Het is volbracht

Eén maand langer dan eigenlijk de bedoeling was zijn we het er in onderling overleg over eens geworden dat mijn betrekking per 1 juni is beëindigd. Er zijn verschillende factoren die daaraan ten grondslag liggen, maar de hoofdzaak is toch wel de hoge werkdruk en het medische aspect waarvan de terminologie, do's en don'ts maar niet wil landen bij me. We gaan in goede harmonie uit elkaar. Het is jammer, maar er zijn ergere dingen in het leven, het is maar werk.

Vanaf volgende maand heb ik ander werk. Ik ga toch weer terug de detailhandel in. Ik ga werken bij Plus bij de afdeling kassa's en alles wat daarmee te maken heeft. Ook in mijn woonplaats en met de fiets, of als het rotweer is met de metro, heel goed te bereiken. Er zijn verschillende leuke gesprekken geweest in aanloop naar de aanname, ik ben er meer dan welkom en heb er zin in. 

Ik heb me erbij neergelegd dat de laatste paar jaar voor mijn pensioen wat rommelig zullen zijn. Ik, die er ooit voetstoots van uitging tot aan mijn pensionering bij V&D te werken, zal onder ogen moeten zien dat de mogelijkheid zeer aanwezig is dat het staartje van mijn arbeidzame leven er één is van twaalf ambachten, dertien ongelukken. Het zij zo, ik neem het zoals het komt. Het maakt me de pis niet lauw. 

Gisteren mijn laatste dag bij de tandartsenpraktijk waar ik natuurlijk wat lekkers had neergezet voor alle lieve collega's die steeds zo begripvol en lief zijn geweest, daarbij een leuk kaartje met een klein stukje proza erop, dat hoort bij mij, ik kan niet zomaar 'bedankt voor alles en tot ziens' neerzetten. Het werd gewaardeerd. 

Ik heb het in ieder geval met de beste intenties geprobeerd, en in de tijd dat ik er was zijn er mensen gekomen en gegaan, dan heb ik het nog best lang volgehouden. 

Tegeltjeswijsheid 429

 

Happy vibes week 22

Steve Farmer was zijn pas van z'n werk vergeten, dus zette hij zijn fiets op slot bij het metro station Cannon Street. Hij verliet zijn werk om zes uur 's avonds om daar waar hij zijn fiets had neergezet enkel nog maar het opgebroken slot te vinden. Hij had zich al neergelegd bij het feit dat hij zijn fiets nooit meer terug zou zien, maar vroeg toch of er misschien camera's bij het station hingen.

Opeens zag Steve een man naar hem zwaaien en die vroeg hem of hij met de code zijn kapotte slot kon openen. Toen dat lukte zei die man met een lach: "Ik heb jouw fiets". Deze man was Abdul Muneeb en hij werkt bij South Eastern Railways. Hij had net pauze toen hij een man zag die het slot kapot maakte om de fiets mee te nemen. Abdul haalde de man over dat het beter was als hij de fiets aan hem gaf. Daarna nam hij de fiets mee naar binnen en heeft vier uur nadat zijn dienst erop zat gewacht om er zeker van te zijn dat de rechtmatige eigenaar zijn fiets weer terug kreeg. Steve zegt vervolgens: "De wereld heeft meer Abdul's nodig. een geweldige kerel en een aanwinst voor zijn werkgever".

Abdul Muneeb. 

Museum

In 1941 emigreerde ze naar de Verenigde Staten waar haar zus Eva al een paar jaar eerder was heen gegaan, later volgde haar moeder Jolie en zus Magda die het door Nazi's bezette Boedapest waren ontvlucht. Maar van de vier vrouwen werd zij het meest bekend: Zsa Zsa Gabor. Pas in de jaren negentig, na de val van de muur, zette ze weer voet in haar geboorteland Hongarije. 

Intussen had ze naam gemaakt als actrice, maar meer nog als vrouw van de wereld die met haar vette Hongaarse accent een graag geziene gast was in diverse talkshows waarin ze iedereen onveranderlijk 'Dahlink' noemde en de meest hilarische quotes uit haar mouw schudde. Ook haar vele huwelijken, negen in totaal, waren een bron van verhalen en anekdotes. 

Ondanks dat ze maar heel sporadisch in Hongarije was, naast haar ouders en zussen had niemand van haar familie de oorlog overleefd, heeft de ORIGO Film Studio in Boedapest een museum geopend waar meubels, kleding, diverse persoonlijke bezittingen en foto's van Zsa Zsa te bewonderen zijn. Een Adolf Zukor en Andy Vajna museum zijn er in de filmstudio al te vinden. Het is om de Hongaarse nalatenschap aan de internationale filmindustrie kenbaar te maken. Zsa Zsa's laatse man, Frédéric von Anholt, heeft alles wat te zien is aan het museum geschonken. 

ORIGO Film Studio heeft ook plannen om een reeks films te maken over van oorsprong Hongaarse grondleggers van Hollywood. De eerste zou van Tony Curtis zijn, maar ook over het avontuurlijke leven van Zsa Zsa zou een serie gemaakt kunnen worden, want zo zegt de baas van ORIGO Horváth Márta Fekszi: "Zsa Zsa's leven en carrière zouden niet passen in één enkele filmproductie". 

Zsa Zsa is in 2016 op 99 jarige leeftijd overleden. Vijf jaar later in 2021 is drie kwart van haar as, zoals zij zelf wenste, uiteindelijk begraven op de begraafplaats Fiumei úti nemzeti sírkert in Boedapest. 

Een gedeelte uit het museum.

Zsa Zsa Gabor.

Toen en Nu: Angela Lansbury

Angela Lansbury leerde ik kennen in haar meest bekende rol, die van Jessica Fletcher in de langlopende tv serie 'Murder She Wrote' (1984-1996). Maar toch had ik haar al veel eerder gezien als kind in de bioscoop. Ik kan me nog herinneren dat we thuis op tv een voorstukje zagen van de destijds nieuwe Disneyfilm 'Bedknobs And Broomsticks', en mijn vader zei: 'Daar gaan we in de kerstvakantie heen!' en alzo geschiedde. Het was een film in de traditie van 'Mary Poppins', met live action en animatie gecombineerd, ook werden er liedjes in gezongen en Angela had er de hoofdrol in.

