Tegeltjeswijsheid 470

 

Plan van aanpak

Zoals u wel al had verwacht neemt de metamorfose van de kledingkamer met Paxkasten, wat als een voorzichtig idee begon, vaste vormen aan. Het aanbod van Chris en Rick om te helpen de kasten in elkaar te zetten heeft het wel een boost gegeven natuurlijk. Met elkaar zo'n avontuur aangaan is leuker en gezelliger dan het zelf allemaal te moeten regelen. 

Het grappige is dat op de site van IKEA je met gemak allerhande kasten kunt intekenen in de kamer, maar slechts aan één kant. Blijkbaar is er geen mens in Nederland, nee op de wereld, die, zoals ik, aan weerskanten kasten wil hebben. Het programaatje voorziet daar niet in. Nu kun je het allemaal heel makkelijk via de IKEA-site bestellen, maar bij het plan van aanpak zit dat ik in mijn weekje vrij in mei een afspraak maak bij IKEA om aldaar de bestelling te doen, dan wordt er meteen een moment gekozen om het te leveren en dan kan ik vervolgens met Rick en Chris een datum prikken voor het in elkaar zetten van de kasten.

Toen we het er over hadden zei Chris nog: "Heb je wel rekening gehouden met de verwarming die er zit?" Ik wuifde dat weg met een: "Het past heus wel." Maar bij nader inzien moet ik toegeven dat hij een punt heeft. Ik zou gewoon de kasten kunnen nemen die ik in eerste instantie wilde, maar dan kunnen degenen die de kasten in elkaar hebben gezet de kamer niet meer uit omdat de deur dan niet meer open kan, en u begrijpt dat om diezelfde reden er ook niemand meer in kan. En dat komt inderdaad door de verwarming. Dat geldt voor één kant van de kamer, maar de mogelijkheden van de Paxkasten zijn welhaast eindeloos. Aan die kant komt er in plaats van vier grote kasten twee grote en twee middelgrote kasten (qua breedte). De door mij gewenste schuifdeuren kunnen dan ook gewoon nog worden gehandhaafd. 

Ik heb er zin an en kijk er naar uit!

Voice of Europe

Het klinkt als de titel van het 84e programma waarin zangtalent van zich laat horen, maar niets is minder waar. 'Voice of Europe' was een website wat als Russisch desinformatienetwerk fungeerde. Tsjechië zegt het te hebben ontmanteld. Politici uit verschillende landen, waaronder ook Nederland, zouden zijn benaderd en betaald om het Russische geluid te laten doorklinken in hun eigen landen. Geert Wilders en Thierry Baudet zijn beiden geïnterviewd op de website en Geert zei in 2017: "Ik lees Voice of Europe iedere dag en haal er veel informatie uit. We hebben geluk dat Voice of Europe bestaat als tegengif voor de indoctrinatie van fake media". Daar kan ik intens vrolijk van worden, indoctrinatie met nepnieuws uit Rusland tegengif noemen, Geert kan dat, erger is dat te veel mensen Geert ook tegengif vinden of zoiets, vandaar dat hij nu aan de onderhandelingstafel zit om een nieuw kabinet te gaan vormen. Dit nieuws komt hem slecht uit, vandaar dat hij bijna over zijn eigen benen struikelde om aan te geven dat 'de onderste steen boven moet komen'.

Thierry, die Vladimir Poetin ooit 'een prachtvent' noemde, was zo getergd dat hem naar geldstromen vanuit Rusland werd gevraagd dat hij in de Tweede Kamer uitriep vragensteller Jesse Klaver 'op z'n bek te willen slaan'. Op het FvD congres, vorige week, was de ambassadeur van Rusland aanwezig en werd warm welkom geheten door Thierry, dus zo heel raar was die vraag van Jesse niet en de agressieve reactie van Thierry daarop is buiten alle proporties, zeker als het, zoals ie zelf zegt, niet waar is. Dat de boekhouding van FvD niet heel transparant is helpt ook niet erg mee.

Elk weldenkend mens weet dat Rusland aan dit soort praktijken doet, en is dan ook niet verbaasd dat er ook Nederlandse politici als nuttige idioten door Rusland worden gebruikt. Behalve politici zelf: 'Kamer schrikt van berichten over Russische inmenging.' Ze zijn weer eens geschokt door iets wat iedereen verder al lang wist en zelfs met aan zekerheid grenzende veronderstelling namen aan zou kunnen verbinden.  

Hier is het laatste woord vast nog niet over gezegd, en vergeet u niet, de lange arm van Rusland reikt op deze wijze mede door Voice of Europe in meer Europese regeringen. Ik zei het al eerder, het zijn bijzondere tijden.

Het wijnglas

 Hoe een liedtekst van Dirk Witte uit 1918 anno 2024 nog zo actueel kan zijn. Het stond op het repertoire van Jean-Louis Pisuisse en ook Gerard Cox heeft het in 1968 opgenomen.

Het wijnglas

's Avonds lezen we in de kranten
Hoe het ging die dag aan 't front,
Zoveel honderd weer gevallen,
Zoveel duizend weer gewond.
Zoveel kinderen zonder vader,
Zoveel moeders zonder kind...
En we vragen wanneer eens toch
Dat gemoord een einde vindt...

Maar des morgens - welk een vreugde
Lezen we in het ochtendblad
Dat er een banket geweest is
In de een of andere stad,
Waar Lloyd George heeft gedronken
Op het welzijn van z'n land,
Waar de oorlog werd gewonnen
Met het wijnglas in de hand!

's Avonds lezen we in de kranten:
Weer een boot getorpedeerd,
Zoveel mensen uitgevaren,
Zoveel maar teruggekeerd.
Zoveel tonnen graan verloren,
Zoveel monden zonder brood,
Zoveel vrouwen, zoveel kinderen
Dichter bij de hongerdood...

Maar des morgens - welk een vreugde
Lezen we in het ochtendblad
Van een rijk en deftig feestmaal
In de een of andere stad,
Waar de "Kaiser" heeft gedronken
Op z'n uitgehongerd land
En de "Alten Gott" geprezen
Met het wijnglas in de hand!

Elke dag brengt nieuwe ellende,
Nieuwe armoe, nieuwe rouw,
Elke dag krijgt ons vertrouwen
In de mensen weer een knauw.
Angstig vragen we hoe lang nog
Deze oorlogswaanzin duurt,
Welke afgezant des duivels
Deze wereld toch bestuurt...

Ernstig gaan de diplomaten
Naar hun feestmaal en banket,
Satan heeft aan 't hoofd der tafel
Zich als schenker neergezet.
En hij vult daar met grijnslach
Telkenmale tot de rand
Met het rode bloed der volkeren
 't Willig wijnglas in hun hand! 

© Dirk Witte, Jean-Louis Pisuisse, Gerard Cox

Het verhaal van de foto

Zaterdag 26 juli 2003, de datum waarop onderstaande foto's zijn genomen. Ik werkte toen op de boekhandel en entertainmentafdeling van V&D. Op de eerste foto ziet u vier vrijdagavond- zaterdaghulpen, die in V&D jargon 'VaZa's' werden genoemd. Van links naar rechts: Robert, Marcel, José en Marija. Jonge mensen met nog een heel leven voor zich. Het waren stuk voor stuk kanjers, ik heb heel fijn met ze gewerkt en we hebben heel veel plezier gehad met elkaar. God, wat hebben we gelachen.

