Codarts: Show & Tell

Als het theaterseizoen is afgelopen is er altijd nog de bonbon op theatergebied, de afstudeervoorstelling van de vierdejaarsstudenten van Codarts Rotterdam. Voorheen heette het 'Showcase', maar vanaf dit jaar is het 'Show & Tell' genaamd. Tevens was het op een nieuwe lokatie, niet meer in het Oude Luxor in Rotterdam, maar in de Rotterdamse Schouwburg.

Het is altijd iets om naar uit te kijken, de nieuwe talenten op theatergebied in de breedste zin van het woord presenteren zich, niet alleen de afstudeerders maar ook de studenten van de jaren 1 t/m 3 zijn present. Ik heb het al eens eerder gezegd, en ik zeg het weer, het enthousiasme, de energie en bovenal wat ze allemaal kunnen qua zang, dans, spel en muziek, de diversiteit aan materiaal, ze slepen me daarin helemaal mee. Van Bertolt Brecht en Andrew Lloyd Webber tot Annie M.G. Schmidt, Yentl en De Boer en Maarten van Rozendaal er is vrijwel niets wat deze kanjers, want dat zijn het stuk voor stuk, niet aankunnen.

Ik wil niemand te kort doen, want zoals gezegd, kanjers, allemaal, maar toch wil ik er enkele uitlichten. Allereerst afstudeerder Charlotte Dommerhausen, die de hele voorstelling door in verschillende nummers zat, wat heeft zij een ongelofelijke geweldige stem, wat een power en emotie! Dan wil ik meteen in één adem derdejaarsstudent Myrte Luyten noemen, zij zong in het nummer "The Phantom Of The Opera" de partij van Christine Daaé, een vocaal hoogstandje met aan het eind die hoge E6, kippenvel en een verdiende ovatie. Humor zat er ook in de voorstelling, Lena Stallinga, afstudeerder, bleef als enige na het drukke ensemblenummer "Augustus Oklahoma, Grace" op het toneel over en kreeg de lachers op haar hand door zogenaamd gegeneerd vocaal en fysiek haar ongemak uit te drukken. Later in de voorstelling zong ze met een gigantische knuffelbeer het Yentl en De Boer lied "Omdat Ik Onseker Bjen" wederom briljant en met humor, zeker toen er aan het eind honderden knuffels naar beneden stortten op het toneel.

Bij de afstudeerders zaten deze keer maar twee jongens, Job Greuter en Korneel Konstantijn. Korneel deed een weergaloze monoloog van Tom Lanoye in het Vlaams wat uitmondde in een hartverscheurende versie van Joy Division's "Transmission". Job liet zien multi-getalenteerd te zijn, als zanger, acteur, danser, maar ook als tekst- en muziek schrijver. (er waren dit jaar trouwens meer Codart'ers die muziek en teksten hadden geschreven). In het zelfgeschreven ensemblenummer van Job, "We Are Making Art", was het een feest om zijn steeds wisselende mimiek te zien die bij dit knotsgekke nummer past en hoort. Als cadeautje kregen de bezoekers een cd met dit lied er op na afloop mee naar huis.

Ik kan wel door blijven gaan want er is over ieder optreden zoveel te vertellen. Het Annie M.G. Schmidt nummer wat nu actueler is dan ooit, "De Laatste Dans", werd krachtig en intens gebracht met een nóg actuelere tekst van afstudeerder Annebeth Moolenburgh. Het grappige ingenieuze door de tweedejaars geschreven en gebrachte nummer "The Interview". En als laatste was er "Om Te Janken Zo Mooi" van Maarten van Roozendaal, in duet gezongen door tweedejaars Quinten De Smedt en Lotte Pierik wat het meteen een soort Shaffy/List elan meegaf. En traantjes werden er geplengd, alle studenten kwamen op het toneel en voor de veertien afstudeerders zat het erop, met vochtige oogjes namen ze afscheid, en ik voel me dan meteen verklempt, omdat ik me het zo goed kan voorstellen, na vier jaar intens gewerkt te hebben naar dit fabuleuze resultaat sluiten ze een gedeelte van hun leven af. Een gedeelte waar ze zeker hun verdere leven met genoegen, blijdschap en jawel, nog steeds vochtige oogjes aan zullen terugdenken. Ze vliegen uit naar, naar ik hoop, een prachtig leven waarin ze aan de meest fantastische producties kunnen meewerken.

Ik hoop in ieder geval in de nabije toekomst in het theater te zitten en denken: 'Ken ik die niet ergens van?', om dan vervolgens in de biografietjes in het programmaboekje te lezen dat de opleiding is genoten bij Codarts, dan weet ik dat ik ze ooit in een 'Showcase' of 'Show & Tell' heb gezien. De eerste- tweede- en derdejaars ga ik vast en zeker in toekomstige 'Show & Tells' weerzien. Ik verheug me er nu al op.

Na afloop van het lied "Omdat Ik Onseker Bjen" werd Lena bedolven onder honderden knuffels. 

Job Greuter en anderen in het nummer uit "Hamilton", "The Schuyler Sisters/Satisfied".

Myrte Luyten in een adembenemende uitvoering van "The Phantom Of The Opera".

Hè....?!

Gisteren was het zover. Ik gaf gehoor(!) aan de oproep om mijn gehoor te laten testen bij het lokale filiaal van Schoonenberg. Ik kende het, want ik ben er met mijn moeder menigmaal geweest. Er waren twee hoogbejaarden voor me met problemen aan hun gehoorapparaten, wat de jonge audicien met veel geduld en kennis van mensen en vakgebied behandelde. Ik weet het van mijn moeder en zag het nu weer, eenmaal aan de hoortoestellen blijft het tobben met piepjes, ruisjes, batterijtjes, e.d.. Bovendien merkte ik dat hoe ouder de mensen zijn hoe meer er met herhaling wordt gezegd en gevraagd. Dat heeft niets met doofheid te maken maar had als doel om een aantal keer bevestigend antwoord te krijgen op iets wat al eerder bevestigd was, net zoals bij kinderen het geval is, maar dit is een terloopse observatie.

Uiteindelijk was ik aan de beurt, en hoewel ik persoonlijk door Schoonenberg benaderd ben was ik er niet bekend. Volgens de audicien is het de gemeente die de ouder wordende inwoners er attent op maakt om hun gehoor te onderhouden. Mijn oren werden bekeken en zagen er volgens hem keurig uit. Of ik ooit wel eens eerder een test had gehad? Dat was lang geleden als kind en dan moest je je vinger opsteken wanneer je iets hoorde, links met je linkerhand en rechts met je rechterhand. Dat gaat nu anders. Ik kreeg een dingetje in mijn handen en daarop moest ik drukken als ik wat hoorde links of rechts, dat maakte niet uit.

De uiteindelijke uitslag was volgens de audicien prima. Ik zat niet op de nullijn, maar daar zit niemand op, omdat zoals hij zei, vanaf je elfde jaar je gehoor al minder wordt. Ik zit tussen de 10 en 15 dB HV/KHz (wat dat ook moge betekenen) en dat stemde tot tevredenheid bij hem. Pas tussen de 35 en 40 dB, enz. wordt er es gekeken naar hulpmiddelen. Mijn rechteroor is wel iets slechter dan mijn linkeroor. Over zo'n jaar of drie of eerder als ik er zelf de noodzaak van inzie is het raadzaam om weer eens een test te doen.

Tegeltjeswijsheid 284

Toen was geluk ... #8

We horen het dagelijks in het nieuws, Nederland moet van het gas af. Er worden al gasloze nieuwbouwwoningen opgeleverd, maar ook de bestaande woningen zullen er aan moeten geloven. Gemeenten verdringen elkaar om de eerste te zijn die een al bestaande wijk gasvrij maken. En er is een hoop gekrakeel en gedoe over, want we willen wel een schoner milieu en we snappen dat die arme mensen in Groningen de aardbevingen beu zijn, maar het mag ons natuurlijk niks kosten.

