VerzuimReductie: al het menselijke is ons vreemd

Sinds een jaar of twee doet het bedrijf waar ik werk zaken met VerzuimReductie, een commercieel (!) bureau die beloofd het ziekteverzuim terug te brengen. Als je ziek bent bel je naar dit bureau op en je krijgt dan een callcentermedewerker aan de telefoon, zonder enige medische kennis, die bepaald of de ziekmelding wel terecht is. Via de telefoon. Zelf vind ik dat iemand die dat kan een blauwe jurk moet aantrekken en in een hal in Tiel healings moet gaan houden. Ik had me ook voorgenomen dit te gaan zeggen mocht ik me aan de telefoon bij een ziekmelding onheus bejegend voelen.

Tot nog toe ben ik (gelukkig) nog niet ziek geweest, maar de verhalen van collega's over de werkwijze van deze commerciële instelling deden me bij voorbaat al positie innemen. De telefonistes gingen er in principe van uit dat iedere ziekmelding onterecht was, zo kwamen ze volgens veel collega's over,  medicijnen door de dokter voorgeschreven werden door een belmiep naar de prullenbak verwezen, mensen werden al beter gemeld vóórdat ze ook daadwerkelijk beter waren (lekker scoren: "kijk eens hoe wij het ziekteverzuim terugdringen") Er werd beslist, nog steeds door de telefoon, wanneer iemand weer aan het werk kon, en nog veel meer van dit fraais

Afgelopen week heeft het programma "ZEMBLA" aandacht besteed aan deze verzuimgestapo en vroeg zich af of dit 'doktertje spelen' door niet medisch gekwalificeerde mensen wel verantwoord is.
De directie van VerzuimReductie bestaat uit een oud autohandelaar en een oud voetballer, dat geeft al te denken, en zij hebben zelfs een heel mensvriendelijk motto: Verzuim slaat gaten. Wij brengen werknemers sneller terug op de werkplek’. In de uitzending kwam naar voren dat VerzuimReductie medische gegevens deelt met de werkgevers, iets wat in de wet verboden is en waarover dan ook kamervragen gesteld gaan worden.
Ik neem aan dat er gerechtelijke procedures gestart gaan worden, dat vreest de oud voetballer ook en is per direct opgestapt.

Het bedrijf waar ik werkzaam ben gaat niet langer door met VerzuimReductie, er waren al heel veel klachten over dit bureau en dit is waarschijnlijk de druppel. Het contract liep toch al af op 1 mei aanstaande. FNV Bondgenoten is blij dat de werkwijze van VerzuimReductie nu door de mand is gevallen. Maar tegelijkertijd is het jammer dat er een TV-uitzending voor nodig is om dit bureau te ontmaskeren. FNV Bondgenoten heeft in het verleden namelijk meermaals bij mijn werkgever aangegeven dat er klachten waren over de werkwijze van dit bureau.

Nu maar afwachten wat er voor in de plaats komt.

Toen en Nu: McGuire Sisters

Begin jaren 50 kregen de zusjes Dorothy, Christine en Phyllis McGuire (geboren tussen 1928 en 1931) een platencontract. In hun carrière hebben ze voor 5 verschillende Amerikaanse presidenten opgetreden, als ook voor Koningin Elizabeth.
Ook waren ze frequent te gast in diverse Amerikaanse tv-shows, hoewel geen drieling waren de zussen altijd hetzelfde gekleed en identiek gekapt en werden hun gesynchroniseerde bewegingen en gebaren met militaire precisie uitgevoerd.
Plastische chirugie heeft ze alledrie er hetzelfde laten uitzien in de loop der jaren.

In Memoriam: Daniel Zamudio

Vanochtend zag ik op Facebook dat vriend André een link naar een bericht had geplaatst waar ik van moest huilen, hij heeft er ook een blog aan gewijd. Ook ik wil over deze gebeurtenis bloggen.

Op 3 maart is in Chili de 24 jarige Daniel Zamudio door vier Chileense neonazi's aangevallen en 6 uur lang gemarteld. Ze scheurden zijn oor deels af, drukten sigaretten op hem uit en sloegen een fles kapot op zijn hoofd. Met de gebroken flessenhals kerfden ze hakenkruizen in zijn rug en borst. Ze gooiden grote stenen op zijn buik en benen, waardoor hij meerdere botten brak. Zij deden dit omdat Daniel homo was. Afgelopen dinsdag, 27 maart, is Daniel aan zijn verwondingen overleden.

Deze gebeurtenis heeft veel beroering gebracht in Chili, en Jaime Parada, woordvoerder van de Chileense homobeweging die voor gelijke rechten strijdt voor homosexuelen in Chili zegt dat de politici die de antidiscriminatiewet hebben afgewezen moreel verantwoordelijk zijn voor wat Daniel is overkomen en wat er gebeurd met vele andere Daniels in bepaalde gedeelten van Chili.

Daniels vader, Iván Zamudio heeft gevraagd om de familie respect en rust te gunnen in hun rouwproces.
De vier neonazi's zitten vast.

Ik word intens vedrietig van zulke berichten en snap het niet, de enige respons die ik heb is: Waarom?

