De Schotse Brain Alexander Robertson had al twee albums op zijn naam (1973 en 1976) staan en wat singles, maar pas in 1979 breekt hij door met dit grappige "Bang Bang", wat vooral in Engeland en Duitsland een grote hit was. In Nederland komt er hierna nog een single en dan houdt het op. Hij blijft tot 1983 platen maken, w.o. het duet "Time" met Anni-Frid Lyngstad, een gezongen versie van het instrumentale Abba nummer "Arrival", en ontpopt zich dan als schrijver van nummers, voor Mike & the Mechanics schrijft hij o.a. het nummer "The Living Years" wat een enorme wereldhit wordt.
Daarnaast heeft hij ook geacteerd in twee films en gepresenteerd op de Britse en Schotse tv. Zijn laatste wapenfeit was een optreden in 2010 in Glasgow op een festival genaamd "A Scottisch Songbook". B.A. is getrouwd en heeft 2 kinderen, hij is nu 68 jaar en ik denk dat hij het nu wat rustig aan doet.
Plotseling was er commotie over de vele hulptelevisieprogramma's die met name door RTL worden gemaakt en uitgezonden. De kandidaten moeten namelijk contracten ondertekenen waarin staat dat men niet tussentijds mag stoppen, men zich niet negatief mag uitlaten over het programma, bovendien mag men helemaal niet met de pers praten zonder toestemming. Een soort Noord-Korea achtige toestanden dus.
Zelf ken ik de programma's niet, ik heb er hooguit over gelezen in de krant als het een nieuw programma betrof en er een kijkerspubliek moest worden gegenereerd, of ik hoorde er van anderen over die er wel naar keken. Er is een programma met de titel "Geef Mij Nu Je Angst" waarin mensen met een ernstige angst- of dwangstoornis opgevoerd worden. Zij mochten niet stoppen tijdens de opnames als ze het toch niet meer zagen zitten. Want dan zou volgens het contract de totale productiekosten van de aflevering per direct op de deelnemer te verhalen zijn. Bij andere hulpprogramma's bleek de beloofde (psychische) nazorg niet altijd nagekomen te zijn en waren vervolgbehandelingen tegen de verwachtingen in voor eigen rekening.
Het zijn vaak de kwetsbaren uit de samenleving, dikwijls met een informatieachterstand, die zich tot het aanmelden voor zo'n programma laten verleiden, en het als een laatste strohalm zien. RTL is pionier op het gebied van dit soort programma's, maar ook de publieke omroepen wagen zich er aan. Boze buren bij de "Rijdende Rechter" of slepende langlopende ruzies in families bij "Familiediner". Het is niet mijn genre, maar ik ben misschien te beperkt in mijn interesses, tv is voor mij vooral voor het vermaak, en dan géén leedvermaak, of als informatievoorziening.
Maar nu is het dan ook onder de aandacht van staatssecretaris Sander Dekker, hij heeft een gesprek gehad met RTL. Het is wel zo dat RTL een ongesubsidieerd bedrijf is dat officieel in Luxemburg is gevestigd en dat beperkt de macht van Sander. Bovendien vindt hij dat het regelen van fatsoen in de wet ingewikkeld is. Nou lieer ik persoonlijk 'fatsoen' niet aan RTL, maar dat is slechts mijn perceptie.
De algemene teneur in de Tweede Kamer is dat de staatssecretaris moet kijken naar maatregelen, bijvoorbeeld of de contracten die de deelnemers moeten ondertekenen getoetst zouden kunnen worden op deugdelijkheid. Maar men wees ook op de verantwoordelijkheid van de betrokken medici.
Ton Elias van de VVD vond dat de Tweede Kamer zich erbuiten moest houden. "Als mensen zo stom zijn om daarin te tuinen dan hebben wij daar als Kamer geen taak in". Dat is ook een mening zoals elk andere, alleen verdenk ik hem ervan dat, nu hij niet meer op de kieslijst staat van de VVD voor de aankomende verkiezingen, hij zich heeft opgegeven voor het hulpprogramma "Obese" van Wendy van Dijk.
RTL zegt geschrokken te zijn. Maar of ze nu geschrokken zijn van de schrijnende ervaringen van de deelnemers of van het feit dat de vuile was nu buiten wordt gehangen, en de contracten blijkbaar toch niet zo dichtgetimmerd waren als ze dachten, is niet bekend. Ze zijn bereid gevonden hun eigen mediacode te bekijken, nog voor de kerst komt er een antwoord, zo beloofden ze.
Sinds de onverwachte uitslag van de verkiezingen in Amerika waar de fascistische Donald Trump met de eer ging strijken heerst er ontreddering en angst bij de gevestigde politiek en journalistiek in Nederland. Ik mag graag onder het eten kijken naar het licht verteerbare programma "De Wereld Draait Door", waar de hoogst betaalde presentator van Nederland Matthijs van Nieuwkerk samen met zijn autocue het linkse VARA-gedachtegoed een uurtje mag verkondigen. Het is altijd amusant om te zien hoe wereldvreemd hij de onderwerpen benaderd. Hij behoort dus duidelijk tot de zogenaamde 'elite' die al heel lang vindt dat zij het allemaal weten, en wij, het televisie kijkend gepeupel, moeten worden beschaafd en opgevoed met HUN visie en denkwijze.
Matthijs is bang, heel bang, hij voelt dat de nieuwe wind die er waait wel eens aan de poten van zijn stoel zou kunnen gaan knagen, en het is daarom dat hij sinds 9 november in iedere uitzending op het onderwerp terugkomt en het maar niet lijkt te begrijpen, wat al aangeeft dát hij inderdaad geen feeling heeft met de zogenaamde gewone mensch. Van hetzelfde laken een pak bij Jeroen Pauw, wiens programma ik mijd, omdat het net voor het naar bed gaan is en hij nog nadrukkelijker links elitair is. Hij had wel zogenaamde 'gewone' mensen uitgenodigd in zijn programma, waar Matthijs dan weer aandacht aan besteedde, zo kreeg ik het mee, en je zag dat Jeroen daar niet zo goed mee om kon gaan, hij kon zijn dedain niet verhullen en zette ze dan ook neer als een soort gekkies.
Aangeschoven daar was Alexander Pechtold van D66 die met grote schrikogen de 'gewone' mensen te woord stond en het ook niet leek te snappen. Dan zijn we bij de politici aanbeland die ook de meest idiote dingen doen nu. Jesse Klaver van Groen Links heeft een verhaal over een chauffeur en een wasmachine welke hij te pas en te onpas vertelt in allerlei programma's om te laten zien dat hij het allemaal zo heel goed begrijpt. Dit alles is koren op de molen van Geert Wilders van de PVV, die uitroept dat hij degene is die weet wat er onder de Ingrid'en en Henken van Nederland leeft. Nou, als er één politicus is die totaal niet weet hoe het is om gewoon te leven is hij het wel. De man wordt, treurig genoeg, al zo'n 12 jaar omringd door beveiligers en kan nooit eens casual zich tussen de gewone bevolking begeven.
Hij is wel slim, want het proces tegen hem wat hem waarschijnlijk €5000 boete gaat kosten is de beste en goedkoopste verkiezingscampagne ooit. Tijdens zijn pleidooi, die wettelijk niet onderbroken mocht worden, heeft hij dertig minuten lang zijn retoriek verkondigd. Dit tot groot ongenoegen van het OM, die Geert verweet wel de lusten en niet de lasten van dit proces te willen, hij woonde namelijk verder geen enkele zitting bij. Zo is de wet dus blijkbaar, en zíj wilden hem aanklagen.
