Mislukt

Als je op de tweede dag overstuur bent en met tranen in je ogen staat met daarbij een hartslag van zo'n 200 slagen per minuut omdat blijkt dat je de constante stroom van negativiteit van ontevreden en boze consumenten waarmee je te maken hebt gewoonweg niet aankan, en daarbij opgeteld de, zoals ik begreep, ook voor geoefende medewerkers zeer ingewikkelde en complexe systemen waarmee gewerkt moet worden, moet je bij jezelf te rade gaan of dit is waarmee je verder wilt en kunt.

Ik moet zeggen dat ik op een geweldige wijze ben opgevangen na deze 'inéénstorting', en een goed gesprek heb gehad, waar uit naar voren kwam dat inderdaad niet iedereen geschikt is voor dit werk. 's Avonds had ik een etentje met lieve vriendin Nadira, dat was ondanks dat ik ontzettend moe was heel fijn. Mijn aan licht autisme grenzende perfectionisme is oké voor mij, maar kan me in dit soort situaties enorm in de weg zitten, en je schakelt het niet zomaar uit. Ook blijk ik dus gevoeliger dan ik aanvankelijk al dacht en hele dagen alleen maar bezig zijn met negativiteit, boosheid en frustratie van anderen die maar voor een deel en soms helemaal niet op te lossen is komt bij mij te hard binnen en kan ik klaarblijkelijk niet parkeren, zoals natuurlijk wel zou moeten. Ik kan daar dus niet goed mee omgaan.

Hoe ik me daar zelf onder voel? Wat denkt u? Mislukt. Een loser. Een watje. Mijn eigenwaarde en zelfbeeld krijgt een behoorlijke douw. Kan ik dan echt helemaal niets? Het was dus dit alles bij elkaar opgeteld dat ik gisteren heb besloten om niet verder te gaan met mijn nieuwe baan. Ik heb daar niet licht over gedacht en deed het zeker niet van harte, maar ondanks dat ik er zeer positief aan ben begonnen met de beste intenties is het ook belangrijk om goed na te denken of het bedrijf en ik iets voor elkaar kunnen betekenen en aan elkaars verwachtingen kunnen voldoen. Ik vind dat als ik me verhuur aan een bedrijf dat zij van mij volledige toewijding en commitment mogen verwachten en dat kan ik ze niet bieden.

Gisterochtend ben ik er heen gegaan en heb bovenstaande kenbaar gemaakt. Er was begrip, mede doordat ze erbij was toen ik overstuur raakte. Ze heeft over dat voorval alsmede het gesprek erna met haar leidinggevende gesproken, en mijn overgevoeligheid en gebrek aan brede inzetmogelijkheden binnen het bedrijf heeft hen zelf ook doen inzien dat dit geen goede combi is. Ik werd geprezen dat ik zo eerlijk en goed onderbouwd erover kon praten, en het voor mezelf en het bedrijf zo helder zag.

En nu? Ik weet het niet, zo'n beslissing zal waarschijnlijk consequenties hebben, ik zie het wel. Het is de keus die ik zelf gemaakt heb, ik zal ze moeten aanvaarden. Such is life. Voor nu voel ik enige verlichting, maar ook een immense vermoeidheid en soort van leegte en zoals gezegd niet echt blij met mezelf op het moment. Schrijven is en blijft wel mijn houvast en strohalm of zo je wilt, therapie.  Het geeft troost om het uit mijn hoofd en hart op papier de pc te zetten.

In Memoriam: Jürgen Marcus

Gisteren werd bekend gemaakt dat half mei de populaire schlagerzanger uit de jaren 70, Jürgen Marcus op 69 jarige leeftijd is overleden. Hij leed sinds 2002 aan COPD. Sinds 2012 was de ziekte zo verergerd dat hij zich had teruggetrokken uit het openbare leven.

In Duitstalige landen maar ook in Nederland kende hij grote populariteit met hits als "Ein Neue Liebe Ist Wie Ein Neues Leben", "Ein Festival Der Liebe" en "Ein Lied Zieht Hinaus In Die Welt". Met dat laatste lied had hij meegedaan aan de voorronde voor het Eurovisie Songfestival In Duitsland, maar hij werd slechts negende. Een jaar later mocht hij voor Luxemburg deelnemen en werd met "Chansons Pour Ceux Qui S'aiment" 14e van de 18 deelnemers. In de jaren 80 nam het succes af en grote hits scoorde hij niet meer.

Hij had een relatie met Nikolaus Fischer die tevens zijn manager was. Op uitdrukkelijke wens van Jürgen is zijn overlijden eerder deze maand stil gehouden en is hij in besloten kring begraven.

Alle begin

Na een week training waarbij het qua systemen en andere toch wel belangrijke zaken niet mee zat, omdat ze dienst weigerden, ben ik gisteren met 2 andere collega's die in mijn klasje zaten begonnen op de werkvloer. Ik moet zeggen dat ik de fietstocht heen en terug, bij fietswaardig weer uiteraard, heerlijk vind. Een fijn begin en eind van de (werk)dag. Ik houd ervan om er iets eerder te zijn om even op m'n gemak een bakje koffie te drinken en niet meteen vol aan de slag te hoeven. Dat deed ik bij V&D ook altijd om rustig met een bakje koffie de kassa's in te leggen voor de winkel open ging.

Het eerste wat mij opviel op de warme dag die het gisteren was, was dat er airco is die ook daadwerkelijk werkt! Voor menigeen een vanzelfsprekendheid, voor voormalig V&D personeel een wonder. Wij kenden het fenomeen dat in de zomer de airco steevast kapot was en in de winter de verwarming steeds uitviel wat wij oplosten met een ventilator en een elektrisch kacheltje.

Om in alle nodige systemen te komen heb ik een hele lijst met gebruikersnamen en wachtwoorden ontvangen, en om dan vervolgens de juiste informatie in de juiste systemen te vinden is een hele uitdaging. Ik kreeg het voor elkaar om alle sites waar ik op moest zijn kwijt te raken en geen idee hoe ik dat gedaan had, laat staan hoe ik er weer op kon omdat beide computerschermen zwart waren. Ook waren plots alle toetsen geblokkeerd, geen notie hoe, thuis krijg ik het niet voor elkaar. Maar gelukkig zijn er mensen die van de hoed en de rand weten en mij, en de twee andere nieuwelingen, bijstaan. Heel langzaam begint het een beetje in te dalen, maar het is veel, heel veel, en ontzettend divers.

Even schiet dan wel door m'n hoofd van 'dat ik op m'n ouwe dag dat allemaal nog moet doorstaan...', maar tegelijkertijd heb ik ook het idee dat áls ik het eenmaal in m'n vingers krijg het heel leuk werk kan zijn. Dus heb ik mezelf, bij gebrek aan een significante andere, streng toegesproken (in gedachte anders zou het wel heel raar zijn) en geëist dat ik niet bij de pakken neer zal gaan zitten en zo goed mogelijk mijn best zal gaan doen om het allemaal onder de knie te krijgen. Alle begin is moeilijk, en de berichtjes van vrienden die het herkennen bij het oppakken van nieuwe opdrachten steken mij een hart onder de riem.

