditeit, zoveel domheid.

Tegeltjeswijsheid 156

Nutteloze weetjes

Geisha's waren oorspronkelijk mannen. In het begin van de
13e eeuw waren mannelijke geisha's de Japanse versie van
een hofnar die koningen entertainden met liedjes, dansjes
en comedy. In die periode was het vrouwen niet toegestaan
om te entertainen op feesten. De vrouwelijke geisha's kwamen
pas in 1751.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen John Belushi te zien was in "Saturday Night Live" 
saboteerde hij alles wat geschreven was door vrouwen omdat hij
vrouwen 'fundamenteel niet grappig' vond.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In maart 2012 ontdekten wetenschappers een mysterieus aura op
Mars. Op een foto zie je een soort pluim opspringen, die nog
nooit was gezien en sindsdien ook niet meer. Er zijn verschillende
theorieën, maar als één daarvan waar is betekent het dat alles
wat wij denken te weten over de atmosfeer op Mars foutief is.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je vet eten eet, komt er een chemisch stofje vrij die je naar
meer vet eten doet verlangen. Dus junk food eten zorgt dat je
meer junk food wil eten, waardoor je nóg meer junk food wil
eten enz., enz.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Op 19 augustus 1890 werd het Victoria Hotel aan het Damrak in
Amsterdam geopend. Als je het station uitloopt richting stad
zie je het markante gebouw meteen staan. Er moesten huizen
voor wijken, maar één huiseigenaar weigerde zodat toen de tijd
begon te dringen het hotel er maar omheen is gebouwd. Let
er de volgende keer maar eens op als je in Amsterdam bent.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De naam Lego bestaat uit de eerste twee letters van twee
Deense woorden 'leg godt' wat 'speel goed' betekent.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Henry Damon is een comicbook superfan die extreme operaties
ondergaat om op zijn favoriete karakter Red Skull te lijken. Hij
heeft een gedeelte van zijn neus laten verwijderen en verschillende
implantaten laten aanbrengen en laat zijn hele gezicht rood
tatoeëren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Na de wereldcup van 2014 heeft de Duitse speler Mesut Özil
al zijn spelersgeld gedoneerd aan Braziliaanse kinderen die
een operatie nodig hebben als een persoonlijke dank voor de
gastvrijheid van de mensen van Brazilië
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Over voetbal gesproken; ook het kleinste land van de wereld,
Varicaanstad, heeft een voetbalelftal. Het land is geen lid van de
FIFA en de UEFA en daarmee dus uitgesloten van deelname aan
WK of EK. De eerste wedstrijd werd gespeeld in 1994 tegen
San Marino (0-0). De beste wedstrijd speelde Vaticaanstad tegen
Zwitserland in 2006 met een 5-1 overwinning. Ook van China
wist Vaticaanstad in 2008 te winnen met 4-3

Hier zie je heel duidelijk het kleine huisje waar omheen is gebouwd.

Jan, Pier, Tjores en Corneel

Bij het doorbladeren van het wekelijkse pakket met huis-aan-huis folders kreeg ik het gevoel dat ik steeds dezelfde man zag opdoemen in de diverse folders en toen viel het me op: vrijwel alle mannelijke foldermodellen hebben een baard.

Vroeger waren gladgeschoren kaken juist helemaal bon ton en heden ten dage is de bebaarde man weer hot. Het was me wel opgevallen zo in het straatbeeld, maar niet dat het zo was doorgedrongen dat zelfs in folders geen gezichtshaarloze mannen meer te bekennen zijn. Ik heb er verder niet zo'n mening over, het viel me alleen op.

Ik dacht meteen aan het oude volkslied "Kaap'ren Varen". Toen ik op school zat leerden we het lied dat op dat moment ('74/'75) ook een hit was van de folkrockband Fungus. Het lied is al veel ouder, zeker uit de negentiende eeuw waarin veel volksliedjes werden verzameld en werden uitgegeven, maar mogelijk is het dus zelfs nog ouder dan dat.

