Het oranje orakel

Ik heb al geruime tijd niet meer over de eindeloze rij strapatsen geschreven van Donald Trump, ik zou er een dagtaak aan hebben, het is te veel, het ene is nog idioter en verbazingwekkender dan het andere, maar nu heb ik me toch weer eens ouderwets op de dijen geslagen van pret om zijn zoveelste absurdistische actie.

Eind vorige maand is in Zweden Amerikaan Rakim Meyers opgepakt vanwege zware mishandeling. Hoewel niet bij mij, is Rakim een bekende rapper die onder de artiestennaam A$AP Rocky opereert. Hij zegt uit zelfverdediging gehandeld te hebben, maar er zijn videobeelden waarop het anders lijkt. Rakim zit sinds de gebeurtenis in een Zweedse cel in afwachting van zijn proces. Het recht gaat dus gewoon zijn loop hebben, zoals in ieder beschaafd land, en Zweden ís een beschaafd westers land.

Ons aller Donald heeft de premier van Zweden, Stefan Löfven, gebeld of deze ervoor wil zorgen dat Rakim vrij komt. Je zou hem toch een knuffel geven, zo aandoenlijk en simpel als hij denkt. Hij heeft zelfs aangeboden om persoonlijk voor de borgsom in te staan. Klein detail is dat Zweden zo'n systeem helemaal niet kent, maar weet Donald veel. Bovendien opereert de rechtspraak in Zweden vanzelfsprekend volledig onafhankelijk. In Amerika heeft Donald er een dagtaak aan om alles, ook wat dat betreft, naar zijn hand te zetten, en met succes, want het grenst aan het ongelooflijke waar hij allemaal mee wegkomt. Maar goed dat is thuis, het idee zulks ook in andere landen te willen doen is de megalomanie voorbij.

Zoals altijd heeft het oranje orakel er als een mokkend kind op gereageerd: "Wij doen zoveel voor Zweden, maar andersom werkt het blijkbaar niet. Zweden zou zich beter kunnen richten op echte criminaliteitsproblemen". De president van het machtigste land van de wereld die zich druk maakt over een rapper die in een vechtpartij is beland. Ik zie Mark Rutte al een belletje plegen naar Charles Michel, de premier van België, om de Nederlandse actrice Imanuelle Grives, die aldaar vastzit vanwege drugsbezit en waarschijnlijk dealen, vrij te pleiten. Het zou niet in hem opkomen. Iets met billen en blaren.

Even

Ik heb het even voor u opgezocht, de definitie van het woord 'even'. We gebruiken het bijvoeglijk naamwoord zo achteloos: 'ik ga even boodschappen doen', 'ik hang dat wel even voor je op', 'ga jij even bij oma op bezoek'. Maar wat zeggen we dan eigenlijk? Welke tijdsspanne valt te definiëren onder 'even'?

Naast dat 'even' 'door twee deelbaar' betekent, is het een woord zoals zo vele in het Nederlands welke twee of soms zelfs meerdere betekenissen heeft. 'Even' kan ook staan voor amper, beetje, momentje, ogenblik, poosje, een weinig, in een wip, een korte tijd. Wat de vraag doet rijzen; Wat is dan precies een 'korte tijd' of  'een ogenblik'? Gevoelsmatig zou je zeggen niet veel tijd, bijvoorbeeld het even opzoeken voor u van de definitie van het woord 'even', duurde minder dan een minuut. Op onverklaarbare wijze doemde de volgende tekst van een lied in mijn hoofd op

"We zien het wel, we zien het wel, we zullen het wel beleven

Maar kan het niet een beetje snel, want het leven duurt maar even"

Ik kan het zelfs zingen op de juiste melodie, weet dat het door een vrouw is gezongen maar weet verder niet wat en hoe. Maar waar het omgaat is dat hier het hele leven met 'even' wordt aangeduid. Dus, laten we het ruim nemen, tachtig jaar wordt hier als 'even' gezien. En ja, in het licht van de eeuwigheid is tachtig jaar of zelfs honderd jaar natuurlijk niets. Maar het laat zien dat er een ruime interpretatie is voor het woord 'even'. Het ligt er maar aan waarmee je vergelijkt. Soms is het niet bekend. 'Even geduld a.u.b.', kwam er vroeger wel eens te staan op één van de twee tv-netten die ons land toen rijk was, maar het bleef ongewis hoe lang dat was. Pas achteraf kon je zeggen of het inderdaad 'even' was, en het verschilt ook weer per persoon. De wat ongeduldige mensen onder ons zullen er een andere perceptie op nahouden dan de wat indulgente mensen, waar ik mezelf over het algemeen onder schaar.

Ik kwam op dit moment van bezinning door afgelopen zondag. Er priemde al een paar dagen een pop-up in mijn ooghoek als ik op de computer bezig was, dat er een update was die ik unbedingt moest laten uitvoeren, en zeker voor november, omdat...., nou ja dat weet ik niet, ik klikte het steeds weg, maar zondagavond dacht ik: vooruit dan maar. In beeld kwam te staan dat de updates werden uitgevoerd en dat 'deze bewerking even kan duren'. 'Even', daar was dat woord weer. Het betekende in dit geval vijfeneenhalf uur. Vijfeneenhalf uur 'even' noemen in deze vind ik persoonlijk kwestieus. Maar goed, gezien in de eeuwigheid, of zelfs in een mensenleven is het een oogwenk, dat besef ik ook wel, maar ik zou in dit geval anderhalf uur als 'even' bestempelen wat acceptabeler gevonden hebben. Wat er nu precies geüpdatet is, ik heb geen idee, maar het is gebeurd in ieder geval. Even, in vijfeneenhalf uur.

  

Time out

Door één of andere update die zich maar bleef opdringen, zodat ik uiteindelijk toegaf, geen blogje vandaag. Er wordt nogal de tijd voor genomen zeg maar.

Het Bruidspaar

Jules de Corte had de gave om in heel korte (no pun itended) liedjes een situatie te schetsen, zo ook in het liedje "Het Bruidspaar", wat hij zelf in 1962 opnam. In ogenschouw genomen waar het over gaat was dat best gedurfd. Later hebben collega's als Frits Lambrechts, Jasperina de Jong en Gerard Cox dit lied ook op hun repertoire gezet. Je voelt bij elke regel de benauwde beklemming van de omstandigheid toenemen.

Het Bruidspaar

Het jonge paar kwam stijfgearmd van het stadhuis

Geëscorteerd door slechts een paar familieleden

Er zou geen bruiloft zijn, omwille van de vrede

Alleen een heel bescheiden schijnreceptie thuis

En in de ouderlijke woning van de bruid

Kreeg iedereen een kopje thee en een gebakje

Er waren vier felicitaties plus een pakje

En na een uur liet men de laatste gasten uit

Toen was het allemaal gelukkig weer gewoon

Ze gingen zwijgend naar hun zolder met z'n beiden

Waar niemand zag hoe hij haar troostte toen ze schreide

En na vijf maanden werd ze moeder van een zoon

Die kreeg de namen van papa aan vaders kant

Als een gebaar van goede wil naar de familie

Men stuurde kaartjes rond naar ieders domicilie

En plaatste voorts een advertentie in de krant

Welnu, de enige die kwam was Truus van Hoof 

En al de anderen lieten taal noch teken merken

Die zaten zondags vroom en vredig in hun kerken

Om God te danken voor hun spijkerhard geloof

© Jules de Corte

Panda

Al sinds ik op de lagere school zat is de panda een bedreigde diersoort, maar zoveel jaren later is ie er gelukkig nog steeds. Zoveel jaar zie ik niet in het verschiet voor mp3panda.com, waar ik al bijna tien jaar klant ben. Het is een site waar je tegen betaling muziek kan downloaden. Ik weet dat het ook gratis kan, maar u en ik werken ook niet voor niets, dus componisten, tekstschrijvers en artiesten ook niet. Ik betaal gewoon voor hun werk.