Het feit dat hij op de beveiliging van de bedreigde would be politica Sylvana Simons reageerde met: "Het allerbeste zou zijn dat mevrouw Simons tegen zichzelf in bescherming wordt genomen en DENK wordt opgeheven", is natuurlijk als de pot die de ketel verwijt dat ie roetvegen heeft. Hij wordt zelf, zoals gezegd, al 12 jaar beveiligd. Maar het schattigste vond ik de reactie van premier Mark Rutte hierop. Hij noemde Geert een 'zielepiet'. Een zielepiet! Dat woord is het laatst gebruikt in 1959 door Annegien Garverdink toen haar dochtertje Swaantje zich beklaagde dat haar plakje krentewegge dunner was dan die van haar zusje Ellefien. Mark zou natuurlijk het liefst willen zeggen 'Dan ben je gewoon een lul', maar de ophef na zijn 'rot lekker op' uitspraak over zich hier misdragende en vernielzuchtige Erdoğanistische inwoners met een migratieachtergrond ligt hem nog vers in het geheugen, en voor Mark is het natuurlijk ook verkiezingstijd.
Politici zijn dan hun contact met de gewone mensch kwijt, maar ze moeten natuurlijk niet dezelfde taal gaan spreken, dat vindt het gepeupel dan ook weer niet goed, het zijn toch de boven ons gestelden, vinden ze dan opeens, zij moeten het voorbeeld geven. Dan weer wel. Politici zijn eigenlijk allemaal zielepieten, ze weten het nu ook niet meer, voelen zich in het nauw gedreven en maken rare sprongen. Was will das Volk? Gelukkig staan er nu wereldwijd mensen op die het zeggen te weten en de antwoorden hebben, net zoals in de jaren 30 van de vorige eeuw.
Florence Henderson stond al sinds 1949 in verschillende Broadwaymusicals toen ze in 1969 werd gevraagd voor een pilotaflevering van "The Brady Bunch". Ze deed het, maar verwachtte er niet veel van en was al in Noorwegen aan het werk voor een film toen er werd besloten door het netwerk om de serie te gaan draaien. Het zou de rode draad in haar leven worden en blijven. De tv-serie liep van 1969 tot 1974 en ging over een man met drie zoons die trouwde met een vrouw (Florence) met drie dochters die samen met hun huishoudster een gezin vormden.
Na de serie zijn er talloze reünies geweest in de vorm van tv-films. In 1995 is er een speelfilm van gemaakt met andere acteurs, maar alle originele acteurs van de serie hadden er een cameo in. Florence speelde oma. Na 1974 speelde Florence gastrollen in verschillende series en verscheen in allerhande programma's op de Amerikaanse tv.
Florence was twee keer gehuwd, en uit haar eerste huwelijk met Ira Bernstein heeft ze 4 kinderen. Ze was 23 november opgenomen in het ziekenhuis en een dag later overleed ze aan hartfalen. Ze was niet ziek en haar dood kwam dan ook als een schok. Drie dagen voor haar overlijden, 21 november, was ze nog bij een tv opname van "Dancing With The Stars", waar Maureen McCormick, die in "Brady Bunch" haar oudste dochter speelde, aan meedeed. Alle acteurs uit de serie zijn altijd bevriend gebleven. Florence is 82 jaar geworden.
Florence Henderson.
Brady Bunch: Christopher Knight, Barry Williams, Ann B. Davis †,
Eve Plumb. Florence Henderson †, Robert Reed †, Maureen McCormick, Susan Olsen en Mike Lookinland.
Gisteren was Paul Witteman te gast bij "De Wereld Draait Door" en liet onderstaand filmpje zien van het Rode Kruis, waarin kinderen van vluchtelingen oplezen wat er zoal op social media over vluchtelingen wordt gezegd. Hun ouders hebben er toestemming voor gegeven, en de kinderen weten niet wat ze voorlezen, maar je ziet aan sommigen dat ze aanvoelen dat het niet veel fraais is.
Ik was en ben er behoorlijk door geraakt. Dit komt binnen kan ik vertellen, en ik denk bij iedereen met enige vorm van empathisch vermogen.
Gisteren de eerste aflevering gezien van de driedelige tv-serie "De Zaak Menten" over de oorlogsmisdadiger Pieter Menten die halverwege de jaren 70 werd opgemerkt doordat hij gestolen kunst van Joden wilde gaan verkopen. Ik kan me vaag herinneren dat het in die tijd vaak over hem ging, maar was te jong om het fijne ervan te begrijpen. Die inhaalslag kan ik nu dus maken met deze serie. Ik heb gisteren ademloos gekeken naar de start van dit verhaal, de geweldige acteerprestaties, de tijdsgeest, die ik me nog heel goed voor me kan halen, die tot in de kleinste details ongelofelijk goed is getroffen.
Pieter Menten wordt gespeeld door Aus Greidanus sr. en Guy Clemens geeft de journalist Hans Knoop gestalte die het verleden van Menten op het spoor komt. Een speurtocht op het wereld wijde web geeft onomstotelijk aan dat het hele gebeuren vanaf 1976 tot en met 1980, het jaar dat hij daadwerkelijk in de gevangenis kwam een geweldige impact heeft gehad. Vlak na de oorlog zat Menten al in voorarrest, maar, en dat verbaast me niets, toen heeft prins Bernhard ervoor gezorgd dat hij weer vrij kwam. In 1976 was ook de Lockheed-affaire, dus had de prins wel wat anders aan z'n hoofd dan Menten voor een tweede maal zijn straf te doen ontlopen.
In 1946 werd het COC, de belangenorganisatie voor lhtb'ers, opgericht, eerst als 'Shakespeare Club' en vanaf 1949 kreeg het de naam 'Cultuur- en Onstpannings Centrum' (COC). Het bestaat dus 70 jaar en is daarmee de oudste nog bestaande homo- emancipatievereniging ter wereld. Reden voor koning Willem-Alexander om gisteren een bezoek te brengen aan het COC in Amsterdam, waar hij zich liet bijpraten door een groep jongeren en aangaf al van een aantal initiatieven op de hoogte te zijn die op scholen worden gepresenteerd via zijn dochters. Zijn vrouw was er niet bij, en dat vind ik dan weer leuk, ik moest even denken aan de hetero stelletjes die ik in gaydisco's heb gezien, en waarvan de jongen zich door het etablissement bewoog met constant zijn vriendin als een soort schild dicht tegen zich aan.
Zijn collegaatje koning Harald van Noorwegen heeft in september wel al gespeecht over het belang van homoacceptatie, maar onze koning is het eerste royale persoon ter wereld die een bezoek aan een belangenvereniging heeft gebracht. Ik vond het een leuk gebaar, maar voor mij zelf betekent het verder niet zoveel, het hoort gewoon bij zijn werk. Ik hoop wel op een Lucky TV verslag ervan. Het bezoek legt misschien wat gewicht in de schaal in deze tijd waarin discriminatie en uitsluiting van diverse minderheidsgroepen in de samenleving weer aan het oplaaien is. Ook die van de lhbt-gemeenschap.
