Giph & Sche

Los van elkaar hebben de auteurs Ronald Giphart en Rob van Scheers ieder een aanzienlijk oeuvre opgebouwd, maar in de liefde voor de Rotterdamse voetbalclub Feyenoord hebben ze elkaar gevonden. Al in 1999 maakten zij samen een boek getiteld "De Liefde Die Feyenoord Heet", en nu is onlangs het boek "Kuipkoorts" verschenen waarin Ronald en Rob een jaar lang de club hebben gevolgd. Het boek over de club is als het leven zelf, ellende, hoop, verdriet en liefde, clubliefde in dit geval. Het boek zou eigenlijk eerder uitkomen, maar dan zou het eind de ineenstorting van Feyenoord zijn vorig seizoen en zo mocht hun boek niet eindigen, dus schoof de releasedatum op en eindigt het boek nu met de winst in het bekerduel tegen Ajax.

Ja lieve lezers, ik heb een kleine inleiding over voetbal geschreven, en ik snap dat jullie halverwege even gecontroleerd hebben of het wel écht mijn blogje was, want voetbal en ik, wij verstaan elkaar niet zo. Maar met reden heb ik me er een heel klein beetje in verdiept, want de auteurs Ronald Giphart en Rob van Scheers kwamen hun boek "Kuipkoorts" bij mij in de winkel signeren. Het is altijd leuk als auteurs of artiesten hun werk komen promoten, meestal hou ik me een beetje op de achtergrond er zijn anderen die zulks beter kunnen begeleiden dan ik, maar deze keer was ik de enige die er was, dus was de keus snel bepaald.

Ik kende de heren natuurlijk wel, maar had ze nog nooit in persoon ontmoet, en ik kan zeggen het zijn bijzonder aardige mannen. Ik begeleidde hen naar de plek die was uitgekozen voor de signeersessie, helaas had het bedrijf niet veel aan promotie gedaan, maar na een aarzelende start werd het mede door het enthousiasme van Ronald en Rob toch een leuk gebeuren. Op de repetitieve vraag van Ronald, "Bent u Feyenoordfan?", op Rotterdam Zuid is die kans vrij groot, kwamen verschillende reacties, van een volmondig ja tot de totale negeer modus. Al met al krijgen een aantal gelukkigen een heel leuk cadeautje met Sint of kerst, een gesigneerd exemplaar van een boek over hun favoriete voetbalclub Feyenoord.

Toen wij zo'n jaar of vier geleden met de boekenafdeling naar de 3e etage verhuisden, moest dat een afdeling worden die alle andere boekenafdelingen overbodig zou maken. Van een aansprekende auteur uit de regio zou een larger than life foto geplaatst worden op de afdeling, de keuze was gevallen op Ronald Giphart, want succesvol en aansprekend en geboren in het nabijgelegen Dordrecht. Ik vertelde hem dat hij toch zeker ook even op de 3e etage een kijkje moest gaan nemen, vanwege die foto. Hij wist er wel van, hij had wel eens foto's gezien die hem waren opgestuurd, maar in het echt had ie het nog nooit gezien.  Ik heb het Ronald niet verteld, je wilt het toch leuk houden op zo'n signeerdag, maar toen ik destijds 12 (!) boekenplanken moest weghalen voor zijn foto heb ik toch wel even gemopperd.

"Jezus!" was de reactie toen hij zichzelf zo heel groot aan de muur zag hangen, maar hij vond het heel leuk. "Als auteur ben je natuurlijk pas echt geslaagd als je foto bij V&D hangt" zei ik hem. "De reden waarom ik ben gaan schrijven", vertrouwde hij me toe. Hij maakte er wat foto's van en ging ook zelf voor zijn portret staan en liet Rob wat foto's maken ("leuk voor mijn vrouw"). Daarna hebben ze nog even verder gesigneerd en toen was het tijd om afscheid te nemen, want een volgende signeersessie lag in het verschiet.

Met een kleine attentie heb ik de heren weer uitgeleide gedaan en kan ik zeggen dat ik het erg leuk vond om kennis met ze te hebben gemaakt en hoop ik dat hun boek in deze cadeaumaand goede verkoop zal hebben.

Het boek.

Ronald Giphart's larger than life portret.

Signeren.

Ronald voor Ronald

De auteurs en de boekverkoper.

"Both Sides Now"

Één van mijn all time favorite songs is het nummer "Both Sides Now". geschreven door Joni Mitchell en in 1967 voor het eerst op de plaat gezet door Judy Collins en zij had er een enorme hit mee. Joni nam het nummer in 1969 ook zelf op. Daarna is het lied door alle decennia heen, door talloze artiesten opgenomen. Dit jaar nog door de Deense jazzzangeres Cæcilie Norby. In Nederland had Euson er zijn grootste hit mee in 1971.

Ik heb er, uit liefde voor dit prachtige nummer, een Nederlandse hertaling van gemaakt:

Roomijskastelen in de lucht,                                                  

een thuis voor vogels op hun vlucht.                            
Wat zullen ze zacht zijn dacht ik met een zucht,
wolken gaven me dat gevoel                                

Nu ontnemen ze me een zonnebad.
Ze regenen en sneeuwen iedereen nat.
Ik had zoveel voor elkaar gehad,
maar wolken blokeerden de boel.

Van alle kanten heb ik de wolken gezien nu,                          
van boven en beneden en ik denk welnu,                                
het zijn wolkenillusies en ik sta paf.
Ik weet helemaal niets van de wolken af
                     
De maan op een zomerse juninacht,                  
dronken van geluk zo onverwacht.
Een levensecht sprookje in al z'n pracht,
de liefde gaf me dat gevoel

Nu herhaalt het zich als een kapotte plaat.
Je verlaat ze lachend als je gaat.
Ze hebben geen idee dat het je schaadt,
je houdt de schijn op, je bent cool.

Van alle kanten heb ik de liefde gezien nu,
van geven en nemen en ik denk welnu,
liefde is een illusie en ik sta paf.
Ik weet helemaal niets van de liefde af.

Vallen en opstaan een lach en een traan,
naar school, leren, examen en dan een baan.
Dromen die in vervulling gaan,
het leven gaf me dat gevoel

Oude vrienden gedragen zich nu raar.
Vinden mij veranderd, maar dat is niet waar.
Iets raak je hier kwijt, iets vind je dan weer daar,                                              
je leeft bij de dag zonder doel.

Van alle kanten heb ik het leven gezien nu,
van winnen en verliezen en ik denk welnu,
het leven zit vol illusies en ik sta paf.                                  
Ik weet helemaal niets van het leven af

Subscriber Identity Module Only

Schichtig keek er wat tegenaan, en ik heb uiteindelijk besloten om het niet te doen; een nieuwe telefoon. Mijn tweejarig abonnement zat er op en ik zou eind november een nieuwe kunnen afsluiten en dan een nieuwe telefoon kunnen uitzoeken, maar ik dacht ik laat het gewoon zo, ik hou mijn telefoon en mijn maandkosten worden dan minder. Denk opnieuw.

