In Memoriam: Eric van der Kleij

Op woensdag, mijn vrije dag in die tijd, deed ik met mijn moeder boodschappen en daarna gingen we wat gebruiken bij lunchroom Cappuzzino. Cappuzzino werd uitgebaat door Eric, Helma en hun dochters Tessa en Inge. Op zeker moment vroeg Eric, terwijl mijn moeder en ik daar zaten, of ik al werk had. Ik was werkloos geworden vanwege het faillissement van V&D. Op mijn ontkenning reageerde hij met: 'Heb je hier al op het raam gekeken?' Ze zochten hulp voor in het najaar, de maanden september t/m december. Lang verhaal kort, in 2016 en 2017 heb ik er twee keer vier maanden gewerkt. 

Ik heb het er erg naar m'n zin gehad, het keukentje was mijn domein, ik zorgde dat alles werd afgewassen, perste sinaasappels, maakte smoothies, nam bestellingen op, serveerde uit, ruimde tafeltjes af en rekende af. Een poging om mij met de koffiemachine te laten werken mislukte jammerlijk omdat mijn hand/voet coördinatie te wensen over liet en Helma, ik en alles erom heen onder de melk zat. Zwarte koffie, lungo, kon ik wel maken. 

Eric was de alom aanwezige gastheer die met humor en een relaxte no nonsense mentaliteit de lunchroom bestierde. Ik heb me zeer welkom gevoeld, ook al was het maar voor twee korte periodes. Het was fijn werken in een klein team en vooral de losse gemoedelijke sfeer vond ik geweldig. In januari 2019 stopten ze met de lunchroom en Eric ging zijn hart volgen en dat was fietsen. Niet zomaar een rondje door de stad, maar tochten door Europa en naar en door Azië en het Midden-Oosten. Daarvan deed hij uitgebreid verslag over wat hij allemaal meemaakte. Hij ontmoette er veel mensen, mede toeristen maar ook lokale bewoners die het natuurlijk een bijzonderheid vonden een Nederlandse man op de fiets door hun land te zien gaan. Hij werd net zo gastvrij ontvangen zoals hij zelf ook altijd is geweest. 

Ik genoot van zijn verhalen en vond het fantastisch dat ie zijn droom achterna ging. Een week of drie geleden kwam ik Eric tegen. "Hé, wat leuk hoe gaat het met je?" vroeg ik. "Ik heb kanker" was zijn antwoord. Hij sprak er over zoals hem eigen was, zonder omhaal meer van het is wat het is en we maken er het beste van. Hier stond een man die niet bij de pakken neer ging zitten, precies zoals ik hem kende. 

Van de week kreeg ik het bericht dat Eric op 23 april is overleden. Hij mocht slechts 63 jaar worden. Wat had ik hem nog vele fietstochten over de wereld gegund, dat ie langer opa had mogen zijn voor zijn kleinkinderen en dat Helma, Inge en Tessa hem nog langer in hun midden hadden mogen houden. 

Ik denk met plezier aan Eric terug, de korte tijd dat ik met hem heb gewerkt was echt heel leuk, hij en de anderen hebben me laten ervaren hoe je op een heel organische prettige manier een goede werksfeer kunt creëren. 

Ziekig

Nou, het heeft doorgezet, hoor. Ik ben wat ziekig, niet dat ik ijlend van de koorts op bed lig, maar hoesten, snotteren, koortsig en een algeheel gevoel van lusteloosheid heeft zich van mij meester gemaakt. Ik laveer dan tussen 'het is wat het is' en het onuitstaanbaar vinden. En ik weet ook wel dat het eerste het beste is, maar ziek(ig) zijn is niet iets voor mij. Ik kan me ook de tijd niet heugen. 

Ik zou gisteren naar Tante gaan, maar om nu naar en oude dame te gaan terwijl de bacillen om me heen zweven leek me geen goed plan, daarnaast is het voor mezelf ook geen pretje om de best wel flinke reis te maken en 'op visite' te zitten terwijl ik het liefst wil hangen en liggen. 

Die ui naast mijn bed, de tip van Chris, is ervoor om makkelijker te kunnen ademen en om de neusholtes tijdens de slaap vrij te houden. De scherpe uiengeur ruik ik toch niet en ik heb redelijk geslapen, om vier uur wel wakker geweest en er even uit geweest maar weer terug gegaan en ingedommeld. Verder heel rustig aan gedaan en wat medicijnen ingenomen. Dat moet het even zijn voor nu. 

Gelukkig hoef ik pas donderdag weer op het werk te verschijnen, dus ik ga ervan uit dat ik dan weer gewoon de oude ben. 

Meetinterventie

Koningsdag mocht ik werken tot 12 uur en in de middag kwamen Rick, Chris en Talitha. Voor de gezelligheid, altijd, maar ook met een doel. Ze vonden dat er een meetinterventie nodig was betreffende de aanschaf van de paxkasten. Had ik wel goed gemeten? Was de plattegrond die ik heb van mijn woning wel accuraat? Maar eerst natuurlijk koffie met de op deze dag min of meer verplichte oranje tompouces van de goede bakker meegenomen door Rick en Chris. Voor het meten hadden ze een lasermeter meegenomen en die mat op een centimeter hier en daar na precies wat de plattegrond aangaf en ik ook had gemeten, maar zekerheid voor alles natuurlijk.

Wel zijn we overeengekomen dat we de kasten in twee sessies laten komen, eerst de linkerkant, dan de rechterkant om het qua omvang van geleverde kasten, maar ook qua werkzaamheden behapbaar te houden. Nu kan ik van de week de eerste bestelling plaatsen. Verder hebben we natuurlijk fijn bij kunnen kletsen over van alles en het weer knapte op dus konden we, wat we al hadden afgesproken, naar Tanah Lot gaan. Ik had een pastasalade gemaakt en er waren nog genoeg comestibles over van Talitha's verjaardag om er een feestelijk tapas-achtig maal van te maken, daarnaast had Rick voor en petit dessert gezorgd. 

Het was heerlijk toeven alleen voelde ik me steeds lamlendiger worden. Ik was vrijdag al niet zo lekker en ook gisteren hebben medicamenten en wilskracht me op de been gehouden, maar in de avond voelde ik me steeds meer koortsiger worden. Dus na thuiskomst pilletjes erin een doorgesneden ui naast m'n bed (tip van Chris) dan zien we vandaag wel hoe en wat. Maar zo'n fijne dag met lieve vrienden pakken ze me niet meer af!

Dank U Majesteit

Laat het aan Robert Long om de majesteit toe te zingen in een lied, dat natuurlijk met tong in wang is geschreven. Aan voor wie en wat Robert de majesteit bedankt ziet u dat het is gemaakt ten tijde van koningin Beatrix

Dank U Majesteit

Dank u Majesteit 

Dank u Majesteit

Voor het mooie weer met Pasen

Dank u Majesteit

Dank u Majesteit

Voor de kerst en Sinterklaas

Voor Lubbers en voor Rita Reys

Voor Paul de Leeuw en Rob de Nijs

Voor Vondel en voor Rhijnvis Feith

Dank u, dank u Majesteit

Staat er wel eens iemand stil

Bij de betekenis van 't koningshuis

En wat wij allemaal te danken hebben

Aan Soestdijk, Noordeinde, Drakensteyn

We vinden het verdorie veel

Te vanzelfsprekend dat die mensen

Altijd voor ons klaar staan

En ik wil ze tonen namens

Heel ons volk hoe dankbaar wij ze zijn

Dank u Majesteit

Dank u Majesteit

Voor de ruimtesatellieten

Dank u Majesteit

Dank u Majesteit

Voor Vanessa's zangtalenten

Ivo Niehe en Rob Out

En aftrekposten onderhoud

En dat we na de oorlog zijn bevrijd

Dank u, dank u Majesteit

Niet alleen Oranje zelf

Maar ook de aangetrouwde tak

Heeft zoveel bijgedragen aan ons welzijn

De cultuur en veiligheid, da's lang niet mis

Alleen al de prestaties van Pieter van V.