Ach, hoe blij en verrukt waren we in 1959, Nederland was weder opgebouwd en er werd een gasbel ontdekt bij Slochteren. Vanaf 1963 werden er gasleidingen door heel Nederland gelegd, en in tien jaar tijd was driekwart van Nederland aangesloten op het aardgas. Er moest worden overgegaan van lokaal opgewekt stadsgas naar aardgas, en daar waren technische aanpassingen voor nodig, want de druk was hoger. Topdrukte voor de installateurs, want alle geisers, gasfornuizen e.d. moesten huis aan huis worden omgebouwd.

In mijn geboortestad Den Haag natuurlijk ook, maar daar was nog iets anders aan de hand. Want waar het hele land al op 220 volt zat met elektriciteit, bleef Den Haag lange tijd een buitenbeentje. Daar was nog een spanning van 120/125 volt. Dat heeft tot ver in de jaren vijftig geduurd. Alle elektrische apparaten, zoals stofzuigers, wasmachines tot aan scheerapparaten aan toe moesten worden omgebouwd. Ook dienden er andere gloeilampen te komen.

En nu staan we aan de vooravond van een vernieuwing op dit gebied, want het aardgas, destijds aangekondigd als 'in overweldigende hoeveelheden aanwezig' is na 55 jaar toe aan vervanging. Een megaoperatie, maar in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw hebben de mensen de megaoperatie ook doorstaan. En een beter milieu begint bij jezelf.

Van stadsgas naar aardgas.

Ook Den Haag 220 volt!

Op deze dag

Sinds enige tijd heeft Facebook de 'Op deze dag'-faciliteit, foto's en gebeurtenissen van de huidige datum van alle jaren ervoor krijg je dan handig bij elkaar te zien, als je wat gepost hebt natuurlijk. Ik vind het leuk, omdat het vaak een o ja belevenis is of dat je denkt: 'Is dat al weer zo lang geleden?!'

Dagjes weg, of andere leuke momenten beleef je dan even weer. Ook mensen die er niet meer zijn komen voorbij in dagen dat er nog niets aan de hand was en ze van het leven genoten. Voor wat het waard is, als je mij ooit in je leven hebt gekend, dan zijn er momenten dat je even in mijn gedachten zult oppoppen, daar heb ik geen Facebook voor nodig. En wees er zeker van dat als je het aardse verlaten hebt je in mijn systeem zult blijven en ik de momenten samen koester en die zo nu en dan aan mijn geestesoog voorbij zal laten komen, dat is iets wat van nature in me zit, die nostalgie.

Mijn ouders, dat heb ik wel eens verteld, daar denk ik vrijwel dagelijks aan. Gewoon in kleine dingetjes. Zo hoor ik mijn vader altijd zeggen, als ik nu noodgedwongen over een weg loop tegen het kind wat ik toen was: 'Als er geen stoep is altijd aan de linkerkant van de weg lopen, dan zie je de auto's aankomen'. Of de ontelbare huishoudelijke tips van mijn moeder. Als je mij vraagt: 'Waarom doe je dat zo?' Zal negen van de tien keer het antwoord zijn: 'Zo deed mijn moeder dat altijd'.

Gisteren was er weer een op deze dag-herinnering aan mijn moeder, op 25 juni 2014 waren we in de stad en hebben toen geluncht bij Raoul tegenover de Bijenkorf. Heel even zat ik er weer, en ja, ik heb even een traantje weggepinkt, maar had ook een glimlach op mijn lippen. Bitterzoete herinneringen zijn vaak de mooiste.

Heracleum mantegazzianum

De hercacleum mantegazzianum is in de 19e eeuw vanuit Zuidwest-Azië naar Europa gehaald als tuinplant. De plant is inmiddels volledig ingeburgerd en groeit nu gewoon ook in het wild. Het is een imposante plant die wel tot 4 meter hoog kan worden, met grote bloemschermen vol met witte bloemetjes. In Nederland is de plant bekend onder de naam reuzenberenklauw.

In mijn kindertijd was die plant er ook al, en ik was onder de indruk van de grootte. Mijn ouders waarschuwden me dat het een gevaarlijke plant was, ik geloof dat het woord 'giftig' zelfs is gevallen, maar dat is ie niet. Het sap van de plant bevat furocoumarinen waardoor er bij mensen die in contact komen met het sap en vervolgens blootgesteld worden aan zonlicht blaren kunnen ontstaan die er als een brandwond uitzien. Het kan twee weken duren eer de blaren weg zijn. Als het sap in de ogen komt, zou blindheid kunnen ontstaan.

Giftig, dus niet aankomen was wat ik van mijn ouders mee kreeg, vervolgens kwam ik er ook niet aan. Ouders van nu schijnen dat overwicht kennelijk niet te hebben, want in ons lokale krantje staan regelmatig tot wanhoop gedreven ouders die de gemeente op niet mis te verstane wijze kenbaar maken dat de reuzenberenklauw uit het Capelse gebied moet verdwijnen want hun kinderen.... Hoewel, meestal gebruiken dit soort mensen de term 'kindjes'. Zij leggen de verantwoordelijkheid bij de gemeente neer en niet bij zichzelf als opvoeders. Heel bijzonder.

Nu is het wel zo dat sinds 2017 in de landen van de Europese Unie bestrijding van de plant verplicht is en het verhandelen ervan verboden, omdat de plant sinds ie ook in de vrije natuur voorkomt inheemse soorten verdringt vanwege het licht wat ie voor andere planten wegneemt. Maar ja, het is de natuur hè, en laten we niet vergeten dat de reuzenberenklauw hier helemaal niet voorkwam, maar dat wij hem zo mooi vonden dat ie in de vorige eeuw werd geïntroduceerd als tuinplant. Anno nu is de eens zo gewilde plant gereduceerd naar onkruid, wat niet bestaat, onkruid zijn planten die wij mensen niet mooi of bijzonder genoeg vinden of die, in het geval van de reuzenberenklauw, in ongenade zijn geraakt. Weer een bewijs dat de mensch zich niet zo met moeder natuur moet bemoeien, moeder wist heel goed dat wij westerse mensen niet om konden gaan met de heracleum mantegazzianum, zodat ze ervoor zorgde dat ie heel ver bij ons vandaan groeide. Maar niet naar moeder willen luisteren hè, dan moet je op de blaren zitten (pun intended).

Week 25 2018; Wat een week!

Rechercheurs van de sociale dienst houden er soms gestapopraktijken op na. De Volkskrant had daar zaterdag 16 juni een heel artikel over geschreven waarvan je haren te berge rijzen. Een homoseksuele man had heimelijk opnames gemaakt van het verhoor dat hij moest ondergaan. Er is onder andere te horen dat zijn woorden door de rechercheurs steeds worden verdraaid. Ook raadt een rechercheur hem het volgende aan: "Maar het zou ook goed zijn, gezien de situatie, dat jij lekker uit Bunschoten verdwijnt. Want er is nog steeds een issue als je homo bent snap je? Dat is zo. In Huizen of Soest of in grotere plaatsen, daar is het normaal. Snap je wat ik bedoel?"

Als er over nazi-achtige zaken gesproken wordt is het altijd een kleine stap naar het Amerika van president Trump waar de kinderen van ouders die illegaal de grens oversteken zonder hun ouders worden opgesloten in kooien in een oude loods in het zuiden van Texas. Het aantal is al opgelopen tot meer dan tweeduizend kinderen die gescheiden zijn van hun families. Ik snap nu waarom Donald en Kim het zo goed met elkaar konden vinden, Kim heeft hem vast wat leuke handige tips gegeven. Door alle kritiek hierover heeft hij met veel pathos het weer iets afgezwakt. Intussen kwam Eva Braun Elina Ceaușescu Melania Trump gekleed in een Zara jas met de opdruk "I really don't care, do you?" de gekooide kinderen bezoeken.