Toen was geluk ... #4

Zelf heb ik er in de jaren dat ik, al dan niet alleen, een huishouden bestier er nog nooit één gehad. En vorige week zagen we dat ze werden verkocht in het winkeltje van het Zuiderzeemuseum: mattenkloppers. Er is een tijd geweest zonder stofzuigers, en toen die er net waren was zo'n apparaat niet voor een ieder weggelegd, zodat vloeren werden geveegd, gedweild of geboend. Kleden en ook traplopers werden met een rolveger of mattenklopper gereinigd.

Matten kloppen was zwaar werk, want de kleden en traplopers werden naar buiten gesjouwd om aldaar geklopt te worden. Het mocht trouwens niet altijd en overal. Per stad golden er specifieke klopregels. In Amsterdam mocht het bijvoorbeeld alleen 's morgens tussen tien en twaalf uur. Dit was om de overlast te beperken. Wat ook werd gedaan was; 's avonds theeblaren over de kleden verspreiden waar het vuil voor een deel introk, dan stoof het stof de andere dag veel minder.

Week 21 2018; Wat een week!

De Barbara Dex Award 2018 voor de slechts geklede artiesten op het Eurovisie Songfestival is gewonnen door Eye Cue uit Macedonië, ze haalden de finale niet, maar hun outfit heeft zich blijkbaar op het netvlies van velen vastgezet. Zelf heb ik gekozen voor Franka Batelić uit Kroatië.

Het strikt neutrale Zweden heeft na 1814 geen oorlog meer gekend. Het land is ook geen lid van de NAVO. Maar toch is de regering nu een landelijke voorlichtingscampagne gestart over wat te doen bij crisis en oorlog. Alle inwoners krijgen een brochure met praktische tips over noodvoorraden en schuilkelders. Ook wordt er aangeraden eens een kijkje te nemen bij de dichtstbijzijnde schuilkelder. Het land wordt wat nerveus van Russische straaljagers die het luchtruim schenden.

Men is weer eens beledigd, er is op tenen getrapt, joodse tenen in dit geval. In het programma "Sanne Wallis De Show" bracht Martine Sandifort een satirische versie van het winnende Israëlische songfestivallied "Toy". Hierin werden de gewelddadigheden aan de grens tussen Gaza en Israël die samenvielen met Israëls overwinning aan elkaar gekoppeld met een ironische maar bijtende tekst. Joden gaan prat op hun gevoel voor humor, en terecht, heel veel van de producenten en makers van Amerikaanse sitcoms zijn Joodse Amerikanen, maar als zij zelf door anderen op satirische wijze worden aangepakt, komt er een klacht van de Israëlische ambassade.

Meer dan zevenduizend mensen in Lake Worth kregen een opmerkelijke bericht: 'In Lake Worth en Terminus ligt de stroom eruit vanwege extreme zombie-activiteiten'. Waarschijnlijk een verwijzing naar de serie "The Walking Dead" die zich voor een deel afspeelt in Terminus. De gemeente gaat een onderzoek doen naar de vreemde melding, en wilde tevens bevestigen dat er momenteel geen zombieproblemen zijn. Wat de echte oorzaak van de stroomstoring was kon nog niet worden gezegd. deze was overigens na 27 minuten verholpen.

Wat iedereen eigenlijk al wist wordt nu bijna 4 jaar na de ramp door het Joint Investigation Team bevestigd; vlucht MH17 is neergeschoten door een Buk-raket van het Russische leger. Vladimir
Poetin zegt de bevindingen te gaan bestuderen. En opvallender; de Nederlandse regering stelt Rusland aansprakelijk. Maar goed dat 'we' er niet heen hoeven om te voetballen.

Zelf ben ik niet zo heel erg van het 'op vakantie gaan', maar de meerderheid van de Nederlanders wel, sommigen zelfs meermalen per jaar. Dit jaar gaan er in vergelijking met vorig jaar 240.000 meer mensen met vakantie. Een teken dat het goed gaat met ons land en z'n inwoners.

Partijvoorzitter van de VVD Christianne van der Wal wil dat integriteit het hoofdthema binnen haar partij wordt. Ik kan erg vrolijk worden van zo'n bericht. Ze zei het zaterdag tijdens een VVD-congres in Arnhem. Dát is nog eens een ambitieus plan voor deze partij, ik wens haar veel succes.

De dikke dame heeft gezongen

Omdat er werkzaamheden gaan komen aan de riolering, en nog wat andere zaken is er bij mij in de straat alles wat boom, struik of wat ook maar iets van groen is verwijderd. Mocht je een idee willen krijgen over hoe de wereld er uit zal zien na het vallen van een kernbom, geeft mijn straat daar een vrij accuraat beeld van. Het is één grote troosteloze steenvlakte geworden. 

Mensen die het reeds hebben gezien zullen het beamen. Maar positief als ik alles zie, ook in tijden van rampspoed en jeleile zei ik: 'Gelukkig woon ik niet aan de straatkant, maar aan de andere kant'. De kant met de twee vijvers en het groen eromheen. Maar ik bleek te vroeg te hebben gejuicht. Zoals altijd was het ook nu niet voorbij eer de dikke dame had gezongen. 

Gisteren kwam ik thuis en zag tot mijn grote ontsteltenis dat de prachtige grote boom voor mijn woning die voor een natuurlijke privacy zorgde was omgezaagd en en passant hebben ze ook maar alle takken verwijderd van de treurwilg die er achter stond. Ze hadden ook meteen een mes in mijn hart kunnen omdraaien. Het is afschuwelijk. Ik heb meteen de raambekleding van de slaapkamer anders gehangen en voor het keukenraam zal ik me binnenkort in de wereld van het raamfolie gaan begeven. De hele dag met het rolgordijn dicht is ook weer zo wat. Ik verdenk ze er ook stiekem van dat ze hebben gewacht tot ik niet thuis was, omdat bekend is hoe ik vraagtekens zet bij iedere tak die wordt verwijderd. 

Capelle, de groenste stad van Nederland, HA!!!! Dat predicaat kregen ze in 2015, op vrij dubieuze wijze, want hoeveel steden deden er eigenlijk mee....? De ontgroening van de stad is op dit moment haast niet in woorden te vatten, overal wordt er gezaagd, gehakt en verwijderd, en dan ook in deze tijd van het jaar waarin alles opkomt en er vogelnesten in de bomen en struiken zouden kunnen zitten. Lekker beleid van de gemeente en vooral, qua jaargetij, ook goed over nagedacht. 

Voor de entlösung zag ik door dit raam alleen maar het
prachtige loof van de boom. De kale stam die er nog staat was
een heel mooie treurwilg. 

