London Boys

In de jaren tachtig van de vorige eeuw werden we muzikaal verblijd met iets wat onder de noemer 'eurodance' viel. Overgeproduceerde nummers waarop een heel vocaal ensemble te horen is, maar waar vaak toch maar één of twee uitvoerenden te zien waren. Duitsland was één van de Europese landen waar veel eurodance vandaan kwam en waar het ook hogelijk gewaardeerd werd.

De basis van het duo London Boys lag ook in Duitsland hoewel de mannen, Edem Ephraim en Dennis Fuller destijds in Hamburg woonden kenden ze elkaar al van school in Londen. In 1986 ontstond London Boys om als kapstok te fungeren voor de nummers van liedjesschrijver en platenproducer Ralf-René Maué. In Nederland is het allemaal geruisloos aan ons voorbij gegaan, maar ze hebben in hun carrière toch zo'n 4,5 miljoen platen verkocht wereldwijd. Ik had wel wat nummers van hen in mijn muziekcollectie, maar besloot toch om hun debuutalbum 'The Twelve Commandments Of Dance' uit 1989 aan te schaffen en gisteren lag ie in de bus. Het was hun grootste succes, maar liefst zes singles staan er op het album waaronder hun grootste hit 'London Nights'. 

Zoals ik al vermelde zijn het bombastische maar aanstekelijke vrolijke nummers, ik hou er, zo op z'n tijd, van. Edem wordt als leadzanger aangeduid en Dennis als backingvocalist, maar het zou me ook niet verbazen als ze geen van beiden te horen zijn in die hele brij van stemmen. Bij 'live'-optredens stond de microfoon enkel aan om met het publiek te communiceren, zodra de muziek startte begonnen de mannen met hun ruimte innemende choreografieën en werd er geplaybackt.

London Boys hebben vier albums gemaakt toen het noodlot keihard toesloeg. Op 21 januari 1996 waren ze op skivakantie in Oostenrijk toen ze in slecht weer in hun auto op een bergweg werden aangereden door een dronken automobilist. Dennis, Edem, Edem's vrouw Bettina en een Hamburgse DJ die een vriend van hen was als ook de dronken bestuurder vonden daarbij allemaal de dood. Edem en Bettina verweesde hun driejarige zoontje Stevie en Dennis liet zijn tienjarige dochter Laura achter. Dennis en Edem zijn beiden 36 jaar geworden.

                                                  London Boys met hun grootste hit 'London Nights'. 

Opa en oma

Social media zorgt ervoor dat je binnen een paar klikken mensen kunt vinden van vroeger, heel vroeger. Zo heb ik virtueel contact met een aantal mensen waarmee ik op de lagere school heb gezeten. Dat was ergens in de vorige eeuw. Ik zie wel aan de foto's dat het mensen van mijn leeftijd zijn, maar in die gezichten zie ik nog steeds de koppies van toen. In mijn herinnering zijn ze nog steeds 12 jaar. De kinderen waarmee ik op het schoolplein heb gespeeld, de zesde klas musical heb gedaan en in datzelfde laatste schooljaar een week naar Vledder ben geweest waar we allerlei geweldige avonturen hebben beleefd komen steeds meer met de blijmoedige aankondiging dat ze nu opa of oma zijn geworden. Ik krijg daar een kleine op een TIA gelijkende kortsluiting van in mijn hersentjes.

Hoezo opa en oma? Gisteren sprongen we nog touwtje en hinkelden we in het speelkwartier. Ik snap natuurlijk wel waarom dat bij mij zo overkomt. Nee, ik heb geen moeite met ouder worden, sterker nog, ik vind het prettig omdat je, zoals ik wel eens eerder heb vermeld, niet zoveel meer hoeft, je kunt een beetje in de kantlijn leven. Maar ik heb natuurlijk zelf nooit een eigen gezin gehad. Ik ben nooit verblijd met trappelende voetjes door het huis, de schaterlach van een kleine dreumes die opgroeit en naar school gaat. Geen pubers die onverschillig lijken maar waarvan je weet dat ze toch niet zonder je kunnen. Geen diploma uitreikingen, eerste vriendje/vriendinnetje, het huis uit, samenwonen/trouwen en dan uiteindelijk de kers op de taart: kleinkinderen.

In wat overdrachtelijke zin ben ik nog gewoon hetzelfde kind van die lagere school, ik heb een heel stuk overgeslagen c/q niet beleefd. Geen vrouw met een totaalruptuur na 36 uur bevallen, geen woedeaanvallen van de kleine dreumes in de supermarkt, geen schoolpleinterreur. Geen pubers waarbij je je hart vasthoudt vanwege, drank, drugs, seks, schoolprestaties, verkeerde vriendjes/vriendinnetjes, geen scheidingen van kinderen waarvan de kleinkinderen de dupe zijn waardoor jij dan plots weer in de kleine kinderen zit. 

Kortom, de cirkel van het leven is bij mij wat minder groot of wat anders van vorm, minder heftig zo u wilt. En het is voor mij ook goed, ik ben niet zo van het onstuimige, meer van binnen de voor mij bekende kaders. Ik zou het ook helemaal niet kunnen, een gezin draaiende houden. Gelukkig wist ik dat al van jongs af aan, zodat ik er niet pas achter ben gekomen met een koophuis, 2.1 kinderen en een labrador. En omdat het voor mij voelt dat ik vanaf de lagere school, nou ja vooruit, na het behalen van mijn diploma, gewoon heel kabbelend mijn leven heb geleid is het plots zo'n reality check als mensen die ik nog in mijn herinnering heb als kind opa of oma zijn geworden. 

Toen was geluk.... #62

Mensen van mijn generatie kochten hun schoolspullen veelal op de Schoolcampus van V&D. Dat was een begrip. Toen het warenhuis in 2015 langzaam maar zeker naar het faillissement toe gleed zagen Fokke en Sukke als mogelijke redding om de warenhuizen om te bouwen naar vier etages La Place met een gigantische schoolcampus. De term schoolcampus werd pas voor het eerst gebruikt in 1973, maar ook daarvoor werd er al aandacht besteed aan het nieuwe schooljaar zoals aan de onderstaande foto's te zien is uit de folder 'Terug naar school' uit 1972. Misschien herkent u er wel items op uit uw eigen schooltijd. Ik herken schriftjes, etiketjes en natuurlijk de woordenboeken en Bosatlassen. 

Weerzien

Je verbreekt een jarenlange verloving niet omdat het zo gezellig en leuk is met elkaar, maar nadat de eerste stofwolken zijn opgetrokken is vrienden blijven de volgende nobele stap. Dat lukt, totdat de verloofde een nieuwe verloofde krijgt die ik aan de deur heb gehad en die mij op telefoneerde, tot op mijn werk, om duidelijk te maken dat hij liever niet had dat ik nog met mijn voormalige en zijn huidige verloofde contact had. En dan moet je je plaats kennen en een stap opzij doen. Dit alles vond plaats nu zo'n 27 jaar geleden.

