Communicatie

Ruim een maand geleden vond ik dat ik maar eens moest gaan melden bij de woningbouwvereniging dat het water aan de onderkant van het fonteintje in het toilet niet doorloopt en eruit gulpt. Het is niet iets groots (denk ik dan) maar het moet wel verholpen worden, per slot van rekening wordt het hebben van een fonteintje in het toilet meegenomen in de puntentelling van de waarde van het huis, wat dan weer resulteert in de hoogte van de huur die gevraagd kan worden. 

Daartoe dienen wij tegenwoordig in een app een melding te doen. Ik heb dat gedaan en vervolgens gebeurde er niets. Of nee, dat is niet waar, ik kreeg na een week een tevredenheidsonderzoek. Een enquête over hoe ik de behandeling van het reparatieverzoek had ervaren. Was er goed op gereageerd, waren de mensen die het kwamen maken wel vriendelijk en leverden ze goed werk af. Ik heb nog even gewacht, maar heb toen met sardonisch genoegen de enquête ingevuld, toen ik nog steeds niets over het verhelpen van het euvel had vernomen.

Ik ging ervan uit dat die enquête dan op z'n minst iets in beweging zou gaan zetten. Hoe naïef was ik. Nu zo'n anderhalve maand later heb ik de bewonersconsulent maar even persoonlijk een mailtje gestuurd en daarin fijntjes aangestipt wat er drie jaar geleden is gebeurd toen zij ook niet adequaat hadden gereageerd op een lekkage. Dat de woningbouw daardoor een hele nieuwe badkamer moesten installeren, plafonds, vloeren en muren moesten repareren en zelfs een hele nieuwe muur moesten plaatsen tussen bad- en slaapkamer. Lezers van mijn blog uit die tijd kunnen het zich wellicht nog wel herinneren. De Grote Lekkage van 2021. 

Per omgaande werd er gereageerd, het verzoek was er waarschijnlijk 'tussendoor geglipt', maar ze zou het doorzetten naar de loodgieter en die ging contact met mij opnemen. Die weg ken ik en die gaat als volgt: er wordt geen contact opgenomen, ze staan gewoon onaangekondigd voor de deur en als je geluk hebt ben je thuis en anders ligt er een briefje in de bus of je contact op wilt nemen met hén. Gisteren lag dat briefje in mijn bus, ze waren aan de deur geweest, maar ik werk zo nu en dan, dus heb ik gebeld. Vandaag kunnen ze niet, maandag ook niet, zodat ze maandag 11 november komen. Prima, het is geen groot iets (nogmaals, denk ik dan) en ik gebruik het fonteintje ook niet, ik was mijn handen in de keuken met warm water, maar bezoek maakt er wel gebruik van. Voor hetzelfde geld moet het hele toilet worden ontmanteld om het te verhelpen omdat het ergens diep in de grond zit, dat was bij de badkamer ook zo. Ik wacht het af. 

Amsterdam is jarig

Van de week werd het startschot gegeven voor een jaar vol feestelijkheden in de hoofdstad, want volgend jaar viert Amsterdam z'n 750 jarig bestaan. Ik moest dat even op me in laten werken. Ik kan me nog zo goed herinneren dat Amsterdam 700 jaar bestond, en was dat dan alweer 50 jaar geleden? Amai!

Er werd toen in 1975 ook uitgebreid bij stil gestaan met van alles en nog wat. Wat ik nog weet is dat er een lp verscheen onder de titel 'Amsterdam Is Jarig'. Willy Alberti mocht dat album samenstellen met liedjes over de stad. Het waren al bestaande nummers en bescheidenheid is niet wat hem in de weg zat, want op het album staan drie liedjes van hemzelf en één van zijn dochter Willeke. De andere nummers worden door anderen gebracht, o.m. Ramses Shaffey, Frans Halsema en Conny Stuart. Het leukste liedje van de lp was wel nieuw, speciaal voor het 700 jarig bestaan geschreven, gezongen door Leen Jongewaard met kinderkoor de Damrakkertjes, aan dat liedje dankte de lp ook zijn titel, een klein fragment:

Amsterdam is jarig

En dus geven we de stad

Een lekker liedje

Amsterdam is jarig

En dus geven we

Een liedje aan de stad

Het is van Lodewijk uit Zuid
En van Corrie uit de Nes
Je hoort het in Betondorp
En de Middenweg
In de toverdozen liggen
Alle feestprogramma's klaar
En je boft als Amsterdammer

Want dit feestje duurt een jaar

 © Thera Coppens, Harry Bannink, Leen Jongewaard

Eigenlijk leuker was het album 'Ik zing van Amsterdam' waarop een hele keur aan bekende artiesten uit die tijd nieuwe liedjes over Amsterdam zingen. Ook daarop de onvermijdelijke Willy en zijn dochter Willeke, maar ook o.m. Rob de Nijs, Lenny Kuhr, Ria Valk en Johnny Kraaykamp met zoals gezegd splinternieuwe nummer over de hoofdstad. 

Johnny Kraaykamp had een groot succes met zijn bijdrage 'D'r Is Een Amsterdammer Dood Gegaan', een mooi verhalend lied over een Amsterdammer die plots uit het leven was weggerukt, 'met nog kaartjes voor Toon Hermans in Carré in z'n zak'. 'En dat allemaal zo rond het zevenhonderd jaar bestaan' zong Johnny. Grappig is dat dit zo Amsterdamse lied is geschreven door de Brabantse Wim Kersten, u weet wel die van dat 'Bloemetjesgordijn', de Twee Pinten en al die carnavalskrakers. Hij wist toch maar mooi het Amsterdamse sentiment te raken met dit lied, met natuurlijk de onnavolgbare Johnny als uitvoerder.

Wat mij dan weer raakt is als je langs al die namen gaat van die artiesten op deze twee albums uit 1975 er al zoveel van hen niet meer onder ons zijn.

Verborgen verleden / Passé caché

Zoals gisteren beloofd vandaag een blogje uit 2017 met het verhaal van mijn Franse voorvader:

Het geweldige tv-programma "Verborgen Verleden" is afgelopen zaterdag weer aan een nieuw seizoen begonnen. Ik vind het heerlijke tv waar een bekende Nederlander in zijn of haar verleden duikt met vaak verrassende ontdekkingen. Twee jaar geleden schreef ik in één van mijn Jubeljaarblogjes over mijn flamboyante oma van vaders kant die haar hele leven er prat op ging dat ze van Franse afkomst was, en wij die dat met een korreltje zout namen. Maar in dat blogje staat de uitkomst van mijn speurtocht: Mijn oudgrootvader Pieter Trel, was inderdaad geboren in Cahors in Frankrijk. Ook maak ik in het blogje melding van een verloren gegaan krantenartikel in een Leidse krant, een paar jaar na het overlijden van mijn oma, waarin het raadsel over de Franse afkomst van de familie Trel uiteen werd gezet.

