Bibliotheek

Tijdens haar revalidatie in Rijckehove heeft mijn moeder het groot letter boek ontdekt, er was daar een klein bibliotheekje en ze leest erg graag, de groot letter boeken zijn voor haar prettiger om te lezen ervoer ze. Zo kwam het dat we gisteren ons naar de plaatselijke bibliotheek begaven om eens te zien of daar een selectie groot letter boeken aanwezig zouden zijn, nou die waren er hoor, twee grote kasten vol. Bovendien, zo vertelde een medewerkster, komen er steeds andere titels bij en wordt er wel eens met een andere bibliotheek titels uitgewisseld. Dit alles gaf meteen de doorslag: mijn moeder wilde graag lid worden. Wij waren voorbereid gekomen, dus met legitimatie en bankpasje, zodat jaarlijks middels een automatisch incasso haar lidmaatschap wordt afgeschreven.

Ik was nog nooit in deze bibliotheek geweest, maar wat een prachtige mooie ruimte, en wat een sereniteit, heerlijk! Dus inderdaad, ik vertelde van mijn boekenverleden en de recente gebeurtenissen, en of er misschien een vacature was. Er blijkt binnen de bibliotheek met vrijwilligers gewerkt te worden, en nou haal ik daar mijn neus niet voor op, maar in eerste instantie zou ik toch graag betaald werk willen, maar het is interessant om te weten dat áls mij vrijwilligerswerk rest, ik het misschien daar kan proberen. Momenteel waren er genoeg vrijwilligers.

Toen we de uitleen- en terugbreng procedures uitgelegd kregen snapte ik waarom er bezuinigd kan worden op personeel; de lener doet alles zelf! Ik ben als jongmens voor het laatst als boekenlener in de bibliotheek geweest, en dat ging met stempels en kaartjes en controle of de boeken er netjes uitzagen als je ze terug bracht door middelbare dames met brillen. Nu pak je het stapeltje wat je wilt hebben, legt dat op een daarvoor bestemde plek, drukt op 'meenemen', op een computerscherm staan alle boeken van de stapel, lenerspasje voor een oog en voilà. Bij het terugbrengen leg je de boeken op een lopende band en klaar. Het is duidelijk ook de bibliotheek is met de tijd meegegaan.

Bijzonder was wel dat de dame die ons hielp óók bij V&D had gewerkt, en precies in de vestiging waar ik werkte in Rotterdam! Zij heeft tot 1988 op het reisbureau gewerkt, dus lang voordat ik er kwam in 1996, was zij al weer weg. Wel kende ze Henk, een hele aardige collega die destijds ook op het reisbureau werkte, maar toen dat ter ziele ging zijn laatste werkzame jaren op de herenmode in een ander filiaal heeft doorgebracht. Hij had het 'geluk' dat hij vorig jaar april met pensioen ging. 'Henk en ik sturen elkaar nog ieder jaar kerstkaarten'. vertrouwde ze me toe, 'ik weet dat hij in Capelle woont, maar ik heb hem nooit meer gezien'. 

Toeval bestaat niet, want wie kwam ik tegen toen ik nog even een vergeten boodschapje ging halen bij Albert Heijn? Precies! Henk! Ik had hem ook al een tijdje niet gezien, dus hebben we even bijgepraat en ik vertelde hem van de dame in de bibliotheek. Hij wist meteen wie het was en zei: 'O dan ga ik gauw eens langs daar'. Dus het kan zomaar zijn dat Henk en die dame weer leuk contact gaan krijgen door deze 'toevallige' samenloop van omstandigheden. 

Tegeltjeswijsheid 204

Toen en Nu: Zeg 'ns Aaa

In de laatste prijzencircusfolder van V&D stond als één van de aanbiedingen de complete box van de destijds uitermate populaire serie "Zeg ns Aaa". De serie heeft vanaf 1 januari 1981 t/m 13 februari 1993 gelopen, om in 2003 en 2004 met een aantal originele acteurs in een theaterversie terug te komen en in 2009 voor één seizoen weer op TV met ook slechts een aantal oud gedienden.

Deze box bevat alle 212 afleveringen van 1981 t/m 1993, en hoewel dit item in de folder stond afgebeeld kregen we er maar liefst één stuks van binnen. En raad eens wie die box heeft aangeschaft? Precies, in één keer goed. Ik had toen al m'n voorgevoel gedeeld met een aantal collega's dat we met 200 kilometer per uur op het faillissement aan het afstormen waren en ik rechtvaardigde de aankoop dan ook door uit te leggen dat ik toch wát te doen moest hebben met al die te verwachten vrije tijd (cabaret).

Ik ben nu in seizoen 1985/1986, en het leek me leuk om een toen en nu te maken van de hoofdrolspelers uit die eerste jaren. De meesten komen we met enige regelmaat nog tegen in een films of series, dus geen uitgebreide biografieën, maar gewoon een fotocollage.

Dr. Lydie van der Ploeg - Sjoukje Hooymaayer (75)

Dr. Hans Lansberg - Manfred de Graaf (77)

Mien Dobbelsteen - Carry Tefsen (77)

Koos Dobbelsteen - John Leddy (86)

Gert-Jan van der Ploeg - Hans Cornelissen (59)

Pien van der Ploeg - Monique Rosier (53)

Nancy van der Ploeg - Renée Soutendijk (58)

Jopie Schellenduin - Herman Kortekaas (85)

Evacuatie

Jopie en Netty van Etten (mijn tante en moeder) zijn in 1943 terecht gekomen in "De Steenen Trappen", een klooster/weeshuis in Roermond. Netty (17) zorgt voor een groep kinderen, Jopie (18) is 'in betrekking', dit betekende dat zij buiten het klooster bij een familie in dienst was en hielp met de verzorging van de kinderen alsmede met de huishouding. Jopie heeft over die periode geschreven; dit is deel 1 van haar relaas:

Ik zal maar met het evacueren van de straten beginnen. Toen was ik nog in betrekking. Er was een hele drukte in onze straat, en er werd zelfs gemompeld dat de straat moest evacueren. Waarheen? Dat was de vraag van velen die hetzelfde lot moesten ondergaan. Mijnheer zei tegen zijn vrouw: "Ga toch eens kijken wat er te doen is?" Zelf kon hij niet gaan, want hij zat al enkele maanden ondergedoken. Mevrouw ging even uit maar kwam spoedig terug met het bericht dat wij er wel niet uit zouden hoeven, dus de eerste schrik was voorbij. Maar niet voor lang.