Angela is geboren in Londen, maar emigreerde in 1940 met haar familie naar de Verenigde Staten, waar ze in 1951 tot Amerikaanse werd genaturaliseerd. Haar filmdebuut maakte ze in 1944 in 'Gaslight' en ontving meteen een Oscarnominatie, voor haar tweede rol in de film 'The Picture Of Dorian Gray', een jaar later  werd ze nogmaals voor een Oscar genomineerd. Op Broadway heeft ze in verschillende musicals gestaan w.o. 'Mame', 'Gypsy' en 'Sweeney Todd'. Voor alle drie ontving ze een Tony Award. Angela heeft een enorme staat van dienst zowel op tv als in film en theater.

In 1945 trouwde Angela met de 16 jaar oudere acteur Richard Cromwell, die homoseksueel was en hoopte daarvan af te komen door met haar te trouwen. Het huwelijk werd een jaar later ontbonden. Maar ze bleven vrienden tot aan Richards dood in 1960. In 1949 trouwde ze voor de tweede keer met acteur en producer Peter Shaw en dat huwelijk hield 54 jaar stand tot zijn dood in 2003. Ze kregen twee kinderen Anthony Peter en Deirdre Ann. 

Angela is nu 96 jaar en zal op 12 juni aanstaande een Lifetime Achievement Theatre Award ontvangen tijdens de uitreiking van de Tony Awards. 

American dream

Texas, de staat in Amerika waar abortus na zes weken illegaal is omdat het ongeboren leven wèl beschermt moet en zal worden. Waar ze de gedachte aanhangen dat wapens verbieden niets zal uithalen omdat men ze dan op illegale wijze zal verkrijgen. Dat diezelfde redenatie ook van toepassing is op de abortuswetgeving, zien ze dan weer niet. 

Intussen zijn 19 kinderen en twee leerkrachten, gekleed in hun mooiste kleding want het was feest op school, ze vierden de laatste dag voor de vakantie, doodgeschoten door een randdebiel die daarvoor zijn oma al had gedood. Zelf is hij ook omgekomen door de politie ter plaatse. Zoveel verdriet voor zoveel mensen.

Waar Amerika vroeger een gidsland was op velerlei gebied lijkt het de laatste jaren steeds meer het afvoerputje van de westerse wereld te worden. 

17 van de 19 omgekomen kinderen.

Lerares Irma Garcia.

Lerares Eva Mireles.

Oud worden is fijn....

.....maar oud zijn daar is geen pest aan. Deze mantra zei mijn moeder de laatste jaren van haar leven met regelmaat. Zij doelde daarmee op het feit dat ze steeds minder kon lichamelijk. Geestelijk was het allemaal nog prima. Ik moest aan haar mantra denken toen ik maandagochtend een sok aandeed en het in m'n rug schoot. Hoezo dat nou weer? was mijn eerste gedachte. 

Het werd me weer pijnlijk (letterlijk en figuurlijk) duidelijk dat in een ogenblik alles anders kan zijn. De hele dag heb ik als een negentigjarige rondgelopen. Ik kon wel naar m'n werk, ik heb ergere varianten van door m'n rug gaan meegemaakt, dan kon ik echt helemaal niks meer, nu ging het, zij het met moeite, wel. Maar 's-avonds weer thuis werd het toch wel erger. Vroeg naar bed met een pijnstiller en maar zien. Als ik iets geleerd heb in het leven is het dat je je soms gewoon moet neerleggen (ook weer letterlijk en figuurlijk) met wat het universum voor jou in petto heeft. 

Gisteren was het na een verkwikkende nachtrust al weer een heel stuk beter, maar ja, de jaren gaan tellen, hè. Hoewel, als een mens niet eens gewoon meer een sok aan kan trekken, waar moet dat heen? 

Mijn vaders mantra was altijd: elke leeftijd heeft z'n bekoring. En dat vind ik eigenlijk ook wel. Ik heb het wel eens eerder gezegd, ik moet er niet aan denken om in deze tijd jong te zijn. God, wat moeten die kinderen veel van zichzelf en van hun omgeving. Op mijn gevorderde leeftijd hoef ik niet overal meer aan mee te doen en dat vind ik een zegen. Cherry picking is het sleutelwoord van de oude van dagen. Wat je leuk vindt, dat pik je er uit en waar je geen zin in hebt doe je niet. Licht geamuseerd kan ik dan ook kijken naar leeftijdgenoten die zichzelf nog 'jong' vinden en mee gaan in de vaart der volkeren en dat van zichzelf ook heel erg moeten. Denk toch om je rug, kind!

Lente

De theatervoorstelling 'De Witte Man' waar ik samen met Talitha, Remco en Pieter vorige week ben geweest, bleek een eerste deel van een vierluik van theatermaker en choreograaf Ryan Djojokarso. De eigenlijke titel was 'Winter/21/J.'. Zoals u heeft kunnen lezen zagen wij de een na laatste voorstelling en het tweede deel van het vierluik, 'Lente/22/K.' ging afgelopen zondag in première. 

Omdat we erg enthousiast waren over het eerste deel, besloten wij unaniem ook het tweede deel te gaan bezoeken. Wederom in het mooie Theater Zuidplein behoorden wij tot het premièrepubliek. Vol van verwachting betraden wij de theaterzaal en gingen gerieflijk zitten in de fauteuil-achtige stoelen. Dit bleek een misverstand. De voorstelling speelde zich af op het toneel, vanzelfsprekend, maar daar diende het publiek ook te zitten. We werden, samen met nog een handvol anderen, uit de zaal gehaald en geleid naar het toneel. Daar bleek het publiek wat het wèl had begrepen al te zitten in de minder gerieflijke plastic stoelen. Het was nogal donker zodat ik een opstaande rand in het midden waar de acteurs zich in zouden gaan begeven niet zag en er over struikelde. Maar de wijze woorden van de bekende balletdanseres en choreograaf Sonia Gaskell opvolgend (Ze schijnt ooit gezegd te hebben: 'Aals je falt, altaid iets van maken maisjes') riep ik tegen het 'whoooeee' roepende verschrikte publiek: "Het hoort bij de voorstelling" om ook gewoon over de tweede rand nogmaals te struikelen. Ik heb me verder heel stil gehouden zult u begrijpen, zeker omdat er meteen technische mensen snelden naar de door mijn bijna-val omgetrapte rand.

