Ailuropoda melanoleuca

Dus Nederland gaat 2 panda's leasen, want we betalen er gewoon voor, het 'teken van de bijzondere band' tussen China en Nederland heeft een prijs, en wel vijftien miljoen dollar, exclusief bijkomende kosten. Daarvoor mogen de twee panda's, Xing Ya en Xess Xava of iets van die strekking, 15 jaar lang in Ouwehands Dierenpark wonen. Het is een (dure) politieke geste van China, want China gunt haar panda's alleen aan goed bevriende landen. Ze zetten de dieren in als politiek smeermiddel, met als aantekening dat eventuele nakomelingen van pandakoppels ook China toebehoren. De panda's komen in september 2016 naar Nederland. Tot die tijd mag Nederland China niet tegen de haren instrijken. Toen premier Cameron van Engeland de Dalai Lama ontving, werd de door China aan hen beloofde lease-panda niet op het vliegtuig gezet. O zo.

Ik zag een glimmende directeur van Ouwehands op TV, hij vertelde dat het dierenpark bijna 15 jaar lang heeft gewerkt om panda's te kunnen krijgen lenen á 1 miljoen dollar per jaar. Hij werd zichtbaar opgewonden toen hij over de te verwachten bezoekersaantallen aan zijn dierentuin sprak. En ik dacht alleen maar het zijn díeren, en hele kwetsbare in dit geval, geen dingen die naar believen heen en weer gestuurd kunnen worden. Er leven in het wild nog maar zo'n 1850 reuzenpanda's, plus 17 dierentuinen die er één of twee geleased hebben van China.

Gelukkig was mijn vriendin Marianne Thieme, fractievoorzitter van de Partij voor de Dieren, het er ook zeer mee oneens. Ik mag haar vriendin noemen omdat ik bij de laatste Kamerverkiezingen op haar gestemd heb. "Het uitwisselen van zeldzame dieren om ze ten toon te stellen is niet meer van deze tijd en zou al helemaal geen onderdeel moeten zijn van een handelsmissie naar een land waar op grote schaal mensen- en dierenrechten worden geschonden." Daar had Marianne een punt, een land wat de mensenrechten al met voeten treedt heeft met dieren helemaal al niet zo veel op, hoe snel vergeten we de vreselijke beelden van angorakonijnen die levend en onverdoofd werden geplukt, of de levende visjes en schildpadjes die in sleutelhangers worden verwerkt. "Het heen en weer gesleep met deze kwetsbare soort is onaanvaardbaar en de welzijnsrisico's wegen niet op tegen het belang van Ouwehands Dierenpark dat met de panda's hoopt meer bezoekers te trekken".

Partijen voor mensen zijn er al genoeg, er is zelfs een partij tégen (bepaalde) mensen, en wat schimmige partijen voor het verzonnen sprookjesfiguur God. Ik blijf voorlopig nog wel op de Partij voor de Dieren stemmen. En nee, ik zal de reuzenpanda's niet gaan bezoeken als ze in Nederland al panda-porno kijkend (zoek het maar op) in hun per heden te bouwen verblijf zitten.

Even wuiven

Doordat ik het gevoel heb dat de negativiteit op allerlei gebied hand over hand toeneemt, voel ik me soms een roepende in de woestijn, hoewel ik me tegelijkertijd gelukkig prijs met een inner circle van vrienden die net als ik als uitgangspunt positiviteit hebben en die respectvol zijn en voor rede vatbaar, basiswaarden in mijn opinie, maar helaas steeds zeldzamer. Ik merk ook dat ik berichten over positief menselijk handelen opzuig als een soort neutralisatie tegen alle onhebbelijkheid waarmee we vaak ongewild worden geconfronteerd. 

Het hartverwarmende bericht uit de Amerikaanse stad Arlington waar een schoolbus vol met jongeren iedere dag wuiven naar de "grootmoeder bij het raam" zoals ze haar noemen, heeft me ontroerd en me doen beseffen dat het belangrijk is om zulke berichten te delen, omdat overal ter wereld naast alle vreselijke dingen die mensen elkaar aandoen ook veel liefde en genegenheid is.

Op een dag staat de oude vrouw er niet, en de dag erna ook niet. De buschauffeur, Carol Mitzelfeld, en de studenten beseffen dat er iets moet zijn gebeurd. Ze komen te weten dat 'hun oma' Louise Edlen heet en 93 jaar is, en dat ze een beroerte heeft gehad en in het ziekenhuis herstelt. De tieners bedenken een manier om haar een hart onder de riem te steken, en Carol gaat in naam van de leerlingen een boeket bloemen afgeven in het ziekenhuis.

De volgende morgen worden de leerlingen verrast door een plakkaat aan het raam waar Louise altijd stond. "Thank you" luistert de boodschap omringd met hartjes. Het toont aan hoeveel de bus wuivende tieners voor haar betekenen. Om de tijd in het ziekenhuis wat te veraangenamen, besluiten de studenten om een foto te laten maken van hen allemaal samen, wuivend vanuit de schoolbus en die foto te overhandigen aan Louise. Louise heeft het ziekenhuis verlaten , en dat was reden voor de jongeren om opnieuw iets leuks te doen. Ze hadden een megagrote slogan op de bus met "Welcome back" aangebracht. 

Ik vond dit een fantastisch bericht en heb er een blogje aan gewijd om jullie dag, lieve lezers, op te lichten en, hoe moeilijk soms ook, te blijven geloven in de kracht van goedheid. Omdat Louise door dit vriendelijke gebaar van de leerlingen de kracht vond, zoals ze zelf aangaf, om er hard aan te gaan werken om zo snel mogelijk haar plek bij het raam in te kunnen nemen om weer naar de bus met studenten te wuiven. 

Carol overhandigt de foto van de studenten aan Louise.