Een uurtje later kregen we zekerheid, er kwam een politieagent zeggen dat ze er uit moesten. Mijnheer ging eens even naar de voordeur kijken en mevrouw en ik stonden voor het raam. Met schrik zagen wij dat de aanzegger ook op ons afkwam, even was er angstige spanning....daar kwam mijnheer naar binnen. "Het is er door vrouwtje" zei hij, "we moeten eruit".

Dat was natuurlijk teveel. Ze waren radeloos. Waar moesten ze heen? Wie nam er in die zenuwachtige tijd een huisgezin met 6 kinderen aan? En ze hadden helemaal geen familie in Roermond. Mijnheer ging uitkijken of we in de school van de heer naast ons konden komen. In die tussentijd kwam er een mevrouw van één van onze meisjes zeggen dat mevrouw wel bij haar mocht komen. Dat was een geluk.

We begonnen van de weeromstuit allemaal te huilen, want wij hadden die voorafgaande weken zoveel meegemaakt, iedere dag minstens één keer razzia. Dan kwamen de Duitsers binnen met een man of zes en er bleven ook nog een paar op straat staan. Soms zetten ze de straat af of omsingelden het huis. Dat was toch zo angstig, want we hadden mijnheer in de kast onder de vloer verstopt, dat wisten alleen mevrouw, het oudste dochtertje en ik, en iedere keer moesten we met een staal gezicht zeggen dat de heer des huizes niet thuis was of op reis. Wat ze natuurlijk niet geloofden en het hele huis van boven tot onder doorzochten, maar ze hebben hem gelukkig nooit gevonden. Dus het is te begrijpen dat onze zenuwen tot het uiterste gespannen waren.

Mijnheer kwam ondertussen thuis met de boodschap dat we in de school mochten, maar toen hij vernam dat we bij particulieren konden komen vond hij dat beter. Dan maar direct aan het verhuizen want we moesten er de andere dag om vier uur al helemaal uit zijn. We begonnen ijverig met inpakken. Wat we toen hard gewerkt hebben dat is met geen pen te beschrijven.

door Jopie van Etten.

Evacuatiebevel van de gemeente Baarn.
Ik kan me zo voorstellen dat er in Roermond iets
soortgelijks was. 

Luisterúh!

Sinds 28 maart 2012 schrijf ik met enige regelmaat onder de vlag: "Herinnert U zich deze nog?" een blogje over een singletje uit vervlogen tijden, die mij in ieder geval is bijgebleven, en waarvan ik vind dat het stukje cultuur anno nu weer even in herinnering gebracht mag worden. Sommigen zullen in het collectieve geheugen zitten, anderen openen een vergeten laatje en er zijn erbij die eigenlijk totaal onbekend zijn maar waar mijn ruime muzieksmaak sans gêne uit naar voren komt.

Ik deed er vanaf het begin altijd een audio-opname bij zodat terwijl je het singeltje afgebeeld ziet, het verhaal van het liedje en de artiest tot je neemt, meteen het beschrevene kon beluisteren. Dit deed ik via DivShare. Het was nog een vrij arbeidsintensieve manier om het voor elkaar te krijgen, maar soit, niets is te dol voor mijn lezers. Op een bepaald moment haperde die dienstverlening van DivShare, sommige audio's konden niet meer beluisterd worden, er konden geen files meer geplaatst worden en toen was heel DivShare foetsie. Ik ben op zoek gegaan naar een andere dienst, dat werd Cincopa, maar daar was het zo mogelijk nóg gecompliceerder om een file te uploaden en te publiceren, dat ik vanaf 26 januari van dit jaar heb besloten om in plaats van een audio-opname een video te plaatsen.

Dat gaat aanmerkelijk eenvoudiger, en is bij nader inzien ook veel leuker. Ik zat alleen wel met zo'n 80 'Herinnert U-blogjes' zonder geluidsopnames. En ja hoor, ik was zo gek niet of ik heb de afgelopen dagen deze blogjes voorzien van een bijbehorend videoclipje. Leuk om opnieuw door al deze herinneringen te gaan waarbij ik er ook achter kwam dat mijn keuze om iets uit te lichten zo, laten we zeggen, exotisch is dat er geen bewegend beeld van is, maar gelukkig zijn er meer mensen zoals ik met een brede muzikale interesse, dat bij een aantal blogjes het singletje gewoon te beluisteren is, terwijl je 3 minuten lang het hoesje in beeld ziet, of een foto (collage) van de desbetreffende uitvoerende(n).

Natúúrlijk kan iedereen ook zelf op zoek naar die filmpjes, maar ik zie het als een bijzondere bonbon uit een hele grote doos met chocolade, zo één die je zelf niet zou pakken, maar nu je 'm aangereikt krijgt tóch even probeert. In de komende periode zal ik een aantal van de apartste bonbons successievelijk op mijn Facebookpagina zetten, een herinnert u zich deze 'Herinnert U zich deze nog?' eigenlijk.

Maar mocht je zelf door de nu 84 'Herinnert U zich deze nog?'-blogjes met informatie en clipjes willen scrollen, wees mijn gast klik op: Ik wil zelf graag door deze schatkamer aan muziekhistorie scrollen. Ga genieten en doe ontdekkingen die je niet voor mogelijk had gehouden! En deel ze lieve mensen, deel ze gerust.