Robert zou nu zomaar uw piloot kunnen zijn die u naar uw vakantiebestemming vliegt. Marcel ben ik uit het oog verloren, ik weet nog wel dat hij in Arnhem studeerde, daar ben ik destijds samen met José nog es heen geweest waar ie samen met twee andere jongens in een studentenwoning woonde. José en ik waren beiden onder de indruk over hoe schoon en netjes het er was. Marija is later in de politiek gegaan en heeft bijna in de gemeenteraad van Rotterdam gezeten, maar ook haar ben ik uit het oog verloren. José zie ik zeker eens per jaar, dan gaan we uit eten en praten dan lekker bij. Ze werkt bij de gemeente Rotterdam en bedenkt o.m. hele leuke dingen voor de stad. 

De boekhandel die u ziet was gesitueerd op de 3e etage, later is de afdeling verhuisd naar de tweede etage om tijdens mijn afwezigheid wegens rugklachten te worden verplaatst naar de parterre. Niemand wilde het tegen me zeggen, weet ik nog, ik kwam op een bepaald ogenblik weer voorzichtig aan beginnen toen 'leken' de boeken inmiddels hadden verplaatst en ik vanaf dat moment op de parterre stond. Niks stond goed en ik kon nog niet zo heel veel. Maar goed, uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. De afdeling was wel steeds kleiner geworden, totdat de boekhandel opnieuw naar de derde etage ging verhuizen en ik Hans weer kreeg als leidinggevende, ook een boekenmens, en de afdeling werd weer uitgebreid en samengevoegd met de entertainmentafdeling met, op een gegeven moment, zelfs allemaal nieuwe meubels. Mark was toen CEO en daar kon ik het goed mee vinden ("If you need anything, just let me know", hij was Brits), tot frustratie van de bedrijfsleider, die als de dood was dat ik bedrijfsgeheimen of iets dergelijks aan Mark zou doorbrieven. Daar hadden Hans en ik enorme lol om. Mooie tijden. 

Robert, Marcel, José en Marija.

José en ik.

In Memoriam: Fritz Wepper

Het zullen met name de mensen van mijn generatie zijn geweest die bij de bekendmaking van het overlijden van de Duitse acteur Fritz Wepper hebben gedacht: Ach... Vanaf 1974 tot 1998 was hij in alle 281 afleveringen van de Duitse krimi-serie 'Derrick' te zien waarin hij naast Horst Tappert, die de titelrol vervulde, rechercheur-inspecteur Harry Klein speelde. Daarvoor speelde hij in de met talloze prijzen overladen film 'Cabaret' met Liza Minnelli, Joel Grey en Michael York.

Na 'Derrick' speelde Fritz in een andere langlopende serie (20 jaar) die in Duitsland alle records verbrak, 'Um Himmels Willen' de rol van burgermeester Wöller. In 2023 beëindigde Fritz zijn acteer carrière, hij was toen al enige tijd ziek. 

Fritz was getrouwd met Angela von Morgen samen hebben ze een dochter. Daarna trouwde hij met Susanne Kellermann en ook met haar heeft hij een dochter. In 2021 werd bij hem een tumor verwijderd waar een corona-infectie overheen kwam waardoor hij 15 maanden in het ziekenhuis moest verblijven. December 2023 werd Fritz met een bloedvergiftiging weer in het ziekenhuis opgenomen. Hij overleed op 25 maart j.l. in een hospice op 82 jarige leeftijd. 

Fritz in 'Cabaret'.

'Derrick'.

Vrienden

Van de week kwamen vrienden Rick en Chris in de lucht, ze waren teruggekeerd uit Frankrijk en vroegen of ik zondag tijd had om met hen wat af te spreken, en bakje koffie ergens drinken, elkaar weer es zien en bijkletsen. We kozen ervoor om in de middag bij Hotel New York af te spreken. Het blijkt zo slecht te gaan met Nederland dat men ook voor het drinken van een bakje koffie bij Hotel New York op zondagmiddag moet reserveren en dat dat niet meer ging lukken. Ik hoor alleen maar klagende mensen om me heen die het zo moeilijk hebben omdat alles duurder wordt en dat alles en iedereen maar binnen wordt gehaald, enfin, u kent het hele klaagriedeltje. In mijn beleving past daar een afgeladen Hotel New York niet heel erg in.

Wij zijn niet voor één gat te vangen en denken in oplossingen, Rick ging wat lekkers bakken en dan kwamen ze bij mij een bakkie doen. Op zondag wil je natuurlijk ook niet in de binnenstad zijn waar al die klagende maar toch winkelende mensen zich verdringen. Achteraf was het ook helemaal geen fijn weer. Rick had een overheerlijke appeltaart gebakken, hij was nog warm toen ie er mee aankwam, met verse slagroom erbij, nou, zo lekker krijg je die bij Hotel New York niet, hoor. Onder het smikkelen en smullen door weer even malkanders wetenswaardigheden uitgewisseld toen Chris plots zei: 'Jij gaat natuurlijk niet een godsvermogen uitgeven om kasten in elkaar te laten zetten, dat doen wij gewoon'. Ze hadden mijn blogje van gisteren gelezen. 'Het zijn acht kasten, hè' wierp ik tegen. Maar het was duidelijk, geen tegenspraak, zij gingen mij helpen met de Paxkasten ter zijner tijd. 

Hoe lief is dat! Zelf had ik al bedacht dat de drie stellingkasten die dan uit de kledingkamer komen wellicht iets voor hen in Frankrijk zouden kunnen zijn, en dat vonden ze een goed plan die kunnen ze prima gebruiken op één van de voormalige hooizolders van hun pied-à-terre. Uit verschillende reacties op mijn blogje had ik al opgemaakt dat verankeren van de kasten helemaal niet nodig is en zij zeiden ook dat dat niet hoeft. Ze hebben zelf ooit ook een Paxkast gehad en die was ook niet verankerd. 

Wat is het toch fijn om lieve vrienden te hebben die meedenken en er een dag voor willen uittrekken, want zolang duren acht kasten in elkaar zetten wel, om mijn kledingkamer om te toveren naar de kledingkamer die alle andere kledingkamers overbodig maakt. U kunt het, als het zover is, hier vanzelfsprekend allemaal lezen. En zo heel organisch besloten we om 's avonds een hapje te gaan eten bij het Griekse restaurant in mijn dorp. Het was een heerlijke ontspannen zondag zo met elkaar.

Rick, Chris en ik, we gaan al heel veel jaren terug, tot in de vorige eeuw. 

Pax

Er is een zaadje in mijn hoofd geplant, en u die mij goed kent weet dat als dat eenmaal is gebeurd het er vroeg of laat ook van zal komen. Het is iets wat al langer sluimert, maar nu dan toch langzaam vaste vorm gaat aannemen. Ik leg u daarbij even uit hoe mijn brein werkt. 

Nu ik weer eens bezig ben met de voorjaarsschoonmaak bezie ik mijn woning weer met andere ogen, alsof het een hernieuwde kennismaking is. Dat is één. Twee is dat ik, nu ik enige tijd aan het resetten ben, inmiddels zeven kilo ben kwijtgeraakt, en dat was ook nodig. U kunt mij het beste zien als de witte mannelijke Oprah Winfrey, eeuwig schommelen met het gewicht. Ten derde heb ik al in geen tijden kleding gekocht, voor mijzelf vind ik met een vetschort kleding passen niet heel prettig en dan, ik heb kleding genoeg. Maar iets nieuws is altijd wel leuk, en van mezelf mag ik, als er nog wat meer af is over een tijdje, net als in de slanke jaren, weer regelmatig kleding gaan kopen. Kom ik bij punt vier, ik heb een kamer die ik als inloopkledingkast in gebruik heb, maar nu met het doorlopen van mijn woning met de voorjaarsschoonmaak komen alle vier de punten samen bij één punt: Pax kledingkasten. Nou, zo werken mijn hersentjes dus, een psycholoog kan er een middagje op studeren.