De Doos uit de berging, die ik vanaf nu 'De Schatkist' zal noemen, bevatte dit krantenartikel, en het verheugt me om daar de stamboom zoals ik in mijn blogje beschreven had exact zo terug te zien. Vanzelfsprekend was de naam van mijn oudgrootvader niet Pieter Trel, maar Pierre Treille, Treil of zelfs Freijl. Die laatste naam werd genoemd door vader een zoon de Haan die op 9 augustus 1773 verschenen voor de notaris en verklaarden zich borg te stellen voor Pierre Freijl, scharenslijper en geboren te Cahors in Frankrijk. Daarmee garandeerden zij dat wanneer Pierre tot armoede zou vervallen en een beroep op liefdadigheid zou moeten doen ( bij het Rooms Katholieke Armenbestuur om steun vragen) zij de eerstkomende vijf jaar al deze kosten zouden betalen. 

In het artikel staat een hele verhandeling dat iedereen die in Leiden geboren was ondersteuning niet geweigerd kon worden, maar aan nieuwelingen had men weinig boodschap, want Leiden kon toch geen paradijsje worden voor lieden van elders die op zoek waren naar een luilekkerland? Plots lijkt 1773 heel erg op 2017. Het gold overigens ook voor Nederlanders uit andere gemeenten, men diende dan een borgbrief te overleggen van de vroegere woonplaats, later moest dat de geboorteplaats zijn. Iemand uit Frankrijk zoals mijn oud-opa kon volstaan met twee borgen op te trommelen, in dit geval vader en zoon de Haan. Ik wil hierbij de familie de Haan alsnog bedanken, want, zo lees ik, zich borgstellen was een gevaarlijk iets, en moet van de heren de Haan pure barmhartigheid zijn geweest. Medemenselijkheid was ook toen blijkbaar nog niet geheel uitgestorven. 

Twee jaar later op 28 april 1775 ging hij in ondertrouw als Pieter Treil, 'jongeman van Vrankrijk', wonende te Leiden met Maria Blanchaer, 'jongedochter van 's Hage', wonende te 's Hage. 's Hage is natuurlijk Den Haag. Het stel kreeg 10 kinderen, maar die bleven niet allemaal in leven. Het negende kind, Hendrik is ook maar 44 jaar geworden. Hij was mijn oudvader en de opa van mijn overgrootvader, de vader van mijn oma. Maria de vrouw van Pierre werd slechts 45 jaar oud en stierf op 25 maart 1789. Pierre zou nooit meer hertrouwen.

Hij bleef scharen slijpen, zo komt hij ook voor in het 'Registre Civique, de kiezerslijst die Napoleon in 1811 liet aanleggen. Overigens hebben de kiezers in Nederland nooit de kans gehad om hun stem uit te brengen, want daarvoor duurde het Franse bewind te kort, en eigenlijk had Napoleon ook geen boodschap aan de stem van het volk. Maar goed, in die kiezerslijst komt Pieter Trel ook voor als 'rémouleur de ciseaux'. Op 1 mei 1797 betrok Pieter/Pierre een woning aan de Pieterskerk nr. 15 in Leiden voor de huurprijs van 50 gulden per jaar. Hij heeft er gewoond tot aan zijn dood in 1823. Hij is 80 jaar geworden. Na zijn dood woonde zijn zoon, mijn oudvader, Hendrik er in en na zijn dood zijn weduwe. 

In het artikel wordt gewag gemaakt van het het feit dat er op dat moment, 11 april 1989, nog maar één Trel in Leiden woonachtig was. Dat klopt dat was tante Emma de jongste ongehuwde zus van mijn oma. Verder is er een ander mysterie opgehelderd. Ik ging er altijd vanuit dat Pierre Treil was gevlucht uit Frankrijk vanwege een religieuze revolutie, maar in de tijd dat hij naar Nederland kwam was daar volgens het artikel geen sprake van. Een Fransman die naar Nederland kwam in een tijd dat er geen oorlog woedde en gewoon Rooms Katholiek bleef kon niet meteen voor vluchteling doorgaan. Het artikel besluit met de stelling dat wat ook de rede geweest moge zijn dat hij uit zijn geboorteland is vertrokken, economische motieven er zeker een zeer belangrijke rol bij gespeeld hebben. 

Zo zie je maar in deze tijd van diaspora en allerlei meningen daarover, als je je eens in je eigen familiegeschiedenis verdiept zul je er achter komen dat op enig moment er om wat voor reden dan ook gevlucht of verhuisd is naar andere steden en landen. Dat is wat ook steevast naar voren komt in het programma "Verborgen Verleden". 

Mijn Franse kant is trouwens niet zo heel erg meer aanwezig, toen ik onlangs verschillende teksten moest oplezen in diverse talen, verzocht de toehoorder na 6 regels van het Franse stukje me te stoppen: "Ja, dat is wel genoeg zo." Hoe zou het Nederlands van oudgrootvader Pierre geweest zijn? 

Hier komt mijn oudgrootvader vandaan: Cahors

En zo ziet Cahors er uit. 

Het verhaal van de foto

Het is 23 januari 1982 en er is feest, opa en oma van vaders kant vieren hun 60 jarig huwelijk. Vijf jaar eerder, toen ze 55 jaar getrouwd waren was er een groot feest gegeven en nu hebben ze er heel erg naar uit gekeken om ook deze mijlpaal niet ongemerkt voorbij te laten gaan. Het feest werd gegeven in hetzelfde etablissement als vijf jaar eerder,  op loopafstand van hun woning in de Haagse van Diemenstraat op het Prins Hendrikplein bij destijds Hotel-café Victoria uitgebaat door mevrouw en meneer Dinsen. Op het web zag ik dat het er nog steeds is, nu als grand café Victoria, en heel erg verbouwd. In de tijd van het feest van opa en oma lagen op de tafeltjes nog van die stugge tafelkleedjes die er nu eenmaal altijd lagen in dat soort gelegenheden, op de foto hieronder kunt u het zien.

Op die foto zit oma in het zwart gekleed met haar drie zussen, Rie, Emma en Tilda. Zoals het eind 1800 gebeurde werden niet alle kinderen groot een aantal van oma's broertjes en zusjes stierven al als kind, maar die beleven leven leefden ook lang. Oma en haar zussen zijn allen in de negentig geworden. Emma en Tilda woonden in een bejaardenhuis in hun geboortestad Leiden. Ieder een eigen kamer, maar wel naast elkaar. Als je kwam zaten ze altijd samen in één van de kamers. Het waren gezellige tantes. Emma was de laatste die overleed. Toen Tilda was overleden was Emma heel erg verdrietig, ze was altijd ongehuwd gebleven en ze zei: "Nu heb ik niemand meer om over vroeger te praten". 

