Het verhaal van de foto

Vandaag, 31 mei, is het de Internationale Dag tegen Roken en Tabak. Daar ben ik ernstig voor, ik ben nog van de generatie dat ik als opgroeiend kind tussen de rookwalmen zat thuis en op school, want leraren rookten in de klas. Nu is er bij de mensen met wie ik omga niemand meer die rookt. Waarom zou een mens ook?

Vorige week is ze 92 jaar geworden, Joan Collins. Bij een ieder bekend van haar rol als Alexis Morell Carrington Colby Dexter Rowan in 'Dynasty'. Daarvoor had ze al een hele staat van dienst maar veelal in b-films en gastrollen in tv-series. Door 'Dynasty' kreeg ze een sterrenstatus. 

Op 20 april 2012 kwam Joan naar Nederland voor haar one woman show 'One Night With Joan Collins'. Ik ben daar destijds met vrienden Remco en Ruud heen gegaan. Het was in het Nieuwe de La Mar theater in Amsterdam. Er ging nog iemand mee die ik niet kende, maar die haalde mij wel op uit m'n werk. We hadden afgesproken voor het Luxor theater in Rotterdam en zo kon het gebeuren dat ik gewoon in de auto stapte bij een voor mij onbekende man. Er zijn films die zo beginnen. Maar goed, ik ben er nog en het is allemaal goed gegaan. 

Het was een leuke show, heel bekend Nederland was uitgelopen om de vedette te gaan zien. Joan sprak met humor en zelfspot over haar carrière, natuurlijk over 'Dynasty' en hoe zij en John Forsythe, die Blake Carrington speelde, het niet zo goed met elkaar konden vinden, en hoe hij het in zijn contract had opgenomen dat hij bij castfoto's altijd in het midden moest staan. Maar ook over haar leven en carrière voor en na de serie. Hoe ze, toen ze zonder werk zat, van een collega hoorde dat ze in aanmerking kwam voor een uitkering en dat ze zo onopvallend mogelijk in de rij stond en toen ze aan de beurt was de dame achter de balie keihard uitriep: "Joan Collins!!!!". Of de afschuwelijke slechte film 'Kingdom Of The Ants' met reuzemieren van papier marché waarbij het stuntteam maar niet op kwam dagen op locatie om de scène op te nemen waarbij ze uit een boot in het moeras vielen, waardoor de acteurs het uiteindelijk zelf moesten doen en Joan, naar eigen zeggen, in het moeras viel wat duizend jaar niet had bewogen en er wekenlang rare plekken op haar benen aan overhield.

Ze liet veel beelden zien uit haar carrière en Richard Groenendijk zei, toen ik hem tegenkwam na afloop, dat het ie het een soort powerpoint presentatie vond. Ik heb het erg leuk gevonden want wanneer komt er nu zo'n grote ster naar Nederland om over haar leven en carrière te vertellen. Hieronder twee foto's van die avond. 

Ze is eigenlijk gestopt met acteren, ik snap dat, 92, maar ze heeft toch de rol op zich genomen van Wallis Simpson, de vrouw voor wie koning Edward VIII van het Verenigd Koninkrijk aftrad om met haar te trouwen, in een binnenkort uit te komen biopic 'The Bitter End'.

Joan als Wallis Simpson en Wallis zelf. 

Symposium en oratie

Vandaag, 30 mei, is het de Europese Dag van de Buren. Deze dag wordt gevierd op de laatse vrijdag in mei. Dus ga es bij uw buren langs vandaag.

Niets is fijner dan op belangrijke momenten in het leven van dierbare vrienden er deelgenoot van te kunnen zijn. Vaak weet je van de weg ernaar toe, de keuzes die gemaakt zijn, de inspanningen die door hen zijn verricht en uiteindelijk is het Grote Moment daar en mag je erbij zijn. Omdat het mensen zijn die in je hart wonen, heb je natuurlijk al die tijd meegeleefd en ben je met hen trots dat hún dag uiteindelijk daar is.

Afgelopen woensdag ben ik afgereisd naar Nijmegen waar vriend Chris in 2013 promoveerde aan de Radboud Universiteit met een proefschrift over dementie op jonge leeftijd. Sinds 1 juli 2024 is hij bijzonder hoogleraar 'Zorg en ondersteuning bij dementie op jonge leeftijd'. Professor Chris richt zich op drie hoofdthema's binnen zijn onderzoek:

1. Persoonsgerichte interventies. Het ontwikkelen en evalueren van interventies die mensen met dementie op jonge leeftijd helpen om balans te vinden in het dagelijks leven, zoals het behouden van werk, omgaan met gedragsveranderingen en het vinden van betekenisvolle daginvulling.​
2. Ondersteuning van familieleden. Het onderzoeken van manieren om familieleden te ondersteunen in het zorgproces, inclusief thema’s als zorggebruik, ervaringen, gezamenlijke besluitvorming en het ontwikkelen van ziekte specifieke interventies
3. Organisatie van zorg: Het verbeteren van de organisatie van zorg voor deze doelgroep door het ontwikkelen van netwerkzorg en regionale samenwerking, zodat gespecialiseerde expertise dichter bij de mensen komt die het nodig hebben.​

Woensdag heeft hij zijn inaugurele rede gehouden met de titel 'Passende zorg: de kracht van de verbinding'. 

Voordat Chris zijn oratie hield was er een symposium waarin het thema dementie op jonge leeftijd van diverse kanten werd belicht. Em. prof. dr. Raymond interviewde ervaringsdeskundigen, een echtpaar waarvan de vrouw aan dementie lijdt. Hoe gaan zij ermee om en waar lopen ze tegen aan. Daarna kwamen Prof. dr. Yolande, prof. dr. Marjolein en drs. Carola aan het woord die elk het onderwerp vanuit hun eigen expertise benaderden. 

Het was heel interessant omdat, wat in 2013 ook al aan de orde kwam, er een duidelijk verschil is tussen mensen met dementie op jonge leeftijd en mensen met dementie op oudere leeftijd en dat daar pas sinds die tijd een onderscheid in gemaakt wordt. Mensen op jonge leeftijd met dementie hebben werk, een gezin met opgroeiende kinderen, staan anders in het leven en hebben andere zorgbehoeften dan mensen met dementie op oudere leeftijd. Belangrijk punt wat bij alle sprekers naar voren kwam is dat de diagnose vaak pas later wordt gesteld bij mensen met dementie op jonge leeftijd en er eerst aan andere aandoeningen wordt gedacht. Er zijn veel en grote stappen gemaakt in de afgelopen jaren, maar er is zeker nog ruimte voor verbetering omdat men door onderzoek steeds weer tot nieuwe inzichten komt.

Het lijkt voor de gewone mensch allemaal ingewikkeld, maar voor ons als leken van de materie was het een heel mooie en informatieve dag. Met natuurlijk als hoogtepunt de oratie van Chris met veel ceremonieel. Hij heeft het toch maar gepresteerd en gaat naast zijn werk als gezondheidszorgpsycholoog gewoon door met zijn specialisatie. Ik als vriend sinds jaar en dag gloeide natuurlijk van trots toen ie daar stond.

's Avonds zijn we met een selecte groep van familie en vrienden gaan dineren in een prachtige intieme setting om het geheel extra luister bij te zetten. Leuke informele toespraken van mensen die al heel wat jaren met Chris gewerkt hebben verhoogde de sfeer. 

