De Oudjes

Toen Liesbeth List het in 1969 waagde een album te maken met Nederlandse bewerkingen van Jacques Brel chansons, vertaald door Ernst van Altena, kreeg ze veel kritiek. Wie dacht zij wel niet wie ze was om stukken van de grote Brel op te nemen. Het werd een doorslaand succes en de meester zelf verkondigde dat alleen Liesbeth zijn chansons kon vertolken zoals hij het bedoeld had. Eén van de mooiste nummers is "De Oudjes", een vertaling van "Les Vieux". Je wordt het nummer ingezogen en je ziet de oude mensen en hun dagelijkse bezigheden in hun nadagen zo voor je. Ik moet altijd aan mijn moeder denken die ik natuurlijk heb gekend in de kracht van haar leven toen ze nergens haar hand voor omdraaide. Vooral bij de zin: 'Al schuif'lend door vandaag, en met een zacht excuus dat het niet vlugger gaat'. Dat kon ze soms doen, zich verexcuseren dat het wat trager ging toen ze ouder werd. En het eind van het liedje is, letterlijk, dat er ook op ons wordt gewacht. Intens mooi. 

De Oudjes 

De oudjes praten niet
Of hoogstens af en toe

Met stille ogentaal

Zelfs rijk zijn ze toch arm
En zonder toekomstbeeld:

Eén hart voor allemaal

Hun huis geurt: witte was

Lavendel, koperpoets

En 't werkwoord van weleer

Oud zijn in Amsterdam

Is oud zijn op een dorp:

Men leeft er nauwelijks meer

Eens lachten ze te veel

En daarom sleept hun stem

Als 't over 'vroeger' gaat

Eens huilden ze te veel

En daarom gaat er soms

Een traan langs hun gelaat

En als hun hand soms beeft

Is dat dan om de klok

Die oud wordt op de schouw

Die slingert: kom je mee

Slingert ja, slingert nee

Slingert: ik wacht op jou

De oudjes dromen niet:
Hun boeken ingedut

't Harmonium op slot

De poes is ook al dood
Het zondags glaasje port

Maakt niet meer dol of zot
De oudjes zitten stil

Gerimpeld hun gebaar

Hun wereld uitgezet:

Vanaf het bed naar 't raam

Van 't bed naar de fauteuil

En van het bed naar bed

Ze gaan alleen nog uit

Voorzichtig arm aan arm

Gekleed in mijmerij

Voor de begrafenis

Van wie nog ouder was

Nog lelijker dan zij

Een uur van stille rouw

Dan is daar weer de klok

Die voortklikt op de schouw

Die slingert: kom je mee

Kom je ja, kom je nee

Slingert: ik wacht op jou

De oudjes sterven niet
Eens vallen ze in slaap
En slapen al te lang
Ze klampen zich wel vast
Maar vallen doen ze toch
Al zijn ze nog zo bang
Eén valt de ander blijft
Degeen die 't liefste was
't Meest of het minst in tel
Het doet er weinig toe
Degeen die achterblijft
Is 't eerste in de hel

Soms ziet u hem wel gaan
Soms ziet u haar wel staan
Triest in een regenstraat;
Al schuif'lend door vandaag
En met een zacht excuus
Dat het niet vlugger gaat
U ziet ze voor u uit
Wegvluchtend voor de klok
Die voortklikt op de schouw
Die slingert kom toch mee
Kom je ja, kom je nee
Slingert: ik wacht op jou

Die slingert kom toch mee
Slingert ja, slingert nee
Slingert en wacht op ons

© Jacques Brel, Gerard Jouannest, Jean Corti, Ernst van Altena, Liesbeth List

Het k-woord

Wat is toch die vreselijke gewoonte van sommige mensen om het k-woord te gebruiken in conversaties met als bedoeling om iets kracht bij te zetten. Sterker nog het k-woord wordt gebruikt als bijvoeglijk naamwoord, een totaal overbodig en walgelijk bijvoeglijk naamwoord. Ook in social media komt het k-woord voor, afgekort als kk, in Nederland dan, in het buitenland betekent kk gewoonlijk 'oké'. Het is trouwens typisch Nederlands om (ernstige) ziektes als scheldwoord dan wel krachtterm te gebruiken.

Over het algemeen kun je stellen dat het vaak gebezigd wordt door tieners en mensen met een vrij kleine vocabulaire, waarbij het één het ander niet uitsluit. Uit onmacht zich op een normale manier te kunnen uiten of denken dat het stoer is wordt het k-woord gebruikt om iets te benadrukken. Wat je werkelijk etaleert bij het gebruik van het k-woord is je domheid. Want ook al is je woordenschat beperkt, je hoeft geen Einstein te zijn om te kunnen bedenken dat door te onpas het k-woord roepen je andere mensen enorm pijn kunt doen. Als je dat niet begrijpt val je in de categorie 'zwakbegaafd', en dat is weer een heel andere discussie.

Zelf heb ik nooit de behoefte of aandrang gehad het k-woord als scheldwoord of krachtterm te gebruiken, en, nu ik er zo over nadenk, niemand in mijn omgeving. Ik geloof dat ik er ook iets van zou zeggen als het wel zo was. Ik vernam gisteren het volgende van een buschauffeur die twitterde:
 "Ja, vervelende schreeuwpuber; het gebruik van kanker als scheld- en stopwoord is een prima reden om je uit m'n bus te schoppen."
En ik ben het daar roerend mee eens, niemand hoeft dat te tolereren. Ik kan me zo voorstellen dat er op scholen een zero tolerance-beleid is betreffende het k-woord, althans dat hoop ik. En zij die menen toch het k-woord te moeten gebruiken omdat ze anders niet duidelijk kunnen maken wat ze willen mogen uit bussen, trams, treinen, metro's, winkels, restaurants, of eender wat gezet worden en de toegang geweigerd.

Gedoe

U zou hier vandaag een blog moeten lezen over de bonbon van het theater, zo net na het theaterseizoen is er de jaarlijkse showcase van Codarts waarin de studenten, met name de vierdejaarsstudenten, laten zien wat ze kunnen. Ik had er maanden geleden al een kaartje voor aangeschaft, omdat het heerlijk is om die jonge talentvolle mensen bezig te zien met dat waar hun ziel en zaligheid in ligt. Vrienden Chris en Rick hadden later ook kaartjes gekocht en we besloten om voor de voorstelling een hapje te gaan eten saam, om ook weer eens fijn bij te kunnen praten.

Maar er kwam gedoe. De avond voor de voorstelling kreeg ik een appje van hen waarin stond dat zij waren gebeld door het theater dat de voorstelling niet in het kleine, maar in het grote Luxor zou worden gespeeld. Ik had echter niets van het theater vernomen en zou dus als Jean avec le nom de famille court met mijn kaartje voor het kleine Luxor gestaan hebben als ik niet was geappt door Rick en Chris. Daarvoor was al vreemd dat ik een kaartje had gekocht met stoelnummer en rij, terwijl toen zij gingen bespreken er enkel vrije plaatsen waren. Gedoe en ik kan slecht tegen gedoe.

