Sommige mensen....

's Morgens doe ik het keukengordijntje open en kijk dan uit op het miniparkje met een vijver welke druk bezocht wordt door water- en andere vogels. Rond de vijver kun je lopen en aan de rechterkant grenzen er de tuintjes aan van de buurtbewoners van het andere blok. Het is toegankelijk voor een ieder, maar er komen weinig tot geen mensen, wat natuurlijk alleen maar fijn is voor de vogels. Enkel de mensen van wie de tuintjes zijn lopen er wel eens.

Toen ik gisterochtend de gordijntjes openschoof zag ik op het gras rechts een stuk karton liggen en aan de andere kant van de vijver links een grote witte plastic zak. Das nervt mich. Hoezo laat je dat daar achter en ruim je het niet gewoon op? Op vijf seconden lopen staan afvalbakken. Tegen beter weten in geef ik degene die dat heeft achtergelaten de gelegenheid om het alsnog op te ruimen. Maar toen ik gistermiddag wegging en 's avonds thuis kwam lag het er nog. De plastic zak was zelfs in de vijver gewaaid, gelukkig nog aan de kant. En we wisten natuurlijk allemaal al dat ik het uiteindelijk zou zijn die het zou opruimen. 

Zo heb ik ooit eens visite gehad die rookte, en de verslaving vanzelfsprekend op de lanai tot zich nam en in plaats van de uitgezogen peuk netjes in een asbak of afvalemmer te deponeren, werd de peuk in de vijver geworpen! Ik wist niet wat ik meemaakte. De laconieke reactie op mijn verbouwereerdheid daarover ook. Er zwemmen daar vogels en vissen! 

Sommige mensen.... precies, net wat u zegt. 

Afwijzingen

Van de week de radio uitzending van The Easy Jazz Club teruggeluisterd waar Bertus, Facebookvriend sinds mensheugenis (nou ja, we kennen elkaar sinds 2005, wat in www-begrippen toch wel een soort van eeuwig is), presentator van is. Deze uitzending was gewijd aan de onlangs overleden componist en muzikant Burt Bacharach. Naast dit is hij al vanaf de jaren tachtig leerkracht in het basisonderwijs en leent hij zijn stem ook aan commercials en het voorlezen van boeken. Nu ik bijna een uur lang naar zijn stem heb kunnen luisteren snap ik waarom. Maar er kwam meteen een klein stukje oud zeer opzetten.

Zoals u wellicht weet heb ik iets van drie jaar columns geschreven en ook voorgelezen voor het programma 'Uit De Kast' van Radio Capelle. Ik vond dat erg leuk om te doen, toen het programma is gestopt heb ik voor 'De Roze Golf' nog een tijdje columns geschreven maar op een gegeven moment had ik het gevoel dat alles wat ik wilde zeggen wel gezegd was en in herhaling ging vallen. Het was tijd dat iemand anders zijn/haar/hen visie gaf over de regenbooggemeenschap. In de periode dat ik werkloos was, nadat V&D failliet was gegaan, heb ik vrijwilligerswerk gedaan, naast de columns voor de radio was dat ook werken als taalcoach voor mensen die de Nederlandse taal gingen leren. 

Op een gegeven moment werd ik er op geattendeerd dat er in Rijswijk een organisatie was die mensen zochten om luisterboeken in te spreken. Ook dit was vrijwilligerswerk. Dat leek me erg leuk, dus ik heb me ervoor aangemeld. Het werd groots aangepakt, ik kreeg teksten toegestuurd, in het Nederlands, Engels, Frans en Duits, alsmede ook studieboekteksten die moest ik voorbereiden en na een telefonisch onderhoud, waar ik al iets moest voorlezen, mocht ik naar Rijswijk komen om daar een test te komen doen. Ik wil u er nogmaals op attenderen dat het vrijwilligerswerk betrof. Ik werd na een soort sollicitatiegesprek in een ministudiootje neergezet en heb de teksten voorgelezen. Ik zou spoedig van hen horen. Dat gebeurde ook, ik kreeg mail waarbij per onderdeel in procenten werd uitgedrukt hoe geschikt ik was, of in mijn geval beter gezegd niet geschikt was. Met daarbij de aantekening dat er een zweem van een Haagse tongval te bespeuren was in mijn voordrachten. Ik begreep toch ook wel dat ze daar niet veel mee konden.

Ik werd afgewezen dus. De vele, vele afwijzingen die ik kreeg op sollicitaties voor betaald werk in die dagen deden me niet zo veel, maar deze afwijzing hakte er op één of andere manier best hard in. Waarom weet ik niet. Gekrenkt ego? Dacht ik, omdat ik op de radio te horen was, dat ik Gods gave aan luisterend Nederland was? Voelde het als een oordeel over mijn zijn? Ik heb er destijds ook geen blogje over willen schrijven, enkel mijn inner cricle vrienden wisten ervan. En nu ik de stem van Bertus hoorde, en zoveel jaar later begrijp ik het ook wel, om met een bekende, tevens Haagse zangeres te spreken, 'Je kunt van een schorre spreeuw geen merel maken'. 

Dat is dezelfde zangeres die toen ik in mijn jonge jaren bij een modellenbureau stond ingeschreven iemand zocht om haar nieuwe hit 'Don't Pull The Trigger On Me' voor een tv opname luister bij te zetten. Er werd aan mij gedacht, maar ik werd te jong bevonden. Ook een afwijzing dus, maar toen ik de jongen die het wel werd later op tv zag, werd hij door Vanessa, want zij was het, vanaf een brug in het kanaal geworpen. Soms is een afwijzing een zegen in een vermomming. Later heb ik diezelfde jongen toen we in het Nederlands Congresgebouw een modeshow aan het voorbereiden waren nog van een wisse dood of op z'n minst een val met ernstige gevolgen gered. We stonden ergens heel hoog op een trap met achter ons een gapend gat van tientallen meters. Ik zag hem op het randje staan, met z'n armen zwaaiend en ik kon hem nog net met met mijn hand in zijn rug de goede kant op duwen. 

Toen ik nog aan relaties deed was ik meestal degene die er op een gegeven moment wel weer genoeg van had, maar toch één keer was het andersom. Ik voelde het al aankomen en ik vond het wel eens plezierig om in de rol van de afgewezene te zitten. Later die week kwam er een tijdschrift uit waarin een interview stond met mijn toen voormalige liefde en wie schetst mijn verbazing dat in dat interview, welke was afgenomen toen wij nog verkeerden, ik met naam en toenaam werd genoemd als de verloofde waarvan binnenkort afscheid genomen zal gaan worden. Ik had het zelf niet gezien, maar vrienden hadden het interview ontdekt en belden me er over op. Het kan ook nooit es gewoon. 

Maar goed, afwijzingen horen bij het leven en de ene keer pakt het beter uit dan de andere keer, en soms voel je je gekrenkt om er een ander moment weer volledig senang mee te zijn. 

Griekse worstschotel en keezen

Nadat we bij Talitha en daarna bij Letitia en David hadden gegeten en de laatste keer bij hen het spel Cluedo hadden gespeeld, u weet wel, de barones heeft de misdaad begaan in de studeerkamer met een mes, was het onderhand wel eens tijd dat ik me eens culinair ging inspannen. Onze agenda's naast elkaar gelegd en weken geleden afgesproken dat het 25 februari zou worden. 