Nu hangt en ligt mijn kleding op stellingkasten en van die hangrekken, dat kan netter en zo kom je al snel uit bij de Pax kledingkasten van ons aller IKEA. Op hun site kun je dat helemaal zelf naar eigen behoefte intekenen en dat heb ik gedaan. Wie IKEA zegt, zegt zelf monteren, maar daar begin ik bij zulke enorme kasten, acht kasten van een meter breed en twee meter veertig hoog, niet aan. Gelukkig kent het bedrijf 'Klusup'. Die komen dat, tegen vergoeding, doen. Die vergoeding kun je ook uitrekenen op de IKEA site en daar loop ik een beetje vast. Mijn eerste berekening was zo hoog dat het bijna net zoveel was als de aanschaf van de kasten. Bij nadere inspectie bleek het minder te zijn, maar helemaal zeker weet ik het niet. Het is dan nog steeds wel een aardig bedrag, maar de kasten dienen ook verankerd aan de muur te worden, nou dat moeten de professionals maar doen, vindt u niet? Omdat het wel over een aardige uitgave gaat kun je bij IKEA ook een afspraak maken om samen met een deskundig mensch mijn wensen te bekijken en meteen een afspraak maken voor bezorging en met de Klusup-mensen. 

Ik begrijp dat het bezorgd wordt in de kamer waar het moet komen, in mijn geval denk ik dat het gangetje boven nét voor de kamer waar de kasten in moeten beter is anders kun je er je kont niet meer keren, maar dat moet ik dan tijdens mijn onderhoud bij IKEA even bespreken. En nee, het is niet van vandaag of morgen. Ik ga er even voor sparen. 

Dus dat, ik vind het wel leuk dat ik in dit stadium van mijn leven, waarin je toch meer afrondend bezig bent, tóch nog iets heb om naar uit te kijken en waar ik enthousiast van word. 

Nou, zo moet het worden, aan weerskanten van de kamer vier kasten met
natuurlijk schuifdeuren ervoor.

Geef acht

Vanwege de te verwachten oorlog, stel ik me zo voor, zal er vanaf aanstaande maandag de hele week in mijn dorp en op de rivier waaraan het zo mooi gelegen is door de Koninklijke Marine een militaire oefening worden gehouden. Wij burgers kunnen dan militairen en militaire voertuigen op de openbare weg of op de rivier tegenkomen. Het is niet bekend hoe uitgebreid de oefening is, net zoals ook niet bekend is hoeveel voertuigen en militairen er aan meedoen of op welke locaties.

Er kan oefenmunitie gebruikt worden, men zou dus knallen kunnen horen. Maar wij zijn hier wel wat gewend zo rond oud en nieuw, dus zullen niet meteen in de kast onder de trap gaan zitten. De oefeningen zijn zowel overdag als 's nachts.

In de bijna zestig jaar dat ik op deez' aardkloot rondloop, of, om wat preciezer te zijn, eerst in Den Haag en later in Rotterdam en omstreken heb ik nog nooit zoiets meegemaakt. Ik denk dat men het eerder niet nodig vond om zulks op te zetten, maar nu het toch steeds wat grimmiger wordt in de wereld om ons heen en de term 'dit nooit weer' een holle frase blijkt, vindt men het blijkbaar noodzakelijk om juist nu zo een oefening van een week lang te gaan houden tussen de burgers. Het zijn bijzondere tijden.

Logeerkamer, pindasetjes en foto's

Langzaam maar gestaag ga ik door met de voorjaarschoonmaak. Gisteren was de logeerkamer aan de beurt, of zoals deze in de volksmond wordt genoemd: de jaren 70 kamer. Nou ja, kamer-met-alles-wat-gevoelswaarde-heeft-en-ik-niet-beneden-wil-hebben-maar-ook-niet-weg-wil-doen dekt de lading eigenlijk ook beter dan logeerkamer, maar goed er staat een extra bed in. 

Het is niet zo heel veel werk, maar alles weer even door het sop en de boenwas over de jaren 60 kastjes die ooit nog thuis hebben gestaan. De geur van boenwas vind ik ook helemaal bij de voorjaarsschoonmaak horen. Wel heb ik een kleine aanpassing gedaan waar ik me al enige tijd aan stoorde.

Jaren geleden was ik bevriend met iemand die goed dacht te doen door mij te pas maar vooral te onpas te verblijden met een pindasetje, u weet wel een groot bakje met 6 kleine bakjes en een lepeltje, ook al had ik expliciet gezegd dat het niet hoefde. Ik had namelijk ooit één vintage pindasetje zelf gekocht en me laten ontvallen hoe mooi ik die vond. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat het niet betekende dat ik nog zesentwintig andere pindasetjes hoefde te hebben, maar het was tegen dovemansoren gezegd. Het is iemand die in een eigen wereld met eigen percepties leeft en daardoor in het sociale spectrum moeilijk mensen en situaties leest. Ik liet het maar zo, het is een enthousiast mensch maar nogal onmatig in alles, dus zat ik op een gegeven moment met tientallen pindasetjes. 

Vanzelfsprekend verdwenen die naar de logeerkamer, maar de laatste tijd begonnen ze me steeds meer tegen te staan. beneden in de woonkamer had ik eenzelfde door mijzelf veroorzaakt 'probleem' met foto's in lijstjes. Dat waren er veel te veel. Gisteren heb ik er metten mee gemaakt, hele korte. De pindasetjes heb ik weggehaald en ik heb een aantal foto's naar de logeerkamer overgebracht, omdat het veelal foto's van vroeger zijn komen ze in de jaren 70 ambiance ook beter tot hun recht. 

De pindasetjes heb ik in een grote doos gedaan en naar de berging gebracht, dus mocht u nog interesse hebben in een pindasetje, ik heb er genoeg. Over een paar jaar na mijn verscheiden zullen ze uiteindelijk in de vuilcontainer belanden. Dat kan ik zelf nu ook al doen natuurlijk, maar dat vind ik dan weer te rigoureus. Niemand zal mij, met bepaalde zaken, kunnen betichten van enige logica. 

  

Nutteloze weetjes

Anonychia, zo wordt het zeldzame verschijnsel genoemd als zowel vinger-

als teennagels volledig ontbreken vanaf de geboorte.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De eerste 'computer bug' was letterlijk een insect. In 1947 was een mot 

ontdekt die in de Harvard University Mark II computer was verstrikt

geraakt. Het voorval werd gedocumenteerd en dat leidde weer tot de 

term 'debugging' om computerfouten te op te lossen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Toen de acteur Will Ferrell de drummer Chad Smith van Red Hot Chili

Peppers voor het eerst ontmoette erkende hij hun verbluffende gelijkenis

door te zeggen: "Jij bent heel knap" om vervolgens heel casual door te lopen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Mell Blanc die de stemmen deed van tekenfilmfiguurtjes als Bugs Bunny, 

Daffy Duck, Tweety en Sylvester heeft op zijn grafsteen staan: 'Thats All

Folks', naar de eind catch frase van de Looney Tunes filmpjes waarvan hij

zoveel stemmen insprak.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Als je je een gebeurtenis uit het verleden herinnert, herinner je alleen de 

laatste keer dat je er aan dacht, niet de originele gebeurtenis zelf. Dit iteratieve

proces vervormt de herinnering steeds opnieuw.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Historische bronnen doen geloven dat Leonardo da Vinci een dierenvriend was.

Hij kocht gekooide vogels om ze vervolgens vrij te laten. Tevens at en droeg hij

geen dierlijke producten.

Anonychia.

Chad Smith en Will Ferrell.