De regering van Hongarije wil geen vluchtelingen in het land toelaten, sterker nog, er komt een wet aan die het helpen van asielzoekers strafbaar maakt. Uitgerekend Hongarije, het land waaruit na de inval van Rusland in 1956 200.000 Hongaren naar het Westen vluchtten.

In Nederland blijken onze would be Erdoğannetjes van Denk een test uitgevoerd te hebben tijdens de Tweede Kamerverkiezingen van 2017 met een nepcampagne waarin een foto van Geert Wilders van de PVV en de tekst 'Na 15 maart gaan wij Nederland zuiveren' te zien was. Klikte je er op dan kwam je op de site van de PVV. De schatten, ze wilden hiermee de schimmige werkwijze van hun lichtend voorbeeld Recep Erdoğan imiteren, vermoed ik. Uiteindelijk is het bij een korte test gebleven, maar het is de gedacht die telt.

Wat geweldig en zeer verdiend dat de tv-serie "De Luizenmoeder" de Zilveren Nipkowschijf heeft gewonnen. Een serie waar ons, lees ouders met gewenste kinderen en leraren in hun natuurlijke habitat, een spiegel wordt voor gehouden waardoor er hartelijk om onszelf gelachen kan worden.
André van Duin mocht de oeuvreprijs ontvangen en Tineke De Nooy de ere Zilveren Reismicrofoon voor het authentiek radiomaken sinds 1962. Ook beiden zeer terecht.

Shamon West had in Arakansas ingebroken in de auto van Flora Lunsford en haar tas meegenomen. Flora werkt in een restaurant en toen twee dagen na het voorval een man zijn maaltijd wou afrekenen, zag ze haar eigen naam op het pasje staan. Het was Shamon. Flora belde de politie en hij is in de boeien afgevoerd.

Ons kabinet is voor transparantie en duidelijkheid roepen ze steeds. Dit is er te lezen over de uitvoering van de jeugdzorg door gemeenten: 'Ook heeft het kabinet met medeoverheden besloten de trap-op-trap-afsystematiek aan te zetten en de basis voor normeringssystematiek te verbreden naar de totale uitgaven onder het uitgavenplafond'. Begrijpt u wel.

De opvang van kinderen in kooien. 

De cast van 'De Luizenmoeder'

Farid Azarkan van Denk en de door hen verzonnen leus (als test) voor de PVV.

It's been a ride

Vandaag een soort gastblog van Mikey een vriend van me uit Engeland over wie ik in het verleden wel eens wat heb geplaatst. Zijn droom was het om kinderverpleegkundige te worden. Tot die fatale dag tijdens zijn huwelijksreis in Mexico in 2012, waar hij bij een auto ongeluk zwaar hersenletsel opliep. Met toestemming van hem heb ik zijn blog van 22 juni 2018 vertaald:

Het is belangrijk voor me om te herinneren dat mijn reis om te proberen een gediplomeerde kinderverpleegkundige te worden veel belangrijker was dan het uiteindelijke doel.

Allereerst had ik mijn toelatingstraject doorlopen en had een plaats op de universiteit. Er waren zestig plekken en meer dan driehonderd gegadigden. Na vijf maanden ging ik op huwelijksreis en mijn leven veranderde opslag na een zeer ernstig auto ongeluk nadat we met dolfijnen hadden gezwommen. Ik heb me tijdens de crash op mijn vrouw geworpen om haar te beschermen waardoor ik op een haar na het ongeluk heb overleefd. Terwijl ik in coma lag kwam zij er achter dat ze zwanger was en negen maanden later werd onze dochter geboren. Na een bevalling van twee dagen werd ze uiteindelijk met een keizersnede op de wereld gezet, maar ze ademde niet. Er zat een lek in één van haar longen bovendien had ze ook bloedvergiftiging en de doktoren zeiden dat ze zou kunnen overlijden.

Gelukkig heeft ze het overleefd. Ik kreeg, mede door de gevolgen van het hersenletsel wat ik had opgelopen bij het ongeluk, een zenuweninzinking nadat ze was geboren en trok me terug in een donkere traumatische plek voor enige tijd. Ik ging voor een intense rehabilitatie vier maanden naar Cambridge om mezelf klaar te stomen om terug te keren naar mijn studie, welke in september zou beginnen. Na drie maanden sloeg het noodlot opnieuw toe toen mijn schoonmoeder onverwacht overleed. Door de constante traumatische gebeurtenissen in ons leven strandde ons huwelijk en verhuisde ik. Na enige tijd zijn we officieel gescheiden. Het was in die tijd, terwijl ik uit een koffer leefde, dat er opnieuw een tragedie plaatsvond. Mijn oma's gezondheid verslechterde en ze overleed. Ik was op dat moment op mijn tweede stage in de verpleging.

Nadat mijn oma was overleden huurde ik een kamer bij een stel en hun dochtertje. Alles leek prima te gaan in mijn nieuwe huis. Maar zonder dat ik het wist had dit koppel bijbedoelingen: Zij wisten van het ongeluk en de grote rechtszaak die zou komen en de waarschijnlijk grote som geld wat daaruit zou kunnen voortvloeien. Ze deden alsof ze me aardig vonden enzo, maar persten me zonder dat ik het wist af, en op een dag ben ik door de vrouw die dronken was en volledig buiten zichzelf aangevallen. Ze bleek een alcoholiste te zijn en een drugsgebruiker. Ze belde de politie en vertelde hen en ook de universiteit dat ik háár had aangevallen en dat ik valium zou moeten slikken voor agressie, en zeker niet met kinderen in aanraking mocht komen.

Nadat ik ben ondervraagd op het politiebureau, realiseerde de politie zich dat ze had gelogen en ze probeerde om mij geld afhandig te maken en dat juist ík het slachtoffer was. Tegen de universiteit had ze gezegd dat ik lelijk had gedaan tegen hun achtjarige dochter. Ik werd geschorst en er werd bekeken of ik wel geschikt was voor het vak van kinderverpleegkundige. Het was in deze periode dat ik innerlijke rust vond een soort van ontwaakte in een nieuw bewustzijn. De beschuldigingen werden zowel door de politie als door de universiteit verworpen.

Ik ging terug naar stage nummer vier en het ging zo goed dat de decaan van mijn universiteit er op stond dat ik de universiteit zou vertegenwoordigen op een prestigieus evenement in Westminster Abbey. Helaas waren de symptomen van mijn hersenletsel op dat moment zo hevig aan het opspelen dat het teveel voor me was en ik moest bedanken voor de eer.

Toen begon mijn laatste stage. De staf wist van mijn gesteldheid af en het duurde niet lang eer ze hun oordeel velden. Het zag er niet naar uit dat de staf me wilde helpen en ik heb na vier weken de stage verlaten en zag mijn medestudenten met wie ik drie jaar ben opgetrokken voor mij afstuderen.

De universiteit besloot om me naar de meest zware specialiteit in kinderverpleging te sturen: neonatale intensive care. Hier zou naar voren komen of de zorgen die de staf eerder had over mijn functioneren terecht waren. Ik eiste dat niemand daar op de hoogte zou worden gebracht van mijn gesteldheid, en dan maar zien wat er ging gebeuren. Ik slaagde met vier A's en een brief van mijn mentor aan de universiteit waarin stond dat ze niet één keer een gebrek aan concentratie of geheugen had gezien.

Mijn neuroloog vond dat ik een time out nodig had, maar er was al teveel tijd heen gegaan. Ik sloeg zijn advies in de wind en keerde terug naar mijn laatste stage die zeven maanden zou duren. Nadat ik de hele kerst in bed had doorgebracht begon ik weer op 2 januari van dit jaar.