Discriminatie. Dan kom ik als vanzelf bij Sylvana Simons uit. Als ik haar gedachtengang zou volgen, zou ik iedereen die nu leeft en waarvan hun (verre) voorouders ooit mijn homoseksuele broeders en zusters hebben vervolgd, mishandeld, uitgestoten, gek hebben verklaard, rare therapieën hebben laten ondergaan of zelfs gedood, ter verantwoording moeten roepen. Dat doe ik natuurlijk niet, ik denk dat het in deze onzekere tijden belangrijk is om gezamenlijk het hoofd te bieden aan de problemen die er nu zijn en het verleden zeker niet te vergeten, te herdenken zelfs, maar 'het nu' als startpunt te zien om verder te gaan met het verleden als onze gezamenlijke geschiedenis waarvan we kunnen leren.
Sinds gisteren wordt Sylvana beveiligd, omdat ze wordt bedreigd voor haar uitlatingen en opvattingen. Ik vind het bedreigen van wie dan ook volstrekt onacceptabel. Zij mag zeggen wat ze vindt, zeker nu ze een politieke carrière ambieert. Ik ben het zowat met ieder woord wat ze zegt oneens, en dat ventileer ik ook zo nu en dan door het in het belachelijke te trekken, vooral omdat ik die hele politiek in het algemeen en de partij waarbij zij zich heeft aangesloten in het bijzonder niet serieus neem. Maar haar bedreigen, haar doodwensen, een clipje maken waarin haar hoofd wordt gefotoshopt op een persoon die is opgehangen door de Klu Klux Klan is misselijkmakend. Ik heb er dan ook voor gekozen het clipje niet te bekijken.
Zo hebben we nu naast Geert Wilders een tweede (would be)politicus die moet worden beveiligd vanwege de standpunten die zij innemen en de dingen die ze zeggen. Volstrekt belachelijk en ongelofelijk triest, dat we het niet met normale woorden afkunnen. Geert leeft al jaren in een soort eigen wereld hierdoor en kan dus nooit de politicus worden die weet wat er speelt, waar iedereen nu naar schijnt te snakken, want de man kan nooit op een normale manier naar buiten, en ik ben bang dat als het zo doorgaat Sylvana hetzelfde lot staat te wachten. Hebben zij dat over zichzelf afgeroepen? Nee, ik vind van niet, ze spreken alle twee in niet mis te verstane bewoordingen en dat lokt ferme reacties uit, maar dat kan, nee móet zonder schelden en bedreigingen. Helaas is de maatschappij momenteel zo dat zulks blijkbaar niet (meer) mogelijk is.
Met Pim Fortuyn, Els Borst en in zekere zin ook Theo van Gogh kennen we in Nederland in de recente geschiedenis al 3 politieke moorden, daar hoeven er voor mij niet nog meer bij te komen. Aan de andere kant kunnen PVV en DENK met het proces van Geert en het feit dat Sylvana nu het nieuws domineert met haar beveiliging op een heel wrange manier zich geen betere campagne wensen. Het onrecht wat hen wordt aangedaan zal sommigen bewegen juist op hen of hun partijen te gaan stemmen.
Afgelopen zondag kleurde het Afrikaanderplein in Rotterdam weer rood met Turkse vlaggen vanwege een protest. En ik snapte het volkomen, ik had ook met grote ontsteltenis kennis genomen van het amendement waarin Hitler adept dictator Recep Erdoğan heeft laten vastleggen dat in Turkije pedofielen die kinderen misbruiken aan hun gevangenisstraf kunnen ontkomen door met het minderjarige slachtoffer te trouwen. Parlementariër Aykan Erdemir zegt: 'Ik heb honderden verschrikkelijke AKP-amendementen voorbij zien komen, maar dit is veruit het meest misselijkmakende voorstel ooit'.
In Turkije zelf zijn zaterdag duizenden mensen de straat op gegaan, in Istanbul, Izmir, Trabzon en Ankara werd er tegen geprotesteerd. Demonstranten hielden borden omhoog met teksten als "Dit laten we niet gebeuren. Verkrachting kan niet gelegaliseerd worden". Dus de honderden demonstranten in Rotterdam die ondanks dat ze hier wonen, soms al drie generaties, nog steeds een sterke band met het land van herkomst voelen, die hebben vanzelfsprekend ook luidkeels laten horen dat dit absoluut van de gekke is, en.....o wacht.....nee....nee, zij demonstreerden nóg maar weer eens tegen IS, PKK en de Gülenbeweging, geen onvertogen woord over het amendement van hun Grote Leider, ze gaven aan trots op de Turkse dictator te zijn en meenden dat hij hard bezig is de terreur in de wereld aan te pakken. Ach zo....kinderverkrachters die met hun slachtoffers trouwen om zo hun straf te ontlopen is een puik idee, ja ja. Nee dan had ik het even niet begrepen.
De buikspreekpoppen van Erdoğan in Nederland, de Bassie en Adriaan van DENK, Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk hadden het klaarblijkelijk ook niet begrepen wat hun Grote Leider wil. In hun verkiezingsprogramma staat dat kinderverkrachters chemisch gecastreerd moeten worden, ergens iets misgegaan in de vertaling vermoed ik. Net als zijn grote voorbeeld Hitler is Erdoğan een bevriend staatshoofd van Nederland en de andere Europese landen, bovendien zijn er zoveel belangen, waaronder de vluchtelingendeal, dat er niet of nauwelijks is gereageerd op het amendement. "Lief zijn voor de psychopaat geeft het beste resultaat" schreef de grote Annie M.G. Schmidt al eens. Qua politieke correctheid is er in 80 jaar niet veel veranderd en herhaalt de geschiedenis zich gewoon tot de bom barst.
In de uitzending van het programma 'Uit De Kast' afgelopen zaterdag werd er in gesprek gegaan met het Centrum Jeugd en Gezin (CJG) en Buurtkracht. Het gesprek met het CJG was telefonisch met Erica, maar van Buurtkracht waren er drie mensen naar de studio gekomen, Janet, Esther en Thimo. Ik vind dat altijd leuk. Het zijn mensen die enthousiast over hun werk en/of passie praten, zo ook nu weer. Vanzelfsprekend ging mijn column ook over het belang van het met elkaar in gesprek gaan. Je kunt de uitzending terugluisteren op http://www.radiocapelle.nl/programma/uitdekast/ rechts klikken op 'uitzending terug luisteren' onder 19 november. Wil je alleen mijn column beluisteren dan in het playertje naar -35.51 scrollen.
In
gesprek gaan
Nog
nooit waren er meer mogelijkheden om met elkaar in gesprek te gaan dan in deze
tijd. De mogelijkheden zijn zowat eindeloos, variërend van een old school face
to face gesprek tot een virtueel gesprek gezeten achter computer, met een i-Pad
op schoot of smartfoon in de hand, je kunt what’s appen, twitteren, facebooken
en sms’en om contact te maken met wie je maar wilt waar ook ter wereld. Je zou
dus denken dat de onderlinge verstandhoudingen er sterk door zouden worden
verbeterd, niets is minder waar. Nog nooit was er op mondiaal niveau meer
verdeeldheid en onverdraagzaamheid dan nu.
Veilig
op afstand achter het beeldscherm durven velen van alles te roepen, zonder zich
te verplaatsen in de ander. Is het bij een één op één gesprek nog maar één
ander met wiens gevoelens je rekening dient te houden, nu kun je met één
bericht talloze mensen voor het hoofd stoten zonder daar direct de uitwerking
van te zien. Sommigen doen het zelfs anoniem. Men wil per se gehoord worden,
maar aan wederhoor wordt vaak niet gedaan.
En ook
al heb je in een virtueel gesprek niets vermeld waarmee je de ander of anderen
wilt schofferen, begrijpend lezen is niet iets wat voor iedereen is weggelegd,
zodat er emoticons in het leven zijn geroepen om je zojuist gedane melding te
kunnen voorzien van een grappig getekende gezichtsuitdrukking die jouw eigen
gezichtsuitdrukking in deze zo dicht mogelijk benaderd, ten einde de juiste
intentie ervan te benadrukken.