Don't call me mama anymore

Ze is één van de weinige zangeressen die me enkel door haar stemgeluid kan ontroeren, Ellen Naomi Cohen, beter bekend onder haar artiestennaam Cass Elliot en daarvoor als Mama Cass. Grote bekendheid kreeg ze samen met Denny Doherty en het echtpaar John en Michelle Phillips onder de naam The Mamas & The Papas. Een folkgroep die van 1965 t/m 1968 een groot aantal hits scoorde die ook nu nog in het collectieve geheugen zijn gegrift, zoals 'Monday Monday', 'California Dreamin'' en 'Twelve Thirty'. Ruzies en onenigheid betekenden het einde van de band. In 1971 waren ze contractueel verplicht om nog één album te maken: 'People Like Us'.

Cass was tijdens haar periode bij de band bekend geraakt als 'Mama Cass', terwijl de anderen geen Mama Michelle, Papa Denny of Papa John werden genoemd. Onder de naam Mama Cass begon ze in 1968 aan een solocarrière, als enige van de groep met groot succes, ze had dan ook veruit de beste stem van allemaal. In 1971 maakte ze een album samen met Dave Mason en noemde zich vanaf die tijd Cass Elliot. Haar laatste album voor haar vroegtijdige dood op 29 juli 1974 op 32 jarige leeftijd aan een hartaanval heeft de titel 'Don't Call Me Mama Anymore'. Mensen bleven haar Mama Cass noemen en ze vond dat dat maar eens klaar moest zijn, op grappige wijze maakte ze dat kenbaar met een lied speciaal voor haar geschreven door Earl Brown:

Don't Call Me Mama Anymore

You can call me honey, you can call me pal

I'll be your buddy buddy, maybe ever be your gal

But don't call me mama anymore

Oh you can call me fancy, you can cal me plain

If I should call ya Tarzan, then you can call me Jane

But don't, don't call me mama anymore

Lord knows I know some folks refer to me

As good old Mama Cass

Ah but that was then, and now is now

And I'd like to give that handle a Pasedena

Call me Julie Andrews, Peggy Lee or Lucy Ball

Baby darlings, you can call me anything at all

But don't, don't call me mama anymore

You can call me partner, you can call me M'am

If your wife don't understand you, and you're smashed - my name is Sam

But don't, don't call me mama anymore

Call me Miss or Mrs, Betty Boop or Minnie Mouse

And you can call me madam even though this ain't the house

But don't, don't call me mama anymore

Oh-oh-oh-oh-oh if you come down with a feverI'll be glad to hold ya hand

I make chicken soup that's really like no other

Well I'm phoning you in hope that we'll be life long friends

But precious I don't wanna be your mother

Cos I've done that before and was really rather good at it

You can call me swinger - it ain't true but what the hell

Call me fancy singer and you'll really ring my bell

But don't, don't call me mama anymore

I'll be your pet, your poopsie, your poochie, your peach

Your partner in crime

But in case you just forgot let me tell you one more time

Don't, don't you dare call me mama anymore

You can call me Cass

© Earl Brown, Cass Elliot

Hier zingt Cass het nummer.

Klik hier als het clipje niet te zien is. 

Tegeltjeswijsheid 469

 

In Memoriam: Steve Harley

Na een korte carrière als reporter waar Steve Harley zich liet ontslaan omdat hij geen verhaal wilde schrijven over een vrouw die twee blikjes eten had gestolen versnelde hij de procedure door geen stropdas te dragen en zijn haar lang te laten groeien. Het was 1971 en Steve verkeerde in de folk scene van Londen, maar aan het eind van 1972 formeerde hij z'n eigen band, Cockney Rebel en ze kregen een platencontract. De eerste single 'Sebastian' werd een grote Europese hit, maar haalde de hitlijsten in het Verenigd Koninkrijk niet. De opvolger 'Judy Teen' deed dat wel. 

Inmiddels had Steve een relatie met de Nederlandse Yvonne Paay, hij gaf haar de artiestennaam Yvonne Keeley omdat haar zus Patricia al wat meer bekendheid had en de platenmaatschappij in Nederland niet nog een Paay als zangeres wilde om verwarring te voorkomen. Yvonne nam twee singles op met nummers van Steve. Ook produceerde hij het eerste Engelstalige album van Patricia 'Beam Of Light' waarop ze o.m. zeer verdienstelijk haar versie van Steves hit 'Sebastian' zingt. 

Zelf had hij weer een andere groep muzikanten om zich heen verzameld en ze gingen nu door het leven als Steve Harley & Cockney Rebel. Met 'Make Me Smile' scoorde ze hun grootste hit. In 1977 ging Steve solo om gaandeweg de jaren steeds opnieuw in één of andere vorm met muzikanten als Cockney Rebel weer op te treden. In 1986 neemt hij, na een auditie bij Andrew Lloyd Webber, met Sarah Brightman de single 'The Phantom Of The Opera' op, als voorproefje op de musical die nog gaat komen. Hij zou ook de rol van het spook gaan spelen en heeft zich vijf maanden voorbereid op de rol inclusief repetities met producer Hal Prince om er daarna tot zijn grote verrassing achter te komen dat hij vervangen werd door Michael Crawford.

Zijn hele leven is Steve muziek blijven maken voor zichzelf en voor anderen. Zijn laatste album 'Uncovered' kwam uit in 2020 en daarvoor is hij voor de strijkinstrumenten naar Volendam getogen om daar de arrangementen van Thomas Tol op te nemen met Nederlandse musici. De Nederlandse rode draad door zijn carrière is er tot het eind toe gebleven.

Steve was sinds 1981 getrouwd met Dorothy en ze hebben twee kinderen, Kerr en Greta. In december vorig jaar maakte Steve bekend dat hij kanker had. Afgelopen 17 maart is hij overleden, Steve is 73 jaar geworden.

Een goede buur

Zoals ik een paar blogjes geleden al schreef is het tijd om thuis weer eens alles onder handen te nemen. Ik hou het huishuiden gewoon wekelijks bij, maar eens in de zoveel tijd moet er weer eens overal achter, onder en tussen gegaan worden. Ik doe dat heel rustig aan want zoals ik dat vroeger deed, achterelkaar doorgaan, dat lukt me niet meer. Gisteren heb ik de badkamer gedaan, ik heb niet zo'n hele grote badkamer, maar ook die doe ik met kleine pauzetjes tussendoor. En niets is heerlijker als het klaar is. Als laatste wilde ik de wasmachine aan zetten met niets erin op negentig graden, dat doe ik zo nu en dan om het eens lekker flink door te spoelen. Dus nadat alles klaar was, was dat nog het enige dan kon ik relaxen. Ik mocht opnieuw denken.

De wasmachine deed het niet, het schakelaartje aan de muur waaraan ie verbonden is deed het wel. En ik begreep al wat er gebeurd was. Doordat ik ook achter de wasmachine wilde schoonmaken heb ik 'm een beetje opzij geschoven en daardoor was het snoer losgeraakt. Ik had daar zo geen zin in, ik wilde zitten, ik was klaar. Even het doosje losgedraaid en ja, er waren inderdaad twee draadjes los van de twaalf of zoiets die erin zitten. Ik weet natuurlijk niet hoe ik dat weer moet herstellen. 

