Happy vibes

Vorig jaar 5 november floot de destijds 37 jarige René Remie, decaan van Pius X in Almelo, een wedstrijd op het voetbalveld waarin ook zijn zoons speelde. Hij werd misselijk liep naar de kant. Later in het ziekenhuis bleek dat hij een bloeding had gehad in z'n hersenstam, waardoor hij een tijd in coma is gehouden. 

De gevolgen daarvan zijn natuurlijk aanzienlijk. René is veranderd in een hulpbehoevende patiënt. Zijn woning dient te worden verbouwd zodat hij weer thuis kan wonen en kan worden verpleegd, tevens is er een rolstoelbus nodig. Van diverse kanten wordt er geld ingezameld om dit voor elkaar te krijgen.

De leerlingen van Pius X van klas 4 en hoger zijn een hele nacht op school gebleven à €20 per persoon. Er was o.m. black light volleybal, een voetbaltoernooi en een quiz. Toen ze de andere dag naar huis gingen om te gaan slapen kwamen de lagere klassen in actie. Zij deden een sponsorloop en haalden op die wijze ook geld op. Bij elkaar hebben de leerlingen met hun acties voor hun meneer Remie €9200 opgehaald.

Zoiets verwarmt mijn hart en geeft weer hoop in de mensheid en dat kunnen we nu goed gebruiken. 

                                                                                                                                                                                                                               Foto: Wouter Sand

Tegeltjeswijsheid 457

 

Popcorn

Na de eerste schok dat ik in een land leef waarbij het overgrote deel dus zelfdestructief en racistisch is en niets op heeft met inclusiviteit, natuur en klimaat is het stof neergedaald. Nu is 'schok' en groot woord, wie even een blik werpt op de socials kan er al uit destilleren dat velen hun eigen schoenveters niet kunnen strikken, maar nu lijken we ook politiek langzaamaan af te glijden naar het niveau van Argentinië waar onlangs een GGZ-patiënt, Javier Milei, door het volk is gekozen als nieuwe president. Hij wordt 'De Gek' genoemd maar dat heeft de meerderheid niet tegengehouden om toch voor hem te kiezen. Even een klein voorbeeldje hoe hij rolt: na zijn overwinning sprak hij op nationale tv het volgende uit: "Stelletje linkse klootzakken, steek de hele overheid maar in de godvergeten kut van je moeder". Nou, zover zijn we hier (nog) niet, maar ik heb de spreekwoordelijke popcorn wel al in huis gehaald. 

Spreekwoordelijk, want ik lust helemaal geen popcorn, maar ik verwacht komisch theater en ik ben nu een paar dagen na de verkiezingsuitslag niet teleurgesteld. Allereerst Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas die over haar voeten struikelde om meteen aan te geven dat zij erg graag in het kabinet wil gaan zitten met Geert Wilders als premier om vervolgens haar totale gebrek aan politieke kennis op wat voor gebied dan ook te maskeren door met de Kamerleden van haar BBB met zeven trekkers naar de Tweede Kamer te komen. Daarbij natuurlijk ook de door haar uit Volendam weggetrokken Mona Keijzer die heur haar met dezelfde waterstofperoxide heeft behandeld als Geert om in de smaak te vallen bij de (extreem) rechtse kiezers, met succes dus. 

Vervolgens kwam Dilan Yeşilgöz met de mededeling dat haar VVD niet in een kabinet met Geert gaat zitten omdat ze naar de kiezer luistert die haar partij tien zetels minder heeft gegeven. De VVD die naar de kiezer luistert, dat is in dertien jaar nog nooit gebeurd, maar al snel kwam de aap uit de mouw. Dilan wil wel gaan gedogen bij een centrumrechts kabinet. Kijk, zo kennen we de VVD weer, eigenbelang eerst. Zo leveren ze geen ministers aan het kabinet en moet Geert het doen met de poffertjeskraameigenaren, automonteurs en plantsoenendienstmedewerkers die de nummers 2 t/m 37 van zijn partij vormen en daar dan ministers uit kiezen. 

