vrijdag 30 november 2012

Jong geleerd....

Eens in de zoveel tijd hoor je over een kind dat niet zappend voor de TV hangt, geen computerspelverslaving heeft en daadwerkelijk met iets wezenlijks bezig is, dat is dan ook meteen nieuws.

Ik heb het over de 9 jarige Jesse Gerrits die een boek heeft geschreven met 6 Sinterklaasverhalen. Hij vond dat er te weinig leuke Sinterklaasboeken zijn en is dus zelf aan de slag gegaan. Hij vindt het leuk om verhalen te verzinnen en vroeger schreef zijn moeder die op, nu doet hij dat zelf met af en toe nog wel tips van zijn moeder. Het meest trots is hij op het verhaal 'Sinterklaas en het zwervende meisje' omdat hij dat helemaal zelf zonder hulp van z'n moeder heeft geschreven.

Moeder is natuurlijk heel trots op Jesse, maar de tekst die ze met betrekking tot Jesse's boek op het raam had geplakt moest er meteen weer vanaf. "Mijn vrienden weten allemaal wel dat ik een boek heb geschreven, maar ik wil ook weer niet te veel opscheppen" aldus Jesse

Jesse blijft verhalen schrijven, maar of hij echt schrijver wil worden weet hij nog niet, koken is zijn allergrootste hobby.

Zo'n verhaal maakt me blij, zulke kinderen zijn er dus ook nog!




donderdag 29 november 2012

Toen en Nu: Maxwell Caulfield

Door velen is mij het verzoek gedaan om in de terugkerende blogjes "Toen en Nu" aandacht te besteden aan Maxwell Caulfield.
Maxwell Caulfield is een in Engeland geboren acteur die vanuit Amerika carrière heeft gemaakt, Hij was het die de door velen geambieerde rol kreeg in "Grease 2", naast een debuterende Michelle Pfeiffer. De film werd een regelrechte flop en heeft zijn carrière voordat die nog maar begonnen was direct geschaad, of zoals hij dat zelf zegt 'Voor "Grease 2" werd ik de nieuwe Richard Gere genoemd, na "Grease 2" wilde niemand mij nog een rol geven'.

Hij speelde wel in de TV-serie "Dynasty" en de spin off "The Colby's", maar daarnaast alleen in b-films of films die direct naar de videotheek gingen. Daarentegen was het zijn werk in het theater waarin hij zijn acteerkwaliteiten kon laten zien waar hij dan ook lovende kritieken kreeg en zodoende weer regelmatig in films en TV-series speelde.

Maxwell werd op 21 jarige leeftijd de derde man van actrice Juliet Mills die 18 jaar ouder is dan hij, dat zo'n huwelijk wel degelijk stand kan houden, daar zijn zij het levende bewijs van, ze zijn nog steeds getrouwd.

Maxwell is nu 53 jaar en werkt momenteel aan de TV-film "Two In".






woensdag 28 november 2012

Ladies and gentlemen: We've got one!

Het was mei vorig jaar in Londen toen ik er in het gezelschap van vrienden André, Edo en Talitha mee kennis maakte: Starbucks. Het leek wel of er op iedere hoek van de straat één was, met mijn eerste schreden leerde ik onder begeleiding van mijn vrienden de beginselen van het bezoek aan deze koffiehuizen. De manier van bestellen, de verschillende koffies de gezonde sandwiches, etc.
Ik was meteen een fan.

Het eerste wat we het jaar er na in Barcelona zagen toen we uit de grond omhoog kwamen van de metro was een Starbucks en later met vriend Jeroen, wederom in Londen, bleek Starbucks ook de ideale plaats om even je e-mail en Facebook te checken want er is free Wifi.

In mijn beleving is Starbucks de veel gezondere en hippere variant op andere ketens, de sfeer aankleding en het gebodene spreken mij zeer aan. Alleen jammer dat er niet in mijn directe omgeving één te vinden was.....tot voor kort.

Was er op 7 mei van dit jaar al een Starbucks koffiecorner geopend op de campus van het Erasmus, sinds deze week is er ook één geopend op het centraal station van Rotterdam! Ik hoop nu dat het een kwestie van tijd is dat er meerdere zaken geopend gaan worden in de binnenstad of zelfs hier in het "dorp" naast Rotterdam.

dinsdag 27 november 2012

De hel

De hel is geen vuur, de hel is een plaats waar een eeuwigdurend onderhoud aan je woning plaats vindt. Ik weet hoe dat voelt omdat dit vanaf juli bij mij in meer of mindere mate aan de gang is. Net toen ik dacht dat het wel klaar zou zijn, mijn al maanden geschuurde maar niet geverfde buitendeur daargelaten, bleek er ineens asbest te zijn in het raam in de kamer en, kwam ik bij toeval achter, het raam op de lanai.

Gisterochtend om klokslag half 8 stonden de heren voor de deur werkten tot een uur of 12 en lieten mij de waarschuwingsteksten op de lanaideur waar een douchecabine was geplaatst en een open maar met plastic afgedekt kamerraam. Van 12 tot half 4 werd er niets gedaan, ik ben maar eens even gaan vragen of er toch nog wat ging gebeuren. "Jawel" was het antwoord, "om half 4 komt de controleur kijken of het goed is gegaan en we het sein krijgen het raam te plaatsen".

Het zijn mensen van de klok want precies om half 4 kwam de controleur en gaf het vrij, nu kwam er plots veel actie, timmermannen begonnen het kamerraam te plaatsen, maar het aftimmeren daar kwamen ze voor terug, want het vensterbankje moet nog weg, daar hadden de asbestverwijderaars geen opdracht voor gekregen en dat luistert allemaal erg nauw. Dus nu moet er eerst weer een opdracht komen om het vensterbankje weg te halen, dan komen de timmermannen weer om het af te timmeren, op mijn verzoek iets meer dan gebruikelijk omdat het behang door de werkzaamheden erg beschadigd is. De communicatie tussen de diverse bouwvakdisciplines loopt niet vrij soepel, dus als god het wil zal het op één dag plaats gaan vinden en wel op donderdag over een week. Ik ben niet eerder vrij. Ik heb ze gevraagd mij middels een briefje in de bus op de hoogte te houden óf het gaat gebeuren en wát er gaat gebeuren.