Belangrijk detail was dat ik mocht werken en ik het restaurant had besproken vlakbij het kleine Luxor op een tijd die ik waarschijnlijk al niet zou kunnen halen, maar goed, een beetje stress moet kunnen. Het restaurant moest ik sowieso afbellen, en het nieuwe Luxor is weer wat verder weg met nog een overstap, dus minder tijd om ergens iets te gaan eten, en bovendien wist ik nog niets van het theater, alleen van de mensen met wie ik ging die wel waren geïnformeerd. En dan ben ik er alweer klaar mee. Teveel gedoe, ik kan daar niet mee omgaan. Mij ontgaat de ironie hierbij niet, mocht u dat soms vermoeden, dat ik eerst gisteren in mijn blogje me wat monkelend heb uitgelaten over het gebrek van Nederlanders om niet te kunnen meeveren met omstandigheden. Ik kan dat in bepaalde situaties dus ook niet. Niets Nederlands is mij blijkbaar vreemd.

Vlekken verschenen in mijn nek, hartslag versnelde, de lust om te gaan verdween en omdat het theater mij dus niet berichtte heb ik uiteindelijk zelf het theater gebeld met de mededeling dat ik van het bezoeken van de voorstelling afzag. De studenten zullen er daardoor niet met minder plezier hebben opgetreden en voor hen is het grote Luxor natuurlijk een geweldige belevenis. Ook Rick en Chris zullen een geweldige avond gehad hebben, maar voor mij gold, dat je soms nee moet zeggen tegen een bonbon, hoe lekker die ook is, voor je eigen gemoedsrust.

Water

Bovenmatige warmte, we kunnen er in Nederland niet mee omgaan. Er zijn grofweg twee groepen mensen, zij die op verbeten wijze bij herhaling kond doen van het feit hoe heerlijk ze het vinden dat het 38 graden is, en anderen die doorlopend klagen dat het veel te warm is. Zelf behoor ik tot degenen die absoluut niet tegen warmte kunnen, maar het gewoon accepteren omdat het niet helpt als je erover blijft zeuren. Het is wat het is. Vervolgens komen er vermoeiende discussies opgang of een korte broek voor mannen nu wel of niet kan op de werkvloer en hoe lang de rok/jurk van vrouwen moet zijn en of open schoenen wel of niet mogen. Meeveren met de omstandigheden, Nederlanders kunnen het niet. Calvinistisch tot in het graf.

Ik blijf op te warme dagen het liefste binnen, en ik probeer dat zoveel mogelijk ook te bewerkstelligen, daarnaast heeft hitte een bijkomend voordeel voor mij, vanwege algehele loomheid slaap ik als een os. Nu ik weer mag werken is het fijn dat er op mijn werkplek een airco is die het ook daadwerkelijk doet, zodat het prima vertoeven is. Ik heb jarenlang bij een bedrijf gewerkt waar de airco steevast kapot was. Waar ik wel op moet anticiperen is dat ik voldoende drink. Van nature ben ik niet zo'n drinker, meermalen hebben mensen hun zorgen erover geuit, maar mijn lichaam vraagt er gewoon niet om. Nu ga ik bewust zo nu en dan wat water drinken, niet omdat ik dorst heb, maar omdat het verstandig is met deze temperaturen. Ik moet mezelf er een beetje toe dwingen.

Ik heb wel oog voor anderen, zo heb ik vorig jaar toen het ook al zo achterlijk heet was, de werkmannen die in de woning naast me een badkamer aan het installeren waren op een ijsje getrakteerd. Er waren nog geen bewoners, en ik vind dat normaal, van huis uit meegekregen. Dat heeft niet iedereen. Met volledige verbazing vernam ik van hovenier Patrick dat hij bij een klant aan het werk was in de tuin en vroeg of hij z'n waterfles mocht vullen, als antwoord kreeg dat dat niet niet ging, want dat kost geld, hij moest zelf z'n water maar meenemen. Let wel, deze klant kan wel een hovenier betalen om de tuin te doen, en wat kost een fles water uit de kraan? Of de dame die aan de duidelijk verhitte DHL-bezorgster vroeg of ze wat wilde drinken, waarna bleek dat zij de vijfenzeventigste (!) klant was aan wie ze bezorgde, en dat zij de eerste was die haar dat aanbood.

Zoals ik al zei, wij zijn nog niet klaar voor die klimaatverandering, er dient vooral eerst een verandering in ons denken en doen plaats te vinden op velerlei gebied.

Herinnert U zich deze nog? 140

PAPER LACE 

"THE NIGHT CHICAGO DIED"

1974

Aantal weken: 10

Hoogste positie: 2

De Britse band Paper Lace kwam uit Nottingham en werd in 1967 geformeerd, en na wat geflopte singles hadden ze in 1974 hun eerste hit met "Billy Don't Be A Hero", daarna kwam deze single uit en werd hun grootste hit, zelfs in de Verenigde Staten. De band heeft wat personeelswisselingen gekend, maar ten tijde van de grote hits bestond deze uit Philip Wright, Mick Vaughan, Cliff Fish, Chris Morris en Carlo Santanna. Wat niet zo heel gebruikelijk is, is dat de leadvocalist, Philip, tevens de drummer was. 

"The Night Chicago Died" is licht geïnspireerd op het Valentijnsdagbloedbad in 1929, maar niet meer dan dat. De naam van Al Capone is in feite het enige wat daarmee in verband gebracht kan worden, de rest van de tekst in het nummer gaat over een fictieve gebeurtenis. Zelfs de plek waar het in het lied allemaal gebeurd. 'the East Side of Chicago', bestaat niet eens. Lake Michigan ligt aan het oosten van Chicago. De tekstschrijvers, Peter Callender en Mitch Murray, vertelden dat hun kennis van de stad in die periode was gebaseerd op gangsterfilms. De single werd destijds wel naar de burgemeester van Chicago gestuurd, die het een verschrikkelijk nummer vond.

Maar zoals gezegd een grote hit werd het wel. De groep heeft bestaan tot 1980 en hadden in 1978 nog een verrassende hit samen met het voetbalelftal uit Nottingham, Nottingham Forest: "We've Got The Whole World In Our Hands". Een stadionhymne die door het elftal, zoals gebruikelijk in die kringen, werd ingezongen met hun stemmen drie octaven lager dan ze eigenlijk zijn. Bijzonder is dat het in Nederland een grotere hit werd dan in het Verenigd Koninkrijk. 

Sinds het uiteengaan van de groep zijn er door de jaren heen veel reïncarnaties geweest met oude en nieuwe bandleden, en nu zijn er zoals vaak gebeurd met bands uit die periode twee Paper Lace's met elk een aantal originele bandleden van ooit. 

Tegeltjeswijsheid 322

Neonazifestival

Wereldwijd zit extreem rechts weer stevig in het zadel, kijk naar de Verenigde Staten, Brazilië, Turkije en dichterbij huis, Italië en België. Vergeet ook ons eigen land niet met partijen als de PVV en FvD die, als ik zo op social media kijk, een kritiekloze veelal anonieme achterban hebben die chronisch boos en verongelijkt is over ongeveer alles. Bij mensen van mijn leeftijd en ouder die zo in het leven staan moet het een geruststellende gedachte zijn dat ze niet zo lang meer hoeven, maar voor jongeren in die kringen zal het constante chagrijnig zijn en het overal tegen ageren toch intens vermoeiend en levensvreugde beperkend werken.