Nutteloze weetjes

In 2010 bleek dat een man in Duitsland vijf jaar lang met een kogel in
de achterkant van zijn hoofd leefde. Hij was naar de dokter gegaan
omdat hij een verdikking had aan de achterkant van zijn hoofd en
terugkerende hoofdpijnen. Hij bleek te zijn beschoten op een feestje in
2005, maar had het niet gemerkt omdat hij toen dronken was.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Wi-Fi is per ongeluk uitgevonden door Australische wetenschappers. Ze
waren bezig met een voorziening te creëren om radiogolven uit zwarte
gaten op te vangen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In een Colombiaanse kolenmijn zijn de overblijfselen opgegraven van de
grootste slang ter wereld, de titanoboa. De slang leefde 65 miljoen jaar
geleden, was 14 meter lang en woog ruim 1100 kilo.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De verhalen van Charles Dickens waren tijdens zijn leven al uitermate
populair, ook bij arme analfabeten. Zij zamelden geld in om iemand te
betalen de hen de verhalen van Charles voorlas.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het blijkt dat kraaien weten wat dood is. Ze verzamelen zich bij een dode
soortgenoot en krijsen luid. Ze gaan personen uit de weg als ze die in het
verleden met een dode kraai hebben gezien.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Koningin Elizabeth heeft geen paspoort. Omdat alle Britse paspoorten zijn
uitgegeven in de naam van de koningin, hoeft ze enkel maar te zeggen dat
zij de koningin is.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een medewerker van Kodak had al in 1975 een eerste digitale camera
uitgevonden, maar het bedrijf heeft het idee destijds ver weg gestopt uit angst
dat het de verkoop van films zou ruïneren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`
De zuurstofdruk in de baarmoeder staat gelijk aan die op de top van de
Mount Everest, wat er voor zorgt dat de foetus 95 procent van de tijd
slaapt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De actrice Maggie Smith kampte met borstkanker en onderging
chemotherapie tijdens de opnames van "Harry Potter And The Half-Blood
Prince", maar ze was vastberaden om door te gaan met werken omdat
ze haar fans niet teleur wilde stellen.

Vele wegen

Het bedrijf waar ik sinds kort emplooi heb gevonden, is niet zo heel ver van mijn huis af. Maar iedereen die Capelle kent, weet dat openbaar vervoer en fietsroutes er wel zijn, en na genoeg doeltreffend, maar op een eigen, laten we het noemen 'Capelse wijze' gerealiseerd zijn. Ik heb geen auto dus ben op voornoemde vervoermiddelen aangewezen. Google Maps gaf aan dat er twee manieren zijn om er per fiets te komen, één over de dijk langs de IJssel en de ander binnendoor wat er in eerste instantie vrij complex uitzag.

Het kantoor ligt in een kantorenwijk waar je niet komt als je er niets te zoeken hebt, ik was er dan ook nog nooit geweest. Op de dag van de sollicitatie was het prachtig zonnig weer en koos ik ervoor om de route over de dijk te nemen. Prima te doen, maar zelfs op deze zomerse dag werd ik haast de IJssel ingeblazen door de wind die er altijd is langs het water op de hoger gelegen dijk. Ik nam me voor om, mocht ik aangenomen worden, de andere route te gaan proberen, want hoe zou het zijn als het werkelijk waaide. Opzienbarend vond ik wel dat in die wijk met alleen maar bedrijfspanden er een kar stond waar wervend opstond: "De beste gehaktballen van de wereld". Wie duwt er tijdens zijn lunchuur nu een gehaktbal in z'n gezicht? Klaarblijkelijk genoeg mensen anders zou ie er niet staan.

Dinsdag ben ik de binnendoor-route gaan fietsen, en dat beviel beter. Ik moest er wel Google Maps voor aanzetten om me door de woonwijken te loodsen, maar na één keer gedaan te hebben zit de route in mijn systeem, weer naar huis heb ik zonder gedaan. Gisteren regende het, en ik ben er te groot/oud/volwassen* voor geworden om in de regen te fietsen dus koos ik voor het openbaar vervoer. Daartoe moest ik een aantal haltes met de metro en vervolgens met de ParkShuttle, een elektronisch aangedreven autonome shuttledienst. In gewone mensentaal een klein voertuig met 12 zit- en 10 staanplaatsen die zonder chauffeur de mensen naar de kantorenwijk vervoert.

Een ervaring op zich. Fijn is het dat één van de vier haltes precies voor het pand is waar ik moet zijn. Het rijdt niet snel, met hier en daar wat horten en stoten, en op de harde manier heb ik geleerd dat als ik weer terug wil, ik op een knop bij de halte moet drukken om de ParkShuttle te laten stoppen, anders rijdt ie gewoon voorbij. Je moet het maar weten. Was het tot 2011, mede door het ontbreken van een stempelautomaat, een servicedienst, sinds eind 2011 zijn er bij de haltes OV-chipkaartlezers geplaatst en moet er dus betaald worden.

Belangrijk is het om te weten dat naast vele wegen naar Rome er ook meerdere wegen naar mijn nieuwe werkkring leiden. Mijn voorkeur gaat uit naar de binnendoor-fietsroute.

*kies zelf maar.

ParkShuttle.

De aanhouder

Vrijwel meteen na het faillissement in februari 2016 ben ik begonnen met solliciteren. Breed. Ik ben breed gaan solliciteren. Vanzelfsprekend wel naar functies die ik mezelf zag doen en die ik ook aan zou kunnen, maar ook buiten het metier waar ik jarenlang in gewerkt heb. Ik begreep dat het verstandig was, en het werd me ook aangeraden. Al snel werd me duidelijk dat ik moeilijk in profielen paste, althans dat was het antwoord wat ik steeds kreeg. 'U past niet in het profiel' is een soort vakjargon voor 'wij vinden u te oud'. Prima, kan ik mee leven, voel me er niks minder door, maar in een tijd dat men van overheidswege uit het liefst heeft dat 75 jaar het nieuwe 65 jaar wordt qua pensionering is het wel curieus.

Het was in dat kader in 2016 wel een leuke opsteker dat ik door de eigenaren van lunchroom Cappuzzino ben gevraagd om hen in het najaar te ondersteunen in de werkzaamheden. Na jarenlang in een bedrijf gewerkt te hebben waar ik van de hoed en de rand wist, was het voor mij goed om te merken dat ik best nog in staat ben om nieuwe en andere dingen te leren. Dat de collega's heel erg leuke mensen waren hielp natuurlijk ook mee. Een tweede opsteker was dat ik afgelopen najaar ben teruggevraagd om opnieuw hen te helpen in de drukke maanden. Daarnaast is het vrijwilligerswerk als columnist voor Radio Capelle ook geweldig leuk om te doen, en ben ik ook met veel plezier taalcoach geweest om anderstaligen te helpen met de Nederlandse taal. Bij vrijwilligerswerk is leeftijd plotseling totaal geen issue.

