Games people play

Toen we vorige maand om deze tijd op een heuvel in het prachtige Franse land zaten te genieten van een zwoele nazomeravond, hebben we buiten o.m. een spelletje Scrabble gespeeld. Rick won dat glansrijk en ik werd tweede. De nummers drie en vier hadden er moeite mee dat te verkroppen, met name omdat ik een woord had gelegd waarvan zij meenden dat het niet bestaand was. Het zat diep. Thuisgekomen werd het Groene Boekje geraadpleegd en daar stond het niet in, maar in de Dikke van Dale en elk ander woordenboek wel. Het ging om het bezittelijk voornaamwoord 'uwe'. 

Er moest revanche genomen worden, daartoe schafte Talitha een Scrabblespel aan, en wel één voor d'oudere mensch met extra grote blokjes en een bord waarbij je de blokje in klikt, waar bovendien ook een soort ingebouwd draaisysteem inzit. Afgelopen zondag verzamelden we ons bij haar thuis. Rick had zijn vermaarde pompoensoep gemaakt en Talitha verzorgde een uitgebreid kaas- en vleesplateau met vanzelfsprekend wijn. Ik had bij de bakker heerlijke harde mokka's gekocht voor bij de koffie.

We hebben het nieuwe door formaat en handigheidjes fijne Scrabble spel goed ingewijd. Maar liefst vier potjes waarvan ik, als de Joop Zoetemelk van het spel, drie maal tweede werd en één keer heb gewonnen. Het woord 'uwe' is inmiddels omarmd, want Rick legde het nu ook uit. Nu de wintermaanden eraan komen zijn spelletjesavonden wel weer eens gezellig om te doen.  

We hebben meteen maar besloten om Sint Nicolaasavond met elkaar door te brengen, waarbij er zal worden gedicht met een klein cadeautje. Ik vermoed zomaar dat er weer een spelletje gedaan zal gaan worden. Ik heb de naam Keezenspel al horen vallen. Leuk!

In Memoriam: Matthew Perry

 "Als ik dood ga zal dat als een shock worden ervaren maar tegelijkertijd zal het ook niemand verbazen, ik vind die wetenschap moeilijk om met me mee te dragen", dat zijn woorden van acteur Matthew Perry die gigantische populariteit genoot in zijn rol van Chandler Bing in één van de meest succesvolle tv-series ooit, 'Friends'. Samen met Jennifer Aniston, Courtney Cox, Lisa Kudrow, Matt LeBlanc en David Schwimmer speelde hij in de serie die tien jaar heeft gelopen van 1994 /m 2004. 

Voor mij was het personage Chandler degene met wie ik me het meest verwant voelde. Je nooit helemaal senang voelen in een groep en daarnaast cynische, ironische humor als afweermechanisme om je staande te houden in het leven. 

Vanaf jonge leeftijd had Matthew verslavingsproblemen, alcohol, pijnstillers, drugs, hij is er meerdere malen voor onder behandeling geweest en heeft ook meerdere malen op het randje gelegen. Maar sinds langere tijd was hij nu clean. Over zijn leven en werk heeft hij een openhartig boek geschreven dat vorig jaar is uitgekomen: 'Friends, Lovers And The Big Terrible Thing'.

Hij zal altijd worden herinnerd van zijn rol in 'Friends', maar hij heeft wel meer gedaan zowel voor als na de successerie, in tv-series en films. In 2021 was er een reünie met zijn collega's van 'Friends' waarin ze terugkeken op de serie in de speciaal voor de gelegenheid weer opgebouwde set van voorheen wat voor allemaal een emotionele ervaring was. 

De zes acteurs uit de serie speelde een vriendengroep en waren dat volgens mij in het echte leven ook. Gastacteurs uit de serie vertelden los van elkaar dat ze met z'n zessen steevast bij elkaar zaten en dat je daar ook niet tussen kwam. Van begin af aan hadden ze ook besloten dat geen van hen belangrijker was dan de anderen en gingen ook samen salarisonderhandelingen aan die voor alle zes hetzelfde waren. 

Zes mensen begonnen aan een avontuur in 1994 en konden niet vermoeden wat het teweeg zou brengen. Alleen zij weten wat het was om het allemaal mee te maken. En toen waren er nog vijf. 

Matthew is op 28 oktober j.l. dood aangetroffen in zijn jacuzzi. Vooralsnog vermoedt men dat hij is verdronken na een hartaanval. Hij is 54 jaar geworden. 

Rituals schmituals

Van 2007 tot 2013 hadden we bij V&D de Brit Mark McKeon als CEO. Mark was een kleurrijke bruisende man, iemand die de etage letterlijk oplichtte als ie op bezoek kwam. Voor de zuinige streepmondjes van het management was het een frisse wind die de ramen open zette en de benauwde Nederlandse spruitjeslucht verdreef. Hij was 'out & about' en deed daar vanaf het moment van zijn aantreden niet stiekem over. Mark en ik konden het goed vinden, waar voorheen iedereen van het hoofdkantoor nog net niet met eau de cologne zakdoekjes onder hun neus zich door het pand bewogen tussen het gepeupel uit de winkel die ze volledig negeerden en onaangenaam verrast waren als je het waagde een woord tot hen te richten, kwam Mark met veel interesse de afdelingen op en liet zich informeren. Op één van z'n bezoeken vroeg ie aan me: "Hoeveel Obama boeken denk je te gaan verkopen?" Ik vertelde hem mijn prognose en hij deelde aan zijn meelopende entourage mee: "Bestellen!" Dit alles in het Engels want zijn Nederlands was zo goed als niet aanwezig. Mijn bedrijfsleider uit die dagen nam speciaal Engelse les zodat ze zich tot hem kon verhouden.

Op een zaterdag kwam ie eens geheel onaangekondigd op bezoek, hij had een grote zak drop bij zich, bood me een dropje aan en vroeg me hoe het ging. Ik deelde hem mee dat we geen klantenbestellingen meer konden doen en dat dat het enige was waarmee we ons op de boekhandel konden onderscheiden vanwege de vaste boekenprijs. Dit was nieuws voor hem. Ik zei dat ik al had geklaagd  bij de productgroep op het hoofdkantoor maar dat ze niet van plan waren er iets aan te doen. "Wacht maar even" zei Mark en hij ging bellen. "Zo" zei ie, "Vanaf maandag kun je weer boeken bestellen". Hij zei ook dat ik hem gerust mocht mailen. Dat deed ik dan ook sporadisch als het echt noodzakelijk was tot grote frustratie van de volgende bedrijfsleider die zijn vinger er niet achter kon krijgen waarom Mark en ik een soort lijntje hadden. Hij dacht minstens dat ik alle vestigingsgeheimen aan hem doorgaf. Nee, het was louter en alleen voor mijn eigen afdeling als ik ergens tegenaan liep en nergens gehoor kreeg. Maar grappig was het wel als Mark en ik in gesprek waren en hij verder liep met iemand anders dat zijn oor steeds groter werd van het willen horen waar wij het over hadden. 

