Top 10

Op vrijdag 1 september 1978 begon ik aan een eigen top 10, zo brengt mij de vondst uit de doos vol nostalgie uit de berging mij in herinnering. Er doorheen bladerend zag ik dat ik in de week van 23 februari t/m 1 maart 1979 als extra een carnavals top 10 had toegevoegd. Dat kon toen nog omdat in die tijd het carnavalsgenre een bloeitijd doormaakte. Let op het detail dat de 3 carnavalssingles die al in de gewone top 10 staan ook de eerste 3 plaatsen bezetten van de carnavals top 10. Die autistische hang naar perfectie zat er toen ook al in.

De tweede jaargang al werd de top 10 een top 15, en vanaf jaargang vier werd het zelfs een top 25. Jaargang vier was ook meteen het laatste jaar, wel keurig afgemaakt, maar jaargang vijf is er nooit gekomen. Geen idee waarom, ik vond het misschien te kinderachtig worden. Leuk is dat ik met de moderne technieken van nu de nummers zo in mijn computer kan programmeren dat ik een volledige willekeurige top van toen zo achter elkaar kan afspelen. Dat was iets waarvan ik in 1978 nooit had kunnen denken dat het ooit zou kunnen. Toen nam ik liedjes van de radio op met mijn radiocassetterecorder, de Nationale Hitparade, want daar werd niet door de plaatjes heen gepraat. 

Op veler verzoek

In mei vorig jaar, op de heetste dag van het jaar, ben ik afgereisd naar Hengelo om geïnterviewd te worden door Jan Erik Plettenburg voor het radioprogramma "Roze Golf".  Aanleiding was het feit dat ik zo'n 5 jaar lang iedere dag een blogje schrijf. Gevolg van dit programma was dat ik ben gevraagd door Radio Capelle om vanaf september 2016 iedere eerste en derde zaterdag van de maand een column te schrijven en die ook voor te lezen in het programma "Uit De Kast", welke vervolgens worden gepubliceerd op de website van "Roze Golf". Het programma "Uit De Kast" wordt inmiddels naast Capelle aan den IJssel ook in Zuidplas uitgezonden en vanaf september dit jaar ook in Schiedam.

Jan Erik meldde me dat op veler verzoek de uitzending waarin ik ben geïnterviewd vandaag tussen 18.30 en 19.00 nogmaals wordt uitgezonden. Hieronder de aankondiging, waarbij we het feit dat er een foto bij geplaatst is van zo'n 16 kilo geleden maar door de vingers zien, het gaat tenslotte om de inhoud, nietwaar?

Radio 30-07: Over elke dag een stukje en een positieve kijk

BY ROZEGOLF on 28 JULI 2017

Elke dag schrijft Frans Heemskerk een stukje op zijn blog. Over iets dat hij heeft meegemaakt of over iets waar hij verontwaardigd over is.

Soms gaan de stukjes over een oud liedje of debiteert hij een tegeltjeswijsheid. Zijn blog schrijft hij onder zijn pseudoniem Dutch Aidan.

Naast zijn dagelijkse stukjes schrijft hij elke twee weken een column, die niet alleen gepubliceerd wordt op deze site, maar ook te horen is in het radioprogramma Uit de Kast van de lokale omroepen Radio Capelle en Omroep Zuidplas.

In de Roze Golf een uitgebreid gesprek met Frans Heemskerk. Over zijn ontslag bij V&D, over zijn jeugd en over zijn homoseksualiteit.

De uitzending van zondag 30 juli is hier te beluisteren op zondagavond tussen 18:30 en 19:00 uur en hier op een later tijdstip.

Een land in verwarring

Democratie is de wil van het volk, maar dat kun je natuurlijk ook een beetje sturen. Voordat wij in maart naar de stembus konden gaan werd al duidelijk gemaakt dat geen van de andere partijen met de PVV wensten te gaan regeren en nu ze toch bezig waren werden er van links tot rechts andere samenwerkingsverbanden ook uitgesloten of op z'n minst voor zeer onwaarschijnlijk gehouden. Zoek het dan zelf uit, zou je zeggen, dan stemmen we niet. De uiteindelijke uitslag was iets om vraagtekens bij de geestelijke gesteldheid van de burgers van dit land te zetten. De partij die het meest in het nieuws was vanwege leugens, zelfverrijking en diverse andere frauduleuze handelingen waardoor er zowel op landelijk als lokaal niveau al dan niet gedwongen opgestapt moest worden werd de grootste partij met de vermaledijde PVV als tweede. Ik vind zulks hilarisch! Het afschrikwekkende voorbeeld van de brexit in het Verenigd Koninkrijk geeft al aan dat het gepeupel echt belangrijke keuzes met de onderbuik maakt. Dat was niet echt een werkbare situatie, en nu 3 formateurs verder is er nog steeds geen regering en zitten we met een worst case scenario van een mogelijke rechtse regering met de bijbel en zijn we al zo diep gezonken dat al onze hoop is gericht op Alexander Pechtold van D66 dat hij de stekker er op enig moment zal uittrekken.

Een land in verwarring dus, wat deze week nog maar eens duidelijk werd toen de gristenfundamentalist Kees van der Staaij van de SGP uit zijn mond liet optekenen in een Amerikaanse krant dat de dokters in Nederland patiënten vermoorden. Ik zat met een bijna huilende God op de bank, toen ik er aan dacht dat de SGP fout was in de oorlog (God strafte Joden met de Tweede Wereldoorlog volgens SGP oprichter Kersten) zodat Kees en de zijnen, mocht het ooit weer zover komen, meteen moeten worden opgepakt vanwege kans op herhaling van heulen met de vijand.

Het amateuristisch aandoenlijke filmpje van SIRE over of jongens nog wel jongens kunnen en mogen zijn werd meteen overbodig toen de gemeente Amsterdam kenbaar maakte voortaan genderneutraal taalgebruik te gaan bezigen. Jongens worden nu gewoon mensen, meisjes trouwens ook, euh, iedereen dus eigenlijk. Dat waren we al, maar er zijn genderneutrale mensen die zich noch man noch vrouw voelen en ook niet als zodanig willen worden aangesproken. Een aanspreekvorm als 'Geachte dames en heren' snijdt hen dus door de ziel. Overgevoelig? Ik ben geneigd te vinden van wel, maar ik weet niet hoe het is om je enkel een soort entiteit te voelen, vaak kunnen ze het zelf ook nauwelijks verwoorden en worstelen er mee, maar ze willen in basis dat alle kenmerken van hun sekse nergens beschreven staan, dus niet op paspoorten en andere identiteitspapieren. Bovendien willen ze i.p.v. met 'hij' of 'zij' met 'hen' worden aangeduid (ik verzin dit niet).

Maar ja, willen alle inwoners van Amsterdam worden aangesproken met het voorgestelde 'Amsterdammer'? Ik denk van niet, want niet iedereen voelt zich Amsterdammer, net zoals sommige mannen en vrouwen zich geen van beide voelen en zo niet wensen te worden aan gesproken. Ik woon in Capelle en ben dus Capellenaar, maar vóel ik me ook Capellenaar? Nee, ik voel me geen Capellenaar meer inwoner van Capelle en dat is een wezenlijk verschil. Net zoals mannen en vrouwen die zich genderneutraal voelen wel man of vrouw zijn, maar zo niet gezien willen worden.