In die afgelopen 27 jaar is het contact met stille periodes tussendoor toch altijd gebleven. Nieuwe verloofdes komen en gaan. Ook ik heb een verloofde gehad die jaloers was op mijn contact met voormalig verloofde welke op dat moment enigszins spontaan weer wat was aangetrokken. Later bleek dit duidelijk een geval van 'zoals de waard is....' maar dat is een ander verhaal. Voormalig verloofde en ik hebben zes jaar verkeerd met malkander. Ik herinner me dat ik in de nazomer van 1987 warm werd onthaald in de familie van verloofde. 'Je eerste liefde blijft je bij' zong Willeke Alberti al en zij kan het weten. Wat me ook nog helder voor de geest staat is wat verloofdes vader zei na mijn eerste bezoek terwijl hij mijn jas van de kapstok haalde toen ik weer naar huis ging: "Die zal hier nog wel vaker hangen". En hij kreeg gelijk. Helaas overleed hij volkomen onverwachts in januari het jaar erop. 

In de jaren die volgde was ik bijna ieder weekend bij verloofde thuis en kreeg ik ook een goede band met schoonmoeder. Een geweldig lieve vrouw voor wie niets te veel was, het voelde als een tweede thuis. Ook met haar bleef het contact met tussenpozen bestaan. Zij heeft er hoogst persoonlijk zorg voor gedragen dat nadat we uit elkaar waren gegaan en ik in de binnenstad van Rotterdam een veel te dure gemeubileerde kamer huurde een geweldig leuke woning kon betrekken in het Kleiwegkwartier in Rotterdam Noord. Samen zijn ze mee op bezoek gegaan bij mijn vader toen hij niet meer thuis kon wonen en in een verzorgingshuis zat. Op zijn uitvaart waren ze erbij. En verloofde heeft ook de uitvaart van mijn moeder bijgewoond nu drie jaar geleden. 

We hebben dankzij de moderne technieken regelmatig (app en Facebook) contact en het verleden van ons samen is water onder de brug. Verloofde is al weer jaren gelukkig met een nieuwe man en ik ben al jaren gelukkig als ba'er. We hebben uitgesproken dat we onszelf gelukkig prijzen dat we elkaars familie hebben leren kennen en in die zes jaar (en daarna) zoveel mooie momenten hebben gekend met hen. De moeder van verloofde heeft de prachtige leeftijd van 93 jaar en woont sinds enkele jaren in een verzorgingshuis. Vorige week werd me gevraagd of ik niet eens mee wilde om haar te bezoeken. Dat wilde ik en gisteren was de dag.

Omdat openbaar vervoer voor mij in deze tijd nog steeds een no go is, werd ik opgehaald en ging ik voor het eerst sinds maart uit mijn vierkante kilometer. En ja, de buitenwereld is veranderd, maar dit even terzijde. Ze is, net als mijn vader voorheen, dementerend en herkent niet zo heel veel mensen meer. Mij had ze zeker zo'n jaar of 13, 14 niet meer gezien. Toch had ik goede hoop, er was destijds wel een innige band gesmeed. Ik had op verzoek wat foto's meegenomen waar zij en ik samen opstaan. Op de vraag 'Weet je wie dit is' gaf ze op een toon vol van vanzelfsprekendheid mijn naam. Dit bleek heel bijzonder, zeker omdat het zo lang geleden was dat we elkaar gezien hadden. De foto's vond ze leuk en ze herkende ook meteen mijn vader die op één van de foto's stond.

Het was een gezellige middag. We konden buiten zitten en verloofdes broer kwam ook nog even aan. Ze is qua uiterlijk totaal niet veranderd, alleen de gezellige klets die ze altijd was is er niet meer. Ze praat nog wel over wat ze om zich heen ziet en geniet van het bezoek van haar kinderen. Ik vond het een heel fijn weerzien en heb aangekondigd dat ik tijdens mijn vakantie over een paar weken zeker weer eens mee wil. 

Schoonmoeder en ik op 9 september 1988 het huwelijk van haar zoon en schoondochter
die we op Schiphol gingen uitzwaaien op weg naar hun huwelijksreis. 

How I met your mother

Het mag onderhand bekend zijn dat ik niet zo heel trendgevoelig ben en meeloop met alles wat 'hot and happening' is, ik laveer wat door het leven heen en vaar veelal mijn eigen koers. Dit heeft in het verleden wel eens tot wat, al dan niet openlijke, irritatie geleid van anderen die zich wel graag laten meevoeren in de waan van het moment. Het zij zo. Zelf neem ik, ook al verwonder ik me soms best, mensen gewoon zoals ze zijn, maar dat blijkt niet iedereen makkelijk af te gaan.

Zo kan het zijn dat ik de hitserie die gelopen heeft vanaf 2005 t/m 2014 'How I Met Your Mother' eerst nu vanaf seizoen één aan het bekijken ben. Ik ben momenteel ergens in het zesde seizoen. Ik had wel eens wat losse afleveringen gezien terwijl ik op de sportschool op de loopband aan het hardlopen was, zonder geluid, maar wat ik zag stond me wel aan, zodat ik de kans benut heb om via Netflix de serie in z'n geheel te bekijken.

Het gaat over een vriendengroep waarvan Ted Mosby (Josh Radnor) het verhaal in 2030 aan zijn kinderen verteld hoe hij hun moeder heeft ontmoet. Grappig is dat de korte scènes met de kinderen Luke en Penny (David Henrie en Lyndsy Fonseca) allemaal in seizoen één zijn opgenomen, zodat ze niet zouden verouderen gaandeweg de serie. Trouwens, de stem van de Ted uit 2030 die het verhaal verteld is van Bob Saget.  De vriendengroep van Ted bestaat uit Marshall Eriksen (Jason Segel) en Lily Aldrin (Alyson Hannigan) die hij al kent sinds zijn studententijd. Als ze naar New York verhuizen leren ze Barney Stinson (Neil Patrick Harris) en Robin Scherbatsky (Cobie Smulders) kennen.

De kracht van de serie zit 'm in de zeer ingenieuze verhaallijnen met flashbacks en soms vooruitblikken in de tijd. Het zit heel goed in elkaar, nu en dan komen sommige zaken die in eerdere seizoenen even worden aangestipt pas later veel uitgebreider aan bod. Er zitten veel rode draden in die telkenmale terugkomen. Alle vijf de acteurs zetten goede, leuke en driedimensionale karakters neer met elk hun eigen kenmerken en eigenschappen, en dat moet ook wel als een serie het negen seizoenen volhoudt.

Meer dan hilarisch is de rol die Neil Patrick neerzet als de over de top vet aangezette überheteroman Barney, hoewel ik bang ben dat er werkelijk zulke mannen rondlopen, maar dit geheel terzijde. In het werkelijke leven is Neil Patrick gay en is hij getrouwd met acteur David Burtka, die in de serie zeven keer zijn opwachting maakt als Scooter het jeugdvriendje van Lily.

Hier wil ik dan meteen even iets aanstippen wat me vaak opvalt. Als een heteroacteur een rol speelt van een homo, wordt daar met veel ooh's en aah's op gereageerd over punt één, dat hij dat durft en punt twee, dat hij het zo goed doet. Het is een acteur, for crying out loud!!! Het is zijn vak, hij heeft er een opleiding voor gevolgd en hij heeft talent. Hij kan als het goed is alles spelen, een huisvader, een moordenaar, iemand uit de achttiende eeuw, een homo, een koning, een zwerver of desnoods God.