Middels je creditcard zet je tegoed op je account zodat je daar de uitgezochte muziek mee kan betalen. Ik ben geen grootverbruiker, want ik behoor tot die tien Nederlanders die nog steeds cd's kopen. Maar toch betrek ik ook muziek van mp3Panda. Mijn account was gereduceerd tot $0,59, zodat ik deze weer eens wilde aanvullen, na alles te hebben ingevuld kreeg ik als antwoord: declined. Declined! Als oorzaak werd gewezen op het feit dat ik het misschien wel niet goed had ingevuld. Nou, ik ben niet uit de poppenkast gevallen, ik betaal heus wel meer met mijn creditcard. Maar goed ik heb het een aantal keer geprobeerd, maar het werd steeds geweigerd.

Het probleem voorgelegd bij customer service, waarop ik hetzelfde antwoord kreeg, ik zou het wel eens verkeerd hebben kunnen invullen, en misschien stond mijn creditcardcompany wel niet toe dat ik...enz. Nu had ik die ook al verwittigd, maar met mijn creditcard en de company is niets mis. Nog een aantal keer geprobeerd, maar nee hoor, ik mag daar niets op mijn al bestaande (!) account van zo'n tien jaar zetten. Bovendien betaal ik het al die jaren al zo. Wederom customer service benaderd met dat mijn creditcard goed is en dat ik alles goed invul toen kreeg ik dit als antwoord:

We change sometimes our payment systems so probably our current system doesn't accept your payment. We can recommend you to try later.

Zou je nu niet omvallen? Wat is dat voor systeem? Hoezo doe je dat bij klanten die vanaf 2010 zaken met je doen? Nee, de aloude pandabeer zal het langer, veel langer, uithouden dan mp3panda.com, die op deze bijzondere wijze met klanten menen te moeten omgaan. #nietgeschikt.

Herinnert U zich deze nog? #142

MODERN TALKING 

"ATLANTIS IS CALLING"

1986

Aantal weken: 10

Hoogste positie: 6

Halverwege de jaren tachtig werden we opgeschrikt door de Duitse Italodisco van Modern Talking. Na de eerste hit 'You're My Heart You're My Soul' volgden in twee jaar tijd elf hits en maar liefst zes albums elkaar in rap tempo op. Het waren dan ook volstrekt voor elkaar inwisselbare nummers die volgens een strak stramien werden gecomponeerd door Dieter Bohlen, de blonde heer die we op tv zagen als helft van het duo, maar die op de plaat zelf niet te horen was, hij produceerde, schreef en componeerde. Thomas Anders, de donkere meneer hoorden we wel als leadzanger Engels zingen met een Duitse tongval.

Ik kan mij nog een uitzending van, ik dacht, 'Countdown' herinneren waarin Modern Talking één van hun hits mochten brengen. Te gast waren ook de Pet Shop Boys, die tijdens het optreden van Thomas en Dieter bijna tegen elkaar aanvielen van het lachen. 

Thomas en Dieter kenden elkaar al enige tijd en Dieter maakte Duitstalige nummers voor Thomas die moest worden overgehaald om in het Engels te gaan zingen voor Modern Talking. Kenmerkend voor de muziek van hen is de hoge falsettozang in de refreinen welke werd ingezongen door Rolf Köhler, Detlef Wiedeke, Michael Scholz en Birger Corleis, waarvan Rolf de leadzang voor zijn rekening nam. Zij kregen daar een vergoeding voor, maar kwamen nooit in beeld. 

De teksten waren niet om over naar huis te schrijven. Het waren vaak Engelse platitudes die aan elkaar werden geregen, zoals bijvoorbeeld in het nummer 'Don't Lose My Number':

"Diamonds are forever girl

Save them for a rainy day

I just want to be your world

There's nothing left for me to say"

Na twee jaar hield het dus op, de samenwerking tussen Dieter en Thomas was enkel nog om hun contract van de platenmaatschappij uit te dienen. Dieter ging met Rolf en de andere zangers door met het project Blue System en Thomas reisde samen met zijn vrouw van destijds, NORA, die immer om zijn nek hing, de wereld rond om de nummers van Modern Talking te brengen. Maar het bloed kruipt, enz, dus in 1998 waren ze weer samen en maakten tot 2003 wederom zes albums, en het was weer onenigheid tussen beide heren die ervoor zorgde dat Modern Talking stopte met hier en daar een rechtszaak.

Anno nu zingt Thomas nog steeds de oude hits van Modern Talking, Dieter is erg druk met de Duitse versie van 'Idols'. Rolf en Birger zijn inmiddels overleden in respectievelijk 2007 en 2012

Laat u niet misleiden door de wat spottende toon van het geschrevene, ik heb alle muziek van Modern Talking omdat het zo ontzettend fout is op diverse levels, vind ik het eigenlijk geweldig leuk. Een soort schuldig plezier. Dus anderhalf uur onder de zonnebank, bandplooibroek aan, schoudervullingen in de mouwen en lipgloss in ruime mate aanbrengen en gááááán!

Birger Corleis, Michael Scholz en Rolf Köhler

Detlef Wiedeke

In Memoriam: Rutger Hauer

Gisteren op de dag van zijn besloten uitvaart werd bekend gemaakt dat Rutger Hauer op 19 juli j.l. is overleden na een kort ziekbed. En dit gegeven geeft precies weer hoe hij zo niet de man van de rode loper en de publiciteit was. Hij zag zijn werk als internationale acteur als een vak, een ambacht, hij was niet iemand die kickte op het 'beroemd zijn'.

Ik ken Rutger van zijn doorbraak als Floris in de gelijknamige televisieserie, hoewel ik het me wat vaagjes kan herinneren omdat ik nog wel heel erg jong was. Maar films als 'Turks Fruit' en 'Soldaat Van Oranje' heb ik later natuurlijk ook gezien. Die laatste film betekende dat voor hem de deur naar Amerika open ging. Hij had al wat films en series in Duitsland gemaakt, waaronder een Duitse versie van 'Floris' in 1975. Maar vanaf 1981 richtte hij zich op Amerika en heeft er, met wisselend succes, aan meer films en series meegewerkt dan aan Nederlandse, hoewel hij altijd wel weer terugkwam naar Nederland om te acteren, en hier ook zijn domicilie heeft gehouden. Hij wordt terecht gezien als de grootste Nederlandse acteur die er tot nog toe is geweest.

Sinds 1969 was hij samen met Ineke ten Cate met wie hij in 1985 trouwde. Rutger heeft een dochter, Aysha, uit een eerder huwelijk met Heidi Merz. Rutger is 75 jaar geworden. 

Unheimisch

Dus Bol.com had mijn bestelling geleverd en ik wilde gaan betalen. Dat kon via een linkje in hun mailtje. Daar klikte ik op en vervolgens op mijn bank en daar moest ik plots mijn inlogcode intoetsen en die wist ik niet meer. Laat ik de schuld aan de warmte geven dat ik ook niet meer wist waar ik het kon nagaan. Zodoende klikte ik op 'inlogcode vergeten'. Ik moest wat vragen beantwoorden betreffende mijzelve en mijn pasje en daarna kreeg ik als antwoord dat ik binnen vijf werkdagen post zou krijgen van de bank met een nieuwe inlogcode.

Ik kreeg van deze aanvraag geen koppeling terug van de bank in mijn mailbox, en ik begon me enigszins unheimisch te voelen. Worden oude van dagen zoals ik niet bij herhaling gewaarschuwd om nooit bankgerelateerde gegevens te verstrekken? En heb ik daar niet altijd smalend van gedacht dat ík nooit zo dom zou zijn? En zou het dan nu zo zijn dat ik dan toch....? Uiteindelijk achterhaalde ik alsnog mijn inlogcode en kon ik de betaling doen, maar het zat me niet lekker.

Ik besloot een chat aan te gaan met een medewerker van de bank waar ik het gebeuren voorlegde. Hij ging meteen even kijken en zag dat er inderdaad een verzoek was gedaan voor een nieuwe inlogcode. Dat kon hij niet meer ongedaan maken, maar ik kon de aankomende brief gewoon als niet verzonden beschouwen. Een storm in een glas water, maar ook een aandachtsmoment voor mezelf; blijf alert!