Mijn factuur nádat mijn abonnement is afgelopen is €10,- duurder. Je moet dan een SIM Only abonnement afsluiten, om het inderdaad goedkoper te doen worden, in mijn geval scheelt dat €20,-. Kijk dan praten we, die heb ik dan ook meteen afgesloten. Nu heb ik dus een duurdere factuur (die van dat tientje meer) en tegelijkertijd loopt mijn goedkope abonnement ook. Wat ik begrepen heb is dat er volgende maand of de maand erna een verrekening plaats gaat vinden waarbij alles weer wordt rechtgetrokken, tenminste als ik het voor mijn begrippen ingewikkelde schemaatje goed begrijp.

Het voor mij als totale leek ingewikkelde factuur-na-wijziging-structuur.

Nou ja, ik vertrouw op T-Mobile dat ze dat allemaal keurig regelen, ik ben al bij hen sinds Dutchtone en ben via Orange dan nu T-Mobile klant. Mocht mijn telefoontje bezwijken kan ik alsnog een abonnement met telefoon afsluiten, dit kan sinds oktober dit jaar. Of ik koop een toestel en hou mijn SIM Only abonnement. Maar goed, die brug nemen we wel als het zover is. Ik hoop eigenlijk nog lang met mijn foontje te kunnen doen en ook eens voordelig uit te zijn qua telefoonkosten.

Tegeltjeswijsheid 189

De moeder en de leraar

Gisteren las ik onderstaand bericht over een fundamentalistische gristenmoeder en een openlijk homoseksuele leraar. (Haar) God verhoedde dat één van haar kinderen homoseksueel zou blijken te zijn, zou wel betekenen dat die God humor heeft, maar voor het kind in kwestie is het de hel, want verstoting uit de familie zou zomaar het kinds lot kunnen zijn. Dit soort gezinnen nemen vaak vooroorlogse proporties aan omdat ze het principe 'zolang Gods water over Gods akker loopt' huldigen en zolang er gebaard kan worden er ook gebaard zal worden zelf als de kans steeds groter wordt, vanwege de gevorderde leeftijd van de moeder, dat het elfde of twaalfde kind verstandelijk beperkt zou kunnen zijn. Dat is dan de wil van God in hun optiek, ook de reden dat inenting tegen ziektes niet wordt toegestaan, als het kind daardoor misvormt wordt door polio wat voorkomen had kunnen worden, of zelfs overlijdt is dat ook de wil van God. Trouwens, er is er weer zo één bijgemaakt.

Hoe heerlijk simpel kan het leven van een diep gelovige godvrezende zijn. Je hoeft niet zelf na te denken en alleen verantwoording af te leggen aan God en de gemeenschap, want ze houden elkaar, bij gebrek aan TV (komt van de duivel), nauwlettend in de gaten natuurlijk. Een homoseksueel kind zou dan ook de wil van God zijn, zou je zo denken, maar dat is dan plotseling niet zo. Ik kende een jongen die uit het gezin, de familie en de gemeenschap werd verstoten, hij bestond niet meer voor hen, want hij was homo.

Ik heb bewust het woord fundamentalistisch gebruikt, om aan te geven dat ieder geloof laagschedeligen heeft wiens hersenen zo zijn geïnfecteerd met dogma's dat er geen ruimte meer is om zelf logisch en liefdevol na te denken. Natúúrlijk is het maar een kleine groep van gristenen die zo denkt, net zoals de meeste moslims geen terrorist zijn en niet alle katholieke geestelijken kinderen misbruiken. Er was een moeder die reageerde: "As  a Christian mom I would love it if you were my son's teacher. Kindness in the face of bigotry takes a big heart".

'Niet in mijn naam' is eigenlijk wat deze moeder en velen die op het bericht hebben gereageerd met haar zeggen. Jammer dat 'Het Geloof' in al zijn vormen vaak de oorzaak is van zoveel ellende en geweld, zowel op wereldschaal als in gemeenschappen of in huiselijke kring. De bedoeling van het hele sprookje is volgens mij, dat het een mooie toevoeging aan het leven zou moeten zijn.

Het artikel:

25-11-2015 | Een moeder die haar twee kinderen op een theaterschool in het Britse Birmingham had heeft ze afgelopen maandag niet meer naar school gestuurd. Reden dat de moeder haar kinderen niet meer naar de 'Talking Props' wil laten gaan is omdat de leraar waar ze les van krijgen homoseksueel is. Dramadocent Michael Neri vertelde vorige week dat hij op mannen valt en dat viel blijkbaar niet in goede aarde bij de moeder. Ze schreef Neri maandag een bericht waarop ze een reactie van hem terug ontving. Deze conversatie zette de docent vervolgens op Twitter waarna vele duizenden mensen reageerden. Vooral de moeder moest het ontgelden. Hieronder de opmerkelijk woordenwisseling van de twee:

Moeder:
"Hallo Michael. In aanvulling op ons gesprek van vorige week heb ik besloten dat mijn kinderen maandag niet naar school gaan. Jouw reputatie als toneelleraar staat buiten kijf, en dat heeft mij er ook toe aangezet om mijn kinderen in te schrijven. Pas onlangs hoorde ik van je levensstijl en als christen kan ik niet toestaan dat mijn kinderen beïnvloed worden door dit soort onconventionele ideeën. Wij geloven dat een man met een vrouw moet trouwen. Ik verwacht dat ik mijn lesgeld terugkrijg. Dat kun je me via een cheque sturen."

Michael Neri:
"Hallo, ik zou liegen als ik zei dat ik teleurgesteld ben door je bericht. Ik ben trots op mijn leerlingen vanwege het respect en de liefde die zij voor anderen voelen en de passie waarmee zij naar gelijkheid streven. Jullie zouden alleen maar een inbreuk vormen op onze familie.  Ik heb het idee dat mijn seksualiteit geen enkele invloed heeft op mijn lesgevende kwaliteiten, net zoals dat het geval zou zijn bij een dokter die een van je kinderen behandelt als het ziek is. Ik ben ervan overtuigd dat het welzijn van je kind op de eerste plaats komt als het met spoed behandeld moet worden, of zou je eerst de levensstijl van hun artsen willen checken voordat zij met de operatie beginnen die hun leven moet redden? Ik wens je succes bij het vinden van een school die bij jouw wensen past, hoewel ik uit ervaring kan zeggen dat een theater zonder homo's hetzelfde is als koken zonder kruiden (dat is mijn mening maar, hoor). Ik hoor dat je je kunt inschrijven bij StageCoach, maar daar dragen leraren 'kleden van tweeërlei stof', en je weet ongetwijfeld dat dat in de bijbel verboden is (Leviticus 19:19). Je bent van harte welkom bij onze musical Happy Days. In de slotakte wordt confetti gebruikt, maar wees gerust, dit is geen poging om je christelijke levensstijl te bederven. We houden gewoon van glitter. Helaas kan je voorschot niet worden terugbetaald, maar maak je geen zorgen, het geld is aan StoneWall gedoneerd, een LGBT-organisatie. Groeten, Michael"