Dat is me altijd bij gebleven en ik begrijp zo goed wat ze bedoelde. Ik heb het ook met mijn zus, wij zijn de enigen die nog weten hoe het vroeger thuis was, onze gesprekken gaan als vanzelf die richting uit als we bij elkaar zijn. We hebben aan een half woord genoeg en weten dan het hele verhaal er achteraan, en zo niet vullen we elkaar aan. De wetenschap dat het ooit weg zal vallen en ik alleen maar in mijn hoofd naar vroeger terug kan, omdat verder niemand er in geïnteresseerd is, wat ook logisch is, vind ik een onverteerbare gedachte. 

Maar goed, 23 januari 1982 was het feest en de gezusters Trel waren weer eens samen, wat vanwege hun hoge leeftijd niet zo heel vaak meer gebeurde. Ik zal trouwens morgen een oud blogje herplaatsen over de Franse afkomst van mijn oma, en dus ook van mij. Tante Emma was in 1989 de nog laatst levende Trel (oorspronkelijk Treille) en daar is toen een stukje over verschenen in de krant. Na bijna 5000 blogjes weet ik niet meer precies wat ik allemaal geschreven heb, en las ik dat blogje alsof ik het voor het eerst las. 

Het jaar begon dus vrolijk maar eindigde verdrietig met het overlijden van opa. Hij had enorm naar het feest toegeleefd en in dat jaar zijn opa en oma verhuisd naar een verzorgingshuis en is hij ziek geworden en op 14 december 1982 overleden. Maar op onderstaande foto van hem ziet u hem genieten van het feest.

Rie, Emma, oma Toos en Tilda. Let u op dat zo kenmerkende cafékleedje. 

Opa aan het genieten op zijn feest. 

Asieldeal

Geert Wilders blijkt dus tóch de ruggengraat van een banaan te hebben, nu het noodrecht er niet komt. Maar zijn knieval om die 'keiharde eis' in te leveren zwakt hij nu af. "De manier waarop we asielmaatregelen invoeren is minder belangrijk dan dat we ze invoeren. Als het niet via noodrecht kan, dan maar met spoedwetgeving", gaf hij als statement online. 

Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas heeft samen met Henk Vermeer geproost op het feit dat er een asieldeal is gekomen. Proosten op het leed van andere mensen, Caroline (Kèr'olai'n) en Henk kunnen dat. Hoe ik dat weet? Caroline (Kèr'olai'n) heeft er een foto van gepost op X met de tekst 'Proost! Asieldeal' erbij. 

Voormalig asielzoeker Dilan Yeşilgöz vindt dat het compromis van PVV en NSC betreffende de asieldeal wat haar betreft best wat strenger mag. 

Marjolein Faber verkondigde constant dat ze bezig was met de 'dragende motivering' als onderbouwing voor het uitroepen van de asielcrisis om zodoende het noodrecht te kunnen inroepen. Dat je dan al niet van een crisis kunt spreken, was voor haar geen belemmering. Nu er dan een asieldeal is, is het document, dat volgens mij helemaal niet bestaat, niet meer nodig. Volgens Marjolein is het er wel degelijk en staan er 'hele mooie dingen in die ik voor andere plannen kan gebruiken'. 

De altijd wat verzenuwde premier zonder partij Dick Schoof mocht het allemaal gaan vertellen en vindt het zelf (lees: is hem ingefluisterd door Geert) een humaan beleid, zeker niet onmenselijk om bijvoorbeeld mensen uit Syrië terug te sturen naar 'gedeeltes van het land waar het veilig is'. Juridisch is dat niet eens mogelijk, je kunt niet zeggen: een land is veilig want ik vínd het veilig. Het reisadvies voor Syrië van het Ministerie van Buitenlandse Zaken is trouwens: 'De veiligheidssituatie is slecht. Wat uw situatie ook is: reis niet naar Syrië. Het is er te gevaarlijk.' 

En dan was er ook nog Reinette Klever, medeoprichter van het extreem rechtse omroepje Ongehoord Nederland en nu Minister voor Ontwikkelingshulp voor de PVV, ja, je verzint het niet. Ze loog er over dat ze tijdens haar bezoek aan Oeganda met de Minister van Buitenlandse zaken, Jeje Odongo, heeft gesproken over het sturen van Afrikaanse asielzoekers vanuit Nederland naar Oeganda. Oeganda is een land waar de mensenrechtensituatie heel slecht is. Maar daarnaast is ook dit plan, u raadt het al, juridisch niet uitvoerbaar. Een uitgeprocedeerde asielzoeker kan allen naar het land van herkomst worden teruggestuurd, niet naar een ander land, tenzij die persoon daar zelf mee instemt.

Ik heb het eerder gezegd en ik zeg het weer: Dit hele kabinet is één grote Koefnoen-uitzending, met gekke typetjes, idiote plannen waarvan iedereen al van meet af aan weet dat het geen kans van slagen heeft en met maar één doel voor ogen, zo lijkt het. Het, zoals ze zelf bij herhaling zeggen, strengste asielbeleid ooit. Wat het voor gevolgen geeft voor een sterk vergrijzend land, daar wordt niet over nagedacht, zo geobsedeerd zijn ze door hun vreemdelingenhaat en de onderbuikgevoelens van hun onnozele achterban.

't Zusje

Toen ik zo'n twee en een half jaar geleden bij mijn huidige werkgever in dienst trad was ik één van de oudste op de afdeling. Ik vermoed dat het een experiment was welke goed is bevallen want na mij zijn er nog meer collega's tussen de vijftig en de schijndood aangenomen.(Ik mag dat zeggen omdat ik er zelf toe behoor.) Het kan zijn omdat wij senioren over het algemeen nu eenmaal een ander arbeidsethos hebben dan de jongere generatie(s). 'Over het algemeen' zijn de sleutelwoorden in die stelling, omdat het natuurlijk nooit helemaal zwart wit is. Maar ik merk wel dat wij ouwetjes ons minder snel af- of ziekmelden, gewoon op tijd komen en normale pauzetijden aanhouden. Na twee en een half jaar observeren durf ik dat wel vast te stellen. Het is voor een bedrijf natuurlijk fijn te weten dat men op een (kern)gedeelte van het personeel vrijwel blind kan vertrouwen. Ze zíjn er gewoon en doen hun werk. 

Als ik voor mezelf spreek heb ik me nog nooit af of ziek hoeven melden. Ik sla me er niet voor op m'n borst, want het is geen verdienste dat je niet ziek wordt, het is meer geluk. En resultaten in het verleden geven geen garanties voor de toekomst, zelfs ik zou geveld kunnen worden door een griep, al is dat, even afkloppen, al járen niet meer voorgekomen. Die hele coronaperiode ben ik zonder ook maar een snottebel doorgekomen. 