Op het klavier, dat is niet te geloven

En dan ook nog zorgen dat ie

Samen met z'n schoonma jarig is

Dank u Majesteit

Dank u Majesteit

Namens alle Nederlanders

Voor Jos Brink namens Frank Sanders

Dank u voor het ziekenfonds

Voor inlegkruisjes en tampons

Voor moederdag en drugsbeleid

Dank u, dank u Majesteit

Dank u Majesteit

Dat wij voor u mogen zingen

Dank u Majesteit

Dank voor alle mooie dingen

V en D en Albert Heijn

En alle prinsjes, groot en klein

En voor u goedertierenheid

Dank u, dank u Majesteit

© Robert Long

© René Oudshoorn

Klaar!

Het is volbracht, gisteren heb ik de laatste etappe van de voorjaarschoonmaak afgerond, de keukenkastjes. En wat komt daar allemaal uit, zeg. Ik heb eens goed naar de kruidenpotjes gekeken en veel weggedaan omdat ze simpelweg over de datum waren. Zo kwam ik ook een dicht pak patentbloem tegen. Patentbloem. Ik heb geen idee waarom ik het ooit heb gekocht en vervolgens ook nooit heb gebruikt, nu heb ik het weggegooid. Ook een hele verzameling kleine glazen potjes met hele kleine houten schepjes. Ik weet dat ik daar jaren geleden kruiden in wilde doen en dan met een labeltje erop, nou ja, ze stonden leeg en zonder functie in de kast. Kruiden komen al in potjes, dus hoezo wilde ik dat toen? Ook een stapel glazen schaaltjes waar je crème brûlée in koopt. Ik bewaarde dan de schaaltjes maar heb er nooit iets mee gedaan. Weg ermee. 

Het ruimt goed op, kan ik u zeggen. Nu alles onder handen is genomen, schoongemaakt, opgeruimd en waar nodig opnieuw is ingedeeld ben ik weer zo aandachtig bezig geweest met m'n huis dat ik er, zoals ik al eerder zei, weer hernieuwd van kan genieten. Ik heb een tas klaarstaan voor de kringloopwinkel, maar daar komt vast nog wat bij uit de berging die ik in de loop van de tijd ook weer eens wil opruimen. U merkt het ik ben op een rol. 

Maar eerst is de lanai aan de beurt. Dat is ook iets waar ik zeker, met pauzes tussendoor, een dag mee bezig ben. Ook daar heb ik al wat dingen weggedaan. De pilaartjes die er stonden waren stuk, het mozaïektafeltje was aan gruzelementen, dus die vast weggehaald en gaan, bij gelegenheid, naar het grofvuil. Ik wil wat minder planten op de lanai, die er staan zal ik goed verzorgen, maar ik hoef er niet zo nodig nieuwe bij. Ik kijk uit over de vijver naar een oase van groen, dus het is ook niet echt nodig. 

Ik zie er naar uit om er van de zomer weer heerlijk te kunnen zitten en dineren op mooie zomeravonden. En dan komen de paxkasten natuurlijk nog. Komende zaterdag zal daar een klap op gegeven worden om ze te gaan bestellen als Rick en Chris hebben nagemeten. Ik sprak een buurvrouw die wel geïnteresseerd is in mijn rekjes, dus die krijgen ook een goede bestemming. Goed bezig zo, vind ik zelf. 

Tegeltjeswijsheid 475

 

Indian givers

Gisteren ontving ik mail van Eneco over mijn zonnepanelen en het terug leveren: 'Wat verandert er voor jou?'. U hoort de Veronica juichtoon erin, en inderdaad, het hele bericht heeft dezelfde enthousiasmerende toon om mij te vertellen dat ik meer ga betalen voor mijn terug geleverde stroom en het zo kan zijn dat ik minder voordeel zal hebben dan ik gewend ben. Maar ik moet vooral niet vergeten dat ik heel goed bezig ben en de wasmachine aanzetten als de zon schijnt. Ik vind het allemaal best. De zonnepanelen zijn met het duurzaamwonenproject een paar jaar geleden geplaatst en de eerste jaren kreeg ik inderdaad een fiks bedrag terug, maar dat is al veel minder geworden. Het afgelopen jaar zelfs bijna niets. Het is steeds hetzelfde liedje als er van overheidswege uit iets aan het gepeupel wordt aangeraden om er toch zeker aan mee te doen.

Kent u de spaarloonregeling nog? Dat was het helemaal voor ons werknemers van Nederland, zo liet de overheid ons weten. Je spaarde, als ik het goed heb, belastingvrij van je brutoloon een vaststaand maximumbedrag per jaar voor later. Maar dat bleek zo'n succes dat het in 2012 is afgeschaft. Het moet natuurlijk wel leuk blijven.

Zo wilde de overheid ook ergens begin deze eeuw dat we allemaal aan de computer gingen. Daarom werd de PC-privéregeling in het leven geroepen. Ik weet ook niet meer precies hoe dat ging, maar je had er voordeel bij als je er aan meedeed en een computer aanschafte, dat waren destijds nogal bedragen. Ik heb mijn eerste computer ook op die manier aangeschaft, maar ook dat was veel te succesvol, zodat op 27 augustus 2004 bij monde van Minister Gerrit Zalm van Financiën het per direct werd afgeschaft. 26 augustus kon het nog, 27 augustus niet meer. 

Hou in gedachte bij een volgende keer als vanuit de overheid u jubelend een worst wordt voorgehouden dat, bij groot succes, op enig moment de worst weer heel abrupt wordt weggehaald. 

PTT

PostNL bezorgt al sinds 2014 geen post meer op maandag, maar willen nu een wijziging naar bezorging om de dag, zo las ik gisteren. In mijn jeugd had je de voorganger van PostNL, het Staatsbedrijf der Posterijen, Telegrafie en Telefonie, kortweg PTT genaamd. Post werd toen van maandag tot en met zaterdag twee maal per dag bezorgd. Twee maal! 's Morgens om tien uur en 's middags om twee uur. Nu meen ik dat de ronde van tien uur post was van bedrijven en instanties en die van twee uur post van de gewone mensch, maar dat weet ik niet meer zeker.

Ik snap natuurlijk ook wel dat er steeds minder fysieke post is, heel veel, zo niet alles, gaat middels digitale post. Bedrijven smeken je erom om daartoe over te gaan als je dat nog niet hebt gedaan. En u kent me, ik heb wel het een en ander digitaal, maar nog niet alles en ik aarzel ook altijd. Ik wil tastbaar papier hebben van verzekeringen e.d., maar op hun websites kun je natuurlijk ook alles terugvinden. Als kind van het PTT-tijdperk met brieven en papieren bewijzen van inschrijvingen bij zorgverzekeringen, inboedelverzekeringen, pensioenfondsen en zulks. 

Er gaan bij mij weken voorbij zonder belangrijke post in de brievenbus, dus ik snap de wens van PostNL wel, wellicht gaan we naar een toekomst toe zonder fysieke post, misschien zal ik dat zelfs nog wel meemaken of precies net niet, maar heel raar zou ik er niet van opkijken. Maar toch blij dat ik de spanning van het openen van de brievenbus nog wel gekend heb, met verjaardagen, feestdagen of in de vakantietijd waarin men elkaar kaarten stuurde, wat ook al enorm is afgenomen. Of het moment dat ik per post op de hoogte zou worden gesteld of ik geslaagd zou zijn voor mijn eindexamen. Ik zie me nog op de trap van het portiek zitten de enveloppe openscheuren. 