Ik vind dat nu we hiermee aan de gang gaan het meteen goed moeten regelen. De NS die juichend hierop meelift, mede ook naar aanleiding van de Londense metro, moet beseffen dat de term 'reizigers' veel te beperkt is. Groepen forensen zijn dan wel reizigers, maar voelen ze zich ook zo? Willen ze niet liever als forensen aangesproken worden? Of mensen die door wat voor reden dan ook gedwongen zijn met de trein te gaan in plaats van met het vervoermiddel van hun eerste keuze, is de term 'reiziger' dan niet een klap in het toch al getraumatiseerde gezicht? En dan de feministes van de tweede feministische golf, die hebben gestreden voor hun vrouwzijn, betekent de mannelijk aandoende term 'reizigers' niet dat toch de superioriteit van mannen weer de overhand gaat nemen en zullen ze strijden dat 'reizigsters' ook zal worden gebezigd? Zullen zij de borsten op de buik laten hangen en opnieuw hun bh's gaan verbranden om hier aandacht voor te vragen?

Het land is in verwarring en dit is nog niet alles, het begint pas. Of ik de oplossing heb? Jawel hoor, gewoon de term die in de Engelse metro's wordt gebruikt waar dit allemaal toe geleid heeft: "Hi everyone!", klinkt vrolijk en....o ja Engels.... De mensen die het schuim in de mondhoeken krijgen van de verengelsing van de Nederlandse taal, daar moeten we natuurlijk óók rekening mee houden. Nee, ik weet het ook niet meer, ben net als het hele land in verwarring. Doe maar wat, ik vind het allemaal best.

"What Do They Know"

De verloofde met wie ik halverwege de jaren 90 van de vorige eeuw verkeerde, was een grote fan van de betreurde en veel te vroeg overleden countryzangeres Tammy Wynette, en zal dat waarschijnlijk nu nog steeds zijn. In eigen land was ze 'The First Lady Of Country Music', hier kennen we haar vooral van haar hit "Stand By Your Man", en van haar samenwerking met KLF voor de dancehit "Justified And Ancient". Verloofde kwam zelfs bij de voor haar fans zeer toegankelijke Tammy thuis in Nashville. In die tijd kwam ik dus met haar muziek in aanraking en hoewel je countrymusic als de Amerikaanse equivalent kunt beschouwen van alles wat hier qua muziek uit Volendam komt en ander muziekfeest op het plein-achtig repertoire, zijn er soms nummers bij die ik als een soort schuldig plezier toch gewoon leuk en mooi vindt.

Ik ben haar muziek weer aan het herontdekken. Op haar, naar later bleek, laatste studioalbum uit 1994 "Without Walls" staan naast 2 solostukken ook 8 duetten met niet de minsten, o.a. Sting, Cliff Richard en Elton John. Één van die twee solostukken heeft mij altijd erg aangesproken en ik voelde dat ik er een hertaling van moest maken. Het lied heet "What Do They Know" het is geschreven door Don Kees en Richard Ross. Nu heet het "Wat Weten Zij Ervan". 

Wat Weten Zij Ervan

Ze zeggen dat het leven doorgaat, 

een nieuwe liefde komt heus weer in beeld.

'T is het eind van de wereld niet,

op een dag is mijn hart geheeld.

Ik kom iemand tegen, vast een hele leuke man.

Dat is wat ze zeggen, maar wat weten zij ervan.

Ze weten niet hoe ik me voel met in m'n hart intense pijn. 

Zij hebben jouw liefde niet verloren,

dus wie denken ze wel dat ze zijn. 

Zij hielden jou niet in hun armen op het moment dat je moest gaan.

Ze hoeven niet te leren om te leven zonder jou,

dus, wat weten zij ervan. 

Ze zeggen dat zoiets gebeuren kan,

dat het leven je soms pakt.

Maar het voelt of iemand met een mes

mijn leven in tweeën heeft gehakt.

Het is beter een liefde te verliezen, 

dan nooit lief te hebben gehad.

Tenminste dat is wat ze zeggen, maar wat weten zij ervan.

Ze hoeven niet te leren om te leven zonder jou,

dus, wat weten zij ervan. 

Nutteloze weetjes

Je doet er 59 dagen over om tot 1 miljoen te tellen. Jeremy Harper heeft
het gedaan voor een goed doel. Hij telde 16 uur per dag en had $10.000
opgehaald, een penny per getal.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Je verwacht het niet, maar in uitgerekend Rusland is er een monument om
laboratoriummuizen te eren die hun leven hebben verloren voor de
wetenschap.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een 12 jaar oude whisky zal altijd een 12 jaar oude whisky blijven omdat
het niet meer rijpt in een glazen fles.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nadat een serveerster van een pizzeria in 1984 een klant hielp met het
kiezen van nummers op een loterijformulier, tipte hij haar met $3.000.000,
de helft van zijn prijs van $6.000.000.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De Groenlandse haai kan een leeftijd van zo'n 400 jaar bereiken, en is
daarmee het langstlevende gewervelde dier op aarde. Ze zijn pas
geslachtsrijp op 150 jarige leeftijd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een man in India heeft in 1986 72 uur doorgebracht in een ruimte met 72
van de meest giftige slangen in India. Hij deed dit om mensen bewust te
maken van het feit dat slangen alleen bijten als ze geprovoceerd worden.
Hij kwam de ruimte uit zonder ook maar één beet.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Zwitserland is het illegaal om één cavia te houden, omdat ze gevoelig
zijn voor eenzaamheid.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De Sovjet Unie heeft lang genoeg bestaan om een eigen internet
domeinnaam te krijgen, .su, 15 maanden voordat het uiteenviel.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Chiune Sugihara, een Japanse diplomaat in Litouwen in de Tweede
Wereldoorlog, heeft zo'n 6000 Joden het leven gered door hen onrechtmatig
visa's te verschaffen zodat ze naar Japan konden reizen. Door dit te doen
riskeerde hij zijn leven en dat van zijn familie.

Boys will be boys

Omdat ik weinig tv kijk had ik het niet gezien, maar er bleek ineens heel wat aan de hand te zijn om een nieuwe campagne van de Stichting Ideële Reclame (SIRE). Onder de noemer 'Laat jij jouw jongen genoeg jongen zijn', wordt aandacht gevraagd voor de wijze waarop jongens in de schoolgaande leeftijd worden gezien en benaderd. Het journaal opende er zelfs mee, zodat ik vond dat ik het filmpje even moest gaan bekijken.

Als het filmpje in een satirisch programma, zoals bijvoorbeeld 'Koefnoen' had gezeten zou ik het hebben kunnen plaatsen, ik bedoel, de teksten die de voice over uitspreekt zijn wel erg tenenkrommend, en door mogelijkheid op het winnen van de onverwoestbare broek 'Broekie' dacht ik in eerste instantie werkelijk dat ik naar een persiflage zat te kijken, maar een tweede blik op hun eigen site maakte duidelijk dat dit dus echt het campagnefilmpje is. Tja, aan de ene kant snap ik wel wat SIRE er op een wat onbeholpen manier mee wil zeggen, en aan de andere kant kun je niet alle jongens over één kam scheren.

Sinds de jaren 70 van de vorige eeuw wilden vrouwen het recht hebben op alles wat mannen ook hadden, dat was tot die tijd niet het geval, zo was het tot ver in de jaren 60 gebruikelijk dat als een vrouw ging trouwen ze meteen haar ontslag kreeg, getrouwde vrouwen werkten nu eenmaal niet, was toen de heersende gedachte. Later wilden vrouwen ook kunnen werken in wat als typische mannenberoepen werden beschouwd, en terecht trekt niemand meer een wenkbrauw op van een vrouw als buschauffeur of voetballer. Echter voor vrouwen moesten die verworvenheden wel altijd een keuze blijven, wat voor mannen verplicht was, zoals voorheen dienstplicht, konden vrouwen doen als ze er zin in hadden. Het moest natuurlijk wel leuk blijven voor ze. Andersom wordt het, ook in deze tijd, nog niet breed geaccepteerd. Mannen moeten wel kerels blijven. Grappig is, zo zag ik, dat met name vrouwen als door een wesp gestoken op deze campagne reageren, niet gewend dat het niet hún positie is waar aandacht voor wordt gevraagd, waarbij ze het een stomme campagne vinden maar tegelijkertijd in één adem ook de wat feminiene kanten van de hedendaagse man laken. De contradictie. Wass will das Weib?