Ze hebben over zichzelf ook een vrij negatief zelfbeeld als ze anderen met een wat bredere blik op de maatschappij 'Gutmenschen' noemen, wat hen dus automatisch 'Slechtmenschen' zou maken. Daarnaast het feit dat, uitzonderingen daar gelaten, een groot deel alle scheldkanonnades en intense haatberichten doorgaans doorspekt met taal- en stijlfouten anoniem ventileren, geeft ook wel aan dat er enig besef is, hoe klein ook, dat het allemaal niet zo fris is wat ze doen.

Extreem rechts is dus weer terug van eigenlijk nooit helemaal weggeweest, maar door middel van het wereld wijde web zijn ze wat duidelijker zichtbaar. Hoewel het mij echt verbijsterd dat men bij verkiezingen willens en wetens op extreem rechtse kandidaten stemt, met als afschrikwekkende resultaten de presidenten van de Verenigde Staten en Brazilië. Hoe komt het dat een bepaald blijkbaar licht beïnvloedbaar deel van de bevolking blind achter ideeën aanloopt waarvan we zo'n 75 jaar geleden de afschuwelijke uitwerkingen hebben gezien?

Ik begrijp dat de natuur van de mensheid af wil, dat is aan alles te merken wat er gebeurt met als meest merkbare de klimaatverandering, die in ultra rechtse kringen natuurlijk als 'fake news' wordt afgedaan. Zou het zo kunnen zijn dat op één of andere manier een genetische verandering plaatsvindt waarbij de meest makkelijk te manipuleren mensen als eerste overstag gaan en de mensheid zo de eigen ondergang in werking zet? Het is zomaar een gedachte en een mooi idee voor een filmscenario, maar ik zou het beter kunnen begrijpen dan dat men alle aantoonbare bewijzen dat het al over twaalven is voor het voortbestaan van de mensheid rücksichtslos naar de prullenbak verwijst.

Toch zie ik als positief Gutmensch de zilveren lijntjes, ik had schik in wat de 2400 inwoners van het plaatsje Ostritz in Duitsland hebben gedaan. Er werd in hun dorp een een neonazifestival gehouden. Ja, ik heb bij het lezen van dat woord ook even met mijn ogen geknipperd en het op me in moeten laten werken. Ze zaten er niet op te wachten. Nu had de rechter al bepaald dat er een alcoholverbod zou komen op het festivalterrein, want neonazi's zijn al niet de gezelligste, en opgezweept door de muziek en teksten van extreem rechtse bands gelardeerd met alcohol worden ze er niet zachtaardiger op. Om er zeker van te zijn dat de bezoekers geen drank zouden inslaan bij de supermarkt van Ostritz, hebben de inwoners met elkaar de hele voorraad opgekocht. De zaken met humor bestrijden, vooral tegen hen die totaal geen humor lijken te hebben, moet zo lang mogelijk worden volgehouden. Humor blijft toch de kurk waarop we drijven.

Geadresseerde wordt vermist

Over Mary Servaes die onder haar artiestenaam Zangeres Zonder Naam opereerde werd vaak wat badinerend gedaan. Ten onrechte, zij was het die oude levensliedjes welke door markt- en straatzangers uit de 19e eeuw en soms zelfs nog daarvoor werden gezongen aan de vergetelheid ontrukte, en op die manier een stukje Nederlandse cultuur in leven hield. Naast die oude 'smartlappen' werd er voor haar ook nieuw materiaal geschreven, vaak in hetzelfde genre. Soms ook naar de tijd van dat moment geschreven, zoals dit lied wat ze opnam toen de Vietnamoorlog hevig woedde. Ik schaam me er niet voor te zeggen dat ik dit lied, door De Zangeres gezongen zoals alleen zij dat kon, niet met droge ogen kan aanhoren. 

Geadresseerde Wordt Vermist

Lieve Willie, lieve jongen
Ik dank je voor je laatste brief
Ik heb hem honderd maal gelezen
Ik was er blij mee, jongen lief
Ook de foto waar jij opstaat
Hou ik hier nu in mijn hand
Ik hoop toch zo dat het je goed gaat
In dat verre vreemde land

Het is een half jaar geleden
Dat je afscheid van me nam
De herfst is hier al ingetreden
Wat voor weer is het in Vietnam
Jij moet oma maar vergeven
Als ze domme vragen stelt
Ik sta op einde van het leven
En m'n dagen zijn geteld

Ik begrijp nog steeds niet, lieve Willie
Dat je naar Vietnam moest gaan
Waarom vreemde mensen doden
Ze hebben jou geen kwaad gedaan
Jongen, wil je mij beloven
Als die vreemden schieten gaan
Wees voorzichtig, toe ik smeek je
Blijf er dan maar ver vandaan

Maar nu wil ik wel eens weten
Op die foto die je zond
Zit je uit een blik te eten
In de modder, op de grond
Doe dat nooit meer, lieve jongen
Want dat is heel ongezond
Is er daar dan geen kantine
Of een eetzaal aan het front

Jij bent magerder geworden
Of verbeeld ik me dat maar
Krijg je wel genoeg te eten
Of komt dat door het korte haar
Oh, ik zond je laatste een pakje
Chocoladerepen, puur
Maar ik stuurde het per zeepost
Want per vliegtuig is zo duur

Ik hoop toch zo, mijn lieve jongen
Dat je gauw weer bij mij bent
Oma voelt zich nu zo eenzaam
Ze is al oud, mijn lieve vent
Ik eindig deze brief nu Willie
Het is al laat en ik krijg het koud
Zal je vaak aan oma denken
Die zo heel veel van je houdt

Het oudje is helaas gestorven
Het was vandaag begrafenis
Deze brief lag ongeopend
Tussen bloemen op haar kist
Het is maar goed dat het oude vrouwtje
Hiervan nergens meer iets wist
Op die brief stond dit geschreven
Geadresseerde wordt vermist

© Johnny Hoes, G. Kraamer, Zangeres Zonder Naam

Onnatuurlijk

Deze column zal geplaatst worden op de website van Roze Golf. 

Je kunt van de andere 7.529.999.999 mensen op de wereld niet verwachten dat zij jou allemaal leuk, lief en aardig vinden. Laat staan dat ze allemaal de manier waarop jij je leven leidt zullen begrijpen en accepteren. Zeker niet als je tot een minderheid behoort, wat de LHBT-community nu eenmaal is. Hoe er ook gestreden wordt voor acceptatie, gelijke rechten, het er mogen zijn, er zullen altijd mensen zijn en blijven die anderen, welke anders dan zij zijn, niet willen omarmen. Dat geldt niet alleen voor LHBT’ers maar ook voor andere groeperingen in de samenleving.

Het begint al bij de man/vrouw verhoudingen, wereldwijd worden door cultuur, geloof, angst, maar bovenal ingesleten geplogenheid vrouwen weggezet als minder capabel dan mannen. Ook in onze westerse wereld. Daar helpt zo’n wonderlijke actie van TU Eindhoven om enkel vrouwen aan te nemen voor de vacatures voor wetenschappelijke medewerkers niet aan mee, het benadrukt enkel wat er al jarenlang verkeerd is gegaan. De beste kandidaat vervult de functie, zulks moet losstaan van het feit of het een man of een vrouw betreft.