Hier het loflied op de stoere mannen met baarden:

Al die willen te kaap'ren varen

Moeten mannen met baarden zijn

Jan, Pier, Tjores en Corneel

Die hebben baarden, die hebben baarden

Jan, Pier, Tjores en Corneel

Die hebben baarden, zij varen mee

Al die ranzige tweebak lusten

Moeten mannen met baarden zijn

Jan, Pier, Tjores en Corneel

Die hebben baarden, die hebben baarden

Jan, Pier, Tjores en Corneel

Die hebben baarden, zij varen mee

Al die deftige pijpkens smoren

Moeten mannen met baarden zijn

Jan, Pier, Tjores en Corneel

Die hebben baarden, die hebben baarden

Jan, Pier, Tjores en Corneel

Die hebben baarden, zij varen mee

Al die met ons de walrus kelen

Moeten mannen met baarden zijn

Jan, Pier, Tjores en Corneel

Die hebben baarden, die hebben baarden

Jan, Pier, Tjores en Corneel

Die hebben baarden, zij varen mee

Al die de dood en de duivel niet duchten

Moeten mannen met baarden zijn

Jan, Pier, Tjores en Corneel

Die hebben baarden, die hebben baarden

Jan, Pier, Tjores en Corneel

Die hebben baarden, zij varen mee

Euro Cinema

"Goin' to the movies seeing dreams on screen"

Vanessa, 1984

Terugkijkend op mijn jeugd kan ik onmogelijk voorbijgaan aan Euro Cinema, de bioscoop op 3 minuten lopen afstand op de Leyweg waar ik menige middag en soms avond heb doorgebracht. Het was de enige bioscoop in Den Haag Zuidwest. Niemand minder dan Hare Majesteit Koningin Juliana en prins Bernhard openden de bioscoop op 25 september 1963, in aanwezigheid van Sam Spiegel en Omar Sharif, respectievelijk de producer en hoofdrolspeler van de openingsfilm "Lawrence Of Arabia".

In de volgende 10 jaar kwamen meer dan tweeënhalf miljoen mensen naar deze bioscoop. Ik was er één van. De eerste film die ik er zag was samen met mijn zus Els, een film van "The Flintstones", later mocht ik er, omdat het zo vlakbij was, alleen heen en heb ik er speelfilms van "Laurel & Hardy", "Winnetou", "Pippi Langkous", "Dik Trom" en talloze Disney en Hanna-Barbara tekenfilms gezien. Dat waren kindermatinees. De eerste keer 's-avonds naar de bioscoop was met mijn vader naar "The Sound Of Music". 

Aan de soorten films kun je al zien dat Euro Cinema het vooral moest hebben van wat oudere films, hoewel er zeker tot ver in de jaren 70 ook nieuwe films werden vertoond, zo kan ik me herinneren dat ik in 1976 met mijn ouders naar "Max Havelaar" ben geweest. Ook waren er op zaterdag zogenaamde 'nachtvoorstellingen', veelal pikante films met titels als "Met Jouw Waldhoorn Tussen Mijn Alpen". Als kind konden wij ons vergapen aan de filmfoto's die in de vitrines hingen van de films die er op dat moment speelden. Ik weet nog dat de foto's van de film "Kingdom Of The Ants", waarin o.a. Joan Collins in haar pre-Dynasty tijdperk werd belaagd door reuzenmieren, mij enorm fascineerden. 

De al eerder genoemde filmklassieker "The Sound Of Music" is een apart verhaal in de geschiedenis van Euro Cinema. Wijkbewoonster, de destijds 80 jarige mevrouw L.C.H. Snel-Bastiaanse haalde de kranten door op 20 november 1967 voor de 76e keer de film te hebben bezocht. In totaal zou zij de film 138 keer gaan zien in Euro Cinema. In de nadagen van de bioscoop draaide deze film er maanden lang. Totdat begin jaren 80 er een nieuw fenomeen zijn intrede deed:  de filmmarathon. 

De filmmarathon begon om 12 uur 's-nachts en duurde tot 12 uur 's-middags de andere dag, er werden dan achterelkaar, natuurlijk wel met pauzes tussendoor, 5 of 6 films vertoond. Een ontbijt zat er bij inbegrepen. Er waren marathons met een thema zoals een horrormarathon. Ik heb met vrienden ook zo'n marathon bezocht, vanzelfsprekend niet de horrormarathon, maar een soort allerhandemarathon, waarvan me nu alleen de film "Back To The Future" in gedachten schiet. Als bewijs dat je de filmmarathon volbracht had kreeg je een soort vaantje. Ik kan hem niet voor de dag halen, maar mijzelve kennende ligt ie vast ergens in een doos in de berging. 

Aan de bioscoop zat een uitbouw, dat was een zaal die men kon huren voor recepties, e.d., die zaal heette Lawrence Corner, naar de eerste film die er gespeeld heeft. De dochter van mijn vader heeft er haar verlovingsfeest gevierd, wij kinderen mochten dan de middagfilm zien, de bioscoop zaal was middels een deur vanuit Lawrence Corner te bereiken.