Aan de andere kant ligt er nu soms een pakje in de brievenbus van iets wat ik via het wereld wijde web heb besteld. Ik ga heus wel mee met de tijd, hoor, alleen in mijn eigen tempo.

Zondagmiddag

Talitha vroeg, desgewenst, en hoopte op Intratuin cadeaubonnen voor haar verjaardag, zodat we van te voren al hadden ingepland om afgelopen zondagmiddag naar Intratuin te gaan. Ze had inderdaad een aantal cadeaubonnen voor deze winkel gekregen. Ik vind het een overweldigende winkel, er is zo ongelooflijk veel keus dat ik in een soort kramp schiet van keuzestress en daardoor helemaal geen keus kan maken. Maar ik hoefde gelukkig niks. Talitha had wat dingen die ze graag wilde waaronder wat specifieke planten voor haar balkon, een krentenboompje voor Tanah Lot en eventueel ligstoelen.

We hadden snel wat we zochten, met de kennis en vakkundige hulp van een medewerkster hebben we een prachtig mooi krentenboompje kunnen scoren die zij precies wist te staan tussen de honderden boompjes ergens achterin. Zelf heb ik drie plantjes gekocht voor mijn plantenbakje bij het keukenraam op de galerij én een vochtigheidsmetertje om er voor te waken dat ik mijn planten teveel water geef. Vriendin Anke had me er al op geattendeerd naar aanleiding van een blogje over mijn gulle waterhand. En vroeger heb ik ooit wel es zoiets gehad. Nu dus weer, het gaat helemaal goedkomen met mijn planten. 

Vervolgens hebben we geluncht in het goede restaurant dat in Intratuin is gevestigd om, zo was het plan, een oriëntatiebezoekje te brengen aan de eerste etage om ons op de hoogte te stellen van wat er zoal te koop is aan ligstoelen. Talitha had zich al ingelezen op het wereld wijde web, maar zo'n stoel moet je ook ervaren natuurlijk. Wie schetst onze verbazing dat we precies de fijne ligstoelen vonden die alle andere ligstoelen overbodig maken. Dus, hup ook die maar meteen aangeschaft.

Eerst naar haar huis gereden om de balkonplanten daar uit te laden en daarna na Tanah Lot om het krentenboompje en de ligstoelen te brengen, waarbij ik bij het uitklappen van één van die stoelen heel hard mijn vinger klemde, zo hard dat ik het nu om 22.38 uur nog voel. Het was een mister Bean moment zullen we maar zeggen. Het weer was zo opgeknapt dat we in het zonnetje nog even een wijntje hebben gedronken op de nieuwe ligstoelen. Thuis heb ik meteen de plantjes in de bak gezet zodat het weer een vrolijke aanblik geeft vanuit de keuken. Het was een welbestede middag.

Vochtigheidsmetertje.

Het inwij(d)(n)en van de ligstoelen.

Nieuwe plantjes in de bak op de galerij.

De nieuwe tijd, net wat u zegt

De titel van het blogje komt natuurlijk uit het prachtige nummer 'Het Dorp' van Wim Sonneveld waarin hij nostalgisch zingt over het verleden in vergelijking met de huidige tijd. Althans de huidige tijd van toen, want het lied stamt uit 1969 en daar kijken we nu dan weer met nostalgie naar. Het is denk ik een eeuwigdurend iets, de hang naar het verleden waarmee je moet oppassen om niet in de 'vroeger was alles beter'-fuik te vallen. 

Zo bedacht ik me n.a.v. het blogje van gisteren, hoe hebben we dat destijds afgesproken om met een groep vrienden in mijn aanstaande flat behang te gaan verwijderen? Dat moet via telefoontjes (echt iemand bellen en spreken) gegaan zijn. Zo ging dat in de tijd. Ik bel nu echt nooit iemand meer, ik ben een enorme fan van WhatsApp om op die manier met iemand of met een aantal mensen in een groep tot een afspraak te komen. Je gooit er een paar datums in en binnen no time is er een date gepland en wie wat waarheen meeneemt of zulk soort dingen. 

U weet van mij dat ik met een zuinig licht argwanend streepmondje de nieuwerwetsigheden aanschouw en meestal niet meteen sta te trappelen om er aan mee te doen, sterker nog, veel vaker moet ik er niets van hebben, om dan veel later wat schoorvoetend, soms door lichte peer pressure, toch overstag te gaan, maar meer nog doe ik er helemaal niets mee. Ik hoef van mezelf niet meer hijgend mee te doen met de waan van de dag, maar WhatsApp heb ik meteen omarmd. 

Net zoals muziek, die ik nog steeds op cd koop, maar ook op een externe harde schijf heb staan (inmiddels 58473 verschillende nummers) die ik middels MusicBee afspeel en heb gecategoriseerd op artiest, album, jaar en genre en zo precies de muziek kan opzetten waar ik zin in heb. Ook het gebruik van smartphone en computer zijn uit mijn leven niet meer weg te denken, maar ik zou er veel meer mee kunnen als ik vrienden om me heen zo zie, maar heb de behoefte niet. Ik denk dat als ik in deze tijd zou opgroeien het als vanzelf zou gaan, maar omdat ik uit de jaren ben van de bakelieten telefoon, alles per post en cassettebandjes ga ik er maar gedeeltelijk in mee. En dat is voor mezelf helemaal prima.

Het verhaal van de foto

In 1986 hadden mijn ouders het plan opgevat om te gaan verhuizen van Den Haag naar Doetinchem. Lang verhaal kort, ik kreeg mijn eerste eigen flatje aangeboden in de Dalfsenstraat in Den Haag. Ik ben destijds met vrienden, de broers Edwin en Richard, gaan kijken bij de bewoonster die de woning spoedig zou verlaten en was enthousiast. Het was twee straten achter waar ik was opgegroeid, dus bleef ik in mijn vertrouwde omgeving wonen. Ik zou er op 1 december in mogen, maar ik kreeg van de gemeente Den Haag wel de sleutel om de maten op te nemen, die ik daarna weer moest inleveren. Ik heb toen meteen een sleutel laten bijmaken zodat ik al eerder erin kon. Ik weet nog dat een collega mijn durf om dat te doen zeer onbezonnen vond, maar ja, de jeugd, hè, in die tijd was de wereld mijn oester.

Op 23 november 1986, ruim een week voor dat ik er daadwerkelijk officieel in mocht, ben ik met een aantal vrienden behang gaan verwijderen. Naast Richard en Edwin waren dat andere vrienden uit die tijd, Anke, Sylvia, Miranda, Gerrit en zijn vriendin en ik meen de vriendin (van dat moment) van Edwin, maar van wie ik beiden de naam niet meer weet, terwijl ik in die periode wel op de verjaardag van de vriendin van Gerrit ben geweest. Met elkaar was het natuurlijk zo gedaan. Met name Richard en Gerrit hebben me daarna enorm geholpen met van alles, van een muurtje plaatsen tot een toiletpot installeren. 

Een vriend van mijn ouders, ome Aad, was behanger en bij hem heb ik behang uitgezocht en hij heeft behangen voor een vriendenprijs. Zijn schoonzoon en een vriend hebben de keuken, badkamer en toilet getegeld, ik neem aan ook voor een vriendenprijs. Zelf heb ik alles geschilderd. Ik ben met mijn ouders naar Woonwereld Waalwijk geweest, daar werd destijds enorm veel reclame voor gemaakt, om meubels uit te zoeken. Kortom het was een hele enerverende tijd. Maandag 22 februari 1987 heb ik voor het eerst in mijn eigen flat geslapen. Mijn ouders zijn in april van dat jaar naar Doetinchem vertrokken.