Herinnert U zich deze nog? #1

CARL DOUGLAS

"KUNG FU FIGHTING"

1974

Aantal weken: 13

Hoogste positie: 1

Dit was het eerste singletje wat ik zelf heb gekocht. Kung Fu was een rage, er was een serie op TV en bij Top Pop zagen we Carl Douglas, iedereen op school had het er over.

Oorspronkelijk was het nummer slechts bedoeld als B-kant. Na 2 uur er over gedaan te hebben om de A-kant op te nemen, werd "Kung Fu Fighting" in de laatste 10 minuten studiotijd opgenomen in twee takes. Producer Biddu Appaiah herinnert zich nog dat het slechts om de B-kant ging en ze dus helemaal opgingen in de 'huh's en hah's, want wie luisterde er nou naar de B-kant? Robin Blanchflower van Pye-records hoorde beide nummers en wilde dat "Kung Fu Fighting" de A-kant werd. Een goede keus, na een langzame start werd het een wereldhit met 11 miljoen verkochte exemplaren.

Voor Carl Douglas overschaduwde deze hit de rest van zijn carrière, zijn volgende nummers konden nooit meer dat succes behalen. Carl is nu 69 en woont in Hamburg en runt een uitgeverij van films, documentaires en reclame, Schacht Musik Verlage.

Het goede voorbeeld aka Opvoeden

In de krant las ik het bericht dat agenten in Rotterdam een jongen hadden aangesproken die alcohol aan het drinken was in een speeltuin. Hij kon zich niet legitimeren, en in plaats van hem daarvoor te bekeuren gaven de agenten hem de gelegenheid om thuis zijn legitimatie te gaan halen.

Ik vond het mooi om te lezen dat hij terugkwam met zijn beide ouders, ik dacht deze mensen begrijpen het, die weten dat dit een leermoment is voor hun zoon en om de belangrijkheid ervan te onderstrepen gaan ze met hem mee om dit kleine vergrijp toch enig gewicht in de schaal te geven en om eventuele verleidingen voor veel grotere misstappen te voorkomen.

Ik dacht te snel, de ouders maakten beledigende opmerkingen naar de agenten en het kwam zelfs tot een handgemeen waarbij de agenten werden gestompt, gebeten en aan hun haren werden getrokken. Ik had meteen een beeld van dit gezin, iets Tokkieriaans/Flodderachtigs, zeker toen later in het artikel ook nog een grootvader kwam aanzetten die zich ook in het geschil mengde, dit soort families leven namelijk altijd in grote groepen.
De ouders en opa zitten vast.

Deze, ik gebruik de term losjes, mensen moeten meteen uit de ouderlijke macht ontzet en verplicht gesteriliseerd worden.

Happy returns en een nieuwe bewoner

Vorige week zag ik ze al in de buurt rondscharrelen, het zwanenechtpaar dat drie achtereenvolgende jaren 'mijn' vijver goed genoeg achtten om er hun nest te maken en er in totaal 17 jongen groot te brengen. De laatste twee jaar hadden ze elders hun domicilie gezocht, maar nu zijn ze druk bezig om hun nest in orde te brengen bij de kleine vijver. Erg leuk, want de buurtbewoners en ik zijn er trots op. Één buurman geeft ze op een vast tijdstip eten, en dan staan ze beiden al bij het tuinhekje te wachten.

En sinds vandaag is er ook een nieuwe bewoner in de grote vijver gesignaleerd: Een schildpad.
Hij (of zij) lag heerlijk te zonnen tussen het riet. Daarnaast zijn ook de waterhoentjes en de eendjes druk bezig met hun nesten. Ik hou van de lente!

De Zangeres

Met vriend Harry naar de musical "De Zangeres" geweest over het leven van Mary Servaes-Bey, beter bekend als de Zangeres Zonder Naam. De liedjes van de Zangeres zijn natuurlijk een feest van herkenning, en de rol van Mary wordt onnavolgbaar gespeeld door Ellen Pieters, die qua stemgeluid ongelofelijk dicht tegen de échte zangeres aan zit.
Toen Mary nog leefde en op TV kwam zag je haar, vanwege haar manke been, nooit lopen, ze stond er altijd al als ze werd aangekondigd, dit gegeven werd in de musical gehandhaafd, Ellen stond in haar rol van Zangeres van het open gaan van het doek, tot de toegift gewoon op haar plek en blééf daar. Ik vond dat een mooi uitgangspunt.

De verhaallijn was wat rommelig en niet per sé chronologisch, de makers wilden té veel vertellen in een gelimiteerd tijdsbestek en natuurlijk ook zoveel mogelijk liedjes van de Zangeres laten horen.
Een meisje doet auditie in een soort Idols achtig programma en zingt een lied van de Zangeres, als ze in de wachtruimte zit en wacht op wat er komen gaat verschijnt de Zangeres aan haar en verteld haar levensverhaal.