Decennialang heeft u onwetend gekeken naar homoseksuele acteurs die heteromannen speelden en niemand heeft, nadat bekend werd dat ze jarenlang in het echte leven een dubbelleven hebben moeten leiden, omdat hun agenten en de studio's vreesden dat de films niet bezocht zouden worden als men zou weten dat die romantische leading man een homo was, vol ontzag uitgeroepen dat het een geweldige acteur was omdat hij zo goed een hetero neerzette in zowel de film als in het eveneens zorgvuldige geregisseerde echte leven. En terecht, want hij is een acteur! Het is zijn vak, enz, enz. Daarbij aangetekend dat het meer dan triest is dat hij zijn ware aard vaak een leven lang angstvallig verborgen heeft moeten houden.
Zo, dat is nu uit mijn systeem.

Of Josh Radnor qua uiterlijk zo ongeveer wel mijn type is? Misschien. I mean, those cheekbones alone...

Barney, Robin, Ted, Lily en Marshall

Josh Radnor (Ted Mosby)

Sara Verkuilen

Sara Verkuilen is een kapster in Round Lake Beach, Illinois, die net als iedereen te maken kreeg met de gevolgen van het coronavirus. Ze zat vanwege de lockdown een tijd zonder werk, maar haar salon is weer open en juist in deze tijd die ze zelf als een 'wilde rollercoaster van emoties' bestempeld ontving ze in juni een brief waarin het volgende te lezen stond:

Beste Sara,

Dit is een beetje ongemakkelijk. Maar ik heb echt een lange tijd gewacht om je dit te vertellen.
Mijn vrouw en ik kwamen bij je voor een knipbeurt kort voor Kerstmis vorig jaar. Mijn vrouw leed aan dementie en jij behandelde haar alsof je je hele leven al met dementerenden werkt. Je liet ons naast elkaar zitten en toen het tijd was om haar haar te knippen, draaide je haar stoel naar mij, zodat ik haar gezicht en haar reacties kon zien terwijl jij haar knipte. En het ging beter dan ik had verwacht.

Helaas is ze in maart overleden. En het bezoek aan de kapper was één van de laatste goede momenten van haar leven. Ze voelde zich zo mooi. Ze ging die dag vaak naar de badkamer om in de spiegel te kijken en kwam dan stralend weer terug. Het was zoveel waard om haar zo blij te zien.

Terugkijkend, was het waarschijnlijk één van de vele knipbeurten die jij die dag hebt gedaan. Maar deze was er één waarmee je een vrouw haar gevoel van eigenwaarde weer hebt teruggegeven en haar gevoel van schoonheid. Ik hoop dat je altijd de kracht van jouw beroep blijft realiseren. 

Het is zo makkelijk om zulke dingen als vanzelfsprekend te beschouwen.

Vriendelijke groet

Een dankbare klant.

Sara was meer dan verrukt met deze brief en zegt totaal geen ervaring te hebben met dementerenden, maar gewoon probeert om iedereen die in haar stoel zit met respect te behandelen. Ze had gehoopt dat ze de man kon bedanken voor zijn lieve woorden en hem te condoleren, maar hij heeft geen naam of adres gegeven.

Mondkapjes

Die anderhalve meter maatregel met direct gevolg dat men geen fysiek contact meer heeft, dus geen handen en knuffels meer geeft, om over die vermaledijde drie zoenen nog maar te zwijgen. Ik juich het alleen maar toe, dat we daar nooit eerder aan gedacht hebben. Ik heb de namasté begroeting al omarmt (figuurlijk!). Het zoveel mogelijk thuisblijven als je ergens niet per se hoeft te zijn, is voor mij, als iemand die graag thuis is, totaal geen probleem. Maar ik ben, ondanks alle twijfels daaromtrent, net een mens, en het dragen van een mondkapje is voor mij een psychologische drempel. Waarom precies weet ik niet zo. Vermoedelijk om alle tegenstrijdige berichten over het dragen van een mondkapje, maar ook mijn, waarschijnlijk irreële angst, om niet goed te kunnen ademen telt mee alsmede dat het voor mij zo'n zichtbaar bewijs is dat het echt wel goed mis is.

Dat het goed mis is ben ik wel van doordrongen, door de berichten van over de hele wereld betreffende het coronavirus en de vele slachtoffers ervan. Vandaar ook mijn zelfopgelegde vierkante kilometer bewegingsvrijheid en het niet reizen met het openbaar vervoer. Ik loop, zoals eerder vermeld, al genoeg risico die 32 uur op mijn werk. Het is met name, naast wat ik in de media zie, ook daar dat ik merk dat vrijwel niemand zich om die anderhalve meter bekommerd. Ik moet zelf ontwijkend opereren en hopen dat die hoestende en snotterende mensen die gewoon komen winkelen niet besmet zijn.

En het is ook daarom dat ik als een dementerende bejaarde tegen de tv schreeuw ER IS GeEN EIgEn VerAntWoOrdEliJkHeid!!! als Mark Rutte of andere bewindslieden verkondigen dat het de goede kant op gaat omdat iedereen zich zo goed aan de regels houdt. Mark en de zijnen begeven zich duidelijk in andere kringen dan ik of hebben oogkleppen op, of denken meer aan de economische belangen dan aan de algemene gezondheid. Het was voor mij dan ook niet de vraag of er een tweede golf aan zou komen, maar wanneer. Zelf had ik die ingeschat na de vakanties, want ja, mensen móeten met treinen, boten en vliegtuigen naar weet ik veel waar, daar hebben ze récht op of zoiets. En dat kan in deze tijd gevolgen hebben die ze blijkbaar voor lief nemen. Dat is op zich prima, ieder heeft zo z'n eigen kijk op zaken die hij voor zichzelf kan verantwoorden, en als zij zelf het risico willen lopen op besmetting is dat een keuze. Maar even verder nadenken zal aan het licht brengen dat ze ook, zonder het te weten of zelf ziek te worden, anderen kunnen besmetten. Is het eigen ego in deze dan zo belangrijk?

Om dat te illustreren zijn er die kleine 30 reizigers uit Nederland die aangekomen in Griekenland meteen met hetzelfde vliegtuig weer terug konden omdat ze niet de juiste formulieren hadden ingevuld. Dit moeten dezelfde soort mensen zijn die als hen gevraagd wordt waar ze zich bevinden Ibiza aanwijzen op de kaart als ze op Lesbos zitten.

In alle landen om ons heen is er een mondkapjesplicht, maar Nederland gedraagt zich als het dorpje van Astrix en Obelix dat moedig weerstand blijft bieden. Het RIVM meent dat de verkeerde boodschap wordt afgegeven als mondkapjes verplicht worden in de openbare ruimte. Even ter herinnering, het RIVM vond ook dat er in februari en maart van dit jaar niet meteen conclusies verbonden moesten worden aan het oplopen van de besmettingen destijds. Voorts is men bang dat die anderhalve meter afstand houden zou kunnen verslappen doordat men zich beschermd zou voelen door het mondkapje. Lief RIVM, MEN HouDt ZiCh DaAr NU Al NieT aAn!!! 

