Anti-vaxxers gone mad

Er was een tijd dat enkel diep gelovigen, hier in Nederland voornamelijk geconcentreerd op de 'Biblebelt', hun door God gegeven kinderen niet lieten vaccineren. Hun credo is dat God geeft en neemt, en dat in het laatste geval is er in die kringen zo weer één bijgemaakt. Zo lang Gods water.... Maar het niet laten vaccineren van kinderen lijkt nu een soort modegril te zijn onder hippe bakfietsouders. Waar anders dan in de Verenigde Staten weten de anti-vaxxers van gekkigheid niet wat ze moeten aanvoeren om hun gelijk te onderbouwen. Aan de andere kant, niet zo verwonderlijk, het is het land waar Donald Trump is gekozen als president, dat geeft wel al iets weg over een groot deel van de bevolking.

De Amerikaanse actrice Maureen McCormick wist niet wat ze meemaakte toen ze ontdekte dat beelden van haar, en haar collega's uit de jaren zeventig sitcom "The Brady Bunch", door de lobby van vaccinatieweigeraars worden ingezet in hun strijd. De nu 62 jarige Maureen speelde oudste dochter Marcia in die serie van het samengestelde gezin met zes kinderen. Er is een aflevering waarin de kinderen allemaal de mazelen krijgen. De moeder van het gezin beschrijft de symptomen als 'verhoging, een hoop stippels en een grote glimlach'. De zieke kinderen hoeven niet naar school blijven thuis en doen spelletjes. Maureen zegt als Marcia: 'Als je dan toch ziek moet worden gaat er niets boven de mazelen'.

Lieve mensen het is een comedy, uit de jaren zeventig notabene, maar de anti-vaxxers grijpen alles aan voor hun missie, en met name die laatste quote wordt vaak als meme gedeeld door hen. Tot grote frustratie en boosheid van Maureen, ze zegt het zorgwekkend te vinden, 'Ik ben een moeder en mijn dochter is gevaccineerd!'

Maureen McCormick nu.

Maureen in het midden achteraan met haar 'Brady Bunch'-collega's.

Wat een week!

Mijn week? Ik had een prima week, fijn gewerkt, daarnaast me vermaakt in en om het huis. Nee ik heb het over hoe de afgelopen week moet zijn geweest voor (extreem) rechts Nederland, of zoals ze zichzelf zien, onze 'slechtmenschen'. Het zijn over het algemeen al geen vrolijke lachebekjes als je hun vaak zure berichtjes en reacties leest over wat er zich zoal in de maatschappij afspeelt, vol met afgunst naar anderen toe die een bot toegeworpen krijgen, bang dat ze iets zouden moeten inleveren voor het klimaat, een auto wegdoen, minder op vakantie of godbetert minder inkomen, dat soort schrikbeelden. Maar gelukkig hadden zij hun rots in de branding, die de laatste verkiezingen buitengewoon grote winst had geboekt en het allemaal precies zei zoals zij het bedoelden. Althans daar gokten ze op, want hun Latijn was wat roestig geworden, en uilen van minerva en boreale samenleving, ze hadden geen idee. Maar hun Thierry zei het, dan moest het wel goed zijn dus klapten en joelden ze er op los. Dronken van euforie plaatsten ze berichtjes op sociale media dat er vanaf nu toch een hele ander wind ging waaien; De Kooimanwind Baudetwind.

Maar ja, zoals de recente geschiedenis ons heeft geleerd, extreem-rechtse partijen, je kunt erop wachten, er komt altijd gekrakeel in de gelederen, want alfamannetjes bij elkaar is vragen om moeilijkheden, en die waren er dan ook afgelopen week. Een interview in het NRC van de tweede man van het Forum voor Democratie, Henk Ottten, was het startsein voor moddergooien op sociale media door Thierry over Henk en Henk over Thierry. Thierry wende voedselvergiftiging voor om de pers niet te woord te hoeven staan, dat werd de taak van de hoogbejaarde Theo Hiddema. U weet allemaal wat er gebeurd is, u volgt het nieuws ook, bottomline is dat daar waar ze voor vreesden, 'LPF-achtige toestanden' nog niet begint te beschrijven waar Forum voor Democratie nu middenin zit.

Ook kwam afgelopen week aan het licht dat er Kamerleden zijn die meer onkostenvergoeding ontvangen dan waar ze recht op hebben, simpelweg door hun woonplaats waar ze werkelijk wonen te verzwijgen en zover mogelijk van Den Haag als hun domicilie aanvinken. Theo Hiddema van FvD heeft Maastricht opgegeven, maar woont in Amsterdam. Voor hem zou beginnende dementie als verzachtende omstandigheid aangevoerd kunnen worden, maar de menselijke pinguïn van de PVV Dion Graus doet ook al jaren alsof hij in Heerlen woont, terwijl hij praktisch op de deurmat van Den Haag woont in Voorburg. Zij krijgen hiervoor €24.000 per jaar bovenop hun riante salaris.

En dan heb ik het nog maar niet over VVD senator Anne-Wil Duthler die vanwege machtsmisbruik, oplichting en valsheid in geschrifte te verstaan is gegeven dat ze moet vertrekken. Ik ben de tel een beetje kwijt over hoeveel VVD'ers er vanwege integriteitskwesties het veld hebben moeten ruimen, maar er is een speciale website voor in het leven geroepen om een beetje bij te blijven: Is er een VVD'ers opgestapt?

En alsof dat niet genoeg is voor de arme 'slechtmenschen', is het programma voor (extreem) rechts Nederland van Robert Jensen gestopt wegens te lage kijkcijfers. Het enige wat daar uitdijde was Robert zelf. Ook voor de (extreem) rechtse tv-programma's "WNL" en "Powned" ziet de toekomst er niet heel goed uit. Er is te weinig interesse. Robert gaat online door met z'n eigen website en podcasts, en dat lijkt me verstandig, want als er iets is waar de (extreem) rechtse mensch dol op is, dan is het om zijn mening luid en duidelijk te verkondigen in de diverse internetfora, weliswaar veelal met een anoniem account, maar toch.