Ook de vanuit het niets op twintig zetels gekomen NSC a.k.a. CDA 2.0 van Pieter Omtzigt die als rechtse partij ook best mee wil regeren, al is het bij oppertwijfelaar Pieter nooit helemaal zeker tot het laatste moment, heeft onervaren mensen op de lijst staan om het maar niet te hebben over BBB. Daar heeft Dilan dus geen zin in en lijkt de worst case scenario, een kabinet van PVV, VVD, NSC en BBB er enkel te komen als minderheidskabinet met gedoogsteun van VVD die dan op een afstand kan kijken hoe de hele bliksemse boel in elkaar gaat storten, want dat gaat gebeuren natuurlijk, om er dan vervolgens garen bij te spinnen. Meer VVD dan dat wordt het niet.

De kaak- en kinloze Gom van Strien werd vrij snel door Geert aangesteld als verkenner, maar zoals een goed PVV'er betaamt heeft Gom natuurlijk een fraudeverdenkingszaak aan z'n broek hangen zodat hij gisteren, de dag dat hij zou gaan beginnen, zijn taak alweer heeft neergelegd. Vandaag komt Geert met een nieuwe verkenner, de naam van de enigszins van het padje geraakte Ronald Plasterk gaat rond..... bent u daar nog? U begrijpt, de popcornzak is al half leeg en we zijn nog niet eens een week verder. De Nederlandse politiek verzorgt z'n eigen satire, en dat is maar goed ook want kunst en cultuur is niet iets waar extreem rechts iets mee heeft, laat staan geld aan wil uitgeven. Zo heeft het gepeupel toch z'n vertier. 

BBB op weg naar de Tweede Kamer. 

Gom van Strien. 

Wildlands

Zondag hadden we nog een dag in Emmen en omdat we luttele minuten lopen van het dierenpark Wildlands waren verwijderd hadden we van te voren al besloten om dat te gaan bezoeken. Het weer begon fris en zonnig, maar gaandeweg kwam er zo af en toe wat hemelwater naar beneden. Het grauwe natte weer maakte dat het park een wat troosteloze aanblik bood, maar met wat verbeeldingskracht kun je je voorstellen dat het, met name voor kinderen, een bruisend evenement is om te bezoeken. Het was nu ook vrij rustig en je moet je niet voorstellen hoe het is op een zomerdag met honderden kinderen, de horror!

Het park is verdeeld in drie werelden: Jungola, Nortica en Serenga met de daarbij behorende dieren en andere wetenswaardigheden. Men heeft getracht het anders te laten zijn dan andere dierentuinen met wat leuke toevoegingen en dat is voor een deel goed gelukt. Daarnaast is er om de tien meter iets van horeca te vinden en dat is best veel, zoiets heb ik een aantal jaar geleden ook in de Apenheul gezien en ik vind dat persoonlijk nogal overdreven. Nu was een groot aantal van die punten dicht, vanwege het weer en de lagere bezoekersaantallen. Voor de oudere mensch is het wel weer fijn dat er ook bovengemiddeld veel retirades zijn. 

In Jungola hebben we in een bootje een minitochtje gemaakt door de junglehal en in Nortica hebben we een 4D testrit mogen maken, een nogal enerverende vlucht over de ijsvlaktes van de poolgebieden. Wildlands is, net zoals veel dierentuinen, zoveel beter opgezet dan de dierentuinen uit mijn jeugd waar de dieren letterlijk in vaak veel te kleine kooien zaten. Maar toch.... toen ik de ijsberen zo troosteloos zag staan in de regen in hun verblijf zonder de ijsvlaktes van hun habitat werd ik daar niet vrolijk van, ook de enorme zeeschildpadden in een in mijn ogen veel te klein aquarium had iets zieligs. We vonden eigenlijk dat dierentuinen, hoe ruim opgezet voor de dieren ook, niet meer van deze tijd zijn. Er zijn natuurlijk vaak fokprogramma's en men doet het met de beste bedoelingen om de diersoort in stand te houden en tevens mensen/kinderen te educeren, maar, noem me gerust woke als u wilt, het voelt voor mij niet zo goed. We hebben Wildlands bezocht omdat we in de buurt waren, maar om twee/drie uur te gaan reizen om het park te bezoeken zou ik niemand aanraden.