We hebben na wat wisselingen hier en daar nu een hele leuke vaste groep medewerkers en iemand kwam op het idee om eens met elkaar een hapje te gaan eten. Dat werd unaniem positief ontvangen, en zoals dat in de huidige tijd gaat, werd er een WhatApp groepje aangemaakt en een datum geprikt waarop iedereen kon. Dat was afgelopen donderdag en er werd besloten dat we dat gingen doen op de Kop van Zuid bij restaurant 't Zusje. 't Zusje is onderdeel van meerdere Zusjes verspreid over het land, het is een tapas restaurant met een enorme keuze aan gerechtjes, keuzestress komt om de hoek kijken, zeg maar. Je kunt net zoveel keer bestellen als je wilt, gebruikelijk is vijf rondes, dan heb je best ook wel genoeg. 

Ik was er als eerste omdat ik vrij was en vanuit huis ben gegaan. Ik werd door een heel vriendelijke medewerker, die de naam van het restaurant eer aan deed, naar de voor ons gereserveerde tafel begeleid en hij voorzag me van een glas wijn, dan heb ik het al snel naar m'n zin en zo kon ik alvast de omgeving in me opnemen. Niet lang erna kwamen de anderen aan en hebben we met elkaar een hele leuke avond gehad. Heerlijk gegeten met een wijntje en lekker gekletst en gelachen met malkander

Heen ben ik met de metro gegaan, maar terug mocht ik met twee andere collega's met Carin meerijden. Bijna waren er vier openstaande vacatures geweest, omdat Carin meende dat het licht op groen stond en dus kon doorrijden. Dat was ook zo, alleen was dat het verkeerslicht voor rechtsaf en wij moesten rechtdoor. Maar we zijn er allemaal nog en haar auto ook. 

We vonden het, als ons groepje in de toekomst zo mag blijven bestaan, voor herhaling vatbaar.

Jammer

Jammer dat AVRO/TROS toch heeft besloten om aankomend jaar mee te doen met het Eurovisie Songfestival, ik had gehoopt dat ze hun poot stijf hadden gehouden onder het mom: 'steek dat festival maar in je reet'. U weet het nog wel dat de Nederlandse kandidaat, Joost Klein, dit jaar werd gediskwalificeerd wegens 'het incident', maar van dat incident is nooit helemaal duidelijk geworden wat het nou precies is geweest, behalve dat hij een gebaar had gemaakt naar een cameravrouw die opnames maakte van hem achter de schermen ondanks zijn herhaaldelijke verzoek dat niet te doen. Er is dan ook verder juridisch niets mee gedaan. 

Dat de Israëlische delegatie zich de hele week heeft misdragen, waar verschillende andere landen zich over hebben beklaagd bij de EBU, heeft geen gevolgen gehad, sterker nog het land was één van de eerste die zich weer heeft aangemeld voor de editie van 2025. U zult zich afvragen waarom het oorlogsmisdaden en genocide plegende land mee mag doen, daar waar Rusland sinds de inval in Oekraïne terecht geen toegang tot het festival meer heeft. Dat heeft alles te maken met de hoofdsponsor van het Eurovisie Songfestival, het Israëlische MorrocanOil, en natuurlijk het wijdverbreide misverstand dat Israël zich in een eeuwigdurende slachtofferrol mag wentelen. 

Ondanks, of misschien wel mede dankzij, zijn diskwalificatie heeft Joost van alle deelnemers van dit jaar wereldwijd de grootste hit te pakken met zijn 'Europapa', dat is karma in zijn meest glorieuze vorm, maar Joost had het natuurlijk graag anders gezien. En ik hoopte AVRO/TROS ook en daarom een statement zouden maken. 

Überhaupt kun je je afvragen of het een lekker ontspannen festival wordt als Israël mee mag/gaat doen. Afgelopen jaar was er al constant boegeroep tijden het Israëlische optreden wat de EBU trachtte te overstemmen door er een juichband eroverheen te laten horen, dat viel zo erg op, dat het boegeroep juist mede daardoor extra onder de aandacht werd gebracht. Israël zou ervoor kunnen kiezen, gezien de situatie waar het land zich in bevindt, om zelf van deelname af te zien. Maar zelfreflectie is hen volledig vreemd. Ik had nog de hoop dat meerdere landen, gezien hoe het afgelopen festival is verlopen, van deelname zouden afzien, maar nee hoor, op dit moment hebben zich al 34 landen aangemeld. 

Maar goed, er kan nog van alles gebeuren tussen nu en mei 2025. 

Let us eat cake

Toen ik twee weken geleden was bevangen door een onwillig lichaam vanwege mijn rug, moest ik toch even een condoleancekaart op de bus doen. Gelukkig is er een brievenbus in mijn straat. Terwijl ik met de kaart in de hand naar de brievenbus strompelde kwam ik bij de entree van het appartementencomplex mijn buurvrouw van verderop tegen met een vuilniszak, we liepen even op waarbij ze uitriep: "Wat is er met jou aan de hand?!" Ik legde uit dat mijn rug weer eens voor een verrassing zorgde. Even later kwam ze met wat lekkers aan de deur. Hoe lief is dat? 

Vorige week was er feest bij de buren naast me, hun jongste werd gedoopt en toen de festiviteiten over waren kwam ze een schaaltje met zelfgemaakte zoetigheden brengen. Ook al zo lief. Ik heb goed contact met alle buren. D.w.z. we maken es een praatje en als we iets voor elkaar kunnen doen dan staan we klaar, maar ik ben, zoals u wellicht wel weet, een nogal private persoon, de deur staat niet wagenwijd open voor Jean et tout le monde, zeg maar. 

Gisteravond kwamen vrienden Rick en Chris stellingkasten ophalen, die, nu ik paxkasten heb, over zijn en zij kunnen ze goed gebruiken op de zolder in hun pied-à-terre in Frankrijk. Ik vond het een mooi moment om weer eens een cake te bakken, en dan de eerder genoemde buren er ook mee te verrassen en meteen de schaaltjes teruggeven van hun traktaties. 

Ik ben, zoals al eerder gemeld, geen keukenprins, ook al heb ik nooit klachten op mijn spaarzame kaarsverlichte dinertjes, ik ben toch altijd een beetje gespannen of het allemaal lukt en iedereen het lekker vindt. Cake is natuurlijk niet zo heel moeilijk en als ik ermee bezig ben zijn er twee mannen die over mijn schouder heen meekijken, mijn vader en oom Ton. Oom Ton was de man van die hier al vaker genoemde tante Jopie. 

Mijn vader was vermaard om zijn bakkunsten die hij met verjaardagen en andere hoogtijdagen ten toon spreidde. Cake, al dan niet gemarmerd, tulband, boterkoek, cupcakejes, het bezoek keek er al naar uit. Ik als klein jongetje stond dan vaak bij hem in de keuken als ie bezig was en zijn tip was dat alles wat je gebruikte vetvrij moest zijn, dus de beslagkom, het bakblik en de gardes werden eerst met heet water afgewassen voordat ze werden gebruikt. 