Bijzonder is wel dat de achterban van deze publieke figuren die bij andersdenkenden als zij een misstap begaan meteen (anoniem) met pek en veren klaarstaan in deze kwesties zich plots heel rustig houden, om na de geweldige uitzending van "Even Tot Hier" van Jeroen Woe en Niels van der Laan afgelopen zaterdag weer als vanouds los te gaan over de relativerende met veel humor gebrachte kijk op wat zich afgelopen week heeft afgespeeld in met name politiek Den Haag. Zoals ik al zei, humor, ironie en lichtvoetigheid zijn niet echt de karaktereigenschappen van de ware 'slechtmensch'.

Henk Otten en Thierry Baudet.

Dion Graus.

Robert Jensen. 

Pluizen in de wind

We gaan de week in van het herdenken. Eén van de indrukwekkendste liedjes over de Jodendeportaties tijdens de bezetting is geschreven door Jaap van de Merwe. Naast dat hij het zelf op plaat heeft gezet, heeft Jenny Arean het ook opgenomen in haar repertoire.

Pluizen In De Wind

Pluizen in de wind verzweven traag,
en niemand weet waarheen.

Pluizen in de wind vertellen een verhaal dat iedereen

eens heeft geweten,

maar alweer vergeten.

Pluizen in de wind...

Over het zand in Gaasterland
dwalen de schapen, wit van de wol,

tot Pait Hiemstra komt

scheren de wol, handenvol, handenvol....

Pluizen in de wind verzweven traag,
en niemand weet waarheen.

Pluizen in de wind vertellen een verhaal dat iedereen

eens heeft geweten,

maar alweer vergeten.

Pluizen in de wind...

Hugo de Roo in Almelo
maakt van die wol een degelijk hemd

en in Heerlen koopt

Sjang Hameleers er dat hemd en draagt het.

Pluizen in de wind verzweven traag,
en niemand weet waarheen.

Pluizen in de wind vertellen een verhaal dat iedereen

eens heeft geweten,

maar alweer vergeten.

Pluizen in de wind...

'n Degelijk hemd is voorbestemd
door het Lot

om te eindigen als vod.

't Komt bij Sam van Gein,

Lompen & Metalen, op 't Waterlooplein.

Pluizen in de wind verzweven traag,
en niemand weet waarheen.

Pluizen in de wind vertellen een verhaal dat iedereen

eens heeft geweten,

maar alweer vergeten.

Pluizen in de wind...

Sam moet verdwijnen uit Amsterdam,
heel de misjpoge, kinders en wijf;

plunje op z'n rug

en 't wollen hemd aan z'n lijf, 't is nebbisch....

Pluizen in de wind verzweven traag,
en niemand weet waarheen.

Pluizen in de wind vertellen een verhaal dat iedereen

eens heeft geweten,

maar alweer vergeten.

Pluizen in de wind...

Obergefreiter Helmut May
poetste vandaag zijn laars met een lap wol

uit Nederland

zwaar van het zweet, het bloed, de tranen 

Pluizen in de wind verzweven traag,
en niemand weet waarheen.

Pluizen in de wind vertellen een verhaal dat iedereen

eens heeft geweten,

maar alweer vergeten.

Pluizen in de wind...

©Jaap van de Merwe, Jenny Arean

Van vlag in top naar halfstok

Deze column zal geplaatst worden op de website van Roze Golf. 

Vandaag is het Koningsdag, voor de zesde keer alweer, maar voor mij voelt het nog steeds een beetje vreemd, en noem ik het zo in de conversatie nog regelmatig Koninginnedag. Ook de datum van 27 april zit nog niet in m’n systeem. Ik had ook eigenlijk verwacht dat Willem Alexander, omdat zijn verjaardag zo dicht bij die van z’n oma is, het zo zou houden. Niet dus, en ook zijn goed recht natuurlijk. Beatrix deed dat wel, omdat haar verjaardag op 31 januari het qua weer nou niet echt uitnodigt om vrijmarkten en kermissen te houden. Dus 30 april is tot 6 jaar geleden voor mij altijd Koninginnedag geweest, zo mooi de laatste dag van de maand, en terugkerend net als Kerst, Pasen en Pinksteren.

Wat mij altijd heeft gefascineerd is die ongebreidelde vrolijkheid op 30 april, nu dus 27 april, met de Koninklijke Familie lachende naar alle kant, meedoend met de meest onzinnige spelletjes die de onderdanen voor hen in gereedheid hebben gebracht, waarvan ik altijd bang ben dat de Koninklijken denken dat het gepeupel echt hun vrije tijd zo besteedt, met dan het enorme contrast slechts een week later, vroeger nog minder, op 4 mei, de Nationale Dodenherdenking waar diezelfde Eerste Familie die eerder nog wc potten hebben geworpen, in kleine autootjes hebben gezeten en koek hebben gehapt, gekleed in stemmig zwart op de Dam staan om de gevallenen van de Tweede Wereldoorlog te herdenken.

Volgende week is het 4 mei, de Nationale Dodenherdenking, waarvan het officiële gedenkschrift luidt:

Tijdens de Nationale Herdenking herdenken wij allen - burgers en militairen - die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties. 

In februari ben ik voorgedragen om op 4 mei in mijn woonplaats namens de LHBT-gemeenschap samen met een jongere LHBT’er een roze driehoekkrans te leggen tijdens de dodenherdenking. Ik heb er niet lang over na hoeven denken of ik dat wilde doen. Het is voor mij vanzelfsprekend om er gehoor aan te geven. Ik heb veel over de Tweede Wereldoorlog gelezen, gezien en gehoord om het belang van de jaarlijkse herdenking in te zien en levend te houden, dus als ik daar een klein onderdeel van uit kan maken doe ik dat met liefde.

