Be happy and gay

Deze column zal geplaatst worden op de website van Roze Golf.

Naast dat het belangrijk blijft om steeds te blijven aangeven dat voor de acceptatie van lhbt’ers de race nog lang niet is gelopen en het soms net de Processie van Echternach van voor 1947 lijkt, is het net zo belangrijk om alle positieve ontwikkelingen de aandacht te geven die ze verdienen. En dat wil ik zelfs breder en algemener trekken naar hoe we naar de huidige wereld kijken en al het nieuws dat gevraagd en ongevraagd over ons wordt uitgestort middels de conventionele kanalen en social media.

Er is zoveel negativiteit, boosheid en ontevredenheid dat ik alle positieve berichten van kattebelletjes tot grootse vernieuwende inzichten bijna als een soort medicijn tegen zwartkijkerij en pessimisme tot me neem. Ik ben net te laat geboren om een bewust onderdeel van de love and peace-generatie te kunnen zijn, maar voel wel dat de wind die toen waaide ergens in mijn genen is binnengedrongen. Nu ben ik weer net iets te oud om me vol overgave met de vele jongeren van nu te occuperen die zich terecht zorgen maken over hun toekomst op velerlei gebied.

Ik heb intense bewondering voor iemand als de jonge Boyan Slat die zich, nadat hij tijdens het duiken was geschrokken van de hoeveelheid plastic in het water, aan het ontwikkelen is geslagen en oprichter is van wat nu bekend staat als The Ocean Cleanup. De jonge Zweedse klimaatactiviste Greta Thunberg, de Pakistaanse Malala Yousafzai die strijdt voor het recht voor meisjes om naar school te mogen en blijkbaar zo’n bedreiging vormde dat er een moordaanslag op haar is gepleegd welke ze gelukkig heeft overleefd, niets dan respect voor hen. En in gedachten liep ik mee met de scholieren die een klimaatmars liepen en juichte ik vanaf de bank de honderdduizenden jonge mensen toe die in Amerika de straat opgingen tegen de wapenwet na de zoveelste aanslag aldaar.

Voor mij is het wel duidelijk, dat het de jongere generatie is die ons een spiegel voorhoudt. Het feit dat vele van mijn generatiegenoten en nog ouder liever niet in die spiegel kijken en zich ontpoppen als boze witte man en vrouw en vergeten dat de gevolgen van heel veel zaken op het bordje van de jeugd van nu terecht komen als wij reeds tot stof zijn vergaan vind ik beschamend. Zeker als je beseft dat een groot deel van hen zich zonder er echt bij na te denken hebben voortgeplant en hun kinderen ook weer kinderen hebben en ze niet willen inzien waarmee ze hen indirect opzadelen door nu overal op tegen te zijn terwijl de klok van twaalf al is begonnen met slaan.

Het is om soms moedeloos van te worden, maar daarom laaf ik me aan (klein) positief nieuws en zie ik als regel de zonzijde van dingen in. Het glas is voor mij altijd halfvol. Ook op lhbt-gebied, om daar maar weer even op terug te komen. De buurvrouw van een bedreigde homoseksuele man in Manchester die het initiatief nam om in de straat met zoveel mogelijk buren regenboogvlaggen op te hangen, waarna er zo’n dertig vlaggen wapperden, maakt me blij en ontroert me tegelijk. Hoopvol vind ik dat in het niet lhbt-vriendelijke Rusland een bakker die een bordje waarop stond dat homo’s niet welkom zijn in zijn winkel door de rechtbank is veroordeeld tot het aanzetten van haat en een geldboete heeft gekregen. In Nederland hebben we onlangs de documentaire ‘Pisnicht: The Movie’ van de jonge Nicolaas Veul kunnen zien, ontstaan vanuit negativiteit omdat ‘minderheden niet moeten zeuren’, door deze documentaire is er een dialoog ontstaan en meer bewustzijn. In mijn omgeving is er een tiener die op het punt staat om in transitie te gaan en de warmte en liefde waarmee zij wordt omgeven raakt me keer op keer. Vooral als je alle verhalen hoort over hoe sommigen in zo’n zelfde situatie niets dan ellende ervaren terwijl simpel begrip al zoveel zou kunnen betekenen.

Zo zijn er zo veel fijne, opbeurende, lieve, leuke, en vooral positieve verhalen te horen in je eigen kring of in het landelijke- en zelfs wereldnieuws. Maar je moet het wel wíllen zien, dat is de crux. En de initiatieven die van jongeren komen niet meteen met een streepmondje afserveren omdat het van jouw kant enige aanpassing vergt of, godbetert, zelfs in je portemonnee zou kunnen raken. Als bewust kinderloze wens ik de jongeren van nu van harte een mooie wereld toe, zo mooi als ik het zelf heb mogen ervaren en het liefst nog een stukje beter. Ik probeer er mijn kleine steentje aan bij te dragen en ik kan het niet begrijpen dat juist zij die al dan niet bewust voor nageslacht hebben gekozen, de jongeren met hoon en spot tegemoet treden als ze voor zichzelf en hun toekomstige wereld opkomen.

Boyan Slat

Greta Thunberg

Malala Yousafzai

Once upon a time in Hollywood

Wat een weergaloos tijdsbeeld wordt er in de nieuwe Quentin Tarantino film "Once Upon A Time In Hollywood" weergegeven. Vanaf het begin waan je je in het Hollywood van 1969, niet alleen de beelden maar ook de soundtrack met muziek en de (radio)reclame's uit die tijd dragen er zeker aan bij. Gisteren ben ik met vriend Johan naar de matineevoorstelling gegaan om daarna samen een hapje te eten en fijn bij te kletsen.

Quentin groeide in Californië op en hij heeft veel van zijn eigen herinneringen in de film verwerkt, daarnaast voert hij zowel fictieve als echt bestaande personages op. Leonardo DiCaprio speelt Rick Dalton een vroegere TV-ster op z'n retour die samen met zijn stuntdubbel Cliff Booth (Brad Pitt) probeert te overleven in een veranderend filmklimaat in Hollywood. Ze wonen naast het Hollywoodpaar van dat moment Roman Polanski (Rafal Zawierucha) en zijn vrouw de betreurde Sharon Tate (Margot Robbie). Om de film die dus fictie en werkelijkheid samenvoegt, door elkaar husselt en vervolgens de Tarantino-treatment ondergaat goed te kunnen interpreteren is het belangrijk dat je weet wie Sharon Tate en Charles Manson (twee van de bestaande personen) waren.

Ik ga verder natuurlijk niets weggeven over hoe Quentin de werkelijkheid met fictie vermengd, maar de film zit op ingenieuze wijze vol met verwijzingen naar van alles en nog wat uit de tv- en filmwereld en er komen een aantal bekende mensen uit die tijd voorbij, soms maar heel kort zoals o.a. Bruce Lee, Steve McQueen, Michelle Phillips, Cass Elliot en Connie Stevens. De echte Sharon Tate is ook te zien in een film waarin ze speelt. Haar zus, Debra Tate, was aanvankelijk sceptisch, maar na gesprekken met Quentin en Margot was ze om en tot tranen toe geroerd toen ze de set had bezocht: "Ik zag mijn zus na bijna vijftig jaar nog eens terug". Naast Leonardo, Brad en Margot spelen o.a. Al Pacino, Kurt Russell en Luke Perry ook een rol in de film. Voor Luke was het zijn laatste filmrol voor zijn plotselinge overlijden op 4 maart van dit jaar.