In 1987 viel na 24 jaar (jammer nét geen 25 jaar)  het doek voor Euro Cinema. De naam werd veranderd in Euro House en er kwamen achtereenvolgend een bank, een speelgoedzaak en een meubelwinkel in. Sinds 2008 staat het op de nominatie voor sloop en zijn er plannen om er een 45 meter hoog gebouw te bouwen voor 55 tot 60 appartementen bestemd voor jongeren. Tot op heden staat de eens zo mooie Euro Cinema er troosteloos, verlaten en verpauperd bij en huilt je hart bij het aanzien ervan, althans het mijne wel.

25 September 1963, de opening v.l.n.r. Sam Spiegel, koningin Juliana, prins Bernhard en Omar Sharif

Kijk de mensen zich eens vergapen aan de filmfoto's. Hier is ook mooi Lawrence Corner te zien.

Ja hoor, "The Sound Of Music" !

"Irma La Douce", nog zo'n klassieker. Let op die kleine vitrinetjes rechts waar ook filmfoto's inhingen.

Mevrouw Snel-Bastiaanse haalt de krant op
21 november 1967.

Mevrouw Snel- Bastiaanse krijgt in juni 1968 uit
handen van bedrijfsleider dhr. Bliekendaal een gouden
horloge voor haar 100e bezoek aan "The Sound Of Music".

Herinnert U zich deze nog? #69

SARAH BRIGHTMAN & THE STARSHIP TROOPERS

"THE ADVENTURES OF THE LOVE CRUSADER"

1979

Geen hitparade notitie

Ik maak me geen illusies, niemand zal zich dit nummer herinneren, omdat het geen hit was in Nederland. Ik kende het liedje omdat het op het album "Super Disco Party Volume 3" stond.

En toch wil ik 'm even onder de aandacht brengen, het is dezelfde Sarah Brightman die later de muze en de vrouw werd van Andrew Lloyd Webber, en die zich toe legde op musicals en cross over klassieke/moderne muziek. Ik had in Herinnert U zich deze nog? #44 haar eerste plaatje behandeld en dit was dan de opvolger.

Meer van hetzelfde, er gebeurt heel veel in de 3 minuten en 58 seconden dat het nummer duurt, beetje een kakofonie, maar ik vónd het destijds een geweldig liedje en ik was heel trots dat ik 'm had op die LP, ook omdat bijna niemand het kende, nu vind ik het nog steeds leuk, maar ik hoor wel dat het superkitsch is, en ik kan me voorstellen dat Sarah het niet meer op haar repertoire heeft staan.

De LP waar het lied opstaat

Tegeltjeswijsheid 155

Roma che bellissima città

Ooit wil ik nog eens naar Rome, ik ben nog nooit in Italië geweest en de stad trekt me aan mede vanwege de lange en nog steeds zichtbare geschiedenis. Ik stel het nog maar even uit, omdat ik als Nederlander me er vanwege plaatsvervangende schaamte even niet wil vertonen. Er bleek namelijk een voetbalwedstrijd te zijn, ik had er natuurlijk geen idee van en had dat nog steeds niet gehad als de supporters uit Nederland zich niet als een stel hersenloze neanderthalers hadden gedragen.

Vernielend, dronken, oproer kraaiend en clubliederen drie octaven lager dan hun eigenlijke stem zingend trokken zij door de stad, beschadigden en passant de net restaureerde Fontana della Barcaccia, maakten en vuilnisbelt van de Spaanse trappen en gingen de politie te lijf, kortom wat ze hier in eigen land ook altijd doen en waar ze dan een tijdelijk stadionverbod voor krijgen als straf.

Dat werkt in Italië gelukkig anders (leer hiervan Nederlandse overheid). Een aantal heeft een gevangenisstraf gekregen van 16 maanden, anderen 8 maanden en er zijn ook geldboetes uitgedeeld van €40.000. Dit heeft woensdag én donderdag plaatsgevonden, dus niet zo dat ze dachten (zouden ze dat überhaupt kunnen, denken?) laten we ons, nadat het woensdag uit de hand is gelopen, maar gedragen. Alle vooroordelen die er zijn over voetbalsupporters werden in de beelden die ik zag ruimschoots bevestigd.

