donderdag 28 februari 2013
woensdag 27 februari 2013
Er is geen bal op de TV....
....maar ik heb wel CD's van Doris Day.
Rechten van muziek zijn doorgaans afgesloten voor 50 jaar, Daardoor wordt er nu veel muziek uit de jaren 50 en begin jaren 60 (her) uitgebracht op CD. Voorzichtigheid bij aanschaf is daarbij geboden, als het heel goedkoop is heb je kans dat je letterlijk de naald in de plaat hoort vallen op de CD inclusief tikjes en kraakjes.
Een uitzondering hierop zijn de uitgaven van het Britse 'Real Gone Music', boxjes met doorgaans 4 CD's waar complete albums op staan en daar waar nodig aangevuld met singles uit die periode, zo heb ik al boxjes van Shirley Bassey en Julie London in mijn bezit en pas 2 boxjes gekocht met daarop in totaal 19 albums van Doris Day. Deel 1 met 11 albums en deel 2 met 8 albums.
"Maar Aidan", zullen mijn trouwe bloglezers nu vragen, "Hoe kunnen er nu 11 albums op 4 CD's worden gezet?" Begin jaren 50 waren er naast de 7-inch releases (singles en EP's) en 12-inch releases (LP's) ook 10-inch releases, een soort mini-LP's met in totaal 8 nummers er op. Daar passen er met gemak 3 van op 1 CD.
Dus als je zoals ik van muziek uit die periode houdt, in deze serie zijn heel veel complete albums van verschillende toonaangevende artiesten uit die tijd uitgebracht (Hun website is helaas 'under construction' nu)
Rechten van muziek zijn doorgaans afgesloten voor 50 jaar, Daardoor wordt er nu veel muziek uit de jaren 50 en begin jaren 60 (her) uitgebracht op CD. Voorzichtigheid bij aanschaf is daarbij geboden, als het heel goedkoop is heb je kans dat je letterlijk de naald in de plaat hoort vallen op de CD inclusief tikjes en kraakjes.
Een uitzondering hierop zijn de uitgaven van het Britse 'Real Gone Music', boxjes met doorgaans 4 CD's waar complete albums op staan en daar waar nodig aangevuld met singles uit die periode, zo heb ik al boxjes van Shirley Bassey en Julie London in mijn bezit en pas 2 boxjes gekocht met daarop in totaal 19 albums van Doris Day. Deel 1 met 11 albums en deel 2 met 8 albums.
"Maar Aidan", zullen mijn trouwe bloglezers nu vragen, "Hoe kunnen er nu 11 albums op 4 CD's worden gezet?" Begin jaren 50 waren er naast de 7-inch releases (singles en EP's) en 12-inch releases (LP's) ook 10-inch releases, een soort mini-LP's met in totaal 8 nummers er op. Daar passen er met gemak 3 van op 1 CD.
Dus als je zoals ik van muziek uit die periode houdt, in deze serie zijn heel veel complete albums van verschillende toonaangevende artiesten uit die tijd uitgebracht (Hun website is helaas 'under construction' nu)
dinsdag 26 februari 2013
Toen en Nu: Richard Gere
Laat ik het maar bekennen, als jongmensch, zo begin jaren 80 was Richard Gere voor mij de man die alle andere mannen overbodig maakte. Ik bezocht zijn films, had posters, kaarten, knipsels, etc. Naar mate je ouder wordt slijt dat natuurlijk, hoewel ik mensen van mijn leeftijd ken die nog steeds dweepziek en idolaat achter (voormalig) bekende mensen aanhobbelen op het obsessieve af, ze zelfs lastig vallen. Vaak zijn dit in het leven teleurgestelde mensen, die door de objecten van hun affectie, zij het enigszins knarsetandend, worden geaccepteerd als een noodzakelijk kwaad. Uit eerste hand heb ik mogen vernemen dat ze in die kringen worden bestempeld als "artiestenvlooien"
Ik was Richard Gere alweer jaren uit het oog verloren, had geen idee meer wat voor films hij maakte, wist vagelijk dat hij zich in liet met de Dalai Lama en het Boeddhisme, en toen ineens deed Richard mee aan College Tour, een programma van de NTR waarin studenten vragen kunnen stellen aan een persoon die zijn of haar sporen heeft verdiend in een bepaald vak of discipline.
Afgelopen vrijdag was de uitzending die ik door andere verplichtingen pas gisteren kon zien. Richard is nu 63 jaar en de tijd is vriendelijk voor hem geweest, buiten dat heeft het leven van hem een boeiende en vooral positief ingestelde man gemaakt die op rustige toon, met humor en zelfreflectie de vragen beantwoord, met nadruk zegt dat álles kan, maar dat je er wel voor moet werken om het voor elkaar te krijgen, niets komt naar je toe. Zijn conclusie was dat hij vindt dat het er in het leven omgaat wie heb je lief gehad, wie heeft jouw lief gehad en welke levens heb je met je tijd hier op aarde aangeraakt op een positieve manier.
Ik benweer onder de indruk van hem, en nee ik ga geen plaatjes of wat dan ook meer van hem sparen, noch zijn adres achterhalen, of een website van hem openen, maar ik vond het leuk hem na al die jaren weer eens te zien, nu eens niet in een rol maar als zichzelf.
Ik was Richard Gere alweer jaren uit het oog verloren, had geen idee meer wat voor films hij maakte, wist vagelijk dat hij zich in liet met de Dalai Lama en het Boeddhisme, en toen ineens deed Richard mee aan College Tour, een programma van de NTR waarin studenten vragen kunnen stellen aan een persoon die zijn of haar sporen heeft verdiend in een bepaald vak of discipline.
Afgelopen vrijdag was de uitzending die ik door andere verplichtingen pas gisteren kon zien. Richard is nu 63 jaar en de tijd is vriendelijk voor hem geweest, buiten dat heeft het leven van hem een boeiende en vooral positief ingestelde man gemaakt die op rustige toon, met humor en zelfreflectie de vragen beantwoord, met nadruk zegt dat álles kan, maar dat je er wel voor moet werken om het voor elkaar te krijgen, niets komt naar je toe. Zijn conclusie was dat hij vindt dat het er in het leven omgaat wie heb je lief gehad, wie heeft jouw lief gehad en welke levens heb je met je tijd hier op aarde aangeraakt op een positieve manier.
Ik ben
 |
 |
maandag 25 februari 2013
Proefschrift: Jongeren met beginnende dementie
Er lag een grote en ook dikke enveloppe in de brievenbus van een voor mij onbekende afzender. Ik denk dan altijd: Waar heb ik me onbewust voor opgegeven of wat heb ik onbedoeld aangeklikt?
Na opening bleek het het proefschrift (159 pagina's) en uitnodiging voor de verdediging ervan in april van vriend Christian te zijn.
Ik wist natuurlijk dat het er aan zat te komen, Chris is psycholoog en heeft voor dit proefschrift onderzoek gedaan naar dementie op jonge leeftijd en de zorgbehoeften die dat met zich meebrengt. Het proefschrift is getiteld "Young onset dementia. Care needs & Service provision", vanzelfsprekend geschreven in het Engels, wat ook de taal is bij de verdediging in april. Chris zal mij vergeven dat ik dit niet letter voor letter zal lezen, daarvoor is het té gespecialiseerd. Maar wat ben ik trots op hem! Ik weet hoe hard hij er voor gewerkt heeft en hoeveel tijd het heeft gekost. Gelukkig zijn er stellingen en een samenvatting in het Nederlands bijgevoegd.
Dementie wordt over het algemeen beschouwd als ouderdomsziekte, toch wordt er geschat dat 6 tot 9% van dementerenden jonger dan 65 jaar zijn. In Christian's proefschrift wordt o.a. stilgestaan bij de leeftijdsspecifieke zorgbehoefte waar veelal niet in wordt voorzien, de belasting van de mantelzorgers die naast verzorger ook ouder en kostwinner zijn. Als niet wordt voorzien in die specifieke zorgbehoeften voor deze jonge mensen heeft dat negatieve consequenties voor de ervaren kwaliteit van leven van hun mantelzorgers.