Om er meteen maar een complete ervaring van te maken hadden we eerder al besloten om in (de buurt van) Nijmegen een overnachting te boeken zodat we niet in de late avond nog naar huis hoefden te reizen. Een onvergetelijke dag met een gouden randje.

Tegeltjeswijsheid 517

Vandaag, 29 mei, is het de Internationale Dag van het Bedplassen. 'Bedplassen is niemands schuld' is de slogan van deze dag, en is bedoeld om meer aandacht te vragen voor het serieuze en vaak ongemakkelijke probleem. We kijken daarom vandaag naar wat het veroorzaakt, hoe je bedplassen kunt voorkomen en genezen, en bovenal naar wat het met het zelfvertrouwen van een bedplasser doet.

De Dag van het Bedplassen is opgericht door de Internationale Organisatie voor Kindercontinentie en de Europese Organisatie van Pediatrische Urologie. Tijdens de dag vinden wereldwijd activiteiten plaats, zowel voor professionals in de (kinder)zorg als voor kinderen die zelf last hebben van bedplassen. De activiteiten zijn vooral bedoeld om meer bewustzijn te creëren voor het probleem en om te kijken naar hoe het kan worden aangepakt.

 

Voetbalouders

Vandaag, 28 mei, is het de Internationale Dag van de Hamburger. Heeft u meteen een idee voor het eten vanavond. 

Met het gevaar dat m'n blogjes gaan lijken op een recensieoverzicht van Netflix series of -films vandaag toch weer een blog over een Nederlandse serie op Netflix van ook maar zes afleveringen, 'Voetbalouders'. Ik vermoed dat zes afleveringen een soort van eerste aanzet is om te zien of het überhaupt aanslaat voor er over een eventueel vervolg wordt gedacht.

Zowat elke week staat er wel ergens in de krant, landelijk of in het lokale suffertje, dat ouders van kinderen die voetballen zich niet kunnen gedragen. Van geschreeuw en gescheld langs de lijn tot daadwerkelijk fysiek geweld. Ik als volledig voetbalonverschillige kan me totaal niets voorstellen bij de geestdrift die zich van de hele natie meester maakt bij EK's, WK's of wat voor K's dan ook, dus bij een spelletje balletje trappen tussen kinderen al helemaal niet, maar zoals gezegd het is regelmatig in het nieuws.

Ilse Warringa, u kent haar vast nog wel als Juf Ank in 'De Luizenmoeder' naast de vele andere rollen die ze heeft gespeeld, bedacht, schreef en regisseerde de serie 'Voetbalouders', waarin ze het voetbalwereldje van kinderen en ouders volgens mij niet eens zo heel erg uitvergroot in beeld brengt. 

Zelf speelt ze de rol van de zeer intense Marenka, een hippieachtige vrouw die extreem positief in het leven staat en zelfs bij mij als kijker vanaf het tv-scherm heel erg in mijn aura komt. Zo'n vrouw die andere vrouwen 'vrouw' noemt: 'Ach vrouw, zit je niet lekker in je vel'? Niets is haar teveel, dus je kan ook niet een hekel aan haar hebben, maar ze is nogal aanwezig. Haar zoontje Vito (Seb van Gemert) heb ik meteen in m'n hart gesloten, het jochie heeft helemaal niks met voetbal, kan er ook niks van en is een beetje een buitenbeentje. Ja, ik herkende mezelf er meteen de eerste aflevering al in, in het veld met een zo'n plastic kegel en een net op z'n hoofd. 

De andere ouders zijn erg fanatiek en schelden op alles en iedereen en proberen hun kind in de kijker te spelen. Hilarisch vind ik moeder Ellen (Nyncke Beekhuyzen) de hypochondrische moeder van Held (Gino Walraven) die verbeeld dat haar zoon allerlei aandoeningen en ziektes heeft, wat het chronisch bozige ventje steevast met 'de vinger' beantwoord. Naast de ouders zijn de medewerkers op en rond het veld ook stuk voor stuk geweldig. Kantinedame Miranda (Rian Gerritsen) heb ik gekend alleen heette ze Wil en was ze kantinedame bij V&D waar ik destijds werkte. Een goedgebekte overassertieve tante met een constante 'dan-ken-je-mij-nog-niet blik' op haar gezicht die je geen eieren voor citroenen verkocht en iedereen afblafte maar eigenlijk een klein hartje had wat ze koste wat het kost wilde verbloemen. 

En dat is dan ook de kracht van de serie: de personages, natuurlijk soms best wat uitvergroot, zijn zo herkenbaar en zeker in de setting op die voetbalclub met die kinderen. Er zijn daar gewoon een vast aantal archetypen die op elk voetbalveld en in alle verenigingen te vinden zijn. Is dan iedereen groter dan het leven in de serie? Nee hoor, moeder Lilian (Eva van Gessel) is een heel gewone moeder die met haar zoontje Levi (Yosef Weijers) het allemaal een beetje gade slaat en als nieuwelingen hun plaats proberen te bepalen in het geheel. Levi is de beste van het stel en juist hij en Vito worden maatjes.

Nou, het mag duidelijk zijn, ik raad u deze serie, net als die van gisteren ook zes afleveringen van zo'n dertig minuten, dus een flinke speelfilm, ten zeerste aan, al is het alleen maar voor de herkenning of om een spiegel voorgehouden te krijgen. Ik hoop erg op een tweede seizoen. 

Ja, ik vind eigenlijk ook wel dat Netflix me een maandje contributie zou kunnen vrijwaren voor al die positieve recensies die ik over hun series en films schrijf. 

Lilian (Eva van Gessel), Marenka (Ilse Warringa) en Ellen (Nyncke Beekhuyzen)

Haantjes; ons kent ons

In het kleine Nederland hebben we een beperkt aantal acteurs en actrices die je dan ook in vrijwel alle films en series ziet. Voor hen wellicht leuk om malkander weer tegen te komen bij nieuwe klussen, een soort ons kent ons. Ons kent ons is ook wel wat er om het hele Bekende Nederlander zijn heen hangt, het is een bubbel, een soort mini-maatschappij binnen de reguliere maatschappij.

Onlangs heb ik de serie 'Haantjes' gekeken op Netflix en ook daar kwam die hele operette van steeds met elkaar samenwerkende acteurs en actrices weer voorbij. Het is een eerste seizoen van zes afleveringen, maar onlangs vernam ik dat er een tweede seizoen aankomt, waarvoor deze zomer opnames gemaakt gaan worden. 

Het is een leuke serie met in de hoofdrollen Benja Bruijning, André Dongelmans, Jeroen Spitzenberger en Waldemar Torenstra als vier vrienden die niet zo goed meer weten hoe ze zich als man moeten gedragen in deze veranderende wereld. Het is een remake van de Spaanse serie 'Machos Alfa'. Remake dus geen één op één vertaling van het script. Het is natuurlijk ook een verhaal met een gegeven dat per land en cultuur een heel andere context heeft. Bij onze versie ontmoeten de vrienden elkaar steeds op de tennisbaan of in het café en delen met elkaar waar ze, allen zo'n beetje in de veertig, tegenaan lopen. 