Toen kwam de grote verbouwing van mijn afdeling. Ik kreeg allemaal mooie witte kasten voor de boeken. Maar er was er één te weinig. Mark zou komen en het metalen vak wat er nog stond moest weg van de bedrijfsleider, maar ik liet het natuurlijk staan. Mark kwam met zijn gebruikelijke flair de etage op en liep regelrecht op mij af om te zeggen hoe geweldig hij het eruit vond zien. Ik vertelde dat ik ook erg blij was met de nieuwe vakken maar dat er één te weinig was, wijzend op het detonerende metalen grijze vak. Het was maar een woord van hem aan zijn entourage en er kwam een extra vak. "Waar kunnen de klanten even zitten met een boek?" vroeg ie toen. Ik liet hem de twee stoeltjes zien die ik vanuit de kantine had neergezet. "Jij krijgt van mij twee mooie stoelen die bij deze inrichting horen", besloot hij. Had ik daar zelf om gevraagd aan de productgroep op het hoofdkantoor zou hoongelach mijn deel zijn geweest, maar als Mark zei 'stoelen' dan kwamen er stoelen.

Onder zijn bewind deed V&D ook mee aan de Pride in Amsterdam met een boot. Nee, ik ben daar niet op mee geweest. Mensenmassa's, u weet, daar hou ik mij verre van. En nu ben ik waar ik zijn wilde met dit blogje. Rituals doet sinds jaar en dag mee aan de Canal Pride. Na V&D heeft Mark naast zijn hotel in Zuid Afrika The Glen Retail Consultancy opgericht met Rituals als één van zijn klanten. Ik vraag me af wat hij vindt van wat het kantoor in Amsterdam onlangs heeft gemeend te moeten doen.

Stefano en Aaron hebben een regenboogvlag vast gemaakt aan hun balkon, natuurlijk als statement, maar ook dient het als privacy scherm. Het kantoor van Rituals is er tegenover gesitueerd en zij hebben contact opgenomen met de verhuurder van de woning van Stefano en Aaron, de vlag wordt door Rituals gezien als ergernis en vragen hen daarom vriendelijk de vlag te verwijderen. Dit zijn Stephano en Aaron vanzelfsprekend geenszins van plan. Rituals wil niet reageren, maar Aaron zegt terecht: "Wat ik niet begrijp is dat dit bedrijf elke zomer vrolijk meevaart met de Pride, maar een zichtbare vlag vanaf hun binnenplaats lijken ze niet aan te kunnen". 

Nu zijn er veel bedrijven die rond Pride plotseling heel erg begaan zijn met de regenbooggemeenschap, terwijl je dat door het jaar heen niet zo merkt. Rituals lijkt zich nu in dat rijtje te plaatsen. Terwijl juist zij het vooral ook moeten hebben van de double income no kids gay mannen die wel wat te besteden hebben en hun overprijsde luchtjes, crèmepjes en kaarsjes per dozijn afnemen. Rituals schmituals. Ik heb Mark al tien jaar niet meer gezien of gesproken, maar de Mark die ik ken zou vragen of ze wel goed bij hun verstand zijn. Ik weet niet of ze nog consultance afnemen bij het bedrijf van Mark, zo niet is het wel weer eens tijd voor een sessie. 

Regenboogvlag op het balkon van Stefano en Aaron. © foto: AT 5

De destijds vernieuwde boekhandel. De door Mark georderde stoelen zijn net niet te zien. U ziet
een klein stukje ervan aan de achterkant van het vak waar 'boekenweek' op staat, wit met een zwarte zitting. 

Paraplugate

Laat ik voorop vertellen dat ik tegen geweld ben, en hoewel we het steeds meer zien in de samenleving, mag het nooit wennen. Tegelijkertijd is er ook zoiets als het aloude in kruissteek geborduurde spreekwoord 'Wie wind zaait zal storm oogsten'. Ik moest eraan denken toen Forum voor Democratie leider Thierry Baudet met een paraplu op zijn hoofd werd geslagen in het Belgische Gent. Hij was er op missie op uitnodiging van de nationaal conservatieve studentenvereniging Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond om op hun universiteit te komen spreken. 

De titel van de lezing was 'De ondraaglijke onnozelheid van Europa's ondergang', nou ja, dan weet u het wel. De organisatie ging uit van een volle aula, maar de meeste studenten stuurden hun kat (een geweldige Vlaamse uitdrukking wat zoveel betekent als 'schitteren door afwezigheid') "Jullie zijn toch niet gevaccineerd, hoop ik" riep Thierry, "Want dan kunnen jullie geen lid worden van onze partij. Of zeg me gewoon dat het niet zo is, want dan wil ik het niet horen". Hij wil een Vlaamse tak van zijn Forum oprichten. "We willen niet alleen de grootste worden van Nederland, maar van de hele Benelux". En passant lijft hij Wallonië en Luxemburg dus ook maar meteen in. Hij vertelde dat hij met FvD-Vlaanderen naar het Europees Parlement wil trekken. 

De lezing vond na de tik op zijn hoofd dus gewoon doorgang. Niks aan de hand. De tik was gegeven door een Oekraïense man, die er met zo'n twintig anderen stond om Thierry's vergaande sympathie voor de Russische dictator en oorlogsmisdadiger Vladimir Poetin aan te wrijven. Thierry vindt hem naar eigen zeggen 'een prachtvent'. De man die hem met een paraplu op z'n hoofd sloeg riep in het Oekraïens: "Nee tegen fascisme, nee tegen Poetinisme". 

Maar zoals gezegd, de lezing ging gewoon door en dat verwacht je ook van een mannenman als Thierry. Want dit is dezelfde man die vindt: 

"De realiteit is dat vrouwen niet alleen maar met omzichtig “respect” behandeld willen worden door hun sekspartner; dat ze helemaal niet willen dat je hun ‘nee’, hun weerstand respecteert: de realiteit is dat vrouwen overrompeld, overheerst, ja: overmand willen worden."

Een échte vent dus, die Thierry, zo'n vleesetende, barbecueënde, voetbal supportende, vrouwen aan hun haar naar zijn mancave slepende kerel. Maar toch, toen ie weer thuis was bleek het beter om dit incident uit te gaan melken tot de laatste druppel. Alle campagneactiviteiten van Forum voor Democratie liggen stil want iedereen in die partij is blijkbaar compleet van slag door de gebeurtenis. Hij bleek opeens een (lichte) hersenschudding te hebben, waarmee ie toch nog die hele lezing heeft kunnen volbrengen, en is thuis aan het herstellen van de klap waar hij het, volgens de partij, naar omstandigheden, goed maakt. Wat 'n pussy. 

Een aantal betogers tegen de komst van Thierry Baudet in Gent. 

Toen was geluk... #145

In de aflevering van 'Oogappels' afgelopen woensdag zien we Carola, geweldig vertolkt door één van mijn favoriete actrices, Eva van der Gucht, alles inpakken en opruimen vanwege een door de situatie gedwongen verhuizing. Op een gegeven ogenblik ziet ze de streepjes die ze op de muur heeft gezet om het groeien van haar kinderen Danny en Wende bij te houden en maakt er foto's van om die herinnering mee te nemen.

Meteen dacht ik aan thuis waar mijn moeder dat ook deed. In de achterkamer tussen twee deuren in was een stukje waar in mijn kindertijd werd bijgehouden hoeveel ik was gegroeid. Nadat het streepje was gezet werd met een centimeter opgemeten hoe lang ik was en dat werd er, samen met mijn leeftijd, bij vermeld. De hele reeks met meetmomenten heeft er lang gezeten totdat er op een bepaald moment werd geverfd. Rücksichtslos is er overheen geschilderd.

En als u denkt dat zulks alleen iets is voor Jean le travailleur, moogt u opnieuw denken. Bij het bezoek aan Paleis Het Loo zagen we dat naast de meisjeskamer van destijds prinses Juliana door haar moeder Koningin Wilhelmina ook werd bijgehouden hoe haar dochter groeide. U kunt het op onderstaande foto zien.

