Uber

U weet inmiddels dat ik met enige reserves alle nieuwerwetsigheid die de huidige maatschappij in steeds sneller tempo te bieden heeft tegemoet treed. Voor mij is in principe alles al goed zoals het is, maar ook ik ga, vaak in de achterhoede, mee in de vaart der volkeren. Vaak aangespoord door de lieve mensen om me heen die het oudje geduldig de voordelen van iets uitleggen waar ik met een wat argwanende blik naar kijk.

Ik moet plots denken aan mijn grootouders van vaders kant die tot op hoge leeftijd, ver in de tachtig, op zichzelf hebben gewoond zonder warm water en douche. De teil met opgewarmd water, dat was goed genoeg voor hen vonden ze. Nou zover wil ik niet gaan, ik doe ook mijn was niet aan de oever van de IJssel en ik heb gewoon warm water en een douche, maar ik heb die desinteresse voor het nieuwe niet van een vreemde. Zo heb ik nog steeds geen 'slimme meter'. Waarom zou ik? Mijn huidige meter doet het nog prima. 

Voor mijn reis naar het, ik hoop, zonnige Málaga heb ik natuurlijk tickets geboekt, die je, en dat is ook niets voor mij, niet fysiek meer hoeft te tonen, het doorgeven van je vluchtnummer is voldoende op het vliegveld. Ik vind daar wat van, maar de nieuwe tijd, net wat u zegt, ik ga daar dan wat onwennig in mee. En daarnaast moet ik wel want er zíjn ook helemaal geen tickets om te printen. Voor de reis naar het vliegveld zou ik met metro en bus kunnen, dat is het voordeel van in Rotterdam opstappen, maar er was op de dag dat ik wilde afreizen enkel nog een vlucht die hysterisch vroeg gaat, dat ik dan op het nippertje aan zou komen, zodat ik na enig googelen bij sneleentaxi.nl uitkwam. Dat vond ik heel hip en happening van mezelf. Ik heb een rit besteld zodat ik op tijd op de luchthaven ben en dan op m'n gemak een ontbijtje kan nuttigen alvorens naar Málaga af te reizen.

In het tijdschrift over Málaga, waar ik eerder over heb geschreven, stond dat er vanaf het vliegveld met trein, bus of taxi naar het centrum kan worden gegaan. Ik had al uitgezocht dat ik het beste voor een taxi kan kiezen. Die staan daar gewoon. Maar dat blijkt niet meer van deze tijd. Talitha vertelde me dat ik met een Uber moest gaan. Een Uber. Ik weet wel wat dat is, ik ben niet uit de poppenkast gevallen, maar ik vind dat meer iets voor de huidige generatie. Ik ben toch meer van de taxi's die er nu eenmaal staan. Maar nee, met zachte dwang en liefdevolle uitleg werd mij verteld hoe fijn een Uber is. En ik weet dat mijn dierbare vriend Robert, die voor zijn werk over de hele wereld reist, zich in elk land waar ie moet zijn zich het ongans ubert. Dus vooruit, ik ben overstag gegaan.

De app is op mijn telefoon geïnstalleerd en ik heb nu, als ik in Málaga arriveer, een date met een Uber-chauffeur. Die weet ook mijn vluchtnummer en houdt rekening met eventuele vertraging. Een uur voor ik land komt ie in de lucht, nou ja, hij komt niet naast mijn vliegtuig vliegen, maar ik ontvang dan z'n gegevens. Als ik geland ben moet ik contact met hem opnemen. Geen idee ook hoe dat gaat, met een berichtje of echt bellen? Ach, ik zie het wel. Het lijkt toch net een soort (blind)date of meer nog een criminele transactie. Het voordeel is dat er al een prijs is bepaald die ik achteraf middels creditcard betaal. Nou echt hoor, ik vínd dit! En zo zet ik weer een onwennig stapje in de moderne tijd. Mijn vader kon wel eens zeggen: "Ik word te oud voor de wereld". En ik denk dat ook met enige regelmaat. Een Uber. Ik. Het moet toch niet gekker worden.

 

Tegeltjeswijsheid 464

 

Omringd door gekken 2024

Een paar jaar geleden had ik op zondag een wekelijks blogje onder de noemer 'Omringd door gekken' waarin ik verbijsterende gebeurtenissen van de week ervoor benoemde waarvan weldenkende mensen zouden kunnen menen omringd te zijn door gekken. Ik kan u zeggen dat voor mij dat gevoel in de jaren erna niet is verbeterd, sterker nog, vaak heb ik het gevoel de enig normale te zijn in een wereld vol gekken. Die gedachte op zich kan legitiem zijn om sterke vermoedens te hebben dat ik de gek ben en de rest normaal. Dat mag, maar nu we wereldwijd zien dat populisme, racisme, fascisme, antisemitisme en homo- en transfobie weer toenemen en nu er in steeds meer landen extreemrechts denkenden aan de macht (willen) komen, vind ik dat een zorgelijke ontwikkeling en mag u mij om die reden gerust gek noemen. U moest eens weten wat ik van dat soort mensen vind. Om het netjes te houden, zij zijn de gekken door wie ik me omringd voel.

De voormalige asielzoeker Dilan Yeşilgöz heeft de kansen die ze in Nederland kreeg met beide handen aangepakt, en dat is natuurlijk geweldig en een voorbeeld voor velen. Maar de vrouw die voorheen lid was van de Socialistische Partij, artikelen schreef voor PvdA's blad 'Jonge Socialisten' en als vrijwilliger haar diensten aanbood in een callcenter van GroenLinks om daarnaast tegen het asielbeleid te protesteren van VVD'er Rita Verdonk is nu zelf fractievoorzitter van diezelfde VVD in de Tweede Kamer en onderhandelt momenteel met het fascistische PVV om een nieuwe regering te vormen. Haar kijk op asiel is daarbij nogal veranderd. In plaats van de kansen die zij heeft gekregen ook aan andere asielzoekers te gunnen is ze nu zelfs tegen een wet om deze mensen over het land te verspreiden. 

Over PVV, dus Geert Wilders, gesproken, hij is dan wel als winnaar uit bus gekomen bij de laatste verkiezingen, maar omdat het een autocratische partij is, Geert is fractievoorzitter, partijleider, partijvoorzitter én het enige lid van de partij, wíl hij helemaal niet regeren, hij heeft namelijk geen capabele mensen. Zij die op de kieslijst stonden schrokken zich de pleuris. Die moeten nu vanuit het tuincentrum waar ze eerst werkten de Tweede Kamer in. Daarom is Geert druk bezig om het te laten klappen. Hij zet uitspraken en beloftes die volgens de Grondwet helemaal niet kunnen 'in de ijskast', maar trekt ouderwets van leer op de socials. Hij wil gewoon in de oppositie schreeuwen 'dat het een schande is' enzo, maar zeker niet met oplossingen komen, hij heeft er de mensen niet voor en zijn laagschedelige achterban wil zich lekker boos kunnen maken op de gevestigde orde en dan over hun Geert zeggen dat 'hij seg watofwij denke'. Het eigen risico in de zorg dat kon Frans Timmermans volgens Geert 'morgen afschaffen'. Het was jarenlang, en ook de laatste keer weer, één van zijn stokpaardjes in verkiezingstijd: als je op de PVV (dus Geert) stemde verdween het eigen risico. Maar nu hij aan de onderhandelingstafel zit lijkt ook dat in de ijskast te verdwijnen, het is een vrij ruime ijskast. Collegaatje Fleur Agema wist niet hoe ze het had toen ze daar in de Tweede Kamer terecht op werd aangesproken. Dit was ze niet gewend, zij was degene die altijd verongelijkt mensen aan hun woord hield, maar nu was de schoen aan de andere voet. En kon ze enkel totale verbluffing veinzen over wat er haar werd gevraagd. 