Ik zit nu dus met een blauw kantelraam zonder zonwering omdat het nog afgetimmerd moet worden. Nu zolang kranten er voor. De lanai is nog zonder raam, daar staat alles weer op een hoop zodat ze daar mee aan de gang kunnen, daar hoef ik verder niet voor thuis te zijn, dat gaat buiten om.
Het is een groot drama wat al een half jaar duurt, dat ze terug komen weet ik zeker en staan nog een soort van schoenen hier van één van de werkmannen.


De douchcabine




maandag 26 november 2012

Mokkaschuimtaart

Afgelopen zaterdag kwamen vrienden Ruud en Remco eten en ik wilde mijn culinaire horizon eens verbreden. Ik waagde het zomaar om gerechten te kiezen die ik nooit eerder gemaakt had, soms moet je jezelf eens uitdagen in het leven.

Voor het dessert had ik gekozen voor een mokkaschuimtaart, een essentieel ingrediënt voor deze ijstaart was mokkaschuim, in het recept werd gesproken over een zakje met de bekende schuimtoefjes die er naast de mokkavariant ook in roze en wit zijn te krijgen. In mijn verbeelding zou ik die ook zo uit het schap bij Albert Heijn kunnen pakken. Dat bleek een ernstige misrekening.

Achtereenvolgens ben ik geweest bij: Albert Heijn, Lidl, Jumbo, Jamin, Hema, Xenos (ik was desperaat), grote Albert Heijn, banketbakker, Zeeman (ondertussen huilde ik) Nergens!
Zonder dat daar enige ruchtbaarheid aan gegeven is, is het mokkaschuim uit de schappen verdwenen!
Zelfs de roze en witte variant, behalve bij Jamin in een zakje gemengd, heb ik verder ook nergens gezien.

Nu ben ik niet voor één gat te vangen, en had ik al gedacht aan mokkamerengue als vervanging, maar van de taart afmaken met leuke mokkatoefjes kon dan geen sprake meer zijn. Ik wist ook dat V&D die verkochten op de afdeling chocolaterie. Die afdeling was bij ons juist opgeheven, zodat ik naar de binnenstad moest om ze te scoren, wat uiteindelijk ook lukte.

De taart gemaakt en met een scheut Amaretto er in was het een waardige afsluiting van het etentje.

Jumbo mokkaschuim, maar Jumbo
had het niet!

Merengue


Een punt van de uiteindelijke taart.


zondag 25 november 2012

In Memoriam: Larry Hagman

Op 23 november is acteur Larry Hagman overleden op 81 jarige leeftijd, Larry zal altijd in één adem genoemd worden met de rol waarmee hij wereldfaam verwierf: J.R. Ewing. Hij speelde die rol als enige acteur uit de serie "Dallas" in álle 357 afleveringen. Zijn echte doorbraak in Amerika kwam in 1965 toen hij samen met Barbara Eden tot 1970 in de serie "I Dream Of Jeannie" speelde.

Dit jaar speelde Larry nog éénmaal zijn rol van J.R. in de nieuwe versie van "Dallas". Dat hij in het echte leven veel lolliger was dan de in en in slechte J.R. blijkt wel uit het feit dat als fans hem om een handtekening vroegen hij die altijd gaf, maar dan moesten ze wel een liedje voor hem zingen.

zaterdag 24 november 2012

Brei de koninklijke familie


De fondslijsten van de diverse uitgevers, waarin ze hun in het aankomende voorjaar uit te komen uitgaves presenteren, worden weer verstuurd. Allereerst valt op dat door het grote succes van de "50 Tinten" trilogie er opeens meerdere dames, al dan niet in de menopauze, aan die serie gerelateerde boeken hebben geschreven en vaak ook in drie delen, er is een duidelijke markt aangeboord, en ook weer heroverd, want zo nieuw is het allemaal niet, al jaren zijn er dit soort boeken en die worden nu allemaal weer herdrukt, waaronder het al in 1954 gepubliceerde boek "Histoire d'O" wat in 1969 in het Nederlands werd vertaald als "Het verhaal van O."

Daarnaast betekenen de ruim twee planken met boeken over cupcakes die ik nu heb staan niet dat die markt is verzadigd, in tegendeel, naast nóg meer boeken over taarten en cupcakes komen er ook boeken over o.a. fondantdieren, macrons, whoopies, cakepops, calissons en lollycakejes.

Maar het summum vond ik wel de uitgave die uitgeverij Karakter ons in het vooruitzicht stelt, na kerstballen en paaseieren breien komt er nu een boek met de titel "De Oranjes. Een uitgeBREIde geschiedenis" Men kan met dit boek de leden van de koninklijke familie breien, ik herhaal, men kan met dit boek de leden van de koninklijke familie breien.
Laat dit even op je inwerken.

Niet zomaar iemand heeft dit boek, ja een BOEK (80(!) pagina's), geschreven. Fiona Goble schijnt een 'autoriteit' te zijn op het gebied van gebreide poppen. Die vrouw zal heel trots in het leven staan: "Ja, maar ík als autoriteit in de wereld van de gebreide pop...."
Ze heeft de Britse koninklijke familie al gebreid, en nu dan de onze, maar tot hoever reiken haar ambities? Dat is natuurlijk de vraag die op ieders lippen ligt, stopt zij niet eer ze álle royalty van Europa heeft gebreid? Is ze stiekem al aan het oefenen om ook buiten de Europese grenzen voet aan de grond te krijgen? Ik kan daar 's-nachts wakker van liggen.