Ik besloot een Griekse worstschotel te maken met een Griekse salade erbij. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar als ik, voor in dit geval een recept, net even andere dingen nodig heb dan normaal, loop ik in de supermarkt waar ik wekelijks kom van hot naar her, omdat de producten die ik nodig heb net ergens anders staan dan ik het verwacht. Maar uiteindelijk is het gelukt alles te bemachtigen. Het is een recept waarbij je al fijn vooruit kunt werken. 

Rond vijven kwamen ze aan en had ik als appetizer wat vingervoedsel klaar staan en natuurlijk wijn. Even fijn bijgekletst om daarna het diner af te maken, waarbij ik natuurlijk de peterselie die ik eerder daarvoor in het zweet des aanschijns heb staan hakken ben vergeten, die staat nu nog gehakt en wel in de koelkast. Als dessert had ik gekozen voor de oudhollandsche vlaflip, mijn favoriete toetje als kind. Na de koffie met lekkers was het tijd voor het Keezenspel. Daar hadden we het de vorige keer over gehad. 

Jaren geleden op een oudejaarsavond bij Talitha, drie huizen terug in Almere, hebben we dat toen met de vrienden van die tijd gespeeld en dat was een hilarische avond. Reden voor Talitha om het spel te kopen en mee te nemen. Het is een beetje een combinatie van Mens erger je niet en Pesten. We moesten de spelregels doornemen en er even inkomen, maar al snel speelden we alsof we nooit iets anders hadden gedaan. Veel gelachen en plezier gehad. 

Griekse worstschotel.

Niet goed bij d'r verstand

Op 20 februari 1971 ging de nieuwe theatershow van Wim Sonneveld in première. Hij werd in deze show bijgestaan door Corrie van Gorp en Willem Nijholt. Willem had twee solonummers in de show waaronder 'Niet Goed Bij D'r Verstand'. Het lied is geschreven door Friso Wiegersma op muziek van Harry Bannink. Het is meer dan vijftig jaar oud, maar nog verrassend actueel.

Niet Goed Bij D'r Verstand

Haar zoon nam haar een dag naar Schiphol mee
Want moeder, zei hij, er zijn zoveel nieuwe dingen
Je moet het zien, je bent van deze tijd
En de techniek maakt zulke vorderingen

Ze was wat bang van de techniek van nu
Die ging naar haar idee met iets te rasse schreden
Ze vond er vaag iets onnatuurlijks aan
Maar hoe dan ook, ze is naar Schiphol meegereden

Ze zag een wereld, glad en efficiënt
Ze zag de jets, hoorde ze krijsend overkomen
En dacht: Het zal wel knap zijn allemaal
Ik heb toch liever een stuk land met gras en bomen

En als u denkt: Ze was niet goed bij d'r verstand
Dan moet u toch wel even op uw woorden passen
Want we ademen geen lucht meer in maar gassen
En we horen hoe de oliegolven klotsen op het strand
Zo ver zijn we dan gekomen met ons prachtige verstand

Toen zei haar zoon: Zo wordt de wereld nou
Maar nog veel beter en volmaakter zal wel blijken
En bij die ene argeloze zin
Sloeg haar de schrik om 't hart, een schrik die niet wou wijken

De roltrap af, de roltapijten op
Passeerden uitgebluste, grote mensenhorden
Een plastic wereld voor een doodmoe ras
Moest zo die mooie wereld van de toekomst worden

Ze keek door 't raam en dacht: Hier groeide gras
Ze zag beton en glas zover ze maar kon kijken
Zo wordt de wereld, dacht ze, een woestijn
Want de techniek, ja, de techniek gaat over lijken

En als u denkt: Ze was niet goed bij d'r verstand
Dan moet u toch wel even op uw woorden passen
Want we ademen geen lucht meer in maar gassen
En we horen hoe de oliegolven klotsen op het strand
Zo ver zijn we dan gekomen met ons prachtige verstand

Sindsdien zag ze steeds meer in de techniek
Een ongeneeslijke ziekte, een bedreiging
Een moord op alles wat natuurlijk was
Maar waar de wereld onverschillig aan voorbij ging

We zijn te laat, dacht ze, we kunnen niet terug
We gaan vooruit met harde, arrogante koppen
Tot alles is vervuild en uitgeroeid
We gaan met man en met computer naar de knoppen

Maar op den duur werd dit te veel voor haar
Ze werd zo moe, zo moe, ze wilde zich verstoppen
En niet meer denken, zonder zorgen zijn
De anderen zonder haar hun peultjes laten doppen

En als u denkt: Ze was niet goed bij d'r verstand
Dan moet u toch wel even op uw woorden passen
Want we ademen geen lucht meer in maar gassen
En we horen hoe de oliegolven klotsen op het strand
Zo ver zijn we dan gekomen met ons prachtige verstand

Een tijd geleden is het dan gebeurd
Ze stond te kijken op de brug, een zomermorgen
Net gleed een troepje eenden door de gracht
Zo wil ik ook wel drijven, dacht ze, zonder zorgen

Ze riep: Vooruit, terug naar de natuur
Toen sprong ze lachend naar beneden in het water
En zonk meteen, want zwemmen kon ze niet
Het troepje eenden vloog uiteen met luid gesnater

Ze is niet dood, ze zit in een tehuis
Ze praat niet meer, ze zit alleen maar wat te kwaken
Ze denkt dat ze een eend is, verder niets
En geen probleem van deze tijd kan haar meer raken

En als u denkt: Ze was niet goed bij d'r verstand
Dan moet u toch wel even op uw woorden passen
Want we ademen geen lucht meer in maar gassen
En we horen hoe de olie-golven klotsen op het strand
Zo ver zijn we dan gekomen met dat prachtige verstand

© Friso Wiegersma, Harry Bannink, Willem Nijholt

Toen was geluk... #132

Producten van weleer en de reclamecampagnes die men ervoor had. Van sommigen kan ik nog steeds de jingle zo meezingen. Mijn generatiegenoten zullen heel diep in hun herinnering moeten graven voor het jaren zeventig product Crème 21. Ik hoor meteen de jingle: "Crème 21, Crème 21, houdt de huid jong". En zie zo de knaloranje potten voor me met de witte letters. 

In de reclame zag je iedereen van jong tot oud de crème gebruiken. Die reclame heb ik niet gevonden, maar wel een Duitse reclame, het was per slot een Duits merk, waarin het deuntje in het Duits wordt gezongen. U ziet het onderaan de blog. De advertentiecampagne in de jaren zeventig was de eerste die naakte huid vertoonde om te benadrukken dat de crème voor het hele lichaam was. De oranje plastic pot waar de crème inzat moest moderniteit uitstralen, en dat deed het, oranje was dé kleur in de jaren zeventig. 21 was ook niet zomaar gekozen, het was destijds de leeftijd waarop men voor de wet volwassen was. Verder moest het weergeven dat de crème voor jong en oud was en voor de hele familie.

Ik kan me vaagjes herinneren dat wij thuis ook wel eens een pot Crème 21 hebben gehad. Halverwege de jaren tachtig werd de productie gestaakt wegens tegenvallende verkopen. Als u online kijkt ziet u dat de crème nog steeds te koop is en de kleur oranje immer nog prominent aanwezig is. Dit komt omdat in 2003  Antje Willems-Stickel de naam Crème 21 kocht en het nieuw leven inblies. In 2019 kocht Emami, een cosmeticabedrijf uit India, het en zij produceren nu Crème 21 producten. 

Of dit nu nog zou kunnen....

 

De Duitse tv reclame voor Crème 21, met

het bekende deuntje. Mocht u het niet zien klik

hier.