Dan hebben we aan de andere kant van de oceaan het oranje gevaar, de meermaals voor allerhande zaken veroordeelde hoogbejaarde Donald Trump die, zoals het er nu naar uitziet, gewoon aan het eind van het jaar verkiesbaar is voor het presidentschap van de Verenigde Staten. Er zijn dus gewoon mensen die op hem stemmen, over omringd door gekken gesproken, want in een aantal voorverkiezingen kwam ie als winnaar uit de bus. 

Nou ja, dit dus ongeveer, ik vermoed dat ik me soms zo een roepende in de woestijn voel dat ik zo nu en dan weer eens een 'Omringd door gekken'-blog zal schrijven, het risico nemend dat ik dan wellicht voor de gek zal worden aangezien door de gekken die ik bedoel. Het zij zo, 't is een kleine prijs om te betalen. 

Het verhaal van de foto

Onderstaande foto is gemaakt op zaterdagavond 19 mei 1984. Drie dames op de foto zijn mijn collega's van de boekhandel van V&D Leyweg en twee dames zijn voormalige werknemers van de boekhandel en werden op een andere afdeling geplaatst omdat ik kwam. Ja, mooier kan ik het niet maken. Maar geen rancune of afgunst, samen met hun mannen hebben we leuke avondjes met elkaar doorgebracht en zijn zelfs gezamenlijk dagjes uit geweest. Henk Smit, de man van Toewy, kon dan aan een personenbusje komen waarmee we o.m. naar een dierentuin zijn geweest en de Efteling.

Maar deze avond zijn we uit eten geweest (volgens mijn dagboek) maar waar staat er niet bij en heb ik ook helemaal geen herinnering meer aan. De foto is gemaakt bij Jan en Nel den Boer thuis, en die naam kunt u zich wellicht nog herinneren. Nel is de (voormalige) collega bij wie ik een paar jaar geleden spontaan aanbelde en waar ik nu zo'n twee keer per jaar een geweldig leuke middag doorbreng. Ze is inmiddels 88 jaar en still going strong. 

Op de foto ziet u mij met nieuw haar. Ik had tot een paar dagen daarvoor nog mijn 'lokkapsel' wat ik van kinds af aan heb gehad, maar ik wilde in die tijd van alles en vooral anders, en het is misschien niet zo goed te zien, maar dit is een Simon Le Bon-kapsel ten tijde van 'The Reflex'. Ik wilde dat heel graag. Adriënne mijn kapster uit die tijd snapte het helemaal, ik geloof dat ik knipsels met foto's uit een popblad had meegenomen ter inspiratie. Later dat jaar sloegen we door en had ik ineens coupe soleil, dat was een faux pas, hoewel het er wel weer heel stoer uitzag toen het er uit begon te groeien. Ik zie me nog thuiskomen en m'n moeder welhaast een hartverzakking kreeg. Voor die coupe soleil had ik de lp-hoes van Patricia Paay 'Dreamworld' meegenomen als voorbeeld. Ik heb echt gekke dingen gedaan. Zoals die leren broek die ik aan heb en die ook de week ervoor was aangeschaft. Aah, the young.... zullen we maar denken.

Van de mensen die zo'n leuke avond hadden met elkaar zijn er nog maar vier in leven. Naast mij (duh, wie schrijft anders dit blogje) zijn dat Nel, Toewy en Corry. Ik heb dierbare herinneringen aan de avondjes en uitstapjes die we met elkaar hebben gemaakt en als ik bij Nel ben praten we honderd uit over van alles en passeren de dagen van weleer natuurlijk ook de revue.

Jan den Boer, Dien Esseveld, Nel den Boer, little ole me, Lenie Dijkman
Harry Dijkman, Corry de Ridder, Henk Smit, Toewy Smit, Jan Esseveld. 

Simon Le Bon. Dat haar wilde ik ook. 

In Memoriam: Melanie Safka

Met het gevaar dat mijn blogjes op een necrologie gaan lijken, vandaag toch weer een 'In Memoriam' blog. Niemand heeft het in de hand als er in korte tijd mensen overlijden waar ik een plekje voor in mijn hart heb en waar ik dus even bij stil wil blijven staan. Melanie Safka was ook zo iemand. Het ontwapenende flower power meisje uit de jaren zestig die met haar eigen composities, veelal folkmusic, wereldfaam veroverde.

Ze zat op de 'American School Of Drama' in New York, en trad al op met gitaar in de coffeehouses in Greenwich Village. Op school leerde ze de jonge producer Peter Schekeryk kennen die haar een contract aanbood. In 1968 trouwden ze en kregen drie kinderen, Leilah, Jeordie en Beau-Jarred. Ze trad op op het vermaarde popfestival Woodstock waar ze o.m. haar wonderschone nummer 'Beautiful People' ten gehore bracht. Geïnspireerd door de sfeer en mensen op Woodstock schreef Melanie het nummer 'Lay Down/Candles In The Rain' wat ze samen met Edwin Hawkins Singers opnam en er in 1970 een nummer 1 hit mee scoorde. Andere hits van haar zijn 'Peace Will Come', 'Look What They've Done To My Song Ma', 'Brand New Key' en haar versie van het Rolling Stones nummer 'Ruby Tuesday'. 

Haar grote successen behaalde Melanie eind jaren zestig en jaren zeventig, maar ze heeft haar hele verdere leven opgetreden en platen gemaakt. Ze heeft 41 albums en 59 singles uitgebracht, de laatste verscheen in 2010. Later trad ze vaak op met haar zoon Beau-Jarred op gitaar en soms ook met haar twee dochters als backings. Peter overleed in 2010 en haar kinderen maakten bekend dat hun moeder op 23 januari j.l. is overleden op de leeftijd van 76 jaar. 

Melanie met haar drie kinderen in 1997. 

Zoek de zon op

Omdat een vriendin een maand lang een appartement heeft gehuurd in Málaga, ben ik uitgenodigd om in De Februarivakantie af te reizen naar de Costa del Sol, tingelingeling. Ik hoop alleen niet dat mijn hartje er op hol slaat, op mijn leeftijd kom je dan al gauw op de intensive care terecht. Ik heb er zin an, ook al ben ik, zoals u inmiddels wel weet, niet zo heel erg van (lang) op vakantie gaan, is dit laagdrempelig genoeg voor mij. 

Meestal gebruik ik De Februarivakantie voor de grote schoonmaak, maar nu laat ik lallend de boel de boel, ik ben zo'n gek mens, en reis dus af naar Zuid Spanje voor een paar dagen. Het is wel een pre dat het vanaf het vliegveld in Rotterdam kan, wat ik nog steeds Zestienhoven noem, maar wat natuurlijk al een paar jaar Rotterdam-The Hague Airport heet. De tickets zijn reeds geboekt en ik zal u er hier zeker kond van doen. 