Het
lijkt wel of we een echt gesprek met elkaar niet meer aan kunnen, durven of
willen gaan. Het gaat zelfs zo ver dat er gezinnen zijn waarbij de kinderen via
een app horen dat het eten klaar is, terwijl ze gewoon in huis zijn. Dat wat
vroeger normaal was is nu verworden tot een tv-format, het programma ‘Face To Face’ van de EO is daar een voorbeeld van.
Noem me
ouderwets, maar ik kan het belang van een écht real live gesprek tussen één of
meer mensen niet genoeg benadrukken. Je hoort elkaar, je ziet elkaars
gezichtsuitdrukkingen, en ook heel belangrijk, elkaars lichaamstaal. In gesprek
gaan met elkaar is een activiteit van zowel degene die aan het woord is als zij
die luisteren, want ook luisteren is iets wat je actief doet, passiviteit heeft
geen plaats bij het met elkaar in gesprek gaan.
Nog
niet zo lang geleden heb ik zelf mogen ervaren hoe fijn en belangrijk het is om
in gesprek te gaan. In februari van dit jaar ging het bedrijf waar ik 35 jaar
had gewerkt failliet. Hoewel het geen donderslag bij heldere hemel was, is het
toch iets waar tijd voor nodig is voor de verwerking ervan. Plotseling kreeg ik
ook te maken met zaken die voor mij volledig nieuw waren, zoals het UWV. Het
wereld wijde web heeft natuurlijk ook vele voordelen, zodat ik me ruim van te
voren al had kunnen inlezen over het hoe en wat als het op handen zijnde
faillissement dan ook uiteindelijk daar was. Alles ging via de computer, maar
na drie maanden was er een persoonlijk onderhoud gepland met een echt mens van
het UWV.
Ik werd
vriendelijk ontvangen met een ‘Zo daar bent u dan, hoe gaat het met u, hoe
heeft u het allemaal ervaren?’ De werknemer van het UWV bood me koffie aan en
was oprecht geïnteresseerd naar mijn verhaal en vooral hoe ik er zelf als
persoon aan toe was. Hij op zijn beurt had relevante informatie voor mij en zo
duurde een gesprek waar een half uur voor stond anderhalf uur. Deze man zat
duidelijk op de goede plek. Van voormalige collega’s hoorde ik dat niet iedereen
op deze manier te woord was gestaan. Ik voelde me begrepen en gehoord en ging
met een goed gevoel naar huis.
In gesprek
gaan met elkaar. Blijf het doen, juist nu in deze verwarrende tijden, en
luister ook naar wat een ander te zeggen heeft zonder meteen een oordeel klaar
te hebben. Door met elkaar in gesprek te gaan kunnen we op microniveau meer
begrip en empathie voor elkaar krijgen. Op 45 toeren hadden de betreurde Dalida
en filmster Alain Delon in 1973 ook een gesprek, maar in hun ‘Paroles Paroles’ lijken ze elkaar niet zo goed te begrijpen en
praten ze ernstig langs elkaar heen. Zo hoort het dus niet.
Ergens van de week kwam mij de nieuwe film "Fantastic Beasts And Where To Find Them" onder ogen, en ik had meteen iets van: daar wil ik heen! Ik heb vrienden Harry, Christian en Rick er over geappt en binnen een oogwenk hadden we besloten dat we zouden gaan en dat we vooraf een hapje zouden gaan eten bij Caffé Italia. Ik wierp me op om de kaartjes te bestellen en het restaurant te reserveren. Toen ik de ticketbevestiging kreeg zou ik normaliter deze uitprinten, maar omdat mij dat altijd op enig hoongelach komt te staan over zoveel gedateerdheid koos ik er deze keer voor om op de QR-code te vertrouwen en daardoor in het aanzien van mijn vrienden te stijgen.
Nou, dat gebeurde ook, ik liet ze het zien op mijn foontje, er werden nog net geen schouderklopjes gegeven, maar mijn stap, tickettechnisch gezien, naar de 21e eeuw werd zeer gewaardeerd. Na het copieuze diner bij Caffé Italia liepen wij naar de bioscoop aan de overkant waar het erg druk was, maar waar ik natuurlijk alleen maar mijn QR-code hoefde te laten scannen. Denk opnieuw! Die hele code was plots weg. Wel kon je dan het nummer intoetsen, maar dat werkte ook niet. Het bleek dat de hele site van Pathé er uit lag, en dat op zaterdagavond. Ter plekke besloot ik weer om voortaan gewoon oudmodisch te printen. Maar een medewerker van Pathé wist alsnog de kaartjes tevoorschijn te halen, zodat we toch naar binnen konden. Deze hele gebeurtenis, die natuurlijk alle bezoekers betrof die op hun QR-code vertrouwden, maakte dat de film wat later begon dan aangegeven. Het duurde namelijk even tot iedereen op z'n stoel zat.
Maar goed, die film dus. Het is geschreven door J.K. Rowling, de schrijfster van de Harry Potter-cyclus, en de film heeft er mee te maken, en is volgens de schrijfster zelf geen prequel of sequel maar een spin-off. Er komen wat zaken in naar voren die ook bekend zijn van de Harry Potterfilms. Ik ga natuurlijk niets verklappen, maar het is een echte aanrader, het is wel een hele zit, maar het is het meer dan waard. Het verhaal speelt zich af in 1926, waar de verhoudingen tussen de magische en niet magische wereld op scherp komt te staan. Eddie Redmayne, Katherine Waterston, Colin Farrell, Ezra Miller en een heel korte appearance van Johnny Depp zijn de grote namen van deze film
Mevrouw Rowling heeft zelf aangegeven dat het in totaal 5 films zullen worden, waar Johnny Depp natuurlijk een grotere rol in zal gaan spelen dan hij nu had. De mannen en ik hebben dus toegezegd dat we de komende 4 jaar zo in november in ieder geval een filmdate zullen hebben.
De film is een echte aanrader!
Eddie Redmayne als Newt Scamander
Alison Sudol en Katherine Waterston als Tina en Queenie Goldstein
Ezra Miller en Colin Farrell als Credence en Percival Graves
Van de week was er iets onduidelijk op mijn afrekening van Eneco, dus had ik er een mailtje aan gewaagd. In plaats van een mailtje terug werd ik gebeld door een vriendelijke dame van Eneco die mij helder en duidelijk uitlegde hoe het precies zat. Nadat zij zich ervan had overtuigd dat ik het allemaal begreep ging ze verder met: "Mag ik u nog even iets vragen, heeft u even tijd?" Ik antwoordde dat ik naar mijn werk moest (wat ook zo was) omdat ik voorvoelde waar dit heen zou gaan.
Gisteren kwam ik thuis en zag op het modem van KPN dat het internetlampje op rood stond, rood is nooit een goed teken, en bovendien was het lampje van de TV helemaal niet aan. Stekker er in en eruit, opnieuw opstarten, het bleef zo. Nu kun je op een bepaalde website van KPN kijken of er misschien storing zit in de buurt, maar zonder internet kan dat niet, dus ik het telefoonnummer opgezocht. Ik werd door een heel menu geloodst en ik moest ook mijn postcode intoetsen om te controleren of er misschien een storing bekend was, dat was niet zo, dus kreeg ik een vriendelijke man aan de telefoon. Ik vertelde wat er loos was en wat ik zelf al had ondernomen, hij ging ook even kijken en na een paar minuten bleek dat er wel degelijk storing was in de buurt, maar die was zo nieuw dat het nog niet gemeld was.