Tegeltjeswijsheid 457

 

Haar

Een dierbare vriendin en een collega, ze hebben werkelijk niets met elkaar gemeen, behalve één ding. Gezien hoe ik mijn gender identificeer begrijp ik vaak best veel van vrouwen, meer dan de gemiddelde cis heteroman. Maar er is één ding waar ik toch lichte kortsluiting van krijg in mijn hersentjes, en zowel de vriendin als de collega maken zich er schuldig aan.

Beiden hebben lang haar, ze komen binnen met los haar, maar als je even niet oplet zit het opeens in een staart, op miraculeuze wijze hebben ze een haarelastiekje, die ze blijkbaar standaard bij zich dragen, ergens vandaan gehaald en hop, een staart. Vervolgens kan de staart opeens een knoetje worden om vervolgens weer helemaal losgehaald te worden. En dit herhaalt zich meerdere malen. Vaak ook gewoon onder het converseren door.

KIES EEN HAARSTIJL VOOR DE DAG!!!! zou ik willen roepen, maar dat doe ik niet, want wellicht ligt er een evolutionaire verklaring aan ten grondslag, kunnen ze er niets aan doen en is dit gedrag gewoon zo bepaald. Net zoiets dat als vrouwen amoureus geïnteresseerd zijn in een persoon ze met hun haar gaan spelen en zwiepen, of mannen die in zo'n situatie ongemerkt aandacht op hun torso vestigen en over hun buik wrijven (heus we verschillen niet zo erg van de apen), maar dit is iets anders en heeft niets met een potentiële partnerkeuze te maken.

Dus vrouwen met lang haar die dit lezen: herkennen jullie het? Zo ja, weten jullie waarom je het doet? Of is het onbewust? En zijn er vrouwen met lang haar die zich hier absoluut niet in herkennen en dus gewoon wel voor één haarstijl per dag kiezen? Ik ben benieuwd. 

Fakkels en hooivorken

Telkens als ik de term 'fakkels en hooivorken' bezig in mijn blogjes is het om een situatie uit te vergroten en het in het belachelijke te trekken. Het handelt zich dan meestal om de chronisch boze medemens, veelal extreem rechts georiënteerd en complottheorieën aanhangend. Dit om een overdrachtelijke verwijzing te maken naar de middeleeuwen waarin mensen 'vol van bijgeloof en inteelt', om maar eens een tekstregel van de geweldige Lennaert Nijgh te citeren, daadwerkelijk met fakkels en hooivorken hun indringers en/of belagers te lijf gingen. Ik doe dat omdat geen enkel weldenkend mens het anno 2023 in z'n hoofd zou halen om......

U moogt opnieuw denken. In Diepenheim, ik heb het even opgezocht, het is een stadje ergens diep in Overijssel, zou Minister Sigrid Kaag bij Herberg De Pol een politieke bijeenkomst bijwonen. Daar aangekomen hadden een groep van zo'n twintig boeren en complotdenkers met tractoren alles klem gezet, ze hadden een gevechtshond bij zich en scholden Sigrid uit. En ja, ze hadden fakkels bij zich, hooivorken nog niet maar ik denk dat dat een kwestie van tijd is. Vanzelfsprekend namen ze alles op met hun foontjes. Ze wilden niet deelnemen aan de discussie waarvoor Sigrid er was, nadat ze even naar hen had geluisterd en kort met hen het gesprek aanging om vervolgens naar binnen te gaan en te gaan doen waarvoor ze was gekomen, vertrokken ze weer. Ze willen schreeuwen en tegen zijn, niet een dialoog aan gaan om er samen uit te komen. 

Intimidatie, net wat u zegt. Zeker als als je beseft dat een laagschedelige al eens met een fakkel voor het woonhuis van Sigrid heeft gestaan. Ze bleef ondanks deze dreigende situatie gewoon staan en hoorde de droeftoeters aan. Dan heb je ballen, in ieder geval meer ballen dan die hele troosteloze operette bij elkaar. 

Dat bedreigen en schreeuwen is heden ten dage schering en inslag, onlangs nog een schrijver en collega schrijvers die het voor hem opnamen. Maar ook voor politici is het dagelijkse kost. Sigrid heeft er nog niet zo lang geleden het volgende over gezegd: "Het is een taak voor ons allen om zich uit te spreken tegen agressie, bedreigingen en intimidatie. De stille meerderheid moet ook laten merken: dit is ons land. En we gaan redelijk en beschaafd met elkaar om. We accepteren beledigingen, bedreigingen en agressie niet. Daarvan moeten we allemaal zeggen: dat kan niet, dat hoort er niet zomaar bij."

Dit blogje is mijn kleine bijdrage om aan te geven dat dit absoluut niet kan, een druppel op een gloeiende plaat, ik weet het, maar in deze tijd er over zwijgen staat gelijk aan verraad.

Aanpassingen

Boeken worden, als ze worden herdrukt, door de auteur wel eens aangepast, dat is zijn/haar/hen goed recht. 's Werelds meest gelezen boek, de bijbel, is door de eeuwen heen zo vaak herschreven door de machthebbers van het moment om het gepeupel er onder te houden, dat ik me afvraag hoeveel er nog authentiek is in vergelijking met de oorspronkelijke verhalen. Ook worden boeken die decennia meegaan en herdruk op herdruk beleven herschreven omdat het taalgebruik te ouderwets is en er woorden in voorkomen die in onbruik zijn geraakt. 

Nu liggen de kinderboeken van Roald Dahl onder het vergrootglas, een groep 'sensitivity readers' (van zo'n naam moet ik al een weinig vomeren in m'n mond) hebben de boeken van de in 1990 overleden Britse auteur met rode pen in de hand gelezen en aangegeven dat er honderden(!) wijzigingen in aangebracht gaan worden.  

Het is niet zo dat men het heeft bekeken of er in onbruik geraakte woorden in staan, deze boeken zijn uitgekomen in de jaren zestig, zeventig en tachtig van de vorige eeuw, dus het had zomaar gekund. Maar dat is het punt niet, daarnaast, de boeken worden door kinderen wereldwijd nog steeds met heel veel plezier gelezen vanwege de hele eigen verteltrant van Roald. Dat zegt wel iets over de verhalen en zijn auteurschap. Nee, men heeft gekeken of er 'gevoeligheden' in stonden. 

Roalds verhalen zijn grappig, griezelig, apart en soms wat sadistisch, dat maakt zijn boeken ook juist zo uniek. Woorden als 'dik' en 'lelijk' kunnen volgens de sensitieve lezersgroep niet meer en de heksen die kaal zijn en daarom pruiken dragen kan wel, maar er wordt dan aan toegevoegd dat er een heleboel andere redenen zijn waarom vrouwen pruiken dragen en dat daar niets mis mee is. Mijn hemel! Wat een geneuzel! Kinderen kunnen meer aan en begrijpen meer dan wat curlingouders en 'sensitivity readers' klaarblijkelijk voor mogelijk houden. Het zal u natuurlijk ook niets verbazen dat dit iets is wat in de Verenigde Staten en Groot Brittannië al een aantal jaren gaande is. 