Nutteloze weetjes

De mate van je nieuwsgierigheid hangt af van wat je
al geleerd hebt. Studies tonen aan dat mensen
nieuwsgieriger zijn naar zaken waar ze al een klein
beetje van af weten, dan naar dingen waar ze niks van
af weten, of denken dat ze er niks van af weten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een leeuw, een tijger en een beer leven als beste vrienden
in een opvang in Georgia. In 2001 werden ze uit een kelder
gered bij een drugsvangst en ze zijn sinds die tijd
onafscheidelijk.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nadat de ouders van de Cambodjaanse Aki Ra waren vermoord
door de Rode Khmer, maakten ze van hem een kindsoldaat en
dwongen hem om landmijnen uit te zetten. Later heeft hij zich
ingezet om landmijnen te ontmantelen. Meer dan 50.000, met
alleen een zakmes, een schoffel, een stok en z'n blote handen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De menselijke zucht werkt als een reset knopje.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er is een ijswinkel in Venezuela die 900 smaken ijs verkoopt,
waaronder, forel, champignons in wijn en hot dog.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Gevangenen die katten mogen hebben in hun cel, vertonen
niet alleen verbeterd gedrag, waardoor ze hun kat mogen
behouden, maar er is ook een psychologische ontwaking
omdat ze iets in hun leven hebben wat hen onvoorwaardelijke
liefde geeft.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Al 10 jaar maakt Ayano Tsukimi mensgrote poppen die de
overleden inwoners van een klein Japans dorp moeten
verbeelden. Op dit moment is de verhouding poppen/inwoners
10 tot 1.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De Ben & Jerry ijsfabriek heeft een begraafplaats waar niet
meer verkrijgbare smaken zijn 'begraven'.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zeehond Sammy was altijd voor eten aan het bedelen bij een
restaurant in Ierland. Het personeel begon hem te voeren, om
9 uur, 13 uur en 16 uur. Hij komt uit het water, kijkt of er
verkeer aankomt, steekt de weg over en komt zijn eten halen
op precies die tijden. Hij is nooit te laat.

Peter Oskam

Wie van jullie dacht bij het lezen van bovenstaande naam: 'O leuk een blogje over de burgemeester van Capelle aan den IJssel?' Precies. Maar voel je niet bezwaard, ik woon er en ik las gisteren in de lokale krant, die ik als werkzoekende nu geregeld doorlees, want je kunt nooit weten, dat Peter Oskam sinds 4 januari de burgemeester is van de plaats waar ik woon. En ik wist helemaal niet dat er van burgemeester gewisseld was, sterker nog, toen ik las dat Peter schreef dat we misschien wel even moesten wennen na het vertrouwde gezicht van zijn voorganger Frank Koen, had ik bij burgervader Koen ook totaal geen beeld. Ik voelde toch een schaamtemoment.

Ik weet toen ik hier kwam wonen 16 jaar terug dat er een vrouw burgermoeder was, Joke van Doorn (ook die naam heb ik even moeten opzoeken). Als import Capellenaar zie ik Capelle ook meer als een soort buitenwijk, of voorstad zo je wilt, van Rotterdam. Ik riskeer met deze ontboezeming ingegooide ramen en graffiti op mijn buitendeur waarmee geboren en getogen Capellenaren hun waarschijnlijk terechte verontwaardiging willen uiten, maar ik kan hen dan direct de mond snoeren, want burgervader Oskam is, net als ik, geboren en opgegroeid in Den Haag. Geen rasechte Capellenaar dus als eerste burger van de stad, maar de man is ingevlogen uit Den Haag, of om precies te zijn uit het Capelle van Den Haag, Rijswijk, waar hij met z'n gezin nu nog woont, maar voor het begin van het nieuwe schooljaar komt het gezin Oskam naar hier.

Uit zijn voorstel-column blijkt dat de man een heel mooie staat van dienst heeft: allereerst opgegroeid in het Haagse Laakkwartier, politieschool in Scheveningen, politieman in nota bene de Schilderswijk, studie Nederlands Recht, Officier van Justitie in Rotterdam, rechter en kinderrechter, woordvoerder Veiligheid en Justitie in de Tweede Kamer, asielzaken, Koninkrijksrelaties, en dan nu burgemeester in de groenste stad van Nederland (2015).

Een mede Hagenees als eerste burger van de gemeente waar ik mijn domicilie heb. Zonder de man nog ontmoet te hebben voel ik al verwantschap. Ik wens Peter en zijn gezin een heel fijne ambtsperiode toe.

De Steenen Trappen

In de oorlog zijn mijn moeder en haar zus, mijn tante Jopie bij de nonnen in Roermond geweest in het klooster c/q weeshuis "De Steenen Trappen". Toen de oorlog uitbrak waren mama en Jopie repectievelijk 14 en 15 jaar. Tante Jopie heeft destijds over die periode geschreven, en ik heb er ooit wel eens uit geciteerd in één van mijn blogjes, maar ik vind dat haar verhaal het verdiend om helemaal verteld te worden. Daarom wil ik de komende tijd feuilletonsgewijs haar verhaal middels mijn blogjes publiceren. Vandaag eerst de geschiedenis van "De Steenen Trappen": 

"De Steenen Trappen" is een prachtig oud gebouw in het centrum van Roermond. Het pand werd in 1666 gebouwd als dubbel herenhuis en werd bewoond door verscheidene rijke families. Zo was het ooit de woning van een baron.

Het historische gebouw staat op dit moment echter vooral bekend als een oud Rooms-Katholiek weeshuis. "De Steenen Trappen" werd in 1877 door nonnen gekocht, samen met het bijhorende koetshuis. Later schaften de zusters ook de omringende panden aan om kinderen op te kunnen vangen. De Steenen Trappen wordt “weeshuis” genoemd, al waren niet alle kinderen die in en rond "De Steenen Trappen" opgevangen werden wezen. Ook veel kinderen die door de gemeente Roermond uit huis werden geplaatst, werden door de nonnen opgevangen.