Maar die 23 november 1986 en de periode daarna is me intens dierbaar, met de vrienden van toen de nieuwe stap in mijn leven zetten. We hebben 's avonds patat e.d. gehaald en dat na gedane arbeid op de grond in mijn toekomstige flat genuttigd, een soort picknicken. Als ik de foto's zie komt daar ook altijd een stukje verdrietige weemoed bij kijken, zowel Gerrit als Richard zijn beiden veel te jong overleden aan respectievelijk een ziekte en een fataal ongeluk. Ik heb dat jaren later pas gehoord van Edwin, omdat, zoals dat vaak gaat, we elkaar uit het oog waren verloren. Maar de tijd van toen met hen zit in m'n hoofd en in m'n hart, allemaal begin twintig, nog helemaal aan het begin en niet weten wat de toekomst zou brengen. Daar kan ik nog wel eens stil van worden, omdat ik nu weet dat niet voor iedereen een lange toekomst in het verschiet lag. 

Edwin, vriendin van Gerrit, Gerrit, vriendin van Edwin.

Anke en Miranda.

Anke en Richard. 

Tegeltjeswijsheid 473

 

Toen was geluk... #150

Toen ik in de jaren tachtig mijn eerste eigen flatje kreeg, was één van de dingen waarvan ik vond dat ik zonder geen huishouden kon bestieren een rollenhouder van Leifheit. Iedereen in mijn omgeving, waaronder mijn ouders, hadden zo'n rollenhouder met daarin plaats voor drie rollen, een keukenrol, een aluminiumfolierol en vershoudfolierol. Die vershoudfolie was nog niet zo heel lang daarvoor geïntroduceerd en ik weet nog dat Albert Mol er reclame voor maakte: "Ken u dat? Glad?" ("Even als huisvrouwen onder mekaar..."), de gruwel. Hij liet zien dat een bakje afgedekt met vershoudfolie gewoon ondersteboven gehouden kon worden. De nouveauté, what will they think of next?, dachten we toen.

Nou, dat was dus zo'n rollenhouder voor aan de wand met handige mesjes om het af te snijden. Ik weet nog dat het handiger leek dan het in gebruik was. Dus ik geloof dat ik er snel weer afscheid van heb genomen. Maar ze zijn heden ten dage nog steeds te koop, en wellicht heeft u 'm gewoon nog in gebruik. Ik heb enkel nog een keukenrolhouder, de andere twee rollen liggen gewoon in een keukenkastje. 

Basis omgangsvormen

Wellicht komt het omdat ik de seniorenstatus heb bereikt, maar het valt me op dat heden ten dage de normale basis omgangsvormen niet bij iedereen bekend (meer) zijn. Gewoon een 'goedemiddag' of 'prettige dag', een 'dank je wel' of 'nee dank u', u begrijpt wat ik bedoel. In het metier waarin ik werkzaam ben kom ik veel met mensen in aanraking en, met name, vaak jongeren weten niet om te gaan met een 'goedemorgen' of 'fijne dag'. Ik wijt dat aan de huidige (computer)tijd waarin men minder persoonlijk contact heeft. Maar naast jongeren zie ik het ook bij sommige volwassenen en ouderen maar dan zijn het vaak mensen met afstand tot de maatschappij. Ook mensen van buitenlandse afkomst in de breedste zin, van Oost- Europa, Azië tot Afrika hebben moeite met wat ik als basis omgangsvormen zie. Soms spreken ze de taal ook niet, en daar vind ik in zoverre wat van, dat iemand goedendag wensen toch één van de eerste dingen is die je je eigen maakt als je voor langere tijd in een ander land verblijft. In mijn weekje Málaga zei ik de kassamedewerkers van de supermarkt waarin we onze boodschapjes deden gewoon gedag en wenste ze een fijne avond. Maar gelukkig zijn er ook mensen uit de groepen die ik er nu uitgelicht heb die wèl aan de basis omgangsvormen voldoen, maar die vallen dan in positieve zin op in plaats van dat het gangbaar is.

Ook in de werkomgeving merk ik dat men niet goed (meer) weet 'hoe het heurt'. Tijdens mijn vakantie was er een nieuwe medewerker die met lunchpauze ging en nu nog steeds met lunchpauze is. Ze is gewoon niet meer teruggekomen. Ze vond het, na anderhalve dag, te moeilijk of iets dergelijks, maar zeg dat dan gewoon. Nu maakte men zich zorgen omdat de telefoon ook niet werd opgenomen. Collega's die zich om de week ziek melden, of gewoon helemaal niet komen en ook niet bereikbaar zijn. Anderen die zelf hun baan hebben opgezegd en in plaats van netjes de vooraf afgesproken termijn uit te werken besluiten gewoon weg te blijven. Je kunt je als bedrijf ook afvragen hoe dat komt en je niet verschuilen achter 'in deze branche is nu eenmaal een groot verloop'. En geef je zelf wel het goede signaal af? Als een werknemer haar contract niet wordt verlengd is het netjes om dat één week van te voren mee te delen? Ik vind van niet, en in dat geval zou ik wel begrip hebben als ze per direct niet meer zou komen, maar zij heeft juist wel netjes haar contract uitgediend. 

Basis omgangsvormen werken natuurlijk twee kanten op. Een bellende klant aan de kassa moet je die goedendag wensen of laat je haar/hem/hen in gesprek en doe je stilzwijgend je ding? Als je in een winkel komt en de werknemers zijn met elkaar aan het kletsen en gaan daarmee door terwijl jij wordt geholpen, heeft het dan zin om daar doorheen beleefd te gaan doen? Noem me ouderwets, maar ik hecht waarde aan gewoon in het moment te zijn met mensen die je een dienst verlenen en gewoon netjes te doen wat is afgesproken bij het aangaan van het dienstverband met een werkgever. Maar zoals gezegd zoiets werkt altijd twee kanten op het is geen 'one way wind' om met Piet Veerman te spreken. 

Toch lijkt men over het algemeen steeds meer moeite te hebben met gewone dagelijkse basis omgangsvormen. Niets is vanzelfsprekend en niets dient ook als vanzelfsprekend beschouwd te worden, daar gaat het vaak al mis. Ik denk dat het een mooi uitgangspunt is om daar eens bij stil te staan.

Herinnert U zich deze nog? #231

 PATRICIA PAAY

'THE WORLD I THREW AWAY'

1977

Van het album 'The Lady Is A Champ'

Mocht het clipje niet te zien zijn, klik hier.

Op 7 april j.l. werd Patricia Paay 75 jaar en hoewel ze zelf niet zoveel heeft met verjaardagen vieren, ging het niet onopgemerkt voorbij. Allereerst is er een oeuvrebox uitgekomen met dertien cd's met alles wat ze heeft opgenomen in de zestig jaar dat ze als zangeres actief is geweest, haar solowerk en de duetten met haar zus Yvonne als Star Sisters met een derde figuratiemeisje erbij voor het plaatje. Ik heb er vorige maand een blogje over geschreven, Forever young, en ik heb 'm inmiddels binnen. 

Daarnaast heeft Patricia vrijdag 12 april de Lifetime Achievement Award van AvroTros mogen ontvangen, zoals de naam al aangeeft een prijs voor haar hele oeuvre en dat is zeer terecht. Ze was er erg door verrast en had nooit verwacht dat haar die eer te beurt zou vallen. 