What the actual fuck?

De Stemwijzer is weer online vanwege de aankomende Tweede Kamerverkiezingen op, ik dacht uit mijn hoofd, 22 november. Ik vul dat altijd ter leering ende vermaeck in en deze keer was de partij met wie mijn antwoorden het meest overeen kwamen een partij waar ik nog nooit van had gehoord: LEF met als toevoeging: Voor de Nieuwe Generatie. Ik ben eens op onderzoek uitgegaan en het blijkt een partij te zijn die opkomt voor de belangen van jongeren. Nou, ik sta met één been in het graf, dus ik ben niet echt de doelgroep. Daarnaast is hun ideologie toekomstgericht en is één van hun kleuren paars. Dat is dan wel weer in mijn straatje, maar nee, ik zal niet op deze voor mij onbekende partij gaan stemmen. 

Interessanter vind ik om te zien met welke partijen ik helemaal niks of niet heel veel gemeen heb qua opvattingen. Dat stelde me ook deze keer weer gerust. Gedeeld als laatste staan BBB, SGP, CU, FvD en CDA. Zoiets verwachtte ik wel al, maar het is toch fijn om het bevestigd te zien. Ook NSC van de zo bejubelde Pieter Omtzigt bungelt ergens onderaan, na de bekendmaking van z'n verkiezingsprogramma van de week kan ik dat ook goed plaatsen. 

Over verkiezingsprogramma's gesproken. Ik zag ergens een afbeelding wat uit het verkiezingsprogramma van Denk zou komen, maar ik kon me het niet voorstellen, want eerder hoorde ik lijsttrekker Stephan van Baarle op tv zeggen dat er 'erkenning moet zijn voor diversiteit en racisme bestreden moet worden'. Die afbeelding stond daar haaks op. Dus heb ik het verkiezingsprogramma van Denk opgezocht. Dit staat er letterlijk te lezen: 

....Dan hebben we het over elke vorm van anti-moslim, anti-zwart én anti-Aziatisch racsime, antisemitisme, haat en geweld jegens LHBTI'ers.....

Maar vervolgens staat er verderop dus echt die afbeelding die ik eerder al had gezien:

Nou schatten, ik dacht het niet.

What the actual fuck??!! Het was al nooit voor een moment in me opkomen om op een partij als Denk te stemmen, maar als je jezelf zo tegenspreekt in je eigen verkiezingsprogramma gooi je ook wel je eigen glazen in. Nu heeft de kernachterban van Denk natuurlijk ook helemaal niks met de regenbooggemeenschap. Dat zijn de 'het-wordt-me-door-de-strot-geduwd'-mensen die zelf wel geaccepteerd willen worden voor wie ze zijn en bij wie de woorden 'discriminatie' en 'uitsluiting' op de lippen bestorven ligt als het hen betreft, maar bij anderen hebben ze er niet zo veel moeite mee. Zo pleit Denk wel voor religieus onderwijs, religieuze feestdagen en het recht op gebedsoproep, maar spreekt anderzijds van 'regenboogdwang'. Again: what the actual fuck??!!

Ik wens u allen veel wijsheid toe de komende tijd. En wat u ook doet, ga zeker stemmen volgende maand. Het is een recht dat wij hebben waar men in sommige andere landen voor strijdt, om ook échte vrije verkiezingen te hebben. Een strijd die met pijn en bloedvergieten wordt gestreden. Alleen daarom al kun je het niet maken om niet te gaan stemmen. Het is een recht wat we moeten koesteren, het is niet vanzelfsprekend. 

Mooie zinnen

Al sinds het begin van de in beton gegoten Top 2000 in 1999 staat het nummer 'Hotel California' van Eagles in de granieten top 5. Het nummer was een hit in 1977 en spreekt dus nog altijd tot de verbeelding. De tekst leent zich voor verschillende (eigen) interpretaties, maar de tekstschrijvers van het nummer, Don Henley, Glen Frey en Don Felder zeggen dat het over Los Angeles gaat, 'the way of life' in Californië in die periode met name in de muziekindustrie en de daarbij behorende drank- en drugscultuur. Er worden veel metaforen gebruikt in de tekst.

Don Henley zegt dat het feitelijk over de onderbuik van de Amerikaanse droom gaat. De zin uit het lied die voor mij het meest tot de verbeelding spreekt is:

You can checkout any time you like, 

but you can never leave.

Ik kan me volledig verliezen in die ene zin omdat het iets onheilspellends heeft. Ergens weg willen maar, om wat voor reden dan ook, niet weg kunnen. Ik vind het tegelijkertijd ook een benauwende zin, het beknot je in je vrijheid om een eigen keuze te maken en al maak je die, het heeft geen zin, er zal niets veranderen. 

In de context van het nummer betekent het dat mensen moeilijk uit de sleur van hun leven in het Los Angeles uit die tijd en in de muziekbranche in het bijzonder met alle problemen van drank, drugs en geld kunnen ontsnappen en ze dus tegen wil en dank in hetzelfde patroon blijven.

Bereikbaar

Het heeft er natuurlijk mee te maken dat ik uit de tijd van de bakelieten telefoon met draaischijf ben, en als je dan niet thuis was, was je niet te bereiken. Ook kon er geen boodschap worden ingesproken want een antwoordapparaat zou pas veel later bon ton worden. In deze tijd zou je dus overal en altijd bereikbaar kunnen zijn, maar ik en ik alleen bepaal wanneer en of ik überhaupt bereikbaar wil zijn. Ik heb mijn foontje niet altijd bij me en als ik ga slapen gaat ie uit.

Maar ik merk dat sommigen, veelal jongeren, maar ook steeds meer ouderen, zelfs nog ouder dan ik, hun bestaan laten dicteren door het rinkelen (heet dat nog zo?) van hun telefoon die ze als een soort extra ledemaat van hun lichaam altijd bij zich hebben en die ook altijd aan staat. Al zijn ze aan de beurt in de rij bij de kassa als de heilige telefoon gaat valt alles uit hun handen en is dat prioriteit nummer één. Toen dit verschijnsel zich pas voordeed dacht ik dat het mensen moesten zijn die in de uitvaartbranche werkzaam waren of iets dergelijks, maar dat zouden er dan best wel veel zijn en aan de gesprekken die luid en duidelijk werden gevoerd kon ik opmaken dat het niet zo was. Zelf heb ik mijn telefoon niet eens bij me als ik boodschappen doe.

Eén van de zegeningen van de mobiele telefoon is dat je alles middels WhatsApp kunt doen en je dus niet meer daadwerkelijk hoeft te bellen. Ik bel zelf echt nooit meer, enkel als er echt geen andere mogelijkheid is. Ik vind het dan ook heel bijzonder dat zoveel mensen nog old school telefoneren en op de meest idiote tijdstippen. Om half zeven 's morgens in de metro. Wie in godsnaam moet je dan bellen en waarvoor?  

Ook toen ik vroeger naar de sportschool ging bleef mijn telefoon thuis, wat moet je ermee in de gym? Maar bij mijn huidige sportschool krijg je met een QR-code toegang tot de school dus moet ie wel mee, maar daarna verdwijnt ie in m'n lockertje. Dat doet niet iedereen, lees: vrijwel niemand, en doet zich het fenomeen voor dat men op een apparaat zit en met zijn/haar/hen telefoon bezig is in plaats van met waar het apparaat voor is. Als ik dan zo door de ruimte kijk zijn dat er echt tientallen. Vindt iedereen zich dan zo belangrijk dat ze voor geen moment gemist kunnen worden? Ik ga ervan uit dat als ik niet bereikbaar ben de wereld gewoon doordraait en als het echt heel, heel belangrijk is er een berichtje achter wordt gelaten. Ik ben zeer misbaar. 