Toen ik een paar jaar geleden vanwege de traumatische lekkage een volledig nieuwe badkamer kreeg, kreeg ik ook een heel nieuw en ander systeem om de wasmachine aan te sluiten. Voorheen waren het drie draadjes, blauw, bruin en geel (geloof ik) en die kon je maar op één manier bevestigen, want hoe moeilijk kan het zijn. Nu kreeg ik iets met heel veel draadjes (vanwege het eraan gekoppelde ventilatie systeem) en nog veel meer mogelijkheden waar ze allemaal in kunnen dat ik half huilend uiteindelijk bij buurman Dick terecht kwam, via een andere buurman die vertelde dat Dick een gepensioneerde elektricien was. Nou, zelfs Dick moest wel even goed kijken, maar hij heeft het voor elkaar gekregen.

Maar nu zat ik dus weer met een probleem, en ben ik even naar Dick gelopen om te vertellen wat er gebeurd was en ik bij het openmaken van het doosje aan de muur had gezien dat er twee draadjes los waren geraakt. Hij liep meteen mee en heeft in een kwartiertje alles weer vastgemaakt, dekseltje ging er niet zo makkelijk meer op, maar laat het aan een oud elektricien over om dat uiteindelijk toch voor elkaar te krijgen. Ik kon mijn machine op negentig graden laten draaien en kon eindelijk in de rustmodus. Memo aan mezelf: bij de volgende grote schoonmaak, heel voorzichtig omgaan met het schuiven van de wasmachine. 

Het verhaal van de foto

Onderstaande foto heb ik meer dan dertig jaar in mijn bezit en heb ik sinds die tijd ingelijst staan. Het is, zoals u ziet, een foto van een man die op straat loopt in, overduidelijk, San Francisco. Voor dit blogje heb ik 'm uit het lijstje gehaald om in te scannen en was het voor mij ook weer een verrassing wat het nou eigenlijk voor een foto is.

Ik weet dat ik de foto, of duidelijker gesteld, ansichtkaart, ooit op mijn werk bij V&D tegenkwam. Ik dacht in een tijdschrift, maar op de achterkant staat: 'San Francisco The Streets: Telkens heb je hier het idee dat je in een speelfilm verzeild bent geraakt'. En verder: 'Peter Stuyvesant - There are no borders'.

Nou, dat is duidelijk, het is een reclame-uiting van het sigarettenmerk Peter Stuyvesant, dat kon toen nog. Ik heb even gegoogeld en 'There are no borders' is inderdaad ooit een reclameslogan van het sigarettenmerk geweest. Dus niet in een tijdschrift, maar wellicht meegekomen met de sigaretten die wij toen nog verkochten bij een aparte counter, maar precies weet ik het niet meer.

Wat ik wel weet is dat deze afbeelding me destijds, en nog, enorm aansprak. Er spreekt een gevoel van vrijheid uit. De straat is helemaal leeg, die man loopt daar op een relaxte manier met achter zich dat fantastische vergezicht. Hij is volledig senang. Het daar los van alles en iedereen lopen, zijn eigen plan trekkend, voor mij was en is dat de hoogste staat van zijn. Vandaar dat ie ingelijst en wel van huis naar huis is mee verhuisd en nu al sinds jaar en dag op het tafeltje in de gang staat. 

IJskast

Nadat Geert Wilders bijna al zijn verkiezingsbeloften in de ijskast heeft gezet, want racistisch of ongrondwettelijk, is ie er nu zelf ook maar in gaan zitten. Hij ziet af van het eventuele premierschap. Met veel gevoel voor drama noemt hij het zijn ultieme offer om alsnog een rechts kabinet mogelijk te maken. Iedereen niet behorend tot zijn idolate maar enigszins zwakgeestelijke achterban wist vanaf zijn overwinning natuurlijk al dat zulks nooit ging gebeuren. Hij kan en wil helemaal geen premier worden. Als enig lid van de PVV moet hij de overal vandaan geplukte 36 onervaren Kamerleden in de gaten houden dat ze wel doen en zeggen wat De Grote Leider wil. Nu kan hij blijven doen wat ie al twintig jaar doet, zonder enige verantwoordelijkheid te nemen rellen en mopperen vanuit de Kamer en volledig losgaan op X. Precies wat ie wil, maar natuurlijk nu wel nog even ach en wee klagen voor de bühne en voor de Henken en Ingrids.

De andere drie ruiters van de apocalyps zijn ook geen optie voor het premierschap, Dilan is na fout op fout te stapelen duidelijk niet geschikt, Caroline (Kèr'olai'n) ook niet, vindt ze zelf en daarnaast is ze ook  geen visitekaartje voor het land met haar Ma Flodder look, bovendien kan ze niet op normale schoenen met hakken lopen heeft ze medegedeeld, een reden zo goed als elke om het hoogste ambt niet te willen. Pieter is mentaal niet zo heel stabiel en stelt al sinds het begin een extraparlementair kabinet voor, waarbij de vier partijleiders in de Tweede Kamer blijven, en verder weet niemand nu precies wat het nou eigenlijk is. Informateur Kim Putters kwam met weer een andere nieuwe term in zijn eindverslag: een programkabinet. Ik ben blij dat ik een mud popcorn heb gekocht nadat de verkiezingsuitslag bekend werd, deze hele charade is te triest voor woorden maar daardoor ook wel weer genieten, zeker omdat van meet af aan al te voorzien was dat het gedoemd is te mislukken vanwege het totale gebrek aan, ja aan alles eigenlijk.

Van de week zag ik in een geschiedenisprogramma dat de aan crystal meth verslaafde koningin Wilhelmina in de oorlog toen ze in Engeland zat besloten had om bij terugkomst in Nederland een absolute monarchie voor te staan, met zichzelf als staatshoofd met absolute macht, niks geen regering, zíj wilde het voor het zeggen hebben. Dat moet als muziek in de oren klinken van het extreem rechtse deel van de bevolking die massaal op de PVV van Geert heeft gestemd. Deze mensen zien over het algemeen het autocratische Hongarije als lichtend voorbeeld hoe een land bestuurd moet worden en vinden dictator Vladimir Poetin precies hoe een Groot Leider in hun ogen moet zijn. 

Laten we, met dit ongelooflijke geneuzel en gebrek aan politieke daadkracht, Willem-Alexander dan de absolute macht geven, uit de koninklijke grafkelder in Delft zal het deksel van Wilhelmina's kist opveren van vreugde, als haar achterkleinzoon haar droom zal verwezenlijken. Met zo'n overgrootmoeder, een nazi als opa en een vrouw wiens vader wel wist om te gaan met tegenstanders heeft hij de juiste kaarten in handen om een Groot Leider te worden, zoals extreem rechts het graag ziet. Het Roemeense dictatorsechtpaar Nicolae en Elena Ceaușescu zouden verbleken bij onze Willem en Máxima. En wat zou er nou helemaal mis kunnen gaan, zolang we de Grote Leider, Willem in dit geval, maar gehoorzamen. Alleen liep het met de Ceaușescutjes uiteindelijk niet zo heel goed af.

Ik vul nog maar es een schaaltje met popcorn. 

                                                                                                                                                                                                                                         © ANP

Herinnert U zich deze nog? #229

BAY CITY ROLLERS
'SATURDAY NIGHT'
1976
Aantal weken: 8
Hoogste positie: 2

 

Als de video niet te zien is klik hier.

De Schotse broers Alan en Derek Longmuir begonnen on 1965 met de band Ambassador die in 1967 Saxons werd, maar ze wilden weer een nieuwe naam en die werd gevonden door met een dartpijltje op de kaart van de Verenigde Staten te gooien, het pijltje kwam terecht op Bay City en voilà, de Bay City Rollers waren een feit.

Eind 1973 was er na wat personele wisselingen de definitieve bezetting waarmee hun succesperiode begon. Zanger Les McKeown, bassist Alan Longmuir, drummer Derek Longmuir, gitarist Eric Faulkner en ritmegitarist Stuart Wood. In het clipje is Derek afwezig en drumt Les voor de vorm. Een hele rij hits volgden waarvan dit 'Saturday Night' de grootste was.