Op de twee maanden na het overlijden van mijn moeder na ben ik steeds doorgegaan met solliciteren, zonder al te veel succes, totdat ik een tijdje terug op een vacature had gereageerd voor Customer Care van VANAD Group. Na mijn sollicitatie werd ik gebeld en heb ik vervolgens een assessment gedaan, waarna er een persoonlijk gesprek volgde met opnieuw een wat kleinere test en afgelopen donderdag hoorde ik dat ik was aangenomen. Gisteren ben ik begonnen met eerst een week training om dan aan het werk te gaan. Vanaf het eerste moment 'voelde' het voor mij goed, het kantoor, de mensen, de sfeer, hun slogan is 'Go Digital, Stay Human' zowel naar de klanten als naar het personeel, en dat is niet onbelangrijk vind ik, vooral in deze tijden.

Na één dag training kan ik nog niet heel veel zeggen over het werk an sich, maar ik heb er erg veel zin in.

VANAD Group

Actie, actie, harde actie

Je kunt niet overal verstand van hebben, dat geeft niet, maar sommigen menen, niet gehinderd door enige kennis, dat zoals zij zaken zien de enige waarheid is. En dat kan desastreuze gevolgen hebben. Dat blijkt maar weer nu actievoerders op 21 plaatsen hekken hebben doorgeknipt bij de Oostvaardersplassen.

In den beginne gaf ik de actievoerders het voordeel van de twijfel, toen ze zich in de winter zorgen maakten over de dieren die er leven, of er wel voldoende eten was en ook stelde ze vraagtekens bij het beleid. Maar al gauw hadden ze het verbruid door op Tokkieriaanse wijze bedreigingen te uiten, ook op social media, tegen werknemers en beleidsmakers van het gebied. En toen ik vorige maand deze uitnodiging van de actievoerders zag was ik er wel klaar mee:

Zonder het over de taal- en stijlfouten te hebben in dit stukje tekst (ver is het van mij daar iets van te vinden daar ik zelf ook geen taalvirtuoos ben), was het op wervende wijze in het vooruitzicht stellen van broodjes hamburger voor mij het teken dat ik deze mensen niet meer serieus kon nemen. 'We gaan dieren redden, maar wel eerst een broodje dier eten', is wat ik er uit haal. Ik vernam dat meer mensen dat vreemd vonden zodat het uiteindelijk, knarsetandend, onder de druk daarvan broodjes kaas zijn geworden, maar voor mij is het wel duidelijk, het zijn relschoppers om het relschoppen geworden en bovendien niet de felste lampjes uit de doos, getuige hun actie van afgelopen zaterdag, het doorknippen van de hekken waardoor er herten op de snelweg terecht zijn gekomen en er drie, waarvan twee drachtig waren, zijn gedood. Omdat de dieren niet zijn gechipt kan men niet zeggen of er nog meer zijn ontsnapt. Staatsbosbeheer gaat vanzelfsprekend aangifte doen. Strakke actie mensen.

Staatsbosbeheer is weer bezig om de vernielde hekken te repareren. 

Zuiderzeemuseum

Lang geleden hadden we al eens tegen elkaar gezegd dat we naar het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen moesten gaan. Alleen Chris was er ooit als kind geweest en de rest van ons nog nooit. Een tijd terug hadden we een datum gepland, eerste pinksterdag. Ik vind wel dat het toch van het weer afhangt of het ook doorgang zal vinden, regen is niks in een openluchtmuseum, maar dertig graden ook niet. Gelukkig was het weer ons zeer gunstig gezind. Helaas kon Harry niet mee, zodat Chris, Rick en ik gedrieën ons begaven naar Enkhuizen, een pittig eindje rijden naar daar waar je haast van de landkaart afvalt.

Er schijnen verschillende manieren te zijn om binnen te komen, en wij kwamen aan bij de parkeerplaats waar je vervolgens met een boot na een kort tochtje voet aan wal zet in het museum. Eerst koffie met taart welke ik trakteerde omdat het gisteren ook de geboortedag van mijn moeder was. Daarna het museum in, en wat is het er geweldig leuk! In het zonnetje liepen we langs oude huisjes waar je naar binnen kon om de vaak eenvoudige en doeltreffende interieurs te bekijken. Ook waren er veel winkeltjes en ambachten uit vervlogen tijden te zien, zoals een wasserij, apotheek en postkantoor. Ook een schooltje van vroeger waar we ons in de bankjes konden wurmen om vervolgens met een kroontjes pen en inkt te leren schoonschrijven. Ik dank God op blote knieën dat ik dat niet mee heb hoeven maken. Daar waar Rick en Chris er aardig mee wegkwamen bakte ik er niks van. Mijn handschrift is met de komst van de computer al erg achteruit gegaan, en een kroontjespen helpt daar niet echt bij. Nee, ik had het meer naar m'n zin op de wip en de schommel. Ik vind dat schommelen ondergewaardeerd wordt, we doen het veel te weinig en het geeft zo'n rustgevend zen gevoel.

We hebben echt een paar uur in het Zuiderzeemuseum doorgebracht. Daarna zijn we Enkhuizen ingegaan en hebben er op een terrasje gezeten en ook later fijn buiten gegeten terwijl de zwaluwen boven ons hoofd elkaar door de lucht nazaten. Die zijn er waar ik woon niet. Ik werd nog verrast met een cadeautje van Rick, Chris en de afwezige Harry voor mijn verjaardag. Na nog een verkoelend ijsje genuttigd te hebben zijn we weer op huis aangegaan en we waren het er unaniem over eens dat we deze dag weer konden bijschrijven als één met een gouden randje.

Week 20 2018; Wat een week!

De Britse zangeres SuRie die voor het Verenigd Koninkrijk aantrad op het Eurovisie Songfestival heeft aan het voorval tijdens haar optreden waar een man haar microfoon afpakte een aantal blauwe plekken over gehouden en een pijnlijke schouder. Maar er was geen tijd om angstig te zijn, zo vertelde ze. "Hij was er plotseling, maar tegelijkertijd was de beveiliging er om hem te overmeesteren. "

Nederland is vanaf de zevende plaats naar de elfde plaats gezakt in de top 49 van LHBT- vriendelijke landen in Europa. Dit is veroorzaakt doordat Nederland de rechten van trans- en intersekse personen niet goed heeft geregeld. Ook kennen we geen expliciet verbod op discriminatie van LHBT'ers. Het land wat het het beste op orde heeft in Europa is Malta, die staat dan ook op 1. Op 49 staat Azerbeidzjan.

In de vergaderruimte van het regeringsvliegtuig zijn vier Antilliaanse leguanen met Mark Rutte aan boord mee terug gevlogen van Sint-Eustatius naar Nederland. Dit omdat Blijdorp moeilijk transport voor de dieren kon vinden, en Mark er toch was. Er is een medewerker van de dierentuin meegereisd.

De geweldige tv-serie "De Luizenmoeder" is genomineerd voor de Zilveren Nipkowschijf. Het is een jaarlijkse prijs van tv-critici voor het beste Nederlandse televisieprogramma. 21 Juni wordt de winnaar bekend gemaakt.