Ik heb helemaal geen beeld van Málaga en ter voorbereiding is mij een prachtig magazine overhandigd, 'Beleef Málaga'. Ik heb er doorheen gebladerd en het nodigt wel uit, er is veel te zien en te doen, van mooie en authentieke winkelstraten en -straatjes, tot veel verschillende plaza's waar wat te beleven valt. Musea, restaurants en koffiebarretjes, wandelroutes en zelfs een hippe stadswijk; Soho Málaga. Er is natuurlijk ook strand, maar een strandmens ben ik niet echt, nou ja een terrasje op het strand, dat vind ik wel wat. Ik ga het magazine de komende tijd lezen om wat tips op te doen. Ik geloof dat het tegen die tijd dat ik er ben het zo'n 20-22 graden is. Warm genoeg. 

Opzij, opzij, opzij....

.....maak plaats, maak plaats, maak plaats, wij hebben ongelofelijke haast.... iedereen kent deze tekst van Herman van Veen en ook hoe het verder gaat; We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.... Zo ongeveer ging mijn ochtend gisteren.

Zo één keer in de anderhalf jaar overkomt het me dat ik wél de wekker instel, maar vervolgens verzuim om het knopje om te zetten zodat ie ook daadwerkelijk afloopt. En alsof dat nog niet rampzalig genoeg is was ik óók nog vergeten om de wekkertijd die zichtbaar is weer terug te schakelen naar de werkelijke* tijd. U moet weten dat ik een vrij ingewikkeld tijdsysteem heb met opstaan. Ingewikkeld voor anderen, voor mij de enige manier, het heeft te maken met de klok die een half uur later aangeeft dan het eigenlijk is zodat ik het gevoel heb meer tijd te hebben. *Werkelijke is hier dus dat half uur later dan het eigenlijk is. U snapt het niet? Dat geeft niet, ik wel en dat doe ik al sinds mijn jonge jaren. Maar zoals ik al zei, heel sporadisch gaat het mis.

Dat was gisteren het geval. Ik had het knopje niet omgezet, dus de wekker liep niet af, en hij stond bovendien op de tijd waarop ik normaal gesproken nog even kan soezen. Maar op een bepaald ogenblik dacht ik: wat is het al licht buiten. Opeens viel het kwartje (of het vijftig eurocent muntje), ik realiseerde me dat er iets mis was. Goed ook. Ik had nog zo'n zeventien minuten om op weg naar mijn werk te gaan en op tijd te zijn. 

Dat is zó niet mijn manier van de dag beginnen, met haast. Maar ja, nu kon ik niet anders, want te laat komen is beneath me, ik sta het mezelf niet toe. Gisteren is dus gebleken dat ik in zeventien minuten kan douchen, mezelf toonbaar kan maken voor de wereld, een boterham naar binnen kan proppen (geen thee of koffie) en twee broodjes kan maken voor de lunch.  Om daarna op de fiets te springen en bij windkracht 140 toch nog op tijd op mijn werk kan zijn, waar ik dan vervolgens doe of ik heel relaxed mijn dag ben begonnen. 

Ik kan het, het zit in me, maar het is afschuwelijk en ik hoop dat het voor een heel lange tijd niet meer (liefst nooit meer) gebeurt. 

In Memoriam: Frank Farian

De soundtrack van mijn jeugd in de tweede helft van de jaren zeventig, niets meer maar zeker niets minder, dat zijn de producties van Frank Farian. Met natuurlijk op eenzame hoogte Boney M., gevolgd door Eruption en Gilla. De drie 'Super Disco Party' lp's heb ik grijsgedraaid destijds. De door hem geproduceerde muziek uit die tijd  kan ik tot op de dag van vandaag altijd horen. Later heeft hij nog veel meer gedaan, met o.m. Milli Vanilli, No Mercy en La Bouche, maar voor mij is met name Boney M. ongeëvenaard.

Onder de naam Boney M. zong Frank het liedje 'Baby Do You Wanna Bump' in, maar wist meteen dat hij als witte Duitster niet dit soort muziek voor de camera moest brengen om het nog maar niet te hebben over al die stemmetjes. Uiteindelijk werden na wat wisselingen in het begin Liz Mitchell, Marcia Barrett, Maizie Williams en Bobby Farrell aangetrokken om als Boney M. door het leven te gaan. Bobby was aangenomen als danser en om op de zware mannenstem van Frank te playbacken. De platen van Boney M. werden in de studio door Frank, Liz en Marcia ingezongen. 

Frank's naam staat wel onder de meeste hits van Boney M., maar hij, hoe zeg je dat netjes, leende veel van anderen. De eerste hit, 'Baby Do You Wanna Bump' lijkt verdacht veel op Prince Buster's 'Al Capone', 'Rasputin' heeft de melodie van het Turkse volkswijsje 'Üsküdar'a Gider Iken' en 'Nightflight To Venus' is gewoon Cozy Powell's 'Dance With The Devil'. Er zijn maar liefst dertig nummers, uitgebracht door Boney M., te herleiden naar andere al bestaande nummers of volkswijsjes. Maar ja, zo rolde Frank. 

Zelf was Frank, voordat hij producer werd en de mannelijke vocalen voor zijn rekening nam bij Boney M. schlagerzanger en had ook hier een hit met de Duitse vertaling van het Dickey Lee nummer, 'Rocky', wat tegelijk met de Nederlandse vertaling van Don Mercedes en Bonnie St. Claire in de hitlijsten stond.

Waar er bij Boney M. twee van de vier leden zongen op de platen, was bij het duo Milli Vanilli geen van beide mannen te horen op de nummers. Dat kwam pijnlijk aan het licht tijdens een optreden waar de playbackband bleef hangen. Ze moesten hun gewonnen Grammy Award inleveren. Frank was tevens gelauwerd als producer van het jaar met Milli Vanilli en mede daardoor had Michael Jackson hem verzocht om één van de producers te worden van z'n nieuwe album. Frank wees dat af wegens gebrek aan tijd. Maar men denkt dat Frank het bedrog, wat toen nog niet was uitgekomen, niet langer zou kunnen verzwijgen als hij eenmaal met Michael aan het werk zou zijn. Ja, al is de leugen nog zo snel....

Frank is op 23 januari j.l. overleden in zijn huis in Miami. Hij is 82 jaar geworden. Maar ondanks zijn niet altijd eerlijke streken op muzikaal gebied gaan voor mij zijn producties van globaal 1975 tot begin jaren tachtig een leven lang mee.