Het zijn vier verschillende types, Ivo (Benja) is gescheiden en is een wat voorzichtig en terughoudend type tot zijn dochter van zestien bij hem komt wonen en hem op Tinder zet en afspraakjes regelt met vrouwen. Greg (André) is politieagent en getrouwd met Merel (Jelka van Houten) ze hebben twee kinderen en hun huwelijk is een beetje uitgeblust, een slippertje van Merel met de jonge fitnessinstructeur Ramon (Sia Cyrroes) zet zaken op scherp. Mike (Jeroen) is een succesvolle zakenman die wordt ontslagen terwijl een vrouw zijn functie overneemt. Zijn eigen vrouw Stevie (Eva Laurenssen) zet een eigen succesvolle onderneming op maar daar kan Mike niet zo heel goed mee omgaan. Daan (Waldemar) is de playboy van het stel en heeft naast zijn vriendin Pam (Jennifer Hoffman) al twee jaar een verhouding met de vrouw van zijn compagnon. Pam weet dat niet maar stelt, net als Daan haar ten huwelijk wil vragen, een open relatie voor, dat lijkt voor Daan een brug te ver.

Uiteindelijk komen de vier mannen bij een mannenpraatgroep terecht over hoe het is als man om zich staande te houden in de moderne wereld. De situaties zijn echt hilarisch leuk en ook de overige rollen naast de vrienden en hun vrouwen worden door leuke acteurs en actrices, inderdaad ook uit die ons kent ons kliek, gespeeld, o.m. Guy Clemens, Georgina Verbaan, Nadja Hüpscher, Noortje Herlaar, Huub Stapel en Mark Rietman. Waar de serie zich afspeelt lijkt Rotterdam, want daar is veel van te zien, maar een specifieke plaats wordt niet genoemd en er zijn naast Rotterdam ook opnames gemaakt in Amsterdam, Bilthoven, Blaricum, Delft, Edam, Heiloo, Hilversum, Huizen, Leiden, Volendam en IJmuiden. Ik ga er maar vanuit dat ze gewoon op mooie locaties willen filmen.

Ik heb er met plezier naar gekeken en zes afleveringen van zo'n 30 minuten is bij elkaar net een vrij ruime speelfilm. Heb nu al zin in seizoen twee, volgend jaar.

Mike (Jeroen Spitzenberger), Ivo (Benja Bruijning), Greg (André Dongelmans) en Daan (Waldemar Torenstra).

Met open mond

Vandaag, 26 mei, is het de Internationale Dag van het Atlantische Bos. Echte bossen heb je in Nederland niet echt. Het handjevol nationale parken hier zijn hooguit goedbeheerde wildparken, maar een echt bos kun je die nauwkeurig aangeplante hectares bomen niet noemen. Nee, dan het Atlantisch Bos, een gigantische bioom dat de hele oostkust van Brazilië, Argentinië en Paraguay inneemt. Naast de Amazone beslaat het bos een significant deel van Zuid-Amerika, en bevat een een waarlijke schat aan biodiversiteit. Net als veel bossige gebieden wordt ook het Atlantisch Bos bedreigd door klimaatverandering, houtkap en stroperij. Vandaar deze dag.

U kent me en ik ben er niet te verlegen voor mede te delen dat ik met enige regelmaat het journaal niet met droge ogen kan kijken. Zoveel ellende en leed, het is vaak onverteerbaar, voor mij als geïnformeerde al, dus laat staan voor hen die er middenin zitten. Van de week heb ik echter letterlijk met open mond van verbijstering een nieuwsitem gadegeslagen Het was het verhaal van kolonel Bree Fram die al ruim twintig jaar haar land, de Verenigde Staten, dient in de krijgsmacht. Bree is net als duizenden andere militairen transgender.

In zijn oneindige wijsheid heeft Donald Trump besloten dat transgender personen niet langer welkom zijn in het leger. Een beleid dat niet alleen discriminerend is, maar ook indruist tegen alles waar een normaal denkend mens in gelooft. Over twee weken moeten Bree en de anderen hun uniformen inleveren en worden ze gedwongen ontslagen. 'Eervol' als ze zichzelf over twee weken melden, oneervol voor anderen die de legerleiding gaat opsporen door in medische dossiers van militairen te gaan graven om uit te vinden wie niet kenbaar hebben gemaakt transgender te zijn. Nazipraktijken inderdaad, ik dacht precies hetzelfde.

Het idee dat iemand zijn/haar/hen leven op het spel zet voor het land, maar vervolgens wordt afgewezen vanwege hun genderidentiteit, is onbegrijpelijk. Het leger zou gebaseerd moeten zijn op moed, toewijding en vaardigheden, niet op wie je bent of hoe je je identificeert. Maar The Donald ziet het anders, al tijdens zijn campagne liet hij weten 'met één pennenstreek een einde te maken aan, zoals hij het noemt 'het giftig vergif van de genderideologie'. Hij voegde daad bij woord en vlak na zijn inauguratie kwam het decreet: Prioritizing Militairy Excellence and Readiness', wat neerkwam op een verbod van transgenders in het leger. Volgens de alwetende Donald horen transgenders daar niet thuis vanwege 'medische en mentale beperkingen'. Donald Trump die ánderen van medische en vooral mentale beperkingen beticht is op zich al een gotspe te noemen. 

Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan de duizenden transgender militairen die nu in onzekerheid verkeren. Mensen die hun leven hebben gewijd aan het dienen van hun land, maar nu worden geconfronteerd met uitsluiting en discriminatie. Om het over de kennis en ervaring die ermee verloren gaat nog maar niet te hebben. Het Hooggerechtshof heeft besloten dat dit beleid voorlopig mag worden doorgezet. 'Voorlopig' is het sleutelwoord van hoop, want laten we hopen dat er snel verandering komt en dat iedereen, ongeacht genderidentiteit, de kans krijgt om te dienen en te beschermen. Want uiteindelijk gaat het er in de krijgsmacht niet om wie je bent, maar om wat je doet.

Nutteloze weetjes

Vandaag, 25 mei, is het de Dag van de Handdoek. Doe ermee wat u wilt, vier de handdoek zou ik zeggen.

Singapore en Zwitserland blijven bovenaan de lijst staan als de meest

economisch stabiele landen ter wereld met sterke financiële systemen

en stabiele politiek.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Degenen die in Japan vroeg op het werk arriveren, parkeren hun auto

verder weg van hun werkplek zodat collega's die later komen dichterbij

kunnen parkeren en zodoende toch op tijd zijn. Dit wordt 'wederzijds 

begrip' genoemd. In het westen is zoiets ondenkbaar, hier zijn we te 

veel op onszelf gericht, en zijn er die juist eerder van huis gaan om

bij de ingang te kunnen parkeren. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De Atlasvlinder is één van de grootse vlinders in de wereld. De

vleugelwijdte is zo'n vierentwintig tot dertig centimeter. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kurtan, een orang-oetan in een Australische dierentuin, maakte 

kortsluiting in het elektrisch beveiligde hek door een stok in de 

bedrading te steken. Vervolgens maakte ze van opgestapeld puin een

mogelijkheid om op het hek te klimmen, waar ze zo'n dertig minuten

bleef zitten voor ze uit eigen beweging weer terugging naar haar 

omheinde verblijf.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In 2018 zette Payless, een goedkope schoenenwinkel in de VS, een 

nep luxe winkel op onder de naam Palessi, om te zien of klanten over

de top prijzen zouden willen betalen voor hun budget schoenen. En 

jawel, klanten betaalden tot $600,- voor schoenen die normaal $19,99

tot $39.99 kosten. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In Finland worden kinderen al sinds 2013 op school geleerd om 

nepnieuws te onderscheiden van echt nieuws. Het doel is om een natie 

te creëren van slimme, kritisch ingestelde burgers die met open ogen 

door de digitale wereld kunnen navigeren. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Mauna Kea op Hawaii is hoger dan de Mount Everest als je het meet 

vanaf de basis op de oceaanbodem. Mauna Kea meet ongeveer

10.204 meter en Mount Everest ± 8853 meter. 