Al die emancipatorische veranderingen ten spijt, is het aantal vrouwen wat fulltime werkt in Nederland ten opzichte van andere vergelijkbare landen niet heel hoog. Veel vrouwen willen wel een carrière maar ook overblijfmoeder zijn, maar nog meer vrouwen willen helemaal geen baan, of hooguit 16 uur per week. Prima, maak je eigen keuzes, maar de rollenpatronen tussen mannen en vrouwen zijn dus eigenlijk meer ingesleten dan we willen toegeven, kijk maar in je eigen omgeving. Ik was laatst op een traditionele Nederlandse verjaardag, waarbij de vrouwen aan één kant van de kamer zaten en de mannen aan de andere kant, gewoon heel organisch zonder dwang.

Allemaal mensen die vroeger op school wél jongen met de jongens en meisje met de meisjes konden zijn, want van mijn leeftijd. En geloof me in die jaren was er een strikte scheiding in zaken die voor jongens en voor meisjes waren. Ik mocht als jongen niet in de poppenhoek spelen, want dat was voor meisjes. Wij jongens kregen meer gymles in de week dan de meisjes (daar heb je het in het campagnefilmpje aangehaalde broodnodige bewegen voor jongens). De meisjes kregen als wij gymden handwerkles, reden waarom ik nu nog geen knoop kan aanzetten als bewust alleenstaande man.

Ik snap dat de feminisering van de samenleving in het algemeen en in het opvoeden in het bijzonder enigszins is doorgeschoten, dat het in de lagere schoolleeftijd hebben van zowel juffen als meesters te prefereren is, dat er in den beginne een verschil is tussen jongens en meisjes, vrouwen en mannen, maar ook dat niet alle jongens willen ravotten, klimmen of ruwe spelletjes willen doen, en dat er meisjes zijn die dat juist het allerliefste zouden doen. Zijn we er langzamerhand niet aan toe dat we, binnen het werkbare, mensen en dus ook kinderen als individuen zien? Kijk naar de behoefte van het kind. Dus als je zoon meer richting de zachtere kanten van het leven gaat, geef hem die ruimte, net zoals je dat aan je dochter geeft als ze op kickboksen wil gaan. Maar plak geen verwachtingspatroonlabel op basis van hun sekse op hen, dan heb je kans dat ze opgroeien tot gelukkige volwassenen.

Aidan McPhee

Hoe lang het er al zit, dat weet ik niet meer, maar ongetwijfeld heb ik ooit gedacht; 'dat wat vanzelf komt gaat ook vanzelf wel weer weg'. In dit geval echter niet, en ik begon me te storen aan het papeltje op mijn neus. Daarnaast merkte ik dat honden kwispelend naar mij toe kwamen, maar eenmaal dichterbij met hun staart tussen de benen jankend wegrenden, moeders trokken hun kinderen dichter tegen zich aan als ik er aankwam en winkelpersoneel duwde elkaar naar voren om mij te helpen. Tijd om maatregelen te gaan nemen.

Ik ben geen dokterloper, en de huisarts heeft wel eens gezegd als ik 'm bij mijn moeder aantrof: "Ik zie jou nooit", waarop ik antwoordde: "Ik heb ook nooit wat". Maar enige tijd terug besloot ik toch een afspraak te maken. Ik liet letterlijk en figuurlijk mijn neus zien, en stelde een nieuwe neus voor, deze kon echt niet meer zo. Dat werd wat drastisch gevonden en na grondige inspectie bleek het om een fibrous papule te gaan, welke werd aangestipt met stikstof en als medicatie mocht ik twee weken lang Formule W er op doen. Dat prikte enorm, wat mij het gevoel gaf dat het werkte.

Echter na twee weken zat het papuleke er nog. Uit eigen beweging heb ik het flesje maar op gemaakt en heb daarna nog even aangekeken of het misschien zou doorwerken, maar niks hoor, zodoende bevond ik mij gisteren weer in de spreekkamer van de huisarts, waar besloten werd er nu metten mee te maken, hele korte. Volgende week mag ik komen en dan wordt de fibrous papule weggesneden of weggeschaafd, iets van die strekking, teneinde weer een poezelig neusje te krijgen.

Herinnert U zich deze nog? #109

DAVID DUNDAS

"JEANS ON"

1977

Aantal weken: 3

Hoogste positie: 15

Dave Dundas heeft eind jaren 60, begin jaren 70 wat kleine rollen in tv-series gespeeld en was daarnaast schrijver van reclame jingles. Voor een tv-reclame van Brutus Jeans had hij een jingle geschreven die zo populair werd dat hij er een volledig nummer van maakte, waarbij de tekst "I pull my Brutus Jeans on" werd vervangen voor "I pull my old blue jeans on". Het werd in 1976/77 een grote hit wereldwijd. In Nederland was het echter een klein succesje, ik weet ook niet of wij Brutus Jeans kende hier. 

Na dit onverwachte succes kwamen er nog wat singles en twee albums uit maar dat zette niet veel zoden aan de dijk. David is twee keer gehuwd, van 1971 tot 1995 met Corinna Scott, ze hebben twee kinderen. In 1997 trouwde hij Taina Breuckmann en in 2000 werd een zoon geboren. David is nu 72 jaar. 

Tegeltjeswijsheid 254

Koffievisite

God zat op m'n bank en roerde wat mistroostig in z'n koffie en zei: "Ik heb er geen lol meer an". Hij had de Wall Street Journal op z'n schoot liggen, open geslagen op het ingezonden artikel van SGP-leider Kees van der Staaij. "Kees is toch Uw vriend?" probeerde ik. "Vriend?"zei God verontwaardigd. "Om de dooie dood niet!" En daar moest ik gezien het artikel erg om lachen en God lachte mee, want God heeft humor. "Annie M.G. Schmidt had het begrepen" verduidelijkte God. "Lachen mag van mij". "Die hele gristelijke chagrijnige kliek met die uitgestreken smoelen die maar lopen te roepen wat of ik vind wat zou moeten en vooral wat er allemaal niet van me zou mogen, waar heb ik dat in Mijnsnaam aan verdiend?!"

"Ze schilderen me af als een soort sadistische dictatoriale psychopaat die vindt dat iedereen zich bescheiden, kuis en dienstbaar moet opstellen, maar zichzelf wel wil laten bejubelen en verheerlijken, flikker toch op zeg! Dat gaat op zondag in afzichtelijke kleding een paar keer per dag naar de kerk, maar ondertussen zie ik wat ze doen en denken, want ja ik zie inderdaad alles, en dat strookt absoluut niet met wat ik ooit met de mensen voor had." God pakte ondertussen nog een bonbonnetje van het schaaltje. "Ik ben de laatste tijd wat balorig aan de gang geweest om te kijken of ze die vrije wil die ik de mensen heb gegeven na al die jaren ten goede inzetten. Zo heb ik een totaal ongeschikte idioot aan de presidentsverkiezingen van Amerika laten meedoen, nou je weet het resultaat. Ik heb es gekeken hoe er gereageerd zou worden als er mensen in totale desperatie uit pure nood hun huis en haard moeten verlaten en bij een welvarender deel van de wereld aankloppen voor hulp. Mijn benedenbuurman Satan heeft van die reacties notities gemaakt, hij zou er zelf nooit opgekomen zijn, vertelde hij me."