Hoe is dit nieuws in de Eerste Familie van Nederland ontvangen? Is er vanwege deze aankomende uitgave een klein feestje geweest? Heeft de Rijksvoorlichtingsdienst eerst hun fiat moeten gegeven? Zal Beatrix zichzelf gaan breien? Heeft ze haar collegaatje Elizabeth al verwittigd? "Meid, wij worden ook gebreeën! Zullen we snel weer een staatsbezoek doen, dan gaan we elkaar breien"

Ik ben ook zo benieuwd: in godsnaam wie koopt dit boek?



donderdag 22 november 2012

Release Me - Barbra Streisand

Net zo zeker als Sint Nicolaas half november voet aan wal zet in Nederland, zo zeker is het ook dat er rond die tijd een nieuwe CD van Barbra Streisand uitkomt. Hoewel nieuw niet altijd de lading dekt, regelmatig is het voorgekomen dat La Streisand het zich makkelijk maakte door maar weer een zoveelste "Best Of" uit te brengen met soms 1 of 2 nieuwe nummers, maar net zo eenvoudig gewoon weer vol met oude meuk.

Dit jaar echter is het een verrassende combinatie van beide, toen ik de titel "Release Me" zag, dacht ik:  'Ze zal toch niet de smartlap van Engelbert Humperdinck nieuw leven ingeblazen hebben?'
Dat was niet zo, Barbra is bekend om haar perfectionisme zodat er in de loop van haar zangcarrière heel veel nummers waren afgekeurd en in de magazijnen van Columbia Records lagen opgeslagen.

Elf van die nummers zijn nu alsnog voor deze CD (mede door Barbra) uitgezocht, vandaar de titel.
De vroegste opname komt uit 1967 en in 2 gevallen is de muziek opnieuw ingespeeld maar zijn Barbra's vocalen van toen gebruikt.

Zelf zegt ze over dit project: "Als ik klaar ben met het maken van een album luister ik er nooit meer naar, dus was het interessant om deze opnames te horen, nu achteraf gezien denk ik: "Dat meisje is zo slecht nog niet." Ik had sommige stukjes nu opnieuw kunnen inzingen omdat ze volgens mij wat verbetert konden worden, maar ik heb dat niet gedaan. Er is niet zoiets als perfectie, het is alleen het streven ernaar wat er toe doet. En ik ben een beetje minder critisch geworden in de loop der jaren.....een heel klein beetje minder"

Het is een mooie CD en er wordt in het begeleidende boekje al gesproken over een "Release Me part 2."



woensdag 21 november 2012

Het vergeten raampje

Net toen ik dacht dat het hele asbestgebeuren aan mijn deur voorbij zou gaan, zeker toen ik in een brief van de woningbouw nergens mijn huisnummer gekoppeld aan een datum zag staan wanneer de werkzaamheden gingen plaatsvinden, ging in alle vroegte de bel. Tegen mijn natuurlijke reactie in om dat gewoon te negeren deed ik slaperig open. Twee joviale mannen wenste me met luide stem goedemorgen en vroegen wanneer ze een afspraak konden maken voor het verwijderen van het raam en sponningen op de kopse kant.

Ik keek op die mededeling even niet begrijpend om de hoek van de buitendeur naar het keukenraam. "Nee, het raam aan de kópse kant" reageerde één van de mannen. O, hij bedoelde het raampje wat alleen de hoekappartementen hebben in hun woonkamer, dat zijn er in het wooncomplex maar enkele, en ik ben daar dus één van.

Het is een wat vreemd raampje, het geeft net wat extra licht in huis, en je kan het kantelen, maar eigenlijk doe ik er nooit iets mee, maar goed nu is dat raampje onderwerp van een belangrijk proces.
Het bevat dus asbest en gaat verwijderd worden. Maandag aanstaande gaat het gebeuren, of ik de hoek daar leeg wil halen, het vensterbankje wordt ook verwijderd, of ik hetzelfde raam wat ik een glas-in-lood look heb gegeven terug krijg weet ik niet, ik laat deze zeer onverwachte gebeurtenis maar over me heen komen. Ik kan gewoon thuisblijven als ze er mee aan de gang gaan.



dinsdag 20 november 2012

Het komt dichterbij dus....

.....vindt de paus dat hij er ook maar eens wat van moet zeggen, de door velen gevreesde datum van 21 december 2012. De kalender van de Maya's eindigt dan en er doen veel verhalen de ronde dat de wereld dan maar ook meteen ophoud te bestaan. Als je op dit linkje klikt kom je op mijn blog van 1 januari van dit jaar en daar heb ik al het één ander gemeld over die voorspellingen.

De paus roept op vooral geen geloof te hechten aan waarschuwingen van doemdenkers, volgens hem wil Jezus niet dat zijn volgelingen nieuwsgierig zijn naar voorspellingen over 'de dag des oordeels'.
Dat Jezus tijdens zijn korte leven uitsluitend in voorspellingen sprak, daar hebben we het nu maar even niet over.

Nu de paus zegt dat we dat níet moeten geloven, maak ik me pas echt zorgen. De man is voormalig nazi, is hoofd van een kerk vol leugens en bedrog, sprak pas écht over het walgelijke kindermisbruik in de katholieke kerk toen hij er niet meer om heen kon en probeerde zelfs toen vergiffenis te vragen voor de viespeuken, veroordeeld tegelijkertijd wel homoseksuele volwassenen die er zelf voor kiezen, en verwerpt het gebruik van condooms in landen waar aids doodsoorzaak nummer één is.
Dus al dat sajut zegt dat we ons er vooral niet druk om moeten maken, krijg ik argwaan en ben op mijn hoede.
Het lot wil dat ik op die bewuste dag vrij ben. Ik vraag me trouwens af wat de wereldleiders inclusief de paus op die dag in hun agenda hebben staan.