Uiteindelijk bezaten de nonnen veel van de omliggende huizen. Vanaf 1888 lieten zij zelfs een kloosterkapel naast "De Steenen Trappen" bouwen. Sommige elementen van die kapel, zoals de gevel, blijven tot op de dag van vandaag bewaard. Ook binnen het gebouw, dat nu als kantoorpand gebruikt wordt, is de aanwezigheid van de nonnen nog steeds duidelijk zichtbaar.

Van de oude kloostertuin is helaas niets meer over dan een paar prachtige verhalen. Zo hing er vroeger bijvoorbeeld een grote bel waarmee de zusters geroepen konden worden. Het terrein was zo groot dat het simpelweg schreeuwen van de naam van een non niet voldoende was om haar te lokaliseren. Daarom kreeg iedere non een code. Als die code geluid werd, meldde de non zich in "De Steenen Trappen", het hoofdgebouw.

Toch komt het mooiste verhaal over "De Steenen Trappen" uit de Tweede Wereldoorlog. Op een nacht in 1943 werd een van de zusters wakker. Zij had een onbestemd gevoel en vertelde de andere nonnen dat er iets niet goed was met de kinderen. De nonnen droegen op dat moment zorg voor 150 jongens en meisjes. Alle kinderen waren tussen de drie maanden en 17 jaar oud en sliepen op dat moment in de panden die "De Steenen Trappen" omringden. De nonnen haastten zich naar de slapende jongens en meisjes en haalden hen uit bed. Gezamenlijk verschansten zij zich in "De Steenen Trappen", niet wetende wat er met hen ging gebeuren.

Niet veel later werd de stad Roermond hevig gebombardeerd. Alle gebouwen waar de kinderen normaal gesproken sliepen, werden binnen één nacht met de grond gelijk gemaakt. Wonder boven wonder bleef "De Steenen Trappen" vrij van schade, het was het enige gebouw in de wijde omgeving dat nog netjes overeind stond. De nonnen werden na het bombardement gedwongen naar Friesland te evacueren. De Duitsers regelden geen vervoer. Daarom moesten de twintig nonnen en 150 kinderen de reis te voet afleggen. Veel van de jongere wezen konden niet zo lang (of helemaal niet) lopen. Het kwam daarom regelmatig voor dat de zusters op iedere arm een kind droegen. Ondanks de zware reis kwamen alle kinderen levend in Friesland aan. Hier bleven zij tot de oorlog afgelopen was. 

Bron: Safon

Tante Jopie en mijn moeder hebben die evacuatie en die ongelofelijke barre tocht meegemaakt. Onder andere daarover wordt uitgebreid verteld in tante Jopie's relaas. Ik hoop dat jullie, mijn lezers, met net zo'n spanning en vol ontroering als ik kennis heb genomen van haar verhaal het zullen lezen de komende tijd. 

Je pleure à Bruxelles

Zoveel doden en gewonden weer, en net als iedereen ben ik geschokt, maar niemand zal toch verbaasd zijn? De vraag was mijns inziens niet óf er weer aanslagen in Europa zouden plaatsvinden, maar wanneer en waar. Op het vliegveld en in de metro van Brussel dus deze keer. Zoals verwacht heeft IS de verantwoordelijkheid voor de aanslag opgeëist.

We worden zoals iedere keer na zo'n vreselijke gebeurtenis weer overspoeld met holle frasen:

Koning Willem Alexander: "Wat nu nodig is, is dat wij onze gezamenlijke kracht tonen en de waarden van vrijheid en solidariteit hoog houden".
Premier Michel: "De aanvallers zijn laf".
Premier Rutte: "We zullen Nederland zo goed mogelijk beschermen. Al onze diensten staan paraat om extra maatregelen te nemen. Op dit moment zijn er geen aanwijzingen dat het ook in Nederland kan gebeuren".
Burgemeester Anne Hidalgo van Parijs: "De Eiffeltoren zal vanavond de kleuren van de Belgische vlag hebben".

Aan de andere kant weet ik ook niet hoe het wel moet, hoor, maar om steeds weer de vlag van de getroffen natie Europa-wijd op gebouwen en op social media te tonen, om telkens in voorgeprogrammeerde platitudes te vervallen en het als een mantra herhalen van "in een open en vrije samenleving als de onze zullen we nooit wijken voor dit soort geweld" lossen niet echt iets op. Net zo min als iedereen die over elkaar heen buitelt en veelal in zeer grove bewoordingen aangeven dat zij heel goed weten over wat, wie en hoe en in één adem een pasklare, meestal radicale en desastreuze, oplossing hebben. Misschien was het Schengenverdrag iets te utopisch gedacht, en zijn we er nog niet aan toe om iedereen maar vrijelijk door Europa te laten reizen, zoals ik al zei ik weet het niet.

Voor nu ben ik verdrietig om de doden en getroffenen, hun families en bekenden in Brussel, tot de volgende aanslag op weer een andere plek in de wereld, want we zullen ermee moeten leren omgaan, het is de trieste werkelijkheid van deze tijd. Maar wennen mag het nooit.

Neen!

De berichten dat V&D hun voormalige winkels gefaseerd vanaf morgen ongeveer een maand lang weer openen voor een laatste algehele uitverkoop om de schulden, welke tussen de 100 en 150 miljoen liggen, te kunnen afbetalen, heeft een aantal mensen in mijn omgeving doen vragen of ik ook weer als een circushondje mag moet opdraven om mijn oude kunstjes te vertonen. Het antwoord is kort en bondig: Neen!

Ik zou er ook niet aan moeten denken, ik heb door middel van onder meer een therapeutische voorjaarsschoonmaak, een regelmatige dagindeling en vooral alles op m'n gemak (jawel, het ouderwetsche maar nog steeds doeltreffende rust, reinheid en regelmaat) langzaam het hele laatste stressvolle jaar zo goed als uit mijn systeem gekregen. Het zou mijn algehele gesteldheid geen goed doen, bovendien voel ik me niet geroepen om de puinhopen van het wanbeleid op te ruimen, dat zou beter gedaan kunnen worden door de destijds boven ons gestelden die het allemaal zo goed wisten en die met een minzaam lachje alles wat wij aandroegen als verbeterpunten aanhoorden om er vervolgens niets mee te doen.