Bovenstaand nummer is mijn favoriet, het is nooit als single verschenen maar staat op het album 'The Lady Is A Champ'.  Ik heb er een paar jaar geleden als 'De Wereld Die Ik Achterliet' een hertaling van gemaakt. Op 30 november 1977 werd er een Patricia Paay special uitgezonden waarin ze dit weergaloze nummer zingt en waar duidelijk is wat voor een geweldige zangeres ze is. 

Boxershorttest

Na zo'n anderhalve maand anders eten kan ik de boxershorttest weer doorstaan. De boxershorttest, u weet wel, dat is voor mannen wat voor vrouwen de potloodtest is. Het betekent dat de tailleband van je boxershort niet meer dubbelklapt vanwege het vetschort, maar gewoon blijft zoals ie hoort en dat de merknaam die erop staat weer normaal te lezen is en niet in spiegelbeeld.

Het is een mooie opsteker op weg naar een wat meer aanvaardbaar lichaamsgewicht. Ik ben er nog niet, maar het geeft de mensch moed dat het vetschort langzaam maar zeker aan het verdwijnen is. Ik ben wel realistisch, het gewicht van 65 kilo dat ik in mijn tienerjaren had zal ik nooit meer bereiken, nou ja, wel tegen de tijd dat ik in ontbinding ben. Maar als man van mijn jaren moet je niet te mager willen zijn en 65 kilo is absoluut niet wenselijk meer. Het gewicht waar ik naar toe wil is haalbaar en ook gezond gezien mijn lengte. Ik ga ook niet maniakaal elke dag op de weegschaal staan, eens in de maand op de 1e vind ik mooi genoeg en dan, ik merk het ook aan mijn kleding, natuurlijk door de boxershorttest, maar ook met broeken en shirts, het zit allemaal net wat comfortabeler. 

Daarnaast voel ik me over de hele linie meer senang nu ik gezonder eet en daardoor op een acceptabel gewicht afsteven. 

Party like it's 1974

Of iets daaromtrent. Talitha wilde haar verjaardag vieren in flower power sferen en dan is Tanah Lot natuurlijk de uitgelezen locatie. Wekenlang is ze met de voorbereidingen bezig geweest, samen met haar heb ik een aantal keer spullen alvast gebracht en Rick en Chris hebben geholpen Tanah Lot weer klaar te maken voor het nieuwe seizoen. Nu is 13 april wel een dag dat je maar hoopt dat het mooi weer mag zijn, maar de weergoden waren ons gunstig gezind, wat een prachtige dag hebben we met elkaar gehad.

Tanah Lot was omgetoverd tot een ware happening, een love in zo je wilt. Allemaal lieve, blije mensen die zich hadden uitgedost in vrolijke kleuren al waren we de bloemenkinderen van zo'n ruim vijftig jaar geleden. Zelf was ik in roze broek met paars psychedelisch shirt en ontzettende schoenen. Tevens had ik ringen en kralen armbandjes om en ik weet weer waarom ik nooit sierraden draag, ik voel dat de hele dag zitten.

Er waren snacks en snoep uit vervlogen tijden, drankjes in felle kleuren die destijds helemaal 'in' waren, en er was een silent disco. Dat is niet iets van de flower power periode, toen wilde men juist gehoord worden, maar om het hele park nu te laten meegenieten van ons feestje is ook weer zo wat. 

We zijn de hele dag buiten geweest en in de avond hebben we ons teruggetrokken onder de overkapping, we hebben gekletst, gedanst, gegeten en gedronken, kortom het was een dag met een gouden randje. 

Curieus

Dat u nog een nieuw blogje van mij kunt lezen mag een wonder heten. Ik kan zelf namelijk niet meer op mijn blog komen. Eerste onderstaande screenshot is op de laptop te lezen, het tweede op mijn telefoon. Maar....als ik dan in Googleaccount (daar is de blog van) op Blogger klik kom ik wel in de omgeving om een blog te schrijven. Dus vandaar toch een blog gisteren en vandaag, die ik dan zelf niet meer kan aanklikken want dan krijg ik onderstaande pagina's te zien.

Echter, nu komt het curieuze, ben ik niet thuis kan ik op mijn telefoon wèl op de blog komen, sterker nog, als ik thuis ben en ik zet Wifi uit op mijn telefoon kan ik er ook gewoon op. Dat is met een laptop natuurlijk niet mogelijk want zonder internetverbinding doet ie niks. Er zit dus plotseling vanuit het niets een hiaat in de verbinding tussen mijn Wifi en 'Aidan's World' want op elk willekeurig andere pagina kom ik wel. 

Als ik het probleem google dan is het niet een onbekend iets, maar de oplossing(en) die worden aangedragen, die snap ik niet. Dezelfde groenevingersvriend is ook zeer handig met computers, dus als ie er weer es is, dan weet hij wellicht door drie keer te klikken het weer operationeel te krijgen. Tot die tijd moet ik me even behelpen. Het is altijd een geruststelling dat iets een voorkomend probleem is en niet iets waar jij dan uniek in bent, zo heb ik menig computerprobleempje al kunnen oplossen, maar dit gaat me boven m'n pet.

Vliegend vloerkleed kamerbreed*

Het zat helemaal niet in de planning en was ook helemaal niet de bedoeling, maar toen ik van de week met het verplanten van de plantjes de laatste puntjes op de i aan het zetten was in de woonkamer, keek ik eens naar mijn karpet en dacht: ik doe eens zoeken op 'kleurrijk karpet', es zien wat er tevoorschijn komt. En voor ik het wist had ik een karpet besteld.  

Kleurrijk, want zoals u inmiddels wel weet ben ik gek op kleur. Het karpet zou afgelopen woensdag tussen 08:30 en 21:30 worden bezorgd, dat is een vrij brede indicatie, maar gaandeweg de dag werd de tijdspanne steeds meer ingedikt. Op een bepaald ogenblik was de tijd grofweg tussen drie en vier uur. En jawel hoor, de bel ging, de bel aan de deur, niet de bel bij de ingang van de appartementen. Ik liep naar de deur, opende die en zag het karpet op een rol staan tegen de muur naast de deur en kon nog net de bezorger de galerij zien aflopen en een hand naar me opsteken. 

Wat is dat voor een vreemde manier van bezorgen van PostNL? Niet eens wachten tot de deur wordt geopend en de te bezorgen bestelling gewoon voor de deur achterlaten. Het is geen karpet van €1000,- maar het is ook geen €25,-. En ik meen te wonen in een wijk waar de buren het gewoon laten staan of, zoals ik wel eens in de buurtapp lees, het voor de veiligheid bij hen binnenzetten en dat in de app melden. Maar het geeft natuurlijk geen pas om het op deze manier te 'bezorgen'.

Maar goed, ik ben heel blij met het karpet. Hoe een spontane ingeving zomaar je week kan kleuren. Letterlijk in dit geval. De

*De titel van de blog is een generatiedingetje, het verwijst natuurlijk naar de geweldige jaren zeventig kinderserie 'Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer'. 

Het nieuwe karpet.

Verhuizing

Deze Ficus Ginseng heb ik jaren geleden, misschien wel tien jaar, van vriend Remco gekregen en hij heeft het erg naar z'n zin bij me. Hij is gegroeid geeft nieuwe blaadjes en weet om te gaan met mijn gebrek aan botanische kennis. Ik zal nooit zoals veel mannen uit mijn kringen een 'plantendaddy' worden, maar deze bonsai en ik hebben het goed met elkaar. 