De vraag is legitiem, zeker gezien het officiële gedenkschrift, of er voor de omgekomen LHBT’ers in de situaties die daarin benoemd worden apart een krans moet worden gelegd. ‘Wij herdenken allen’ staat er immers. Voor veel Joden is de herdenking belangrijk om te blijven herinneren dat het vervolgen en vermoorden van een heel volk simpel omdat ze zijn wat ze zijn absoluut onaanvaardbaar is. Voor veel LHBT’ers die werden vervolgd omdat ze zijn wat ze zijn geldt in feite hetzelfde. De Nazi’s hadden naast de gele ster en de roze driehoek een heel kleurenpallet aan wat zij als ongewenst zagen, rode, zwarte, groene, blauwe, paarse en bruine driehoeken die ook gecombineerd konden worden. Duitsers en hun Gründlichkeit.

Hoewel er Joden zijn die hun volk als enige slachtoffer zien van de Tweede Wereldoorlog en ieder ander die de slachtoffers uit hun gemeenschap ook graag benoemd willen zien niet kunnen of willen accepteren, denk ik dat met de wetenschap van nu er ruimte voor, kan en mag zijn om dat wel te doen. Zeker omdat er ergens op de wereld altijd wel een (bevolkings)groep is die wordt gediscrimineerd, verjaagd of vervolgd.  Het lijkt zelfs wel of de geschiedenis zich blijft herhalen, want vluchtende Joden werden bij onze grens destijds tegengehouden, er was hier geen plek voor hen. En kijk eens hoe sommige mensen, en ook bepaalde politici, zich uiten ten opzichte van de vluchtelingen uit oorlogsgebied nu? Tevens zijn er nog steeds landen waar LHBT’ers worden vervolgd, gevangen gezet, gemarteld en vermoord. Ook neemt het antisemitisme toe.

En dit alles bij elkaar maakt dat we met elkaar moeten blijven herdenken, mensen vervolgen en vermoorden om wie of wat ze zijn daar moeten we onze stem tegen blijven verheffen, en niet denken het is een ver van mijn bed show omdat misdaden tegen de menselijkheid zich op andere continenten afspelen. Er is een tijd waarin zwijgen en onverschilligheid verraad is. Juist in onze individualistische maatschappij is het belangrijk om hierin gezamenlijk op te trekken. De twee minuten stilte op 4 mei is daarom een belangrijk moment om met respect voor elkaar en de gevallenen te herdenken, en om dit door te geven aan de kinderen. Ik vind het daarom heel mooi dat ik als oudere die de verhalen uit de oorlog nog via mijn ouders uit de eerste hand heb gehoord wordt gekoppeld aan een jongedame of jongeman en dat we samen de krans mogen leggen en intens dankbaar mogen zijn dat we in een land leven wat al bijna 75 jaar vrede kent.

In Memoriam: Ken Kercheval

Ken Kercheval debuteerde in 1962 op Broadway, en heeft nadien meerdere theaterrollen gespeeld. Daarnaast maakte hij zijn opwachting in vele tv-series en films, maar zijn grote bekendheid kreeg hij eind jaren zeventig toen hij de rol speelde van Cliff Barnes, de aartsvijand van J.R. Ewing in de uiterst succesvolle serie "Dallas". De serie heeft veertien seizoenen gelopen Ken en Larry Hagman, die de rol van J.R. speelde, zijn de enige uit de cast die in alle seizoenen hebben meegespeeld. In de tv film van de serie uit 1996, de reüniespecial uit 2004 was hij ook te zien. In de drie seizoenen van 'een volgende generatie' van de Ewings en de Barnes', speelde hij Cliff wederom als terugkerende gastrol.

Cliff is drie keer getrouwd geweest en is even zovele keren gescheiden. Hij heeft vijf kinderen. Op 21 april j.l. is hij overleden aan een longontsteking. Hij had vanwege zijn levenslange rookverslaving al longkanker gehad waardoor er in 1994 een gedeelte van zijn long was weggehaald. Ken is 83 jaar geworden.

Ken Kercheval met Victoria Principal die in "Dallas" zijn zus Pamela speelde. 

Tegeltjeswijsheid 315

Herinnert U zich deze nog? #137

TONIA

"UN PEU DE POIVRE UN PEU DE SEL"

1966

Geen hitnotering

Nu het Eurovisie Songfestival nakende is, is het leuk om eens terug te gaan in het verleden en wel naar het jaar 1966. Een jaar eerder had het voor die tijd populaire genre z'n intrede gedaan, en met succes. France Gall won voor Luxemburg met het vrolijke, niet helemaal zuiver gezongen, "Poupée De Cire Poupée de Son". Het jaar erna zond België de van oorsprong Nederlandse maar in 1965 tot Belg genaturaliseerde Arlette Dominicus, die onder de artiestennaam Tonia opereerde naar het festival, met net zo'n vrolijk liedje als van France. 

Begin jaren zestig werd Tonia ontdekt en kwam voor Nederland uit in een internationale zangwedstrijd wat haar een platencontract opleverde. Ze nam verschillende singles op in het Nederlands en Frans. Ze deed aan verschillende zangwedstrijden mee en in 1966 dus voor België op het Eurovisie Songfestival. Ze behaalde met dit liedje een mooie vierde plaats, het beste resultaat dat België tot dan toe had behaald.

Later nam Tonia veel Duitstalige singles op en deed mee aan schlagerwedstrijden en zelfs aan de voorronde in Duitsland om namens dat land deel te nemen aan het Eurovisie Songfestival van 1973 met het liedje "Sebastian", maar ze werd niet gekozen. 

Momenteel is Tonia 72 jaar, en getrouwd met Paul Bourdiaudhy, haar laatste plaatopname dateert alweer uit 1982. 