Dagboekfragmenten

U weet vast nog wel dat ik enige tijd geleden mijn dagboeken uit mijn jeugd tevoorschijn heb gehaald. Ik heb er wat in gelezen en het toen weer gelaten. Maar vorige week ben ik verder gaan lezen. Ik ben nu in de periode dat ik 19 jaar werd. Er gebeurde toen veel, de eerste amourettes vonden plaats en God, wat was ik naïef, maar nooit zo dat er echte onwelgevalligheden hebben plaatsgevonden, wat, als ik het zo teruglees, best wel opmerkelijk is. Maar niet alleen Mieke en die dikke zanger wiens naam mij ontschoten is en ik heb ook geen zin om het op te zoeken hebben een engelbewaarder. Ik had gelukkig een gezonde dosis tegenwoordigheid van geest om op tijd in te zien wanneer ik beter weg kon gaan, iets het beste kon ontwijken of niet moest ingaan op uitnodigingen. Het was allemaal nogal overweldigend voor mij, het uitgaan, nieuwe mensen leren kennen, in de volle aandacht staan (want jong en nieuw), zodat ik na een tijdje me weer terugtrok uit het hele gebeuren om pas na een jaar of twee, toen ik inmiddels in mijn eerste eigen flatje woonde weer voorzichtig hernieuwde stappen te zetten in het uitgaansleven in voornamelijk Den Haag, waar ik in augustus 1987 mijn eerste verloofde tegenkwam. 'I Wanna Dance With Somebody' van Whitney Houston is daar de soundtrack van.

Verder komen er gebeurtenissen naar voren waarbij een laatje wordt opengetrokken en ik het allemaal weer voor me zie, maar ook dingen waarvan ik echt niet weet hoe en wat. Zo staat er tot twee keer toe te lezen: 'Ik ben gisteravond niet naar fotografie gegaan'. Fotografie? Ik? Maar na lang prakkiseren denk ik dat het lessen waren van het agency waarbij ik toen ingeschreven stond als dressman, ik had het diploma daarvoor gehaald en ik vermoed dat het werd uitgebreid naar fotomodelwerk. Dat heb ik echter nooit gedaan. Ik heb wat modeshows gelopen, maar ben er verder niet mee doorgegaan. Destijds was ik er wel mee bezig, ik heb, zoals u weet, zelfs nog gesolliciteerd om in een boyband te komen, maar het was een zegen in een vermomming dat dat nooit gebeurd is. Ik denk dat ik als een soort Patty Brard gewoon op een gegeven moment was verdwenen als de druk te hoog zou zijn geworden. Dat weet ik nu, maar als adolescent heb je natuurlijk een heel ander perspectief hoe je tegen dingen aankijkt en ken je jezelf nog niet zo goed.

Ook het hele gebeuren om niet in militaire dienst te hoeven speelde zich toen af. Ik was goedgekeurd, maar ik ben daar toch absoluut geen type voor, u ziet dat schattige kind hieronder toch niet in de modder onder prikkeldraad door kruipen of op bivak gaan bij -15°, die winters had je toen nog. Dus had ik een bezwaarschrift ingediend en moest voor een commissie verschijnen en zelfs een onderhoud hebben met een psychiater, want niet willen leren om mensen te doden, dat scheen in die tijd bijzonder te zijn. Uiteindelijk werd ingezien dat het voor zowel de veiligheid van de Nederlandse staat in het algemeen als voor mij in het bijzonder beter was om er vanaf te zien.

Verder wilde ik geen 19 jaar worden, 'Blèh, ik wil voorlopig 18 blijven' staat er te lezen. Ik heb er hardop om moeten lachen toen ik het las. Ik heb vrij lang een dingetje gehad met leeftijd. Ik ben daarom ook twintig jaar lang 29 gebleven, tot ik in 2015 rond mijn verjaardag als 29 jarige naar Londen vertrok en als 50 jarige terugkwam. Het was genoeg geweest. Wat er naast voortschrijdend inzicht aan heeft bijgedragen is dat ik toen iemand kende die al in de vijftig was, maar zichzelf nog jong en dynamisch vond met alle tenenkrommende strapatsen van dien. Je komt altijd de juiste mensen tegen in je leven en sommigen houden je ongewild een spiegel voor. Zo wilde ik absoluut niet worden en nu heb ik mijn leeftijd van bijna 60 volledig omarmd. Ik zou er niet meer aan moeten denken om in deze tijd jong te zijn. Ik ben blij dat ik langzaam naar het einde manoeuvreer en steeds minder moet en hoef. Na mijn vijftigste heb ik gezegd: "Zo, dat was het dan, alles wat nu nog komt is extra". En dat vind ik nog steeds, sinds die tijd voel ik me meer senang dan ooit. 

18 going on 19, vier dagen voor mijn
19e verjaardag, een onbeschreven
blad.

In Memoriam: Mary Weiss

Samen met haar zus Betty en de tweeling Mary Ann en Marge Ganser vormde Mary Weiss in 1963 de Shangri-Las. Mary was de leadzangeres en hun grootste hit was 'The Leader Of The Pack'. Dat nummer waarbij met veel motorgeronk en glasgerinkel het vriendje met we ze het uitmaakt zichzelf doodrijdt. De meeste nummers van de Shangri-Las gingen over melodramatische tienertragedies. 

De groep was actief tot 1969 en hoewel ze officieel met z'n vieren waren, stopte Betty toen het grote succes kwam in 1964 er mee, omdat ze een kind kreeg. Eind 1965 kwam ze weer terug, maar in 1966 was het Mary Ann die er korte tijd uitging om terug te komen op het moment dat haar zus Marge er definitief mee stopte. Zodoende zijn er ook veel foto's en tv opnames met maar drie Shangri-La meisjes. Vanaf halverwege 1966 tot aan 1969 bestond de Shangri-Las uit Mary, Mary Ann en Betty. Mary als voornaamste leadzangers was steeds de constante factor.

In 1976 werd 'The Leader Of The Pack' opnieuw een hit en korte tijd kwamen Mary, Betty en Marge weer samen (Mary Ann was in 1970 overleden aan een overdosis). Er waren plannen voor nieuwe opnamen, maar ze waren niet tevreden over het materiaal. Een andere platenmaatschappij wilde een discogroep van hen maken maar daar hadden ze helemaal geen zin in. De laatste keer dat ze hebben opgetreden als de Shangri-Las was op 3 juni 1989. Marge is overleden op 28 juli 1996 aan borstkanker.

Mary heeft gewerkt bij een architectenbureau en had later een meubelwinkel en was interieurontwerpster. In 2005 maakte ze haar rentree in de muziekwereld en kwam in 2007 met een soloalbum, 'Dangerous Game'. Ze trouwde in 1974, het huwelijk eindigde in 1988 een paar jaar later is ze opnieuw getrouwd. Op 19 januari j.l is Mary overleden, ze was 75 jaar. Haar twee jaar oudere zus Betty is het enige nog levende lid van de Shangri-La's.

Shangri-Las tijdens een optreden. 

Papierwerk

Dit jaar is het zeven jaar geleden dat onze moeder is overleden. Het werd dus tijd dat ik eindelijk alle papierwerk wat ik nog had ging opruimen. Ik ben een je-kunt-nooit-weten bewaarder, maar op een bepaald ogenblik is het wel klaar. Ik zag er tegenop, omdat je ook dingen tegen gaat komen die emoties op gaan roepen, en bij het eerste mapje wat ik opendeed om te zien wat er nou allemaal precies inzat was het meteen raak. Onder een aantal papieren kwam ineens haar identiteitskaart naar voren die nog tot volgend jaar geldig zou zijn, nou daar ging ik al. 

Ik kan me nog goed herinneren dat we die zijn gaan halen op het gemeentehuis. Mijn moeder die die foto verschrikkelijk vond, omdat je, ook al draag je een bril, per se zónder bril op de foto moest (ik weet niet of dat nog zo is). "Nou je kunt er weer voor tien jaar tegen" zei ik. "Dan ben ik er niet meer, hoor" zei m'n moeder, waarop de dame achter de balie zei: "Natuurlijk wel, dan zie ik u hier gewoon weer." Dat kwam allemaal weer terug en even was het weer die zonnige dag in juni 2015.