Nutteloze weetjes

Kameleons veranderen niet van kleur om zich aan de omgeving
aan te passen. Hun brein spoort speciale huidcellen aan om de
kleur aan te passen aan hoe ze zich voelen: bedreigd, opgewonden,
relaxed en ook om een partner te interesseren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ipetcompanion is een website waarmee je met dieren kunt spelen
die door heel Amerika in asiels zitten. Door middel van robots en
camera's kun je bijvoorbeeld een speeltje voor een kat heen en weer
bewegen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als de mensheid morgen uitsterft, dan zal de Hoover Dam één van
de langst bewaarde markeringen van ons bestaan blijven. Het
beton zal pas over zo'n 10.000 jaar gaan afbrokkelen. Er zit een
grafiek in de basis zodat toekomstige bezoekers precies weten
wanneer de dam gebouwd is.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Eens per jaar nodigt de Prins van Liechtenstein zijn onderdanen uit
op zijn kasteel om een biertje te komen drinken. Als iedereen echt
komt zijn dat zo'n 37.000 biertjes.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tranen die opwellen door emoties bevatten hormonen met een
natuurlijke pijnstiller.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het tapijt in het Overlook Hotel in 'The Shining' en op de tweede
etage van Sid's huis in 'Toy Story' zijn vrijwel identiek.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het aantal H2O moleculen in 10 druppels water is ruwweg gelijk
aan het aantal sterren in het universum.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je een vrouw bent, heel oud, heel jong, zonder een cent,
heel rijk. alleenstaand, koppig, vaak in het gezelschap van andere
vrouwen, die ooit wel eens ruzie heeft gehad, met teveel kinderen,
helemaal geen kinderen, met een geboortevlek of je hebt weleens melk
gehad die zelfs bij lage temperaturen zuur is geworden, dan zou je in
1692 aangemerkt worden als heks.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Stieren zijn kleurenblind. De enige reden waarom zo op de rode lap
reageren is omdat ze geïrriteerd raken door het treiteren ermee van de
matador.

Allemaal angst

Dat wat de terroristen voor ogen hadden en nog steeds hebben, naast dood en verderf ook angst en paniek zaaien, lukt ze aardig. Na de verschrikkelijke aanslagen in Parijs zit Brussel sinds dit weekend op slot en gisteren hoorde ik dat dat nog de hele week gaat duren. Ondertussen was er in het Duitse Hannover een voetbalwedstrijd afgelast vanwege terreurdreiging, werd zaterdag in de binnenstad van Luxemburg een hotel ontruimd omdat er een verlaten koffer stond, zijn in Londen in het centrum twee belangrijke wegen afgesloten geweest vanwege een verdachte auto met een Belgisch kenteken, net zoals er in Rotterdam ook een straat werd afgezet, en werd de burgemeester die er een hapje zat te eten in veiligheid gebracht, ook om een auto met Belgisch kenteken. Om weer terug te keren naar België waar in Vilvoorde het gebouw van de VTM ontruimd werd, het concert van André Rieu in Hasselt niet door kon gaan vanwege terreurdreiging en er o.a. in Antwerpen en Namen bommeldingen zijn gedaan die later loos alarm bleken te zijn.

Chaos creëren dat willen ze en het lukt ze. Een wig drijven tussen moslims (die ook absoluut tegen dit psychopathische geweld zijn) en niet-moslims. Ze zien niets liever. In dat opzicht past dat wat mensen als Geert Wilders doen, het 'wij' tegen 'zij' prediken, precies in het straatje van wat de terroristen willen, want dan is de kans op radicalisering veel groter. Het is precies dit buitensporige geweld wat voor de stroom vluchtelingen zorgt. Ik hoorde van de week een gevluchte man op het journaal zeggen: "Het voelt alsof ze ons achterna zitten". Zoveel onheilspellende paranoia in één zin, ik kreeg er koude rillingen van.

De zaterdag na de aanslagen in Parijs, keek ik zo eens naar het overdekte winkelcentrum waar ik werk in het algemeen en de plek waar ik werk in het bijzonder, en ik merkte dat ik uitwegen in mijn hoofd aan het bedenken was. 's-Avonds in de spits op het overstapstation van de metro, dacht ik plots: 'wat zijn hier eigenlijk veel mensen'. Afgelopen vrijdag in de bioscoop zaten we in een hele grote zaal met honderden mensen, één toegangsdeur en één nooduitgang, ik zei niets, maar na de film bleek dat we los van elkaar dachten; 'als hier kalashnikov-schieters binnenstormen zitten al deze mensen als ratten in de val".

Er komen gedachten in me op die er voorheen niet waren. Nee, ik ben niet bang, ik heb toch al nooit gehouden van plekken waar heel veel mensen samenkomen, dus daar kom ik niet. Maar de metro, de trein, een bioscoop, een theaterzaal of gewoon in een winkel, alles kan een doelwit zijn, als je net op het verkeerde moment op de verkeerde plek bent, maar ik laat mijn leven er niet door regeren, angst is een slechte raadgever. Robert Long zong het al in 1974:

...en dat is allemaal angst, allemaal angst

De allergrootste schreeuwers zijn dikwijls het bangst

en als er ooit iets gebeurt, nou dan moeten het zo wezen

Wie het meeste angst heeft, heeft vaak het minst te vrezen...

Tegeltjeswijsheid 188

In Memoriam: Armand

Als er iemand trouw is gebleven aan zichzelf en zijn keuzes dan is het wel de Brabantse zanger Armand (pseudoniem voor Herman Van Loenhout). Sinds het begin van zijn carrière in 1965 heeft hij zich gemanifesteerd als protestzanger van de hippiegeneratie en is dat tot aan zijn overlijden op 19 november j.l. gebleven.

Na zijn geflopte eerste single "En Nou Ik" dreigde dat ook te gebeuren met zijn tweede "Één Van Hen Ben Ik", totdat Radio Veronica de b-kant van die plaat ging draaien:"Ben Ik Te Min". Dat nummer werd een enorme hit in de lente van 1967, 14 weken in de Top 40 met als hoogste positie een 5e plaats. Het lied zou onlosmakelijk met Armand verbonden blijven, de man moet het duizenden keren gezongen hebben in zijn leven, nooit was hij te beroerd om op verzoek het lied waar dan ook ten gehore te brengen, alsof hij nooit iets anders uitgebracht had. Ondanks dat het leek of hij was blijven steken in de (hippie)tijd bleek Armand's boodschap van liefde en bloemen in het haar tijdloos. In 1998 trad hij op op Lowlands waar het jonge publiek zijn hit uit volle borst meezong.

Zijn teksten waren maatschappijkritisch, maar nooit negatief of cynisch. Op zijn platen spoorde hij zijn medemensen aan om gelukkiger te worden, al dan niet geholpen door geestverruimende middelen. Nog dit jaar maakte Armand samen met The Kik een album die op 16 binnenkwam in de album Top 100. Samen met The Kik maakte hij een kleine tour langs verschillende poppodia.
Armand is drie maal gehuwd geweest en heeft twee zoons uit zijn tweede huwelijk. Hij is 69 jaar geworden.

Drie weken geleden gaf hij, naar nu blijkt, zijn laatste interview die hij eindigde met de woorden:
"De belangrijkste boodschap? Take it easy. Iedereen weet toch dat alleen love, peace en happiness de wereld kunnen redden? We moeten niet kijken naar de verschillen, maar juist naar de dingen die ons verbinden. One world or none, weet je wel?"

Naar de film. Een Bond-film

Als er een nieuwe James Bond film uitkomt vind ik dat altijd wel een reden om naar de bioscoop te gaan, niet meteen als ie draait, vanwege de drukte, maar gewoon enkele weken daarna. Samen met vrienden Harry, Rick en Chris maakten we er meteen een leuk avondje van met een etentje vooraf bij Caffé Italia, het restaurant aan de overkant van de bioscoop. We kwamen uit diverse windstreken druppelsgewijs binnen en hebben even lekker bij kunnen kletsen onder het genot van een pizza en een wijntje.