Mijn leven is een lied

Het was een verrassing om te ontdekken dat er onlangs een box is uitgekomen met het complete oeuvre van de te vroeg overleden Willy Alberti. En het is nogal een box: 24 CD's met in totaal 534 liedjes. Ik heb mezelf die box cadeau gedaan, en ik weet dat het niet ieders kopje thee is, maar ik ben er heel blij mee. De box heeft de toepasselijke naam "Mijn Leven Is Een Lied" gekregen, naar één van Willy's nummers. Gisteren is ie bezorgd, en ik heb de komende tijd dus wat te beluisteren, heel veel ken ik natuurlijk wel, maar er zitten ook opnames bij die ik nog nooit heb gehoord, waaronder zijn voorrondeliedje voor het Eurovisie Songfestival van 1958, "Marjan"

In de ruim 35 jaar die Willy's carrière omvatte heeft hij erg veel verschillende dingen gedaan, natuurlijk de Nederlandse liedjes als "De Glimlach Van Een Kind" en "Als Een Wilde Orchidee", maar ook de vele Italiaanse nummers als "Marina" en "Alla Fine Della Strada". Ook voor opera draaide hij zijn hand niet om, zijn bijnaam was niet voor niets 'Tenore Napolitano', zijn 3 opera albums zijn ook opgenomen in deze box. En dan de vele duetten die hij heeft gezongen met zijn neef Johnny Jordaan en dochter Willeke, alsook onder pseudoniem van De Straatzangers zijn duetten met Max van Praag, het is allemaal te vinden op deze unieke box. Er zijn er 1500 van gemaakt.

En nu heb ik de hoop dat ook van zijn dochter, onze nationale vedette Willeke Alberti ooit een soortgelijke box zal verschijnen, al zijn het alleen maar haar 'vinyljaren' tot begin jaren 80, ik zou er als een kind zo blij mee zijn.

In Memoriam: Maureen O'Hara

'The Queen of Technicolor' zo werd ze genoemd de Iers-Amerikaanse actrice Maureen O'Hara, vanwege haar prachtige rode haar en haar groene ogen. In 1938 maakte ze haar filmdebuut, en een jaar later speelde ze haar eerste hoofdrol in Alfred Hitchcock's  "Jamaica Inn". Haar ontdekker, de Britse acteur en regisseur Charles Laughton nam haar mee naar Hollywood waar ze in "The Hunchback of Notre Dame" tegenover hem stond in de rol van Esmeralda.

Ze maakte in haar carrière meer dan 50 films, waaronder de kerstfilm "Miracle On 34th Street" en vijf westerns met John Wayne als tegenspeler. Ook kon Maureen zingen en deed ze in de jaren 50 en 60 mee aan muziekprogramma's, maakte twee albums en stond ze op Broadway.

Maureen trouwde driemaal, en met haar tweede man kreeg ze een dochter. Haar derde man was de grondlegger van de Amerikaanse vliegtuigmaatschappij US Virgin Island Airline, waarvan Maureen de leiding overnam na zijn dood in 1978. In 2014 kreeg ze een ere-Oscar voor haar bijdrage aan de filmindustrie. Ze was de tweede actrice die die eer te beurt viel zonder ooit eerder te zijn genomineerd voor een Oscar.

Op 24 oktober is Maureen in haar slaap overleden, ze is 95 jaar geworden.

Kookboekenweek

De populariteit van kookboeken heeft de afgelopen jaren een enorme vlucht genomen. Ten opzichte van vijf jaar geleden is de omzet ervan met 17% gestegen. In die periode is het aanbod van kookboeken met 32% toegenomen naar nu zo'n 900 verschillende titels per jaar. Het heeft het CPNB (Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek) doen besluiten om dit jaar voor het eerst het kookboek centraal te stellen in de Kookboekenweek, welke vanaf 26 oktober t/m 1 november zal plaatsvinden.

De week is begonnen met de bekendmaking van de winnaar van Het Gouden Kookboek, een prijs voor het beste oorspronkelijk Nederlandstalige kookboek die is verschenen tussen 1 augustus 2014 en 31 juli 2015. Er waren uiteindelijk drie boeken genomineerd, de jury heeft de afgelopen weken een aantal recepten uit die boeken bereid, om die ook te kunnen testen op bruikbaarheid.
De winnaar is geworden 'Liever lokaal' van Annette van Ruitenberg

Weten wat je eet en op zoek gaan naar het verhaal achter je eten, dat is waar het in 'Liever lokaal' om gaat. De meeste kookboeken geven recepten voor producten die voorradig zijn in de winkel of keuken, maar dit boek gaat uit van wat het land en de zee op enig moment te bieden heeft en geeft voor elke dag een recept met lokale producten van het seizoen.

Ook ik merk, mede door de vele kook- en bakprogramma's op TV, alsmede de verschillende TV-chefs en de boeken met de populaire diëten-van-het-moment, dat klanten de weg naar het kookboekenvak weten te te vinden. Voor zichzelf, maar kookboeken lenen zich, door de vaak mooie vormgeving en prachtige foto's van de gerechten, ook uitstekend als cadeau. Ook de cadeaudozen waarbij naast een kookboek ook bijvoorbeeld, schaaltjes, glazen, vormpjes of keukengerei zit verpakt vinden gretig aftrek. Kortom een kookboek is leuk om voor jezelf of een ander te kopen of om te krijgen.

Illegaal

Wanneer het nou precies begonnen is weet ik niet, maar het is volgens mij al geruime tijd maatschappelijk geaccepteerd dat men illegaal films, series en muziek download. Ik hou me er niet heel erg mee bezig, maar zo nu en dan komt er iets over in de media dat er maatregelen genomen worden of zoiets, of dat er boetes uitgeschreven gaan worden. Wat mij dan altijd enorm verbaasd zijn de reacties van degenen die fervent illegaal downloaden. Die enigszins boze verontwaardiging dat er plannen zijn om er iets aan of tegen te gaan doen. Illegaal betekent nog steeds onwettig, maar als het over zaken uit de entertainmentindustrie gaat gelden volgens sommigen ineens andere normen.

Zelf download ik niets illegaal, en dat maakt mij niet roomser dan de paus of een beter mens, maar het is een keuze om het niet te doen, net zoals het een keuze is om het wel te doen. En als je er voor kiest om wel illegaal te handelen, zul je het denk ik ook moeten accepteren als je een keer tegen de lamp loopt; als je niet tegen de hitte kunt, blijf uit de keuken. Voor ons is het vermaak, een leuke film, die mooie muziek of die grappige serie, maar voor de mensen die het maken is het gewoon werk, en net zoals iedereen willen ze betaald worden voor hun werk.