Oom Ton had in zijn jonge jaren bij een banketbakkerij gewerkt en hij maakte de heerlijkste taarten, zijn devies was dat je het beslag langdurig moest kloppen met de mixer omdat het er luchtiger van werd. Beide tips neem ik ter harte als ik een cake bak en ze staan, in mijn gedachte, bij me in de keuken, pratend met elkaar zoals ze dat vroeger deden onderwijl mij in de gaten houdend of ik het allemaal wel goed doe. Als ik dan die heerlijke geur van vers gebakken cake door het huis ruik, vind ik dat ik het eigenlijk vaker moet doen, een cake bakken. 

Alvorens ik de cake presenteer en weggeef heb ik 's middags natuurlijk eerst zelf geproefd (het kontje!!) of het allemaal wel oké was. En ja, dat was het. 

1996. Oom Ton snijdt hier zijn eigen gebakken kerstslagroomtaart aan. 

Mijn eigen baksel.

We zijn er altijd al geweest...

 

Dolly for president

Ilse de Lange zit een beetje in mijn allergie, dat immer hypervrolijke en alles 'lúúúúk' vinden, ik trek dat niet zo heel goed. Dat heeft niets met Ilse te maken maar alles met mij, zij is gewoon haar eigen Almelose zelf, en ze heeft een enorme staat van dienst geplaveid met vele onderscheidingen en een hele schare trouwe fans. 

Ik was dan ook een beetje huiverig om het programma 'Dolly For President' te gaan kijken waarin Ilse samen met Frank Evenblij in het leven van fenomeen Dolly Parton duiken en ons kijkers daar vier weken lang kond van doen. Maar ik dacht Ilse verdunt met de ironische Frank, ik probeer het gewoon, en Dolly Parton is natuurlijk een geweldig leuk mens met naast een omvangrijke carrière veel zelfspot en het hart op de goede plaats. En ik moet zeggen, na twee afleveringen gekeken te hebben, wat is het leuk! Ilse en Frank is een fijne combinatie wat heel natuurlijk aanvoelt. 

Het programma ligt in de lijn van wat Nick Schilder, Simon Keizer en Kees Tol hebben gedaan met o.m. Beatles, Simon & Garfunkel en ABBA. Ilse en Frank strijken neer in Tennessee waar ze het leven van Dolly vanaf haar prilste jeugd in kaart brengen. Uitgangspunt is dat hoe verdeeld Amerika ook is, iedereen houdt van Dolly, en Dolly houdt van iedereen. Vandaar de titel: 'Dolly For President'. 

Dolly is een zeer vrijgevig mens, ze heeft miljoenen verdiend, maar geeft veel terug, vooral aan de mensen van de streek en het dorpje waar ze is opgegroeid. Het pretpark Dollywood is daar een voorbeeld van, het genereerd werk voor de mensen aldaar en natuurlijk inkomen voor de hele streek. Het geld wat Dolly heeft verdiend met haar lied 'I Will Always Love You' opgenomen door Whitney Houston, heeft ze geïnvesteerd in diverse projecten voor de zwarte bevolking en dan is er nog haar boekenfonds waarin kinderen per jaar een aantal boeken krijgen. Ongetwijfeld doet ze nog veel meer goeds. Ook staat ze in nauw contact met haar fans, in de tweede aflevering waren Ilse en Frank bij een fan thuis wiens huis een soort Dolly Parton museum is met ongelooflijk veel items waarvan sommige door Dolly zelf gegeven. Ze is er een aantal keren ook geweest. Ook belde ze hem op toen ze had vernomen dat hij ziek was.

Ik vind zelf de zelfspot die Dolly heeft erg leuk;

'Het kost heel veel geld om er zo goedkoop uit te zien.'

'Countrymuziek is veel geld verdienen met het zingen hoe fijn het is om arm te zijn'

'Een dom blondje? Ik? Ik ben geen van beide'

'Hoe lang het duurt om mijn haar te doen? Geen idee, ik ben er nooit bij.'

'Ik ben een self made woman, en ik heb de doktersrekeningen om dat te bevestigen.'

Daarnaast heeft ze eens meegedaan aan een Dolly Parton look a like contest waar ze derde werd. Er waren dus twee vrouwen die meer op haar leken dan zijzelf. Shirley MacLaine heeft met Dolly gewerkt in de film 'Steel Magnolias', en vertelde dat als iedereen 's morgens een beetje witjes met piekhaar aan de koffie zat Dolly kwam binnenzeilen met een "Good morning y'all", volledig in de make up met pruik en al. "We hebben haar nooit anders gezien". 

Het is een fijn programma, Ilse en Frank doen het goed en Ilse is, zo helemaal in haar element, eigenlijk best wel 'lúúúúk'. 

Ilse de Lange en Frank Evenblij.

Dolly Parton, al 65 jaar bezig in de countrymuziek en zo hier en daar een film. 

Van oude dingen die blijven

Het is nu alweer 38 jaar geleden dat ik mijn eerste flatje betrok in de Dalfsenstraat in Den Haag. Ik was in die tijd druk bezig met het verwerven van een 'uitzet'. Een wat archaïsch woord, maar toch hoorde ik het mijn 20 jarige collega onlangs gebruiken, dat zijn vriendin en hij bezig zijn met hun uitzet. Het blijkt dus toch niet zo heel ouderwets. Toch dacht ik toen hij het zei: och kind, ren, nu het nog kan! Maar ik was destijds rond dezelfde leeftijd, het enige verschil is dat ik geen verloofde had toen.

In mijn huishouden anno nu zijn nog veel items te vinden die die 38 jaar met me mee zijn gegaan, de diverse verhuizingen hebben overleefd en ook nog immer in gebruik zijn. Het servies, wit met zilveren randje, wat ik destijds bij de Bijenkorf had gezien en van mijn ouders heb gekregen, het Cristal d'Arques glasservies, waarvan ik bij V&D, waar ik personeelskorting kreeg, steeds een setje van zes kocht. Ik vind het nog steeds mooi, alleen zijn de wijnglazen in de loop van de tijd qua mode veel groter geworden en lijken die van het glasservies welhaast miniatuur. Ook de wasmanden en de strijkplank (met in de loop der tijd wel meermaals vervangen hoes, de eerste was grijs met witte bloemen) zijn nog dezelfde als in het begin.

Vooral in de keuken zijn er nog talloze dingen die nog stammen van het prille begin, waaronder de voorraaddoosjes die u hieronder ziet. Ik heb ze bij de Bijenkorf gekocht, met name vanwege de kleur van de dekseltjes. Die tint grijs (muisgrijs) was in die periode erg in zwang. Ik kan me herinneren dat ik dat eerste flatje heb ingericht met wit, muisgrijs en roze als tegenkleur. De meubels waren wit. Mijn vloerbedekking in de kamer was grijs, alsook de tegels in de keuken en toilet en op de keukenvloer had ik wit/grijs geblokt vinyl. Ook had ik grijze leren bankjes, en op de zittingen van de witte eetkamerstoelen zat ook grijze stof. 