In de politiek heb je, als je zo de social media eens bekijkt, links of rechts en die slaan beiden door naar extremen. Het grote grijze of veelkleurige midden wordt niet benoemd, waardoor enkel de tegenstellingen worden benadrukt, vaak, of liever gezegd, juist ook door de politici zelf. Men staat elkaar met woorden naar het leven, en soms zelfs letterlijk. Mensen op de vlucht voor oorlog en geweld zijn de inzet in de discussies waarbij men hen ofwel meteen terug wil sturen naar het land van herkomst of hen behandeld als onmondige kinderen die voor alles zielig zijn. En het gaat er hard aan toe.

De steeds harder wordende samenleving waarin stellingname de boventoon voert en men steun zoekt bij gelijkgestemden omdat de meesten niet alleen iets willen vinden maar zich gesterkt voelen door de ‘ik en velen met mij’-platitude, is ook voor LHBT’ers een trieste werkelijkheid. Acceptatie van anders geaarden lijkt in de huidige tijd wel minder te worden, maar ik denk dat er altijd mensen zijn geweest die het om wat voor reden dan ook niet kunnen en willen accepteren. En in de huidige tijd waarin meningen te pas maar vaker nog te onpas worden geuit vanuit intense boosheid en haat tegen alles wat anders is vindt men allicht sneller medestanders die al dan niet anoniem dat ook vinden, ‘Jij zegt wat of ik denk’.

Over homoseksualiteit wordt dan vol walging medegedeeld dat het naast goor en smerig ook vooral onnatuurlijk is. Vaak vanuit het geloof, hun God, Allah, Jahweh, of hoe het opperwezen ook mag heten heeft de mensch geschapen om zich voort te planten, en dat lukt nu eenmaal niet met twee mannetjes of twee vrouwtjes. Om over het op een andere manier krijgen of adopteren en opvoeden van kinderen nog maar te zwijgen.

Dan maakt mij het bericht over Freddie en Lance zo vrolijk die het tegendeel van de onnatuurlijk-bewering bewijzen. Freddie en Lance zijn twee mannetjesflamingo’s in de dierentuin van Denver die al sinds 2014 een koppel zijn. De verzorgers ontdekten dat de twee vogels elkaar leuk vonden toen ze een paringsdans uitvoerden en een nestje gingen bouwen. Ze zijn nu ook ouders geworden, ze zorgen voor het ei van een andere flamingo die er geen interesse voor toonde.

Flamingo’s, geen wonder, het zijn natuurlijk toch de Gerard Jolings van het dierenrijk met die roze veren. Maar homoseksualiteit komt in het dierenrijk regelmatig voor, onder o.a. apen, albatrossen, pinguïns en zelfs schildpadden zijn gaykoppels bekend die hun levenlang bij elkaar bleven. In een dierentuin in Sydney heeft een homo-pinguïnkoppel een niet gewenst ei uitgebroed en zijn zo ouders geworden van een jong.

De andere dieren in de groep hebben er geen enkel probleem mee, ze worden niet uitgestoten noch gedood vanwege de schaamte die ze zouden brengen over de groep. Nee, de onnatuurlijkkaart kan niet meer uitgespeeld worden anno 2019, en zijdelings merkt de oplettende lezer ook op dat het niet blij zijn met je ei/kind ook voor kan komen en niet iets is om je voor te schamen, al is dat nog een no go in onze samenleving.

We kunnen nog veel leren van de dieren, hoewel, er zijn diersoorten die hun jongen soms doodbijten, en ofschoon ik er bij gelegenheid wel begrip voor kan opbrengen als ik zie hoe sommige kinderen zijn, moeten we dat toch niet willen met elkaar. Het is net dat hele dunne laagje vernis wat ons separeert van de dieren, het zou mooi zijn als we dat verder zouden kunnen ontwikkelen.

Toen en Nu: Maggie Smith

Nooit de volger van trends of wat 'hot', 'in' en mainstream is, ben ik pas recentelijk begonnen met het kijken van de serie "Downton Abbey", een serie die van 2010 tot 2015 heeft gelopen. Al na de eerste aflevering zat ik er middenin en voel me onderdeel van de familie. Ieder personage in de serie heeft zijn of haar eigen verhaallijn en de meest kleurrijke is wel de Dowager Countess of Grantham Violet Crawley, gespeeld door de niet te evenaren Maggie Smith.

Voor iemand die in haar eerste film in 1956 de rol van 'feestganger' speelde heeft Maggie een enorme staat van dienst opgebouwd en niet minder dan 215 nominaties op haar naam staan voor diverse prijzen in haar vakgebied waarvan ze er 58 daadwerkelijk heeft verzilverd. Vanaf 1952 acteert ze in het theater, films en tv-series. Bijzonder is dat ze met het klimmen der jaren juist veel meer is gaan spelen. Ze was o.a. te zien als Moeder Overste in "Sister Act", als Muriel Donnelly in "The Best Exotic Marigold Hotel" en natuurlijk Minerva McGonagall in de Harry Potter-reeks. Als ik haar naam bij een film zie staan, ben ik al om. Zo heb ik alleen door haar naam "My Old Lady" gezien, een aanrader vanzelfsprekend. 

Maggie is twee keer getrouwd geweest, ze heeft twee zoons Chris Larkin en Toby Stephens, die beiden ook acteren, en vijf kleinkinderen. Ze is nu 84 jaar en still going strong. Dit jaar staat ze in het theater met het stuk "A German Life", en filmt ze voor een film die in 2020 uit gaat komen "A Boy Called Christmas". Daarnaast is de speelfilm van "Downton Abbey" afgerond die later dit jaar in de bioscoop te zien zal zijn.

Reddende engel

Ik hoorde gisteren van een vrouw die zag dat een meisje werd lastig gevallen op het station waar ze naartoe was gegaan uitroepend: 'Hé Sara, lang geleden!', om vervolgens samen te wachten. De lastpost droop af. De gebeurtenis bracht me terug naar eind jaren zeventig toen mijn moeder exact hetzelfde is overkomen. Ze werd belaagd door een man op het station terwijl ze op de trein wachtte, dit viel een dame op die naar haar toen kwam met een: 'Hé meid, daar ben je!' Om daarna ook samen te blijven.

Helaas is het in die veertig jaar nog niet veranderd en denken sommige mannen dat zij ongewenst vrouwen kunnen lastig vallen. Wat gaat er in hun brein om? Ik zal het nooit begrijpen. Mijn moeder was destijds heel blij met haar onbekende reddende engel, en ik vermoed dat het meisje met dezelfde ervaring dat ook was. Zeker in deze tijd waarin iedereen zijn/haar ogen heeft gericht op de telefoon en niet zo goed in de gaten heeft wat er om hen heen gebeurd.

Ik maak me daar zelf ook schuldig aan al moet ik zeggen dat ik wel oog houd voor mijn omgeving, hoewel ik wel eens mijn station voorbij ben gereden omdat ik druk met m'n foontje was, dat dan weer wel. Zou ik ook zo'n actie ondernemen zoals de dames dat hebben gedaan bij mijn moeder en het meisje? Ik weet het niet. Dit zijn situaties waar je van te voren niet kunt zeggen hoe je zal reageren. Uit ervaring weet ik dat je soms jezelf kunt verrassen over je wijze van repliceren.