Hoe zal die illegaal downloadende benzinepomp-eigenaar het vinden als ik na getankt te hebben gewoon wegrijd zonder te betalen. Waarom? Gewoon omdat het kan, want dat is vaak de reden die illegale downloaders geven: de mogelijkheid is er, dus daarom doe ik het. De restauranthouder die uitzinnig van woede en frustratie is omdat dat leuke stelletje ongezien is opgestapt zonder te betalen na een copieus diner, kijkt na sluiting nog wel even een illegaal gedownload filmpje om te ontspannen. Of loop eens een winkel binnen pak wat je nodig hebt en loop weg. Dan ben je een dief, zal er gezegd worden. Precies.
Zo zijn er nog talloze voorbeelden te noemen waarbij ik maar wil aangeven dat die, terecht, niet geaccepteerd worden terwijl het illegaal downloaden normaal wordt gevonden en er zelfs wat meewarig naar je wordt gekeken als je wel CD's of DVD's koopt of voor het downloaden betaald.

Nu is er commotie rond 'Popcorn Time'. Ik ken het niet maar ik begreep dat men daar massaal illegaal kon downloaden maar dat daar nu boetes opgelegd gaan worden. Mij kwamen wat reacties van illegale downloaders onder ogen en die onderbouwen mijn stelling:

"Het mooiste is de boette komt niet an politie alz je niet betaald i er niks aan de hand 
stoppe ze met briefen sturen"

"Maar goh, soms zijn mensen slim, als je gebruik maakt van iemand anders zijn wifi.  
krijgt die persoon in kwestie een prent ipv jij.. "

"Die schuld kunnen ze moeilijk bij de mensen leggen, beter bij de makers van 
Popcorn Time"

"Mensen opsporen en beboeten is 100% illegaal"  (O, dat dus wel....?)

"Zielige industrie duizenden euro's vragen voor een filmpje van 10 euro die je hebt 
gekeken trouwens die filmindustrie is stinkend rijk!!!!"

Gezelligheid

Als ik met vrienden iets heb afgesproken, kan ik me er de hele week op verheugen om elkaar weer te zien en lekker bij te kletsen terwijl we iets leuks ondernemen, uit eten gaan of zoals gisteren een sfeervol dinertje thuis. Nadira had Rick, Chris en mij uitgenodigd om bij haar en Albert een hapje te komen eten. Vrijdag kreeg ik een appje van Chris of ik het fijn zou vinden als zij me op zouden halen. Normaal zou ik kunnen fietsen naar Nadira, maar de reis voert een stuk door het bos, en dat is best heel donker, en ik heb dan wat visioenen dat ik vanwege mijn foontje of andere beroofwaardige zaken van mijn fiets wordt getrokken en meer angstaanjagende dingen. Ik zei dus volmondig 'ja' op het aanbod.

Aangekomen bij Nadira en Albert stond de tafel al mooi gedekt en hebben we lekker gekletst onder het genot van een wijntje. Het diner had een herfstthema, en we begonnen met een heerlijke paddenstoelensoep, gevolgd door eend met een honingsaus en een aardappel-groentetaartje, een herfstgroente, maar ik weet niet meer welke. Als dessert werd er chocoladeijs met eigengemaake mangosaus en amandeltjes geserveerd. We hebben gesmuld.

Bij de koffie kwamen er kruidnootjes al dan niet met chocolade omhuld op tafel en dat was meteen een mooie aanleiding om het te hebben over ons plan om op 5 december Sint Nicolaas met elkaar, aangevuld met Harry te vieren. Ideeën werden over en weer voorgesteld, en ik sprak ook voor Harry die ik, vanwege zijn afwezigheid, vertegenwoordigde. Al vrij snel waren we er uit hoe die avond er uit zal gaan zien. Het evenement zal bij Nadira plaatsvinden en ik heb me opgeworpen er een groepspagina voor aan te maken waar ik de notulen van het gisteren besprokene zal noteren en we allemaal dingen kunnen aanvullen als dat nodig is. Wéér iets om naar uit te kijken.

Meer dan duizend woorden

2015

1935

Chinese Muur

Wie bij 'Chinese Muur' aan de muur in het noorden van China denkt, is duidelijk geen Hagenaar. Wij Hagenaars denken dan meteen aan het langste woongebouw van Nederland, aan het eind van de langste laan van Nederland, de Laan van Meerdervoort die daar in een vloeiende beweging samenkomt met de Ockenburghstraat, rechts af ga je de Kijkduinsestraat in waar aan het eind het strand en de zee zijn. De Chinese muur zelf heeft als adres Landréstraat.

Vijftig jaar geleden werden de laatste appartementen opgeleverd. Het gebouw is 550 meter lang, middelhoog en flauw gebogen. Het was een ontwerp van Jan Wils en Fop Ottenhof. Er is ruim drie jaar aan gebouwd en in 1965 naderde de afronding van de laatste fase van de wederopbouw.
De bouw was niet zonder risico, geen enkele bouwmaatschappij had ervaring met de ontwikkeling van een woongebouw met een lengte van meer dan een halve kilometer. Met argusogen gadegeslagen door de Haagse bouwnijverheid werd het slim aangepakt. Het gebouw werd in zeven segmenten opgetrokken zodat in 1965 een groot deel al enkele jaren bewoond was, terwijl het appartementen gebouw als geheel nog niet klaar was. Vanwege de uitzonderlijke lengte en de lange bouwduur kwam in de volksmond de naam 'Chinese Muur' in zwang. De eerste zes segmenten( drie,- vier,- en vijfkamerwoningen) waren bestemd voor verkoop het laatste segment (vierkamerwoningen) voor huur. En dat is nu nog steeds zo.

Tegeltjeswijsheid 185

Bloedverwanten

Je kan denk ik langzamerhand wel van een traditie spreken dat ik vriendin Nadira voor haar verjaardag een avondje theater cadeau geef, en dit jaar was het binnen no time duidelijk waar we heen zouden gaan: het toneelstuk "Bloedverwanten", omdat we beiden fervente kijkers waren van de TV-serie en we er hele discussies over hadden. Los hiervan had ik ook wat te vieren met vriend Rick die ik dit jaar 20 jaar ken, en omdat hij zelf in de theaterwereld werkt leek het me leuk om hem een voorstelling te laten uitzoeken uit het uitgebreide aanbod van dit seizoen. Uit de honderden keuzemogelijkheden koos hij...jawel..."Bloedverwanten".