Tegenwoordig ben ik veel meer van de verschillende kleuren, maar die grijze elementen die ik zo door het huis nog tegenkom brengen me nu en dan weer terug naar die tijd toen het allemaal begon. Ik koester ze omdat ze nu al een heel leven meegaan. 

Het grootteverschil tussen de rode wijnglazen van Cristal d'Arques en die van nu. 

Geef mij de moed

In 2002 stonden Jenny Arean en Willeke Alberti samen in het theater in de voorstelling 'Klarenbeek En Verbrugge', een titel ontleent aan hun werkelijke achternamen. Twee uitersten, wat ook werd uitvergroot in het programma, maar wat ook tot uiting kwam in de samenwerking. Prachtige nummers werden gebracht waaronder dit lied, oorspronkelijk van Charles Aznavour die het als 'Emmenez Moi' schreef en waar Jurrian van Dongen een heel andere tekst op maakte. Nu ruim twintig jaar later nog steeds akelig actueel. Jenny vond het zelf waarschijnlijk zo'n mooi lied, dat ze in 2005 haar solo theatershow er mee opende. 

Geef Mij De Moed

Nu de wereld genadeloos toont hoe het ons vergaat

Als gemakzucht steeds weer wordt beloond en domheid volstaat

Nu de ene helft z'n leven, z'n geluk en lot

In handen heeft gegeven van Allah of God

En hun profeten

En de andere helft zich richt op status en op geld

En roept: 'Wij zijn verlicht' maar dat wat werkelijk telt

Lijkt vergeten

Nu blijkt op de lange termijn 

Dat oude verweer

Om onverschillig en cynisch te zijn 

Helpt ons niet meer

Geef mij de moed om me niet af te wenden

Moed om nieuwsgierig te blijven en vrij

Zonder angst voor het onbekende

De trots en de schaamte voorbij

Ik heb een dame bij mij in de straat veel ouder dan ik

Die ons getob en gedoe gadeslaat met spottende blik

Mijn geduld laat veel te wensen over ben ik bang

Maar zij beziet de mensen en hun geldingsdrang

Vol vertrouwen

Ik vroeg haar hoe het kon, dat zij nog altijd die betrokkenheid

en verwondering en sympathie vol kon houden

Ze zei: 'Respect houdt niet op bij de grens

Van één zwak moment

Je negeert of verwaarloost geen mens

Zodra je hem kent'

Geef mij de moed om me niet af te wenden

Moed om nieuwsgierig te blijven en vrij

Zonder angst voor het onbekende

De trots en de schaamte voorbij

Tot voor kort dacht ik: iedere vrouw die kiest voor een kind

En het aan deze tijd toevertrouwd moet gek zijn of blind

Toen zag ik meisjes spelen op een sombere dag

Hun spel en rituelen schreeuwen en gelach

Zo vol leven

Ik was ooit toch net als zij een meisje in de stad

Stel dat men toen mij en al mijn dromen had

Afgeschreven

Er zal onbegrip zijn en verdriet

Zo lang ik er ben

Maar waarom zou een wonder straks niet

Beginnen bij hen

Geef mij de moed om me niet af te wenden

Moed om nieuwsgierig te blijven en vrij

Zonder angst voor het onbekende

De trots en de schaamte voorbij

© Jurrian van Dongen, Charles Aznavour, Willeke Alberti, Jenny Arean

Tegeltjeswijsheid 494

 

Badkamerkastje

Een tijdje was ik er al over aan het dubben, en van de week zag ik een prettig (af)geprijsd exemplaar, een hoge badkamerkast. Meteen besteld, gisteren werd ie bezorgd door DHL. Daar was ik wat huiverig voor, omdat ik middels berichten van vrienden en bekenden de meest bizarre verhalen heb vernomen over niet geleverde pakketjes die wel als geleverd waren aangemerkt, of het DHL-autootje wat men voorbij zag rijden en er tegelijkertijd een bericht kwam dat ze niet thuis waren. Maar ik kan niet anders zeggen dat het pakket keurig is afgeleverd door een heel vriendelijke en gezellige bezorger. 

En ja, dan komt het erop aan, de kast moet in elkaar worden gezet. U weet, in die rol ben ik niet gecast door God, maar als bewust alleenstaande is er naast alle voordelen slechts één nadeel, een situatie als deze. Lieve vrienden Rick en Chris hebben een tijdje terug met overgave mijn paxkasten in elkaar gezet, dat is voor een mensch alleen niet te doen, maar zo'n badkamerkastje, daar waag ik me gewoon zelf aan. Niet vol enthousiasme, want het is zó niet mijn ding, maar in alle rust op mijn eigen tempo, wetend dat ik er langer over doe dan de wel daarvoor gecaste doe-het-zelver. 

Ik pak alles uit leg alles neer, schroefjes en what-you-may-call-it's ook netjes bij elkaar en dan het boekje met instructies waar ik meteen al licht van ga hyperventileren. Ik weet dat ik heel goed moet opletten op onderdelen die hetzelfde lijken, maar het niet zijn. Voor het oog identieke plankjes waarbij de één nét twee gaatjes meer heeft dan de ander, dat werk. Na eerst met verbijstering de tekeningen en beschrijvingen van het instructieboekje tot me te hebben genomen toch begonnen en ik moet zeggen het ging best.

Vanzelfsprekend kun je ook bij dit meubeltje iets verkeerd monteren waar je pas later achter komt, en even zo vanzelfsprekend heb ik dat ook gedaan, maar kon het nog herstellen. Ik vermoed dat men in die kringen het met elkaar heeft afgesproken dat er altijd minstens één item bij moet zitten waarbij dat mogelijk is. Ik heb er een paar uur over gedaan, dus vermoedelijk is het voor een handig iemand binnen een uur gepiept. Maar hij staat en ik ben met name trots op het feit dat ik de deurtjes heb gesteld, niet met een goed doordacht plan, maar gewoon door op goed geluk wat aan die schroefjes te draaien en tot mijn verwondering kreeg ik ze netjes sluitend. 

Er liggen badhanddoeken in en ik heb er wat kleurige eendjes in gezet, dat is meer iets voor mij, het inrichten en leuk maken, daartoe ben ik op aarde. 

 

Ik ben hier uitgekomen, en dat vind ik heel knap van mezelf. 

Toen was geluk... #158

Mijn professie van kassamedewerker zal binnen afzienbare tijd worden bijgeschreven in de rij van uitgestorven beroepen als lantaarnopsteker, videotheek medewerker, kolenboer en stronttonnetjesschepper. Steeds meer kun je in winkels, supermarkten vooral, maar ook in andere winkels, tot aan kledingwinkels toe, zelf afrekenen zonder dat er een mensch aan te pas komt. Men is zelfs al zover dat je met je karretje door een poortje loopt en dat dan alles wat erin ligt in één keer is geregistreerd. Het staat nog in de kinderschoenen, ik geloof dat er één proefwinkel is in Nederland die ermee werkt. Ik denk dat in die paar jaar dat ik nog mag/moet werken het ook vast nog niet zover zal zijn dat het algemeen is, maar ik kan me voorstellen dat ik het als hoogbejaarde wellicht nog zal meemaken. 