Zijn we onderhand, nu na drie weken dat de maatregels zijn versoepeld en er al flinke stijgingen in het aantal besmettingen te constateren zijn, niet zover dat we naast die anderhalve meter ook mondkapjes gaan invoeren, dus én én? Alle landen om ons heen zijn toch niet gek? En ja, ook ik die echt met afgrijzen en aversie naar zo'n mondkapje kijk zal er dan aan moeten geloven in die spaarzame momenten dat ik me in het openbaar begeef. Want thuisblijven is voor mij nog steeds het credo.

En als het dan toch moet vind ik dit modelletje van
Einar Stefánsson wel wat. 

Nutteloze weetjes

In het Engeland van de achttiende eeuw waren ananassen een teken van rijkdom.
Ze waren zo duur dat men ze voor een avond kon huren om mee te nemen naar
feestjes als een statussymbool.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nieuwsgierigheid wordt aangewakkerd door wat je al weet. Het is
waarschijnlijker dat je nieuwsgierig bent naar dingen waar je al iets van afweet
dan dat je dat bent naar iets waar je al heel veel van weet of waar je juist helemaal
niets van weet.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Noorwegen kennen ze statiegeld op plastic flessen, waardoor 97% van de
flessen wordt ingeleverd en gerecycled.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 2011 beroofde de werkloze James Verone een bank in North Carolina van $1.
Hij wachtte daarna op de politie om hem in te rekenen. Hij deed het omdat hij
gezondheidsproblemen had en hoopte in de gevangenis gezondheidszorg te
krijgen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De politie in Finland vond in een verlaten auto die als gestolen was opgegeven
een mug die zich recentelijk had gevoed. De autoriteiten konden aan de hand
van het bloed wat de mug had opgezogen via DNA analyse de dader achterhalen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mensen hebben twee aangeboren angsten: angst voor harde geluiden en angst
om te vallen. De rest zijn aangeleerde angsten die zich op jonge leeftijd
ontwikkelen, beïnvloed door onze omgeving en cultuur.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Russell Gray in Londen kreeg geen toestemming om iets aan te vangen met een
stuk braakliggend terrein wat van hem was. Toen hij toestemming vroeg om er
een tank te plaatsten, mocht dat van de gemeente, die meenden dat Russell
een septic tank bedoelde. Maar hij zette er een T-34-85 leger tank neer, vrolijk
beschilderd dat wel, met de geschutskoepel gericht op het gemeente kantoor.
De tank staat er sinds 1995 en wordt met enige regelmaat opnieuw beschilderd
door lokale graffiti kunstenaars.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Slingerkogels uit het oude Griekenland hadden een inscriptie: Dexai, wat zoveel
betekent als 'take that!'
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een 106 jaar oude man uit India die als vierjarige in 1918 de Spaanse Griep heeft
gehad, is volledig hersteld van het corona virus. Sterker nog hij herstelde sneller
dan zijn zoon die in de zeventig is.

Strijkijzer

"Ik heb nog een hele strijkwas te doen" zei mijn moeder vroeger. Dit betekende dat er een 'strijkmand' stond met wasgoed welke nog gestreken moest worden. Toen ik op mezelf ging wonen nam ik die gewoonte over, zodat ik eens in de week de strijkwas stond te strijken. Geen leuk werk, maar het móest! Ter verstrooiing zette ik dan steevast liedjes van de Zangeres Zonder Naam op. Een overhemd is zo gestreken met teksten als 'Er wordt een klein grafje gedolven...' en 'Grootmoeder ziet het kistje naar beneden gaan...', gezongen in driekwartsmaat, precies het goede ritme om met de strijkbout over het strijkgoed te gaan.

Na jaren dit zo gedaan te hebben had ik plots een epifanie, vaak als ik iets uit de kast haalde om aan te doen ging ik er toch nog even met de strijkbout overheen, zeker als het gevouwen was geweest, of klem had gehangen tussen ander hanggoed. Vanaf dat moment vouwde en hing ik alles wat uit de was kwam na te hebben gedroogd ongestreken in de kast om het pas te strijken als ik het aan ging doen. Dat doe ik tot op de dag vandaag, geen deprimerende volle strijkmand meer in mijn huishouden.

Vorige week viel mijn strijkijzer van de plank af en gisterochtend bleek dat deze dat niet had overleefd. Ik rekende even terug, zo'n achttien jaar heeft ie dienst gedaan, dus z'n geld wel opgebracht. Ik had al een vermoeden dat ook een strijkijzer geen eeuwig leven heeft, het typische strijkijzersnoer was al langere tijd aan het vergaan. Kortsluiting lag in het verschiet. Het was daarom dat tijdens het uitruimen van mijn moeders huis in 2017 haar strijkijzer aan mij verviel. Gisteren nam ik 'm voor het eerst in gebruik.

Het voelde als een postuum cadeautje van mijn moeder. En natuurlijk is dit strijkijzer veel beter dan welke ik had, mijn moeder kocht geen kat in zak. En wat ook fijn is aan dit strijkijzer behalve dat ie veel beter strijkt is dat er een gewoon snoer aan zit en niet zo een met stoffen zebraprint die in elkaar kringelt.

Toen was geluk... #61

Het moet ergens in de jaren zestig zijn geweest dat men dacht: nu hebben we het gevonden: melk in plastic zakken! Voorheen zat melk in glazen flessen. In ons huishouden bevond zich wel zo'n blauwe plastic kan die speciaal voor die zakken melk was bedoeld, slechts heel vaag heb ik herinnering aan die zakken. Ik heb een beeld dat ik er wel eens één in de koelkast heb zien liggen.

Erg handig waren ze natuurlijk niet. Al snel kwamen de kartonverpakkingen die in de loop der jaren ook steeds weer gemoderniseerd werden. Ik ken nog de rechthoekige kartonnen waar je een hoekje af moest knippen. In Nederland zijn die zakken melk maar heel even in zwang geweest, maar o.a. in de Baltische staten, bepaalde delen van Canada en Zuid Amerika worden zakken melk nog steeds gebruikt.

Tegeltjeswijsheid 361

Atypical

Sinds enige tijd volg ik de Netflix-serie 'Atypical'. Vanaf 2017 zijn er drie seizoenen van verschenen en het vierde en laatste seizoen zal volgend jaar te zien zijn. Het gaat over Samuel (Sam) Gardner een 18 jarige jongen met autisme. De serie balanceert heel goed op de lijn door met humor naar Sam en zijn familie en vrienden te kijken, zonder hem belachelijk te maken. De schrijver (Robia Rashid) en de acteur die Sam speelt (Keir Gilchrist) zijn daar zeer gebrand op. En toch is Sam een jongen om wie je kunt lachen omdat hij onbedoeld, heel grappig is. Hij ziet de zaken gewoon zoals ze zijn. Hij heeft een permanente ietwat zorgelijke uitdrukking op zijn gezicht, maar wordt tevens uitgedaagd door met name zijn zusje Casey (Brigette Lundy-Paine) en zijn hilarische beste vriend Zahid (Nik Dodani) om buiten zijn afgebakende wereld te treden.