Verplichte sterilisatie is net als euthanasie een gevoelig punt, maar bij het zien van de beelden moesten we het toch maar eens bespreekbaar maken.

Emotie-eten

'In nood leert men zijn vrienden kennen' luidt het wat gezwollen gezegde, en misschien is dat ook wel zo, de mensen die je na staan, zullen er ook voor je zijn in tijden als het wat minder gaat. Zelf ben ik erg voor een variant hierop: 'In nood leer je jezelf kennen'.  En nu wil ik direct de term 'nood' wat nuanceren, als je ziet wat er allemaal voor vreselijks gebeurd in de wereld, kun je nauwelijks van nood spreken, maar toch in mijn kleine wereldje is sinds enige weken wat opschudding, niets levensbedreigends, maar de zekerheid is er een beetje onder weggeslagen, de regie is niet helemaal meer in mijn eigen handen en ik ben autistisch genoeg om dat als vervelend te ervaren. Ik hou erg van controle over mijn eigen leven te hebben, geen deining, rust, reinheid en regelmaat, vooral regelmaat.

Ik leer mijzelf nu dus kennen in een tijd van onzekerheid en het blijkt dat ik dus een emotie-eter ben, ergens wist ik dat wel. Tijdens mijn laatste scheiding was ik uitgenodigd bij vrienden voor een avondje verstrooiing en over die avond word nu nog gesproken als de Avond van de Grote Voorraadplundering. De gehele voorraad zoutjes is er die avond doorheen gegaan, of om het preciezer te zeggen in míj gegaan. Nu word je nergens prachtiger slank van dan van een scheiding, dus was het niet echt heel erg. En nu merk ik het weer, de onrust in mij nu doet me grijpen naar alles wat eetbaar is, ik koop het dus ook onder het mom van "Ik mag dit nu wel, want ik heb het ook niet makkelijk". Gelul natuurlijk, de situatie veranderd er niks door, de onzekerheid blijft, ook met een reep chocolade achter de kiezen.

Ik merk ook dat de ommekeer nadert, ten eerste onderken ik het, ten tweede is je vol voelen en dan toch nog dooreten niet echt een fijn gevoel, en ten derde kan ik over de oorzaak ervan, het gedoe op mijn werk, fijn kletsen met mijn leidinggevende en diverse collegae die er dezelfde visie op nahouden als ik. En door er zo nu en dan eens een blogje aan te wijden, scheid ik niet alleen de hoofd,- van bijzaken, en breng op die manier de voor mij broodnodige structuur aan in het gebeuren, het werkt bovendien ook heel therapeutisch, alles wat je opschrijft intikt is uit je hoofd, en kan ik mede daardoor op de been blijven.


Ook mag ik van mezelf niet meer met mijn ogen rollen als iemand die persoonlijke stress ervaart (terug)grijpt naar eerder afgeleerde (slechte) gewoontes. Mea Culpa.

Ach kassian het is voorbij

Mijn toch al nostalgische inslag is dit jaar natuurlijk versterkt door de verhalen die ik opdiep voor m'n jubeljaarblogjes, maar mijn zus heeft me onlangs attent gemaakt op een Facebookpagina, een besloten groep Oud bewoners van Bouwlust en Morgenstond waar ik me helemaal in kan verliezen. Er is daar een schat aan foto's te zien uit de wijk en buurt waar ik ben opgegroeid, zoveel foto's die ik nog nooit heb gezien van echt het prilste begin.

Ademloos met soms een traantje van ontroering bestudeer ik de foto's minutieus, en zou soms zó een foto willen binnenstappen, tel daar bij de verhalen en herinneringen op van (voormalige) buurtbewoners en ik kan er uren zoet mee zijn. Het heeft veel meer meerwaarde als je het kent van vroeger, maar toch wil ik mijn pas verworven wereld van weleer met jullie mijn lieve lezers delen.
Wel met veelal beeldend materiaal uit mijn eerdere jubeljaarblogjes.

Bij deze foto stokte mijn adem. Het eerste huizenblok rechts is de achterkant van de Hellendoornstraat, mijn geboortehuis in aanbouw. Waar je dat kind op een stepje ziet, daar zou het winkelrijtje "De Hoek" verrijzen.

Foto is bijna op hetzelfde punt als de eerste foto genomen, de opening van slagerij Kroes, de woningen erboven zijn nog niet bewoond. de Hellendoornstraat inmiddels wel.