Na het park heb ik Bertus even een appje gestuurd wat ook maar weer de herenmodezaak was waar Dick werkte. Albert Mannenzaken, was het antwoord dus zijn we even langs gegaan om Dick te begroeten. Wat ons meteen opviel was dat het een zaak is met een prachtige collectie. Je kunt er bij wijze van spreken nakend aankomen en volledig gekleed inclusief schoenen en accessoires het pand weer verlaten. Dick was bezig met een klant toen we aankwamen en dat ging op een heel ontspannen en deskundige manier. Wij lieten hem even en zijn collega bood ons een kopje koffie aan. Het was leuk om hem na zijn succesvolle verkoop even gesproken te hebben. Het is een zaak waar ik, als ik in Emmen zou wonen, graag klant zou willen zijn. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat het qua prijsklasse wel in het wat hogere segment zit, maar daar tegenover staat heel duidelijk de kwaliteit van de koopwaar en deskundigheid van het personeel. Hier kunt u wat lezen over de zaak en kunt u Dick zomaar tegenkomen als model. 

Een boottochtje door de jungle. 

Zeeschildpadden in een wat te klein aquarium. 

Albert Mannenzaken in Emmen. 

Bij Bertus

Heerlijk geslapen en ontbeten in het hotel. Steven en Carolien meldden hun vertrek uit Eindhoven met zo nu en dan een update over waar ze zich bevonden en iets na elven reden ze voor en konden we op weg naar Bertus, een ritje van zo'n tien minuten.

Bij Bertus arriveren, het erf oprijden en de woning binnenstappen is niet zozeer een bezoek afleggen als wel een regelrechte belevenis. Allereerst werden we hartelijk door hem begroet en maakten we een ronde over het land en langs de kippen. Er zijn mensen met wie het meteen goed zit, er is een klik, ik had het eerder met Steven en Carolien en nu hadden wij het ook weer met Bertus. U weet het waarschijnlijk wel, wij hebben elkaar leren kennen via website Jeugdsentimenten zo'n 18 jaar geleden en hebben altijd op social media contact gehouden. Steven en Carolien heb ik al vaker ontmoet, Bertus één keer kort, maar nu gingen we er eens goed voor. 

Het binnenkomen van de woning, een boerderij, is een ervaring, ik heb met toestemming foto's genomen die u hieronder kunt aanschouwen. Wij kwamen ogen tekort en hebben heel veel 'oooh' en 'aaah' laten horen. De details, de prachtige spullen uit diverse decennia en niet te vergeten Bertus' bakelietverzameling in zijn werkkamer. Een museale rondleiding zou heus niet raar zijn. Daarbovenop heeft, voordat Bertus er woonde, koningin Juliana er eens gelogeerd, dat kan ook niet iedereen zeggen. 

Wij raakten met elkaar in geanimeerde gesprekken die doorgingen in de auto op weg naar de lunch in Exloo een paar dorpen verderop in een geweldig leuk restaurant. Het voelde alsof we met oude vrienden waren en in feite is dat ook zo, maar dan op een bijzondere manier tot stand gekomen.

Weer terug in de boerderij nog even een bakje koffie en verder kletsen en toen was het tijd om weer richting het hotel te gaan waar Talitha inmiddels was aangekomen en Bertus moest nog boodschappen doen voordat Dick uit z'n werk kwam. "We zijn nog lang niet uitgepraat" zei Bertus bij het afscheid en zo voelde het ook. Wat een heerlijke dag hebben we met elkaar gehad, dat gaat zeker nog een vervolg krijgen.