U begrijpt dat ik die kaart niet heb weggedaan, die zit in een grote doos waarin ik alles bewaar van ouders en opa's en oma's waar voor mij dierbare herinneringen aan zitten. Zo kwam ik tussen alle papieren ook de door de gemeente Den Haag gestuurde post over dat in het 'aankomende jaar 1986' iedereen een fiscaalnummer krijgt, het huidige burgerservicenummer. Ook die heb ik bewaard en in de doos gedaan. Ik heb meteen mijn eigen papierwinkel ook maar eens nagekeken en ook ik had dat envelopje nog. En hoewel ik mijn BSN wel uit mijn hoofd ken, een poosje UWV waarbij je met dat nummer moet inloggen doet wonderen, bewaar ik 'm ook. 

Tevens heb ik eindelijk alles van V&D in de papiercontainer gegooid, het mocht eens tijd worden het bedrijf is dit jaar negen jaar failliet. Daar zat van alles bij, loonstroken, rekening couranten waar op stond hoeveel uren ik had gewerkt en hoe het ervoor stond met m'n vrije dagen. Maar ook de hele correspondentie van V&D richting het personeel betreffende het faillissement die ik destijds had bewaard vanwege de vele onwaarheden die zij predikten. Ook kwam ik het hele traject tegen nadat mijn rug het had begeven en ik weer aan het werk ging. Dat was in samenspraak met de bedrijfsarts in kleine stapjes. In een periode van zes weken begon ik met twee dagen twee uur naar steeds iets meer tot ik weer volledig aan het werk kon. Ik zou nu niet meer hele dagen kunnen staan, laat staan sjouwen en doen, maar gelukkig heb ik nu werk waarbij ik merendeel zit en daar ben ik (en mijn rug) heel blij mee. Dat hou ik op deze manier wel vol tot aan mijn pensioen over een paar jaar.

Mijn papieren had ik destijds in drie roze multomappen gedaan omdat ik toen vond dat als je de belastingaangifte ging doen je dan in ieder geval vrolijk werd van de kleur van de mappen. Nou, die infantiliteit ben ik wel overheen en ter ere van mijn moeder heb ik nu mijn papieren in de grijze gewolkte ordner gedaan waar voorheen haar paperwerk in zat. Zoveel papier heeft een mens in deze tijd van digitaliseren niet meer, maar old fashioned me is toch erg van tastbare dingen in plaats van de ongrijpbare wereld van de digitalisatie. Ja, een boomer, net wat u zegt. 

Tegeltjeswijsheid 463

 

Closet Sale

Gisteren vernam ik een geweldig leuk initiatief van het overdekte winkelcentrum De Koperwiek in het centrum van mijn dorp. In de maanden februari en maart kun je daar voor een dag je eigen winkel openen en kleding die je niet meer draagt en/of andere spullen die je niet meer gebruikt maar waar een ander best nog wat aan heeft te koop aanbieden. Je betaalt €30 voor een individuele ticket en ben je met twee of meer €55. O.m kledingrekken, paskamers, toonbank en spiegel zijn aanwezig in de winkel. 

Hoe leuk is dat! Voor meer informatie, wellicht als u zelf voor één dag winkelier wilt zijn, klik op: Closet Sale. Nee, zelf zal ik er geen gebruik van maken, ik sta mijn hele leven al in de retail en speel dus al genoeg winkeltje. Bovendien denk ik niet dat iemand is geïnteresseerd in mijn altmodische Klamotten en prullaria, daarnaast kan ik heel slecht afstand doen van dingen omdat overal een verhaal aan zit voor mij. Als na mijn verscheiden de mogelijkheid nog steeds bestaat kunnen zij die mijn woning leeg moeten ruimen in plaats van een container te huren om alles in te flikkeren een closet sale houden en er nog wat eurootjes aan verdienen. Ik zal er in spirit bij zijn dan. 

Herinnert U zich deze nog? #227

BABE

'TOMMY'

1984

Aantal weken: 3

Hoogste positie: 47

Is het clipje niet te zien, klik hier.

Over de ontstaansgeschiedenis van Babe had ik al eerder een blogje geschreven, dat kunt u hier lezen. Deze single uit 1984 vond ik één van de leukste. In die tijd beleefde het jaren zestig geluid een revival, denk maar aan 'Uptown Girl' van Billy Joel en 'Breakaway' van Tracey Ullman. Tel daarbij de reeks van 'Remember The 60's' dubbelalbums op waarvan er negen uitkwamen begin jaren 80 en waarbij ik me met terugwerkende kracht onderdompelde in de muziek van de jaren zestig en er een eeuwigdurende liefde voor ontwikkelde.

Peter Koelewijn die de nummers voor Babe componeerde ging met dit nummer, 'Tommy', mee met die trend. Ondanks dat het een bescheiden hit werd vind ik het een geweldig nummer dat elk meidengroepje uit de jaren zestig in die tijd al zomaar op hun repertoire gehad zou kunnen hebben. 

Limburgse vlaai

Gelukkig gebeuren er ook nog heel veel leuke en positieve dingen, zoals dat het na jaren van lobbyen vanaf 22 januari dan zover is: de Limburgse vlaai is vanaf dat moment officieel door Europa erkend als beschermd streekproduct, zoals dat ook nu al geldt voor serranoham uit Andalusië, balsamico-azijn uit Modena en Goudse kaas uit Gouda. 

Vanwege die erkenning mogen enkel bakkers uit Nederlands en Belgisch Limburg hun vlaaien 'Limburgse vlaai' noemen. De vlaaien moeten ook gebakken zijn op Limburgs grondgebied en het dient aan een aantal strikte eisen te voldoen qua bakproces en hoe ie er uitziet. Een stukje vlaai moet zo zijn dat ie uit de hand gegeten kan worden, en je mag er naderhand geen slagroom aan toevoegen. Ik denk dat je na 22 januari iemand die dat wel doet met vlakke hand in het gezicht mag slaan. De vlaai moet ook dagvers zijn en mag echt nooit worden ingevroren. 

Er wordt nu van alles verkocht onder de noemer 'Limburgse vlaai', supermarkten liggen er vol mee, en ik vermoed dat Multi Vlaai en Limburgia, twee ondernemingen die vlaaien verkopen, ook de toevoeging 'Limburgse' aan hun vlaaien geeft terwijl dat wellicht niet altijd zo is. In het geval van Limburgia vraag ik me af of ze hun firmanaam nog wel mogen gebruiken, maar goed, daar ga ik niet over, dat zal na 22 januari allemaal wel duidelijk worden. Het zit 'm in het 'Limburgse', 'vlaai' mag natuurlijk wel en dan kunnen de bakkers er van alles in doen wat ze willen qua ingrediënten. Maar wij als consumenten weten dat als we vanaf volgende week een Limburgse vlaai bestellen we het authentieke gebak krijgen gemaakt in Limburg. 

Denkend aan Holland....