Dat dit proefschrift van belang is blijkt wel uit het feit dat Chris, nog voor zijn verdediging, is uitgenodigd om twee weken lang in Australië een soort 'tournee' langs verschillende steden te maken over dit onderwerp.
Het is toch geweldig als dierbare vrienden zo excelleren, ik kan er echt van genieten. Lezend door zijn dankwoord aan het eind van het boek zie ik alle lieve woorden die hij heeft voor de mensen die hun verhaal aan hem hebben toevertrouwd, de mensen die bij het onderzoek betrokken waren, zijn collega's, man Rick, hun beide ouders en:
Na opening bleek het het proefschrift (159 pagina's) en uitnodiging voor de verdediging ervan in april van vriend Christian te zijn.
Ik wist natuurlijk dat het er aan zat te komen, Chris is psycholoog en heeft voor dit proefschrift onderzoek gedaan naar dementie op jonge leeftijd en de zorgbehoeften die dat met zich meebrengt. Het proefschrift is getiteld "Young onset dementia. Care needs & Service provision", vanzelfsprekend geschreven in het Engels, wat ook de taal is bij de verdediging in april. Chris zal mij vergeven dat ik dit niet letter voor letter zal lezen, daarvoor is het té gespecialiseerd. Maar wat ben ik trots op hem! Ik weet hoe hard hij er voor gewerkt heeft en hoeveel tijd het heeft gekost. Gelukkig zijn er stellingen en een samenvatting in het Nederlands bijgevoegd.
Dementie wordt over het algemeen beschouwd als ouderdomsziekte, toch wordt er geschat dat 6 tot 9% van dementerenden jonger dan 65 jaar zijn. In Christian's proefschrift wordt o.a. stilgestaan bij de leeftijdsspecifieke zorgbehoefte waar veelal niet in wordt voorzien, de belasting van de mantelzorgers die naast verzorger ook ouder en kostwinner zijn. Als niet wordt voorzien in die specifieke zorgbehoeften voor deze jonge mensen heeft dat negatieve consequenties voor de ervaren kwaliteit van leven van hun mantelzorgers.
Dat dit proefschrift van belang is blijkt wel uit het feit dat Chris, nog voor zijn verdediging, is uitgenodigd om twee weken lang in Australië een soort 'tournee' langs verschillende steden te maken over dit onderwerp.
Het is toch geweldig als dierbare vrienden zo excelleren, ik kan er echt van genieten. Lezend door zijn dankwoord aan het eind van het boek zie ik alle lieve woorden die hij heeft voor de mensen die hun verhaal aan hem hebben toevertrouwd, de mensen die bij het onderzoek betrokken waren, zijn collega's, man Rick, hun beide ouders en:
Ilonka, Nadira, Jeroen, Aidan, dank jullie voor de heerlijke etentjes, onze gesprekken, stedentrips en noodzakelijke steun. dat heeft de nodige verlichting geboden in de afgelopen jaren!
Softie als ik ben moest ik natuurlijk even een traantje wegpinken. Ik verheug me enorm op de verdediging van zijn proefschrift waarna hij Doctor zal zijn.
zondag 24 februari 2013
Raamwerk
Plotseling leek alles in een stroomversnelling te komen, eindelijk leek het doorgedrongen dat actie ondernemen de enige optie was, dus zodoende kon het gebeuren dat er een afspraak stond dat afgelopen vrijdag om 8.00 uur de timmerman zou komen om mijn raampje af te timmeren.
Toen ik om 7.30 onder de douche stapte en het punt van inzepen bijna daar was ging de bel, druipend stond ik aan de deur waar de timmerman verscheen. "U zou tussen acht en half negen komen" zei ik. Hij keek op zijn briefje en antwoordde: "O ja, ik had om half acht bij nummer 56 moeten zijn en daarna naar U" Dat begint goed, dacht ik. Ik ging verder met douchen en hij ging meten.
Eenmaal fris en aangekleed verschenen er twee andere mannen aan de deur, de vensterbankverwijderaars, bleek later. Ik was boven toen ik ze hoorde zeggen: "Prettig weekend! Tot maandag". Ik wierp mij zowat de trap af, het zou toch niet zo zijn dat...... Nee dat was tegen de timmerman, pfff!
Met de timmerman, een heel aardige rustige wat oudere man had ik een onderhoud over hoe ik het zou willen. Hij reageerde wat terughoudend en zou gaan kijken of het wel kon. Ik besloot, voor het beste resultaat geheel tegen mijn normale gedrag in, in de kamer te blijven terwijl ze ( er was nog een andere timmerman bij gekomen) begonnen.
Dit waren nu eens mensen met interesse in hun vak én hun klanten. Ik werd bij de werkzaamheden betrokken over de verschillende mogelijkheden hoe ze de betimmering het beste konden aanbrengen, en ik had er inspraak in terwijl ze mij de voors en tegens uitlegden.
Na drie maanden wachten en wat geklaag van mij over de gang van zaken kan ik nu uit de grond van mijn hart zeggen dat deze mannen keurig werk hebben afgeleverd en ik heel blij ben met het resultaat.
Toen ik om 7.30 onder de douche stapte en het punt van inzepen bijna daar was ging de bel, druipend stond ik aan de deur waar de timmerman verscheen. "U zou tussen acht en half negen komen" zei ik. Hij keek op zijn briefje en antwoordde: "O ja, ik had om half acht bij nummer 56 moeten zijn en daarna naar U" Dat begint goed, dacht ik. Ik ging verder met douchen en hij ging meten.
Eenmaal fris en aangekleed verschenen er twee andere mannen aan de deur, de vensterbankverwijderaars, bleek later. Ik was boven toen ik ze hoorde zeggen: "Prettig weekend! Tot maandag". Ik wierp mij zowat de trap af, het zou toch niet zo zijn dat...... Nee dat was tegen de timmerman, pfff!
Met de timmerman, een heel aardige rustige wat oudere man had ik een onderhoud over hoe ik het zou willen. Hij reageerde wat terughoudend en zou gaan kijken of het wel kon. Ik besloot, voor het beste resultaat geheel tegen mijn normale gedrag in, in de kamer te blijven terwijl ze ( er was nog een andere timmerman bij gekomen) begonnen.
Dit waren nu eens mensen met interesse in hun vak én hun klanten. Ik werd bij de werkzaamheden betrokken over de verschillende mogelijkheden hoe ze de betimmering het beste konden aanbrengen, en ik had er inspraak in terwijl ze mij de voors en tegens uitlegden.
Na drie maanden wachten en wat geklaag van mij over de gang van zaken kan ik nu uit de grond van mijn hart zeggen dat deze mannen keurig werk hebben afgeleverd en ik heel blij ben met het resultaat.
zaterdag 23 februari 2013
Herinnert U zich deze nog? #28
JACKPOTS
"JACK IN THE BOX"
1969
Aantal weken: 1
Hoogste positie: 30
Toen Mika in 2007 een grote hit scoorde met zijn debuutsingle "Grace Kelly", buitelde iedereen over elkaar heen om de loftrompet over hem af te steken, zoiets geniaals hadden ze in jaren niet gehoord, zo vernieuwend. Die mensen herinnerden zich duidelijk niet het bescheiden hitje uit december 1969 van de Zweedse groep The Jackpots. Mika daarentegen wel.
vrijdag 22 februari 2013
Druk
Mijn agenda eens ingekeken en gezien dat er drukke tijden in aantocht zijn. Allereerst wordt het contract van mijn collega op de afdeling naast me om bedrijfstechnische redenen niet verlengt, wat zoveel inhoudt dat veel op mijn bordje terecht gaat komen, daarnaast waren de voor mij interessante producties in het theater zo geprogrammeerd dat er weken zullen zijn waarop ik samen met (theater)vriend Harry meerdere dagen een voorstelling zal gaan bijwonen.