Dat roken niet gezond is is nagenoeg bekend. Opeens was er dan ook de e-sigaret, toch rook uitblazen maar dan gezonder of zoiets. Maar in Florida is een 38-jarige man overleden omdat de e-sigaret in zijn gezicht ontploft is.

Er is een klein feestje te vieren; de glasbak bestaat officieel 40 jaar! Dat betekent dat ik nog in een wereld zonder glasbakken heb geleefd. Ik heb er nooit meer zo over nagedacht, maar vanwege dit heugelijke feit kwam het toch naar boven dat toen bij ons in Den Haag op de Leyweg de eerste glasbak werd geplaatst er bij stond vermeld dat het glas alleen binnen bepaalde tijden in de bakken gedeponeerd kon worden, om geluidsoverlast voor de omwonenden te beperken. Het was volgens mij een groot geel ding.

In 1956 vond er een modern sprookje plaats. Prins Rainier van Monaco huwde de Amerikaanse actrice Grace Kelly die daardoor prinses werd van het kleine land aan de Middellandse Zee. De overige Europese koningshuizen keken altijd met een zeker dédain naar de prinselijke familie van het operettestaatje met in hun ogen niet zo blauw bloed. Een actrice! Het idee! Maar ja, de tijd van de juiste uitgezochte adel voor hun kinderen was voorbij. Kijk maar naar ons eigen koningshuis. En laat nu uitgerekend in het uiterst conservatieve Verenigd Koninkrijk prins Harry zaterdag in het huwelijk getreden zijn met de, voor mij totaal onbekende, Amerikaanse actrice Meghan Markle. Ze kan nu de rol van haar leven gaan spelen, ik hoop dat het haar beter vergaat dan prinses Gracia van Monaco.

SuRie wordt verrast tijdens haar optreden. 

Prins Rainier en prinses Gracia van Monaco op hun huwelijksdag. 

Geen interesse

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug te luisteren is. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost

Decennialang heb ik bij een groot bedrijf gewerkt met zo’n tienduizend medewerkers. Het spreekt voor zich dat met zoveel mensen en alles wat erbij komt kijken om zo’n bedrijf draaiende te houden er regels moeten zijn om het gestructureerd te laten verlopen.  Basiszaken als ‘op tijd komen’, ‘zorgen dat je er behoorlijk uitziet’ en gewoon dat doen waarvoor je je aan het bedrijf hebt verhuurd spreken voor zich. Iedereen die een beetje na kan denken snapt dat en ziet het als een vanzelfsprekendheid. Het bedrijf heeft meer dan honderd jaar bestaan en in die periode heeft het zich meeontwikkeld met de tijd, het zou natuurlijk te gek voor woorden zijn als het de regels van de beginjaren, ergens rond 1890, ongewijzigd zou blijven hanteren.

Die wijzigingen waren eigenlijk een constante factor, zodra er een andere directie kwam, of wat lokaler een andere bedrijfsleider, kwamen er nieuwe regels of werden bestaande regels anders geïnterpreteerd. Iets wat jarenlang gewoon was, bleek dan opeens een no-go area. Het grappigste vond ik als er bepaalde handvatten werden aangereikt, die waren bedoeld als een soort handleiding of richtlijn, wat sommigen dan zagen als nieuwe regels die tot op de letter moesten worden opgevolgd, tot op het belachelijke af. Zo kon het gebeuren dat die aanwijzingen bedoeld als middel het doel werden en het belangrijker was om blind de zogenaamde regels te volgen in plaats van logisch na te denken en het gebodene toe te passen daar waar mogelijk, zodat het werkelijk een hulpmiddel was in plaats van een wet van Meden en Perzen, waardoor er zelfs zaken in de soep liepen. Het heeft me menig vrolijk moment bezorgd als ik verbijsterd en hoofdschuddend de verbetenheid zag van de misinterpretatie van de richtlijnen door degenen die meenden vanwege die halsstarrigheid op te vallen als beste jongetje of meisje van de klas door de boven hen gestelden.

Dit alles is voor mij eigenlijk een metafoor van het geloof in het algemeen. Al die oude geschriften van welk geloof dan ook zijn in de loop van de eeuwen ook met enige regelmaat aangepast zoals het de machthebbers op dat moment het beste uitkwam. En er waren, en zijn nog steeds,  gelovigen die precies volgens de letter van de Bijbel, Koran, Thora of de vele, vele andere heilige boeken of geschriften leven om die grote boven hen gestelde God gunstig te stemmen. Zonder zelf na te denken nemen ze wat er staat geschreven of door hun pastoors, dominees, imams, en andere voorgangers wordt verteld voor waarheid aan. Dat heeft in de loop van de eeuwen voor heel veel ellende gezorgd, en nog. Uit naam van welke God dan ook zijn oorlogen ontketend, is er gemarteld en gemoord, terwijl ze allemaal zeggen dat hun God er één van liefde is, maar dan moet je niet anders willen denken en al helemaal niet anders willen zijn.

Lhbt’ers hebben altijd als een rode lap op een stier gewerkt voor de diepgelovige godvruchtige mens. Rood aanlopend met kloppende aderen in de slapen wisten ze het zeker: ‘Zo heeft God het nooit bedoeld!’

“Wanneer een man bij een manspersoon zal gelegen hebben, met vrouwelijke bijligging, zij hebben beiden een gruwel gedaan; zij zullen zekerlijk gedood worden; hun bloed is op hen” 

Ja, van invoelend en begripvol zijn naar een ander is hier niet echt sprake, maar in vrijwel elk geloof is homoseksualiteit iets vreselijks, hoewel mij wel opvalt dat het nooit gaat over ‘wanneer een vrouw bij een vrouwspersoon…enz’, maar laat ik geen spijkers op laag water gaan zoeken. Terwijl je ook kunt denken dat God de bevolkingsgroei een beetje in toom wil houden en zo nu en dan eens een andersgeaarde geboren laat worden, anders loopt het de spuigaten uit, maar nee, de diehard gelovige meent nog steeds dat ‘ga en vermenigvuldig u’, wat ooit ergens is opgeschreven,  nog steeds geldt in de overbevolkte wereld. Het is een aanwijzing, geen heilig moeten, volgens mij.

En dan dat gedreig met hel en verdoemenis over van alles en nog wat maar zeker over lhbt’ers en dat sodomie hen naar de hel zou doen verbannen komt toch in een heel ander licht te staan, als je al die schandalen van de kerk in ogenschouw neemt. Zij zeggen in God te geloven die het kwade straft. Dan weten al die geestelijken die kinderen hebben misbruikt en mishandeld dat slechts het eeuwige vuur in de hel op hen wacht. Desondanks gingen ze er jaren mee door en/of gedoogden het. Het doet je er als zelfstandig denkend mens toch vraagtekens bij zetten of het niet één grote poppenkast is.