Haar armoedige komaf, geweldadige vader, de oorzaak van haar manke been, eerste vriendjes, haar abortus wat zo vreselijk gedaan was dat ze nooit mee kinderen zou kunnen krijgen, haar man Sjo die een nadrukkelijke plaats in haar leven in neemt, Johnny Hoes haar ontdekker, de hoogtepunten, de hoon die haar ten deel viel, de comeback, haar goede vriend en imitator van haar, en uiteindelijk ook de mensen die ze vertrouwde maar die haar aan het eind van haar leven bestelen en die, terwijl ze denkt tijdelijk in een verpleeghuis te zitten en snel weer naar huis zal kunnen gaan, al haar spulletjes al op een veiling hebben verkocht.

Er wordt heel rap door alle gebeurtenissen van haar leven heen gegaan gelardeerd met vele van haar bekende liedjes, maar zoals ik al zei, iets te snel, zonder veel diepgang. Die diepgang komt er als de teloorgang intreed en Mary als breekbaar oud vrouwtje te goed van vertrouwen steunt op  de verkeerde mensen.

Een ander opmerkelijk feit was het publiek. Harry en ik hebben ons ogen uitgekeken. En net zoals ik bij de voorstelling "Napoleon" met Nadira heb meegemaakt, waren er ook hier mensen die waarschijnlijk niet heel vaak naar het theater gaan. Er komt een man in voor die haar immiteert en dus als travestie op het toneel staat, dat was voor sommige mensen iets om met gierende uithalen zich een natte broek te lachen, terwijl deze man (een persoon die echt heeft bestaan) daar heel serieus in was, en bovendien op dat moment niet grappig bezig was, de aanblik van een man in een jurk was waarschijnlijk al te veel voor de al niet meer zo sterke sluitspieren.
Bovendien kwam uit diezelfde hoek gelach en zelfs geroep op de momenten dat de voorstelling juist heel emotioneel werd en diepgang kreeg op het eind van Mary's leven.

Al met al een leuke avond gehad, een meesterlijke Ellen Pieters en een enthousiaste cast waar ik Job Bovelander even apart van wil noemen om zijn erg goede zang en aanstekelijke vrolijkheid tijdens deze voorstelling.

Zomertijd

Hoewel de lente net is begonnen doen de temperaturen al heel zomers aan, en dit weekend doet het ingaan van de zomertijd daar nog een schepje bovenop.

Ondanks dat ik me absoluut geen Einstein voel en ook zeker niet alles weet, heb ik wel het gevoel dat de mensen over het algemeen steeds dommer worden. Vandaag las ik in de krant weer iets wat dat gevoel bevestigd: Slechts 6 van de 10 Nederlanders weten dat als de zomertijd ingaat het 's ochtends later licht en het 's avonds later donker wordt, de rest weet niet wat het verzetten van de klok inhoudt

Hoe het komt weet ik niet, maar ik ben van mening dat al die infantiele, geestdodende troep die de commerciële zenders uitzenden daar voor een belangrijk deel oorzaak van zijn. Mensen die al lichtelijk verminderd toerekeningsvatbaar zijn, krijgen nog het laatste duwtje naar complete hersenloosheid.

Voor de zekerheid slipte ik op mijn werk de zomertijd zo hier en daar in de conversatie, en gelukkig wist iedereen van de hoed en de rand.

Tegeltjeswijsheid 29

Kaneel uitdaging

Van de mensheid heb ik over het algemeen geen hoge hoed op, zie hoe mensen zich in het dagelijks leven gedragen, lees in de kranten wat mensen elkaar aandoen uit naam van wat-dan-ook, en je begrijpt wat ik bedoel.

Nu is er na de internethypes Planking en Owling weer iets nieuws voor en door geestelijk invaliden verzonnen: Cinnamon Challenge. De bedoeling hiervan is dat je een eetlepel kaneelpoeder binnen één minuut doorslikt zonder daarbij te drinken.

WAAROM??

En alsof dat nog niet idioot genoeg is, moet dat worden gefilmd en op internet geplaatst, en erger nog er kijken ook mensen naar. Ruim 10 miljoen keer is er naar één bepaald filmpje gekeken

WAAROM??

Soms denk ik dat ik van een andere planeet afkomstig ben, zo verbaasd kan ik zijn over hoe jullie aardlingen hier bezig zijn.

Toen en Nu: Engelbert Humperdinck

In de jaren 60 begon Engelbert Humperdinck zijn carrière en deed in 1966 voor Engeland mee aan het Knokke festival, waarna zijn bekendheid een enorme vlucht nam en hij talloze hits scoorde binnen en buiten Europa "Release Me", "The Last Waltz", "A Man Without Love", en vele anderen.
Het was dan ook een aangename verrassing dat Engelbert, die nog steeds gezegend is met een fantastische stem met enorm bereik, dit jaar op z'n 76e wederom zijn land gaat vertegenwoordigen, dit keer op het Eurovisie Songfestival, met het nummer "Love Will Set You Free"
Ik heb het gehoord en vind het erg mooi en zeker een kans om hoog te eindigen of zelfs te winnen.

De Pier

In het journaal hoorde ik dat de Pier in Scheveningen te koop staat, als geboren Hagenaar denk ik dan meteen: 'Achgut...de Pier....'