Fietsen

Ik ben opgegroeid zonder auto. In mijn jeugd was er een voorzichtig begin van wat men later de achterbankgeneratie is gaan noemen. Er groeien nu kinderen op die overal heen gebracht en weer opgehaald worden met de auto, inclusief naar en van school. In mijn buurt is er een school met voor de deur een stuk straat afgebakend als afzet en ophaal plek voor de ouders die niet in de gaten hebben dat hun gewenste kinderen gewoon voetjes hebben, zo ver is het al gekomen.

Wij thuis, wij fietsten, liepen of openbaarvervoerden. Mijn vader fietste ieder dag naar zijn werk van Den Haag Zuid-West naar de Weissenbruchstraat in het noorden. Ik heb het even nagekeken het is een fietstocht dwars door Den Haag van zo'n zeven kilometer. Ook mijn moeder fietste naar haar werk wat meer in de buurt was. Ik liep naar de lagere school, en toen ik naar het voortgezet onderwijs ging kwam ook de fiets er aan te pas. Behalve in de winter als het sneeuwde of slecht weer was, dan ging ik met het openbaar vervoer, mijn vader ook trouwens. Mijn vader heeft vanaf het moment dat hij in Den Haag Zuid-West is gaan wonen in 1953, 33 jaar lang die reis dagelijks twee keer gemaakt, behalve op donderdag, zijn vrije dag.

Ik moest er aan denken omdat ik nu zelf ook op de fiets naar mijn werk ga, en hoe heerlijk ik het vind. Zoals al eerder verteld ligt dat natuurlijk ook aan de route door het bos en dat ik maar heel weinig verkeer tegenkom daardoor. Maar zo in de middag kan ik al weer uitkijken naar mijn ritje terug naar huis. Mijn moeder zei altijd dat ze van haar werk terug naar huis fietsend eigenlijk al aan het uitrusten was. En nu zoveel jaar later begrijp ik het helemaal. Het is een soort van zen. Maar vergis je niet, door te fietsen doe je vrijwel ongemerkt een heel goede cardio workout.

Naast natuurlijk de beenspieren meende ik het ook te merken aan de schuine buikspieren, u weet wel die spieren die, voor zover dat mogelijk is op mijn leeftijd, alles op z'n plaats houden. En nader onderzoek bevestigt dat, het gaat viscerale obesitas (de bekende vijftig plus buik) tegen, maar daarnaast blijkt zo'n fietstochtje ook arm-, borst-, schouder-, rug-, en bilspieren te trainen. Ik had geen idee. Maar om niet in buikmaten of erger te vervallen is een dagelijks fietstochtje natuurlijk niet genoeg, het heeft ook te maken met wat en hoeveel je eet en of je daarnaast wel of niet genoeg beweegt, zeker als je een zittend beroep hebt.

Hilarisch zijn natuurlijk de mensen op de sportschool die met de auto komen om daar dan op zo'n hometrainer-fiets zich in het zweet te fietsen. Op zo'n fiets heb ik nooit gezeten, fietsen en nergens heen gaan, het staat me tegen. Hoe inconsequent ik daarin ben blijkt uit het feit dat ik wel hardloop op de sportschool op een band, precies, net wat u zegt, ook nergens heen, maar buiten lopen is aan mij niet besteed, ik heb het gevoel dat ik ga struikelen over ongelijkheden, en in feite ren je dan ook nergens heen je rent een rondje van en naar huis.

Ach, iedereen moet vooral doen wat hij/zij het fijnste vindt. Ik ben in ieder geval heel blij met mijn dagelijkse fietstochtje door het steeds groener wordende struweel van Capelle, langs de schaapjes, de ganzen en de zwanen. En iedere keer denk ik weer even aan mijn vader en moeder die heel wat afgefietst hebben in hun leven naar en van hun werk.

Toen was geluk ... #33

Gisteren op bezoek bij vrienden hadden we het er ineens over; het doorgeefluik, of in dit geval de doorgeefkast. Mijn woning is gebouwd in de jaren zeventig en oorspronkelijk zat er tussen de keuken en de woonkamer een kast welke aan weerskanten geopend en gebruikt kon worden, met in het midden een ruimte waardoor je, bijvoorbeeld de maaltijden, servies en bestek, van keuken naar de kamer kon doorgeven en vise versa.

Ik heb het nooit meegemaakt, een vorige bewoner heeft een muur geplaatst waar ooit die kast zat. Ik denk dat bij nog maar enkele van de woningen het nog intact is, de meeste bewoners hebben die hele kast er uitgesloopt en er een open keuken van gemaakt. Daar ben ik niet zo van, ik ben dan ook erg blij met mijn muur (misschien wel de enige die dat zo heeft). Hoewel ik zo'n kast met doorgeefluik ook wel heel leuk had gevonden. Niet heel noodzakelijk voor een ba'er, maar wel iets authentieks uit vervlogen tijden. Volgens mij worden dat soort doorgeefkasten nu niet meer in woningen geplaatst. Doorgeefluiken, wel zo zag ik op het wijde web, dat moeder de vrouw vanuit de keuken aan vader de man de pan met gekookte aardappels aangeeft. Hoewel op de foto's die ik zag het toch wel woningen in het wat hogere segment betrof, waarvan ik het ernstig betwijfel of de bewoners daar nog wel gekookte aardappels eten. Ik stel me er het über-yuppen stel Joris en Monique uit "Koefnoen" bij voor, die alles doen wat hip and happening is, maar desondanks chronisch boos en ontevreden zijn, met designer doorgeefluik en al.

Paul Groot en Plien van Bennekom als Joris en Monique. 

Mijn ikken

Als mede-Hagenaar ben ik waarschijnlijk bevooroordeeld, maar ik kan intens genieten van de prachtige teksten die Harrie Jekkers, al dan niet samen met Koos Meinderts, heeft geschreven en gezongen. Hij is wat ouder dan ik, maar het echte Haagse gevoel van de jaren zestig en zeventig weet hij prachtig in zijn teksten te verwerken. Zo ook in het onderstaande lied "Mijn Ikken", wat een aardige lap tekst is, maar het is Eerste Paasdag, dus u heeft toch wel even tijd?