Gelukkig zijn er veel gelovigen die naast hun geloof wel zelf blijven nadenken, en datgene er uit pikken wat ze kunnen gebruiken en gewoon heel simpel vinden wat eigenlijk de basis is waaruit ieder mens zou moeten opereren en wat in één of andere vorm in elk geschrift te vinden is:

“Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook de ander niet”.

Zo eenvoudig is het, maar tegelijkertijd blijkt het zo moeilijk. Sommige stromingen staan open voor de verandering en verwelkomen lhbt’ers in hun midden, maar het is nog maar een heel klein beginnetje en er valt nog een wereld te winnen op kerkelijk gebied en hun visie op de lhbt- wereld. En ze móeten zich ook wel meer naar de huidige tijd keren, want de kerken lopen niet voor niets leeg. En die verandering, die er wel degelijk is, gaat heel langzaam, te langzaam, want al in 1968 zong Jenny Arean over de toen al zieltogende kerk in het lied “Geen Interesse”. 


                                                        Geen Interesse

Ach meneer Kerk Je wou eens praten?
'k Denk dat je 't net zo goed kunt laten
Je mag voor mij als Brugman klessen
Geen interesse!

Tja, meneer Kerk, het is bedroevend
Je bibbert bang en hulpbehoevend
Je stamelt schorre S.O.S.-en
Geen interesse!

Triest, meneer Kerk, nou kom je naakt an
Daar heb je 't ook wel naar gemaakt, man
Toe, zeur niet. Spaar me de finessen
Geen interesse!

Toen meneer Kerk God nog in zwang was
Had je me klem, omdat ik bang was
Nu weet ik vrolijker adressen
Geen interesse!

Jij, meneer Kerk, discrimineert nog
Op jouw 'bijzondere' scholen leert nog
Jouw nakroost jouw 'aparte' lessen
Geen interesse!

En, meneer Kerk, begrijp nou even
Zolang die niet zijn opgeheven
Heb je geen recht om mij te pressen
Tot interesse!

Want, meneer kerk, al duizend jaren
Help jij de macht haar macht bewaren
Nu speculeer jij a la baisse?
Geen interesse!

'k Heb, meneer Kerk, jou laten schieten
'k Verdom het, voor jouw parasieten
Te dienen als gefundenes Fressen
Geen interesse!

Jij, meneer Kerk, met jouw partijen
Die zich door Mammon laten vrijen
Als Sodomieterse maitressen
Geen interesse!

Nee, meneer Kerk, moet ik jou steunen
Nu jij daar stervend ligt te kreunen
Terwijl zij mij in jouw naam flessen
Geen interesse!

                                                                       (Jaap van de Merwe ©1968)

Herinnert U zich deze nog? #123

ROGER WATERS

"5.01 AM (THE PROS AND CONS OF HITCH HIKING)"

1984

Aantal weken: 6

Hoogste positie: 18

Roger Waters was van 1965 tot 1985 lid van de band Pink Floyd. In 1978 kwam hij met twee ideeën aan bij de band, één was voor wat later "The Wall" zou gaan worden, de ander voor een conceptalbum over een man die lift door Californië. Hij had van beiden demotapes gemaakt en liet de andere bandleden kiezen welk project ze als band zouden oppakken, hij vertelde erbij dat het andere dan een soloproject zou worden. 

Zoals bekend koos de band voor "The Wall". Het soloproject van Roger bleef even liggen, maar in 1984 kwam dan toch het album "The Pros And Cons Of Hitch Hiking" uit. waarbij elk van de 12 nummers een tijdsaanduiding als titel had met tussen haakjes de werkelijke titel. De eerste single van het album was het titelnummer wat als tijdsaanduiding "5.01 AM" had. Het is een beetje een vergeten nummer en ik vond het videoclipje destijds erg leuk.

Roger is nu 74 jaar en heeft ondanks eerdere onenigheid en rechtszaken met enige regelmaat reünietours gemaakt met Pink Floyd. Vorig jaar heeft hij 25 jaar na zijn laatste album zijn vierde soloplaat uitgebracht, "Is This The Life We Really Want". 

Het nieuwe seizoen

Hoewel nog één voorstelling te gaan van dit seizoen, heb ik dinsdag al weer kaartjes besteld voor het theaterseizoen 2018/2019. Normaal zit ik, du moment dat de verkoop online gaat, met de handen boven het toetsenbord in de aanslag, maar dat ging deze keer anders omdat ik een andere afspraak had. Drie uur later kon ik pas gaan bestellen, en voor alle voorstellingen heb ik desondanks goede zitplaatsen kunnen bemachtigen.

Dat vind ik wel belangrijk, zeker omdat het vaak cabaret- of toneelvoorstellingen zijn. Dan vind ik het fijn om de gezichtsuitdrukkingen van de cabaretiers en acteurs te kunnen zien, dan voel ik me er meer bij betrokken. Gelukkig zijn de gekozen voorstellingen weer door het hele jaar verspreid, zodat er geen piek is, zoals een paar jaar geleden dat we in één week wel drie keer bij het theater zaten, dan ga je bij het meubilair horen, en is het speciale er ook een beetje af, hoewel een avondje theater voor mij nog steeds het allerleukste avondje uit is. Na de zomer is de eerste voorstelling op 20 oktober. Alle voorstellingen zijn weer in het Isala Theater.

Isala Theater. 

Tegeltjeswijsheid 281

Rug

Hoe ouder ik word, hoe meer ik over mijn lichaam denk: "O zit dat nu zo?" Ik ben geen lentekip meer, en ga gestaag naar de zestig, en na twintig jaar lang negenentwintig te zijn geweest, vind ik het ook prima zo. Laat maar komen die orkaan. Ik hoor wel steeds vaker de echo van mijn moeders stem: "Oud worden is fijn, maar oud zijn is geen pest aan". De lichamelijke ongemakken waarmee het gepaard kan gaan vielen haar zwaar. Ik mag niet klagen, althans ik mag natuurlijk best klagen maar ik kies ervoor het niet te doen, omdat het niets oplost en mensen bovendien niet naar klagers luisteren. Ene oor in andere oor uit. En terecht, tel je zegeningen, dat zijn er vaak meer dan je denkt.

Mijn rug is al jarenlang mijn zwakke plek, maar ik kan er prima mee omgaan, weet wat ik wel en niet kan doen, maar toch kan ondanks dat op enig moment het 'er weer inschieten'. Het is me jaren geleden al gezegd door de arts dat het iets was waar ik mee moest leren leven, dat mijn rug soms zal zeggen: 'stop'. Tot voor kort was, als dat gebeurde, het altijd wel te herleiden naar een activiteit die ik beter niet had kunnen doen, en kon ik mezelf de schuld geven dat ik weer eens eigenwijs was.

Tot voor kort, ik zei het al. Afgelopen woensdag liep ik nietsvermoedend door het winkelcentrum op een gelijkmatige vloer van marmerachtige stenen, zodat verstappen ook niet een oorzaak kon zijn, toen ik plots een soort elektrische schok aan beide kanten van mijn rug voelde wat direct uitstraalde naar mijn benen zodat ik acuut stilstond, me voor een moment niet kon bewegen en toen strompelend naar de muur ben gegaan. Het moet er raar hebben uitgezien, want een dame vroeg bezorgd: "Gaat het?" "Ik ben door mijn rug gegaan" antwoordde ik. Op deze manier was dus nieuw voor mij.