Ik ben heel verdrietig geweest toen ik er achter kwam dat mijn vrouw een vriend kreeg, kort nadat ik in mijn flat was getrokken. Ik ervaar de pijn als ik tegen mijn dochter moet zeggen: "Ik kan je maar twee keer per week zien" of "Ik kan niet met je naar het feestje vanwege mijn hoofd". Ze vertelde me een keer: "Ik vind het fijn om me niet lekker te voelen, want dan zorg je voor me net als voor kinderen op je werk".

Vandaag is het de officiële laatste dag van mijn laatste stage. De studiebeurs houdt op en ik heb een berg schulden en ik zal maandag naar de rechtbank moeten als ik niet met ze tot een overeenkomst kan komen. Mijn reis heeft me veranderd. Ik begrijp nu dat de enige manier om je doelen te bereiken in het leven is om ervoor te vechten in vrede en begrip met vergevingsgezindheid en compassie. Ik voel geen boosheid niet naar de vrouw die me heeft aangevallen en gelogen, niet naar de advocaten, mijn ex-vrouw, de staf die me geen kans wilden geven of wie dan ook die steeds een stenen muur voor me neerzette. Ik voel alleen maar begrip en vrede voor hen.

Ik wil hiermee eindigen:

Poole Ziekenhuis 2012
Ik was half in slaap en had vreselijke pijn. Ik was bang en ik wilde terug naar mijn studie en mijn vrienden. Een verpleegster kwam binnen:
"Mikey, jouw liefde voor de verpleging is geweldig, maar ik denk dat het nu tijd is voor een andere carrièrekeuze".
Ik dacht: "Dat zal niet gaan. Sorry".
...en nu zes jaar later (twee dagen geleden) ben ik een gediplomeerde kinderverpleger!

Ik weet dat alles mogelijk is voor iedereen. Laat nooit iemand je vertellen dat iets niet kan. Je moet gewoon gek genoeg zijn en de moed hebben om tot het uiterste te gaan, zelfs door de hel om het te bereiken.

Thank all of you.
Mikey.

Nodeloos te zeggen dat ik ongelooflijk blij ben voor Mikey, en enorm trots dat hij tegen alle verwachtingen in zijn droom met keihard werken heeft kunnen waarmaken. De prognose voor iemand met zijn hersenletsel is gewoonlijk een rolstoel, maar hij heeft het, ondanks de pijn en de demonen die hem nog steeds teisteren, om het nog maar niet te hebben over alle tegenslag die hem overkwam, gered. Laatste nieuws gisteren is dat er een overeenkomst is gesloten, en hij niet naar de rechtbank hoeft maandag.

Mikey bij de dolfijnen in Mexico april 2012 kort voordat het noodlot toe zou slaan. 

Neus op de feiten

Wanneer merk je dat je ouder aan het worden bent? Die eerste grijze haar die je ontdekt, waarvan je in eerste instantie denkt dat het pigment nog moet indalen? Dat je niet meer kunt opstaan of uit een auto kunt komen zonder geluid te maken? Dat je op zaterdagavond naar bed gaat op een tijdstip waarop je vroeger uit ging om de stad rood te kleuren? Ach, het is een natuurlijk proces, en het gaat stapsgewijs, gelukkig maar, stel je voor dat je nog kwiek en fit gaat slapen en de andere dag gerimpeld, stram en met kaal haar en een vetschort opstaat, dat het in één nacht bekeken is. Zo, vanaf nu ben je oud.

Nee, het is ónvermijdelijk maar het gaat gelukkig wel géleidelijk, zodat er een gewenning optreedt. Ik heb er zelf niet veel problemen mee, ik tel mijn zegeningen, hoe ouder je wordt hoe minder je hoeft en moet. Ik ben er wel senang onder, maar soms ben je zonder het te weten op een punt beland waarvan je denkt: 'Wat de neuk?', en word je met je neus op de feiten gedrukt.

Ik had gister zo'n moment, ik kreeg post op naam en adres, ik herhaal, op naam en adres van Schoonenberg. Schoonenberg! Dus niet een huis aan huis flyer, maar echt in een enveloppe aan mij gericht. Het was ook nog ondertekend met "Uw Schoonenberg audicien". Uw! Ik ben er nog nooit voor mezelf geweest. Ik kan een vlieg horen niezen. Het was een uitnodiging voor de APK van mijn gehoor. Ik wist niet dat het bestond, laat staan dat ik ervoor in aanmerking kwam. Maar er stond in te lezen dat het gehoorverlies geleidelijk gaat, net als het hele verouderingsproces dus. Zo langzaam, dat je een lange tijd niets merkt.

Mmh.....mijn oma van moeders kant, mijn moeder en ook mijn zus hebben allemaal te kampen (gehad) met doofheid, gehoorapparaten-nodig-doofheid welteverstaan (no pun intended). Hoewel ik me blijf afvragen hoe 'mijn' Schoonenberg aan m'n adres is gekomen, begrijp ik dat ik als beginnend bejaarde blijkbaar tot de doelgroep hoor om vrijwillig een gehoor-APK te ondergaan. En jawel mensen, ik neig ernaar om het te doen, vooral vanwege de doofheid die in de familie voorkomt. Ik hoop, en verwacht eigenlijk, dat ik niet met mijn oren op de feiten gedrukt zal worden en dat er geen (beginnende) doofheid geconstateerd zal worden. Laat de volgende keer gerust een speld vallen. Ik hoor 'm.

Toen was geluk ... #7

Voordat plastic zijn alomtegenwoordigde intrede in de Nederlandse huishoudens deed, waren gebruiksartikelen van ander materiaal gemaakt. Neem bijvoorbeeld kledinghangers die in de volksmond ook wel 'knaapjes' werden genoemd, wij zeiden er thuis trouwens 'stokjes' tegen. Waarschijnlijk omdat ze van hout waren.

Ik weet het niet zeker, want toen ik in het huisgezin arriveerde waren er al talloze stokjes, maar volgens mij kreeg je ze bij aankoop van kleding, omdat er meestal een winkel-, merk- of concernnaam op stond. Er waren, net als nu bij de plastic varianten, veel verschillende, voor dames- en heren kleding, broekenhangers, speciale hangers voor rokken of colberts. Voor kinderen waren ze ook en de gekleurde blauwe en roze kinderknaapjes hieronder kan ik me nog herinneren daar had mijn moeder ook enkele van.

In de jaren 60 en 70 waren de met skai beklede kledinghangers afgemaakt met koperkleurige studs erg populair. Ze waren verkrijgbaar in alle kleuren van de regenboog. Ik vind ze wel vrolijk, en eigenlijk leuker dan de plastieken die ik nu heb hangen. Dit is wel een dingetje wat vroeger toch wel beter was.

Beschaafd geduld

Tijdens en na het debacle van mijn ervaring in de klantenservicesector, kwam niet alleen naar voren dat ik daar niet geschikt voor ben, mijn voormalig leidinggevende met wie ik zo'n tien jaar heb gewerkt formuleerde het als volgt: "Het werken bij een klantenservice vereist een stevige laag beton op je ziel en die heb jij nu eenmaal niet." Maar ook dat ik me niet kon herinneren dat ik zelf ooit vreselijk tekeer ben gegaan als ik ergens een klacht of vraag over had of vermoedde dat er zich iets ten nadele van mij aan het voltrekken was. Ik ben altijd netjes gebleven, zonder schelden, geschreeuw of gedreig. Het geduldige op dat gebied heb ik dus duidelijk van mijn vader, mijn moeder had dat absoluut niet, die kon ook niet op een normale manier haar ongenoegen kenbaar maken.

Begin mei kreeg ik post van de belastingdienst dat ik van het jaar 2017 nog wat van hen tegoed had, en dat ze dat binnen tien dagen na dagtekening van de brief zouden overmaken. Het was geen groot bedrag, maar mijn huidige maatschappelijke positie is van dien aard dat alles is meegenomen. Er gebeurde niet veel, nou eigenlijk helemaal niets. Wat in het vat zit verzuurt niet is mijn devies, en ik ging ervan uit dat het in deze periode bij de belastingdienst ook druk is. Maar na een maand heb ik toch maar eens gebeld.