De Gramsbergenlaan in het prille begin. De eerste zijstraat links is de Hellendoornstraat vanaf de andere kant. Het was een markant punt, want achter het boompje vooraan staat op de hoek een telefooncel.

De kerk waar ik gedoopt ben en later communie heb gedaan.

De toen nog mooie winkelstraat Leyweg. Die toren is van de kerk op voorgaande foto

De hoofdingang van het mooie Zuiderpark.

Het legendarische openluchtzwembad in het Zuiderpark.

Dit gebouwtje heeft me altijd geïntrigeerd en op de betreffende facebooksite kwam ik er achter dat het in de jaren 60 een politiebureau(tje) was, met onderin zelfs cellen. Let vooral ook op het prachtige jaren 50 kunstwerk ervoor. In onze wijk waren heel veel van die kunstwerken te zien.

The people versus the firm

Langzaam en slepend gaan we naar de apotheose van wat het best te omschrijven valt als een strategisch plan om ons werknemers in de loop der tijd meer dan 10% salaris in te laten leveren. Strategisch omdat de vakbonden steeds afzijdig zijn gehouden en hoogstens werden 'bijgepraat' ten einde de druk op hen op te voeren door met iedereen tot afspraken te komen en eenzijdige berichtvoering naar het personeel te ventileren zodat áls het dan verkeerd zal gaan de schuld, ten onrechte, bij de vakbonden en zelfs het personeel kan worden gelegd. Het feit dat er sinds 1990 geen winst meer is gemaakt en er sprake is geweest van mismanagement wordt dan gemakshalve maar even buiten beschouwing gelaten. De advocaat van V&D zei dat ook letterlijk in de rechtszaak:

Barbara Rijlaarsdam @B_Rijlaarsdam

Advocaat V&D wil het niet hebben over KKR, die miljarden heeft verdiend aan verkoop winkelpanden. "Huur is nu geregeld, loon niet."

Gisteren was er dan het kort geding tussen de vakbonden en V&D (ik heb altijd gesproken over 'het bedrijf waar ik werk' dat vond ik wel zo netjes, maar nu ze zichzelf ongelofelijk te kijk zetten in de media met de wijze waarop alle vuile was wordt buiten gehangen, kan niets wat ik meld schadelijk voor het imago zijn, bovendien haal ik de informatie uit diezelfde media). Grappig is dat beide partijen zowel de bonden als V&D goochelen met cijfers, zo wordt er al naar gelang het beter uitkomt over 5000 en 10.000 werknemers gepraat. Even opheldering: V&D heeft 5000 werknemers tel je daar La Place bij op zijn het er 10.000. La Place en V&D zijn echter los van elkaar opererende bedrijven, de medewerkers van La Place hoeven ook geen loon in te leveren.

Mevrouw Rijlaarsdam zei op persoonlijke titel waar ik me ook wel in kan vinden:

Barbara Rijlaarsdam @B_Rijlaarsdam

Opmerkelijk dat V&D al 20 jaar verlies maakt en bedrijf maar optimistisch blijft over toekomstperspectief (mijn woorden, niet van advocaat)

Uitkomst van de zitting is dat dat V&D en de vakbonden over het konijn wat V&D plots uit de hoed toverde, een variabel beloningsplan, moeten gaan praten, woensdag aanstaande 13.00 uur moet dat hout zagen, anders is het vonnis van de rechter maandag 23 februari aanstaande. Dat variabel beloningsplan is iets waarbij het personeel iets financieels kan verwachten als er weer winst gemaakt zou gaan worden. Winst. Ter vergelijking; de verhuurders krijgen hun geld mocht V&D failliet gaan, de werknemers dus pas als er winst gemaakt gaat worden. Er wordt al 25 jaar geen winst meer gemaakt. Menno Tamminga ziet het zo:

Tamminga @menno_tamminga

Loon inleveren bij #vend voor extra variabele beloning? Klinkt als kalkoen inspraak geven in kerstmenu. Op 1-ste of 2-de Kerstdag op tafel?

Ik wacht het oordeel van de rechter aankomende maandag af, het blijft wettelijk niet toegestaan wat V&D doet en de rechter zal in deze toch geen precedent willen scheppen, stel ik me zo voor.
Bovendien is het verre van eerlijk te noemen zoals het er nu ligt:

Geen zwaarste schouders, zwaarste lasten 
De winkelmedewerkers worden het hardst getroffen, zegt Suijker (FNV). "De top levert 5,8 procent in en de man op de vloer levert 10 procent in. Dus iets met sterkste schouders en zwaarste lasten gaat niet op bij V&D."