Iets anders waar ik me over verbaas is dat er naar verwachting 90.000 (!) mensen op 21 december een grote manifestatie bij gaan wonen in Guatemala-Stad voor het geval de wereld vergaat.
Wat is het idee daar achter? Blijft dat gespaard? Hebben de Maya's specifiek die plek genoemd?Gedeelde smart is halve smart? Verwachten ze daar de komst van iets of iemand? Menen ze dat door die manifestatie de wereld zou denken: "Nou dan maar niet"? Ik snap er niks van.

maandag 19 november 2012

En bezuinigen zullen we!

Het regeerakkoord kan in één woord worden samengevat: bezuinigen. Prima, ik doe daar direct aan mee. Heb mijn zorgverzekering voor 2013 die zaterdag in de brievenbus lag eens onder de loep genomen, en daar flink in gestreept. 

Aanleiding was mijn bezoek aan de tandarts afgelopen oktober waar de assistente mij er op wees dat ik best wel hoog verzekerd was voor de tandarts en eigenlijk nooit iets noemenswaardigs had. Tot die tijd had ik er nooit zo over nagedacht.

Ik nam haar tip ter harte, en kwam tot de conclusie dat ik, gelukkig, nooit gebruik heb hoeven maken van enorme medische kosten, een bezoekje aan de huisarts zo nu en dan daargelaten en zelfs die zei: "U zie ik hier niet vaak".

Er was een tijd dat je nog geld terug kreeg als je geen aanspraak had gemaakt op vergoedingen, maar dat is al wat jaren geleden. Het eigen risico is enorm verhoogd naar €350,-. In de basisverzekering zit al vrij veel dus ik ga vanaf januari op de rand leven met een afgeslankte vorm van zorgverzekering, scheelt echt heel veel. Meneer Rutte kan trost zijn op me.

zondag 18 november 2012

De Hommeltjes

De Heiligheid is weer in het land en dan denk ik meteen aan de tijd dat ik nog klein was en hij pas twee weken van te voren aankwam i.p.v. drie zoals nu. Waar ik ook aan moet denken is de Sint Nicolaas LP die wij thuis hadden, en wat voor mij nog steeds dé enige echte sintliedjes zijn.
 
"Zie Ginds Komt De Stoomboot..." heet deze LP en is ingezongen door kinderkoor De Hommeltjes. Met pianobegeleiding komen de meest bekende sintliedjes voorbij, maar ook, met name op kant twee, bijzondere liedjes die ik nog nooit ergens anders heb gehoord, maar die voor mij heel vertrouwd zijn. Zoals het sluitstuk van het album: "Is Het Waar Sinterklaas"
https://www.youtube.com/watch?v=zSkpB9q9kQY

Kinderen Voor Kinderen avant la lettre, dat nummer. Op het wereld wijde web onderstaand verhaal gevonden van koorlid Jacqueline Jacobs wat direct inzicht geeft hoe die 'onbekende' liedjes in het repertoire zijn gekomen, wanneer het album is opgenomen en hoe het in zijn werk is gegaan:
 
 
 Het is 1968. Ik zit in de 5e klas van de Lagere School. Bij juffrouw Willems. Ik zat in het koortje op school, ik kon wel aardig zingen. Op een dag, ergens in oktober, kwam zij met de mededeling dat een aantal leden van dat koor een sinterklaaselpee mochten gaan opnemen! Met nog 11 andere kinderen werd ik geselecteerd.
 
Dhr. de Breed was onze componist en begeleider en had zelf ook een aantal leuke liedjes gecomponeerd. Juffrouw Willems was de dirigente. Op een zaterdag zijn we naar een opnamestudio van Dirven ergens in Breda getogen. Spannend allemaal. We hebben de hele elpee in één zaterdag opgenomen. Een aantal liedjes moesten vaker over. Maar het resultaat mocht er wezen! We werden omgedoopt tot kinderkoor "De Hommeltjes" (hoe verzin je het eigenlijk).
 
In december van dat jaar kwam onze elpee in de winkel te liggen, onder het merk "Carmen". Alleen bij V en D te koop voor ƒ 2,50! Ik was best trots. Voor de moeite kregen wij onze eigen elpee en we mochten een boek uitzoeken. Mijn ouders spraken al over "kinderarbeid". Want wie heeft er uiteindelijk op verdiend? Niet wij!
 
Jaren later, omstreeks 1980 (ik woonde inmiddels in Tilburg) stond ik rond Sinterklaastijd voor de supermarkt "De Famila" even te wachten. Wat hoorde ik daar door de luidsprekers? Hoorde ik dat wel goed?! Onze Sinterklaaselpee! Ik ben naar binnen gegaan en ja hoor, hij lag daar in de bak! Voor een gulden of 5. Helemaal opnieuw geperst op ROOD doorzichtig vinyl en onder een nieuw label. Ik was verbaasd! Ik heb er toen wel meteen een heel stel gekocht en onder de familieleden uitgedeeld.
Onlangs keek ik op Marktplaats, ik was eigenlijk op zoek naar een oud sinterklaasboek. Wat kom ik daar tegen, ja hoor, onze elpee voor € 5,00! Hij is inmiddels aardig in prijs toegenomen. Er stonden er daar 2 te koop. Natuurlijk koop ik hem niet, want ik heb inmiddels genoeg exemplaren, genoeg voor mijn toekomstige kleinkinderen en wie draait er nu eigenlijk nog een elpee...


Ik vind het erg leuk Jacqueline's verhaal te lezen en hoop dat ze het niet erg vindt dat ik het op mijn blogje heb gezet, zij was één van de Hommeltjes!! Mede door haar stem werd mijn sinterklaastijd gekleurd. Ik heb het album nog steeds, en ik weet nog dat mijn zus omstreeks dezelfde tijd als Jacqueline heel enthousiast vertelde dat ze de 'Sinterklaas-LP-van-thuis' had gekocht op rood vinyl.
De cirkel is rond.