Het is een geweldige film waar wel enige voorkennis voor nodig is, er wordt goed in geacteerd, er zit humor in, maar ook iets onderhuids, iets broeierigs, en er is genoeg om over na te praten.

Brad Pitt en Leonardo DiCaprio als Rick Dalton en Cliff Booth

Margot Robbie, in het midden, als Sharon Tate met
rechts van haar Rebecca Rittenhouse en links Rachel Redleaf
als Michelle Phillips en Cass Elliot van Mamas & Papas

Herinnert U zich deze nog? #145

SQUALLOR

"BLA BLA BLA"

1975

Aantal weken: 3

Hoogste positie: 32

Novelty singles, ik ben er gek op. Van die plaatjes met rare stemmetjes of gekke geluidjes die vaak ook een one hit wonder zijn. Dit is ook zo'n plaatje. De groep Squallor heeft bestaan vanaf 1969 tot 1994 en bestond uit een aantal mensen die als producers, componisten en tekstschrijvers professioneel bezig waren in de Italiaanse muziekindustrie maar als Squallor ook zelf platen uitbrachten en er in Italië in de jaren zeventig en tachtig vrij succesvol mee waren. Ze brachten 14 albums uit die allemaal vreemde titels meekregen, o.a. 'Vacca' (Koe), 'Troia' (Slet) en 'Scoraggiando' (Ontmoedigen). 'Bla Bla Bla' komt van het album 'Palle' (Ballen). 

Old friends

Hey, old friend

What d'ya say, old friend?

Are you okay, old friend?

Are we, are we unique?

Time goes by

Everything else keeps changing

You and I, we can

Continue next week

But us, old friend

What's to discuss, old friend?

Here's to us, who's like us?

Damn few

Anke en ik gaan terug tot begin jaren tachtig, waar we elkaar leerden kennen op het werk. Een hechte vriendschap ontstond we deden veel met z'n tweeën of samen met andere vrienden uit die tijd, we logeerden bij elkaar, hebben zelfs ook op dansles gezeten. Dierbare en leuke herinneringen, maar het leven gaat z'n gang, liefdes komen, liefdes gaan, er wordt getrouwd, naar andere steden verhuisd en langzaam breng je minder tijd door met elkaar en verlies je elkaar uit het oog, maar nooit uit het hart. 

Door de wonderen van het internet wordt het contact weer hersteld en was het weer eens tijd om elkaar te gaan zien. Gisteren ben ik afgereisd naar mijn geboortestad Den Haag waar Anke al sinds begin deze eeuw woont met haar man Edwin. Bij het uitlopen van het station voel ik me altijd even verklempt, er komen veel herinneringen en emoties tegelijk binnen: mijn Den Haag. Wandelend over de Herengracht, de Korte Poten, het Plein en de Lange Poten (Ik weet, het klinkt als een Harrie Jekkers lied) komen zoveel dingen terug, vooral welke zaken er vroeger zaten. Qua winkelaanbod is het er in Den Haag niet beter op geworden, zeker als je de ooit zo geweldige Spuistraat in loopt. Maar goed, ik had op weg naar Anke een missie, ik wilde graag de dubbel-cd hebben met het kleine doch wonderschone oeuvre van Harrie's Klein Orkest, daar had ik al naar gezocht, en natuurlijk hier in Den Haag vond ik 'm. 

Ik moest door de Torenstraat om op de Noordwal te komen waar zij resideren. Ze wonen in een geweldig leuke woning midden in de Haagse binnenstad, bless their little hearts! Wat heerlijk om Anke weer te zien en het voelde of we elkaar vorige week nog hadden gesproken, we pikten de draad gewoon weer op, er was natuurlijk wel heel wat te vertellen. Inmiddels kwam Edwin thuis, nog voordat wij op pad waren gegaan, want wij hadden het doel om op de begraafplaats St. Petrus Banden het graf van Robert Long te bezoeken om daarna naar Scheveningen te gaan, maar eerst wilden we lunchen.

Op de fiets op weg naar het Anna Paulownaplein, een oase in de drukke binnenstad, waar een mens heerlijk kan lunchen op het terras bij 'Room'. Daarna naar St. Petrus Banden, een prachtige begraafplaats waar we in de kapel een kaarsje hebben gebrand voor hen die het nodig hebben, het graf van Robert Long bezocht, waarbij mij opviel dat op zijn steen niet zijn echte naam stond, maar zijn artiestennaam. Mooie andere graven en stenen gezien waarvan er één me is bijgebleven. De geboortedatum en sterfdatum van een man stond op een steen, daaronder de naam van zijn vrouw met enkel de geboortedatum. Het idee van 'dan staat het er maar vast en hoeven we alleen de sterfdatum er nog maar in te laten graveren, moeder'. Vervolgens op de fiets naar Scheveningen

Heerlijk, zeewind! wandelen langs de strandtentjes en op de Pier lekker wat gedronken met een zacht briesje voor de verkoeling en het zicht op mensen die met ware doodsverachting zich vanaf het hoogste punt van de Pier aan een zipline boven het water naar het begin van de Pier storten. Er is geen geld genoeg in de wereld om mij dat te laten doen. Op ons gemak via de boulevard weer naar de fietsen gelopen en naar huis gefietst om daar Edwin weer te treffen en met elkaar, na even wat gedronken te hebben, naar de binnenstad te gaan en bij 'Pazze E Pizze' te dineren. Dat was een geweldig leuke ervaring we kregen tien verschillende stukken pizza in drieën verdeeld zodat we heel veel verschillende smaken konden proeven. Een feest! Heerlijk buiten op het terras, een wijntje erbij en een lekker toetje na. Een fantastisch einde van een ongelooflijk leuke dag. 

1995

2019

Intense haat

Ik zag een video van een bejaarde man zittend op een plein die een op hem afgekomen Marokkaanse jongen begon te beledigen toen deze met de man in gesprek wilde gaan, termen als 'geitenneuker' en het belachelijk maken van het islamitisch geloof eindigde met zijn rug naar hem toekeren en de uitgestoken hand van de jongen weigeren, die, nadat hij had gezegd dat hij hem in elkaar zou kunnen slaan, maar zo niet in elkaar stak, enkel een gesprek wilde aangaan, onder de oneliner: 'Ik geef moslims sowieso geen hand'.

Ik meende met een geestelijk verwarde man van doen te hebben of wellicht lijdend aan een vorm van beginnende dementie, maar bij nader onderzoek bleek het te gaan om de te laat geboren nazi Edwin Wagensveld, het in Duitsland wonende kopstuk van de Nederlandse afdeling van Pegida, wat staat voor Patriotische Europäer Gegen Die Islamisierung Des Abendlandes, nou als daar je rechterarm niet meteen van omhoog gaat staan. En hij is ook nog niet echt bejaard, hij ziet er alleen maar zo uit, hij is zelfs iets jonger dan ik. Het maakt meteen wel duidelijk wat intense haat, chronische ontevredenheid en boosheid op van alles met je fysiek kan doen.

Hij zat daar op de straat vanwege een solo-protestactie, sneuer dan dat zou het niet kunnen worden als de zestienjarige in Nederland geboren Cihan niet op hem was afgestapt voor een gesprek welke hij op bovenstaande wijze vol beledigingen afkapte. Toen was het erger dan sneu. Daar waar Cihan liet zien met zijn zestien jaar veel volwassener te zijn dan menige Pegida-aanhanger door een dialoog te willen aangaan, werd Edwin een zielig hoopje mens verstrikt in zijn eigen onderbuikgevoelens vol haat en aannames die hem belette om op een normale wijze met een ander mens in gesprek te gaan.