De belastingtelefoon, alle medewerkers waren in gesprek en het wachten zou oplopen tot zo'n twintig minuten. Prima, ik had de tijd, en inderdaad na twintig minuten kreeg ik een dame aan de telefoon en legde haar uit wat er aan de hand was. Ik had vanzelfsprekend alle nummers en codes die ze nodig zou kunnen hebben voor me uitgespreid liggen. Zij vond het ook vreemd, want het had al lang overgemaakt moeten zijn, maar ze kon niet precies zeggen waar het aan lag, daarvoor diende ik een ander nummer te bellen die ze me gaf. Daar was de wachttijd vijftien minuten, een minder drukke afdeling klaarblijkelijk. Wederom een vriendelijke dame die maar tot een zeker hoogte met mij mee kon kijken, of ik even kon wachten. Dat kon ik. Na zo'n minuut of acht was ze er weer met de mededeling dat zíj verder niks kon, maar dat ze het zou doorgeven aan 'de afdeling' en daar zou iemand mij 's anderdaags of anders de dag daarna bellen. Ik kon kiezen uit 's morgens of 's middags gebeld worden. Ik koos voor 's morgens. Ook deelde ze mee dat er met een onbekend nummer gebeld zou worden. Dat was fijn, want die negeer ik doorgaans.

En jawel de andere dag werd ik, net ná de ochtend, zo rond half één, gebeld door een mevrouw van 'de afdeling'. Ze had het helemaal nagekeken en wilde het handmatig gaan overboeken toen bleek dat het banknummer niet klopte. Althans, ik had het wel goed ingevuld, maar het was schriftelijk gedaan (dat kon niet anders) en de computer had een '0' voor een '8' aangezien, en zodoende gebeurde er niets.

Dus zonder boos worden, zonder stemverheffing, zonder te vervallen in hysterie, maar door gewoon beleefd, beschaafd en geduldig te zijn is het opgelost en zou het bedrag worden overgemaakt binnen de door de belastingdienst gehandhaafde tien dagen. Wat ook gebeurde.

Nutteloze weetjes

Paddenstoelen zijn meer verwant aan mensen dan aan planten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
'Fika' is de Zweedse traditie van koffie, cake en een babbeltje.
Het is een zo ingeburgerd iets in de Zweedse samenleving dat
veel bedrijven twee keer per dag een fika-moment hebben. Soms
zelfs vereist, omdat tijdens fika vaak de meest beste ideeën en
beslissingen naar voren komen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Spanning kan ervoor zorgen dat je obsessief-compulsief gedrag
gaat vertonen zoals bijvoorbeeld overdreven schoonmaken. In tijden
van stress, onzekerheid of hulpeloosheid komt het vaak voor dat
mensen repetitieve ritualistische gewoontes ontwikkelen zoals.
schoonmaken, bovenmatig veel sporten of nagelbijten. Dit om een
gevoel van controle te krijgen, zelfs als ze zich niet realiseren dat
ze gestrest of gespannen zijn.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Koningin Elizabeth II is een verwant van Vlad III, bekend als Vlad
Dracula
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Je te laten fotograferen van de linkerkant maakt je aantrekkelijker.
Veel schilders laten dit al zien in hun schilderijen, waar ze hun
modellen van de linkerkant portretteerden. Studies hebben aangetoond
dat mensen meer aangetrokken worden door de linkerkant van
gezichten,omdat je doorgaans meer emotie toont met de linkerkant
dan met de rechterkant.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Stephen King heeft de rechten van sommige van zijn korte verhalen
verkocht voor $1,-, zodat studenten aan de filmacademie ze kunnen
gebruiken om films te maken. Hij noemt ze zelf 'my Dollar Babies'.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Stegosaurussen en tyrannosaurussen hebben nooit samen geleefd.
Er zat meer tijd tussen het bestaan van de stegosaurus en de
tyrannosaurus dan er tussen de tyrannosaurus en ons is.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Veel griezelige geluiden je die tijdens een enge film hoort, worden
gemaakt met een instrument met de naam 'waterphone'.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Johnny Cash heeft als kind drie zanglessen genomen. Na de derde les
zei zijn zangleraar dat hij niet meer terug te hoefde te komen omdat
hij geen lessen nodig had, en dat hij niemand ooit zijn natuurlijke stijl
van zingen moest laten veranderen.

Tegeltjeswijsheid 283

Week 24 2018; Wat een week!

Tijdens de uitreiking van de Tony Awards, kreeg dramadocent Melody Herzfeld een award voor haar jarenlange werk als opleider. Zij is docent op de school in Parkland waar in februari zeventien mensen zijn doodgeschoten. Melody bracht toen 65 studenten in veiligheid in haar kantoor. Als verrassing traden een aantal studenten voor haar op met het lied "Seasons Of Love" uit de musical "Rent". Een staande ovatie viel hen ten deel.

In het water in de buurt van de Overijsselse plaats Vroomshoop is een zwijn gevonden. Aan de poten van het dier was een betonblok gebonden. Ik kan niet goed omgaan met zo'n bericht. Mijn hersentjes maken dan even een soort kortsluiting.

Totale apathie maakte zich van mij meester toen ik de meer dan afschuwelijke details hoorde van de moord op Anne Faber. Wat heeft dat arme meisje vreselijke dingen moeten doormaken. Onbeschrijfelijk. Mijn hart gaat uit naar haar familie en vrienden. Niet onder woorden te brengen hoe zij zich nu voelen. Diep, diep triest.

Wat ongelooflijk leuk en terecht dat de geweldige Corrie van Gorp een mooi eerbetoon heeft gekregen in het Oude Luxor Theater in haar eigen Rotterdam. Al jaren staat ze niet meer in de schijnwerpers, maar heeft in de jaren 60, 70 en 80 furore gemaakt als balletdanseres bij het Nationaal Ballet en natuurlijk als revueartieste en zangeres. Het kostuum van haar bekende typetje Bep de Bok, welke ze samen met André van Duin als haar man Arie speelde, staat nu permanent tentoongesteld op het entresol van het theater.

De gekleurde duiven die sinds 1957 in de Efteling te zien waren verdwijnen. Hoewel ze werden gekleurd met een diervriendelijke kleurstof (volgens de Efteling) wil het park meebewegen met de tijd, en vindt dat het kleuren van duiven niet meer past. Vanaf nu zullen de duiven gewoon hun witte verenkleed mogen behouden.

Net als je dacht dat het niet veel gekker kon is daar ineens Bregje Hofstede, nee ik had ook nog nooit van haar gehoord, maar het kind heeft een feministische actiegroep opgezet om actie te voeren in Amsterdam omdat er niet genoeg vrouwelijke straatnamen zijn. Lees die zin nog maar eens rustig over. Waar je je al niet druk om kan maken. Ik snap nu ook waarom ze op haar 24e al een burnout had. Een Bregje Hofstedestraat zal er niet snel komen. Voor een straatnaam moet je namelijk wel iets gepresteerd hebben. Ook als vrouw.

Shell...dividendbelasting....Mark Rutte.... Voor Mark, lees de VVD. is de waarheid steeds een keuze, ook nu weer. Zal Shell de zeven miljard die ze in 13 jaar niet aan belastinggeld hebben betaald terug gaan betalen? De belastingdienst wist ervan. Moeten u en ik eens vergeten zijn iets op te geven. Meanwhile, de 'wetenschappelijke' bron voor het afschaffen van dividendbelasting blijkt Shell te zijn. Koninklijke Shell. Wanneer mogen we weer gaan stemmen denkt u?

Verenigingsleven

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug te luisteren is. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost.