"Maar ja voltooid leven, hoe staat U daar dan tegenover, God" vroeg ik Hem. "Vrije wil, lieve jongen, ik heb de mensen vrije wil gegeven, ik vind juist dat er heel goed mee omgegaan wordt hier in Nederland. Die lieve Annie heeft destijds ook zelf besloten dat het voor haar genoeg was. Daarom moet ik van die Kees van der Staaij een beetje vomeren in mijn mond, die is tegen euthanasie, maar voor de doodstraf. Lust je nog peultjes?! Maar ik zou God niet zijn als ik daar geen oplossing voor had, stel dat in het meest onwaarschijnlijke geval Kees het ooit voor het zeggen zou krijgen, maar gezien Trump, Erdoğan en nog wat van die testcases van me zou ik er niet raar van opkijken, dan moet je als je een doodswens hebt gewoon iets doen waar de doodstraf volgens deze, naar eigen zeggen, goede gristen op staat, dan wordt je wens alsnog gehonoreerd."

Zijn bezoekje aan mij waar Hij onder het genot van een kopje koffie met wat bonbonnetjes eens even stoom kon afblazen had God zichtbaar goed gedaan. Hij wierp de Wall Street Journal in de oud papier bak. "Weg ermee!" riep God kwiek uit. "Bedankt voor de koffie, ik kom wel weer es aan". En dat doet Hij ook zo nu en dan, want Kees en de zijnen hebben niet het alleenrecht op God, ook al menen ze van wel. Bij hem is God nog nooit een kopje koffie wezen drinken, dat weet ik omdat God antwoordde toen ik er naar vroeg: "Om de dooie dood niet!" Waarna Hij een bulderende vrolijke lach liet horen.

Mankracht

Na de tijdelijke vrijstelling van sollicitatieactiviteiten vanwege het overlijden van mijn moeder, ben ik er begin deze maand weer aan begonnen. De eerste afwijzing heb ik ook al mogen ontvangen, met, je raadt het nooit, als reden dat ik niet in het profiel pas. Daar, zoals ik wel meer heb vermeld, netwerken dé manier schijnt te zijn om aan werk te komen, heeft Noes mij meegenomen naar Mankracht een netwerkborrel speciaal voor mannen met 'artistic leanings'. Het concept bestaat sinds 2009 en vindt plaats op iedere derde donderdag van de maand. Leuk was dat de voorzitter van Mankracht afgelopen zaterdag gast was in het radioprogramma 'Uit De Kast' waarin ik de column verzorg.

Na verschillende locaties, zo hoorde ik, wordt de netwerkborrel nu gehouden in Ferry op de Westblaak. Ik was er nog nooit geweest, maar het is een erg leuke zaak. Noes is natuurlijk iemand die heel veel mensen kent en erg makkelijk contact legt, zodat ik in een leuk gesprek kwam met een directeur van een bedrijf die mij z'n kaartje gaf omdat hij het ongelooflijk (lees: belachelijk) vond dat ik er ooit eens was afgewezen omdat ik niet in het profiel zou passen. Hij kon natuurlijk niets beloven, maar raadde mij aan om hem te benaderen als ik nog eens een vacature zag welke ik geschikt voor mezelf achtte. Ik heb geen verstand van netwerkborrels, het was mijn eerste keer, maar ik denk dat ik voorzichtig kan stellen dat dit toch een geslaagde eerste poging was.

Naast het netwerken natuurlijk ook sociaal contact gemaakt, leuk gesprek met een andere bezoeker gehad die weer bijna van z'n kruk viel toen ie vernam dat ik deze zaak helemaal niet kende, voor hem was het een soort verlenging van z'n huiskamer. Hij sprak er regelmatig met vrienden af, hij woonde er ook niet zo ver vandaan, dat scheelt natuurlijk ook. Mijn eerste netwerkborrelkennismaking beviel dus goed, de locatie was leuk, er is een ongedwongen sfeer, en ja het is zoals ik in een eerdere blog schreef, in de ene hand een glas wijn en in de andere een bitterbal, maar omdat hier de fine fleur van de samenleving elkaar ontmoet ook exquise belegde mini sandwiches. Ik ga hier zeker vaker naar toe.

Ferry 

Zegeningen

'Tel je zegeningen' is één van de belangrijkste motto's waar ik naar leef. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn. Bewust zijn van kleine dingen, die weinig tot soms helemaal niets hoeven te kosten, zoals van de week mijn ontdekking van het Schollebos, ik kan daar intens van genieten. Of gewoon een bakkie koffie met wat lekkers erbij, muziekje op en ik voel me de koning te rijk. Of kan er iets op tegen het voldane gevoel na eens fijn intensief gesport te hebben? Zo zijn er talloze dingen op te noemen die je een geluksgevoel geven, je moet ze alleen willen en kunnen zien en in het moment leven.

Zo kan ik me ook helemaal ontspannen als ik met vrienden iets leuks onderneem, of als we elkaar treffen bij malkander thuis voor een leuke avond. Gisteren heb ik gezellig met vriendin Nadira een hapje gegeten bij 'In Den Boekenkast', wat nog een verjaardagscadeautje was van haar aan mij. We hebben fijn één op één weer kunnen bijkletsen onder het genot van een wijntje en een copieus diner. De te verwachten onweersbuien bleven uit, zodat we zalig buiten hebben kunnen zitten. Maar ook met meerdere vrienden is het altijd een feest om bij elkaar te zijn, volgende week hebben we weer een samenzijn in het pittoreske Alphen aan den Rijn waar ik al naar uitzie. En ook de vrienden die ik minder vaak zie, soms maar een paar keer per jaar, ik prijs me gelukkig dat ze in mijn leven zijn, sommigen al zo'n 35 jaar.

Kortom, in deze tijd waar negativiteit, afgunst en het zich altijd maar beklagen over van alles en iedereen de boventoon voert voel ik me een gezegend mens met de kleine gelukjes van alle dag.

Schollebos

In de week na het overlijden van mijn moeder nog voor de uitvaart werd ik gebeld door een loodgieter dat nr. 9 last had van lekkage. Ik vertelde dat ik niet op nr. 9 woon. Dat klopt maar mijn lanai was boven de berging van nr. 9, en daar moest dan wel iets mis zijn. Ik had er op dat moment niet zo heel erg zin in en ik reageerde niet heel aardig. De man vroeg of ie op 18 juli langs kon komen want de bewoner van nr. 9 was nu op vakantie. Ik antwoordde dat het dan met die lekkage wel mee viel en dat ie tegen die tijd nog maar eens moest bellen. Dat deed ie vorige week, en gisteren zou ie tussen 8 en 10 uur komen. Ik was dus vroeg op, want je kan zo'n loodgieter natuurlijk niet in hansop ontvangen.

Om 9 uur ging de bel, ik had op dat tijdstip, vanwege het vroege opstaan, de badkamer al gedaan en de was weg gevouwen. Peinzend om zich heen kijkend, zijn lichaam om de zoveel stappen knikkend over de balustrade heen kwam hij de galerij oplopen en zei nog voor ie binnen was: "Ik geloof niet dat ik bij u moet zijn". "Jawel" antwoordde ik, "de berging van nr 9 onder mijn lanai, weet u nog wel". Hij kwam binnen liep de lanai op en constateerde dat ie bij buurman Aad moest zijn, naast mij. Die was natuurlijk niet thuis. Ik had het gevoel dat, omdat anderhalf jaar geleden door een verrotte buis vanuit mijn keuken naar de berging van nr.1 het daar lekte, nu bij alle lekkages in bergingen direct zonder nadenken naar mij wordt verwezen.