Mijn Ikken

Soms roep ik mijn ikken bij elkaar

Ik heb inmiddels al een aardig reservoir
En als ik dan vraag: "Hé welke ik is eigenlijk waar"

"Ik, ik, ik", roepen mijn ikken dan door elkaar

En dan zwaai ik met mijn voorzittershamer

Verzoek om stilte in mijn bovenkamer

En dan geef ik met een vorstelijk gebaar

Het woord aan mijn ik van negen jaar

Hij woont nog in mijn binnenkant

Kijk, daar loopt-ie met een gulden voor de kapper

Maar hij geeft zijn gulden uit aan veterdrop

Want hij vindt: 't maar een stomme lul, die kapper

Wat je ook vraagt, hij knipt altijd zo'n stekelkop

Kijk hem daar nou huilend op de gang staan

Hij is er weer een keertje uitgezet

Omdat-ie, en dat was gewaagd

Bij godsdienst heeft gevraagd

"Pater, God die weet toch alles?"

"Dus hij weet ook wat ik wil"

"Als dat dan het geval is, heb ik toch geen vrije wil!"

Kijk, daar bindt-ie met een elastiekje

Vier pennen op een rijtje naast elkaar

Omdat-ie na moet blijven, strafwerk moet schrijven

Met vier pennen is hij lekker sneller klaar

Kijk hem daar nu eens fantastisch scoren

Juichend loopt ie terug over het plein

"Goed hè, met zijn linkerbeen"

"Hoezo? Hij was er overheen!"

"Joh, hij was er helemaal niet overheen"

Roept hij over het plein

"Joh, dat leek maar zo d'r overheen

Dat komt door die keeper joh

Die is veel te klein!"

Kijk, daar loopt-ie met zijn rood-oranje vlieger

Naar het landje waar je zo goed vliegeren kan

Zijn vlieger klimt omhoog, nog hoger dan de regenboog

En dan verstuurt-ie langs de draad een telegram

Waarop-ie met een potlood heeft geschreven

"Sorry God, misschien een beetje raar

Maar ik wil iets hebben, wat zelfs Sinterklaas maar niet wil geven

Ik wil zo graag een Lassiehond, met van dat Lassiehaar

Een Lassiehond, met van dat Lassiehaar"

Kijk, daar wordt-ie wakker in de winter

Hij kan even niet geloven wat ie ziet

Moet je horen hoe ie schreeuwt

"Het heeft vannacht gesneeuwd!"

Moet je zien hoe snel-ie in zijn kleren schiet

Kijk hem daar nu kwaad op Sinterklaas zijn

Wat-ie gekregen heeft, vindt ie geen flikker aan

Hij vindt het: 'achterlijk en stom

Vooral die goudvis in die kom!'

Op zijn verlanglijst stond een Lassie boven aan

En in de lente gaat-ie kikkervisjes vangen

En in de zomer fietst-ie helemaal naar Wassenaar

Hij knikkert in de knikkertijd

Daar raakt-ie dan zijn knikkers kwijt

Dan huilt-ie thuis weer nieuwe bij elkaar

Ach, mijn ik van negen jaar die alles mee heeft

Die door zijn moeder op zijn wenken wordt bediend

Hij snapt niet dat-ie in een paradijs leeft

Dat zijn vader elke dag voor hem verdiend

Maar het stomste van mijn ik van negen jaar is

Dat weet ik zeker, omdat ik hem goed ken

Het stomste wat-ie wil, met zijn kleine vrije wil

Hij wil groot zijn, net zo groot als ik nu ben

Hij wil groot zijn, net zo groot, als ik nu ben

Soms roep ik mijn ikken bij elkaar

Het woord is nu aan mijn ik van twintig jaar

Mijn ik van twintig jaar, die denkt in uitroeptekens

In zwart en wit, dwars tegen alles in

Gematigd en voorzichtig zijn, vindt-ie

Water bij de wijn

Hij wil alles of niks en niks er tussen in

En later, joh, da's voor hem allang begonnen

Hij heeft genoeg aan een akoestische gitaar

En dat later zal er trouwens later anders uitzien

Voor 'The times they're changing', reken maar

Kijk, daar zit-ie op zijn kamer met zijn vrienden

Hij heeft die middag alle platenzaken afgezocht

En voor het geld dat-ie op zaterdag verdiend heeft

De nieuwste van Bob Dylan net gekocht

Kijk, ze drinken en ze praten over vriendschap

Die zal voor eeuwig zijn, 'an everlasting song'

Ze gaan nooit meer uit elkaar, zeker weten, reken maar

En Bob Dylan zingt: 'May you stay forever young!'

En Dylan zingt 'May you stay forever young!'

Een rugzak vol met idealen, dat is mijn ik van twintig jaar

Dat wordt later bakzeil halen, want die zak is veel te zwaar

Soms roep ik mijn ikken bij elkaar

Het woord is nu aan mijn ik van dertig jaar

Mijn ik van dertig jaar is teruggekomen

Van: "Zeker weten, zwart en wit" en "Ik heb gelijk!"

Hij nuanceert met zijn verstand

De waarheid tot een diamant

Die steeds van kleur verandert als je anders kijkt

Hij geeft absoluut het voordeel aan de twijfel

Maar soms krijgt-ie opeens zo'n heimwee naar

Dat stompzinnige geloof in idealen

Van zijn uitgesproken ik van twintig jaar

Kijk, daar kiest-ie nog een keertje voor de vrijheid

Maakt z'n verkering uit en zegt z'n baantje op

Maar hij heeft veel te snel beslist, zich vreselijk vergist

Hij kan geen kant met al die nieuwe vrijheid op

Kijk, daar wordt-ie wakker met een kater

De grote ongebonden, vrije twijfelaar

Ach, kwam zijn moeder maar, met een glaasje water

Ach, was-ie maar weer veilig negen jaar

Ach, mijn ik van dertig jaar, wordt nooit geen negen meer

Hij wordt al aangesproken met: meneer

Laatst riep ik weer mijn ikken bij elkaar

En toen ik weer eens vroeg "Hè‚ welke ik is eigenlijk waar?"