Hun muziek werd teenybopper genoemd en de band kleedde zich in tartanruiten om hun Schotse roots te benadrukken met hoogwater broeken en wijde pijpen. In het Verenigd Koninkrijk waren ze mateloos populair dat men het had over 'Rollermania'. 

De groep viel in 1981 uiteen en er kwamen in de jaren erna korte comebacks van groepsleden en diverse groepssplitsingen. In 1996-97 kwam bovenstaande succesformatie weer bij elkaar voor optredens. Van de band die nu nog als Bay City Rollers optreedt is Stuart de enige van de originele bezetting. Alan is overleden in 2018 op 70 jarige leeftijd en Les in 2021, hij is 65 jaar geworden.

In Memoriam: Eric Carmen

Al op de prille leeftijd van drie jaar kreeg Eric Carmen ritmelessen op het conservatorium, vanaf zijn zesde vioolles en in zijn middelbareschooltijd kreeg hij pianoles en leerde hij zichzelf gitaar spelen. Geen wonder dat hij verder ging in de muziek. Zijn eerste band, eind jaren zestig, was Cyrus Erie en in 1970 was hij één van de oprichters van The Raspberries. In 1975 ging de band uit elkaar en startte Eric een solocarrière.

Zijn eerste single 'All By Myself' was meteen een schot in de roos en is tot op de dag van vandaag een evergreen. Er zijn meer dan 130 covers van het nummer, door o.m. Celine Dion, Michael Ball, Eartha Kitt, Carmen McRae en Shirley Bassey. Eric baseerde het nummer op het Adagio Sostenuto van de componist Sergej Rachmaninov. Hij was de mening toegedaan dat de werken van deze componist onder het publiek domein vielen. Dit was echter niet zo, Sergej was pas in 1943 overleden. Maar goed, het nummer was er al en dus sloten Eric en de erven Rachmaninov een overeenkomst.

Eric heeft een bescheiden oeuvre, tussen 1975 en 1984 maakte hij vijf albums en pas in 2000 zijn zesde album. In 1987 had hij nog wel een grote hit te pakken met 'Hungry Eyes' uit de uitermate populaire film 'Dirty Dancing'. Maar ondanks dat is Eric altijd muziek blijven maken, met op eenzame hoogte dat prachtige 'All By Myself', waarmee hij eeuwige roem vergaarde.

Eric was drie keer getrouwd en met zijn tweede vrouw Susan, heeft hij twee kinderen, Kathryn en Clayton. Sinds 2016 was hij getrouwd met Amy Murphy. In het weekend van 9 en 10 maart is Eric in zijn slaap overleden hij was 74 jaar. 

De Joodse Raad

Afgelopen zondagavond de eerste aflevering gezien van de 5-delige tv-serie 'De Joodse Raad'. Het gaat over de door de bezetter geïnitieerde oprichting van deze Joodse organisatie in januari 1941, welke door hen werd gebruikt als doorgeefluik om de anti-Joodse maatregelen door te voeren.

Niet de minste acteurs spelen in deze serie mee, o.m. Pierre Bokma speelt David Cohen en Jack Wouterse (fijn om hem weer eens te zien) speelt Abraham Asscher, zij zijn de voorzitters van de raad. En meteen zie je de twijfel bij allebei. Beiden hebben de intentie om het goede te doen voor hun gemeenschap en als je met de kennis van nu kijkt zou je wel willen schreeuwen naar de tv: Doe het niet! Ze denken dat praten beter is dan opstand, we moeten de agressor niet tegen het hoofd stoten, meebewegen, en hoe lang zal zo'n oorlog nou duren? Maar al vrij snel loopt het gierend uit de hand. 

Wat mij direct onder m'n huid zat was dat je in zo'n situatie niet weet waar je goed aan doet, achteraf zat iedereen in het verzet, maar dat is natuurlijk niet zo. Sommigen maakten verkeerde keuzes, maar niet allemaal bewust. Wat er in de kampen gebeurde werd nog niet geloofd, het was in een tijd dat communicatie per brief ging, niet eens iedereen had een radio en tv's waren er nog niet. 

Kleine spoiler: een jongen wordt tijdens een razzia samen met vierhonderd andere jongens en mannen afgevoerd naar Mauthausen. Zijn ouders krijgen bericht dat hij is overleden, een zwak hart. Voor ƒ25,- kan zijn as opgestuurd worden. Beangstigend is dat in de eerste aflevering ik al parallellen zie met nu. De dood van Alexei Navalny werd ook toegeschreven aan zijn gezondheid terwijl iedereen die geen Poetinpijper is weet dat hij is vermoord. 

Nu zien we, in tegenstelling tot toen, middels alle communicatiemiddelen die we tot onze beschikking hebben dat dictator Vladimir Poetin een land binnenvalt en de burgerbevolking bombardeert en geen tegenspraak duldt. Ook Benjamin Netanyahu van Israël pleegt voor de ogen van heel de wereld genocide op de burgerbevolking van Gaza en ook hier wordt heel omzichtig mee omgegaan. 'We moeten de agressors niet provoceren'. Bijna tachtig jaar later en er is nog niet veel veranderd in dat opzicht. Het zijn nu andere namen, andere gezichten en andere volken maar het 'dit nooit weer' waar men het na de Tweede Wereldoorlog over eens was is helaas utopisch gebleken.

De serie 'De Joodse Raad' kan ik u, na één aflevering gezien te hebben, van harte aanbevelen. 

Jack Wouterse en Pierre Bokma als Abraham Asscher en David Cohen in 'De Joodse Raad'.

Omringd door gekken

Een zwaar bewapend politieteam heeft in Waalwijk een inval gedaan op een bedrijventerrein bij motorclub Rolleman Holland, een motorclub met mogelijk criminele connecties. Je verwacht het niet. Het was om 21.15 in de avond en er bleek een feestje aan de gang te zijn. "Een kínderfeestje", zeiden de aanwezigen, om 21.15 in de avond. Er waren inderdaad ook zo'n vijftien kinderen aanwezig. Er zijn geen vuurwapens gevonden, waar de politie over was getipt, maar wel harddrugs en een boksbeugel zoals je dat nu eenmaal hebt op kinderfeestjes. 

Door een foutje, een tijdje terug, op de officiële website van de Tweede Kamer werden politici met 'hij/zij/hen' aangeduid in plaats van één van de opties. Niks aan de hand, zo weer opgelost. Maar de op en top vrouwelijke Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas van BBB was volledig overstuur, nee, wóedend was ze. Dus ze deed wat ze altijd in eerste instantie doet, ze schreeuwde haar/zijn/hen ongenoegen uit op X (Twitter): "Ik wil deze ongein niet op mijn persoonlijke pagina op de website van de Tweede Kamer. Ik ben een vrouw" En alsof deze overtrokken primaire reactie nog niet genoeg was had ze er nog een hashtag aan toegevoegd #IkBenEenZij. En dat zit dan nog steeds aan de onderhandelingstafel.