Toen was geluk... #144

Ik was ziek en zoals gebruikelijk mocht ik dan in de woonkamer op bed liggen. Mijn moeder had mij voorgespiegeld dat ze iets leuks voor me ging kopen. Toen het moment daar was kwam ze met een dienblad aan met daarop uitgestrooid opzetkaakjes. Opzetkaakjes, er zijn nu hele generaties mensen die niet weten wat dat is, want ze worden niet meer verkocht, en ik vraag me af of de kinderen van nu er net zoveel plezier aan zouden beleven als ik destijds.

Ik was dan wel ziek , maar droge kaakjes mocht ik wel en aan opzetkaakjes zat een soort spelelement verbonden. Het bestond uit kleine ronde kaakjes met een gat in het midden en verschillende dierenfiguurtjes die je er op kon zeten, hence de naam opzetkaakjes. Ach, wij waren met weinig tevreden. 

Tegeltjeswijsheid 453

 

Theater

Op mijn blogje van gisteren heb ik vele reacties mogen ontvangen van lezers die opmerkten dat ik al vrij lang niet meer over theaterbezoeken heb geschreven. In het desbetreffende blogje schreef ik vrij beeldend over hoe ik een paar jaar terug bij een theatervoorstelling van Karin Bloemen volledig werd opgenomen in een door haar gezongen en intens gebracht lied. Sommigen vertelden dat ze met plezier mijn blogjes over theatervoorstellingen lazen en soms zelfs naar aanleiding ervan kaartjes hadden geboekt. 

Ieder jaar zat ik in mei klaar om kaarten te bestellen voor het komende theaterseizoen, vaak ging ik wel naar tien of meer voorstellingen, en toen was daar de pandemie en een aantal voorstellingen die ik had geboekt konden niet doorgaan. U weet vast nog wel dat o.m. de entertainmentsector in die tijd vrij hard is getroffen omdat theaters lang niet open konden. Het waren bijzondere tijden en het was voor iedereen een nieuw fenomeen hoe ermee om te gaan, dus deed men wat men dacht dat goed was. Zo kijk ik er tegenaan en niet zoals de verwapten onder ons die menen dat het allemaal onderdeel is van een groot boos plan en dat we in een dictatuur leven of weet ik wat voor randdebiele draai ze er, nog steeds, aan geven. Daarnaast vond ik, zoals u weet, die maatregelen wel chill. Ik heb me geen moment belemmerd gevoeld in mijn bestaan. Ik keek naar wat wel kon en dat was meer dan genoeg. Ik moest zelfs weer wennen toen alles gewoon weer kon, het leven in een cocon beviel me eigenlijk wel.

Toen de theaters weer open gingen waren er meteen mensen die weer hutje mutje naast elkaar in foyer en zaal gingen zitten, maar ik was er nog niet aan toe. Ik ben meer van laat ik eerst maar es zien of het allemaal wel oké is. Het zullen waarschijnlijk dezelfde mensen zijn die direct weer vliegreizen naar ik weet niet waar gingen maken, terwijl het aantoonbaar was tijdens de pandemie dat de natuur er van opknapte doordat er nog nauwelijks werd gevlogen, maar daar hebben velen geen boodschap aan. Ze moeten en zullen godnondeju op reis gaan omdat ze daar recht op hebben of zoiets. Ach ja, mensen, ik heb er onlangs nog over geschreven. 

Maar goed, van de week liep ik met Rick langs het theater in mijn dorp en zag de affiches en toen ging het wel weer kriebelen. En ook toen ik gisteren mijn gevoel beschreef tijdens de voorstelling van Karin Bloemen, merkte ik dat het ook voor mij weer tijd wordt om, twee of drie jaar na alle restricties, komend seizoen me weer in het theateraanbod te verdiepen en mooie voorstellingen uit te zoeken. Komend seizoen ja, mijn lichte OCD staat niet toe om in het reeds begonnen seizoen nog voorstellingen te boeken, dat voelt raar en niet goed. Laat me maar, ik ben er niet minder om. 

Ik ben verraden

'Je Suis Malade' is een Frans chanson geschreven door Serge Lama en Alice Dona en in 1973 uitgebracht als single door Serge. Het werd geen succes, de Franse radio prefereerde de b-kant van de single, 'Les P'tites Femmes De Pigalle'. Ook Dalida nam in datzelfde jaar haar versie van het nummer op. Toch is het lied in de loop van de tijd een klassieker geworden en op het repertoire van talloze artiesten over de hele wereld gekomen. 

Ook zijn er verschillende Nederlandse bewerkingen van en het bijzondere is dat ze allemaal anders zijn van interpretatie. Conny Vandenbos ('Ik Tel M'n Dagen'), Thérèse Steinmetz ('Blijf Op Me Wachten') en Simone Kleinsma ('Verloren'). Niet de minste zangeressen en hun versies zijn stuk voor stuk even mooi, maar de versie die ik weergaloos vind is die van Karin Bloemen, 'Ik Ben Verraden'.

Ik bezocht een theatershow van Karin en ik zat vooraan, dit nummer zette in en bij de eerste vier regels zoog ze me het lied in en het was net of de hele zaal verdween, alleen Karin stond er en ik zat, het leek wel alleen, in de zaal en keek en luisterde naar haar, zo voelde het. Haar expressie, de kracht van haar hele zijn, die fantastische tekst, die geweldige stem. Voor vijf minuten leek ik uit tijd en ruimte losgezongen en voelde elk woord en elke blik die ze het lied meegaf. Nu, na zoveel jaar, kan ik dat gevoel nog zo oproepen. Dat doet muziek en theater. 

Ik Ben Verraden

Nu is niets meer waar

Met een koud gebaar

Werd de laatste droom verscheurd

Nu grijnst elke God

Schik je naar je lot

Alles kan kapot

Het is jouw beurt

Waar de nacht voorheen

Vroeg of laat verdween

Voor een nieuwe dag vol licht

Zoek ik mijn houvast

Nu op de tast

Want vandaag gaan één voor één 

De deuren dicht

Ik ben verraden

Tot op het bot verraden

Het leven heeft geen troeven meer

Tot het me duizelt en ik heb geen antwoord meer

Alsnog verraden

Zo onverwacht verraden

Was elk gevecht een schijngevecht

Was alle moed slechts overmoed

En is er iemand die nog zegt 

Het komt weer goed

Altijd weggestopt

Altijd afgeklopt

Maar nu komt het erop aan

Ergens loert iets wreed

Of ik soms al weet

Hoe ik mij herneem en op zal staan

Vecht ik woest en blind

Als een driftig kind

Dat z'n straf gekregen heeft

Of rest mij de rouw

van de oude vrouw

Die haar ogen neerslaat en zich overgeeft

Ik ben verraden

Tot op het bot verraden

Terwijl ik heel mijn leven lang

Nooit vluchtte in verbitterd zijn

Of laf of bang 

Alsnog verraden

Zo onverwacht verraden

Was wat ik hoopte zo naïef

Was al het mooie dom geluk

Was wat me lief was me te lief

En moest het stuk

Laat me niet alleen

Niet nu iedereen

Onverschillig lijkt en gehaast

Ook al zeg je niets

Ook al doe je niets

Blijf totdat de eerste storm is uitgeraasd

Ik ben verraden

Tot op het bot verraden

Het leven heeft geen troeven meer

Tot het me duizelt en ik heb geen antwoord meer

Alsnog verraden

Zo onverwacht verraden

Was al het mooie dom geluk

Was wat ik hoopte zo naïef

Geborgenheid alleen maar een façade

Ineens ben ik verraden

Vandaag ben ik verraden

© Jurrian van Dongen, Alice Dona, Karin Bloemen

Mensen

Mensen zijn over het algemeen niet zo heel leuk, we zien het dagelijks op het journaal, lezen het in de krant en worden ermee geconfronteerd op social media. Zeker in deze tijden van oorlog en geweld komt het aller- allerslechtste in veel mensen naar boven. Maar ook ver van oorlog, moord en doodslag kan ik volledig verbouwereerd raken van menselijke gedragingen.