Toen was geluk... #38

Ineens moest ik er aan denken, of het nu komt omdat de 'grote vakantie' onlangs weer is begonnen of dat iets anders het heeft getriggerd; 'Reis om de wereld' zoals het bij ons op school werd genoemd, maar er werd ook wel gesproken over 'apenkooien'. Het was de laatste gymles voor de vakantie, dan had juffrouw van Munster onze gymlerares alle gymtoestellen in de zaal opgesteld, de touwen en ringen hingen uit, de banken waren zo geplaatst dat er hoogteverschillen waren en kon 'reis om de wereld' beginnen.

De bedoeling was dat je je alleen maar voortbewoog over de toestellen en de grond niet mocht raken, dan was je af. Ik meen dat één iemand ook werd aangewezen om de anderen af te tikken, dan was je ook af. Je moest dus zorgen dat je de tikker ontliep door over de toestellen te lopen en via touwen, ringen en ik weet al niet wat zo ver mogelijk bij hem/haar vandaan te blijven zonder dus de grond te raken.

Wij kinderen vonden dat natuurlijk het summum, we keken er ook echt naar uit. Ik kan me nu indenken dat die toestellen zo aan het eind van het jaar toch uit de opslag moesten omdat dat en de toestellen zelf moesten worden schoongemaakt en nagekeken om na de vakantie er weer een heel schooljaar tegen aan te kunnen. Zou 'Reis om de wereld' nu nog steeds worden gedaan op lagere scholen?

Friendly weekend

Afgelopen weekend was een weekend van vrienden. Zaterdagmiddag kwamen Rick en Chris op bezoek om na veel te lange tijd weer eens fijn bij te praten over van alles en tegelijkertijd een klein diner te nuttigen. Ik heb pas bloemkoolrijst ontdekt, en vind het zelf erg lekker, zodat ik dat met wat groentes en tandoori kipfilethaasjes uit de oven voor hen had bereid. Als dessert was daar aardbeientiramisu, wat ik bij vriendin Anita had gegeten een tijdje terug, en van wie ik het recept had gekregen. Voordeel daarvan is dat je het een avond van te voren al moet maken omdat het in de koelkast moet opstijven. Het was weer gezellig zoals altijd en we hebben alweer plannen gemaakt voor en volgend uitstapje met elkaar.

Zondag kwamen Steven, Carolien, Kimi en Vikki vanuit het verre Eindhoven om met elkaar in Rotterdam het Stoomschip Rotterdam te bezoeken. Ik ben daar wel eens geweest, maar het blijft een fascinerende en geweldig leuke ervaring om het nog eens te doen. Ze kwamen bij mij voor een bakje koffie om vervolgens op weg te gaan. Rotterdam zou Rotterdam niet zijn als er niet weer eens wegomleggingen waren, zodat we niet meteen de Erasmusbrug op konden draaien, maar via een soort u-bocht constructie kwamen we tóch daar uit waar we wilden zijn. Bij het betreden van de SS Rotterdam werd mij meteen duidelijk gemaakt dat wij hier niet met een boot van doen hadden, maar met een schip. Ja, er is een verschil wat voor ons landrotten niet altijd meteen duidelijk is, en dan het is het StoomSCHIP Rotterdam en niet de stoomBOOT Rotterdam, dat is meer iets voor hoogbejaarde kindervrienden uit Spanje.

Allereerst gingen we lunchen om ons vervolgens te dompelen in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw, de gloriejaren van het schip en de grandeur die daarbij hoort. Het is en blijft een geweldige ontdekkingstocht waar de enthousiaste vrijwilligers, oudere dames en heren, waarvan het overgrote deel zelf hebben gewerkt op het schip, een meer dan grote bijdrage aan leveren met hun verhalen over het wat en hoe van de verschillende ruimtes, met hier en daar een persoonlijk tintje. Hoe klein de wereld is bleek wel toen mijn gasten bekenden uit Eindhoven tegenkwamen. What are the odds? Na nog een drankje gedaan te hebben, stond het prachtige weer ons toe om een wandeling te maken over Katendrecht naar Hotel New York. De dag sloten we af met een copieus diner bij Rasa Sayang, waar we tot onze verrassing, nou ja vooral tot die van mij omdat dat nooit is geweest, buiten konden zitten.

Ik kijk terug op een geweldig leuk weekend met fijne mensen. We hebben het goed.

Je laat ze echt niet in de steek

Er zijn teksten die zo binnen komen en de luisteraar/lezer een draai om de oren geven, dat er niets meer aan toe te voegen is. Dit is zo'n tekst uit het repertoire van Jasperina de Jong.

Je Laat Ze Echt Niet In De Steek

Je laat ze echt niet in de steek
Zo één of twee keer in de week
Ga je geregeld naar ze toe
De laatste tijd wat minder vaak
Maar dat is een normale zaak
Het is per slot een heel gedoe

Je hebt je werk en je gezin
Je ouders zien dat zelf wel in
Ze zijn de laatsten om te klagen
En ze zijn kinderlijk verrukt
Als het je eindelijk weer eens lukt
Zo één keer in de veertien dagen

Daar zit je bij ze in de stoel
Met dat vervloekte schuldgevoel
Omdat de strijd is uitgestreden
En zij de nederlaag hebben geleden

Nadat er eerst naar het behoort
Naar de gezondheid enzovoort
Omstandig is geïnformeerd
Komt er meer gloed in het gesprek
Aan stof natuurlijk geen gebrek
Er is weer heel wat gepasseerd

Ze waren naar een huwelijksfeest
Was jij er ook maar bij geweest
Het was een dagje om te stelen
De bruid in het lang en prachtig weer
En ze vertellen nog veel meer
Wat je geen ene moer kan schelen

Maar je hebt tact dat scheelt een boel
En bovendien dat schuldgevoel
Omdat de strijd is uitgestreden
En zij de nederlaag hebben geleden

Jouw aandacht is gesimuleerd
Maar zij zijn echt geïnteresseerd
In hoe je zo je leven vult
En je bericht ze mondjesmaat
Over hetgeen je doet en laat

Het vraagt wel veel van je geduld
Precies zoals hij vroeger dee
Slurpt pa luidruchtig van zijn thee
En tic die hem is ingeschapen
Maar ach de opgewonden griet
Die zich zo hevig daaraan stiet
Die is nu zacht en kalm ontslapen

Je geeft ze nooit meer een groot smoel
Want je hebt nu dat schuldgevoel
Omdat de strijd is uitgestreden
En zij de nederlaag hebben geleden

Je kijkt die vreemde mensen aan
Ze hebben heus hun best gedaan
Ze deden wat je noemt hun plicht
En straks verteren ze tot stof
Mijn god wat is het leven tof
Wat is het enig ingericht

Want zelf bedoel je het ook goed
Je toon is nu zo honingzoet
Dat het niet langer valt te dragen
En 't afscheid komt al tamelijk gauw
Eigenlijk vlugger dan je wou
't Zit er weer op voor veertien dagen

Dan is er zonder zin of doel
Weer dat vervloekte schuldgevoel
Omdat de strijd is uitgestreden
En zij de nederlaag hebben geleden

© Guus Vleugel, Joop Stokkermans, Jasperina de Jong

Ontslag

Deze column zal geplaatst worden op de website van Roze Golf. 

Stel dat Albert Heijn, Shell, een school of eender welke werkgever een werknemer zou ontslaan omdat deze homoseksueel is. Het land zou, terecht, te klein zijn. Toch is dat wat gebeurde in het bisdom Haarlem-Amsterdam waar pastoor Pierre Valkering van de Amsterdamse Vredeskerk is ontslagen. Op 31 maart 2019 kwam pastoor Pierre tijdens een mis ter ere van zijn 25-jarig jubileum uit de kast. Het bisdom eiste dat hij meteen zijn priesterlijke taken zou neerleggen, en onlangs is besloten hem te ontslaan.

De gotspe! Daar waar kindermisbruikende geestelijken (m/v) in de katholieke kerk slechts werden overgeplaatst naar een andere stad of regio als hun walgelijke praktijken naar buiten kwamen, alwaar ze er gewoon verder mee konden gaan, wordt deze man die toe heeft gegeven zich niet aan zijn celibaatsbelofte te hebben gehouden en homoseksuele contacten heeft onderhouden met pek en veren er uit gegooid. Het lijkt er op dat de katholieke kerk een wereldwijd verspreid pedofielennetwerk is waar alles in doofpotten werd en wordt gestopt totdat het aan het licht komt, dan wordt voor de bühne ach en wee geroepen, een soort Vaticaans ‘Wir haben es nicht gewußt’. Kinderen misbruiken is in hun ogen dus minder erg dan een volwassen man die seksueel contact heeft met andere volwassen mannen. Het volstrekt niet meer van deze tijd zijnde celibaat geldt dus niet voor seks met kinderen in de katholieke kerk, zolang het maar niet bekend wordt.