Ik ben altijd blij als er een buurtstoring is, dan ligt het namelijk niet aan mij, en zorgt KPN er weer voor dat het goed komt. Nu was ik gisteren net uit m'n werk en wilde nog gaan sporten en was er niet helemaal bij met mijn hoofd, dus toen hij begon met: "Mag ik u nog even een tip geven", had ik niet de tegenwoordigheid van geest om te zeggen dat ik geen tijd had, dus begon hij of ik er wel eens over na had gedacht om mijn mobiele telefoon óók van KPN te nemen, en hij noemde er allerlei voordelen bij op, waaronder gratis "Champions League" op tv. Dat vind ik wel weer grappig omdat er waarschijnlijk onderzoek naar is gedaan dat 95% van de mensen gevoelig is voor alles wat met voetbal te maken heeft, en ik tot die andere 5% behoor. Kortom, daar waar ik het bij Eneco voor was, luisterde ik nu tot ik een een goed moment hoorde om hem vriendelijk doch beslist af te kappen. Met een 'nou daar zal ik es over nadenken' wenste ik hem goedenavond.
Lieve mensen van bedrijven die ik mail met een vraag, mail mij gewoon het antwoord terug, en als jullie dan toch liever bellen, vooruit, ik ben de beroerdste niet, maar probeer mij dan niet iets aan te bieden, en dat laatste geldt ook voor bedrijven die ik zelf bel met een vraag, ik hoef alleen een antwoord of een oplossing, als ik iets nodig heb van jullie dan kom ik daar zelf wel mee. Niet meer doen.
Dit verhaal speelt zich af in een park in Cambridge, Ontario Canada. "Ik wou dat ik kon skateboarden" had Peyton het 6 jaar oude dochterje van Jeanean tegen haar gezegd. Haar moeder gaf haar haar oude skateboard, en ze gingen samen naar het skate park bij hun in de buurt. Daar aangekomen zagen ze een groep tienerjongens die aan het skateboarden waren, ze rookten en gebruikten grove taal. "Er zijn alleen maar grote jongens" zei Peyton. Haar moeder zei dat het niet uitmaakte, hoewel ze het zelf eigenlijk ook niet zo prettig vond, en haar dochter ging skateboarden.
De jongens zoefden langs haar heen. Snel kwam één van de jongens naar Peyton toe. Jeanean stond al klaar om hem te zeggen dat haar dochter net zoveel recht had om hier te skateboarden als hij en zijn vrienden, toen de jongen tegen Peyton zei: 'Je voeten staan verkeerd, zal ik je helpen?" De jongen ging vervolgens bijna een uur aan de gang met Peyton, hij liet haar zien hoe ze haar balans moest houden en hoe te sturen. Hij hield haar hand vast en hielp haar weer opstaan als ze was gevallen, en waarschuwde haar om niet te dicht bij de leuningen te skateboarden anders zou ze zich kunnen bezeren.
Jeanean schatte dat de onbekende jongen zo'n jaar of 15, 16 was en was erg geraakt door wat hij vanuit zichzelf had gedaan, ondanks dat zijn vrienden hem erom uitlachten. "We gingen naar huis en Peyton voelde zich best trots en had zelfvertrouwen gekregen door die jongen. Ze skateboard nu heel veel!"
Al 4 seizoenen kijk ik met veel plezier en soms hier en daar een traantje naar het programma "Ali B Op Volle Toeren", waarin Ali B samen met een bevriende rapper een Nederlandse artiest ontmoet die dan van elkaars nummer een eigen versie moeten maken. Bij de uitzending van gisteren bleek dat Ali al die seizoenen al achter Boudewijn de Groot en Herman van Veen aanzat om hen, los van elkaar, in het programma te krijgen. We zagen dat hij ze bij een presentatie waar zij in de zaal zaten haast smeekte om toch eens 'ja' te zeggen, en ze zeiden 'ja', met als voorwaarde dat ze samen in een uitzending mochten.
Herman van Veen en Boudewijn de Groot twee grootheden als het op Nederlandse muziek aan komt, vrijwel gelijktijdig begonnen in de jaren 60, maar die elkaar in al die jaren eigenlijk maar heel sporadisch hebben gezien, laat staan met elkaar gewerkt. "Wij kennen elkaar van onze liedjes op de radio" zei Herman. Twee zeer verschillende mannen, met een heel andere manier van werken en kijk op het meedoen aan het programma. Herman positief en geïnteresseerd, Boudewijn gereserveerd en afwachtend. Naast Ali, die heel gelukkig was dat het hem dan eindelijk gelukt was, was rapper Diggy Dex überenthousiast toen hij hoorde van welke grootheden hij hun nummers mocht herschapen.
In de 40 minuten dat het programma duurde zag je dat de werelden van deze mensen die zo ver van elkaar aflagen, door interesse in elkaars muziek, verhalen en levens dichter naar elkaar toe kwamen.
Boudewijn en Herman gingen voor het eerst in hun lange carrières samen aan het werk en maakten van Diggy's nummer "Treur Niet" middels een antwoord een weergaloos lied. Diggy, Ali en hun achterban hadden de welhaast onmogelijke taak om het rappe liedje "Opzij" van Herman en de klassieker "Avond" van Boudewijn met elkaar te verenigen tot één eigen nummer. Ik zag magie gebeuren, ik heb op het puntje van mijn stoel gezeten, wat hadden ze dit ongelofelijk goed gedaan.
Zelfs de stoïcijnse Boudewijn was erg verrast door hun bewerking. Ali vatte het samen en noemde zich na deze uitzending 'overzegend', een woord waarvan ik vind dat het in de Dikke van Dale moet worden opgenomen, omdat het zo mooi aangeeft als je ervan bewust bent dat je je soms heel bevoorrecht kunt voelen.
Ali B, Herman van Veen, Diggy Dex en Boudewijn de Groot
Gisteren kwam ik laat uit bed, het was grijs en druilerig, ik kon niet goed op gang komen, bovendien was de bomengestapo bezig om bomen te molesteren en te deporteren, kortom het was een beetje blèh. Totdat er ineens licht en vrolijkheid verscheen uit onverwachte hoek, DENK, de PVV voor mensen met een migratieachtergrond, kwam met hun verkiezingsprogramma. Hilarisch! Ik werd er ongelofelijk vrolijk van, zoveel idioterie bij elkaar verzinnen, hoe krijgen ze het voor elkaar.
Hier wat punten uit hun programma:
- De term 'integratie' schrappen voor 'wederzijdse acceptatie'.
Laat ik volstaan met de vraag of het begrip 'wederzijds' wel tot hun op zichzelf gerichte achterban zal doordringen?
- Racismepolitie
Oké, maar treden die dan ook op tegen inwoners met een migratieachtergrond die zich racistisch opstellen tegen inwoners met een Nederlandse achtergrond? En wat is Racisme en wat niet? Wie bepaald dat? Partijgenote Sylvana Simons doet regelmatig uitlatingen die onder racisme zouden kunnen vallen. Is zij onschendbaar daarin?
- Kindermisbruik bestraffen met chemische castratie
Kijk daar komt het middeleeuwse gedachtegoed goed om de hoek kijken. Dat standpunt innemend zeg je dus dat Profeet Mohammed eigenlijk gecastreerd had moeten worden toen hij met een negenjarig meisje trouwde. En wat doen we met de kindbruidjes die in de islam getolereerd worden? Valt dat onder wederzijds begrip?