De voorloper van de Pier was het Wandelhoofd Koningin Wilhelmina welke in 1901 in gebruik werd genomen, de constructie was van hout en lag direct achter het Kurhaus, er was een brug over de boulevard gemaakt zodat de gasten vanaf het terras konden lopen naar het einde van de Pier.
In 1943 brak er brand uit en werd de Pier door de Duitsers gesloopt.

De Pier zoals we die nu kennen stamt uit 1961, op 19 mei van dat jaar werd de Pier geopend door Prins Bernhard. De Pier bestond uit een wandelpier met drie eilanden waarvan één met uitkijktoren. In 1964 werd er een vierde eiland aan verankerd waar in 1965 in het gebouw op het eiland een onderwaterwereld werd ingericht.

In 1991 is de Pier overgenomen door van der Valk voor het symbolische bedrag van 1 gulden. De Pier is daarna uitgebreid, er zijn nu over de lengte van de Pier twee niveaus. Er waren alweer plannen voor een grote restauratie  toen er op 5 september 2011 weer brand uit brak.
En nu staat de Pier dus te koop omdat van der Valk er niets meer inziet.

Als kind en ook later ben ik wel eens op de Pier geweest en het stelt eigenlijk niet zoveel voor, maar hij wás er gewoon,  het was een herkenningspunt en het hoorde bij Scheveningen, bij Den Haag, bij m'n jeugd. Ik hoop dat de Pier gespaard zal blijven en een koper vindt die er mooie plannen mee heeft.

Voorjaarsschoonmaak

De voorjaarsschoonmaak of grote schoonmaak werd/wordt aan het einde van de winterperiode uitgevoerd. Een voorjaarsschoonmaak nam meestal meerdere dagen in beslag en was zeer zwaar werk. Aldus Wikipedia

Noem me ouderwets als je wilt, maar er zijn sommige dingen die je van huis uit hebt meegekregen die je gewoon je hele verdere leven blijft doen, de voorjaarsschoonmaak is er één van.
Zodra de eerste lentedagen zich openbaren begint het bij mij te kriebelen en ik begin dan door zorgvuldig een dag te plannen om een aanvang te nemen.

Die aanvang begint (bij mij) altijd met de keuken, omdat daar het meeste werk in zit, en dat heb ik vandaag afgerond.
Vervolgens zijn er de secties huiskamer en gang, buitenboel en ramen, slaapkamer, sanitaire ruimtes, logeerkamer en kledingkamer.

Een speciaal onderdeel is de lanai, die moet worden geschrobd en geboend alvorens er nieuwe plantjes te gaan zetten, en dat is voor mij rugtechnisch gezien nogal een klus die ik over meerdere uren moet verspreiden met rustpauzes tussendoor om niet door m'n rug te gaan.
Laat het niet gezegd zijn dat ouder worden een feest is.

Maar als alles dan weer piekfijn in orde is, voel ik me weer de koning te rijk.

Ook leuk om te weten: opruimen en schoonmaken heeft hetzelfde effect als mediteren, vooral als je je er goed op concentreert. Bijkomend voordeel is, dat als je hoofd helemaal leeg is, ineens de meest briljante gedachten boven kunnen komen drijven.

The way old friends do

We gaan al jaren terug, Anita, Marcel, Letitia, David en ik, Anita en ik zelfs al vanaf ons 16e.
Het zijn van die vrienden waarin ik het in het blogje over de boekenweek over had, vrienden die ik niet vaak zie, veelal vanwege organisatorische kindtechnische redenen, maar waarmee de draad weer moeiteloos wordt opgepakt.
De gezelligheid en de sfeer zit er meteen weer in

Ik hoefde er dan ook niet over na te denken toen Letitia vandeweek vroeg of ik mee wilde naar het rustieke Bleiswijk om een avondje bij Anita en Marcel door te brengen. Lekker bijgekletst over van alles, hun mooie nieuwe badkamer bewonderd en me voor genomen nu toch wat meer contact te houden.

Letitia zie ik iedere 6 weken want buiten vriendin is ze ook m'n kapster, en David zie ik ook vaker als ik, heel lief, hun auto mag lenen voor afspraken in den lande, maar écht tijd doorbrengen met elkaar doen we niet vaak genoeg, net als met Anita en Marcel.

Het goede voornemen is er, nu ook bewerkstelligen dat het ook gaat gebeuren!

Tegeltjeswijsheid 28

Stoelendans

De in januari bestelde multicolour eetkamerstoelen zijn gearriveerd, en staan geweldig. Ik ben er heel erg blij mee.
Nu heb ik dus 4 eetkamerstoelen over, die dacht ik aan het kringloopwinkeltje hier in de straat te schenken, samen met de salontafel in dezelfde stijl die nu al jaren in de berging staat.

In deze tijden van crisis wilde ik ook eens een gebaar maken om de minderbedeelden onder ons de kans te gunnen om voor weinig geld de door mij geschonken koloniale meubelstukken aan te kunnen schaffen, zodat ze dan wel arm waren, maar wel smaakvol ingericht.

Denk opnieuw. De dames die het winkeltje runnen maakten een wijds gebaar in de rondte en zeiden: "Het staat hier al zo vol, we kunnen het niet kwijt, probeer het eens bij de grote kringloopwinkel"
De crisis is nog niet erg genoeg, destilleer ik hieruit.