De buurt

"Het is mijn buurt niet meer. Het is voorbij. Alleen een brok sentiment is die buurt voor mij"

Willy Alberti, 1973

De wijk Morgenstond in Den Haag is een naoorlogse wijk, die de woningnood moest gaan oplossen. Architect Willem Dudok presenteerde zijn plan voor Morgenstond in 1949 en in 1951 is er met de bouw begonnen. Belangrijk detail in de wijk is de ruimte die is gemaakt voor gemeenschappelijke tuinen tussen de woonblokken in, door ons thuis 'de achtertuin' genoemd. Bij onze tuin waren er klimrekken en een zandbak in.

In 1953 werden de woningen in de Hellendoornstraat opgeleverd, en mijn vader ging er een jaar later wonen als tweede bewoner van nummer 128. Mijn ouders hebben er tot 1987 gewoond. Ons portiek bestond uit 8 woningen, de buren zijn in de loop van de tijd wel veranderd, maar als ik over de hoogtijdagen van mijn jeugd spreek woonden er de familie's Nijssen (de eerste bewoners van de straat), v.d. Bogaard, Marbus, Groenenberg, Valstar, de Jager en de Jong . Met de familie Nijssen hadden we een hechte band, waar ik vast in een later blogje nog eens op terug kom. In mijn jeugd was het heel gebruikelijk dat je oudere mensen waarmee vriendschappelijk werd omgegaan met 'tante' en 'oom' aansprak, mevrouw en meneer Nijssen waren dus tante Stien en ome Gerard.

In het portiek naast ons woonde op gelijke hoogte de familie Matla, ome Bob en tante Sjaan en die hadden een dochtertje van mijn leeftijd, Iris. Ik kan me herinneren dat als Iris en ik op onze kinderfietsjes fietsten we dat altijd op elkaars fietsje deden. Ook hielden wij over het balkon heen waterpistooltjesgevechten. Aan de overkant in de Wijhestraat woonden oom Piet en tante Lydia. Zij hadden 4 kinderen waarvan ik me alleen de namen Sylvia en Mario herinner, Mario was iets ouder dan ik. Ik heb wel eens bij ze gelogeerd, en toen er eens geen water uit de kraan kwam in onze straat hebben we met teiltjes en emmers water gehaald bij hen. Met tante Lydia is het helaas niet goed afgelopen.

Zo waren er in het buurtje waar wij woonden meer mensen die in mijn herinnering blijven, de familie Kortekaas uit de Holtenstraat, waarmee ik meeliep uit school tussen de middag omdat hun zoon Wido bij mij op school zat. In het portiek aan de andere kant woonde de familie Schoningen met wie we ook contact hadden en in de lage huisjes tussen de de Hellendoornstraat en de Wijhestraat in woonde de familie van Dongen, de dochter van mijn vader was bevriend met hun dochter Irene, die later in Rusland is gaan wonen. Tante Aal uit de Wijhestraat, die sterke gelijkenis vertoonde met Adèle Bloemendaal, met haar heel blonde dochters waren ook markante bewoners van ons buurtje.

Op de Maartensdijklaan was een rijtje van 6 winkels een kruidenier Ardi, begin jaren 70 weggeconcurreerd door de grote supermarkten, toen huisvestte zich er een bloemenwinkel in, een drogisterij, een groentenwinkel, een bakker (Hus), een sigarenboer en een slagerij. Door de buurt werd dit 'De Hoek' genoemd. "Ga jij even naar de hoek een pakje sigaretten halen bij Koos".

Toen mijn vader er ging wonen zeiden vrienden en bekenden: "Man je gaat aan het eind van Den Haag wonen!" En in zekere zin was dat ook zo, hij keek uit op grasland en koeien. Pas later werd het winkelcentrum aan de Leyweg (voorheen een boeren landweg) gebouwd en de wijken Bouwlust en Vrederust. Verder was het, mede door de visie van Dudok, een groene wijk met veel bomen, struiken en grasvelden én we woonden vlakbij het Zuiderpark, waar we regelmatig kwamen in de speeltuin, het open lucht zwembad of in de herfst om bladeren te zoeken. Ook in het overdekte zwembad "Loevestein" aan de Loevesteinlaan heb ik veel tijd doorgebracht, als ook in bioscoop Euro Cinema aan de Leyweg, beiden zijn er nu niet meer.