Ik had de kaartjes besteld en had daartoe iets uitgeprint waarvan ik, heel provinciaals, dacht dat ik daarmee de bioscoop kon betreden. Hoe weinig wist ik. Gelukkig heb ik wereldse vrienden die me begeleidden naar een apparaat waar ik de QR-barcode van het formulier voor moest houden die vervolgens de bestelde kaartjes uitspuwde. Wat is het volgende wat er bedacht gaat worden? Ik meende dat we in een wat kleinere zaal zouden zitten, maar we bleken in een hele grote zaal terecht te komen waarbij de film in de Imax-variant werd vertoont, wat zoveel betekent dat het een enorm doek is en het geluid heel hard intens is.

Ook deze James Bond film, Spectre. blinkt weer uit in prachtige locaties, fantastisch gefilmd, spectaculaire achtervolgingen en actiescenes met natuurlijk hier en daar wat humor. Leuk vind ik dat er niet alleen op diverse internationale locaties is opgenomen maar dat de acteurs ook uit verschillende landen komen: o.m uit Oostenrijk, Frankrijk, Italië, Denemarken, Amerika en Ierland, en dat er zo nu en dan ook in andere talen wordt gesproken dan Engels. Je kunt je zo'n twee en een half uur heerlijk onderdompelen in die typische James Bond stijl, een volgens vaste patronen opgebouwd verhaal waar je toch gewoon in meegezogen wordt vanwege de fantastische effecten en adembenemende shots, en ach het is James Bond, de onsterfelijke, die willen we stiekem toch allemaal wel zijn.

Stiekem

De Commissie Stiekem heeft het in ieder geval in hun naam ingesloten; het is duidelijk dat daar zaken worden besproken die niet voor alle oren bedoeld zijn. De politiek hangt überhaupt van achterkamertjesgeneuzel aan elkaar. Volkswagen was ook stiekem en was er verantwoordelijk voor dat er een nieuw woord in onze taal werd geïntroduceerd: sjoemelsoftware. Veel directies van bedrijven zijn vaak stiekem naar hun personeel toe om alleen die informatie te laten ventileren waarvan zij vinden dat het voldoende is voor het gepeupel personeel en houden cruciale zaken achter, of ze proberen dat in ieder geval.

De hele wereld lijkt wel van stiekemachtigheid aan elkaar te hangen, en ook ik heb daar gisteren aan meegedaan. Omdat vandaag na een briljant uitgedachte marketingcampagne de release is van de nieuwe CD van het Britse zangeresje Adele alsmede de release van 3 verschillende versies van de nieuwe CD van Marco Borsato kreeg ik gisteren per koerier een grote neutrale doos binnen met als inhoud de hierboven beschreven items met het uitdrukkelijke verzoek deze CD's niet eerder dan 20 november in de verkoop te plaatsen, op straffe van een enorme boete.

Het komt in de entertainment- en boekenwereld wel meer voor dat titels onder embargo binnen komen. Als je je er niet aan houdt lopen de boetes op tot in de tienduizenden euro's. Het meest extreme was destijds de release van het laatste Harry Potter boek, daar zat echt een heel protocol bij en voldeed het gewoon pas in de winkel zetten op de juiste datum niet, ook de wijze van ontvangen en tijdelijk opslaan was aan regels gebonden. Het boetebedrag was ook extreem hoog, weet ik nog, ik geloof €100.000,-

We kregen Adele en Marco gisteren al binnen, zodat ik het één en ander alvast kon voorbereiden om de CD's vanochtend bij opening al meteen in de winkel te kunnen presenteren voor de horde wachtenden die voor de deur staan. Zodoende heb ik heel stiekem een stapeltje enigszins verborgen voor de bezoekers uitgehoest en geprijsd en tegen klanten die vroegen of ze er al waren verteld dat de CD's pas vrijdagochtend aangeleverd zouden worden. Het voelde of ik in een soort complot zat. Oh, de zinderende spanning van het entertainment- en boekenvak is welhaast een James Bond film gelijk!

Communicatie

Op mijn werk is goede communicatie eigenlijk niet of nauwelijks aanwezig, miscommunicatie daarentegen wel. Ik weet niet hoe het communicatietechnisch gezien gesteld is op het werk bij de werkenden onder mijn lezers, maar ik vind het altijd een hele geruststelling als bij andere bedrijven de communicatie ook niet echt soepel verloopt, dan is het waarschijnlijk iets wat bij deze tijd hoort of zo, en ligt het niet aan de bedrijfsvoering van het bedrijf waar ik vooralsnog werkzaam ben.

Op 27 oktober lag er een kaartje in de brievenbus van een technisch installatiebureau met de mededeling dat hun onderhoudsmonteur bij mij aan de deur was geweest en mij niet thuis had aangetroffen. Eenmaal boven de buitendeur geopend, lag er zo'n zelfde kaartje die onder de deur was doorgeschoven, daar was echter handgeschreven iets aan toegevoegd: "Graag zsm bellen om afspraak te maken ivm lekkage cvleiding (keuken).
Had ik lekkage??? Ik wist van niks. Even in de keuken gekeken, gasfornuis weggeschoven. Nee, ik had geen lekkage.

De andere dag het nummer gebeld en het bovenstaande medegedeeld. "Waar woont u?". Ik vertelde haar mijn adres. "O dat is vreemd, we hebben een melding van nr. 1 in uw straat. Nou dan is er iets misgegaan, bedankt voor het bellen, ik geef het door dat er een misverstand was". Nou prima, een vergissing is menselijk denk ik dan maar.

11 November had ik een ingesproken bericht van hetzelfde bedrijf of ik hen wilde bellen om een afspraak te maken vanwege de lekkage. Ik belde, vertelde hetzelfde verhaal, dat nr 1 zelfs in een ander gebouw was gesitueerd dan waar ik woon, ze ging het weer nakijken, en nu kwam naar voren dat het over de berging van nr 1. ging, en die bevindt zich inderdaad onder mijn keuken. "Ik heb geen lekkage, hoor" beklemtoonde ik. "Wat gaat er precies gebeuren dan?". De man die het werk zou gaan uitvoeren zou mij terugbellen. Dat gebeurde vanzelfsprekend niet.

's-Avonds ging de bel, normaliter reageer ik niet als ik niemand verwacht, maar nu had ik het gevoel dat het wel eens iets met deze hele kwestie te maken zou kunnen hebben. Het bleek de buurvrouw van nr 1. te zijn. "Ik zag licht branden, dus ik denk ik ga maar es langs". Het bleek dat het bedrijf tegen haar had gezegd dat ze op 27 oktober een afspraak met mij hadden, zodat zij hun berging leeg moesten ruimen. Dat hadden de buren gedaan, maar spontaan langsgaan als bedrijf is iets heel anders dan een afspraak hebben, natuurlijk. Verder had het bedrijf gezegd dat ik nooit thuis was, ik vertelde haar dat ik nog wel eens werk zo nu en dan, en telefonisch niet bereikbaar want ze hadden mijn nummer niet, "Euh, ze hebben me vanmorgen nog (voor het eerst) gebeld, hoor. Ik zou vandaag teruggebeld worden, maar dat is niet gebeurd".