Ik vind het in ieder geval een hoopgevend gebaar dat anno nu er nog reddende engelen zijn.   

Meer dan duizend woorden

Even de koude waterstraal erop. 

Eén van de grootste roofvogels: Harpij. 

8 februari 1943. Lepa Radić, een 17 jarige Bosnisch meisje die in het
verzet zat wordt opgehangen door de nazi's. Toen haar naar de namen van haar vrienden werd
gevraagd, antwoordde ze: 'Jullie zullen ze leren kennen als ze me komen wreken'. 

1920. Kasteel van Dracula in Roemenië. 

Deze man in Zambia plaatste een foto op social media waarbij hij met
vreugde sprak dat hij voor het eerst in een bus ging stappen die door een
vrouw werd bestuurd. Twintig minuten later plaatste hij de tweede foto. 

Geen paniek

Omdat zij als ZZP'er een half jaar verlenging heeft gekregen en ik wat meer uurtjes mag werken stelde vriendin Talitha op 7 juni voor om 'maandag bij De Bank te gaan eten om het te vieren.' De Bank is ons favoriete restaurant in het pittoreske Capelle. En vieren is een rekbaar begrip, wij kunnen bijvoorbeeld ook vieren dat het maandag is, kortom het leven an sich is al een reden om te vieren, zo vinden wij.

Maandag Tweede Pinksterdag, zat ik dus klaar met gesteven hemd, gestyled haar en de Manolo Blahniks klaar om aan te trekken. Meestal verschijnt ze zo rond vieren, maar deze keer niet. Toen het half zeven was heb ik haar maar eens geappt. Geen reactie. Even later old school gewoon gebeld, wederom geen antwoord. Twee zaken hieraan zijn opzienbarend, ten eerste Talitha is van de stiptheid, en ten tweede, de telefoon is een verlenging van haar zijn, en antwoordt ze meestal per omgaande.

Ik maakte me ongerust. En als bewust alleenstaande zonder back up om mee te overleggen wedijverden de verschillende doemscenario's in mijn hoofd om de meest voor de hand liggende, met als winnaar dat ze thuis gevonden zou worden en de conclusie zou zijn dat ze gered had kunnen worden als men er maar eerder bij was geweest. Na om half acht nog maar eens gebeld en geappt te hebben, besloot ik om haar broer te appen met als beginregel: 'Ik wil niet panikeren, maar...'. In de geschiedenis van mededelingen, zo is wel gebleken, komt na zo'n aanvang nooit iets prettigs, net zoals na 'Je moet niet schrikken, maar...'. Ook hij en zijn vrouw waren opgeschrikt omdat het, zoals ik al vermeldde, zo niet iets voor haar is.

Iets na achten kwam er een appje van Talitha, ze was in de sauna met een vriendin. Met maandag bedoelde ze de 17e, een week later, maar dat had ze er niet bijgezegd. Kleine miscommunicatie dus, mijn verontschuldigen aangeboden aan haar broer, die relativerend reageerde met; 'Geen probleem. Halve hartverzakking trekt vanzelf wel weer weg'.

De oplettende lezer zal begrepen hebben dat het dinertje dus gisteren heeft plaatsgevonden. En het was weer een feest zoals altijd bij De Bank. Bovendien konden we buiten zitten, wat vorige week niet had gekund vanwege de hysterische regenbuien.

Tegeltjeswijsheid 321

Zusje in te groot tehuis

Naast de populaire tv-serie uit de jaren tachtig "De Familie Knots" waarmee Jan-Simon Minkema samen met Hetty Heyting en Marnix Kappers zich in ons collectieve geheugen heeft genesteld, heeft hij zoveel meer gedaan, en nog steeds. Naast acteur in verschillende series en in het theater is hij ook zanger en (tekst)schrijver voor zichzelf en anderen. Hij heeft bijvoorbeeld voor de cd van Lenny Kuhr die dit jaar is uitgekomen een prachtig lied geschreven. Naast repertoire voor kinderen heeft Jan-Simon in de jaren tachtig drie lp's gemaakt met nummers voor volwassenen, met vanzelfsprekend teksten van zijn eigen hand. Op het album "Meer Dan Een Mooi Woord" uit 1986 heeft hij teksten gemaakt op de muziek van tien verschillende componisten. En dat waren niet de minste, o.a. Robert Long, Boudewijn de Groot en Herman van Veen. De muziek van het onderstaande lieve liedje over zijn eigen kleine zusje is geschreven door Jules de Corte. 

Zusje In Te Groot Tehuis

Mijn kleine zusje woont in Bergen

Een mooi maar veel te groot tehuis

Als ik haar breng zegt ze: 'Hier woon ik'

Ze weet logeren doet ze thuis

M'n kleine zusje, m'n kleine zusje

Ze weet logeren doet ze thuis

Mijn zusje heeft haar eigen woorden

Een vlieg of vogel noemt ze beest

Op schoot betekent even vrijen

En koffie drinken noemt ze feest

M'n kleine zusje, m'n kleine zusje

En koffie drinken noemt ze feest

Mijn zusje telt nu veertien jaren

maar diep van binnen blijft ze tien

Toch lijkt ze soms opeens volwassen

Alsof ze ziet wat wij niet zien

M'n kleine zusje, m'n kleine zusje

Alsof ze ziet wat wij niet zien

Mijn zusje heeft haar eigen wereld

Waarin ik af en toe verschijn

Als ik weer wegga zeg ik: 'Werken'

Dan zwaait ze lang en wordt heel klein

M'n kleine zusje. m'n lieve zusje

Dan zwaai je lang en wordt heel klein

© Jan-Simon Minkema, Jules de Corte

Toen was geluk... #36

Dat wij, kinderen van de jaren zestig en zeventig, nog leven mag, naar de maatstaven van vandaag, een wonder heten. Er was nog geen helmplicht, dus zat mijn vader zonder helm op zijn brommer en ik eveneens blootshoofds achterop. Autogordels? Het woord bestond nog niet eens. Wij hadden geen auto maar als kind mocht ik wel eens bij bekenden voorin zitten of zelfs op schoot van de bestuurder, dat vond ik geweldig. Totdat Postbus 51 of Veilig Verkeer Nederland begin jaren zeventig met een 'awareness-spotje' kwam.

Ik heb geprobeerd het spotje op te zoeken maar op het wereld wijde web is het niet te vinden, zodat ik het vanuit mijn herinnering zal proberen te omschrijven. De bedoeling was om mensen er op te wijzen dat kinderen het beste op de achterbank konden zitten en niet voor in de auto, let wel dit waren nog de jaren zonder autogordel. Het was een animatie-spotje, waarin een crash werd getoond, het kind voorin op schoot van de bijrijdster vloog, hoepla, zó door de voorruit. Dat maakte op mij als kind zo'n enorme indruk, dat ik absoluut niet meer voor in de auto wilde zitten, hoe fantastisch ik dat ook vond voordien. Voor mij heeft dat spotje destijds duidelijk zijn doel bereikt.