Vervolgens gebeuren er in het leven van dierbare vrienden hele spannende dingen waar ik deelgenoot van mag zijn. Vanzelfsprekend ook nog leuke diner,- en koffiedates met vrienden zowel thuis als uit.
Kortom een drukte van belang de komende tijd, maar het zijn allemaal fijne dingen om mee te mogen maken, om er getuige van te zijn als vrienden een kroonjaar bereiken en hoe anderen hun inspanningen voor studie en werk beloond zien vind ik geweldig!
Kwestie van een beetje plannen en m'n rust nemen tussen de bedrijvigheid door. Aankomend weekend in de Zen-modus om me er de komende tijd vol in te gooien. Ik heb er zin an!
donderdag 21 februari 2013
Music was my first love
Zo ongeveer in 1974 begon mijn interesse voor muziek, ik kreeg een pickupje en kocht al gauw iedere maand van mijn zakgeld een single, wat later werden dat LP's. In 1977 kreeg ik een radio-cassetterecorder en dat bracht ongekende mogelijkheden met zich mee door de nieuwste hits van de radio op te nemen, altijd De Nationale Hitparade, want daar werd niet door de plaatjes heen gepraat!
De komst van de CD zette alles op z'n kop, wilde ik er eerst nog niet zo aan, op een gegeven moment móest je wel, en ik was enthousiast, geen tikjes en krasjes meer, geen dof tape-geluid met ruis, maar alles kraakhelder en in subliem geluid.
Mensen van mijn generatie rustten niet voordat alle geliefde muziek was vervangen op CD. Nu is er een generatie die graag weer alles op vinyl wil hebben omdat ze dat geluid warmer vinden klinken. Opgegroeid met vinyl en tape geluid en alle beperkingen die dat heeft hou ik het bij kraakvrije CD's.
CD's die zelf ook weer verbeteringen hebben ondergaan, luister maar eens naar het verschil tussen een CD uit de beginjaren en een onlangs verschenen CD.
En ook de CD is alweer ouderwetsch aan het worden, heden ten dage download men muziek op de computer, MP3-speler of op een externe harde schijf. Voor een ouder wordend mens niet meer bij te houden. Ik heb ook een externe harde schijf, maar wil alles ook wel op CD hebben, just in case. Laat me maar, vergeet niet dat ik nog uit de tijd ben van de arm van de pickup op tillen naar rechts bewegen om de draaitafel in beweging te brengen en voorzichtig de naald aan het begin op de plaat te zetten.
De komst van de CD zette alles op z'n kop, wilde ik er eerst nog niet zo aan, op een gegeven moment móest je wel, en ik was enthousiast, geen tikjes en krasjes meer, geen dof tape-geluid met ruis, maar alles kraakhelder en in subliem geluid.
Mensen van mijn generatie rustten niet voordat alle geliefde muziek was vervangen op CD. Nu is er een generatie die graag weer alles op vinyl wil hebben omdat ze dat geluid warmer vinden klinken. Opgegroeid met vinyl en tape geluid en alle beperkingen die dat heeft hou ik het bij kraakvrije CD's.
CD's die zelf ook weer verbeteringen hebben ondergaan, luister maar eens naar het verschil tussen een CD uit de beginjaren en een onlangs verschenen CD.
En ook de CD is alweer ouderwetsch aan het worden, heden ten dage download men muziek op de computer, MP3-speler of op een externe harde schijf. Voor een ouder wordend mens niet meer bij te houden. Ik heb ook een externe harde schijf, maar wil alles ook wel op CD hebben, just in case. Laat me maar, vergeet niet dat ik nog uit de tijd ben van de arm van de pickup op tillen naar rechts bewegen om de draaitafel in beweging te brengen en voorzichtig de naald aan het begin op de plaat te zetten.
woensdag 20 februari 2013
Divorce
Één van de leukste series van het moment vind ik "Divorce", wat net als "Gooische Vrouwen" is gemaakt naar een idee van Linda de Mol en wat hetzelfde creatieve team kent. Toen ik dat hoorde en dat het verhaal ging over drie gescheiden mannen die in één huis gingen wonen was ik bang dat de mannen net als in "Gooische Vrouwen" als een soort lulletjes rozenwater ten tonele zouden worden gebracht ten gunste van de vrouwen in de serie.
Ik kon het niet meer mis hebben. Het verhaal wordt vanuit de mannen verteld. Die drie mannen gespeeld door Jeroen Spitzenberger (Boudewijn), Waldemar Torenstra (Joris) en Dirk Zeelenberg (David) hebben een echte mannenvriendschap, ze zeggen elkaar keihard de waarheid, maar zijn er ook voor elkaar als dat nodig is. Boudewijn is een notoire vreemdganger, denkt overal en altijd aan sex, maar is eigenlijk dol op zijn bijna ex-vrouw Sophie. Joris is een mooie jongen die dat niet zo door heeft en zoals vrouwen op hem reageren in de serie lijkt overdreven, maar is het niet. Ik heb vrouwen en meisjes vergelijkbaar raar zien doen bij vrienden van me die er heel goed uit zien. Ik vind het vooral hilarisch herkenbaar. David is een man die het zo goed bedoeld, maar het komt niet altijd aan, kan zich vreselijk boos maken en driftig zijn, maar is eigenlijk een lieverd.
Chantal Janzen (Sophie) is de vrouw van Boudewijn en eigenlijk de enige normale vrouw in de serie, zijn vreemdgaan vond ze op een bepaald moment genoeg en heeft hem de deur gewezen, maar ze is nog steeds gek op hem. Katja Herbers (Joyce) is de ex-vriendin van Joris en is echt totaal geschift op het hysterische af en zeer manipulatief. Carly Wijs (Tamar) de bijna ex-vrouw van David is boos op de lucht in het algemeen en op David in het bijzonder. De vechtscheiding waarin hun scheiding ontaard kenmerkt zich door Tamar's hang om er financieel goed uit te springen wat David dan natuurlijk op alle mogelijke manieren dwarsboomt.
Vanzelfsprekend zijn er ook kinderen in het geding en dit alles maakt dat het een serie is met een lach en een traan, maar vooral veel lach om absurde situaties. Er zijn al voorzichtig plannen om een tweede seizoen te maken. Ik zeg ja! Doen!
Ik kon het niet meer mis hebben. Het verhaal wordt vanuit de mannen verteld. Die drie mannen gespeeld door Jeroen Spitzenberger (Boudewijn), Waldemar Torenstra (Joris) en Dirk Zeelenberg (David) hebben een echte mannenvriendschap, ze zeggen elkaar keihard de waarheid, maar zijn er ook voor elkaar als dat nodig is. Boudewijn is een notoire vreemdganger, denkt overal en altijd aan sex, maar is eigenlijk dol op zijn bijna ex-vrouw Sophie. Joris is een mooie jongen die dat niet zo door heeft en zoals vrouwen op hem reageren in de serie lijkt overdreven, maar is het niet. Ik heb vrouwen en meisjes vergelijkbaar raar zien doen bij vrienden van me die er heel goed uit zien. Ik vind het vooral hilarisch herkenbaar. David is een man die het zo goed bedoeld, maar het komt niet altijd aan, kan zich vreselijk boos maken en driftig zijn, maar is eigenlijk een lieverd.
Chantal Janzen (Sophie) is de vrouw van Boudewijn en eigenlijk de enige normale vrouw in de serie, zijn vreemdgaan vond ze op een bepaald moment genoeg en heeft hem de deur gewezen, maar ze is nog steeds gek op hem. Katja Herbers (Joyce) is de ex-vriendin van Joris en is echt totaal geschift op het hysterische af en zeer manipulatief. Carly Wijs (Tamar) de bijna ex-vrouw van David is boos op de lucht in het algemeen en op David in het bijzonder. De vechtscheiding waarin hun scheiding ontaard kenmerkt zich door Tamar's hang om er financieel goed uit te springen wat David dan natuurlijk op alle mogelijke manieren dwarsboomt.