Het blijkt dat bij mij iets bevroren moet worden in de cv en dat ze dan bij haar in de berging iets gaan afzagen en weer maken. Ik deelde haar mee dat ik aankomende maandag vrij zou zijn, en zij zou contact met het bedrijf opnemen en een briefje in de bus doen bij me. Dat heeft ze gedaan, maandag kon het bedrijf  niet en zij zouden weer contact opnemen met mij, dat is gisteren gebeurd net toen ik midden in een cruciaal moment bij de friseur zat. Nu komen ze maandag 30 november al om 07.30 uur(!), en het duurt de hele dag en ik moet ook de hele dag thuis zijn, terwijl het in de berging van de buren plaats gaat vinden.

Ik hoop dat hun technische werkzaamheden beter verlopen dan hun communicatieve.

Herinnert U zich deze nog? #80

JACQUES DUTRONC

"IL EST CINQ HEURES PARIS S'ÉVEILLE"

1968
Aantal weken: 9
Hoogste positie: 3

Net voordat ik vrijdag naar bed zou gaan, keek ik nog even op mijn mobiel en zag dat er 'iets' gaande was in Parijs. 'Iets' bleek het grootste understatement te zijn sinds Noach zei: "Ik geloof dat we regen krijgen". De verslagen die ik las waren schokkend genoeg, ik had niet de behoefte naar de beelden te kijken. Het werd een onrustige nacht, ik kon de slaap niet goed vatten en toen ik 's-morgens wakker werd lag er een steen op m'n maag, tegelijkertijd kwam wat ik zondag in mijn blogje heb geplaatst tot me, dat klinkt nogal raar en zweverig maar zo gebeurde het nu eenmaal, ik heb het woordelijk opgeschreven en dat was alles wat ik vanuit mezelf kon. Gaandeweg de dag zag ik mensen heel duidelijke standpunten innemen, zag ik fotootjes met een waas van de Franse driekleur, zag ik verschillende iconische Parijse gebouwen al dan niet met teksten van wanhopig tot fel strijdlustig, zag ik mensen elkaar er over aanspreken dat zij zelf op de enig juiste manier reageerden op dit drama, zag ik dat er gewezen werd op diverse andere aanslagen in de wereld, alsof het een wedstrijd was welk geweld het ergste was en wie het meest politiek correct was.

Ik kon er niet zoveel mee, het overschreeuwde, ik was enkel heel erg geschrokken, had een unheimisch katerig gevoel (en nog) en meer dan het blogje zat er niet in. Behoefte aan een gezamenlijk statement had ik niet, hoewel het voor heel veel mensen belangrijk kan zijn en het ook goed is dat het er was. Maar de beoogde saamhorigheid verzandde in boosheid. Boosheid om wat er gebeurd was, maar vooral ook naar elkaar. Daarnaast heb ik de neiging me bij zulke buitenproportionele gebeurtenissen juist terug te trekken en het voor mezelf te verwerken. 's-Avonds heb ik wel het journaal bekeken en was, zoals ieder weldenkend mens, totaal verbijsterd en heel verdrietig.

Een heel klein gebaar heb ik dan toch wel gemaakt, zaterdag op mijn werk. Ik besloot om die dag uitsluitend Franse muziek op te zetten. Het is waarschijnlijk niemand opgevallen en het stelde in het licht der gebeurtenissen ook niet zoveel voor, maar ik vond het nodig. Één van de chansons die op die CD-box staat is voor mij het meest Franse, of zo je wilt Parijse lied ooit: "Il Est Cinq Heures Paris S'éveille" van Jacques Dutronc. Een hit uit 1968 die het Parijs uit die tijd beschrijft in de ochtenduren als de stad ontwaakt. Bij speurwerk voor dit blogje over het lied bleek dat door muziekcritici dit nummer in 1991 is uitgeroepen tot het beste Franstalige nummer aller tijden. Een paar weken na de release van het nummer begon in Parijs de studentenopstand en werd dit lied in herschreven versie op de barricaden gezongen: "Parijs ontwaakt!"

En nu, na de verschrikkingen van afgelopen vrijdag is Parijs de andere ochtend zoals altijd toch weer ontwaakt:

"Les journaux sont imprimés                                          "De kranten worden gedrukt

Les ouvriers sont déprimés                                             De arbeiders zijn bedrukt

Les gens se lèvent, ils sont brimés                                  De mensen worden wakker, gekweld

Paris s'éveille"                                                                Parijs ontwaakt"

Wie komt er alle jaren?

"Sinterklaas, Pieterbaas maakt u echt daar op het dak al dat geraas?"

 Kinderkoor De Hommeltjes, 1968

Zijne Heiligheid Sint Nicolaas is afgelopen zaterdag weer gearriveerd in ons land. In mijn tijd, op mijn leeftijd mag je je zinnen met deze drie woorden beginnen, kwam de man pas twee weken voor 5 december aan, dat is gaandeweg, naar ik aanneem onder druk van de middenstand, verschoven naar drie weken. Veel van wat er in mijn kindertijd rond dit fenomeen plaatsvond is uit overlevering, omdat ik simpelweg te jong was om me het te kunnen herinneren. Zo schijn ik als peuter door mijn moeder op mijn eigen stoeltje voor de TV gezet te zijn om naar de intocht te kijken. Met een hoogrode kleur van opwinding heb ik het gadegeslagen en wuifde driftig met de kinderen op de TV mee. Buurjongen Martin die ik al eens in dit blogje genoemd heb, is eens als Sint Nicolaas op bezoek geweest bij ons en had o.m een houten stepje bij zich voor mij, daar was ik zo verguld mee dat ik direct ging steppen door het huis (daar heb ik heel vaag een herinnering aan) en zag hem (als Sint) niet meer staan. 

Wat ik me nog heel goed kan herinneren waren de twee weken van schoentje zetten, de spanning of er iets in mijn schoen zat kan ik nog oproepen. Óf, ja, want er zat echt niet iedere ochtend iets in mijn schoen. Sint moest ook naar andere kinderen, zo werd mij verteld, en zo werd op opvoedkundige speelse manier mij geleerd om met teleurstellingen om te gaan. Ook weet ik nog dat ik me 's-avonds eens onhebbelijk gedragen had en ik 's-morgens een brief in mijn schoen vond van een verongelijkte Sint van de strekking stoute kindertjes krijgen niets. Wat ook achteraf hilarisch is, was dat als ik een winterpeen en water voor het paard had neergezet en dat 's-morgens tot mijn grote vreugde weg was, we die avond hutspot aten. Ik was te jong om de link te leggen.

Op school was het natuurlijk één van de hoogtepunten van het jaar. Van de kleuterschool weet ik nog dat er in een zeker jaar (1969 of 1970) witte pieten waren, die waren met witte schmink bewerkt. Of er toen al een zwarte pieten discussie was weet ik niet, maar wij kinderen namen het voor kennisgeving aan. Op de lagere school was er in die twee spannende weken in aanloop naar het heerlijke avondje altijd het moment dat achter het schoolbord een grote zak met snoepgoed hing waar we dan zo af en toe wat uit kregen. Ook werkten we toe naar het bezoek van Sint en zijn pieten aan onze school wat altijd in de gymzaal plaatsvond en waar iedere klas iets had voorbereid, Ik kan me nog herinneren dat we in de 5e of 6e klas iets hadden gedaan van 'Wie van de Drie'(wil de echte Sint dan nu op staan) en ik heb ooit zelf als kind de rol van Sint gespeeld in iets wat we opvoerden, maar wat het precies was weet ik niet meer.

