Memories

Wat gij niet wilt dat u geschiedt.... nou ja, u kunt het zelf wel aanvullen. Ik probeer zoveel mogelijk te leven volgens dat principe, echter gisteren week ik daar volledig van af. Ik had een dagje gepland om naar het Den Haag van mijn jeugd te gaan, dat was, mede ook door de pandemie, alweer zolang geleden en de straat, het ouderlijk huis, kortom de wijk moest nog op de hoogte worden gebracht dat mijn moeder er niet meer is. Dat laatste meer als in een stilzwijgende wederzijdse verbintenis tussen het universum en mij dan dat ik met megafoon de straten ben rond gegaan. U begrijpt.

Maar eerst wilde ik de school bezoeken waar ik me nooit zo heb thuis gevoeld, maar waar ik het toch een aantal jaar zo goed en zo kwaad als het ging heb volgehouden en zelfs een diploma heb gehaald. Het is een vervallen gebouw wat nog wel dienst doet als iets, maar wat is niet helemaal duidelijk. Toen ik daar liep bedacht ik me dat collega Nel, waarmee ik meer dan dertig jaar geleden heb samengewerkt, daar in de buurt woont. In mijn hoofd had ik een huisnummer en bij nader inzien bleek dat ook te kloppen. De dingen die een mens onthoudt, er is geen peil op te trekken. En ik deed iets wat ik zelf afschuwelijk vind; zomaar onaangekondigd bij iemand aanbellen. De deur ging open en daar stond Nel, wij hadden elkaar begin jaren negentig voor het laatst gezien. Ik begon met "Hoi Nel, zelf vind ik het helemaal niet leuk als er onverwacht wordt aangebeld, maar ik wilde even 'hallo' zeggen na al die jaren". Nel stond wat argwanend in de deuropening, ik zei mijn naam en het kwartje viel. Ik mocht binnenkomen en onder het genot van een kopje koffie hebben we de laatste dertig jaar laten passeren maar zeker ook de jaren die we met elkaar hebben doorgebracht op het werk. Het was een heerlijke ochtend.

Toen via het Zuiderpark richting het ouderlijk huis. Het Zuiderpark is van een park met pittoreske laantjes verworden tot een modern stadspark met veel asfalt en een zeer aangeharkte groenvoorziening. Mooi, maar het mist het ongerepte van wat ik ken uit mijn jeugd. Het was zelfs zo onherkenbaar geworden dat ik heel even middels Google Maps moest oriënteren waar ik nou was ten opzichte van waar ik heen wilde. Inderdaad een schaamtemoment voor de geboren Hagenaar, maar het was voor een kort moment, daarna liep ik regelrecht naar waar ik moest zijn. Een kleine lunch gebruikt bij een lunchroom in het park wat wordt gerund door mensen met een beperking, altijd een mooi initiatief. En toen op huis aan, en dan bedoel ik mijn ouderlijk huis.

Ik kijk er doorheen omdat ik weet hoe het was, maar wat een teloorgang. Dat had ik al bij eerdere bezoeken geconstateerd, dus het raakt me niet meer zo. Ik ben alleen dankbaar dat ik de wijk heb mogen meemaken hoe het was toen ik er opgroeide, wat een groot cadeau zo achteraf gezien. Sommige gebouwen zijn nog precies eender, zoals de kerk waar ik ben gedoopt en Eerste Communie heb gedaan en ook mijn lagere school is er nog, en daar waar ik de laatste keer hoorde dat het zou worden afgebroken, zag ik nu dat het weer als school in gebruik is. Er is wel heel veel aan verbouwd, maar er is nog een heel stuk wat nog steeds is zoals het was. De gymzaal die ik zo groot vond, leek nu heel klein van buitenaf. Het is net of die gebouwen, de kerk en de school, vanuit mijn jeugd in een totaal vreemde omgeving zijn geplaatst. Met heel veel goede wil is er nog wel wat te ontdekken van toen, maar niet alle verandering is een verbetering, zeg maar.

Al met al een fijne dag, met voorop natuurlijk de gezellige en verrassende ontmoeting met Nel, maar ook het momentje tussen het universum en mij was goed, dat moest even gebeuren. En voor de rest besluit ik met de woorden van Willy Alberti: 

Mijn buurt zo mag ik het wel noemen

Met tantes omes bij de vleet

Ik kan mezelf erover roemen

Dat ik nog alle namen weet

Waar zijn die mensen toch gebleven

Ze konden niet buiten elkaar

Die buurt dat was hun hele leven

Soms wil je het vergeten maar

Het is mijn buurt niet meer

Het is voorbij

Alleen een brok sentiment

Is die buurt voor mij

Groen was en is de wijk wel. Maartensdijklaan. 

Ook de gemeenschappelijke tuin wordt goed onderhouden. Ons balkon linksboven achter de boom. 

Alles eromheen verandert, maar de kerk blijft zoals ie is. 

Dit stuk van de lagere school is nog zoals het was. Alleen de straatnaam is veranderd. Van Oosterhesselenstraat naar Fluitenbergstraat. 

Nel en ik nu. 

Nel en ik meer dan dertig jaar geleden.