Zeiden mijn ikken opeens: "Zeg jij het maar

Jij bent de oudste, de ik van veertig jaar!"

En toen ik zei: "Dat zou ik eigenlijk niet weten"

Zeiden mijn ikken: "Da's helemaal niet waar

Weet je wat jij bent, joh? Je bent ons niet vergeten

Daarom roep je ons nog altijd bij elkaar"

Je bent die jongen met die rood-oranje vlieger

Die af en toe nog blij is als het sneeuwt

Je bent die jongen met lang haar

Van twintig jaar, met een gitaar

Die af en toe nog weleens over onrecht schreeuwt

En soms ben je die jongen weer van dertig

Van: "Ik weet niet, misschien, bekijk het maar"

Je bent een dromer, een drammer, een twijfelaar

Een ik van veertig jaar, die nog geen ikje is vergeten

En nog vaak van ons wil weten

Maak ik jullie af en toe nog wel eens waar

© Harrie Jekkers, Koos Meinderts

Donna Dijkhuizen/Carolina Summer

'Ik ga vanavond naar het theater' deelde ik gisteren op mijn werk mee. 'O leuk, waar ga je heen?' 'Naar een voorstelling met de muziek van Donna Summer.' Glazige blikken en een plichtmatig 'nou, veel plezier' was mijn deel. Ze hadden geen idee. Ik weet dat iedereen veel jonger is dan ik, maar kom op mensen, Donna Summer! Zij is het die met de "Bohemian Rhapsody" van de discomuziek "I Feel Love" de bakermat heeft gelegd voor de hedendaagse dancemuziek. Ik ben omringd door cultuurbarbaren.

Je kunt als zangeres qua uiterlijk wel heel erg op Donna Summer lijken, maar klink je dan ook als Donna? Nou, Carolina Dijkhuizen is niet alleen de spitting image van Donna, haar stemgeluid in de niet altijd eenvoudige nummers is bijna één op één. Samen met het Gare Du Nord Orchestra en twee waanzinnige backings, Shirley Storm en Lodewijk (zijn achternaam weet ik helaas niet), brengt ze in twee uur een geweldige doorsnede van Donna's uitgebreide oeuvre. 

Donna's carrière begon in Duitsland in de musical "Hair", maar het was in Nederland waar ze haar eerste grote hit had in 1974 "The Hostage". Ondanks de wereldfaam die haar later ten deel viel, zei ze in interviews steevast een plekje in haar hart te hebben voor 'dat kleine landje aan de Noordzee' waar ze haar eerste hit scoorde. 'In die show met dat rare mannetje' refererend aan Dolf Brouwers in "Van Oekel's Discohoek"  

De muzikanten van Gare Du Nord zetten de muziek van Donna Summer goed neer waarop Carolina kan excelleren ondersteund door de vocalen van Shirley en Lodewijk. De koortjes, om het maar even neerbuigend te zeggen, van veel van Donna's nummers vragen wel iets meer dan simpel meezingen. In het duet "No More Tears" neemt Shirley de partijen van Barbra Streisand op zich en dat doet ze op indrukwekkende wijze. Het komt allemaal voorbij. "State Of Independence", "Could It Be Magic", "I Feel Love", "Bad Girls" en vanzelfsprekend als toegift "Last Dance" Wat ik begreep van Carolina is het nummer "The Hostage" pas later toegevoegd op zoals dat zo mooi heet 'veler verzoek'. Ik snap het wel, ik hoopte er ook op dat ie kwam. Deze voorstelling zou qua professionaliteit en vakman/vrouwschap in de hele wereld gepeeld kunnen worden zonder dat nummer, maar in Nederland móet ie er gewoon in. Donna heeft het zelf op tournees nooit meer gezongen trouwens, omdat het enkel hier een hit was. Haar internationale carrière begon met "Love To Love You Baby" een jaar later. 

Het was een geweldige avond met fantastische muzikanten en een fenomenale zangeres die zo dicht tegen de echte Donna Summer aanzit, dat Donna's zuster Linda die een fragment van Carolina als Donna via een linkje te zien kreeg haar een groot compliment maakte. En Donna? Die keek vanaf haar Queen Of Disco troon in de hemel neer en zag dat het goed was. 

Carolina en Shirley zingen "No More Tears".

Gevoelsleeftiijd

Plots bedacht ik me dat ik volgende maand verjaar. Ik vier dat al zo'n vijfentwintig jaar niet meer omdat ik er achter kwam dat ik zelf niet zo veel aan een kamer vol visite had, ik rende alleen maar in de rondte om te zorgen dat het niemand aan iets ontbrak, kon daardoor met niemand echt praten en mijn woning was in totale disorde nadat iedereen was vertrokken. Ik was vermoed ik trendsettend want in mijn omgeving viert niemand meer zijn/haar verjaardag. En waarom zouden we ook, zo'n prestatie is het niet, zolang alles het nog doet en je adem blijft halen gaat het eigenlijk vanzelf.

Grappig is wel dat ik in eerste instantie dacht dat ik twee jaar ouder zou worden dan ik in werkelijkheid word. Ik ben er niet zo mee bezig dus toen ik constateerde dat ik volgende maand jarig zal zijn zat ik er qua leeftijd twee jaar naast, heel kort maar hoor, dat mij geen seniliteit aangewreven wordt, maar in dat ogenblik van besef werd ik ineens twee jaar jonger, of nou ja toen herinnerde ik mijn kalenderleeftijd weer, ik moest daarvoor mijn geboorte jaar even van dit jaar afhalen om te realiseren dat ik nog twee jaar langer mag.