Ik had een hele dag voor me en besloot vanwege het mooie weer nu eindelijk eens een wandeling te gaan maken door het van mijn woning op loopafstand gelegen Schollebos. Ik woon hier nu 17 jaar, maar ik heb dit bos pas vorig jaar ontdekt doordat ik er doorheen fietste op weg naar de studio van Radio Capelle. Schaamte op mij, want wat is dit een prachtig stukje natuur zo vlak bij. Ik heb er heerlijk gewandeld, en je hoort echt alleen maar het gefluit van vogeltjes. Er fladderen vlindertjes en het groen en de waterpartijen zijn overweldigend mooi. Ik had een boek mee en ben bij het grote grasveld heerlijk op een bankje in de zon wat gaan lezen. Wat een rust, soms was er helemaal niemand, maar zo nu en dan kwamen er hondenbezitters en joggers voorbij of moeders met wandelwagens. Het was welhaast een therapeutische weldaad. Ik voelde me helemaal zen worden. Dit ga ik vanzelfsprekend meer doen.

Tegeltjeswijsheid 253

De Babbelkrant

Wat was ik kinderlijk blij toen ik in 'De Doos' uit de berging 3 Babbelkranten vond. Dat behoeft enige uitleg, begrijp ik wel. 'De Babbelkrant' was het schoolkrantje van mijn lagere school, de Ceciliaschool waar ik van schooljaar 1971 t/m 1977 op heb gezeten. Ik meen dat er met de schoolkrant werd gestart toen ik in de 5e klas zat, schooljaar '75-'76 dus. Opeens herinnerde ik me ook dat er een soort wedstrijd werd uitgeschreven wat de naam van de schoolkrant zou moeten worden. Ik heb daaraan meegedaan, althans, mijn moeder had een naam verzonnen en die stuurde ik in, en ik werd daarmee als ik het allemaal nog goed weet derde, en ook dat leverde een prijsje op, ik mocht iets uitzoeken en ik koos voor een setje kleurpotloden of viltstiften. Gek wat er allemaal komt bovendrijven als je met iets uit het verleden wordt geconfronteerd. O ja, mijn moeder had voor het schoolkrantje de naam 'Cecilientje' bedacht, maar het werd dus 'De Babbelkrant'.

Wat mij opviel in het krantje, wat natuurlijk gestencild was, was dat er niet alleen zaken van en door leerlingen in werden vermeld, maar ook informatie voor de ouders, zo staan het financieel overzicht van het schooljaar '75-'76 alsmede ook de begroting voor schooljaar '76-'77 er in opgetekend. Het Sint Nicolaasfeest bijvoorbeeld kostte in 1975 ƒ650,-, maar werd voor 1976 beraamd op ƒ900,- .

Verder was het natuurlijk enig om de namen van mijn klasgenoten er in terug te zien, op de verjaardagskalender, maar ook onder bijdrages aan de krant of als ze een prijs hadden gewonnen bij het insturen van de puzzel of de kleurplaat, keurig één kind per klas na loting. En ook stond het krantje vol met diverse sporttoernooien waar onze school en ook klasgenoten van mij aan mee hebben gedaan. Korfbal, handbal, voetbal, schaatsen, tafeltennis, enz, enz. Mijn aversie en totale desinteresse in sport zat er al vroeg in, want ik kan totaal niet herinneren dat er toernooien tegen andere scholen waren.

Ontzettend leuk was dat van ons schoolreisje van de 6e klas, van 18 t/m 22 april 1977 naar Vledder/Wilhelminaoord een soort dagboekje, gemaakt door enkele leerlingen, in het laatste krantje voor de zomervakantie van 1977 was opgenomen. Dingen kwamen me daardoor weer helder voor de geest. Het was ook het laatste krantje wat wij zesdeklassers kregen, wij gingen immers van school. In hetzelfde krantje stond een bijdrage van Frater Erwin wat me enigszins ontroerde: 'Vergeet de mooie dagen niet'. Na 40 jaar kan ik zeggen, nee, ik ben ze niet vergeten. De jaren op de Ceciliaschool hebben een plekje in mijn hart. Ik heb de tekst van Frater Erwin hieronder geplaatst.

Van kletspraatjes naar chatten

Wilde ik als jongmens in de jaren tachtig van de vorige eeuw gelijkgestemden, zoals dat zo mooi werd genoemd, ontmoeten, moest ik er op uit naar gelegenheden waar gaysuelen samenkwamen. Je had natuurlijk het COC, maar daar ben ik toen maar zijdelings mee in aanraking gekomen. Ik werd als 18 jarige door een bevriend collega en zijn posse meegenomen naar de uitgaansgelegenheden in Den Haag. Hier waren andere jongens en mannen te vinden waarmee ik dan in ieder geval gemeen had dat we geïnteresseerd waren in elkaar. Het was leuk, de dancehits uit die tijd werden er gedraaid, je kon er dansen, wat drinken en kletsen met elkaar. Misschien zelfs wel met die leuke jongen die je net iets langer aankeek dan gebruikelijk, en bij wie je in de buurt danste op de dansvloer. Spannend als ie je een drankje aanbood en een praatje met je begon te maken. Er werd een bakermat gelegd en je zag wel waar het uit ging komen.

Dat was de manier om nieuwe mensen in de gaywereld te leren kennen. Soms vloeide er iets romantisch uit voort, maar er kon ook een mooie vriendschap ontstaan. Als ik voor mezelf spreek heb ik nu nog hele lieve dierbare vrienden die ik in die tijd heb ontmoet, zelfs internationaal. Met het klimmen der jaren werden de bezoekjes aan de danceclubs en disco’s natuurlijk minder, althans voor mij is het natuurlijk, er zijn vast nog mannen van mijn leeftijd die het geweldig vinden om nog steeds ieder weekend los te gaan, en als zij zich daar prettig bij voelen is dat prima. Ik weet dat er in mijn tijd ook oudere heren waren die er iedere week rondliepen, maar voor mijn gevoel is het voor niemand prettig als ik me op mijn leeftijd, met één been in het graf, nog hijgend hip ga gedragen tussen de jeugd van nu. Bovendien vind ik de muziek van nu niet echt om over naar huis te schrijven.

Met de opkomst van het wereld wijde web en alles wat daarmee samenhangt is het elkaar leren kennen in het algemeen en als homoseksueel mens in het bijzonder een totaal andere weg ingeslagen. De kletspraatjes van vroeger zijn voor een heel groot deel vervangen door diverse chatsites waar je als prille homo of als je er nog niet helemaal uit bent eens een kijkje kan nemen en een chat kan starten met anderen vanachter je scherm. Dat dat naast veel gemak, laagdrempeligheid en een andere benadering ook veel gevaren met zich mee kan brengen horen we bijna dagelijks in het nieuws, maar ik wil nu even van de positieve kant uitgaan. Zo vernam ik dat jongeren elkaar tijdens het chatten wat leren kennen om als het klikt een afspraakje te maken, wat dan niet per se in een gaybar hoeft te zijn, maar gewoon ergens op een terrasje of in de stad. Ik laat de alleen maar op seks gerichte sites nu even buiten beschouwing, dat is een andere discussie en een andere verschuiving, meer de digitale versie van ontmoetingsplaatsen van voorheen op parkeerplaatsen of in parken.