Vanzelfsprekend zijn er ook kinderen in het geding en dit alles maakt dat het een serie is met een lach en een traan, maar vooral veel lach om absurde situaties. Er zijn al voorzichtig plannen om een tweede seizoen te maken. Ik zeg ja! Doen!
 |
| Katja, Carly, Chantal, Jeroen, Dirk en Waldemar |
dinsdag 19 februari 2013
Holland op z'n smalst
De blonde pornoheks Kim Holland is boos dat ze in het boek "De meisjes van mevrouw de Wit" wordt afgeschilderd als blonde pornoheks. Dit doet me een beetje denken de ophef die ontstond toen het tijdschrift "Jackie" niggabitch Rihanna een niggabitch noemde.
Mevrouw Holland stapt zelfs naar de rechter om het boek uit de handel te laten nemen. Het boek van schrijfster Patricia Perquin gaat over het opvanghuis van Anita de Wit waar zij in contact kwam met, vaak minderjarige, slachtoffers van loverboys. Het is een schokkend boek waar de meisjes, vaak onder fictieve namen om ze te beschermen, hun verhaal doen. Daar wordt ook de naam van Kim Holland genoemd die de meisjes zou gebruiken voor haar pornofilms.
Kim zelf noemt het laster: "De meisjes moeten een contract ondertekenen dat ze vrijwillig meewerken"
Lieve Kim, het zijn meisjes die worden GEDWONGEN door loverboys, niets is vrijwillig!!
Mevrouw Holland stapt zelfs naar de rechter om het boek uit de handel te laten nemen. Het boek van schrijfster Patricia Perquin gaat over het opvanghuis van Anita de Wit waar zij in contact kwam met, vaak minderjarige, slachtoffers van loverboys. Het is een schokkend boek waar de meisjes, vaak onder fictieve namen om ze te beschermen, hun verhaal doen. Daar wordt ook de naam van Kim Holland genoemd die de meisjes zou gebruiken voor haar pornofilms.
Kim zelf noemt het laster: "De meisjes moeten een contract ondertekenen dat ze vrijwillig meewerken"
Lieve Kim, het zijn meisjes die worden GEDWONGEN door loverboys, niets is vrijwillig!!
 |
| Kim Holland |
maandag 18 februari 2013
Toen en Nu: Cher
Er zijn maar enkele beroemdheden die slechts aan hun voornaam genoeg hebben, Cher is daar één van. Voluit heet ze Cherilyn Sarkisian. In de jaren 60 werd ze bekend als helft van het duo Sonny & Cher die ze samen met haar man Sonny Bono vormde, tijdens en na het uiteenvallen van het duo maakt ze ook succesvolle soloplaten.
Naast haar carrière als zangeres acteert Cher ook, eind jaren 60 al in 2 films, maar vanaf 1982 is ze regelmatig in kaskrakers te zien als "Mask", "The Witches Of Eastwick", "Mermaids" en "Moonstruck" waarvoor ze een Oscar kreeg.
Geruchten gaan dat de nu 66 jarige Cher bezig is aan een nieuw album.
Naast haar carrière als zangeres acteert Cher ook, eind jaren 60 al in 2 films, maar vanaf 1982 is ze regelmatig in kaskrakers te zien als "Mask", "The Witches Of Eastwick", "Mermaids" en "Moonstruck" waarvoor ze een Oscar kreeg.
Geruchten gaan dat de nu 66 jarige Cher bezig is aan een nieuw album.
 |
zondag 17 februari 2013
zaterdag 16 februari 2013
Doorbraak
Dit is weer een blogje over de nog lang niet afgelopen kwestie 'Kunt U mijn raam nu eindelijk eens aftimmeren, meneer' (vrij herschreven naar het begin van elke Hamelen uitzending).
Na mijn bezoek eind januari aan de bewonersconsulent werd ik twee dagen erna gebeld door de vastgoedfirma, die mijn voicemail insprak of ik hem terug wilde bellen, dat heb ik gedaan maar kreeg ook steeds zijn voicemail en daar uiteindelijk een bericht op achter gelaten, daar werd niet op gereageerd.
Na zo'n anderhalve week weer eens geprobeerd, wéér voicemail, een SMSje gestuurd, ook daar werd niet op gereageerd. Van de week vond ik het weer tijd voor enige actie van mijn kant, in een keurige maar in verontwaardiging en ongeloof opbouwende mail mijn oordeel vellend over het gedrag, of liever gezegd het uitblijven daarvan, van de woningcorporatie en vastgoedfirma waaruit ik alleen maar desinteresse kon distilleren wendde ik me weer tot de bewonersconsulent.
Direct de dag erna werd mijn voicemail wéér ingesproken door de vastgoedfirma met enige uitleg over hoe en wat en ben ik zelfs 's-avonds nog eens door hem gebeld (weer voicemail) en heeft hij me gemaild en me verzocht hem te bellen (ander telefoonnummer).
Dat heb ik gisterochtend gedaan en ik kreeg zowaar een levend mens aan de telefoon, die eerst nog probeerde te zeggen dat mijn drie maanden wat overdreven waren, wat ik direct kon pareren door te melden dat het raampje op 26 november geplaatst is, en we dus op weg naar de drie maanden zijn.
Met een door woorden als feestdagen, vorstverlet, vensterbankje ja dan nee verwijderen en drukte doorspekt verhaal kwam er dan toch uit naar voren dat het aftimmeren toch echt een aanvang zal gaan nemen.
Het blijft allemaal nog wat vaagjes, maar op een vrijdag volgende week of de week erna schijnt het dan toch te gaan gebeuren. Niemand vindt het toch vreemd dat ik het pas geloof al er daadwerkelijk iemand voor de deur staat?
Er is dus een soort van doorbraak gekomen en of het zo is dat weet ik niet, maar ik mag zelf graag geloven dat het (mede) door mijn mailtje komt.
Na mijn bezoek eind januari aan de bewonersconsulent werd ik twee dagen erna gebeld door de vastgoedfirma, die mijn voicemail insprak of ik hem terug wilde bellen, dat heb ik gedaan maar kreeg ook steeds zijn voicemail en daar uiteindelijk een bericht op achter gelaten, daar werd niet op gereageerd.
Na zo'n anderhalve week weer eens geprobeerd, wéér voicemail, een SMSje gestuurd, ook daar werd niet op gereageerd. Van de week vond ik het weer tijd voor enige actie van mijn kant, in een keurige maar in verontwaardiging en ongeloof opbouwende mail mijn oordeel vellend over het gedrag, of liever gezegd het uitblijven daarvan, van de woningcorporatie en vastgoedfirma waaruit ik alleen maar desinteresse kon distilleren wendde ik me weer tot de bewonersconsulent.
Direct de dag erna werd mijn voicemail wéér ingesproken door de vastgoedfirma met enige uitleg over hoe en wat en ben ik zelfs 's-avonds nog eens door hem gebeld (weer voicemail) en heeft hij me gemaild en me verzocht hem te bellen (ander telefoonnummer).
Dat heb ik gisterochtend gedaan en ik kreeg zowaar een levend mens aan de telefoon, die eerst nog probeerde te zeggen dat mijn drie maanden wat overdreven waren, wat ik direct kon pareren door te melden dat het raampje op 26 november geplaatst is, en we dus op weg naar de drie maanden zijn.
Met een door woorden als feestdagen, vorstverlet, vensterbankje ja dan nee verwijderen en drukte doorspekt verhaal kwam er dan toch uit naar voren dat het aftimmeren toch echt een aanvang zal gaan nemen.
Het blijft allemaal nog wat vaagjes, maar op een vrijdag volgende week of de week erna schijnt het dan toch te gaan gebeuren. Niemand vindt het toch vreemd dat ik het pas geloof al er daadwerkelijk iemand voor de deur staat?