De voorstelling gaat over een Indonesische vrouw die na het plotselinge verlies van haar Nederlandse man verdrinkt in haar eigen hoofd. Ze gaat minder naar buiten en houdt haar verdriet binnen. In haar kamer als ze alleen is doemen beelden op van haar jeugd in Indonesië, in haar herinneringen zoekt ze naar antwoorden en een plek waar ze kan aarden.

Het gaat dus over één personage welke wordt vertolkt door twee vrouwen. Operazangeres Bernadeta Astari en danseres Melisa Diktas. De voorstelling is opgebouwd uit verschillende hoofdstukken, liefde, rouw, hang naar het verleden, eenzaamheid en hoop, en is vorm gegeven middels negen gedichten in het Bahasa Indonesia en Javaans, prachtig gezongen door Bernadeta. De dans van Melisa en het gevecht van het personage met zichzelf, Bernadeta en Melisa samen, zijn intensief en krachtig. Er zijn parallellen te trekken tussen het eerste deel van het vierluik en dit tweede wat vooral naar voren komt in de dans. Het is wederom een indrukwekkende voorstelling maar mij persoonlijk beklijft het wat minder dan het eerste deel, 'De Witte Man'. Ik weet ook niet of ik de twee andere delen van het vierluik 'Herfst /-/D.' (september 2023) en 'Zomer/54/B.' (najaar 2024) zal gaan bekijken. Maar het kan ook zijn om binnen één week twee intense voorstellingen met zoveel verschillende lagen en herkenbaarheid wat 'iets' met je doet te zien misschien wat te veel van het goede is. Na afloop ontvingen we een mooi boekje waar de gezongen gedichten in staan in zowel de originele taal als in Nederlands en Engels. 

Deze voorstelling is vanaf september t/m december 2022 te zien in verschillende theaters in het land.

Melisa Diktas en Bernadeta Astari.

Serieus?

In welk universum was dit ooit geaccepteerd als reclame? Ja, de onze inderdaad. En dan zijn er nu mensen die 'problemen' hebben met inclusiviteit op tv in het algemeen en in reclames in het bijzonder. Vaak verwapte menschen valt mij op. Het is gelukkig een kleine maar helaas wel luide groep. 

 

 

Happy vibes week 21

Sergeant McCoy zag voor restaurant Wendy's In Horn Lake een wat moedeloze man zitten die duidelijk honger had. Het bleek de 57 jarige Dan Williams te zijn. McCoy nodige hem uit om naar binnen te gaan en bood hem een lunch aan. 

De sergeant ging bij Dan zitten en zo aten ze samen hun lunch en raakten aan de praat. Hij kwam er achter dat Dan geen geld of telefoon had en dat hij liftend van Ohio op weg was naar Monroe in Louisiana om naar familie te gaan. McCoy wilde hem helpen en samen met zijn collega's Brea, Garrett en Andrews legden ze allemaal wat geld in zodat Dan de $89.00 voor de Greyhound bus had en nog $60.00 voor eten en andere benodigdheden. Het restaurant nam de lunch van Dan voor hun rekening.

McCoy vertelde dat toen hij Dan bij het busstation afzette deze moest huilen: "Dat het nu juist de politie is die mij helpt nu ik in nood zit. Dank je wel!"

Dan Williams en Sergeant McCoy. 

The Millèn

Weken geleden hadden Talitha en ik besloten om op vrijdag 20 mei te gaan lunchen bij The Millèn. 'Toren', 'uitzicht', 'werk', 'hotel', waren de woorden die ik hoorde en ik heb me er verder niet zo heel erg in verdiept, omdat het met Talitha altijd gezellig en leuk is wat we ook gaan doen. Ik weet alleen dat ik heb gezegd toen de plannen werden gesmeed: "Mooi in m'n vrije week en op de geboortedag van mijn moeder."

Het restaurant The Millèn is gesitueerd in de Millenniumtoren bij het Centraal Station waar ook het Marriott Hotel in is gevestigd. Tevens is daar het hoofdkantoor van Talitha's werk op de twintigste verdieping. En zie hier de kernwoorden die ik had onthouden. Het restaurant is van chef-kok Wim Severein en het heeft sinds december 2018 een Michelinster. Dát wist ik dus niet en werd daardoor enorm verrast door de ambiance, het geweldige personeel en vooral de overheerlijke lunch. 

Wij leven op de rand, dus wij kozen voor het 3 gangen verrassings-lunchmenu, waarbij natuurlijk wel werd geïnformeerd of we iets niet wilden/lusten. Dat werd unaniem garnalen omdat Talitha er allergisch voor is en ik het niet lekker vind. Ik ga hier niet opsommen wat voor heerlijks we allemaal voorgeschoteld kregen, het is een blog en geen schoolkrantverslag van de basisschool. De jongens die ons van alles voorzagen vertelden precies tot in detail wat het was en waar het vandaan kwam, ook van de overheerlijke (dessert)wijn werd verteld uit welk land en van welk huis het kwam en werd de smaak omschreven. Kortom een feest!

We hadden mooi uitzicht over het stationsplein en wat zich daar allemaal afspeelt terwijl we in de fijne sfeer van The Millèn konden onthaasten. Er heerst rust en de jongens van de bediening nemen de tijd om, zoals gezegd, alles uit te leggen en een praatje te maken. Er is niets mis met lunchen of dineren in een restaurant waar dynamiek en drukte is, maar om zo boven het gewemel van de stad in een oase van serene otium te vertoeven is een cadeautje aan jezelf.

U begrijpt dat we dit vast nog eens gaan doen en ik kan het een ieder aanbevelen mits u niet van de spareribs achtige eten-tot-je-ploft cuisine bent. Maar mijn lezers inschattend zal dat niet het geval zijn.

In Memoriam: Wim Rijken

Zelf kende ik Wim Rijken van zijn samenwerking met Conny Vandenbos. Eind jaren tachtig namen zij een aantal duetten op waarvan 'Wie Weet Wat Liefde Is' de grootste hit werd. Het is een vertaling van het Édith Piaf nummer 'A Quoi Ça Sert L'amour'. Wim en Conny namen het lied ook in het Frans op. 

Maar naast zingen deed Wim nog heel veel meer. Hij heeft zowel in het theater als in verschillende series en films geacteerd. Hij was presentator op radio en tv, deed voice-over werk en schreef liedteksten. Van Facebookvriend Harry Klooster vernam ik dat hij destijds ook bij diens castingbureau heeft gewerkt.