Roald Dahl leeft zoals gezegd niet meer, een bedrijf wat de rechten bezit op al zijn verhalen en personages, Roald Dahl Story Company, is gekend in de aanpassingen en zijn het ermee eens. Ik denk dat Roald zelf dat niet zou zijn, die hield wel van dingen bij de naam noemen. Het betekent niet dat hij nooit iets aangepast heeft. Mede door de film van zijn boek 'Charlie and the Chocolate Factury' kennen wij de Oompa-Loompas als oranje creatuurtjes met groen haar. Zo had Roald ze niet omschreven in de eerste versie van het boek in 1964. Hij beschreef ze als door Willy Wonka gevonden 'pygmeeën in het diepste en donkerste deel van de Afrikaanse jungle'. Willy verscheepte de Oompa-Loompas in 'kratten met verluchtingsgaten'. De oorspronkelijke illustraties lieten dat ook zien. Roald had nooit de bedoeling gehad om racistische stereotypes te gebruiken, hij zag ze als leuke en lieve wezentjes in tegenstelling tot de vervelende witte kinderen in het verhaal, maar begreep hoe het overkwam en hij paste zijn boek aan. Maar het kernpunt hierin is dat hij, de auteur van het boek, het zelf deed. 

Nu passen anderen het werk aan naar hun eigen waarden, niet die van de auteur. De waan van de dag dus, zoals al eeuwen met de al eerder genoemde bijbel is gebeurd. Voortschrijdend inzicht is een fantastisch iets, ik wantrouw mensen die over alles nog exact hetzelfde denken als twintig jaar geleden, maar literatuur aanpassen omdat men een dikke jongen te shockerend vindt voor de tere kinderzieltjes en er dan 'een enorme jongen' van maakt is te zot voor woorden. Hieronder vindt u een passage uit het boek 'The Witches' van Roald Dahl zoals het oorspronkelijk is geschreven en na de aanpassing. Wat is nou leuker om te lezen als kind? 

Verhaal van een vader

Toen ik het onderstaande las, heb ik eerst mijn broekspijpen opgerold om God op blote knieën te danken dat ik geen kinderen heb. Maar vervolgens drong de boodschap van het voorval wel tot me door. Het is een gebeurtenis opgetekend door een Amerikaanse vader van een driejarige dochter.

Aan die gast die me gisteren staande hield op het Ross parkeerterrein. 

Ik ben die gozer met het driejarige schreeuwende kind over zijn schouder. Ik kidnapte haar niet, ik weigerde enkel om vier badsponzen voor haar te kopen. Terwijl ik met die schreeuwende, schoppende bundel van boosheid naar mijn auto liep, die natuurlijk helemaal aan de andere kant van het parkeerterrein stond, had jij de brutaliteit om voor me te gaan staan en aan mijn dochter te vragen of ze oké was. Waarop ze prompt reageerde met: Nee!

Van mijn geduld was op dat moment niet veel meer over. Ik opende mijn telefoon en liet je de foto van mijn gezin zien die ik als wallpaper erop heb staan en vervolgde mijn weg naar de auto.

Jij kende mij en mijn kind niet, en toch was je bereidt om jezelf in een gevaarlijke situatie te begeven voor mijn dochters veiligheid.

DANK JE WEL. 

In Memoriam: Raquel Welch

Ik heb de lange lijst met films en tv-series doorgenomen waarin Raquel Welch te zien is, en kwam tot de conclusie dat ik er niet één van heb gezien, behalve haar gastrol in de sitcom 'Seinfeld' als zichzelf. En toch weet ik wie zij was en zou ik haar uit duizenden herkennen. Raquel was één van de mooiste vrouwen ter wereld. Haar grote doorbraak kwam met de film 'One Million Years B.C.', waarin ze verschijnt in een bikini van hertenvel. Dat viel nogal op. Tot de late jaren zeventig was ze regelmatig in films te zien met als hoogtepunt haar Golden Globe voor haar rol van Constance Bonacieux in 'The Three Musketeers' 1973. Later zou ze meer te zien zijn in televisieseries en -films. 

Raquel is geboren op 5 september 1940 als Jo Raquel Tejada in Chicago. Haar vader was Boliviaans en haar moeder was Amerikaanse met Ierse roots. Als tiener deed ze veel mee aan Missverkiezingen die ze vaak won. Ze heeft gewerkt als weervrouw, model en serveerster voordat ze actrice werd. Van 1959 tot 1964 was ze getrouwd met haar jeugdliefde James Welch, met hem kreeg ze twee kinderen. Zijn naam heeft ze altijd als artiestennaam gehouden. Vanaf 1967 tot 1972 was ze gehuwd met producer Patrick Curtis. Haar derde man was ook een producer, André Weinfeld, met hem was ze getrouwd van 1980 tot 1990. Toen ze in 2003 van haar vierde man, Richard Palmer, eigenaar van Mulberry Street Pizza, scheidde na een huwelijk van vier jaar zei ze nooit meer te trouwen. 

Raquel is op 15 februari j.l. na een kort ziekbed overleden. Ze is 82 jaar geworden. 

Raquel Welch in 1966 in 'One Million Years B.C.'.

Raquel Welch in 2022. 

Ik denk dat ik ontvoerd ben

Geen paniek! Maak geen plannen voor searchparties. De titel van dit blogje verwijst naar de titel van een boek. Niet zomaar een boek, het is het nieuwste boek van Pim Lammers. Ja, die Pim die anderhalve week geleden genoodzaakt zag zich terug te trekken om voor de Kinderboekenweek het Kinderboekenweekgedicht te schrijven, omdat hij is bedreigd met de dood vanwege een verhaal, voor volwassenen, wat hij in 2015 heeft geschreven. Ik ga het hier niet nog een keer oprakelen, maar het komt erop neer dat uit extreem rechtse hoek passages uit het verhaal op de socials zijn gepost waarop de hooivork en fakkel-achterban met hun gebruikelijke scheldkanonnades gelardeerd met de onvermijdelijke taal- en stijlfouten helemaal losgingen. Lezen is überhaupt al te hoog gegrepen voor hen, laat staan begrijpend lezen. Dat werd pijnlijk duidelijk als je er zo es doorheen scrolde. Klok en klepel, u kent dat wel. En maar schreeuwen. Dat we nog niet zijn uitgestorven. Het is een godswonder. 

Vanzelfsprekend heb ik het boek van Pim besteld en gisteren lag het in de bus. Het is een prachtig vormgegeven boek met 55 gedichten van Pim met mooie kleurrijke tekeningen van Sarah van Dongen. Op de achterkant staat te lezen:

'Deze bundel staat vol gedichten over de bijzondere band met broers, zussen, vaders, moeders,

opa's, oma's, ooms en tantes. Over de gesprekken die je hebt tijdens het eten. Over een tante

die geen man is maar ook geen vrouw. Over racen met je oom in een rolstoel. Maar ook over

stiekem verliefd zijn of over je oudere broer die ineens de deur van de badkamer op slot doet'.

Ik heb er even doorheen gebladerd en hier en daar wat gelezen. Het is ook voor volwassenen een leuk boek. Het is herkenbaar omdat je zelf ook ooit kind bent geweest. Pim weet heel goed de gevoelens van kinderen te beschrijven. Het zet je ook aan het denken, en daarom vind ik bij bundels als deze dat je de gedichten niet allemaal achterelkaar moet lezen, maar, als waren het bonbons, zo nu en dan eens één en te ervaren wat het met je doet. Geeft het een herinnering aan jezelf als kind? Ontroert het je, of moet je erom lachen? Word je uitgedaagd op een andere manier naar iets te kijken? En kinderen, voor wie het natuurlijk bedoeld is, zien het wellicht weer heel anders. Ik raad u dit boek ten zeerste aan, nu al, ook al heb ik maar een paar gedichten gelezen, als voormalig boekhandelaar heb ik er nog steeds wel kijk op, daar kunt u best op vertrouwen. Een waardevol cadeautje voor uzelf of voor een ander, een volwassene of kind. Ik eindig met een gedicht uit het boek, wat me ontroerde en me terugbracht naar mijn eigen kinderjaren.