 

zaterdag 17 november 2012

Foto herinneringen

Gisteren natuurlijk even een bezoekje aan mijn moeder gebracht na haar staaroperatie, waar ze zich heel begrijpelijk erg zenuwachtig over gemaakt had, maar wat haar ontzettend mee was gevallen. De nazorg is lastiger, ze wordt 4 weken lang 3 keer per dag gedruppeld door een wijkverpleegster, en ze moet 's-nacht met een kapje op haar oog gaan slapen, pas na 6 weken kunnen we gaan kijken voor een nieuwe bril. Overdag moet ze zoveel mogelijk als een soort Greta Garbo een zonnebril op doen.
Die had ze niet, zodat ik enkele van mijn exemplaren heb meegebracht.

Vorige week had ze samen met haar hulp een kastje opgeruimd en daar kwamen 2 fotoboeken uit te voorschijn. Één van het grote feest wat er voor mijn vader werd gegeven op 1 juni 1982 vanwege zijn 40 jarig jubileum van de zaak en één met diverse foto's van carnaval waar mijn vader erg van hield, hij heeft zelfs in een carnavalsvereniging gezeten waar hij naast lid van de Raad van Elf ook penningmeester van was.

Ik mocht de boeken meenemen van mijn moeder, en wat zijn zulke albums toch van onschatbare waarde. Die zonnige feestdag in 1982, zoveel blije mensen waarvan sommige levens zo heel anders verlopen zijn en waarvan er zovelen ook niet meer onder ons zijn, maar daar hebben ze plezier met elkaar, dronken een glaasje, aten wat, praatten en lachten met elkaar en hadden het goed.
Zo'n dag komt dan weer helemaal tot leven.

Het album met carnavalsfoto's beslaat voornamelijk de jaren 70, en dat waren de jaren van de optochten door de stad, 3 of ik geloof zelfs 4 dagen carnaval met op zondagmiddag nog kindercarnaval en altijd met de vereniging een bezoek aan een bejaardenhuis.

Dierbare herinneringen.

donderdag 15 november 2012

15 November 1830

Op 15 november 1830 kroop een schildpad uit haar ei op de Galapagoseilanden, in 1835 werd ze door Charles Darwin gevangen en naar Engeland meegenomen, in 1841 werd ze naar de Australia Botanical Garden in Brisbane gebracht. Harriet werd heen en weer verplaatst naar verschillende dierentuinen en belandde uiteindelijk in de Australia Zoo in Queensland waar ze op 22 juni 2006 is overleden, 176 jaar oud.








woensdag 14 november 2012

M/V

Politieagentes, directrices, bus,- en vrachtwagenchauffeuses, we kijken er, terecht, niet meer van op.
De tijd dat deze beroepen alleen door mannen werden gedaan is voorbij, vrouwen wilden alles wat mannen deden omdat ze waarschijnlijk dachten dat het iets zaligmakends zou zijn, vanzelfsprekend moest het voor een vrouw wel een keuze blijven, toen er destijds nog dienstplicht voor mannen gold, konden vrouwen kiezen om het leger in te gaan, gelijkheid: jawel, maar het moet wel leuk blijven.

Mannen in zgn. 'vrouwenberoepen' daar wordt nog steeds wat vreemd tegenaan gekeken, er zijn mannelijke kraamhulpen, kleuterleidsters, directiesecretaresses, maar dat wordt als bijzonder gezien.
De emancipatie heeft op dat vlak nog wat werk te verrichten.

Het was een jaar of wat geleden dat ik de bedrijfsleidster in het pand waar ik werk zichzelf ineens 'bedrijfsleider' hoorde noemen. Ik dacht dat ze zich versprak, maar ik ben er op gaan letten en ze deed dat structureel. En nu ben ik er achter dat vrouwen hun beroep niet meer in de vrouwelijke vorm aangeduid willen zien, dus politieagent, directeur, bus,- en vrachtwagenchauffeur en ook bedrijfsleider, zó willen de dames genoemd worden!
Ik heb geen idee waarom, het zal waarschijnlijk te maken hebben met een aangeboren Calimerocomplex, van "Zij (de mannen) zijn groot en ik (Calimerocomplexvrouwtje) is klein en dat is níet eerlijk. O Nee!)

Het zijn ook altijd vrouwen die zich tekort gedaan voelen, het feit dat er met argusogen (door vrouwen) wordt gekeken hoeveel vrouwen er bij een nieuw te vormen kabinet als minister/staatssecretaris worden benoemd, geeft wel aan dat het diep zit.

Dat het misschien aan hun eigen tekortkomingen en ambities ligt komt niet in ze op, liever een vrouw die iets minder voor de functie geschikt is dan een man met betere kwaliteiten, vinden sommige dames.

Maar goed de manier van het aanduiden van beroepen dus, in Engels sprekende landen heb je dat veel minder mannen en vrouwen werken als nurse, teacher, police officer, truckdriver. In Duitsland is het helemaal geweldig voor de vrouwen, ben je met een dokter getrouwd en doe je verder zelf niets, dan word je toch aangesproken als 'Frau Dokter von Flockenstoffen', zoiets meen ik me tenminste uit oude afleveringen van "Derrick" te herinneren.

Ik vind het wel grappig dat er dames zijn die er een punt van maken, die zichzelf menen serieuzer aan de wereld te laten zien als directeur i.p.v. directrice. Nou ja als zij dat nodig hebben om hun eigenwaarde daardoor te versterken, moeten ze dat vooral doen. Dat ze daarmee zelf óók aangeven dat ze de mannen op een hoger plan vinden staan, daar hebben we het maar niet over.
Gelukkig hebben we de functie van manager welke van hoog tot laag en in verschillende beroepen vertegenwoordigd is, en daar bestaat geen vrouwelijk vorm van, hoewel, is managerette niet iets?

dinsdag 13 november 2012

Toen en Nu: Valerie Landsburg

Valerie Landsburg debuteerde in 1978 op 20 jarige leeftijd in de discofilm "Thank God It's Friday". Maar haar grote bekendheid kwam met de televisie serie "Fame" waarin ze van 1982 t/m 1987 de rol speelde van Doris Schwartz. Ze is ook de zangers van de eerste single die van deze serie uitkwam, "Hi Fidelity".