Zo is elektronicaketen BCC onlangs failliet gegaan en is er over gegaan tot een faillissementsuitverkoop. Nou, dat trekt echt de onderlaag van de bevolking uit hun holen, zo blijkt wel. De voor een dubbeltje op de eerste rij zitters hebben als gorilla's op de ramen gebonsd en hebben showmodellen van de muren gerukt, personeel (wat straks zonder baan zit) is bedreigd en ook tussen de troglodieten onderling ging het er soms agressief aan toe omdat men malkander het laatste koopje niet gunt. Men heeft dus moeten besluiten om de vestigingen te sluiten omdat de neanderthalers er niet mee om kunnen gaan. 

Het is daarom dat ik die vermaledijde Prijzencircusweken bij V&D, waarvan iedereen die er werkte zei dat ze die zo leuk vonden, verafschuwde. Ik geloofde hen ook gewoon niet. Er was geen flikker aan. Allemaal op koopjes beluste klanten die er een bende van maakten. Ik zat op de boekenafdeling nog goed, boekenmensen, zowel de handelaren als de klanten houden absoluut niet van zoiets banaals, dus die kwamen dan ook niet. Maar ik werkte tevens op de afdeling entertainment en daar heb ik wel het één en ander meegemaakt. Een klant die de aanbieding verkeerd had gelezen maar tóch van de bedrijfsleider zijn zin kreeg. En natuurlijk de scheldkanonnade van meneer Wensveen aan mij over Disney DVD's, maar dat is uiteindelijk in zijn gezicht ontploft. Er zijn grenzen. En dan het schoendebacle van 2004, waarbij verderop op de etage twee klanten elk één schoen hadden, de één de linker de ander de rechter en beiden weigerden hun schoen aan de ander te geven. Dat liep hoog op waarbij één klant met schuim op de mond riep: "Ik betaal voor één schoen en die trek ik kapot!"

En ook van de week nog toen bij ons de flessenautomaat kapot was en er dus geen leeg fust ingeleverd kon worden zag ik voor mijn ogen iemand een apoplexie krijgen omdat ie z'n blikjes tijdelijk niet kon inleveren. Ik denk dan alleen maar: we staan op de rand van WO III, dit zijn lege blikjes, een beetje perspectief, lieverd. 

Het is daarom dat ik zo kan genieten als mensen wél leuk zijn, iets liefs doen voor elkaar of zich bekommeren om dieren en natuur, gewoon zonder er iets voor terug te verwachten. En dat zie ik ook genoeg om me heen hoor, maar het kan en mag altijd meer. Het kan mijn dag kleuren en het helpt me hopen dat het ooit allemaal goed komt. Hoop is belangrijk in het leven, in ieder geval in het mijne, het geeft moed en verzacht. Niet voor niets luidt het gezegde: Zolang er leven is, is er hoop. 

Het verhaal van de foto

Wij woonden in Den Haag vlakbij het Zuiderpark, op loopafstand, dus ben ik er als kind vaak met mijn moeder geweest. Ik weet nog dat er een speeltuin was met gras en ook een gedeelte zand, daar gingen we later heen, maar op onderstaande foto's ben ik denk ik zo'n jaar of drie en gingen we eendjes voeren.

Nu weten we dat brood helemaal niet zo goed is voor eenden, maar dat wíst je toen toch niet, dus sneed mijn moeder van oud brood blokjes die meegingen in een zak. Dat kleine stevige kereltje ben ik, met die dikke beentjes en die blonde krullen. Het pakje wat ik aan heb bestond uit een kort broekje, een truitje met korte mouwen en een vestje. Ik weet nog dat ik zo'n setje in het blauw had en in het grijs. Waarom ik dat nog weet, geen idee. Het is niet zo dat ik mijn hele garderobe vanaf mijn prilste jeugd chronologisch in mijn hoofd heb zitten. Licht autisme is me niet vreemd, maar zover gaat het nou ook weer niet. Blijkbaar hebben deze setjes indruk gemaakt of ik heb het veel gedragen.

Op de tweede foto ziet u dat ik als ik de eendjes van brood voorzag ook zelf zo nu een dan een stukje brood tot me nam, die dikke beentjes kwamen ergens vandaan natuurlijk. Die vijver is er nog steeds in het verder best wel veranderde Zuiderpark. Afgelopen zomer heb ik er nog gestaan. 

Aandoenlijk

Als bewust alleenstaande heb ik vanzelfsprekend een zogenaamde 'in natura' uitvaartverzekering afgesloten, zodat alles al is geregeld en er door niemand nagedacht hoeft te worden over wat te doen met het lijk. Ik ben er alleen nog niet uit of ik een old fashioned uitvaart wil waarbij men zich krijsend op de kist kan werpen of dat ik pas een circulaire laat rondgaan als alles in stilte achter de rug is. "Hij was er en nu niet meer", zoiets. Maar goed dat zien we wel over een paar jaar als het zover is. 

In de media had ik vernomen dat Ardanta, waar ik mijn uitvaartverzekering heb, zou opgaan of samengaan met A.S.R.. Voor mij prima omdat ik andere verzekeringen al bij A.S.R heb lopen. Vorige week lagen er twee enveloppen in de bus waarin dit ook netjes werd gecommuniceerd en dat er niets aan de verzekering gaat veranderen. Maar twee enveloppen? Ik heb maar één uitvaartverzekering, vooral omdat ik van plan ben om maar één keer dood te gaan. Bij het doorlezen van beide brieven bleek het om toch een tweede uitvaartverzekering te gaan. Gelukkig kunnen we heden ten dage meteen op het wereld wijde web poolshoogte nemen over hoe en wat.

En wat ik daar zag vond ik heel aandoenlijk. Er was inderdaad een tweede verzekering, afgesloten op 1 oktober 1965, ik was toen 4½ maand, dus die moet afgesloten zijn door mijn vader. De verzekeringsadviseur onder aan de brief huist in Doetinchem, dat gaf al wat weg. Mijn ouders hebben daar vanaf 1987 t/m 2001 gewoond en alle verzekeringen ooit afgesloten zijn destijds natuurlijk meeverhuisd vanuit Den Haag. Ik leerde ook dat de verzekering premievrij is en dat er nu €136,- op staat. Hoe of wat weet ik niet, ik was natuurlijk maar net levensvatbaar toen ik één maand te vroeg werd geboren en heb zes weken in de couveuse gelegen voor ik naar huis mocht, dus wellicht was dat een reden om een uitvaartverzekering af te sluiten voor de kleine mens, want wie weet haalt ie het jaar niet eens. Het kan tevens zo zijn dat mijn vader op een bepaald ogenblik vond dat ik oud en wijs genoeg was om zelf het één en ander te regelen en heeft het gespaarde afgekocht of hij dacht werkelijk dat er voor omgerekend 300,- gulden een uitvaart kon plaatsvinden. Hoewel, voor een baby in 1965..... Nou ja, die vragen zullen nooit meer beantwoord worden.

