Roedel

Gisteren met vriend Harry naar de theatervoorstelling van Lenette van Dongen, "Roedel" geweest, en het was weer een feest. Lenette begint haar verhaal over haar overleden tante die operazangeres was, en iemand was die het leven omarmde, altijd heel vrolijk en duidelijk aanwezig, terwijl Lenette zichzelf vaak in een 'blèh-modus' bevindt. Dat was de rode draad van de voorstelling de balans vinden tussen wat moet, hoort, en wordt verwacht en wat je zelf wilt, hoe je je werkelijk voelt. Dit alles met veel humor en publieksparticipatie.

Ze stond in een prachtig decor van witte matrassen die op ieder gewenst moment konden worden uitgelicht als kisten, of als filmdoek en waar ze zelfs op kon swipen, het honden bezit kwam uitvoerig aan bod en tante kwam zelfs nog even uit de hemel neerdalen voor en bezoekje aan haar nicht. Ook Lenette's deelname aan het programma "Maestro" kwam nog op een leuke wijze aan de orde, kortom we hebben een geslaagde theateravond gehad.

Het enige wat mij opviel is dat Lenette wat minder scherp was in haar optreden, ze moest af en toe even spieken en het leek of ze een beetje er doorheen zwalkte i.p.v. heel strak een show neerzetten, maar desalniettemin is het een hele prestatie om bijna 2 uur achterelkaar door te gaan.

Na afloop zijn we nog even bij mijn moeder langs geweest, die had ik in het begin van de avond gebeld hoe het nu ging, en ze vertelde dat de pijn, door de inname van de paracetamol naast haar medicijnen weg was. Heel fijn nieuws, vervolgens vroeg ze of we het leuk vonden om na de voorstelling nog even langs te komen, en dat vond Harry een prima idee, zodat we nog even lekker bij haar hebben gekletst.