Na "Fame" heeft ze nog regelmatig gastrollen gespeeld in diverse TV-series en TV-films. Ze is nu 54 jaar.






maandag 12 november 2012

Droomland

Vannacht een heel vreemde droom gehad, vrienden André, Harry en Jeroen 'speelden' er in mee, wat op zich bijzonder is, want zij hebben elkaar (nog) nooit ontmoet. Het was een droom over een soort apocalyps van de wereld.

We wisten dat er iets ging gebeuren we hadden grote haast, we zaten in een tram en Harry had een apparaat bij zich waarmee hij een gebouw ging opblazen, dat moest vanuit de tram, Jeroen, André en ik renden voordat hij dat ging doen de tram uit over straat waar het heel druk was met verkeer, een beetje chaotisch. We wilden zo ver mogelijk weg van die explosie die Harry ging veroorzaken. We raakten Jeroen kwijt, maar André zei dat we door moesten rennen.

We renden naar een boot, daar moesten André en ik op en we gingen aan een tafel zitten bij een echtpaar die ook wisten dat er vandaag 'iets' ging gebeuren, we spraken er over met elkaar. Toen gebeurde het ook, het was een zonnige dag, maar in de lucht kwamen plots diepe zwarte wolken, en vanuit die donkere wolken verscheen er een groot computerachtig scherm, we begrepen allemaal dat dit iets buitenaards was en we vonden het wel spannend maar waren niet bang. Daar eindigde de droom.

Waarom droomt een mens dit?





zondag 11 november 2012

Herinnert U zich deze nog? #22


HETTY BLOK & LEEN JONGEWAARD
"M'N OPA"
1967
Aantal weken: 13
Hoogste positie: 15



Laten we nog één keer meezingen met de onlangs overleden Hetty Blok in haar vrolijke duet met Leen Jongewaard (1927-1996). "M'n Opa" kwam uit de uiterst succesvolle TV-serie "Ja Zuster Nee Zuster" waarin Hetty de rol speelde van zuster Klivia en Leen een dubbelrol als Gerrit en diens opa.

M'n opa, m'n opa, m'n opa,
In heel Europa was er niemand zoals hij....♫


vrijdag 9 november 2012

Zwartrijden

Er zijn mensen die de €2.35 (of iets daaromtrent) wat het kost om met de metro te reizen te veel vinden en daarom de poortjes die je met een geldig OV-kaartje kan openen intrappen of inbeuken wat tot vele duizenden Euro's aan schade kan leiden. Persoonlijk lijkt het me nogal sneu als je op die manier in het leven staat, het zijn veelal jonge mannen die dit doen en zij vinden dat stoer, ik vind je dan gewoon een loser. Als je dit gedrag wilt vertonen om indruk te maken op een meisje om haar te laten zien hoe 'cool' je bent, sla je de plank nogal mis, ik kan me geen enkel meisje met herseninhoud voorstellen die iets ziet in een gast die niet eens geld heeft voor een metrokaartje, maar goed er zullen in die kringen vast veel chicks zijn zónder herseninhoud....

En dan kan het zomaar ineens gebeuren dat er controle is en je gesnapt wordt, als je dan de man bent die je zo graag wilt zijn, neem je dit verlies en denk je:"Jammer, maar die kans zit er nou eenmaal in".

Dat gebeurt gek genoeg niet, nu zijn de meeste zwartrijders vrij primair qua reageren zijn doorgaans boos op de lucht in het algemeen en op alles met meer hersencellen dan zij zelf bezitten in het bijzonder, dus krijgen ze ondanks dat ze zelf de fout in zijn gegaan een woedeaanval of iets soortgelijks en gaan dan geweld gebruiken tegen de controleurs. Dan ben je echt een ongelofelijke lul.

Van de week heeft een 15 jarig zwartrijdend kind wat werd aangesproken door een RET-controleur deze tegen een rijdende metro geduwd. Helaas is het te laat om hem alsnog te aborteren, maar hij is wel opgepakt op verdenking van poging tot doodslag. Op dezelfde dag heeft een 26 jarige zwartrijder een RET-medewerker tegen zijn achterhoofd geslagen.

Ik blijf me verbazen over het feit dat deze éénhersencelligen zelf iets doen wat niet mag, en dan degene die ze er op aanspreekt mishandelen. En het gaat nogmaals om hooguit €5.- die ze dan willen uitsparen.

donderdag 8 november 2012

In Memoriam: Hetty Blok

Tweeënnegentig jaar is ze geworden, de actrice/zangeres/cabaretière Hetty Blok.
Na de Tweede Wereldoorlog speelde Hetty in talloze cabaretvoorstellingen, ze was er in 1951 bij toen de allereerste TV uitzending in Nederland plaatsvond. Het was in de jaren 50 écht stil op straat als op de radio "De Familie Doorsnee" werd uitgezonden een muzikaal hoorspel van Annie M.G. Schmidt waarin Hetty de rol van werkster Sjaan speelde.

Eind jaren 60 verwierf ze grote bekendheid als zuster Klivia in de, eveneens door Annie M.G. Schmidt geschreven TV-serie "Ja Zuster Nee Zuster". Tot op hoge leeftijd heeft Hetty doorgewerkt en is ze opmerkelijk vitaal gebleven, in april van dit jaar was ze nog te gast in een TV programma van Paul de Leeuw waarin ze samen met hem heeft gezongen.
Hetty is overleden na een kort ziekbed.


Hetty Blok als zuster Klivia samen met Leen Jongewaard.


woensdag 7 november 2012

Wees gewaarschuwd!

Er lag een enveloppe in de brievenbus van de woningbouw, zonder postzegel en met de hand geschreven mijn straatnaam en de nummers uit mijn woonblok. "" Aha", dacht ik, "Ze gaan nu eindelijk mijn voordeur verven die er al sinds de zomer geschuurd bij staat."