Of het zorgwekkend is of niet, maar er zijn wel wat zaken aan Sam die ik herken. Onder andere gewoon 'nee' zeggen bijvoorbeeld zonder een hele uitleg te hoeven geven waarom. 'Nee' is een vrij duidelijk antwoord toch. Zo kan hij ook enkel reageren met 'Oh', en verder niet, hij neemt het zojuist vertelde dan voor kennisgeving aan. Zoals meer autisten heeft hij ook een obsessie en zijn geval is dat alles wat met Antarctica te maken heeft en vooral pinguïns. Ik vind Sam een hartverwarmend karakter wiens naïviteit pijnlijk aandoenlijk is, zeker als zijn goedgelovigheid door anderen wordt misbruikt. Maar gelukkig heeft hij in zijn omgeving genoeg mensen die weten hoe met hem om te gaan, op de eerste plaats zijn ouders Elsa en Doug (Jennifer Jason Leigh en Michael Rapaport) en zijn zusje die hem wel plaagt maar pal voor hem staat als het nodig is, zijn vriend en collega in de winkel waar hij een bijbaantje heeft, Zahid, en zijn baas Bob (Jeff Rosenthal). Waarmee in de serie wordt aangegeven dat met een beetje inspanning en begrip mensen die net even anders zijn gewoon op hun niveau kunnen meedraaien in de maatschappij.

Ik ben nu al een heel eind in seizoen drie en kijk uit naar het laatste vierde seizoen. Dan is het over en dat is ook goed, een coming of age-serie kan niet eeuwig doorgaan, op een gegeven moment is de age wel bereikt. Ik beveel u deze serie van harte aan.

Sam en Zahid.

Sam en zijn zusje Casey. 

Om deze scène heb ik echt tranen gelachen. In de winkel waar ze werken zegt
Zahid tegen Sam ''Kijk, daar staat een leuk meisje, lach gewoon even naar haar"

Acteur Keir Gilchrist en schrijver Robia Rashid. 

Berichtjes

Het zijn kleine berichtjes of soms enkel foto's die zoveel positiviteit uitstralen dat het mijn dag kan kleuren. Ik hoop die van u ook. 

Het nieuwe normaal

De uitdrukking 'het nieuwe normaal' wordt door sommigen gevreesd en door anderen omarmd. Ik zelf sta er wat onverschillig in. Het nieuwe normaal voor mij is nochtans beperkt tot de sportschoolgang. Allereerst is de school niet meer op zondagochtend open. Dat was vanwege het hebben van een klein leven voorheen de enige dag dat ik vrijwel altijd kon. Bij navraag was nog niet bekend of dat in de toekomst weer wel zo zal zijn. Daarnaast heb ik gehoord van sportscholen waar men in een van te voren afgesproken tijdsblok kan sporten, bijvoorbeeld van 16.00 uur tot 18.00 uur. Vreselijk lijkt me dat. Ik heb gekozen voor deze vorm van sporten om niet aan tijden en dagen vast te zitten wat je met een teamsport wel hebt.

Mijn sportschool kent geen tijdsblokken, maar ik dien wel aan te geven hoe laat ik welke dag kom. Hoe lang ik dan blijf maakt niet uit, en dat vind ik belangrijker, geen tijdsdruk.  Dit schijnt te moeten van de door hen aangereikte richtlijnen. Het is niet echt nodig want, zoals al eerder gemeld, ben ik vaak de enige of met een klein aantal anderen. Dus als ik nu maandag om 16.30 heb aangegeven moet ik er ook heen, ook al zou ik denken: mwah, ik ga morgen wel. MiJn VRijhEiD woRDt InGePerKt!!!! zeggen bepaalde mensen met overslaande stem over zo'n maatregel, maar ik ben een plooibaar mens, en als ik niet zou gaan word ik heus niet uit huis gesleept en gemarteld.

Omdat ik niet op zondag kan sporten ga ik nu soms na mijn werk. Dat deed ik al eerder, dan ging ik gelijk door. Maar in deze tijd is er geen omkleed mogelijkheid meer, zodat ik eerst naar huis ga me voor zover mogelijk in sporttenue hul en dan richting de school ga. En dat valt mee, hoor, alles is vlak in de buurt.

Ach, het is voor iedereen wennen aan het nieuwe normaal, het houdt voor iedereen ook wat anders in en de een gaat er makkelijker mee om dan de ander. Omdat de dikke dame nog niet heeft gezongen hou ik nog steeds laag profiel op mijn vierkante kilometer, daar voel ik me het meest senang bij.

Boeren Verdedigings Macht

En zo hebben we sinds mei 2019 een eigen terreurorganisatie in Nederland onder de wel heel Nederlandse naam Farmers Defence Force. Opgericht door boeren die zoals zij het zelf noemden 'werden geconfronteerd met de excessen van milieuextremisten'. Een jaar later lagen ze al rollebollend over straat vanwege onenigheid over de te volgen koers. Wat is overgebleven zijn boeren die naast het runnen van hun boerderij blijkbaar tijd hebben om allerlei acties te organiseren en ook aan deel te nemen, door het hele land en daarbij geweld, vernielingen, blokkades en intimidatie niet schuwen. Doodsbedreigingen aan o.a. ministers Carola Schouten en Kajsa Ollongren en Tweede Kamerlid Tjeerd de Groot behoren ook tot hun wijze van handelen. Het is wel goed om te beseffen dat lang niet alle boeren achter deze manier van actievoeren staan.

In eerste instantie had het boerenprotest op 1 oktober in Den Haag vorig jaar wel iets van het liedje 'Guus' van Alexander Curly. Boeren die om drie uur 's nachts op hun landbouwvoertuigen naar de Grote Stad gingen, maar al na twee weken werd er met een tractor een deur uit het provinciehuis in Groningen gereden. Dat deed Guus niet, die ging op zoek naar vrouwen.

Dat geeft te denken. Zou het de schuld zijn van de immer in kinderkleding gestoken Yvon Jaspers die al sinds 2004 vrouwen voor boeren zoekt zodat deze tijd over hebben om te gaan rellen? Het zou zomaar kunnen. Ik had onderhand verwacht dat die zoekende boeren na zoveel jaar wel eens op raken, maar niets lijkt erop dat dit programma binnen afzienbare tijd zal stoppen.

De voorvouw van FDF, Sieta van Keimpema, van wie ik in eerste instantie dacht dat het Gretta Duisenberg was, diezelfde harde kop en hetzelfde te zwart geverfde haar, praat in interviews alles recht wat krom is betreffende de acties van de boeren. En mocht u toch nog begrip op kunnen brengen voor FDF, zal het feit dat types als Thierry Baudet en Geert Wilders met hun chronisch verongelijkte achterban zich vierkant achter deze getractoriseerde knokploeg opstellen u doen realiseren dat het niet oké is.

De nieuwe aangekondigde actie van FDF zal woensdag 22 juli plaatsvinden, ze gaan dan in plaats van het land omploegen of ander boerderijgerelateerd werk doen weer met hun landbouwvoertuigen de snelweg op en houden nog in het midden wat ze verder van plan zijn. Het kan uiteenlopen van wegblokkades tot aan 'wilde acties'.  Ze roepen iedereen op om die dag thuis te blijven. De Cosa nostra is er niets bij vergeleken. Het leger (!) is al eerder ingezet tegen deze ongeleide projectielen met anger issues, ik kan me zo voorstellen dat dat aankomende woensdag helaas ook weer nodig zal zijn.

🎵Lekker op de trekker....🎵

Even een deurtje forceren. 