Vroeger werkte men van zonsopgang tot zonsondergang, maar zo eind negentiende eeuw begonnen de arbeidsomstandigheden en de lonen van arbeiders langzaam te verbeteren. Men kreeg meer vrije tijd, en om daar een invulling aan te geven ging men zich verenigen.  Naar schatting werden er verspreid over het land wel honderdduizenden verenigingen opgericht, van lees- en breiclubjes tot landelijk opererende verenigingen met honderden leden.

En jawel, Nederland behoort tot de wereldtop qua verenigingsleven. Nederlanders zijn gemiddeld lid van zo’n drie verenigingen of organisaties. Ruim vier op de tien Nederlandse volwassenen zetten zich in georganiseerd verband in voor iets waarvoor ze niet betaald worden. Wij van het programma “Uit De Kast” van Radio Capelle doen dat ook, belangeloos zetten wij ons in voor jullie onze luisteraars. Zo zijn wij, wij zijn gevers.

En uitzoemend is er een verband te zien tussen een robuust verenigingsleven en een goed functionerende democratie doordat sociale samenhang en maatschappelijk vertrouwen erdoor worden gestimuleerd.

Na al deze mooie woorden over het belang van het verenigingsleven, moet ik bekennen dat ik zelf er niet zo heel erg van ben. Ik lijk wat dat betreft op mijn moeder, die had, net als ik, van nature een aversie tegen de sociale dwang en druk die erbij komt kijken. Als voorbeeld is daar de volkstuin in Rijswijk die mijn ouders hadden. Daar zat een aardig stuk grond bij waar mijn vader bloemen en planten maar ook groente verbouwde. De man had daar zijn handen vol aan, maar toch werd er van de volkstuinvereniging verwacht dat de leden zich ook om het groen van de publieke ruimtes bekommerden. Daar werd een rooster voor aangelegd, zodat het gebeurde dat mijn vader op z’n vrije dag de slootkanten aan het maaien was. Mijn moeder kon daar ziedend van worden, en de stilzwijgende druk die op de dames werd uitgeoefend om kantinediensten te draaien negeerde ze dan ook volledig. Terwijl mijn moeder een zeer sociale vrouw was die uit zichzelf klaar stond voor iedereen, maar er moest geen dwang achter zitten, want dan blokkeerde ze. Hakken gingen dan in de aarde en ik herken het zo. Naast het en bloc-gedoe wat al niets voor mij is, moet ik ook niet gepusht worden want dan gebeurt er dus niets. Reden waarom ik van kinds af aan al nooit op verenigingen of clubjes heb gezeten en nog niet. Maar als ik iets graag doe, zoals het schrijven van de tweemaandelijkse column voor “Uit De Kast”, dan ga ik er volledig voor en ruim dan graag vrije tijd in om er iets van te maken.

Ik begrijp ook wel dat mijn visie niet de maatstaf is en dat het vormen van verenigingen en clubjes vaak heel belangrijk en gewenst is. Zo is er onlangs een vierdelig programma geweest van omroep MAX, “Vaarwel Nederland” waarin Nederlanders werden geportretteerd die in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw zijn geëmigreerd naar Amerika, Australië, Canada en Nieuw Zeeland. Wat daaruit naar voren kwam, was dat in elk van de landen Nederlanders zich verenigden in allerlei clubjes vanwege hun gezamenlijk verleden. Het was interessant om te zien en je begrijpt ook meteen waarom mensen uit andere landen die zich in Nederland hebben gevestigd ook elkaar opzoeken.

Iets wat je met elkaar deelt of wat je met elkaar verbindt, dat is mede ook de reden dat er verschillende verenigingen en clubs zijn opgericht door en voor de lhbt-gemeenschap, vaak wel voor iedere letter apart, maar ook om juist met elkaar op te trekken en de strijd aan te gaan. Want de oudste belangenorganisatie voor lhbt’ers, het COC, is natuurlijk, net na de oorlog, opgericht om emancipatie en rechtsongelijkheid van lhbt’ers aan te kaarten. En hoewel het hokjesdenken iets is wat we eigenlijk niet willen, trekken we van nature toch naar anderen toe in wie we onszelf herkennen. We voelen ons het meest senang als we entre nous zijn. Dat was voor lhbt’ers zeker vroeger zo toen er nog een taboe op ruste, en je alleen onder elkaar jezelf kon zijn. Maar ook nu er al heel veel gewonnen is wat betreft de acceptatie is het nog steeds gewoon fijn om met andere gelijkgestemden tijd door te brengen.

En omdat lhbt’ers net mensen zijn, is er ook voor elk wat wils wat betreft verenigingen en clubjes. Sportclubs, auto- en motorclubs, studentenverenigingen, verenigingen voor lhbt’ers en geloof, clubs voor de oudere lhbt’er, kortom voor iedere activiteit, levensfase of liefhebberij is er wel een lhbt-variant te vinden. En nu noem ik wel steeds de lhbt-gemeenschap in één adem, maar zoals al eerder gezegd verkeren de groeperingen waarvoor die letters staan graag liever ook met anderen die onder dezelfde letter vallen. Homo’s en lesbiennes trekken wel vaak gezamenlijk ten strijde voor acceptatie e.d., maar het zijn toch in den beginne twee gescheiden werelden die vaker naast elkaar bestaan dan met elkaar, met elk hun eigen mores.

Zo hebben lesbiennes een bovengemiddelde voorliefde voor wandelen. Toon Hermans begreep dat klaarblijkelijk toen hij in 1967 voor Jasperina de Jong het lied “De Wandelclub”  schreef, waarin Jo, Lien, Kaatje en Truitje zeggen graag te wandelen in de natuur maar dan wel zonder hi, zonder ha, zonder heren, want, zo gaan ze verder  ‘we zijn dol op de merels maar we motten geen kerels’. Dat het maar even duidelijk is.

Toen en Nu: Simon le Bon

Toen de originele zanger van Duran Duran na een jaar zeker was dat het nooit iets met de band zou worden en opstapte, werd Simon le Bon in mei 1980 aangetrokken als nieuwe zanger. Naast zingen schrijft hij ook teksten en muziek. Simon zou het een zomer aankijken hoe het zou gaan, maar binnen zes weken ging alles in een stroomversnelling en leidde de tour met Hazel O' Conner, waar de band de support act was, tot een platencontract bij EMI.

Het eerste album verscheen in 1981 en ze behoorden wat in die tijd 'The New Romantic-movement' werd genoemd. Voor mij was Simon een fashion icoon, of om preciezer te zijn een haarstijl-icoon. Bij het zien van de clip van hun nummer 1 hit "The Reflex" wist ik het zeker: ik wilde zulk haar. Alzo geschiedde. Er staat me bij dat ik een foto van hem uit een popblad naar de kapper heb meegenomen. En ja, in een vlaag van overmoed vond ik dat ook ik blonde stukjes, of hoe heette dat, puntjes geloof ik, in mijn haar moest.  Mijn kapster was gewillig, maar ik had achteraf gezien zonder deze haar-episode in mijn leven gekund, hoewel het toen het er bijna uit was gegroeid best wel cool uitzag (het waren de jaren 80 hè).

Simon is nu 59 jaar en is tot op de dag van vandaag bezig in de muziek. Hij blijft samen met Nick Rhodes de constante factor in Duran Duran waar de andere leden als was het een duiventil steeds in en uitvliegen. Hij is getrouwd met Yasmin Parvaneh en ze hebben drie dochters. 6 Juni j.l. is hij opa geworden van een kleinzoon.

Toen was geluk ... #6

Mijn hele jeugd heb ik er thuis van gegeten, het Gouden Eeuw-servies. Het werd ook wel het Amsterdams Grachten-servies genoemd. Het was een ivoorkleurig servies met daarop Amsterdamse grachten en bekende gebouwen in zwart decor afgedrukt. Men spaarde het in de jaren 60 bij elkaar met de N-merkjes van Nutricia koffiemelk. Blijkbaar had mijn moeder dat dus gedaan. Het was het servies voor doordeweek. De spaaractie was een doorslaand succes, zodat ik vermoed dat het voor meer mensen een jeugdherinnering is.