Dit bleek echter niet het geval, bij het schilderen is gebleken dat er op een aantal plaatsen sprake is van houtrot. De houtrotproblemen doen zich vooral voor bij de kozijnen aan de straatzijde van de woningen van de bovenste woonlaag. Ik woon niet aan de straatzijde en ook niet op de bovenste woonlaag. De schilderswerkzaamheden kunnen pas weer doorgang vinden als de houtrotproblemen zijn aangepakt.

Er moeten 'borstweringspanelen' verwijderd worden, en die blijken asbesthoudend te zijn.
"Ik mag naar een hotel!" dacht ik, dit bleek geenzins het geval, uitvoerig werd uitgelegd dat het geen kwaad kon voor de gezondheid en dat er een gecertificeerd saneringsbedrijf ingeschakeld gaat worden. En uitsluitend aan de bovenwoningen, dus niet bij mij.
Maar waar de brief mee afsloot heb ik wel even om gelachen:

Wat u in ieder geval kunt verwachten is dat u mannen in witte pakken ziet lopen. Dit heeft altijd een bevreemdend effect maar is voor de uitvoerders van het werk noodzakelijk om de werkzaamheden veilig te kunnen uitvoeren.

Dat wij dus niet denken: "O mijn God ze zijn gekomen en het is nog geen 21 december, zoals
de Maya's voorspeld hebben!"

dinsdag 6 november 2012

In Memoriam: Tim Ribberink

Soms snijdt een bericht door merg en been en zijn woorden overbodig, heb je alleen tranen in je ogen en past het ons om stil te zijn... héél stil.

maandag 5 november 2012

Mannen van een zekere leeftijd

Sinds vorige week is er op RTL 4 een programma met de titel "Mannen Van Een Zekere Leeftijd".
En omdat ik langzamerhand ook opschuif naar die zekere leeftijd, ben ik het gaan kijken.
De Patricia Paay onder de bekende mannen, Viggo Waas, is 50 geworden en heeft daar moeite mee, en heeft voor het programma, 5 bekende vrienden en collega's bereid gevonden om elkaar en zichzelf een spiegel voor te houden, soms letterlijk.

Naast Viggo Waas, praten Peter Heerschop, Gijs Scholten van Aschat, Henkjan Smits, Joep van Deudekom en Prem Radhakishun over wat ze als mannen van rond de 50 vinden van hun uiterlijk, lichamelijke ongemakken en de mensen en de wereld om hen heen.

Het is een grappig programmaatje die heel erg op z'n RTL4s is opgebouwd, het programma duurt 45 minuten, daarvan zit er zo'n 10 minuten reclame in, en wordt er steeds herhaald wat we al gezien hebben en wat we nog te zien krijgen, alsof mannen van een zekere leeftijd meteen al dementerend zijn, dat duurt ook zo'n minuut of 8, zodat er uiteindelijk een half uur overblijft.

Daarin is het meestal de ijdele van zijn eigen aantrekkelijkheid overtuigde Viggo tegen de rest, met name Prem zit helemaal aan de andere kant van het spectrum in dat opzicht. Ook komen familieleden van Viggo aan het woord en andere bekende en mij onbekende mensen over de ouder wordende man in het algemeen en Viggo in het bijzonder.

Ik blijf het kijken want het is hier en daar best herkenbaar en met name Viggo's zoon en Angela Groothuizen zijn hilarisch in hun commentaren. En hoe geweldig is Henk Schiffmacher's vergelijking dat de pubertijd en de midlifecrisis beide, met name voor de man, onzekere perioden zijn, waarop men besluit een tatoeage te laten zetten.

Wat ik jammer vind is dat er geen gay bij zit van een zekere leeftijd, en dan niet zo één die om de haverklap roept: "Wat een blindganger!!! hier kan ik toch om gííííeren!!!", maar iemand die net als deze mannen met humor en plagerijtjes naar elkaar toe de zekere leeftijd benaderen. Een gaysuele man is misschien net iets meer in touch met zijn wezen dan de gemiddelde hetero, hoewel Viggo er wel heel dichtbij zit in dat opzicht. De, voor mij onbekende,  hysterische nicht op de bank tel ik daarom gemakshalve maar niet serieus mee.

Joep, Gijs, Peter, Viggo, Henkjan en Prem

zondag 4 november 2012

Die Siel

Zaterdag zou Harry mij direct na mijn werk ophalen om samen naar het 'Rotterdamscentrumvoortheater' te gaan alwaar o.a. vriend Rick zijn dramaturgie presentatie ging houden.
Keurig had ik een passende outfit klaarhangen voor dit evenement, maar in de ochtendrush was ik het vergeten zodat ik het bij moest wonen in mijn werkuniform.

Dat mocht de pret niet drukken, Harry TomTomde een weg naar de Mathenesserdijk, waar we vroeg genoeg waren om nog even een vorkje te prikken in een eetcafé alvorens het centrum te betreden, dat is het goede woord er voor, je betreedt deze gelegenheid echt, eenmaal binnengezoemd treed je vanaf de doorsnee straat direct een heel andere wereld binnen, Christian zat al aan een tafeltje en later kwam Rick ook nog even babbelen en toen ging de avond een aanvang nemen.

De studenten zijn aan de gang gegaan met de monoloog "Die Siel Van Die Mier", wat ze precies er mee tot uitdrukking moesten brengen staat hier heel goed beschreven, en beter dan ik het zou kunnen weergeven.Wij werden opgedeeld in drie groepen en de student die het betreffende stuk had geregisseerd begeleidde de groep naar de locatie in, en zelfs buiten het bijzondere gebouw waar het stuk gespeeld werd.

Zodoende kwamen we steeds weer in een andere setting terecht, waar een andere interpretatie van de tekst werd gespeeld en getoond, er werd gebruik gemaakt van acteurs,  licht en geluid, lichtbeelden, vooropgenomen stemmen en geluiden, muziek, door de steeds wisselende locatie had je als toeschouwer het gevoel er in te participeren. Op die manier hebben we zeven verschillende en toch ook dezelfde voordrachten gezien. De rode lijn die er doorheen zat was dat er keuzes gemaakt moesten worden en dat die keuzes consequenties hebben. De één deed dat beter dan de ander, maar het zijn natuurlijk, hoewel al vergevorderd, nog steeds studenten die hier ook weer van leren.

