Vandaag, 8 april, is het Wereld Romadag. Het Romaanse volk werd in de Tweede Wereldoorlog ook vervolgd en vermoord en tot op de dag van vandaag ervaren zij nog steeds discriminatie en stigmatisatie. Vandaag wordt daarbij stilgestaan maar ook bij hun rijke en interessante cultuur.
Zoals u wellicht nog weet resulteerde mijn vorige bezoek aan de tandarts in een afspraak voor wat reparaties. Die afspraak was gisteren, maar eind maart kreeg ik bericht dat de tandarts die ik had de praktijk ging verlaten en zij het met een gerust hart overdroeg aan een ander. Jammer, want ik was blij met haar, en zeker nu er wat moest gaan gebeuren komt zo'n overstap niet echt lekker uit.
Zelf had ik al gekeken naar die kies waar een stukje vulling van was afgebroken, en zag dat het meer vulling dan kies was, maar goed, wie ben ik? Gisteren ging ik dus als een lam naar het slachthuis niet wetend wie zich met mijn gebit ging bezighouden. Een jongeman met zelf prachtige tanden en zijn leuke assistente heetten mij stralend welkom en eenmaal in de stoel kwam al gauw naar voren dat dit wel een ding ging zijn. De kies in kwestie is de laatste kies rechtsboven en er was niet zoveel meer te redden dus ik die eigenlijk best een kroon op m'n hoofd verdien, krijg er nu een in m'n mond.
Ik heb 40 jaar geleden al eens een kroon laten zetten, en dat is zo goed gedaan dat ik niet meer weet welke kies het is, enkel op röntgenfoto's van de tandarts komt naar voren waar ie zit. Het gaat nu heel anders dan toen, ik weet nog dat ik destijds moest happen en eerst een noodkroon kreeg, die zo goed vast zat dat het nog een gedoe was om die er uit te krijgen. Zo niet nu, gisteren werd alles in stelling gebracht om de kroon te gaan plaatsen. Ik werd verdoofd, want het is wel een soort mini-operatie. Ik zat in de wachtkamer te wachten om de verdoving te laten inwerken en de tandarts haalde nog even iets uit z'n auto en kwam terug met een zwart koffertje. "Zo" zei ie lachend in het voorbij lopen, "hier zit het allemaal in." Een dame die ook zat te wachten zei: "Nou, dat belooft wat". "Ja", reageerde ik "ik heb daar thuis de boormachine in zitten."
Vanwege de lastige plek van de kies was het een heel gedoe om 'm kroon-klaar te maken, maar het is gelukt met veel toeters en bellen in m'n mond. Volgende week maandag lig ik weer in die stoel en dan wordt ie geplaatst, niks geen noodkroon, meteen het echte werk, zo gaat dat nu, alles digitaal.
Groot gedeelte van de dag gelopen met een gezicht of ik een beroerte had gehad, vanwege de verdoving. Mensen gingen ineens harder tegen me praten en in lettergrepen spreken tijdens het boodschappen doen. Koffie drinken werd een uitdaging. Het hele gebeuren is meteen een goede investering van m'n transitievergoeding, anders zou ik er toch maar gekkigheid mee doen.