Ik had niet meteen door dat het hier de Grote Leider van alt-rechts betrof dus had ik onder het bericht van de journalist ter plaatse ironisch relativerend gereageerd met: 'Wat moet het voor deze oude man ondragelijk zijn met zoveel haat in zich. Gelukkig hoeft ie niet meer zo lang. #omdenken'. Ik was nog in de veronderstelling met een man van halverwege de zestig van doen te hebben, en daarnaast zeg ik over mezelf in bepaalde situaties ook vaak dat ik gelukkig niet zo lang meer hoef. Cabaret mensen! Maar ironie en alt-rechts is geen goede combinatie, om over relativeringsvermogen nog maar te zwijgen. Het leven is er om boos te zijn of op z'n minst constant het gevoel te hebben dat je wordt achtergesteld om dat vervolgens breeduit te ventileren.     

Een aantal anonieme gezichtsloze twitteraars, dat schijnt een vereiste te zijn in die kringen, gingen er even los op, maar ik neem het ze niet kwalijk, ze weten niet beter. De meesten konden de ironische knipoog wel begrijpen, gelukkig maar dat de meerderheid nog steeds wel helder kan nadenken, en humor zien om de angel uit serieuze zaken te halen om er vervolgens met elkaar over van gedachten te wisselen. En laten we dat alsjeblieft zo houden. Voor Edwin en veel van zijn discipelen is dat schip al voorbij gevaren, maar voor Cihan wiens leven nog voor hem ligt zie ik alle mogelijkheden en kansen.

Tegeltjeswijsheid 328

Terug bij af

Harrie Jekkers, beroepshagenees in de goede zin van het woord, laat dat duidelijk zijn. Er is ook zoiets wanstaltigs als Henk Bres een éénhersencellige met louter onderbuikgevoelens die hij luid ventileert, en Henk hééft nogal een onderbuik. Daar wens ik als geboren Hagenaar niet mee geassocieerd te worden, maar Harrie Jekkers, graag! Iedereen die is opgegroeid in het Den Haag van de jaren zestig en zeventig wordt door Harrie's 'O O Den Haag' per direct terug gekatapulteerd naar die jaren. Ook in zijn andere liedjes klinkt toch altijd het Haagse gevoel van weleer door voor wie het kan herkennen. Veel van zijn nummers gaan echt ergens over en hij weet in menige tekst een gevoelige snaar te raken. Zo ook bij dit 'Terug Bij Af'.

Terug Bij Af

Voor de oorlog is oma met opa getrouwd

Ze heeft achtmaal negen maanden met een kind rondgesjouwd

Ze heeft de kinderwagen vijftien jaar vooruit gedouwd

En nu is ze oud, heel oud

Ze heeft haar leven lang van oude kleren nieuwe genaaid

En door haar man verdiende dubbeltjes driemaal omgedraaid

Ze heeft haar kinderen opgevoed en uitgezwaaid

En nu heeft de wind, nu heeft de wind

Nu heeft de wind van tachtig herfsten haar grijs gewaaid

Ze kijkt de hele dag naar buiten door het raam

En reageert alleen nog op haar meisjesnaam

Als ze die hoort begint ze weer te stralen

Want ze weet zeker dat haar moeder haar komt halen

Dan staat ze op en wil ze touwtje springen

Dan wil ze zonder jas naar buiten in de zon

En soms begint ze plotseling te zingen

Dat er gedanst wordt op de brug van Avignon

Dat er gedanst wordt op de brug van Avignon

Na de oorlog kwam oma aan het graf te staan

Van haar man, haar lieve man die veel te vroeg was doodgegaan

De dag daarop het tweepersoonsbed en zijn kleren weggedaan

En doorgegaan, ze is doorgegaan

Ze heeft in roze en blauw stapels truitjes gebreid

En voor elk kleinkind opnieuw het logeerbed gespreid

Maar toen raakte ze de namen en gezichten kwijt

Alles kwijt, ze is alles kwijt

En nu is ze op de dood na voltooid verleden tijd

Ze kijkt de hele dag naar buiten door het raam

En reageert alleen nog op haar meisjesnaam

Als ze die hoort begint ze weer te stralen

Want ze weet zeker dat haar moeder haar komt halen

Dan staat ze op en wil ze touwtje springen

En zonder jas naar buiten in de zon

En soms begint ze plotseling te zingen

Dat er gedanst wordt op de brug van Avignon

Dat er gedanst wordt op de brug van Avignon

Op de brug van Avignon

Wil ze dansen, wil ze dansen

Op de brug van Avignon

Terug bij af, waar ze begon

© Harrie Jekkers, Koos Meinderts

Toen was geluk.... #40

Nu ik weer een beetje bezig ben met wat kleine aanpassingen in huis, gaan mijn gedachten terug naar de winter van 1986 toen mijn ouders plannen hadden om naar Doetinchem te verhuizen en ik mijn eerste eigen flatje betrok. Er zijn nog mensen die het zich kunnen herinneren: Dalfsenstraat 39 in Den Haag.

Met een boekhouder als vader voor wie de financiële wereld geen geheimen kende sprak het dus als vanzelf dat ik destijds een zilvervloot spaarrekening had. Dat was een spaarsysteem voor jongeren van 15 t/m 20 jaar welke in 1958 in het leven is geroepen als Jeugdspaarwet. Het hield in dat je op de zilvervloot rekening kon sparen tot een maximumbedrag per jaar. Waarna je aan het eind van de looptijd van de staat een premie kreeg van 10% van het spaartegoed, inleg én rente! Kom daar in deze tijd nog eens om, we staan aan de vooravond van het betalen voor geld wat op een rekening staat. 

Toen ik op mezelf ging kon ik van dat geld het hele flatje behangen, stofferen, betegelen en inrichten.  Samen met mijn ouders gingen we naar het destijds heel populaire Woonwereld Waalwijk om meubeltjes uit te zoeken. Het was nogal een reis, maar het was in de tijd dat niet iedere stad een eigen woonboulevard had. Slaapkamerameublement van Morris Meubel, Oom Aad, die behanger was, zo'n echte met van die boeken, kwam behangen tegen een door mijn vader sterk onderhandeld gereduceerd tarief, zijn schoonzoon en een vriend kwamen de keuken en de badkamer tegelen. Lieve vrienden uit die dagen kwamen helpen met klussen, zelf heb ik dagenlang geverfd, En zo nog wat winkels en bedrijven waar ik het één en ander van betrok en alles kon worden betaald van het gespaarde bedrag van de zilvervloot rekening. Het was een belangrijke en nog steeds dierbare tijd. Ik denk er met een glimlach aan terug.

Missie

Ik zie het heus wel, hoor, dat de vitragetjes in de logeerkamer door het zonlicht van jaren aan het vergaan zijn. Maar ik weet nog zo goed dat ik besloten had om de logeerkamer met de oude kastjes van thuis in te willen richten als een jaren 70 kamer met groen en oranje. Samen met mijn moeder ben ik toen gaan winkelen en we hebben samen de vloerbedekking en deze vitrage uitgezocht. Ik kan er niet makkelijk afstand van doen, maar toen ik er een tijdje terug peinzend naar keek hoorde ik mijn moeder zeggen: "Kind, je blijft toch niet met die vodden voor je ramen zitten!"