In Amsterdam is het Nationaal Holocaustmuseum geopend recht tegenover de Hollandsche Schouwburg, waar in de oorlog Joden werden samengebracht voor deportatie. Een heel mooi initiatief en ik zal ter zijner tijd ook zeker een bezoek brengen aan dit museum. Ik begrijp ook dat men in dit museum laat openen door de koning en dat daarbij een afgevaardigde of misschien wel meerdere afgevaardigden uit de Joodse gemeenschap worden uitgenodigd, het is hún afschuwelijke geschiedenis. Maar om nu de Israëlische president, Isaac Herzog, uit te nodigen wiens land momenteel zelf genocide aan het plegen is op de bevolking van Gaza, is op z'n zachtst gezegd een vrij ongelukkige zelfs pijnlijke keuze, zeker omdat hij heeft gezegd: "Heel Gaza is verantwoordelijk. De retoriek dat burgers niet betrokken zijn is absoluut niet waar" Om dan ook nog 'Ik vertrouw op je' op een granaat te schrijven die vervolgens op Gaza wordt afgevuurd. Er waren daarom, heel begrijpelijk, demonstraties bij de opening vanwege zijn aanwezigheid.

Het songfestivalliedje 'Europapa' van Joost Klein waarmee hij Nederland in mei naar een zesde overwinning hoopt te brengen breekt alle records. Het is het eerste songfestivallied wat nog voordat het festival is gehouden op nummer 1 binnenkomt in de Top 40 en de Single Top 100. Tevens is het het populairste nummer op Spotify, Apple Music, iTunes en Deezer. De clip is nummer 1 'trending' video op YouTube en gaat richting de acht miljoen views. Dit alles terwijl verwapten, complottheorieaanhangers, Europasceptici en andere laagschedeligen vaak ter rechterzijde van het spectrum in het liedje van Joost een vooropgezet indoctrinatieplan zien van het WEF en, hij werd echt genoemd, Frans Timmermans. Ook het enkel op X bekende Poetinfluffertje, de extreem rechtse fascist Raisa Blommestijn noemt het lied propaganda voor Europa gesteund door 'overheidstrollen'. 

Het gezellige logo van Motorclub Rolleman Holland.

Nationaal Holocaust museum.

Joost Klein.

Reset

Na mijn weekje Málaga voelde ik dat de tijd rijp was voor een reset. Niets drastisch maar gewoon weer eens even wat bewuster met dingen bezig zijn. Allereerst ben ik begonnen met een andere manier van eten. De laatste tijd at ik voor het gemak merendeel kant en klare maaltijden, wel gezond hoor, vaak stoommaaltijden maar het is toch een wat zielloze manier van gedachteloos maar wat in je mond stoppen. Sinds mijn terugkeer ben ik weer gaan snijden, hakken, koken en bakken, niets ingewikkelds maar zoals dat zo mooi heet: 'eenvoudige doch voedzame maaltijden'. En ik merk dat mijn lichaam er goed op reageert. Maar ook mentaal is het goed om wat bewuster met het bereiden van je eten bezig te zijn. Nee, ik ga niet rooiend door de akkers en ik slacht ook geen kippen op de lanai, ik koop mijn voedsel gewoon bij de supermarkt. 

Daarnaast voelde ik al enige tijd bij vlagen een soort 'zwaarte' op een bepaalde plek in huis met ook een wat benauwende niet te definiëren lucht, niet vies of scherp maar zwaar en een beetje verstikkend. Dat was er meteen weer na een paar dagen toen ik na mijn weekje Spanje thuiskwam. Tijd om die negatieve energie, want zo voelde het, weg te sturen. Van de week eerst de ramen maar eens gezeemd, want toen de zon erop stond werd pijnlijk duidelijk dat dat wel nodig was. Dat geeft meteen meer helderheid in huis. Ook heb ik met witte salie mijn huis gereinigd, smudging, wordt dat genoemd. Met de rook van witte salie verdrijf je negatieve energie en bovendien heeft het een antibacteriële werking. Natuurlijk op die plek, maar daarnaast gewoon het hele huis door. 

Plan is nu om systematisch mijn huis weer eens door te gaan voor een grote schoonmaak. Systematisch omdat ik met mijn rugconditie het kalmpjes aan moet doen, maar daar ben ik wel al in geoefend om niet te veel ineens te doen, ik heb er uiteindelijk enkel mezelf mee als ik niet meer voor- of achteruit kan. Rust, reinheid en regelmaat die aloude stoplap blijkt nog niets aan kracht te hebben ingeboet. Hoe heerlijk is het om op m'n gemak steeds een stukje huis onder handen te nemen, onderwijl goed en gezond etend en als alles klaar is nog maar es met witte salie er doorheen te gaan. Dan is de reset compleet.

Forever young

Op 7 april aanstaande wordt Patricia Paay 75 jaar. Om dat te vieren geeft CD-licious een genummerde gelimiteerde cd box uit met het volledige oeuvre van Patricia vanaf 1966 t/m haar laatste opname uit 2020. Alles uit haar gevarieerde zangcarrière verzameld, vanaf haar Nederlandstalige periode in de jaren zestig via haar poprepertoire, zowel solo als frontvrouw van diverse popbands, naar het wereldwijde succes van Star Sisters, samen met haar zus Yvonne, eerst onder de vlag van Stars On 45 (Andrews Sisters medley) maar later ook als een op zichzelf staande act.

Patricia is één van de beste allround zangeressen van Nederland. Haar grootste successen had ze in de jaren zeventig en tachtig, maar vanaf de jaren zestig was ze, al dan niet samen met haar zus, op talloze Nederlandse producties te horen als backingvocaliste. Op hits van o.m. Golden Earring, Tee Set, Greenfield & Cook en the Classics is ze, voor het geoefende oor, duidelijk te horen. De mannen van Earth & Fire die niet zo heel erg te spreken waren over de vocale kwaliteiten, of liever gezegd het gebrek daaraan, van hun zangeres Jerney Kaagman hebben destijds Patricia gepolst om haar plaats in te nemen, waarvoor ze bedankte. Ze vond het niet chique naar Jerney toe.

Daarnaast heeft ze ook vele reclamejingles ingezongen, w.o. de tune van Toppop en kunt u zich nog herinneren: "Domo, Domo, Domovla in die makkelijke pakken, ahooee", ook dat waren de zusjes Paay. Op deze cd-box staan zelfs twee reclame jingles die destijds als (flexi)single verkrijgbaar waren, Skol International bier en Mary Quant cosmetica. 

Het spreekt voor zich dat ik deze box heb besteld, ik heb natuurlijk al aardig wat van Patricia in mijn collectie, maar hier staan toch weer dingen op die ik nog niet heb en die ook voor het eerst op cd uitkomen, o.m. een aantal Duitstalige singles en zelfs nog nooit eerder uitgebrachte opnames. 

Ik kan me zo voorstellen dat ook u geen leven meer kan voorstellen zonder deze prachtige oeuvre-box van Patricia. U kunt 'm bestellen bij CD-licious. De box heeft de prachtige titel: 'Forever Young'.

Honden

Waar ik werk mogen natuurlijk geen honden naar binnen. De hondeneigenaren zetten hun hond dan vast aan een paal waar ik zicht op heb vanaf mijn werkplek. Ik krijg er een vertederend zengevoel van als ik de honden zie als hun mens uit het gezichtsveld is verdwenen. De honden berusten in de ontstane situatie. Het vertrouwen dat ze hebben dat hun mens uiteindelijk wel weer terug komt vind ik ontroerend. Ze kijken es rond, sommigen gaan er bij zitten of liggen, vaak wel met hun kop gericht op waar hun mens weer tevoorschijn moet komen. Steevast blijven ze alert je kan het zien aan hun blik en de oren die gespitst zijn op elk geluid. 

Ook moet ik dan denken aan mensen die, wat je wel eens leest in nieuwsberichten, hun hond ergens aan een boom binden en achterlaten omdat ze geen zin meer hebben om voor de hond te zorgen. Die honden zullen in eerste instantie ook vol vertrouwen op hun terugkeer wachten. Als ik die koppies zie bij de wachtende honden op mijn werk, hoe die zich verlaten op hun mens, dan kan ik me niet voorstellen dat je zoiets kunt doen. 