Atlasvlinder.

Palessi.

Mauna Kea.

Prik

Vandaag, 24 mei, is het Bevrijd Je Voetendag. Deze dag is een initiatief van Voetentraining. Georganiseerd door Cocky Hoogeveen en Yvonne Bontekoning. Samen hebben zij meer dan 50 jaar ervaring in de behandeling van voet- en houdingsklachten . Deze klachten komen in Nederland vaak voor. In landen waar mensen vaak/altijd op blote voeten lopen, komen dit soort klachten veel minder voor. Lopen op blote voeten doet een mens dus goed. 

Ooit heb ik een vaccinatieboekje gevonden van mezelf uit mijn kinderjaren. Ik weet niet of ik het nog heb, maar mij kennende zal het ergens wel in de een of andere doos zitten. Ik kan me slechts één vaccinatie herinneren, waarvoor weet ik niet meer. Maar ik ging met mijn vader naar de huisarts ervoor. Mijn vader, want dit soort voor een kind heftige emotionele aangelegenheden was ook voor mijn moeder te intens. Van kinderziektes kan ik me de mazelen nog herinneren en als 18 jarige pas kreeg ik waterpokken. Daar was ik dan blijkbaar niet tegen ingeënt. Volgens mij worden de kinderen van nu ook tegen meer zaken gevaccineerd dan toen ik kind was.

De laatste jaren is het vaccineren weer helemaal terug ook voor, of misschien wel júíst voor, de oudere mens. Tijdens de coronapandemie heb ik al de vaccinaties die werden aanbevolen genomen. Ik geloof drie of vier. Ik heb in die tijd dan ook geen snottebel gehad, waarschijnlijk ook omdat ik me aan de geldende beperkingen hield. En omdat ik in die periode bij een tandarts ben gaan werken heb ik de daarvoor verplichte hepatitis B vaccinaties bij de huisarts moeten halen. Dat ging in drie fases met een vooraf bepaalde periode ertussen. Ik zou het betaalde daaraan van de werkgever terugkrijgen, maar omdat ik er maar vijf maanden heb gewerkt en de laatste prik na die periode viel is dat niet gebeurd. Ik was allang blij dat ik er weg was, en ach, ik ben beschermd tegen hepatitis B.

Nu las ik van de week dat er vanuit de rijksoverheid een vaccinatieprogramma wordt gestart voor zestigplussers tegen gordelroos. Er is natuurlijk al het bevolkingsonderzoek tegen darmkanker die vanaf 55 jaar iedere twee jaar in de bus valt. De paarse enveloppe waarvan ik steeds weer denk: zijn die twee jaar nu alweer om? Om me vervolgens mentaal voor te bereiden op wat er van mij wordt verwacht. Ik doe daar natuurlijk aan mee, net zoals ik straks inga op de uitnodiging voor de vaccinatie tegen gordelroos. Mijn moeder heeft in haar schemerjaren gordelroos gekregen en het is echt iets afschuwelijks. "Deze pijn wens je je ergste vijand niet toe" zei ze erover. 

Ik bedacht me dat je aan het begin van je leven met vaccinaties tegen van alles wordt beschermd en nu het einde nakend is ook weer. Daartussen op een tetanusprikje hier en daar na gebeurt er qua inentingen niet zo heel veel.

'T was een lieve stille wereld

Vandaag, 23 mei, is het de Internationale Dag van de Schildpad. Schildpadden, ze behoren tot de oudste dieren ter wereld, maar misschien wel niet zo lang meer. Ze zijn namelijk een bedreigde diersoort, en dat willen we natuurlijk niet. De dag is voornamelijk bedoeld om aandacht te vragen voor het lastige parket waarin schildpadden zich vandaag de dag in bevinden. De American Tortoise Rescue maakt zich al sinds 1990 sterk voor het voortbestaan van de schildpad, door bijvoorbeeld geld uit te geven aan schildpadonderzoek en het plaatsen van schildpadden in reservaten. Ik heb natuurlijk een soft spot voor schildpadden, omdat ik er één als huisdier heb gehad: Kees.

Van de week hoorde ik onderstaand liedje voorbij komen van de veel te vroeg overleden Frans Halsema. Zijn daardoor beperkte oeuvre is wonderschoon en ook dit liedje is weer een pareltje. Het komt uit 1975 en was voor het eerst te horen en te zien in het programma 'Van Speyk Show'. Een uitvloeisel van het satirische radioprogramma 'Cursief' dat van 1967 t/m 1974 heeft gelopen. De verwijzing, in de verleden tijd, naar het Nederland van 'sinterklaas, suikergoed en marsepein' zoals Annie M.G. Schmidt het ooit zo mooi omschreef, gelardeerd met verwijzingen naar Oud Hollandsche liedjes en -zaken. Zo was het ooit, en nu.... Vijftig jaar oud en nog steeds actueel en ook toen al het idee dat het allemaal niet goed ging. 

'T Was Een Lieve Stille Wereld

'T was een lieve stille wereld

Dat kleine landje aan de zee

Het was een boek van honderd liedjes

En wie nog zingen kon zong mee

Het ruisde, schitterde en klepte

Vol van hojo en lieve lust

En het riep van louter vreugd victorie

Om malse wei en smalle kust

Het was een land van ferme jongens

Met koele vuist en rappe hand

Die steeds hun beste krachten wijdden

Aan koningin en vaderland

Het is verdwenen in de verte

Met angelus en avondrood

En met m'n wagen volgeladen

En het is bijna, bijna dood

Hoe zachtkens gleed daar in ons bootje

Hoe zuiver klonk het hoorngeschal

Hoe eenzaam dwaalde er de herder

In 't groene dal, in 't stille dal

Daar was het goed om in te leven

Daar kwam geen vijand ons te na

Daar lag een kussentje van varen

In ieder bosch met s c h

Daar landden scheepjes in de haven

En iedere jongen wilde mee

En Hollands vlag dat was hun glorie

Aan verre kust en smalle ree

Dat was het land van melk en boter

Van fier maar klein en daden groot

Dat Holland wilden we altijd houden

En het is bijna, bijna dood

'T was een lieve stille wereld

Dat kleine landje aan de zee

Waarin de hoorn des herders schalde

En het karretje op de zandweg ree'

Het was het land der vaderen zonen

En 't volkje dat z'n erfdeel was

Van zessen klaar en welgeschapen

Trokken d'rop uit met flinke pas

Want het had Neerlands bloed in d'aderen

En wij, wij werden vast niet moe

En zelfs de koning van Hispanje

Kwam aan die dierb'ren grond niet toe

Het is verdwenen in de verte

Met koetje stoeit en zilvervloot

Verdwenen achter gindse heuvel

En het is bijna, bijna dood

© Frans Halsema, Michel van der Plas, Harry Bannink

Libellewijsheden

Vandaag, 22 mei, is het de Dag van de Praktijkondersteuner. De praktijkondersteuner is een essentieel onderdeel van iedere huisartsenpraktijk. Hij/zij/hen zorgt ervoor dat alles in een huisartsenpost op rolletjes loopt, medicijnen inslaan, afspraken regelen, zorgen dat de dokter genoeg pennen heeft om onleesbare recepten uit te schrijven, enz.. Het is zelfs zo’n belangrijke taak dat de praktijkondersteuner een eigen dag heeft.