Nutteloze weetjes

In 1985 heeft Noord Korea een film gemaakt in Japan. De bedoeling was om

de Noord Koreaanse bevolking te laten zien dat de Koreanen die er wonen 

worden onderdrukt. Maar de boodschap werkte averechts, toen het Noord 

Koreaanse publiek de relatief luxe leefomstandigheden in Japan zag. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De regering van Mexico was zo onder de indruk van de 'Dag van de doden-parade'

in de James Bond film "Spectre", dat ze het evenement voor de bevolking en 

toeristen in 2016 hebben georganiseerd in Mexico City. Die parade heeft namelijk 

nooit bestaan. Er kwamen zo'n 250.000 mensen op af, en sinds die tijd is het een 

jaarlijks terugkerend gebeuren.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De Oekraïense schaker Ossip Bernstein werd in 1918 gearresteerd door de 

geheime politie en ter dood veroordeeld. Terwijl het executiepeloton zich 

opstelde vroeg een officier of hij écht de beroemde schaakmeester was. De officier

liet Ossip een schaakspel met hem spelen met als inzet zijn leven. Ossip won met

gemak en werd vrijgelaten.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Sterren op de Hollywood Walk of Fame worden verkocht voor $30.000 per stuk

door de Kamer van Koophandel van Hollywood. Iedere beroemdheid die minstens

vijf jaar bekend is kan zich aanmelden om er één te kopen. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tijdens de Great Depression in de jaren dertig, overtuigde een bankier in Quincy

mensen om aandelen van Coca Cola te kopen à $19. Later woonden er in het kleine

stadje 67 miljonairs. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

President Woodrow Wilson liet een kudde schapen grazen op het gazon van het
Witte Huis. Hij spaarde zo manuren uit die het gras niet hoefden te maaien. Ook 

haalde hij $52.823 op voor het Rode Kruis bij een veiling van de wol.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De crew van "Return Of The Jedi" maakten het design van het karakter Admiral

Ackbar belachelijk omdat ze het te lelijk vonden. Regisseur Richard Marquand

weigerde elke verandering, hij vond het goed om kinderen te laten zien dat goede

mensen niet per se ook knappe mensen zijn, en dat slechte mensen niet per se 

lelijke mensen zijn.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het geschreeuw bij veel Beatles concerten was zo hard dat niemand ze kon horen.

Ook zelf hoorden ze niet veel. Het was één van de redenen waarom ze stopten met 

toeren, en zich in de studio terugtrokken om albums te maken, waarbij ze zich niet

druk hoefden te maken om de nummers ooit live te moeten vertolken.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In 2017 heeft een kat in het Canadese Alberta het gezin gered van een woningbrand

door in de arm van de moeder te bijten om haar wakker te maken. Ze kon met haar

hele gezin en de kat ongedeerd het brandende huis verlaten. 

Geslaagd!

Als bewust kinderloze zou er, zonder social en gewone media heel veel langs me heen gaan. Zo is het mij niet ontgaan dat het gisteren een belangrijke dag was voor veel scholieren, zij kregen te horen of ze geslaagd waren of niet. Op Facebook zag ik ouders enthousiast en blij mededelen dat hun zoon of dochter was geslaagd, ik kan me de blijdschap goed voorstellen ik heb dan ook veel digitale ballonnetjes uitgedeeld. Zelfs het NOS Journaal had er een item over en mijn gedachten gingen terug naar 3 juni 1981, de dag dat ik hoorde dat ik geslaagd was.

Ik begreep dat de leerlingen heden ten dage worden gebeld door iemand van school, zo niet in 1981,  de tijding zou mij per post bereiken. Het was voor de privatisering van de PTT, dus kon je er vergif op innemen dat de post stipt om 10.00 uur in de bus lag, zo ook die woensdagochtend 3 juni, nog in peignoir gehuld daalde ik de portiektrappen af om in de brievenbus inderdaad een brief te vinden van mijn school die ik zittend op de trap open riste en de aanhef 'Aan de geslaagde eksamenkandidaten (sic) en hun ouders' las. Ja, eksamenkandidaten, ik weet niet welke wind er waaide door onderwijzend Nederland, maar aan een gedeelte van de originele brief hieronder ziet u dat 'examen' werkelijk bij herhaling als 'eksamen' wordt geschreven. Ik heb ontdekt dat het Papiaments is, en nu was Joke de secretaresse van de school een dame met roots uit gebieden waar dat werd gesproken, maar het is volgens mij nooit opgenomen in het ABN, net zoals het in dezelfde brief gebruikte woord 'nivo'. Maar goed, ik had de examens of in dit geval de eksamens met goed gevolg afgelegd, ik was geslaagd. Er werd gebak gehaald voor bij de koffie en zoals in de brief staat ben ik donderdagochtend naar school gegaan om de cijfers te bekijken.

Het was in de tijd dat kinderen en jongeren nog gewoon werd geleerd om met teleurstellingen om te gaan dus aangeplakt waren niet alleen de lijsten met namen van hen die waren geslaagd, ook zij die het niet gehaald hadden stonden met naam vermeld. Op het NOS Journaal werd er geen aandacht aan besteed, wel werd je naam in de Haagsche Courant genoemd onder de naam van je school en opleiding. Die heb ik ook nog met mijn naam in die lange rijen van namen door mijn moeder onderstreept. Bitterzoete herinneringen, mijn schooltijd was nu eenmaal niet de leukste tijd van mijn leven.

Zoals ik zei, gisteren blijdschap meegevoeld met al die geslaagde kinderen van Facebook-vrienden. Voor één meisje in het bijzonder was ik extra blij en ook vooral onder de indruk. Ik ken haar niet zo goed, ze is de dochter van een vroegere collega. Zij, haar broertje en moeder (mijn collega) hoorden in haar examenjaar dat hun vader en man met een ernstige ziekte was gediagnosticeerd. In december leek het weer goed te gaan, maar daarna verslechterde de situatie, en bleek genezing niet meer mogelijk. Uiteindelijk is hij op veel te jonge leeftijd op 19 mei j.l. overleden. Ondanks de intens verdrietige en moeilijke tijd is ze toch geslaagd voor haar examen. Ik heb daar veel respect voor.

Eric op de fiets

Zij de al langere tijd mijn blogjes lezen, zullen zich misschien nog kunnen herinneren dat ik in het najaar van 2016 en van 2017 tijdelijk emplooi had bij lunchroom Cappuzzino. De lunchroom is er niet meer en één van de eigenaren, Eric, is begin april dit jaar aan een reis begonnen naar China. Op de fiets. Het land China. Op de fiets. Even ter vergelijking toen ik een keer vanuit Rotterdam naar huis in Capelle had gefietst, heb ik daar dagenlang nog naweeën van gehad.

Hij heeft zoiets al eens eerder gedaan, en hij houdt nu voor de geïnteresseerden een Facebookpagina  bij waarop hij verslag doet van zijn avonturen onderweg. Ook vanwege zijn rol als graag geziene voormalige gastheer van de lunchroom is er in de lokale krant een plaatsje ingeruimd voor zijn verhalen. Vorige week is hij vanuit Turkije de grens over gegaan naar Iran. Nogmaals, op de fiets. Het land Iran. En wat hij daarover schreef heeft me ontroerd. Citaten uit zijn verslag:

"Dan loop je het Iraanse gedeelte binnen, is toch altijd wel een soort van spannend bij een grenspost. Maar ik word omringd door een achttal militairen, die meer oog voor mijn fiets hebben dan voor mij. Ik krijg allemaal handen van een soort politiemensen die mij welkom heten in hun land. Ik zwaai nog wat naar links en naar rechts, de slagboom gaat open en ik ben weg. 