Er is dus een soort van doorbraak gekomen en of het zo is dat weet ik niet, maar ik mag zelf graag geloven dat het (mede) door mijn mailtje komt.
vrijdag 15 februari 2013
Valentijn
Het was gisteren al vroeg duidelijk dat het Valentijnsdag was. Gezeten in de in metro en verdiept in de Metro op weg naar mijn werk hoorde ik opeens iemand repetitief "een fijne Valentijnsdag" zeggen. Ik keek schuin omhoog en zag een jongen in een spierwit kostuum met roze hartjes das en een mandje in z'n handen zich door de forensen heen wringen.Ik ging maar snel weer verder lezen, een leuk initiatief maar niet om 8.15 's-morgens.
Op mijn werk zat er bij een verstuurde aankondiging van een nieuw te verschijnen boek een piepklein blikje in de vorm van een hart met ieniemienie hart pepermuntjes. Bovendien was onze bedrijfsleider door Cupido geraakt want hij ging rozen uitdelen aan (vrouwelijke) klanten en (vrouwelijke) personeelsleden. Negatieve discriminatie natuurlijk, maar daar hoor je ons mannen niet over.
's-Avonds is vriendin Nadira gekomen en hebben we samen naar een DVD gekeken van Boudewijn de Groot. Met zijn geweldige band weet hij mij steeds weer, en nu ook Nadira, te raken met zijn prachtige nummers. Binnenkort ga ik weer naar het theater om een concert bij te wonen van zijn laatste tour en daar verheug ik mij enorm op, zeker omdat ik weet dat hij hierna geen theatertour meer zal gaan maken.
Op mijn werk zat er bij een verstuurde aankondiging van een nieuw te verschijnen boek een piepklein blikje in de vorm van een hart met ieniemienie hart pepermuntjes. Bovendien was onze bedrijfsleider door Cupido geraakt want hij ging rozen uitdelen aan (vrouwelijke) klanten en (vrouwelijke) personeelsleden. Negatieve discriminatie natuurlijk, maar daar hoor je ons mannen niet over.
's-Avonds is vriendin Nadira gekomen en hebben we samen naar een DVD gekeken van Boudewijn de Groot. Met zijn geweldige band weet hij mij steeds weer, en nu ook Nadira, te raken met zijn prachtige nummers. Binnenkort ga ik weer naar het theater om een concert bij te wonen van zijn laatste tour en daar verheug ik mij enorm op, zeker omdat ik weet dat hij hierna geen theatertour meer zal gaan maken.
donderdag 14 februari 2013
Herinnert U zich deze nog? #27
PARTRIDGE FAMILY
"I THINK I LOVE YOU"
1972
Aantal weken: 13
Hoogste positie: 1
Een toepasselijk liedje uit het verleden voor Valentijnsdag. De Partridge Family was een TV-familie uit de gelijknamige TV-serie welke in Amerika van 1970 t/m 1974 heeft gelopen. In Nederland werd de serie vanaf 1972 uitgezonden, vandaar dat deze uit 1970 afkomstige single hier pas 2 jaar later een hit werd.
Het gaat over een weduwe (Shirley Jones) die met haar 5 kinderen een zanggroep vormt. De oudste zoon wordt gespeeld door David Cassidy, in het echt de stiefzoon van Shirley. In eerste instantie is het een groep studiozangers die de zangpartijen voor hun rekening nemen totdat duidelijk wordt dat David daadwerkelijk kan zingen. Hij zingt de lead vocalen in op de platen terwijl Shirley meezingt met de voornoemde zangers als backingvocalisten. Zij zijn de enige van de acteurs uit de serie die daadwerkelijk op de platen van de Partridge Family zijn te horen.
De serie maakt (tegen wil en dank) een tieneridool van David, hij brengt ook succesvolle soloplaten uit. David maakt nog steeds platen met wisselend succes en heeft ook in diverse musicals gespeeld.
woensdag 13 februari 2013
Jeans
Niets is leuker dan 8 jonge enthousiaste talentvolle mensen aan het werk te zien in het theater en dat is precies wat "Jeans 22: Dynamite" is. Het concept van "Jeans" stamt al uit 1986 en heeft nu dus al z'n 22e editie. Jonge mensen die heel wat in hun mars hebben, maar nog aan het begin van hun carrière staan kunnen in "Jeans" laten zien wat ze kunnen en het beste in zichzelf en elkaar naar boven halen.
Ik heb genoten! Zoveel energie en passie van deze 4 dames en 4 heren. Het repertoire strekt zich uit van Pink Floyd tot een hilarische versie van Wim Sonneveld's "Catootje". Van Amy Winehouse tot Corrie van Gorp, dit alles gebracht in een wervelende show met veel verkledingen, goede choreografie, humor en verstaanbare zuivere zang.
Sommige castleden hebben al in eerdere Jeans-edities gezeten, maar allemaal zijn ze op diverse vlakken bezig met hun geliefde theatervak. Mooi vind ik het om te zien als iemand na een fantastische solo het volgende nummer weer meedoet als backing vocalist als een collega in het middelpunt staat.
Ik moet even Diederick Ensink noemen die een weergaloze versie zingt met eigen pianospel van Billy Joel's "Piano Man" (Ik zat ademloos te luisteren) Om na de pauze met viool een soort Belcanto-versie te zingen van de discohit "Y.M.C.A.". Allemaal konden ze excelleren, de krachtige stem van Eileen, de soul van Nigel, van alle 8 zullen we in de toekomst zeker nog meer gaan horen.
Toen ik Ben van Vugt zag dacht ik: die-ken-ik, die-ken-ik, die-ken-ik. na even koortsachtig nadenken, was dat natuurlijk niet zo, maar hij heeft in zijn manier van doen veel weg van acteur Josh Hopkins uit één van de leukste series, "Cougar Town". Mocht Ben dit lezen hoop ik dat ie het als compliment beschouwt, want zo is het ook bedoeld.
Ik raad deze voorstelling ten zeerste aan, en bij "Jeans 23" ben ik zeker weer van de partij.
 |
| Diederick Ensink |
 |
| Eileen Schilder |
 |
| Nigel Brown |
 |
| Tibisay Mercera |
 |
| Ben van Vugt |
 |
| Renee Kouwenhoven |
 |
| Bennie Hölzken |
 |
| Tjindjara Metschendorp |
dinsdag 12 februari 2013
Slang
Dat op 10 februari het Chinese nieuwe jaar begon, daarvan was ik op de hoogte, maar dat we sindsdien in het jaar van de Slang leven pas sinds vandaag. Voor mij leuk om te weten, want ik ben geboren in het jaar van de Slang.
Dit wordt er over gezegd:
In Slangenjaren hebben we te maken met sterke onderstromen en dramatische gebeurtenissen die de loop van de geschiedenis sterk kunnen beïnvloeden.
1917: Russische revolutie
1989: Val van de Berlijnse muur en ineenstorting van Oost Europese regiems
2001: Aanslagen op World Trade Center en Pentagon
Volgens voorspellingen zullen er in 2013 gebeurtenissen van dit kaliber verwacht kunnen worden.
Voorts is er in Slangenjaren altijd een opbloei van kunst en cultuur.
Geboren in het jaar van de Slang worden deze karaktereigenschappen je toegedicht:
Vriendelijk, welgemanierd, behulpzaam, sympathiek, intuïtief, attent, planmatig, intelligent, amusant, bizar gevoel voor humor, gepassioneerd.
Maar ook:
Schematisch, oordelend, vastklampend, wispelturig, nerveus, sluw, leven volgens een eigen klokje.
Dit wordt er over gezegd:
In Slangenjaren hebben we te maken met sterke onderstromen en dramatische gebeurtenissen die de loop van de geschiedenis sterk kunnen beïnvloeden.
1917: Russische revolutie
1989: Val van de Berlijnse muur en ineenstorting van Oost Europese regiems
2001: Aanslagen op World Trade Center en Pentagon
Volgens voorspellingen zullen er in 2013 gebeurtenissen van dit kaliber verwacht kunnen worden.