Meestal wordt een beroep als praktijkondersteuner door een vrouw vervuld. Een praktijkondersteuneres of een praktijkondersteunerette dus eigenlijk. Nu blijkt uit onderzoeken steeds dat vrouwen in Nederland het minst deelnemen aan het arbeidsproces vergeleken met andere (Europese) landen. Het is nog niet zo heel lang geleden dat vrouwen die gingen trouwen bij de aankondiging daarvan werden gefeliciteerd door hun werkgever en meteen een ontslagformulier kregen, want getrouwde vrouwen werkten niet. Dat is heel lang de tendens geweest in Nederland, een man hoorde in z'n eentje voor vrouw en kinderen te zorgen, en nóg zijn er mensen die dat principe aanhangen, welleswaar een kleine minderheid, maar toch. Met de verrechtsing van de maatschappij willen sommigen terug naar vroeger, niet zover dat vrouwen geen stemrecht meer hebben, maar zo'n beetje net daarna. Hoewel de Andrew Tate adepten onder hen....

Onlangs las ik een artikel dat in 1960 in Nederland slechts één op de twintig vrouwen buitenshuis werkten. Terwijl in die periode in Engeland en de Verenigde Staten dat één op de drie was. Omgekeerd kregen mannen dan weer geen voet tussen de deur bij het huishouden. Dat was het terrein van de vrouw. Pogingen om daar verandering in te brengen werden de kop ingedrukt. De man werd afgespiegeld als het grootste kind van het gezin. Mannen zouden een enorme puinhoop van het huishoudelijke werk maken. 

In 1963 waarschuwde men in het blad Libelle voor mannen in de keuken: 'Als een man gaat avonturen tussen gootsteen en fornuis, is zijn vrouw voorbereid op van alles, ook het ergste.' Mocht hij onverhoopt zelf boodschappen willen doen, dan diende de vrouw op te geven hoeveel hij moest kopen. Het artikel besluit met verzuchtingen over de afwas: 'De huisvrouw die na mannelijke kokerij een smetteloze keuken vindt, mag zichzelf gelukkig prijzen! Dit komt namelijk zelden voor, meestal vindt u een ongelooflijke bende. Mannen gebruiken graag veel potjes, schaaltjes en pannen en van 'even tussendoor iets afwassen' is geen sprake, Maar dat moet u er dan maar voor over hebben.' Ja, ik hoor ook de Polygoonjournaalstem van Philip Bloemendal

Ik kan u mededelen dat mijn moeder een vrouw was die zich gelukkig kon prijzen. Mijn vader kon mijn moeder volledig vervangen qua huishouden, wij vonden dat gewoon, maar dat was in die dagen blijkbaar een zeldzaamheid.

Op een ingezonden brief uit 1967 van een vrouw die hele dagen op kantoor werkt en graag wil dat haar man in het huishouden helpt is dit het antwoord: 'Luistert u eens, beste mevrouw. Het zou al een verschil van hel en hemel maken als u doodgewoon voor halve dagen naar kantoor gaat.'

Maar in 1972 begint er al iets te verschuiven, daar vindt Libelle: 'Laat uw man eens in de keuken brutselen, en doe daarna niet zo moeilijk'. 

Iedereen moet natuurlijk doen wat hij/zij/hen zelf wil. De opgelegde regels van 'zo hoort het nu eenmaal' zijn nu niet meer zo strikt. Van vrouwen die werken, ook al zijn het er in Nederland minder dan elders, kijkt niemand meer op, als ze ervoor kiest niet te werken en het huishouden te doen ook niet, maar er wordt nog best gefronst als een man thuisblijft en voor huishouden en kinderen zorgt en de vrouw full time werkt. Voor mannen is het een soort verplicht om buitenshuis te werken terwijl het voor vrouwen iets vrijblijvends is. Er is dus nog genoeg te emanciperen in de komende jaren, maar als u ziet waar we vandaan komen is er al veel gewonnen.

Hitdossier

Vandaag, 21 mei, is het de Internationale Dag van de Culturele Diversiteit. Deze dag wordt ieder jaar op 21 mei door UNESCO georganiseerd. Het doel van de dag is om de mensen de mogelijkheid te geven tijdelijk stil te staan bij het belang en het begrip van de waarden van culturele diversiteit en hoe we 'samen kunnen leven'. UNESCO promoot het vergroten van het belang tussen cultuur en ontwikkeling, en heeft daarom deze dag uitgeroepen.

Zoals u weet ben ik een groot liefhebber van muziek in vrij brede zin, van de ingewikkelde teksten over leven, liefde en gevoelens van John Grant tot de smartlappen over kindergrafjes, dronken vaders en prostituerende deernen van De Zangeres. Van de op volle volume uitgeschreeuwde emoties van Shirley Bassey tot de praat-zingliedjes van Willeke Alberti. Van de computermuziek van Pet Shop Boys tot de rock van Queen. Kortom op rap, experimentele jazz en muziekfeest op het plein muziek na vind ik vrij veel leuk. Momenteel 60.756 verschillende nummers zegt wel genoeg.

Alles staat ook op een externe harde schijf en speel ik via computer en muziekinstallatie af. Zoals u van mij kunt verwachten is het keurig netjes gerubriceerd, dus makkelijk op te zoeken. Een enorm hulpmiddel is daarbij altijd geweest, zeker in de pre computerjaren, het om de zoveel jaar uitkomende naslagwerk Hitdossier van de Nederlandse Top 40. Het eerste exemplaar dat ik kocht was die in 1982. Als er na een aantal jaar weer een nieuwe editie kwam kocht ik die ook, tot er een verandering was van samensteller en er edities verschenen met heel veel fouten erin. Die faux pas is ingezien en de laatste exemplaren zijn weer helemaal prima.

Ik ben met merkstift in de boeken gaan strepen welke nummers ik heb en met een kruisje welke ik niet hoef omdat ik het niet om aan te horen vind. Ze zien er dan ook goed gebruikt uit, en het zijn ook gebruiksboeken in mijn optiek. Als er een nieuw exemplaar uitkomt begin ik daarin met strepen en kruisen waar het vorige boek qua jaartal stopte. Zeker vanaf 2000 ben ik niet meer zo op de hoogte van wat er muzikaal speelt, van daarvoor kan ik vaak hele hitlijsten zo meezingen, maar als ik nu een hitparade zie herken ik echt niks. En hoewel mijn muzikale interesse voornamelijk ligt tussen 1950 en 1990, vind ik het ook wel leuk om een beetje te weten wat er nu speelt. En daar komt het Hitdossier weer om de hoek kijken. Naar aanleiding daarvan kan ik voor mij onbekende (grote) hits opzoeken en beluisteren of ik ze in m'n collectie wil opnemen. Ja ik weet van streamingsdiensten, maar dat vind ik zo top 2000-achtig, zo mainstream, zo confectie van C&A. En veel van wat ik leuk vind en inmiddels heb is daar helemaal niet op te vinden. 