Zo kon het gebeuren dat Nadira, Rick en Chris bij mij een klein diner gebruikten voor we gezamenlijk naar het Isala theater gingen. Nadira en ik kenden de TV-serie dus, Rick en Chris echter niet, maar ook zonder de serie te kennen kan het stuk zonder problemen bekeken worden. Het gaat om Anton, zijn dochter Iris en zijn twee ex-vrouwen Esther en Fien. Anton denkt even in het weekendhuisje van de stilte te kunnen genieten, maar dan komen de dames waarvan Esther en Fien menen dat Anton dementerend is en geholpen moet worden. Maar is dat zo? Gaandeweg hun verblijf komt er veel oud zeer naar boven, wordt een familiegeheim onthult, en heeft ieder personage zijn of haar frustratie momenten en keren ze zich van elkaar af maar komen ook nader tot elkaar. Er is ontroering, boosheid en ook veel humor.

Henriëtte Tol (Esther), Derek de Lint (Anton), Tanja Jess (Fien) en Saskia Temmink (Iris) zijn de acteurs die hun TV-personages op het toneel brengen, en dat doen ze met verve. Met name Henriëtte die als Esther in de serie het middelpunt van heel de familie is en dat ook heel graag wil zijn, is ook in dit stuk beurtelings onuitstaanbaar, grappig en aandoenlijk. In de toneelversie komt Anton voor mijn gevoel meer uitgesprokener naar voren dan in de serie. In de serie heeft Iris natuurlijk een eigen verhaallijn met mannen en dochters, maar in dit stuk gaat het vooral over haar relatie met haar ouders (Esther en Anton). Tanja Jess is voor het eerst op toneel te zien, en ze was er huiverig voor, maar omdat ze na 3 seizoenen haar personage goed kent én met voor haar bekende collega's speelt durfde ze het aan. Fien worstelt nog steeds met de dood van Antje, de dochter van haar en Anton. Één van de ontroerendste scenes is dat ze voor Anton wil blijven zorgen omdat ze niet wil dat hij Antje zal vergeten, haar alleen moeten herinneren zou ze niet aankunnen.

Na afloop hebben we nog wat gedronken en nagepraat en we liepen al weer door de draaideur naar buiten toen Nadira riep: "Daar staan Derek de Lint en Saskia!" Henriëtte en Tanja ook, maar zonder pruik zagen die er wat anders uit. "Zullen we even gedag gaan zeggen?" vroeg ze. En we maakten een 360 graden rondje in de draaideur. We hebben even met hen gepraat en ze waren heel enthousiast en vonden het oprecht leuk om over de serie en dit stuk te praten. Ik vertelde dat Nadira en ik met name over Esther discussies konden hebben, dat gebemoei van die vrouw, maar ook dat het een sterke vrouw is, "en heel kwetsbaar" voegde Nadira er aan toe. Dat kwam haar op een high five van Henriëtte te staan. 

We hebben genoten van de voorstelling en elkaars gezelschap. Ik kan iedereen aanraden, bekend met de serie of niet, dit toneelstuk te gaan bezoeken. 

Tanja Jess, Derek de Lint, Henriëtte Tol en Saskia Temmink.

De naam is Bond. Lida Bond

Nou, eigenlijk Lida Jonkman-Bond, want Lida is al jaren gelukkig getrouwd met Roel Jonkman. Bij mensen die de jaren 70 bewust hebben meegemaakt, en geïnteresseerd waren in de muziek uit die tijd gaat bij het horen van deze naam een lichtje branden, en de lezers en bezoekers van mijn blogje zal iets bijstaan dat ik al meer over haar heb geschreven. Dat klopt, al twee keer eerder was Lida onderwerp van mijn blogjes, 7 april 2011 en 18 augustus 2013, en ik heb zo'n ontzettend leuke reden voor een derde blogje over Lida, maar daarover later meer.

Nog even in het kort: Lida was vanaf 1974 tot 1978 zangeres bij de George Baker Selection. De grootste successen behaalde de groep toen zij erbij kwam. Toen George besloot solo te gaan viel de groep uit elkaar en Lida heeft er sindsdien voor gekozen om niet meer in de publiciteit te komen. Reken even mee, dat is nu 37 jaar geleden. Sinds ik de twee blogjes over Lida geplaatst heb, zijn dat de meest gelezen blogjes, waar door verschillende mensen op gereageerd is, bovendien blogjes die men het meest in een (globale) vertaling heeft gelezen.

En dat geeft toch wel iets aan, dat na al die jaren mensen uit binnen- en buitenland oprecht belangstelling hebben over hoe het nu met Lida is, dat ze in de tijd als zangeres van de band een indruk op velen heeft achter gelaten dat men na 37 jaar er nog mooie herinneringen aan heeft en haar het beste wensen. Iemand had, waarschijnlijk goed bedoeld, haar adres in een reactie geplaatst, maar ik heb het direct verwijderd, ik vond het niet gepast dat in het openbaar te plaatsen. Maar goed nu had ik dus haar adres. Zou ik daar iets mee doen? Zou ik haar een kaartje of briefje sturen om haar er op te attenderen dat ze zeker nog niet vergeten is? Ik twijfelde zeer, maar heb het niet gedaan. Haar keuze om uit de publiciteit te verdwijnen woog voor mij zwaarder, dat wilde ik respecteren, en misschien stelde ze het wel helemaal niet op prijs.

Wat was ik vorige week enorm verrast dat Lida zélf op één van de blogjes had gereageerd!

"Hoi allen, hier een teken van leven. 
Het gaat goed met mij, bijzonder dat er nog steeds mensen belangstellend zijn en mij een warm hart toe dragen. 
Fijn dat mijn bijdrage in de muziek jullie enig plezier heeft gebracht.

De foto hierboven ben ik inderdaad niet. Maar wil je wel een foto van mij doormailen."

Liefs, Lida

Hoe leuk is dat!? Ik vond het geweldig. De foto waaraan Lida refereerde was een foto van een ándere Lida Bond, die zong bij een koor in de regio waar Lida woont. Dus ik nam aan... Nooit zomaar iets aannemen, heb ik hiervan geleerd. Lida heeft me inderdaad een foto gestuurd, en ik had haar beloofd er een mooi blogje bij te maken. Niet vanwege het feit dat Lida en Roel dit onder ogen krijgen, maar omdat ik het uit de grond van mijn hart meen: Lida, kind, wat zie je er geweldig uit! Zo heel erg veel ben je niet veranderd, de tijd is lief voor je geweest. Ik denk ook dat de vele fans die er nog steeds zijn en die al googelend op dit blogje zullen stuiten het net als ik heel erg leuk vinden en verrast zijn om dit, zoals je het zelf noemt, 'teken van leven'. Heel hartelijk bedankt!