Wim was dus een veelzijdig man. Sinds 2017 leed hij aan een ernstige beenmergziekte, de laatste weken was zijn toestand uitzichtloos geworden. Het was daarom dat Wim koos voor euthanasie. "Het is genoeg" zo vertelde hij "Ik word met liefde omringd door familie en vrienden, mede daardoor kan ik mijn leven heel mooi en waardig afsluiten. Ik kan niet in woorden uitdrukken wat de verzorging en verpleging voor mij hebben betekend. Ik ga nu met een gerust hart. Ik ben niet bang en ben ook niet verdrietig". Wim is 63 jaar geworden.

Wim met Conny. 

Tegeltjeswijsheid 428

 

Heartstopper

Gisteren, 17 mei was het de Internationale Dag tegen Homo-, Lesbo-, Bi-, Trans en Interseksefobie. Op die dag wordt er aandacht gevraagd voor de sociale onwenselijkheid van discriminatie en geweld op grond van seksuele oriëntatie, gender identiteit, expressie of geslachtskenmerken. Tegelijkertijd vieren we ook de diversiteit. Nou, nou is zo'n dag echt nodig, zullen sommigen zich afvragen. Jawel, er wordt nog steeds gediscrimineerd en er vindt ook nog steeds geweld plaats tegen lhbti'ers. Op Koningsdag is er in Rotterdam een meisje in elkaar geslagen omdat de daders niet wisten/konden zien of ze een jongen of een meisje was. Gisteren was het ook wereldnieuws dat de 17 jarige profvoetballer Jake Daniels uit de kast is gekomen als homoseksueel. Het feit dat dit wereldnieuws is, geeft aan dat er nog een wereld te winnen is. 

Maar er is ook zoveel al wel gewonnen. Zo zien de jongeren van nu steeds vaker rolmodellen in films, series en boeken waarin personages voorkomen uit de lhbti-gemeenschap. Sinds 2019 is er de boekenserie 'Heartstopper'  van Alice Oseman. Graphic novels over twee jongens, die op dezelfde school zitten en verliefd worden. Sinds april dit jaar is er op Netflix een serie van. Ja, ik weet het, Netflix mag mij wel eens een aardigheidje sturen voor alle series van hen die ik met verve promoot in mijn blogjes. En valt het u ook op dat ik nu eens in de voorhoede zit, de serie is pas april 2022 op de zender verschenen en ik heb de 8 afleveringen van de eerste serie anderhalve week geleden allemaal al bekeken.

Zelden heb ik bij een serie zoveel 'awhhh' geroepen. De hoofdrolspelers Joe Locke en Kit Connor zijn te schattig en te lief als Charlie en Nick. Wereldwijd wordt deze serie positief opgepakt door jongeren, en zo hier en daar een oud mensch zoals ik, omdat ze zichzelf en/of hun gevoelens herkennen. Ja, Charlie, Nick en andere personages zoals Darcy (Kizzy Edgell) en Tara (Corinna Brown) komen ook tegenstand en onbegrip tegen, maar overall is de boodschap dat liefde liefde is no matter what. Ook de worsteling die met name Nick heeft met zichzelf wordt geweldig in beeld gebracht, kortom, ik zeg het nog maar eens, een must see. 

Er zijn vier boeken nu en mevrouw Oseman zal nog niet uitgeschreven zijn denk ik zo. Met het overweldigende succes van de serie kan het niet anders dan dat er nog meer seizoenen gaan komen. Nu al zin in!

De boeken van Alice Oseman. 

Kitt Connor (Nick) en Joe Locke (Charlie) 

De geweldig leuke cast van 'Heartstopper'.

Ja, een reisje langs de Rotte, Rotte, Rotte

Het was Koningsdag, Pieter, Remco, Roos, Talitha, Tom en ik zaten heerlijk op het terras van De Tuin Van De Vier Winstreken in het Kralingse Bos toen het over boten en varen ging. Een middagje varen, het leek ons wel wat. Dit was het startsein voor Tom om op onderzoek uit te gaan op het Wereld Wijde Web en nog diezelfde middag hadden we een datum geprikt: 15 mei. 

Tom had een boot gereserveerd bij Rotterdamboot, dus afgelopen zondag kwamen wij uit diverse windstreken richting de Zaagmolendrift in Rotterdam. Ik had natuurlijk geen idee waar het was, en bij het uitstappen uit de tram langs het water wist ik wel dat ik goed zat, want water, maar waar ik nou precies moest zijn..... Ik liep dan ook net de verkeerde richting op, maar al snel zag ik Remco, Pieter en Tom op een terrasje zitten. Niet veel later voegden de dames zich bij ons en kon het avontuur beginnen. 

Tom kreeg even les in het hoe en wat van de boot, want hij was de kapitein en stuurman, daarna konden we inschepen. Een alsof de man nooit iets anders had gedaan voeren we op de Rotte, de rivier waar Rotterdam z'n naam aan dankt. Het was prachtig weer en onder het genot van wijn hebben we genoten van wat we onderweg allemaal zagen en groetten we de andere mensen die ook aan het varen waren, want dat is de nautische etiquette. Wat een prachtig gebied en wat konden we ver varen. Al met al hebben we ruim drie uur op de Rotte gevaren en ons geen moment verveeld. 

Bij terugkomst weer aan wal hebben we tapas gegeten bij Destino een zaak die naast de opstapplaats is gesitueerd. Wij hebben een heerlijke dag gehad, zeker voor herhaling vatbaar. Zeer vriendelijke mensen van Rotterdamboot met heel mooi onderhouden boten, het was een genot. 

De witte man

Afgelopen vrijdagavond voor het eerst sinds de pandemie weer naar het theater geweest. Het kon al veel eerder natuurlijk, maar ik behoor niet tot de mensen die dat dan ook meteen gaat doen, net zoals op vakantie naar verre oorden. U heeft ze zien staan, de verongelijkten op Schiphol, waar men de drukte niet aan kan en er een terechte staking was omdat men het personeel wat het zwaarste werk doet veel te weinig betaalt. Het gemopper en geklaag, echt, wie zijn die mensen? Jíj wilt per se op reis net na een pandemie terwijl er een oorlog gaande is en dan vind je jouw 'leed' het ergste. Maar goed ik behoor dan ook tot het geringe aantal mensen voor wie die lockdown wel oké was, het was voor mij niet veel anders dan hoe ik normaal mijn dagen doorbreng. Alleen niet uit eten, naar bioscoop of theater, maar als dat het ergste is. Het is voor de mensen die in de horeca- en entertainmentbranche werken veel erger.