- Stemrecht vanaf 16 jaar
Túúrlijk joh, briljant idee!
- Diversiteitsquota's voor inwoners met een migratieachtergrond, vrouwen en mensen met een beperking
Deze groepen worden in één adem genoemd. Bijzonder.
- Alle straatnamen e.d. die verwijzen naar personen uit het Koloniale verleden moeten worden verwijderd.
Apart standpunt van een partij die zegt dat er over de Armeense genocide geen internationale consensus bestaat. Klopt, Turkije ontkent het. Ze maken zich wel erg druk over de de rol van Nederland bij diverse gebeurtenissen in de geschiedenis, daar moet onderzoek naar komen vinden ze terwijl het mij zinvoller lijkt om je met het hier en nu en de toekomst bezig te houden.
Plotseling vermoedde ik dat we bij de neus genomen worden en dat DENK niets meer is dan een fictieve partij, een 2.0 versie van De Tegenpartij uit 1980. Dat was een niet bestaande politieke partij die werd opgericht door Jacobse en van Es, personages die werden gespeeld door Kees van Kooten en Wim de Bie. En het werd opeens duidelijk, Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk zijn ook gewoon fictieve personages die net zoals Jacobse en van Es met een accent praten, hier en daar wat grammaticale fouten maken en populistische dingen roepen. Het 2.0 zit 'm in Sylvana Simons die een echt typetje neerzet met steeds andere pruiken en brillen en zich bezig houdt marginale zaken en veel onzin uitkraamt, ik denk gemodelleerd naar Sarah Palin.
De Tegenpartij werd dusdanig populair dat er mensen waren die niet meer begrepen dat het een persiflage was. Dat was nooit de bedoeling geweest dus lieten Kees en Wim Jacobse en van Es vlak voor de verkiezingen in mei 1981 op het Binnenhof tijdens een couppoging neerschieten. Jacobse en van Es bleken overigens nog te leven. Hun dood was in scène gezet zodat ze naar Zuid-Amerika konden vluchten. Ik hoop dat DENK net voor de verkiezingen zal onthullen dat ze gewoon een test waren om te zien hoeveel Nederland pikt.
Een tijdje terug had ik het plan geopperd aan vriend Chris om samen eens het Museum Volkenkunde in Leiden te gaan bezoeken. Dat viel in goede aarde, zodat ik gisteren afreisde naar het lieflijke Leiden. In de trein werd ik geconfronteerd met twee Amerikaanse vrouwen die met elkaar in gesprek waren en aan het eind van ieder woord hun stem lieten zakken waardoor er zo'n typisch kraakje te horen was zoals alleen Amerikaanse vrouwen dat kunnen, de zogenaamde 'vocal fry' (zie onderstaand filmpje), wat mijn misofonie in alle hevigheid weer deed opvlammen. Maar gelukkig ben ik er voor behandeld.
Chris stond me al op te wachten na een koude fietstocht vanaf z'n huis. Allereerst dus een warm bakkie drinken met wat lekkers erbij, en even bijkletsen. Vervolgens het museum in, waar naast de vaste- en tijdelijke kleine tentoonstellingen, nu ook een prachtige tentoonstelling te vinden is: 'Wereld Vol Veren'. Daarin zagen we dat veren door de eeuwen heen altijd belangrijk zijn geweest voor vele volkeren.
Het Museum Volkenkunde is een heel mooi en ruim opgezet museum vlak bij het station van Leiden. Er is, zoals de naam al doet vermoeden, veel te zien over de geschiedenis van volkeren gerangschikt op werelddeel, waarin Europa verrassend genoeg helemaal niet voorkomt. Het zal een bewuste keuze zijn. Zo ongeveer op de helft hebben Chris en ik van een late lunch genoten en zijn toen verder gegaan met de andere helft. Het was een heerlijk ontspannen middag die we eindigden met, hoe kan het ook anders, een zalig wijntje met bitterballen als aperitief en daarna een heerlijk hapje eten bij café restaurant 'De Bruine Boon'.
Omdat ik ervan overtuigd ben dat het in deze roerige tijden, of misschien wel júist in deze roerige tijden, belangrijk is om ook de kleine mooie dingen die mensen meemaken door te vertellen, om daarmee aan te geven dat er altijd een opening is naar wederzijds begrip of een gevoel van waardering voor elkaar, wil ik graag het verhaal delen wat vriend Gerry uit Canada van de week meemaakte.
In Canada, en andere landen van het Gemenebest is het ieder jaar op 11 november Remembrance Day. Alle gevallenen van de Eerste Wereldoorlog en alle oorlogen en gewapende conflicten er na worden dan herdacht. Het is enigszins te vergelijken met onze Dodenherdenking op 4 mei. In totaal zijn in bijna 100 jaar 100.000 Canadese soldaten gevallen. Zij waren ook een heel belangrijk onderdeel van de bevrijding van Nederland in 1945. De kransen die gelegd worden zijn altijd bedekt met poppies (klaprozen) die het symbool zijn geworden van de oud-strijders. In Canada is het de gewoonte om de week voor 11 november en op de dag zelf een poppy op te spelden.
Dit is Gerry's verhaal:
'Vandaag is het Remembrance Day en ik moet overstappen in Houston, Texas om naar Trinidad te gaan. Ik had mijn poppy opgespeld en was op weg naar mijn gate om mijn aansluitende vlucht te gaan halen. Ik stopte even bij een winkel om tissues te kopen. De oudere man achter de toonbank keek naar mijn poppy en vroeg of ik een veteraan was. Ik antwoordde dat ik dat niet was, maar dat ik het droeg vanwege de herdenking en uit respect voor degenen die naar de oorlog zijn geweest voor ons. Hij glimlachte en zei: "Dank je wel". "Ik ben een veteraan en het is fijn om iemand te zien die zo respectvol is". Het viel me op dat niemand hier een poppy droeg. Misschien is het niet gebruikelijk zoals in Canada. Of het door het dragen van de poppy kwam of niet, Larry (de oudere heer achter de toonbank) en ik maakten contact en we voelden ons meer verbonden dan 5 minuten geleden. Larry en ik beleefden beiden een moment van Remembrance Day met elkaar'.
De Joods-Canadese dichter, schrijver en singer-songwriter Leonard Cohen is 7 november overleden op 82 jarige leeftijd, maar zijn familie heeft het pas op 10 november wereldkundig gemaakt. Je kunt zeggen dat de man welhaast in het harnas is overleden. Vanwege geldproblemen veroorzaakt door zijn zaakwaarneemster Kelley Lynch die grote sommen geld, bestemd voor zijn pensioen, had verduisterd moest Leonard blijven optreden en platen maken, zijn laatste album "You Want It Darker" kwam enkele weken geleden nog uit, en gold voor de echte kenners van zijn werk als voorbode voor zijn naderende dood.
Leonard was vastbesloten om dichter te worden, en debuteerde in 1956 met zijn eerste bundel "Let Us Compare Mythologies". Pas in 1967 kwam zijn eerste LP uit met daarop zijn bekende nummers "Suzanne" en "So Long Marianne". Was hij bij het eerste lied nog geïnspireerd door zijn platonische relatie met Suzanne Verdel, de Marianne uit het tweede lied was Marianne Ihlen die Leonard leerde kennen op het eiland Hydra in Griekenland in 1960, vrijwel de gehele jaren 60 bleven ze samen.