We hebben gedineerd bij een uitstekend Italiaans restaurant, Sardegna, met een uitgebreide kaart waar onder meer tachtig (80!) verschillende pizza's op staan. Steven en Carolien gingen weer naar het Eindhovense en Talitha en ik hebben nog een bakje koffie gedronken en hebben daarna nog met haar meegebrachte whatchamacallit op de hotelkamer tv een film op Netflix gekeken, 'A Man Called Otto' met en van Tom Hanks, een regelrechte aanrader. 

Op reis naar Emmen

Het was een tijd geleden al afgesproken met elkaar, Steven en Carolien uit Eindhoven en ik uit Capelle gingen naar Bertus in Emmen. Ons land is niet groot, maar Emmen is best ver. Reden voor mij om te besluiten de drie uur reistijd die dat voor mij inhoudt niet op één dag heen en weer te doen, maar er een weekendje van te maken. Gisteren ben ik op pad gegaan.

Ik wilde de reis in rust en comfort doorbrengen. Het is mogelijk om met mijn kortingabonnement van NS deze, met bijbetaling, voor één dag om te zetten naar een eerste klasabonnement. Ik was er wat eerder voor van huis gegaan omdat ik het nog nooit had gedaan, maar het is in twee seconden geregeld via de automaat. Ik ben altijd licht paniekerig en het zekere voor het onzekere nemend als ik ga reizen. Ik check ook drie keer of ik abonnement, portemonnee, telefoon e.d. bij me heb. Zo rol ik nu eenmaal. 

Nou, het was een genot hoor, in alle rust een kopje koffie drinken in de net wat lekker zittende en ruimere stoelen dan doorgaans. Daarnaast was het best druk waar je dan geen last van hebt. In mijn beleving was ik zo in Zwolle waar ik moest overstappen. 

Een station waar ik nog nooit ben geweest, dus goed zoeken welk perron ik moest hebben. De trein stond er al en ook hier was het druk maar niet in de eerste klas. Tijd voor lunch in de trein, met eindbestemming Emmen, die me langs plaatsen bracht waar in de wijk van Den Haag waar ik ben opgegroeid straatnamen naar zijn vernoemd, Coevorden, Gramsbergen, Hardenberg en ook Dalfsen de straat waar ik mijn eerste appartementje had. Bijzonder wel dat waar ik aankwam overal de zon scheen, maar als we weer wegreden het begon te regenen. Ik moet daar maar niet teveel over nadenken.

Toen de conductrice mijn kaartje controleerde zei ze: "U heeft zich keurig in Rotterdam ingecheckt, maar in Zwolle had u bij NS uit moeten checken en bij Arriva weer in". Ik had natuurlijk geen idee! Van trein naar trein, wie weet dat daar verschil in zit? Nu ben je als eerste klas passagier natuurlijk boven elke verdenking van eventuele fraude verheven, dus zei ze, "Ik neem uw kaartje even mee", en om mijnentwil checkte ze in bij Dalfsen (het station na Zwolle). "Alleen moet u wel aan NS doorgeven dat u bent vergeten uit te checken op Zwolle, anders wordt het wel een hele dure reis." Hoe lief is dat van haar? Want eigenlijk zou ze me een nieuw en duurder kaartje moeten verkopen in de trein, maar ze zag waarschijnlijk dat ik als onwetende stedeling de mores van het openbaar vervoer in landelijk Nederland niet begreep.

Eenmaal in Emmen was het een paar minuten lopen naar het hotel wat voor twee nachten mijn thuis is. Het is een mooie kamer midden in het centrum. Valiesje neergezet en even door het centrum gelopen. Leuk centrum, heb ergens koffie gedronken met wat lekkers erbij. Morgen komen Steven en Carolien me oppikken om naar Bertus te gaan. Ik heb er veel zin in!

Het hotel.

Koffie met een punt.