En dan wordt er steeds getoeterd en gezwaaid 'welcome' geroepen en stoppen er auto's voor je om met je te praten. Iedereen wil weten wat je hier doet, waar je vandaan komt, etc. Overal waar ik langskom wilden mensen op de foto en vroegen mij binnen om thee te drinken. 105 km gefietst om van Khoy naar Marand te gaan. Moest ook weer stoppen voor de zoveelste keer en meteen kreeg ik een kop thee in mijn hand gedrukt. Dat was wel lekker en blijft leuk. Helaas liet de navigatie het afweten bij het zoeken naar een hotel. Twee jongens liepen ongeveer 5 km mee tot het hotel. Ook om hun Engelse taal te oefenen en ze hebben geholpen met een Iraans simkaartje dus 's avonds mee uit eten genomen.

Pinksteren, dat gaat aan mij voorbij. Teheran gaat niet aan mij voorbij en komt steeds dichterbij. Vandaag helemaal vlak gefietst naar Abhar, 91 km. Weer twee keer van de weg gehaald om thee te drinken. Mensen zetten hun auto langs de weg en staan dan met een thermoskan thee in de lucht.
De boodschap is mij duidelijk: tijd voor een bakkie thee. Totaal nu 6407 km van huis."

De gastvrijheid en oprechte interesse van de mensen die Eric tegenkomt is wat me zo ontroerd, juist in een land waar de bevolking in de recente geschiedenis zoveel ellende heeft meegemaakt. Een vreemde wordt er gemeend hartelijk welkom geheten, Zo kan het ook, en het maakt dat mijn tanende geloof in de mensheid weer een stukje positiever is bijgesteld.

Op uitnodiging thee drinken langs de weg. 

De twee jongens die hebben geholpen met het simkaartje en onderwijl
hun Engels konden oefenen. 

Herinnert U zich deze nog? #139

HOUSTON GRAND OPERA ORCHESTRA AND CHORUS

CONDUCTED BY GUNTER SCHULLER 

"AUNT DINAH HAS BLOWED THE HORN/

WE WILL REST AWHILE" 

1976

Aantal weken: 6

Hoogste positie: 5

Zo nu en dan komt er een nummer de hitparade binnen wat kan worden getypeerd als een vreemde eend in de bijt. Deze single is zo'n nummer. Het komt uit de opera "Treemonisha"   geschreven door Scott Joplin. Het is de enige opera die hij heeft geschreven, Scott was een ster vanwege zijn rags, maar als Afro-Amerikaan in die tijd, werd hij niet in staat geacht een serieuze opera te maken. Het lukte hem niet "Treemonisha" uitgevoerd te krijgen. Hij heeft het daardoor in 1911 zelf uitgegeven. 

Pas in 1972 werd de opera voor het eerst door een amateurgezelschap opgevoerd, toen kwam er belangstelling voor "Treemonisha", waardoor er in 1976 een professionele uitvoering volgde door de Houston Grand Opera onder leiding van componist, muziekpedagoog, fluitist, hoornist en dirigent Gunther Schuller, kind van Duitse emigranten. 

De single "Aunt Dinah Has Blowed The Horn/We Will Rest Awhile" was een excerpt van die opera en een onverwachte hit. Op het filmpje op onnavolgbare wijze in beeld gebracht door het ballet van Penney de Jager. 

Alles op z'n tijd

In de tijd dat ik zonder werk was en bezig met oriënteren en solliciteren, was voor mij één ding duidelijk; er is veel veranderd met toen ik er in de jaren tachtig van de vorige eeuw mee te maken had. Men dient zich heden ten dage zeker niet bescheiden op te stellen, luid en duidelijk doe je kond van alles waar je zelf van vindt dat je er goed in bent. Jíj bent de beste! Op de vraag waarom ze jou moeten aannemen kom je met een verpletterend relaas. Ik maakte kennis met de term 'elevator pitch', en was met stomheid geslagen. Letterlijk. Ik sla dicht bij zulke van mij verwachte vertoningen van pedanterie. Ik kan het niet.

Ik heb in die periode veel gevraagde en ongevraagde adviezen gekregen van mensen om me heen die het veelal goed met me meenden. Echter, het feit dat ik van de nood een deugd maakte en na vijfendertig jaar werken de tijdelijk ontstane vrije tijd ook zag als een adempauze, een reset, een soort spontane sabbatical, kon niet iedereen aan. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat enige vorm van misplaatste kinnesinne daar aan ten grondslag lag. Het enige wat ik deed was me zo goed mogelijk voegen naar de niet door mij gewenste situatie, daarnaast ben ik niet echt een zak en as-mens, dus bleef ik positief en genoot van het temporele laissez-faire leven. Die Unverschämtheit!

Ik heb me, na even kortstondig van de weg te zijn geraakt vanwege een totaal verkeerd officium, mezelf weer herpakt. Die keuze om dat te doen was voor sommigen het sein hun visie als maatgevend te zien en zonder omhaal over me uit te storten, alsof ik een moord had begaan, terwijl ik voor mezelf wist, hoe moeilijk ook, dat ik de juiste beslissing had genomen.

Ik besloot dat ik er verstandig aan deed om dicht bij mezelf te blijven, ik kan nu eenmaal niet op de tafel springen en mezelve op de borst slaan. Ik weet dat ik beperkt ben in mijn mogelijkheden, maar ook dat mijn arbeidsethos goed is, Ik heb er steeds alle vertrouwen in gehad dat het goed zou komen. Sinds vorig jaar oktober heb ik een leuke baan, een contract voor zeven maanden welke met acht maanden is verlengd tot eind dit jaar.

Een paar weken terug werd me gevraagd of ik misschien wat meer zou willen werken. Daar heb ik bevestigend op geantwoord en afgelopen week is besloten dat mijn contract wordt veranderd met een aantal uurtjes per week erbij, en bovendien een uurloon verhoginkje omdat ik een stukje meer verantwoording krijg. De oplettende lezer merkt dat ik in verkleinwoordjes schrijf, en de begrijpende lezer zal aanvoelen dat het een kleinschalig iets is maar daarom niet minder door mij met blijdschap ontvangen. Het contract loopt nog steeds tot eind december, en of het dan stopt of nog eens wordt verlengd, zie ik dan wel weer. Ik ben, zeker in dit stadium van mijn leven, naast van de kleine gebaren waar ik intens gelukkig mee kan zijn, niet van het lange termijn denken.

Wat ik er maar mee wil aangeven, ook zonder jezelf in één minuut te kunnen aanprijzen, maar door gewoon je werk te doen naar beste kunnen, kunnen er kleine positieve veranderingen plaatsvinden. Je moet enkel geduld en vertrouwen hebben. Alles op z'n tijd.