Toch bleek ik té goed voor 'm te willen zorgen, bij het laatste bezoek van mijn groenevingersvrienden kwam naar voren dat de aarde in de pot veel te nat was, en, zo werd er voorzichtig geopperd, wellicht moest ik eens aan verpotten denken. Nu de nazaten van de Christusdoorn in een soort couveusepotje staan is de woonruimte van de oude Christusdoorn leeg gekomen. En ruimere woonruimte dan waar deze plant in stond, dus ben ik aan het verzorgen geslagen en heb de Fiscus Ginseng verhuisd naar de voormalige woonplek van de oude Christusdoorn met nieuwe verse potgrond, tevens is ie van de salontafel naar de vensterbank verplaatst. Ik merkte wel al dat ie steeds naar het licht neigde, nu kan ie er volop van genieten.

Ik hoop dat mijn Figi het naar z'n zin zal krijgen in de ruimere lichte woonruimte en we nog lange tijd van elkanders gezelschap kunnen blijven genieten. 

De oude woonsituatie van Figi.

En hier z'n nieuwe ruimere onderkomen.

Tegeltjeswijsheid 472

 

Het gaat maar door

In verschillende kleine etappes is nu ook de woonkamer helemaal klaar voor het voorjaar. Overal achter, tussen en op geweest. Bij dit soort karweitjes is mijn moeder er in spirit altijd bij. Als ik dan een kastje opzij schuif en het stof zie hoor ik haar zeggen: 'Ja, daar wonen ook mensen'. En ook de geur van boenwas doet me aan haar denken. 

Ook heb ik de Christusdoorn die steeds groter werd en meer doorn dan Christus was gestekt. Dit onder zachte dwang van vriend Chris die in tegenstelling tot mij wel groene vingers heeft. Hij zegt het niet met zoveel woorden, maar met een bepaalde blik naar de plant deelde hij mee hoe makkelijk een Christusdoorn te stekken is, je knipt er een stuk af, zet het in de grond en klaar. Dat heb ik nu gedaan, vier stukjes in de hoop dat er weer een mooie plant uit voort zal komen. De plant was van mijn vader bij wie ook alles groeide en bloeide. Ik heb dat duidelijk niet van hem geërfd.

En nu ik toch op een rol was, heb ik meteen maar een nieuw karpet besteld. Die er nu ligt ben ik nog steeds blij mee, maar het wordt wat sleets hier en daar, en na zoveel jaar is iets anders ook wel weer leuk. 

Als ik het zo stukje bij beetje doe die voorjaarsschoonmaak heb ik er echt plezier in. Nu nog de keuken en de lanai, ook dat gaat in kleine stapjes om het leuk te houden voor mij en voor m'n rug.

De stekjes van de Christusdoorn.

Blij blijven

Toen ik zaterdagavond thuiskwam na een werkweek van vijf dagen, twee avonden en extra uren voor jongere collegaatjes die zich om de week afmelden vond ik een pakje in de brievenbus. Ik had nochtans niets besteld, maar ik zag aan de verpakking en hoe het adres was vermeld dat dit niet van een bedrijf kwam. Door de plaatsnaam en postcode van de naamloze afzender had ik al een vermoeden, en die bleek juist, vriend Steven had mij een boekje gestuurd van Jos Brink, 'Blij blijven'. Hij moest erg aan mij en mijn blogs denken bij het lezen van dit boekje. Ik kan me inderdaad herinneren dat ik destijds (het boekje stamt uit 1983) ook met plezier de columns van Jos las, naast die van de eerder genoemde Simon Carmiggelt en Youp van 't Hek, nog een inspiratiebron voor mijn 'literaire aspiraties'. 

Ook de titel is op mij van toepassing, zoals u al eens heeft kunnen lezen is mijn insteek van het leven immer positief en relativerend, altijd zoekend naar de zilveren lijntjes. Toen ik daar nog over door mijmerde kwam ineens in herinnering dat ik een korte periode heb gekend waarin dat niet zo was en dat die insteek daarna heel bewust is gekozen door mij simpel als overlevingsmechanisme. Ik kon me ook nog herinneren dat ik het voor mezelf destijds heb opgeschreven. Zoals u merkt loopt schrijven als een rode draad door mijn leven heen. 

Het was midden jaren negentig, ik was in 1991 uit Den Haag weggegaan en gaan samenwonen waar ik in beide gevallen nog helemaal niet aan toe was. Ik cijferde mezelf volledig weg en het ging ook niet goed, jezelf wegcijferen om te denken dat je dan 'de lieve vrede' bewaart is een catastrofe die wacht om te gaan gebeuren. In drie jaar tijd verhuisde ik 3½ keer en ben op mijn werk van standplaats veranderd, van Rijswijk naar Rotterdam. Alles van de periode daarvoor moest verwerkt worden, alleen wist ik dat niet. Een goede vriend uit die dagen opende mijn ogen toen hij zei dat ik een erg sombere negatieve kijk op het leven had en dat het leek of ik een depressie had. Ik lachte dat weg. Ik een depressie, het idee! 

Het was de tijd voor Google en computer, maar ik werkte in de boekhandel dus verdiepte me erin middels boeken en daar schrok ik van. De symptomen die stonden beschreven over de gemoedstoestand van mensen met depressiviteit kwamen me wel heel bekend voor. Ik heb het destijds allemaal opgeschreven, maar daar zal ik u niet mee vermoeien. In basis kwam het er op neer dat ik een gedaalde stemming had, een leeg gevoel van binnen, gebrek aan plezier in het leven, alles op de automatische piloot deed, nergens energie voor had, constant moe was en zelfs doodsgedachten had. 

EN NU?? staat er groot te lezen na de opsomming van drie A4tjes. 'Ja, zo kan het niet langer, dat zie ik in' is er onder geschreven. En ook 'Als uiterste redmiddel zou ik professionele hulp moeten zoeken, maar hoe doe je dat? En dan, is het wel erg genoeg, stel ik me niet aan?' Dat laatste heeft niet plaatsgevonden, al is er niets mis mee als dat wel was gebeurd. Ik ben heel, heel langzaam vanuit een bepaalde basis weer gaan leren te genieten van kleine dingetjes. Nog vrij lang heeft er constant een donker wolkje boven mijn hoofd gehangen, maar op een goede dag was die weg. Het is nog wel een tijdje wat wankel geweest, maar uiteindelijk heb ik dus geleerd om blij te blijven.

Nu kan ik, terugkijkend en wijzer geworden, mijn vinger erop leggen. Zoals de meesten die mij kennen wel weten, ik hou helemaal niet van veranderingen, en in de periode voor de depressie waren er nogal wat geweest waar ik niet voor de volle honderd procent achter stond en ik niet de tijd nam/kreeg om er aan te wennen. Het moest worden verwerkt en ik denderde maar door dan zegt je lichaam zelf: stop. 

Nu weet ik inmiddels dat ik meer dan anderen tijd nodig heb om prikkels te verwerken mede omdat ik, waar ik al eens over heb geschreven, hoog sensitief ben. Dat bestond in mijn jonge jaren nog niet. Terugkijkend had ik er op de kleuterschool al 'last' van, maar in die tijd was je gewoon een raar kind. En hoog sensitiviteit is, als je er eenmaal mee weet om te gaan, niet per se iets negatiefs, hoor, er zitten veel aspecten aan waarmee je je voordeel kunt doen.

Blij blijven, een mooi levensmotto en door het lieve gebaar van Steven om mij het boekje te sturen werden er weer heel wat laatjes open getrokken. Ik kijk erop terug en ben blij over hoe ik nu in het leven sta. Dat wil ik zeker ook blijven; blij. 

Tegeltjeswijsheid 471

 

In Memoriam: Sue Chaloner

Sue Chaloner is geboren in Londen en werd te vondeling gelegd en vervolgens door een Brits gezin geadopteerd. Al van jongs af aan zat het entertainen in haar bloed en ze deed een opleiding aan de Aida Academy of Arts in Londen. In 1969 speelde ze in de Engelse versie van 'Hair' en kwam daarmee ook naar Nederland, waarna ze besloot in Amsterdam te blijven wonen.