Nu komt er volgende week een nieuw Hitdossier boek uit, vanwege het zestig jarig bestaan van de Nederlandse Top 40, en omdat ik onlangs een bon heb mogen ontvangen vond ik dat een mooi cadeau ervoor. Het is een item wat ik zeker veel ga gebruiken in de toekomst. Ik heb 'm besteld, maar de bezorgdatum is wat curieus, die ligt in het verre, verre verleden. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen.

U ziet dat de boeken goed gebruikt worden.

Het nieuwe exemplaar.

Vrij bijzondere leverdatum. 

Seniorenmoment

Vandaag, 20 mei, is het Wereldbijendag. Bijen en andere bestuivers, zoals vlinders, vleermuizen en kolibries, worden steeds meer bedreigd door menselijke activiteiten. Door bestuivers kunnen veel planten, waaronder veel voedselgewassen, zich vermenigvuldigen. Niet alleen dragen ze direct bij aan de voedselzekerheid, maar ze vormen ook de sleutel tot het behoud van de biodiversiteit, een hoeksteen van de duurzame ontwikkelingsdoelen. Ze dienen ook als schildwachten voor opkomende milieurisico's, wat de gezondheid van lokale ecosystemen aangeeft. 

Ze zullen vanaf nu wel vaker voorkomen, seniorenmomentjes. Maar de eerste had ik van de week al. Ik had een leuk mandje ontvangen met daarin allerhande Italiaanse lekkernijen en ook drie mooie keukendoeken. Bij het opruimen van het mandje had ik het pakje citroenboter op het aanrecht gelegd om het later in de ijskast te doen. Maar ik vond het pakje wel vrij hard. Moest het wel in de ijskast en was het wel citroenboter? Was het niet iets waarvan je een sausje moest maken of iets dergelijks?

Ik besloot mijn brilletje maar es op te zetten en toen pas zag ik het, het was een blokje zeep. Zeep! Ter mijn verdediging het pakje heeft het formaat van een pakje boter, er zit een papiertje om als van een pakje boter en het kwam in een mandje met voornamelijk etenswaren. Maar desalniettemin duid ik het als een seniorenmoment, één waarvan er vast nog velen zullen volgen.

Fenix

Vandaag, 19 mei, is het de Internationale Dag van de Huisarts. Deze dag is opgericht in 2010 en wordt sindsdien ieder jaar gevierd op 19 mei om aandacht te vragen voor het nobele en belangrijke beroep van de huisarts. Die is in veel gevallen het eerste aanspreekpunt van gezondheidskwalen die van een naar hoestje tot dodelijke ziektes gaan. Daar mogen we best een beetje dankbaar voor zijn.

Van de week zag ik op het journaal dat er in Rotterdam een nieuw museum geopend ging worden, nog wel op mijn verjaardag, door koningin Máxima; Fenix. 's Werelds eerste migratiemuseum. Meteen vrienden Rick en Chris erover bericht en die hadden het er ook al over gehad. Ik stelde voor om over een tijdje als de eerste drukte voorbij zou zijn er eens een bezoek aan te brengen want wat ik te zien kreeg in het nieuwsitem en de hele insteek sprak me enorm aan.

Zaterdag appte Rick me om zondagmiddag iets af te spreken, uiteindelijk besloten we om te gaan kijken bij Fenix en als het niet te hysterisch was konden we misschien al het museum bezoeken. Ik kwam aangewandeld over de Rijnhavenbrug en zag meteen het imposante gebouw staan met het in het oog springende kunstwerk Tornado erop. Rick en Chris waren er al en het zag er qua drukte prima uit om het museum binnen te lopen. 

Wat een ongelooflijk mooie, ontroerende en intense ervaring. Een prachtig ruim opgezet museum in een voormalig historische havenloods. 'Hier vind je verhalen over liefde en afscheid over thuiskomen en je thuis voelen, over het navigeren van identiteit of het zoeken naar geluk. Verhalen van toen en nu. Van hier en daar.' Zo prijst het museum zich aan. 

Eerst hebben wij het kofferdoolhof bezocht. Indrukwekkende stapels van ruim tweeduizend koffers die als een soort doolhof zijn gestapeld en waardoor je een audiotour maakt waarbij je de verhalen achter sommige koffers hoort. Nou, u kent me, ik hield het niet helemaal droog bij sommige verhalen. Niet alle verhalen zijn triest, er zitten ook mooie liefdesverhalen tussen, maar de koffer van de Joodse dame of die van de Syrische jongeman zijn verhalen om van te ijzen. De oudste koffer is uit 1898 en de nieuwste zijn vorig jaar nog gebruikt. Het bezoek aan dit kofferdoolhof en de bijbehorende verhalen van de mensen uit verschillende delen van de wereld is fantastisch opgezet. 

Daarna hebben we een late lunch genoten in het museumrestaurant Anatolian café en bakery van sterrenchef Maksut Aşkar. Op de menukaart diverse gerechten uit de keuken van Anatolië. Heerlijk! We zijn verder het museum ingegaan en hebben prachtige kunst gezien betreffende migratie, ook hebben we de al eerder genoemde Tornado beklommen, gemaakt van roestvrij staal en houten trappen. Ontworpen door Ma Yansong, het is een kunstwerk en uitkijkpunt tegelijk. De trappen staan symbool voor de reis van de migrant. De trap heeft twee opgangen en je kunt meerdere routes kiezen, de weg naar boven heeft onverwachte wendingen en biedt steeds nieuw perspectieven, zoals dat voor de weg die een migrant gaat zou kunnen gelden. Eenmaal boven heb je een adembenemend uitzicht op Rotterdam. 

Weer beneden hebben we de fototentoonstelling 'The Family Of Migrants' bezocht. Ook weer zo indrukwekkend en, laten we er eerlijk over zijn, met de neus op de feiten drukkend. Vertrek, reis een aankomst, van verleden tot heden. De mensen op de foto's zijn allemaal onderweg. Ze willen betere kansen, avontuur of veiligheid, een nieuw begin. Sommigen pakken koffers, maar anderen hebben niet de kans om spullen mee te nemen. Het zijn verhalen van afscheid, verdriet, liefde, familie en hoop. 

Vervolgens hebben we een wijntje gedronken op het Deliplein en een hapje gegeten op de Wilhelminapier. Even napraten over dit geweldige nieuwe museum, een aanwinst voor de stad, wat zeg ik, voor het land. Ik raad u ten zeerste aan Fenix te bezoeken. Want dit museum laat zien wat u en ik natuurlijk al wel wisten, maar het is goed om er eens wat langer bij stil te staan, zeker in deze bange tijden: migratie is van alle tijden en gaat bovenal over mensen.

Museum Fenix met het kunstwerk/uitkijkpunt Tornado

Het indrukwekkende kofferdoolhof.

Uitzicht vanaf de Tornado richting Wihelminapier. 

Tegeltjeswijsheid 516

Vandaag, 18 mei, is het Wereldplanten dag. Deze dag is uiteraard voor het behoud van planten, maar ook de diversiteit ervan, agricultuur, voedsel, en het overbekende begrip duurzaamheid staan centraal vandaag.