Maar goed €136,- dus wat wordt uitgekeerd als ik mijn laatste grote reis ga maken. Je kunt er niet eens een behoorlijk rouwboeket voor kopen, dus heb ik mij in verbinding gesteld met de verzekeringsadviseur in Doetinchem om het bedragje als een soort 'cadeautje' over tijd en ruimte heen van mijn ouders aan mij te doen toekomen. Het bedragje staat er nu sinds oktober 1965 maar te staan en wie moet er wat mee doen als ik mijn ogen voorgoed sluit? En bovenal, ik héb een uitvaartverzekering. 

Ik kreeg terstond een antwoord terug dat zulks kon, maar dat het niet heel ongebruikelijk is dat men twee of zelfs meerdere uitvaartverzekeringen heeft. Nee, dat begrijp ik, maar dan zijn het verzekeringen die het verschil kunnen maken en die hout snijden, en dat doet €136,- natuurlijk niet. Wel is het zo dat ik iets minder ontvang want ik koop het een soort van af. Maar ik ga het wel doen. 

Ik zie mijn ouders samen enigszins geamuseerd vanaf hun wolkje naar beneden kijken over hoe deze 'verrassing' zich openbaart aan hun jongste.

Kraamkliniek aan De La Reyweg 297 in Den Haag waar ik het levenslicht zag. 

In Memoriam: Piper Laurie

Als ik de naam Piper Laurie hoor denk ik meteen aan haar rol van godsdienstwaanzinnige moeder in de film 'Carrie', maar ze heeft natuurlijk zoveel meer gedaan. Toen ze 17 jaar was kwam ze onder contract te staan bij Universal en naam de naam Piper Laurie aan, haar echte naam was Rosetta Jacobs. Dat contract kreeg ze omdat ze aan het daten was met acteur Ronald Reagan, die later, zo staat me bij, nog iets in de politiek is gaan doen. Haar filmdebuut maakte ze in 1950 in de film 'Louisa' waarin ze, saillant detail, de dochter van Ronald speelde. Ze maakte veel films met grote acteurs als Tony Curtis, Rock Hudson en Paul Newman maar bleef een beetje hangen in bepaalde rollen zodat ze in 1955 naar New York verhuisde om bij tv en op het toneel te gaan werken.

In 1961 accepteerde ze het aanbod om nogmaals samen met Paul Newman een hoofdrol te spelen in de film 'The Hustler' en werd genomineerd voor een Oscar. Daarna ging ze terug naar New York om pas in 1976 weer in een film te verschijnen, het eerder genoemde 'Carrie' de wereldberoemde film naar een boek van Stephen King. Vanaf dat moment heeft ze met grote regelmaat in verschillende films en series gespeeld, o.m. 'Return To Oz', 'The Torn Birds' en 'Twin Peaks'. Haar laatste film maakte ze in 2018 op 86 jarige leeftijd.

In 1962 trouwde Piper met schrijver Joe Morgenstern, in 1971 adopteerden ze een dochter, Ann Grace. In 1982 scheidden ze. Piper is op 14 oktober j.l. overleden, ze is 91 jaar geworden. 

Bril

Sinds een paar jaar ben ik aan de leesbril, terwijl ik dit blogje maak heb ik 'm ook op. Ik heb op strategische plekken een leesbril liggen, bij de computer, naast m'n bed en in m'n tas en zo hier en daar in een la liggen er nog wel meer. Op mijn werk heb ik er ook één in mijn clivage voor als ik kleine cijfertjes moet lezen. Het is nu eenmaal zo, de ouderdom komt met gebreken, en och, als dat het ergste is. 

Toch is het somtijds nodig hebben van een brilletje nog niet helemaal in mijn systeem doorgedrongen. Gisteravond werd het weer duidelijk. Ik ging met Rick eten bij het fijnste restaurant van mijn woonplaats, De Bank. Ik neem dan niet een hele tas mee, maar het hoognodige in m'n jaszak, sleutels, portemonnee en m'n foontje. Die laatste heb ik eigenlijk helemaal niet nodig, maar het ding is in de loop der jaren tot een soort lifeline verworden. Bij het lezen van de menukaart bedacht ik dat ik beter mijn brilletje had meegenomen. En dat is niet de eerste keer, maar het wil maar niet indalen dat ik die bril in een restaurant harder nodig heb dan mijn telefoon. 

Ik beoordeel restaurants sinds enige tijd ook op de leesbaarheid van de menukaart. Als u mij hoort zeggen: "Oh, wat een heerlijke kaart!", betekent dat vaak enkel dat het een, zonder bril, prettig te lezen kaart is, wat nog niets zegt over de keuze van de gerechten. Gisteren kon ik op hoofdlijnen lezen wat ik ongeveer zou krijgen, maar de kleine lettertjes eronder waarmee het gerecht werd opgeleukt werd voor mij pas duidelijk toen het geserveerd werd. Ik had als hoofdgerecht gegrilde tonijnsteak, vet gedrukt in grote letters, maar het gekriebel eronder wat er bij zat, geen idee. Nu zijn de gerechten bij De Bank absoluut om over naar huis te schrijven, dus durf ik het wel aan.

We hebben heerlijk gedineerd, fijn kunnen bijkletsen en toen de rekening kwam en de jongeman het mobiele pinapparaatje presenteerde werd het pas echt een vertoning. Ik heb dus niet zo'n pasje waarmee je contactloos kunt betalen, ik ben er te boomerig voor. Maar ja in een met sfeerlicht verlicht restaurant die ieniemienie cijfertjes van dat minuscule apparaatje kunnen ontcijferen zonder bril..... Ik liep met het machientje naar een lichtpunt maar kon nog niks zien, vervolgens ben ik naar de ingang van de keuken moeten lopen met dat heerlijke tl-licht om uiteindelijk mijn pincode te kunnen intoetsen. Nu bedenk ik me dat ik het natuurlijk ook discreet met het licht van mijn telefoon had kunnen doen, was ie toch nog van pas gekomen. Maar beter de volgende keer mijn leesbril bij de noodzakelijke mee te nemen items leggen. 

Tegeltjeswijsheid 452

 

Gouden Televizier-Ring Gala

Gisteren werd ie voor de 58e keer uitgereikt, de Gouden Telvizier-Ring voor het beste programma van het jaar volgens de televisiekijkers. Allereerst was Peter Pannekoek een geweldige keus als medepresentator, even het allemaal niet zo serieus nemen en het mag ook best een beetje schuren. Ik hoop dat hij volgend jaar weer mag.

De winnaar is natuurlijk de geweldige serie 'Oogappels' wat op dit moment in z'n vijfde seizoen zit en ik heb vernomen dat er al aan een nieuw seizoen wordt gewerkt. Vanaf het eerste moment ben ik door de serie gegrepen. Het gaat over vier gezinnen met pubers die nu in seizoen vijf onderhand gaan uitvliegen. De grootouders komen ook in beeld, vaak in een beschouwende observerende rol, maar gaandeweg de seizoenen steeds meer onderdeel van de verhaallijnen.  