En zo is het natuurlijk ook. Omdat ik in oktober toch alles van de ramen moet gaan halen vanwege de duurzaamheidswerkzaamheden, heb ik besloten dat ik op zoek zal gaan naar nieuwe vitrages voor in de logeerkamer, en omdat ik toch bezig ben, voor de kledingkamer waar nu luxaflex hangt wil ik eigenlijk verduisterende gordijnen vanwege het zonlicht wat er toch doorheen komt. Daarnaast is dat wat ik al verwacht had gebeurd, nu ik een betrekking heb waar ik me met schoenen occupeer, is er een gestage stroom van schoenen die zich richting mijn huis beweegt, met als gevolg dat zowel de rekjes als de schoenencarrousel vol zijn, en ik dus nieuwe ruimte moet creëren voor alle nieuwe aankopen en die nog gaan volgen.

Gisteren op pad geweest en voor de schoenenrekjes en de gordijnen voor in de kledingkamer ben ik geslaagd, maar die vitrage, dat gaat nog wat worden. In de tijd dat ik de huidige heb aangeschaft, waren er vakken vol van te vinden bij Xenos in alle kleuren van de regenboog, maar ik vermoed dat het niet meer hip is of zowat. Nergens iets kunnen vinden, dus komt er nu een missie 'jaren 70 vitrage'. Het liefst oranje, groen mag ook of paars, en een jaren 70 printje lijkt me ook leuk. Ik heb nog wel even tot oktober. Komt vast goed.

Schoenenrekjes ✔ en gordijnen ✔ voor de kledingkamer.

Deze vitrages gaan weg. Iets in die
geest moet het gaan vervangen. 

De waterbus en de ballentent

Het is officieel, ik woon nu langer in de regio Rotterdam dan dat ik in mijn geboortestad Den Haag heb gewoond, niet veel het is een beetje fifty-fifty, maar het is wel een overdenking waard. Toch zijn er dan nog dingen die ik nog nooit heb gedaan of niet weet in het Rotterdamse en omgeving. Zo was ik nog nooit met de waterbus gegaan. Vrienden Rick en Chris kwamen met het idee om met de waterbus vanaf Rotterdam naar het pittoreske Dordrecht te gaan. We hadden afgesproken bij de Spido, waar ook de waterbus vertrekt. Onwetend als ik was over dit maritieme vervoer, dacht ik dat je daarvoor een apart kaartje moest aanschaffen, maar nee, je kunt gewoon met de OV-chipkaart betalen! Er is een wereld voor me open gegaan.

Zo blijkt de waterbus veel gebruikt te worden en zijn er op de vaarroute naar Dordrecht nog verschillende tussenstops, o.a. in Krimpen, Ridderkerk en Hendrik Ido Ambacht, waar veel mensen weer aan land gaan en anderen aan boord komen, veelal met fietsen. Het is een leuke belevenis en je komt ook aan de andere kant van Dordrecht aan dan met de trein. Dordrecht heeft me een aantal jaar geleden al verrast vanwege het kneuterige dorpse karakter van de oude stad met talloze leuke zaakjes om wat te gebruiken en de vele vintagewinkeltjes in de wijn- en voorstraat. Sommige kennen alleen opening van donderdag t/m zaterdag, dus zullen we eens teruggaan op één van die dagen, want het is zo ontzettend leuk om daar doorheen te struinen.

Het fotografische geheugen van Rick maakte dat we het zaakje waar we jaren geleden eens koffie hadden gedronken en wat we zo leuk vonden binnen twee tellen weer hadden gevonden, voor de lunch deze keer. Het van oorsprong Dordtse Coffeelicious is nog steeds een familiebedrijf, maar kent nu ook vestigingen in Breda, Den Haag en Rotterdam. En terecht, de ambiance alsook het eten en drinken zijn fantastisch.

Heerlijk door de stad gewandeld om uiteindelijk de Grote Kerk te bezichtigen, een aanrader. De 'r' zat in het uur dus dat riep om een wijntje op het terras met wat comestibles erbij. We besloten om de boot naar Rotterdam weer terug te nemen en daar de dag af te sluiten met een klein diner. En dat was weer een nieuwe ervaring voor mij, we gingen namelijk naar De Ballentent, een etablissement met een rijke historie én de beste prijswinnende gehaktballen van de stad, het land, de wereld, dat weet ik niet zo precies. We konden fijn buiten zitten en de gehaktballen zijn inderdaad erg lekker. De zaak wordt ook gefrequenteerd door studenten van de types Anne-Fleur en Roderick, met name die laatsten, die in groepen opereren, waren in ruime mate vertegenwoordigd, en het leek wel of ze allemaal uit één malletje waren gekomen, en ik vroeg me af, als je er twee ongemerkt van groep zou wisselen of men dat door zou hebben. Het was een leuke, smakelijke afsluiting van een heel fijne dag met lieve vrienden.

Grote Kerk.

Wanderlust

Zoals wel eens eerder gemeld, ik ben niet verslavingsgevoelig, ik zie het niet als een verdienste van zelfbeheersing, ik vermoed dat het niet ontvankelijk zijn daarvoor gewoon in m'n DNA zit. Ik heb nooit gerookt, nooit maar er aan gedacht om drugs te gebruiken, en alcohol beperkt zich tot één glaasje wijn bij het eten. Nu kan een mens aan van alles en nog wat verslaafd raken, gokken, gamen, en onlangs vernam ik dat er ook mensen zijn die verslaafd zijn aan reizen.

Ook hier ben ik weer een slecht voorbeeld, ik hou helemaal niet van reizen, dat kan ook. Ik ben veel te graag thuis. Dagtripjes vind ik geweldig, en een (lang) weekendje weg, zo van vrijdag t/m maandag ben ik ook nog wel voor te porren, maar daar gaat voor mij al een gedegen planning aan vooraf, wat meteen al impliceert dat ik vooral niet van de spontane invallen ben van het kaliber 'laten we morgen een paar dagen naar Parijs gaan'. Ik blokkeer dan meteen. Met heel veel overredingskracht zou ik een week van huis ook nog wel kunnen redden, maar langer niet. 

Mensen die aan wanderlust 'lijden', zijn constant bezig met op reis gaan, ze zijn op reis of komen er net van terug en hebben alweer plannen voor de volgende reis. Als verstokte huismus verdacht ik die mensen er altijd van voor de realiteit van alle dag op de loop te zijn, maar dat is te kort door de bocht gedacht. Uit onderzoek blijkt namelijk dat er zoiets bestaat als een 'reis-gen', DRD4-7R om precies te zijn. Het komt bij twintig procent van de mensen voor en vertoont een link met gevoel van rusteloosheid en nieuwsgierigheid. 

Die reisverslaving is aangeboren, genetisch bepaald, je kunt er dus niets aan doen. Er vind een aanmaak van dopamine plaats bij het reizen en dat werkt verslavend, zodat men vaker wil reizen om dat gevoel weer te ervaren. Ik mis die aanmaak blijkbaar, want hoewel ik het naar mijn zin heb als ik voor mijn doen op vakantie ben, zoals gezegd, een (lang) weekend of hooguit een week, ben ik altijd als een kind zo blij als ik weer naar huis mag. Misschien krijg ik die stoot dopamine pas als ik weer de vertrouwde drempel overstap. Mijn honkvast-zijn is trouwens wel genetisch bepaald, mijn moeder had dat exact zo. Als ik vanaf nu nooit meer op reis zou mogen, zal ik er geen traan om laten. 