Want dát geeft het bisdom op als reden voor ontslag, dat Pastoor Pierre zich niet heeft gehouden aan zijn celibaatsbelofte en het feit dat hij het openbaar heeft gemaakt. Het is in hun ogen niet verenigbaar met het uitoefenen van het priesterschap, en ik zeg het nog maar eens tot vervelens toe, dit in tegenstelling tot het misbruiken van kinderen, zolang het maar entre nous blijft.

Als je toch predikt dat er zoiets bestaat als de hel, en vervolgens je door het celibaat opgekropte lusten botviert op kinderen, zul je volgens jouw geloof toch beseffen dat het warmste plekje, dicht bij het vuur in die hel voor jou is gereserveerd samen met je mede broeders en zusters in het kwaad die ook niet met hun handen van kinderen konden afblijven.

Het is uit onderzoek gebleken dat een groot deel van de geestelijken homoseksueel is. Homoseksuele mannen, zeker vroeger, kiezen vaker voor het priesterschap dan hetero’s. Als een soort vlucht in ontkenning voor hun gevoelens, die natuurlijk nooit te ontkennen zijn. Maar, heel simplistisch gedacht waarschijnlijk, doe het dan met mekaar of zo, maar laat kinderen ongemoeid. Misschien een eyeopener voor sommige geestelijken: Dat wat jullie met kinderen doen of hebben gedaan is niet wat Jezus bedoelde toen Hij zei: “Laat de kinderen tot Mij komen”.

Tegeltjeswijsheid 325

Noem me ouderwets

Eén van de redenen dat ik blij ben dat ik niet meer jong ben in deze tijd, is dat ik niet aan alles wat hot en happening is mee hoef te doen. Jonge mensen lopen als vanzelf achter iedere gril aan, zeker als het telefoon en computer gerelateerd is, maar ook mensen van mijn leeftijd kunnen gevoelig zijn voor alles wat je ook zonder appje zou kunnen. Ik ben daar veel te nuchter voor. Ik doe nog gewoon old school mijn lichten aan met het lichtknopje, ben absoluut niet nieuwsgierig naar hoeveel stappen ik per uur of per dag maak, laat staan dat ik wil weten hoe diep ik heb geslapen. Ja, dat kan allemaal worden gemeten door iets om je pols geloof ik, of misschien is het wel een geïmplementeerd chipje. Ik voel me moe of uitgeslapen dat volstaat. En zo zijn er nog wel wat van die dingen dat ik denk: wat leuk dat het er is, maar laat het maar aan me voorbij gaan.

En ik mag dat denken, net zoals anderen het is toegestaan zich een leven zonder het tellen van stappen niet meer voor te kunnen stellen. Maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik enigszins aan cherry picking doe wat betreft de ongekende mogelijkheden. Ik vind het bijvoorbeeld erg fijn dat ik mijn muziekcollectie heel inzichtelijk op een externe harde schijf heb staan, maar daarnaast heb ik het ook allemaal op cd. En ook ik vind Google Maps een machtig mooie uitvinding waar ik zo nu en dan gebruik van maak (ik vergeet het vaak), of 9292 waar de reis die je wilt maken je op een presenteerblaadje wordt aangeboden, ik heb het aloude spoorboekje nog meegemaakt waar je zelf heel erg aan de slag moest om juiste overstappen en een aankomst- en vertrektijden te combineren.

Maar één ding wat gemeengoed is geworden voor jong en oud en waar ik zo geen zin in heb om daar aan mee te doen, is een app van de bank op mijn telefoon. Noem me ouderwets, maar ik wil dat gewoon niet. Mijn bank, de ING, is zeker anderhalf jaar bezig geweest om de klanten min of meer te dwingen om de Mobiel Bankieren App op de telefoon te downloaden, want er werd gestopt met codes waarmee je via Mijn ING middels de computer betalingen kon doen. Maar, stond er dan ergens onderaan de mededelingen te lezen, als je dan echt niet wilde, lees: als je dan zo'n onbuigzame bejaarde bent, dan kwam er een apparaatje jouw kant op, de ING scanner, waarmee je dan gewoon via Mijn ING en de pc kon blijven bankieren.

U begrijpt, deze bejaarde is niet gezwicht voor de terreur van de bank en heeft sinds kort een ING scanner. Het feit dat ik niet van alle digitale markten thuis ben werd meteen duidelijk toen het me niet lukte het ding te activeren, maar met het instructiefilmpje, speciaal voor de beginnend seniele mensch, lukte het me uiteindelijk wel. Nu heb ik dus een apparaatje die anderen die licht erotische prikkels ervaren van alles wat knopjes heeft, dingen kan meten en voorspellingen kan doen niet hebben. O ja, het spreekt natuurlijk als vanzelf dat ik ook niet contactloos betaal. Humbug!

De bout hachelen

'De bout hachelen', kent u die uitdrukking? Thuis of op uw werk? 'Je kunt me de bout hachelen', ik moest er aan denken toen ik gisteren na het doen van boodschappen een kaartje in de brievenbus vond. Dit kaartje was een direct gevolg van eerdere post vorige week van het Duurzaam Wonen front. In die brief stond vermeld dat er op 17 oktober aanstaande in mijn woning gestart zal worden met de werkzaamheden welke zes werkdagen zullen duren. Nou prima, niks mis mee, mooi op tijd ook, zodat ik op mijn werk al heb kunnen regelen dat ik dan vrij kan zijn om de werklui toegang tot mijn woning te verschaffen.

Ook in de brief vermeld stond dat de dame die al eerder geweest is bij me, zo'n één à twee weken voordat de werkzaamheden starten nogmaals zal langskomen om wederom aan te geven wat ik weg moet halen en verplaatsen om alles vlot en soepel te laten verlopen. Ze komt spontaan langs zonder afspraak. Dat doet ook, zo stond in de brief vermeld, de firma verantwoordelijk voor de beglazing. Zij kunnen, zo stond er, tussen 15 juli en 2 augustus aanbellen om te zien waar al HR++ glas aanwezig is. Het is hun keuze dat op die manier te doen. Zelf lijkt me een datum en tijd afspreken veel effectiever, maar het is niet mijn bedrijf.

U raadt het al, net toen ik boodschappen was gaan doen, zo zag ik aan het tijdstip op het in de bus geworpen kaartje, was de glasfirma aan de deur geweest, en ik werd verzocht om hen te bellen om een afspraak te maken. Ik deed dat terstond, meedenkend als ik doorgaans ben, omdat ze misschien nog in de buurt waren en dan alsnog even langs konden komen. Ik kreeg een man aan de telefoon die inderdaad vroeg of ik 's middags thuis was, en dat hij ze dan opnieuw langs zou sturen.

Nu had ik 's middags wel wat anders te doen, maar ik ben, binnen het normale, een plooibaar en meegaand mens dus ik besloot thuis te blijven voor de glasmensen. Maar ondanks de gedane belofte is er niemand geweest. Nogmaals, zíj kiezen er voor om random langs te komen in plaats van gewoon een afspraak te maken, en als ze dan beloven te komen, komen ze niet. Ze kunnen tussen 15 juli en 2 augustus wat mij betreft iedere dag voor de deur staan als ik er niet ben en zoveel kaartjes in de brievenbus werpen dat ik er een kaartenhuis van vier verdiepingen mee kan bouwen, ik bel zelf niet meer voor een afspraak. Ze kunnen me de bout hachelen. Ik wens niet dat er op deze manier met mij en mijn vrije tijd wordt omgesprongen.