Toen ik ergens begin deze eeuw net een computer had heb ik ook wel een profiel aangemaakt op gaysites en heb ik gechat en dates gehad, maar net als het uitgaan is het niet meer echt iets voor mij. Het met elkaar omgaan op social media is, vanwege een bepaalde vorm van anonimiteit directer, harder en oppervlakkiger dan dat ik vanuit mijn achtergrond en opvoeding ben gewend.

Op een heel ander vlak heeft ook een hele verandering plaatsgevonden, daar waar ik in 1981 een baan heb gekregen door een handgeschreven brief met gezwollen taal is nu het toverwoord op dat gebied ‘netwerken’. Ik weet dat omdat ik sinds februari 2016 werkloos ben vanwege dat het bedrijf waar ik werkte, die van de handgeschreven brief, failliet is gegaan. Ik stapte een voor mij totale onbekende wereld in. Daar waar je als potentiële werknemer je bescheiden en enigszins afwachtend opstelde ten opzichte van een beoogde werkgever, moet je nu alles uit de kast halen om te laten zien goed en fantastisch jij wel niet bent. Je moet de werkgever laten weten dat zijn bedrijf zonder jou eigenlijk z’n bestaansrecht verliest. Dat kan ik dus niet. Ik ben meer iemand die door enige zelfspot zichzelf wat downgrade, maar die licht ironische nuance wordt door de managers en recruiters van nu totaal niet begrepen.

‘Zeventig procent van de vacatures worden ingevuld door netwerken’ is de afgelopen anderhalf jaar vanuit verschillende hoeken tot me gekomen. Het is dus wie je kent in deze, of wie je léért kennen. Netwerkbijeenkomsten waar je dus via kletspraatjes in de gunst moet zien te komen van de dame of heer die jou verder kan helpen en/of introduceren bij een mogelijke werkgever.

Dat wat vroeger ongedwongen en in een entre nous-sfeer plaatsvond, het leren kennen van anderen via wat kletsen voor vriendschap of meer, gaat anno 2017 op een wat afstandelijkere manier vanachter je beeldscherm middels chatten, en dat wat voorheen met enige etiquette en gepaste terughoudendheid werd gedaan, het benaderen van een werkgever vindt nu met een wijntje in de ene, en een bitterbal in de andere hand plaats op enigszins geforceerd ongedwongen netwerkborrels. Soms denk ik echt dat ik te oud begin te worden voor de wereld van nu. 

Deze column heb ik voorgelezen in het programma "Uit De Kast". Je kunt het programma terugluisteren door hier te klikken en dan onder 'uitzending gemist' te klikken op 'uitzending terugluisteren' onder 15 juli 2017. Wil je alleen de column horen kun je in het playertje doorscrollen naar -42:29. Ook is de column te lezen op de webpagina van 'Roze Golf'.

Toen en Nu: Roseanne

De serie "Roseanne" over het gezin van Roseanne en Dan Conner en hun drie kinderen, Becky, Darlene en D.J. met tevens de hilarische zus van Roseanne, Jackie heeft gelopen van 1988 t/m 1997. Ik heb destijds zo nu en dan eens een aflevering gezien, maar jaren geleden heb ik de dvd-box met alle negen seizoenen gekocht, en omdat ik niet zo'n fervente tv kijker ben, ben ik pas onlangs begonnen met de dvd's te bekijken. Ik ben nu bij seizoen vier, en ik vind het een geweldig leuke serie.

In mei van dit jaar is bevestigd dat in 2018 er acht nieuwe episodes van de serie worden gemaakt met de originele castleden. Grappig is dat John Galecki die het vriendje van Darlene speelt nu de rol speelt van Leon Hofstadter in "The Big Bang Theory", waar Sara Gilbert (Darlene) en Laurie Metcalf (Jackie) terugkerende gastrollen in hebben als respectievelijk een collega van Leon en de moeder van Sheldon.

Roseanne Barr - Roseanne Conner 

John Goodman - Dan Conner

Laurie Metcalf - Jackie Harris

Lecy Goranson - Becky Conner

Sara Gilbert - Darlene Conner

Michael Fishman - D.J. Conner

Huiveringwekkend

Ondanks internationale protesten, waarbij ik het gevoel heb dat Nederland zich erg stil houdt, gaat de jacht op homoseksuele mannen in Tsjetsjenië onverminderd door. In Tsjetsjenië gelden officieel Russische wetten, maar daar trekt de psychopathische Tsjetsjeense president Ramzan Kadyrov zich niet zo veel van aan. Niet dat de Russische visie op homoseksualiteit onder leiding van alfamannetje Vladimir Poetin nou zo rooskleurig is, maar in Tsjetsjenië is er een ware heksenjacht gaande op homoseksuele mannen, ze worden opgepakt, in elkaar geslagen, verkracht en gemarteld, zo vertelde een man die inmiddels naar Rusland is gevlucht.

De mannen worden opgesloten in politiecellen en ook op een militaire basis in een soort kamp. De term 'concentratiekamp' is gevallen en daar was in Nederland meteen discussie over, zodat Amnesty International prefereert om het over 'detentiekampen' te hebben. Die discussie over hoe zo'n kamp dan genoemd moet of mag worden leidt erg af van het feit wat er daar gebeurd: martelen en moorden. Ook moorden ja, Novaja Gazete de Russiche krant die deze gruwelijke misdaden wereldkundig maakte heeft de namen gepubliceerd van 27 (vermoedelijk) homoseksuele mannen die in de nacht van 25 op 26 januari zijn vermoord. Sommigen waren nog tieners.

Omdat dit voor normaal denkende mensen niet te begrijpen is, wordt er soms met ongeloof en scepsis gereageerd op dit niet te bevatten vreselijke nieuws uit Tsjetsjenië. 'Dit kán toch niet waar zijn'. Er zijn getuigenverklaringen van mannen die de klopjacht hebben kunnen ontvluchten, en die de martelingen hebben overleefd. Vergeet niet dat de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog, wat er o.a. met Joden, Zigeuners, homo's en lichamelijk- en geestelijk gehandicapten is gebeurd ook in eerste instantie niet werd geloofd.

Schoolverkeersbrigadier

Uit de berging kwam een doos vol met schatten. Schatten voor mij, maar voor anderen waarschijnlijk van nul tot generlei waarde. Correspondentie van voormalige amants die ik met een weemoedige glimlach om de lippen nog eens zal doorlezen, en nee die ga ik niet delen. Maar ook veel zaken van school, zowel de lagere school als de vervolgopleidingen, en nog heel veel andere dingen waar ik zo nu en dan eens een blogje aan zal wijden, want wie weet openen mijn herinneringen ook wel laatjes bij jullie, lieve lezers.

Vandaag laat ik met nog steeds gepaste trots mijn oorkonde zien die ik heb mogen ontvangen van de Hoofdcommissaris van Politie, vanwege het feit dat ik in het schooljaar 1976-1977 als verkeersbrigadiertje hulp heb verleend bij het veilig laten oversteken van schoolkinderen, terwijl ik zelf ook nog een schoolkind was.

De kinderen van de 6e klas (is volgens mij nu groep 8), en ik dacht ook de 5e klas, maar daar twijfel ik nu opeens aan, mochten als ze wilden verkeersbrigadiertje zijn. Gekleed in een fluoriserende oranje jas met zwarte strepen, of zomers een hesje en gewapend met een spiegelei, een houten stok met een wit hardplastic rondje met daarom heen een rode rubber rand, gingen we met z’n vieren 5 minuten voordat de school uitging op pad naar onze standplaats.