Herinnert U zich deze nog? #144

LOUÏS LESTHER

"DÉSHABILLE MOI"

1978

Geen hitnotering

Ik maak me geen illusies, ik ga ervan uit dat geen sterveling zich dit herinnert, maar ik vond het hilarisch dit nummer op het wereldwijde web te vinden. Nu is niets meer onmogelijk. Deze single is 41 jaar geleden uitgebracht, en ik heb al die jaren de titel onthouden toen Louïs te gast was in het destijds zeer populaire radioprogramma 'Lost Vast' op de zaterdagmiddag tussen 12.00 en 14.00 uur, waarin artiesten live hun nieuwe liedje kwamen zingen. Van de week kwam die titel weer eens in me op en ik dacht laat ik eens googelen....

Het is de overtreffende trap van camp en ik kwam nu ook achter de naam van de zanger, en heb meteen een nieuwe vraag: wie is of was in godsnaam Louïs Lesther? Ik weet dus uit het radioprogramma van toen dat het een Nederlandse zanger is, maar meer dan dit plaatje en nog een andere "Monsieur" (een cover van een jaren zestig liedje) ben ik niet tegengekomen. Het hoesje van de Duitse uitgave van "Déshabille Moi" laat weer een heel andere kant van Louïs zien. Mocht Louïs nog onder ons zijn zal hij nu inmiddels een eind in de zestig zijn, daarnaast vermoed ik dat het een artiestennaam is. 

Nog iets raadselachtigs, ene Vanessa di Selva bracht tegelijkertijd dezelfde single uit, maar daar waar bij Louïs "Money Love" op de b-kant stond, was dat bij haar de a-kant. en stond "Déshabille Moi" op de b-kant. Ook zij scoorde er geen hit mee. 

In Memoriam: Prinses Christina

Ze was mijn favoriete lid van de Koninklijke Familie, prinses Christina. In de berichtgeving van haar overlijden door het Koninklijk Huis wordt ze omschreven als een 'markante persoonlijkheid met een warm hart', en dat is het waarschijnlijk wat mij zo in haar aantrok, dat ze vanaf haar vroegste jaren zoveel mogelijk haar eigen gang is gegaan.

Zoals bekend werd ze geboren met een oogafwijking, veroorzaakt doordat haar moeder Juliana tijdens de zwangerschap werd besmet met rodehond. Haar ene oog was blind en met het andere was ze erg slechtziend. Aanvankelijk werd ze Marijke genoemd, maar op haar zestiende gaf ze te kennen dat ze die naam te truttig vond en voortaan met haar tweede naam, Christina, door het leven wenste te gaan. Dat was al één van de eerste kenmerken van haar individualiteit. Vanwege haar visuele beperking en haar moeders schuldgevoel daarover zou ze een luxe leven in het paleis kunnen leiden, maar dat was absoluut niet wat Christina ambieerde.

Ze studeerde pedagogiek en koos ervoor om ver van het paleis en uit het oog van het publiek in Montreal een zangopleiding te volgen aan het conservatorium aldaar, waarna ze afgestudeerd naar New York ging om er zang- en muziekles te geven aan kinderen. Ze leefde er in volledige anonimiteit, dat kon nog in die tijd zonder social media, met een baan van maandag tot vrijdag. Haar innigste wens, haar status als prinses zag ze eerder als een last dan als een zegen. "Ik weet dat ik prinses ben, en vind dat ook niet erg, maar liever leef ik anoniem, en dat kan in New York".

Door een wederzijdse kennis komt Christina de destijds vanuit Cuba gevluchte stateloze Jorge Guillermo tegen. Door de aankondiging van hun verloving kreeg hij de Amerikaanse nationaliteit. In 1975 trouwen ze en krijgen drie kinderen, Bernardo, Nicolás en Juliana. In 1996 werd de echtscheiding uitgesproken en verdween Jorge volledig uit beeld en schijnt nu in Frankrijk te wonen. Doordat er voor dit huwelijk geen goedkeuring aan de Nederlandse Staten Generaal werd gevraagd, verloor Christina haar recht op de troon. "Ach, ik hing in dat lijstje toch ergens onderaan", was haar nuchtere commentaar hierop.

Na haar scheiding woont Christina in het buitenland, maar op belangrijke dagen voor de familie was ze er altijd bij. Ik probeerde haar dan te spotten als er op tv een verslag van werd gedaan wat eenvoudig was, want ze hield, zoals ze dat zelf noemde, van 'knalkleuren', haar outfits waren inderdaad hardblauw, barbieroze, gifgroen of knalgeel. Ze heeft haar hele leven gezongen en in 2000 kwam een langgekoesterde wens van haar uit en maakte ze een kerst-cd waarvan de opbrengsten gingen naar het naar haar genoemde Prinses Christina Concours. Twee jaar later kwam er nog een cd waarop ze musicalnummers brengt en twee duetten zingt met Rob de Nijs, de opbrengsten van die cd gaan naar de slachtoffers van de aanslagen op 11 september 2001 o.a. in haar geliefde New York. Bij de uitvaarten van haar beide ouders heeft ze ook gezongen als ook op de bruiloft van haar zoon Nicolás en neef Bernhard.

Christina, prinses tegen wil en dank, heeft zo veel mogelijk haar eigen leven kunnen leiden buiten het zicht van het publiek en heeft heel veel betekend voor de vele kinderen en jongeren die ze door haar lessen en het naar haar genoemde concours heeft kunnen ondersteunen. Jongeren die aan het concours meededen werden bij haar thuis uitgenodigd om met elkaar muziek te maken. Dan ben je een gepassioneerd en warm mens.

Vorig jaar werd bekend gemaakt dat in het najaar van 2017 botkanker was geconstateerd bij Christina, waar ze zelf luchtigjes over zei: "Het is iets chronisch, maar ik kan er prima mee leven". 16 augustus is ze overleden aan de gevolgen daarvan, ze is 72 jaar geworden. Ze werd markant genoemd omdat ze haar eigen weg is gegaan in het leven, en dat tekent ook haar afscheid, die is besloten en ze zal, heel ongebruikelijk voor iemand van koninklijken bloede, worden gecremeerd.

Rust zacht lieve Christina, ik zal die vrolijke 'knalkleuren' missen bij publiekelijke familiebijeenkomsten. Haar kinderen en familie wens ik heel veel sterkte toe om dit verlies te verwerken.

Een laatste groet

Afgelopen vrijdag was er de jaarlijkse Nationale Herdenking 15 augustus 1945 bij het Indisch Monument in Den Haag, om het einde van de Japanse bezetting van Nederlands-Indië en van de Tweede Wereldoorlog te memoreren. Een belangrijke dag, juist ook, zo zag en hoorde ik, voor de kleinkinderen van Indische Nederlanders. Zij die het meegemaakt hebben spraken er zelden of nooit over met hun kinderen, maar zijn opener naar hun kleinkinderen toe die zich op hun beurt graag willen verdiepen in hun Indische roots.

Ik ben opgeroeid in Den Haag van de jaren zestig en zeventig, waar veel mensen uit voormalig Nederlands-Indië hun domicilie hadden en hebben, ook in de wijk waar ik woonde en naar school ging. En hoewel de repatrianten die in de jaren vijftig naar Nederland kwamen absoluut geen warm welkom kregen (zoveel is er niet veranderd in vergelijking met de huidige tijd), kan ik me niet anders herinneren dan dat Indische Nederlanders deel uitmaken van mijn leven, tot op de dag van vandaag.