Toen was geluk... #37

Vroeger, tot in de jaren zeventig, werd er nog veel en eigenlijk als regel, vanuit huis getrouwd. Dat was het toppunt van fatsoen. In concubinaat leven daar werd over gefronst. Sterker nog, ik heb als kind naast een aantal bruiloften van het kaliber lang, wit, sluier, jacquet en hoge zije van de desbetreffende echtparen ook verlovingsfeesten meegemaakt die met veel luister werden gevierd. Wat deze hoogtijdagen gemeen hadden was dat in de aanloop er naartoe een boekje de familie en vriendenkring rondging.

Het was een klein boekje ter grootte van een adressenboekje waarin de aanstaanden hun cadeauwensen hadden verzameld. Vaak heel beeldend, met het gewenste presentje als afbeelding, geknipt uit een folder of brochure, erbij geplakt. Om het de gever nog meer te vergemakkelijken, stond er wel eens bijgeschreven bij welke winkel het geschenk kon worden aangeschaft. De bedoeling was dat het boekje circuleerde onder de uitgenodigde gasten, en dat ieder het cadeau die men wilde geven uit het boekje scheurde. Zo werden dubbele gaven voorkomen.

In mijn omgeving wordt er niet zoveel meer getrouwd, het huwelijk is een wat achterhaald instituut, en daarnaast zal het op een heel andere wijze worden aangepakt en gevierd dan veertig jaar geleden. Boekjes met uitgeknipte wensen zullen in dit digitale tijdperk niet meer rondgaan, maar ik kan me de opwinding als kind nog wel herinneren, als zo'n boekje in huis kwam. De voorbode van een aankomend feest.

Ik heb op het wereld wijde web gekeken of ik een afbeelding van zo'n boekje kon vinden, maar niets hoor, het is een kleine herinnering uit een vervlogen tijd.

"Er zij licht" zeide hij, en er was licht

Hij is in dit geval Gaston, de man van mijn nicht Leonie. Regelmatige lezers van mijn blog is de catastrofe van vrijdag 13 april 2018 nog in het geheugen gegrift. Vrijdag de dertiende indeed. Bij het wisselen van de gloeilamp ging het pronkstuk van mijn interieur, een art nouveau lamp, kapot. Toen ik het zelf tegen beter weten in probeerde te repareren, maakte ik het nog erger, en kwam het glazen kapje los, alsook de fitting. Ik kreeg het niet voor elkaar dat weer te maken, mede omdat het zo oud is durfde ik niet teveel los te maken of druk uit te oefenen.

De lamp verdween naar de berging, één lamp deed het nog wel, maar daar kan ik niet tegen, een lamp moet het doen zoals bedoeld of niet. Ik leefde mijn leven door zonder het pronkstuk en het was al zo'n beetje uit mijn systeem verdwenen, toen ik in mei van dit jaar samen met vriendin Talitha in Brussel was en het art nouveau café Le Cirio bezocht om te dineren en daar zo'n zelfde lamp zag staan. Met als enige verschil dat er drie lampjes aan zaten, maar dan weer niet van die mooie glazen kapjes. En plotseling werd het voor mij duidelijk dat die lamp z'n plaatsje in het interieur weer terug moest krijgen.

Het verhaal aan mijn zus verteld en zo kwam haar schoonzoon Gaston in het vizier die meer dan handig is. Dat blijkt wel uit het feit dat binnen no time de lamp met nieuwe bedrading weer staat te pronken op de kast. En nu ie er weer staat kan ik zeggen dat de lamp node is gemist.

De lamp staat weer op z'n oude plek te schijnen. 

De lamp in Le Cirio die alles in werk zette. 

Amsterdam gaat dood

In Amsterdam de stad waar alles kon, kan steeds minder. Waar het aan ligt? Veranderende tijden? Nieuwe preutsheid? In de Nederlandse lichte muziek zijn ongelooflijk veel liedjes gezongen over Amsterdam, van het valse sentiment over hoe fijn het was om in de Jordaan te wonen waar de lepel steevast in de brijpot staat tot aan ironische liedjes zoals "Big City" van Tol Hansse, waarin hij ondanks de milde kritiek op de stad toch tot de conclusie komt dat Amsterdam 'so pretty' is. Een paar jaar geleden zat ik bij een voorstelling van Karin Bloemen, waarin ze vol vuur het volgende lied zong over de vertrutting van het altijd zo vrijgevochten Amsterdam.

Amsterdam Gaat Dood

Amsterdam ik heb op je gescholden

Op alle makken van je grote stad

Op alle junks die langs de wallen tolden

En op de ratten in het vuilnisvat

Ik heb je vaak begraven onder klachten

Ik heb je veel vervloekt en soms gehaat

Er zat meer pis dan water in je grachten

De cocaïne snoof je van de straat

De zwervers schieten drollen in m'n bootje

De lijken dreven rottend in het IJ

Amsterdam je was een stinkend zooitje

Toch hield ik van die zooi, hij was van mij

Amsterdam ik had je trouw gezworen

Al was je smerig. asociaal en rauw

Uit chaos wordt de ware kunst geboren

Dus ieder goed idee begon bij jou

Maar Amsterdam wat ben je braaf geworden

Amsterdam wat ben je aangeharkt

Amsterdam wat ben je goed op orde

Je kunt nu zelfs al pinnen op de markt

Amsterdam waar zijn toch je excessen?

Waar ben je toch je kloten kwijt geraakt?

Geen taxi die je nog probeert te flessen

Geen trambestuurder die een geintje maakt

Amsterdam waar zijn je hoeren?

Waar de spuiten in het gras?

Amsterdam waar zijn je streken?

Waar ik zo verliefd op was

De Jordaan zit vol met yuppen

Met een bakfiets voor de deur

Maar verdomme Amsterdam

Waar is je lef, waar is je kleur?

Vroeger zette je de auto

Op de stoep de hele week

Nu betaal ik mijn parkeerplaats

Van m'n tweede hypotheek

Nergens coffeeshops te vinden

In de straten rond een school

Amsterdam waar is je seks?

Waar zijn je drugs en Rock en Roll?

Amsterdam we moeten praten

Waarom heb je mij verlaten?

Amsterdam ik mis je helden

Die hun stemmen lieten gelden

Ramses Shaffy, André Hazes, Tante Leen en Herman Brood

Licht de zerken van de graven

Jullie Amsterdam gaat dood!

Oh Amsterdam

Oh Amsterdam

© Jan Beuving, Marnix  Busstra, Karin Bloemen

Nutteloze weetjes

Khemjira Klongsanun deed mee aan een marathon in Thailand, toen ze
een verlaten puppy langs de weg zag. Ze nam het diertje mee en droeg
het de resterende dertig kilometer van de marathon. Ze nam het hondje
nadien in huis.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Op 9 juli j.l. werd er in de gemeenteraad van Rotterdam gestemd over
een motie van de PVV, om Madonna op de dag van het Eurovisie
Songfestival de toegang tot Rotterdam te ontzeggen. Het is nog niet
bekend of het festival wel in Rotterdam gehouden zal gaan worden,
maar, de PVV neemt, in dit geval, graag het zekere voor het onzekere.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De film "Dallas Buyers Club" had zo'n laag budget dat er slechts $250
was gereserveerd voor make-up. De film won de Oscar voor de beste
make-up en haar.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tijdens een Australische concerttour in 1974 beledigde Frank Sinatra
de media en noemde vrouwelijke journalisten 'de hoeren van de pers'.
De toneelknechten weigerden om voor zijn show te werken als hij niet
zijn excuses zou maken. Frank dreigde om de shows te cancelen en het
land te verlaten, maar de transportunie weigerde om zijn vliegtuig
te tanken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De eerste vrouwelijke burgemeester in Amerika werd in 1887 gekozen.
Een groep mannen nomineerde haar als grap, maar ze won met meer
dan zestig procent van de stemmen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Adelaars kunnen dieren ter grote van een konijn waarnemen vanaf vier
kilometer. Ze zien meer kleuren dan mensen en kunnen ook ultraviolet
licht zien, waardoor ze het urinespoor van een prooi kunnen waarnemen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen Cristiano Ronaldo werd gevraagd of hij zijn voetbalschoenen voor
een liefdadigheidsveiling zou willen doneren ten behoeve van een tien
maanden oude baby met een hersenafwijking, gaf hij in plaats daarvan
$83.000, wat het volledige bedrag was dat de operatie kostte.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Roodharigen hebben een hogere pijngrens, maken hun eigen vitamine D
aan en voelen temperatuurveranderingen beter aan dan de rest van ons,
vanwege hun 'roodhaar-gen' MC1R.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Witte haaien houden mensen niet voor zeehonden. Als haaien mensen
aanvallen, zwemmen ze langzaam dichterbij en nemen een onderzoekende
hap en zwemmen weer weg. Dit is heel anders dan de torpedo-achtige
aanvallen op zeehonden. Maar belangrijker nog, haaien houden niet van
de smaak van mensen, te veel botten en te weinig vet, dit in tegenstelling
tot hun favoriete maal: zeehonden.