Er waait een gure extreem rechtste wind niet alleen door ons land, maar door een groot deel van Europa. De wereld kent verschillende oorlogsgebieden waar de meest afschuwelijke dingen gebeuren. We stevenen zo ongeveer af op een Derde Wereldoorlog. Ondertussen in Nederland:

Een foto gemaakt op een themafeest waarop Melina Luijendijk staat in vrij kuise lingerie was te overweldigend voor voetbalclub MVV Maastricht waar zij commercieel directeur van is en is daarom uit haar functie ontheven. Zelf vind ik de supporters van de club die hun veelal (morbide)obesitas lichamen sans gêne tonen vele malen meer affreus. 

Over extreem rechts gesproken, boerenoma en klimaatontkenner Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas van de Boeren, Burgers en Buitenlui beweging is niet te verlegen om zo hier en daar een volslagen idioot bommetje te droppen. Zelf heeft ze mij geblokkeerd want argumenten die haar vaak idiote stellingen onderuit halen, daar is ze niet zo van. 

En om nog wat extremer extreem rechts te gaan, Geert Wilders die, God bewaar ons, zomaar premier zou kunnen worden van ons land, voor álle Nederlanders, zegt ie er steeds bij, maar niet voor mij want ook hij heeft mij geblokkeerd, heeft dan wel wat zaken tijdelijk in de ijskast gezet en is o.m. met Caroline (Kèr'olai'n) aan het praten hoe ze de Grondewet zover mogelijk kunnen oprekken om een regering te gaan vormen, is tegelijkertijd groot fan van X (het voormalige Twitter), het speeltje van de maniakale megalomane Elon Musk en u ziet dat Wilders niet echt Milders is geworden, wat natuurlijk geen enkel weldenkend mens ook had verwacht. 

En terwijl het fascisme en nazisme hun lelijke kop weer opsteekt gaat men in Nederland helemaal los in een supermarkt waar het toiletpapier in de aanbieding is. Struikelend over hun benen vanwege de hoeveelheid pakken toiletpapier de ze meenemen onderwijl medewerkers uitscheldend omdat het niet vlug genoeg gaat of dat er een limiet is gesteld aan de hoeveelheid pakken die men mag aanschaffen in één keer. 

Ik citeer voor de zoveelste keer in mijn blogje Annie M.G. Schmidt maar weer eens omdat zij de Nederlandse volksaard zo goed wist te vangen:

En alles laten waaien en plaatjes draaien
En graaien en snaaien en drinken en naaien
En nog gauw naar de Costa Brava
Lava, lava, lava, lava,
Op blote voeten door de lava,
Lava, lava, lava, lava

De sirenes zijn allang gegaan
Maar we trekken ons er niks van aan
Het is altijd zo gegaan
Nooit iets anders gedaan
Dansen op een vulkaan...!

Winterse zondag

Je zou niet zo gauw er aan denken om op een winterse dag naar het tuinhuisje te gaan, maar toch besloten Talitha, Rick, Chris en ik dat te doen. Om te zien of alles nog oké was, maar ook om er even te vertoeven met malkander. Het had meteen iets knus om met een elektrisch kacheltje en dekentjes om lekker een glaasje homemade glühwein te drinken met wat salades, quiche en kaasjes. 

Chris had een leuk spel meegenomen, scrabble, maar dan zonder punten en bord, dus gewoon lettertjes waarmee je woorden kon maken zonder het competitieve element, dat was leuk om te doen. Je hebt dan niet dat gedoe met punten tellen drie keer letterwaarde en twee keer woordwaarde, heel ontspannend. Er staat in het huisje ook een spel Party & Co en dat hebben we daarna gedaan. Ik kende het niet, maar het is hilarisch leuk. Chris en ik vormden een koppel en het blijkt dat tekenen en liplezen alsook zelf lippen niet mijn sterkste kant is. Daarentegen lag het uitbeelden of iets omschrijven zonder bepaalde woorden te gebruiken me wat beter. Het spel kan heel lang duren, maar nadat de hoosbuien over waren hebben we het spel voortijdig afgebroken en zijn we naar het huis van Talitha gegaan waar we hebben gesmuld van haar spaghetti. 

Het was een heerlijke dag, je hebt toch het gevoel er uit te zijn en als we samen zijn hebben we het sowieso al leuk. Dit is gerust voor herhaling vatbaar, maar we kijken ook wel weer uit naar het moment dat we er fijn buiten kunnen zitten in het voorjaar.

Luxembourg au Concours Eurovision de la Chanson

Op de avond van de finale van het Eurovisie Songfestival vorig jaar werd iets medegedeeld wat een golf van vreugdevolle opwinding veroorzaakte onder de kijkers in Europa en ver daar buiten; Luxemburg keert na 31 jaar afwezigheid in 2024 weer terug op het Eurovisiepodium!

Bij het allereerste festival in 1956 was Luxemburg één van de zeven landen die er aan deelnam en dat hielden ze vol t/m 1993. Slechts één keer liet het land verstek gaan, in 1959, de inzending van 1958, Un Grand Amour' van Solange Berry werd gedeeld laatste (samen met Nederland) en dat stemde de Luxemburgers ontevreden zodat ze een jaartje oversloegen. Het land deed het vaak goed en behaalde vijf overwinningen, in 1961 met 'Nous Les Amoureux' van de chansonnier Jean-Claude Pascal, die niet te verlegen was om het twintig jaar later in 1981 op 53 jarige leeftijd nog eens te proberen maar toen elfde werd. In 1965 won de tienerster France Gall voor Luxemburg met 'Poupée De Cire Poupée De Son', het eerste popliedje wat het festival won. France heeft het liedje later in haar carrière echter nooit meer willen zingen. Vicky Leandros won in 1972 met het krachtige lied 'Après Toi', nadat ze in 1967 al een vierde plek behaalde met 'L'amour Est Bleu'. Het jaar erna, 1973, won Luxemburg weer met Anne-Marie David en haar met veel pathos gezongen 'Tu Te Reconnaîtras'. Precies tien jaar later in 1983 gaf Corinne Hermès Luxemburg de laatste overwinning met 'Si La Vie Est Cadeau'.

Luxemburg is een klein land en haalde hun deelnemers vaak uit het buitenland. Slechts negen keer had de deelnemende artiest de Luxemburgse nationaliteit. Ook zijn er twee keer Nederlanders uitgezonden om Luxemburg te vertegenwoordigen. In 1970 was dat Leon Kleerekoper die onder zijn artiestennaam David Alexandre Winter met een vet Nederlands accent 'Je Suis Tombé Du Ciel' zong. Het was de enige keer dat Luxemburg nul punten kreeg. In 1985 deed de actrice Annemieke Verdoorn mee in een zeskoppig internationaal gezelschap en had voor die gelegenheid haar tweede naam Margo gekozen, ze zongen het lied 'Children Kinder Enfants' naar een dertiende plaats. Annemieke zelf heeft het niet erg intens beleefd, vermoed ik, jaren later zei ze op nationale tv voor Zwitserland te zijn uitgekomen. 

Dan zijn er natuurlijk de grote namen die Luxemburg hebben vertegenwoordigd, naast de al eerder genoemde Vicky Leandros en France Gall waren daar nog de Griekse vedette Nana Mouskouri (1963), de Brits-Duitse hitzangeres Ireen Sheer (1974/1985), de Duitse schlagerzanger Jürgen Marcus (1976), de Spaanse popsensatie van dat moment Baccara (1978), de Amerikaans-Franse zangeres Jeanne Manson (1979), de Belgische punkzanger Plastic Bertrand (1987) en de later tot grote hoogte gestegen Belgische Lara Fabian (1988).