Dus mochten de talloze lezers dezes blog iemand kennen die 4 koloniale eetkamerstoelen willen hebben alsmede een koloniale salontafel in dezelfde stijl, aarzel niet en laat het weten.

De nieuwe pronkstukken van mijn interieur

De nog steeds prachtige koloniale eetkamerstoelen waar niet de minsten op gezeten hebben

John Carter in 3D

Gisteren met Jeroen afgesproken om naar de film "John Carter" te gaan welke in 3D vertoond werd. We maakten er meteen een avond van door eerst een hapje te eten bij La Cazuela, waar we aan de tapas gingen.

Na het eten nog flink doorlopen om op tijd in de bioscoop te zijn, waar ik verwachte een brilletje te krijgen maar dat werd een BRIL, meer een soort gezichtsmeubilair. Het was mijn eerst 3D film, en ondanks dat het een nouveauté is merkte ik wel meteen dat het nog in de kinderschoenen staat, dat zal in de toekomst zeker beter gaan worden. Sommige momenten werden de beelden juist onduidelijker terwijl op andere momenten het een adembenemend gezicht was. Het feit dat wij hier in Nederland ondertitels hebben deed nu afbreuk aan het 3D-kijkgenot omdat de letters zowat in je schoot vielen zover kwamen ze uit het beeld zetten.

De film op zich is vermakelijk met leuke momenten, maar erg ongeloofwaardig 1 man (John Carter) die een heel leger op monsterachtige wezens gezeten gewapende soldaten uitschakelt....maar dat kan je ook verwachten van zo'n film. Al met al ons vermaakt en gegierd om die brillen.

Daarna nog even naar Floor voor een bakkie en een glaasje, en een gezellige avond was weer voorbij.

Boekenweek: Vriendschap en andere ongemakken

Vandaag start de 77e boekenweek (eigenlijk 10 dagen), bij aankoop van €12,50 aan boeken krijg je het boekenweekgeschenk "Heldere hemel" geschreven door Tom Lanoye cadeau. Het is voor het eerst sinds 23 jaar dat een Vlaamse auteur deze eer te beurt valt, daarom wordt voor het eerst het boekenweekgeschenk ook in Vlaanderen uitgegeven. Sinds 2002 is de NS hoofdsponser en kan men met het boekenweekgeschenk op zondag 18 maart gratis met de trein reizen.

Het thema dit jaar is 'Vriendschap en andere ongemakken', en ik vind dat een mooi thema, ik persoonlijk huldig de stelling 'Echte vriendschap begint daar waar niets wordt terugverwacht', vaak gaan de meeste vriendschappen stuk op ireële verwachtingspatronen, voor mij zijn de mensen die ik mijn vrienden mag noemen als mens al zo bijzonder, dat het al een feest is om in hun gezelschap te verkeren en leuke dingen mee te ondernemen, zonder dat ik van alles van ze verwacht, je voelt elkaar aan en ieder draagt door zijn/haar persoonlijke inbreng een steentje bij aan de sfeer.
Natuurlijk ben ik ook wel eens teleurgesteld geweest in een vriend, maar ik leg dan direct de oorzaak van die teleurstelling bij mezelf: ik had teveel verwacht.

Ooit was er een vriend die heel sociaal en betrokken oogde, die alles voor iedereen deed, klaar stond daar waar nodig, alleen was dat ter meerdere eer en glorie van hemzelf, daar diende uitvoerig voor bedankt te worden, binnen een door hem gesteld termijn, luid en duidelijk moest steeds verkondigd worden hoe goed mens hij eigenlijk wel niet was, etc. Ik neem mensen zoals ze zijn, dus kon ik er wel mee omgaan, hij daarentegen wilde dat alles zou gaan en iedereen moest zijn zoals hij voor ogen had.

Uiteindelijk maakte hij zich niet geliefd door een kwestie met een andere vriend zo breed uit te meten dat niemand meer goed wist hoe er mee om te gaan en hij zichzelf buiten spel zette, waarna hij zich daarover heel larmoyant naar iedereen toe opstelde.
En omdat hij niet kan loslaten en wrok is wat hem drijft kwam er in de jaren erna zo nu en dan nog een zuur teken van leven middels post of mail. Dientengevolge weet ik ook zeker dat hij inmiddels al lang mijn blogje heeft ontdekt en er iedere letter van spelt.

Sommige vriendschappen horen bij een bepaalde periode van je leven. Omdat je zelf ook gedurende je leven veranderd, komen er vrienden bij en vallen er helaas ook vrienden af die er voor kiezen een andere weg in te slaan, en dat is ook goed, er valt elkaar niets te verwijten.
En hoe bijzonder zijn niet de vrienden die je maar een paar keer per jaar, of zelfs eens in de zoveel jaar ziet en met wie je direct de draad weer opppakt waar ie de vorige keer is blijven liggen?

Kortom een boeiend boekenweekthema waar iedereen zich wel een verhaal of gebeurtenis uit eigen leven bij kan denken en waar ongelofelijk veel mooie boeken over geschreven zijn.