Tegeltjeswijsheid 324

Bloed is dikker dan water

Mijn oma, geboren in 1892, kwam uit een groot gezin, maar zoals vaker voorkwam in die tijd zijn een aantal van haar zusjes en broertjes in hun kinderjaren gestorven. Zij die overbleven werden daarentegen oud. Oma en haar drie zusters, Rie, Thil en Emma zijn alle vier over de negentig geworden. Op de begrafenis van Thil, was Emma de laatst overgeblevene. Thil en Emma woonden in hetzelfde verzorgingshuis in kamers naast elkaar. Emma was vanzelfsprekend in tranen: 'Nu kan ik met niemand meer over vroeger praten'. Ik snapte haar toen al zo goed.

Afgelopen maandag was ik op bezoek bij mijn zus, wij zijn van het gezin ook de laatste die er nog zijn, en na alle wetenswaardigheden van het hier en nu van elkaar gehoord te hebben, gaan de gesprekken heel organisch naar vroeger, en dan komen alle mensen die alleen wij nog kennen even voorbij met de herinneringen en gebeurtenissen, vaak grappige of in ieder geval opmerkelijke en vooral dierbare. Ze zijn weer even in ons midden, de mensen van toen, als we hun namen noemen met de verhalen. Ik kan er erg van genieten om samen met mijn zus 'onze wereld' van weleer even te bezoeken. Want hoor je niet bij iedere uitvaart dat degene die ons gaat verlaten er pas echt niet meer is als er niet meer aan hem of haar gedacht wordt of over gesproken.

Gisteren hoorde ik het verdrietige nieuws dat de zus van een vriend in haar slaap is overleden. Een schok voor iedereen die haar dierbaar was. Ik heb haar wel eens ontmoet op een verjaardag en zag haar met enige regelmaat op Facebook voorbij komen als de familie bij elkaar was, een vrolijke goedlachse dame. Zij was de oudste van het gezin en het vroegste vroeger van degenen die na haar kwamen werd mede door haar verteld een kleurrijk beeld. Die verhalen zullen nu nog meer worden gekoesterd en bij gelegenheid met elkaar worden opgehaald, als een dierbare herinnering aan haar maar ook van henzelf.

Herinnert U zich deze nog? #141

COSTA CORDALIS

"NIMM DAS NÄCHSTE SCHIFF NACH RHODOS"

1978

Aantal weken: 5

Hoogste positie: 31

Dit nummer van de onlangs overleden Costa Cordalis zit nu al de hele week in mijn hoofd. Het was niet zo'n grote hit als het liedje over het Mexicaanse meisje "Anita", maar ik vond 'm eigenlijk veel leuker. Ik had de single zelfs! Costa is helaas niet meer, maar zijn muziek blijft.

Zilver

Het zal voor niemand een verrassing zijn dat ik het hele WK-gebeuren niet heb gevolgd. Alle EK's, WK's of wat voor K's dan ook gaan ongezien aan me voorbij, ik behoor tot die 28 Nederlanders die er niets mee hebben. Ik leef natuurlijk niet helemaal onder een steen, dus via het journaal of andere nieuwsberichten krijg ik er wel wat van mee. Zo begreep ik dat onze meisjes (ik weet niet of je dat zo benoemt, maar er wordt ook altijd over 'onze jongens' gerept) het uitstekend hebben gedaan. Zelfs ik als voetbalonwetende begreep uit het nieuws wat tot me kwam dat het Amerikaanse team wel heel sterk is, omdat het vrouwenvoetbal daar al veel langer op hoog niveau wordt gespeeld, zodat ik al vermoedde dat het Nederlandse team met het zilver aan de haal zou gaan. Een fantastische prestatie overigens.

Maar zo letterlijk vanaf de zijlijn dit kampioenschap schematisch aan me voorbij hebben zien trekken zijn me wel wat zaken opgevallen ten opzichte van het mannenvoetbal. Ten eerste: van joelende rampokkende hooligans die fonteinen welke meerdere eeuwen hebben doorstaan in één avond onherstelbaar beschadigen, of tegenstanders die met malkander op de vuist gaan en en passant wat gemeente eigendommen vernielend heb ik bij dit WK niets vernomen. Ten tweede: de bondscoach van wereldkampioen Verenigde Staten was vol lof over de Nederlandse ploeg. 'Ik moet Nederland feliciteren, we hebben tegen een team van wereldklasse gespeeld, dat het ons echt vreselijk lastig heeft gemaakt in de finale'. Zo'n sportieve reactie is bij de mannen geloof ik ook niet echt gebruikelijk.

En ten derde: mijn persoonlijke openbaring, dat onze meisjes het geweldig hebben gedaan zonder dat hele prachtwijken met afzichtelijke oranjeparafernalia zijn volgehangen! Laten we dat vasthouden. Voetbal hangt van bijgeloof aan elkaar, dus bij deze: de ploegen m/v presteren veel beter als al dat spuuglelijke oranje plastic achterwege blijft! Dan mogen de mannen misschien ook weer eens meedoen met één af andere K.

Down at the Redwing

Afgelopen vrijdag kwam vriendin Anita een bakje koffie drinken om vervolgens te gaan winkelen in het lokale winkelcentrum de Koperwiek. Gesitueerd in wat kunstmatig wordt aangeduid als het centrum van Capelle aan den IJssel. Maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de gemeente er veel aan is gelegen om het gecreëerde centrum te transformeren tot een plek waar het prettig vertoeven is. Werk is nog steeds in uitvoering maar er is ook al veel klaar en het wordt er steeds leuker.

Het winkelaanbod is uitgebreid, met name veel modezaakjes gericht op vrouwen, en dat kwam in dit geval goed uit, want Anita wilde nog wat zomeroutfitjes hebben voor de vakantie, en ze is goed geslaagd. Voor mannen is er niet zo heel veel, maar ik was ook niet echt op zoek naar iets. Ik heb wat spulletjes aangeschaft die ik toch nodig had en een rekenmachientje voor €0,69. Negenenzestig cent! Ik ben nog van het onderwezen worden in hoofdrekenen, en in de tijd dat ik op de lagere school zat kwamen rekenmachientjes voor de gewone mensch in zwang, maar die waren gerust wel een paar tientjes destijds. Nee, ik heb zo'n machientje ook niet echt nodig, op mijn werk wordt het uitrekenen van de kassa vaak naar mij toegeschoven, omdat 450 + 88 vijf eurocentjes voor de huidige generatie een wiskundige opgave is. Maar voor €0,69 kon ik 'm niet laten liggen, buiten dat was ie ook nog paars, mijn naam stond er dus gewoon op, zeg maar.

De lunch, zo hadden we van tevoren al besloten, zouden we gebruiken bij één van de nieuwe neringdoenden, 'Brownies & Downies'. Het geweldig leuke concept van een lunchroom waar mensen met een verstandelijke beperking werken. Toen we er aan kwamen zagen we onze voormalige collega, en stadsgenoot van mij, Debby die net klaar was met lunchen. Anita, Debby en ik gaan zo'n 35 jaar terug in de tijd toen we als collega's werkten bij V&D op de Leyweg in Den Haag, waar we ook alle drie vandaan komen. Even waren we weer die onbezorgde twintigers van toen. Natuurlijk gepraat over vroeger maar ook over het noodlot wat Debby en haar gezin onlangs is overkomen.