Wat ik begrepen heb is dat de gewezen bedrijfsleiders wel nog vier weken mogen aangevuld met uitzendkrachten en toch ook ex-V&D medewerkers, maar dat zijn werknemers die een parttime contract hadden of minder dan 22 maanden in dienst waren. Omdat het UWV het beschouwt als een 'doorgezet dienstverband' bij mensen die langer in dienst waren, zouden de curatoren hen een transitievergoeding moeten betalen, en gezien de bovengenoemde schulden lijkt het me nu wél heel legitiem om zo goedkoop mogelijk personeel te willen.

Tevens heb ik mijn broekspijpen opgerold en heb God op blote knieën bedankt dat ik de gifbeker van het 'er-is-voordeel-te-halen-publiek' niet aan mijn lippen hoef te zetten. Ik heb wel eens geroepen dat de hel geen vuur is, maar een eeuwigdurend prijzencircus, omdat afprijzingen en de mogelijkheid om (extra) voordeel te kunnen behalen het laagste in de mens naar boven haalt. Tweeduizend jaar beschaving is dan opeens weg. Ik heb mensen elkaar te lijf zien gaan, ben uitgescholden en heb het 'schoenenincident van 2004' meegemaakt, waarbij één klant een linkerschoen vast had en een ander de rechter en beiden weigerden de schoen aan de ander af te staan. Één van hen schreeuwde €10,- voor één schoen te willen betalen om hem vervolgens kapot te willen maken. Zelf ben ik op de roltrap haast onder de voet gelopen toen een kudde kooplustigen naar de elektronica denderden vanwege één of andere aanbieding in telefoontjes of zoiets. Het publiek wat op deze opheffingsuitverkoop afkomt wil bloed zien, ik wens de arme zielen die hier voor kiezen of misschien zelfs te werk gesteld worden heel veel sterkte en succes.

Nee, is ook het antwoord op de vervolgvraag, ik ga ook niet kijken. Ik heb er wel even over nagedacht, maar het is voor mij verstandiger om dat niet te doen. Voor het productaanbod hoeft het niet, ik weet immers wat er nog over is, en je moet nooit ergens terugkeren om de scherven en de puinhopen van wat eens was te willen zien. Ik hou liever de gloriejaren in herinnering.

Tegeltjeswijsheid 203

Dertig seconden

Omdat wij, Harry, Rick, Chris en ik vonden dat het weer eens tijd was om elkaar te zien, werd besloten om gisteren bij mij thuis een hapje te eten en een gezellige avond met elkaar te hebben. Het was bij mij omdat Rick moest werken in Rotterdam en dan daarvandaan nog het toetje mee kon pakken want gegeten had hij al. Harry en Chris waren er zo rond de klok van vijf. Even weer fijn bijkletsen en na het eten wierpen Harry en Chris zich op de afwas, met het toetje wachtten we tot Rick er ook was.

Toen we compleet waren en dessert en koffie hadden genuttigd kwam het door Harry meegebrachte spel 30 Seconds op tafel. Oplettende lezers van mijn blog zullen zich herinneren dat we dat met oud en nieuw ook gespeeld hebben, het is een geweldig spel. In een halve minuut moet je voor je spelpartner 5 dingen, kunnen ook personen, plaatsen of eigenlijk van alles zijn omschrijven. Net als vorige keer was mijn partner Rick. Het koppel Harry en Chris doen mij steeds weer verbazen dat ze totaal foutieve omschrijvingen geven, maar dat de ander tóch het goede antwoord geeft, ik vind dat heel bijzonder. Dit spel geeft bovenal heel veel plezier en we hebben dan ook onbedaarlijk gelachen met elkaar. Voor mezelf was het een openbaring dat ik twee voetbal gerelateerde omschrijvingen goed raadde, ik, wiens kennis over voetbal begint en eindigt met de wetenschap dat de bal rond is. Onbewust weet een mens toch meer dan ie dacht. Onbewust kraamt een mens onder tijdsdruk ook heel wat onzin uit (vooral het àndere team) maar dat is juist wat het spelen van dit spel zo hilarisch maakt.
Het was een heerlijke avond met de heren.

Simone!

"Ik ben een vakvrouw, gewoon een vakvrouw", zong Brigitte Kaandorp in de ironisch bedoelde voorstelling "Brigitte: De Musical". Maar natuurlijk geldt het wel voor Brigitte als cabaretière. Het geldt ook zéker voor Simone Kleinsma, wiens voorstelling "Simone!" ik gisteren met vriend Harry heb bezocht. Het is een, zoals ze dat zelf vertelde, kleine voorstelling. Simone die begeleid wordt door pianist Bernd van den Bos, dit keer geen glitters en veren, geen danspasjes, maar liedjes en verhalen.

De rode draad door de voorstelling heen is de tijd die verglijdt, en Simone zingt niet de makkelijkste liedjes, maar iedere noot is zuiver en elk woord verstaanbaar, bovendien zijn de losstaande nummers, sommige nieuw, andere vertaald of geleend van o.a Adèle Bloemendaal en Drs. P. toch op organische wijze met elkaar verbonden, en het doet me weer beseffen hoe mooi de Nederlandse taal kan zijn. Mooie aangrijpende liedjes worden afgewisseld met jolijt en ook de actrice Kleinsma zien we natuurlijk terug in de verbindende verhaaltjes.

Het liedje wat me het meest ontroerde was "Wonderlijk", het gaat er over dat ze in het stadsgewoel plotseling haar moeder ziet, die overleden is, alles lijkt stil te staan, want hoe kan dat nou, dat is toch wonderlijk? Maar ook het van Corry Brokken geleende lied "Voor Mijn Dochter" is in het licht van Simone's leven een prachtig moment in de voorstelling. Zulk soort intieme voorstellingen mag Simone zeker vaker maken.