Frans

"Nous entrerons dans la carrière.

Quand nos aînés n'y seront plus"

Marseillaise, 1792

Een herfstige zondagmiddag is een prima moment om het voor eens en altijd uit te zoeken. Mijn oma van vaders kant ging er prat op dat zij van Franse komaf was. Ze was een ravissante verschijning, petite, flamboyante hoeden, rinkelende sieraden, lange rode nagels, in het oog springende japonnen. kortom een vrouw naar wie men keek, tot op hoge leeftijd. Ze dweepte met haar veel te vroeg overleden vader, hij is slechts 54 jaar geworden, en omschreef hem als een chique man, een echte (daar is het weer) Fransman. We namen het allemaal maar met een korreltje zout.

Zij was zijn lievelingetje, haar zusters de tantes Rie, Tilda en Emma, die ik ook heb gekend, beaamden dat, en anders zorgde ze daar zelf wel voor. "Het warmste plekje bij de kachel was voor Toosje" zeiden ze eenparig. Die verwennerij ging door na haar huwelijk met mijn opa, hoewel ze samen hard hebben gewerkt, werd oma door hem op handen gedragen en lieftallig 'popje' genoemd en ze gingen graag uit, tot ver in de 80, waar oma vanzelfsprekend het middelpunt van aandacht was en bleef. 

Dat Franse bleek te kloppen, er was ooit een paar jaar na oma's overlijden een krantenartikel verschenen in Leiden, waar ze vandaan kwam, over haar familienaam Trel, maar het artikel is nergens meer te vinden dus wilde ik zelf wel eens zien hoever terug mijn familie uit Frankrijk komt

Allereerst is Trel vernederlandst van het Franse Treil. Hier komt het:

1. Catharina Trel (mijn oma) geboren in Leiden *1892-†1984 
2. Franciscus Trel (mijn overgrootvader) geboren in Leiden *1864-†1918
3. Anthonius Trel (mijn betovergrootvader) geboren in Leiden *1823-†????
4. Hendrik Trel (mijn oudvader) geboren in Leiden *1793-†1837
5. Pieter Trel (mijn oudgrootvader) geboren in Cahors, Frankrijk *1743-†1823
6. Antoine Trel (mijn oudovergrootvader) van hem is alleen bekend dat Pieter zijn zoon was. 

Lap! Daar heb je het! C'est drôle! Familie van me komt dus oorspronkelijk uit de Franse gemeente Cahors. De stad ligt in een meander van de rivier Lot en is bijna volledig omgeven door water. De ligging is uniek: op een gelijke afstand van de Atlantische Oceaan, de Middellandse Zee en de Pyreneeën.

Omdat ik dus hoe je het went of keert un enfant de France ben vond ik het gepast om 2 regels uit het speciale kindercouplet van het Franse volkslied te plaatsen. Verder heb ik twee keer een kort engagement gehad met een Franse verloofde, en dat valt nu natuurlijk helemaal op z'n plek. Mochten jullie nuchtere volbloed-Nederlanders soms jullie wenkbrauwen richting (wijkende) haargrens bewegen om iets wat ik zeg of doe, besef dan dat ik er niets aan kan doen, het is het frivole je ne sais quoi-Franse bloed dat door mijn aderen stroomt. 

De ligging van Cahors

Cahors.

Mijn oma in haar jonge jaren.

Mijn betovergrootvader Anthonius, zijn
sterfdatum is niet te achterhalen maar ik heb wel
een foto van hem.

Nutteloze weetjes

De hersenen werken zo dat ze afgeronde taken vergeten en meer
focussen op incomplete taken. Dus als je iets aan het studeren bent
en je wilt dingen onthouden, neem dan pauzes waarin je iets doet
wat niet gerelateerd is aan je studie.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen "The Fresh Prince Of Bel-Air" nog in het creatieve proces was,
zei Alfonso Ribiero (Carlton) tegen Will Smith: "Hoe het karakter
wat je gaat spelen ook wordt genoemd, zo zul jij ook de rest van je
leven genoemd worden, dus je kunt je karakter het best Will Smith
noemen".
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Studies hebben aangetoond dat het blootgesteld worden aan blauw
licht (gebruikelijk in telefoons, tablets en TV's) in de late avond of
nacht je brein voor de gek houden. Die denkt dat het dag is en het
kan effect hebben op je slaap-waak patroon. Maar er zijn veel gratis
apps die geleidelijk als de dag verstrijkt het blauwe licht filteren
naar rood.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Je kunt je tattoos nalaten als je dood gaat. Ze halen je getatoeëerde
huid eraf. De National Association For The Preservation Of Skin Art
conserveren het in een lijstje en sturen het naar je nabestaanden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Raven merken het als soortgenoten ze belazeren. De vogels werken
samen om gelijke hoeveelheden voedsel te verzamelen. Als ze in de
gaten krijgen dat een raaf meer neemt dan wat hem toekomt, is het
vertrouwen weg en zullen ze in de toekomst niet meer met hem
samenwerken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Fotograaf Kaitlin Kelley bewerkt je oude foto's door je ex te vervangen
voor een beroemdheid.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
We mogen geen water van Mars halen. Het ruimteverdrag van 1967
verbiedt iedere land op de wereld om mensen of zelfs robots naar
waterbronnen te sturen vanwege de angst om het met aards leven in
aanraking te laten komen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tien dagen voordat Freddie Mercury overleed, was hij bij zijn manager
om te bespreken hoe hij herinnerd zou willen worden. Hij zei: Je mag
doen wat je wilt met mijn image, mijn muziek, remix het, breng het
opnieuw uit, maakt me allemaal niet uit, maar maak me nooit saai."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een nachtclub in Engeland deelde lolly's uit om nachtelijk lawaai te
verminderen. Ze hadden de hoop dat dronken bezoekers niet gingen
schreeuwen omdat ze op een lolly aan het zuigen waren. Het werkte.

Als het hek sluit

Vriend Harry heeft al verschillende bundels met flarden geschreven, maar afgelopen donderdag is een langgekoesterde wens van hem in vervulling gegaan, zijn nieuwste bundel is uitgekomen en het is een themabundel geworden met flarden over dood, herdenkingsteksten en rouw onder de titel "Als Het Hek Sluit". Harry maakt naast de flarden ook de foto's die in het boek staan. Daar is hij gaandeweg het jaar mee bezig, hij kijkt anders naar zaken dan wij en maakt foto's van dingen op, bijvoorbeeld, dagjes uit die wij helemaal niet gezien hebben, of in ieder geval niet vanuit de hoek zoals hij het ziet. En vaak weet hij al of een foto in de toekomst geschikt zal zijn om bij zijn flarden te gebruiken.