Later heb ik zo nu en dan met vrienden Sint Nicolaas gevierd met surprises en gedichtjes. Alleen verloofdes en Sint Nicolaas gaan niet zo goed samen. Twee van mijn verloofdes ontstaken in woede door de gedichtjes van Sint, die altijd positief maar met een ironisch randje zijn. Nou ja, het karakter van een mens is kenbaar aan de soort grappen die hij kwalijk neemt, denk ik dan maar. En met een andere verloofde liep de relatie stuk op de avond dat we met vrienden Sint Nicolaas groots zouden vieren met getrokken lootjes, surprises en gedichtjes. Ter elfder ure moest toen e.e.a. veranderd worden zodat we alsnog een leuke en gedenkwaardige avond zouden hebben zonder de betreffende verloofde. Dit jaar gaan we met een aantal vrienden iets doen wat voor mij geheel nieuw is, maar wat me wel heel erg leuk lijkt: Het Sint Nicolaasspel.

Zo zag het houten stepje eruit waar ik zo erg blij mee was.

Sint Nicolaas 1995. Omdat ik me had ingeschreven bij een castingbureau vond Sint dat ik mijn talenten moest tonen door een liedje voor hem te zingen.

1995: Sint gunde me een blik in de toekomst, over hoe ik er uit zou gaan
zien met rimpels en al.

Kennis maken

Als je ouder wordt blijft de vriendenkring die je hebt opgebouwd in de loop der jaren vrij constant. In de tijd dat je 'uit' ging en mensen leerde kennen zat er een soort verloop in, maar het is nu enigszins gestabiliseerd. En dat is goed, de vriendschappen die er nu zijn, zijn hecht en hebben zich verdiept. Maar je leert natuurlijk wel nieuwe mensen kennen in een wat lagere frequentie en op andere manieren.

Een manier is als een vriend-van-jaren in de liefde is gevallen, deze persoon is nu belangrijk in het leven van die vriend dus dan komt vanzelfsprekend het ogenblik dat je kennis gaat maken. Vriend Remco en ik gaan terug naar begin jaren 90 van de vorige eeuw, na een lange relatie was hij een tijdje single, bewoog zit wat in de marge, maar heeft nu sinds enige maanden iemand gevonden waar ik van wat ik hoorde en zag een goed en positief gevoel kreeg. De tijd was er rijp voor om hen uit te nodigen voor een klein diner bij mij thuis.

Die tijd is voor vrienden en familie van beide kanten ook rijp, want ik zag dat ze de afgelopen periode van het ene diner naar het andere gingen (leve Facebook!). En bovenal zag ik ook de meest exquise gerechten voorbij komen, prachtig gedekte tafels, 5-gangen menu's, kortom voor iemand wiens culinaire vaardigheden beperkt zijn een uitdaging om binnen mijn mogelijkheden toch wat te bewerkstelligen. Kookboeken geraadpleegd, en uiteindelijk uit drie verschillende boeken een menu samen gesteld. Als bewust alleenstaande probeer ik zoveel mogelijk voor te bereiden zodat de gasten niet langer dan noodzakelijk zichzelf moeten vermaken als ik aan het kokkerellen sla (leve de mobiele telefoons, in deze)

Maar het belangrijkste was natuurlijk de kennismaking met Pieter de nieuwe significante andere van Remco. Ik had hem al talloze keren voorbij zien komen op foto's, had al van Remco gehoord hoe Pieter in het leven staat en wat ie voor werk doet, maar in real life is toch veel leuker, bovendien zag ik nu dat Pieter best groot is, dat kan je niet van een foto aflezen. Mijn positieve gevoel is alleen maar versterkt en ik vind het geweldig dat zij elkaar hebben gevonden. Het kleine dinertje was aardig gelukt, ze lieten het zich in ieder geval goed smaken, we hebben lekker gekletst en na nog een bakje koffie gingen ze weer huiswaarts, want vandaag begint de werkweek weer.

Flarden van Parijs

Parijs
Stad van de liefde
in het hart van Europa
maandag 14 juli 1975
vuurwerk vanaf een boot op de Seine
september 1990
Arc de Triomphe, Eiffeltoren
Bois de Boulogne
mei 1998
Parijs in de zon, verliefd
mon petit français
Jardin du Luxembourg

Parijs
Stad van de liefde
in het hart van Europa
vrijdag 13 november 2015
Bijna weekend
vrolijke mensen gaan uit eten
drinken wat op een terras
voetbal Frankrijk-Duitsland
vriendschappelijke wedstrijd
een vol stadion
Le Bataclan, een popconcert
afgeladen tent
Plotseling
blinde haat, nietsontziend
bommen, geweren
paniek, pijn, chaos, dood,
ongeloof, verdriet, apathie

Paris
Ville de l'amour
au cœur de l'Europe
Samedi 14 novembre 2015
mon cœur pleure
je pleure
à Paris

Wie is de mol?

De 'wie is de mol-koorts' is weer langzaam aan het opkomen, van de week werden de kandidaten bekend gemaakt. Bekende Nederlanders die ruimte in hun carrière hebben om zo'n 2½ maand in hun agenda vrij te plannen om aan het programma mee te doen. En deze keer zijn het niet de minste kandidaten:

• Sybrand van Haersema Buma
• Bram van Ojik
• Alexander Pechtold
• Emile Roemer
• Diedrik Samsom
• Arie Slob
• Kees van der Staaij
• Marianne Thieme
• Geert Wilders
• Halbe Zijlstra

De locatie is deze keer geen exotisch oord, maar gewoon hier in Nederland, in Den Haag om precies te zijn. Één van deze mensen is de mol die heeft gelekt aan het NRC om aan te geven dat Minister Plasterk wel degelijk bovenstaande fractievoorzitters had geïnformeerd over de 1,8 miljoen telefoongegevens die Nederland aan de NSA heeft doorgespeeld ergens in 2013.

Commissie Stiekum. Het Presidium. Er wordt een speciale commissie in het leven geroepen met dezelfde bevoegdheden als een parlementaire enquêtecommissie, maar met als extra handicap wel op basis van een wet uit 1855. Het moet binnen 3 maanden zijn afgerond anders verloopt de zaak. Dit zijn de ingrediënten voor de, volgens mij, spannendste 'Wie Is De Mol' ooit.

Ik heb het wel eens eerder aangegeven dat ik te dom ben voor het programma, ik snap er helemaal niks van, maar ik wil niet flauw doen nu en alvast wat theorieën voor een tunnelvisie spuien. Ronald Plasterk is van de PvdA, dus Diedrik had er alle belang bij om te lekken om 'zijn' minister uit de wind te houden, maar dat zou er dan wel heel dik bovenop liggen. Alexander had een motie van wantrouwen tegen Ronald ingediend, dus kan hij de mol niet zijn, of speelt hij hoog spel en gooit hij ons zand in de ogen? Bram is geen fractievoorzitter meer, maar roept vanaf Malta: 'Ik heb het niet gedaan'. Iets te hard Bram. Arie heeft juist deze week zijn vertrek aangekondigd, dat is wel heel verdacht, natuurlijk.

