100 jaar

Vandaag, 12 juni, is het de Internationale Dag van de Gerechtsdeurwaarder. Tijdens deze dag kunt u zich bij verschillende gerechtsdeurwaarders aanmelden om een dagje mee te lopen. Zo kunt u zien wat de deurwaarders daadwerkelijk doen. De Koninklijke Beroepsorganisatie van Gerechtsdeurwaarders helpt daar in Nederland bij mee: "Erover vertellen komt niet altijd goed aan, beter is het om anderen te laten zien wat het vak inhoudt". Zo komen ze niet alleen met een busje alle meubels uit een huis halen, ze praten ook met rechters en schuldhulpverleners en de politie en proberen op die manier mensen met schulden verder te helpen.

Vandaag zou ze 100 jaar zijn geworden, mijn tante Jopie, de zus van mijn moeder. Zij die mijn blogjes al langer lezen hebben tante Jopie al wat vaker voorbij zien komen. Vooral haar eigen relaas over de tijd die zij en mijn moeder hebben doorgebracht in Roermond tijdens de oorlog die ik hier in een feuilleton vorm heb geplaatst blijft indrukwekkend om te lezen. Mocht u het niet kennen als u hier klikt vindt u de linkjes naar de blogjes met haar verhaal.

Voor mij was tante Jopie er natuurlijk mijn hele leven. Ze was getrouwd met oom Ton en ze kregen twee zoons, Ton(ny) en André. Heel vaag kan ik me nog herinneren dat ze op de Marktweg in Den Haag woonden, maar in, ik meen, 1970 verhuisden ze naar Zoetermeer. Ik kan me nog herinneren dat we samen met hen en mijn ouders zijn gaan kijken voordat ze er gingen wonen. Het was een eengezinswoning die ze konden betrekken omdat oom Ton bij Azivo werkte, volgens mij bestaat dat niet meer. Na zijn pensionering kwamen ze weer terug naar Den Haag en gingen in een mooie aanleunwoning wonen in Loosduinen. 

De herinneringen aan tante Jopie zijn natuurlijk talloos, ze buitelen over elkaar heen, en wat zijn ze me dierbaar. We hebben uitstapjes gemaakt met elkaar, feest- en verjaardagen gevierd, logeerpartijen. Ik nam het allemaal voor vanzelfsprekend aan, pas nu die hele generatie van tante Jopie er niet meer is komt het besef hoe bijzonder en fijn het allemaal was. Toen ze in 2016 op 91 jarige leeftijd overleed, was zij de laatste tante, er was sindsdien niemand meer tegen wie ik tante of oom hoefde te zeggen. En toen mijn moeder negen maanden later, als laatste van die generatie overleed, zei haar zoon Ton: "Nu zijn wij de buitenste kring". 

Tante Jopie was een nuchtere vrouw die zeer ad rem was in haar opmerkingen en gewoon zei wat ze dacht. Zo hing ze boven de wieg waar ik in lag als een soort buitenmaatse muis, want een maand te vroeg geboren en net uit de couveuse, en zei: "Ach, dat trekt nog wel bij". Ze was ook iemand voor wie niets te veel was, als ze je kon helpen deed ze het, daar was geen twijfel over. Toen ze in de jaren tachtig weer in Den Haag kwamen wonen, woonde ze niet zo ver bij mij vandaan en bood ze aan om eens in de twee weken mijn twee kamerappartementje schoon te maken. Nou, ik kan u zeggen mijn huis heeft er nooit meer zo schoon uitgezien als in die periode. Tante Jopie was van de oude stempel, dingen werden van z'n plaats geschoven en er werd overal tussen, achter en onder gestoft, gezogen en gedweild. Oom Ton moest er ook aan geloven als er iets (beter) moest worden opgehangen werd hij door haar ontboden om met de boormachine te komen. 

Zoals ik al zei, zoveel herinneringen, ik koester ze met heel mijn hart. Vandaag denk ik extra aan haar met dit blogje en wat foto's door de jaren heen.

Tante Jopie als jonge vrouw.

Tante Jopie samen met haar broer, mijn oom Bertus, op een feest.

Tante Jopie samen met haar zus Netty, mijn moeder, alle twee dezelfde jas.

Tante Jopie en ik in de Efteling.

Oom Bertus zijn vrouw tante Riet, tante Jopie en haar man oom Ton.

De zusjes Jopie en Netty op latere leeftijd.

De enige kinderfoto die er
van tante Jopie is.