Vier keer organiseerde Luxemburg het festival, 1962, 1966, 1973 en 1984, na de overwinningen het jaar ervoor. Na in 1973 voor de tweede maal op rij gewonnen te hebben was er geen budget voor om het in 1974 nogmaals te organiseren. De Britse BBC wierp zich op en ABBA had dus in Luxemburg Eurovisiegeschiedenis kunnen schrijven maar het werd Brighton. 

Met wie Luxemburg dit jaar de strijd aangaat is nog niet bekend, er komt een voorronde met verschillende deelnemers en we gaan het zien wat daar uitkomt. De twee halve finales (waarvan er één is waaraan Luxemburg meedoet) zijn in het Zweedse Malmö op 7 en 9 mei en de finale is op 11 mei 2024. 

1965: France Gall.

1978: Baccara. Fun fact; de microfoons stonden verkeerdom klaar, die met het witte snoer was voor de in het wit geklede Maria, die met het zwarte snoer voor Mayte. 

1985: v.l.n.r. Chris Roberts, Ireen Sheer (ook 1974 voor Luxemburg en 1978 voor Duitsland), Franck Olivier, Margot (Annemieke Verdoorn), Malcolm Roberts en Diane Solomon. 

Mooie zinnen

Toen ik in 2019 het liedje 'Arcade' van Duncan Laurence voor het eerst hoorde, werd ik meteen gegrepen door deze zin:

Loving you is a losing game

Deze zin wordt vijf keer herhaald in het lied en het zou logisch zijn geweest als men het als titel had gekozen. De werkelijke titel, 'Arcade' komt slechts één keer in een zin voor in het lied. 'Small town boy in a big arcade'. Maar niets is aan toeval over gelaten aan deze inzending van Nederland voor het Eurovisie Songfestival. En met succes voor het eerst in decennia ging Nederland er met de winst vandoor.

Een arcade is zoiets als een galerij met zuilen, dat heeft wel iets mystieks en geheimzinnigs, maar het kan ook een speelhal met gokkasten zijn. Waar zou een lied met zo'n titel over gaan? Zou het nummer de mooie zin als titel hebben gehad is de toon meteen al gezet op over-dramatisch, terwijl het dat in de context van de rest van het tekst inclusief de muzikale opbouw helemaal niet is. 

Het is ook een zin die qua gevoel die het (mij) geeft lastig te vertalen is in het Nederlands. 'Van jou houden is een verloren spel' komt enigszins in de buurt, maar haalt er meteen ook alle beeldspraak uit die het in het Engels wel heeft. Taal, het blijft fascinerend.

Tegeltjeswijsheid 462

 

De jas - deel 2

Dus ik ging met mijn jas waarvan de rits gemaakt moest worden, alsmede ook een stukje stof wat moest worden gerepareerd waar de ritstrekker zich aan had vastgeklampt naar de kledingreparatiewinkel. Ik ging er met een wat trots gevoel naar binnen, want volgens mij was de rits nog volledig intact en niet zoals de vorige keer kapotgetrokken, waarvoor ik een standje kreeg van de kleermaker.

Ik liet hem de jas zien en zei, niet zonder enige triomfantelijkheid in mijn stem, dat de rits nog helemaal goed was, dat het trekkertje had vastgezeten waardoor de stof was beschadigd, maar dat een hele nieuwe rits niet nodig zou zijn. Hij bekeek het nauwkeurig en ik verwachtte niet minder dan een loftuiting van hem over hoe ik met respect voor de jas had gehandeld. Dat had collega Jeroen gedaan, maar dat wist hij natuurlijk niet.

Maar niets was minder waar, hij keek me aan met de blik van iemand die de ander helemaal door heeft, precies weet hoe het zit, maar toch nog de vraag stelt waarop hij allang het antwoord wist: "Waar is de ritstrekker?" En ik mompelde betrapt het antwoord: "Die heb ik weggegooid". "Hmm", reageerde hij, en er zat een wereld van verwijt in die ongearticuleerde klank. Nu zag ik de door mij weggegooide ritstrekker weer voor me waarvan enkel het bevestigingsringetje was doorgeknipt, verder was ie in orde. Waarom had ik die dan ook weggeworpen? 

Nou ja, het leed was al geleden, hij nam de reparatie aan en van de week is de jas klaar. Ik ben wel bang dat kledingreparatiewinkels voor mij tot dezelfde categorie behoren als bouwmarkten. Daar loop ik ook altijd paniekerig rond omdat het voor mij een welhaast buitenaardse wereld is waar ik niets van begrijp. En ook steevast het gevoel heb meewarig te worden gadegeslagen.

 

Single

U weet het, ik ben al vrij lang single, of zoals ik het zelf graag noem bewust alleenstaande, dit om te benadrukken dat het een keuze is, een bewuste keuze zelfs. Hoe en waarom ga ik u niet mee vermoeien, ik heb daar al in meerdere blogjes over uitgewijd. Maar nu kwam ik een artikel tegen waar verder wordt ingegaan op het fenomeen single zijn. Allereerst zijn er in Nederland momenteel meer singles dan er ooit zijn geweest en men vermoedt dat het de komende jaren alleen maar toeneemt. Dat snap ik wel, vroeger was het, met name voor vrouwen, belangrijk om te trouwen en kinderen te krijgen en onderwijl het gezin en het huishouden als het grootste goed te zien. Zo zat de maatschappij in elkaar. Ik geloof dat het tot ver in de jaren zestig gebruikelijk was dat als een werkende vrouw ging trouwen haar contract werd beëindigd. Getrouwde vrouwen werkten niet, dat deed hun man. Zo heteronormatief zit de wereld (gelukkig) al lang niet meer in elkaar, hoewel er nu weer in bepaalde kringen 'stay at home wives' in opkomst zijn. Maar bottomline is, vind ik, dat ieder zichzelf respecterend mens (m/v/x) zichzelf kan onderhouden om onafhankelijk door het leven te gaan en daarnaast kan koken en een wasmachine kan bedienen. Daar heb je geen partner voor nodig. 

Uit onderzoek is gebleken dat de meeste singles een uitstekend sociaal netwerk hebben. Maar er zijn ook singles die dat niet hebben of wel, maar tóch 'die ene' in hun leven missen, omdat ze niet bewust alleenstaand zijn, maar door speling van het lot. Zij willen heel graag een relatie, maar het lukt niet, dat kan frustrerend zijn. Deze mensen blijken daardoor vatbaarder voor virussen en hebben een verhoogde kans op depressieve gevoelens en verslavingen. Maar het gaat, volgens een recent onderzoek, veel beter met singles dan lang werd gedacht, omdat de norm was, en soms nog steeds is, dat men als paar door het leven moet gaan, werd het single zijn als een probleem gezien, maar gelukkig wordt er over het algemeen nu heel anders tegenaan gekeken. 