Twee jaar extra! Hoezee! Ach, alles na mijn vijftigste is, zoals ik al eens eerder heb vermeld, extra tijd waar ik van geniet. Ik vind het ouder worden fijn, met name hoe je ouder wordend niet meer het centrum van de dingen bent. Je kunt zo heerlijk in de kantlijn opereren. Mijn gevoelsleeftijd is echter van een geheel andere orde. Die is 32 jaar. En voordat u uw koffie uit sproeit over uw laptop of smartphone bij het lezen van mijn gevoelsleeftijd; ik weet dat ik geen 32 ben en dat ik er ook niet als 32 uit zie of me zo gedraag, daarom noemt men het ook GEVOELS-leeftijd. Mijn geest en over het algemeen ook mijn gestel zijn in mijn optiek niet heel veel veranderd sinds m'n 32e. Het haar wordt wat grijzer, ik heb zo nu en dan een leesbril nodig, soms is een powernapje onontbeerlijk, en nog wat andere kleine ouderdomsverschijnselen, maar in mijn wezen voel ik me niet anders dan toen ik 32 jaar was, overigens zonder daarbij overdreven jeugdig te doen. Niets is immers erger dan beginnend bejaarden die nog mee willen doen en de plank volledig mis slaan. Mannen van mijn leeftijd die 'leuk doen' met die 18 jarige serveerster of kassière m/v, geven plaatsvervangende schaamte. Of zij die nog in competitie gaan met mannen half hun leeftijd. Ik zie het op de sportschool. Lááááát! Je lichaam neemt nu eenmaal in kracht af, en in competitie gaan is meer iets wat jonge mannetjes doen in de natuur, dan heeft het nog iets aandoenlijks.

Ik werd toen ik werkloos werd wel min of meer gedwongen met mijn kalenderleeftijd geconfronteerd, omdat er bij sollicitaties leeftijdsdiscriminatie plaatsvindt. Nee, dat mag niet, dat weet ik, maar iedereen met enige realiteitszin weet dat het wel gebeurt. En ik vind het ook best hoor, ik kan er zelf niets aan veranderen, en het heeft dan ook geen zin om me er druk over te maken. Dan kan mijn gevoelsleeftijd wel 32 zijn, en mijn arbeidsethos dienovereenkomstig, maar er zijn niet heel veel werkgevers die door die kalenderleeftijd heen prikken. De ene aankomend bejaarde is de andere niet. Bij de tijdelijke najaarsbaan in 2016 en 2017 werd daar wel doorheen gekeken en bij mijn huidige werk ook.

Gevoelsleeftijd 32, werkelijke leeftijd 56, althans dat dacht ik maar wordt dus 54 volgende maand, ik vind het allemaal prima. De grote zes nul doemt al langzaam op aan de horizon. Kom maar op!

Tegeltjeswijsheid 314

Meer dan duizend woorden

Kersenbloesem

Ze staan overal weer prachtig in bloei, de Japanse sierkers met de mooie indrukwekkende roze bloesem. In Japan is deze boom een symbool van de vergankelijke schoonheid. Het leven wordt beschouwd als mooi en kort, precies zoals de kersenbloesem. Want hoe prachtig de bomen ook zijn, de bloesem is maar heel kort te zien, veelal tussen april en mei, en heel snel valt de bloesem uit.

Ik word tegelijk vrolijk en weemoedig als de kersenbloesem weer te zien is. Vrolijk omdat de roze kleur aan de bomen de lente aankondigt, mijn favoriete jaargetij en weemoedig omdat het zo aan mijn moeder doet denken. In de gemeenschappelijk tuin van mijn ouderlijk huis stond zo'n Japanse sierkers. Als kind keek ik er al met grote bewondering naar als de boom in volle bloei stond. Ik vond het zo erg en zonde als die prachtige bloesem na korte tijd op het grasveld rond de boom lag dat ik ieder jaar de gevallen bloesem verzamelde en mee naar huis nam. Mijn moeder reageerde dan altijd alsof ze het prachtigste boeket kreeg aangeboden en er werden schalen met water gevuld waarin de bloesem bij ons op tafel als in een soort hiernamaals voor bloesem er nog even mocht zijn.

In 1987 zijn mijn ouders naar Doetinchem verhuisd, waar ze veertien jaar heerlijk hebben gewoond voordat ze vanwege de gezondheid van mijn vader in 2001 weer terugkwamen naar het westen. Het adres waar ze daar woonden? Kersenbloesem 14.

13½ jaar

Het was in oktober 2005 dat ik na een zoekopdracht terechtkwam op de site 'Jeugdsentimenten', er stonden verhalen en herinneringen aan alles wat met de jaren 50 t/m 80 te maken had. Van muziek en tv series tot reclames en spullen in huis. Al gauw kwam ik er dagelijks en begon zelf ook verhalen te schrijven die werden geplaatst en waar de andere 'sentimentjes' dan weer op reageerden. Daar is voor mij het schrijven eigenlijk begonnen samen met natuurlijk de al eerder genoemde inspiratie voor het schrijven van blogs door vriend André.

Al gauw ontstond er een vast clubje mensen die elkaar leerden kennen. Nu, zo'n 13½ jaar later, ben ik nog steeds Facebookbevriend met Bertus, Steven en Bo die ik daar heb leren kennen, en met wie er ook een wat meer persoonlijkere band ontstond. Bertus is in 2017 een keer in de lunchroom waar ik toen werkte een kopje koffie komen drinken, en het was erg leuk elkaar nu eens in levende lijve te zien en te horen. Als hij nog eens in deze contreien, waar hij is geboren,  is moeten we zeker nog eens afspreken, want zo tussen het serveren en bestellingen opnemen door is het wat lastig een gesprek op gang te houden.