Ook zijn zijn flarden te zien het het Koningin Wilhelminabos en is Harry recentelijk gevraagd om zijn medewerking te verlenen aan Afscheidshuis de Lelie in Gorinchem. Zijn Flarden-website is momenteel 'under contruction', maar hij is wel onlangs een Facebookpagina begonnen over zijn flarden en boeken.

'Als het hek sluit' door Harry Wanders ISBN 978-94-6203-913-1e wereld (flard)

draag de wereld

nu ik even

voor altijd

niet meer bij jou kan zijn

ik mijn ogen heb moeten sluiten

om jou voor altijd

alleen te laten gaan

sta ik naar je te kijken

op een plek die jij niet kan zien

ik sta soms achter je

geef je dan net dat zetje dat je nodig hebt

om weer een stapje verder te gaan

in het besef dat jij het kan

vraag ik je in je gedachten

om de wereld te dragen

die onze wereld

had moeten zijn

Tegeltjeswijsheid 184

Najaar

Anderhalve week geleden zat ik nog met een aantal vrienden op een terrasje, en sinds die tijd heb ik mijn matras met de winterkant naar boven gedraaid, is mijn winterdekbed tevoorschijn gehaald. Op de lanai had ik de uitgebloeide zomerplanten al verwijderd en heide geplant, en gisteren zag ik vogeltjes verschijnen met zo'n houding van: "Waren hier vorig jaar toen het koud werd geen nootjes en dergelijke", dus heb ik gisteren een voederplekje voor ze ingericht. Meteen de parasolstandaard schoongemaakt en naar de berging gebracht.

Omdat het sinds deze week plots koud is geworden, de verwarmingen ontlucht en die staan nu als ik thuis ben aan. Bij de boodschappen spruitjes, hutspot en rookworst gekocht, en gisteren lekker spruitjes gegeten met spekjes. De frisse witte wijn voor bij het eten is al enige tijd vervangen door robuustere rode wijn. Omdat het vest wat ik dinsdag aanhad 's-morgens niet meer voldeed, wat warmere jas beneden gehangen.

Buiten ruik je de geur van de herfst, bomen tonen zich in de mooiste kleuren goudgeel en rood, speculaas en andere winterse lekkernijen staan weer in de schappen. Bovendien moest ik gisteren voor de tweejaarlijkse controle naar de tandarts (geen gaatjes, dankuwel), en dit alles bij elkaar betekent maar één ding: het najaar is nu echt van start gegaan. En het is goed.

Toen en Nu: Plastic Bertrand

En toen was daar in 1978 opeens Plastic Bertrand uit België die bij Top Pop al springend op een trampoline in 3 minuten en 17 seconden 5 coupletten en 4 keer het refrein van "Ça Plane Pour Moi" de huiskamers in slingerde. Dat was nog eens andere koek, en wij vonden het lekkere koek want de single bereikte een tweede plaats op de hitparade. Veel later, in 2010, bleek na een rechtszaak aangespannen door Lou Deprijck, de componist van het nummer, dat hij en niet Plastic Bertrand het nummer heeft ingezongen. Om tot die uitspraak te komen hebben experts zich over het nummer gebogen en was het inderdaad de stem van Lou die te horen is. De reden waarom hij niet zelf het nummer vertolkte maar Plastic Bertrand het liet playbacken was dat hij in die tijd al in twee andere acts zat, Lou & the Hollywood Bananas en Two Man Sound. Een derde act vond hij wat te veel van het goede en hij vond Plastic Bertrand bereidt om het nummer op TV te lippen.

Toch behoort Roger Jouret (de echte naam van Plastic Bertrand) tot de best verkopende artiesten van België, hij staat zelfs op een vijfde plaats van meest verkochte platen in België. Na zijn playback avontuur zong hij wel degelijk zijn platen zelf in en heeft 10 albums opgenomen (de laatste in 2009).
Ook deed hij namens Luxemburg in 1987 mee aan het Eurovisie Songfestival met het liedje "Amour Amour", waarmee hij op de één na laatste plaats eindigde. Hij is nu 61 jaar en heeft een eigen kunstgalerie en is producer voor aankomend talent.

Gastblog van Ralph de Kreij

Omdat ik een positieve inslag heb en het ook allemaal niet precies weet, zat ik uit louter onmacht met tranen in mijn ogen bij het journaal afgelopen zondag over die demonstratie in Utrecht van mensen die heel erg tegen de komst van vluchtelingen zijn, en die letterlijk en figuurlijk lijnrecht tegenover die andere demonstranten stonden, die wel graag de vluchtelingen willen helpen: geschreeuw van beide kanten ieder overtuigd van hun eigen gelijk, terwijl ik maar blijf denken dat er niet echt een absolute waarheid is in deze en mocht die er al zijn dat die dan naar alle waarschijnlijkheid ergens in het midden ligt.

Gisteren las ik het onderstaande verhaal van Ralph de Kreij, die ik niet persoonlijk ken maar in het 'dorp' naast het mijne woont. Zijn vrouw Bionda en hij hebben zich opgegeven als vrijwilliger, en hieronder beschrijft hij zijn eerste indrukken. Dit positieve verhaal raakte me en wil ik daarom graag met jullie delen.

Hier is Ralph's verhaal:


"Daar sta ik dan, eten uit te delen bij de noodopvang voor vluchtelingen. Er zijn zoveel verschillende meningen over deze mensen dat ik het wel eens met eigen ogen wilde zien en kijken of ik iets kon betekenen. Zijn het gelukzoekers, terroristen of legitieme vluchtelingen in nood? Ik heb me daarom aangemeld als vrijwilliger en heb er nu twee dagen gewerkt.
Ik heb mijn vooroordelen (ja die had ik) naast me neergelegd en ben aan de slag gegaan.