Kortom het worden spannende molweken, waarbij de uiteindelijke uitslag, vanwege het feit dat de commissie in eigen vlees moet gaan snijden, wel eens tegen kan vallen omdat het zomaar kan zijn dat zij het onderzoek niet binnen 3 maanden kunnen afronden en de zaak dus verloopt (túúrlijk). Slechts één kandidaat is voor mij boven alle verdenkingen verheven: 'mijn' Marianne Thieme.

Advocaatje leef je nog?

We leven in het jaar des Heren 2015, een tijd waar vrouwen en mannen terecht nagenoeg gelijk zijn op vele, zo niet alle fronten, of dat in ieder geval zouden moeten zijn. In de wat stoffige, oubollige wereld van de advocatuur is dat nog niet helemaal doorgedrongen. Natuurlijk werken daar ook veel vrouwen, maar is klaarblijkelijk in de kern nog een old boys network. Reden voor mij om dat te denken is de ophef die is ontstaan door de website van Van Essen Advocaten, het advocatenkantoor van Marielle van Essen, waarvan zij directeur is en die vorige week haar deuren opende. Op de site staat een foto van Marielle en haar 5 mede-advocaten.

Ik zie een foto van 6 vrouwen van deze tijd, goed gekleed, met een daadkrachtige uitstraling. met beide benen in het hier en nu, precies wat ik prettig zou vinden als ik een advocaat nodig zou hebben en die ook kon betalen (dat laatste vanzelfsprekend voorop gesteld). Zo ziet niet iedereen dat. Advocatie, die zichzelf presenteren als 'dé nieuwssite voor de advocatuur', lieten weten dat hun redactie was geattendeerd op de foto van Van Essen Advocaten, en dat één van de mannelijke tipgevers meende te moeten meedelen: "Ze noemen zich topadvocaten, maar ik vind dit toch wel óver de top. Het is ontdaan van alles wat met de advocatuur te maken heeft en heeft nu meer weg van een euhhh...madam in een bordeel. Maar misschien is dat vrouwonvriendelijk?" Bekijk de desbetreffende foto onder dit stukje en lees de constatering van deze tipgever nog maar eens opnieuw.

Het feit dat deze meneer het zo ziet zegt volgens mij vrij veel over hem. Advocatie had wel zin in wat hijgerig Boulevard-achtige achterklap en had onder het artikel 'Wat vindt u. Mail het ons' gezet. Marielle op haar beurt zegt perplex te staan door het bericht van Advocatie en dacht in eerste instantie dat het om een grap ging. Maar toen ze veel mails binnenkreeg van mensen die zeiden dat zij zich er niets van aan moesten trekken realiseerde ze zich dat het serieus was. "We werken hard en zien er niet uit als grijze muizen, so what? Als er zes mannen in maatpak rond een bank hadden gezeten, had niemand er problemen mee gehad. Maar omdat het zes vrouwen zijn is het ineens hoerig?" Verder gaf ze aan verder geen tijd en energie te steken in deze 'roddelsite'.

Vrij bijzonder dat het uiterlijk van deze advocaten zo naar voren wordt gebracht terwijl iemand als Inez Weski, die volgens mij een fantastische advocaat is, qua uiterlijk zou kunnen doorgaan voor een lid van The Addams Family, maar volledig, en terecht overigens, wordt geaccepteerd. Zoals ik al zei vind ik het een hele mooie foto om je advocatenkantoor te presenteren en zou ik meer vertrouwen in Van Essen hebben dan in advocatenkantoor van Doorne die middels advertenties laat doorschemeren dat je als advocaat bij hen geen familieleven meer hebt en geen recht hebt op nachtrust. Als die advocaten al niet voor hun eigen gezondheid kunnen/mogen zorgen en hun familie ze niets kan schelen, hoe staan ze dan tegenover mij als hun cliënt?

Ik hoop van harte dat al deze aandacht positief uit zal werken voor Van Essen Advocaten, en ze heel veel werk aangeboden krijgen.

Inez Weski.

Advertentie Van Doorne

Advertentie Van Doorne

Nooit te oud om te leren

Het gevoel dat ik meer weet of het beter weet dan anderen heb ik niet, nog dagelijks verneem ik op verschillende manieren dingen waarvan ik denk: 'nooit geweten'. Of mijn inzicht of mening wordt doordat mij andere invalshoeken en visies geopenbaard worden herzien of bijgesteld, gelukkig maar. Het lijkt me heel naar als je constant maar overtuigd bent van je eigen gelijk en je dat wat anderen denken of vinden niet eens wilt horen, want jíj hebt immers gelijk. Ik merk nu dat dit in één zin de huidige maatschappij vrij kernachtig samenvat, maar daar gaat dit blogje helemaal niet over.

Het gaat over kleine dingen die je nooit hebt geweten en plots onder je aandacht komen, zo leerde ik onlangs door een blog van vriend André dat ik behept ben met een vorm van platonische anamnese. Vriend Christian wist mij toe te vertrouwen dat wij beiden in ons taalgebruik zowel mondeling als schriftelijk enigszins archaïsch zijn, dat woord kende ik tot op dat moment nog niet. Ook het gebruik van de computer kan me nog steeds met voor mij nieuwe handigheidjes waarvan ik het bestaan niet wist verrassen. Of van de week toen ik twee meisjes in de winkel zag die een selfie wilde maken en het hadden over 10 seconden. 10 seconden? Bij mijn foontje moet dat binnen 3 seconden. Ik vroeg me af of je dat in kon stellen dan, en ja bij nadere inspectie kon dat. Nooit geweten.

Maar veel weetjes heb ik natuurlijk van mijn ouders geleerd, kaarsvet op de vloerbedekking en ik kom met een strijkijzer en keukenrol aanzetten bijvoorbeeld. Maar zoals gezegd, ik leer nog elke dag, en dat dat je hele leven doorgaat bevestigde mijn moeder gisteren. Woensdags doen we altijd boodschappen, mijn moeder en ik, en gisteren zei ze: "We moeten iets van ontstopper hebben want mijn waterkoker is zo vies". Er zat wat aanslag op het warmte element en op de binnen wanden.  "Nou, dat doe je met schoonmaakazijn" antwoordde ik haar. Dat kende ze niet. Wij hebben een fles schoonmaakazijn gekocht, en ik demonstreerde haar hoe het in z'n werk ging en de waterkoker was hierna weer brandschoon. Een wereld ging voor haar open. Dus ook als je 89½ jaar bent, ben je niet uitgeleerd.

Modern Family seizoen 6

Het is mij een raadsel waarom de serie van de Nederlandse TV is verdwenen, in Amerika is dit najaar met het 7e seizoen gestart, bovendien heeft de serie ongelofelijk veel prijzen en nominaties in de wacht gesleept. Vorige week kwam vriend Harry met seizoen 6 op DVD aan, gelukkig worden ze wel ook in Nederland op DVD uitgebracht, en heb ik in korte tijd het hele seizoen bekeken. Het leuke is dat geen van de acteurs een hoofdrol heeft, maar er, net als bij "Friends", van een ensemble-cast gebruik wordt gemaakt.

De personages zijn geweldig, de dialogen fabuleus. Bij Ed O'Neill vergeet je totaal dat hij ooit 10 jaar lang Al Bundy heeft gespeeld in "Married With Children", hij zet een geweldige pater familias Jay Pritchett neer, stug maar met een klein hartje. Ook is het leuk dat de kinderen in de serie nu volwassener worden, en je merkt dat deze serie met plezier wordt gemaakt. Dat zeggen de acteurs en crew ook los van elkaar in interviews en is te zien op de altijd leuke 'extra's' op de DVD.