En dan is er natuurlijk het lied "Hallelujah", wat ik zelf één van z'n mooiste nummers vind. Het is verschenen op album en single in 1984. Succesvol waren ook de coverversies van John Cale en Jeff Buckley. Toch verschilt de tekst van die van Leonard. Toen John aan Leonard de songtekst vroeg faxte die hem per omgaande 15 pagina's met tekst. De talloze covers daarna volgen meestal de versie van Jeff Buckley. Leonard heeft wel eens gezegd: "Het is een goed lied, maar teveel mensen zingen het".
Leonard wordt over het algemeen op een torenhoog voetstuk gezet vanwege zijn muzikale nalatenschap. Ik vind vooral zijn vroegere periode goed toen hij nog echt zong, eind jaren 80 werd het meer parlando op een ondergrond van synthesizer met heel veel backingvocals die meer leading dan backing waren. En hoewel met name veel vrouwen door zijn stem al samentrekkende sensaties in hun onderlichaam ervaren, kan ik naar zijn latere werk niet te lang luisteren. Maar dat is persoonlijk en neemt niet weg dat met het overlijden van Leonard Cohen er een heel aimabele en een heel groot taalvirtuoos van ons is heen gegaan.
Zijn grote liefde uit de jaren 60, Marianne, is dit jaar gestorven op 81 jarige leeftijd in een ziekenhuis in Oslo. Kort voor haar overlijden schreef Leonard haar: "Know that I am so close behind you that if you stretch out your hand, I think you can reach mine...Goodbye old friend. Endless love, see you down the road." Daar word je wel even stil van. Zo mooi. Natuurlijk hoort Leonard op een voetstuk!
Een hele tijd geleden had ik me aangemeld op Twitter. Het heeft denk ik een kleine anderhalve week geduurd, toen ben ik er weer afgegaan, ik was verbouwereerd van de nare, harde, ongenuanceerde wijze waarop men daar tweets in de rondte stuurde. Sinds vorige week heb ik weer een Twitter-account.
Ik realiseerde me dat het schrijven van blogs en columns me heel blij en gelukkig maakt, en ik zal altijd blijven schrijven, al is het maar voor kleine kring, maar nu ik sinds kort een column mag schrijven en voordragen voor het radioprogramma "Uit De Kast", en die column ook wordt geplaatst op de website van "De Roze Golf", ik al twee keer in dat laatste programma te gast ben geweest, de laatste keer vanwege muzikale herinneringen, kwam de, waarschijnlijk overmoedige, gedacht bij me op, om te proberen het schrijven uit te breiden, misschien wel naar betalende opdrachten. Hoe pakt een mensch zoiets aan? Geen idee. Ik heb moeite om mezelf aan te prijzen en ik tik dit nu ook met warm schaamrood op de kaken, maar ik durf eindelijk wel van mezelf te zeggen dat ik enig (natuurlijk) talent heb om wat zinnen achter elkaar te zetten.
En toen dacht ik aan Twitter. Onwetend heeft Anne-Marie Jung me een virtueel duwtje gegeven. Als ik naar een theatervoorstelling ben geweest schrijf ik daar altijd een blogje over. Uit betrouwbare bron is mij ooit eens meegedeeld dat mensen die op het toneel in het theater werken het leuk vinden om daar (leuke en opbouwende) feedback op te krijgen. Soms praat je wel eens na met acteurs na de voorstelling en kun je het met elkaar hebben over hoe je het ervaren hebt en hoe zij het bedoeld hebben. Dat is erg leuk, ik hoef niet met ze op de foto, ik hoef ook geen handtekening, ik ben geen 14 meer, maar je merkt dat het wederzijds inspirerend is om over de voorstelling te praten. Dat kan niet altijd en hoeft ook niet, maar een blogje over mijn theaterbezoek stuur ik dan wel eens door via Facebook naar de desbetreffende.
Het blogje over de theatershow van Anne-Marie kon ik niet via Facebook sturen, want ze heeft geen eigen account, wel Twitter. En omdat ik al met het idee speelde om weer een Twitter-account aan te maken was dat het zetje. Voor Anne-Marie, van wie dit haar eerste soloshow is, die bovendien net is gestart, leek het me interessant en leuk om te horen wat een willekeurige bezoeker (ik dus) er van vond. En ze vond het leuk, ook heeft ze het bericht geretweet (zo heet dat geloof ik), en dus aan haar eigen Twitter-pagina toegevoegd, zodat anderen het ook kunnen lezen.
Op die manier probeer ik een beetje meer leesbekendheid te krijgen en wie weet wat daar nog uit zou kunnen gaan komen. Niet geschoten.... je weet wel. Ik ontdekte dat ik wel al op Twitter te lezen was, "De Roze Golf" bleek mijn columns daar ook te plaatsen, dat wist ik niet. Lang verhaal kort: je kunt dus volger van me worden op Twitter als je in het zoekbalkje FransAidan intikt (twitter.com/FransAidan). Nou geloof ik dat Twitter ook niet meer zo hip is, maar ik probeer het gewoon!
In eerste instantie dacht ik dat het door m'n hoogsensitiviteit kwam, dat ik na de onverwachte winst van Donald Trump gisteren een nogal katerig gevoel had de hele dag. Hoogsensitiviteit is niks ernstigs of geks, maar het houdt onder andere in dat dingen vaak wat steviger binnenkomen dan bij de gemiddelde mens. Ik heb er in de loop der tijd mee om leren gaan dat ik altijd 'aan' sta en soms bewust moet kiezen om me af te sluiten. Aan de andere kant kent het ook voordelen zoals snel situaties en mensen in kunnen schatten door gevoeligheid voor subtiele signalen die laagsensitieven niet of nauwelijks opmerken. Een nee, ik heb geen voorspellende gaven of zo, dat is weer iets heel anders. Dan had ik de winst van The Donald kunnen voorzien, maar het kwam ook voor mij als een volslagen verrassing. Ook, want ik merkte dat er meer, om niet te zeggen veel mensen met een katerige deceptie zaten. Niks hoogsensitiefs aan dus, gewoon collectieve verbijstering. Mijn gevoel was dat ik dinsdagavond naar bed ging als iemand van na de oorlog, maar wakker werd met het gevoel dat ik me in een tijd bevind die over afzienbare tijd als 'voor de oorlog' bestempeld zal gaan worden. Bovendien bedacht ik me ook welk een wanstaltige inrichting het Witte Huis nu zal krijgen.
Er is een mondiale verandering aan de gang, de voornamelijk witte arbeidersklasse voelt zich niet meer gehoord door de oude politieke elite met hun vaak tot in het extreme doorgevoerde 'politieke correctheid', en als er dan een populistische leider opstaat die 'seg watoffe wij denke' (sic), krijgt die heel wat handen op elkaar. Meer dan wordt toegegeven, want de polls voorspellen zelden een populistische triomf, waarschijnlijk omdat de ondervraagden maatschappelijk wenselijk antwoorden, maar dan toch anders kiezen. Zo ook nu in Amerika, waar Hillary Clinton trouwens wel meer stemmen had dan Donald Trump, maar door het kiessysteem daar met kiesmannen het toch niet heeft gered.
We kennen nu zo'n 150 jaar democratie. Is dat nu voorbij aan het gaan en willen we net als in de jaren 30 van de vorige eeuw weer autoritarisme? Hoewel ik voldoe aan de omschrijving, blanke, laag opgeleide, middelbare man, zal ik in maart volgend jaar niet op een populistische partij stemmen. Voornamelijk omdat ik het niet eens ben met hun manier van denken, maar ook omdat van alles wat er beloofd wordt bijna niets waargemaakt kan worden en de keuze om op zo'n partij te stemmen de kiezer eigenlijk in het gezicht zal ontploffen. Ik vermoed dat dat in Amerika ook zal gebeuren.