M’n dochter speelde er laatst nog korfbal maar nu trof ik een sporthal vol veldbedden en vluchtelingen. Een beeld dat onwerkelijk overkomt, dit zijn dus de mensen die je dagelijks in de media ziet. Ik word door een vrouw van het Rode Kruis gevraagd of ik de heren kleedkamer in kan gaan. Er is een probleem bij de mannen die douchen.
Eenmaal binnen tref ik een groepje naakte mannen. Wat is het probleem? Ze hebben eindelijk weer eens kunnen douchen, ruiken naar Zwitsal babyshampoo maar wijzen naar hun onderbroek 'very dirty after 14 days'. Ik beloof dat ik bij de kledinginzameling voor ze ga kijken. Helaas, niemand levert gebruikt ondergoed in. Waarschijnlijk omdat niemand zich kan voorstellen dat iemand dat nog zou willen. Met de gemeente regel ik dat er bij Zeeman snel wat ondergoed wordt gekocht. Na drie kwartier keer ik terug in de kleedkamer, waar de mannen nog altijd geduldig zitten te wachten. Echt dolblij zijn ze met hun nieuwe ondergoed. Ik ben hun held en ze willen met me op de foto.

Ik ga even naar buiten voor wat frisse lucht. De ingehuurde bewaker (een echte Hagenees en een boom van een kerel) moppert, “Ik heb net zo’n klein %^@#$-kind van hun gered, die werd hier voor bijna overreden door een auto. Had ik niet moeten doen, zul je net zien dat hij later een aanslag pleegt!”
Weer binnen komt er een verdrietig kijkende man naar me toe. Hij legt uit dat z’n veel te grote versleten slipper bij het balletje trappen kapot is gegaan. Hij voelt zich er heel schuldig over. Ik neem hem mee naar de inzameling. Hij mag daar niet in, maar ik heb met mijn groene bandje wel overal toegang toe. We vinden roze slippers met een Disney figuur, de man is er dolblij mee en bedankt me wel tien keer.

Op de 2e dag dat ik er ben zijn de vluchtelingen weer heel blij me te zien, veel mannen komen me een hand geven en gebaren dank je wel. Er is voor muziek gezorgd. Jong en oud gaan dansen en vergeten even de ellende. In het midden danst de stoere bewaker van gisteren enthousiast mee. Hij geeft me een knipoog en even later zegt hij “Dit zijn echt zulke aardige mensen joh!”.

Het zijn inderdaad allemaal hele lieve en aardige mensen. Hier zit echt geen ISIS tussen. Dit zijn de Henk en Ingrid’s van Syrië, mensen die het daar goed hadden. En natuurlijk hebben ze smartphones. Wat zou jij meenemen als je vlucht voor bommen die op je huis vallen?

Morgen vertrekken ze weer naar een andere sporthal in een andere gemeente (de 3e) en weer voor 3 dagen. Het lijkt me uitzichtloos, maar de mensen zijn nu nog dik tevreden en blij dat ze veilig zijn. Toch lag ik er vannacht nog lang wakker van. Want wat moet er uiteindelijk met al deze mensen?

Ze zijn nu nog hoopvol, willen graag Nederlands leren en hier een bestaan opbouwen. Ze vinden ons super aardig, maar ze hebben tot nu toe alleen vriendelijke hulpverleners en vrijwilligers ontmoet. Ik ben bang dat als we het niet goed regelen met deze mensen, hun hoop zal verdwijnen en dan komt er iets anders in de plaats.

Het is gecompliceerd, zeker als al deze mensen voorrang krijgen op een huurwoning of werk is dat logischerwijs een probleem. Ik wens de politiek heel veel sterkte en wijsheid toe. Mijn vooroordelen zijn in ieder geval weggenomen en ik hoop dat we iets bijzonders kunnen doen in dit land. Dat we op een positieve manier laten zien waar een klein land groot in kan zijn. Dat we onze angsten even laten varen en deze mensen het voordeel van de twijfel geven."

Ralph en Bionda hebben de mensen, middels tolken, toestemming gevraagd om hun verhalen en foto's te delen.

Deze foto is van Ralph en stond bij zijn verhaal.

Ons Ideaal

"Mijn vader heeft een groentetuin, 

d'r groeit van alles in.

Dat is de vitaminebron voor heel het huisgezin."

Heleentje van Capelle, 1953

"Ze vonden in 1970 hun plek aan de Endehoekseweg. Daar kon volkstuinvereniging Ons Ideaal wortel schieten. “Het voordeel was dat meteen het grootste en meest moderne complex van Rijswijk kon worden gebouwd. Met riolering, water, gas, licht en tweehonderd vierkante meter tuin.” Het idee van een volkstuin veranderde. “Het is allang niet meer bedoeld om in het eigen onderhoud te voorzien. Je ziet tegenwoordig ook meer bloemen en planten dan gewassen. Voor veel mensen is het een tweede woning geworden. Een luxe manier van recreëren, die bereikbaar is voor gewone mensen.” 

Tot zover een heel klein stukje geschiedenis van het volkstuinencomplex Ons Ideaal, waar mijn ouders begin jaren 70 een huisje kochten. In den beginne was er letterlijk niets, ik kan me nog herinneren dat we zijn gaan kijken en je alleen het stuk land kon zien wat van ons was, met door touwtjes afgebakend waar het huisje zou komen. Dat huisje werd neergezet, maar de rest diende de eigenaar zelf te doen. Er was, zoals in het bovenstaande stukje staat te lezen, riolering, maar je moest zelf een geul graven naar de plek waar het pad zou komen. Mijn vader was daar niet goed in, en dat heb ik dan van hem geërfd. Hij stond in de kantine en hoorde twee mannen zeggen; "Heb je gezien bij tuin 70? Die kerel heeft de rioleringsgeul helemaal scheef gegraven" "Hier staat die kerel" zei mijn vader. De mannen boden direct aan om hem te helpen. 

In het begin was het pionieren, het was een kale vlakte, maar toen er eenmaal paden kwamen, de huisjes werden neergezet en de mensen begonnen met tuinieren werd het in de loop der tijd een oase van groen. Ook onze tuin zag er geweldig uit, want groene vingers, die had mijn vader wel. Dat heb ik dan weer niet van hem geërfd. Voor het huisje een bloementuin en achter het huisje verbouwde hij wat groenten en fruit, rabarber, sperziebonen, worteltjes, sla, aardbeien, ik kan me nog een bramenstruik herinneren waar de man potten met jam van maakte. Ook had hij eens bloemkool geplant en kwam op een dag vol trots met een bloemkool-uit-eigen-tuin thuis. Toen mijn moeder de bloemkool wilde bereiden zag ze zoveel beestjes er uit komen dat ze de zorgvuldig gekweekte groente in de vuilnisbak wierp en bij de groenteman op de hoek een bloemkool kocht. Tegen mijn vader zei ze het niet en die merkte 's-avonds op dat je goed kon proeven dat dit nu bloemkool-uit-eigen-tuin was.