Televisievrouwen

Martine Bijl heeft als zangeres een bescheiden maar mooi oeuvre nagelaten, van chansons tot cabaret. Dit stuk behoort tot de laatste categorie, het wordt door Martine in parlando met een Amsterdamse tongval gebracht, en het geeft door de tv-personages die ze benoemt duidelijk een tijdsbeeld weer.

Televisievrouwen

Vanavond Pepper op de televisie 

Daar zit me man dan helemaal voor klaar

Hier hebtie zwaar de pest aan de polisie

Maar Pepper, oh, daar kijkt ie altijd naar

Soms denk ik dat ie zit te vergelijken

Die Pepper is natuurlijk wel beeldschoon

Hij ken soms zo wazig naar me kijken

Voel ik me in ene zo gewoon

Ach, hoe die vrouwen 's morgens wakker worden

Tenminste, dat wordt dan gesuggereerd 

Is de make up nog helemaal in orde

Geen wimpertje, geen haartje zit verkeerd

Nou als ik alle troep d'r op laat zitten

Dan weet je 's morgens echt niet wat je ziet

Tja, je ligt toch niet bewegingsloos te pitten

Dat blijft toch niet zo mooi? Dat kan toch niet

En neem die juffrouw Purdey van de Wrekers

Met sukke dunne jurkies an d'r gat

Nou in het normale leven ga je dan toch zekers

Een week of wat met longontsteking plat

Maar nee, en altijd slaan, en altijd trappen

Wie d'r niet anstaat ramt ze in mekaar

Nou, dat moet ik m'n man toch echt niet lappen

Terwijl ik vaak meer reden heb as haar

Lelijke mannen? Zat, Columbo da's een schele

En dan die gozer met die kale kop 

Der Kommissar, als man toch ook niet om te stelen

En Starsky en Hutch, daar houdt het dan mee op

Maar je ziet nooit een keer gewone vrouwen

Ze hebben nooit een foute permanent

Ze zijn nooit ongesteld en nooit verkouden

En altijd zijn ze zo intelligent 

Ze hebben nooit geen luiertjes te wassen

En nooit geen dikke benen van het staan

Ze sjouwen nooit met van die zware tassen

Nee, dat wordt door de kaboutertjes gedaan

Maar ja, ga dat me man maar es vertellen

Ik kijk wel uit, die wordt gelijk niet goed

Die Pepper zou ik wel es willen bellen

Maar ja die weet gerust wel wat ze doet

Ach, ben je voor een dubbeltje geboren

Dan word je heus geen vrouw van zes miljoen

Nou ja, dat weet je ook niet van te voren

Kom, ik schiet es op, ik moet de trap nog doen

© Martine Bijl, Henk van der Molen 

It's a small world

Deze column zal geplaatst worden op de website van Roze Golf. 

Toen Johnny Depp in 2002 op bezorgde toon door een dame van Disney werd medegedeeld dat hij zijn personage Jack Sparrow uit ‘Pirates Of The Caribbean’ wel erg ‘gay’ speelde, antwoordde hij: “Maar mevrouw, weet u dan niet dat ik ál mijn personages gay speel”. De vrouw in kwestie met haar mond vol tanden achterlatend.

De Walt Disney Company, Amerikaanser krijg je het niet. Dus qua homoseksualiteit wordt er, vanwege de hysterie bij alles wat met seks te maken heeft in het land met grappig genoeg de grootste porno-industrie, nogal krampachtig gedaan. Toch gaat Disney heel subtiel met de tijd mee. In de tekenfilmhit ‘Frozen’  uit 2013 blijkt het bijrolpersonage Oaken een man en kinderen te hebben. En ook in ‘Zootopia’  zit een homokoppel, de antilopes Bucky en Pronk. In 2017 kwam er een jongen uit de kast in de tv-serie ‘The Lodge’. En in een interview vertelde regisseur Bill Condon dat LeFou uit ‘Beauty And The Beast’ homoseksueel is. Daar kwam ophef over in Amerika. Net zoals over het homostel in een aflevering van de serie ‘Good Luck Charlie’, een conservatieve groep deed een oproep aan Disney Channel om de uitzending te schrappen.

Het is, met name in Amerika, een moeilijk begaanbare weg, openlijk homoseksuele karakters in beeld brengen, zeker voor zoiets über-Amerikaans als Disney. Tegenstanders ervan komen met de dooddoener dat het de ‘tere kinderzieltjes’ zou kunnen krenken, of erger nog, homoseksueel zouden kunnen maken. Er zijn werkelijk mensen die zo denken, en ja, ze voeden kinderen op, dat vind ik eigenlijk veel zorgwekkender. Kinderen zijn plooibaarder en ruimdenkender dan menig volwassene, ze nemen de zaken vaak gewoon op zoals ze zijn en gaan weer door met hun eigen bezigheden.

Het is, hoe marginaal het nu soms nog is, te prijzen dat Disney deze stappen zet. Onlangs is er in Disneyland Parijs voor het eerst een ‘Magical Pride’ gehouden, een speciale dag voor LHBT’ers en anderen die voor liefde zijn, waarmee Disney een mooi positief signaal wil afgeven. Deze dag krijgt een vervolg in de parken in Amerika en moet een jaarlijkse traditie worden. De pavlovreactie is dan altijd weer: ‘Moet dat nou, een aparte dag voor homo’s?’ Nee, in een perfecte wereld zou dat niet nodig hoeven zijn, maar de wereld is verre van perfect en zolang er ook in onze Westerse maatschappij nog steeds LHBT’ers worden gediscrimineerd, uitgescholden, uitgesloten en mishandeld vanwege het feit dat ze zijn wie ze zijn, blijft het nodig om er op een positieve manier aandacht op te vestigen. Positief want zulke evenementen zijn altijd blij en vrolijk, happy and gay zeg maar.

Vanzelfsprekend waren er natuurlijk tegenstanders, die zelfs een petitie zijn gestart onder de noemer ‘Zeg ‘nee’ tegen ‘Gay Pride’ in Disneyland Parijs’:

“Een golf van LHBT-indoctrinatie gaat door Europa. Ook de wereld van Disney is niet veilig. Op de officiële site van Disney World worden deelnemers van de ‘Magical Pride’ in Parijs aangespoord: ‘Kleed je zoals in je dromen, voel je geweldig en geniet van het park als nooit tevoren met de kleuren van de regenboog”.

383.872 mensen konden dat verschrikkelijke beeld blijkbaar niet aan en hebben die petitie ondertekend. Wat meteen aangeeft waarom het zo belangrijk is dat het dus wél plaatsvindt, en gelukkig ook plaatsgevonden heeft. Kinderen (en volwassenen) die zich één dag verkleden zoals in hun dromen, en ja dan zullen er jongetjes zijn die zich als een prinses verkleden en meisjes als piraat. Wat is het probleem? In de werving van de petitie worden termen als ‘ideologische indoctrinatie’ gebruikt, alsof de LHBT-gemeenschap geheim regenboogpoeder heeft die de vruchten van uw schoot homoseksueel maken. En dan, u hoeft er die ene dag per jaar niet heen! Dan spelen uw kinderen gewoon de gebruikelijke gewelddadige computerspelletjes met veel bloed en moordpartijen, alles beter dan de liefde in al zijn vormen vieren.

“It’s a small world after all”, maar dan toch vooral in het brein van sommige opvoeders.