De ziel van Dracula

1977 Met een kleur van opwinding kijk ik naar Top Pop waar het nummer "Soul Dracula" van de groep Hot Blood door het onvermijdelijke ballet van Penny de Jager in beeld wordt gebracht.
Dat singletje wil ik hebben, helaas zijn er problemen met de distributie, zodat ik pas na een paar weken het felbegeerde plaatje in m'n bezit heb en het veelvuldig zal draaien.

Hot Blood is een studioproject van o.a de Duitse Stefan Klinkhammer, het plaatje wordt in Frankrijk geperst op het Carrere label. Het is de tijd voor de videoclips en wordt een Europese hit zonder dat de groep ooit fysiek te zien is geweest. In de Nederlandse Top 40 bereikt het nummer de 6e plaats

2010 November. Metro journalist Edwin van Dalen hoort het nummer "Barbra Streisand" van Duck Sauce wat een enorme hit is en twittert "Dat kan ik ook! Een oud nummer met een vette beat er onder en je hebt een hit" Iemand van platenmaatschappij EMI gaat met hem de uitdaging aan: "Jij gaat aan de slag met een sample van een oude hit en je creëert een nieuwe"

In Metro komt een oproep te staan met de vraag voor een idee welk nummer er gebruikt zou kunnen worden, wie er een videoclip van kan maken en wie er een goed doel weet om de royalty's aan te schenken. Nog diezelfde avond zend ik Edwin het nummer van Hot Blood en de motivatie waarom dit nummer geschikt zou kunnen zijn

2010 December. Ik word gebeld door Edwin met de mededeling dat uit de circa 100 ideeën voor nummers mijn voorstel het is geworden voor de remake, op 16 december komt dat ook in Metro te staan. Samen met Max Bedeker werpt Edwin zich op het restylen van "Soul Dracula". De zoektocht naar de rechthebbenden van het nummer wordt ook gestart. Lang hoor ik niks, wel nog een miniem stukje van de remix gehoord.

2011 Ik benader Edwin met de vraag of het er nog wel van gaat komen. Hij vertelt dat de orginele platenmaatschappij niet meer bestaat, maar dat de aanvraag voor het gebruik van het nummer ergens in Frankrijk ligt. Ik hoor er niets meer van.

2012 Maart. Vandaag lees ik in Metro dat doordat de auteursrechten niet waren te achterhalen EMI zich had teruggetrokken, bang als ze waren voor afkoopregelingen als de rechthebbenden zich alsnog zouden melden. Nu hebben Edwin en Max een vernieuwde 'vettere' versie van hun remake gefabriceerd, die ze alsnog op een ander platenlabel gaan uitbrengen, onder de artiestennaam Betamax gaat het nummer "Disco Dracula" heten.

Inmiddels heb ik weer contact met Edwin, die niet meer bij Metro werkt, maar zegt blij te zijn dat het er dan toch van gaat komen. Hij vond het zonde van alle tijd en moeite die ze er in hadden gestoken als er niets meer mee was gebeurd. Hij houdt me op de hoogte van alle ontwikkelingen.

En hoewel ik alleen maar degene ben die het idee heeft aangegeven voel ik me, mede door het moeizame verloop van de zoektocht naar de auteursrechten, verantwoordelijk en heb ik toch een beetje het gevoel dat ik straks ook mede de hitlijsten zal bestormen.

De Reünie

Één van de weinige tv programma's die ik kijk is KRO's 'De Reünie', vooral de zin waarmee het programma begint:"20 jongens en meisjes met nog een heel leven voor zich...", is erg aan mij besteed.
Ik hou van de verhalen van toen en nu van de klasgenoten, de foto's van hoe ze er vroeger uitzagen, kortom een uurtje genieten en soms een traantje wegpinken.

Ondanks dat ik een nostalgische inslag heb, ik op het obsessieve af smul van verhalen, foto's en hernneringen van vroeger, 'toen alles zoveel beter was', zal ik nooit meedoen aan het programma mocht dat aan de orde zijn. De reden is simpel, de herinnering is mooier dan dat het in werkelijkheid was of zoals het nu is. Ik heb dat meerdere malen al meegemaakt met mensen en plaatsen die je na lange tijd weer ontmoet of bezoekt. het valt altijd tegen, en dat wil ik mezelf zoveel mogelijk besparen.

De reden van de deceptie is simpel, ten eerste speelt je herinnering je parten omdat het de werkelijkheid vedraait, daarnaast zijn er daadwerkelijk dingen veranderd, die je, omdat je het voor ogen had zoals het toen was, nooit een verandering ten goede vindt.
Daarnaast was je toen jonger en beleefde je de wereld en mensen om je heen op een heel andere manier dan nu.

Voor mij blijven m'n klasgenoten van de lagere school dus altijd 12 jaar.

Toen en Nu: Kenny Rogers

Ook de stoere countryzanger Kenny Rogers kon de lokroep van de plastische chirurgie niet weerstaan, zodat hij nu wel iets weg heeft van Hulk Hogan.

12½

Op 9 september 1999 (9-9-99, jawel!) traden Karim en Gaby in het huwelijk, en nu 12½ jaar later werd dat gevierd in het, voor mij, verre maar o zo leuke Alkmaar. Omdat ik dacht dat ik op vrijdagmiddag in enorme files terecht zou komen ben ik ruim van te voren afgereisd, maar op een klein oponthoud bij Leiden na viel het erg mee.