Simone met pianist Bernd

Op pad

Uitzendorganisatie Luba in Capelle had in samenwerking met zusterbedrijf Ascento gisteren een 'dag voor ontslagen retailpersoneel' georganiseerd. In de kennisgeving van vorige week werden werkzoekenden die bij V&D hadden gewerkt expliciet genoemd, dus besloot ik dat ik er heen wilde. Het was geen drukte van belang, maar ik werd met alle egards welkom geheten. Ik had een heel leuk gesprek, en het meisje vond het geweldig dat ik op hun bericht had gereageerd, hoewel hun vestiging eigenlijk meer voor lassers en bouwers was. Ze ging mijn cv (ja, ja die had ik meegebracht) direct doorsturen naar haar collega's in Rotterdam, want ze vond mij zeer representatief. Ze vond het ook heel goed dat ik een fotootje had toegevoegd, "Want", zo zei ze, "het is goed om op die manier je representativiteit te benadrukken, je hebt natuurlijk 50 en 50". Er zou contact met me worden opgenomen door de andere vestiging. Ik ben benieuwd.

Door deze leuke ervaring kwam ik in de stemming en toen ik bij de lokale boekhandel iets ging kopen, vroeg ik bij het afrekenen of zij een vacature hadden. De dame kleurde enigszins en sprak: "Ach lieve meneer, ik ben zelf ontslagen, dit is mijn laatste week." Dat antwoord zag ik niet aankomen. De eigenaar die in de buurt stond zei niets. Ik wenste de vrouw sterkte. "U ook" zei ze.

Het komt altijd weer goed

Voordat het faillissement werd uitgesproken van de firma waar ik werkte en ik dientengevolge ontslag kreeg aangezegd waren er verschillende dierbare vrienden die al met ontslag werden geconfronteerd, variërend van faillissement van hun bedrijf tot boventalligheid na een herziening van het personeelsbestand. Zo maakte ik mee dat zulks ingrijpend is, dat de één er beter mee om kan gaan dan de ander, en zag ik goede en minder goede voorbeelden van manieren om deze ongewenste situatie het hoofd te bieden.

In mijn geval voelde ik, zoals ik al eerder verteld heb, het faillissement aankomen en kon de collega's die net deden of er niets aan de hand was niet begrijpen. Er waren, doordat de meesten alles wat voor mij op een einde van het bedrijf duidde weerlegden en mij 'negatief' noemden, momenten dat ik dacht dat ík het misschien dan toch verkeerd zag, maar zo blijkt maar weer dat je onder alle omstandigheden zelf moet blijven nadenken, want daardoor was het uiteindelijke faillissement voor mij een (vervelende) bevestiging van een sterk vermoeden terwijl het voor hen die ziende blind waren geweest als een (vervelende) verrassing kwam.

Nu zit ik dus in de positie waarin een aantal vrienden van kort tot vrij lang hebben gezeten: die van uitkeringsgerechtigde. Gelukkig kan ik voor hen allemaal in de verleden tijd spreken, want maandag vernam ik dat de laatste die ook het langste zonder werk is geweest nu ook vanaf april weer een baan heeft. Een heerlijk bericht, want ik gunde het hen allemaal zo.

Het is ook in een positief licht te zien naar mezelf toe, omdat sommige van rond mijn leeftijd zijn, en tóch weer aan een betrekking zijn gekomen. Eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat het stuk voor stuk mensen zijn die wel iets op een bepaald vakgebied kunnen, daar waar ik in principe geen echte skills heb, ik moet het meer hebben van mijn bruisende persoonlijkheid, zal ik maar zeggen. Maar wie weet is daar ergens wel behoefte aan. Want als ik iets geleerd heb in mijn 50 jarig leven is dat het uiteindelijk altijd wel weer goed komt.

Hartverwarmend

Alle klassen van de basisscholen in Kaatsheuvel mogen één keer per jaar gratis naar de Efteling, zo ook de klas van de 9 jarige Guusje. Ze vindt dat natuurlijk geweldig, maar heeft de directeur van de Efteling een brief geschreven waarin ze vraagt of de pas opgerichte klas in het multicultureel centrum van Kaatsheuvel waarin kinderen van vluchtelingen les krijgen óók een dagje met hun ouders naar de Efteling mogen, "Omdat ze uit de oorlog komen en niets hebben. Daarom zou ik het heel lief vinden van u als deze kinderen ook een dagje gelukkig kunnen zijn", zo schrijft Guusje.

Zo'n bericht kleurt mijn dag. Een kind van 9 jaar en nu al een groot mens door even iets verder te kijken dan alleen naar zichzelf. De Efteling antwoordde terug dat deze klas natuurlijk ook van harte welkom is, voor hen geldt dezelfde afspraak als met de andere basisscholen in Kaatsheuvel, maar het is uiteindelijk de leiding die bepaald of ze ook gaan. Ze hebben ook contact opgenomen met de betreffende locatie, maar het bleek dat er voor hen al iets anders in de planning stond.

Toch denk ik dat deze groep kinderen na alle ellende die ze hebben doorstaan naast het geplande dagje het ook heerlijk zouden vinden om tevens een dagje in de Efteling te mogen doorbrengen, zeker in het kader van ons land leren kennen, want wat is er nou Nederlandser dan de Efteling, zijn we er als kind niet allemaal meermalen geweest? Bovendien vind ik dat Guusjes initiatief beloond mag, nee, móet worden.

Toen en Nu: Tim Immers

Ook als je, zoals ik, nog nooit een aflevering van de zeer succesvolle soap "Goede Tijden Slechte Tijden" hebt gezien, is het onmogelijk om niet een aantal acteurs en actrices toch te kennen omdat ze in diverse programma's opduiken of omdat ze plotseling gaan zingen. Halverwege de jaren 90 namen drie dames uit de serie Babette van Veen, Guusje Nederhorst en Katja Schuurman onder de namen van hun personages (Linda, Roos en Jessica) vanwege de 1000e aflevering een single op "Ademnood". Dat sloeg in als een bom, er volgden nog een aantal hits, en collega's uit de serie doken ook de platenstudio in, de kassa moet natuurlijk rinkelen.