Een weg met relatief druk verkeer maar zonder verkeerslichten om daar de kinderen veilig te laten oversteken. Één van ons had een soort scheidsrechtersfluit (dat werd heel eerlijk om de dag gewisseld) die floot als er kinderen wilden oversteken en wij gingen dan met het spiegelei omhoog op de weg staan en lieten het verkeer stoppen.

Na een kwartier zat het ‘werk’ er op en de andere ochtend moest je een kwartier voor schoolaanvang weer ter plaatse zijn. Ik meende dat we in ploegen waren ingedeeld. Eens per jaar hadden we een "Brigadiertjesdag"  georganiseerd door de politie, als dank voor ons werk en kregen we film en wat lekkers.

Tegeltjeswijsheid 252

€500,-

In deze tijd van fake news is het oppassen geblazen om dat wat je leest meteen te geloven, maar gisteren las ik een bericht wat zo ridicuul en over the top was dat ik meteen doorhad dat het niet echt kon zijn. Het ging over ouders die een geloofsfeestje te vieren hadden en toestemming aan school hadden gevraagd en ook gekregen om hun kinderen een dagje thuis te houden terwijl het een gewone schooldag was. Echter was het ook de dag dat de schoolfotograaf de school zou aan doen voor een klassenfoto. De school had nog geprobeerd om het op een andere dag te laten plaatsvinden maar dat kon niet, wel kwam de fotograaf meteen 's ochtends vroeg zodat deze kinderen het fotomoment zouden kunnen meemaken om dan vervolgens het feestje te gaan vieren. Daar gaven de ouders geen gehoor aan.

Jammerdebammer zou je denken, we gaan weer door met ons leven. Zo niet deze ouders, zij spanden een rechtszaak aan en eisten €10.000,-. Dat was het moment dat ik meende dat het hier om fake news ging, ik bedoel, bij een normaal denkend mens zou zoiets niet opkomen. Je bent dan op z'n Rotterdams gezegd van de pot gerukt en niet goed bij je paasei. Het is trouwens hun eigen idee geweest om hun kinderen thuis te houden en niet in te gaan op de mogelijkheid die de school bood. Het bleek dus echt te zijn en zich af te spelen op de Maria Montessorischool in Den Haag.

Sterker nog, die ouders werden niet in hun gezicht uitgelachen, er werd niet getwijfeld aan hun opvoedkundige dan wel verstandelijke vermogens, noch werd gedwongen sterilisatie in overweging genomen, er kwam een zitting! Jawel! Dan moet het dus een test zijn om te zien hoeveel Nederland pikt van de overheid, dat kan niet anders. De €10.000,- schadevergoeding vond de rechter te ver gaan. Schadevergoeding ja, welke schade er was geleden is voor mij niet heel erg duidelijk, maar de ouders speelden de discriminatiekaart uit. Hun kinderen waren gediscrimineerd doordat ze niet op de foto stonden. Nee sufkutten, jullie hielden ze thuis van het fotomoment 's morgens. Maar het D-woord ligt, hoewel te pas en te onpas gebruikt, erg gevoelig, ook bij de desbetreffende rechter, zodat de school de ouders per kind €250,- moet betalen, totaal dus €500,-.

De ouders hebben gezegd het geld aan een goed doel te schenken, heel mooi, maar het leed is al geleden. Ik denk dat deze mensen de gevolgen van hun actie niet helemaal overzien. De vruchten van jullie schoot hebben door jullie handelen vanaf nu een stempel op hun voorhoofd. Misschien dat jullie ze dat beter kunnen uitleggen dan het feit waarom ze door jullie toedoen niet op de klassenfoto staan. Veel succes ermee. 

Jom Kipoer, Dankdag voor het Gewas, Divali, het zoveeljarig huwelijksfeest van opa en oma van een willekeurige leerling, de school mag volgens de wet hiervoor geen vrije dag weigeren. Maar schoolfoto's, sportdagen, schoolfeesten, etc. organiseren wordt dan wel een stuk lastiger als iedereen zich meteen gediscrimineerd gaat voelen als dat net op een dag valt als er voor iets in de privésfeer vrij is gevraagd. Trouwens, voelen die andere kinderen in de klas zich niet gediscrimineerd dat zij geen vrij hadden toen deze kinderen dat wel hadden, en staat daar een geldbedrag tegenover als schadevergoeding? Het is volgens mij het proberen waard. 

Herinnert U zich deze nog? #108

EARTHA KITT

"USKA DARA"

1953

Geen hitnotering in Nederland

"Uska Dara" was de eerste single die RCA Victor uitbracht van Eartha Kitt, die als 16 jarige in 1943 lid was van de Katherine Dunham Company, de eerste Afro-Amerikaanse groep van dansers, zangers acteurs en muzikanten. Het liedje is gezongen in het Turks en gebaseerd op het Turkse volkswijsje "Kâtibim". Er werden in Amerika 120.000 exemplaren van verkocht. Eartha is het haar hele carrière

blijven zingen tijdens haar optredens. 

Ze introduceerde het met het verhaal dat degene die haar een platencontract had aangeboden bij RCA Victor direct was ontslagen: "Ze is een danseres en geen zangeres, ze zal nooit één plaat verkopen" zo vonden ze. "Ze gaven me een liedje in de meest vreemde taal, Turks, om hun gelijk te bewijzen." Vervolgens zingt ze op haar eigen cabareteske wijze het nummer, zoals in het clipje tijdens een tv special in 1967. Tot letterlijk bijna aan haar dood op eerste kerstdag in 2008 blijft Eartha actief bezig met optreden, een cd en dvd van een concert eerder dat jaar is kort voor haar overlijden uitgebracht. 

In het blogje In loving memory: Eartha Kitt kun je wat meer lezen over haar bewogen leven. 

Wie anders dan Frank 'beter goed gejat dan slecht geschreven' Farian die Boney M., naast het zingen van de vocalen waarop Bobby Farrell playbackte, voorzag van materiaal, heeft gedeeltes van de melodie gebruikt voor hun grote hit "Rasputin", en daar waar Eartha aan het eind van het lied verzucht: 'Oh those Turks', bromt Frank 'Oh those Russians'.  

De Parade

Vorig jaar ben ik voor het eerst samen met vrienden Harry, Rick en Chris naar theaterfestival De Parade gegaan in Rotterdam. Dit jaar waren Rick en Chris op vakantie toen het spektakel in Rotterdam neerstreek, zodat we gisteren naar Den Haag zijn uitgeweken waar De Parade was opgezet in het mooie Westbroekpark. Van tevoren hadden we het programma bekeken, maar ik ben een plooibaar mens dus laat het aan de anderen over, zo'n dag met elkaar is al een feestje dat het mij niet zo heel veel uitmaakt wat we gaan zien. Ik had alleen aangegeven dat Ellen ten Damme me wel erg leuk leek.

We hadden afgesproken op het centraal station in Den Haag en met een korte tramrit waren we binnen no time op het festivalterrein, waar we onder het genot van een drankje voorstellingen uitzochten en er de kaartjes voor gingen aanschaffen. Belangrijk is dat je de tijden wanneer iets is goed in de gaten houdt en dat het elkaar niet overlapt. Als eerste gingen we de voorstelling 'Ssst...Niet Zingen AUB' van Lilian Hak bezoeken. Het was een heel klein theatertentje waarin we ons moesten verbeelden in een trein te zitten waarin we constant werden blootgesteld aan telefoontjes, berichtjes, appjes, e.d.. Er hingen ook losse telefoonhoorns in de ruimte die oplichtten en dan diende iemand te antwoorden. het was nogal een kakofonie van allerlei geluiden, met naar ik later begreep stemmen van min of meer bekende Nederlanders. Voor 5 minuten zou het leuk zijn geweest, maar dit duurde 20 minuten.