Voorts is er in Slangenjaren altijd een opbloei van kunst en cultuur.
Geboren in het jaar van de Slang worden deze karaktereigenschappen je toegedicht:
Vriendelijk, welgemanierd, behulpzaam, sympathiek, intuïtief, attent, planmatig, intelligent, amusant, bizar gevoel voor humor, gepassioneerd.
Maar ook:
Schematisch, oordelend, vastklampend, wispelturig, nerveus, sluw, leven volgens een eigen klokje.
maandag 11 februari 2013
Celstraf
Ex-collega en Facebookvriendin Sita deelt soms nieuwtjes uit haar geboorteland Suriname, maar wat ze gisteren had geplaatst, dat moest ik even twee keer lezen:
Paramaribo - Het Surinaamse parlement heeft vrijdag een wet goedgekeurd die roken in het openbaar totaal verbiedt. Alleen in de eigen woning of auto mag nog een sigaret worden opgestoken.
Wie toch rookt in het openbaar kan zelfs in de cel belanden, melden Surinaamse media. Minister Michael Blokland van Volksgezondheid is tevreden: "We willen een wet die het beoogde doel bereikt, namelijk Suriname rookvrij krijgen."
De minister kondigde in het parlement een groot afkickprogramma aan, om minstens de helft van de Surinaamse rokers van hun verslaving af te helpen
Laat ik voorop stellen dat ik alles wat een land doet om het roken tegen te gaan toejuich, óók wat in Suriname nu blijkbaar aan de orde is, het verbieden van roken op straat. Iemand die daar vraagtekens bij zet heeft duidelijk nog nooit achter iemand gelopen die rookt of in de walm die een rookverslaafde achterlaat als deze van tegenovergestelde richting komt aanlopen.
Maar celstraf? Dat gaat wel erg ver, zeker in ogenschouw genomen dat dit land door een president wordt geregeerd met een strafblad waar betrokkenheid bij drugstransporten nog één van de minste vergrijpen is.
Paramaribo - Het Surinaamse parlement heeft vrijdag een wet goedgekeurd die roken in het openbaar totaal verbiedt. Alleen in de eigen woning of auto mag nog een sigaret worden opgestoken.
Wie toch rookt in het openbaar kan zelfs in de cel belanden, melden Surinaamse media. Minister Michael Blokland van Volksgezondheid is tevreden: "We willen een wet die het beoogde doel bereikt, namelijk Suriname rookvrij krijgen."
De minister kondigde in het parlement een groot afkickprogramma aan, om minstens de helft van de Surinaamse rokers van hun verslaving af te helpen
Laat ik voorop stellen dat ik alles wat een land doet om het roken tegen te gaan toejuich, óók wat in Suriname nu blijkbaar aan de orde is, het verbieden van roken op straat. Iemand die daar vraagtekens bij zet heeft duidelijk nog nooit achter iemand gelopen die rookt of in de walm die een rookverslaafde achterlaat als deze van tegenovergestelde richting komt aanlopen.
Maar celstraf? Dat gaat wel erg ver, zeker in ogenschouw genomen dat dit land door een president wordt geregeerd met een strafblad waar betrokkenheid bij drugstransporten nog één van de minste vergrijpen is.
zondag 10 februari 2013
zaterdag 9 februari 2013
Toen en Nu: Bruno Polius
Bruno wie? Bruno Polius. Hij was één van de zangers van het Franse jongenskoor Les Poppys, en hij was de leadzanger op hun grootste hit uit 1971, het anti oorlogslied "Non Non Rien N'a Changé".
Ook was het Bruno en niet hoofdrolspeler Mehdi El Glaoui die het nummer "L'oiseau" heeft gezongen, het bekende lied uit de TV serie "Belle Et Sébastien". Dat is pas jaren nadien bekend geworden.
Geld heeft Bruno niet aan Les Poppys verdiend, en een rechtzaak die 8 leden van de harde kern van het koor hadden aangespannen in 2009 hebben ze verloren, erger nog ze draaiden voor de proceskosten op.
Aan geld werd in die dagen totaal niet gedacht de ouders en de jongens waren maar wat trots dat ze überhaupt in het koor zaten en zoveel succes hadden. Bruno is nu 54 jaar en treedt nog op en zingt nog steeds zijn grote hit van ruim 40 jaar geleden.
Ook was het Bruno en niet hoofdrolspeler Mehdi El Glaoui die het nummer "L'oiseau" heeft gezongen, het bekende lied uit de TV serie "Belle Et Sébastien". Dat is pas jaren nadien bekend geworden.
Geld heeft Bruno niet aan Les Poppys verdiend, en een rechtzaak die 8 leden van de harde kern van het koor hadden aangespannen in 2009 hebben ze verloren, erger nog ze draaiden voor de proceskosten op.
vrijdag 8 februari 2013
Relativeren
Het journaal opende met het bericht dat hoe dan ook de huren er per 1 juli flink verhoogd worden. Wel ja, dacht ik, dat kan er ook nog wel bij om vervolgens dan globaal een beetje uit te rekenen hoeveel dat dan voor mij zal zijn.
Het tweede journaalitem ging over de Wassenaarse Anass Aouragh, de 13 jarige jongen was woensdag vermist en is gisteren in de namiddag dood gevonden in het park nabij Duinrell. Een misdrijf of zelfmoord, dat gaat vandaag onderzocht worden.
Ineens verschuiven er dan dingen, zo'n huurverhoging is dan plots niet meer zo heel erg, een jong leven is beëindigd, zijn ouders, zijn tweelingzusje en andere familieleden en bekenden van Anass maken het ergste mee wat je je maar kunt voorstellen. Mijn hart en gedachten gaan naar ze uit.
Het tweede journaalitem ging over de Wassenaarse Anass Aouragh, de 13 jarige jongen was woensdag vermist en is gisteren in de namiddag dood gevonden in het park nabij Duinrell. Een misdrijf of zelfmoord, dat gaat vandaag onderzocht worden.
Ineens verschuiven er dan dingen, zo'n huurverhoging is dan plots niet meer zo heel erg, een jong leven is beëindigd, zijn ouders, zijn tweelingzusje en andere familieleden en bekenden van Anass maken het ergste mee wat je je maar kunt voorstellen. Mijn hart en gedachten gaan naar ze uit.
donderdag 7 februari 2013
Eindelijk weer
Het heeft even geduurd, maar gisteren ben ik weer eens bij de Joostens wezen eten. De Joostens zijn natuurlijk vrienden Marcel en Anita en hun kids Fabian en Jesse. Ondanks dat het wel weer even geleden was, wat vooral pijnlijk duidelijk wordt als je ziet hoe groot de jongens al zijn geworden, zijn dit vrienden bij wie je de draad gewoon weer oppakt, heerlijk als je dat ook weet van elkaar.
Omdat de plaats waar ze wonen toch een soort van onbereikbaar is voor de mensch zonder auto, heeft Marcel me uit z'n werk opgehaald en me 's avonds ook weer thuis gebracht. Het was weer heel gezellig, lekker gegeten, fijn bijgekletst en met enige jaloezie vernomen dat Fabian eind maart met school 4 dagen naar Londen gaat. Hij wel!
Omdat Jesse nu toch wel heel graag wil weten waar ik nou woon, hebben we er verstandig aan gedaan om meteen een datum te prikken voor een tegenbezoek, dan staat dat tenminste vast.
Omdat de plaats waar ze wonen toch een soort van onbereikbaar is voor de mensch zonder auto, heeft Marcel me uit z'n werk opgehaald en me 's avonds ook weer thuis gebracht. Het was weer heel gezellig, lekker gegeten, fijn bijgekletst en met enige jaloezie vernomen dat Fabian eind maart met school 4 dagen naar Londen gaat. Hij wel!