Ik kan me de verwondering nog herinneren die ik als kind had bij modeketen Peek en Cloppenburg, waar men met buizenpost werkte bij de kassa. Het geld of de betaalkaart die je gaf (van pinnen, laat staan contactloos betalen, had nog niemand gehoord) werd door de kassamedewerker in een capsule gedaan die door een buis met overdruk of vacuüm werd getransporteerd naar iemand die ergens anders in het gebouw de betaling afhandelde en per omgaande bon en wisselgeld via datzelfde systeem weer retourneerde naar de kassamedewerker die het vervolgens aan jou overhandigde. Ik had er zo'n voorstelling van dat er dan ergens iemand alleen in een ruimte zat met die buis waar dan telkenmale zo'n capsule uitkwam, die ruimte zag er in mijn verbeelding uit als een soort gevangeniscel. Maar de werkelijkheid zal anders zijn geweest. Buizenpostkassamedewerker is inmiddels ook een uitgestorven stiel.

WTF

Meer dan honderd dagen is het kabinet nu bezig, of nou ja bezig, er is nog niet heel veel uit hun handen gekomen, te druk als men is om anderen en elkaar voor rotte vis uit te maken en dingen willen doordrukken waarvan iedereen weet, en ook heeft gezegd, dat het gewoonweg niet kan. 

Hilarisch en de satire voorbij zijn de falende Faber flaters want versproken, vermoeid en vergist:

Mijn tweet klopt....O nee toch niet

Ik trek de spreidingswet in!....Nee er komt een variant, nee, nee dat gaat toch maar niet gebeuren.

Ik vraag een opt-out aan....Nah, toch maar niet

Borden, er komen borden.....Nee geen borden.

Ja, de dragende motivering voor de noodwet is af!.....Binnen een half uur: nee, de dragende motivering is toch nog niet af. 

Dilan Yeşilgöz, door wiens leugenachtige 'nareis op nareis, het vorige kabinet is gevallen zegt het nu heel raar te vinden als iemand het huidige kabinet zou laten vallen op asiel. 

PVV, VVD en BBB waren niet aanwezig bij de toch wel belangrijke hoorzitting over de Afghaanse beveiligers die voor hun leven moeten vrezen omdat deze partijen de aan hen gedane beloftes weigeren na te komen. 

Carloline (Kèr'olai'n) van der Plas maakt zich om hele andere dingen druk, zij wil met haar BBB het gezonde verstand terugbrengen in Amsterdam: 'We gaan Amsterdam redden'. Ze wil het dorpsgevoel terugbrengen. Ik vind dat nogal een angstig dreigement voor de bewoners van de hoofdstad. Bij de laatste verkiezingen stemde trouwens één (1) procent op haar clubje. 

En Geert Wilders? Die is vooral druk op X om er, naast te schelden en te schofferen en met andere fascisten op de foto te gaan ook een filmpje van een onopgevoed kind te plaatsen met 'Daarom PVV!' erbij. 

Marjolein Faber.

Dilan Yeşilgöz.

Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas.

Geert Wilders.

Handschrift

Op de lagere school werd ons geleerd hoe we netjes moesten schrijven volgens een door het onderwijs bepaalde schrijfstijl, schuin en aan elkaar, als ik me goed herinner. Ik was er niet goed in, op mijn rapport uit klas 3 staat te lezen: 'Zijn handschrift is het slechtste van de klas'. Nee, aan tere kinderzieltjes werd niet gedaan in die jaren. 

Door de leraar gewenst gedrag werd duidelijk ten overstaan van de hele klas gewaardeerd, net zoals ongewenst gedrag. Zo was er een schriftje waarin wij schreven, ik vermoed voor taaloefeningen, en als we die dan af hadden dan ging je naar het bureau waarachter de leraar zat en als hij het mooi en netjes geschreven vond kreeg je een stickertje, die je zelf mocht uitzoeken.

Er waren kinderen met een schriftje volgeplakt met stickertjes en je had mijn schriftje. Ik had, zoals duidelijk vermeld in op het rapport, geen mooi handschrift, of in ieder geval niet mooi genoeg voor de leraar. En ik deed heus mijn best, want ik wilde ook best stickertjes in mijn schrift, maar niks hoor. Dat ik er mijn best voor deed was niet voldoende. Hij zag altijd wel een niet regelmatige schrijfstijl of een pen die had gevlekt, wat hij dan ook luidkeels meedeelde zodat de klas het ook meekreeg. Eén keer heb ik een stickertje mogen uitzoeken. Het feit dat ik het nu na vijftig jaar nog weet geeft al aan dat zoiets onbenulligs voor een kind heel belangrijk kan zijn. 

Nu zou ik denken steek dat stickertje maar in je reet, maar als 8 jarige ben je wat minder assertief. Je bent wel plooibaar als kind en neemt dingen zoals ze zijn, dus ik heb er geen trauma aan over gehouden, al kan ik me de teleurstelling telkenmale als ik me hoopvol aan het bureau meldde nadat ik het gevoel had dat ik deze keer wel netjes genoeg had geschreven, nog wel voor de geest halen. Tot mijn grote ontsteltenis zag ik op het web dat er nog steeds 'beloningsstickers' bestaan! Die naam alleen al, alsnog komt er een trauma opzetten. 

Later had ik juist een heel mooi handschrift, ik had de verplichte stijl losgelaten en een eigen schrijfstijl ontwikkeld, waarvan een leraar op het voortgezet onderwijs zei, die voor de fun onze handschriften analyseerde: "Er is geen lijn in te ontdekken, het gaat echt alle kanten op". Door mijn handschrift was ik in ieder geval niet te pijlen. Later had ik eens een gesprek met een dame van HR, wat destijds nog gewoon personeelszaken werd genoemd, en die riep op een gegeven moment uit: "Ik kan geen hoogte van je krijgen!" "Misschien wilt u dan nog wat vragen" was mijn onderkoelde reactie. Ik blijk een enigma te zijn, zelfs voor mensen wiens beroep het is mensen te kunnen doorgronden. Later was er een reorganisatie bij het bedrijf en kreeg iedereen een gesprek met iemand van personeelszaken. Ik werd bij haar ingedeeld, dat heb ik geweigerd, en heb daarbij bovenstaande reden genoemd. Vanzelfsprekend kreeg ik iemand anders en mocht ik gewoon boeken blijven verkopen. 