Ik heb, omdat ik eerst maar eens wil afwachten hoe het pandemisch gezien verder gaat, nog geen theaterboekingen gedaan. Voor mijzelf heb ik het volgende theaterseizoen als stip op de horizon gezet. Maar daar waren vrienden Remco en Pieter die mij en Talitha mee vroegen naar een voorstelling in het volledig nieuwe en prachtige theater Zuidplein. En ik ben een gek mens, dus waarom niet?

De voorstelling heeft als titel "De Witte Man" en we krijgen veel te zien van de witte man. Alles. We krijgen alles te zien van de witte man. Het is een voorstelling met fantastische dans en heel mooie zang. Bij binnenkomst staat de witte man (Oliver Wagstaff) letterlijk op zijn voetstuk met de rug naar het publiek toegekeerd, dan begint de opzwepende muziek en Oliver gaat dansen, hoewel de term 'dansen' de lading niet dekt, wat een geweldige beheersing van zijn lichaam. Hij 'ownes' zijn voetstuk elke centimeter ervan is van hem en hem alleen. Er komen een vijftal dames van kleur op en zingen prachtig meerstemmig 'Nobody knows the trouble I've seen'. Ze lopen rond z'n voetstuk, de witte man bekijkt ze argwanend.

Daarna laat de witte man pas echt zien wie hij is. Oerkreten uitschreeuwend, drie octaven lager dan zijn eigen stem voetalhymnes zingend, homo's uitschelden in elke denkbare vorm om binnen één seconde een over de top gay neer te zetten, want ondanks dat gays nog steeds door sommigen niet worden geaccepteerd en ze weten hoe het is om buitengesloten te worden voelt een gedeelte van hen zichzelf superieur (geen Aziaten, geen bril, geen dikkerds en zeker niet oud). Ook het theaterpubliek krijgt het er van langs van de witte man, wij zijn toch zo open minded en voor inclusiviteit? 

De dames komen weer op ze betreden nu zijn voetstuk. 'Ga weg!!!' schreeuwt de witte man. Van razernij kleed hij zich uit en laat zien: dít is wie ik ben, sterk, spieren, krachtig, dit is wat 'de vrouwtjes' willen. Maar tegelijkertijd is hij ook kwetsbaar. Daar zijn de dames weer, een harde confrontatie. Dan komt het meest ontroerende moment van de voorstelling, daar staat ie dan, naakt, kwetsbaar, verslagen, verward, de oudste dame van de zanggroep zingt 'Sometimes I feel like a motherless child' terwijl ze zijn gezicht verkoeld met water. De andere dames vallen in en breken onderwijl zijn voetstuk af. De witte man is van zijn voetstuk gevallen, letterlijk. Hij ligt op de grond er komen spiegels hij danst weer, maar niet met dezelfde kracht als voorheen, meer vertwijfeld, hij kijkt in de spiegel, wie is hij eigenlijk? De witte man probeert zichzelf weer opnieuw uit te vinden en zijn plaats in de huidige maatschappij te bepalen.

Een adembenemend mooie voorstelling van choreograaf en theatermaker Ryan Djojokarso over een actueel onderwerp, de suprematie van de witte man, het was altijd zo vanzelfsprekend, maar dat is aan het veranderen. Oliver is waanzinnig goed, wat een ongelooflijk talent! En wat klinken de dames mooi in hun samenzang. Een must see! Maar helaas was zaterdag de laatste voorstelling, al vertrouwde één van de zangeressen Talitha en mij toe, terwijl we gezamenlijk wijn bestelden, dat ze wellicht volgend seizoen in reprise gaan. Hou het in de gaten: 'De Witte Man'.

Happy vibes week 20

De Joodse Gerda was in 1939 15 jaar toen ze samen met haar familie vanuit Wenen naar Engeland vluchtte. In 1942 moest ze haar pasgeboren dochter afstaan ter adoptie, ze was toen 18 jaar. 

'Ik had geen opleiding gevolgd, het was oorlog dus ik had geen andere keuze', zo vertelde ze. 'Ik moest accepteren dat ik geen band met het kind kon hebben.' Gerda vertrok naar Canada voltooide daar drie universitaire studies. Haar kind zag ze nooit meer.

Maar onlangs heeft Gerda (98) haar dochter Sonya (80) ontmoet. De zoon van Sonya, Stephen, wist dat er Oostenrijkse familiebanden waren en is op zoek gegaan. Tijdens die zoektocht kwam hij er achter dat zijn oma, de moeder van Sonya nog leefde en in een Canadees verzorgingstehuis woonde. Toen Sonya het nieuws hoorde wilde ze maar één ding, naar Canada om haar moeder te ontmoeten. 

Het gebeurde onlangs in het weekend dat Gerda 98 jaar werd. 'Een jaar gelden wist ik niet eens dat mijn moeder nog leefde, ik wist heel weinig. ik heb duizend vragen maar wil haar niet meteen met alles overvallen', zei Sonya. 'Dat ik dit nog mag meemaken het betekent zoveel voor me' reageerde Gerda.

Gerda en Sonya. 

Grand gala concours Eurovision de la chanson Européennes 2022

Vanavond is het dan zover, het 66ste Eurovisie Songfestival vanuit Turijn in Italië. Afgelopen dinsdag en donderdag hebben twintig landen zich gekwalificeerd om vanavond met elkaar en met de vijf grote landen die meteen al in de finale staan, omdat ze het meest betalen aan de EBU, de strijd aan te gaan. De winnaar van het voorafgaande jaar mag ook direct in de finale, maar dat is in dit geval Italië die al tot 'de grote vijf' behoort. U heeft die vijf inzendingen nog tegoed van me.

Duitsland

Rockstars - Malik Harris

Toen de Ierse heren op leeftijd in 1994 het festival wonnen met 'We were the rock and roll kids' was dat mede omdat je ze geloofde. Een vierentwintigjarige die zingt 'We used to be the rockstars' komt wat minder authentiek over. Hoe oud was je dan? Twaalf? Ook hoop ik voor Malik niet dat Eminem lucht krijgt van dit liedje. Het rapgedeelte is regelrecht geplagieerd van zijn nummer 'Stan', inclusief regen- en onweergeluiden. 