'We zullen zien' is een veelgehoorde schouderophalende reactie. Dat zullen we, net zoals we nu al een tijdje zien hoe dictator Recip Erdoğan huishoudt in Turkije en net zoals er in de jaren 30 van de vorige eeuw werd gezien hoe Adolf Hitler te werk ging tot het te laat was. Keurig democratisch gekozen heren, bevriende staatshoofden zelfs, net zoals Donald Trump. Niets aan de hand toch? Of zijn we ziende blind? We zullen zien.
De mensheid regisseert z'n eigen ondergang door wereldwijd James Bond film-achtige megalomane psychopatische leiders te kiezen, graven ze hun eigen graf.
President Trump, U.S.A.
President Poetin, Rusland
President Erdoğan, Turkije
President Assad, Syrië
President Duterte, Filipijnen
En ook wij in Nederland hebben in de politiek wat, laten we zeggen, vrij aparte figuren rondlopen waar op gestemd kan worden in maart volgend jaar, quod Deus avertat.
Zoals ik een kleine maand terug al in een blog schreef, vond KPN dat ik aan het sneller internet moest. Het was wat verwarrend, maar uiteindelijk bleek dat er dus echt een mensch van vleesch en bloed aan te pas moest komen om het allemaal voor elkaar te krijgen. Ik mocht zelf aangeven wanneer het me schikte, en dat was gisteren tussen 10.00 en 12.00 uur.
Om 11.50 ging de bel en de KPN monteur kwam met twee koffertjes mijn woning binnen. Ik wist niet zo goed wat hij nu precies kwam doen, maar gelukkig wist hij dat wel. Hij stortte zich meteen op de wandcontactdoos waar vroeger de vaste telefoon op aangesloten was en nu dan het modem. Bij mij was dat vanaf dat ik er kwam wonen een vrij vreemde constructie met twee stekkeringangen waarvan er maar één daadwerkelijk ook functioneerde, bovendien zat het erg los en had ik het ooit eens met dubbelzijdig tape vastgezet. Dat was fijn, want rücksichtslos haalde hij het van de muur waarbij hij enigszins vreemd opkeek en ik meteen in de verontschuldigende houding schoot met een 'dat was al zo toen ik hier kwam wonen'.
Ik vroeg hem of hij koffie wilde, maar hij bliefde niets, ook niet iets anders. Het was een zwijgzame man. Ik weet ook niet wat ik moet zeggen in zulke situaties, en ik ga er ook niet met mijn neus bovenop staan. Hij ging met diverse apparaatjes in de weer en zei ineens: "Ik ga even weg want het lukt niet, maar ik kom terug" Dat laatste herhaalde hij nog eens met klem. Ik vermoed dat hij klanten heeft meegemaakt die de op zich eenvoudige en duidelijke mededeling niet hadden begrepen en boodschappen zijn gaan doen of zo. Ik stelde hem gerust door hem te verzekeren dat ik er heus nog zou zijn bij zijn terugkeer.
Na zijn terugkomst ging hij wederom met apparaatjes in de weer en schroefde een geheel nieuwe wandcontactdoos op de muur, een nieuwerwetse waar enkel maar van die kleine stekkertjes in kunnen en niet meer die ovale telefoonstekkers. Na 16 jaar een vastzittende wandcontactdoos op de muur! Het was een ontroerend moment. Ik moest de tv aandoen, die deed het. De computer aan doen, die deed het ook. Ik hoefde geen nieuw wachtwoord en code (dat had wel in één van die mededelingen gestaan). "Nu moet ik dus sneller internet hebben" zei ik. "Wat was je oude snelheid?" vroeg hij. Ik had natuurlijk geen idee, zodat hij het, vermoed ik, verspilde moeite vond om mij te vertellen wat voor een snelheid ik nu had, parels voor zwijnen. Daar had ie gelijk in. Ik ben al blij als alles het doet.
Afgelopen zaterdag was het weer tijd voor de radio, ik mocht wederom mijn column voorlezen in het programma "Uit De Kast" van Radio Capelle. Één van de onderwerpen in het programma was polyamorie, en daar gaat de column dan ook over. Ik ben deze keer wat tevredener dan de vorige keer over mijn eigen verrichtingen, maar ik blijf de vinger aan de pols houden. Mooi was het dat Sofie, die de techniek deed, deze keer een heel subtiel muziekje onder mijn voordracht had gezet, dat gaf het meteen net even wat extra's mee. Sjoerd die de techniek afwisselt met Sofie gaat dat in het vervolg ook doen. We leren terwijl we werken, zo is er ook een webcam aan terwijl de uitzending wordt gemaakt, zodat de luisteraars via de website kunnen meekijken wat er allemaal aan het gebeuren is. Geweldig was ook het nieuws dat vanaf nu de uitzending 's avonds om 18.00 uur wordt uitgezonden op Radio Zuidplas.
Je kunt de uitzending terug luisteren op www.radiocapelle.nl/programma/uitdekast/ en dan onder het kopje 'uitzending gemist' klikken onder 5 november. Wil je alleen mijn column horen, kun je in het playertje scrollen naar -20.26. Ook is de column te lezen op de website van RTV Oost's: "De Roze Golf": Keuzes
Sprekend over RTV Oost daar was ik gisteren ook te horen in het programma van "De Roze Golf". Zij hadden afgelopen week 'De week van het vinyl', en daarvoor is afgelopen maandag Jan Erik met z'n opnameapparatuur bij me thuis geweest voor een interview en muziek. Hij is deze week gaan monteren en het resultaat was gisteren te horen in het programma. Hier kun je het terug horen. Het playertje staat op scherp en begint meteen bij de uitzending.
Na maanden de tv vrijwel alleen voor het Achtuurjournaal aan te hebben gezet is er nu een lawine aan, voor mij, leuke tv programma's die ik graag wil zien. Van maandag t/m vrijdag kijk ik tijdens het avondeten graag naar 'De Wereld Draait Door', gevolgd door het al eerder genoemde Journaal. Maandag is er 'Dokter Tinus', woensdag 'Ali B Op Volle Toeren', donderdag 'La Famiglia', maar die is vanaf vandaag naar zondag verhuisd. Vrijdag 'Cold Feet', zaterdag 'Als De Dijken Breken', 'De Kwis', 'Verborgen Verleden' en 'Andere Tijden' en zondag 'De Reünie' en 'A'dam - E.V.A.'
Ik kan na het journaal één, of als ik niks anders te doen heb, hooguit twee programma's aan, dan ben ik het tv kijken alweer beu. Ik neem met verbazing kennis van mensen die de hele avond tv kunnen kijken. Of verbazingwekkender nog zij die bij het opstaan de tv al aanzetten en die vervolgens de hele dag aan laten. De horror! Ik zou echt gek worden. Ik heb overdag überhaupt nooit de tv aan, maar dat is denk ik een generatiedingetje omdat ik nog van de tijd ben dat er nog maar twee tv-netten waren en er alleen op woensdagmiddag en zaterdagmiddag kindertelevisie was. De mensen die nu opgroeien weten niet beter meer, al heb ik begrepen dat de jeugd vrijwel geen tv meer kijkt, maar alles via de computer tot zich nemen of zoiets. Nou ja, ieder z'n ding. Voorlopig heb ik voor mijn doen heel wat te beleven op tv-gebied.