We werden verwacht in Grand café "Samen" waar we eerst gezellig een glaasje hebben gedronken en ik kennis heb gemaakt met de diverse familieleden en vrienden, waaronder Joke de moeder van Gaby die mij met St. Nicolaas had geholpen met wat anekdotes over dochterlief voor m'n gedichtje.

Daarna werden we uitgenodigd om naar boven te gaan waar voor ons een aparte ruimte was gereserveerd om een heerlijk diner te gebruiken. Het eten was een genot, het gezelschap gezellig en het bruidspaar van 12 ½ jaar geleden nog steeds zichtbaar gelukkig met elkaar zodat we met een aan zekerheid grenzende veronderstelling kunnen zeggen dat we over 12½ jaar weer een feestje zullen hebben.

Toen ik zo bij twaalfen richting huis ging viel mij de levendigheid van Alkmaar op, overal mensen die het begin van het weekend gingen vieren in één van de talloze gelegenheden. Leuk!
Eenmaal bij de pakeergarage viel ik weer in een heel andere verbazing, ik had vanaf 18.00 uur tot 00.00 uur (ongeveer) geparkeerd en dacht in Rotterdamse tarieven: Nu komt de klap.....
3 Euro, DRIE EURO!! Ik dacht nog dat is vast niet goed, maar nee hoor de hele avond in de garage voor 3 Euries. Kom daar es om in Rotterdam!

Het jonge paar op 9-9-99

Het nog steeds jonge paar op 9-3-12

Bezuinigen, túúrlijk! Maar niet bij mij....

Het valt me op dat iedereen het er wel over eens is dat er bezuinigd moet worden ten einde de begrotingstekorten weer op orde te krijgen, maar dat niemand wil dat er bij hem/haar of de branche waarin men werkzaam is bezuinigd gaat worden. Stakende leraren, schoonmaakpersoneel, dokters roepen allemaal om het hardst dat er in hun branche zeker niets te bezuinigen valt.

Ook aan de kantinetafel op mijn werk valt zo het één en ander te beluisteren:
Ik ben van mening dat het hebben van kinderen een keuze is, zo hoorde ik collega X klagen over het feit dat de kinderopvang duurder wordt, en dat haar zus die werkeloos is een 'lastig' kind heeft en die op de kinderopvang had gedaan alleen om die reden, maar daar nu ook meer voor zal gaan moeten betalen. Hallo, het is HAAR lastige kind, dus HAAR probleem volgens mij.

Collega Y was hevig verontwaardigd dat ze waarschijnlijk meer zal moeten gaan betalen voor haar goedkope huurwoning vanwege het feit dat ze boven een bepaald bedrag verdienen.
Toen ik zei dat ik dat rechtvaardig vond, kreeg ze een kleur van opwinding en verkondigde dat ze er al 32 jaar woont en ook nog een huis in het buitenland te onderhouden had.
Ik antwoordde dat ze dan geboft had al die jaren en dat ze juist van het uitgespaarde geld dat huis in het buitenland had kunnen bekostigen.
Een andere collega viel me bij en zei dat mensen met minder te besteden dan zij nu gedwongen in een duurder huis zitten. Haar antwoord was: "Die krijgen toch huursubsidie"
Het is duidelijk niet één van de slimste mensen, en zo zijn er zoveel die alleen naar zichzelf kijken en niet het grote geheel zien.

Niemand vind het leuk om in te leveren, ik vind het ook niet leuk om zo hysterisch veel aan een ziektekostenverzekering te betalen, omdat ik er, gelukkig, geen gebruik van maak, maar ik ga er van uit dat het geld goed besteed is om iedereen van goede gezondheidszorg te voorzien.

Mensen blijven me verbazen.

Ananda is marching on

Ik had nog nooit van Ananda Marchildon gehoord, maar het meiske bleek ooit een modellenwedstrijd op tv gewonnen te hebben, en zie daar ook meteeen de reden van het niet weten van haar bestaan.
De prijs van haar gewonnen wedstrijd was een contract van € 75.000 bij MTA Models, echter werd MTA Models overgenomen door Elite die zich daarmee verbond aan de overeenkomst tussen Ananda en MTA Models.

Ananda heeft maat 36 en dat was voor Elite véél te dik, (Maat-Zesendertig-Te-Dik-!!!)

Vorig jaar maart heeft Elite Ananda daar op aangesproken, en in september heeft Elite, vanwege al dat vet, het contract beëindigd. Echter in haar contract met MTA stond dat haar maten niet mochten veranderen ten opzichte van haar maten bij het aangaan van haar contract, Elite mocht het daarom niet eisen.

Ananda heeft een rechtzaak aangespannen en natuurlijk ook gewonnen. Ze had tot de beëindiging van het contract € 10.000 verdiend zodat MTA en Elite het model de resterende € 65.000 moeten betalen.

Sloggi heeft Ananda gefotografeerd voor hun nieuwste campagne, niks mis mee volgens mij.