Schilder en graficus Hendrikus Elias Roodenburg heeft zorg gedragen voor de tekeningen op het servies. Het servies werd vervaardigd in de porselein- en aardewerkfabriek Villeroy en Boch in Luxemburg. Ik vermoed dat mijn moeder het na jaren, ergens in de jaren 80, zo zat was dat ze het heeft weggedaan. We hebben nog geen eierdopje van het servies meer kunnen vinden, waar nu heuse verzamelaars van zijn.

Strapatsen

Donald Trump en Kim Jung-un dus. De eerste Amerikaanse president die het gelukt is om de hand van een Noord Koreaanse dictator te schudden, dat moet ik The Donald nageven, maar verder.... ik weet het niet. Ik blijf het vreemd vinden en denk steeds wat zit daar achter? Bezien vanuit het perspectief van Donald als ook vanuit Kim. En hoe Donald zich verder ook gedraagt, die idiote strapatsen tijdens en na de G7-top, ik had van meet af aan al mijn bedenkingen bij zijn aanstelling als president, en verwachtte veel gekkigheid, maar hij overtreft dat wat ik al vermoedde steeds weer in negatieve zin. En ik ben bang dat er nog veel meer zal komen.

Nee, dan de strapatsen in het kleine onbeduidende Nederland qua politiek. Bij dat Groen Links, waar Rik Grashof en Marjolein Meijer beide opstappen omdat ze gelogen hadden over hun relatie. Weg om de liefde, hoe bijzonder is dat? Als dat van het bedrijfsleven ook verwacht zou worden, komt er een tsunami van opstappers aan met al die kantoorromances. Terwijl er partijen zijn waarbij bewindslieden veel vreselijker dingen doen en die pas na veel druk eieren voor hun geld kiezen.

Dat brengt me op organische wijze bij de VVD. Ik ben vrij slecht in namen dus toen ik las dat Mark Rutte iemand naar voren aan het schuiven is voor de functie van Nederlandse bewindvoerder bij de Wereldbank en ik de naam zag, dacht ik "Dat is volgens mij die man die gelogen had over zijn aanwezigheid bij een toespraak met Vladimir Poetin. Dat kan niet, het zou te gek voor woorden zijn, die man heeft daardoor moeten aftreden als Minister van Buitenlandse Zaken." Maar toen ik het ging verifiëren, bleek het toch zo te zijn, Halbe Zijlstra, niet gehinderd door enige kennis van de internationale financiële wereld, wordt zonder blikken of blozen door Mark aanbevolen. Hij maakt zo las ik verder geen schijn van kans en het stuit bovendien op veel weerstand, maar het feit dat het gebeurt is toch wel alle schaamte voorbij. Hoewel het is de VVD, die schamen zich niet zo snel voor hun strapatsen.

Me op de dijen geslagen van pret heb ik om de strapatsen van Selçuk Öztürk van het hilarische partijtje Denk. Kamervoorzitter Khadija Arib geeft na nachtelijke vergaderingen Kamerleden die ook naar Amsterdam moeten wel eens een lift in haar dienstauto. Selçuk vindt dat verwerpelijk en eist een lijst van alle meeliftende Kamerleden. Bovendien heeft hij naar goed Turks-Erdoğanistisch gebruik foto's van de lifters gemaakt. Ik vermoed om ze te kunnen vastzetten en mishandelen in de Gevangenpoort of zoiets.

Het volk krijgt de leiders die het verdient.

Kim Jung-un en Donald Trump

Marjolein Meijer en Rik Grashof 

Mark Rutte en Halbe Zijlstra

Selçuk Öztürk en Khadija Arib

Meer dan duizend woorden

Tweede Wereldoorlog. Een laatste kus van afscheid.

1974. Een nog onbekende Robin Williams (r) als mimespeler in Central Park, New York.

1969. Bobbi en Nick Ercoline het stel op de iconische albumhoes van "Woodstock" 
zijn nog steeds samen. 

1996. Michio Hoshino was een bekend fotograaf van wilde dieren. Hij is in zijn tent door een beer gedood.
Deze werd ontdekt op zijn camera en was de laatste foto die hij heeft genomen. 

Tweede Wereldoorlog-selfie. 

ABC van levenskunst

Zoals bekend is de sportschool waar ik sport van Noes Fiolet ook een dansschool. Een gerenommeerde dansschool. Het hele jaar door zie ik ballerina's, ballerino's, hiphop en streetdance dansers, en wat dies meer zij voorbij gaan naar de danszalen. Twee keer per jaar is er een uitvoering, rond de kerst in de school zelf en aan het einde van het seizoen in het Isala Theater.

Noes had me uitgenodigd om afgelopen zaterdag één van de twee eindejaarsvoorstellingen bij te wonen in het theater. Ik koos voor de matinee voorstelling, omdat Vanessa, radiocollega en moeder van Elize die er al jaren danst, er dan ook zou zijn. Het was als regelmatige theaterbezoeker een bijzondere ervaring dat door het publiek alle theaterregels met voeten werden getreden, er werden foto- en filmopnames gemaakt veelal door oplichtende telefoontjes, terwijl er ook professionele opnames werden gemaakt die men later kan aanschaffen. Maar het is natuurlijk een andere voorstelling dan gebruikelijk, meer iets zoals de eindmusical van de basisschool. Met dit verschil dat hier wel op een bepaald niveau werd gedanst. Uitgangspunt was het boekje "ABC van levenskunst" van Monique Sajet waarin bij elke letter van het alfabet een gedachte, filosofie of boodschap staat, wat in de voorstelling is vertaald naar een dans.

Het was leuk om te zien dat iedereen van de school meedeed, van peuters tot pubers, van gracieus ballet op spitzen, tot stoere hip hop. Ik heb tevens kennisgemaakt met de muziek van het fenomeen Ronnie Flex, een rapper die ik niet kende maar op zijn gebied een vedette is, of hoe heet dat in die kringen, een 'baas' geloof ik. Bovendien woont het kind in Capelle aan den IJssel! Ik had geen idee. Ook de dochter van vroegere collega Debby deed aan de voorstelling mee. Het was geweldig om zoveel diversiteit te zien, niet alleen qua leeftijd maar ook kinderen en jonge mensen uit alle windstreken. Natuurlijk hadden ook de groep leerlingen met een beperking een aandeel in het geheel. Ik vind het fantastisch dat inclusiviteit voor deze groep mensen steeds meer een vanzelfsprekendheid is. Hoewel plezier voorop staat bij het dansen op de school, zie je natuurlijk wel talent bovenkomen, nu al in deze voorstelling. En de school van Noes heeft al aardig wat talent voortgebracht in al die jaren, die zijn uitgevlogen over de wereld.

Noes zelf geniet ook enige bekendheid. Hij heeft o.m. de choreografieën bij de hits van groepen als Champagne en Vulcano bedacht, bovendien was hij zelf met zijn dansgroep regelmatig in diverse Nederlandse tv programma's te zien. Wie in het bezit is van de dvd van Conny Vandenbos, kan hem zien dansen bij de 'Franse Medley' van een NCRV-show waarin naar eigen zeggen zijn verbeten blik komt omdat hij voor Benny Neyman moest tellen wiens timing enigszins te wensen overliet.

Het was een mooie, soms ontroerende, maar vooral vrolijke middag.

Week 23 2018; Wat een week!

Te hard rijden, hondenpoep en parkeerproblemen zijn voor Nederlanders de grootste bronnen van ergernis in hun buurt. Als je je daar druk om kunt maken weet je dat je een gezegend mens bent met niet zo veel problemen.