Doordeweekse woensdag

In Brugge had ik 's nachts al steeds keelpijn wat dan in de loop van de ochtend weer verdween, dus schreef ik het toe aan de zakjes met geurkruiden of zoiets erin die in de slaapkamer lagen wat op mijn keel sloeg. Maar dinsdag maakte ik mee dat ik nogal verkouden was en voor het eerst sinds 1975 constant mijn neus moest snuiten met daarbij een hinderlijke hoest. Ik ben ook es een weekje vrij... Woensdag was dat nog steeds, en nu in de namiddag van donderdag lijkt het allemaal weer voorbij. Ik ben soms net een mens.

Woensdag heb ik 's ochtends eerst mijn burgerplicht gedaan en ben gaan stemmen. Dat het land nu overwegend lichtblauw kleurt ligt niet aan mij, maar goed het gepeupel heeft gesproken en daar moeten we het mee doen. Daarna ben ik naar Den Haag gegaan om de inmiddels 88 jarige Nel den Boer te bezoeken, mijn voormalige collega van de boekhandel op de Leyweg. Het is altijd oergezellig als we samen zijn, we kletsen over van alles en nog wat, als ik die leeftijd mag bereiken dan wil ik erin staan zoals zij dat doet. Ik had het al bedacht en Nel kwam ermee: "Ik moet nog stemmen", waarop ik antwoordde: "Dan gaan we samen." Ik hoopte dat zij haar stem uit kon brengen in de school waarop ik vroeger heb gezeten, maar wat allang geen school meer is, dan kon ik er nog es naar binnen. Maar ik had al gezien dat dit gebouw wordt omgetoverd naar iets heel anders, iets voor kunstenaars. Nel zei dat ze voorheen altijd in die voormalige school stemde, maar nu kon dat dus niet, er werd uitgeweken naar een partycentrum in de Vier Heemskinderenstraat en daar ben ik ooit ergens in de jaren zeventig geweest toen onze buurjongen Henny trouwde met Corry. Het zal in de loop van de jaren wel verbouwd zijn, maar ik vond de zaal zoveel kleiner dan in mijn herinnering. Na het stemmen weer fijn naar Nels huis gegaan waar ik tot rond half vijf ben gebleven.

Op naar mijn volgende afspraak met Jan-Willem om Indisch te gaan eten en vervolgens, om in Indische sferen te blijven, naar de film 'Sweet Dreams'. We dineerden in Garuda aan de Kneuterdijk en het eten was voortreffelijk. Garuda is een bijzonder restaurant van drie etages met tussenetages en wij werden op de derde verdieping geplaatst. Nadeel is wel dat het toilet zich bevindt op de eerste tussenetage en als man van mijn jaren moet ik wat vaker naar de retirade, wat resulteerde dat ik tot twee keer toe de afdaling en de klim kon maken. De bediening vond ik niet om over naar huis te schrijven, maar zoals gezegd het eten was echt geweldig.

In het Haags Filmhuis werd de film 'Sweet Dreams' vertoond in zaal 6 en dat is een bijzondere zaal met echte fauteuils. Ik was nog steeds aan het snotteren en hoesten en dat voelt, net zoals dinsdagavond in de bisocoop, wat ongemakkelijk omdat je de andere bezoekers met jouw lawaai belast. De film is zeker bijzonder te noemen, het speelt zich af op een suikerplantage in het Nederlands-Indië rond 1900. Door regisseur Ena Sendijarević is er voor een surrealistische absurdistische stijl gekozen om het verhaal van een Nederlandse familie te vertellen ten tijde van een opstand van de Indonesische arbeiders. Het is een zwaarmoedig verhaal maar tegelijkertijd zit er ook humor in zonder de hooghartige waanzin van de overheerser te bagatelliseren. Het is geen doorsnee film en stemt tot nadenken er wordt fantastisch in geacteerd. Renée Soutendijk heeft als de aan het verleden vasthoudende matriarch terecht meerdere prijzen gewonnen voor haar rol als Agathe. Ook Florian Myjer als haar zoon Cornelis beklijft door zijn spel. Verder gelauwerde namen als Peter Faber en Hans Dagelet. De (nog) onbekende Hayati Azis is zeer indrukwekkend als huishoudster Siti, haar gezichtsuitdrukkingen spreken boekdelen. Niet een film voor iedereen, maar ik vind 'm zeer de moeite waard. De film heeft maar liefst zes Gouden Kalveren gewonnen (beste film, regie, kostuumontwerp, camera, hoofdrol (Renée) en bijrol (Florian). 