Omdat wij geen auto hadden was het belangrijk dat het complex vanuit ons huis te fietsen was. Het was in Rijswijk en er waren twee routes heen, de eerste ging via Loevesteinlaan die overliep in de Schaapweg die weer overliep in de Monseigneur Bekkerslaan, aan het eind daarvan rechtsaf van Eikelenburglaan op en dan was je er. De tweede route was veel leuker, daar had je meteen een soort vakantiegevoel bij omdat die langs tuinbouwkassen voerde: De Leyweg af, rechts klein stukje Noordweg en dan naar links tussen de kassen de Tomatenlaan op aan het eind links Oosteinde op en dan rechts een destijds klein landweggetje, Endehoekseweg, in. Volgens mij was dat iets langer, maar zo voelde het niet. 

Je kon ook in het huisje slapen en zolang ik klein was deed ik dat ook, maar zodra ik alleen thuis kon blijven stopte ik daarmee, omdat mijn vader ontzettend snurkte en ik daardoor niet kon slapen om maar niet te spreken van de muggen, het ontbreken van een douche, er was alleen koud water wat, om je te kunnen wassen, moest worden verwarmd op een door butagas aangedreven gasstel . Ik ben niet op aarde gezet om ontberingen te moeten doorstaan, toen ook al niet. Ik vond het wel heerlijk om te zonnen, iets waar ik nu niet meer aan moet denken, maar ik kon dagen in de zon liggen voor een bruine teint. Het is me vergeven het waren de jaren 70 en 80 en een bruine huid was toen bon ton, terwijl het nu voor het merendeel gerelateerd is aan Oh Oh Cherso-achtigen. 

Zo'n 15 jaar hebben mijn ouders van het tuintje kunnen genieten, toen verhuisden zij naar Doetinchem alwaar ze een tuin aan huis kregen waar met name mijn vader zijn hart kon ophalen.

Zo zag het er uiteindelijk uit, verscholen in het weelderige struweel.

Mijn vader in actie. Er was al geplant en het gras moest gemaaid. 

Hulp van tante Netty en tante Tonny bij het
betegelen van het terras.

Mijn moeder druk aan de schoonmaak na het opleveren van het huisje.

Op een zonnige dag heerlijk genieten. Mijn vader met zijn ouders, oma Toos en opa Henk

Tante Ria aan het grasmaaien. Let vooral ook op de trots
van mijn vader: de prachtige gele rozenstruik.

Mijn vader en moeder de trotse en blije bezitters
van een volkstuintje.

Paniekerig

Volgende maand is het zover, de dag waarvan ik wist dat ie zou komen is dan daar: Ik mag een nieuwe telefoon. Voor sommige, nou ja de meeste mensen, is dat iets om naar uit te kijken of zelfs indien mogelijk naar voren te halen want hoe nieuwer hoe beter of iets dergelijks. Voor mij geldt dat niet, ik word er een beetje zenuwachtig van, want ik wil eigenlijk helemaal geen nieuwe telefoon. Ik ben zo aan mijn huidige gewend. 'Nou dan doe je het niet' is dan de meest logische reactie, maar ik weet natuurlijk ook wel dat zo'n foontje slijt en dat het beter is om een nieuwe uit te zoeken. En de mijne is ooit al eens, nog in de garantieperiode, stuk geweest, dus na eerst de blije toon van T-Mobile van een paar maanden geleden (Je mag nu al een nieuwe telefoon kiezen!) genegeerd te hebben, heb ik gisteren me met enige tegenzin eens in het aankomende gebeuren verdiept.

Het wordt natuurlijk een HTC, want die ken ik ( ik heb nu een HTC One mini). De keuze daarin was gelukkig beperkt tot 2 toestellen, en het wordt de HTC One M8s, want die valt binnen het budget. Maar als ik dan google op reviews en het volgende lees, ben ik alweer in paniek want ik heb geen idee wat er staat:

"De HTC One M8s is qua design en gebruikerservaring identiek aan de M8, maar wisselt de Snapdragon 801-chip in voor een Snapdragon 615-chip. Deze 64-bit chip heeft een octacore-processor (vier kernen op 1,7GHz, vier op 1GHz).Verder is er een iets grotere accu met een capaciteit van 2840 mAh aan boord (in plaats van 2600 mAh), en een 13 megapixel-camera aan de achterkant. Laatstgenoemde vervangt de matige 4 ultrapixel-camera van de originele M8 en moet betere prestaties neerzetten op het gebied van fotografie."

Ik wil kunnen appen, bellen, foto's maken, beperkt een spelletje kunnen doen, op internet kunnen, en dat was het dan wel. Ik hou niet van muziek op mijn oren, dus dat gebruik ik al niet, en verder heb ik nog gewoon een papieren agenda met pen. Nu ja, nog een maandje dan is het zover, kan me er langzaam op voorbereiden.
En dan zijn er ook nog 102 (!!) verschillende hoesjes.....

Zo goed als nieuw

Gisteren samen met Harry het eerste theaterprogramma van dit seizoen bezocht en dat was de cabaretvoorstelling van Pieter Derks, "Zo Goed Als Nieuw". Ik heb Pieter wel eens in "De Wereld Draait Door" gezien en vond dat hij op zeer spitsvondige wijze met de actualiteit om ging en daarbij een geweldig taalgebruik had, tel daar zijn energieke wijze van het over het voetlicht brengen bij op, dat alles bij elkaar maakte dat ik nieuwsgierig was naar een avondvullend programma.

Nou we zijn niet teleurgesteld, in zo'n anderhalf uur beziet Pieter op originele en humorvolle wijze de tijd waarin wij leven, gezien vanuit het verleden, ironisch-relativerend in het nu, maar ook terugkijkend uit de heel verre toekomst. Hij spreekt ook over de 'ryanairisering' van de samenleving, waarin voor alles moet worden bijbetaald en verhaalt hoe hij uit eigen ervaring met Ryanair meent dat dit in het leven is geroepen om te kijken tot hoever je mensen kunt vernederen. En als je wilt weten waarom een wachtwoord wachtwoord heet en hoe het besluit om een Bounty te eten leidt tot de ondergang van de wereld, moet je deze voorstelling gaan zien, het is zeker de moeite waard.