Met moeite op de fiets gekomen en voorzichtig naar huis gegaan en de verdere dag met 'verschillende vertredingen', zoals dat heet, doorgebracht. Zitten, liggen, maar ook blijven bewegen. Het kwam natuurlijk helemaal niet uit, ik moest 's avonds met redacteur Vanessa op pad voor het programma en ik had ook nog willen sporten, maar van dat laatste kon natuurlijk helemaal geen sprake zijn. Van te voren kan ik nooit inschatten hoe lang de immobiliteit duurt, maar deze keer viel het mee. Tot en met zaterdag was het niet honderd procent maar ging het wel steeds beter, en zondag was het zo goed als voorbij. Gelukkig maar.

Pesetas

Afgelopen vrijdag naar Niels van der Laan en Jeroen Woe geweest in het theater waar zij hun voorstelling "Pesetas" speelden. Het blijft geweldig wat ze met taal doen, door de hele voorstelling heen zijn er kleine taalgrapjes en woordspelingen die onderling ook nog verband houden met elkaar. De grote lijn van de voorstelling behandeld aan de ene kant het aangezette verhaal van de Spaanse gitarist uit de negentiende eeuw Francisco Tárrega, wiens compositie "Gran Vals" de inspiratie was voor de wereldwijd bekende Nokia ringtone. Dit gegeven gekoppeld aan de Finse Nokia-fabrikant vormt de rode draad van de voorstelling waardoor er zelfs een mini-musical in de voorstelling is geïntregeerd, waarin het verhaal verteld wordt en tevens de vermusicalisering van tegenwoordig op de hak wordt genomen.

Ook wordt er stil gestaan bij het feit of vroeger nu echt alles wel beter was, zoals zo vaak wordt beweerd. De jaren 50 bril wordt als 'blikverzachter' als reclamestunt gebracht, waarmee scheldkanonnades terstond veranderen in Polygoonjournaal jargon en dito stem. Voorts zijn er verschillende sketches waarin de levensstijl en de omgangsvormen van nu flink op de hak wordt genomen, waarbij zo hier en daar een heilig huisje het moet ontgelden. Cabaret in topvorm dus.

Heel inventief zijn de vier schermen waarop zij zelf in diverse gedaantes te zien zijn, van muzikanten tot medespelers in de musical over de Nokia Fabriek, zodat er een veelvoud van Nielsjes en Jeroentjes te zien zijn, waarbij de grapjes die ermee uitgehaald worden perfecte timing van de aanwezige Niels en Jeroen eisen. Het was, net als de twee eerder bezochte programma's, een fantastische voorstelling.

Week 19 2018: Wat een week!

Het Reformatorisch Dagblad vond het absoluut geen probleem om in maart een flyer met hun krant te verspreiden van Civitas Christiana waarin stond dat de reclame waar twee zoenende mannen te zien waren het 'gezin in gevaar' zou brengen. Maar om een advertentie te plaatsen die via een crowdfundingsactie voor elkaar is gekomen waarin over liefde tussen mensen van gelijk geslacht wordt gesproken is ondenkbaar volgens het 'liefdevolle' gedachtengoed van de religekkies. Mensen uitsluiten is prima, maar liefde tussen deze paria's past niet in hun krantje

Ik heb zo te doen met de driejarige Pippa, ze heeft namelijk Ilse Wasser als moeder. Zo'n luizenmoeder-ouder. Het kind was geschrokken van een personage tijdens de theatershow van K3 en kreeg daar nachtmerries van. Dat kan gebeuren, dat hoort bij het opgroeien, maar niet voor Ilse. "We moesten wel vijf keer naar boven omdat ze niet kon slapen", klaagt ze. Euhm, hoort dat niet gewoon bij het opvoedpakket? Ilse wil nu het geld terug wat ze heeft uitgegeven aan de kaartjes. Alsof die, wat zou het zijn?  €100,-?, Pippa's slaapproblemen zouden oplossen. Arme Pippa gaat het nog moeilijk krijgen in haar leven.

De 22 jarige Naomi Musenga belde een aantal maanden geleden het alarmnummer van de Franse ambulance dienst:
"Help me", zei ze moeizaam.
"Wat is er aan de hand?"
"Help me", fluisterde ze,
"Als u niet zegt wat er aan de hand is hang ik op."
"Ik heb enorme pijn in mijn buik, ik denk dat ik dood ga.
"Inderdaad, op een dag zult u doodgaan, net als wij allemaal,
  belt u maar een doktersdienst."
Naomi belde een doktersdienst waar ze na vijf uur (!) iemand aan de lijn kreeg, die stuurde wel een ambulance. In het ziekenhuis kreeg ze een hartstilstand en overleed. Ze bleek door orgaanuitval inwendige bloedingen te hebben gehad. Een nieuwssite heeft het gesprek online gezet, op verzoek van de familie. Na het gesprek besprak de telefoniste het lachend met haar collega: "Ze zei me dat ze dood ging, nou dat was te horen aan haar stem".

Het zeer Nederlandse HEMA komt in handen van een Belgische investeringsmaatschappij. Uit eigen ervaring kan ik meedelen dat zulks zeer waarschijnlijk beter is dan als warenhuis in handen te komen van een Amerikaanse investeringsmaatschappij.

Franse toeristen die safaripark Beekse Bergen bezochten, zijn tot twee maal toe met hun kind de auto uitgestapt in het gedeelte waar de jachtluipaarden wonen. De dieren waren bezig de mensen van achter te besluipen en omdat alles kleiner dan 1.40 door hen wordt gezien als prooi hadden ze het gemunt op het kind. Er is gelukkig niets gebeurd. Dit soort mensen plant zich dus gewoon voort.

Ik was weer verrukt dat 'mijn zwanen' acht jongen hadden. Het is ieder jaar weer fantastisch dat het echtpaar hun nest maken bij de vijver. Ik was dan ook zonder woorden toen ik hoorde dat in het Haagse Zuiderpark er vier dode zwanen waren gevonden waarvan de nek was omgedraaid, en er verschillende nesten waren waarvan de eieren waren vertrapt. Wat ben je dan een in- en inslecht mens.

Na een heel spannende puntentelling is het 63e Eurovisie Songfestival gewonnen door Israël met Netta Barzilai die het liedje "Toy" ten gehore bracht en daar 529 punten mee in de wacht sleepte. Precies 20 jaar geleden had Israël de laatste overwinning met Dana International. Nederland eindigde met Waylon op een 18e plaats met 121 punten.

De geweigerde advertentie in het
Reformatorisch Dagblad.

Naomi Musenga.

Netta Barzilai.