In 1974 vormde ze met Big John Russell een duo en nam met hem 'Swinging On A Star' en 'You Talk Too Much' op. Maar de vrouw van Big John vond het geen goed plan dat haar man met Sue zou gaan samenwerken, zodat Iwan Groeneveld als Spooky (zijn bijnaam) de plaats van Big John innam en op zijn stem de hits playbackte. Vanaf de derde single is Spooky's stem wel te horen. In 1976 deden Spooky & Sue mee aan het Nationale Songfestival maar het was Sandra Reemer die won en voor Nederland uitkwam met 'The Party Is Over'. 

In 1977 viel het doek voor het duo en ging Sue solo. Tussen 1977 en 1993 maakte ze dertien singles en één album 'Appreciation', maar het succes wat ze samen met Spooky had heeft ze nooit meer kunnen evenaren. Sue was ook backingvocaliste en trad met haar eigen band Soul Train op, daarnaast was ze lerares dans, zang en drama voor tieners.

Ze was getrouwd met Hans Jansen en hun zoon is voetbaltrainer Pascal Jansen. Maandag 1 april is Sue overleden ze is 71 jaar geworden. 

Sue en haar zoon Pascal.

Herinnert U zich deze nog? #230

 TINA CHARLES

'I LOVE TO LOVE '87'

1987

Aantal weken: 17

Hoogste positie: 6

Als de clip niet te zien is klik hier.

Tina Charles begon haar carrière als achtergrond- en sessiezangeres en maakte haar eerste single in 1969 begeleid door een toen nog onbekende Elton John op piano. In 1975 was ze zangeres van 5000 Volts en scoorde een grote hit met 'I'm On Fire', maar ging al snel, vanwege contractuele problemen, weer solo. Haar grote doorbraak als solozangeres kwam in 1976 met 'I Love To Love'. Het was de start van een zeer succesvolle samenwerking met componist en producer Biddu Appaiah die tot 1980 duurde. Tina bracht in die tijd naast een aantal hitsingles vier albums uit.

Tina ging zich meer richten op haar gezin en liet haar zangcarrière voor wat het was. In 1987 kwam bovenstaande remix uit van haar eerste hit. Ik weet nog dat ik het helemaal geweldig vond. Sinds die tijd treedt Tina weer op door heel Europa. In 2008 nam ze nog een album op en in 2010 ging ze op tournee met de band 5000 Volts waarmee ze haar allereerste hit scoorde.

Tina is nu 70 jaar en was getrouwd met Bernard Webb van wie ze in 1979 is gescheiden, samen hebben ze een zoon Max. in 1993 trouwde ze met Tetoo Hassan die in 2013 is overleden. Sinds 2015 is Tina gehuwd met David Fancourt, ze wonen in Surrey. 

Hellange

Afgelopen maandag waren we een beetje aan het brainstormen over of en waar we in de vakantie heen zouden willen. U weet, langer dan een dag of vier, vijf wil ik niet van huis zijn, ik ben geen mens voor lange en verre reizen en opeens viel de mogelijkheid Luxemburg en ik veerde op. Jaaa! Ik heb altijd een zwak gehad voor Luxemburg, in mijn beleving moet ik immer aan de schrijver René Goscinny denken die het in de stripreeks Astrix en Obelix heeft over 'een klein dorpje dat dapper stand houdt'. Luxemburg is een klein land dat als enig groothertogdom in de wereld ook dapper stand blijft houden, al was het op z'n hoogtepunt qua oppervlakte in 1364 zo'n vier keer groter dan het huidige Luxemburg. 

Ooit heb ik een werkstuk over Luxemburg gemaakt toen ik op de middelbare school zat, ik weet nog dat ik destijds naar de ambassade ben geweest, toen gevestigd in de Zeestraat in Den Haag, voor informatie en heel veel brochures die ik meekreeg. Ik ben begin jaren 80 ooit één keer in Luxemburg geweest, een dagtochtje toen we in Valkenburg waren, naar Echternach en Vianden. Maar nu hebben we besloten in augustus vier dagen naar Luxemburg te gaan om precies te zijn naar Hellange. Nu ben ik sinds ik ooit een bedrijfsleider heb gehad met 'Hel' in haar naam en dat ook eer aan deed wat huiverig voor alles waar 'hel' in voorkomt, maar u kent me, ik leef op de rand. 

We zijn een beetje van de hotels af en vinden Airbnb veel leuker. We hebben daarmee al leuke ervaringen gehad in Nederland, België en Spanje en nu dan Luxemburg. Hellange is een klein dorp wat in het zuiden van het land ligt zowat op de grens met Frankrijk en een kwartier van de hoofdstad af. Het dorp heeft net zoveel inwoners als Schiermonnikoog. De foto's en de reviews van de Airbnb locatie zijn veelbelovend. 

We kijken er naar uit en u zult er ter zijner tijd hier natuurlijk alles over kunnen lezen. 

13 Jaar

Vandaag is het de 13e verjaardag van 'Aidan's World'. 13 jaar alweer, wat begon als een experiment om te zien of ik het wat zou vinden is uitgegroeid tot een dagelijks schrijven tot veler vermaak en vooral ook die van mezelf. In mijn jeugd al geïnspireerd geraakt door de boeken met 'stukkies' van Simon Carmiggelt, ik heb ze denk ik allemaal wel gelezen, en later de scherpe ironische columns van Youp van 't Hek. Een vriend van lang geleden, André, schreef blogs en zijn schrijfsels hebben me het duwtje gegeven om het ook eens te proberen en bam! we zijn 13 jaar verder. 

Maar ik heb ook veel gehad aan bloggers die helemaal niet (goed) kunnen schrijven, zij hebben me laten zien hoe het niet moet, ik ben daardoor heel alert op taal- en stijlfouten, wat niet betekent dat ik ze niet maak, maar ik probeer het echt tot een minimum te beperken, alleen al uit respect voor de lezers van mijn blogjes, dat ik niet het idee geef me er met een jantje-van-leiden van af te maken, maar echt mijn best doe om er iets prettig leesbaars van te maken. Zo waak ik ook voor herhaling van woorden in één blog en clichématig woordgebruik, want dan lijkt het een stukje voor de schoolkrant van de basisschool vol met stoplappen. Maar ik durf wel te stellen dat ik in de loop van die 13 jaar een eigen schrijfstijl heb gevonden die me past, met dank aan alle inspiratiebronnen zowel de goede als de slechte.

Leuk is het om weer eens te kijken naar lijstjes door die 13 jaar heen. Ik heb 4742 blogs geschreven, die zijn door 923937 mensen gelezen en daarvan hebben er 1553 op gereageerd. Hieronder ziet u de 10 meest gelezen blogs in de afgelopen 13 jaar. En mocht u denken dat het enkel in Nederland wordt gelezen moogt u opnieuw denken, 'Aidan's World' gaat mondiaal, zoals ook hieronder te zien is. Het wordt zelfs in 'onbekend gebied' gelezen wat ik vertaal naar buitenaardse beschavingen die middels mijn blog zich op de hoogte stellen van hoe het er hier op aarde aan toegaat, wat waarschijnlijk ook de voornaamste reden is dat ze zich ver van ons houden. 

Op de internetversie van 'Aidan's World' is er een knop om de blog te vertalen in welke taal dan ook, dus dat verklaart de buitenlandse lezers. Op de internetversie, op uw computer of laptop, ziet u zoveel meer dan op de smartphoneversie. Naast vertalen is er ook een zoekfunctie zodat u kunt nagaan of ik over een bepaald onderwerp of persoon al eens heb geschreven. Ook kunt u er op labels als bijvoorbeeld 'vakantie', 'theater' of 'at home' zoeken en tevens op jaar, maand en dag. Probeert u het eens. 