Garuda.

Interieur Garuda.

Haags Filmhuis 

Renée Soutendijk en Hayati Azis. 

Cast 'Sweet Dreams' bij Gouden Kalf gala. 

Tweede Kamerverkiezingen 2023

 Mon Dieu, Mon Dieu, ayez pitié de moi 

et de ton pauvre peuple.

The miracle club

Een tijdje terug had ik er een snippet van gezien en u weet, dat wordt ergens in het webuniversum opgeslagen zodat ik daarna op Facebook aan de film werd herinnert dat ie nu draaide en ik dacht meteen dat is een film die Rick en Chris ook vast kunnen waarderen. Een appje maakte duidelijk dat zij inderdaad van deze film op de hoogte waren en het op hun lijstje hadden staan. 'The Miracle Club' is de titel en er spelen niet de minsten in, Maggie Smith, Kathy Bates en Laura Linney om maar meteen met de deur in huis te vallen. 

Het verhaal speelt zich af in een arbeiderswijk in Dublin. Het is 1967, de mode en de inrichting van de woningen zijn al een lust voor het oog. We leren de dames Lilly (Maggie), Eileen (Kathy) en Dolly (Agnes O'Casey) kennen die meedoen aan een benefiet waarbij een trip naar Lourdes kan worden gewonnen. Maureen, ook een buurtgenote en de initiatiefneemster van de benefiet is overleden, de benefiet gaat door uit respect voor haar. De dames winnen niet maar krijgen van de winnaar toch de trip naar Lourdes, wat zeer welkom is omdat ze elk een reden hebben om erheen te gaan. Inmiddels is de dochter van Maureen, Chrissie (Laura) uit Amerika overgekomen voor de uitvaart van haar moeder die ze veertig jaar niet heeft gezien. 

In de kleine gemeenschap heeft alles en iedereen met elkaar te maken en ontvouwt zich het verhaal hoe deze vrouwen, door gebeurtenissen lang geleden, zich nu tot elkaar verhouden. Het is een mooi verhaal wat op rustige manier wordt verteld met een zweempje goed gedoseerde humor erin. Er wordt fantastisch in geacteerd, maar dat kan haast niet anders met zo'n geweldige cast. 

Zoals gezegd is het een verhalende film zonder omhaal, wij hebben ervan genoten, ik raad 'm u aan, maar als u enkel van de special effects Marvel-achtige films bent zal het waarschijnlijk niet uw kopje thee zijn. 

Terug naar huis

En zo was het maandagochtend weer tijd om naar huis te gaan. Zowel Talitha als ik vinden dat net zo fijn als op reis gaan. Voor mij zijn zo'n vier dagen precies genoeg, ik ben niet van de lange vakanties zoals u weet. We hebben het heerlijk gehad op ons logeeradres en zijn zeker van plan Brugge nog eens te bezoeken in het voorjaar en willen dan gewoon weer hier ons tijdelijke verblijf hebben.  

Na ons laatste ontbijtje met verse croissantjes hebben we alles weer keurig achter gelaten. Precies zoals op de gelamineerde kaartjes en losse vellen in verschillende talen overal in huis geplaatst ons ook werd verzocht. De afwasmachine geleegd, het afval gesorteerd in de bakken in de tuin en het beddengoed en de handdoeken in de daarvoor bestemde wasmand. Ik had u nog een aantal van die kaartjes beloofd, sommige heel handig, andere best wel hilarisch. Hier komen ze: 

Brugge dag twee

Wederom heerlijk geslapen zonder intens gedroomd te hebben deze keer. Na het ontspannen ontbijtje op weg naar de stad. Nu was het droog en de zon scheen zelfs.