Sieta van Keimpema.

Verwachtingspatroon

Het begint al zodra we geboren zijn, er wordt meteen van alles van ons verwacht. Als kind word je heel duidelijk gemaakt wat je ouders, familie en leraren van je verwachten en beter voldoe je aan hun verwachtingspatroon want anders zal men niet aarzelen jou daarop aan te spreken. Authenticiteit, vooruit, maar dan wel op de door de maatschappij gedicteerde voorwaarden. En zelf zul je ook merken dat je verwachtingen naar anderen toe hebt, je ziet niet anders en hebt (nog) niet door dat jouw welzijn laten afhangen van acties, of juist het gebrek daaraan, van anderen vrij destructief is.

Het precieze moment waarop ik ervoor gekozen heb om geen verwachtingen meer naar anderen toe te hebben weet ik niet meer, ik denk niet dat het een bepaald moment is geweest maar dat het zich op organische wijze heeft voltrokken, gevoed door verwachtingen die ik had naar een partner, een vriend(in) of familie maar waarbij ik meerdere malen het deksel op mijn neus kreeg. Ik voelde verbazing, verdriet, onbegrip, teleurstelling en pijn, maar deed ik dat, terugkijkend, niet gewoon mijzelf aan? In veel gevallen waren die verwachtingen die ik had gewoon een reflectie van hoe ik zelf in zo'n situatie gereageerd of gehandeld zou hebben gecombineerd met hoe ik wenste dat de ander ermee om zou gaan. En zulks van een ander verwachten zonder dat deze überhaupt op de hoogte is van wat ik dan van hem/haar verwacht is natuurlijk irreëel.

Gaandeweg begon het mij niet zo heel veel meer uit te maken als ik iets, al dan niet gegrond, van iemand verwachtte en er gebeurde niets. Ik merkte dat de wereld niet verging, dat ik zelf ook gewoon doorleefde, dat er eigenlijk niet zo heel veel veranderde. Behalve dan voor mij, het niet meer hebben van een verwachtingspatroon naar anderen toe werkt heel bevrijdend. Het gevolg is ook dat ik daadwerkelijk kinderlijk verrast kan zijn als iemand iets doet om mij te plezieren simpelweg omdat deze de vrijheid en de ruimte heeft om dat uit zichzelf te doen. Daarnaast laat je de ander gewoon zijn wie hij/zij is en 'dwing' je niets af vanwege de verwachtingen die je hebt, maar laat je het gewoon aan je partner, vrienden, familie en collega's zelf over.

En nee, het laten vallen van verwachtingspatronen betekent niet dat je maar over je laat lopen en je nooit zelf het heft in eigen handen neemt. Juist verre van dat. Ik heb het heft al in eigen handen genomen door mijn welbevinden niet meer te laten afhangen van wat ik van anderen al dan niet verwacht. En als ik per se iets niet wil dan geef ik dat, als het belangrijk genoeg is, heus wel aan, maar als ba'er kan ik altijd al doen wat ik wil, zodat samen met anderen mijn haan niet zo nodig koning hoeft te kraaien.

Het zijn inzichten als dit wat het ouder worden zo leuk en interessant maakt.

Toen en Nu: Morten Harket

Het was in 1984 in één of ander pop-programma waar ik voor het eerst kennismaakte met de popgroep A-ha die er een liedje zongen wat anders klonk dan gebruikelijk. Ik vond het meteen geweldig en weet nog dat ik daarna heb gezocht naar een album, maar nooit gevonden. Later bleek dat ik de eerste versie van 'Take On Me' had gehoord en gezien, een single die behalve in thuisland Noorwegen overal flopte. Een jaar later werd het liedje opnieuw opgenomen met als producer Alan Tarney en er werd een voor die dagen heel bijzondere gedeeltelijke animatie videoclip bij gemaakt waarmee A-ha er hun eerste grote hit mee te pakken hadden.

Ik hoorde wel iets bekends toen, maar vond het anders klinken dan in mijn herinnering. Nu in deze tijd kun je gewoon op You Tube de originele versie vergelijken met de latere hit versie. Ik weet dat ik vooral onder de indruk was van de vocalen van zanger Morten Harket (hij heeft een bereik van vijf octaven), die in de originele versie prominenter aanwezig zijn. Was ik ook enigszins beroerd vanwege zijn appearance? Misschien. Naast zanger Morten bestond A-ha uit gitarist Pål Waaktaar-Savoy en toetsenist Magne Furuholmen

In 1994 ging de band na vier albums en een groot aantal hits, waaronder het thema van de James Bond film 'The Living Daylights' uit elkaar. Een rol als schurk in die film sloeg Morten af. Hij ging solo verder en bracht zes albums uit, waarvan twee in het Noors. In 1996 presenteert hij het Eurovisie Songfestival. Maar tussen 2000 en 2015, kwam de band weer bij elkaar en brachten ze nog vijf albums uit. Hoewel er een afscheidstournee is geweest treden ze zo nu en dan nog wel eens als A-ha op.

Morten is nu 60 jaar en is negen jaar getrouwd geweest met Camilla Malmquist met wie hij twee zonen en en dochter heeft. Tevens heeft hij een dochter met Anne Mette Undlien en ook met zijn huidige vriendin Inez Andersson heeft hij een dochter.

Woorden

Mensen zeggen met enige regelmaat respect te hebben voor het feit dat ik, nu alweer negen jaar, een dagelijks blogje plaats. Mijn reactie is dan steevast dat ik er zelf veel plezier aan beleef. Ik heb ooit iemand gekend die goed kon tekenen, voor iemand als ik die geen lijn recht kan trekken een wonder. Zelf kon hij dat al van kinds af aan en dacht vroeger dat iedereen dat kon. Datzelfde heb ik met schrijven en omgaan met taal, lange tijd dacht ik dat iedereen toch wel wat zinnen achter elkaar kon zetten zodat er een prettig leesbaar geheel wordt gevormd. Maar inmiddels ben ik er achter dat niet iedereen dat gegeven is.

Het schrijven van een blog begint in m'n hoofd, soms heb ik wat research nodig, en dan begint het echte schrijven wat eigenlijk vanzelf gaat, daar kan ik niets anders van maken. De woorden rollen van mijn toetsenbord en soms word ik terwijl ik bezig ben een andere kant opgestuurd dan ik voor ogen had, maar ik kom altijd weer uit waar ik wil zijn. Mijn uitgangspunt is dat het prettig leesbaar moet zijn met zo min mogelijk taal- en stijlfouten. En ja, die zitten er soms heus wel in, maar weet dan dat ik het tot een minimum wil beperken uit hoogachting voor mijn lezers, die verdienen dat en daarnaast haken ze terecht af als ik maar wat aanrommel. Voor mezelf maak ik het leuk door te spelen met taal, hier en daar eens een archaïsch woord te gebruiken, soms een Engels woord letterlijk in het Nederlands te vertalen en er voor te waken niet zinnen lang hetzelfde woord te gebruiken maar synoniemen daarvan, anders lijkt het op een stukje voor een schoolkrant geschreven door een basisschoolleerling.

