Ik ga op reis en....

....nou, eigenlijk ga ik niet zo graag op reis. In een wereld waar (lange) vakanties worden aangeprezen als het summum ben ik een roepende in de woestijn. Ik heb het wel eens eerder aangestipt ik voel me het meest senang gewoon thuis in mijn eigen omgeving. Ik verdenk mensen die vaak en veel op reis gaan ervan dat ze niet volledig in sync zijn met zichzelf en juist daarom maar aan het ritten slaan. Al zou ik nooit meer op vakantie mogen, het zou voor mij geen straf zijn. Vakantie hébben is iets heel anders, dat is natuurlijk heerlijk, niks hoeven, maar dan vooral vanuit mijn eigen huis.

Als kind kan ik me nog herinneren dat we in 1975 naar Parijs gingen. Een paar dagen voordat we zouden gaan werd ik ziek, echt met koorts en al. Net op tijd was ik weer beter. Het jaar erna naar Koblenz, precies hetzelfde. Iets wat in de genen zit is op dit moment binnen ons muppetkabinet helemaal de uitdrukking du jour, maar ik geloof dat het niet graag op reis gaan bij mij in m'n genen zit. Mijn moeder had het ook, mijn vader juist weer niet, die wilde wel graag nieuwe horizonten ontdekken. 

Toch ga ik heus wel weg, een weekendje of hooguit vier dagen, maar dat gaat altijd volgens hetzelfde patroon, en ik wil daar met klem bij aantekenen dat het absoluut niets te maken heeft met wie ik ga, toen ik een paar jaar terug een lang weekend alleen naar Londen ging, verliep het exact eender. Het begint met het afspreken en daadwerkelijk regelen, dan is het nog ver weg en leuk. Hoe dichterbij het komt, hoe meer ik er tegenop ga zien; vier dagen van huis, waarom? Kan ik er nog onderuit? Zal ik het annuleren? O God, die koffer moet gepakt. Wat moet ik in hemelsnaam meenemen? Wat voor weer wordt het? Heb ik het vervoer nu goed geregeld? Nou ja, u kunt het zelf wel aanvullen: beren op de weg. 

Die beren heb ik uiteindelijk getrotseerd en dan is er de dag van vertrek. Ik loop wel zes keer het huis door om te zien of ik alles wel goed achter laat, geen lichten aan, op slot en dicht wat op slot en dicht moet. En steevast denk ik: nou, over drie dagen ben ik weer thuis, dan is het weer voorbij. Dan moet ik nog gaan, hè. Eenmaal onderweg en op de plaats van bestemming ga ik gewoon mee in de flow en geniet heus wel van alles, hoor. Maar dan is er die glorieuze dag van het weer naar huis gaan, ik zou dan wel achter het vliegtuig, de trein of de auto willen aanduwen, het gaat nooit snel genoeg. Het moment van het weer thuiskomen is van een overweldigende fijnheid.

U ziet, het is vrij complex om mij te zijn, u begrijpt ook meteen waarom ik bewust alleenstaand bent, er is niet mee om te gaan. Ik ben meer van de dagjes uit, 's avonds weer lekker thuis. En ja, ik ga in de toekomst heus nog wel een paar dagen achtereen op reis maar absoluut nooit meer dan vier dagen, dat is voor mij echt de max. Mensen die drie of vier weken ik weet niet waar heengaan, het zou voor mij echt de hel zijn. Nou ja, voor hen zou vier weken in en om het huis weer een schrikbeeld zijn. Ik was ook één van de weinigen die die lockdown en avondklok tijdens de pandemie prima vond, anderhalf jaar lang alles op de vierkante kilometer, terwijl anderen er nu nog van in therapie zijn. Ik zei het u al, complex, ik ben een gek mens.