Toch zijn het met name weer vrouwen die, ook nu nog, als single negatieve gevolgen ondervinden omdat ze niet aan maatschappelijke verwachtingen voldoen. Die zijn in die paar decennia nog niet helemaal verdwenen. Vrouwen zo rond de dertig die niet zijn gesetteld en geen kinderen hebben kunnen daar vaak opmerkingen over krijgen. Klinkklare onzin natuurlijk, je vraagt ook niet vanuit het niets aan een duidelijk uitgeblust echtpaar waarom ze in godsnaam nog bij elkaar zijn. Ik hoor het van vriendinnen en heb zelfs meegemaakt dat een vriendin door iemand die haar niet kende bij de eerste ontmoeting werd gevraagd of ze kinderen had en of dat een bewuste keuze was dat ze ze niet had. What the actual fuck?!

Ook ik als bewust alleenstaande heb met regelmaat moeten verklaren, en heel soms nog wel eens, waarom. Hoewel, verklaren... ik ben op dat gebied niemand een verklaring schuldig, natuurlijk. Maar nu ik langzaam richting graf ga ben ik al geruime tijd in het stadium dat men mij meer ziet als iets wat er nu eenmaal is, zoals een struik of een lantarenpaal en niet meer als iets waar Amor zijn pijlen op zou moeten richten. Gelukkig maar, ouderdom komt met gebreken, maar ook met rust, veel rust. En daar geniet ik met volle teugen van. Bewust.

Toen was geluk... #147

Op mijn blogje van gisteren kreeg ik talloze reacties over iets wat ik erin had aangestipt, namelijk dat ik met een windmolentje liep als kind. Op de foto's is het niet zo duidelijk te zien wat het nou precies is. En daar waar je vroeger hordes kinderen met zo'n molentje zag lopen, kan ik me niet heugen er in de jongste tijd ook maar één kind mee gezien te hebben.

De molentjes bestaan nog steeds! Niet die uit mijn jeugd, zelfs het wereldwijde web heeft er geen voorbeeld meer van. Dat waren een aantal kleine molentjes in een rondje, maar nu zijn het kleurrijke grote windmolens. Maar of de huidige jeugd daar warm voor loopt, ik betwijfel het. We hebben het over de generatie die al in de wandelwagen met een (kinder)iPadje worden zoet gehouden en op 6 jarige leeftijd hun eerste smartfoon krijgen. Dan is het wonder van wat de wind doet met zo'n windmolentje niet iets wat de kinderen van deze tijd in vervoering doen raken. Maar toch, ze zijn er nog en hieronder ziet u hoe ze er tegenwoordig uitzien.

Het verhaal van de foto

We schrijven het jaar des Heren 1974, ik vermoed de zomervakantie. Samen met mijn ouders en een vriendin van de familie die wij om onverklaarbare redenen tante Jansen noemde, zijn we een dag naar Rotterdam gegaan. Wij woonden destijds in Den Haag en konden toen nog niet voor mogelijk houden hoe Rotterdam veel later voor ons allemaal een belangrijke plaats in ons leven zou innemen. 

Van die dag zelf kan ik me helemaal niets meer herinneren. Misschien zijn we naar dierentuin Blijdorp gegaan? Maar een beeld wat ik nog wel voor ogen heb is dat ik een dinky toy autootje kreeg, een Rolls Royce, bordeaux rood. En ik meen ook zeker te weten dat dat in het destijds nog nieuwe winkelcentrum Zuidplein moet zijn geweest omdat ik het zo gek vond dat we vanuit het centrum meteen de trein in gingen. Dat was natuurlijk de metro, maar dat was voor ons Hagenaars, en zeker voor mij als kind, een onbekend fenomeen. 

Op de foto's ziet u dat wij een rondvaart hebben gemaakt, ook daar weet ik niks meer van, maar het verhaal van de foto's des te meer. We waren aan de late kant, u ziet dat we moeten rennen om de afvaart niet te missen. Foto drie is de meest hilarische, mijn moeder wijst en zegt: "Hier kunnen we nog zitten!" Dat kon inderdaad, en deden we ook maar dan zaten we nog steeds aan de wal. Een man van de boot wenkte ons om alsnog de boot op te stappen. 

Verder ziet u dat ik een windmolentje vast heb, die had ik die dag gekregen. Daar was een kind in die dagen blij mee, kom daar nog es om. Ik draag een T-shirtje van de Tour de France van het jaar ervoor, waar ook Scheveningen op staat, de tour begon daar zo vertelt Wikipedia me. Daarvan weet ik nog dat we die via tante Netty en oom Paul hebben bemachtigd, een gezin wat veel aan sport deed. Een hele stapel in allerlei kleuren, blauw, groen, oranje, wit, geel, staan me voor de geest en misschien nog wel meer.

Twee jaar later is tante Jansen overleden. Mijn zus Els is eind jaren zeventig in Rotterdam gaan wonen en ik kwam er sinds die tijd vrij vaak. Mijn eerste verloofde kwam er vandaan en toen wij zijn gaan samenwonen deden we dat in Capelle aan den IJssel wat een eigen gemeente is, maar voelt als een buitenwijk van Rotterdam. Na de dramatische scheiding ben ik in 1993 in Rotterdam gaan wonen tot de verhuizing in 2000 weer terug naar Capelle. Omdat ik in Capelle woonde kwamen mijn ouders, vanwege mijn vaders gezondheid hier ook wonen. En toen mijn zus na haar emigratieavonturen naar Argentinië weer voorgoed terugkwam was dat ook naar Capelle, zo ook haar dochter en man. Mijn vader is in 2005 overleden op Rotterdams grondgebied toen hij daar in een verzorgingshuis woonde. Zo ziet u hoe het leven kan gaan door de keuzes die gemaakt worden. Maar daar hadden we toen allemaal geen weet van op die zonnige zomerdag in 1974. Gelukkig maar. 

In Memoriam: David Soul

We kregen er geen genoeg van in de jaren zeventig; Amerikaanse politieseries, het leek wel of ze per dozijn werden afgeleverd. Eén van die succesvolle series was 'Starsky and Hutch'. De serie heeft vier seizoenen gelopen van 1975 t/m 1979 en telde 93 afleveringen van een uur. Eén van de hoofdrolspelers was David Soul, die al vanaf 1966 gastrollen speelde in verschillende tv-series en een hoofdrol had in de tv-serie 'Here Come The Brides' die heeft gelopen van 1968 t/m 1970. Maar zijn grote wereldwijde doorbraak kreeg hij met zijn rol als Kenneth Hutchinson (Hutch).

Daarna heeft hij in een groot aantal series (vaak een gastrol), tv-films en speelfilms gespeeld en begon in 1976, toen zijn faam tot grote hoogte was gestegen ook een zangcarrière, met als grootste hit 'Don't Give Up On Us', wat ook in ons land een mooie derde plaats in de hitparade wist te behalen. 

David is vijf keer getrouwd en heeft vijf zonen en een dochter. In de jaren negentig verhuisde David naar Londen en heeft daar in verschillende theaterstukken gestaan en ontmoette er zijn vijfde vrouw Helen. In 2004 kreeg hij de Britse nationaliteit, maar hij bleef ook Amerikaans staatsburger. Door zijn jarenlange rookverslaving had David COPD en is er een long verwijderd vanwege kanker. Op vier januari j.l. is hij overleden. David is 80 jaar geworden. 

David Soul en Paul Michael Glaser als Starsky en Hutch.

Tegeltjeswijsheid 461