Frankrijk

Fulenn - Alvan & Ahez

De prettig ogende Alvan is voor dit festival een collaboratie aangegaan met de Witches of Eastwick Bretagne, Ahez. Geheel in het Bretons brengen ze dit opzwepende nummer. Hier kan niemand, ook u niet, stil bij blijven zitten. 

Italië

Brividi - Mahmood & Blanco

Mahmood eindige in 2019 als tweede achter Duncan Laurence op het festival en had er een grote hit mee. Nu heeft hij de hulp van de 19 jarige Blanco ingeroepen om nog een keer een gooi te doen naar de overwinning. Het San Remo festival hebben ze er al mee gewonnen, dat was meteen de ticket voor het Eurovsie. Hier wordt een verhaal verteld zoals alleen de Italianen dat kunnen, vol passie en met intensiteit.  Het is niet ondenkbaar dat Italië nogmaals met de eer gaat strijken. 

Spanje

SloMo - Chanel Terrero

Ook Chanel zingt mee met een backingtrack waar al heel veel vocalen opstaan, daardoor kan ze opgaan in haar ingewikkelde acrobatische choreografie met de jongens en meisjes van het ballet. Het liedje is vrolijk en niets mis mee, wel een beetje gedateerd, want begin deze eeuw was dit tralala hupsakee schering en inslag op het festival. 

Verenigd Koninkrijk

Space Man - Sam Ryder

Als men nog een Jezus zoekt voor de zoveelste revival van de rockopera 'Jesus Christ Superstar'. is Sam Ryder je man. Vocaal kan hij die zware rol met gemak aan, want wat een stem, en qua uiterlijk niks meer aan doen. Zijn festivalbijdrage toont wat hij allemaal met zijn stem kan zonder dat het pretentieus wordt met een metaforische tekst wat ergens over gaat. 

Voor alle 25 deelnemers heel veel plezier en succes!

Frankrijk: Alvan & Ahez.

Italië: Mahmood & Blanco.

Verenigd Koninkrijk: Sam Ryder.

Herinnert U zich deze nog? #195

 ANABEL CONDE

"VUELVE CONMIGO"

1995

Geen hitnotering. 

Mocht de clip niet te zien zijn klik hier.

Ik koester geen enkele illusie, u heeft geen idee wie Anabel Conde is. Anabel vertegenwoordigde Spanje op het Eurovisie Songfestival in 1995 en behaalde de tweede plaats achter winnaar Noorwegen het bijna instrumentale 'Nocturne' van Secret Garden. 

Ik heb deze bijdrage uitgezocht vanwege de geweldige stem van Anabel, dít is zingen. Juist nu ervoor gekozen is om backingvocalen op de muziekband toe te staan in de breedste zin van het woord. O.a. de Spaanse inzending dit jaar, Chanel Terrero, laat meer haar danskwaliteiten zien en zingt mee met de vocalen die al op de backingtrack staan. De nieuwe tijd net wat u zegt, maar ik heb toch meer met zangers en zangeressen die vocaal wat kunnen zoals o.m. de inzendingen van Polen en Verenigd Koninkrijk dit jaar. En Anabel in 1995.

Anabel heeft na deze bijdrage nog een keer op het festivalpodium gestaan in 2005 als backingvocaliste bij Andorra. In 2000 werd ze vierde bij de Spaanse preselectie en in 2010 werd ze achtste. In 2006 heeft ze samen met haar zus Cristina aan de Poolse voorronde meegedaan maar zij werden niet afgevaardigd.

Anabel is nu 46 en zingt nog steeds, zeker in deze tijd is ze een graag geziene gast op de vele Eurovisiefeestjes die overal in Europa worden gehouden waar ze een dankbaar en enthousiast publiek vindt. 

Eurovisie Songfestival 2022 tweede halve finale 2

Gisteren de eerste negen inzendingen de revue laten passeren die vanavond zullen aantreden bij de tweede halve finale, vandaag de volgende negen.

Ierland

That's Rich - Brooke Scullion

Met een stuwend ritme, geleend van Kiss' 'I Was Made For Lovin' You', begint het lied en het wordt steeds lawaaieriger. Ik begrijp dat Brooke haar punt wil maken als stoere vrouw van deze tijd maar moet dat met zoveel passief agressief geraas? 

Noord-Macedonië

Circles - Andrea Kojevska

Ook Andrea is net als Brooke teleurgesteld in de liefde, maar ze verwoordt het krachtiger in een leuk radioliedje. Ligt goed in het gehoor maar zal geen potten breken.

Estland

Hope - Stefan Airapetjan

Als je je laat inspireren door Ennio Morricone en 'Heroes', het winnende liedje van 2015 door Måns Zelmerlöw, dan krijg je dit. Begint leuk maar wordt ook gaandeweg erg schreeuwerig.

Roemenië

Llámame - WRS

Zakdoekje leggen, niemand zeggen, als u het optreden van WRS ziet, begrijpt u wat ik bedoel. Roemenië in Engels en Spaans, maar zo uitgesproken dat het wel geheel in het Spaans lijkt. WRS is geen briljante zanger, om met de woorden van Willem Duys te spreken over Baccara voor Luxemburg in 1978, hij danst beter dan dat ie zingt. Maar liedje heeft wel een lekker ritme.

Polen

River - Ochman

Vocale acrobatiek wat extra opvalt als je na WRS mag. Ja, ook Ochman doet een Duncan Laurenceje in zijn lied maar wat een fijne stem. Tekst is vaag en steeds in repeat, maar met zo'n stem kun je het telefoonboek nog boeiend maken.

Montenegro

Breathe - Vladana Vučinić

Het begint klein en verstilt en bouwt op naar prachtige dramatiek. Nergens is het te veel of te weinig, de juiste balans. Mooi.

België

Miss You - Jérémie Makiese 

Fijne stem en met passie gebracht, kan niets verkeerds ontdekken aan de Belgische inzending. Verdient het om door te gaan naar de grote finale aanstaande zaterdag om aldaar op een mooie plaats te eindigen. Niet als winnaar, dat dan weer niet.