De lunch was meer dan heerlijk en werd met liefde en plezier aan ons geserveerd door een gepassioneerde medewerkster. We raakten in gesprek met Jolanda Opschoor, de eigenaar van de zaak, en Anita vertelde haar dat haar jongste zoon Jesse niets liever zou willen dan ook bij een zaak als 'Brownies & Downies' te gaan werken. Hij wordt dit jaar zestien en binnenkort zal hij uitgeleerd zijn. Als ze in Zoetermeer bij 'De Zoetelaar' met eenzelfde concept als 'Brownies & Downies' wat gebruiken, gaat Jesse de tafeltjes langs om zoals hij zegt 'alvast te oefenen'.

Het was een profijtelijk gesprek met Jolanda, ze kende de school waar Jesse op zit en ze kunnen altijd nieuwe mensen gebruiken. Ze heeft zelf ook een zoon met een verstandelijke beperking en ze vertelde hoe het er aan toeging en gaf Anita haar kaartje en nodigde haar, haar man en Jesse uit om eens kennis te komen maken. Het was een vruchtbare dag qua kleding kopen en netwerken voor Anita. Hoe leuk zou het zijn als Jesse in 'mijn' 'Brownies & Downies' zou kunnen komen werken mettertijd? 'Good things happen over coffee' staat er op de ruit te lezen van 'Brownies & Downies', waarvan akte.

San Lorenzo

Het talent van Robert Long was om liedjes te schrijven en te zingen alsof hij je een verhaal vertelt. Eén van mijn meest favoriete nummers is "San Lorenzo", omdat het verhaal wat hij in deze tekst brengt zo beeldend is en, vooral als je wat ouder bent, zo herkenbaar; iedereen heeft wel iemand in zijn leven gekend die ie nooit meer vergeet, waardoor er een glimlach op de lippen komt als je er even aan terugdenkt.

San Lorenzo

Hij is aan het eind gekomen van een prachtig leven

Hij sterft nog niet, maar ach, z'n krachten nemen af

Altijd gereisd heeft ie en heel veel opgeschreven

Over de landen die ie zag, de mensen waar ie wat om gaf

Hij is fysiek niet meer in staat om te vertrekken

Toch reist ie nog wanneer ie z'n notities leest

Om al die plaatsen van destijds weer te ontdekken

Hij maakt zijn tochten weer opnieuw, nu in z'n geest

Hij neemt vandaag de trein naar San Lorenzo

Waar ie z'n hart verloor, een halve eeuw terug

Hij ruikt en ziet het allemaal weer in extenso

Hij voelt de hete middagzon weer op z'n rug

Hij voelt die ogen weer die volgen waar ie heen gaat

Hij ziet zichzelf weer als ie plotseling blijft staan

Hij hoort die stem weer die hem vraagt of ie alleen gaat

Of dat ze voortaan met z'n tweeën zullen gaan

En dan dat eerste oogcontact

En hoe z'n hand wordt vastgepakt

Vanaf die dag deden ze voortaan alles samen

Ze trokken samen op naar steeds een ander land

In het begin kenden ze enkel elkaars namen

Leerden elkaar hun eigen taal en deelden al hun proviand

En op den duur kenden ze ook elkaars geheimen

Er was geen ander waar ie zo vertrouwd mee was

Het valt voor hem dan ook nog altijd niet te rijmen

Wat hij die ochtend in dat afscheidsbriefje las

Ik neem vandaag de trein naar San Lorenzo

Ik kan niet verder met je mee, ik moet terug

Ik kan er niks aan doen, vergeef me, maar ik ben zo

Bedankt voor alles, ik vergeet je niet zo vlug

Ik heb je alles wat ik geven kon gegeven

En jij gaf alles wat je geven kon aan mij

Maar ik gehoorzaam aan de wetten van het leven

En één daarvan luidt: alles gaat een keer voorbij

Ik draag je mee in elke cel

Het ga je goed m'n vriend, vaarwel

Hij zag wel in dat het geen zin had om te zoeken

En ging teleurgesteld maar weer alleen op pad

Hij trok de wereld door tot in de verste hoeken

Naar Buenos Aires, Libanon, naar Borneo en Stalingrad

Hij heeft z'n hart daarna nog dikwijls weggegeven

Maar nooit zo argeloos meer, nooit meer zo naïef

Toch kijkt ie terug op een gevuld en zinvol leven

Hij zag de wereld, werd bemind en hij had lief

Hij heeft het noorderlicht gezien en de Seychellen

Toen daar het woord 'toerisme' zelfs nog niet bestond

Hij kan je alles van Noord-Afrika vertellen

Maar San Lorenzo brengt een glimlach om zijn mond

Hij zoekt geen troost of medelij

Want alles gaat een keer voorbij

© Robert Long

Hómóóóó!

Deze column zal geplaatst worden op de website van Roze Golf. 

Onlangs was het vijftig jaar geleden, op 28 juni 1969, dat de politie in New York in hun jarenlange heksenjacht op LHBT’ers bij de zoveelste inval van homobar Stonewall Inn op onverwacht verzet stuitte. Deze opstand wordt als het begin gezien van de strijd voor gelijke rechten voor de LHBT-gemeenschap.  Maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat eind negentiende eeuw, als eerste ter wereld, in Duitsland al een LHBT-mensenrechtenorganisatie was, het Wissenschaftlich-humanitäres Komitee.  Daar maakten de nazi’s een eind aan. Net zoals rechts-extremisten nu nog steeds vinden, vonden de nazi’s dat alles wat niet Arisch en hetero was moest worden geëlimineerd. Direct na de oorlog werd in Nederland de Shakespeare Club opgericht, het huidige COC. Maar zoals gezegd, de Stonewall Riots wordt gezien als de start voor de naoorlogse anti- discriminatiebeweging ten behoeve van de LHBT-gemeenschap.

Je kunt stellen dat sinds die tijd er voor LHBT’ers veel is verbeterd, bijna ieder land heeft op zijn eigen manier een transitie doorgemaakt. In Nederland werd in januari 1969, dus nog vóór de gebeurtenissen van Stonewall, een demonstratie voor homorechten in Europa gehouden. In 1977 werd er voor het eerst een Roze Zaterdag gehouden in Nederland, en de nu niet meer weg te denken Canal Pride in Amsterdam dateert van 1996, daarvan is onlangs besloten dat het tot ons culturele erfgoed zal gaan behoren. Diverse steden in Nederland en wereldwijd kennen zomers hun eigen Gay Pride.

Is dat dan nog nodig nu er zoveel verbeterd is voor de LHBT-gemeenschap? Jawel hoor, voorlopig zijn er nog zo’n zeventig landen waar homoseksualiteit strafbaar is en waarvoor zelfs in een aantal daarvan de doodstraf kan worden opgelegd. Daarnaast is er dichter bij huis ook wel het één en ander te verbeteren. De opleving van rechts extremisme is voor iedereen die niet man, wit en hetero is nooit een goed teken. Zo bemoeit het nationalistisch regime van Polen zich nadrukkelijk met het aldaar gevestigde Zweedse woonwarenhuis IKEA, die een medewerker heeft ontslagen vanwege openlijke homofobie. Openbaar aanklagers zijn er een onderzoek naar IKEA begonnen. In Groot Brittannië is ophef ontstaan over voorlichtingslessen op basisscholen. Vanaf 2020 zal er voorlichting gegeven worden over verschillende familievormen en liefdesrelaties waaronder ook LHBT-relaties. Met als gevolg demonstrerende ouders, een bedreigd schoolhoofd en kinderen die werden thuisgehouden. En waar gaat het om? Een boekje met twee mannelijk pinguïns die een jong opvoeden en één over een jongetje die zich verkleedt als zeemeermin.

Ook in Nederland worden er door extreem rechtse partijen alleen LHBT’ers ‘geknuffeld’ als ze er moslims mee in een kwaad daglicht kunnen zetten. En een politieman in functie die een niet opgevoerde brommer een ‘homobrommer’ noemt, kan toch ook niet meer anno 2019.  Om het nog maar niet te hebben over ‘homo’ als scheldwoord door seksueel onzekere tieners en, erger nog, volwassen seksueel onzekere mannen. Ik zou geen andere reden weten dan dat. Het bejaarde mannen praatprogramma ‘Voetbal Inside’ , nu ‘Veronica Inside’ grossiert in homofobische opmerkingen, want ‘dat moet kunnen’ vinden sommigen.