De kleuter,- en lagere school waar ik op heb gezeten waren eveneens op loopafstand van onze woning, en toen ik in 1987 op mezelf ging wonen kreeg ik een 2 kamer appartement in de Dalfsenstraat, die ook in de buurt lag zodat het niet een al te grote overgang voor me was, alles om me heen bleef vertrouwd, maar ook over die gebeurtenis in een later jubeljaarblogje meer. 

Ik eindig met nog een strofe uit het lied "De Buurt" 

"Mijn buurt, zo mag ik het wel noemen,

met tantes omes bij de vleet.

Ik kan mezelf erover roemen

dat ik nog alle namen weet.

Waar zijn die mensen toch gebleven,

ze konden niet zonder elkaar.

Die buurt dat was hun hele leven.

Soms wil je het vergeten maar 
die buurt heeft afgedaan.
Die buurt waar mijn ouderlijk huis heeft gestaan".

Op onderstaand kaartje van de wijk heb ik wat punten aangegeven uit dit blogje en voorgaande jubeljaarblogjes én die nog gaan komen.

1. onze woning in de Hellendoornstraat.
2. Wijhestraat
3.Holtenstraat
4. Buurtwinkels 'De Hoek'
5. Kerk waar ik gedoopt ben
6. Leyweg
7. Kleuterschool 'Koningshofje'
8. Cecilia school (lagere school)
9. Dalfsenstraat
10. Zwembad Loevestein
11. Zuiderpark

Uitzicht uit het slaapkamerraam van mijn ouders (voorheen de kamer van de dochters en daarna van de zoon van vader)
In het huizenblok van bruine baksteen was bioscoop Euro Cinema gevestigd.

De zandbak in de achtertuin. Het zou zomaar kunnen dat ik er zelf of bekenden opstaan
De foto is genomen vanaf ons balkon.

Mei 1969 met mijn eigen fietsje rood met witte bandjes. Iris had een blauwe met bruine bandjes.

Oktober 1969 met buurmeisje Iris. Wij vonden elkaar heel lief.

Vier de vriendschap met Valentijn

Teruglezend zag ik dat ik ieder jaar met Valentijnsdag met klem zeg dat je het hele concept best iets breder mag trekken. De dag is in eerste instantie bedoeld een stille liefde anoniem te laten weten dat hij of zij je hart sneller laat kloppen, is het anonieme gedeelte er in de loop der tijd al vanaf gehaald, nu is het ook al enige jaren geaccepteerd dat je dierbare vrienden en vriendinnen laat weten dat ze speciaal zijn voor je.

Mijn innercircle vrienden heb ik in de loop van de jaren met Valentijnsdag dan ook wel eens verrast met een kaartje of klein presentje, gewoon om ze te laten weten hoe blij ik ben met hun vriendschap, en dat ben ik nog steeds, maar dit jaar heb ik laag profiel gehouden, ook omdat een aantal dierbare vrienden die voorheen single waren hun eigen Valentijn hebben ontmoet en die moet alle ruimte krijgen om op deze dag te schitteren vind ik. Bovendien weten wij van elkaar dat we een plaatsje in elkaars hart hebben, dat laten we het hele jaar door merken en op cruciale momenten die in ieder leven voorkomen zeker.

Ik ontving wel een presentje samen met een lieve kaart, niet anoniem, maar van vriend Harry. Hij zond me een DVD van de film die we hebben gezien en die alle andere films overbodig maakt  "Pride". Oorspronkelijk hadden we met vrienden Rick en Chris gisteren een dagje Amsterdam afgesproken, maar omdat het bedrijf waar ik werk voornemens is om hun wanbeleid financieel op mij te willen verhalen, danwel failliet te gaan en ik dientengevolge uitkeringsgerechtigd kan worden, was een pas op de plaats voor mij gewenst. Bovendien bleek naderhand Rick een nieuwe baan te hebben en moest hij werken gisteren. We hebben de dag omgebogen naar een gezellige avond bij mij thuis.

Chris had een heerlijk voorgerecht gemaakt van toast met geitenkaas en wat salade, Harry trakteerde ons op zwarte rijst, jawel zwarte rijst met een voortreffelijke pilav er bij en sla, en ik vond het leuk om het dessert een Valentijntintje te geven omdat deze drie mannen zeer dierbare vrienden zijn. Voor mij hadden ze ook een verrassing, alvast voor mijn verjaardag, een museumjaarkaart! Ik was heel erg verrast en er ontzettend blij mee. De kaart gaat pas in als je de eerste keer naar een museum gaat, vanaf dat moment kun je een jaar lang gratis heel veel museums bezoeken. Vanzelfsprekend zal het eerste museumbezoek met hen zijn, en we hebben al een datum geprikt, 5 april eerste Paasdag, verschillende museums hebben we nog in optie.