Afgelopen zaterdag ben ik afgereisd naar Eindhoven om Steven zijn kinderen Kimi en Vikki, die tijdens de jeugdsentiment jaren zijn geboren en wat we bijna live mee hebben kunnen maken zo leefden we met elkaar mee op die site, en zijn vriendin Carolien te ontmoeten voor een leuk dagje. Toen de plannen voor deze dag in de maak waren had Bo, de moeder van Kimi en Vikki, gezegd dat ze even zo heel en passant een kopje suiker zou komen lenen, maar helaas was ze deze dag bezet. Maar wat in het vat zit..... Steven, Carolien, Kimi en Vikki stonden al op me te wachten toen ik door de poortjes liep en de klik die er virtueel al 13½ jaar is was er bij de eerste begroeting meteen ook.

We liepen naar de Lichttoren waar de voormalige fabrieken van Philips waren aangebouwd. Daar hebben we met elkaar wat gegeten en gedronken en lekker gekletst. Onze wegen scheidden toen, Carolien ging met Vikki naar een rollerderby wedstrijd en Steven, Kimi en ik gingen het Philips museum bezoeken. Dat was ongelooflijk leuk. Hier zie je hoelang Philips al een begrip is en vooral ook hoeveel ze hebben gedaan op verschillenden fronten en heel vaak ook pionier waren. Het cassettebandje en de cd bijvoorbeeld zijn uitvindingen van Philips. Ook bijzonder om te zien hoe er in Eindhoven een heel Philipsdorp ontstond met woningen speciaal voor de medewerkers van het bedrijf.

Maar het allerleukste is natuurlijk alle zaken die je herkent van vroeger, van scheerapparaten en stofzuigers tot tv toestellen en pick upjes gelardeerd met de tijdsbepalende reclames. Er is een keukentje, woonkamer en tienerkamer ingericht uit de jaren zestig en zeventig en dit museum heeft ons heel veel 'o ja momenten' gegeven. Er is nu ook een tijdelijke vinyl tentoonstelling, met platenhoezen, lp's en singles, ook die op het Philips label zijn uitgebracht, want ook daar waren ze een grote speler in. Na dit museum waren wij drieën wel toe aan een heerlijk broodje kroket.

Vervolgens zijn we naar het huis van Steven en Carolien gegaan wat een museumpje op zich is, ik stapte de drempel over zo mijn jeugd in. Alles is ingericht in de jaren zeventig het voelde daardoor meteen vertrouwd en gezellig. Maar toch heeft de techniek van vandaag wel z'n intrede in de woning gedaan, want we konden op de tv, via de wonderen van het internet, hele jaargangen van "Top Pop" en "Op Volle Toeren" kijken en luisteren. Kostelijk, hoewel Steven en ik beiden bij heel veel van de artiesten die vrolijk hun hits aan het zingen waren een 'ach-gevoel' hadden om dat we nu weten hoe het leven van sommigen is verlopen of triest is beëindigd.

Later voegden Carolien en Vikki zich er ook weer bij en werd aan het eten gewerkt en hebben we, het kan eigenlijk ook niet anders na zo'n nostalgische dag van mensen die elkaar in het sentiment en de hang naar vroeger hebben leren kennen, gefonduud! Dat had ik echt jaren niet meer gedaan, en Steven en Carolien hebben vanzelfsprekend authentieke fonduesets uit de jaren zeventig met echte fondueborden met van die vakjes in de juiste kleuren.

Ik heb een geweldig leuke dag gehad met een heel warm welkom waarna we ons ongegeneerd hebben kunnen onderdompelen in de nostalgie, het voelde alsof we elkaar al jaren kenden. De oplettende lezer zal zeggen: 'Dat is toch ook zo, 13½ jaar', maar via het wereld wijde web is toch net anders dan 'in het echt', maar wij hebben die vertaalslag, om het zo maar eens te noemen, kunnen maken. Naadloos durf ik zelfs te stellen. Het voelde goed en het was ook goed.

De voorstelling

Er zijn mensen waar je, ook al ken je ze niet persoonlijk, een zwak voor hebt. Sandra Reemer was voor mij zo iemand. Ik kende haar niet persoonlijk, maar als ik haar op tv zag als zangeres of in shows dan werd ik vrolijk door haar sprankelende persoonlijkheid. Een paar jaar geleden heb ik haar na een optreden in het theater gesproken en wat was het een leuk en lief mens. 6 Juni 2017 is ze, veel te jong, overleden en ik ben daar toen erg van geschrokken. Nog niet zo lang daarvoor was ze te zien geweest in het programma "Gouden Jaren" waar ik weer zo van haar had genoten. Van de week kwam toen ik mijn muziek op random had staan een nummer voorbij van haar Nederlandstalige cd "Natuurlijk" uit 1996. Het was het lied "De Voorstelling" en de tekst raakte me ineens heel diep, omdat het, zo hoor ik het nu, eigenlijk over haarzelf gaat.

De Voorstelling

Zij laat zich gaan, en geeft echt alles

Ze weet wat iedereen van haar verwacht

Ze krijgt er veel voor terug

Maar de avond gaat zo vlug

En alleen stapt zij weer door de nacht

Ied're dag weer naar 't theater

Daar toont zij weer wat zij heel goed kan

Het publiek gaat weer tekeer

En zij vragen haar steeds om meer

Maar eenmaal thuis merkt zij daar niets meer van

Het is nu voorbij

Het is echt voorbij

Er komt geen toegift meer

Al doet dat pijn

Applaus sterft weg, het doek gaat dicht

En zij verdwijnt weer even uit het zicht

Tot de nieuwe avond komt

En het publiek massaal verstomt

Omdat zij daar staat in 't volle licht

Het is nu voorbij

Het is echt voorbij 

Er komt geen toegift meer

Al doet dat pijn

Al die mensen om haar heen

Toch is zij al haar leven lang alleen

Alles wat zij nodig heeft

Is iemand die echt om haar geeft

Maar zoveel moed heeft er niet een

Het is nu voorbij

Het is echt voorbij

Er komt geen toegift meer

Al doet dat pijn

© Velibor Weller, Liz Gammon, Sandra Reemer