Omdat Jesse nu toch wel heel graag wil weten waar ik nou woon, hebben we er verstandig aan gedaan om meteen een datum te prikken voor een tegenbezoek, dan staat dat tenminste vast.
woensdag 6 februari 2013
Hiep Hiep Zsa Zsa
Hoewel al jaren in zeer slechte gezondheid, is ze er nog steeds: Zsa Zsa Gabor en vandaag wordt ze 96 jaar.
Hier een foto zoals we haar allemaal kennen en één met haar familie uit vrolijkere dagen.
 |
| Eva, Magda, moeder Jolie en Zsa Zsa in de jaren 60 |
dinsdag 5 februari 2013
Mobiele telefoon etiquette
Snel is de mobiele telefoon in ons aller leven gekomen, eerst zoals dat met dit soort nieuwigheden gaat in de onderste laag van de bevolking, maar al heel snel is het fenomeen naar alle lagen toe doorgestoten. Er zijn mensen die menen niet meer zonder te kunnen, ze moeten (van zichzelf) ook 24/7 bereikbaar zijn. De opmars van de mobieltjes en de daarop volgende smartphones is zo snel gegaan dat het ontbreekt aan etiquette hoe er mee om te gaan. Zo is er het wijdverspreide misverstand dat een rinkelend mobieltje vóór alles gaat. Wat vriend Harry onlangs meemaakte illustreert dat.
Harry is docent drama en had op zijn school een open huis dit is wat er gebeurde:
Tijdens een optreden komt er een vrouw binnen wiens mobiel afgaat, normaal gesproken is het gebruikelijk dat je bij het bijwonen van een voorstelling je mobiel op uit zet, voor velen is het waarschijnlijk een shock te horen dat een mobieltje en smartphone daadwerkelijk uit kunnen, geloof me, die functie zit er écht op.
De vrouw nam zelfs op en ging luid praten. Harry stopte de voorstelling en zei tegen de spelers: "Even wachten jongens er is telefoon". Tegen de vrouw zegt hij: "Kunnen we verder met de voorstelling? Want het kan wel eens storend zijn als we door uw telefoongesprek heen spelen en zo respectloos willen we niet zijn".
Kledder!!!! In één keer op haar nummer gezet. Zelf maak ik mee dat klanten tijdens het afrekenen de onbeschoftheid hebben om een rinkelend telefoontje direct te beantwoorden. Ik zeg dan niets meer en handel de transactie zwijgend en langs en over de persoon heen kijkend af. Móchten ze menen daar iets van te moeten zeggen, wat ze niet doen want ze zijn in gesprek, dan zou ik ze, net als Harry, er op wijzen dat ik als welopgevoed mensch niet door een telefoongesprek wil heen praten.
Laten we de regel handhaven dat een persoonlijk onderhoud en contact bóven een rinkelend mobieltje gaat tenzij je een uitvaartonderneming leidt. Het valt me namelijk op dat het veelal mensen zijn die uitstralen uitkeringsgerechtigd te zijn, en dus door niemand anders dan door mede uitkeringsgerechtigden worden gebeld, degene zijn die alles uit hun handen laten vallen om de telefoon aan te nemen.
Daarnaast versterkt de telefoon jouw stem voor de persoon aan de andere kant, je hoeft dus niet heel hard te gaan praten, dat is voor sommige gebruikers nog niet helemaal duidelijk. En nogmaals hij kan uit! Probeer het maar eens heel voorzichtig, eerst 5 minuten en als je dan zwaar begint te ademen en gaat transpireren, zet je hem weer aan, steeds een minuutje langer. Je kan het! Bovendien word je er een leuker en socialer mens van.
Harry is docent drama en had op zijn school een open huis dit is wat er gebeurde:
Tijdens een optreden komt er een vrouw binnen wiens mobiel afgaat, normaal gesproken is het gebruikelijk dat je bij het bijwonen van een voorstelling je mobiel op uit zet, voor velen is het waarschijnlijk een shock te horen dat een mobieltje en smartphone daadwerkelijk uit kunnen, geloof me, die functie zit er écht op.
De vrouw nam zelfs op en ging luid praten. Harry stopte de voorstelling en zei tegen de spelers: "Even wachten jongens er is telefoon". Tegen de vrouw zegt hij: "Kunnen we verder met de voorstelling? Want het kan wel eens storend zijn als we door uw telefoongesprek heen spelen en zo respectloos willen we niet zijn".
Kledder!!!! In één keer op haar nummer gezet. Zelf maak ik mee dat klanten tijdens het afrekenen de onbeschoftheid hebben om een rinkelend telefoontje direct te beantwoorden. Ik zeg dan niets meer en handel de transactie zwijgend en langs en over de persoon heen kijkend af. Móchten ze menen daar iets van te moeten zeggen, wat ze niet doen want ze zijn in gesprek, dan zou ik ze, net als Harry, er op wijzen dat ik als welopgevoed mensch niet door een telefoongesprek wil heen praten.
Laten we de regel handhaven dat een persoonlijk onderhoud en contact bóven een rinkelend mobieltje gaat tenzij je een uitvaartonderneming leidt. Het valt me namelijk op dat het veelal mensen zijn die uitstralen uitkeringsgerechtigd te zijn, en dus door niemand anders dan door mede uitkeringsgerechtigden worden gebeld, degene zijn die alles uit hun handen laten vallen om de telefoon aan te nemen.
Daarnaast versterkt de telefoon jouw stem voor de persoon aan de andere kant, je hoeft dus niet heel hard te gaan praten, dat is voor sommige gebruikers nog niet helemaal duidelijk. En nogmaals hij kan uit! Probeer het maar eens heel voorzichtig, eerst 5 minuten en als je dan zwaar begint te ademen en gaat transpireren, zet je hem weer aan, steeds een minuutje langer. Je kan het! Bovendien word je er een leuker en socialer mens van.
maandag 4 februari 2013
Eigen huis en interieur
Opeens ging het door mijn hoofd dat het deze maand 26 jaar geleden is dat ik het ouderlijk huis verliet en op mezelf ging wonen. Ik was er aan toe en mijn ouders gingen destijds naar Doetinchem verhuizen. Ik bleef in Den Haag, ik kreeg een tweekamerflat aangeboden in de Dalfsenstraat op loopafstand van waar ik altijd had gewoond, ik bleef dus in mijn eigen buurt, dat verkleint de toch wel grote stap in een mensenleven.
Ik was al maanden heel druk met hoe de inrichting er uit moest zien, en dat was in die tijd vanzelfsprekend wit met (muis)grijs en als kleuraccent roze. In mijn gedachten zie ik alles nog zo voor me, de grijze vloerbedekking in de kamer, het wit/grijs geblokte vinyl in de keuken, roze(!) vloerbedekking in de slaapkamer, witte meubels, grijze leren bankjes. Ik had gespaard, dus al mijn bescheiden wensen werden vervuld. Ik was nog een kind eigenlijk, nog zie ik me steeds gaan kijken hoe de wasmachine z'n eerste was draaide, het boekje koken voor beginners, huishoudelijke karweitjes doen zoals mama ze ook deed (veel dingen nog steeds trouwens).
Na zo'n 5 jaar ging ik verhuizen en met mijn verloofde samenwonen en begon het proces weer van voren af aan, verloofde kwam direct van het ouderlijk huis, dus werden als basis mijn spullen gebruikt zodat de kleurstellingen hetzelfde bleven. Het samenwoongeluk duurde een jaar of 2, toen moest ik voor mezelf kiezen en volgde een snelle verhuizing die mij bracht in de binnenstad van Rotterdam alwaar ik een gemeubileerde kamer met keukenblok en douche betrok, ik liet de spullen bij verloofde en genoot van het weer oppakken van mijn eigen leven in dit bruisende deel van de stad, de huur was onevenredig hoog, maar het waren 6 maanden van mijn leven die ik koester.