Nu is het een dunne lijn, overgevoeligheid ligt op de loer, en moeten we dat willen? Dat tenen zo lang zijn dat elk woord op een gouden schaaltje gewogen moet worden omdat de ander zich wel eens geschoffeerd zou kunnen voelen. We hebben het met het ‘n-woord’, dat gebruiken we niet meer, zelfs een populair koekje heeft er een naamsverandering voor ondergaan. Maar de voormalige ‘n’ers’ zelf gebruiken het wel te pas en te onpas ook in negatieve zin om een ander aan te duiden, en in negen van de tien raps komt naast ‘fuck’ en ‘bitches’ het ‘n-woord’ bovenmatig veel voor. Maar behoor je niet tot de groep, dan mag je het niet gebruiken is de tendens. Trek je dat door, dan mogen LHBT’ers zelf wel van alles en nog wat over anderen in de eigen gemeenschap zeggen, maar buitenstaanders niet.

Dat wordt een heel benauwde maatschappij, alles valt of staat met de context en hoe je het interpreteert. Ik heb zelf onlangs nog gekscherend tegen een heteroman gezegd dat iets wel heel ‘gay’ is aan wat ie deed, een zojuist gekochte outfit fotograferen en aan een heterovriend doorsturen. Dat doe ik nog niet eens. Maar er is natuurlijk wel een grens als ‘homo’ als negatief en onmannelijk wordt gezien en wordt geroepen om de ander naar beneden te halen omdat in de groep übermannelijkheid als het grootste goed wordt gezien, mag daar best wat van gezegd worden.

Vijftig jaar na de Stonewall Riots staat de LHBT-gemeenschap er beter voor, openlijk homoseksuele premiers in Ierland, Luxemburg en Servië, net zoals tal van andere politici, zakenmensen, wetenschappers en kunstenaars. De Britse prins William die zegt er geen probleem mee te hebben mocht één van zijn kinderen homoseksueel zijn. Er is veel gewonnen, maar we zijn er nog niet.

In Memoriam: Costa Cordalis

Vicky Leandros, Nana Mouskouri en Demis Roussos zijn de namen die meteen te binnenschieten als men het heeft over vertolkers van de lichte muziek afkomstig uit Griekenland, maar tot diezelfde generatie behoort ook Costa Cordalis, geboren op 1 mei 1944 in Elatia. Vanaf zijn zevende begon hij met gitaar spelen en als zestienjarige kwam hij naar Duitsland. Hij leerde er Duits en studeerde vervolgens filosofie en Germaanse talen.

In 1965 kwam zijn eerste single uit, een Duitse versie van de Elvis Presley hit "Crying In The Chapel". Hij maakte tussen 1967 en 2014 drieëntwintig albums. Zijn meest populaire periode was in de jaren zeventig waarin hij meerdere hits scoorde waarvan de grootste "Anita" was. Ook in Nederland genoot hij populariteit en was één van de vaste gasten op het jaarlijkse Schlagerfestival in Kerkrade. In 1980 en 1983 heeft Costa meegedaan aan de Duitse voorronde voor het Eurovisie Songfestival, waar hij respectievelijk tweede en vierde werd.

Vanzelfsprekend heb ik een cd met 'Seine größten Erfolge', maar ik was hem een beetje uit het oog verloren, om onlangs te vernemen dat Costa op Mallorca, waar hij woonde, na een kort ziekbed in het ziekenhuis is overleden. Hij is 75 jaar geworden. Hij was getrouwd met Ingrid en zij hebben drie kinderen. Bij het zien van recente foto's schrok ik omdat Costa iets te veel behandelingen had ondergaan in een poging er wat jonger uit te zien of om op Roy Donders te willen lijken.

Costa in zijn hoogtijdagen, de jaren zeventig. Let op het behang en de stoel. 

Costa op latere leeftijd. 

Tegeltjeswijsheid 323

Donorregister

Net zoals alle Nederlanders van 18 jaar en ouder heb ik ook informatie ontvangen over het nieuwe donorregister. Ik ga hier geen pleidooi houden voor of tegen dit register, ik vind dat iedereen zelf over zijn of haar eigen lichaam beslist en er alle reden voor kan hebben om zich af te melden, omdat vanaf 1 juli 2020 als je niets doet je automatisch donor bent, na er drie keer middels een brief op geattendeerd te zijn om een keuze te maken. Niemand kan zeggen dat ze er geen weet van hadden.

Ik zelf heb me al sinds een vorige campagne van de overheid, in het jaar des Heren 1998, aangemeld bij het donorregister, en draag sindsdien een soort geplastificeerd bewijsje ervan in mijn portemonnee. In die tijd meldde je je aan als je donor wilde zijn, vanaf volgend jaar meld je je af als geen donor wilt zijn. Zo simpel is het, maar in Nederland is niets simpel en is er een hoop gekrakeel en gedoe. Vooral mensen die geen donor willen zijn laten op verbeten wijze van zich horen, terwijl een simpel 'Nee, ik geef geen toestemming voor orgaandonatie' aanvinken volstaat, en men kan weer door met de rest van het leven.

In 1998 was ik in de gelukkige omstandigheid dat mijn dierbare vriend uit Canada, Robert, tijdelijk in Nederland woonde en werkte. Hij is een vooraanstaand professor in kankeronderzoek, en is vanzelfsprekend op de hoogte van wat er in de medische wereld speelt. Voordat ik de keuze maakte om donor te worden heb ik er met hem uitvoerig over gesproken, en ik weet nog dat hij het een fantastische campagne vond van Nederland. Als ik hem weer eens spreek zal ik vragen wat hij van de nieuw donorregistratie vindt.

Waar ik nu benieuwd naar was, was of mijn donorregistratie van augustus 1998 nog steeds bekend zou zijn bij het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. En jawel hoor! Toen ik op de website www.donorregister.nl ging kijken stond het er, netjes vermeld met de datum van 24 augustus 1998 erbij. We kunnen in ieder geval constateren dat het register de administratie keurig op orde heeft.

De aannemer

Gisteren zou tussen 12.00 en 16.00 uur de aannemer komen die het Duurzaam Wonen project zal gaan uitvoeren in het najaar, en om iets over drieën belde ze aan. Omdat iedere woning toch nét even anders is, wordt met iedere bewoner het huis doorgelopen om aan te geven welke werkzaamheden er plaats gaan vinden, en vooral ook wat er voor uit de weg geruimd moet worden.

Ze was verrukt van mijn 'regenboogtrap' en moest zichzelf staande houden aan de deurpost bij het betreden van m'n loop-in-kast onder het verzuchten van 'had ik maar zo'n kast'. Ook viel haar op dat ik een muurtje heb tussen de keuken en de woonkamer waar anderen een open keuken hebben of een enkeling nog de doorgeefkast. Ook heb ik als hoekwoning een zijraampje en is mijn lanai boven de vijver gesitueerd waardoor 'de arm' die de nieuwe ramen moet gaan aanbrengen dat op een andere manier zal moeten doen.

Gelukkig beginnen ze aan een ander blok ergens in september, zodat alle kinderziektes zijn geweest als ze met mijn woning zullen starten. Het is nogal een gebeurtenis. Ik krijg t.z.t. een dagkalender waarin staat weergegeven waar op welke dag wat gedaan wordt. Ik moet natuurlijk ruimte maken zodat de werklui aan de slag kunnen. De eerste dag wordt het asbest aan de buitenkant op de galerij en op de lanai weggehaald, waardoor ik óf van acht tot vier in huis zit, óf van acht tot vier uit huis ben en er in de tussentijd niet in kan. Vervolgens worden alle ramen vervangen, gaat er geschilderd worden, zal de mechanische ventilatie worden aangebracht, en zo nog wat zaken. Daarnaast gebeurt er nog van alles waarvoor ik niet thuis hoef te zijn, o.a. de zonnepanelen op het dak. Alles wat in huis plaatsvindt waarvoor ik aanwezig moet zijn duurt zes dagen met een weekend er tussen.

Ze vermoedde dat ik zo om en nabij eind oktober aan de beurt zal zijn.