Tim Immers die maar 1 jaar in de serie had gespeeld en in 1995 nog een hele korte terugkeer maakte nam het Doe Maar nummer "Liever Dan Lief" op, en zo ken ik hem. Een tweede single "Roze Bril" werd ook nog een hit en toen was het qua muziek wel klaar, als zanger dan, want hij was tegelijkertijd ook presentator van de "Rabo Top 40" van 1994 t/m 1996. Daarna heeft hij 4 jaar in een andere soap gespeeld, "Onderweg Naar Morgen", en nog wat gastrollen en presentatieklussen hier en daar.

Tim is nu 44 jaar, getrouwd en heeft een dochter. Hij is nu actief als ondernemer met een eigen productiemaatschappij en een managementbureau, daarnaast is hij mede-eigenaar van restaurant 'Bar Moustache' in Amsterdam.

Ontoelaatbaar, overal en altijd

Gisteren las ik een bericht dat me niet losliet, een broeder van het universitaire ziekenhuis in Manchester is ontslagen nadat een ernstig gehandicapte patiënt met het knipperen van zijn ogen had aangegeven dat hij werd misbruikt. De patiënt kon communiceren door met zijn ogen te knipperen en spelde op die manier "Ik word misbruikt". De verpleegkundige was drie jaar geleden ook al beschuldigd van seksuele handelingen bij patiënten, maar werd toen vrijgesproken.

Hoe verschrikkelijk moet het zijn als je opgesloten zit in een beperkt functionerend lichaam, en je met moeite kunt aangeven wat er tegen je wil in met je gebeurt. En ik ben zo bang dat dit soort praktijken veel meer voorkomen dan we voor mogelijk houden.

Vandaag zal Jet Bussemaker namens de Europese Unie voor de Verenigde Naties in New York een oproep doen om de bestrijding van seksueel geweld tegen vrouwen wereldwijd hoog op de agenda te zetten. Ze wil de focus van het probleem verplaatsen naar de mannen, ook in Nederland. "Ook mannen moeten de norm bepalen en duidelijk en hardop (seksueel) geweld tegen vrouwen verwerpen" vindt Jet.

We moeten het blijven en durven benoemen dat de vele vluchtelingen met een combinatie van de Arabische cultuur en de islam vrouwen een andere positie toekennen dan wij in het Westen doen. Tegelijkertijd moeten we niet denken dat we het in onze westerse cultuur allemaal goed voor elkaar hebben. Tot 1991 (!) was verkrachting binnen het huwelijk toegestaan en tot ver in de jaren 60 werden vrouwen ontslagen als ze gingen trouwen. Het Westen moet zich een spiegel voor blijven houden, gezien onze eigen verkrachtingscijfers.

Ik denk dat het heel goed is om hier aandacht voor te vragen, alleen zou ze het wat breder kunnen trekken, zoals het bericht dat ik gisteren las al laat zien, zijn het niet alleen vrouwen die hiermee te maken hebben. Seksueel geweld kan en mag mijns inziens nooit, niet tegen vrouwen en meisjes en ook niet tegen mannen en jongens om nog maar te zwijgen van seksueel geweld tegen kinderen en zelfs dieren.

Tegeltjeswijsheid 202

31 aug. 1948 / 1 sept. 1985

Door het faillissement van V&D zijn er, met name op Facebook, erg leuke initiatieven ontplooit, w.o. de door Mark Krebs in het leven geroepen Facebookpagina V&D herinneringen die in minder dan een maand tijd door bijna 2500 mensen is geliked en waar velen de meest fantastische en bijzondere foto's uit het verre en recentere verleden hebben gepost. Een gouden idee dus van Mark, die zelf helemaal niet bij V&D gewerkt heeft, maar voelde dat hij iets moest doen toen het faillissement een feit bleek. Zelf heb ik er ook wat foto's op gezet.

Leuk is dat je via die pagina weer in contact komt met mensen uit een ver verleden en zo is er nu een soort 'spin off' van de vestiging Den Haag Leyweg, deze pagina is besloten, want echt alleen maar leuk voor hen die in die specifieke vestiging hebben gewerkt. Ik heb al eens eerder over deze vestiging geblogd, deze stond in de wijk waar ik ben opgeroeid dus van kinds af aan speelde deze winkel een belangrijke rol in ons leven van alle dag Zelf heb ik er van 1982 t/m 1989 gewerkt. In deze groep ben ik weer met een aantal mensen uit die periode in contact gekomen, en zijn er aardig wat foto's geplaatst met veel collega's uit die tijd, een feest van herkenning. Soms zijn de gezichten bekend, maar de namen niet meer zo, maar met elkaar komen we er wel uit.

Op 1 september 1985 hadden de jongeren van V&D Leyweg een uitstapje naar de Efteling. Dit hadden we zelf geregeld en ik weet nog dat de bedrijfsleider dat zo leuk vond dat hij een consumptie voor ons voor zijn (V&D's) rekening nam. We hadden busjes gehuurd en hebben een hele leuke dag gehad. Ik heb er wat foto's van, maar in de Leyweg-groep werd plotseling een foto geplaatst waarvan ik het bestaan niet wist, een groepsfoto voor één van de busjes. En die foto ontroerde me, kijk ons nou eens staan: '23 jongens en meisjes met nog een heel leven voor zich' om met de introductie van een bekend TV-programma te spreken. Leuk om hierbij te vermelden dat één van de jongens, Jules, daadwerkelijk met zijn klas in "De Reünie" is geweest.

Ook dacht ik meteen aan een foto van mijn vader in een heel oud photoalbum (zo schreef je dat toen nog) waarop hij met zijn collega's een uitstapje maakte naar het Nationale Park Hoge Veluwe. Dit bleek op 31 augustus 1948, het laatste jaar dat Koninginnedag op die dag werd gevierd en het personeel dus vrij was. Daar staan ze, mijn vader als 23 jarige, ook gegroepeerd bij de bus.