Uit

Hij vertelt het aan tafel

tussen twee happen andijvie door:

'Het is uit'.

Hij geeft geen reden, zegt alleen

dat ik me niet zo aan moet stellen,

noemt me een 'jankerd' en 'klein kind'.

Papa probeert me te troosten.

'Zo gaan die dingen nu eenmaal',

'Dit is geen einde, dit is een nieuw begin'

en 'Hij vindt vast weer snel een nieuwe vriendin'.

Dat mag wel zo zijn,

maar na drie jaar en zeven maanden verkering,

was Lidewij, het ex-vriendinnetje van mijn broer,

óók een beetje van mij. 

© Pim Lammers

 

In Memoriam: Marijke Merckens

Waarschijnlijk zijn het de mensen van mijn generatie en de generaties voor me die nog weten wie de actrice en zangeres Marijke Merckens was. Begin jaren zestig debuteerde ze bij Wim Sonneveld, vervolgens speelde ze een aantal seizoenen bij de Haagse Comedie. Samen met Ria Valk en Trea Dobbs was ze te zien in de tv-magazine shows met Rob de Nijs. In 1965 nam ze een Nederlandse hertaling op van het winnende songfestivallied van dat jaar, 'Poupée De Cire Poupée De Son', als 'De Modepop'. 

Ze speelde in enkele speelfilms en een aantal tv-series waaronder de jeugdserie 'De Zevensprong'. Tot 2002 bleef ze actief. Op 9 februari j.l. is Marijke overleden. Ze leed aan darmkanker en heeft gekozen voor euthanasie. Haar uitvaart was 14 februari, waarna haar familie haar overlijden kenbaar heeft gemaakt. Marijke is 83 jaar geworden. 

Marijke en Wim Sonneveld.

Albumhoes van de liedjes uit het tv programma. 

Herinnert U zich deze nog? #212

 DE TWEE PINTEN

'JODELODELODELODELOHITIE'

1978

Aantal weken: 11

Hoogste positie: 20

Mocht de video niet te zien zijn klik hier.

Ik ben er niet echt in thuis, maar ongeveer nu zou het wel eens carnaval kunnen zijn. In de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw stond de hitparade rond deze tijd vol met carnavalshits van o.m. André van Duin, Ria Valk, Vader Abraham en ook De Twee Pinten. 

De Twee Pinten was een duo uit Brabant en bestond uit Wim Kersten en Joep Peeters. Ze hadden in de jaren zeventig grote carnavalshits met o.m. 'Bij Ons Staat Op De Keukendeur' en 'Geef Mij De Liefde En De Gein'. In 1972 gaat Wim Kersten solo en wordt opgevolgd door Rein Matrona. Joep en Rein zijn te horen op bovenstaande single.

Ik vond dat toen een geweldig leuk liedje en ik was in goed gezelschap want toen verschillende artiesten werd gevraagd wat zij dat jaar het leukste carnavalsliedje vonden antwoordde de hofleverancier van carnavalshits, André van Duin: "Jodelodelodelodelohitie van De Twee Pinten". Het was natuurlijk wonderlijk dat bij tv opnames er vier mensen te zien waren die de personages uit het liedje gestalte gaven, maar dat het toch 'De TWEE Pinten' bleef. Ik kan me wel voorstellen dat Joep en Rein alle stemmen zelf hebben ingezongen.

Wat ook vrij opmerkelijk is, dit lied is geschreven door Henny Vrienten en Tom America die ten tijde van dit nummer beiden lid waren van de punkband Gasphetti. Henny is natuurlijk niet lang erna wereldberoemd in Nederland geworden met Doe Maar. 

Wim, Rein en Joep zijn helaas niet meer onder ons, ze overleden respectievelijk in 2001, 2010 en 2015. En u weet vast nog wel dat Henny vorig jaar is overleden. 

Gedocumenteerd

U weet wellicht nog dat ik vorig jaar juni met Talitha een weekend naar Roermond ben geweest. De voornaamste reden was dat ik 'De Steenen Trappen' kon zien waar mijn moeder en haar zus tante Jopie in de oorlogsjaren hebben gezeten en waar tante Jopie over geschreven heeft, wat ik middels mijn blog als een feuilleton heb gepubliceerd. Mocht u het nog niet kennen, als u hier klikt vindt u in dat blogje alle links naar de twaalf blogs die er over gaan. 

Voordat we gingen heb ik contact gezocht met gemeente Roermond of het misschien mogelijk was om 'De Steenen Trappen' te bezoeken. Het is al lang geen klooster meer, in het gebouw huizen nu verschillende kantoren, maar er zijn nog veel elementen te zien uit de tijd dat het nog een klooster was. Ik heb dat ooit op tv gezien. Ik kreeg antwoord van adjunct archivaris Saskia, dat was volgens haar niet mogelijk, maar ze verwees me voor de zekerheid door naar het VVV, maar ook daar kreeg ik nul op rekest. Het zij zo. 

Vanzelfsprekend had ik de links naar de blogjes meegestuurd in de mail. Saskia vond het zeer interessant om te lezen en mooi dat ik het zo toegankelijk online had geplaatst. Het leek haar tevens interessant om het verhaal van tante Jopie op te nemen in hun collectie oorlogsdocumentatie. Daar zijn namelijk ook oorlogsdagboeken in opgenomen. Ik vond dat geweldig, want verhalen als die van tante Jopie, hoe klein ook, moeten verteld blijven worden en door de generaties na ons gelezen kunnen worden. 

Anderhalve maand na onze mailwisseling kreeg ik een bericht van Saskia met de mededeling dat het verhaal van tante Jopie is opgenomen in hun archief. Het zou nog wel even kunnen duren voor het in de online inventaris zichtbaar zou zijn. U kent me, ik ben een geduldig mens en wachtte dus rustig af. Van de week keek ik weer eens, en jawel hoor! Het staat online dat het in de collectie is opgenomen. Ze hebben mijn blogs met het verhaal van tante Jopie uitgeprint en bij elkaar in een map gedaan zodat het op verzoek ingezien kan worden. 

Ik vond het wel weer even een momentje. Het verhaal van de oorlog in 'De Steenen Trappen' in Roermond door de ogen van een destijds negentienjarig meisje die, zoals men dat in die dagen noemde, 'in betrekking' was bij een familie waar ze de bombardementen heeft meegemaakt. En ook over de vlucht die ze in barre omstandigheden moesten maken naar Brüggen. Het is nu waar het hoort, in de stad waar het allemaal gebeurde. Het is goed zo.

Jopie van Etten in juni 1945, net na de oorlog. 

De verhalen van tante Jopie opgenomen in de Collectie Oorlogsdocumentatie van Roermond. 

Vakantie

De laatste maanden hoorde, zag en las ik constant klagende mensen over het feit dat de energieprijzen zo enorm zijn gestegen en dat de boodschappen in korte tijd duurder zijn geworden. Ja, ook ik heb het een en ander gemerkt, maar ik ben niet zo van het klagen en ik denk in mogelijkheden en wat ik er zelf nog aan kan doen. Soms zijn dingen gewoon zoals ze zijn. Er moord en brand over schreeuwen en iedereen en z'n moeder er de schuld van geven verandert niets aan het gegeven.

Wie schetst mijn verbazing toen ik onlangs een artikel las dat ondanks de stijgende prijzen Nederlanders gewoon op vakantie blijven gaan. Een derde heeft een vakantie in mei al vastgelegd. Voor mensen met schoolgaande kinderen staat deze periode bekend als 'De Meivakantie'. Ik wist van het bestaan niet af. Eén op de vijf heeft zelfs al een zomervakantie geboekt. Verre reizen lijken een soort van 'ingehaald' te worden vanwege het feit dat men in coronatijd niet of nauwelijks kon reizen. Maar ook is er een lichte stijging te zien van vakanties die doorgebracht gaan worden in eigen land in verhouding met hoe het voor de pandemie was.

Wie zijn die mensen? Het kunnen toch niet degenen zijn die het naar eigen zeggen financieel moeilijk hebben vanwege dat 'alles duurder is geworden'. Het reizen zelf is ook duurder geworden. Nou moet u mij niet rekenen met betrekking tot op vakantie gaan. Vakantie hebben vind ik heerlijk, lekker alles in laissez-faire modus, maar daadwerkelijk weggaan is niet echt aan mij besteed. Ik vind het voornamelijk een gedoe. Thuis heb ik alles wat ik nodig heb, voor een weekendje of een midweekje wil ik best eens overstag gaan, maar langer is niets voor mij. Daarnaast wil ik ook niet te ver weg. Heimwee is niet het juiste woord, maar op de dag van vertrek van de bestemming weer naar huis zou ik wel achter de auto, de trein of het vliegtuig willen duwen, dat heb ik al na een weekendje. Het is meer het weer terug willen zijn in mijn vertrouwde omgeving en alle opgedane indrukken in rust willen verwerken. 

Ik heb dat van mijn moeder, die was ook het liefste thuis, mijn vader daarentegen hield van op vakantie gaan, binnen het normale, want ik wantrouw mensen die constant maar aan het ritten zijn. Die wel vier of vijf keer per jaar op vakantie gaan, de tijd daar al hebben ingedeeld wat er allemaal gedaan moet en zal worden, die tevens elk weekend volbouwen met afspraken om maar niet (alleen) thuis te hoeven zijn. Zij zijn naar mijn idee niet geaard in hun eigen leven, aldoor maar op de loop voor zichzelf. Oké, ik ben dan iets te veel geaard, er zal een middenweg zijn. Maar ik denk dat het die mensen zijn die erg geleden hebben in de pandemie vanwege de maatregelen en de reisbeperkingen en nu volledig los gaan weer of die zelfs alweer wat reizen achter de rug hebben en de rijen op Schiphol voor lief namen, want ze moesten en ze zouden, Godnondeju, op vakantie gaan! Daar hadden ze récht op!

Nou, laat mij dan maar iets te veel geaard zijn in mijn eigen omgeving, het geeft heel veel rust kan ik u zeggen. 

In Memoriam: Burt Bacharach

U kent, onbewust, meer liedjes van componist Burt Bacharach  dan u nu zo één, twee, drie kunt opnoemen. De man heeft er dan ook meer dan vijfhonderd gecomponeerd. 'Anyone Who Had A Heart', 'They Long To Be Close To You', 'Walk On By', 'Raindrops Keep Falling On My Head', 'There's Always Something There To Remind Me', om er maar, willekeurig, een paar te noemen. Zijn samenwerking met tekstschrijver Hal David zorgde voor een constante stroom hits voor de Amerikaanse zangeres Dionne Warwick, die hem zelfs met succes voor de rechter sleepte toen Burt en Hal hun samenwerking staakten en zij dus geen nieuwe liedjes meer kreeg. Burt noemde het een 'kostbaar en ongelukkig' conflict, wat hij 'stom en verkeerd' heeft afgehandeld. Maar het is later ook wel weer bijgelegd.

Bijzonder was ook dat hij als 28 jarige werd voorgesteld aan de destijds bijna 60 jarige Marlene Dietrich. Zij had een arrangeur en dirigent nodig voor haar internationale tournees. Zij reisden de wereld af en zij vonden elkaar in hun perfectionisme. Marlene noemde de tijd met Burt 'De zevende hemel. Als man is hij alles wat een vrouw zich maar wensen kan. Hoeveel van die mannen zijn er? Voor mij was hij de enige'. Ik ga ervan uit dat ze daarmee hun muzikale samenwerking bedoelde. 

Grappig is ook dat de Nederlandse zangeres Karin Kent in 1966 de eerste Nederlandstalige nummer één hit in de Top 40 scoorde met een compositie van Burt, 'Dans Je De Hele Nacht Met Mij', oorspronkelijk een instrumentaal nummer getiteld 'Dance Mama Dance Papa Dance'  uit de film 'What's New Pussycat'. 

Burt was vier keer getrouwd, van 1953 tot 1958 met musicalster Paula Stewart, van 1965 tot 1980 met actrice Angie Dickinson, voor de wat ouderen onder u, ze speelde o.m. de hoofdrol in de tv serie 'Pepper'. Zij hadden een dochter, Nikki, die in 2007 is overleden. Van 1982 tot 1991 met tekstschrijver Carole Bayer Sager. Zij adopteerden een zoon, Cristopher. En vanaf 1993 met Jane Hansen, zij kregen samen twee kinderen, Oliver en Raleigh.

Op 8 februari j.l. is Burt overleden. Hij is 94 jaar geworden. 

Met Marlene Dietrich.

Met Dionne Warwick

Tegeltjeswijsheid 456

 

Meisje uit de provinsie in het magies sentrum

Al een aantal zaterdagen komt het programma van Philip Freriks 'In de voetsporen van de jaren 60' op televisie. Hij interviewt verschillende mensen die in die tijd iets bijzonders deden of hebben meegemaakt. Het mooie aan het programma is dat het verhalen zijn van echte mensen die laten zien dat de jaren 60 niet één grote love & peace happening was zoals wij, nou ja ik, me het zo graag voorstel. Eén grote Hair musical. 

Ik moest denken aan het geweldige lied geschreven door Guus Vleugel met muziek van Joop Stokkermans, onnavolgbaar gezongen door Jasperina de Jong: 'Meisje Uit De Provinsie In Het Magies Sentrum'. Ja, zo schrijf je dat, in die tijd wilde men een nieuwe spelling (spellen zoals je het uitspreekt). Het heeft het nooit gehaald. 

Het verhaald over Annie van den Berg die vanuit Enschede naar Amsterdam gaat (destijds 'het magisch centrum' genoemd) en hoe het zo anders was dan ze zich had voorgesteld. Het hele lied gaat als een film aan je voorbij, zo beeldend geschreven en gezongen. Je zit naast Annie in die trein, op de Dam en in het portiek. Het eindigt onbevredigend, met spijt, deceptie wellicht, zoals wel meer idealen uit die jaren. 

Meisje Uit De Provinsie In Het Magies Sentrum

Ze zat in Enschede, en vond het leven tam
Want zeg nou zelf, wat is in godsnaam Enschede?
Twee boerenhippies en één lullig beatcafe
En op een dag nam ze de trein naar Amsterdam
Het Magisch Centrum van 't heelal!
In de coupe begon het al
Er zat een knul met een gitaar
En met een lintje in z'n haar
En toen ze eindelijk neerstreek bij het Monument
Waren de stenen daar een zalfje voor d'r krent

Het is begonnen, zei ze zachtjes voor zich heen
Dit is de sien waar al het goeie volk naar snakt
Toch had ze echt nog niet zo vreeslijk gauw contact
Om twee uur 's nachts was ze nog moederziel alleen
Toen ging het regenen, in paniek
Zocht ze haar heil in een portiek
Daar zaten ook, nu had ze beet
Twee Ierse meisjes en een Zweed
Ze zei: Hello, my name is Annie van den Berg
Maar verder wou de conversatie niet zo erg

Toch had ze na een dag of vijf al een vriendin
Met wie ze trouw haar flesjes deelde en haar brood
Dat meisje had nooit zoveel honger, want ze spoot
Maar ach, iets lekkers wou d'r af en toe wel in
Al was ze mager en doodsbleek
Het was een meid waar je naar keek
Ze ging zo af en toe gedwee
Met een of and're vogel mee
Om na een uur weer te verschijnen op de Dam
En zij, ze wachtte heel geduldig tot ze kwam

Zelf was ze niet bepaald een veel begeerde buit
Neem nou dat seksfeest, in dat huis in de Jordaan
Ze zat de hele avond met 'r kleren aan
Want er was niemand die gezegd had: Doe ze uit
Ze had al steeds de pil geslikt
Maar keek uitsluitend wat verschrikt
En toch geleidelijk meer sereen
Naar de taf'relen om zich heen
Die ze in Enschede nog nooit had bijgewoond
Ze rookte Nepal, en werd misselijk, maar niet stoned

Van tijd tot tijd dacht ze wat schamper aan d'r moe
Die had gezegd, ga d'r niet heen, toe blijf bij mij
M'n kind, je gaat er naar de sodemieterij
Ze had er wel vergeten bij te zeggen, hoe
En op een dag zei ze, tot ziens
En toen vertrok ze in d'r jeans
En met die flaphoed op d'r hoofd
Waarin ze zelf nooit had geloofd
En in de trein keek ze nog heel lang uit het raam
En even huilde ze.... Waarom, in Jezusnaam?

© Guus Vleugel, Joop Stokkermans, Jasperina de Jong

Geen woorden

Het afschuwelijke nieuws kan u niet ontgaan zijn, de aardbeving in Turkije en Syrië van niet te bevatten proporties. Veel mensen die in Nederland wonen hebben familie, vrienden en bekenden die daar wonen waarvan ze inmiddels weten of ze het hebben overleefd of niet, maar soms is er nog helemaal geen contact mogelijk geweest en verkeren ze in het ongewisse over hun lot. Het dodental is op het moment van schrijven al opgelopen tot 12.000. De berichtgeving, de verhalen en de beelden ze laten me niet onberoerd. Er zijn geen woorden voor zoveel leed. Heel veel sterkte en kracht voor alle getroffenen en hun familieleden en vrienden waar die zich ook ter wereld bevinden. 

 

First Class

Ik heb weer eens een 'complete recordings' cdboxje gekocht. Van First Class deze keer. Jawel, u kent ze wel. In 1974 hadden ze een hit met 'Beach Baby' 🎶 Beach baby, beach baby, there on the sand from july to the end of september....🎶 En dat was het dan ook wel, eigenlijk, maar toch is er nu een boxje met drie cd's met alles wat er opgenomen is. 

First Class was een studiogroep en het nummer 'Beach Baby' is geschreven door John Carter en zijn vrouw Gillian Shakespeare. John heeft het lied samen met Chas Mills en Tony Burrows ingezongen begeleid door een groep sessiemuzikanten. Het is een nummer met mooie Beach Boys achtige samenzang met een nostalgische terugblik op de jaren zestig. John wilde absoluut niet in de spotlight staan. Ook Chas en Tony voelden zich meer op hun gemak in de studio dan op het podium. Op de hoes van het eerste album staan de drie werkelijke vocalisten gebroederlijk naast de mannen die het gezicht van de band waren in tv programma's en in het land, maar die niet op de platen te horen zijn. 

Er komen twee albums uit van First Class en een aantal singles, sommige weer onder verschillende pseudoniemen. Het begeleidende boekje is er uitgebreid maar tegelijkertijd heel onduidelijk over. John en Gillian schreven de nummers maar wie er nou wanneer op te horen is komt op mij over als: wie er maar zin in had deed mee. Op tv lipten anderen dus de nummers. Maar gezien het aantal andere groepen waar met name Tony Burrows zijn stem aan leende (Ivy League, Flowerpot Men, Edison Lighthouse, White Plains en de eerste versie van Brotherhood Of Man) was dat in die dagen niet zo heel ongewoon. 

Is het boxje van First Class een hoogtepunt in de muziekgeschiedenis? Welnee, het is leuke niks aan de hand muziek. In hun thuisland Engeland waren ze lang zo populair niet als in Amerika en natuurlijk Duitsland, maar daar kunnen zelfs mensen als David Hasselhoff en Audrey Landers een bloeiende zangcarrière hebben. Voor de rest van de wereld was het gewoon een one hit wonder. Het boxje bestaat uit de twee albums aangevuld met alle singles, een aantal nummers die al waren opgenomen voor een nooit verschenen derde album, ook nog een aanzet voor een heuse musical (negen nummers waar onder meer Elaine Paige op te horen is) en wat grappige jingles, vanaf 1974 t/m 1983.

Voor het eerste album staan de drie daadwerkelijke vocalisten met de playback band
gezellig samen op de hoes. 

Warmte

Na de lelijke kant van de mensheid geventileerd te hebben in het blogje van gisteren, nu weer wat moois te melden. Het gaat immers om de balans en gelukkig gebeuren er ook mooie troostrijke dingen. Ik heb een collega die uit Oekraïne komt, ze was hier al voordat Vladimr Poetin het land binnenviel en een oorlog begon die nog steeds voortduurt. Haar familie woont er nog wel. 

Een paar weken geleden stond ze aan de kassa bij me en kocht voor honderden euro's aan mutsen, sjaals een handschoenen. "Heb je het koud?" vroeg ik (ik ben zo leuk). Ze vertelde me dat ze dit aankocht, ik meen middels een stichting, voor de soldaten in haar geboorteland. Van de week zei ze: "Weet je nog dat ik die mutsen enzo afrekende?" En ze liet me een filmpje zien. 

Daarop zag ik een groep soldaten staan in het besneeuwde landschap, precies zoals ik dat al zo vaak op het journaal heb gezien. Ze hadden de handschoenen aan, de mutsen op en de sjaals omgeslagen. Ze bedankten voor deze zo broodnodige zaken. Het ontroerde me. Deze mannen die er niet om hebben gevraagd om in een oorlogssituatie te verkeren, nemen de tijd om te bedanken voor wat hen is toegestuurd. Ik kan me zo voorstellen dat het ze naast de warmte die het fysiek geeft ook goed moet doen te weten dat er aan hen gedacht wordt in deze zo onzekere tijden. 

#TeamPimLammers

De bekroonde kinderboekenauteur Pim Lammers was heel bewust door het CPNB gekozen om het Kinderboekenweekgedicht 2023 te schrijven. Zijn kinderboeken gaan over het zeer actuele thema om als kind jezelf te kunnen zijn. Maar de afgelopen dagen kwam er kritiek op die keuze naar aanleiding van een literair verhaal voor volwassenen wat Pim in 2015(!) heeft geschreven. Het gaat over de relatie tussen een tienerjongen en zijn trainer. Doodsbedreigingen zijn zijn deel en Pim heeft daarom besloten voor zijn eigen veiligheid en dat van zijn dierbaren om zich terug te trekken. 'Een gedicht schrijven is mij geen doodsbedreigingen waard. De aantijgingen over mij zijn pertinent onwaar en ik heb dan ook aangifte gedaan. De enorme hoeveelheid bedreigingen en agressiviteit ervan richting mij en mijn dierbaren hebben mij doen besluiten om mij terug te trekken.'

De gristelijke actiegroep 'Gezin in Gevaar' sprak van een 'pedofilie-activist'. We hebben het over een groep die meent dat het fictieboek de bijbel de enige waarheid verkondigt. Het fictieve verhaal van Pim zal in hun beleving dan ook wel echt zijn. Daarnaast komt kindermisbruik juist in die streng gelovige kringen toch best vaak voor. De extreemrechtse huisjesmelker Wybren van Haga en partijvoorzitter van het onbeduidende splinterpartijtje Belang van Nederland meende er Kamervragen over te moeten stellen. En alsof dat nog niet debiel genoeg is, heeft de eenhersencellige zus/nicht/tante van Jan Smit, Monique, als moederhartloeder of iets dergelijks ook gemeend er iets van te moeten vinden. De vrouw uit het inteeltdorp Volendam die nooit verder is gekomen met lezen dan een Bouquetreeksboekje.

Dit alles heeft dus geleid tot doodsbedreigingen aan Pim. Fragmenten uit het desbetreffende verhaal werden zonder context gedeeld op de socials en de Gerda's en Arie's van deze wereld waren maar weer eens boos, want stel dat hun Gewenste Kind n.a.v. het Kinderboekenweekgedicht meer van de schrijver zou willen weten en op het wereld wijde web op zoek zou gaan en dan op dit verhaal voor volwassenen zou stuiten. Nou, ik heb nieuws voor jullie, een paar klikjes en hele pornofilms kunnen jullie schatjes bekijken waarbij vergeleken Pim's verhaal voor volwassenen klein bier is.

En dan, wat te doen met boeken voor volwassenen als 'Lolitia' van Nabokov, 'Voor een verloren soldaat' van van Dantzig, 'Mijn meneer' van van Lieshout of recentelijk 'Lessen' van McEwan? En zouden ze weten dat kinderboekenschrijvers Roald Dahl in het echt geen kinderen at en Paul van Loon in het echt geen weerwolf is? 

U merkt, je kunt een boekenmens na 35 jaar uit de boeken halen, maar mijn literaire hart blijft kloppen en ik ben allergisch voor dit soort enge censurering, of in dit geval cancelling, omdat een aantal ongeletterde kleingeestigen fictie niet van realiteit kunnen onderscheiden, laat staan begrijpend kunnen lezen. En in al hun laagschedeligheid meteen beginnen met (doods)bedreigingen. Daarom #TeamPimLammers. 

U heeft heel wat te lezen deze maandag, want zo'n anderhalf jaar geleden had ik ook al een blog geschreven over Pim inclusief een mooi gedicht van zijn hand: 

Pim Lammers

Omdat ik nu alweer zeven  jaar niet meer 'in de boeken' zit, heb ik de opkomst van auteur Pim Lammers gemist. Pim debuteerde in 2017 met zijn prentenboek 'Het lammetje dat een varken is' met illustraties van Milja Praagman. Het is het allereerste Nederlandse transgender-prentenboek. Het werd in 2018 bekroond met een Zilveren Griffel. Daarna volgenden o.m. 'De boer en de dierenarts' over de liefde tussen twee mannen, 'Een tent vol'  een boek vol weetjes over het circus en 'Het grote kleine monster' over monsters en stoer zijn. 

Ik kwam over Pim te weten door iets wat hem is overkomen, hij was tijdens de afgelopen Kinderboekenweek, zoals wel vaker, uitgenodigd om op een basisschool dichtworkshops te geven. Pim vindt dat geweldig leuk om te doen en de kinderen voor wie hij het doet ook. Maar deze Kinderboekenweek is hij tot twee keer toe op het laatste moment afgebeld. Twee scholen hadden ontdekt waar zijn boeken over gaan en besloten dat hij niet meer welkom was in de klas. Pim heeft de directeurs van die scholen het volgende bericht gestuurd welke hij op Twitter heeft gedeeld: 

Beste schooldirecteur,

Vandaag zou ik eigenlijk op uw school voor de klas staan. ik had het al helemaal voorbereid: gedichten verzameld, opdrachtjes bedacht. En ik had er zin in, de kinderen hopelijk ook. Maar twee dagen geleden werd ik door iemand van uw school afgebeld: de onderwerpen waar ik over schrijf, gender- en seksuele diversiteit, passen niet bij 'de identiteit van de school'.

Een filmpje op uw website begint met de zin: 'Iedereen is welkom hier'. Maar waarom mocht ik niet komen? Of, nou ja, ik mócht wel komen - zolang ik het dan maar niet ging hebben over 'bepaalde onderwerpen'. Mocht ik niet voorlezen uit 'Het lammetje dat een varken is'? Moest ik mijn vriend verzwijgen als er door een kind werd gevraagd of ik een vriendin had? 

Het is 2021 en we leven in Nederland. Hoewel ik vaker negatieve opmerkingen heb gekregen op mijn boeken, had ik niet verwacht dat ik geweigerd zou worden op een basisschool. 

Het telefoontje deed pijn - ik zat zelf in groep 7 toen ik voor het eerst verliefd werd op een jongen. Het was een verwarrende en vooral ook eenzame periode: ik wist niet wat het woord 'homo' precies betekende en ik dacht dat ik de enige was die zich zo voelde. Het had me heel erg geholpen als er op mijn school open over gesproken werd. Of als ik mezelf had teruggezien in films, op SchoolTV, in kinderboeken. Al was het maar in een gedicht dat een schrijver zou hebben voorgelezen tijdens een dichtworkshop.

Ik moet denken aan alle klassen die ik vandaag zou ontmoeten. Aan de jongens die verliefd worden op jongens, aan de meisjes die verliefd worden op meisjes. Wist u eigenlijk dat er in elke klas gemiddeld één kind zit dat zich niet helemaal thuis voelt binnen de hokjes 'jongen' en 'meisje'? Ik heb met ze te doen. Een school hoort een veilige omgeving te zijn, een omgeving waar kinderen zich thuis voelen en zichzelf kunnen, durven en mogen zijn. Een school als die van u kan verregaande gevolgen hebben voor deze kinderen, niet alleen op jonge maar ook op latere leeftijd.

Hieronder staat een gedicht van mij dat ik in deze Kinderboekenweek nog heb voorgelezen aan een groep 7. Eén jongetje zei meteen daarna: 'Maar dat hoeft helemaal niet stiekem, dat mag gewoon, hoor!'

Hij had gelijk: op zijn school hoefde het helemaal niet stiekem, op zijn school mocht het gewoon. Was dat ook maar zo op uw school. 

Wat jongens niet mogen doen

Nick en ik zijn jongens

en er is veel dat jongens niet mogen doen:

-tot half drie opblijven om enge zombieseries te kijken

-op schooldagen bij elkaar logeren

-met losse handen fietsen

-de schrobzaag en de klopboormachine meenemen naar de hut

-schelden met het woordje ...

-spieken tijdens het veel-te-moeilijke-woorden-dictee

-laten spieken tijdens het veel-te-moeilijke-woorden-dictee

-praten over wie het sterkst is, de beer of de leeuw, terwijl de juf een som staat uit te leggen

-toch nog 'de leeuw natuurlijk' zeggen

-naast elkaar zitten in de klas

-zonder papa en zonder ladder een bal pakken van het dak

-een tweede slokje bier proeven

-mama vragen wat we gaan eten als ze in de yoga-houding zit

Wij zijn jongens

en er is zó veel dat jongens niet mogen doen.

Daarom geef ik Nick

alleen in het geheim,

alleen als niemand het ziet,

een zoen.

© Pim Lammers

Pim Lammers.