In de loop van de jaren heb ik een bepaalde stijl ontwikkeld die dicht bij mijn zijn staat, cyronisch (nee, dat woord bestaat niet, maar dat zou wel moeten, een combinatie van licht cynisch en ironisch), de wereld, het leven en vooral mezelf niet te serieus nemend. Begrijpend lezen is hiervoor wel van belang en dat is weer iets anders waarvan ik dacht dat iedereen dat kon. Maar in de loop van mijn blog- en columnschrijversjaren is gebleken dat ook dat niet voor iedereen is weggelegd.

Is de blog eenmaal geschreven loop ik 'm op verschillende momenten nog na om fouten en lelijke zinnen aan te passen of hier en daar een woord te vervangen, soms ook op komma- en punten niveau. Ik heb ooit blogs proberen te lezen van iemand die helemaal niet kon schrijven, het was een verzameling woorden zonder duidelijk begin, middenstuk en eind vol met taal- en stijlfouten, weinig tot geen interpunctie en veel herhaalwoorden, welke duidelijk in één keer werd gemaakt en meteen geplaatst zonder ook maar de geringste nacontrole. Ik heb dat niet lang volgehouden en ik kan me voorstellen dat hij er inmiddels wel mee is gestopt.

Naast enig schrijftalent is liefde voor taal wel een vereiste. Ik kan lyrisch raken van sommige woorden, zo las ik van de week dat Facebookvriend en medeblogger Bertus het woord 'kloek' gebruikte als introductie voor zijn geweldige blog. Daar kan ik dan intens gelukkig van worden, 'kloek', een veel te weinig gebruikt woord. Ik heb gaandeweg ook veel geleerd over woorden waarvan ik dacht dat ze foutief waren. Zo heb ik jarenlang gedacht dat het woord 'geeneens' alleen werd gebruikt door mensen die ook 'me moeder' schrijven, een niet bestaand woord, maar hoewel ik het nog steeds een heel lelijk woord vind en het zelf daardoor nooit gebruik, is 'geeneens' wel degelijk een echt woord. Zo kan ik ook lichtelijke jeuk ervaren bij het woord 'lievelings' als in 'Ja, dat is mijn lievelings'. Lievelings wat?! denk ik dan al krabbend. Lievelingskleur? Lievelingsboek? Lievelingsschoenen? Maar ondanks dat ik van mening was dat er altijd iets bij hoorde kan het woord 'lievelings' gewoon op zich staan, ook al klinkt het voor mij immer nog incompleet.

Maar de grootste openbaring voor mij was dat 'wouden' als verleden tijd van willen gewoon kan in de Nederlandse taal, ook al komt er dan wat bloed uit mijn oren als iemand het bezigt. Ik kwam er achter door een lichte discussie op vriendelijke toon op het wereldwijde web waar iemand mij erop attent maakte dat 'wouden' net zo goed kon als 'wilden'. Bij nader onderzoek bleek het inderdaad zo te zijn, sterker nog, 'wouwen' kan zelfs ook. Maar er stond wel bij: 'In verzorgd taalgebruik kunt u die vormen beter vermijden'. Had ik toch een klein beetje gelijk, want wat is er heerlijker en fijner dan verzorgd taalgebruik in woord en geschrift?

Stairs

Vriend Remco deelde me van de week mee dat bar/dancing Stairs in Den Haag te koop staat. Deze mededeling wierp me terug in de tijd, de tijd dat Stairs 'the place to be' was. Als onzeker jongmens zette ik daar mijn eerste stappen in het uitgaansleven. Wij stonden altijd aan de kant van het kleine dansvloertje om meteen de dansvloer te kunnen betreden als er een favoriete hit werd gedraaid. Plots herinnerde ik me ook weer de korte amourette die ik heb gehad met de destijds dienstdoende barman Eric. Dit klinkt goedkoper en ordinairder dan het was, het stelde eigenlijk niet zo heel veel voor. Ik was bleuer dan bleu maar zag er in die tijd, met de blik van nu kijkend, spannender uit dan ik in werkelijkheid was. Daar kwam Eric na een paar weekjes ook achter en dus was dat wat nog niet eens begonnen was al vrij snel weer voorbij.

Maar Stairs bleven we frequenteren tot twee uur 's-nachts als het sluitingstijd was, dan gingen we door naar Aquarius of Strass tot in de kleine uurtjes. Het was ook in Stairs waar ik op 16 juli 1988 voor de laatste keer Richard heb ontmoet niet wetend welke trieste wending zijn leven zou nemen een paar jaar later. Hij komt nog regelmatig in mijn gedachten en nu met de verkoop van Stairs komt dit moment van 32 jaar geleden me weer helder voor de geest.

En ook 27 september 1997 was een belangrijke datum voor mij waar Stairs mee te maken heeft. Het was die nacht dat we om twee uur Stairs verlieten om naar Strass te gaan toen ik iemand met een Italiaans accent hoorde vragen: "Where is the Strass-bar?" Ik antwoordde dat wij daar heen gingen en dat zij mee konden lopen. 'Zij' waren Gaetano en Robert twee mannen met wie ik tot op de dag van vandaag een continentoverschrijdende vriendschap heb. Destijds werkten ze aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam, maar vertrokken na enkele jaren terug naar Canada, waar Gaetano nog steeds woont en werkt in Toronto, maar Robert is sinds enkele jaren woonachtig en werkzaam in Manchester in het Verenigd Koninkrijk. Beiden hebben inmiddels hun significante andere ontmoet en zijn daarmee getrouwd.

Zo maar drie gebeurtenissen in mijn leven waar Stairs mee te maken heeft gehad. Wat hebben we er veel plezier beleefd. Ik meen dat de zaak van ene John was, die inmiddels de leeftijd van 107 moet zijn gepasseerd, hij baatte Stairs uit en woonde erboven. Waarom de naam Stairs? Vanwege de wenteltrap in de zaak die naar de retirade leidde. Op de foto's zie ik dat er in de zaak sinds de late jaren negentig helemaal niets is veranderd. Geen barkruk is vervangen, de indeling is nog exact als toen, maar het toont wel erg troosteloos zo in het volle licht zonder publiek. In mijn gedachten zie ik het weer afgeladen staan met de beautiful people van die dagen en hoor de hits van toen. Ach ja, 'those were the days my friend, we thought they'd never end'.

Mocht u interesse hebben in het pand met bovenhuis, hier is de link naar Funda: Stairs, Nieuwe Schoolstraat, Den Haag.

Foto: Bert Jansen ©

Telefoontje

Wat is het aardigste wat een vreemde voor je heeft gedaan of tegen je heeft gezegd?

Op die vraag komt Joe uit Chicago met een verhaal van toen hij werkzaam was in een LHBT-boekhandel. 'Boekhandels waren nog nog iets in die jaren', zo begint hij. 'Op een avond kwam er een telefoontje en de beller zegt dat hij denkt homo te zijn en is van plan zichzelf iets aan te doen. Maar dit was een boekhandel en geen crisis-centrum. Aan de andere kant zolang ik met hem in gesprek ben is hij veilig'.

'Ik praat dus met hem en ik beantwoord vragen, ik probeer bemoedigend te zijn en ik klink waarschijnlijk iets te uitzinnig en het is zeker dat ik de vier, vijf klanten in de winkel negeer. Tot een vrouw haar hand op mijn schouder legt en om de telefoon vraagt. 'Het is nu mijn beurt' zegt ze.'