Zweden

Hold Me Closer - Cornelia Jakobs

Wat een prachtige vrouw, maar wat een vreselijk lied. En toch gaat het scoren omdat er veel liefhebbers zijn voor deze manier van zingen met zo'n semi-rauwe stem en bijzondere uitspraak van woorden. Bij mij zit dat vrij hoog in m'n allergie, maar had ik al gezegd dat Cornelia adembenemend mooi is?

Tsjechië

Lights Off - We Are Domi

Zangeres Domenika Hašková zingt mee met de vocalen die al op de backingtrack staan en dat doet ze, in het clipje wat ik heb gezien, niet helemaal in tune. Het vrolijke muziekje ten spijt gaat het natuurlijk punten kosten als ze dat vanavond ook doet. 

Voor alle deelnemers heel veel plezier en succes!

Roemenië: WRS.

Zweden: Cornelia Jakobs.

Polen: Ochman.

Eurovisie Songfestival 2022 tweede halve finale 1

Gisteren hebben we gezien dat Armenië, Griekenland, Litouwen, Moldavië, Nederland, Noorwegen, Oekraïne, Portugal, IJsland en Zwitserland door zijn naar de finale aanstaande zaterdag. Morgen gaan achtien landen strijden om ook zaterdag weer te mogen aantreden. Vandaag de eerste negen

Finland

Jezebel - Rasmus

Ja, dit is fijn. Een rocksong met de prettige vocalen van leadzanger Lauri Ylönen. Ik kan er niets vervelends aan ontdekken. Een mooi begin van de tweede halve finale. Je zit er meteen lekker in.

Israël

I.M. - Michael Ben David

Vocaal geweld en camp, dat is wat het Eurovisie Songfestival is about. Michael heeft een geweldige stem en dito uitstraling en dit liedje wordt gebracht met een uitgekiende choreografie. Dit gaat wel genoeg punten krijgen.

Servië

In Corpore Sano - Konstrakta

Konstrakta legt ons in drie minuten het belang van een gezond lichaam uit in een intrigerend maar tegelijkertijd wat monotoon lied. Wat is toch het geheim van Meghan Markle's gezonde haar? vraagt ze zich tevens af. Een eigenzinnig lied wat ook weer heel erg op de voor opgenomen backingvocalen leunt. 

Azerbeidzjan

Fade To Black - Nadir Rüstәmli

Nadir heeft een geweldige stem wat hij dan ook graag laat horen in deze bijdrage. Ook dit lied is geïnspireerd op ons' Duncan, maar voegt er wel wat eigens aan toe. Als dit goed wordt gebracht zien we Nadir vast weer terug zaterdag.

Georgië

Lock Me In - Circus Mircus

Een vrij, laten we zeggen, aparte bijdrage uit Georgië. Tekstueel stelt het niks voor, wat kreten die repetitief worden gebezigd. De melodie is wel aardig, maar overall niet iets om over naar huis te schijven. 

Malta

I Am What I Am - Emma Muscat

Wie bij het zien van deze titel meteen denkt aan het gay-anthem met de geweldig opbouw en spetterende climax, kan dat meteen weer naast zich neerleggen. Hoewel ik vermoed dat Emma hetzelfde beoogt, je mag zijn wie je bent, is dit een wat halleluja jutte peren achtig lied, en dan zijn drie minuten best lang. 

San Marino

Stripper - Achille Lauro

De San Marinese Plastic Bertrand, Achille, gaat verder waar grote broer Italië vorig jaar zo glorieus mee heeft gewonnen. Hij deed in 2019, 2020 en ook dit jaar mee aan het San Remo festival, waarvan de winnaar naar het Eurovisie Songfestival mag. Tevens deed hij aan de voorronde in San Marino mee en daar won hij met dit lied. Ik vind het wel aardig en sinds vorig jaar weten we dat deze muziek wordt gewaardeerd. 

Australië

Not The Same - Sheldon Riley

The Masked Singer en Make Up Your Mind in één. Met veel gevoel voor enigszins over de top drama brengt Sheldon zijn lied. Met grote stem en Shirley Bassey-armgebaren inclusief een ingestudeerde door emotie gebroken stem aan het eind. Maar hé, dit is het songfestival, hier mag dat en wordt het gewaardeerd. 

Cyprus

Ela - Andromache Dimitropoulou

Met dit soort authentieke Grieks-Cypriotische muziek en zang werd in de beginjaren van deze eeuw op het festival goed gescoord. En het kan nog steeds. Finale waardig, ook zonder de in beton gegoten 12 punten van Griekenland in deze ronde, die mochten gisteren al aan de bak.

Israël: Michael Ben David.

Georgië: Cirus Mircus.

San Marino: Achille Lauro.

Eurovisie Songfestival 2022 eerste halve finale 2

Na gisteren de eerste acht inzendingen te hebben besproken, vandaag de volgende negen die vanavond zullen aantreden en waarvan er tien doorgaan naar de finale aanstaande zaterdag.

Moldavië

Trenulețul - Zdob Și Zdub & Frații Advahov

Folklore met een treinreisje op weg naar Boekarest. Ik word er een beetje zenuwachtig van. Voor Zdob Și Zdub is het de derde keer dat ze aan het festival meedoen, in 2005 en 2011 bereikten ze respectievelijk een 6e en een 12e plaats. Dat gaan ze nu niet redden, ik ben zelfs bang dat ze in de voorronde blijven steken, daar helpt de hulp van de broers Advahov niet veel aan. 

Portugal

Saudade Saudade - Maro

Maro zingt met haar vier vriendinnen prachtig meerstemmig een heel eigen lied. Jammer dat ervoor gekozen is om een gedeelte in (slecht) Engels te doen. Volledig in het Portugees zou het lied meer kracht hebben gegeven.

Kroatië

Guilty Pleasure - Mia Dimšić

Een lief liedje, beetje vlak, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de danser die op Penney de Jagereske wijze deze inzending omlijst, waardoor het toch boeiend blijft. Het woord gaat dat de danser is thuisgebleven. Waarom?

Denemarken

The Show - REDDI

Als u van mijn generatie bent dan kunt u zich wellicht de Zuid Afrikaanse band Clout nog herinneren, eind jaren 70. Een rockband bestaande uit enkel vrouwen, dat was wat in die tijd. Nu is het minder opzienbarend, maar REDDI is ook zo'n band, alleen, wat een afschuwelijk nummer en wat werd er, op de Deense nationale finale vreselijk vals gezongen. Als dat maar goed komt.