31 augustus en 1 september, twee datums die zo dicht bij elkaar liggen en waarop een soortgelijk evenement plaatsvond, alleen 37 jaar van elkaar gescheiden. In dit blogje breng ik ze samen.

31 Augustus 1948. Mijn vader staat op de achterste rij 7e van links met een sigaret in zijn handen.

1 september 1985. 

Schrikmoment

De route die ik naar mijn moeder fiets nu ze aan het revalideren is, is een mooie, zeker nu het weer lenteachtig is, is het een heerlijk klein half uurtje. De route voert langs de 's-Gravenweg en die is landelijk te noemen met veel groen, water, mooie huizen, verschillende (boerderij)dieren en natuurlijk de ontluikende krokussen en narcissen.

Gisteren ondernam ik deze tocht weer en aangekomen bij Rijckehove stapte ik de lift uit en liep de gang door naar de kamer van mama. Haar deur was dicht, dat is niet gebruikelijk, dus ik dacht dat ze met haar therapie bezig zou zijn. Ik opende de deur en daar lag ze aan slangetjes wat amechtigjes in bed, één lange seconde lang dacht ik dat het mama was, maar na de eerste schok had mijn brein het verwerkt, dit was een andere dame. Mijn moeder was blijkbaar verhuisd. Ik ging de gang door en zag dat haar naam nu twee deuren verder was aangebracht, ze deelt nu de kamer met een andere patiënte. Daar was ze ook niet. In de therapieruimte vond ik haar fietsend en babbelend met de therapeut.

Het gaat dus gelukkig goed met haar, ze overdrijft haar assertiviteit tegen het personeel nu een beetje door overal nu iets van te vinden en het ook op geërgerde toon mede te delen, terwijl het ook op een subtielere manier zou kunnen. Aan de andere kant heeft het ook wel iets kleurrijks dat een dame van bijna 90 zich niet in een hoek laat drukken, vanaf een bepaald moment in haar jonge leven heeft ze ervoor gekozen om dat niet meer toe te staan, dus wij als kinderen zien weer de moeder zoals wij haar kennen. Tegelijkertijd is ze heel meegaand met haar therapieën, ze heeft van de week een klein afwasje gedaan, zo konden ze zien hoe haar motoriek is en hoe het met haar evenwicht was gesteld. "Volgende week ga ik een cake bakken" zei ze, en ook dat is onderdeel van de therapie. Haar kennende zal ze voor ons een plakje opeisen.

Mama had gevraagd of ze mijn zus wilden bellen omdat ze van kamer was veranderd, zij zou mij dan wel op de hoogte stellen. "Dat doen we altijd, hoor" was het antwoord. Vanzelfsprekend was dat niet gebeurd, dat vernam ik toen ik mijn zus belde om te voorkomen dat ze net als ik zich aan de deurpost zou moeten vasthouden omdat je in eerste instantie voor een ogenblik je moeder verbonden aan slangen in bed ziet liggen.

In de late namiddag kon ik nog fijn een stukje fietsen door het landelijke Capelle op weg naar huis.

Verstand versus gevoel

Gisteren was de in mijn hoofd en gevoel magische grens van drie weken bereikt. In mijn werkzaam leven was drie weken namelijk de langste periode dat ik achter elkaar niet werkte omdat ik dan (zomer)vakantie had, de laatste jaren meestal zo in augustus-september. Ik heb ook nooit de illusie gehad dat ik binnen 3 weken alweer ander werk zou hebben, en zoals ik al eerder gezegd heb zou dat ook niet goed zijn geweest omdat die 35 jaar nog uit mijn systeem moet.

Verstand:
Omdat ik niet van veranderingen hou, maar er zoals ieder mens niet altijd onderuit kan, bereid ik me als het enigszins mogelijk is voor op de op handen zijnde niet door mij gekozen verandering. Zo ook op mijn leven na het faillissement, daar had ik 6 weken de tijd voor, en daar heb ik het al eens eerder over gehad. Plotselinge veranderingen daarentegen kan ik heel lastig mee omgaan, ik hou graag controle, zeg maar. Het is vanwege de voorbereiding op dat waarvan ik wist dat het ging komen, dat ik het, en ik ga het fluisteren best wel naar mijn zin heb zo, voor nu. Ik verveel me niet, mijn dagen zijn gevuld en ik merk dat de rust en het alles op mijn gemak kunnen doen heilzaam en verkwikkend, ja zelfs therapeutisch voor me is, en nee, hoewel het zo misschien lijkt is het niet des duivels oorkussen. Ik fluisterde omdat het maatschappelijk gewenst is om dingen als 'al moet ik putjes scheppen, als ik maar werk heb' te roepen.

Gevoel:
Tegenover de structureel verantwoorde dagen staan nog steeds onrustige nachten waarin ik maar blijf dromen over mijn werk en waarin ik druk bezig ben met verwarrende, onsamenhangende opdrachten die nooit afkomen. Echt iedere nacht! Dit heeft volgens mij deels te maken met verwerking maar ook dat ik onbewust toch een soort schuldgevoel heb over mijn huidige positie in het leven. Verstandelijk weet ik dat het onzin is, maar opgegroeid volgens het 'arbeid adelt-principe' zit er toch een diepgeworteld gevoel van onbehagen wat ook van zich doet spreken.

Verstand en gevoel de eeuwige tweestrijd in een mens.

Vijfenzestig

Vandaag wordt mijn zus Els 65 jaar. Wij zijn geen mensen die zulks uitgebreid vieren, ook mijn zus houdt graag laag profiel. Vandaag gaan we met gebak naar onze moeder in het huis en gedenken daar met elkaar het feit dat ze 65 jaar geleden het levenslicht zag. Omdat het toch wel een kroonjaar is in dit blogje een nostalgische foto-vogelvlucht door de jaren heen.

1962

1965, 1969, 1972

1979

1980

1983

1990

1995

1999

2005

2014