Ons doel was de expo van Salvador Dali, aangeraden door mijn Vlaamse Facebookvriendin Barbara. Talitha werd meteen enthousiast omdat ze, toen we ruim tien jaar geleden in Barcelona waren, ook al zo graag naar het Dali museum aldaar was gegaan, maar het bleek te ver weg. Het is een bescheiden expo, met wel een doorsnede van zijn werk, waarbij ik persoonlijk de beelden het mooiste vind. Ook Salvadors quotes zijn er geciteerd, het was geen bescheiden man.

Omdat het weer nu zo fijn was besloten we wat meer door de stad te wandelen en we hadden zin in iets van een high tea. Leve Google, want dat is tegenwoordig zo gevonden. We gingen naar Sukerbuyc Tearoom de Proeverie, een pittoresk zaakje waar men wel high tea serveert maar enkel op reservering een dag van te voren. Wij kunnen teleurstellingen goed verwerken en kozen wat lekkers bij de koffie en dat werd al geserveerd met verschillende bonbonnetjes en chocolaatjes, zodat het een soort mini high tea was. Daarna bleek het diamandmuseum vlakbij dus dat hebben we ook even meegenomen. Het bezoek eraan, hè, er zijn geen diamanten ontvreemd door ons.

De natuur vond dat de zon wel genoeg had geschenen voor een zondagse novemberdag en de regen kwam weer gestaag, waarop wij onze plannen wijzigden. In eerste instantie hadden we bedacht ergens in de stad te dineren, maar we hadden a: nog geen leuk restaurantje gevonden enkel de grote voor elkaar inwisselbare zaken op de pleinen. En b: in de regen in de achteraf straatjes speuren naar een leuk restaurant is niet ons kopje thee, dus besloten we naar het appartement terug te gaan voor een wijntje met knabbeltjes en een serie om 's avonds te dineren bij het zeer leuke en goede restaurant waar we vrijdag ook hadden gedineerd.

We werden ontvangen als goede bekenden, tijdens het eten dacht ik: oké, dit is dus hoe ik doodga, toen ik me nogal verslikte, maar het was mijn tijd nog niet, ik ben er nog. Talitha en ik regelen onze uitstapjes en weekendjes zo dat zij betaalt en ik van haar na afloop een tikkie krijg voor mijn deel. Sommigen, lees: middelbare mannen, vinden daar iets van en dat mag, maar er zijn er die menen er ook wat van te moeten zeggen. Dat is ons al meermalen overkomen in termen van "Zo, jij hebt het goed voor elkaar", naar mij toe, of zoals gisteren toen ze ging afrekenen: "Moet jij als vrouw nu betalen?" Het is bijna 2024 mensen! En dan, hoezo vind je dat jij je ermee moet bemoeien hoe anderen...nu ja, u begrijpt.

Weer in ons onderkomen een kerstfilm bekeken, waarom niet, om daarna onze laatste nacht in Brugge door te brengen.

Brugge dag één

Wat heb ik heerlijk geslapen en, net als in Frankrijk, hele intense eigenaardige dromen gehad. Vreemde plaatsen doen blijkbaar iets met m'n onderbewuste. Maar zoals gezegd diep en goed geslapen. 

Na een lekker ontbijtje met croissants, eitje en jus d'orange zijn we op weg gegaan naar de binnenstad van Brugge. Het miezerde wat toen we weg gingen, maar eenmaal in de stad hield het op met zachtjes regenen. We waren toen op de Markt, net voor het Historium en besloten om daar naar binnen te gaan, om zo ook de regen te ontlopen. Die spontane actie bleek een schot in de roos. Het is niet zozeer een museumbezoek als een beleving.