Zelf heb ik kort een hondje gehad, teckel Jet, die was van één van m'n verloofdes en zo'n drie en een half jaar woonde ze bij mij in huis, tot verloofde en ik besloten dat we beter af waren zonder elkaar. Jet ging dus ook en dat vond ik eigenlijk erger.

Met Jet.

Het verhaal van de foto

Op het naambordje bij mijn opa en oma aan de deur in de van Diemenstraat 108 in Den Haag heeft tot aan het eind toe als toevoeging 'besteldienst' gestaan. Dat was wat mijn opa deed in zijn werkzame leven. Ook in de telefoongids stond dat erbij. In zijn paspoort stond als beroep: 'expediteur'. Dit alles hield in dat hij per bakfiets verhuizingen deed. Op onderstaande foto ziet u mijn opa met, zoals het er uitziet, een splinternieuwe bakfiets met mijn vader erin. Dit moet ergens eind jaren 20 begin jaren 30 zijn. Op de bakfiets staat te lezen: Dienstverrichting 'Holland' met het adres en het telefoonnummer wat ze hun hele leven hebben gehad, want ze zijn pas op zeer hoge leeftijd verhuisd uit de van Diemenstraat waar ze ruim 60 jaar hebben gewoond naar een verzorgingshuis.

Tot in de tachtig kon je opa door Den Haag zien fietsen op zijn bakfiets zich niets van het verkeer aantrekkend, dat hoorden zijn beide zoons, mijn vader en ome Kees dan van mensen die vanuit het openbaar vervoer zagen dat opa op een gevaarlijke manier zich door het stadsverkeer manoeuvreerde. Dat maakte dat het punt was gekomen dat zijn zoons hem verboden om nog langer zijn leven (en dat van anderen) te wagen op die bakfiets, daartoe diende de fiets geheel en al ontmanteld te worden, want anders ging ie gewoon toch op pad. Opa was altijd een vrolijke man met pretoogjes, een borreltje en een sigaartje, dan had hij het al naar z'n zin.

Ik stel me zo voor bij de foto dat het het begin markeert van de besteldienst en dat hij zich vol trots met zijn jongste zoon én bakfiets laat portretteren.

Tegeltjeswijsheid 468

 

Reacties

Mijn eerste Eurovisie Songfestival was in 1976 en sindsdien heb ik geen jaar overgeslagen. In die bijna vijftig jaar ben ik maar drie keer overtuigd geweest dat een Nederlandse inzending een overwinning zou kunnen behalen. Dat was in 1993 toen Ruth Jacott ging met haar liedje 'Vrede', in 2019 met 'Arcade' van Duncan Laurence en nu dit jaar met Joost Klein en zijn 'Europapa'. Ruth behaalde uiteindelijk een mooie zesde plaats en Duncan won het festival inderdaad. Dit jaar met Joost moeten we het nog afwachten. 

Het festival is in de jaren ook enorm veranderd, van een theaterconcertsetting met publiek in avondkleding dat beleefd applaudisseerde na elke lied naar nu een dolle boel met buitenissig uitgedoste mensen die dansen, springen, schreeuwen en vooral veel met vlaggen zwaaien. Van één avond waarvan de deelnemende liedjes volgens de toen geldende regels pas een week voor het plaatsvond op de radio ten gehore mochten worden gebracht naar nu, vanwege de vele landen die mee willen doen, drie avonden. De liedjes zijn al twee maanden of soms zelfs langer van te voren bekend inclusief clips en optredens via het wereldwijde web. 

Het live orkest is sinds 1999 weg, omdat steeds minder landen van het orkest gebruik maakten wegens de opmars van de populaire muziek. In 1995 was er veel gedoe met het orkest en de Britse inzending Love City Groove vanwege de complexiteit van de muziek waar het orkest moeite mee had. In 1990 zou het Spaanse Azúcar Moreno met een combinatie van orkest en geluidsband optreden, maar de band startte niet, dat alles was in 1999 verleden tijd. Alle muziek staat op de band, maar er moet wel live worden gezongen. Ook dat is sinds twee jaar veranderd, de leadvocalist moet live zingen maar de backingvocals en vocale gekkigheidjes mogen op de backingtrack staan. In 1999 kreeg Kroatië hiervoor nog een standje omdat er een heel kozakkenkoor te horen was op de geluidsband. 

Daarnaast was het festival in ben beginne een wedstrijd tussen componisten en tekstschrijvers, de artiest was slechts uitvoerende daarvan en stond in avondjurk of maatpak met veel pathos het lied ten gehore te brengen. Begin jaren zestig veranderde dat. Het uitermate populaire tieneridool Conny Froboess deed in 1962 voor Duitsland mee en had daarvoor al Europese bekendheid vergaard. Anno nu is(zijn) het de uitvoerende artiest(en) waar alle aandacht naar uitgaat en is van heel statisch een liedje zingen nauwelijks nog sprake. 

Men wil als het ware een videoclip op het podium zien in de toegestane drie minuten speeltijd met maximaal zes personen. Want er zijn natuurlijk nog steeds regels waar men zich aan moet houden. Of zoals Coot van Doesburgh het zo kernachtig zei: "Je moet dood", toen bleek dat het door haar geschreven lied 'Waar Is De Zon' van Willeke Alberti langer dan drie minuten klokte en het ter elfder ure een stukje moest worden ingekort. 

Om op Joost Klein terug te komen, zijn lied gaat op dit moment viraal over de hele wereld dankzij de mogelijkheden van het wereldwijde web. Sinds enige jaren is het een ding dat men wereldwijd, dus niet enkel beperkt tot de deelnemende landen, in Eurovisietijd op You Tube reacties geeft op de inzendingen. Men filmt zichzelf terwijl ze het liedje voor de eerste keer horen en zien. Ik heb nu een soort fascinatie ontwikkeld om de reacties te zien op 'Europapa' van mensen uit de andere deelnemende landen, maar ook Amerika, Brazilië, Indonesië, Jamaica, etc.. Ik weet het, ik heb niet een heel boeiend leven.

De reacties zijn nagenoeg gelijk. Men wordt er vrolijk van, begrijpt de humor maar ook de onderliggende gedachte, zingt al vrij snel mee en kan niet stilzitten. Bij het happy hardcore-moment gaan de meesten helemaal los om in een soort verrassende ontroering te geraken bij het laatste stukje waarin Joost zijn vader toespreekt. Vaak wordt kippenvel genoemd en sommigen zijn echt geëmotioneerd. 

Joost z'n missie is eigenlijk al geslaagd, of ie nou wint of niet. Ik denk dat de televoters dit massaal omarmen, maar dat de 'vakjury' er wellicht minder van gecharmeerd is. En het valt of staat natuurlijk met de live performance, maar Joost is een liveartiest en heeft al gezegd nog wel wat achter de hand te hebben voor zijn uiteindelijke optreden. Daarnaast zendt Kroatië dit jaar een nummer van gelijke strekking en hebben Finland en Estland ook iets wat in de categorie 'vrolijk en opmerkelijk' valt. De kaarten zijn allerminst geschud, maar na het leeuwendeel van de inzendingen al beluisterd en gezien te hebben kan ik zeggen dat Joost dit jaar mijn favoriet is. 

Joost Klein, de zesde overwinning voor Nederland?

De zussen Encarna en Toñi Salazar, zangeressen van Azúcar Moreno lopen geïrriteerd het podium af als het misgaat.

De grote Europese tienerster Conny Froboess op het festival van 1962. Haar 'Zwei Kleiner Italiener' behaalde een zesde plaats maar ze had er wel een grote hit mee.