Harry en ik vonden het beiden een heel bijzondere ervaring en zeker voor herhaling vatbaar.
Leuk was ook de nazit waar met name Harry, die dezelfde opleiding heeft gedaan die Rick nu doet en als docent drama werkt, hier en daar wat tips kon geven en vragen kon stellen over beweegredenen waarom dingen zo gedaan zijn zo als ze gedaan zijn (daar zijn die keuzes weer!)
én zijn complimenten te geven aan één van de actrices, Marij, die hem het meest geraakt had met haar spel.
Ricks examen is in maart, en daar zijn we zeker bij!


Rick, Harry en Christian bij de nazit.

zaterdag 3 november 2012

De eerlijke vinder m/v

Dt blogje is een 'dankjewel' aan de eerlijke vinder m/v die gisteren mijn verloren RET abonnement netjes heeft afgegeven bij de beveiligingsmedewerkers van Media Markt.

Dit is wat er gebeurde, ik was even bij de Media Markt geweest om tussen de CD's te snuffelen en toen nog even naar Fame in Selexyz-Donner om daar hetzelfde te doen, daarna wilde ik weer naar de metro om naar huis te gaan, ik voelde in mijn broekzak, en mijn abonnement was daar niet meer, nah, waarschijnlijk in mijn tas gedaan, ook niet.

Het volgende moment wierp ik me op de vloer van Selexyz om mijn tas ondersteboven te keren: niets, zakken nog een keer: niets, nog maar eens die tas: niets, lichte paniek maakte zich van mij meester. Helder denken, helder denken even die afdeling bij Selexyz nog over, niets.
Media Markt! Daar hebben ze die tas-moet-in-de-kluis policy, zodat ik mijn portemonnee in m'n broekzak had bij dat abonnement, die moet er uit gevallen zijn.

Met de moed der wanhoop, ik had namelijk niet écht de hoop dat ie gevonden zou zijn, richtte ik me tot de twee beveiligingsbeambten bij de kluisjes met de vraag of mijn abonnement was gevonden en dat was zo! Ik heb me ingehouden om de twee geuniformeerden niet om de nek te vliegen, maar wat was ik blij!

Het punt is dat zo'n abonnement wel vervangen wordt voor een gering bedrag, maar de rompslomp die dat geeft, dát was mijn schrikbeeld. Het is me namelijk één keer eerder overkomen, dit is wat je dan moet doen:

1. Je moet naar het politiebureau om aangifte te doen, daar moet je vragen beantwoorden over wanneer, hoe, waarom, hoe laat, onder elke omstandigheden, etc je het abonnement bent kwijtgeraakt.
2. Met die schriftelijke door een ambtenaar in functie opgetekende, ondertekende en gestempelde verklaring moet je je bij de RET vervoegen. Vriendin Talitha weet hoe lang dit kan duren eer je daar geholpen wordt, je zit er zomaar een uur.
3. Je krijgt daar een tijdelijk abonnement
3a Op het tijdelijke abonnement moet wél een foto, dus die moet je, eventueel,  nog (laten) maken
4. Na een paar weken krijg je thuis bericht dat je abonnement klaar ligt bij de RET'
5. Met die brief vervoeg je je weer bij de RET. Vriendin Talitha weet hoe lang dit kan duren eer je daar geholpen wordt, je zit er zomaar een uur.

Dit alles is mij dus bespaard gebleven door de eerlijke vinder m/v. Waarvoor nogmaals mijn hartelijke dank!



vrijdag 2 november 2012

Toen onze mop een mopje was

Om alle geruchten te ontzenuwen dat ik nooit kind zou zijn geweest, dat ik er op een bepaald moment gewoon ineens wás, hier het meer dan overtuigende bewijs, gemaakt ergens in de vorige eeuw bij Pixie foto, in een gebouw waar ik later, o ironie, zelf ben gaan werken.

donderdag 1 november 2012

Eus - Özcan Akyol

Er gaat een bijzonder boek uit komen, geschreven door de Turkse Özcan Akyol, het is een semi autobiografisch boek over een allochtone (in dit geval Turkse) jongen die in de criminaliteit belandt. Daar zijn al boekenplanken vol over geschreven en uren aan rap-muziek over gemaakt, dat is dan ook niet het bijzondere aan dit boek, ook niet dat Özcan zelf in de gevangenis heeft gezeten.

Daar heeft hij, omdat hij geen TV, radio of internet mocht heel veel gelezen uit de bajesbieb en hield daar een passie voor boeken aan over en schreef zich na zijn detentie in voor studies Nederlands en Journalistiek. Nu is er dan het boek "Eus", een volgens eigen zeggen 'Donkere maar ook humoristische schelmenroman over een jongen die nogal op me lijkt'

Het bijzondere ligt in het feit dat de Turkse gemeenschap er in het boek niet best van af komt (Özcan: 'De meeste Turken zijn trots, koppig en hebben een enorm eergevoel') en dat het nadrukkelijk geen multiculti-boek is, Özcan's visie over de multiculti-elite deel ik van harte, hij zegt hierover:

'Die hele linkse multiculti-elite is racistischer dan de gemiddelde PVV-aanhanger. Ze geilen op romans van buitenlanders en hebben er belang bij dat het allochtoontje klein en zielig wordt gehouden. Vaak gaan die romans over hetzelfde: het thuisland, de bergen en de dieren daar, en de intense familieband. Ze romantiseren het leven. Dat komt me echt de strot uit. Ik sta voor rauwe literatuur. Het leven is soms kut, dat mag best opgeschreven worden.'

Het boek "Eus" van Özcan Akyol is uitgegeven door Prometheus, ISBN 9789044620696