 

Dokter Deen

Gisteren de opgenomen aflevering van Dokter Deen, van afgelopen maandag bekeken, de 6e uit een serie van 10, dit omdat ik de uitzending van 22.00 tot 23.00 uur nogal laat vind.
Dat is dan ook meteen het enige minpuntje, ik vind deze serie heerlijk om naar te kijken. De serie is gemaakt door Edwin de Vries, en het gaat over Dokter Maria Deen, huisarts op Vlieland, gespeeld door Edwin's vrouw Monique van de Ven, naast haar spelen ook gelauwerde acteurs als Liz Snoijink, Leopold Witte en Pleuni Touw, met name de rol van Pleuni als moeder Deen vind ik ontroerend om te zien.

Ook doen er een groot aantal jonge acteurs mee waarvan ik Jelle de Jong, als zoon Robbert even wil noemen omdat ik hem al in verschillende producties heb gezien (o.a. Walhalla, A'dam E.V.A.) en ik hem steeds geloofwaardig een totaal ander personage zie spelen, iemand om in de gaten te houden dus.

Nog vier afleveringen te gaan voor de serie ten einde is, het is nog niet bekend of er een tweede seizoen komt, ik hoop het wel!

Tegeltjeswijsheid 27

Zondagmiddag

Om 2 uur afgesproken met Nadira, Rick en Christian bij het iconische kunstwerk Santa Claus van kunstenaar Paul McCarthy op het Eendrachtsplein, om na ontmoeting direct aan de koffie/thee te gaan in een Rotterdamse variant van Starbucks.
Lekker bijgekletst en besloten het Schielandhuis eens met een bezoek te vereren, daar waren twee tentoonstellingen, één over werkleding door de jaren heen en één over familie waarbij sommige zaken een aha-erlebnis veroorzaakten en anderen een opgetrokken wenkbrauw, maar ik was er nog nooit geweest en het is een heel mooi gebouw zo verscholen tussen de enorme hoge gebouwen midden in de stad.

Het hapje eten wat we zouden doen hebben we in Bazar gedaan, atijd een succes!

Ziekenhuisrokers

Vroeger waren ziekenhuizen vooral wit, álles was er wit, voor kleur was geen plaats. Het is niet leuk om in een ziekhuis te zijn, en dat zou je weten ook. Nu is dat (gelukkig) anders.

Omdat mijn moeder in het ziekenhuis ligt, kom ik er nu regelmatig, en in dit ziekenhuis is heel veel glas verwerkt zodat het een licht gebouw is, er is gebruik gemaakt van kleur, veel rood in de algemene ruimtes, en ook op de zalen is het steriele wit van vroeger vervangen door veel warmere kleuren.
Ook de typische geur van lysol is verdwenen.

Vroeger waren er rookruimtes in het ziekenhuis, zoiets kun je je nu niet meer voorstellen. Nu echter loop je door een walm van nicotinerook heen bij binnenkomst waar patiënten buiten in nachtgewaad steunend op hun loopinfuus moeizaam met hun laatste krachten sigaretten naar de mond brengen.
Er is bijna geen sneuer en triester beeld te bedenken dan dat.

Angelvoiced Engelbert for UK: Douze points?

Toen Cliff Richard op de toppen van zijn roem was deed hij in 1968 en later in 1973 mee voor Engeland aan het Eurovisie Songfestival, nog maar een paar jaar geleden voelde Sir Andrew Lloyd Webber zich niet te groot om playbackend (eigenlijk playspelend) zangeres Jade op het Eurovisietoneel te vergezellen, en dit jaar doet niemand minder dan de wereldwijd bekende crooner der crooners Engelbert Humperdinck mee voor het Verenigd Koninkrijk.

De man is tegen de tijd dat het festival plaatsvindt 76 jaar, heeft een carrière van ruim 45 jaar, heeft wereldwijd 150 miljoen platen verkocht, is winnaar van een Golden Globe voor entertainer van het jaar, is in het bezit van 63 gouden en 24 platina platen en heeft als één van de weinigen een ster op de Hollywood Walk of Fame als ook op de Las Vegas Walk of Fame.

Ik vind het een geweldige keuze van iemand met zo'n enorme staat van dienst om deel te willen nemen aan een competitie wedstrijd tegen mensen die z'n kleinkinderen zouden kunnen zijn. Bijna zou er nog een vedette hebben meegedaan, in de Zwitserse voorronde zat de winnares van het allereerste festival (1956) Lys Assia, maar ze is niet door de Zwitsers uitgekozen..

Dus Engelbert, gezegend met een geweldig stemgeluid, gaat het opnemen tegen te blote, nepblonde Oost Europese hijgerige bimbozangeresjes, Scandinavische 6-pack jongens met bibberstemmetjes en een incidentele verdwaalde bedreigde Indiaan.
Zal hij de 'song' weer terugbrengen in het songfestival?

In Memoriam: Davy Jones

Zou Davy Jones halverwege de jaren 60 zijn overleden zouden duizenden bakvissen zich wereldwijd in diepe rouw gestort hebben, nu was het een kort bericht in de krant dat Davy Jones, zanger van de Britse jaren 60 groep The Monkees, aan een hartaanval is overleden. Hij is 66 jaar geworden.