Mary Bruins heeft een mooi gedicht geschreven over de generatie die om verschillende redenen uit Indië vertrokken naar het Westen en wie anders dan Wieteke van Dort kan het, op muziek gezet door Joop Stokkermans, zingen.

Een Laatste Groet

De zon in het Oosten gerezen

Daalt in het Westen neer

Er valt geen scheiding te vrezen

De zon keert altijd weer

Wij missen de grond van de tropen

De weg door ons begaan

Wij kunnen ons hart niet verkopen

Wij bieden het niet aan

Wij willen dit warme herdenken

Uit veler vrienden naam

Als een groet aan allen schenken

Die ons zijn voorgegaan

Als onder de sterren in het Westen

Ons leven is volbracht

Zegt ook het land in het Oosten

Zijn kinderen goede nacht

© Mary Bruins, Joop Stokkermans, Wieteke van Dort 

Verboden voor LHBT

Deze column zal geplaatst worden op de website van Roze Golf.

 Al enige tijd waait er een rechtse wind door de wereld, in diverse landen heeft de bevolking zelf voor (extreem) rechtse leiders gekozen. Waarom? Ik kan er mijn vinger niet helemaal opleggen. Onvrede is het eerste wat in me opkomt. Mensen met (extreem) rechtse sympathieën zijn vooral boos,  zo merk ik op social media, niet gewoon boos maar chronisch boos, op van alles en nog wat. Ze geloven niets van de wetenschappers die de klimaatverandering onder de aandacht brengen. Hun onderbuikgevoel dat het allemaal larie en apekool is zegt hen veel meer dan de visie van mensen die er jarenlang voor gestudeerd hebben. Over wat zij vinden van de vluchtelingenproblematiek schrik ik steeds weer, niet gehinderd door enige kennis wordt er, vaak vol met taal- en stijlfouten doorspekt met scheldwoorden, gereageerd. Hoge bloeddruk en hartkwalen moeten ongetwijfeld procentueel hoger liggen bij de (extreem) rechtse medemens. Het kan niet gezond zijn je overal zo over op te winden.

In landen die een rechts-populistische regering hebben, wordt het er voor lhbt’ers ook niet beter op. Volgens de regeringspartij PiS (Recht en Rechtvaardigheid) in Polen zijn lhbt’ers een ‘ernstig gevaar voor gezinnen’. Ze hebben affiches verspreid met een traditioneel gezin onder een paraplu die hen beschermt tegen de regenboogkleuren. Ook de staatszender op de televisie draagt een steentje bij aan het anti-lhbtgeluid. Koren op de molen van de katholieke kerk (u weet wel die organisatie die het kindermisbruik in eigen gelederen in de doofpot wilde houden) welke in Polen nog steeds wel wat in de melk te brokkelen heeft, zij bemoeien zich er lekker tegenaan.

De Gazeta Polska, de spreekbuis van de PiS, heeft onlangs bij hun 110.000 abonnees een sticker bij de krant gevoegd, waarop staat ‘verboden voor lhbt’. Leest u die laatste zin nog gerust eens over. Ik heb dat ook moeten doen, ik dacht eerst aan fake news of een erg misselijke en daardoor misplaatste grap, maar nee, “We reageren met die stickers alleen maar op de directe aanval tegen traditionele families en kinderen. Ze blijven onze maatschappij maar bedreigen, daarom moeten we reageren” aldus Jaroslaw Kaczynski de voorzitter van PiS. ‘Verboden voor lhbt’ers’, hoe zou je dat moeten controleren? Je zou lhbt’ers natuurlijk bij wet kunnen verplichten om een teken, laten we zeggen een regenboog driehoek, op hun kleding te naaien.

En nee, Polen is niet het enige land met een rechts-populistische regering die er nazistische ideeën op na houdt. Ook bij Hongaarse politici neemt homofobie een belangrijke plaats in. De nationalistische partij van president Viktor Orbán is voor een verbod op het huwelijk van mensen van gelijk geslacht, en de parlementsvoorzitter van Hongarije, László Köver, vergeleek adoptie door twee vrouwen of twee mannen met pedofilie. En toen er onlangs bij een festival in Boedapest door Coca Cola posters waren opgehangen waarop stellen van gelijk geslacht te zien zijn die Cola drinken, was er weer een politicus die opriep om Coca Cola te boycotten.

Dit zijn voorbeelden van maar twee landen met een rechts-populistische regering en hun kijk op de lhbt-gemeenschap. In Nederland kennen we ook zulke partijen, die hun pijlen nu vooral richten op vluchtelingen en moslims, omdat het daar makkelijk mee scoren is bij de licht beïnvloedbare achterban van ontevredenen.  Lhbt’ers worden nu door hen enkel naar voren geschoven als ze er moslims mee in een kwaad daglicht kunnen zetten, maar de boze witte middelbare heteroman hoeft van hun Grote Leider maar te horen dat de lhbt- gemeenschap de wortel van alle kwaad is, en dan zal hij daar onmiddellijk in mee gaan. Het is een griezelige ontwikkeling, het begint met het buitensluiten van een groepering, vluchtelingen, moslims of lhbt’ers en het kan zich zomaar ontwikkelen naar iets waarvan we ooit hebben gezegd: “Dat nooit weer!”

De Basis Meester

In mijn tijd heette de basisschool de lagere school, er waren zes klassen. Sinds 1985 kennen we in Nederland dus de basisschool, wat een samenvoeging is van twee jaar kleuterschool en zes jaar lagere school. Er wordt ook niet meer over klassen gesproken, maar over groepen: één t/m acht. Voor mij als bewust kinderloze is het nog steeds iets opzienbarends, maar mensen van mijn generatie die wel voor kinderen hebben gekozen weten niet beter meer, zij zullen ook niet vol ontsteltenis zijn over het feit dat er geen schoolbord met krijt meer is. Ik heb het wel eens eerder gezegd, in mijn beleving zien de klaslokalen er nog net zo uit als in 1977 toen ik de lagere school verliet, en ik weet natuurlijk ook wel dat dat niet zo is en dat het vergeleken met nu welhaast de prehistorie is.

Als kind op de lagere school leefde ik in een heerlijke tijd, ik ging zes jaar lang naar school en groeide op met dezelfde kinderen. Ik hoefde me nergens druk om te maken, alles ging gewoon zoals het ging, in mijn jonge belevingswereld als vanzelf. Om de focus op school te leggen, die speurtocht, dat schoolreisje, de Sint Nicolaastijd, de vakanties waar naartoe werd gewerkt en nog zovele andere zaken gebeurde gewoon. Dat meesters en juffen daarvoor zorg droegen en er tijd aan moesten besteden om alles ook voor elkaar te krijgen komt niet in je op als kind, en zo hoort het ook. Je hebt nog een heel leven te gaan met gedoe, dat deze tijd zorgeloos behoort te zijn.

Het onderwijs is nogal veranderd in de loop der tijd, en dan bedoel ik niet alleen dat klassen nu groepen zijn en dat er geen krijtborden meer zijn, maar voornamelijk voor de meesters en juffen, die steeds meer op hun bordje krijgen en veel daarvan heeft niet zo heel veel met de kinderen zelf te maken. Ik heb er, zoals gezegd, niet zo'n heel duidelijk beeld van, Voor mij schetst de serie 'De Luizenmoeder' een vrij accuraat beeld over de gang van zaken op een basisschool.