Ik heb nooit veel opgehad met het 'defensie-wereldje', zo'n soort parallel naast de werkelijke wereld met hun eigen bespottelijke hiërarchische systemen. Maar nu naar voren komt dat vanaf 1984 tot 2006 (22 jaar!) het Ministerie van Defensie willens en wetens hun medewerkers hebben bloot gesteld aan giftige stoffen, is mijn afkeer chronisch. Er wordt nu over elkaar heen gebuiteld met excuses en smartengeld e.d.. Maar wie die mensen waren die er destijds van wisten maar besloten niets te zeggen, daar horen we niets over. Terwijl ik vind dat deze dames en heren met bloed aan hun handen berecht moeten worden voor grove nalatigheid met de dood tot gevolg.

Zelf heb ik me nog nooit afgevraagd hoeveel stappen ik per dag zet, maar ergens heeft iemand geroepen dat tienduizend stappen per dag aan te bevelen is. De commercie is daarop gedoken en nu kun je dingetjes kopen die registreren hoeveel stappen je per dag doet. Maar het blijkt alweer achterhaald te zijn, want volgens Public Health England levert het meer op om tien minuten flink te wandelen dan maniakaal naar die tienduizend stappen per dag te streven.

De gristelijke bakker in Colorado, Jack Phillips, die weigerde een taart te maken voor het huwelijk van Charlie en Dave (want, o gruwel, twee mannen) gaat vrijuit. Het is fijn dat hij als gelovige op deze manier uiting kan geven aan zijn geloof in het dagelijks leven, en vooral dat deze discriminatie blijkbaar ook wordt geaccepteerd. Maar waar ligt de grens? Taarten weigeren aan moslims? Afro Amerikanen? Joden? Dikke mensen?

Ben je sneu als je met twintig aanhangers van een anti-islamgroep tijdens het avondgebed en de ramadan demonstratief voor de moskee met varkensvlees wilt gaan barbecueën? Misschien ten overvloede, maar het is een retorische vraag.

De nabestaanden van de ramp met MH17 hebben op initiatief van Sander van Luik, wiens broer in het vliegtuig zat, 298 lege stoelen geplaatst voor de Russische ambassade in Den Haag. Één stoel voor elk van de slachtoffers. Ze willen hiermee Rusland nogmaals vragen om mee te werken aan het onderzoek naar de ramp. Wat kun je op vreedzame stille wijze een krachtig signaal afgeven. Ik was er van onder de indruk.

Om daar nog even bij te blijven, de Nederland voor de Nederlanders-platitude van Geert Wilders en Thierry Baudet kreeg afgelopen week, waarschijnlijk tot grote schrik van hun 'zij zegge watof wij denke'-achterban, een verrassende wending. In plaats van dwangmatig het nationale belang coute que coute voorop zeggen te stellen, handelen ze daar nu tegen door ervoor te kiezen de Russische onderhandelingspositie inzake MH17 te versterken. Nederland voor de Russen dus inene. Zo'n Russisch-Nederlands vriendschapsspeldje dat Geert heeft ontvangen tijdens zijn bezoek aan Moskou heeft klaarblijkelijk zijn prijs.

Herinnert U zich deze nog? #124

LUISA FERNANDEZ

"LAY LOVE ON YOU"

1978

Aantal weken: 14

Hoogste positie: 4

Luisa Fernandez werd geboren in Spanje op 14 augustus 1961 in een gezin met zeven kinderen. In het begin van de jaren 70 verhuisde de familie naar Duitsland, en het was daar dat ze op 16 jarige leeftijd werd ontdekt tijdens een talentenjacht in discotheek Zur Kutsche. Ze hield er een platencontract aan over en haar eerste single werd "Lay Love On You". De sound leunde heel zwaar aan tegen de hits van John Paul Young (o.m. "Standing In The Rain") maar dat verhinderde niet dat Luisa er in heel Europa een hit mee scoorde. Wat mij zelfs als kind destijds meteen al opviel was dat ze absoluut niet kon bewegen op de muziek die ze zong, en, zoals in het clipje te zien is, totaal a-ritmisch dansend haar liedje voor de tv brengt. 

In Nederland kwamen nog twee singles in de hitlijsten die na genoeg hetzelfde klonken als haar debuut. In 1979 was het na twee albums wel klaar, maar in Duitsland maakte ze in 1986 een doorstart als duo met Peter Kent, waarmee ze ook een relatie had. In 1997 stopte Luisa met haar werk als zangeres.

Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan, en ze heeft 30 april j.l. opgetreden in Henstedt-Ulzburg voor de 400 bezoekers van het Tanz in den Mai-feest. Het was éénmalig, zo benadrukte Luisa zelf. Ze is nu 56 jaar en verdient al jaren als schoonheidsspecialiste haar brood. 

Luisa na haar optreden van 30 april. 

Een zin

Het mag na genoeg bekend zijn dat, om met Paulien Cornelisse te spreken, taal zeg maar echt mijn ding is. Dat zat er niet al heel vroeg in, of misschien wel, maar heb ik het pas later ontdekt dat het zo was, dat zou kunnen, maar had ik het eerder in mijn leven ontdekt dan zou ik er misschien wat (meer) mee gedaan hebben. Voor nu ben ik via mijn blogjes dagelijks met taal bezig en daar voel ik me heel senang bij. Taal is mijn houvast, het is er altijd. Een soort trouwe vriend waarop ik altijd terug kan vallen, zoiets.

Ik kan ook met veel plezier kennis nemen van anderen die met taal bezig zijn. Schrijvers, acteurs, zangers, theatermakers, tekstschrijvers, hoe zeggen ze iets? Wát willen ze zeggen? En waarom kiezen ze deze woorden of gebruiken ze die intonatie? Als iemand die zelf schrijft weet ik dat één woord of een bepaalde zinsopbouw een wereld van verschil kan maken en dat je soms nét dat ene woord zoekt wat op het puntje van je tong ligt en wat maar niet wil komen. Voor mij werkt het dan om even weg te lopen en iets anders te gaan doen om wat lucht in mijn hersentjes te krijgen. En als het er eenmaal staat nog even wat finetunen zodat het een mooi en logisch lopende tekst wordt met een kop, middenstuk en staart. Onderwijl hopend dat ik zoveel mogelijk taalfouten heb kunnen vermijden, maar ik weet dat dat niet altijd lukt omdat ik vaak over mijn eigen fouten heen lees. 

Soms lees ik iets wat ik zo prachtig vind en wat me raakt, dat ik daar nog dagen over na kan denken. Ik had het gisteren toen ik een zin las geschreven door Facebookvriendin Bo. Bo heeft onlangs haar eerste boek voltooid dat binnenkort uitgegeven zal worden, maar wat ik las was een zin uit het derde gedeelte van een drieluik getiteld "In de schemering van de werkelijkheid". Het gaat over, zoals ze het zelf noemt 'een twijfelachtig jubileum' 21 jaar met en 21 jaar zonder haar moeder, waarin ze beseft dat de jaren zonder haar moeder vanaf nu alleen maar gaan toenemen.

Zoals gezegd heb ik enkel het laatste gedeelte kunnen lezen, het is prachtig en heel beeldend geschreven. Ik werd meteen het verhaal ingezogen, en de volgende zin kwam denderend bij me binnen: 

"Je zult teruggaan naar de plek waar je opgroeide en niet begrijpen waarom je niet langer je huis binnen kunt, terwijl het kind in je er nog steeds de sleutel van heeft."

Herkenbaar, confronterend, ontroerend, mooi en verdrietig tegelijk. Bij mij kwam niet enkel mijn ouderlijk huis in gedachten waar ik nog ieder plekje van ken en zo kan oproepen, maar ook al die andere plekken uit mijn jeugd, school, de nu zo veranderde buurt waar ik opgroeide, de huizen van familie en vrienden die er al lang niet meer wonen en meer plaatsen waar ik de sleutel nog wel van heb om er in gedachten rond te dwalen maar waar ik fysiek nooit meer naar binnen zal kunnen gaan.