Deze keer lopen een dagje mee met Julie Bowen die Claire Dunphy speelt, en wordt er diep ingegaan op de 'making of' van een heel bijzondere aflevering "Connection Lost". En natuurlijk de voor mij altijd hilarische bloopers waarop deze keer wel heel duidelijk wordt dat de Colombiaanse Sofía Vergara, die de vrouw van Jay speelt de Zsa Zsa Gabor van deze tijd is. Haar zware accent is niet aangedikt, de vrouw spreekt heel slecht Engels, haar versprekingen omdat ze de taal echt niet zo heel erg machtig is zijn hilarisch, een simpel woord als 'swimming trunks' krijgt ze met moeite over haar lippen bijvoorbeeld. Dit tot groot vermaak van haar collega's.

Jammer dat ik dit seizoen alweer gezien heb, maar wetend dat volgend jaar seizoen 7 er weer aankomt, kan ik me er nu al op verheugen.

Tegeltjeswijsheid 187

Toen en Nu: Carlo Imperato

Wie de jaren 80 bewust heeft meegemaakt kan zich de populaire TV-serie "Fame" nog heel goed herinneren. Het wel en wee van de leraren en de studenten aan de New York City High School for Performing Arts. De serie heeft van 1982 t/m 1987 gelopen en in alle 136 afleveringen was Carlo Imperato te zien als Danny Amatullo, de stoere student met het kleine hartje van Italiaans afkomst. Naast de serie is Carlo ook mee geweest op de diverse wereldtournee's die de cast van "Fame" in wisselende samenstellingen in die tijd maakte.

Zo heel af en toen is hij nog wel eens te zien in een gastrol in een TV-serie zoals dit jaar nog in "Grey's Anatomy". Daarnaast heeft hij vier sportscholen en ontwerpt hij filmsets. "Want", zo zegt hij "in showbizz moet je diversifiëren". Carlo is nu 52 jaar, is sinds 2000 getrouwd met Angela zijn derde vrouw met wie hij een zoon en een dochter heeft. Met zijn eerste vrouw heeft hij nog een zoon.

Jeans 25

Het theaterfenomeen "Jeans" bestaat dit jaar 29 jaar, en dit jaar brengen ze de 25e show. Vriend Harry en ik zijn een paar jaar geleden begonnen met deze shows te bezoeken en sinds "Jeans 22" zijn we verkocht en gaan we ieder jaar weer. Gisteren deed de show Capelle aan. Ter elfder ure kwam er een brandbericht van Harry, die al geruime tijd ziekig is, hij moest 's-avonds om 19.10 uur zich bij de dokter melden, dus hij zou nooit om half 8 bij mij kunnen zijn, en het was nog maar de vraag of hij überhaupt op tijd zou zijn voor de voorstelling.

Ik ben de rust zelve in crisissituaties, en stelde hem gerust dat de voorstelling pas om 20.15 uur zou beginnen. Ik zou zelf naar het theater gaan en hem daar ontmoeten. Het kwam allemaal goed, Harry heeft de juiste medicatie van de dokter gekregen, en terwijl ik naar het theater wandelde werd er plots getoeterd, dat herinnerde ik me nog uit mijn jonge jaren dat dat wel eens gebeurde, maar als beginnend bejaarde komt zulks niet meer voor. Het bleek Harry te zijn, zodat ik het laatste kleine stukje nog met hem kon meerijden en we op tijd waren voor de show.

En wat voor een show! We hebben weer genoten van 8 top talenten. Sinds wij de show bezoeken zit Nigel Brown erbij, een geweldige zanger en entertainer. Ook Manon Prins en Xander Venema (een 'buurman' uit Rotterdam) hadden we al in eerdere Jeans-shows gezien. Sarah van der Meer had al eens meegedaan aan "Jeans 21", maar moest vanwege een ernstige ziekte al na één seizoen stoppen, maar sinds vorig jaar is ze er weer bij. Dit jaar hadden we het genoegen om kennis te maken met Kimberly Fransens, Deborah de Groot, Florens Eykmans en Naidjim Severina.

De show zat weer geweldig in elkaar, het begon swingend met een soulblok, waarna we na een mooi Nederlands liedje plots gasten waren in een jazzcafé om daarna in de 50's te belanden met rock and roll. Adembenemend was het akoestische Simon & Garfunkel-blokje waarbij de groep gezellig op de rand van het toneel kwamen zitten. Met een zeer bruisende Stevie Wonder-medley gingen we de pauze in.

Na de pauze kwam een Jeans-vedette uit een soort kast tevoorschijn, vanwege de 25e show komt er iedere voorstelling één castlid van weleer een optreden verzorgen, bij ons was dat Sophie Wezer die in "Jeans 6" heeft opgetreden, en daarna een carrière in de musicalwereld is gestart wat haar een Musical Award heeft opgeleverd. Een Nederpopblokje en een Janet Jacksonblokje, waarbij het leuk is om te horen hoe haar liedjes klinken door mensen die wel live kunnen zingen. En dan zit er altijd een humoristisch gedeelte in, waarbij deze keer zelfs de Vogeltjesdans niet werd overgeslagen en de hele cast als Buranovskiye Babushki, de Eurovisie Songfestival inzending van Rusland uit 2012, met "Party For Everybody" de hele zaal op de stoelen kreeg. Met een dancemedley gingen we de finale in en zeiden we tegen elkaar dat we dankzij "Jeans" voor het 4e jaar op rij een geweldige avond hebben gehad.

v.l.n.r. Manon Prins, Xander Venema, Naidjim Severina, Kimberly Fransens, Deborah de Groot,
Florens Eykmans, Nigel Brown en Sarah van der Meer

Akoestische Simon & Garfunkel-blokje

De opkomst van de Jeans-gast van de avond:

Sophie Wezer

Party For Everybody....Dance!

De gouden jaren van de Nederlandse popmuziek

"'The golden years of Dutch pop music' is een serie compilaties van Nederlandse bands die in de jaren zestig en zeventig baanbrekend en succesvol waren in Nederland, maar ook daarbuiten. Op iedere CD zijn alle originele A- en B-kanten van de singles chronologisch verzameld, waar mogelijk aangevuld met relevante albumtracks"

Zo luidt de wervende tekst van de serie dubbel CD's die door Universal music worden uitgebracht. Het zijn er onderhand 21 en ik heb er 4 van aangeschaft, de overige heb ik in een andere vorm al in mijn bezit of de muziek heeft mijn interesse niet. Degene die ik nu heb zijn:

• Buffoons ('It's The End', 'My Girl Donna', 'Tomorrow Is Another Day')
• Dizzy Man's Band ( 'A Matter Of Facts', 'The Show', 'The Opera')
• Kayak ( 'Starlight Dancer', 'Ruthless Queen', 'Anne')
• Wally Tax ( 'Let's Forget What I Said', 'Miss Wonderful', 'It Ain't No Use')

Geweldig leuk, vooral ook omdat in de tijd dat deze artiesten populair waren, de jaren 60 en 70, het juist om de singletjes ging. Een LP werd niet zomaar gemaakt. En met deze collectie heb je dus álle singletjes met B-kant, die soms net zo populair was als de A-kant. Uren luisterplezier weer!

Mijn aankopen.

De volledige catalogus van de serie.