Allereerst kregen we een virtual reality tour van het middeleeuwse Brugge, met zo'n bril op. Prachtig en levensecht, zelfs zo dat ik alweer zat te whoeën omdat we op iets hoogs stonden en een vogelvlucht door de stad maakten, terwijl we natuurlijk gewoon op een bankje zaten. Vervolgens een ingenieus opgezette tour door het museum aan de hand van het verhaal van een leerjongen van Jan van Eyck. Echt geweldig hoe dat in elkaar steekt. 

Weer buiten bleek het droog te zijn en zijn we naar het chocolademuseum gegaan. We waren al eens in het chocolademuseum in Middelburg geweest, maar chocolade verveelt ons nooit. In Middelburg was het veel proeven van de verschillende chocolades die er zijn, in Brugge is het meer informatie. Een andere aanpak, maar zeer informatief, aan het eind van het bezoek kun je wel chocoladeflikjes eten zoveel je wilt en wij hadden tevens nog warme chocolade besteld. 

Vervolgens door de stad gelopen, het bleef wat miezerig regenen, maar geen hevige buien meer. Ons vooral vergaapt aan de vele Chocolaterieën met de meest mooie creaties van chocolade en andere zoetigheid. Een late lunch waarbij we beiden voor een Ceasar salade gingen in een etablissement met een open haard, meer herfst wordt het niet.

In de namiddag weer naar ons appartement gegaan. Onderweg besloten we om deze keer niet uit eten te gaan maar een soepje en wat stokbrood met kaasjes te scoren bij onze supermarktburen en lekker te cocoonen. Het klinkt blasé, maar je kunt ook teveel uit eten gaan.

We hebben een leuke film gekeken, 'Haunted Mansion', op Disney het was een mooi eind van een leuke ongecompliceerde en informatieve dag.

Historium.

Chocolademuseum.

Droste servies.

De familie Barbapapa van chocolade.

Op weg

Gisteren hoefde ik maar tot 12 uur te werken, want in de middag gingen we op weg naar Brugge. We zijn er beiden nog nooit geweest, dus nieuwe gebieden gaan ontdekt worden de komende dagen.

In de namiddag kwamen we aan en het is een werkelijk geweldig leuk appartement wat we voor een korte tijd ons thuis zullen noemen. Leuk ingericht met, heel grappig, overal, écht o-ver-al, tekstjes, soms verduidelijkt met foto's met hoe iets werkt of waar iets wel, of niet, voor is. Ik ga daar nog een aparte blog over maken, het is té hilarisch.

Ons eerste doel was om spulletjes voor het ontbijt en natuurlijk ook wijn voor in de avond te scoren, dat was zo gedaan recht tegenover ons onderkomen bevindt zich een goed gesorteerde supermarkt.

Talitha heeft een whatchamacallit meegenomen om op de tv aan te sluiten zodat we 's avonds een filmpje of één van onze series kunnen kijken, die heeft ze aangebracht en onder het genot van een glaasje wijn hebben we een episode van 'Devious Maids' gekeken.

Uitgezocht waar we wilden eten, vlakbij zat een leuk restaurant, zat bleek juist, want eenmaal aangekomen was ie dicht en stond er op de ramen aangeplakt dat het was verkocht. Maar wij zijn niet voor één gat te vangen en een stukje verder belandden we in restaurant 'Clos Du Midi', waar we voortreffelijk hebben gedineerd in een stijlvolle ambiance met zeer vriendelijke bediening. 

Na het diner was de wandeling weer terug naar het appartement heerlijk om te doen en viel het ons op dat men zuinig omgaat met straatverlichting in Brugge. Sommige stukken zijn echt pikkedonker. Maar we hebben het gered zonder kleerscheuren of valpartijen. Nog een aflevering 'Devious Maids' voor het tijd was om naar bed te gaan. 

Woonkamer.

Keuken.

Slaapkamer.

Ik voelde me een beetje Fred Flintstone 
met dit gerecht, bestaande uit verschillende stukjes vlees  wat overigens heerlijk was.