Maar ik dwaal af, handschrift, daar wilde ik het over hebben. Na lang dus een mooi handschrift te hebben gehad, is het nu sinds we alles op de computer doen weer naatje. Tikken gaat sneller dan schrijven en mijn gedachten over wat ik wil schrijven ook, zodat het heel slordig en onleesbaar wordt. Zelfs voor mijzelf is het vaak niet meer te achterhalen wat er nou staat, dan sta ik met mijn geschreven boodschappenbriefje in de winkel en heb geen idee wat ik blijkbaar unbedingt nodig heb. Dat ik het nog geen uur geleden zelf heb geschreven en het dus niet heb opgeslagen in mijn brein wijt ik dan maar aan het ouder worden. 

Herinnert U zich deze nog? #240

 MOUTH & MACNEAL

'HOW DO YOU DO'

1971

Aantal weken: 15

Hoogste positie: 1

Mocht de video niet te zien zijn, klik hier.

Vorige week overleed producer en tekstschrijver Hans van Hemert die een enorme schat aan muziek nalaat. Eén van zijn eerste grote internationale successen behaalde hij met het door hem en Harry van Hoof geschreven en gecomponeerde nummer 'How Do You Do' van Mouth & MacNeal. Het werd een grote hit in Europa en behaalde tevens de Amerikaanse (8), Canadese (2) en Nieuw-Zeelandse (1) hitlijsten. 

Hans was met zowel Sjoukje (Maggie MacNeal) als Willem (Big Mouth) bezig een solocarrière te creëren, maar dat lukte niet zo erg, totdat hij op het idee kwam hen samen te voegen en de verschillen tussen hen uit te vergroten in hun nummers. Dat sloeg aan, Willem groot, grof en luid wiens partijen werden ondersteund door een harmonieorkest en Sjoukje, slank en liefjes, zong begeleid door een strijkkwartet. 

Waar geen rekening mee werd gehouden was dat Willem en Sjoukje totaal niet met elkaar overweg konden, wat later breed is uitgemeten toen het duo in 1974 uit elkaar ging. Wel deden ze in dat jaar nog mee aan het Eurovisie Songfestival met 'I See A Star' met een derde plaats als resultaat achter ABBA en Gigliola Cinquetti en ook aan het San Remo Festival met 'Ah L'amore' waar ze een elfde plaats mee behaalden. 

Maar ten tijde van 'How Do You Do' zag iedereen enkel maar de kolderieke podiumact die ze brachten in televisieprogramma's door heel Europa. Buiten Europa zijn ze nooit geweest vanwege de vliegangst van Willem. In Amerika had het duo daardoor iets mysterieus, wie waren die mensen? Het zou Amerika niet zijn als ze in de tekst niet iets dubbelzinnigs zouden horen, men dacht dat het 'nana-nananana' een toespeling was op seks. Het stond een Amerikaanse gouden plaat niet in de weg. 

Op de b-kant van de single staat het liedje 'Land Of Milk And Honey', daarvan heeft de Amerikaanse rapper Eminem dit jaar een sample gebruikt in zijn nummer 'Lucifer'. Niemand was meer verbaasd dan Hans van Hemert die het zelf nou niet zo'n heel goed liedje vond, kort voor zijn overlijden werd hij er over geïnterviewd in het Journaal.  

Jofel

Het was weer eens tijd om even fijn bij te kletsen met malkander, zodat we in onze agenda's hadden gezet dat Remco en Pieter naar ons zouden komen in het Capelse. We hebben bij mij lekker koffie en daarna een wijntje gedronken om ons zo rond half zeven te begeven naar de IJssel waarlangs restaurant Jofel is gevestigd. Ik had er van de zomer al eens gedineerd met vriend Jan-Willem, buiten op het terras, en het eten was zeer goed bevallen, zodat ik hen vol overgave kon meenemen naar dit etablissement.

Ik had er toen niet zo opgelet, maar ook binnen hangt er een geweldig leuke sfeer, het voelde meteen heel cozy aan. Gezellig personeel en, zoals ik al vermeldde, heerlijk eten. Het wordt tevens op een oogstrelende wijze geserveerd. Het zijn ook geen alledaagse en doorsnee gerechten maar met net even dat beetje meer. En is er iets heel gangbaars, zoals het dessert wat Pieter had gekozen, dame blanche, dan wordt dat op zo'n unieke wijze geserveerd dat het meteen weer heel bijzonder is. Het dessert heet dan ook dame blanche 2.0.

Vanzelfsprekend hadden we gereserveerd, en dat is ook nodig, want het restaurant was helemaal vol. Er komt een leuk publiek, het is niet heel erg budget, maar ook niet heel expensive, het is bovenal een heel leuke en lekkere ervaring. 

Ik kan me zo voorstellen dat u ook wel benieuwd bent naar Jofel. Als u hier klikt ziet u dat er verschillende vestigingen zijn, naast Capelle ook in Vlaardingen, Prinsenland, Zoetermeer en Bleiswijk. 

Ik (wij) gaan gaan in ieder geval zeker terug. 

Meer beroepsweduwe dan moeder

Rachel van Galen was 15 jaar en kinderoppas van zijn zoon Melvin toen de alcoholische obesitas smartlappenzanger André Hazes haar slaapkamer binnenkwam om met haar te neuken. André was destijds 34 jaar dus kan men spreken van pedofilie. Hij was toen nog met een andere vrouw, maar lang verhaal kort Rachel en André trouwen in 1991. Ze krijgen twee kinderen Roxeanne en André. 

In 2004 liggen de twee in scheiding als André overlijdt, vanaf dat moment is Rachel beroepsweduwe tot de dag van vandaag, en ik vermoed dat ze het tot aan haar eigen dood zal blijven. Met haar twee kinderen heeft ze een vrij problematische relatie geplaveid met modder gooien in de media tot aan rechtszaken toe. 

Onlangs zag ik een bericht voorbij komen waarvan ik dacht dat het van De Speld was, maar het was echt. Rachel sommeert dat haar zoon, die van haar na het overlijden van pa samen met zijn zus de liedjes van vader zaliger moest zingen voor publiek en die uiteindelijk, zonder aantoonbaar talent, ook is doorgegaan als zanger, niet meer de naam André Hazes gebruikt. Gebruikt ook, het is geen artiestennaam, het is zijn échte naam, die zij hem zelf heeft gegeven, en zoals het in zijn paspoort staat. 

Mevrouw van Galen houdt er wel van om in de belangstelling te staan, negatieve aandacht is óók aandacht lijkt haar levensmotto, want het is zelden positief. Dat ze daarmee ook haar twee kinderen van zich af heeft geduwd is niet van belang. Als beroepsweduwe tellen slechts twee zaken zijzelf en geld.

Dat zoon André wel heel erg lijkt op Marco Eijk de inmiddels vermoorde drugscrimineel en tevens amant van Rachel en er dus al jaren geruchten de ronde doen dat hij wellicht de vader is van André kan ze qua generen van aandacht wel weer iets mee, vermoed ik. Ik denk dat André inmiddels meer hoopt dat ie een andere moeder heeft, aan de andere kant kan ie wellicht z'n carrière voortzetten als André Eijk. 

Rachel van Galen.

André Hazes en Marco Eijk.