13 jaar, en ik ga nog wel even door.

Humor

Een tijdje terug zag ik het tv-programma waarin André van Duin in een oldtimer auto een collega ophaalt en ze samen praten over hun carrières, hun inspiratie en natuurlijk over humor in de breedste zin van het woord. Wat steeds weer naar voren komt is de vraag of in de huidige tijd alles nog wel kan qua humor en ironie. En het antwoord is steevast: eigenlijk niet, waarop André zei: "Ik zou mijn halve repertoire van vroeger nu niet meer kunnen brengen". Karin Bloemen was gast en heeft de visie die ik ook al jaren heb: "Juist door te typeren maak je dingen los, het gesprek los. En juist door te overdrijven relativeer je en haal je soms de spanning uit een onderwerp." Met humor haal je de angel uit een situatie, zeg ik altijd.

Zonder humor en de dingen niet zo zwaar nemen was ik niet geweest wie ik nu was. Ik had mezelf simpelweg niet kunnen handhaven. Relativeren is de kurk waarop ik drijf. Het leven in het algemeen en mezelf in het bijzonder neem ik niet zo heel serieus en kan dan ook mensen die heel ernstig in het leven staan en alles heel moeilijk bezien ook niet zonder enige ironie bekijken. Iedereen doet toch maar wat in het leven, de directeur, de koning, de caissière, de bouwvakker, de acteur, het Kamerlid, we hebben geen van allen enig idee waarom we hier zijn en wat de bedoeling is. We moeten die korte tijd dat we hier mogen bivakkeren het gewoon een beetje leuk maken. 

En nu weet ik ook wel dat deze tijd, op mondiaal niveau, nou niet de meest gezellige tijd is die we hebben gekend, maar om je eigen tijd nou te verdoen met je overal over op te winden, chronisch boos te zijn, bang te zijn voor de dingen die eventueel zouden kunnen gaan gebeuren, waar je dan toch geen invloed op hebt is vrij zinloos, zodat je op je eigen kleine microniveau in je eigen kleine leven beter de slingers kunt ophangen, om maar eens en platitude te gebruiken, of, zoals mijn tante Stien altijd zei, en ik heb haar al vaker gequoot: 'Pluk de rozen'.  

Maar het begint al om jezelf niet zo serieus te nemen en te lachen om jezelf. Ik ben een beginnend bejaarde man met artistieke neigingen en zo hier en daar enige lichamelijke ongemakken, dan ben ik toch al een wandelende grap. Als ik weer eens scheef loop vanwege rugpijn of ik niet zonder geluid kan opstaan uit een auto, van de bank of uit bed, ben ik de eerste die daar om kan gieren. Maar ik heb ooit iemand gekend, ouder nog dan ik, die absoluut niet over ouderdom en de daarbij behorende ongemakken kon lachen. Hij vond zichzelf nog jong, fit en er toe doen, terwijl ie gewoon oud, dik en kaal was. Dus mijn humor over onze leeftijdsfase ervoer hij als door een wesp gestoken. "Spreek voor jezelf" werd mij bits toegebeten, en daar word ik dan weer ongebreideld vrolijk van dat iemand zo verbeten in het leven kan staan. 

Maar de hele maatschappij is momenteel in een soort kramp geschoten van wat wel en vooral wat niet kan, en dan kom ik weer bij wat er steeds in de auto bij André wordt besproken. Men legt op elke slak zout en voelt zich om het minste geringste beledigd of aangesproken. MeToo is een heel goede ontwikkeling, maar men moet er ook niet in doorslaan dat alles meteen een ongewenste intimiteit is. Als man met artistieke neigingen kan ik me ten opzichte van vrouwen wel veel veroorloven maar moet weer voorzichtig zijn op ander gebied. Dus tegen een jonge collega zei ik met enig gevoel voor drama: "Dit is op de rand van het toelaatbare, maar volgens mij word jij steeds breder". Ik weet dat ie aan het sporten is en het viel me plotseling op. Hij vond het alleen maar leuk dat zijn harde werken vruchten afwerpt en het ook zichtbaar is, maar evenzogoed moet je er voorzichtig mee omgaan, al is het als een compliment bedoeld en verder niks, voor je het weet word je bij de directie ontboden. 

Ik blijf gewoon met humor, ironie en relativering in het leven staan, al is het alleen maar omdat het voor mij de enige manier is om me staande te houden, maar het geeft ook lucht in moeilijkere situaties, wat dat betreft hebben Karin en ik dezelfde opvatting.

Schoolreisje

Hadden wij weer zin om net zoals vorig jaar met Pasen het diner te gebruiken terwijl we rond worden gereden door mijn geboortestad Den Haag met de Hoftrammm was de vraag die Remco ons stelde ergens in januari. Het antwoord daarop op was zonder nadenken een heel duidelijk ja! Want wat hadden we het toen leuk gehad en wat hadden we ongelooflijk heerlijk gegeten. We keken er echt naar uit. We hadden afgesproken om zo rond drie uur bij Remco en Pieter te zijn om even wat te drinken alvorens ons te begeven naar het opstappunt bij station Voorburg.

Bij het opzoeken hoe laat we dan van huis zouden moeten gaan kwam ik tot de ontdekking dat er geen treinverkeer was tussen Schiedam en Rijswijk. Vanwege het rijkelijk schenken van de diverse alcoholische versnaperingen was het uitgesloten dat we met de auto zouden gaan. Er zou een NS-bus worden ingezet. Talitha en ik hadden meteen iets van: schoolreisje! En zo was het ook. Het was heel goed geregeld door NS en we werden per gerieflijke touringcar van Schiedam naar Rijswijk vervoerd. Ik keek mijn ogen uit toen we vanuit Delft richting Rijswijk reden, een weg die ik vroeger vanuit Den Haag regelmatig gefietst heb, langs weilanden en groen, dat is nu allemaal bebouwd. We vonden het reizen per bus eigenlijk fijner dan met de trein. Aangekomen bij Pieter en Remco werden we onthaald met bubbels en hebben we even fijn bijgekletst voordat we richting Hoftrammm gingen.

Remco had geregeld dat we op exact dezelfde plek zaten als vorig jaar. Ik had daar al op gehoopt omdat het een hele fijne plaats was, helemaal achterin, en hij had dat aangevoeld. Leuk was het dat de dame die ons serveerde, Jet, ook dezelfde was als vorig jaar, ze kon zich ons ook nog herinneren, maar dat is natuurlijk niet zo moeilijk, ons vergeet je niet zo gauw. 

Bij het eerste gerecht zat een klein beugelflesje wat je moest schudden en bij het openen pletste ik meteen al wat van de inhoud op mijn prijsloze shirt, maar dat mocht de pret niet drukken. We werden wederom verrast door de exquise lekkernijen die ons werden voorgezet met ook nu weer een niet aflatende stroom van verschillende wijnen. Het blijft natuurlijk een feest om door 'mijn' Den Haag gereden te worden met veel herinneringen en hier en daar wat weemoed met hoe het vroeger was en het nu is geworden. Unaniem besloten we dat dit de nieuwe Paastraditie gaat worden. Jet vond het ook een geweldig idee en hoopt ons volgend jaar weer te mogen verwelkomen.

Ook de terugreis met de NS-bus verliep vlekkeloos met een lekkere playlist die door de bus klonk was het een heel ontspannen manier om weer naar huis te gaan. Ik blijf nog lang nagenieten van deze heerlijke avond met fantastische spijzen, dranken en fijn gezelschap.