Maar mocht u nu eens willen weten hoe het er aan toe gaat kan ik u de blog De Basis Meester ten zeerste aanraden. Mensen die mijn blog wel eens op de computer lezen i.p.v. de telefoon hebben op de openingspagina een link naar deze blog zien staan. Facebookvriend sinds jaren en basisschoolmeester sinds mensheugenis, Bertus, schrijft daar zeer gepassioneerd over zijn vak als meester op een basisschool. Hij heeft de ingrijpende veranderingen meegemaakt en denkt er zo nu en dan het zijne van, altijd goed onderbouwd. Zijn jarenlange ervaring maakt dat hij signaleert als het wiel weer eens opnieuw wordt uitgevonden. Ook voor vakgenoten is hij een bron van kennis en inspiratie, voor hen maakt hij sinds 2014 de populaire blog Onderwijs & zo. 55.000 volgers heeft die blog, een aantal waar ik met mijn schrijfseltjes niet van durf te dromen, maar het geeft wel aan hoe de mensen in het onderwijs in hun vrije tijd bezig zijn om onderwijstips te vergaren om het lesgeven aan uw kinderen en kleinkinderen zo goed mogelijk te doen zodat zij met net zoveel plezier terugdenken aan hun lagere schooltijd basisschooltijd als wij, dat in hun beleving ook alles vanzelf gaat en niets merken van de druk die steeds groter wordt op mees en juf.

Tegeltjeswijsheid 327

Yesterday

"Het is weer eens tijd voor Loetje", zei vriendin Talitha en ik voegde eraan toe dat we dan ervoor of erna wel naar de bios konden gaan. Ik bedoel dan LantarenVenster, onze favoriete bioscoop met nét even een ander filmaanbod en daar vlakbij gevestigd. Ik sloeg aan het reserveren en het werd eerst Loetje en dan een film. Eten bij Loetje betekent goede biefstuk druipend van de jus, en het is daarom dat ik onder mijn alias Aidan Beaverhausen reserveer, want mijn eigen goede naam hou ik er ver van en dat ligt niet aan het geweldige restaurant of de vriendelijke bediening, maar meer mijn onmacht om netjes iets met jus te eten. Ik eet nooit jus en dat is te merken, ook nu zag mijn Peter Werth chemise na twee hapjes er al uit of een tweejarige voor het eerst zelf mocht eten.

De film die we bezochten was 'Yesterday', waar we een tijdje geleden een preview van hadden gezien. Het gaat over een sappelende niet zo heel erg succesvolle muzikant die na een wereldomvattende gebeurtenis de enige is die weet dat the Beatles hebben bestaan en al hun liedjes kent, voor de rest van de wereld is het nieuwe muziek. Himish Patel speelt de rol van Jack Malik de zanger die, zelfs met Beatles-repertoire, na een langzame start wereldberoemd wordt. Himish zingt trouwens alles zelf en speelt ook zelf gitaar en piano. The Beatles hebben totaal geen invloed gehad op de film, maar regisseur Danny Boyle zegt dat de film de goedkeuring had van zowel Paul McCartney, Ringo Starr als de erfgenamen van John Lennon en George Harrison.

Er zitten talloze opvallende en minder opvallende verwijzingen in naar teksten van the Beatles of gebeurtenissen uit hun carrière. Zo hebben een aantal personen namen uit Beatles-liedjes, er vindt een concert plaats op het dak van een hotel en zien we Jack en zijn familie op de kermis in een Helter Skelter gaan. Naast dat The Beatles en hun werk onbekend zijn, blijken ook o.a. Coca Cola en sigaretten niet te bestaan. Oorspronkelijk was de bedoeling dat de kleur paars ook niet bestond, de groep Deep Purple zou Deep Orange heten, maar het was te tijdrovend om in de gaten te houden dat geen van de figuranten iets paars aan zou hebben, dus dat idee heeft het niet gehaald.

De film zelf is een feel good movie, waarbij het liefdesverhaal tussen Jack en Ellie, zijn jeugdvriendin en manager toen hij nog niet populair was, de rode draad is. Alle aandacht gaat uit naar de Beatles muziek die niemand kent, of zijn er op de hele wereld misschien nog wel mensen te vinden die het wel kennen? Daarnaast komt er, zo tegen het eind, een heel bijzondere wending in de film, die de diepere laag die in de film zit ontvouwt. Want in een wereld zonder Beatles zijn levens heel anders gelopen.

Leuk is dat Ed Sheeran zichzelf speelt in de film en degene is de Jack mee op tournee neemt. Ed was niet de eerste keus, dat was Chris Martin, de zanger van Coldplay, maar die had andere verplichtingen en kon niet aan de film meedoen. Het is een leuke film, met humor, goed doordacht, zeker als je wat meer weet van the Beatles, met een bijzondere wat-als-insteek. En passant worden ook de marketingmethodes van de muziekindustrie op de hak genomen. U kunt 'm gerust es gaan zien.

Bericht van een moeder

Vandaag leen ik mijn blog uit aan Esther Been, ik las haar bericht vorige week en ik was er door geraakt. Ten eerste om wat haar zoon en zijn vriend meemaakten en ten tweede om haar reactie hierop. Het is al vele malen gedeeld en gelezen, maar het kan nooit genoeg zijn om de boodschap van liefde en geluk te verspreiden. Dus ook via deze weg het bericht van Esther: 

Beste meneer in de auto in Leeuwarden, ik richt me even direct tot u...

Normaal gesproken gebruik ik deze pagina alleen voor werkgerelateerde zaken en houd ik me ver van welke discussie dan ook. Maar nu moet ik toch echt even van me laten horen. Omdat ik ook moeder ben. Omdat het mijn plicht is om de wereld waarin mijn kinderen leven zo veilig mogelijk te maken. Omdat ik het in Nederland kàn en màg zeggen gelukkig. Omdat het me de hele nacht en dag al bezig houdt...
Mijn zoon vertelde me gisteren het volgende:

Vorige week liepen mijn zoon en zijn vriend hand in hand op straat. U nam de “moeite” om het raampje aan de bijrijderskant open te draaien en “vuile flikkers” naar ze te roepen.
Ik wil u iets zeggen.

Mijn zoon is 22 en heeft vanaf ongeveer zijn achtste jaar een enorme worsteling doorgemaakt met betrekking tot zijn geaardheid. Dat op zich was voor ons als ouders al heel lastig om te zien en hebben we er alles aan gedaan om hem thuis een veilig gevoel te geven. Veilig om gewoon te kunnen zijn wie hij is. Liefde, vertrouwen en positiviteit om zo hopelijk vol zelfvertrouwen het leven tegemoet te gaan. Want dat willen we natuurlijk allemaal voor onze kinderen. We hebben altijd uitgelegd dat het in het leven om liefde gaat. Echte liefde. En dat maakt niet uit voor wie. Het is namelijk sowieso al een zegen als je het vindt, die echte liefde.

Mijn zoon en zijn vriend kennen elkaar al best lang. Het begon als vriendschap en is sinds enige maanden uitgegroeid tot liefde. Fantastisch om te zien. Mijn zoon is zo gelukkig! Ik ben ook gezegend met een grote liefde in mijn leven. Al meer dan 30 jaar. Mijn echtgenoot en ik lopen heel vaak hand in hand op straat en geven elkaar graag een kus. Als moeder voelt het heel raar dat mijn kind die vrijheid niet heeft en niet mag laten zien van wie hij houdt. Zelfs in sommige landen beter niet op vakantie kan gaan. Omdat mensen als u daar blijkbaar last van hebben.