Na het eten hebben we er een culturele avond van gemaakt met de show van Paul Groot en Sanne Wallis de Vries over Adèle Bloemendaal en de cabaretvoorstelling van Richard Groenendijk "Alle Dagen". Het was een heerlijke Valentijnavond met lieve vrienden.

In Memoriam: Steve Strange

Steve Strange was de artiestennaam van Steven John Harrington. In Nederland kennen we hem vooral van de studiogroep Visage waar hij de zanger van was. In 1980 hadden ze een hit met "Fade To Grey". Voor dit succes was hij te zien in de videoclip "Ashes To Ashes" van David Bowie. Steve was grondlegger van de 'New Romantics-beweging', waar de synthpop uit die jaren bijhoorde. Samen met Visage collega Rusty Egan opende hij o.a. de Blitz club in Londen. De club was bekend om het door Steve opgelegde strikte en strenge deurbeleid. Alleen 'the weird and wonderful' werden toegelaten.

In Engeland bleef hij tot op het moment van zijn te vroege en onverwachte overlijden een bekendheid, zowel positief als negatief. Hij overleed op 12 februari in Sharm el-Sheikh, Egypte aan hartfalen. Hij is slechts 55 jaar geworden.

Tegeltjeswijsheid 154

Man over de vloer

Vriend Harry komt altijd met de meest leuke DVD's aan zetten. Een tijd terug overhandigde hij me seizoen 3 van de Britse TV-serie "Man About The House" , die in Nederland is uitgezonden onder de titel "Man Over De Vloer". De serie is uitgezonden van 1973 t/m 1976 en kent 6 seizoenen. Ik kende het van vroeger en het was enig het weer eens te zien, die kleding, dat haar, zo'n interieur, geweldig!

Het verhaal gaat over 2 roommates Jo (Sally Thomsett) en Chrissy (Paula Wilcox) die als 3e roommate een man in huis nemen, Robin (Richard O'Sullivan). Beneden woont de huisbaas George (Brian Murphy) en zijn vrouw Mildred (Yootha Joyce). In de jaren 90 werd er een Nederlandse verise van de serie uitgezonden onder de naam "Sam Sam". Nadat de serie in 1976 eindigde kwamen er twee spin-offs Richard ging door met "Robin's Nest" (1977-1981) en Brian en Yootha kregen hun eigen comedy met "George & Mildred" (1976-1979). Beide series werden ook in Nederland uitgezonden.

Later schitterde Richard in de rol van struikrover Dick Turpin in de gelijknamige serie en als de alleenstaande vader Simon in de sitcom "Me And My Girl". Die laatste serie werd in het Nederlands vertaald als "Mijn Dochter En Ik", een serie waarin ik ook een kleine appearance heb mogen maken en ik dus voor één dag Edwin de Vries en Kitty Janssen mijn collega's mocht noemen, maar dit geheel ter zijde.

Ik werd na het kijken van de serie meteen benieuwd hoe het nu met de acteurs gaat, van Yootha Joyce wist ik dat zij in 1980 is overleden op 53 jarige leeftijd, ze had drankproblemen en die zijn haar fataal geworden. Er was net een speelfilm gemaakt van "George & Mildred", en helaas heeft zij nooit het resultaat ervan kunnen zien. Haar TV-man Brian Murphy zat aan haar bed toen ze overleed.
Ten tijde van de serie waarin Robin steeds achter Chrissy aan zat, was het in het echte leven zo dat Richard en Sally een stel waren. De acteurs hebben altijd contact met elkaar gehouden en toen Richard na een beroerte ging wonen in een retirement home voor artiesten zijn Brian, Sally en Paula hem direct komen opzoeken. "Het was meteen weer erg leuk met elkaar" vertelde Sally er over.

Richard's laatse publieke optreden was in 1999, de andere drie zijn nog steeds bezig in hun vak.
Richard is nu 70, Sally 64, Paula 65 en Brian 82.

Chrissy, Robin en Jo

George & Mildred

Richard O'Sullivan

Paula Wilcox

Sally Thomsett

Brian Murphy