Omdat ik het nu al vijf seizoenen volg en de acteurs hun rollen zo goed spelen in herkenbare situaties en ik al vijf jaar bij ze 'over de vloer kom', voelt het een beetje of je bij goede bekenden langsgaat. Vanzelfsprekend heb ik op de serie gestemd om genomineerd te worden en gisteren ook mijn stem uitgebracht, maar het kon ook haast net anders dan dat 'Oogappels' als winnaar uit de bus zou komen. De serie is alom geliefd, dus de winst van de Gouden Televizier-Ring is zeer verdiend! 

De kids van 'Oogappels' die je voor je ogen ziet opgroeien. En ook ziet groeien als acteurs.
Ciraj Amalal, Vera de Vries, Susan Radder, Aiko Beemsterboer, Noah de Nooij, Juna de Leeuw, Maas Bronkhuyzen en Thor Braun. 

De cast met een heel blije bedenker en regisseur Will Koopman met De Ring. 

Herinnert U zich deze nog? #223

SASKIA & SERGE
'THE BATTLE OF SALLY ANN'
1978
Aantal weken: 3
Hoogste positie: 34

Mocht de video niet te zien zijn klik hier.

Mensen van mijn generatie zijn opgegroeid met de liedjes van Trudy en Ruud Schaap, beter bekend onder hun artiestennaam Saskia & Serge. Als ze in 1967 het 'Cabaret der Onbekenden' winnen met hun eigen Nederlandstalige liedje is het dat repertoire, het wat betere Nederlandstalige lied, veelal door henzelf geschreven waarmee ze populair worden. In 1971 zijn ze Neerlans hoop op het Eurovisie Songfestival van dat jaar met het bijzonder melodieuze 'Tijd', waarmee ze een mooie zesde plaats behaalden. 

Vanaf 1976 gaat het roer volledig om en richten Saskia & Serge zich op Engelstalige countrymuziek. En met groot succes, ook internationaal. Ze mochten optreden in de Grand Ole Opry in Nashville, en daar kom je niet zomaar. Uit die periode is bovenstaande single. Het is, vind ik, qua tekst en muziek een geweldig liedje door henzelf geschreven en gecomponeerd. Het vertelt het verhaal van Sally Ann die, vanuit het niets lijkt het, een stadje binnenkomt om er emplooi te vinden in de lokale bar. Maar haar verschijning doet veel opschudding veroorzaken tot ze op een dag net zo plotseling als ze er was weer is verdwenen. Alle hunkerende mannen vertwijfeld achterlatend. Het is zo'n lied waarbij het gezongene voor je geestesoog afspeelt. Het had volgens mij zomaar op het repertoire van Dolly Parton, Tammy Wynette of Loretta Lynn kunnen staan, je waant je in het geschetste westernstadje waar 'the menfolk' over elkaar heen buitelen om in de gunst van Sally Ann te komen die het licht geamuseerd ondergaat. 

In de jaren tachtig gaan Saskia & Serge nog maar weer es een andere richting op met wat meer popliedjes om vervolgens heden ten dage een mix van hun volledige inmiddels omvangrijke repertoire te brengen. 

Het verhaal van de foto

Aan de kleding die de dame op onderstaande foto draagt is het meteen duidelijk, deze foto is gemaakt in de jaren vijftig. Wat we ook zien is dat het een mooie zonnige dag is, ze draagt een zonnebril en haar jasje heeft ze over haar arm. Deze foto is gemaakt op de Marktweg in Den Haag in 1958. En de dame op de foto is niet zomaar iemand, het is mijn moeder, toen 32 jaar. 

Heden ten dage is de Marktweg niet een buurt om over naar huis te schrijven maar dat was 65 jaar geleden anders. De zus van mijn moeder, de hier al regelmatig genoemde tante Jopie, woonde er met haar man, ome Ton en hun twee zoons Tonny en André. Ome Ton had een nieuwe fotocamera gekocht en was er mee aan het experimenteren en zodoende maakte hij deze foto van zijn schoonzuster terwijl ze naar hun woning wandelde. 

Ik ben dol op deze foto en hij staat dan ook mooi ingelijst op m'n nachtkastje.

Dezelfde plek 65 jaar later. De mooie glas in lood ramen zijn verdwenen.

Eurlog

Na het binnen- en aanvallen van Oekraïne was van meet af aan duidelijk dat Vladimir Poetin burgers en burgerdoelen liet bestoken. Er zijn zelfs Oekraïense kinderen ontvoerd naar Rusland. Op het zomaar aanvallen van een ander land alleen al, maar zeker het op burgerdoelen richten van die aanvallen werd door de rest wereld met afschuw gereageerd. Nou ja, op wat andere dictaturen na en natuurlijk alles aan de extreem rechterzijde van het politieke spectrum. Zo had ons aller Thierry Baudet het er over dat hij Vladimir een 'prachtkaerel' vond. 

Afgelopen zaterdag is de in Gaza gestationeerde terroristische organisatie Hamas Israël binnengevallen en hebben er bombardementen plaats gevonden. Er was een festival gaande waar Hamas in het wilde weg heeft geschoten waardoor er honderden doden zijn gevallen, tevens hebben ze een nog onbekend aantal mensen gegijzeld en meegenomen naar Gaza, waarschijnlijk voor een gevangen-gegijzelden ruil met Israël, maar ook om het voor Israël lastiger te maken het kleine dichtbevolkte Gaza te bombarderen met tegenaanvallen als daar Israëliërs zitten en wie weet ook buitenlanders, want het festival werd door een internationaal gezelschap van jongeren bezocht. 

De problematiek in het Midden Oosten en met name die tussen Israël en de Palestijnen is zo complex en is al zoveel decennia aan de gang dat ik mijn vingers er niet aan brand om onwrikbaar stelling te nemen. Ik weet er gewoon te weinig vanaf. Maar dit hindert vele anderen op het wereld wijde web niet om precies te duiden hoe het zit. Zij hebben, vinden ze, de wijsheid in pacht en staan of pal achter Israël of dansen van vreugde over de aanvallen van Hamas en de vele slachtoffers die dat tot gevolg heeft.

Ik heb met open mond en betraande ogen gekeken naar de beelden van mensen die hardhandig meegesleurd werden, die werden rondgereden op wagens met bebloede kleding op weg naar Gaza. De in paniek rennende menigte waarop werd geschoten. De gedode mensen op de grond, de bombardementen over een weer. Dat Israël, het land dat één van beste grensbewakingen en geheime diensten heeft, op deze manier is verrast kan niet alleen het werk van Hamas zijn. 

Het antwoord van Israël is het bombarderen van burgerdoelen in Gaza en zo is het aan beide kanten de burgerbevolking die de zeer hoge prijs betaalt. Geen enkele moeder, Israëlisch of Palestijns, zet kinderen op de wereld om hen door bombardementen diezelfde wereld weer af te laten schieten. Ik moet denken aan de videoclip 'Two Tribes' van Frankie Goes To Hollywood. Laten de leiders het lekker zelf uitvechten in een boksring. Maar goed, zo eenvoudig werkt het niet in een oorlog. Burgers en jonge militairen zijn de werkelijke slachtoffers. 

De wereld is weer een stukje minder leuk geworden. De generatie van mijn ouders en de generatie daarvoor heb ik wel eens verhalen horen vertellen, en dan kwam de zin 'Dat was nog veur de eurlog...' (ik kom uit Den Haag, hè) soms wel eens voorbij. Voor de oorlog.... er was een duidelijke scheidslijn tussen voor en na de bange jaren 40-45. De Tweede Wereldoorlog, we leerden erover op school, ik heb er talloze boeken over gelezen, films en documentaires over gezien. Ieder jaar herdenken we de gevallenen op 4 mei. Dit nooit meer, was de algemene tendens na de bevrijding. Ik ben van na de oorlog en ik hoopte dat ook te blijven, maar zoals het nu gaat zou het zomaar kunnen zijn dat een Derde Wereldoorlog nakende is, of wellicht al begonnen.