Na 6 maanden kreeg ik een woning in Noord Rotterdam in de Orchideestraat, ik kon weer gaan inrichten, gelukkig waren het behang en de stoffering van dien aard dat ik dat zo kon laten, wel weer roze/grijs, zodat ik op zoek ging naar toen al moeilijk verkrijgbare witte meubels. Daar heb ik heerlijk gewoond en na 4 jaar met een andere verloofde die, dat moet gezegd, naast de in die tijd goede smaak in mannen ook een geweldig gevoel had voor inrichting en kleuren. Al het witte en grijze er uit, koloniaal moest het zijn met beige tinten en door verloofde ingebrachte leuke interieurideeën.
Toen alles klaar was, gingen we verhuizen, maar bleef het koloniale interieur. We gingen naar een grotere woning en ik liet verloofde begaan, ik had er vertrouwen in dat het goed zou komen en dat kwam het, maar toen alles was zoals we wilden werd verloofde onrustig en wilde weer aan het veranderen en vernieuwen slaan. Verloofde ging en ik bleef en ben er nog. Het koloniale is behouden, maar er hebben in de loop der tijd wat veranderingen plaats gevonden, van vloerbedekking naar laminaat, de kamertjes boven een duidelijke bestemming gegeven en de keuken en badkamer zijn gerenoveerd. De kleur paars is in accenten aanwezig en sinds vorig jaar ben ik overgegaan op meer kleuren in het interieur. Ik word er vrolijk van.
Ik was al maanden heel druk met hoe de inrichting er uit moest zien, en dat was in die tijd vanzelfsprekend wit met (muis)grijs en als kleuraccent roze. In mijn gedachten zie ik alles nog zo voor me, de grijze vloerbedekking in de kamer, het wit/grijs geblokte vinyl in de keuken, roze(!) vloerbedekking in de slaapkamer, witte meubels, grijze leren bankjes. Ik had gespaard, dus al mijn bescheiden wensen werden vervuld. Ik was nog een kind eigenlijk, nog zie ik me steeds gaan kijken hoe de wasmachine z'n eerste was draaide, het boekje koken voor beginners, huishoudelijke karweitjes doen zoals mama ze ook deed (veel dingen nog steeds trouwens).
Na zo'n 5 jaar ging ik verhuizen en met mijn verloofde samenwonen en begon het proces weer van voren af aan, verloofde kwam direct van het ouderlijk huis, dus werden als basis mijn spullen gebruikt zodat de kleurstellingen hetzelfde bleven. Het samenwoongeluk duurde een jaar of 2, toen moest ik voor mezelf kiezen en volgde een snelle verhuizing die mij bracht in de binnenstad van Rotterdam alwaar ik een gemeubileerde kamer met keukenblok en douche betrok, ik liet de spullen bij verloofde en genoot van het weer oppakken van mijn eigen leven in dit bruisende deel van de stad, de huur was onevenredig hoog, maar het waren 6 maanden van mijn leven die ik koester.
Na 6 maanden kreeg ik een woning in Noord Rotterdam in de Orchideestraat, ik kon weer gaan inrichten, gelukkig waren het behang en de stoffering van dien aard dat ik dat zo kon laten, wel weer roze/grijs, zodat ik op zoek ging naar toen al moeilijk verkrijgbare witte meubels. Daar heb ik heerlijk gewoond en na 4 jaar met een andere verloofde die, dat moet gezegd, naast de in die tijd goede smaak in mannen ook een geweldig gevoel had voor inrichting en kleuren. Al het witte en grijze er uit, koloniaal moest het zijn met beige tinten en door verloofde ingebrachte leuke interieurideeën.
Toen alles klaar was, gingen we verhuizen, maar bleef het koloniale interieur. We gingen naar een grotere woning en ik liet verloofde begaan, ik had er vertrouwen in dat het goed zou komen en dat kwam het, maar toen alles was zoals we wilden werd verloofde onrustig en wilde weer aan het veranderen en vernieuwen slaan. Verloofde ging en ik bleef en ben er nog. Het koloniale is behouden, maar er hebben in de loop der tijd wat veranderingen plaats gevonden, van vloerbedekking naar laminaat, de kamertjes boven een duidelijke bestemming gegeven en de keuken en badkamer zijn gerenoveerd. De kleur paars is in accenten aanwezig en sinds vorig jaar ben ik overgegaan op meer kleuren in het interieur. Ik word er vrolijk van.
 |
| Van wit... |
 |
| ...naar koloniaal... |
 |
| ...naar meer kleur. |
zondag 3 februari 2013
Life of Pi
Vriend Harry had bioscoopkaartjes gewonnen, en wij hadden tijdens een eerder bioscoopbezoek previews gezien van "Life of Pi". Nadira wilde ook graag naar die film en Rick en Christian hadden ook bioscoopkaartjes gewonnen, zodat er kaartjes bij elkaar gelegd werden en een Pi-groepsappje werd aangemaakt om tot een datum te komen en die was gisteren.
Nadira en ik gingen een hapje eten, de anderen hadden andere verplichtingen en kwamen daarna naar de bioscoop. Het was een 3D film dus kregen we een bril, het was mijn tweede 3D film, en deze was er aanmerkelijk beter geschikt voor dan de eerste.
Het is een prachtige verfilming van het boek van Yann Martel over de jongen Pi Partel die schipbreuk lijdt en met een Bengaalse tijger, genaamd Richard Parker, in een bootje over de oceaan zwerft. Ik ga hier niets over de film zeggen (spoilers), die moet je gewoon gaan zien.
Suraj Sharma is de 19 jarige acteur die de rol van Pi Patel speelt en het is zijn acteerdebuut, hij vergezelde zijn broer die auditie ging doen voor die rol, maar ze kozen hem. Het was fysiek een zware rol omdat de meeste stunts door hem zelf werden gedaan, daarnaast moest hij gewicht aankomen en afvallen.
Suraj heeft geen enkel moment met een echte tijger in de boot gezeten, hoewel er wel 4 tijgers op de set aanwezig waren, werd er voor 86% gebruik gemaakt van CGI-techniek (computer generated imagery). De overige 14% zijn scènes waar wel echte tijgers voor zijn gebruikt, bijvoorbeeld als Richard Parker in het water is en probeert de boot weer in te komen.
De film is genomineerd voor 11 Oscars waaronder beste film van het jaar. De film heeft al een AVI-award gewonnen voor' Movie of the year'
Nadira en ik gingen een hapje eten, de anderen hadden andere verplichtingen en kwamen daarna naar de bioscoop. Het was een 3D film dus kregen we een bril, het was mijn tweede 3D film, en deze was er aanmerkelijk beter geschikt voor dan de eerste.
Het is een prachtige verfilming van het boek van Yann Martel over de jongen Pi Partel die schipbreuk lijdt en met een Bengaalse tijger, genaamd Richard Parker, in een bootje over de oceaan zwerft. Ik ga hier niets over de film zeggen (spoilers), die moet je gewoon gaan zien.
Suraj Sharma is de 19 jarige acteur die de rol van Pi Patel speelt en het is zijn acteerdebuut, hij vergezelde zijn broer die auditie ging doen voor die rol, maar ze kozen hem. Het was fysiek een zware rol omdat de meeste stunts door hem zelf werden gedaan, daarnaast moest hij gewicht aankomen en afvallen.
Suraj heeft geen enkel moment met een echte tijger in de boot gezeten, hoewel er wel 4 tijgers op de set aanwezig waren, werd er voor 86% gebruik gemaakt van CGI-techniek (computer generated imagery). De overige 14% zijn scènes waar wel echte tijgers voor zijn gebruikt, bijvoorbeeld als Richard Parker in het water is en probeert de boot weer in te komen.
De film is genomineerd voor 11 Oscars waaronder beste film van het jaar. De film heeft al een AVI-award gewonnen voor' Movie of the year'
 |
| Opnames in de studio |
 |
| Scéne foto Suraj Sharma |
 |
| Suraj Sharma |
zaterdag 2 februari 2013
Abonneren op:
Posts (Atom)