Grand gala concours Eurovision de la chanson Européennes 2025

Vandaag, 17 mei, is het de Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie. 17 Mei is niet toevallig gekozen, geloof het of niet, maar homoseksualiteit werd tot 1990 door de Wereld Gezondheidsorganisatie als ziekte aangemerkt. Het zou een geestelijke aandoening zijn. Op 17 mei van dat jaar werd homoseksualiteit geschrapt van de "ziekten-lijst", en sinds 2003 wordt deze dag daarom op die datum gevierd. Sinds 2005 is de dag ook wereldwijd een officieel erkende dag.

Helaas krijgen veel homo- en transseksuelen nog steeds te maken met geweld tegen hun seksualiteit. Dat vinden homo- en transorganisaties wereldwijd ook, en daarom worden op deze dag vaak grote campagnes gelanceerd tegen homo en transgeweld, en worden media getipt over deze problemen. De dag draait dus niet om het homo- en transzijn, maar richt zich puur tegen homo en transhaat.

Vandaag valt de dag samen met de finale van het Eurovisie Songfestival waar de organisatie heeft besloten dat regenboog en aanverwante vlaggen door de artiesten niet getoond mogen worden, enkel de vlag van het land dat ze vertegenwoordigen. Het Eurovisie Songfestival dat zonder de niet aflatende steun uit de lhbti+ gemeenschap hun bestaansrecht jaren geleden al zou zijn verloren. Maar we weten natuurlijk allemaal dat het te maken heeft met de angst dat er, God verhoede, een Palestijnse vlag in wat voor vorm dan ook ten tonele zou worden gebracht. Dat wil de hoofdsponsor, het Israëlische MorrocanOil natuurlijk te allen tijde voorkomen en dat is in het verleden niet altijd gelukt, vandaar deze draconische regel.

Donderdag plaatsten Armenië, Denemarken, Finland, Griekenland, Israël, Letland, Litouwen, Luxemburg, Malta en Oostenrijk zich voor de finale van vanavond en nu hebben we een compleet beeld van welke 26 landen gaan strijden om de eerste plaats. Zelf denk ik dat Zweden en Oostenrijk de meeste kans maken om als winnaar uit de bus te komen. Voor Zweden zou dat de achtste overwinning zijn en zouden ze het land zijn dat de meeste overwinningen ooit heeft behaald. Voor Oostenrijk zou het na 1966 en 2014 de derde keer zijn. Ik zou het ook hilarisch leuk vinden als Estland met de eer gaat strijken, zo'n bizarre humoristische inzending, maar wat zou het ook ongelooflijk geweldig voor onze Claude zijn.  

Top tien noteringen voorspel ik, naast Zweden en Oostenrijk ook voor Albanië, Estland, Finland, Griekenland, Israël, Luxemburg, Nederland en Spanje. Dat is niet allemaal mijn persoonlijke keus, maar meer hoe er de laatste twee keer door het publiek is gestemd, waarvan we de exacte uitslag pas weten nadat het hele festival voorbij is. Vanavond telt ook de stem van de vakjury mee, dat was de voorgaande twee avonden niet.

Maar wie ben ik? De eerste voorronde had ik maar zes van de tien goed voorspeld en donderdag slechts vijf van de tien. Ik lijk het volledig kwijt te zijn, zoveel is wel duidelijk.

Ik wens alle deelnemers heel veel plezier en succes. 

Kaj uit Zweden?

JJ uit Oostenrijk?

Of misschien toch Claude uit Nederland?

Wat heb ik over

Wat Heb Ik Over

Wat heb ik over, wat is me gebleven

Na heus niet zo'n wild en zo'n bandeloos leven

Nou, bitter weinig in 't materiële

Geen geld of aandelen

Omdat me dat kennelijk te weinig kan schelen

Geen villa met zwembad, gewoon iets gehuurd

Een huis met een lanai in een fijne buurt

Een kleine oase tussen 't groen

Met hier 'n zwaan en daar 'n eend en 'n hoen

Ik geniet ervan en zit ik daar

Dan denk ik: nog hoeveel jaar

Het meeste is geweest, wat rest mij nog

Een mooie overdenking voor m'n volgende blog

Blijf ik gezond, komt er geen oorlog of andere rampspoed

Dan adem ik eens rustig in en uit en weet

Ach, uiteindelijk komt alles altijd weer goed.

Op zo'n moment weet ik het weer

Ben soms ongeduldig en wil vaak meer

Ik zit soms alleen en volstrekt in het nauw

Maar ik heb in mijn leven precies wat ik wou

Wat heb ik over, wat is me gebleven

Na heus niet zo'n wild en zo'n schaamteloos leven

In ieder geval geen verloofde aan mijn zij

Dat is niks voor mij

Ik had een prachtexemplaar, maar dat is lang voorbij

Ook vele amants, maar het was nooit de ware

Soms bleven ze even, soms bleven ze jaren

Maar altijd weer kwijt

Ik heb nergens wroeging en niks dat me spijt

Maar er is die ene die ik heb laten glippen

Waar terugkijkend niemand aan kon tippen

Ach, het is nu water onder de brug

Enkel soms denk ik kan de tijd niet even terug

Dan zou ik het misschien anders hebben gedaan

Daar kan ik over dagdromen zo nu en dan

Maar och, ik ben senang met mijn huidige bestaan

Op zo'n moment weet ik het weer

Ben soms ongeduldig en wil vaak meer

Ik zit soms alleen en volstrekt in het nauw

Maar ik heb in mijn leven precies wat ik wou

Er zijn vrienden niet veel maar wel hele goeie

Van die vriendschappen die met je mee konden groeien

Samen eten, naar de bioscoop of even weg met elkaar

Dat zijn dierbare momenten zo door het jaar

Het is een kleine maar geweldige ploeg

We kennen elkaar goed, aan een half woord genoeg

Een gezamenlijk verleden dat schept een innige band

Nu we ouder worden zijn de verhalen van vroeger

Vaak waar onze conversatie uiteindelijk in belandt

Wat heb ik over wat is me gebleven

Na echt niet zo'n wild en zo'n roekeloos leven

Mijn ouders gaven me een jeugd waar ik van genoot

Maar ik werd groot

En nu zijn ze beiden al jarenlang dood

Geen band met een kerk of grote partij

Met mooie beloftes maakt niemand me blij

Ik denk niet zoveel aan later

Wellicht voer voor een psychiater

En verder dus niemand of niets dat me bindt

Zelfs geen huisdier of de opvoeding van een kind

Bewust alleenstaand al meer dan twintig jaar

Dat is wat het beste werkt voor mij blijkbaar

Het heeft even geduurd voor ik dat wilde toegeven

Maar alleen in de rust van mijn eigen domicilie

Voelt het nu echt als de beste periode van m'n leven

Op zo'n moment weet ik het weer

Ben soms ongeduldig en wil vaak meer

Ik zit soms alleen en volstrekt in het nauw

Maar ik heb in mijn leven, nagenoeg,  precies wat ik wou

© origineel George Groot bewerkt door Aidan

Tweede voorronde Eurovisie Songfestival 2025 deel 2

Vandaag, 15 mei, is het de Internationale Dag tegen Zwangerschapsmisselijkheid. Ik dacht dat het erbij hoorde, maar dan, ik ben ook niet op de hoogte van het vrouwenlichaam. Ernstige zwangerschapsmisselijkheid, ook wel hyperemesis gravidarum genoemd, kan heel vervelend zijn voor vrouwen in verwachting. Naast een flinke lichamelijke impact heeft deze vorm van misselijkheid ook een grote impact op de geest. We staan op 15 mei stil bij de aandoening en vragen er aandacht voor. En hoe doe je zoiets? Met geld natuurlijk! De dag is dan ook bedoeld om aandacht te vragen en zo geld in te zamelen om meer vrouwen met dit probleem te helpen.