Nou ja, we gaan zien hoe het zich zal ontwikkelen. Eén iemand spint garen bij de aandacht die nu wat minder is gericht op de oorlog die ie begonnen is. Daarnaast komt zoveel mogelijk chaos in de wereld hem wel uit. Precies ja, hij. 

Toen was geluk... #143

Mijn vader hoorde ik het met regelmaat zeggen: 'Je smaak verandert mettertijd', en als kind kon ik me dat niet voorstellen, maar hij had gelijk. Ik eet nu dingen waarvan ik vroeger gruwelde en bedank voor zaken waar ik in het verleden niet zonder dacht te kunnen. 

Onderstaande foto kwam ik tegen en ik zat meteen weer aan de ontbijttafel thuis. Ik herkende het pakje terstond: chocoladeboter, verpakt in een wikkel van zilverpapier vervaardigd door Brinkers margarinefabriek en onder de naam Choba sinds 1946 verkocht. Als jong kind vond ik het heerlijk. Gaandeweg verdween het vanwege zoveel keus aan andere zoet broodbeleg van onze ontbijttafel en blijkbaar uit de supermarkt, in ieder geval die waar mijn moeder boodschappen deed. 

Want toen ik tiener was hadden we het over chocoladeboter en dat ik het ooit zo lekker vond, maar het was niet meer (overal) te koop. Mijn moeder vond het in een andere supermarkt toen ze van haar werk naar huis fietste en had het gekocht. De aanvankelijke vreugde werd snel getemperd, ik vond het helemaal niet lekker meer. 

Het is nog steeds, bij sommige supermarkten, te koop, maar nu in een kuipje. De dierlijke vetten van destijds zijn vervangen voor plantaardige en de smeerbaarheid is aangepast aan wat de consument nu wenst. Nee, ik ga het niet nog eens proberen, de smaak van deceptie kan ik me nog voor de geest halen, en dan, ik kan ook meteen cholesterol in mijn aderen spuiten. 

Het moderne leed

Ooit heb ik dit door Robert Long geschreven en door Jenny Arean vertolkte lied na mijn voorgelezen column in het programma 'Uit De Kast' van Radio Capelle laten afspelen. Ik had min of meer bedongen dat ik na het voorlezen van m'n column een door mij uitgezocht bijpassend lied kon laten horen. De betreffende uitzending had als onderwerp de kinderwens van paren van hetzelfde geslacht. Regelmatig hield ik de regenbooggemeenschap een spiegel voor in mijn columns, zo ook nu. Mocht u deze column (nogmaals) willen lezen dat kan hier.

Ik koos na de column voor dit hilarische lied van Robert gezongen door Jenny, omdat het zo lekker over de top de draak steekt met het smartlappengenre an sich, maar ook omdat het van absurdistische gebeurtenissen aan elkaar hangt en er heerlijk met een gestrekt been ingaat zonder zich te bekommeren om gevoeligheden. Nou, laat zulks maar aan Jenny over om dat over het voetlicht te brengen.

Het Moderne Leed

Oh, het leed is van alle tijden

Maar geen leed is zo wreed

Als 't moderne leed

Juist omdat je niet weet

Met welk nieuw type leed

Jou het noodlot nog zal kastijden

Dit is het lied van Christina van Driel

Die een broer had met iets aan zijn nieren

Een schat van een meid met een zuivere ziel

Vol van liefde voor mensen en dieren

Toen haar broer na twee jaren in aanmerking kwam

Voor een reddende nieroperatie

Was 't Christina die zei: Broederlief dan krijg jij

Een van mijn nieren voor transplantatie

Dus haar nier werd verwijderd door dokter van Swol

Een jonge chirurg en heel vaardig

Christina haar hart sloeg volledig op hol

En ook hij vond Christina wel aardig

Toen Christina uiteindelijk lopend patient werd

Bedwong ze haar hartstocht niet langer

En ook hij wilde wel - dus was zij na herstel

Een nier armer maar tamelijk zwanger

Oh, het leed is van alle tijden

Maar geen leed is zo wreed

Als 't moderne leed

Juist omdat je niet weet

Met welk nieuw type leed

Jou het noodlot nog zal kastijden

Oh! De vreugde bij thuiskomst werd heel snel gedoofd

Het gezin werd geteisterd door rampen

Haar vader die schudde maar steeds met zijn hoofd

En de dokter zei: U hebt te kampen

Met dat wat de ziekte van Parkinson heet

Maar sinds kort kunnen wij dat bestrijden

Via celtherapie - dus met middelen die

We uit embryo's kunnen bereiden

En opnieuw was 't Christina die sprak: Vader mijn

In mijn buik groeit sinds kort een nieuw leven

Ik offer me op, als 't uw reddding kan zijn

Wil ik mijn liefdesbaby u geven

En hoewel zij zo dolgraag een kind had gehad

Werd er tot een abortus besloten

Maar helaas ging het mis - en de dokter zei: Chris

Heel je kippenhok is naar de kloten

Oh, het leed is van alle tijden

Maar geen leed is zo wreed

Als 't moderne leed

Juist omdat je niet weet

Met welk nieuw type leed

Jou het noodlot nog zal kastijden

Goed, de vrucht was gereed en haar vader genas

En Christina werd alom geprezen

Maar haar moeder begreep dat ze radeloos was

Omdat zij nooit meer zwanger kon wezen

En zodoende sprak haar moeder: Christine, mijn schat

Laat mij in deze noodsituatie

Dan jouw draagmoeder zijn, dat kan best poppedijn

Met kunstmatige inseminatie

Zo gezegd, zo gedaan - moeder werd dus bevrucht

Met het zaad van een onbekend iemand

Maar ook nu was de narigheid niet van de lucht

Mensenlief dat gelooft bijna niemand

Want de nier van haar broer die Christina hem gaf

Wou uiteindelijk niet functioneren

En hij raakte hem kwijt - na een slopende strijd

Moest men Henk - want zo heet ie - cremeren

Oh, het leed is van alle tijden

Maar geen leed is zo wreed

Als 't moderne leed

Juist omdat je niet weet

Met welk nieuw type leed

Jou het noodlot nog zal kastijden

Toch lag er nog veel meer rampspoed in het verschiet

Want haar moeder was wel in verwachting

Maar een drieling - nou ja! - daarop reken je niet

En op die leeftijd is dat een slachting

Dus toen na een bevalling van bijna acht uur

Haar drie kinderen waren geboren

Was de vreugde gemengd - werden tranen geplengd

Want Christien was haar moeder verloren

Toen haar vader dat hoorde bezweek zijn verstand

En daarna heeft zijn hart het begeven

En in de couveuse daar bleek naderhand

Nog slechts een van de drieling te leven

En Christina die joeg zich een kogel door 't hoofd

Met een schattig klein damespistooltje

Weg familie van Driel - slechts een levende ziel

't Kind van Chris - en jawel hoor: mongooltje

Oh, het leed is van alle tijden

Maar geen leed is zo wreed

Als 't moderne leed

Want vooruitgang is mooi

Maar 't geeft ook veel geklooi

Dat je beter maar kunt vermijden

© Robert Long, Jenny Arean