Oostenrijk

Halo - Pia Maria Außerlechner & LUM!X

Ninetiesdance, waarom ook niet. LUM!X is een DJ die achter zijn draaitafel druk staat te doen en Pia Maria zingt. Dit is duidelijk een inzending die dankbaar gebruik maakt van het feit dat er vocalen op de backingtrack mogen staan, want wat er allemaal te horen is, dat doet Pia Maria niet alleen. Ik heb zo het vermoeden dat dit volledig door de mand gaat vallen. We gaan het zien. 

IJsland

Með Hækkandi Sól - Systur

Systur betekent zussen, dat had u goed, uw IJslands is zo slecht nog niet. De drie dames zijn inderdaad zusjes van elkaar en zingen in hun eigen taal een heel mooi lied over de zon die altijd weer opkomt, hoe donker de winter ook is. Prettig in het gehoor en het mag zomaar door naar zaterdag.

Griekenland

Die Together - Amanda Tenfjord

Het klinkt fantastisch in de videoclip, met haar stem in verschillende lagen opgebouwd zingt ze in een melodramatisch nummer dat het eigenlijk het beste is om samen dood te gaan nu ze uit elkaar gaan. Stemt niet echt vrolijk. Als het live goed uitgevoerd wordt kan het best wat worden.

Noorwegen

Give That Wolf A Banana - Subwoolfer

In die Eurovisiefilm werd er met een vette knipoog naar het festival gekeken en was daar een over de top inzending te zien van, zogenaamd, Rusland, 'Lion Of Love' waarin alle Eurovisie clichés zaten. Hold my beer, dacht Noorwegen, dat kan nog wel wat vetter worden aangezet, en zie hier de Noorse inzending van dit jaar. 'Before that wolf eats my grandma, give that wolf a banana', poëtischer wordt het niet. Ik mag dit soort inzendingen wel. Ook deze inzending leunt heel erg op de vocalen van de backingtrack. Hoe zing je trouwens live met een wolvenmasker op? 

Armenië

Snap - Rosa Linn

Ik moest meteen aan de jaren zestig zangeres Melanie Safka denken toen ik Rosa hoorde, en dat is een compliment. Rosa zingt op een fijne melodie een toegankelijk liedje, bijna een kinderliedje, maar het gaat over een verloren liefde. Een mooie afsluiting van de eerste halve finale.

Voor alle deelnemer heel veel succes en plezier. Morgen de eerste negen deelnemers van de tweede halve finale. 

Oostenrijk: Pia Maria Außerlechner & LUM!X

Noorwegen: Subwoolfer

Armenië: Rosa Linn

 

Eurovisie Songfestival 2022 eerste halve finale 1

Morgen zullen 17 landen met elkaar de strijd aangaan om aanstaande zaterdag in de finale te staan. Vandaag de eerste 8.

Albanië

Sekret - Ronela Hajati

Fragmentarisch lied met veel etnische invloeden zoals we dat aan het begin van deze eeuw vaak zagen op het festival. Stoere vrouwen met veel harengezwaai en gestamp. Beetje saai. 

Letland

Eat Your Salad - Citi Zēni

"Instead of meat I eat veggies and pussy, I like them both fresh, like them both juicy", hij zingt het echt. Welkom op Eurovisie anno nu. Humor op het festival, ik hou ervan en ook nog met een leuke actuele boodschap want "Eat your salad, save the planet, being green is sexy as fuck", zo gaat het verder. Vrolijk nummer met even zo vrolijke jongens, sound doet een beetje denken aan Level 42. 

Litouwen

Sentimentai - Monika Liu

Dit liedje heeft qua ritme wel wat weg van de Belgische inzending van 1979 waar de zangeres van dat jaar, Micha Marah, zo'n graftakkenhekel aan had dat ze het slechts één keer heeft gezongen en nooit op de plaat heeft gezet. Dit geeft meteen al aan dat deze inzending wel lekker in het gehoor ligt, maar ook wat gedateerd is. 

Zwitserland

Boys Do Cry - Marius Bear

De schaduw van de overwinning van Duncan Laurence is een lange, want meteen bij de eerste klanken van dit lied hoor je de gelijkenis. Marius heeft het mede zelf geschreven en gecomponeerd, hij heeft dan ook zo'n echte singer-songwriter stem. Mooi liedje met een hartverwarmende videoclip, maar daar heb je op het festival (vooralsnog) niets aan. 

Slovenië

Disko - Last Pizza Slice

De backingtrack van deze inzending klinkt, zoals de titel doet vermoeden, inderdaad als een discohit uit de jaren 70. De vijf piepjonge jongens van LPS (ik moest een beetje aan de Shorts denken) hebben het zelf geschreven. Qua performance en aankleding kunnen ze nog wel wat adviesjes gebruiken, maar het ligt goed in het gehoor.

Oekraïne

Stefania - Kalush Orchestra

Rap samenvoegen met etnische klanken in een opzwepend ritme, de heren van Kalush Orchestra doen het en het werkt. Een lofzang op moeders vol vuur gebracht in prachtige kostuums. En dan te bedenken dat ze eigenlijk als tweede in de Oekraïense voorronde waren geëindigd, maar toch op het festival staan omdat de nummer één is gediskwalificeerd. We zien ze zaterdag zeker nog terug. 

Bulgarije

Intention - Intelligent Music Project

Rock op het Eurovisie Songfestival was ooit ondenkbaar, het was het domein van zangeressen in terlenka avondjaponnen die chansoneerden. Maar de winnaar van vorig jaar (Italië) liet al een wat steviger geluid horen en dat doet deze Bulgaarse inzending ook. Drie minuten lang rock zonder omhaal. Niet spectaculair maar ook niet vervelend.

Nederland

De Diepte - S10

Die manier van zingen en daarnaast die uitspraak, ik ben daar allergisch voor. Tel daar het feit bij op dat het qua opbouw met veel oehoe en ahaa wel heel erg dicht naast 'Arcade' ligt en u zult begrijpen dat ik er niet zo veel positiefs over te zeggen heb.  

Morgen de volgende negen inzendingen.

Letland: Citi Zēni

Oekraïne: Kalush Orchestra.

Slovenië: Last Pizza Slice.