Gisteren de eerste negen kandidaten van de tweede voorronde voor het Eurovisie Songfestival die vanavond wordt gehouden besproken. Vandaag deel twee met de overige zeven inzendingen en de liedjes van Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk die vanavond al te zien en te horen zijn en mee zullen stemmen. Zelf zijn ze al verzekerd van een finaleplaats. 

Georgië

Freedom - Mariam Sjengelia

Met veel vocalen op de backingtrack komt Mariam met een gedragen bijna James Bond achtig lied waarin ze over vrijheid en haar vaderland zingt. Lange tijd was Georgië onderdeel van de Sovjet Unie dus die vrijheid is zwaar bevochten en wordt gekoesterd. Iets in de melodielijn doet me denken aan een Nederlands liedje, maar ik kan er niet opkomen. 

Denemarken

Hallucination - Sissal

Een vlak nietszeggend lied, wat door Sissal eveneens ongeïnspireerd wordt gezongen, haar stem straalt niets uit en zit mede daardoor wat in mijn irritatie. Pas in de laatste twintig seconden pakt ze uit, maar dan is het al te laat. Ik vermoed niet dat we Denemarken zaterdag nog gaan zien.

Tsjechië

Kiss Kiss Goodbye - Adonxs

Ook Adonxs heeft een heel koor op de backingtrack en we horen dat Duncan Laurence over het festival nog steeds zijn schaduw werpt. Hij heeft een goede stem, in het lied neemt hij meeslepend afscheid om na twee minuten ineens in een strakke choreografie te verzanden. Afscheid met een kusje, dat dan wel. 

Luxemburg

La Poupée Monte Le Son - Laura Thorn

Precies 60 jaar geleden won France Gall voor Luxemburg het Eurovisie Songfestival met 'Poupée De Cire Poupée De Son' en startte een mooie carrière. Laura eert France en haar liedje met deze bijdrage, zelfs de eerste maten van haar nummer zijn die van France (alles natuurlijk binnen het auteursrechtelijke toelaatbare). Maar 'popje' Laura laat weten dat zij niet van fragiel porselein is en dat zijzelf alleen aan de koordjes trekt. 'Dit popje zet het volume hoger', laat ze ons weten. Sterker nog, in de laatste momenten van haar prettig in het gehoor liggende liedje doet ze dat ook, en dat had ze beter niet kunnen doen, da's niet altijd helemaal zuiver. 

Israël

New Day Will Rise - Yuval Raphael

De puissant rijke familie van Yuval heeft het grootste gedeelte betaald van de 1 miljoen euro die in deze bijdrage is gestoken. Hoor je het eraan af? Nee, niet echt, het is een lied vol platitudes in het Engels gezongen met geforceerd ook wat Frans en Hebreeuws er doorheen. Maar het mist échte emotie en gevoel. En ergens verbaast me dat ook niet. Omdat deze voorronde wat zwakker is dan die van dinsdag en de diaspora van buiten Israël wonende medestanders van het genocidistische regime nog zonder het lied gehoord te hebben al maandenlang verkondigen coûte que coûte op Israël te zullen gaan stemmen, zal Yuval zaterdag zeker weer te zien zijn, maar dan stemt ook de vakjury mee. 

Servië

Mila - Princ

'Liefste' zingt Princ en dat doet hij met een prettige stem waarin je de urgentie hoort. Hij kan goed zingen, doet zelfs nog een stukje a capella, zoals Slimane dat vorig jaar deed voor Frankrijk die er een mooie vierde plaats mee behaalde. Maar het lied van Princ sleept zich een beetje voort, zijn krachtige verschijning ten spijt. Toch vind ik dat hij het verdient om in de finale te staan omdat het al met al een goede bijdrage is. 

Finland

Ich Komme - Erika Vikman

Nou, dat hadden we nog niet gehad op het festival, een liedje over klaarkomen. Daar heeft de EBU dan weer geen moeite mee, zoals wel bij Malta waarbij het woord 'kant' niet gezongen mag worden omdat het op 'cunt' (kut) lijkt in het Engels, maar in het Maltees 'zingen' betekent. Erika laat het geen mysterie zijn waarover ze zingt: 'Mijn poorten openen zich, ik kom klaar samen met jou, geef mij nog eens een mep, grijp m'n kont vast' om vervolgens 24 keer 'ik kom klaar' in het Duits te schreeuwen tijdens de refreinen. Dit alles muzikaal voortbordurend op de weg die de Finse Käärijä in 2023 is ingeslagen met zijn 'Cha Cha Cha' en toen tweede werd. Ik vind het vrij schreeuwerig en druk. 

De volgende drie landen horen en zien we ook, maar zullen niet deelnemen aan de wedstrijd vanavond. Zij staan sowieso in de finale vanwege hun grote bijdrage aan de EBU. Wel geven kijkers uit deze landen ook punten aan de kandidaten van vanavond. 

Duitsland

Baller - Abor & Tynna

Abor en Tynna zijn broer en zus en komen uit Oostenrijk, maar hun familie komt uit Roemenië en Hongarije en ze komen uit voor Duitsland. Hoe internationaal wil je het hebben? De cello van Abor en het ritme van het nummer zijn geweldig leuk. De zang van Tynna is niet om over naar huis te schrijven, of nou ja zang, er staat meer op de backingtrack met computergemanipuleerde samples van haar(?) stem dan dat ze te horen is, en wat ze dan praatzingt is niet eens helemaal zuiver. 

Frankrijk

Maman - Louane Emera

Louane heeft al een hele staat van dienst als zangeres en actrice, ze speelde de hoofdrol in en won een César voor de ook hier bekende film 'La Famille Bélier'. Daarnaast maakte ze vijf albums en een hele rij singles. Ze komt naar het festival met een ode aan het moederschap, die van haarzelf maar ook die van haar moeder. Ik heb er niet zo heel veel mee. Ook haar manier van zingen met overslaande stem werkt op m'n zenuwen. 

Verenigd Koninkrijk 

What The Hell Just Happened - Remember Monday

Twaalf singles en twee albums hebben Lauren, Holly-Anne en Charlotte als Remember Monday al op hun naam staan. De bandnaam verwijst naar de muzieklessen die ze altijd op maandag hadden in de tijd dat ze bij elkaar op school zaten. De insteek van het liedje is leuk, wakker worden na een avond stappen en dan es nagaan wat er allemaal gebeurd is. De uitvoering is wat rommelig en het liedje loopt niet echt lekker, ook het hoor-eens-hoe-goed-wij-meerstemmig-kunnen-zingen is nogal schreeuwerig.

Ik wens alle kandidaten veel plezier en succes vanavond. 

Luxemburg: Laura Thorn.

Servië: Princ

Verenigd Koninkrijk: Remember Monday.