Concours Eurovision de la Chanson 2018

Twintig landen hebben afgelopen dinsdag en donderdag de meeste stemmen gekregen om vanavond mee te doen aan de finale van het Eurovisie Songfestival 2018. Bij hen voegen zich de vijf meest betalende landen en de winnaar van vorig jaar.

Duitsland
You Let Me Walk Alone - Michael Schulte
Michael begon zijn carrière door covers te publiceren van bekende nummers op YouTube. In 2012 werd hij derde bij "The Voice Of Germany" en bracht vervolgens drie albums uit. Eind december 2017 werd bekend dat hij één van de zes kandidaten was om voor Duitsland naar het Eurovisie Songfestival te gaan. En op 22 februari 2018 kwam hij als winnaar uit de bus. Hij ziet er uit en klinkt als een singer/songwriter, en hij heeft inderdaad ook meegeschreven aan dit nummer. En het heeft wel iets dit lied over zijn vader.

Frankrijk
Mercy - Madame Monsieur
Madame Monsieur bestaat uit het echtpaar Émilie en Jean-Karl, ze hebben elkaar ontmoet in 2008 en zijn in 2013 begonnen om als duo ook in de muziek samen te werken. In 2016 kwam hun debuutalbum uit, waar zes singles van werden uitgebracht maar het sloeg niet echt aan. Hun songfestivalbijdrage "Mercy" deed dat wel en heeft een derde plaats gehaald in de Franse hitlijsten. En terecht het is een wonderschoon lied over het waargebeurde verhaal van een meisje genaamd Mercy, wat is geboren tijdens de vlucht uit haar land vanwege oorlog, op een reddingsboot naar Sicilië 'Ik ben vanmorgen geboren, mijn naam is Mercy. Mij werd een hand gereikt, en ik leef. Ik ben al die kinderen die de zee heeft genomen.'

Italië
Non Mi Avete Fatto Niente - Ermal Meta & Fabrizio Moro
De 37 jarige Ermal en de zes jaar oudere Fabrizio hebben beiden een solocarrière en bundelden hun krachten voor het San Remo festival dit jaar welke ze wonnen en dat gaf ze een ticket voor het Eurovisie Songfestival. In het lied sommen ze de waanzin op van de afgelopen jaren, de aanslagen, de oorlogen, de mensen op drift, en waarvoor? Zijn we niet allemaal mens? Mooie tekst, maar vooral ook veel tekst en daardoor niet echt een 'oorwurm'.

Portugal
O Jardim - Cláudia Pascoal
Na twee keer te hebben meegedaan aan "Idols", in 2010 en 2015, tussendoor in 2013 aan "X-Factor" en in 2017 aan "The Voice" in haar thuisland Portugal, zou je denken dat Cláudia wel genoeg zou hebben van zangcompetities, maar niets is minder waar. Met deze deelname aan het Eurovisie Songfestival is haar kwartet compleet. Ze komt met een voor mij niet zo aansprekend lied waarin ze zingt dat ze de tuin water geeft van iemand die in de hemel is. Cláudia zingt niet heel zuiver en het wordt er ook niet veel beter op als de auteur en componist van het nummer Isaura Santos halverwege een moppie mee gaat zingen.

Spanje
Tu Canción - Alfred García & Amaia Romero
Een gelegenheidsduo, want zowel de 21 jarige Alfred als 19 jarige Amaia zijn al van kinds af aan bezig in de muziek als soloartiest, en hebben los van elkaar aan verschillende talentenjachten meegedaan. Wees voorbereid op een suikerzoete bijdrage waarvan het glazuur van je tanden springt van het kaliber 'alles is perfect als jij bij me bent'. Ze hebben vooral ook oog voor elkaar en niet zozeer voor de miljoenen kijkers. Ik moet er een beetje van in m'n mond vomeren.

Verenigd Koninkrijk
Storm - SuRie
De Engelse SuRie heeft twee albums gemaakt en stond in 2015 en 2017 al op het Eurovisie podium als backingvocalist bij de Belgische inzendingen van die jaren. Maar nu staat ze zelf op de voorgrond met "Storm". Het is een goed in het gehoor liggend nummer waarvan je denkt: 'Heb ik dat al niet eens eerder gehoord?' Ja, dat heb je, het heeft bijvoorbeeld iets weg van Matt Redman's "10.000 Reasons", en nog zo'n handvol andere liedjes waar je dan nét niet op kunt komen. Het betere leenwerk zeg maar. Dat neemt niet weg dat het al met al een gezellig doe-allemaal-maar-mee gehalte heeft.

Iedereen veel kijk en luisterplezier gewenst vanavond. En voor de deelnemers succes en plezier!

Duitsland: Michael Schulte.

Frankrijk: Madame Monsieur.

Verenigd Koninkrijk: SuRie.

10 Mei

Tien mei heb ik niks gedaan, laat opgestaan.
De trap afgegaan, de krant laten liggen en de afwas laten staan.
Niks gedaan.
De telefoon niet aangenomen, de deurbel laten gaan.
Wie het ook was voor de deur laten staan.
Niks gedaan, niks gedaan 'k heb niks gedaan.

Tien mei heb ik niks gedaan met de gordijnen dicht,
en de televisie aan op de bank gelegen af en toe eens opgestaan,
om voor nog maar eens een bakje koffie naar de keuken te gaan.
Niet gegeten, nergens heen gegaan tijd uitgezeten verder niks gedaan.
Niks gedaan, alleen af en toe gedacht wat deed ik vroeger op die dag?

Wat heb ik op tien mei ooit niet allemaal gedaan,
toen ik die dag nog gewoon aan me voorbij kon laten gaan?
Waarschijnlijk wat gelezen of naar de stad gegaan.
Gelopen door de regen met mijn laarzen aan.
Misschien heb ik die dag wel verstoppertje gespeeld,
ruzie gemaakt of me ontiegelijk verveeld.

Wat heb ik die dag ooit niet allemaal gedaan,
toen ik hem nog gewoon aan me voorbij kon laten gaan?
Misschien heb ik gedanst op een geweldig leuk feest,
of ben ik die dag een keer een dagje ziek geweest.
Misschien deed ik wel niks, zat ik thuis voor de tv,
of zat ik in de klas en maakte een dictee.
Al die tien mei's ongemerkt voorbij gegaan,
totdat ik vorig jaar 's nachts de telefoon hoorde gaan.

Ik ben toen op tien mei 's nachts opgestaan,
ik heb me aangekleed, ben de trap afgegaan,
ik heb mijn sleutels gepakt, mijn jas aangedaan.
Door de nacht ben ik naar mijn moeder gegaan.
Bij het hospice ben ik naar binnen gegaan.
Ik was erbij toen ze is doodgegaan.
Doodgegaan.

Tien mei heb ik niks gedaan, de gordijnen dicht, televisie aan.
Tien mei heb ik niks gedaan, op de bank gelegen en weer naar bed gegaan.

                                                                                                                                             
                                                                                                                                                                Geïnspireerd door Harrie Jekkers