Met het gevaar dat m'n blogjes gaan lijken op een recensieoverzicht van Netflix series of -films vandaag toch weer een blog over een Nederlandse serie op Netflix van ook maar zes afleveringen, 'Voetbalouders'. Ik vermoed dat zes afleveringen een soort van eerste aanzet is om te zien of het überhaupt aanslaat voor er over een eventueel vervolg wordt gedacht.
Zowat elke week staat er wel ergens in de krant, landelijk of in het lokale suffertje, dat ouders van kinderen die voetballen zich niet kunnen gedragen. Van geschreeuw en gescheld langs de lijn tot daadwerkelijk fysiek geweld. Ik als volledig voetbalonverschillige kan me totaal niets voorstellen bij de geestdrift die zich van de hele natie meester maakt bij EK's, WK's of wat voor K's dan ook, dus bij een spelletje balletje trappen tussen kinderen al helemaal niet, maar zoals gezegd het is regelmatig in het nieuws.
Ilse Warringa, u kent haar vast nog wel als Juf Ank in 'De Luizenmoeder' naast de vele andere rollen die ze heeft gespeeld, bedacht, schreef en regisseerde de serie 'Voetbalouders', waarin ze het voetbalwereldje van kinderen en ouders volgens mij niet eens zo heel erg uitvergroot in beeld brengt.
Zelf speelt ze de rol van de zeer intense Marenka, een hippieachtige vrouw die extreem positief in het leven staat en zelfs bij mij als kijker vanaf het tv-scherm heel erg in mijn aura komt. Zo'n vrouw die andere vrouwen 'vrouw' noemt: 'Ach vrouw, zit je niet lekker in je vel'? Niets is haar teveel, dus je kan ook niet een hekel aan haar hebben, maar ze is nogal aanwezig. Haar zoontje Vito (Seb van Gemert) heb ik meteen in m'n hart gesloten, het jochie heeft helemaal niks met voetbal, kan er ook niks van en is een beetje een buitenbeentje. Ja, ik herkende mezelf er meteen de eerste aflevering al in, in het veld met een zo'n plastic kegel en een net op z'n hoofd.
De andere ouders zijn erg fanatiek en schelden op alles en iedereen en proberen hun kind in de kijker te spelen. Hilarisch vind ik moeder Ellen (Nyncke Beekhuyzen) de hypochondrische moeder van Held (Gino Walraven) die verbeeld dat haar zoon allerlei aandoeningen en ziektes heeft, wat het chronisch bozige ventje steevast met 'de vinger' beantwoord. Naast de ouders zijn de medewerkers op en rond het veld ook stuk voor stuk geweldig. Kantinedame Miranda (Rian Gerritsen) heb ik gekend alleen heette ze Wil en was ze kantinedame bij V&D waar ik destijds werkte. Een goedgebekte overassertieve tante met een constante 'dan-ken-je-mij-nog-niet blik' op haar gezicht die je geen eieren voor citroenen verkocht en iedereen afblafte maar eigenlijk een klein hartje had wat ze koste wat het kost wilde verbloemen.
En dat is dan ook de kracht van de serie: de personages, natuurlijk soms best wat uitvergroot, zijn zo herkenbaar en zeker in de setting op die voetbalclub met die kinderen. Er zijn daar gewoon een vast aantal archetypen die op elk voetbalveld en in alle verenigingen te vinden zijn. Is dan iedereen groter dan het leven in de serie? Nee hoor, moeder Lilian (Eva van Gessel) is een heel gewone moeder die met haar zoontje Levi (Yosef Weijers) het allemaal een beetje gade slaat en als nieuwelingen hun plaats proberen te bepalen in het geheel. Levi is de beste van het stel en juist hij en Vito worden maatjes.
Nou, het mag duidelijk zijn, ik raad u deze serie, net als die van gisteren ook zes afleveringen van zo'n dertig minuten, dus een flinke speelfilm, ten zeerste aan, al is het alleen maar voor de herkenning of om een spiegel voorgehouden te krijgen. Ik hoop erg op een tweede seizoen.
Ja, ik vind eigenlijk ook wel dat Netflix me een maandje contributie zou kunnen vrijwaren voor al die positieve recensies die ik over hun series en films schrijf.
 |
| Lilian (Eva van Gessel), Marenka (Ilse Warringa) en Ellen (Nyncke Beekhuyzen) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten