RDW

Een bericht van de Rijksdienst voor het Wegverkeer stond er voor me klaar. Ik was meteen alert, want ik heb geen auto. Bovendien heb ik wel eens berichten voorbij zien komen van nepberichten, zogenaamd van de RDW, waarbij mensen bekeuringen moesten betalen die er helemaal niet zijn.

Zou het dan één van mijn auto's zijn die ik ooit heb gehad? Volgens mij zijn die allemaal gevrijwaard, maar ja je weet nooit. Het bericht stond voor me klaar op Mijn Overheid. Éénmaal ingelogd, bleek het om iets heel anders te gaan: mijn rijbewijs verloopt dit jaar, en dat werd even onder mijn aandacht gebracht. Heel attent, en ook nodig, want ik wist dat wel, maar dacht dat het in september zou zijn, de maand waarop ik ergens in de vorige eeuw mijn rijbewijs ooit heb behaald, maar mijn rijbewijs blijkt al op 9 juli te verlopen. Het is zaak dat ik vóór die datum ga verlengen anders is ie verlopen en zal ik, als dat nog steeds zo is, opnieuw examen moeten doen. Dat lijkt me geen goed plan.

Nu moet ik ook een nieuw paspoort dit jaar. In maart verloopt die ik nu heb. Die was vijf jaar geldig, de paspoorten die je nu koopt zijn tien jaar geldig. Meteen maar op de site van de gemeente een afspraak gemaakt daarvoor, voor het rijbewijs wilde ik dat ook doen, maar zover van te voren is niet mogelijk, dus zal ik in de gaten moeten houden dat ik de datum van 9 juli niet voorbij laat gaan. Maar dat zit wel goed, de ellende die het geeft als ik het zou vergeten is genoeg om het in mijn hoofd te prenten. Met natuurlijk dank aan de RDW om me er aan te helpen herinneren.

In Memoriam: Mies Bouwman

'Televisielegende', 'Oermoeder van de Nederlandse televisie', 'De koningin van de Nederlandse tv'.

Zomaar wat koppen die aangeven welke status Mies Bouwman in Nederland had. De vrouw die er bij de allereerste uitzending op de Nederlandse televisie, 16 oktober 1951, bij was en die pionierswerk heeft verricht en zonder het zelf te beseffen gaandeweg een voorbeeld is geworden voor iedereen die na haar kwam is gisteren op 88 jarige leeftijd overleden, op eigen verzoek thuis omringt door haar kinderen. 

Mies was zo'n icoon dat haar levensverhaal hier optekenen niets zou toevoegen aan alles wat er over haar zal worden geschreven of in tv programma's zal worden behandeld de komende tijd. Ik hou het bij mijn eigen herinneringen aan Mies. Mijn eerste kennismaking met Mies was de intocht van Sint Nicolaas die zij versloeg op tv, steevast als 'vrouwtje Bouw' aangesproken door de hoofdpiet (Piet Römer). Vervolgens het spelprogramma 'Één Van De Acht', waar ik voor op mocht blijven om te zien. Het programma stopte in 1973, waarna Mies het programma met de onwaarschijnlijke titel 'Een Mens Wil Op De Vrijdagavond Wel Eens Even Zitten En Een Beetje Lachen Want Er Is Al Genoeg Ellende Op De Wereld' ging presenteren. In dat programma stonden wensen van de kijkers centraal. Één van de meest ingestuurde wensen was om het programma 'Één Van De Acht' nog één keer te doen, dat was zo'n succes dat vanaf 1976 'Een Mens Wil...' weer naadloos overging in een aantal uitzendingen van 'Één Van De Acht'.

Ik zat in de winter van 1979/1980 en 1980/1981 zoals zovele Nederlanders ook met bingokaarten op schoot naar het programma 'Telebingo' van Mies te kijken, die ons in de eerste uitzending van 1980 een 'prachtig, machtig tachtig' wenste. Om één of andere reden heb ik dat altijd onthouden, waarschijnlijk omdat ik voor het eerst heel bewust afscheid had genomen van een decennium. Ook van haar praatprogramma 'Mies', begin jaren 80 en 'In De Hoofdrol' halverwege de jaren 80 heb ik geen uitzending overgeslagen. In 1992 kwamen van dat laatste programma nog 6 afleveringen waarna Mies stopte met haar presentatiewerkzaamheden. 

Maar we zagen haar zo nu en dan nog wel eens op de televisie en buiten het zicht van het publiek bleef ze haar collega's waar ze kon van welkome adviezen voorzien. Met het overlijden van Mies voelt het of je afscheid neemt van een familielid die jarenlang een welkome gast was in je huis. Dat zij in het televisiekastje zat doet er niets aan af. Mies gaf je als kijker het gevoel alsof ze bij je op de bank zat. 

Dag lieve, lieve Mies, wat hebben we ongelooflijk van jou en je programma's genoten. 

Herinnert U zich deze nog? #118

AL CORLEY

"SQUARE ROOMS"

1984

Geen hitnotering

Juist, dat zag u goed. U kent Al Corley uit de serie "Dynasty" waarin hij de eerste twee seizoenen gestalte gaf aan Steven Carrington, de zoon van Blake en Alexis. Hij is uit de serie gestapt omdat hij de rol geen progressie vond maken: "Hij lacht nooit, heeft geen humor en dan het constante switchen van zijn seksuele voorkeur, bovendien wil ik andere dingen doen". Één van die andere dingen was zingen. In Nederland is dat geruisloos voorbij gegaan, maar in andere Europese landen werd zijn single "Square Rooms" een hit. In Frankrijk stond het maar liefst 5 weken op de eerste plaats.

De single werd mede geschreven en geproduceerd door Harold Faltermeyer, die ook "Self Control" van Laura Branigan had gemaakt en dat is te horen. Zelf had Harold een grote instrumentale hit met "Axel F" uit de film "Beverly Hills Cop". Al maakte drie albums en aan aantal singles, o.a. een single in duet met Shirley Bassey, hoewel duet wat overdrachtelijk moet worden gezien. Al's stem is naderhand toegevoegd op de a-kant "Remember", een Engelse hertaling van "Paroles Paroles". Op de b-kant staat "Thought I'd Ring You", wat oorspronkelijk een duet was van Shirley met Franse gesproken tekst door Alain Delon. Alain's bijdrage is erop vervangen door Al die Shirley nu in het Engels tegenspel biedt. Ik betwijfel zelfs of Al en Shirley elkaar ooit hebben ontmoet.

Ondanks zijn onvrede met zijn rol in "Dynasty", voelde Al zich niet te groot om voor de mini serie "Dynasty: The Reunion" in 1991 nog eens in zijn rol als Steven te stappen, die sinds 1983 door Jack Coleman werd gespeeld, maar die had in 1991 andere verplichtingen. Al heeft een vrij onregelmatige acteercarrière, zijn laatste wapenfeit is de film "Kill The Irishman" uit 2011.

Al is nu 61 jaar en is sinds 1989 getrouwd met Jessika Cardinahl en ze hebben drie kinderen. 

En ja jonge mensen van nu, dat wat je in de clip ziet was de mode van 1984, zo liepen we erbij. 

Week 8 2018; Wat een week!

Woedend reageerde premier Benjamin Netanyahu van Israël toen zijn Poolse collega Mateusz Morawiecki stelde dat naast Duitse er ook Poolse, Joodse en Russische daders waren in de Tweede Wereldoorlog. Joodse daders, het idee! 'Schandelijk en schaamteloos om dit te suggereren' zo vond Benjamin. Toch zijn ze er wel geweest. Om het dicht bij huis te houden was er in Nederland de Joodse Ans van Dijk. Door haar toedoen zijn zeker 145 mensen opgespoord (waaronder haar broer en zijn gezin), waarvan er 84 de dood vonden in diverse kampen. Ans was de enige vrouwelijke collaborateur die ter dood veroordeeld werd in september 1947.

Maandag werd bekend dat op de jaarlijkse politieke integriteitsindex van Vrij Nederland, de VVD de politieke partij is die voor het zesde achtereenvolgende jaar de meeste integriteitsschandalen kent. In 2017 waren er elf politici van die partij die ergens iets niet goed deden. Ik vind het heel knap om dit niveau zo lang te blijven continueren, en ook voor 2018 zijn ze al goed van start gegaan om ook dit jaar weer de eerste prijs hieromtrent in de wacht te kunnen gaan slepen.

Sinds oktober 2016 kennen we de term 'vergismoord', vanwege de vermoorde Djordy Latumahina die werd doodgeschoten in een parkeergarage, maar niet het beoogde doelwit was. De man die nu verdachte is beweert bij hoog en bij laag te worden verward met iemand anders. Als dat zo is kunnen we de term 'vergisverdachte' ook aan de Nederlandse woordenschat toevoegen.

De studenten in Amerika zijn er klaar mee. De zoveelste schietpartij vorige week woensdag was de laatste druppel. De prachtige en krachtige speech van Emma Gonzalez liet niets aan onduidelijkheid over. De wapencultuur in de Verenigde Staten zal en moet anders. Op 24 maart houden studenten door het hele land heen een demonstratie onder de noemer: "March For Our Lives". George Clooney en zijn vrouw doneren $500.000 om de mars te ondersteunen, datzelfde bedrag wordt ook gedoneerd door Oprah Winfrey en eveneens door filmproducer Jeffrey Katzenberg en de lijst wordt langer. Naast vele andere organisaties die het steunen zullen er veel beroemdheden meelopen in de mars, dat legt, zeker in Amerika, veel gewicht in de schaal. Oprah zegt dat het haar doet denken aan de Freedom Riders in de jaren 60 die ook zeiden; "Het is genoeg en onze stemmen zullen gehoord worden".

Als bewust kinderloze heb ik er niet zo heel erg kijk op, maar ik ben voorzichtig van mening dat het een goed plan is dat de partners (m/v) van de vrouwen die hebben gebaard vanaf volgend jaar een week doorbetaald verlof krijgen, en vervolgens ook de mogelijkheid hebben om in het eerste half jaar vijf weken extra verlof op te nemen waarbij 70 procent van het loon wordt doorbetaald. Bij emancipatie wordt vaak alleen van de vrouw uitgegaan, en wordt van mannen, terecht, verwacht zich meer met huis, haard en kind te bemoeien. Maar slechts twee dagen verlof na zoiets ingrijpends als de geboorte van een kind is niet erg veel. Ik ben alleen benieuwd hoe het in de praktijk op de werkvloer gaat werken. De mogelijkheid wordt geschapen, maar dat wil niet zeggen dat het aangemoedigd zal gaan worden vanuit de kant van de werkgevers.

Koningshuisvlo en fulltime sneue man Johan Vlemmix wil een sekspop van Patricia Paay laten maken en vindt het raar dat Patricia dit plan 'te belachelijk voor woorden vindt' en juridische stappen overweegt.

De meerderheid van de Tweede Kamer is voor het afschaffen van het raadgevend referendum. Een raadgevend referendum is niets meer of minder dan een advies van het gepeupel, wat men vervolgens gewoon naast zich neer kan leggen, het is immers raadgevend en niet bindend. Ieder weldenkend mens wist bij voorbaat al dat het referendum over het associatieverdrag met Oekraïne een totaal zinloze actie was. Wel een actie die de belastingbetaler, het zelfde gepeupel dus, 30 miljoen heeft gekost. Het afschaffen van het raadgevend referendum werkt indirect dus ook kostenbesparend.

Voor iedereen weer een heel fijne nieuwe week gewenst!

Amerikaanse studenten zijn het zat.

Ans van Dijk.

Vaderschapsverlof.

Prijs

Het enige waar ik aan meedoe waarmee ik iets kan winnen is de Staatsloterij, en zo nu en dan win ik wel eens een klein bedragje (€5 tot €15). Verder doe ik aan geen enkele door winkels of bedrijven uitgeschreven prijsvragen mee, ook die vreselijke Postcodeloterij met die schreeuwerige reclames is voor mij een no go area.

Het is daarom des te verrassender dat ik zo heel terloops toch in de prijzen ben gevallen. Op Facebook zag ik van het radioprogramma "Volgspot" dat ze een week van de jaren 60 hebben, en er was een foto geplaatst van twee jonge artiesten uit die tijd met de vraag: Wie zijn dit? Iedereen met enig (nationaal) cultureel besef zag dat het Trea Dobbs en Ronnie Tober waren, dus dat antwoordde ik onder de foto. Vanzelfsprekend waren er nog veel meer mensen die dat hadden gezien en ingevuld, maar omdat ik de eerste was die had gereageerd met het goede antwoord won ik de volgspot-pen!

Hoe leuk is dat! Ik mocht mijn adres doorgeven aan de redactie van "Volgspot", en gisteren lag ie in de bus. Een mooie pen die z'n naam volgspot-pen eer aan doet, omdat er een laser in zit, een soort volgspot dus. Je zou denken dat nu het geluk aan mijn kant is ik me terstond wel op allerlei andere zaken zal gaan werpen waar iets mee te winnen valt, maar nee, ik weet me te beheersen.

Ronnie Tober en Trea Dobbs in de jaren 60. 

Mijn gewonnen volgspot-pen.

Hendrik Groen in het theater

Toen ik vorig jaar mei de voorstellingen voor het nieuwe theaterseizoen ging uitzoeken, was er nog geen sprake van een tv-serie van het boek van "Het geheime dagboek van Hendrik Groen". Alhoewel daar misschien al over bericht werd, maar ik had het in ieder geval niet meegekregen. Het leek me leuk om een theatervoorstelling te bezoeken van de bestseller. Uiteraard heb ik met enorm veel plezier gekeken naar de tv-serie met de uitstekende cast. Grote schoenen om in te stappen dus voor de theatermakers.

De verhaallijnen zijn natuurlijk wel gelijk, omdat zowel de serie als de theaterversie het boek als bron hebben. Al vrij snel laat je de serie los, omdat de acteurs een eigen interpretatie van hun personages neerzetten. Bijzonder is meteen al de keuze van de regisseur Gijs de Lange om voor jonge acteurs te kiezen die de bejaarden spelen. Hij heeft dit gedaan met de gedachte dat in iedere bejaarde ook nog altijd een jong iemand zit. En dat is precies wat mijn moeder altijd zei: 'Ik weet wel dat ik oud ben, en dat kun je ook wel zien, maar van binnen voel ik me nog net zo als toen ik jong was'.

Het verhaal is door het boek en de serie na genoeg bekend. Beau Schneider speelt Hendrik Groen, de wat verlegen man die met prachtige volzinnen de wereld om zich heen gadeslaat en beschrijft in zijn dagboek. Zijn beste vriend Evert voor wie alles een geintje lijkt wordt gespeeld door Mike Weerts. Het is mooi om te zien als hij ontdekt dat niet altijd alles weg te lachen valt. Ik werd geraakt door het spel van Myrthe Burger die een ontroerende Grietje neerzet die langzaam begint door te krijgen dat ze aan het dementeren is. En verder zagen we Cynthia Abma als de directrice, Britte Lagcher als Eefje en Rufus Hegeman als Edward. Erg leuk is dat bij de voorstelling een seniorenkoor uit de regio meewerkt. Bij deze avond was dat het koor Zang En Genoegen uit Bergambacht, zij figureren als bewoners van het bejaardenhuis en zongen een aantal oud Hollandse liedjes in de voorstelling.

Zoals gezegd kende ik de serie en kon dus vergelijken, maar zat al vrij snel gewoon in de voorstelling en herkende alleen bepaalde situaties er uit, maar ging mee in het verhaal van deze acteurs. Vriendin Letitia met wie ik was kende de serie noch het boek, voor haar was het helemaal nieuw en ook zij heeft smakelijk gelachen en een zeer geslaagde avond gehad. Ze heeft een kapsalon in een verzorgingshuis en herkende een aantal zaken uit de praktijk.

Meer dan duizend woorden

Vóór 1949. Oorspronkelijk stond er 'Hollywoodland' De laatste vier letters zijn in 1949 verwijderd. 

1960. Otto Frank, de vader van Anne die, zoals bekend, als enige van de bewoners van het Achterhuis
de oorlog overleefde bezoekt de zolder waar ze ondergedoken zaten. 

Haardroger uit de jaren 20 van de vorige eeuw. 

1931. Albert Einstein met een Albert Einstein- pop.

1936. De Afro-Amerikaanse atleet Jesse Owens won vier gouden medailles op de Olympische Spelen van 1936 in het Berlijn van Adolf Hitler. Zeer tegen de zin in van Adolf, hij had verwacht dat de spelen een triomf zouden worden voor de Arische sporters. 

Sophie

Op bovenstaande foto, gemaakt op 1 september 2011, sta ik samen met mijn collega Sophie. Er werd die dag gevierd dat Sophie 40 jaar (!) bij de firma was. Als u even meerekent, is zij er, bij het failliet gaan in februari 2016, dus meer dan 44 jaar werkzaam geweest. Bovendien, met nog een aantal andere dames, steevast in één vestiging. Zij waren er bij de opening bij en zijn tot het laatst gebleven. Gisteren ontvingen we het verdrietige nieuws dat Sophie is overleden.

Waar ik bijna maniakaal vasthield aan mijn eigen domeintje binnen de vestiging, de boeken/entertainmentafdeling, kenmerkte het Sophie dat ze in die meer dan 40 jaar overal wel heeft gestaan, van de diverse afdelingen door het warenhuis, tot aan de kantine en zelfs ook de ontvangst goederen aan toe. Daarnaast is ze jarenlang een bevlogen lid geweest van het VOC (Vestiging Ondernemingscommissie). Zelf heb ik bij haar een luisterend oor gevonden toen de firma langs de randen van de wet, en er net iets overheen, opereerde ten nadele van mij. Ze stond letterlijk naast me in de diverse gesprekken die toen zijn geweest. Uiteindelijk bleek dat wat men wilde cao-technisch helemaal niet mogelijk te zijn, en liep het met een sisser af. Maar het was fijn in Sophie iemand te vinden die met mij 'de strijd' aanging.

De laatste jaren waren Sophie en ik naaste collega's op dezelfde etage vallend onder dezelfde leidinggevende. Het was een leuke tijd. Één van de meest hilarische dingen die ik samen met haar heb meegemaakt was toen we, om uren in te halen die we door foutieve inroostering te weinig hadden gewerkt, werden uitgeleend aan de vestiging Gouda om aldaar te helpen met de inventarisatie.

De eerste dag kwamen we te laat, dit als gevolg van een communicatiestoornis. Wij hadden opgekregen ons om 9.00 uur te melden, maar de mensen in Gouda dachten dat we er om 7.00 uur zouden zijn. Dat is nog enigszins hoog opgelopen, maar de tweede dag liepen Sophie en ik in alle vroegte door de verlaten straten van Gouda, om zo rond 6.45 uur achterom de personeelsingang in te gaan. We liepen naar binnen en hadden het niet meteen door, maar na enige minuten riep ik uit: "Kind, we staan in de HEMA!!" Gierend van de lach kwamen we uiteindelijk in het pand waar we moesten zijn, waar we mede door het debacle van de dag ervoor met een soort wrevelige meewarigheid werden aangekeken.

Het was dit voorval waar ik aan moest denken gisteren na het trieste nieuws van Sophie's overlijden. Want wat toch het meeste bijblijft van al die jaren werken met elkaar zijn de momenten dat we hebben gelachen, de vrolijkheid en de humor.

Lieve Sophie, rust zacht. Het was fijn om je te hebben gekend. Ik koester heel veel dierbare herinneringen aan de bijna 20 jaar dat we hebben samengewerkt.

Keerpunt

Zo heel af en toe hoort men het mij nog wel eens zeggen: "Ja, maar ik ben natuurlijk import". Daarmee bedoel ik dat ik geboren en getogen in Den Haag ben, en van mij niet verwacht kan worden dat ik alles maar weet van de regio Capelle/Rotterdam. Een stoplap natuurlijk, maar het is zo fijn om anderen, en vooral mezelf, aan mijn Haagse afkomst te herinneren. Toch was afgelopen november het keerpunt. Niet dat ik dat toen bewust zo heb ervaren, het besef kwam onlangs.

Ik had vorige week samen met mijn zus de grote doos met oude foto's bekeken. Ik had zelf een heleboel foto's van heel vroeger, en daar is vorig jaar een hele stapel bijgekomen uit het bezit van onze moeder. Die heb ik er zonder te kijken ingedaan, omdat ik het toen niet het moment vond om ze te gaan bekijken. Te vroeg. Nu was dat moment er wel, en we hebben ons er een hele middag mee vermaakt. Herinneringen van de één riepen weer herinneringen van de ander op. We waren weer even terug in de tijd en beleefden al die fijne momenten weer.

Toen ze weer weg was heb ik nog een tijdje langs 'memory lane' gelopen en bedacht opeens, terugrekenend, dat het in november 2017 was dat ik precies net zolang in de regio Capelle/Rotterdam woon als dat ik in Den Haag gewoond heb. En nu, 3 maanden later, dus officieel langer dan in Den Haag. De stoplap mag ik dan eigenlijk niet meer gebruiken, maar pin me er niet op vast. Na Den Haag heb ik anderhalf haar in Capelle gewoond, en vervolgens 7 jaar in Rotterdam op 2 adressen om weer naar Capelle terug te keren waar ik nu sinds april 2000 woon, wat mijn geboorteadres nog steeds het adres maakt waar ik het langst gewoond heb, maar ook dat gaat nu langzaam ingehaald worden.

Het ouderlijk huis in Den Haag zoals het er heden ten dage uitziet. Het portiek achter de boom, de bovenste etage rechts. 

Tegeltjeswijsheid 274

Week 7 2018; Wat een week!

We leven in het jaar des heren 2018, en toch is er een lerares ontslagen van de Sts. Peter and Paul Catholic School in Miami, omdat ze is getrouwd met een vrouw. Jocelyn Morffi gaf zeven jaar les op de school, maar werd gesommeerd ontslag te nemen om bovenstaande reden. Ze weigerde en werd alsnog ontslagen zonder officiële reden. In een brief aan de ouders is haar ontslag kenbaar gemaakt zonder duidelijke reden. Een aantal ouders waren het er niet mee eens en prezen Jocelyn's werk als lerares. Het huwelijk tussen twee vrouwen is gewoon toegestaan in Florida. Maar er is geen wet die discriminatie van mensen omwille van hun geaardheid verbiedt. Opnieuw, we leven in het jaar des heren 2018.

Drie maanden onderweg is het kabinet, en jawel hoor, maandag hoorden we dat de minister van Buitenlandse Zaken, Halbe Zijlstra, heeft gelogen en niet over een kleinigheidje. Een VVD'er die liegt, je verwacht het niet. Hij heeft zijn eigen waarheid vertelt i.p.v. de echte waarheid. De Halbe waarheid zo gezegd (pun intended). Zijn baas Mark Rutte staat vanzelfsprekend achter hem, waarschijnlijk vanwege al die andere liegende en frauderende VVD'ers in het recente verleden, als een soort automatisch reflex. Maar, dit is nog niet voorbij eer de dikke dame heeft gezongen.

En reeds dinsdag zong de dikke dame. Ieder weldenkend mens begreep natuurlijk dat Halbe wel af moest treden. Sneller dan ik dacht is de eerste VVD'er van dit kabinet door de mand gevallen. Ik had op een half jaar gegokt. Maar goed er was ook goed politiek nieuws te melden: de senaat heeft ingestemd met de donorwet, wat voor veel mensen die op wachtlijsten staan voor orgaandonatie een fantastisch bericht is.

Woensdag overleed Ruud Lubbers op 78 jarig leeftijd. Hij is tot nog toe de langst zittende premier die Nederland heeft gehad van 1982 t/m 1994. Ik ben met hem als premier opgegroeid.

Het jaar is 7 weken oud en er heeft al voor de 19e keer een schietpartij plaatsgevonden op een school in Amerika. De 19 jarige schutter Nikolaus Cruz richtte een bloedbad aan op een middelbare school in Florida waarbij 17 doden en 13 gewonden, waarvan 5 ernstig, vielen. Nee, met die wapenwetgeving in Amerika is niets aan de hand.

Vrijdag een mooi interview in De Volkskrant van Hein Janssen met de nu 80 jarige Jasperina de Jong, die min of meer wil afrekenen met het feit dat ze als een soort Greta Garbo wordt afgeschilderd, omdat ze al jaren in de anonimiteit leeft. "Onzin! Ik zat niet heel erg op dit interview te wachten, maar ik moet ook niet ontkennen wie ik ben geweest, die mysterieuze rol moet ik ook niet willen spelen". In het interview vertelt ze ook dat ze het 'onbehoorlijk en onbeschoft vindt dat er ongevraagd een musical is gemaakt (Adèle, Conny en Jasperina). Conny was dood, Adèle was de weg kwijt, ik leef nog, maar mij is niets verteld of gevraagd.' Maar het leukste om te lezen vond ik dat er een documentaire in voorbereiding is. "Ach ja, waarom niet? Ik ben nu toch met mijn verleden bezig".

Ik zette net zulke grote ogen op als Jennifer Hoffman in haar rol van moeder Hannah in "De Luizenmoeder" toen ik vernam dat er zoiets bestaat als een 'leerlingvolgsysteem'. Ouders kunnen het schoolgedrag van hun kinderen zowat real-time volgen. Wat een nazisysteem! Ongezond ook, als je het mij vraagt. Is het niet een deel van het opgroeien an sich dat je je langzaam losmaakt van je ouders en je ook wel eens je huiswerk niet maakt om te kijken of je er mee wegkomt. Nu wordt dat meteen doorgegeven. Ouders hebben de cijfers ook vaak eerder dan de kinderen, die dan niet de vreugde kennen van het meedelen van een goed cijfer bij thuiskomst, of zelf kunnen bepalen wanneer het moment is om een slecht cijfer te communiceren. 'Leerlingvolgsysteem', bij het uitspreken van het woord gaat mijn rechterarm als in een reflex omhoog.

Voor iedereen weer een heel fijne nieuwe week!

De zeventien slachtoffers van de schietpartij in Florida.

Jasperina de Jong.

Leerlingvolgsysteem. 

Poten en potten

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug is te luisteren. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost. 

De verjaardagen van familie, zo eind jaren 70 begin jaren 80, werden nog groots gevierd met veel visite op geleende dan wel gehuurde stoelen. Het viel me toen al op dat op zeker moment heel organisch de kamer in twee helften kon worden verdeeld, met aan de ene kant alle vrouwen en aan de andere kant alle mannen. De gasten voelden zich blijkbaar het meest op het gemak bij hun seksegenoten. In die tijd kwam ook langzaam de discussie op gang, ironisch genoeg ook op die verjaardagen, dat mensen van destijds voornamelijk Turkse en Marokkaanse afkomst er zulke vreemde gewoontes op na hielden betreffende de rolpatronen en dat er zo’n duidelijke scheidingslijn te zien was tussen mannen en vrouwen. Ik geloof dat voor mij als jongmens daar de kiem is gelegd voor mijn gevoel en liefde voor ironie met een licht cynische ondertoon.

Ik vond het ook kostelijk om te horen hoe er door de heterostellen over elkaar gepraat werd, onder het mom van een grapje, maar wat zat er, in mijn ogen, een wereld van passief agressief gedragen leed achter. Als er een afspraak moest worden gemaakt konden de mannen zo heel lollig zeggen: “Dan moet je bij de secretaresse zijn”, doelend op hun vrouw die de agenda blijkbaar voor hen beiden bijhield en bepaalde. Ik kreeg vaak het idee dat de vrouwen verder gingen waar de moeder van hun mannen ophield. De vrouwen praatten over hun man alsof het een extra kind was die nagelopen en in de gaten gehouden moest worden, terwijl de mannen hun vrouw zagen als iemand die hen beperkte in wat ze nou eigenlijk het liefste zouden doen. “Ja ik zou heel graag motor willen rijden, maar Carolien wil het niet”. Het grappige is dat andere mannen dat als goed excuus accepteerden, waarschijnlijk omdat het zo herkenbaar voor ze was.

Het was duidelijk, mannen en vrouwen verschilden niet alleen lichamelijk van elkaar. Hoewel in die jaren vrouwen terecht voor hun rechten opkwamen en alles wilden kunnen doen wat mannen ook deden, mits het voor hen vrijblijvend zou zijn. Daar waar bepaalde zaken voor mannen verplicht of maatschappelijk gewenst waren, moesten zij kunnen kiezen het wel, niet of een beetje te doen. Het moest wel leuk blijven natuurlijk. En ook mannen emancipeerden mee, hoewel het maatschappelijk wat moeilijker lag, want een man moest wel een kerel en een echte vent blijven. Het mannenego is en blijft een fragiel iets. Een stel wat er bewust voor gekozen had dat zij fulltime ging werken en hij thuis bleef en voor kinderen en huishouden zorgde werd, en wordt nog steeds, toch wat meewarig bekeken. In de jaren 90 werden we verblijd met het boek van John Gray “Mannen komen van Mars, vrouwen van Venus”.  Ik werkte toen in de boekhandel en het boek was niet aan te slepen. Hierin stond precies te lezen wat iedereen met gezond verstand ook wel begreep: mannen en vrouwen verschillen nu eenmaal en begrijpen elkaars signalen niet altijd goed. Vandaar dat het ook heel raadzaam is dat naast een relatie mannen met hun vrienden en vrouwen met hun vriendinnen dingen ondernemen en dan eens lekker onder- en met elkaar kunnen klagen over hoe verschrikkelijk die wijven kunnen zeiken of hoe ongelooflijk kinderachtig die kerels toch doen. Het succes van zijn boek maakte dat John Gray tientallen titels uitbracht met variaties op hetzelfde Mars/Venus-thema die allemaal als warme broodjes over de toonbank gingen. Mensen worden nu eenmaal graag bevestigd in wat ze zelf al lang weten.

Je zou denken dat in hun strijd tegen discriminatie en voor acceptatie homoseksuele mannen en lesbische vrouwen schouder aan schouder staan onder het mom van ‘samen staan we sterk’. En vaak begint het ook zo, alleen blijkt gaandeweg steeds weer dat er verschillen van inzicht zijn en ervoor wordt gekozen om elk voor eigen parochie te preken. Een goed voorbeeld is de actie die in 1984 in Engeland op touw werd gezet als steun voor de stakende mijnwerkers: “Lesbians And Gays Support The Miners”. Al na vier maanden stapten een groep lesbische vrouwen er uit en richtten een eigen groep op onder de naam “Lesbians Against Pit Closures”, maar toch bleven er ook vrouwen actief bij de eerste groep. De actie was trouwens een ongekend succes en er is zelfs een film over gemaakt: “Pride”.

Ook in de gay community is er dus een vergelijkbaar Mars/Venus-verschil tussen mannen en vrouwen. Ik merkte dat al toen ik vroeger uitging in Leiden en er tussen de vele homo’s een vast groepje lesbische vrouwen aanwezig was. Terwijl de mannen volgens de laatste mode gekleed met hippe kapsels er prat op gingen alle dancemoves van Madonna’s “Vogue”  te kennen en woordelijk de passage waar, in snel tempo, de namen van allerlei beroemdheden worden opgesomd konden mee praatzingen, stonden de vrouwen wat verveeld in een hoekje bier te drinken en zware shag te roken terwijl ze er met hun houthakkershemden en spijker- of workersbroeken uitzagen of ze zo van een bouwsteiger waren afgelopen. Zij kwamen pas in actie als de DJ een plaat van Melissa Etheridge startte, waarop de mannen als door en wesp gestoken de dansvloer verlieten en het mixdrankje du moment bestelden waarmee je liet zien hip en happening te zijn.

Ook lesbische vrouwen en homoseksuele mannen begrijpen elkaar niet altijd, ook al hebben ze, zoals gezegd, een gemeenschappelijk doel: te mogen zijn wie je wilt zijn. En natuurlijk zijn er niet alleen maar dragonders van wijven in de lesbische gemeenschap of enkel maar gillende relnichten in de homogemeenschap, het zijn stereotypen. Duidelijk is dat tussen homo’s en lesbiennes er in feite net zoveel verschil zit als tussen hetero mannen en vrouwen. Feit is dat, zoals in de heterowereld, ook hier de mannen veel zichtbaarder zijn en duidelijk de boventoon voeren. Hoe dat komt? Toch het extraverte wat nu eenmaal aan de meeste homo’s kleeft? Of het algemene diepgewortelde gevoel dat mannen zich echt als mannen moeten gedragen en het extra opvalt als dat niet zo is? Ook tussen homo’s onderling wordt zichtbare mannelijkheid als groter goed gezien ten opzichte van zich meer vrouwelijk gedragende homo’s. Kan het komen omdat in onze samenleving van vrouwen onderling lichamelijk contact veel meer wordt geaccepteerd en het minder opvalt? Ik durf er mijn vinger niet op te leggen. Ik vind het wel een goede zaak dat, om even te refereren aan de column van de vorige keer, er ook steeds meer lesbische rolmodellen zijn, zoals Claudia de Breij, Ellie Lust, Kajsa Ollongren of internationaal, Ellen Degeneres, Martina Natrátilová en Jodie Foster. Ik zou zeggen: “Vrouwen, voorwaarts in de strijd!”

Ja tenzij...

Omdat het kaartje blind jarenlang van portemonnaie naar portemonnee is gegaan wist ik niet meer hoelang ik al ben opgenomen in het donorregister, maar dat blijkt, bij nadere inspectie, sinds 24 augustus 1998 te zijn, ik heb zelfs een registratienummer, dat wist ik niet meer. Ik kan me nog herinneren dat er in die tijd een campagne was om jezelf als orgaan- en weefsel donor te registreren. Mijn dierbare vriend Robert was toen in Nederland, een gerespecteerd dokter en onderhand professor uit Canada, die op dit moment hele mooie en belangrijke dingen doet op het medische vlak in Manchester, en ik heb er met hem toen uitvoerig over gesproken. En die inhoudelijke aanvulling op de campagne hebben mij toen doen besluiten om mij als orgaan- en weefseldonor te registreren.

Van de week was er naast weer de zoveelste VVD'er die het veld moest ruimen, ook een succes te horen uit de politieke arena. De door Pia Dijkstra van D66 geïnitieerde wet dat iedereen in Nederland vanaf 18 jaar automatisch donor is, tenzij je aangeeft dat niet te willen is aangenomen. Nederland zet hiermee een goede stap in de 21e eeuw en staat wat deze wet betreft gelijk met o.a België, Frankrijk, Spanje, Oostenrijk, Finland, Zweden, Italië en nog 10 andere Europese Landen. De wet gaat natuurlijk niet meteen in, want er zal zo'n twee jaar lang uitgebreide voorlichting komen, zodat zo ongeveer in 2020 iedereen donor is, tenzij je aangeeft dat niet te willen. Je kiest ja of nee of je laat de keuze over aan de nabestaanden of aan één specifiek persoon. Kies je niet dan ben je dus orgaan- en weefseldonor. Zo eenvoudig is het.

Het is zo'n persoonlijke keuze dat die laatste twee opties je je nabestaanden toch wilt besparen lijkt me. En omdat het zo persoonlijk is, is er ook geen goed of fout in welke keuze je ook maakt, je hoeft het zeg maar niet eens te verantwoorden aan anderen waarom je 'ja' dan wel 'nee' zegt, maar sommigen vinden dat ze dat toch moeten doen, wat hilarische uitspraken tot gevolg  heeft van zowel de ja- als neezeggers.

Er is een dame die weet dat ze in de toekomst een donornier nodig zal hebben, en daar ook zeker gebruik van gaat maken maar zelf donor zijn wil ze niet want dat vindt ze een 'eng' idee. Ik word heel vrolijk van zulke redenaties. Zo kan ik ook met verbazing lezen dat mensen graag donor zijn, maar niet voor..... en dan komt er een hele rij aan mensen aan wie zij niet wensen te doneren. Kies dan gewoon voor geen donor zijn. Het meest hilarische is dat er mensen zijn die niet willen doneren aan mensen die zelf geen donor zijn. Je bent dood! Wat kan jou het schelen je redt of verlengt een leven van iemand. Ik zou het persoonlijk geweldig vinden als iemand die nu met schuim op de lippen deze wet te vuur en te zwaard verkettert met een onderdeel van mij weer kwaliteit van leven heeft, of een enorme homofoob die na transplantatie de wereld door mijn netvlies zal kunnen bekijken, dat is toch humor.

Het enige wat ik niet helemaal snap, stel dat je bewust hebt gekozen voor donorschap, dan kunnen alsnog de nabestaanden het tegenhouden. Dat, terwijl in onze cultuur de laatste wil van iemand zo'n groot goed is, waar men doorgaans uit respect voor de dierbare overledene gehoor aan geeft. Maar in het geval van orgaan- en weefseldonatie blijft er voor de nabestaanden de mogelijkheid bestaan tegen die laatste wil in te gaan.

Ik ben me bewust dat ik in die hele donordiscussie maar weer eens tot de buitencategorie hoor. Ik ben dan wel orgaan- en weefseldonor, maar ik zou zelf geen ontvanger willen zijn van organen en/of weefsels. Ik vind voor mezelf, en laat ik extra duidelijk zijn dat het enkel voor mij persoonlijk geldt en ik het op geen enkele wijze als norm wil stellen, dat als lichaamsfuncties dusdanig gaan uitvallen dat er donatie nodig zal zijn, mijn lichaam gewoon aangeeft dat het klaar is en ik dat moet accepteren. Dit heeft natuurlijk ook met mijn leeftijd te maken en hoe ik daar, wederom persoonlijk, tegenaan kijk. Ik heb vijftig altijd als ijkpunt gezien waarop, voor mij, het leven voltooid is. Alles erna is extra en aanvaard ik in dankbaarheid. Ik ben dus niet levensmoe, en er hoeven geen hulptroepen gemobiliseerd te worden, ik geniet met volle teugen van de, in mijn ogen, extra tijd. Zo heb ik altijd gedacht en toen ik de leeftijd van vijftig bereikte veranderde dat niet. Nogmaals ten overvloede; dit geldt voor mij persoonlijk. Het is net zo persoonlijk als er voor kiezen wel of geen donor te willen zijn.

In Memoriam: Ruud Lubbers

Ruud Lubbers was de premier waarmee ik ben opgegroeid, van 1982 t/m 1994 was hij premier van drie kabinetten en is tot nog toe de langstzittende minister-president in de Nederlandse geschiedenis.

Hij wordt alom geroemd om wat hij voor Nederland heeft betekend, zowel tijdens zijn premierschap, als ook daarvoor en daarna. Over zijn carrière is uitgebreid te lezen, zodat ik het hou bij wat weetjes.

Voordat hij premier werd, was hij o.a. minister van Economische Zaken in het kabinet van Joop den Uyl (1973-1977). De tijden van de oliecrisis waarin hij degene was die de autoloze zondag introduceerde en de bevolking vroeg de gordijnen een uurtje vroeger dicht te doen. Verder was hij de enige premier die Koningin Beatrix mocht aanspreken als 'Beatrix', daar waar de anderen haar met 'Majesteit' diende aan te spreken. Ruud's taalgebruik werd Lubberiaans genoemd vanwege zijn wollige taalgebruik en het spreken in lange zinnen met gebruik van woorden als 'neertunnelen' en 'afconcluderen'. Ruud had een vrij zware baardgroei wat maakte dat hij zich meerdere keren per dag wilde scheren. In 1962 trouwde hij met Ria Hoogeweegen en zij kregen samen drie kinderen.
Hij is geboren in Rotterdam en heeft er zijn hele leven gewoond tot aan zijn dood op 14 februari j.l. op 78 jarige leeftijd.

Valentijn negentien toen

🎵 In my heyday young men wrote to me.....🎵 

Altijd wanneer ik deze eerste zin van het door Udo Jürgens geschreven, en in dit geval door Shirley Bassey gezongen lied "If I Never Sing Another Song" hoor, denk ik met een glimlach terug aan mijn 'heydays', toen ik nog jong was en als potentieel minnarij kandidaat werd gezien. Het was in de tijd voor computers, smartphones, en diverse social media kanalen. Er werden dus andere wegen bewandeld om onder de aandacht te brengen dat men iemand leuk vond. In mijn hoogtijdagen werd in sommige gevallen een postillon d'amour ingezet om me er attent op te maken dat iemand geïnteresseerd was, maar ook werd er gebruik gemaakt van briefjes die ik in mijn handen gestopt kreeg, niet alleen met uitgaan, maar ook op mijn werk. Een effect van het werken in een publieke functie.

Dat kon op willekeurige dagen gebeuren, maar met Valentijn was het natuurlijk dé dag om je geheime onderwerp van affectie te laten weten dat er op afstand een bewonderaar was. Veruit de leukste uiting daarvan kreeg ik op mijn werk toen er een grote enveloppe werd afgegeven met naast een valentijnskaart een heel knip en plakwerk waaruit brandend verlangen sprak. Omdat het is verjaard vind ik het leuk om het op deze Valentijnsdag te delen.

Of ik wel eens ben ingegaan op briefjes van smachtende aard of berichten van een postillon d'amour? Soms wel, soms niet. Ik denk er niet voor niets met een glimlach aan terug. 😉

Preventie

Toen ik vernam dat de brandweer 'gewoon vanzelf langs zou komen', ging ik er al van uit dat dat niet zou werken. En dat was ook zo. Vorige week dinsdagochtend ging de bel, maar ik was nog in Schlafanzug aan mijn ontbijtje, dus deed ik vanzelfsprekend niet open. Ik dacht wel dat het de brandweer zou kunnen zijn. Later die week lag er een berichtje in de bus dat ze waren langs geweest, mij niet thuis hadden getroffen en of ik dan telefonisch contact met hen wilde opnemen, om alsnog een afspraak te maken. Als ze dat nou meteen hadden gedaan....

Toen ik belde had ik een 'Are You Being Served'-moment. Er werd beantwoord met een zware stem die "Brandweer" zei, en toen ik had uitgelegd waarvoor ik belde, schoot de stem minstens drie octaven omhoog en ging verder in onvervalst Rotterdams. Hij zou mijn melding doorgeven aan de sectie Capelle en die zouden dan contact met mij opnemen om een afspraak op datum en tijd te maken, en dat gebeurde gisteren. Er werd gevraagd wanneer het mij schikte en ik zei dat het nu kon of anders morgen, of anders..., maar nu kwam hen eigenlijk wel uit. Ze zouden er over ongeveer vijftien minuten zijn, en dat was ook zo.

Er stapten twee gezellige heren binnen die ik, voordat ze aan mij van alles gingen vragen en uitleggen, meteen de oplossing van de woningbouw liet zien betreffende mijn doorboorde gasleiding. Zij vonden het een bijzondere oplossing, veilig, maar bijzonder en vooral niet heel erg esthetisch uitgevoerd. Dat had ik ook al geconstateerd. Maar het was veilig en daar ging het mij om. Verder bleek ik een modelbewoner te zijn; er wordt niet gerookt, ik heb de tv nooit op stand by staan, vanzelfsprekend haal ik de oplader van de telefoon uit het stopcontact als ie niet laadt, is mijn slang van het gasfornuis nog prima op datum (dat was een toevalstreffer, ik had geen idee) en zijn mijn stopcontacten en aansluitingen dik in orde. Ook de vluchtwegen waren mij bekend, er is niet zoveel keus; voor er uit of aan de achterkant op de bovenetage uit het raam klimmen en op de pergola's vluchten, hopen dat er een springkussen komt of een ladder waarmee ik er af kan. Nee in de vijver springen is geen optie, te ondiep, dus breek ik van alles.

Vervolgens kwam het grote moment, het aanbrengen van de twee rookmelders; één in de gang beneden en één in de gang boven. In de brief stond 'slaapkamer', en ik had zelf al willen vragen of dat op de gang kon, want gealarmeerd worden is fijn, maar zo'n piep boven je hoofd als je slaapt werkt hartinfarcten in de hand naar mijn gevoel. Maar het was verkeerd gecommuniceerd, de tweede rookmelder kwam ook op de gang, omdat er een soort klein rood lampje in flikkert zo nu en dan, en dat is op de slaapkamer niet fijn.

Ze hangen, zijn getest, en verder moet ik er niet te veel mee doen. De batterij gaat acht tot tien jaar mee, dan zal de woningbouw ze compleet vervangen, want het is geen vervangbare batterij. Ik hoef alleen maar eens in de maand te testen of ze het nog doen. Ik woon hier nu 18 jaar zonder rookmelders en zonder brand, en ik hoop dat het laatste zo blijft, en ik de rookmelders ook echt alleen maar hoor als ik ze eens in de maand test.

Museumdag

Drie musea op één dag bezoeken? Wij kunnen het. Rick, Chris en ik hadden om 11 uur afgesproken voor een kopje koffie bij Het Nieuwe Instituut. Er was weer even heel wat bij te praten onder het genot van een bakje en vervolgens besloten we schuin aan de overkant het altijd mooie museum Boijmans van Beuningen te bezoeken, met name de tijdelijke tentoonstellingen "Babel" en "Kunst van formaat" wilden we graag zien. Die laatste waren echt kunstwerken van XL formaat en zeer gevarieerd.

Harry zou ons later vergezellen en hij arriveerde toen we aan de lunch zaten. Vervolgens zijn we naar de Kunsthal gegaan, waar altijd diverse exposities zijn. Deze keer was er een tentoonstelling van de Deense kunstenaar Michael Kvium met als titel "Circus Europa". Een metafoor voor het Europa van nu waar het politieke toneel en het dagelijks leven als een circusshow wordt geschetst, met afzichtelijke sculpturen, films, en schilderijen. Een wat vrolijkere tentoonstelling was "Cabin Crew" een kleurrijk en fascinerend overzicht van stewardessenoutfits uit de hele wereld. Indrukwekkend was ook de tentoonstelling met werk van de in 2016 in Libië doodgeschoten persfotograaf Jeroen Oerlemans uit de diverse conflictgebieden waar hij is geweest. Je ziet zijn betrokkenheid terug in zijn foto's. Ontroerend is ook dat tussen al die foto's met ingrijpende gebeurtenissen in oorlogsgebieden er tevens een foto hangt van de eerste schooldag van zijn dochter. Een groot contrast, maar tegelijkertijd past het juist heel goed.

Na een kopje koffie met wat lekkers vonden we dat we best nog wel even naar het niet zo ver gelegen Wereldmuseum konden gaan. Harry, Chris en ik waren daar nog nooit geweest. Er is nu een tijdelijke tentoonstelling "Powermask", waarin je wordt rondgeleid door uiteenlopende werelden waarin het masker een rol speelt. Functies van maskers, het masker in de beeldende kunst, Afrikaanse maskers waarbij rituelen en het bovennatuurlijke een rol spelen, maar ook maskers in de mode en als fetisj.

Ook de vaste collectie van dit museum is adembenemend mooi. De nadruk ligt op etnografische objecten van diverse culturen in Azië, Oceanië en Afrika. Vooral de Aziatische gedeeltes zijn werkelijk prachtig. Van een museummedewerker hoorden we dat het museum vanaf april dit jaar ingrijpend zal worden gerenoveerd en verbouwd. Wij prezen onszelf gelukkig dat we de collectie hebben kunnen zien zoals het er nu nog is geëxposeerd, namelijk wonderschoon en zeer indrukwekkend.

Na een ferme wandeling waren we net voor de hoosbui thuis bij Rick en Chris waar we heerlijk hebben gegeten en deze fijne dag hebben afgerond.

Week 6 2018; Wat een week! (blog 2500)

Dit is het 2500e blogje! Hoe leuk is dat? Mooi moment om weer eens iets nieuws te proberen, een soort weekoverzicht (geheel naar eigen voorkeur en inzicht van de blogger) van de voorgaande week.

Zondagavond is plots een erg leuke tv-avond, met als hoogtepunt natuurlijk "De Luizenmoeder", met al die herkenbare personages. Naast juf Ank ('Hallo allemaal...')  is daar Anton de directeur, die alles met zo'n zalvende stem zegt en deze keer bedacht dat je de ouders moet laten 'glanzen'. Hilarisch, tot ik via Bertus vernam dat het een echt bestaande methode is: 'Glans-techniek'. Soms is de werkelijkheid verbazingwekkender dan fictie.

Afgelopen week startte het zoveelste proces tegen Willem Holleeder. Als maar een fractie waar is waar hij van wordt beschuldigd is er niets knuffeligs of charme-achtig aan hem. Ik moest naast al die vreselijke misdrijven alleen maar denken aan hoeveel geld deze man de maatschappij al heeft gekost en nog.

Zou er dan toch ooit een rookvrije samenleving komen? Als ik advocaat Bénédicte Ficq dinsdag hoorde wel. Samen met o.a. het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis, de gehele verslavingszorg en KWF Kankerbestrijding heeft zij een zaak aangespannen tegen de vier tabaksfabrikanten voor zware mishandeling, opzettelijke benadeling van de gezondhied en valsheid in geschrifte. Haar uitleg was zeer helder en aannemelijk. De ogen van de wereld, of in ieder geval Europa, zijn gericht op Nederland, zo vertelde ze. Lukt het hier dan zullen andere landen direct de al in hun taal vertaalde aanklacht indienen. We wachten het af.

Rusland zit achter die DDoS-aanvallen! Experts wisten het zeker, de cyberaanvallen op ING, ABN-Amro, Rabobank en de Belastingdienst kwamen uit die hoek, en kon zelfs in verband worden gebracht met de hackers van de AIVD die het bewijs leverden van de Russische inmenging in de Amerikaanse verkiezingen. Totdat woensdag naar buitenkwam dat de 18 jarige Jelle uit Oosterhout er achter zat. Het blijkt dus kinderlijk eenvoudig om banken e.d. plat te leggen.

De fractievoorzitter van de PvdA in de Eerste Kamer, Marleen Barth, begreep dat het beter was om af treden. Ze was al in het nieuws gekomen toen haar man, Jan Hoekema, was teruggetreden als Burgemeester van Wassenaar en de Hoekemaatjes in de ambstwoning wilden blijven wonen maar wel €400,- huurverlaging verwachtten. Maar nu ze tijdens het belangrijke debat over de orgaandonatie op vakantie was op de Malediven snapte ze gelukkig zelf ook dat ze haar hand had overspeeld.

The Times meldt dat medewerkers van de hulporganisatie Oxfam 'Caligula-achtige' orgies hebben georganiseerd op Haïti, na de verwoestende aardbeving in 2010, met geld van de ngo. De spil in deze zaak is de Belgische Roland van Hauwermeiren, die deze gebeurtenissen ook heeft bevestigd en inmiddels is opgestapt. Buiten het feit dat je dan een misselijkmakend in en in slecht mens bent valt het mij op dat, net zoals in dit geval, het steevast bejaarde lelijke mannen zijn die dit soort praktijken initiëren.

Vrijdag zijn de Olympische Winterspelen in Zuid Korea begonnen, en hoewel het mij volledig koud laat (no pun intended), snap ik ook wel dat het voor velen iets is waar naar is uitgekeken en waar de wekker voor wordt gezet, dan wel afspraken omheen worden gepland. Het feit dat de beide Korea's onder één gezamenlijke vlag meedoen, is ook heel bijzonder. Ik wens alle deelnemers en geïnteresseerden heel veel plezier de komende twee weken.

Een heel fijne nieuwe week!

Marleen Barth en Jan Hoekema

Willem Holleeder

Roland van Hauwermeiren

Meer dan duizend woorden

1967. Organisatoren proberen Kathrine Switzer tegen te houden om mee te doen met 'The Boston Marathon'.
Ze werd de eerste vrouw die de marathon uitliep. 

1883. De eerste tekening van de Eiffeltoren door Maurice Koechlin.
Inclusief de vergelijking in grootte met andere belangrijke gebouwen zoals de
Notre Dame en de Arc De Triomphe.

WO II. Een Oostenrijks jongetje krijgt nieuwe schoenen. 

1963. Lee Harvey Oswald op weg om ondervraagd te gaan worden over de moordaanslag op
President Kennedy.

Jaren 70. Een kind kijkt op naar de 2.24 m lange worstelaar André René Roussimoff ,
bekend onder de naam André the Giant. 

Herinnert U zich deze nog? #117

IREEN SHEER

"FEUER"

1978

Geen hitnotering

Zo langzaamaan zijn de landen in Europa en enkele daarbuiten zich aan het opmaken voor het Eurovisie Songfestival in mei. Liedjes worden gekozen of kenbaar gemaakt en ik had er zin in eens terug te gaan in de tijd, en wel naar het jaar 1978. Voor mij zelf een heel belangrijk Eurovisie jaar want voor Luxemburg deden mijn favorieten Baccara mee, en ik was ervan overtuigd dat zij zouden gaan winnen, helaas, Israël ging met de eer strijken en zij werden 7e. Één plaatsje hoger eindigde Duitsland, zij hadden Ireen Sheer afgevaardigd en die zong met veel passie haar liedje "Feuer".

Ireen Sheer is geboren in Engeland uit een Engelse vader en een Duitse moeder. Ze begon al vroeg met zingen en heeft in verschillende bands gezeten, waaronder Family Dogg. In 1970 startte ze haar solocarrière, aanvankelijk met Engels repertoire, maar omdat ze de Duitse taal machtig was, besloot haar platenmaatschappij haar ook in het Duits platen op te laten nemen. Dat bleek een gouden greep. Al in 1973 had ze een grote hit te pakken met het in Duits gezongen "Goodbye Mama". Een jaar later deed ze voor Luxemburg mee aan het Eurovisie Songfestival met "Bye Bye I Love You", hoewel de titel anders doet vermoeden was het in het Frans gezongen. Leuk feitje is dat dit de eerste van de lange, lange rij inzendingen is waar Ralph Siegel mee te maken heeft. Ireen kwam op een mooie 4e plaats ermee.

In 1978 dus voor Duitsland met dit "Feuer". Vanwege het eerder genoemde Baccara kan ik me dat festival nog heel goed herinneren en we keken het thuis samen met Duitse vrienden van mijn ouders die een weekendje over waren. Zij vertelden ons dat Ireen toch wel met een aardig Engels accent zong, maar ach, Baccara zong hun inzending "Parlez-vous Français" in het Frans met een vrij zwaar Spaans accent, en bij Eurovisie is wat dat betreft veel geoorloofd tot op het onverstaanbare af. 

In 1985 deed Ireen nog maar eens mee voor Luxemburg met een bont internationaal gezelschap waaronder onze eigen Annemieke Verdoorn, die om onduidelijke redenen onder de naam Margot aantrad. Het liedje wat werd gezongen was een kakofonie van Frans, Duits en Engels en eindigde op een 13e plaats. 

Ireen wordt 25 februari 69 jaar en is nog altijd actief en een zeer geliefde zangeres in Duitsland. 

Telefoonperikelen

Hoe is het met je nieuwe telefoontje?, was de vraag die me de laatste tijd veel werd gevraagd, naar aanleiding van de lichte tegenzin waarmee ik 'm had aangeschaft zo'n twee weken geleden. Goed. Dank u. Het was even wennen, een aantal zaken zijn hetzelfde gebleven, maar genoeg, vaak kleine voor het oog onbenullige dingen zijn anders. Zoals de extra tekentjes boven de letters op het toetsenbordje, u weet wel @!-* en dergelijke. Die zitten net op andere plaatsen dan wat ik was gewend, en mijn oude ogen zien het allemaal niet zo heel scherp meer.

Ook zitten er veel meer toeters en bellen op dan ik ooit voor mogelijk had gehouden, het al eerder besproken agendaatje wat ik nu zo semi gebruik. Ik kan foto's maken door alleen maar 'cheese' te zeggen, een mens kan toch niet zonder! Ik heb ontdekt dat Google Maps veel duidelijker en gebruiksvriendelijker is dan op mijn oude foontje. Één spelletje wat ik speelde, NR Shooter, is keurig overgezet van mijn oude telefoon, maar ik was al ergens op level vijfhonderd zoveel, en nu moest ik weer bij één beginnen. Daarentegen is er meer geheugen en heb ik het aloude Yahtzee spelletje er op gezet, een verrijking van m'n leven.

Over het algemeen merk ik in alles dat deze telefoon echt van anno nu is en veel betere prestaties levert over de gehele linie. Ik heb al eens eerder gezegd dat telefoneren iets is wat ik eigenlijk niet meer doe, alleen als het niet anders kan, en gisteren was zo'n moment. Ik moest een bedrijf bellen en dat was best belangrijk, ik kwam na het nummer ingetoetst te hebben in een keuze menu, en dat weigerde. Ik ging er in eerste instantie ook vanuit dat het aan het bedrijf lag, maar toen in mijn voicemail ook niet gereageerd werd op het drukken van de cijfertjes voor 'verwijderen', 'bewaren' en 'nog een keer luisteren' e.d., begreep ik dat het aan mijn telefoon lag.

Wat kan dit nu weer zijn? Op zulke momenten ga ik googelen en ben dan altijd gerust gesteld als anderen dat ook hebben ervaren. Zo ook nu, er werden afkortingen als MMI-code en DTMF-tonen gebruikt in de antwoorden, waar ik niet zoveel mee kon. Ik had al een enigszins radeloos what's appje gestuurd naar mijn baken van hoop in computer- en smartphonegerelateerde kwesties. Maar daarmee kon ik nog steeds dat echt wel belangrijke telefoontje niet plegen. Even het laten rusten en wat anders gaan doen helpt ook altijd, dan kijk je er naar verloop van tijd weer met een frisse blik tegen aan. Ik dacht er ook over om even langs de winkel te gaan waar ik de telefoon gekocht had.

Inmiddels had ik wel ontdekt dat ik what's app teksten of teksten op Facebook gewoon kan inspreken, dan wordt het zo geplaatst. Heel fijn allemaal, maar gewoon bellen naar een keuzemenu zou dan niet lukken? Het is een telefoon for crying out loud! Uiteindelijk, louter bij toeval, ontdekte ik dat, om redenen mij onbekend, er twee dialer toetsenbordjes zijn. Een witte die tevoorschijn komt als ik op het telefoonicoontje klik, en waarmee ik kan bellen, dan verschijnt er een zwart scherm. En ik dacht om het keuzemenu te kunnen gebruiken ik weer moest terugschakelen naar het witte scherm, en daar deden die toetsen het dus niet. Nu blijkt op het zwarte scherm een icoontje te zitten die, als je er op klikt, een nieuw zwart dialer toetsenbordje tevoorschijn tovert. Who knew? En daarmee doet het keuzemenu van de gebelde (en ook mijn voicemail keuzemenu) het wel. Maar twee dialer toetsenbordjes, waarom?

Het spreekt voor zich dat mijn oude foontje gewoon één dialer toetsenbordje had waarmee je alles kon, en ik besef dat menigeen die dit leest zijn/haar hoofd schudt over zoveel domheid, maar ik zie de zilveren omlijning; ik heb zélf ontdekt hoe het zat, en daar ben ik dan best trots op, ook al kostte me dat een hele ochtend. Het belangrijke telefoontje heb ik dan ook, later dan gepland, kunnen doen.

Het dialer toetsenbordje waarmee gebeld kan worden
en niet meer dan dat. 

Onder dit icoontje bevindt zich nóg een dialer toetsenbordje
waarmee keuzemenu's te doorlopen zijn.