De volgende voorstelling was 'U Bent Mijn Moeder' geschreven en destijds in 1982 gespeeld door Joop Admiraal. Jan Rot en Edda Barends speelden het, en er is muziek aan toegevoegd. Het gaat over een ouder wordende en dementerende moeder en haar zoon. Zeer ontroerend en fantastisch geacteerd, vooral Edda kwam echt binnen, met hele herkenbare situaties. De hertaalde liedjes van Jan Rot vulden het verhaal aan en maakten het compleet. Ik hield het niet echt droog.

'Vaudeville' was de titel van De Theatergroep, met absurdistische scenes die totaal niets met elkaar te maken hadden, waar ook helemaal geen chronologie in te ontdekken viel, maar die door de humor en alles wat, ogenschijnlijk, allemaal verkeerd ging hilarisch was. Een totaal uit de hand gelopen Star Wars scene waarin alles letterlijk naar het Nederlands vertaald was, inclusief de namen, of het liedje over de fluitketel van Annie M.G. Schmidt gezongen door twee wat angstige meisjes. Erg van genoten.

Als laatste hebben we de voorstelling 'Je Veux L'amour' van Ellen ten Damme bezocht, waarin ze in een uitgekiend decor met een geweldige live band Franse chansons ten gehore bracht die ze geheel naar zichzelf heeft gehaald. Dat ze een rasartiest is bleek niet alleen uit de manier waarop ze interactie met het publiek heeft, de verschillende instrumenten waarop ze speelt, of de kleine visuele grapjes die in het decor verstopt zitten, maar ook hoe ze de situatie meteen meester is toen haar microfoon uitviel. Van Édith Piaf tot Franse dance hits of een heel eigen versie met publieksparticipatie van het aloude 'Je T'aime Moi Non Plus' , Ellen kan het allemaal en doet het met enorm enthousiasme.

Tussen de voorstellingen door hebben we heerlijk in het zonnetje over het terrein gewandeld en zijn we de inwendige mens zeker niet vergeten. Het was een geweldige dag.

In Memoriam: Tijn Kolsteren

De nagellakactie van de kleine ongeneeslijk zieke Tijn Kolsteren eind 2016 maakte hem een held. Een held omdat hij, nog maar 6 jaar oud, onbaatzuchtigheid toonde in een rumoerige wereld. Hij liet Nederland en de wereld zien dat één mens hoe jong of klein ook het verschil kan maken.

Donderdag werd bekend gemaakt dat de vervolgactie 'Lak door Tijn', waarmee geld werd opgehaald voor de aanschaf van een apparaat dat tot nu toe ongeneeslijk zieke kinderen met, net zoals Tijn, hersenstamkanker moet behandelen, het streefbedrag van 1 miljoen euro had gehaald. 

In de nacht van donderdag op vrijdag is Tijn, nog maar 6 jaar oud overleden aan zijn ziekte. 

Woorden schieten te kort, maar Rick van der Made heeft het onmachtige gevoel betreffende Tijn's overlijden alsmede de kracht van zijn handelen in een prachtige en ontroerende tekst weten te vangen. Ik wil het graag delen: 

Tijn

zacht
als het satijn
waar je hoofd nu op 
rust

zacht
als de g
die over je lippen rolt
en zelfs nagel aan
doodskist
tot leven kust

zacht
als het rood

van ondergaande zon
is je lach die lak heeft
aan je eigen dood

jij sterft niet

want de kleur van de dood
is hard

en jouw kleur
is zacht

als
de kleur
van leven

jij
zachtsatijnen Tijn

bent voor altijd kleur
van al het zijn

Gevoel

Ik heb het wel eens eerder gezegd dat als ik mijn geboortestad Den Haag bezoek het altijd een gevoel van thuiskomen geeft. Het is niet zo dat ik ziek van heimwee mijn dagen doorbreng, maar Den Haag zal altijd een plekje in mijn hart houden. Geboren, getogen, zoiets. Nu is het voor mij een klein uurtje reizen en dan ben ik er, het is binnen handbereik zeg maar, dat wetende is voldoende. En gaandeweg het jaar kom ik er met enige regelmaat. Ik kan me dan ook zo goed voorstellen dat als je je geboorteland verlaat, uit vrije wil of gedwongen, het land hoe dan ook altijd een onderdeel van je zal blijven zijn, dat kan niet anders. Tegelijkertijd ben ik wel van mening dat je niet moet doorslaan en het land waar je woont ondergeschikt maakt aan het land van waar je geboren bent. In je hart is plaats genoeg voor beiden. Het gevaar bestaat dat je de plek waar je niet bent gaat idealiseren tot een soort Utopia, en je het in je gedachten veel mooier maakt dan het werkelijk is. Maar dat is een andere discussie.

Den Haag dus. Of het met het overlijden van mijn moeder te maken heeft weet ik niet, maar dat kan zomaar zijn, ik had begin deze week een hele intense behoefte om naar Den Haag te gaan. Ik móest gewoon even door de binnenstad wandelen, even mijn Haagse hart ophalen, even die plekken bezoeken waar wij met ons gezin zoveel stappen hebben gezet, en er zoveel herinneringen zijn. Den Haag zelf had er ook zin in, want het weer was er uitnodigend warm, maar niet te. De wandeling van het station naar de binnenstad is al heerlijk en ik heb me tot ver in de namiddag vermaakt.

Geluncht heb ik op het Plein, of zoals Nederland het sinds de hit van Harrie Jekkers (Klorkestein) heeft leren kennen, het Plèn. Dat is vlak naast de Tweede Kamer en je ziet dan politiekers in het wild rondlopen, ik zie dan een bekend gezicht, maar de naam wil me niet te binnenschieten, maar Sharon Dijksma met haar altijd vrolijke jonge meisjesstem kon ik gisteren dan toch benoemen. Verder fijn gewinkeld, en na onverwacht afgelopen zondag in Rotterdam gewinkeld te hebben kan ik volmondig zeggen dat doordeweeks winkelen voor mij veruit favoriet is. In mijn gedachten met mijn moeder de winkels doorgenomen die er ooit waren maar nu zijn vervangen door andere neringdoenden. Wie weet heden ten dage nog van Van Nunen-Boes? Het pand van de ooit zo majestueuze Maison de Bonneterie staat er nog steeds, en ondanks dat Hennes & Mauritz er z'n  intrek in heeft genomen voel je nog steeds de grandeur van weleer. H&M heeft het goed opgepakt en er een net even andere uitstraling aan meegegeven dan gebruikelijk. En dan de Bijenkorf, of liever gezegd het trappenhuis van de Bijenkorf, met de prachtige glas in lood ramen. Ze kunnen verbouwen wat ze willen, maar daar mag niets aan veranderd worden. Gelukkig maar.

Ik heb mijn broodnodige Haagse lucht weer ingeademd en ik weet al dat ik over niet al te lange tijd toch ook nog een keer naar de buurt zal gaan waar ons gezin heeft gewoond, mijn ouders meer dan dertig jaar. Lezers die mij al wat langer volgen weten dat ik dat enkele jaren geleden al heb gedaan en toen meldde dat het de laatste keer was, omdat er zoveel veranderingen waren, meer dan me lief was, en dat het dus goed was zo. Maar mijn gevoel geeft aan dat, met over mijn schouder mijn vader en moeder meekijkend, ik het toch nog een keer moet doen. En naar je gevoel kun je maar beter luisteren.

Zijne Majesteit was ten (werk)paleize.

In de Papestraat kwam ik deze bijzonder mooie bewoner tegen.