'En deze lesbische vrouw van rond de vijftig begint met de man te praten, vervolgens staan de andere klanten in de rij . Iedere klant in de winkel begrijpt dit telefoontje, kennen het gevoel en nemen allemaal om beurten de telefoon over om met de beller te praten. Wat er toen in mijn boekhandel gebeurde geeft me tot op de dag van vandaag troost en ik krijg er nog steeds tranen van in mijn ogen.'

Tegeltjeswijsheid 360

Rouwen

Danielle Kristel uit Volendam moest doorwerken toen haar vader op sterven lag. "De dag dat mijn vader sedatie wilde, heb ik mijn werk gebeld om dit te melden. Zij vonden dat ik gewoon kon komen werken, omdat het nog wel een week zou duren voor hij zou overlijden. Die nacht overleed mijn vader."

Een dag later belde Kristel haar werkgever. "De eerste vraag was: wanneer kom je weer werken? Ik heb gezegd dat ik het nog niet wist en dat het nogal traumatisch was geweest. Mijn baas liet weten dat ik na de crematie werd verwacht op mijn werk." Ze meldde zich twee weken ziek. "Toen kreeg ik de mededeling dat mijn contract niet werd verlengd, omdat ik te lang ziek was geweest."

Dit is een wel heel schrijnend voorbeeld over hoe er met rouw door werkgevers wordt omgegaan. Gisteren was er een item over op het Journaal. Volgens vakbond CNV komen mensen na het overlijden van een dierbare vaak in de knel met hun werk. Eén op de tien werkenden kregen een burn-out door de combinatie van rouw en werk. Eén op de vijf zegt weinig steun te krijgen van de werkgever en een kwart zegt langere tijd niet goed te functioneren.

Toen mijn vader overleed in 2005 werkte ik en heb door mijn werkgever en collega's absoluut geen druk gevoeld om 'zo snel mogelijk weer aan de slag te gaan'. Ik ben vanaf de dag van zijn overlijden tot, ik geloof, twee dagen na de uitvaart afwezig geweest. Mijn moeder overleed in 2017, aan haar overlijden ging een kort ziekbed vooraf, anders dan bij mijn vader was het naast het verdriet nu ook zaak dat we haar huisje gingen opruimen en allerlei zaken moesten regelen qua papierwerk. In die tijd was ik werkloos, en ik heb het UWV van haar overlijden verwittigd en medegedeeld dat ik even geen sollicitatieactiviteiten zou ondernemen. Daar hadden ze alle begrip voor. 

Als ik voorbeelden waarmee dit blogje begon hoor, prijs ik mezelf bevoorrecht dat ik in de rouwperiode van mijn beide ouders de ruimte heb gekregen om de verwerking in mijn eigen tempo te doen. Het is zo belangrijk dat je geen druk voelt van wie of wat dan ook. Mijn ervaring is dat het voelde of ik voor een periode in een parallelle wereld leefde, alsof ik in een soort cocon zat alles om me heen ging gewoon door maar min of meer langs me heen. 

Hoe iemand met rouwen omgaat is heel persoonlijk en er bestaat geen tijdslimiet voor. CNV wil dat rouwverlof beter geregeld wordt en ook werkgevers zien, volgens het journaalbericht, in dat het beter kan en beter moet. Het tonen van begrip en medeleven lijkt vanzelfsprekend maar zelfs daar ontbreekt het vaak aan, om het over druk om weer zo snel mogelijk te beginnen nog maar niet te hebben. Mij lijkt het belangrijk om contact te houden met elkaar, nodig de werknemer eens uit op het werk om een kopje koffie te komen drinken zodat de drempel niet steeds hoger wordt. En nogmaals, ieder persoon is verschillend, misschien wil iemand wel een paar uurtjes per dag komen, zorg dan dat die ruimte er is. Medemenselijkheid is heus geen hogere wiskunde.

Tot slot nog een voorval van een leidinggevende bij mijn eerste werkgever die werknemers die een dierbare hadden verloren gerust opbelde met de vraag wanneer ze weer kwamen werken, rouwen deden ze maar in hun eigen tijd. Totdat haar man overleed. De vrouw is in de ziektewet geraakt en heeft nooit meer kunnen werken vanwege het verlies. 

What's Eating Gilbert Grape

Het is u onderhand bekend dat ik vaak wat achter loop op dingen, ik behoor nu eenmaal niet tot de haantjes de voorste, eigenlijk op allerlei gebied, waaronder films. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit 'E.T', 'Star Wars'  en 'Jurassic Park' gezien en toch leef ik gewoon door. Enige tijd terug kwam de film 'What's Eating Gilbert Grape' op tv en ik besloot deze op te nemen en gisteren heb ik 'm dan gezien.

Het is een film uit 1993 naar een boek van Peter Hedges met een altijd prettige Johnny Depp in de titelrol van Gilbert Grape. Peter heeft ook het scenario voor de film geschreven. Het verhaal speelt zich af in het kleine dorpje Endora waar Gilbert als oudste zoon van een vaderloos gezin woont samen met zijn aan huis gekluisterde moeder Bonnie, zijn zusjes Amy en Ellen en zijn bijna 18 jarige broertje Arnie. Arnie heeft een verstandelijke beperking en wordt echt weer-ga-loos gespeeld door de destijds 19 jarige Leonardo DiCaprio voor wie dit zijn tweede speelfilm is. Voor deze rol is hij terecht genomineerd voor een Oscar en een Golden Globe, daarnaast geeft hij er een aantal prijzen voor gewonnen. 

Mocht u de film hebben gezien zult u het met mij eens zijn dat deze film zelfs 27 jaar na dato nog steeds een absolute aanrader is, en mocht u 'm nog niet kennen ga ik verder niets over het verhaal vertellen. Wel wat anekdotes.

Voor deze rol heeft Leonardo research gedaan door een paar dagen te vertoeven in een tehuis voor verstandelijk beperkte tieners. Hij trok met ze op en had gesprekken met hen.

Darlene Cates speelt moeder Bonnie die lijdt aan morbide obesitas. Johnny moest als Gilbert haar meermalen belachelijk maken en daar had hij problemen mee. Na de opnamen kwam hij dan naar haar toe om zich te verontschuldigen en te zeggen hoe erg hij dat vond. Voor Darlene was het haar eerste filmrol, zij had nog nooit geacteerd. 

Veel van wat Bonnie meemaakt en ervaart in de film zijn gespiegeld aan het echte leven van Darlene. Zij was ook vijf jaar aan huis gekluisterd en werd net als Bonnie aangestaard en geplaagd.

Mary Steenburgen die de gehuwde Batty Carver speelt en een geheime relatie heeft met Gilbert, was zo overtuigd van het acteertalent van Leonardo dat ze voorstelde om hem desnoods te betalen met haar eigen salaris. 

In 2017 overleed Darlene op 69 jarige leeftijd.

Leonardo DiCaprio en Johnny Depp

Leonardo DiCaprio (Arnie), Mary Kate Schellhardt (Ellen), Johnny Depp (Gilbert), Darlene Cates (Bonnie)
en Laura Harrington (Amy)

Een foto van Leonardo en Darlene op de première en Leonardo's reactie op het overlijden van Darlene in 2017.