Mijn zoon is een hele lieve, warme, zorgzame jongen. Hij werkt hard in de horeca, betaalt zijn eigen studie aan de Hogere Hotelschool en voorziet in zijn eigen levensonderhoud. Heel knap als je 22 bent vind ikzelf. Hij staat altijd klaar voor vrienden en collega’s, maakt het altijd gezellig en kan goed koken. Ik durf er zelfs om te wedden dat wanneer u ooit in nood zou verkeren en mijn zoon in de buurt is, hij u zonder aarzeling te hulp zou schieten. Echt een jongen om trots op te zijn. Zoals ik apetrots trots ben op al mijn jongens. Het zijn stuk voor stuk jongens die de wereld een beetje beter maken.

Verder is hij nog heel veel meer moois. Maar hij is zeker niet wat u hem naar zijn hoofd slingerde vorige week. Maar dat kon u natuurlijk niet weten want u kent hem niet. Daarom vertel ik u hier een beetje wie hij is. Zodat u hopelijk begrijpt dat uw actie op zijn zachts gezegd vreemd te noemen is. Waarschijnlijk gebaseerd op onwetendheid. Hij wil net als u en ik, een beetje liefde en geluk in zijn leven. En ik als (elke) moeder gun hem dat vanuit mijn tenen. Ik gun het u ook. Zullen we daarom vandaag beginnen iets minder snel te oordelen en er rekening mee houden dat het over mensen gaat? Mensen die out of the blue gekwetst worden door iemand die ze niet kennen. Terwijl ze niemand kwaad doen. Hij heeft het moeilijk genoeg gehad. Het is nu echt hoog tijd voor liefde en geluk.

Deze vrouw snapt het. Het grootste boeket bloemen voor 'Moeder Van Het Jaar' mag voor mij nu al worden uitgereikt aan Esther Been. 

Louwman museum

Ik was getriggerd door de reclame die ik zag over de tijdelijke tentoonstelling van dwergauto's bij museum Louwman. Ik heb niet zo heel veel met auto's. maar voor kleine auto's heb ik een zwak. Sommigen weten nog wel dat ik in het bezit ben geweest van een knalgele Smart. Ik wist wel ergens diep in de krochten van mijn geheugen dat Louwman iets met auto's te maken had, maar van een museum had ik geen weet, laat staan dat ik had verwacht dat het in mijn eigen Den Haag was gesitueerd. Nu blijkt het museum al sinds 1969 te bestaan, maar pas in 2010 in Den Haag is geopend door toen nog Hare Majesteit Koningin Beatrix.

Ik stelde vrienden Rick en Chris voor om ons gezamenlijk eens onder te dompelen in de wereld van de mini-autootjes, en zij vonden dat een puik plan. Des morgens ben ik naar hen toegegaan en hebben we even wat bijgekletst onder het genot van een kopje koffie om vervolgens op reis te gaan naar het museum. We hadden geen idee wat we konden verwachten, maar unaniem vonden we dat we zeer aangenaam zijn verrast door dit prachtige museum. Allereerst hebben we ons vermaakt met die kleine autootjes waarbij in sommige slechts één persoon kan plaatsnemen. Bijzonder was dat de productie van de dwergautootjes voornamelijk halverwege de jaren vijftig tot begin jaren zestig heeft plaatsgevonden.

Hierna was het lunchtijd en namen we plaats in het wel heel bijzondere restaurant van het het museum. Het valt het best te omschrijven als een buitenpleintje in een winkelstraatje uit vervlogen tijden. Je moet het echt zelf ervaren, je komt ogen te kort. Na aangesterkt te zijn betraden we het eigenlijke museum, een lust voor het oog, ook voor mensen zoals ik voor wie een auto gewoon een auto is, en die zelfs met een pistool op het hoofd auto's van vrienden niet zou kunnen aanwijzen ook al heb ik er regelmatig in gereden. Het begint bij het allerprilste begin van vervoer tot de meest mooie, extravagante en soms hier en daar potsierlijke auto's uit de geschiedenis. De eerste auto's zijn duidelijk afgeleid van hun voorgangers de koetsen, maar gaandeweg komen er steeds meer bekendere modellen in het vizier. Ook auto's uit films, en bekende personen zijn vertegenwoordigd, alsmede alles wat direct of zijdelings met auto's heeft te maken, bijvoorbeeld de, meestal uit Frankrijk afkomstige, fraaie reclame posters, ware kunst.

Al dit moois maakte dorstig, dus wederom in het bijzondere restaurant een bakkie met een taartje genuttigd en vervolgens op huis aangegaan om bij Irodion in het altijd bruisende Capelle te dineren en het een dag te noemen. Een geweldig leuke dag.

Ik kan dit museum iedereen aanraden, er is ongelooflijk veel te zien, je bent er de hele middag zoet.

Dora

Om de trieste boodschap van een tekst intact te houden ook als er tegelijkertijd humor in verweven zit is balanceren met woorden voor de tekstschrijver en met tempowisselingen voor de componist, daarnaast een uitdaging voor de uitvoerende. Het relaas van Amsterdamse Dora de werkster is geschreven door Hans Scheltema op muziek van Ruud Bos. Ze maakten het voor Wim Sonneveld die zo'n tekst feilloos met precies de juiste intonatie kan brengen.

Dora

In het bleke ochtendgloren stapelt Dora nachtclubstoelen

Want dat doet ze van tevoren, omdat ze de vloer moet spoelen

Zomaar schrobben is zo zonde, even doet ze snel de ronde

Om vooral de driekwart peuken voor het knechie in de keuken

En de bandjes van sigaren voor d'r nichie te bewaren

En vergetene corsasies zet ze thuis in kleine vaasies

En de glazen met de ressies giet ze uit in doktersflessies

Want vanavond is het feest

Vijfentwintig jaar is Dora werkster op die club geweest

's Avonds zit ze stil te dromen of de directeur zal komen

Met een dichte enveloppe, maar geen mens komt bij haar kloppen

Somber zet ze alle flessies me de ressies op een rijtje

Zit te wachten nog een tijdje, ja ze wacht nog maar een tijdje

Maar zo tegen half elf proeft ze alle drankies zelf

En na nog een drie kwartier heeft ze stilletjes plezier

Sloeg het daar niet half negen, nee ze kan er niet goed tegen

Ressies zijn mirakel sterk, zwaaiend gaat ze naar d'r werk

Toen ze binnenkwam toen spoog ze eerst een paar keer in d'r handen 

Schoof de mensen van de stoelen, maakte stapels langs de wanden

Daarna ging ze op de ronde, nam de peuken uit de monden

Brak de brandende sigaren om de bandjes te bewaren

Trok de dure orchideeën uit de halsdecolleteën 

Schuimende champagneflessen sjouwde ze bijeen als resten

Dora zong haar morgendeunen samen met de ladykreuner

Ze kroop stotend tegen benen om de dansvloer af te nemen

En ze plaste met de emmer op de divans en de paren 

En ze stak de ruwe bezem in gepermanente haren

Met een pekingees begon ze toen de tafels af te sponzen

Alle poten moest ze boenen ook al stonden ze in schoenen

Eindelijk na veel proberen wisten obers en wat heren

Dora in een hoek te trekken

Waar ze met een zucht in slaap viel met een dweil om toe te dekken

Dora moest wel drie keer vragen waarom Dora werd ontslagen

Ach meneer, Dora zelf had niks gemerkt, maar d'r plicht gedaan, gewerkt

© Hans Scheltema, Ruud Bos, Wim Sonneveld